До Михайловского не дотягивает. Тема интересная, но язык тяжеловат.
2 Potapych
Хрюкнула свинья, из недостраны, с искусственным языком, самым большим достижением которой - самый большой трезубец из сала. А чем ты можешь похвастаться, ну кроме участия в ВОВ на стороне Гитлера, расстрела евреев в Бабьем Яру и Волыньской резни?.
Прочитал первую книгу и часть второй. Скукота, для меня ничего интересно. 90% текста - разбор интриг, написанных по детски. ГГ практически ничему не учится и непонятно, что хочет, так как вовсе не человек, а высший демон, всё что надо достаёт по "щучьему велению". Я лично вообще не понимаю, зачем высшему демону нужны люди и зачем им открывать свои тайны. Живётся ему лучше в нечеловеческом мире. С этой точки зрения весь сюжет - туповат от
подробнее ...
начала до конца, так как ГГ стремится всеми силами, что бы ему прищемили яйца и посадили в клетку. Глупостей в книге тоже выше крыши, так как писать не о чем. Например ГГ продаёт плохенький меч демонов, но который якобы лучше на порядок мечей людей, так как им можно убить демона и тут же не в первый раз покупает меч людей. Спрашивается на хрена ему нужны железки, не могущие убить демонов? Тут же рассказывается, что поисковики собирают демонический метал, так как из него можно изготовить оружие против демонов. Однако почему то самый сильный поисковый отряд вооружён простым железом, который в поединке с полудеманом не может поцарапать противника. В общем автор пишет полную чушь, лишь бы что ли бо писать, не заботясь о смысле написанного. Сплошная лапша и противоречия уже написанному.
Часть вторая продолжает «уже полюбившийся сериал» в части жизнеописания будней курсанта авиационного училища … Вдумчивого читателя (или слушателя так будет вернее в моем конкретном случае) ждут очередные «залеты бойцов», конфликты в казармах и «описание дубовости» комсостава...
Сам же ГГ (несмотря на весь свой опыт) по прежнему переодически лажает (тупит и буксует) и попадается в примитивнейшие ловушки. И хотя совершенно обратный
подробнее ...
пример (по типу магического всезнайки или суперспеца) был бы еще хуже — но все же порой так и хочется прибавить герою +100 очков к сообразительности))
В остальном же все идет без особых геройств и весьма планово (если не считать очередной интриги в финале книги, как впрочем было и в финале части первой)). Но все же помимо чисто технических нюансов службы (весьма непростой кстати...) и «ожидания экшена» (что порой весьма неоправданно) — большая часть (как я уже говорил) просто отдана простому пересказу «жита и быта» бесправного существа именуемого «курсант»))
Не знаю кому как — но мне данная книга (в формате аудио) дико «зашла»)) Так что если читать только ради чтения (т.е не спеша и не пролистывая страницы), то и Вам (я надеюсь) она так же придется «ко двору»))
Как ни странно, но похоже я открыл (для себя) новый подвид жанра попаданцы... Обычно их все (до этого) можно было сразу (если очень грубо) разделить на «динамично-прогрессорские» (всезнайка-герой-мессия мигом меняющий «привычный ход» истории) и «бытовые-корректирующие» (где ГГ пытается исправить лишь свою личную жизнь, а на все остальное ему в общем-то пофиг)).
И там и там (конечно) возможны отступления, однако в целом (для обоих
подробнее ...
вариантов) характерно наличие какой-то итоговой цели (спасти СССР от развала или просто желание стать гораздо успешнее «чем в прошлый раз»). Но все чаще и чаще мне отчего-то стали попадаться книги (данной «линейки» или к примеру попаданческий цикл Р.Дамирова «Курсант») где все выстроено совсем на других принципах...
Первое что бросается в глаза — это профессия... Вокруг нее и будет «вертеться все остальное». Далее (после выбора любимой темы: «медик-врач», военный, летчик, милиционер, пожарный и пр) автор предлагает ПРОСТО пожить жизнь героя (при всех заданных условиях «периода подселения»).
И да — здесь тоже будут всяческие геройства, свершения и даже местами прогрессорство (куда уж без него), но все это совсем НЕ является искомой целью (что-то исправить, сломать или починить). Нет! Просто — каждая новая книга (часть) это лишь очередная «дверь», для того что-бы еще чуть-чуть пожить жизнь (глазами героя).
