Дрэва вечнасці [Уладзімір Сямёнавіч Караткевіч] (fb2) читать постранично

iv4f3dorov про Корнеев: Барон (Альтернативная история)

Цитата: "А марганец при горении выделяет кислород". Афтырь, ты в каком подземном переходе аттестат покупал? В школе преподают предмет под названием - химия. Иди учи двоечник.

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).

Каркун про Томас: Выборы (Политический детектив)

Эталон увлекательного романа о политтехнологиях.Неустаревающая книга. С удовольствием перечитывается.

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).

Влад и мир про (KiberZip): Дневник мицелий: пролог (Фэнтези: прочее)

Стоит внимания. Есть новизна и сюжет. Есть и ляпы. Ну например трудно потерять арбалет, еще трудней не пойти его поискать, тем более, что он весьма дорогой и удобный. Я слабо представляю, что четверо охотников уходят на охоту без дистанционного оружия и лишь по надобности его берут, тем более, что есть повозка и лошади. Слабо представляю, что охотники за своей жертвой и подранками бегаю с мечами. Имея 4 арбалета и видя волколака автор

подробнее ...

рассказывает нам как его они рассматривают и как он готовится к нападению, дожидаясь атаки. Лишь ГГ успевает нажать на спуск в догон и забыв о перезарядке несётся безоружный за целью, видимо высказать своё устное фи за грубое подталкивание. Ну и как всегда охотники на монстров не имеют элементарной защиты от таких нападений - рогатины и предпочитают служить "кеглями" и летать не имея крыльев. Стандарт вооружения для таких писателей - меч, взяв авторит - ведьмака А. Сапковского. Только у него ведьмаки были уже биомутантами и обучались с детства, имели невероятную реакцию, гибкость, скорость и кучу химии от отравлений и заживление ран от ближнего контакта с чудовищами. Наши простые предки справлялись копьями,луками, собаками, ядом и ловушками. Диванные писатели пишут глупые книги и ссылаясь друг на друга. Да нормальные охотники в лес без хороших как минимум двух обученных собак держать зверя на одном месте на хищника не пойдут, иначе сами станут дичью. Я действительно умных произведений, где хоть чему то можно научиться из реального опыта давно не читал. На фоне прочих авторов оценку ставлю - хорошо и рекомендую представлять в уме более реальные ситуации и не резать монстров ножичком, а сразу колоть зубочисткой.

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).

чтун про Видум: Падение (Фэнтези: прочее)

Очень! очень приличная "боярка"! Прочёл все семь книг "запоем". Не уступает качеством сюжета ни Демченко Антону, ни Плотников Сергею, ни Ильину Владимиру. Lena Stol - респект за "открытие" талантливого автора!!!

Рейтинг: +3 ( 3 за, 0 против).

Влад и мир про Калинин: Блаженный. Князь казачий! (Попаданцы)

Написано на уровне детсада. Великий перерожденец и врун. По мановению руки сотня людей поднимается в воздух, а может и тысячи. В кучу собран казачий уклад вольных и реестровых казаков, княжества и рабы. 16 летний князь командует атаманами казачьего войска. Отпускает за откуп врагов, убивших его родителей. ГГ у меня вызывает чувство гадливости. Автор с ГГ развлекает нас текстами казачьих песен. Одновременно обвиняя казаков

подробнее ...

Рейтинг: +3 ( 3 за, 0 против).

Все впечатления

Дрэва вечнасці [Уладзімір Сямёнавіч Караткевіч] (fb2) читать постранично

[Настройки текста]

[Cбросить фильтры]

Шата Руставэлі Віцязь у тыгравай шкуры

УСТУП

Той, хто сілаю магутнай даў Сусвету існаванне,

Хто з нябёс паслаў дыханне для істоты нежывой,—

Падарыў зямлю нам гэту, ўсю ў шматколерным убранні,

А царам зямным надаў ён уладарны выгляд свой.

Бог адзіны! Даў ты вобраз целу кожнага стварэння,

Дык пашлі мне моц і дужасць сатану перамагчы.

Дай мне палкасць закаханых, жыць да скону ў захапленні,

А памру — грахі зямныя на тым свеце аблягчы!

Льва, якому так пасуюць меч і шчыт, кап'ё і стрэлы,

Хараство Тамары-сонца — кос агаты, лалы шчок —

Ці ж адважуся я ўславіць, склаўшы гімн хвалы нясмелы?

Асалоду піў, хто бачыць мог яе хаця б здалёк.

Дык уславім жа Тамару, спалучыўшы кроў і слёзы!

