Водбліскі [Геннадий Григорьевич Ануфриев] (fb2) читать онлайн
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
[Оглавление]
Генадзь Ануфрыеў Водбліскі
Галіне ФАТЫХАВАЙ — з удзячнасцюХворы зварухнуўся. Ягоная рука прыўзнялася і зноў бяссільна лягла на беласнежную прасціну. Доктар узяў гэтую худую, амаль што празрыстую, з сінімі венамі руку, паслухаў пульс. Потым апусціў і пахітаў галавой. Перада мной ляжаў чалавек, якога я добра ведаў, так, як самога сябе. З ім звязана столькі радасных імгненняў у маім жыцці, колькі, відаць, і непрыемнага — якое я, не задумваючыся, дараваў яму. Гэта мой сябра Антон. Падпарадкаваўшыся неўсвядомленаму імпульсу, я падышоў да акна. Пераставіць на падаконнік вялікую эмаліраваную міску, якую заўважыў у куце, і наліць у яе вады было справай некалькіх хвілін. У тое ж імгненне нешта асляпляльна яркае ўдарыла ў вочы. Гэта былі сонечныя промні, якія адбіліся ў вадзе. Па сцяне над ложкам хворага прабягалі блікі. Яны бруіліся, мянялі колеры, ствараючы нешта непаўторнае, што варушылася, жыло… Я схапіў бязважкую руку і прыклаў да сцяны. — Антон, блікі! Пальцы сябра зварухнуліся, ён амаль што прыўстаў з ложка. — Блі-кі… — пачуўся слабы шэпт. — Я змог… — Так, ты змог, табе гэта ўдалося! Яго пальцы выслізнулі з маіх і самі па сабе пачалі рухацца па сцяне, быццам хацелі намацаць, схапіць гэтыя няўлоўныя, нерэальныя стварэнні. Раптам усё згасла. Я не адразу зразумеў, што гэта сонейка схавалася за воблакам. Антон адкінуўся на падушку. Яго грудзі часта ўздымаліся, дыханне было няроўнае. Дзве слязінкі выслізнулі з-пад прыплюснутых павекаў і павольна папаўзлі па бледных шчоках. Я не змог больш заставацца ў палаце. Дастаў з кішэні ключ, паклаў на тумбачку, расчыніў дзверы і выскачыў з палаты. — У фарбах. — Ведаеш, дзве твае карціны купілі. У мастацкім салоне. — Ведаю. — Ён засмяяўся. — Гэта ўсё не тое. — Што — не тое? — Я здзіўлена паглядзеў на яго. — Усё. Усе мае папярэднія работы. Ды ты садзіся. Пайду прыгатую каву. Пакуль ён мыў рукі і гатаваў духмянае пітво, я агледзеў знаёмую мне кватэру. У глыбіні драўляная лесвіца нібы хавалася ў прыцемку, яна вяла ў майстэрню — быццам пераход у іншы, «яго» свет. Я падняўся наверх. Паветра тут здавалася халаднейшым, чым у гасцёўні. Скрозь вялізнае акно да самай столі лілося сонечнае святло, дзесьці з гудзеннем білася аб шкло муха. Пахі фарбаў і яшчэ нечага няўлоўна-знаёмага, што хвалявала, — гэтыя пахі знаёмыя мне з дзяцінства. Так пахла ў доме маёй бабулі пасля яе смерці — старымі рэчамі, запыленымі кнігамі і адзіноцтвам… Пачуліся крокі на лесвіцы. Антон падаў мне кубак гарачай духмянай кавы. — Ну, як твая работа? — я падышоў да мальберта і скінуў покрыва. Няскончаны партрэт дзяўчыны. Паэтычны сімвал маладосці і чысціні. — Ды так, патрошкі, — ён паціснуў плячыма. У куце я заўважыў вялізнае прыкрытае палатно. — А гэта што? — наважыўся