Фантамас [Марсель Ален] (fb2) читать постранично, страница - 33

калідоры, ён захроп:

— Я...

Але яго ніхто не слухаў...

— Пяройдзем сюды! — камісар павёў Фандора за сабой да таго месца гільяціны, дзе адсечаная галава праз колькі хвілін скоціцца ў кош.

З турэмнай брамы выехаў аўтамабіль. Усе знялі капелюшы і глядзелі на яго. Усталявалася цішыня — як на могілках. Дэйблер саскочыў з падножкі і адкінуў заднія дзверцы, што леглі, як карабельны трап, на зямлю.

— Божа! — сказаў Фандор.

— Смелы чалавек,— заўважыў Жуў.— Ён нават не збялеў. Звычайна ў такі момант асуджаныя белыя як смерць.

Усё адбылося хутка.

У адно імгненне вязня прывязалі да дошкі і перакулілі яе, Дэйблер злавіў яго за вушы і паклаў галавой на люнет.

Шчоўкнуў стопар.

Бліскавіцай мільгануў нож.

Выбухнуў фантан крыві.

Галава скацілася ў кош з вотруб’ем.

Але раптам камісар адштурхнуў Фандора і кінуўся да эшафота. Паліцыянты глядзелі на яго і нічога не разумелі. Камісар засунуў рукі ў набрынялае крывёю вотруб’е, схапіў адсечаную галаву за валасы, узняў і прыгледзеўся да яе. Паліцыянты кінуліся да яго. Дэйблер таксама паспрабаваў супакоіць камісара:

— Спыніцеся, што з вамі?

— Прэч!

Фандор бачыў, што з камісарам здарылася нядобрае. Ён падбег і разгублена спытаў:

— Што вы робіце?

Адчужаным голасам Жуў растлумачыў:

— Гэта не Гурн... Глядзі, твар нават не збялеў, на ім грым! Як у актора! Халера! Фантамас уцёк! Фантамас на волі. Замест яго пакаралі бязвіннага. Кажу табе: Фантамас жывы!!!