КулЛиб - Классная библиотека! Скачать книги бесплатно
Всего книг - 713023 томов
Объем библиотеки - 1403 Гб.
Всего авторов - 274606
Пользователей - 125091

Новое на форуме

Новое в блогах

Впечатления

Влад и мир про Шенгальц: Черные ножи (Альтернативная история)

Читать не интересно. Стиль написания - тягомотина и небывальщина. Как вы представляете 16 летнего пацана за 180, худого, болезненного, с больным сердцем, недоедающего, работающего по 12 часов в цеху по сборке танков, при этом имеющий силы вставать пораньше и заниматься спортом и тренировкой. Тут и здоровый человек сдохнет. Как всегда автор пишет о чём не имеет представление. Я лично общался с рабочим на заводе Свердлова, производившего

  подробнее ...

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).
Влад и мир про Владимиров: Ирландец 2 (Альтернативная история)

Написано хорошо. Но сама тема не моя. Становление мафиози! Не люблю ворьё. Вор на воре сидит и вором погоняет и о ворах книжки сочиняет! Любой вор всегда себя считает жертвой обстоятельств, мол не сам, а жизнь такая! А жизнь кругом такая, потому, что сам ты такой! С арифметикой у автора тоже всё печально, как и у ГГ. Простая задачка. Есть игроки, сдающие определённую сумму для участия в игре и получающие определённое количество фишек. Если в

  подробнее ...

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).
DXBCKT про Дамиров: Курсант: Назад в СССР (Детективная фантастика)

Месяца 3-4 назад прочел (а вернее прослушал в аудиоверсии) данную книгу - а руки (прокомментировать ее) все никак не доходили)) Ну а вот на выходных, появилось время - за сим, я наконец-таки сподобился это сделать))

С одной стороны - казалось бы вполне «знакомая и местами изьезженная» тема (чуть не сказал - пластинка)) С другой же, именно нюансы порой позволяют отличить очередной «шаблон», от действительно интересной вещи...

В начале

  подробнее ...

Рейтинг: +2 ( 2 за, 0 против).
DXBCKT про Стариков: Геополитика: Как это делается (Политика и дипломатия)

Вообще-то если честно, то я даже не собирался брать эту книгу... Однако - отсутствие иного выбора и низкая цена (после 3 или 4-го захода в книжный) все таки "сделали свое черное дело" и книга была куплена))

Не собирался же ее брать изначально поскольку (давным давно до этого) после прочтения одной "явно неудавшейся" книги автора, навсегда зарекся это делать... Но потом до меня все-таки дошло что (это все же) не "очередная злободневная" (читай

  подробнее ...

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).
DXBCKT про Москаленко: Малой. Книга 3 (Боевая фантастика)

Третья часть делает еще более явный уклон в экзотерику и несмотря на все стсндартные шаблоны Eve-вселенной (базы знаний, нейросети и прочие девайсы) все сводится к очередной "ступени самосознания" и общения "в Астралях")) А уж почти каждодневные "глюки-подключения-беседы" с "проснувшейся планетой" (в виде галлюцинации - в образе симпатичной девчонки) так и вообще...))

В общем герою (лишь формально вникающему в разные железки и нейросети)

  подробнее ...

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).

Чаканьне, альбо Зацемкі 1995-га году [Барыс Пятровіч] (fb2) читать постранично


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]


БАРЫС ПЯТРОВІЧ

ЧАКАНЬНЕ, альбо Зацемкі 1995-га году

«І азірацца стаў я недаўменна,

Нібы ў быцьцё вярнуўся з небыцьця...»

Дантэ. «Боская камедыя» - «Пекпа».

1.

Цені паўзьлі па зямлі. Доўгія цені, з якіх нараджаецца вечар, каб памерці ў ноч. Нясьпешна, але няўмольна, няўхільна, набліжаліся яны да ног Стаха і спыніць іх — азначала спыніць час, спыніць жыцьцё. Цені на­лежал! не навакольным дрэвам і дамам, а сонцу, якое хавалася за гэтымі дрэвамі і дамамі, якое зыходзіла адсюль некуды туды, дзе цені цяпер зьмяншаліся, дзе цемра скурчвалася і зьнікала, дзе нараджаўся ясны дзень. Любы зыход ёсьць нараджэньне? Мажліва, і так. Але ня тут, а недзе там... Стах наступіў на блізкі цень, аднак ён абняў сабою ягоны чаравік, накрыў, узяў у палон, і Стах адчуў холад ценю, нібы засунуў нагу ў гурбу сьнегу. Холад не фізічны і таму адчувальны яшчэ больш страшней. Сонца забірала адсюль ня толькі сваё сьвятло, але і цяпло. Забірала, каб заўтра зноў гэтаксама няўхільна - немінуча - аддаць і сьвятло, і цяпло людзям. «Дык ці варта змагацца з насоўваньнем холаду і цемры, — падумаў Стах, — ён, яны, наколькі непазьбежныя, настолькі часовыя. Законы прыроды адзіныя для ўсіх і кожнаму краю рана ці позна трэба адпачынак. Хай і наш адпачне... Мажліва, продкі нашыя пажылі ў ясны дзень, мажліва, нашчадкі нашыя яшчэ пажывуць. А на нашую долю дасталася ноч...»

