Мае Айчыны [Віктар Швед] (fb2) читать постранично, страница - 12
- Мае Айчыны (а.с. Бібліятэчка Беларускага літаратурнага аб’яднання Белавежа -45) (и.с. Бібліятэчка Беларускага літаратурнага аб’яднання Белавежа-45) 150 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Віктар Швед
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
лёс.
Дык будзь заўсёды, сонейка, са мною
І сагравай мяне сваім цяплом.
Хачу заўжды быць, сонейка, з табою
І цешыцца адроджаным жыццём.
О ВЫ, ШЧАСЛІВЫЯ ХВІЛІНЫ
О вы, шчаслівыя хвіліны,
Вярніцеся ка мне ізноў,
Аддайце мне маю жанчыну,
Маё жыццё, маю любоў.
Бо толькі з ёю, толькі з ёю
Магу я спалучыць свой лёс.
Інакш не буду мець спакою,
Шчасце не прыйдзе ад нябёс.
Мы цешыліся быццам дзеці,
Мы насычаліся сабой.
Найшчаслівейшыя на свеце
Былі мы сутнасцю адной.
Нас не раздзеліць нечакана
Надта складанае жыццё.
Імкнуся сэрцам да каханай,
Сваё нясу ёй пачуццё.
ВЕРНАЯ ТЫ АДНАМУ
У сапраўднасці ці жартам
Вось ты сцвердзіла чаму,
Што ў жыцці зусім не варта
Быць адданым аднаму?
Цяжка мне, аднак, паверыць,
Што, калі мяне няма,
Адчыняеш раптам дзверы,
Ты тады камусь сама.
Я за жарт гэта ўспрымаю,
Дык упэўнены таму,
Што ты аднаго кахаеш,
Верная ты аднаму.
ТАЛІСМАНЫ
У парку знойдзены каштан,
Што кінула пад ногі восень
Мне мілая, як талісман,
Дала, каб шчасцейка прыносіў.
І я забраў яго з сабой
Да Беларусі сінявокай,
І ён бадзёрыць мой настрой,
Калі сумую адзінокі.
Не адзінокі я зусім,
Каштан барвовы грэю ў жмені,
Сцяжынкамі вандрую з ім,
Ён у маёй жыве кішэні.
І я дамоў, у Беласток,
Напоўнены таемнай сілай,
Вязу каштанавы лісток,
Які мне восень падарыла.
А ЦЯБЕ НЯМА
Я блукаю, я шукаю,
Дык усё дарма.
Моцна так цябе кахаю,
А цябе няма.
Адыходзіць ужо восень,
Хутка і зіма,
Што ты недзе тут, здалося,
А цябе няма.
Ад цябе не спадзяюся
Нават і пісьма.
Я адзін у Беларусі,
А цябе няма.
Хочацца сустрэцца з любай,
Толькі ўсё дарма.
Хто ж прылашчыць, прыгалубіць,
Як цябе няма?
ЦІ МЯНЕ КАХАЕШ ТЫ?
Сыпле восень залатая
На лясны дыван лісты.
Я вандрую і гадаю:
Ці мяне кахаеш ты?
Колькі ж хараства навокал
У святой лясной цішы!
Ад цябе я так далёка,
Смутак родзіцца ў душы.
З кожным днём мацнее подых
Блізкай сівернай зімы.
Па табе тужу заўсёды,
Мусім зноў сустрэцца мы.
Госць я ў беларускім краі,
Дзе жывуць мае браты.
Моцна так цябе кахаю,
Ці мяне кахаеш ты?
РАЗВІТАННЕ
Заўжды хвіліны развітання
Навейваюць адвечны сум,
Спыняюць безліч спадзяванняў
І мноства нечаканых дум.
Многапакутны твар жаночы.
Яшчэ ў адчыненых дзвярах
Мужчына сумныя меў вочы
І горыч нейкую ў грудзях.
Яна пабегла па пероне,
Рукой махнуўшы наўздагон,
Ды цягніка ўжо не дагоніць,
Ад’ехаў і паехаў ён.
І будзе новае чаканне,
Мо прывязе яго цягнік,
Ізноў надыдзе развітанне,
Чуллівых сэрц балючы крык.
УСМЕШКА
Нас часта не трывожыць лёс жанчыны,
Дык робім мы яе сваёй ахвярай.
Таму так часта з нашае прычыны
Усмешка нікне і з вачэй, і з твару.
А хочам мы, каб гасцявала радасць
Бесперапынку на яе абліччы.
Ёй у душы крывавяць нашы здрады,
Благіх учынкаў столькі, што не злічыш.
І нашая жанчына ўжо не тая,
Якой была ў жыцці сваім калісьці.
І пачуццё ранейшае ўмірае,
І часта ўжо яна не мае выйсця.
Жанчына, веру, кончацца нягоды,
Зноў стрэнеш шчасце на жыццёвай сцежцы!
І на тваім абліччы ўжо заўсёды
Напэўна будзе гасцяваць усмешка.
Последние комментарии
17 часов 5 минут назад
1 день 1 час назад
1 день 15 часов назад
1 день 19 часов назад
1 день 19 часов назад
1 день 20 часов назад