Пчала пачала паломнічаць [Алесь Разанаў] (fb2) читать постранично, страница - 4
- Пчала пачала паломнічаць 191 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Алесь Разанаў
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
стукацяць: к-к-к-к... Які гук, такая і моц. Камень адразу аб'яўляе аб сваёй моцы, аб сваім мацакоўстве. Ягонае «к» перакананае і непранікальнае. Ён, зрэшты, увесь складаецца з «к», з суцэльнай шкарлупіны. Тая мяккасць, якая ўласцівая астатняй яго частцы, належыць не самому каменю, а асяродку, які яго атуляе і які для яго сапраўды мяккі.
У камені спіць імя абсалюту — аум, альбо, паводле іншай транскрыпцыі, амін. Быццам нямы прарок, камень звяртаецца да таго, хто праходзіць міма, да чалавека, з адным і тым жа спрадвечным — сфінксавым — запытаннем: камо градзешы (куды ідзеш)?
Калі чалавек спыняецца — ён камянее, а камень, у сваю чаргу, пераймае чалавечую іпастась: на ім пішуцца імя і лічбы.
Камень — камель часу: усё іншае ў параўнанні з ім зменлівае і нетрывалае. I кожны раз, калі жыццё распачынаецца нанова, яно распачына-ецца не ab ovo (з яйка), а з каменя.
Смага — «мага»: яна можа тое, чаго не могуць звычайныя станы, і там, дзе яны прызнаюць сваю паразу і згаджаюцца, што магіла магутнейшая за ўсіх і за ўсё, смага змагаецца і пасягае на перамогу. У смагі няма ні масы, ні вагі, аднак яна прымушае самазадаволеную матэрыю хацець, мучыцца, намагацца, змяняцца і, перавыхоў-ваючы стыхіі, якія ў прыродзе варагуюць паміж сабой, прымушае агонь любіць ваду, а Магелана тварыць немагчымае і, як да магніта, цягнуцца да неадкрытых мацерыкоў. Яна перайначвае многае ў адзінае, імгненнае ў працяглае, гаму — у магму, альфу — у амегу, пякельнае — у пекнае, смалу — у смарагды, а самасць — у дух. Магістр магічных навук, смага прысвячае таго, хто згодны ў яе вучыцца, у асновы касмагоніі і дае пакаштаваць веды самым праўдзівым і першаісным чынам — на смак.
Карані пакараныя: гэткая іхняя карма — рыць дол, урывацца ў цемру, быць катаржнікамі. Але ніхто ніколі не чуў ад іх ні скаргі, ні наракання — яны крэўныя з самым вышэй-шым, з сонечным пачаткам РА, і памятаюць вышэйшую праўду — праўду самаахвярнасці. Карані кіруюцца да радовішчаў жыцця — да крыніц і, здабываючы з адмоўнага КА дадатнае РА, а са сваёй кары — карысць, кормяць ёю дрэва. Для іх няма ні свайго ранку, ні свайго вечара: ранак для іх — калі дрэва цвіце, вечар — калі яно акрываецца асенняю скрухай. Там, пад зямлёю, у сваёй краіне, яны каралі, яны карануюць дрэва кронай, яны багатыя будучай радасцю, але выцягнутыя на паверхню, ляжаць як пачварныя крывыя сутаргі — курчы. Карані лёгка раняцца вонкавай — расся-кальнаю — сілай, аднак, перакананыя, як Каран, яны не могуць скарыцца са смерцю і нерухомасцю, і нават калі дрэва гіне — з іх, з каранёў, усё роўна ўзыходзяць новыя крэўнічы — парасткі.
