Крокі па старых лесвіцах [Людміла Іванаўна Рублеўская] (fb2) читать постранично, страница - 2
- Крокі па старых лесвіцах (и.с. Бібліятэка часопіса Маладосць) 110 Кб скачать: (fb2) читать: (полностью) - (постранично) - Людміла Іванаўна Рублеўская
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
- 1
- 2
- 3
- 4
- . . .
- последняя (11) »
Нібы ёй адной вядома прышласць,
Што нясе нам нечуваны жах...
...I цяпер спаскуджаная Свіслач
Чорнай Плачкай
стогне па начах...
ВАЎКАЛАКА
Трымціць у вадзе аер.
Хачу цеплыні, спакою.
А я — напалову звер —
Маўчу нематой людскою.
Я — вылюдак для людзей,
I я ж для ваўкоў —
пачвара.
У ціхай, як ноч, вадзе
Русалка аб ліўні марыць.
I я нават ёй —
нішто,
Як зорка —
нішто для багны.
I поўсць не стане шчытом
Ад срэбранай кулі прагнай.
Аер ад стрэлу ўздыхне,
I куля ўвап'ецца ў грудзі...
За што ж караюць мяне
I бог,
і звяры,
і людзі?
УЦЕКАЧЫ
Заблудзіў карабель наш у моры.
Стырнавы—і сляпы, і стары.
А на палубе людзі гавораць,
I смяюцца, і стогнуць вятры.
Ветразь з плямамі солі і плесні
Выпнуў грудзі, нібыта гусак,
I змяшалася з хвалямі песня —
Не забыцца яе аніяк.
Будзе бура —
і нехта загіне,
Будзе дождж —
і нап'ёмся вады...
На ўзбярэжжы якойсьці краіны,
Быццам чайкі, святлеюць дамы.
Там нябожчыкаў з плачам хаваюць —
Мы без боязі ў хвалі нырнём.
Можа, і нарадзілі нас хвалі —
Так замгліўся у памяці дом.
...I калі карабель наш бяздомны
Будзе рыфамі ўзяты ў нябыт
I спытаюць архангелы, хто мы,—
Хай не ўспомніць наш розум слабы...
* * *
...Ён меў прыгожы і злы штандар,
Сябрыну, зброю і лес.
I ў лесе звалі яго:
«Змагар».
«Зладзюга» —
ў родным сяле.
Ён храмы вогнішчаў будаваў
У змрочных вёсках лясных.
Любіў жанчыну —
не ўратаваў,
Таму і гвалціў другіх.
Калі ж душу сваю спапяліў —
Забыў каханай імя...
Тады
аб камень стрэльбу разбіў,
Бо знаў:
пракляла зямля.
А смерць сыходзіла ў ціхі лог.
Штандарам валодаў дым,
Бо сэрцу болей зманіць не мог
Прыгожы лозунг на ім.
ЗМЕЙ
Крывавае золата змей вартаваў дні і ночы,
I гінуў у страўніку доўгім
няўдачлівы госць.
Ды золата ў змея таго адабралі аднойчы.
Сціскае ён зараз у кольцах сваіх
Прыгажосць.
А кольцы яго распляліся па цэлай планеце
I душаць празрыстыя рэкі і думкі аб іх,
Да замкаў старых запаўзаюць
у выглядзе смецця,
У храмы —
і людзі багоў забываюць сваіх.
А каб не знайшлі да ратунку шляхоў патаемных,
Па сумных паданнях,—
той змей навучыўся пісаць.
I дзе пачынаецца голас вучонага змея,
А дзе чалавечы —
не можам ужо разабраць.
У служкі да змея ідуць —
во часіны насталі!
А добрыя людзі не вераць,
што змей гэты ёсць.
Каб золата ён вартаваў —
дык і зноў адабралі б...
...Раздушвае змей у абдоймах сваіх
Прыгажосць.
АРМАГЕДОН
...I калі ў той іконе,
што ўзнеслі на дах,
Затрымцела варожая дзіда,
Нехта ўспомніў:
«Ёсць вязень у гэтых мурах,
Ён прарок, хай тлумачыць нам дзіва».
І паслалі ў скляпенне з надзеяй на цуд
Гараджане
манаха і вояў.
I парушыў нарэшце сваю немату
Чорны вязень з сівой барадою:
«Што вам трэба?
Вы прагнеце праўды святой?
Вы ж яе праганялі, панове!
Надта доўга каралі мяне нематой.
Вы спазніліся.
Я ўсё прамовіў.
На любым скрыжаванні —
праменняў, галля
Ці пакорлівых спінаў і лейцаў
Нараджалася бедная песня мая,
І яе распіналі на месцы.
Больш не веру ні ў вечнасць,
ні ў праўду сваю.
Чуласць познюю
я ненавіджу.
Я
ападак надзеі,
ападкам згнію.
Мне пакіньце скляпенную цішу».
I
- 1
- 2
- 3
- 4
- . . .
- последняя (11) »
Последние комментарии
15 часов 56 минут назад
1 день 2 часов назад
1 день 14 часов назад
1 день 21 часов назад
1 день 23 часов назад
2 дней 10 минут назад