Дэпэш Мод [Сяргей Жадан] (fb2) читать онлайн

Сяргей Жадан

Дэпэш Мод

Судзьдзя – западліст:

ён ня любіць «Мэталіст».

15.02.04 (нядзеля)

Калі мне было 14 і ў мяне былі свае віды на жыцьцё, я ўпершыню накачаўся алькаголем. Пад самую завязку. Было вельмі цёпла і нада мной плылі сінія нябёсы, а я ляжаў і паміраў на паласатым матрацы і нават пахмяліцца ня мог, таму што мне было толькі 14 і пахмяляцца я яшчэ проста не навучыўся. За апошнія 15 гадоў у мяне было больш чым дастаткова падстаў, каб не любіць гэтае жыцьцё, жыцьцё спачатку, як толькі я пачаў яго ўспрымаць, выявілася штукай подлай і няўдзячнай, яно адразу ж узяло за звычай абарочвацца такімі лажовымі сытуацыямі, згадваць пра якія ня хочацца, але запамінаюцца якія надоўга. Хоць са свайго боку я асаблівых прэтэнзій ніколі не выказваў, відавочна, у мяне ўсё добра ў маіх стасунках з жыцьцём, нават насуперак ягонай клінічнай мудакаватасьці. Мяне, па вялікім рахунку, калі не траплялася чарговых дэмаршаў звонку, усё задавальняла – мяне задавальнялі абставіны, у якіх я жыў, задавальнялі людзі, зь якімі я меў зносіны, зь якімі я час ад часу бачыўся і зь якімі мне даводзілася мець справу. Яны мне, па вялікім рахунку, не перашкаджалі, спадзяюся – я ім таксама. Што яшчэ? Мяне задавальняла тая колькасьць бабак, якая ў мяне была, то бок задавальняла ня колькасьць як такая, бабак у мяне, насамрэч, амаль ніколі не было, задавальняў сам прынцып абарачэньня іх вакол мяне – я зь дзяцінства заўважыў, што зьяўляюцца акурат тады, калі табе патрэбна, і прыблізна ў той колькасьці, безь якой ты не абыйдзешся, звычайна гэта спрацоўвала, дакладна спрацоўвала, вядома, калі ты не да канца страціў сумленьне і зьберагаеш хаця б рэшткі нейкай прыстойнасьці, у сэнсе там чысьціш зубы, або не ясі сьвініну калі ты мусульманін, то да цябе з нявысьветленай табой рэгулярнасьцю прыходзіць анёл з чорнымі бухгалтарскімі нарукаўнікамі і перхаццю на крылах і абнаўляе твой бягучы рахунак пэўнай сумай у грашовым эквіваленце так, каб ты, з аднаго боку, зусім ногі не працягнуў, а зь іншага – ня надта выёбваўся і не перапаскудзіў сваёй рэінкарнацыі купляй танкераў з нафтай і цыстэрнаў са сьпіртам. Мяне гэта задавальняла, у гэтым я анёлаў разумеў і падтрымліваў. Мяне задавальняла краіна, у якой я жыў, задавальняла тая колькасьць гаўна, якім яна была запоўненая і якое ў найбольш крытычныя моманты майго ў гэтай краіне пражываньня сягала каленяў і вышэй. Я разумеў, што цалкам мог нарадзіцца ў іншай краіне, куды горшай, напрыклад, з больш суворым кліматам ці аўтарытарнаю формай кіраваньня, дзе каля ўлады стаялі б ня проста ўблюдкі, як у маёй краіне, а якія-небудзь замарочаныя ўблюдкі, якія перадавалі б уладу ў спадчыну сваім дзецям, разам са зьнешняй запазыкай і ўнутраным цемрашальствам. Так што я лічыў, што даволі добра трапіў, таму ня трэба пераймацца гэтымі рэчамі. Па вялікім рахунку, мяне задавальняла ўсё, мяне задавальняла тэлевізійная карцінка, якую я бачыў за вокнамі памяшканьняў, дзе жыў, таму я намагаўся проста ня надта хутка пераключаць каналы, паколькі пасьпеў заўважыць, што любыя праявы ўвагі з боку змантаванай вакол мяне рэальнасьці абавязкова сканчаюцца наперад прагназаваным паскудствам ці проста дробным жыцьцёвым западлізмам. Рэальнасць прыкольная сама па сабе, але цалкам лажовая пры падліку пасьляматчавай статыстыкі, калі ты аналізуеш свае і яе паказальнікі і бачыш, што парушэньняў зь яе боку было ў некалькі разоў болей, а выдаленьні трапляліся толькі ў тваёй камандзе. Калі нешта мяне і прыгнятала па-сапраўднаму, то менавіта пастаянныя і настойлівыя намаганьні гэтай тэлекарцінкі ўступіць са мной у супрацьпрыродныя палавыя адносіны, то бок па-просту кажучы – адтрахаць мяне, скарыстаўшыся маімі ж такі грамадзянскімі правамі і хрысціянскімі абавязкамі. Я весела пражыў гэтыя свае 15 гадоў дарослага жыцьця, не беручы ўдзелу ў пабудове грамадзянскай супольнасьці, не прыходзячы на выбарчыя ўчасткі і пасьпяхова пазьбягаючы кантактаў з антынародным рэжымам, калі вы разумееце, што менавіта я маю на ўвазе; мяне не цікавіла палітыка, не цікавіла эканоміка, не цікавіла культура, нават прагноз надвор’я мяне не цікавіў, хоць гэта была ці не адзіная ў гэтай краіне рэч, што выклікала давер, але мяне яна ўсё адно не цікавіла.

Цяпер мне 30. Што зьмянілася за апошнія 15 гадоў? Амаль нічога. Нават зьнешнасьць гэтага ё…га прэзыдэнта ня надта зьмянілася, ва ўсялякім разе яго партрэты як рэтушаваліся тады, так і цяпер рэтушуюцца, нават я гэта заўважыў. Зьмянілася музыка на радыё, але я яго, па вялікім рахунку, і ня слухаю. Зьмянілася адзеньне, але 80-тыя, наколькі я разумею, і надалей у модзе. Не зьмянілася тэлекарцінка, яна такая ж ліпкая й едкая, як разьліты на паркеце ліманад. Не зьмяніўся клімат, зімы ўсё такія ж доўгія, а весны – доўгачаканыя. Зьмяніліся сябры, то бок адны назаўсёды зьніклі, а іншыя замест іх зьявіліся. Зьмянілася памяць – яна стала даўжэйшай, але ня стала лепшай. Спадзяюся, яе хопіць яшчэ гадоў так на 60 трывалага пабытовага пахуізму і нязломнай душэўнай раўнавагі. Чаго я сабе і жадаю. Амінь.

17.06.93 (чацьвер)

Уступ №1

16.50

17 чэрвеня каля пятай гадзіны дня Сабака Паўлаў намагаецца спусьціцца ў падземку. Ён падыходзіць да турнікету, ідзе проста на жанчыну ўва ўніформе і дастае з кішэні вэтэранскае пасьведчаньне. Жанчына ва ўніформе глядзіць у пасьведчаньне і чытае: «Паўлава Вера Навумаўна». «Ну?», – пытаецца.

– Бабуля, – кажа Сабака Паўлаў.

– Дзе бабуля?

– Гэта, – паказвае Сабака пасьведчаньне. – Мая бабуля.

– Ну і што?

– Яна – вэтэран.

– Ну, а ты што хочаш?

– Яна ў танку гарэла.

Жанчына яшчэ раз глядзіць ў пасьведчаньне. Хто яе ведае, думае яна, можа і гарэла, па фота ня скажаш.

– Ну, добра, – кажа яна. – А ад мяне што трэба?