И самое забавное, что при данном подходе — уже совсем не обязательны все привычные шаблоны (использовав которые писать-то в принципе трудновато, ибо ГГ уже отработал «попаданческий минимум», да и что к примеру, будет делать генсек с пятью звездами ГСС, после победы над СаСШ? Все! Дальше писать просто нет никакого смысла (т.к дальше будет тупо неинтересно). А тут же ... тут просто поле не паханное)) Так что «только успевай писать продолжение»))
P.S Конкретно в этой части ГГ (вчерашний школьник) «дико щемится» в авиационное училище — несмотря на «куеву тучу» косяков (в виде разбитого самолета, который ему доверили!!!) и неких «тайн дома …» нет не Романовых)) а его личного дома)).
Местами ГГ (несмотря на нехилый багаж и опыт прошлой жизни) откровенно тупит и все никак не может «разрулить конфликт» вырастающий в очередное (казалось бы неприодолимое препятствие) к заветной цели... Но... толи судьба все же милостива к «засланцу», то ли общее количество (хороших и желающих помочь) знакомых (посвященных в некую тайну) все же не переводится))
В общем — книга (несмотря на некоторые шороховатости) была прослушана на «ура», а интрига в финале (части первой) мигом заставило искать продолжение))
Надзвычай цікавую і арыгінальную кніжку падрыхтавала знакамітая паэтка, лаўрэат Літаратурнай прэміі імя А. Куляшова Ніна Мацяш. Гэта - зборнік вершаў-прысвячэнняў, папісаных у розныя гады і падараваных, непасрэдна або праз друк, родным, сябрам, знаёмым, тым, хто так ці інакш спрычыніўся да яе лёсу. А такіх - шмат, і чытач не без захаплення адкрые, што аўтарка, парушаючы пэўныя літаратурныя традыцыі, не абмяжоўвае сябе ў выбары сваёй любові, сваіх прызнанняў-прысвячэнняў. Шчырасць пры гэтым грунтуецца на паэтычным майстэрстве і паэтычным гусце (у адрозненне ад заштампаваных і нярэдка безгустоўных віншаванняў-рыфмаванак, якіх цяпер процьма на радыё і ў газетах). Больш за тое, у кніжку ўвайшлі і высока-мастацкія творы паэткі - многія з тых, што складаюць залаты скарб яе творчасці ўвогуле і добра вядомыя чытачам: "Калыханка маме", "Студня", "Сябрыне", "Ода дзівосна прыгожаму чалавеку", "Васілёк", "Песня ў цярноўніку" і г. д.
Вабна таксама, інто "Я вас люблю..." - зборнік не толькі вершаў, а і мастакоўскіх захапленняў аўтаркі. Ніна Мацяш здаўна займаецца фларыстыкай, назней адкрыла для сябе новы выяўлепчы матэрыял - лёгкія і далікатныя пярынкі, з якіх складвае такія ж пяшчотныя ("пёркаграфічныя", як з усмешкай і ўсур'ёз зазначыла нісьменніца Алена Васілевіч) узоры і малюнкі. У іх, як і ў вершах, чытач адчуе той жа галоўны матыў - ён стаў і зместам, і назваю гэтай кніжкі. Кніжкі любові, адрасаванай усім.
Рэдакцыя.
I.
КАЛЫХАНКА МАМЕ
Быць разам выпадае нам так мала...
Забудзь трывогу вечную сваю,
Прыляж, мая натомленая мама,
Як некалі ты мне, табе спяю.
Задрэмлюць веі над вачыма карымі -
Не дам упасці й парушынцы я.
Сустрэнься ў сне з сабой, мая ласкавая,
3 вясной сваёю, любая мая.
Хоць кропля з абяцанага нам маем
Збываецца праз золкія гады.
Прыляж, мая даверлівая мама,
Спяю табе, як мне спявала ты.
Задрэмлюць веі над вачыма карымі -
Не дам упасці й парушынцы я.
Сустрэнься ў сне з сабой, мая ласкавая,
3 вясной сваёю, любая мая.
Любоў нябёсы над табой трымае,
Любоўю зораць дні ў тваім акне.
Прыляж, мая ўсмешлівая мама,
Спяю табе, як ты спявала мне.
Задрэмлюць веі над вачыма карымі -
Не дам упасці й парушынцы я.
Сустрэнься ў сне з сабой, мая ласкавая,
3 вясной сваёю, любая мая.
‘ 75
* * *
ДАРАЖЭНЬКІ БАЦЕЧКУ НАШ РОДНЫ!
Дзякуй, што сабраў ТЫ сёння нас
Гэтаю застоліцаю згоднай
У такі свой пашанотны час!