Палонка не палон: яна праломка ў палоне, і лона ракі з палёгкаю дыхае праз палонку. Сярод нерухомых загонаў зімы палонка — жывая. палонка — натхнёная, палонка —апалонавая («апалонка»), і толькі калі палонку пачынаюць палохаць сярдзітыя маразы, яна, як і ўсё наўкола, зацягваецца плёнкаю лёду. У палонку акунаюцца конаўка і вядро. Нібы да акна, да палонкі прывабліваюцца плоткі і акуні. I на паклон да палонкі з пешняй і вудамі накіроўваюцца рыбакі — паломнікі.
Пастка — частка прасторы, аднак такая частка, якая, месцячыся ў прасторы, змяняе структуру самой прасторы: у яе лёгка ўвайсці, але з яе цяжка выйсці, у яе проста ўпасці, але няпроста выпасці. Калі ўсе падаюцца спаць, пастка не спіць, яна ўстойлівая ў сваім пастаянстве, яна на пасту, яна посціць, і суткі мінаюць за суткамі, пакуль штось не стукнецца ў ёй, не ляснецца, не пасунецца — і яна не замкнецца. Пастка ставіцца не ў пустцы, куды заходзяць адно толькі самотныя пілігрымы, і не на пляцы, дзе ўсе ходзяць статкам, а на сутыку пусткі і пляца, дзе песціцца сад спакусы і дзе распяраз-ваюцца, скідаючы свае паскі, пачуцці. Але таму, хто спатыкаецца на гэтым сутыку, прызначае спатканне помста, і таго, хто каштуе спакусу, кусае пастка. Пастка, аднак, зусім не зацікаўленая ў тым, каб некага захопліваць у сваю пашчу, каб некага скоўваць пакутай, яна перш за ўсё пастух, які пасвіць чалавека на яго жыццёвым шляху, не даючы яму заблудзіцца ў свеце і змарнаваць у нясталых стасунках са светам сваю каставасць, сваю выключнасць, сваю «сакратавасць» і «паскальнасць». Той, хто, трапіўшы ў пастку, знаходзіць з яе запасное («спасное») выйсце, па сваім стане і статусе ўжо іншы, чым быў дагэтуль, і іншая па сваім стане і статусе пастка: не супастат, якога клянуць усе небаракі, а сама іпастась чалавечага існавання. Але пра гэта даведваецца толькі вынік, толькі канец, толькі пастскрыптум.
Нібы старадаўні ідал-стод, студня займае святое месца: усе да яе прыходзяць, усюды яе шукаюць, аднак, у адрозненне ад стода, яе вышыня перакулена ў дол і перакулена ўглыб значэнне; яна тое вышэйшае, што стала ніжэйшым, каб змагчы наталіць
СМАГА
Смага — «мага»: яна можа тое, чаго не могуць звычайныя станы, і там, дзе яны прызнаюць сваю паразу і згаджаюцца, што магіла магутнейшая за ўсіх і за ўсё, смага змагаецца і пасягае на перамогу. У смагі няма ні масы, ні вагі, аднак яна прымушае самазадаволеную матэрыю хацець, мучыцца, намагацца, змяняцца і, перавыхоў-ваючы стыхіі, якія ў прыродзе варагуюць паміж сабой, прымушае агонь любіць ваду, а Магелана тварыць немагчымае і, як да магніта, цягнуцца да неадкрытых мацерыкоў. Яна перайначвае многае ў адзінае, імгненнае ў працяглае, гаму — у магму, альфу — у амегу, пякельнае — у пекнае, смалу — у смарагды, а самасць — у дух. Магістр магічных навук, смага прысвячае таго, хто згодны ў яе вучыцца, у асновы касмагоніі і дае пакаштаваць веды самым праўдзівым і першаісным чынам — на смак.