– Прапусьціце, – гаворыць Сабака.

– А ты што – таксама ў танку гарэў?

– Ну, пачакайце, – пачынае таргавацца Сабака, – можа я ёй паесьці нясу.

– Што паесьці?

– Ну, паесьці, – Сабака прыгадвае, што насамрэч есьць ягоная бабуля, калі ёй даюць. – Малочныя прадукты, разумееце? Сыр.

– Сам ты сыр, – бяззлобна кажа цётка ва ўніформе.

Сабака разумее, як усё гэта выглядае з боку. Што вось ён б’ецца галавой аб велічэзны бясконцы мур, якім ад яго адгарадзілася жыцьцё, б’ецца без ніякай надзеі на посьпех, і ўсе жыцьцёвыя спакусы, у тым ліку і праезд у мэтрапалітэне, яму цяпер проста ня сьвецяць, вось як гэта выглядае. Ён зьбірае ўсю сваю волю ў кулак і гаворыць нешта кшталту таго, што, маўляў, паслухайце, жанчына, ён, вядома, гаворыць ня так, але зьмест прыблізна такі. Дык вось, паслухайце мяне ўважліва, – кажа ён, – добра? Толькі не нэрвуйцеся. Вось што я вам скажу, жанчына. Вы, канешне, можаце зьневажаць мяне, я бачу, што вы зьневажаеце мяне, вы ж зьневажаеце, так? Паслухайце, паслухайце, я хачу яшчэ сказаць, паслухайце. Але пры ўсім пры гэтым, разумееце, як бы гэта сказаць – ну, вы там, я ня ведаю што, вы па-рознаму можаце да гэтага ставіцца, згодны, для вас гэта можа нічога ня значыць, але пагадзіцеся – мая бабуля можа здохнуць з голаду толькі праз тое, што мяне – яе законнага ўнука, перапрашаю, вось так проста не прапусьціла ў мэтро нейкая падла тылавая. Пагадзіцеся? (ну, у гэтым месцы яны проста паабкладалі адно аднога, але хай будзе так) – ён канцэнтруецца і раптам сігае жанчыне пад рукі, узмахваючы ў паветры вэтэранскім пасьведчаньнем, і зьнікае ў халодных кішках падземкі.

«Якая падла тылавая? – думае жанчына. – Я наагул – 49-га году нараджэньня».

17.10

Сабака выходзіць пад стадыёнам, на пустую плятформу, недзе праз гадзіну «Мэталіст» гуляе апошні дамашні матч, сёньня ўсе павінны зьехацца, ведаеце, як бывае, закрыцьцё сэзону і ўсё такое, наверсе дажджыстае лета, неба з хмарамі і недзе акурат над Сабакам стаіць напаўразвалены стадыён, у апошнія гады ён зусім размок і асунуўся, скрозь бэтонныя пліты пачынае прабівацца трава, асабліва пасьля дажджоў, трыбуны засраныя галубамі, на полі таксама гаўно, асабліва калі там гуляюць нашыя, разваленая краіна, развалены фізкультурны рух, вялікія стырнавыя праябалі найгалоўнейшае, як на мяне, вось жа, як ні круці, а ў Саюзе былі дзьве рэчы, якімі можна было ганарыцца – футбольны чэмпіянат і ядзерная зброя; тых, хто пазбавіў народ такіх атракцыёнаў, наўрад ці чакае спакойная бестурботная старасьць, нішто так не падрывае карму, як хуёвая нацыянальная палітыка, гэта ўжо дакладна. Сабака яшчэ нейкі час стаіць на плятформе, зь іншага боку маюць пад’ехаць знаёмыя, так што патрэбна іх дачакацца, Сабака стомлены і змучаны – ён п’е ўжо трэці дзень, яшчэ і надвор’е дрэннае, напэўна, гэта ад надвор’я, ціск ці як гэта называецца, як называецца стан, калі ты п’еш трэці дзень і раптам перастаеш пазнаваць родных і блізкіх? Вядома, ціск.

Ён нават ня можа ўзгадаць, што адбылося – лета пачыналася так добра, ішлі дажджы, Сабака пасьпяхова і бестурботна прасяраў свае маладыя гады, але раптам сябры-рэклямнікі зацягнулі стабільна беспрацоўнага Сабаку ў нетры рэклямнае індустрыі, кажучы прасьцей, узялі кур’ерам у аддзел рэклямы сваёй газэты, Сабаку ламала, але ён трымаўся і хадзіў на працу. Карысьці ён прыносіў ня шмат, але добра было ўжо тое, што недзе лічыўся чалавекам, сам ён гэтым асабліва ніколі не пераймаўся, ну, а сябры, на тое яны і сябры, каб грубым кантактным спосабам выпраўляць твой сацыяльны статус, я ад самага пачатку казаў, што надоўга яго ня хопіць, але мяне ня слухалі, казалі нічога, ён нармальны ўвогуле хлопец, ёбнуты трошкі, але нічога, нічога, пагаджаўся я, нічога.

Сабакі хапае дзён на дзесяць, пасьля ён запівае і на працу больш ня ходзіць, а каб яго не знайшлі, п’е па знаёмых, у Сабакі ў ягоныя 19 паўгораду знаёмых, адну ноч ён нават начуе на вакзале – сустракае там знаёмых грыбнікоў, што едуць ранішняй электрычкай кудысьці на Данбас за сыравінай, і начуе зь імі пад калонамі на вуліцы, тройчы шманаецца патрулямі, сумленна адседжвае да ранку, слухаючы байкі пра грыбы ды іншыя тэрмаядзерныя рэчы, потым не вытрымлівае і звальвае дахаты. Тут яго і засьпявае тэлефонны званок. У іншым стане Сабака ні за што слухаўку ня зьняў бы, але ўнутры ў яго ўжо плаваюць срэбныя халодныя стронгі трохдзённага алькагольнага запою і балюча б’юць зь сярэдзіны хвастамі па нырках і печанях, так што сьвет ў Сабакавых вачах цямнее, і слухаўку ён бярэ аўтаматычна. «Сабака? – крычаць у тэлефон. – Ня сьмей кідаць слухаўку!»: сябры-рэклямнікі Вова і Валодзя, якія ўладкавалі яго на сваю галаву ў рэклямны бізнэс, сядзяць недзе ў сваім камсамольскім офісе, і, вырываючы адзін у аднаго слухаўку, імкнуцца пераканаць Сабаку пагаварыць зь імі, зьбіваючыся час ад часу на мат. «Сабака! – гавораць яны. – Галоўнае, ня сьмей кідаць слухаўку. Підар! – гавораць яны, пераканаўшыся, што Сабака іх слухае – калі ты зараз кінеш слухаўку, табе хана. Мы цябе ўрыем, чуеш?» «Алё» – кажа на гэта Сабака. «Што алё? – нэрвуюцца Вова і Валодзя – Што алё? Ты нас чуеш?». «Так», – кажа Сабака напалохана. «Добра, – жвавеюць Вова і Валодзя. – Значыцца так – цяпер дзясятая ранку». «Што»? – Сабака канчаткова пужаецца і слухаўку кідае. Тэлефон адразу трашчыць па-новай. Сабака нерашуча падымае слухаўку. «Ты!!! – раве ў слухаўцы. – Підар!!! Ня сьмей кідаць слухаўку!!! Ты нас чуеш??? Ня сьмей кідаць слухаўку!!!». Сабака цяжка зглытвае сьліну. «Ты нас чуеш?» «Ну», – няўпэўнена кажа Сабака. «Значыцца так – разрываюцца рэклямнікі. – Цяпер – дзясятая ранку. Ня сьмей кідаць слухаўку!!! Ты чуеш??? Ня сьмей кідаць слухаўку!!! Цяпер дзясятая. А палове на шостую мы чакаем цябе каля стадыёну. Калі ня прыйдзеш – мы табе адарвем яйцы. Калі прыйдзеш – мы табе таксама адарвем яйцы. Але табе лепш прыйсьці. Ты зразумеў???» «Так», – кажа Сабака. «Ты нас зразумеў?!!» – ня могуць супакоіцца рэклямнікі. «Зразумеў», – кажа Сабака Паўлаў, адчуваючы як стронгі весела ганяюць недзе ў яго пад горлам. «Што з табой? – нарэшце пытаюцца рэклямнікі. – Табе дрэнна?» «Так». «Табе чаго-небудзь прынесьці?» «Вадзяры прынясіце». «Підар», – гавораць Вова і Валодзя і кладуць слухаўку.