Стаху балела за тое, што адбывалася ў краі. Ён упарта, пакутна шукаў выйсьця для сябе, а знаходзіў толькі апраўданьні бяздзейнасьці. Гідка было адчуваць сваю слабасьць перад сістэмай, моц якой здавалася непарушнай, як законы прыроды. Крыўдна было жыць чаканьнем, бо жыцьцё адное і яго не перачакаеш...

Наляцеў вецер. Рэзкі, нярвовы. Прыгнуў галовы дрэваў, вычасаў пажоўкпыя лісты, што з апошніх сілаў трымаліся за жыцьцё. Шырокі, нібы спрацаваная даланя, кляновы ліст апусьціўся на плячо Стаха, пагладзіў яго, быццам пашкадаваў-паспачуваў, альбо — разьвітаўся, і зьехаў на лаўку. «Восень... Вечар года, які нясе ноч — зіму. I тут — спачын...» — падумаў Стах. Ці не таму думкі ягоныя круціліся сёньня вакол аднаго — спачыну, ці не таму толькі пра набліжэньне яго гаварыла яму цяпер прырода, што быўён вельмі стомлены. Некалькі апошніх месяцаў працаваўСтах над карцінаю. Дзесяткі варыянтаў, сотні эскізаў адпрэчыў, перш чым пачаў пісаць. I вось праца падыходзіць да канца, а ён — незадаволены ёю. Грызе яго чарвяк сумліву. Нібы нехта, брыдкі і агідны, шэпча яму: «Ня тое, зусім ня тое выходзіць у цябе, ня тое, што ты задумваў...» Хоць сябры і жонка ўзахапленьні, хоць і сам ён бачыць, што ў гэтай карціне «падскочыў» вышэй за самога сябе, аднак... Аднак штосьці ў ёй не задавальняла яго. Што? Ён пакуль ня ведаў. Шукаў і не знаходзіў. Бывала з ім такое і раней, але тады ён альбо быў больш упэўнены ў сабе і пакідаў усё так, як скпалася, альбо менш ведаў і веды не перашкаджалі яму (як не дапамагалі цяпер), таму выйсьце знаходзіў хутка. Гэтым жа разам ён, напэўна, занадта сур’ёзна паставіўся да свае чарговае, так — чарговае, а не этапнае, работы, бо нішто з таго, што ён прыдумваў, ня «бачылася» яму на карціне, як завяршальны штрых... Таму яна развальвалася, распадалася на астраўкі, зьяднаць якія ў адзіны мацярык ён ня мог...

Сёньня вечарам Стах ачуўся ў той момант, калі стаяўля карціны з кухонным нажом, гатовы кінуцца на яе, пакроіць на кавалкі, зьмесьці іху кут і пачаць пісаць нанова. Ачуўся і вырашыў выйсьці ўблізкі скверык, каб адпачыць, каб забыцца. Бо ён раптам зразумеў, усьвядоміў, што незадаволенасьць гэтая перапаўняла ня толькі яго. Яна зыходзіла і ад няскончанай карціны. А жаданьне зьнішчыць свой твор — ці не было то жаданьне зьнішчыць сябе? Бо абрыдла яму шукаць выйсьце, а знаходзіць апраўданьні, бо зразумеў ён, што толькі беларус, толькі мастак і ня болей за тое...

Цямнела надзіва хутка. Літаральна на вачах гусьцелі фарбы празрыста-бясколернага паветра. Цені даўно сабраліся разам, у адзін, вялізны, які ўвабраў у сябе ўвесь горад. Паўз лаўку, на якой сядзеў Стах, праходзілі нейкія людзі, праносілі свае пахі, фарбы і словы. Скверык амаль апусьцеў. «Паехалі» дамоў маладыя бабулі і маці з унукамі і дзецьмі ў вазках. Зьніклі і сабакаводы. I сапраўды — сабакаводы, бо водзяць яны сваіх сабак, баяцца нават спусьціць іх з павадка, каб не зманілі і ня скралі... Не, водзяць сваіх гаспадароў сабакі — цягаюць за сабою ад дрэва да кусьціка, пырскаючы патроху ледзь не на ногі клапатлівым «уладарам».

На вуліцы запалілі ліхтары і ў скверыку стала яшчэ цямней. Стах застыў у роздуме — маўклівы, нерухомы — і збоку магло падацца нават, што ён дрэмле.

— Малады чалавек, а малады чалавек! — ля Стаха спыніўся нейкі мужчына, на выгляд амаль дзед, але ў паставе ягонай адчувалася яшчэ моц і сіла, а ў рухах

— лёгкасьць. — Малады чалавек, вы ня скажаце — дзе тут магіла Пфляўмбаўма? — Мужчына спытаў і пільна ўгледзеўся ў вочы Стаху. Гаварыў ён з