Дзевяноста год ТАБОЙ пражыта, —
Гэта ж колькі сэрцам перажыта?!
У адну каб склаў усе дарогі,
Па якіх ТВАЕ хадзілі ногі,
Дык аперазаў бы ўсю планету,
Мабыць, шляхам пратаптаным гэтым!
Каб сабраць усё, што твае рукі
За жыццё зрабілі без прынукі,
Дык гару я тую не бяруся
3 чым і параўнаць на Беларусі!
У машну ТЫ не напхаў мільёнаў —
Ні рублёў, ні "зайцаў", ні "зялёных",
Ды ўва ўсім, усюды ТЫ адвеку
Быў і ёсць сумленным ЧАЛАВЕКАМ.
Вы з матуляй нашай дарагою,
Вернаю паплечніцай ТВАЁЮ -
Царства ЁЙ нябеснае хай будзе! -
Вывелі сваіх дзяцей у людзі.
Нізкі ВАМ паклон за гэту хату -
За гняздо ўсіх Мацяшанятаў!
Хоць хапае тут гаркоты, болю,
Але й радасці ж было даволі!
Паглядзі, як хораша, наколькі
Разрасліся ТВАЙГО роду голькі!
Не журыся, молада ўсміхніся,
Да любові нашай прыхініся,
І ў здароўі добрым будзь гатовы
Юбілей сустрэць свой
СТОГАДОВЫ!
2 снежня '92
МІНСК, 30 СТУДЗЕНЯ 1980
Нахалолы вечар на двары
Моўчкі пералічвае сняжынкі.
Усміхайцеся, мае сябры,
Гаманіце шумна, безунынку!
Дыскутуйце ў лад і неўпапад!
Сёння сэрца тонка сэрца чуе:
Развярэдлівы трывогапад
На планеце днюе і начуе...
Радасці непрыядальны смак -
Бо дарогі гора не пытае.
Гэта й нашай лучнасцю няўзнак
На зямлі нагода высвітае.
Поплеч, бліжай, блізкія мае!
Чалавека шмат што згубай страшыць.
Хай жыцця зарукай устае
Поўнік дабраты й любові нашай!
Вечар за сняжынкамі цікуе.
Чуеце?..
Зноў
аўтамат
такуе!..
'80
* * *
Ул. Андр. Калесніку
Няхай усім ліхім вятрам на злосць,
Насуперак любой мажлівай слоце
І далей Вам не здрадзіць маладосць,
Каб думка й пачуццё былі ў палёце!
14 верасня '82
БУДЗЬЦЕ ШЧАСЛІВЫЯ, ЛЮДЗІ!
Светлае неба над жытняй далінай
Высака ўскінула крылы свае.
Толькі былое журлівай калінай
Зболены голас душы надае.
Хто іх, палеглых, разбудзіць?
Свет толькі згода ацудзіць.
Будзьце ж вы лучныя, людзі,
Будзьце шчаслівыя, людзі!
Не насычаецца горам у свеце
Неўтаймаваны руйнотны агонь.
Горнецца вецце трывожным суквеццем
Да абеліскаў, да сэрца майго.
Хто іх, палеглых, разбудзіць?
Свет толькі згода ацудзіць.
Будзьце ж вы лучныя, людзі,
Будзьце шчаслівыя, людзі!
25 красавіка '84
ДА 8-га САКАВІКА
Столькі розных святаў на зямлі,
Каб святло душэўнае ўмагчыміць!
Ды найлепшае між іх, калі
На парог ступае Дзень Жанчыны.
Бо тады мяняецца няўзнак
Штосьці нават у самой прыродзе.
Яўна саладзее ветру смак,
Яўна прамянісцей сонца ходзіць!
Дарагія, любыя!
Няхай
3 гэтым светлым днём сакавіковым
Расцвіце ў душы пяшчотны май,
Радасці прымерыцца абнова.
Берагіні самаго жыцця,
Хай жа й вам, нястомніцы, з любоўю
Свеціць сонца на шляхах быцця,
Дорачы цяпло, святло, здароўе!
Будзьце ў шчасці ўсюды і ўсякчас,
Хай спрыяюць вам і лёс, і людзі,
Хай і ў будні атуляюць вас
Кветкі, ўсмешкі, прыгажосць і любасць!
Сакавік '97
* * *
Валечцы
Ах, як імклівяць нашы леты!
Здаецца,толькі ўчора ты
Была цыбаценькім падлеткам,
Анёлкам праўды й дабраты.