Сабака пераводзіць дых. Дзясятая гадзіна. Трэба пераапрануцца або пахмяліцца, лепш, канешне, пахмяліцца. З суседняга пакою выходзіць яго бабуля. Гэта яго бабуля, ён яе любіць, ну і ўсякае такое, нават ходзіць зь яе вэтэранскім пасьведчаньнем, можна нават сказаць, што ён ганарыцца ёю, не зусім, канешне, але да пэўнай ступені, гаворыць, што яна ў танку гарэла, я сабе слаба ўяўляю старэнькую ў танкавым шлеме, але усё можа быць. «Што, Віталік?» – гаворыць яна. «Праца, бабуля, – кажа Сабака. – Праца». «Што гэта за праца такая, – бядуе старэнькая. – Учора цэлы дзень тэлефанавалі, дзе, кажуць, гэты підар. А я адкуль ведаю?»

17.22

Вова і Валодзя выскокваюць з вагона, падбіраюць Сабаку і выходзяць на вуліцу. «Жывы?», – пытаюцца. Сабака зусім бледны, ніяк не паправіцца, яны цягнуць яго ў гастраном на Пляханаўскай і бяруць там дзьве пляшкі вадзяры, ня бойся, гавораць яны Сабаку, мы цябе спачатку адкачаем, а ўжо потым яйцы рваць будзем, які нам інтарэс рваць нешта ў цябе такога, ты на сябе паглядзі, яны падводзяць яго да вітрыны гастраному, гастраном цёмны і пусты, як і большасьць гастраномаў у краіне ў гэты трывожны час, развалілі краіну, сукі, глядзі, гавораць яны Сабаку, глядзі, на каго ты падобны, Сабака зусім расслаблены, ён глядзіць у вітрыну, за якой стаіць прадавачка ў белым халаце і таксама глядзіць, як за вакном на вуліцы, акурат насупраць яе, стаяць двое навалачнага выгляду ўблюдкаў, трымаюць пад рукі трэцяга такога ж і паказваюць на яе пальцамі. Яна глядзіць на іх зь нянавісьцю, Сабака неяк факусуе позірк, пазнае сваё адлюстраваньне і раптам заўважвае, што ў гэтым адбітку ёсьць яшчэ нехта, нейкая дзіўная істота ў белым адзеньні зь вялікай колькасьцю касмэтыкі на твары цяжка паварочваецца ў яго абалонцы, у межах ягонага цела, нібы намагаецца прарвацца скрозь яго, так што яму робіцца дрэнна, напэўна, думае Сабака, гэта мая душа, толькі чаму ў яе залатыя зубы?

17.35 – 18.15

Цягам сарака пяці хвілін Сабаку прыводзяць у прытомнасьць. У яго ўліваюць вадзяру, і, па нейкіх законах фізыкі, Сабака, напаўняючыся ёю, прыбывае на паверхню, гаворыць усім прывітаньне, яго таксама вітаюць усе прысутныя, зь вяртаньнем цябе, піянер-герой Сабака Паўлаў, клёва, што ты вярнуўся да нас, нам тут цябе таксама не хапала, ага, гавораць прысутныя, то бок Вова і Валодзя, мы проста мусілі цябе адкачаць, каб яшчэ раз паглядзець у твае, хоць і п’яныя, але ўсё адно сумленныя вочы, каб ты нам сказаў, за што ты так ненавідзіш рэклямны бізнэс цалкам і нас з Валодзем – кажа Вова – у прыватнасьці, што мы табе зрабілі, што ты нас так беспантова кінуў, зьнік зь вельмі важнай, дарэчы, карэспандэнцыяй, за якую, калі б маглі, мы б табе двойчы адарвалі яйцы. І так паміж імі вядзецца нейкая такая сяброўская размова, ведаеце, як яно бывае, і Сабака поўнасьцю вяртаецца на сьвет, зь якога яго лездь не выштурхнула яго ж уласная душа, ён азіраецца навокал і прыслухоўваецца: стронгі ляжаць недзе на глыбіні, злы залатазубы анёл у белым халаце і капронавых панчохах таксама адляцеў, рэклямнікі Вова і Валодзя зацягнулі яго кудысьці ў зелень за мэталічныя, пафарбаваныя ў белы, кіёскі і шчодра пояць вадзярай. Соцыюм патрабуе кампрамісаў.

18.15

Чаму яны ніколі не прыходзяць на стадыён своечасова, калі там гучаць маршы і прывітальныя прамовы клеркаў ад муніцыпалітэту? Па-першае, яны зазвычай прыходзяць не зусім цьвярозыя і ўжо дрэнна арыентуюцца, колькі часу, іншым разам яны наагул дрэнна арыентуюцца, што ўжо там час, яны поры году не адрозьніваюць, заўжды то ў цёплых швэдрах пад пякучым сонцам, то ў мокрых футболках пад першым сьнегам. Па-другое, перад матчамі адбываецца якая-небудзь лятарэя, а ў лятарэю яны ня вераць, тут і гаварыць няма пра што. Па-трэцяе, іх таксама можна зразумець – калі табе 19 і ты запаўзаеш у свой сэктар, і ўсе – уключна зь міліцыяй – бачаць, у якім ты цудоўным прыўзьнятым стане, што можа быць больш узбуджальным для цябе? Потым, калі ты вырасьцеш і станеш працаваць ў банку ці газавай канторы, калі з рэальнасьцю будзеш вымушаны мець зносіны толькі па тэлевізары, а зь сябрамі – па факсе, калі ў цябе будуць сябры, а ў іх – факс, тады, канешне, табе по хуй будзе такая штука як п’яны тынэйджарскі драйв, што зносіць башку і кідае цябе на ўсе амбразуры сьвету, калі вочы вільгатнеюць ад ўзбуджэньня, кроў пад пазногцямі спыняецца ад таго, што вось некалькі сотняў чалавек сочаць, як яны заходзяць у сэктар і шукаюць свае месцы, і нават кагосьці нясуць на плячах, называючы яго чамусьці сабакам, час ад часу губляюць яго паміж лавамі, але ўпарта і настойліва падбіраюць і цягнуць на запаветныя месцы, далей ад вартавых, далей ад прадавачак марозіва, увогуле – далей ад футболу, як яны яго разумеюць.

18.25

Наступны раз у прытомнасьць Сабака Паўлаў прыходзіць ужо на стадыёне, добра вось так сядзець зь сябрамі, думае ён, на лаве, недзе пад нейкімі дрэвамі, што шумяць і хістаюцца ва ўсе бакі, не, раптам думае ён, гэта ня дрэвы, тады што гэта?

