КулЛиб - Классная библиотека! Скачать книги бесплатно
Всего книг - 716413 томов
Объем библиотеки - 1424 Гб.
Всего авторов - 275493
Пользователей - 125275

Последние комментарии

Новое на форуме

Новое в блогах

Впечатления

Lena Stol про Небокрад: Костоправ. Книга 1 (Героическая фантастика)

Интересно, сюжет оригинален, хотя и здесь присутствует такой шаблон как академия, но без навязчивых, пустых диалогов. Книга понравилась.

Рейтинг: 0 ( 1 за, 1 против).
Lena Stol про Батаев: Проклятьем заклейменный (Героическая фантастика)

Бросила читать практически в самом начале - неинтересно.

Рейтинг: 0 ( 1 за, 1 против).
Lena Stol про Чернов: Стиратель (Попаданцы)

Хорошее фэнтези, прочитала быстро и с интересом.

Рейтинг: 0 ( 1 за, 1 против).
Влад и мир про серию История Московских Кланов

Прочитал первую книгу и часть второй. Скукота, для меня ничего интересно. 90% текста - разбор интриг, написанных по детски. ГГ практически ничему не учится и непонятно, что хочет, так как вовсе не человек, а высший демон, всё что надо достаёт по "щучьему велению". Я лично вообще не понимаю, зачем высшему демону нужны люди и зачем им открывать свои тайны. Живётся ему лучше в нечеловеческом мире. С этой точки зрения весь сюжет - туповат от

  подробнее ...

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).
DXBCKT про Дорин: Авиатор: Назад в СССР 2 (Альтернативная история)

Часть вторая продолжает «уже полюбившийся сериал» в части жизнеописания будней курсанта авиационного училища … Вдумчивого читателя (или слушателя так будет вернее в моем конкретном случае) ждут очередные «залеты бойцов», конфликты в казармах и «описание дубовости» комсостава...

Сам же ГГ (несмотря на весь свой опыт) по прежнему переодически лажает (тупит и буксует) и попадается в примитивнейшие ловушки. И хотя совершенно обратный

  подробнее ...

Рейтинг: +2 ( 2 за, 0 против).

Родныя дзеці [Ніл Гілевіч] (fb2) читать постранично, страница - 2


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

чалавек.
Тым больш - у гэтакім узросце,
У самым розгары вясны...
Але вясна прайшла, а штосьці
Ад той пары не збегла ў сны.
Не-не, - і марнае пытанне:
Чаму так здарыцца магло? -
Будзіла крыўду, шкадаванне,
Пакутнай прыкрасцю гняло.
Калі ж нарэшце крыўда гэта
З вірлівай мутнасцю сплыла -
Было запозна ўжо: Альжбета -
За іншым замужам была.
Памылку выправіць, хоць з болем,
Назад, хоць з кроўю, адкруціць -
На гэта ўзняцца ён не здолеў.
Рашыў: няхай перабаліць.
Нашмат пазней, калі ўжо ўласнай
Быў сам ён звязаны сям'ёй,
Цераз знаёмага дазнаўся
Сцяпан што-кольвечы аб ёй.
Альжбета шлюб свой разарвала:
Ёй шчасця замуж не прынёс,
І марнаваць яна не стала
З нялюбым свой жаночы лёс.
Ішлі гады... Аднойчы ўвосень
Яму прывезла маці ў дом
Такую вестку, што здалося:
Над галавою грымнуў гром.
- Да нас вучыцельку аднекуль
Прыслалі ў школу працаваць.
Яшчэ ў тваім прыблізна веку,
Альжбетай Францаўнаю зваць.
Дык дзецям гэтак дорыць ласку,
Як маці родная, дальбог!..
- Альжбета Францаўна? - знянацку
Схаваць здзіўлення ён не змог.
- Хіба мо ведаеш яе ты? -
Як бы ўлавіў штось матчын слых.
- Не, проста дзіўна, што... Альжбета,
Імя такое... са старых.
- Ну, так. А прозвішчам - Кудзёлка.
Разводка быццам бы... Але
Па ўсім відаць, што не свісцёлка.
Да ўсіх з павагай у сяле.
Як толькі далі ёй хаціну,
Што завуч вызваліў, Зяцькоў, -
Гадоў пятнаццаці дзяўчыну,
Дачку, прывезла ад бацькоў...
Сцяпану ў сэрца, як іголкай,
Кальнула: «Вось дык навіна!
Альжбета Францаўна Кудзёлка!
Няма сумнення, што яна...»
Маўчаў, аглушаны як быццам,
І зразумець ніяк не мог:
Чаму ёй собіла прыбіцца
Якраз жа ў іх Каменны Лог?
Ці ж мала школ у іхнім краі -
У межах вобласці ўсяе?
Які ж «асветнік» ёй нараіў
Атайбавацца ў іх сяле?
А можа быць, яна наўмысна
Зрабіла так?.. А для чаго?
Нашто - калі ёй ненавісна
Любая згадка пра яго?
Відаць, тут проста выпадковасць.
Відаць, забылася суздром,
Што гэны кут - яго мясцовасць,
Яго бацькоўскі, родны дом.
- Была і ў нас, у нашай хаце:
То ж вучыць Паўліка якраз,
Дык ушчувала бацьку, маці,
Што той кладзецца спаць не ў час.
І пра цябе спытала потым:
Ці праўда, значыць, ці мана,
Што ты мой сын і згэтуль родам...
- І што?.. - Здзівілася яна.
Такі, гаворыць, талент звонкі
Радзіўся ў гэтакай глушы...
Ад большай пэўнасці ў Вячоркі
Паспакайнела на душы.
«Ну, так, забылася няйначай,
Што гаварыў я колісь ёй -
Аб нашай вёсцы, школе нашай,
Аб першай музыцы маёй...
От можа фокус быць вясёлы:
Прыеду я - і як на грэх
Адразу ўбачымся ля школы...»
І зноў па сэрцы цень прабег.
Ён мусіў сам сабе прызнацца:
Паклаўшы крыж на той бядзе,
Ён не хацеў бы сустракацца
З былым - ніколі і нідзе.
Тут справа, знаў ён, не ў капрызах
Яго натуры. Справа ў тым,
Што калі нават попел-прысак
Астыў - нашто капацца ў ім?
А ёй? Хіба ёй будзе ў радасць
Узрушыць памяць гаркатой?
Яна ж дагэтуль лічыць здрадай
Яго правінны ўчынак той.
Калі ў яе спакой і немуць
Пануе ў сэрцы - не бунтуй!
Авось пачасе куды-небудзь
Перабярэцца і адтуль...
У гэткіх роздумах-развагах
Бываў Вячорка ўсякі раз,
Калі матуля ў госці звала -
На адпачынак, на папас.
І ўсякі раз яго паездка
Ізноў не месцілася ў план...
Ды вось прыйшло пісьмо-павестка,
Якой чакаў ужо Сцяпан.
«Ты не забыўся, брат наш кроўны, -
Струменіў водар з родных слоў, -
Што маме, Сохвіі Пятроўне,
Праз месяц семдзесят гадоў?
Якраз на свята, на купалле.
Дык выкрай часу і прыедзь.