Настальгія па вечнасьці [Юрась Півуноў] (fb2) читать постранично, страница - 3
- Настальгія па вечнасьці 120 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Юрась Півуноў
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (8) »
***
Завея сьнежная чаруе
Лугі, палеткі ды лясы,
Бялюткай фарбай ўсё малюе
І тчэ сьняжынкай паясы.
***
Яшчэ прыцемак сьвітальны
Ахутвае зямлю,
Шэра-блакітны колер
Мае сьнежны покрыў.
Сухі быльнёг
Матляе ветрык зімны,
А той смуткуе
Пра пару юнацтва —
Пра лета й навальнічныя дажджы…
Быў час —
Усё цьвіло і красавала,
І сокам наліваліся сьцябліны…
Усё прайшло: і што табе засталася? —
Сухі быльнёг
Матляе ветрык зімны…
***
Сьнежаньскі дождж.
Брудна-шэрыя хмары
Борзьдзенька, цугам
Плывуць над зямлёй,
Смутак-туга
Заглядае у хаты,
Кладзецца цяжарам
Няпэўнасьць быцьця
На душы людскія,
Зацюканых часам,
Тых, што ня вераць
Ў прышэсьце Хрыста…
…Сьнежаньскі дождж.
Брудна-шэрыя хмары.
Спакутаваныя душы
Шукаюць спакой…
***
Сьнежань. Сьнежна…Сьнегіры…
Сані шпарка ймчацца.
Па узгорках ўздоўж ракі
Завіруха скача.
Зачаруе, замяце
Ў лясох, лугавінах,
Крупой сьнежнай сыпе ў твар,
Бачны шлях адзіны…
***
Сьняжынкі-парашуты
Кружляюць за вакном,
Спаміж самотных дрэваў
Шукаючы спакой.
Паверце, шлях няпросты
Зь нябёсаў на зямлю —
Стамлёны пух бялёсы
Кладзецца на ральлю.
І стала белым поле,
І лес па-над ракой —
Сувой зімовы, сьнежны
Снуецца над зямлёй.
ВЯЧЭРНЯЯ РАПСОДЫЯ
Тонуць ў змроку вулачкі
Гораду Старога.
Гучыць ў паветры-холадзе
Вячэрняя рапсодыя.
Сусьвету дзірка чорная
Ўсё места[1] паглынае,
Загадкава ўсьміхаецца,
Ласкава запрашае
У вір касьмічны кінуцца,
Душы знайсьці адхланьне,
Спазнаць пяшчоту Боскую
І радасьць, і каханьне…
***
Студзень. Каляды.
Ў засьнежаным парку
Дрэвы самотна
Глядзяць на мяне.
Ціха…
Па нерушным сьнезе
Ступаю…
Мяне даганяе
Сьлядоў ланцужок…
***
Цемры акіян…
Ліхтар самотны
Уяўляецца
Пясчынкай у Сусьвеце,
І прадзірае
Вечнасьці прастору,
Сьвятлом праменіць
Нібыта паходня…
СЬНЕЖНЫ ЗОРКАПАД
За вакном сягоньня
Зноўку сьнегапад.
Сыпе, сыпе зь неба
Сьнежны зоркапад.
Кожная сьняжынка,
Бы метэарыт,
Падае да долу,
Толькі не гарыць.
Любая, каханая,
Паглядзі ў вакно,
Ўся зямля накрытая
Белым палатном.
***
Ціха ў пакоі…
За шыбамі вокнаў
Віруе жыцьцё
Мітусьлівае нашае…
Ў думках шукаю
Адказ на пытаньні,
Хочацца дужа
Спрашчэньня праблемаў…
Стомлена
Ў цёмныя шыбы
ўзіраюся —
Мігцяць ліхтары
Нібы зоркі ў Сусьвеце…
***
Мова мая…
Нібы гнаная ледзі,
Ў замку,
Дзе подых далёкіх вякоў,
Просіць у Бога
Шчасьця народу,
А нацыі нашай
З руінаў паўстаць,
З духоўнага рэзруху,
Ў які цягам стагодзьдзяў
Укінулі Край Беларускі віжы
З Усходу і Захаду,
Поўначы й Поўдню —
Давесьці хацелі:
“Беларусаў няма!”
Мы ёсьць!
Мы былі!
Мы ня зьнікнем ніколі! —
Як бы таго хтосьці зь іх не хацеў.
А моцы ў змаганьні
Нам дасьць сіла духу,
Прыгажосьць нашай мовы,
Краіны прасьцяг…
***
Як многа трэба чалавеку,
Як мала хочацца душы,
Праз ўсё жыцьцё зьвіняць манеты
І вораг хіжы на мяжы.
За трыццаць срэбранікаў д’яблу
Душу прадаць, а потым што ж…
Зьгібееш ў церніях жыцьцёвых,
Сатлееш ў прысак…Анягож?!
Шукацьмеш потым
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (8) »
Последние комментарии
1 час 37 минут назад
1 час 41 минут назад
7 часов 2 минут назад
1 день 18 часов назад
2 дней 2 часов назад
2 дней 17 часов назад