Празь некалькі сэктараў, зьлева ад іх, пад цяжкім чэрвеньскім дажджом, стаяць фанаты суперніка. Іх некалькі дзясяткаў, яны прыехалі зранку на вакзал і за імі цэлы дзень цягаецца некалькі патрулёў, на стадыёне ім адвялі асобны сэктар, у якім яны сумна махаюць размоклымі і разбухлымі сьцягамі. Яшчэ да перапынку нашыя, незадаволеныя вынікам і надвор’ем, прарываюць кардон і пачынаюць іх біць. Зьнізу, ад поля, падцягваецца рота курсантаў-пажарнікаў, міліцыя, зрэшты, не прыдумвае нічога лепшага, як выпхаць усіх са стадыёну, і пачынае адцясьняць народ да выхаду, пакуль яшчэ ідзе першы тайм; усе, ясная рэч, забываюцца на футбол і пачынаюць хварэць за нашых на трыбунах, каманды таксама больш пераймаюцца бойкай, чым вынікам, цікава ўсё ж такі, непрадбачана, тут на полі і так усё было зразумела – хтосьці пад канец абавязкова гульню салье, а там – бач ты, нейкая барацьба, зусім табе рэгбі, вунь і пажарныя па галаве ўжо атрымалі, а тут і тайм заканчваецца, і каманды неахвотна цягнуцца ў тунэль, міліцыя выносіць апошніх гастралёраў, таму, калі гульня аднаўляецца, сэктар пусты ўжо. Толькі растаптаныя і разарваныя сьцягі, нібы фашысцкія штандары на чырвонай плошчы, сьцяжэла ляжаць у лужынах, нашыя, хто ацалеў, задаволена вяртаюцца ў свае сэктары, найбольш зацятыя і прынцыповыя заўзятары едуць на вакзал – адлоўліваць тых, хто будзе вяртацца дадому; і тут, недзе на пятнаццатай хвіліне другога тайму, на трыбуны забягае яшчэ адзін гастралёр – зусім юны чувак, раскудлачаны і намоклы, дзе ён быў дагэтуль – невядома, але вось ён ужо дакладна ўсё найцікавейшае прапусьціў, ён убягае і бачыць сьляды пабоішча і рваныя сьцягі сваёй каманды і нікога зь сяброў; дзе нашы? – крычыць ён, азірнуўшыся на прыціхлыя трыбуны, эй, дзе ўсе нашы?! – і ніхто яму нічога ня можа адказаць, шкада чувака, нават ультрасы замоўклі, абарвалі сваё працяглае «судзьдзя – підарас», глядзяць сарамліва на гастралёра, няёмка перад чуваком, сапраўды – неяк непрыгожа выйшла, і чувак глядзіць зьнізу на заціхлыя сэктары і глядзіць на мокрае поле, на якім месяць гаць каманды, і глядзіць у халоднае і маларухомае неба і ня можа зразумець – што адбылося, дзе пацаны, што гэтыя клоўны зь імі зрабілі, і падбірае пагнутую піянерскую трубу, у якую да гэтага дзьмуў нехта зь яго палеглых сяброў, і раптам пачынае пранізьліва сьвісьцець у яе, плаксіва і роспачна, так што аж усе афігелі – трэба ж так, сьвісьціць, адвярнуўшыся і ад поля, і ад ультрасаў, і ад прыціхлых і прысаромленых пажарных, сьвісьціць нейкую сваю, толькі яму аднаму вядомую, гучную і фальшывую ноту, укладаючы ў яе ўсю сваю адвагу, усю сваю безнадзейнасьць, усю сваю чыста пацанскую любоў да жыцьця...

19.30

Пад самым дахам, над апошнімі радамі, сядзяць сонныя галубы, якія ўжо звыклі да паразаў нашай каманды, і сонна буркочуць, жывуць сабе, нікому не перашкаджаюць, прыкольныя мокрыя зграі, але вось Сабака слухае іх скрозь сон, яны яму зьяўляюцца ў ягонай алькагольнай прастрацыі і выцягваюць яго адтуль, ведаеце, такі дзіўны стан, калі ты адным вокам бачыш сьвятло сьпераду, а іншым, як бы гэта патлумачыць – іншым ты бачыш тое, што можна, напэўна, назваць іншым бокам сьвятла, ну, вы разумееце, адным словам, калі табе адначасова паказваюць вельмі многа, але ты ў такім стане, што ўбачыць ужо нічога ня можаш. Ды й ня хочаш. Таму Сабака спаўзае на цэмэнтную падлогу і пачынае адпаўзаць у бок праходу, трушчачы сваімі змучанымі грудзямі сланечнікавае шалупіньне, недапалкі і лятарэйныя білеты. Адпаўзае да праходу, устае на ногі і нерашуча рушыць наверх, да апошняга раду, чапляецца там за мэталічнае мацаваньне і павісае на ім зусім бязь сілаў – ня ўпасьці на трыбуну і не прыціснуць заўзятараў якіх-небудзь калі ўпадзеш трэба будзе выбачацца з кімсьці сутыкацца, штосьці гаварыць і тады ўсе адразу адчуюць як дрэнна пахне ў цябе з рота і адразу здагадаюцца што ты піў так што галоўнае ні з кім не гаварыць і ні да каго не зьвяртацца а калі ўпадзеш абавязкова з табой хто-небудзь загаворыць і не адкруцішся потым скажуць што ў цябе так з рота дрэнна пахне дакладна ўнюхаюць толькі пачнуць гаварыць нават калі адвярнуцца і гаварыць убок усё адно ўнюхаюць хіба што добра адвярнуцца і так гаварыць. што гаварыць? што трэба гаварыць каб яны не даведаліся? што я павінен сказаць? хутчэй а то заўважаць скажуць што-небудзь. што скажуць? скажуць чаму маўчыш? не крычыш? чаму я не крычу? трэба крычаць інакш яны заўважаць што ў мяне дрэнна пахне з рота скажуць што ў мяне дрэнна пахне з рота таму што я не крычу або падумаюць што я п’яны таму што я не крычу што я павінен крычаць? што я павінен крычаць? ну што я павінен крычаць? трэба запытаць у каго-небудзь трэба адвярнуцца і запытацца або адвярнуцца і закрычаць тады ніхто нічога не заўважыць усё адно не заўважаць такі шум стаіць добра я крыкну штосьці ў бок ніхто не пачуе як у мяне дрэнна пахне з рота але ўсе заўважаць што я крычу значыць я не п’яны нармальна гэта я нармальна прыдумаў толькі што крыкнуць ну што ж мне крыкнуць што яны ўсе крычаць? пра судзьдзю пра судзьдзю толькі крыкнуць убок каб не пачулі і каб не заўважылі неяк так патрэбна крыкнуць і абавязкова пра судзьдзю тады будзе нармальна – і тут наш форвард вывальваецца сам-насам з брамнікам і б’е, проста хуячыць з усяе моцы, некалькі тысяч мокрых заўзятараў заміраюць, затрымліваюць, можна сказаць, дых, і тут за іхнымі сьпінамі ў вільготнай цішыні роспачна лунае:

– Гэээээээээээээээй!!! Тыыыыыыыыыыыыыыыыыыы!!!!!!!!!!!!!!!

І мокрыя заўзятары ў бліжніх сэктарах зачаравана паварочваюць галовы і бачаць там Сабаку Паўлава, старога добрага Сабаку Паўлава, якога тут ведае кожны сабака, то бок кожны сэржант з рацыяй, ён зусім зьняможана павісае на жалезным мацаваньні, павярнуўшыся да трыбун, назавем гэта сьпінай, і працяжна вые кудысьці ў нікуды, ці як гэта назваць.

