Крыло анёла [Эдуард Акулін] (fb2) читать постранично, страница - 3
- Крыло анёла 155 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Эдуард Акулін
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (17) »
Дзяцінства
Там рукі пахнуць верасам.
Там птушкам сніцца вырай.
Там белагруды верасень
з усмешкай самай шчырай.
Прырода, як натуршчыца,
прыгожая і голая...
I я букет настуркавы
нясу, шчаслівы, у школу.
Май
Той май быў шчодрым на дарункі:
на цеплыню і на каханне,
і на працягласць пацалункаў—
ад Мілавіцы да світання.
Яшчэ на смутак паланезны
і на гартанны голас твой...
На мяккі водар сініх бэзаў,
якім прапах увесь пакой.
Чэрвень
Ледзь сонечны промень слізгнуць
паспеў па астылым ганку,
туманы, нібы бялізну,
развесіў сушыцца Ранак.
Завостраны позірк косаў
зарэчны лужок абраў,
дзе белае срэбра росаў
апраўлена ў зелень траў.
Вясна
Зялёная паводка.
Прысадаў берагі.
Вяртаецца Прырода
на даўнія кругі.
Асенні эцюд
I
Сутонне. Чырвань шчокаў адвячорка...
Вячысты дуб у мроіве суцьмені
на падуменце жоўтага пагорка
нагадваў ганарлівага аленя.
ІІ
Замёр у чаканні сапернікаў годных,—
цярплівасці хопіць на доўгую восень...
Але не прыходзіў пакуль што ніводны,
і з цэлага лесу такіх не знайшлося.
Шкельцы ў вітраж «Поры года»
3 і м а
Дзесьці граюць на белым раялі,
і ніводнай фальшывай ноты...
Пакінутыя з лета граблі
псуюць экстэр'ер сумёта.
В я с н а
Мароз пад вечар раскідаў
цяпельца дзённага галоўні.
Бязгучна клён лямантаваў
іртом разяўленым шпакоўні
Л е т а
Улагодзіў ліпень ліпу
падарункам сціплым —
завушніцы цэлы дзень
чмель чапляў асіплы.
В о с е н ь
У сінія асінамі лясы
вогненная конніца ўляцела...
Павуціння звесіўшы сцягі,
лета адыходзіць не хацела.
Дуб
Стаяў як гіганцкі молат.
Кавадлам ляжала поле.
Здавалася: гэткі волат —
зваліць чалавек не здольны.
Як падаў — ніводнай хмары
на небе ў той бой не стала.
Калі па зямлі ударыў —
ад болю зямля стагнала.
А я пра дуброву марыў,
пра клёкат буслоў наўкола...
Зялёнай слязой па твары
скаціўся няспелы жолуд.
Жораў
Сівая адзінота.
Нязмога адляцець...
Кругамі ля балота
уночы ходзіць Смерць
А досвіткам асеннім,
як сцішыцца імжа, —
нябёсаў вір успеніць
зноў крыламі душа.
Ліс
Пунсовы ветразь. плыў па лесе...
Нібыта свечка па сутонні.
Пунсовы ветразь — ліс на снезе,
агонь блукання на прыволлі.
Плыві, прыгожы, покуль вецер
тваіх слядоў не пакідае,
і абмінуць здалей дасвецце,
дзе лёс-ганчак цябе чакае.
Майстра
Тут усё прапахла лесам:
пілы, гэблікі, сякера...
Пад касым крысом павеці —
дзеда летняя кватэра.
Куфар, вулей ці кубельца —
не адмовіць ён нікому.
У старых руках умельцы
праца йдзе па-маладому.
А сягоння, хоць і рана,
адпачыць надумаў трошкі...
Прытуліў шчаку рубанак
да асінавае дошкі.
Калодзеж
А цэбар улюбіўся
у дно, дзе зорак ззянне.
Стары ланцуг хваліўся —
мацней ён за каханне.
Адзін пусціць не хоча,
другі на дно імкнецца...
Я веру, што аднойчы
стары ланцуг парвецца.
* * *
Мая бабулька Волька
вяршыць жыццёвы стог.
Не няньчылася доля,
быў літасцівы Бог.
Разменены апошні
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (17) »
Последние комментарии
11 часов 26 минут назад
11 часов 28 минут назад
12 часов 26 минут назад
12 часов 48 минут назад
1 день 6 часов назад
1 день 6 часов назад