адхінуць прасціну, але голас Антона спыніў мяне. — Не, гэта не глядзі. Ён рашуча сціснуў маю руку. Узнікла няёмкая паўза. Не помню, каб калінебудзь раней адчуваў сябе з сябрам так няўпэўнена. Бадай, ён вельмі змяніўся, я не ўгледзеў пачатак гэтай перамены. Напружанасць амаль адчувалася, і мяне ахапіла незразумелае прадчуванне бяды. Гэта была не беспрычынная, а абсалютная — і ад гэтага яшчэ больш незразумелая — упэўненасць у блізкасці чагосьці жудаснага і непапраўнага. Я дакрануўся да рукі сябра, і ён здрыгануўся. — Антон, апошнім часам ты мала малюеш, не ўдзельнічаеш у выставах. Што здарылася? На імгненне яго вочы ажывіліся, і ён насмешліва зірнуў на мяне. — Ты ж ведаеш, я асвойваў тэхніку раздзельнага вытанчанага мазка з захаваннем аб’ёмнага адлюстравання. — Лухта! Прабач, але гэта не тлумачэнне. Ён пільна ўгледзеўся ў мяне. — Добра, так і быць, патлумачу. Як табе ўжо сказаў, усё напісанае мною раней — глупства, — ён падняў руку, спыніўшы мае пярэчанні; у вачах з’явіўся дзіўны, незнаёмы бляск, голас узвысіўся. — Помніш Філонава? Задача мастака — перадаць усю паўнату жыцця, аж да самага руху малекул. «Відушчае вока» перадае толькі контуры; сутнасць жа ў тым, каб перадаць утоеныя працэсы! — Ты хочаш стварыць цуд! — неасцярожна заўважыў я. Ён страпянуўся. — А што такое цуд? Цуд ёсць праява, а дакладней сказаць — прарыў у нашу паўсядзённасць будучай паўсядзённасці. Сёння гэтыя прарывы адзінкавыя і таму здзіўляюць. Але ж яўнай мяжы між нашай і будучай, «цудоўнай», паўсядзённасцю быць не можа. «Цуды» павінны здарацца ўсё часцей, і калі мы да іх прызвычаімся, яны перастануць быць цудамі і пяройдуць у штодзённасць. Як ты ўжо ведаеш, я шмат, вельмі шмат працаваў над тэхнікай. У мяне ёсць адна запаветная ідэя, калі хочаш, — мара. Глядзі! Антон схапіў вялікі акварыум з вадою, які стаяў на століку, паставіў на падаконнік, некалькі разоў павярнуў, шукаючы патрэбнае становішча. — Бачыш? — сябра паказаў на блікі, якія бегалі па сцяне. — Вось гэта я і хачу напісаць. Разумееш? — Здаецца, што так. Відаць, выгляд у мяне быў ашаломлены, бо нічога падобнага я не чакаў. Глянуўшы ў кут, дзе стаяла вялікая карціна, спытаў: — Гэта яна? — Яна. Цяпер магу паказаць яе, калі хочаш. Не дачакаўшыся адказу, ён падышоў да карціны і адкінуў пакрывала. Я ўбачыў запоўненае каляровымі плямамі палатно. Здавалася, што школьнік паспрабаваў на ім толькі што купленыя фарбы. Хаваючы расчараванне, я з залішнім энтузіязмам вымавіў: — У ёй нешта ёсць! Але Антон мяне перабіў. — Не трэба, не прыкідвайся. Ведаю, што ты думаеш. Здаецца, у мяне нічога не атрымалася. Але я іх напішу. Гаворачы гэта, ён зрабіў выразны жэст рукою, вочы яго гарэлі. Такім свайго сябра я ніколі не бачыў. Адыходзячы, яшчэ раз зірнуў на няскончаны партрэт дзяўчыны. — Павінна атрымацца ўдала. — Так. — Голас Антона гучаў абыякава.
Последние комментарии