19.45

Чаму? Таму, што ты ня проста нейкі мудак, які зьмірыўся з існуючым несправядлівым станам рэчаў і са штодзённымі наёбкамі зь яго боку, таму што ты не зьбіраешся да канца сваіх дзён угрызацца ў чыёсьці горла за расфасаваную імі хаўку. Таму, што ты, у рэшце рэшт, маеш што сказаць, калі б нехта запытаў у цябе пра найгалоўнейшае, так што гэтага ўжо хопіць, думае Сабака, дакладней ён, вядома, у такім стане нічога падобнага ня думае, але каб ён мог зараз думаць, ён, мне здаецца, думаў бы менавіта так, таму ён пачынае лезьці ўгору па бэльцы, што падпірае дах, зьдзіраючы пальцамі старую зялёную фарбу і засохлае пташынае лайно, прыціскаючыся да халоднай трубы, асьцярожна цягнецца ўгору, перастаўляючы ногі па жалезнай канструкцыі, апынаецца акурат над галовамі сяржантаў, што на нейкі час забыліся на яго, над галовамі ўсіх сваіх мокрых і п’яных знаёмых, колькі іх тут ёсьць, над шчасьлівымі галовамі Вовы і Валодзі. Іх ён і пазнае і спыняецца акурат над імі, разглядае іх зьверху, думае, о, як клёва, калі працягнуць руку ўніз, можна абодвух падняць сюды, і ён цягне да іх руку і нешта ім кажа, нават не заўважаючы, як дрэнна ў яго пахне з рота.

І тут нашы закалочваюць мяч, і мокрыя горлы равуць – вау-у-у-у-у!!! – вау-у-у-у-у!!! – равуць яны, і ад гэтага рову сотні і тысячы сонных галубоў выпырхваюць са сну і вылятаюць, як снарады, са сваіх седалаў, усланых пер’ем, зямлёй і лятарэйнымі квіткамі, вылятаюць хваляй пад мокрае неба і гэтая хваля б’ецца аб Сабаку і той ня ўтрымліваецца і ляціць уніз, пралятае свае некалькі мэтраў і смачна плюхаецца на лаву, поруч з Вовам і Валодзем, тыя нарэшце згадваюць пра свайго таварыша, паварочваюцца да яго і бачаць яго побач з сабою, як і мае быць.

– О, Сабака, – крычыць Вова.

– Сабака, мы забілі, – крычыць Валодзя.

– Здорава, – гаворыць Сабака і ўсьміхаецца. Упершыню за апошнія тры дні, дарэчы.

19.50 – 8.00

Вова і Валодзя не наважваюцца паказаць свае дакумэнты, таму да шпіталізаванага Сабакі іх не пушчаюць, яны тлумачаць, што яны сябры, нават родныя, далёкія, але ўсё ж такі родныя, але ім кажуць, што такіх родных, як Сабака, саромецца трэба, і ўкладваюць яго – п’янага і соннага – на насілкі, а потым запіхваюць у хуткую, чамусьці яны ўсе думаюць, што Сабака менавіта траўмаваны, а не п’яны, гэта яго і ратуе, яго не забіваюць на месцы, як гэтага вымагаюць інструкцыі паводзінаў для сяржантаў, старшынаў і мічманаў пры гераічнай абароне спартыўных комплексаў і месцаў масавага адпачынку працоўных падчас правядзеньня там футбольных матчаў, палітычных мітынгаў ды іншых фізкультурна-асьветніцкіх шабашаў. Нейкі сэрдабольны сяржант нават падыходзіць да кіроўцы хуткай, запісвае яго каардынаты, пакідае яму свой працоўны тэлефон і загадвае неадкладна імчаць цажкапараненага Сабаку, а заўтра, калі нічога сур’ёзнага ня здарыцца, прывезьці яго залатанае цела да іх у руус для далейшых лябараторных дасьледаваньняў, там яны і высьветляць, што гэта за Гагарын наябнуўся ім на галовы. Кіроўца бярэ пад казырок, ну вы разумееце, пра што я, і хуткая зьнікае за зялёнай брамай стадыёну, разганяючы сваімі сырэнамі мокрых заўзятараў, у вясёлым віры якіх губляюцца і Вова з Валодзем – бо перамога прадугледжвае гуртаваньне і радасную калектыўную масу, салюты і зладжаны харавы сьпеў, і толькі параза, горкая асабістая параза, не прадугледжвае нічога, акрамя п’яных санітараў і апарату штучнага дыханьня, які, да таго ж, і не працуе, дакладней не – ён працуе, але ніхто ня ведае як.

Да раніцы Сабака абрыгвае ўсе прасьціны, у якія ён быў загорнуты, і выклікае рэзкую агіду з боку мэдычнага пэрсаналу. Дзяжурныя мэдсёстры намагаюцца кудысьці дазваніцца, знайсьці тых далёкіх родзічаў, якія хацелі гэтую навалач забраць яшчэ там – на стадыёне, але тэлефону ніхто ня ведае, у Сабакі з усіх дакумэнтаў знаходзяць толькі вэтэранскае пасьведчаньне, выданае на імя Паўлавай Веры Навумаўны, усе разглядаюць гэта пасьведчаньне – пашарпанае й абгарэлае па краях – але Сабака, хоць ты забі, на Паўлаву Веру Навумаўну ня цягне, яны на ўсякі выпадак яшчэ глядзяць па картатэцы і са зьдзіўленьнем высьвятляюць, што, згодна зь іхнымі запісамі, гэтая самая Вера Навумаўна яшчэ тры з паловай гады таму богу душу аддала, але ў гэтых картатэках такое трапляецца, гаворыць старшая дзяжурная медсястра, поўнасьцю прызнаць, што перад ёю такі не Паўлава Вера Навумаўна, а нейкі неідэнтыфікаваны ўёбак, яна адмаўляецца, таму зранку яны вызвоньваюць кіроўцу з хуткай, той толькі што адпрацаваў зьмену і з гэтай нагоды піў усю ноч, таму пра Сабаку зразумеў не адразу, сказаў, што ніякай Веры Навумаўны ён учора са стадыёну не прывозіў, бажыўся, што жанаты і што з жонкай у іх усё добра, нават сэкс зрэдчас бывае, калі ён не на зьмене, ну, але зрэшты зразумеў, пра што вядзецца, і выдаў мэдсёстрам тэлефон сяржанта, што цікавіўся ўчора далейшым лёсам падабранага Сабакі. Мэдсёстры кідаюцца тэлефанаваць сяржанту, гавораць, што, маўляў, бяда, таварыш сяржант, у нас тут ляжыць абрыганы неданосак, які-які? з ранішняй бадзёрынкай у голасе перапытвае сэржант і тут такі пачынае запісваць, запісваю, кажа ён – аб-ры-га-ны, ну-ну? вось, кажуць мэдсёстры, мала таго, што абрыганы, дык ён яшчэ і бяз пашпарта, так-так-так, адказвае на гэта сяржант, не так хутка – ма-ла-та-го-што-аб-ры-г, слухайце, раптам пытаецца ён, ну, а мне-та што, можа ў яго страсеньне мазгоў? Няма ў яго, – кажуць сёстры – ні страсеньня, ні мазгоў, ён наагул нейкі дэзэртыр, ходзіць з чужымі дакумэнтамі, ага, ажыўляецца сяржант, з чужымі, яшчэ і абрыгаў нам тут усё, – ня могуць супакоіцца сёстры, ну, гэта вы добра, сувора гаворыць сяржант, давайце, цягніце яго да нас, але хутчэй, у мяне а дзявятай зьмена сканчаецца, а напарнік мой зь ім цягацца наўрад ці захоча – у яго ціск. Зразумела, кажуць сёстры, ціск.

