Новыя прыгоды Несцеркі [Уладзімір Бутрамееў] (fb2) читать постранично, страница - 15

вянчання не было, то ж не ксёндз, то кухар мой, татарын Мустафа.

Манах. Пабойцеся Бога, пан Пшэбыеўскі, які ж я татарын?

Пшэбыеўскі. А-а-а, а ты адкуль узяўся, цябе хто клікаў?

Манах. Несцерка прывёз — вось па вашым пісьме. (Падае пісьмо.)

Пшэбыеўскі. «Той, хто перадасць гэтае пісьмо, адвязе вас па маіх справах», — а, дык гэта гэты прайдзісвет!

З’яўляецца Несцерка.

Несцерка. Я-я, паночку, — прабачце, што затрымаўся, пакуль праспаўся пасля вашае гарэлкі.

Пшэбыеўскі. Ды вы ўдвух — і ты. (Кідаецца да Кудрачка.) Ды я цябе за доўг у астрог!

Несцерка. Заплоцім паночку — толькі распіскаю. Ад вашае жонкі. Памятаеш, Малання, тысячу, што дамаўляліся?

Пшэбыеўскі. Якой жонкі?

Малання. А то не? А то не абяцаў, а то не вянчаліся?

Пшэбыеўскі. Ціха, ціха.

Малання. А то я не пры ўсіх правах!

Несцерка аддае распіску.

Несцерка. Вось і разлічыліся. Адным словам, каму вінен — усе прабачце.

Пшэбыеўскі. Ды што ж мне цяпер рабіць?!

Несцерка. Вяселле гуляць. Такая ўжо тут справа — глядзець трэба. На кірмашы і бык цельны. А купіў мыла — еш, хаця і не міла.

Пшэбыеўскі. Стойце! Гэта разбой! Лакеі — хапайце яго.

Несцерка. Ціха, ціха, паночку, — я таксама не адзін. Гэй, людзі.

Уваходзяць людзі. Шум. Крыкі. Вяселле. Прыбягаюць Кацярына і Андрэй.

Андрэй. Чакайце, дзе ксёндз — і нас таксама.

Агульны шум, крыкі, вянчаюць Кацярыну і Андрэя. Раптам убягае кухар Мустафа, падае ў ногі Пшэбыеўскаму і крычыць: «Мая твая разумей, разумей!» За ім бягуць вартаўнікі і Бургамістр з крыкам «Пярэварацень, пярэварацень!»

Несцерка. Гэй, ваша светласць, — давайце на вяселле. Пасля разберацеся, хто і ў што перавярнуўся. Гуляй, людцы, пакуль вяселле.

Пачынаюцца танцы, песні.

Маладыя хлопцы (акружаюць Маланню).

Малання.

Маладыя хлопцы (вакол Пшэбыеўскага).

Андрэй.

Кацярына.

Маладыя хлопцы (вакол Манаха).

З’яўляецца Брындзюкоўна з таўкачом.

Несцерка. Кінь сваю пушку. Дапамаглі сродкі — цяпер твой муж да Маланні ні нагой!

Маладыя хлопцы (вакол Брындзюкоўны).

Несцерка (аказваецца з Пшэбыеўскім на пярэднім плане). Не хмурся, паночку, больш убачыш. Вось бы гэтую гісторыю запісаць у ксёнжку ды і выдаць у Варшаве — от бы быў фальклор. Ну ды прыйдзе час, напішуць кніжкі і пра нас! Эх, гуляй людцы, пакуль вяселле!

Усе разам танцуюць.

Заслона апускаецца. Застаецца адзін Несцерка.

Ну, людцы добрыя, закончан баль — і дудкі ў торбу! Вось гэтак і жывём — часам плачам, часам скачам. Торба не груз, сто вёрст не пераход — дарогу топчам, хлеб есца, лапці трэплюцца, а ногі свае, не казённыя, так і хаджу — паміраць няма калі. I пакуль вы, людцы добрыя, смяяцца не развучыцеся — Далібог, не памру. Адным словам, што было — то прайшло, што будзе — то пабачым, а што дрэнна — то не мы. Здаровы бывайце, дабром памінайце, у госці чакайце: здарыцца зноў вашы мясціны праведаць — не праміну зайсці паабедаць. (Кланяецца і выходзіць, закінуўшы за плечы торбу.)

Заслона