Настальгія па вечнасьці [Юрась Півуноў] (fb2) читать постранично, страница - 3 | КулЛиб - Классная библиотека! Скачать книги бесплатно

Влад и мир про Ангелов: Эсминцы и коса смерти. Том 1 (Альтернативная история)

Мне не понравился стиль написания - сухой и насквозь казённый. Не люблю книги канцеляристов.

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).

Влад и мир про Сухов: Каторжанин (Попаданцы)

Очень понравились две книги, этой серии. Весьма увлекательно.

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).

yan.litt про серию За последним порогом

В целом средненько, я бы даже сказал скучная жвачка. ГГ отпрыск изгнанной мамки-целицельницы, у которого осталось куча влиятельных дедушек бабушек из великих семей. И вот он там и крутится вертится - зарабатывает себе репу среди дворянства. Особого негатива к нему нет. Сюжет логичен, мир проработан, герои выглядят живыми. Но тем не менее скучненько как то. Из 10 я бы поставил 5 баллов и рекомендовал почитать что то более энергичное.

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).

Lena Stol про Небокрад: Костоправ. Книга 1 (Героическая фантастика)

Интересно, сюжет оригинален, хотя и здесь присутствует такой шаблон как академия, но без навязчивых, пустых диалогов. Книга понравилась.

Рейтинг: 0 ( 1 за, 1 против).

Lena Stol про Батаев: Проклятьем заклейменный (Героическая фантастика)

Бросила читать практически в самом начале - неинтересно.

Рейтинг: 0 ( 1 за, 1 против).

Все впечатления

Настальгія па вечнасьці [Юрась Півуноў] (fb2) читать постранично, страница - 3

[Настройки текста]

[Cбросить фильтры]

***

Завея сьнежная чаруе

Лугі, палеткі ды лясы,

Бялюткай фарбай ўсё малюе

І тчэ сьняжынкай паясы.

***

Яшчэ прыцемак сьвітальны

Ахутвае зямлю,

Шэра-блакітны колер

Мае сьнежны покрыў.

Сухі быльнёг

Матляе ветрык зімны,

А той смуткуе

Пра пару юнацтва —

Пра лета й навальнічныя дажджы…

Быў час —

Усё цьвіло і красавала,

І сокам наліваліся сьцябліны…

Усё прайшло: і што табе засталася? —

Сухі быльнёг

Матляе ветрык зімны…

***

Сьнежаньскі дождж.

Брудна-шэрыя хмары

Борзьдзенька, цугам

Плывуць над зямлёй,

Смутак-туга

Заглядае у хаты,

Кладзецца цяжарам

Няпэўнасьць быцьця

На душы людскія,

Зацюканых часам,

Тых, што ня вераць

Ў прышэсьце Хрыста…

…Сьнежаньскі дождж.

Брудна-шэрыя хмары.

Спакутаваныя душы

Шукаюць спакой…

***

Сьнежань. Сьнежна…Сьнегіры…

Сані шпарка ймчацца.

Па узгорках ўздоўж ракі

Завіруха скача.

Зачаруе, замяце

Ў лясох, лугавінах,

Крупой сьнежнай сыпе ў твар,

Бачны шлях адзіны…

***

Сьняжынкі-парашуты

Кружляюць за вакном,

Спаміж самотных дрэваў

Шукаючы спакой.

Паверце, шлях няпросты

Зь нябёсаў на зямлю —

Стамлёны пух бялёсы

Кладзецца на ральлю.

І стала белым поле,

І лес па-над ракой —

Сувой зімовы, сьнежны

Снуецца над зямлёй.

ВЯЧЭРНЯЯ РАПСОДЫЯ

Тонуць ў змроку вулачкі

Гораду Старога.

Гучыць ў паветры-холадзе

Вячэрняя рапсодыя.

Сусьвету дзірка чорная

Ўсё места^[1] паглынае,

Загадкава ўсьміхаецца,

Ласкава запрашае

У вір касьмічны кінуцца,

Душы знайсьці адхланьне,

Спазнаць пяшчоту Боскую

І радасьць, і каханьне…

***

Студзень. Каляды.

Ў засьнежаным парку

Дрэвы самотна

Глядзяць на мяне.

Ціха…

Па нерушным сьнезе

Ступаю…

Мяне даганяе

Сьлядоў ланцужок…

***

Цемры акіян…

Ліхтар самотны

Уяўляецца

Пясчынкай у Сусьвеце,

І прадзірае

Вечнасьці прастору,

Сьвятлом праменіць

Нібыта паходня…

СЬНЕЖНЫ ЗОРКАПАД

За вакном сягоньня

Зноўку сьнегапад.

Сыпе, сыпе зь неба

Сьнежны зоркапад.

Кожная сьняжынка,

Бы метэарыт,

Падае да долу,

Толькі не гарыць.

Любая, каханая,

Паглядзі ў вакно,

Ўся зямля накрытая

Белым палатном.

***

Ціха ў пакоі…

За шыбамі вокнаў

Віруе жыцьцё

Мітусьлівае нашае…

Ў думках шукаю

Адказ на пытаньні,

Хочацца дужа

Спрашчэньня праблемаў…

Стомлена

Ў цёмныя шыбы

ўзіраюся —

Мігцяць ліхтары

Нібы зоркі ў Сусьвеце…

***

Мова мая…

Нібы гнаная ледзі,

Ў замку,

Дзе подых далёкіх вякоў,

Просіць у Бога

Шчасьця народу,

А нацыі нашай

З руінаў паўстаць,

З духоўнага рэзруху,

Ў які цягам стагодзьдзяў

Укінулі Край Беларускі віжы

З Усходу і Захаду,

Поўначы й Поўдню —

Давесьці хацелі:

“Беларусаў няма!”

Мы ёсьць!

Мы былі!

Мы ня зьнікнем ніколі! —

Як бы таго хтосьці зь іх не хацеў.

А моцы ў змаганьні

Нам дасьць сіла духу,

Прыгажосьць нашай мовы,

Краіны прасьцяг…

***

Як многа трэба чалавеку,

Як мала хочацца душы,

Праз ўсё жыцьцё зьвіняць манеты

І вораг хіжы на мяжы.

За трыццаць срэбранікаў д’яблу

Душу прадаць, а потым што ж…

Зьгібееш ў церніях жыцьцёвых,

Сатлееш ў прысак…Анягож?!

Шукацьмеш потым

Навигация

Последние комментарии

Новое на форуме

Новое в блогах

Впечатления

Настальгія па вечнасьці [Юрась Півуноў] (fb2) читать постранично, страница - 3