Таблеткi для сну [Віктар Лоўгач] (fb2) читать постранично, страница - 2
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
- 1
- 2
- 3
- 4
- . . .
- последняя (11) »
Узрадаваў
Фабрыку па вырабу цёплых жаночых хустак ліхаманіла. 3 гандлёвых сетак адзін за адным паступалі жахлівыя сігналы: — Не хусткі, а коўдры сярмяжныя. Іх палохаюцца жанчыны. Прыйшло пісьмо і ад бабкі Даркі. «Галубкі мае,— пісала яна вялікімі каравымі літарамі.— Вашы хусткі можна павязаць толькі на маставыя сваі. I то не кожная вытрымае такі цяжар». — Як быць? Што рабіць? — чулася ў кабінетах.— Хоць бы адзін прыемны сігнал... I тут яшчэ наведвальнік з сяла. Заявіўся якраз напярэдадні Новага года. I адразу на планёрку да дырэктара фабрыкі: — Дзякуй, родныя, дзякуй, даражэнькія! Так выручылі, так выручылі! — За што, чым? — Ды хусткамі сваімі. Найлепшы матэрыял для ўцяплення дахаў,— і дзядзька паклаў свой пакунак на стол дырэктара фабрыкі:— Гэта вам гасцінцы ад калгаснага прараба Яськова: ягады-чарніцы, сушаныя грыбы. У дырэктара фабрыкі на твары застыла няпрошаная слязіна: — Узрадаваў ты нас, чалавеча! Першыя словы ўдзячнасці.Зрух па фазе
Пятро Купрэйчык якія толькі не рабіў дыпламатычныя захады, каб як улагодзіць жонку, але ўсё роўна яна не вельмі ласкавай была. Толькі і чулася: — Мядзведзь, схадзі па бульбу ў склеп. — Таптун, прыгані карову з выгану. — Ёлупень, ці табе меркаваць аб жыцці на Марсе?.. I каб гэта толькі адзін на адзін. А то ж і пры людзях. I калі болей трываць не стала сіл, паскардзіўся ён даўняму сябруку Адаму Верасу. — Не, мая ў мяне анёл. Толькі гляну — і ўсё разумее. Я мужчына з характерам. Зойдзем да мяне і пачуеш, як мужа называюць,— прапанаваў Верас. Павітаўшыся з жонкай сябра, Пятро Купрэйчык і сказаў пра мэту свайго прыходу Акуліне. Маўляў, хачу пачуць тыя ласкавыя словы, пра якія гаварыў Адам. — Гм,— зарагатала жонка Вераса.— Знайшоў каго слухаць. У яго ж зрух па фазе,— і тыцнула пальцам у скроню.Самы паважаны чалавек
Эмілія Карасік жыла ў чаканні свайго юбілею. Праз лічаныя дні споўніцца сорак. Жанчына расцвіла. То чаму тут і не радавацца? Праўда, засмучала адчуванне, саслужыўцы забудуць павіншаваць і ўручыць букет. Летась проста так павіншавалі, без кветак. А які дзень нараджэння без іх? I напярэдадні дня нараджэння Эмілія Карасік купляе ружы ў самага знакамітага кветкавода раёна. Глянеш на іх — позірку не адвесці... Прыходзіць у кантору і ставіць на стол ружы ў прыгожай вазе. Першым зазірнуў у кабінет інжынер Юрый Юрась. I ажно аслупянеў: — Цуд ды годзе, Эмілія Эдуардаўна! Зазірнула і сакратармашыністка Эмачка: — О, божа, якое людзям шчасце! Яшчэ заходзілі, яшчэ чулася: — Такія кветкі, такія кветкі! — Чаму ж тут не пець! I многія цяжка ўздыхалі...Вiнаваты певень
Так ужо павялося, што пасля выхадных Адам Баравік прыходзіў на работу ўвесь размаляваны. Здаецца, яго «шліфавалі» дзёрткай. I чуйныя саслужыўцы спагадліва пыталі: «Дзе гэта так цябе, браток?» — I смешна казаць: певень. Задзёр бы яго каршун. Шэршнем у вочы кідаецца, Пакуль войкалі ды ахалі, пакуль давалі парады, Адам Баравік пасля чарговага выхаднога з'яўляўся з новымi сінякамі. I раптам певень-забіяка трапіў зуху-вадзіцелю Мікіце пад колы. Усім калектывам віншавалі Баравіка. Маўляў, скончыліся твае пакуты. А ўчора ў суседа Баравіка былі запоіны. Паварыху Настачку сваталі. I Адама запрасілі. Сусед ёсць сусед. I вось зноў з'яўляецца Адам на работу. Левае вуха нагадвае адбіўную. А пад вокам з добры кавун гуз. — Калі не шанцуе, то не шанцуе,— расказваў.— 3 лесвіцы ўпаў. Чэрві б яе стачылі. I раптам унук Баравіка, пяцігадовы Воўка, забягае: — Дзед, га, дзед, ідзі дамоў. Бабуля болей не будзе біць. Я качаргу схаваў.Гacцiнцы для мацi
Смактуха стаяў у гастраноме і шкроб патыліцу. Гэта ж едзе да маці ў госці, трэба якіхсьці гасцінцаў купіць. Што ж ёй выбраць? Мо пернікаў у той прыгожай каробцы? Але ж іх можна і дома спячы. А калі цукерак узяць? Самых, самых дарагіх. Батончыкаў з каньячнай начынкай. Не, не адчуе ў іх маці смаку. Акрамя карамелек-падушачак, мусіць, за ўсё жыццё і не смакавала іншых. Можа, узяць балыку? Хаця якая там патрэба? Сала ж ёсць. То няхай есць на здароўечка з бульбаю. Можна было б бублікаў прыхапіць. Вунь якія румяныя сушкі! Але ж ці ў такія гады іх жаваць? Няхай лепш паберажэ зубы. I тут Цімох Смактуха позірк засяродзіў на «Байкале». Цудадзейны напітак, ураз стому здымае. Але ён можа не спадабацца маці. I наогул, навошта тыя гасцінцы? Лепшага гасцінца, калі з'яўлюся сам, ей і не трэба. Яшчэ сваіх гасцінцаў унукам дасць. I ён, расправіўшы плечы, з палёгкай накіраваўся да выхаду.Мая жонка
Сядзім мы ў альтанцы і- 1
- 2
- 3
- 4
- . . .
- последняя (11) »
Последние комментарии
5 часов 17 минут назад
6 часов 46 минут назад
7 часов 42 минут назад
1 день 5 часов назад
1 день 6 часов назад
1 день 7 часов назад