А сёння вось - і жонка, й маці,
І гаспадыня на зайздросць,
Чыім стараннем лад у хаце,
І ў куфры, й на стале ўсё ёсць.
І педагог ты не з аношніх,
Ёсць і майстэрства, і чуццё,
3 удзякай выхаванец кожны
Нясе твой воблік праз жыццё.
Прыгожая і маладая,
Спагадная не напаказ,
Дасціпная і гаваркая -
Свяціся ж,
зорачка,
ўсякчас!
Ад юбілеяў не ўхавацца,
Ды хай сабе гады лятуць,
Табе ж сягоння толькі
...наццаць!
Віншуем, родненькая! Будзь!
20 жніўня '95
НЕ АДДАВАЙ СЯБЕ САМОЦЕ
Э.М.І.
На золку прымаразкі ходзяць,
Не першы жоўты ліст упаў.
Не аддавай сябе самоце,
Заўчасна ёй не саступай.
Няхай пазначана журбою
Расстанне восені з вясной, -
Нашто ж развітвацца з сабою,
Сябе збаўляць першаасноў,
Калі вачам - нябёс сінеча,
Калі рукам - барвяны ліст,
Калі для сэрца - позірк нейчы,
І ўздрыгне сэрца, як калісь...
15 чэрвеня '78
СЯБРЫНЕ
Не знадзейвайся. Перажыві.
Хоць якая, ды ёсць патоля:
Намарозіць радня па крыві —
Адагрэе радня па долі.
Скруха - зашмаргай... Перарві.
Ёсць лагода на боль, на скруху:
Адрачэцца радня па крыві -
Паратуе радня па духу.
Праўду гэту - як ёсць - прыві
Да сцяжыны далейшага руху.
Будзь здарова, радня па крыві.
Будзь бяссмертна, радня па духу!
21-22 лютага '85
* * *
Ніне Сокал
Мы на зямлі, каб несці крыж з пакорай,
Наканаванне дзейснячы сваё.
Няхай шчэ сорак радасцей па сорак
Асвецяць шчыраваннейка тваё.
Інач усё, што можна перайначыць,
Мірыся з тым, над чым не ўладна ты.
Здароўя табе, Ніначка, удачы,
Любові ад паблізных, светлаты!
6 ліпеня '93
* * *
Калі бабе сорак пяць гадоў,
Дык яна - як ягадка наноў.
Што ж казаць пра мужыка таго,
Каму толькі сорак усяго?!
У такім узросце ж сама сіла
Дараваных ад прыроды крылаў;
У такім узросце ж сама розум -
Памяркоўны, ўзважлівы, цвярозы;
Хоць, капешне, й д'ябал не дрымае,
Пад рабрыну ўсё так і штурхае!..
Ну яго ў балота! Хай Валодзю
Аніякі чмут у грэх не ўводзіць!
Паднімаю чарачку сваю
За яго любімую сям'ю!
За Спадарыню! За Спадара —
За Валодзю Косача! Ура!
4 студзеня '92
НАВАСЕЛЬНЫ ТОСТ
Святлане і Уладзіміру Каранковічам
У гэтым куточку,
у гэтым дамку-церамочку
Хай свецяцца радасцю ўсіхныя
вочы і вочкі!
Душэўны снакой
хай ніколі нішто не ўстрывожыць,
Калі ж патрывожыць -
хай добрае толькі варожыць!
Хай спраўдзяцца мары
анёлка і "ганкі" Марычкі:
Хай знойдуцца тут ёй
і брацік яшчэ, і сястрычка!
Хай помніцца, што
дом - не мур, не падмурак,
не сцены:
Дом - гэта любоў,
гэта водар святлоты нятленнай.
Няхай жа ваш дух
будзе гэткім святлом і жыўлёны,
Хай ваша жыццё
будзе Госпадам тут блаславёна!
5 лістапада '95
* * *
Брату Міколу
Родны наш, дарагі наш брат,
Наш адзіны!
Бач, прыйшлі ўжо й твае 50
У гасціну!
Моцна так абнялі ўраз усе,
Каб сагрэцца...
Хай ім чарачку поўную паднясе
Радасць сэрца!
Ім, гадам сумленным тваім
І мазольным, —
Дай жа шчыры свой дзякуй ім
За крок вольны
Ад вялікага і малога зла,
За магчымасць
Жыць законамі годнасці,
Дабраты і святла,
Быць сапраўдным мужчынам!
