Заклад [Сяргей Белаяр] (fb2) читать постранично, страница - 8

class="book">Кгіну Мажэйку было непрыемна ад таго, што нават самая маленькая ўлада беспаваротна змяняла чалавека. І чым нікчэмнейшым быў чалавек, тым больш яму хацелася ўлады. Станавіўся зразумелы план інжынера-геліяэнергетыка.

— Падумаць толькі, як недалёка мы адышлі ад першабытнага чалавека...

Заняты непрыемнымі разважаннямі, галоўны механік не заўважыў, як адсталі Альгерд Бутрын з буравікамі. І як ажыла цень паміж дзвюма акумулятарнымі батарэямі.

Апошняе, што ўбачыў Кгін Мажэйка перад тым як сысці ў небыццё, быў надпіс: «Вегер — забойца!», намаляваны чырвонай фарбай.

Расплюшчыць павекі аказалася не так ужо і проста. Некалькі імгненняў галоўны механік спрабаваў зразумець, у што ён утаропіўся, пасля зноў заплюшчыў вочы. Галава раскалвалася, у вушах звінела, вельмі хацелася піць.

Менавіта смага прымусіла Кгіна Мажэйку спачатку адкрыць вочы, а затым узняцца. Нягледзячы на тое, што галоўны механік стараўся рухацца як мага асцярожней, боль працяў усё цела. Прыйшлося абаперціся на батарэю.

Праз некаторы час удалося лакалізаваць крыніцу болю. Дакрануўшыся да патыліцы, Кгін Мажэйка ўскрыкнуў — гузак быў велізарны.

— Чым гэта яны мяне?

Гадаць не прыйшлося — у трох метрах ад галоўнага механіка ляжаў гаечны ключ.

Галоўны механік выцер кроў аб калашыну і з трэцяй спробы падняўся. Павяло — давялося схапіцца за рабро акумулятарнай батарэі.

Колькі ён так прастаяў, ачуняючы і радуючыся, што косці чэрапа вытрымалі, Кгін Мажэйка не ўзяўся б сказаць дакладна. Не менш за вечнасць.

Калі адступіла слабасць, галоўны інжынер пайшоў да жылога блока. Ні адзін з каланістаў, якія сустрэліся Кгіну Мажэйку, нават не памкнуўся дапамагчы яму. А разам з’елі ні адзін пуд солі.

Было крыўдна да слёз.

Як ён дайшоў, галоўны механік не памятаў.

Дабраўшыся да жылога блока, Кгін Мажэйка дастаў з халадзільніка сок і залпам яго выпіў. Стала крыху лягчэй.

Сяк-так прамыўшы рану, галоўны механік паклаў на галаву змочаны ручнік і, не распранаючыся, паваліўся на ложак.

Ён заснуў, як толькі заплюшчыў вочы...

***

— Мэр — забойца! — шматгалосы рык вырваў Кгіна Мажэйку з абдымкаў Марфея. Галоўны механік кінуў погляд на гадзіннік — набліжаўся поўдзень. — Далоў Вегера!

— Што за зборышча? — Кгін Мажэйка схапіў Кібарта Даманчука за руку.

— Вегер забіў Вільчуру, — растлумачыў газавік, спрабуючы вырвацца.

— Што? — у галоўнага механіка адвісла сківіца.

— Вегер забіў Вільчуру! — Кібарт Даманчук тузануў мацней, але Кгін Мажэйка руку не адпусціў. — Ромут Сімак бачыў, як мэр зламаў перадатчык у скафандры Малха.

— А чаго ён так доўга маўчаў?

— Баяўся Вегера.

— Зараз, значыць, не баіцца?

— Таўтвоіш Кандрашэвіч узяў яго пад сваю абарону.

Пачутае настолькі ашаламіла галоўнага механіка, што ён нарэшце адпусціў газавіка. Нейкі час Кгін Мажэйка стаяў моўчкі, а потым страпянуўся:

— Стойце!

Натоўп спыніўся не адразу: спачатку павярнулі галовы заднія шэрагі, пасля сталі і астатнія. Слоган змоўк на паўслове.

— Гэта не Вегер, гэта Кандрашэвіч забіў Малха Вільчуру! Гэта на сумленні Таўтвоіша смерць Гаіла Давіскібы!

Цішыня доўжылася ўсяго імгненне.

— Ублюдак хлусіць! — крыкнуў Альгерд Будрын і пачаў прабірацца да Кгіна Мажэйкі.

— Ромут Сімак бачыў усё на ўласныя вочы! — мяўкнуў Любарт Ванібутовіч, на ўсялякі выпадак схаваўшыся за спіны іншых.

Натоўп незадаволена загуў.

— Ад яго сышла Дабрава, вось ён і спрабуе ачарніць Таўтвоіша, — дадаў тэхнік.

Падаграваемы выдумкамі Любарта Ванібутовіча, гул з кожнай секундай мацнеў. Неўзабаве каланісты шалелі так моцна, што ўжо не чулі Кгіна Мажэйку.

Г алоўны механік глядзеў на людзей і не пазнаваў іх. Каланісты ператварыліся ў агрэсіўную безаблічную масу.

На шчасце, Дабравы сярод статку не было.

«Як жа хутка яны страцілі чалавечае аблічча, — сумна падумаў галоўны механік. — Улада аказалася куды больш моцным ядам, чым усе вядомыя...»

Балюча ўкалола думка пра тое, што інжынер-геліяэнергетык выйграе заклад. Кгіну Мажэйку стала страшна.

Не за сябе.

За калонію...

Не варта было спадзявацца на тое, што праз два з паловай месяцы, калі прыбудзе карабель, нешта зменіцца. Дзеля гелія-3 Зямля будзе трываць любога тырана.

— Ім жа ўсё роўна, хто будзе забяспечваць планету энергіяй...

— Ды ён супольнік Вегера! — крыкнуў Любарт Ванібутовіч. — Бі яго!