КАРАНІ
Карані пакараныя: гэткая іхняя карма — рыць дол, урывацца ў цемру, быць катаржнікамі. Але ніхто ніколі не чуў ад іх ні скаргі, ні наракання — яны крэўныя з самым вышэй-шым, з сонечным пачаткам РА, і памятаюць вышэйшую праўду — праўду самаахвярнасці. Карані кіруюцца да радовішчаў жыцця — да крыніц і, здабываючы з адмоўнага КА дадатнае РА, а са сваёй кары — карысць, кормяць ёю дрэва. Для іх няма ні свайго ранку, ні свайго вечара: ранак для іх — калі дрэва цвіце, вечар — калі яно акрываецца асенняю скрухай. Там, пад зямлёю, у сваёй краіне, яны каралі, яны карануюць дрэва кронай, яны багатыя будучай радасцю, але выцягнутыя на паверхню, ляжаць як пачварныя крывыя сутаргі — курчы. Карані лёгка раняцца вонкавай — расся-кальнаю — сілай, аднак, перакананыя, як Каран, яны не могуць скарыцца са смерцю і нерухомасцю, і нават калі дрэва гіне — з іх, з каранёў, усё роўна ўзыходзяць новыя крэўнічы — парасткі.
ПАЛОНКА
Палонка не палон: яна праломка ў палоне, і лона ракі з палёгкаю дыхае праз палонку. Сярод нерухомых загонаў зімы палонка — жывая. палонка — натхнёная, палонка —апалонавая («апалонка»), і толькі калі палонку пачынаюць палохаць сярдзітыя маразы, яна, як і ўсё наўкола, зацягваецца плёнкаю лёду. У палонку акунаюцца конаўка і вядро. Нібы да акна, да палонкі прывабліваюцца плоткі і акуні. I на паклон да палонкі з пешняй і вудамі накіроўваюцца рыбакі — паломнікі.
ПАСТКА
Пастка — частка прасторы, аднак такая частка, якая, месцячыся ў прасторы, змяняе структуру самой прасторы: у яе лёгка ўвайсці, але з яе цяжка выйсці, у яе проста ўпасці, але няпроста выпасці. Калі ўсе падаюцца спаць, пастка не спіць, яна ўстойлівая ў сваім пастаянстве, яна на пасту, яна посціць, і суткі мінаюць за суткамі, пакуль штось не стукнецца ў ёй, не ляснецца, не пасунецца — і яна не замкнецца. Пастка ставіцца не ў пустцы, куды заходзяць адно толькі самотныя пілігрымы, і не на пляцы, дзе ўсе ходзяць статкам, а на сутыку пусткі і пляца, дзе песціцца сад спакусы і дзе распяраз-ваюцца, скідаючы свае паскі, пачуцці. Але таму, хто спатыкаецца на гэтым сутыку, прызначае спатканне помста, і таго, хто каштуе спакусу, кусае пастка. Пастка, аднак, зусім не зацікаўленая ў тым, каб некага захопліваць у сваю пашчу, каб некага скоўваць пакутай, яна перш за ўсё пастух, які пасвіць чалавека на яго жыццёвым шляху, не даючы яму заблудзіцца ў свеце і змарнаваць у нясталых стасунках са светам сваю каставасць, сваю выключнасць, сваю «сакратавасць» і «паскальнасць». Той, хто, трапіўшы ў пастку, знаходзіць з яе запасное («спасное») выйсце, па сваім стане і статусе ўжо іншы, чым быў дагэтуль, і іншая па сваім стане і статусе пастка: не супастат, якога клянуць усе небаракі, а сама іпастась чалавечага існавання. Але пра гэта даведваецца толькі вынік, толькі канец, толькі пастскрыптум.
СТУДНЯ
Нібы старадаўні ідал-стод, студня займае святое месца: усе да яе прыходзяць, усюды яе шукаюць, аднак, у адрозненне ад стода, яе вышыня перакулена ў дол і перакулена ўглыб значэнне; яна тое вышэйшае, што стала ніжэйшым, каб змагчы наталіць
Последние комментарии
18 часов 29 минут назад
23 часов 32 минут назад
1 день 7 часов назад
1 день 9 часов назад
1 день 10 часов назад
2 дней 21 часов назад