Я складаў хвалення гімны ад душы калісьці ёй.

З воч-азёраў браў атрамант, браў стыло я з ніцых лозаў.

Раніць сэрца песня гэта, нібы вострае кап'ё.

Загадалі мне царыцу ўславіць вершам мілагучным,

Косы чорныя ўславіць, вочы з бляскам агнявым,

Цесны рад зубоў крыштальных, як зара — рубіны-вусны.

Хоць і з волава кавадла — камень крышыцца на ім!

Пачуцця, майстэрства, слова прагну я, пясняр, нястрымна.

Дай жа мне, маё натхненне, розум, сілу палкіх слоў!

Тым паможам Тарыэлю, што дастойны славы гімна,

Тым праславім трох герояў, дружбе верных трох сяброў!

Дык сядайма і аплачам мы пакуты Тарыэля.

Хто з народжаных на свеце да яго падобны быў?

З сэрцам, што працята жалем, сеў складаць я, Руставелі,

Нібы перлы, нізкі вершаў пра паданняў даўніх быль.

Вершатворац Руставелі, ўзяўся я за гэту справу

З-за тае, хто стаў над войскам, як адзіны валадар,

І па кім, вар'ят, сумую я ў знямозе і ў няславе,

Хай пашле мне ці збавенне, ці зямлю ў магільны дар.

Я персідскаму паданню даў жыццё ў грузінскай мове,

Хай, нібыта перл дзівосны, па руках хадзіць пачне.

Я знайшоў яго і ў вершы пераклаў, вар'яцтва повен,

Ласкай велічнай красуня блаславіць няхай мяне!

Прагну зноў яе пабачыць, хоць і слепяць вочы любай,

Толькі, спалены каханнем, не схаваюся нідзе.

Я малю: душу пакінь мне, асудзіўшы плоць на згубу!

Як уславіць трох герояў, сілы мне набрацца дзе?

Прымем тое мы без крыўды, што паслаў нам лёс ад роду:

Хай арэ зямлю араты, воін б'ецца на вайне,

Хай шалее закаханы, ў тым знаходзіць асалоду,—

Хто нікога сам не судзіць, суд людскі таго міне!

Дар паэзіі спрадвеку — яснай мудрасці праява,

У напеўнасці чароўнай воля божая відна.

Здольны слухаць — будзе ўсцешан асалодай гэтай з'явы.

Сказ даўгі зрабіць кароткім — вось паэзіі цана!

Для каня выпрабаванне — шпаркі бег і шлях далёкі,

Для таго, хто ў мяч гуляе,— пільны зрок і трапны ўдар.

Гэтак вось і для паэта — дум спыніць узлёт высокі,

Калі сіла верша чэзне і пачуццяў гасне жар.

Вы зірніце на паэта і на верш яго няроўны,

Калі слоў агонь марнее і радкі губляюць строй,—

Ён скароціць красамоўства, ён не здасца ўсё роўна,

Ён чагана ўдарам трапным бой закончыць, як герой.

Той не можа быць паэтам, хто сяк-так дзве рыфмы звяжа,

Хоць сябе ўяўляе роўным ён сапраўдным песнярам,

Хоць убогай думкі немач вершам кволым перакажа,

Хоць крычыць «Мой верш найлепшы!», нібы мул, упарты сам.

Дробны верш — паэтаў дробных уласцівасць і прызванне,

Не пратне людскія сэрцы сцёртых слоў нязграбны лад.

Параўнаў бы я іх з тымі, хто, йдучы на паляванне,

Звера буйнага баіцца — б'е адважна зверанят!

Верш у іншых для забавы, ці прысвечаны дзяўчатам,

Ці для кпінаў над сябрамі, ці для іншых дробных мэт.

І такі пацешыць можа, калі думкаю багаты,

Але толькі ў значным творы вызначаецца паэт!

Не, пясняр не мае права марнаваць сваё натхненне,

Сэрца хай аддасць адзінай, ахвяруе для яе —

Лепшай з лепшых ва ўсім свеце — вершаў палкіх зіхаценне

І на струнах сэрца песні пра яе адну пяе.

Пра сябе скажу вам шчыра: услаўляў я і ўслаўляю

Тую, што ў адно звязала гонар, шчасце і жыццё;

Хоць яна, нібы пантэра, ў гневе літасці не мае,

Для яе ў наступных песнях аддаю ўсё пачуццё!

Сутнасць вечная

Навигация

Последние комментарии

Новое на форуме

Новое в блогах

Впечатления

Шата Руставэлі Віцязь у тыгравай шкуры

УСТУП