Родны наш,
Любы, гожы наш брат,
Чарнабровы,
Стрэнь шчасліва і наступныя свае 50,
Будзь здаровы!
1 кастрычніка '96
• • •
Анатолю Вярцінскаму
Вам сёння скажуць шмат харошых слоў,
Для гэтага ёсць не адна прычына.
Прыйду і я - цераз маіх паслоў:
Світальны вецер, зорку, аблачыну.
Калі натоміць Вас бяздарны дзень,
Бясконцым здасца доўгі шэры вечар -
Да золкай шыбы лёгка прыпадзе
І Вас аклікне мой світальны вецер.
І Вы тады расчыніце акно,
І мова ветру будзе зразумета:
Утканы ў долі Вашай палатно
Усе калёры залатога лета.
Павольна пройдзе ў Вас над галавой
У час той
аблачына, ціха скажа:
Мінецца морак, як мінуцца ёй,
І зноў пагодна будзе ў небе Вашым.
Там вечна зорцы лучнасці цвісці,
Той лучнасці з зямлёй, з сябрынай, з песняй,
Што памагае па жыцці ісці,
Што не дае душы прагоркнуць плесняй.
Вам сёння скажуць шмат харошых слоў.
А свята - нібы пяцьдзесят аерын...
Я аддаю Вам трох маіх паслоў -
На шчасце.
і на сілу,
і на веру!
15 лістапада '81
• • •
Алесю Разанавуў дзень 50-годдзя
Прымі, зямляча мілы, віншаванне!
Ажно губляюся, што пажадаць:
Ты так бліскуча творчым шчыраваннем
Умееш земнаванню сэнс надаць!
А што патрэбна чалавеку болей
Тут, у марноцці скрушлівым юдолі?!
Не прагнеш ты пустога барыша.
Будзь блаславёнай век,
Прамень-душа!
3 снежня '97
І Я ЎЗНІМАЮ КЕЛІХ СВОЙ!..
Валеру Скарыну
"Мае гады - маё багацце", -
Сцвярджае песня.
Валера, дружа мой, мой браце!
Узрост не весні -
Саракагоддзе,
гэта праўда,
Ды праўда й тое,
Што нашы святы, наша радасць --
Не за гарою,
А з намі, ў нас, у нашым сэрцы.
Хай так і будзе!
Няхай цябе у паняверцы
Не бачаць людзі!
Жыццё без смутку немагчыма,
І ўсё ж я зычу:
Хай Музыка й твая Жанчына
Цябе вялічаць!
Хай абыходзяць бокам жалі
Твой дом сардэчны:
Здароўя!
За цябе!
За Галю!
Любові - вечнай!
24 чэрееня '94
• • •
В. Жуковічу
Хай прасторным будзе тваё поле,
Хай красуе плёнам збажына!
І ў пакуце не крыўдуй на долю:
Светлая ў цябе яна.
А пакуты для таго й пакуты,
Каб спазнаў і шчасце на вяку ты.
Будзь!
4 лістапада '81
• • •
Ядвізе АдамаўнеРымашэўскай-Шмідт-Ноак
І на чужыне-чужыне,
Што сталася жыццём і лёсам,
Вам, светлая душа, далося
Не ўтравянець, не ўкамянець,
А-
і ў бядзе -
важкім калоссем
Спагады, дабраты звінець.
Хай не слабее сіла духу,
Не цьмяцца зыркія агні
Душы і сэрца:
моцы, руху,
Неадзіноты, цеплыні!
9 снежня '97
• • •
А. М. Цэлікаву,урачу-тэрапеўту сан. "Беларусь”
За днямі дні, за тыднямі - гады
Злятаюць, як дажджынкі, ў незваротнасць,
І не мінуць нікому тут бяды,
І кожны прагне рук і сэрцаў родных,
Каб у ліхі, у беспрасветны час
Было нам да каго душой прыпасці,
Каб покуль промень сонца не пагас,
Было з кім раздзяліць і боль, і шчасце.
I, можа, у гэтых пошуках і ёсць
Сам сэнс жыцця -
У пошуках і ў мары?..
Хай вечна з Вамі будзе маладосць,
Нібы аазіс у пясках Сахары!
27 снежня '81, Друскенікі
• • •
Л. I. Малюкявічэне, бметадысту па ЛФК сан. "Беларусь"
Последние комментарии
2 дней 1 час назад
2 дней 1 час назад
2 дней 1 час назад
2 дней 1 час назад
2 дней 4 часов назад
2 дней 4 часов назад