Яны тут-такі выклікаюць дзяжурнага кіроўцу, забірай, кажуць яму, гэтую навалач, якая нам тут усё абрыгала, і вязі яе ў Кіеўскі руус, у яе там нейкі непарадак з дакумэнтамі, ага, кажа кіроўца, вось зараз усё кіну і павязу вашую навалач выпраўляць дакумэнты, можа, яго яшчэ ў загс адвезьці? рабіць мне няма чаго, у прынцыпе, ён нядаўна заступіў на зьмену і рабіць яму сапраўды няма чаго, ты давай не выёбвайся, гаворыць яму старшая дзяжурная мэдсястра, чыя зьмена заканчваецца, адвязеш яго і адразу назад, у нас тут яшчэ работы мора, ну да, кажа кіроўца, чорнае мора, і грэбліва ўзяўшы пад руку аслабелага і дэмаралізаванага Сабаку, вядзе яго ўніз, адчыняе заднія дзьверы хуткай, давай, кажа Сабаку, залязай, сядай вунь на насілкі, а лепш кладзіся, а то ўпадзеш на павароце, разаб’еш якое-небудзь шкло, або парэжашся, або фарбу перакуліш, якую фарбу? пытаецца Сабака, якую-небудзь, гаворыць кіроўца, кладзіся давай, можа я пасяджу? баязьліва пытаецца Сабака, ты давай не выёбвайся, кажа яму кіроўца і сядае за штурвал. Сабака спрабуе легчы, але яму адразу ж робіцца дрэнна, і ён пачынае рыгаць – на насілкі, на сьцены, на нейкую фарбу, ну вы разумееце. Кіроўца ў адчаі тармазіць, бяжыць да задніх дзьвярэй, адчыняе іх, атрымлівае сваю порцыю Сабачых рыгакаў і выкідае напаўахаладзелага Сабаку на ранішні харкаўскі асфальт, і ўжо лаючыся на чым сьвет стаіць, вяртаецца назад у шпіталь, дзе яго, калі сказаць па праўдзе, ніхто асабліва не чакае.

Уступ № 2

9.00

– Ведаеце, што найгоршае – я ня ведаў, што там іх дзьве. Адна на балконе была.

– Ну.

– Ну, я зайшоў, а яна там адна. Я ж ня ведаў, разумееце? І яна ляжыць амаль поўнасьцю распранутая, там нейкія трусікі, бюстгальтары.

– Што, некалькі бюстгальтараў?

– Не, ну, проста розная бялізна.

– Як гэта?

– Ну, рознага колеру, разумееш?

– Нават гаварыць пра гэта не хачу.

– Я ж кажу. Я наагул не люблю бялізну. Жаночую, маецца на ўвазе.

– Ну, зразумела.

– Карацей, я бачу, яна ўгашаная, ну, таксама пачынаю распранацца. А я ж ня ведаў, што яны ўжо зранку. Яны там, значыцца, спачатку наглыталіся нейкай брыдоты, а потым вадзярай залілі, уяўляеце? Сукі п’яныя. А я стаю, і ў мяне эрэкцыя.

– Нішто сабе.

– А тут гэтая сука з балкону выходзіць, ну, другая. Пужаецца, канешне.

– Зразумела...

– Тая, што ў пакоі, нічога, мабыць, прывыкла ўжо.

– Да чаго?

– Да мяне. Яна мяне такога ўжо бачыла, ну, з эрэкцыяй.

– Завал.

– Я ж кажу. А тая, што на балконе, ужо ўгашаная, вы разумееце, яны зранку пілі, сукі. Я жанчынам наагул забараніў бы піць. Вы разумееце, пра што я?

– Да, бабы. У мяне сусед ёсьць, дык ён зранку выходзіць і бярэ літры два вадзяры.

– Два літры?

– Сур’ёзна.

– Пра гэта нават думаць непрыемна.

– Я пытаюся ў яго – на хуя табе, мужык, два літры? Ты ж ня вып’еш. А ён, ведаеце, што кажа?

– Што?

– Я, кажа, калі вып’ю, ну там першы пузыр, ужо баюся кудысьці выходзіць. А выпіць хачу, не магу спыніцца.

– Сур’ёзна?

– А хулі ён баіцца?

– Ну, ня ведаю, страшна яму. Стром пачынаецца ад вадзяры. А выпіць хочацца. Ну, ён і бярэ адразу два літры. Сядзіць і квасіць.

– Ну, пачакай, раздушыць ён пузыр, раздушыць другі, ды хрэн зь ім – вып’е ўсё. А далей?

– Што – далей?

– Ну, выпіць жа і зноў хочацца?

– Хочацца.

– Але ж выходзіць страшна.

– Не, не фіга, там, разумееце, такая сыстэма – ён калі выпівае свае два літры...

– Два літры!

– ...ну, два літры, яго перамыкае, і яму ўжо ня страшна.

– Сур’ёзна?

– Я сам бачыў.

– Ну, а як яму?

– Што значыць – як?

– Ну, як яму, калі ня страшна?

– Яму по хуй.

– І што?

– Ну, і ён далей валіць за вадзярай. Падае, а ідзе.

– Да...

– Ну яшчэ б. А ты кажаш – эрэкцыя.

– Што эрэкцыя?

– Ты кажаш – эрэкцыя.

– Ну, эрэкцыя.

– І што?

– Нічога. Ну, стаю я са сваёй эрэкцыяй.

– Завал...

– Ну.

– І тут выходзіць гэтая п’яная сука з балкону, уяўляеце?

– Я гэтага не ўяўляю.

– Ну, і бачыць мяне. І, значыцца, думае – што гэта за мудак сюды прыпхаўся і стаіць тут?

– Што стаіць?

– Стаіць, кажа.

– Мабыць, думае яна, сусед, прыйшоў патрахацца. І, значыцца, хапае пусты фугас з-пад шампанскага і запускае мне проста ў чэрап.

– А ты?

– Ну, я прытомнасьць страціў. Упаў, значыцца, весь у крыві. А гэтая сука п’яная, уяві, падбягае да іншай і давай яе будзіць, уставай, кажа, трэба яго, ну, то бок мяне, вязаць. І яна ўстае, прыкінь, і яны мяне вяжуць прасьцінамі па руках і нагах.

– Так яна ж цябе ведала, ну, тая іншая.

– Ды яны ўгашаныя абедзьве зранку, сукі, я ж кажу! Яны нейкай фігні нажэрліся, а потым яшчэ вадзяра. Як тая сука з балкону назад трапіла – не ўяўляю. Яны адна адну ўжо не пазнавалі.

– Ну?

– І, значыць, вяжуць мяне і зацягваюць у ванну, кінулі і пайшлі спаць.

– Да...

– А зранку, значыць, адна зь іх, тая, што з балкону выйшла, ясная рэч, ужо нічога не памятае, і папёрлася ў ванну мыцца. Прычым, карова, сьвятло не ўключае, навобмацак лезе. Залазіць, значыць, у ванну, а там я...

– Водка, ты разумееш, яна жанчын глушыць, яны, як рыбы, робяцца.

– Я калісьці кантралёрку ў трамваі сустрэў, дык яна са сваім кампосьцерам хадзіла.

– Не пізьдзі.

– Што – не пізьдзі? Сур’ёзна – ідзе баба, п’яная сто пудоў, я ёй свой талончык даю, а яна аднекуль з кішэні дастае кампосьцер, уяўляеце?

– Свой кампосьцер, мабыць, прыкольна мець.

– Твая праўда.

– Да...

– Я спрабаваў калісьці зьняць у трамваі. Уначы акурат ехаў, нікога не было, ну, я давай яго выломваць, распароў руку, уяўляеце, кроў цячэ ва ўсе бакі, а тут кантралёры заходзяць.

– Сукі.

