Эльдарада просіць дапамогі [Аляксей Мікалаевіч Якімовіч] (fb2) читать постранично, страница - 3
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (76) »
ТАЙНА БАБКІ ТЭКЛІ
На другі дзень я доўга не ўставаў з ложка. Ноччу не выспаўся. Усю ноч нейкае глупства ў галаву лезла. І каралева Елізавета снілася, і Эльдарада, і бутэлькі. Я некалькі разоў прачынаўся. Знарок вочы шырока-шырока расплюшчваў. Каб гэтае глупства ў галаву не лезла. Ды дарэмна. Толькі заплюшчу вочы — зноў каралева Елізавета. Бутэлькі збірае і да мяне нясе. Спрабаваў да ста лічыць, да тысячы. Нічога не дапамагала. Толькі пад раніцу заснуў. Соладка-соладка спалася. Ні бутэлек, ні Эльдарада, ні англійскай каралевы. Я, мусіць, да паўдня спаў бы, калі б не тата і мама. — Андрэйка, уставай. — Андрэй, дзень на двары. Гукаюць, як у лесе. А я, вачэй не расплюшчваючы: — Зараз. Устану… І далей сплю. Быццам у кошкі-мышкі з імі гуляю. Відаць, не спадабалася гэткая гульня тату. Стаў мяне за пятку казытаць. — У мяне канікулы, — заенчыў я сонным голасам. — Калі вы не на рабоце, то я не назаляю. Спіце, колькі хочаце. — Ат, спі. Хоць да вечара, — відаць, пакрыўдзіўся тата. — Я хацеў, каб ты паснедаў з намі. Мы на работу хутка пойдзем. «Спі». Хіба заснеш, калі за пятку казыча? Не ведае, якая ноч у мяне была. Расплюшчыўшы вочы, я ляжаў на ложку. Колькі хвілін у хаце было ціха. Потым рыпнулі дзверы. Напэўна, мама прыйшла. Так, яна. Яе крокі, мяккія, лёгкія. Тата цяжка ступае, грузна. — Чуў, якая пагалоска па вёсцы ідзе? — данёсся мамін голас. — Выдумкі,— адказаў тата. — А можа, не выдумкі? — сказала мама. — Бабка Тэкля на свае вочы касманаўта бачыла. — Нагаворыць бабка Тэкля. Толькі вушы развешвай. У мяне сон як рукою зняло. Цікава. Вельмі цікава. Касманаўта бабка Тэкля бачыла. Чаму я пра гэта не ведаю? Зноў рыпнулі дзверы. — Дзень добры, — пачуў я Міхасёў голас. — Андрэй дома? — Спіць, — сказаў тата, — не дабудзіцца. — І моцна гукнуў: — Андрэй, сняданак на стале стаіць. Мы на работу пайшлі. У пакой уляцеў Міхась. — Чаго ляжыш, як крот у нары? — накінуўся ён на мяне. Не спадабалася мне гэткае параўнанне. — Крот не ляжыць, крот ходзіць, — кажу. — Яму праз кожныя чатыры гадзіны есці хочацца. А ён: — Лянівы ты, Марозік. Чуў, што каля вёскі касманаўты спусціліся? Я хуценька ўсхапіўся з ложка, адзеўся. Значыць, не плёткі. Каля вёскі касманаўты ходзяць, а я ў хаце сяджу. — Дык бяжым! — крычу. — Я ні разу жывога касманаўта не бачыў. Міхась засмяяўся: — Ты, напэўна, у гарачай вадзе купаны? Сядзь. — Я сеў на край ложка. А,Міхась нечакана сказаў: — Давядзецца нам папрасіць прабачэння ў Наташы. — Чаму? — не зразумеў я. — Магчыма, дзесьці ёсць такая краіна — Эльдарада. У непралазных джунглях, напрыклад, куды і чортава вока не зазірне. Факты за гэта. «Мусіць, свет дагары перавярнуўся, — думаю. — Дзяўчынкі на дуэль выклікаюць, Міхась у Эльдарада паверыў, бутэлечная пошта, касманаўты. Штосьці дзіўнае вакол робіцца». — Выкладвай факты. — Можна і факты. Бутэлечная пошта — адзін, — пачаў загінаць пальцы Міхась. — Я ўжо правяраў. Не Наташыным почыркам запіска напісана. — Запіска не доказ. — Не доказ, — пагадзіўся Міхась. — Але касманаўт…- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (76) »
Последние комментарии
9 часов 33 минут назад
11 часов 3 минут назад
11 часов 58 минут назад
1 день 10 часов назад
1 день 10 часов назад
1 день 11 часов назад