– Ну, і адразу да мяне, у прынцыпе я адзін там ехаў, больш нікога. На хуя, кажуць, кампосьцер ламаеш.

– А ты?

– Што я? Кажу, не ламаю я нічога, хацеў, кажу, талончык пракампасьціраваць, а ваш траханы кампосьцер мне руку зажаваў. О, кажу – глядзіце.

– Крута.

– Да...

Какава, непаваротлівы і ўспацелы, у гэтай кампаніі добра, наагул, пачуваецца. Маленькі пакойчык, у якім яны сядзяць, наскрозь прапах цыгарэтным дымам і кавай, кубкаў на ўсіх не хапае, яны пускаюць па колу першую каву, потым другую, перадаюць кубкі з рук у рукі, потым перадаюць кавалкі белага хлеба, пасьля гадзіны сядзеньня ў гэтым пакоі іхнае адзеньне і іхныя валасы і яны самі пахнуць тытунём і хлебам, хлебам нават больш. Какава выцірае рукавом успацелы лоб, ты што, сьмяюцца ўсе, Какава, гэта ж твой выхадны касьцюм, нічога – Какава чырванее – ня страшна, вымыю, ну да, сьмяюцца ўсё далей, ты ўжо другі год абяцаеш, бяры хлеб, Какава бярэ з рук сяброў сьвежы белы хлеб і далей слухае байкі, ён гатовы быць зь імі хоць увесь час, яму зь імі добра, дзеляць разам зь ім хлеб і цыгарэты, і галоўнае – яго ніхто не праганяе. А ў наш час ты яшчэ пашукай кампанію, якая будзе цярпець цябе некалькі дзён у тваім пясочным касьцюме, які ты ня мыеш ужо другі год, калі ня трэці.

Какава да таго ж затоўсты для гэтай кампаніі, і ў касьцюме сваім ён выглядае жахліва, але гэты касьцюм яму падабаецца, ня ведаю дзе такія касьцюмы прадаюцца, Какава ж яго недзе знайшоў, лічыць, што касьцюм стылёвы, ён памяшаны на такіх штуках, Какава ці не адзіны з маіх знаёмых ходзіць у цырульню, карыстаецца нейкім підарскім гелем, нават голіцца час ад часу, хоць на карысьць яму гэта ня йдзе. Іх набілася ў пакой чалавек шэсьць, сядзяць і слухаюць Малога Чака Бэры, той апавядае як ён сьвяткаваў свае народзіны, гісторыя ўсім падабаецца, Какава слухае з адкрытым ротам, яму асабліва спадабалася пра бялізну розных колераў, ён спрабуе сабе гэта ўявіць, але ня можа. Пасьля Малы Чак Бэры пускае па коле яшчэ адну цыгарэту і раптам гаворыць – Какава, раскажы ты што небудзь, усе пагаджаюцца – да, Какава, давай, раскажы нам што-небудзь, што ты сядзіш маўчыш, нам жа таксама цікава, давай, раскажы нам што-небудзь, о – раскажы нам пра сваіх баб, усе сьмяюцца, да, крычаць, Какава – давай, раскажы нам пра сваіх баб. Какава саромеецца, ён усё-ткі адчувае сябе не зусім упэўнена, яны каманда, а ён так – проста зайшоў да іх у госьці, але ісьці прэч яму ня хочацца, таму ён думае што расказаць, так, каб гэта было пра баб. Пра баб. Баб ён бачыць пераважна па тэлевізары. Можа, ім пра тэлевізар расказаць.

У пакой забягае нехта з адміністрацыі, усё – крычыць, пайшлі, пайшлі, хутчэй, час пачынаць, і яны пачынаюць падымацца і выпаўзаюць у калідор, ідуць гуськом, адзін за адным, дажоўваючы хлеб, дабіваючы цыгарэты, Какава цягнецца за імі, яны праходзяць нейкімі закавулкамі, паўсюль стаяць шчыты з агітацыяй, на сьценах вісяць вогнегасіцелі, нарэшце яны выходзяць на сьвятло, нехта паварочваецца да Какавы і кажа – давай, сябру, пачакай нас тут, добра? мы ня доўга. А колькі гэта будзе доўжыцца? – пытаецца Какава, ды пару гадзін, можа трошкі долей, давай, – сядай вунь пад сьценкай і пачакай. А можна я паслухаю? – пытаецца Какава, паслухай, – кажа нехта, – паслухай, але ў прынцыпе тут ня вельмі цікава – так, хуйня поўная. Какаву застаецца толькі паверыць ім на слова.

Заля забітая, сабралася больш як дзьве тысячы чалавек, хто прыйшоў пазьней – стаяць у праходах, таўкуцца пад сцэнай, публіка стромная – студэнты, пенсіянеры, вайскоўцы, інваліды, інвалідаў асабліва шмат, ну гэта зразумела, ёсьць нават бізнэсмэны, у касьцюмах едкіх колераў, ну і гэтак далей. Калі яны выходзяць, заля радасна выбухае, інваліды пачынаюць крычаць нейкія свае мантры, ім махаюць рукамі, усьміхаюцца, нават пару букетаў паляцела на сцэну, яны выходзяць і нясьпешна бяруць у рукі інструмэнты, падключаюцца, хтосьці нешта паказвае гукавікам, маўляў дайце мне больш, хтосьці адкаркоўвае пляшку зь мінэралкай, народ працягвае скандаваць, ладзячы сабе невялічкае сьвята, але яны ня надта на гэта вядуцца, усе разумеюць у чым тут рэч, хто тут насамрэч галоўны і чым усё гэта скончыцца, і калі разагрэтыя інваліды пачынаюць сьпяваць хорам, і на іх ужо амаль ніхто не зьвяртае ўвагі, зьяўляецца ён –

10.00

Прападобны Джонсан-і-Джонсан, сонца на затуманеным небасхіле новага амэрыканскага пастарства, зорка найбольш масавых прыходаў на ўсім Заходнім узьбярэжжы, лідэр Царквы Ісуса (аб’яднанай), поп-стар, які ўпраўляе мазгі ўсім, хто гэтага прагне і хто прыйшоў да яго гэтым летнім дажджлівым ранкам, проста пасярод тыдня, прападобны Джонсан-і-Джонсан пляваць хацеў на ўсе гэтыя ўмоўнасьці, ён не старавер які-небудзь, каб адпраўляць свае службы толькі па выходных, што за гаўно, кажа ён, што за стараабраднае гаўно, і ўсе зь ім пагаджаюцца. Ён прыехаў у горад пару тыдняў таму, зьняў канцэртную залю на месяц наперад, набраў музыкаў і вось ужо чацьверты дзень ябошыцца тут, прапаведваючы абарыгенам слова божае, абарыгенаў набіваецца з кожным разам усё больш, прападобны мае фантастычных агентаў, усе гарадзкія газэты яшчэ за месяц да яго прыезду пачалі пра гэты прыезд пісаць, улёткі зь яго ўсьмешлівым амэрыканскім яблом раздаваліся на заводах, базарах і ў банках, у першы ж дзень па прыезьдзе ён даў інтэрвію найпапулярнейшаму гарадзкому ціві, і да найвялікшага зьдзіўленьня глядацкай аўдыторыі нават гаварыў на больш-менш прыстойнай дзяржаўнай мове, набіраючы трохачковыя проста на пустым месцы, гаварыў, што мае мясцовыя карані, але наагул ёсьць васпам, то бок стопрацэнтным белым з Тэхасу, ня дзіўна, што пра яго гаварыў цэлы горад, падчас перашага казаньня ў залі было некалькі тэлекамэр, усе больш-менш апэратыўныя каналы лічылі мэтазгодным сказаць, што першае казаньне прападобнага Джонсана-і-Джонсана, пра якое так доўга гаварылі бальшавікі, адбылося, усё клёва, дарагія харкавяне, вы проста мусіце гэта ўбачыць, тым больш – уваход халяўны, плюс усім раздаюць бясплатныя каляндарыкі зь фізіяй прападобнага, службы будуць праходзіць кожны дзень да канца чэрвеня, пачатак а дзясятай, трынаццатай і сямнаццатай нуль-нуль, без выходных.

І вось ужо чацьвёрты дзень запар ён стрыжэ купоны, агалошваючы па тры казаньні на дзень, у яго тут ужо свае фанаты, яны аддана рэагуюць на кожны саплівы ўсхліп прападобнага, перакладзены для іх нейкай цёткай у шэрым афіцыйным касьцюме, якая працуе ў прападобнага перакладчыцай і якая яго, здаецца, не разумее, ва ўсялякім разе перакладае яна абы што, а самому прападобнаму, здаецца, проста западло яе карэктаваць, відаць, адкрыцьцё божае накрывае яго з галавой, яго проста прэ падчас казаньня, на яго нават пачалі хадзіць плянавыя, яны па-свойму разумеюць старога, гэта нібы такая сусьветная салідарнасьць усіх абкілбашаных прыдуркаў, якім тым ці іншым спосабам, кожнаму па-свойму, канешне, адкрываюцца божыя таямніцы, вось іх разам і прэ, а тут яшчэ і музыка гучыць.

Музыку граюць менавіта яны, прападобны правёў сярод іх дасканалы кастынг, выбраў у асноўным студэнтаў кансэрваторыі, толькі Малы Чак Бэры паходзіў з панкаў, яго прападобны ўзяў за пачуцьцё рытму, наагул для яго асьвета не была вызначальнаю, галоўнае, каб яны добра выглядалі на сцэне, ну, там, ніякіх габрэяў, ніякіх манголаў, ні ў якім разе каб ня чорныя, карацей, сапраўдны фашысцкі ўблюдак, але народу падабаецца.

Прападобны накручвае сябе ў грымёрцы, глытае нейкія пігулкі, п’е шмат кавы без кафеіну, і ўголас рэцытуе нешта з голі бібла, прымушаючы перакладчыцу паўтараць, перакладчыца панура маўчыць, прападобнага гэта заводзіцьяшчэ больш, у яго ўжо першыя прыступы божага адкрыцьця, у яго гэта як срачка, яго проста разрывае і ўсё тут. Заходзіць нехта з адміністрацыі, час, кажа, ісьці, народ ужо чакае, прападобны сёрбае зь вялікага плястыкавага кубка сваю беспантовую каву, аблівае ёю сваю беласьнежную кашулю, шыт, кажа, факін шыт, перакладчыца спрабуе перакласьці гэта чуваку з адміністрацыі, але той толькі адмахваецца. Добра, гаворыць прападобны, давядзецца зашпіліцца на ўсе гузікі, будзем як вустрыцы, або як малюскі, як васьміногі адным словам, усе мы пад богам ходзім, дадае ён і выходзіць у калідор. За кулісамі, пад самаю сцэнай, прападобны на імгненьне спыняецца, яго ўвагу прыцягвае паўнаваты юнак у пясочным касьцюме, нішто сабе юнак, думае прападобны і на хвілінку прытарможвае. «Ты хто?» – пытаецца ён, і ў закулісным сутоньні на імгненьне бліскае корпус яго наручнага гадзіньніка, Какава замірае і на нейкі момант губляе мову, што ты маўчыш? нецярплівіцца прападобны, у цябе ёсьць сям’я? Какава ківае сваёй вялікай галавой, але імя не называе. Ну, добра, прападобны губляе рэшткі цярплівасьці, вялікая ласка госпада, хай яна ляжа і на такіх ебанатаў, як ты, перакладчыца хоча гэта перакласьці, але прападобны перапыняе яе – потым-потым, кажа ён і ідзе на сцэну, цяжка цягнучы над сабой жоўты непагасны німб.

Какава вырачана глядзіць на тое месца, дзе стаяў прападобны, доўга прыходзіць у прытомнасьць і на ватных нагах ідзе шукаць прыбіральню, нарэшце знаходзіць, з апошніх сіл адчыняе дзьверы, запаўзае ўнутр і пачынае бляваць. Я даўно заўважыў – калі ён нэрвуецца, калі ў яго стрэсы ці што, ён абавязкова блюе, проста бяда нейкая, калі пачынаецца сэсія, да яго лепш увогуле не падыходзіць, такі чалавек. «Госпадзе, – думае Какава, – о, госпадзе. Няўжо гэта сапраўды я, няўжо гэта сапраўды да мяне толькі што падыходзіў гэты чалавек? Ня можа быць, я, натуральна, ведаю сабе цану, у мяне добрыя сябры, у мяне мама ў бібліятэцы працуе, мяне ў Макееўцы няблага ведаюць і ў Мелавым таксама, але каб так! Ня ведаю нават, што і падумаць», – думае ён і зноў пачынае бляваць. «Як жа гэта, – думае ён адпляваўшыся, – гэта ж каму распавяду – не павераць. Скажуць, што ты вярзеш. Блін, сам сабе ня веру – жыў як жыў, сумленна рабіў сваю справу, нікому не перашкаджаў, нікога не падстаўляў, магчыма, гэта і ёсьць падзяка госпада. Інакш як, як – проста не разумею, як так сталася, што да мяне, проста да мяне, непасрэдна, вось так узяў і падышоў чалавек, У ЯКОГА НА РУЦЭ ЗАЛАЧОНЫ РОЛЕКС!!!»

Какава яшчэ раз нахіляецца і бачыць на падлозе, побач з ракавінай, стосік брашурак з казаньнямі прападобнага, ён пабожна бярэ адну, разглядае трошкі пажмяканы твар Джонсана-і-Джонсана, разглядае ролекс у яго на руцэ, і ўсьміхнуўшыся, хавае брашуру ў кішэню свайго пясочнага пінжака.

Дарагія браты і сёстры! (Дарагія браты і сёстры! – перакладае цётка ў касьцюме). Госпад маніпуляцыямі сваіх боскіх рук сабраў тут нас з вамі! (Госпад прарабіў пэўныя маніпуляцыі, – перакладае яна. – З вамі.) Так падзякуем яму за тое, што мы тут сабраліся – і вы, і я! (Таму дзякуй вам, што вы тут сабраліся, і я.) Я кажу вам, браты і сёстры, – устанем, устанем і прачытаем малітвы, у імя госпада, алілюя! (Алілюя, – не зусім разумее яго цётка.) Госпадзе, кажу я! (Ён кажа – «Госпадзе».) Паглядзі на гэтых людзей, якія тут сабраліся гэтым ранкам! (Зранку ўжо сабраліся.) Іх прывяла сюды твая боская любоў, ці не так? (Іх прывяла сюды не так любоў.) Так, Госпадзе! (Так.) Так, алілюя! (Цётка маўчыць.) Але вы можаце запытацца, чаму ты, прападобны Джонсан-і-Джонсан, гаворыш нам пра гэта, мы ведаем, усё гэта пра нас, таму лепш пакажы цуд! (Мы ведаем пра вас усё! – пагрозьліва гаворыць цётка, – можаце запытацца.)

Я хачу апавесьці вам адну гісторыю, я хачу вам паказаць на канкрэтным прыкладзе, каб вы зразумелі, што я маю на ўвазе. (Я хачу вам, напрыклад, паказаць, вы разумееце, што я маю на ўвазе.) Адна дзяўчына з паўднёвага Канэктыкуту (Адна дзяўчына з поўдня) жыла ў вялікай скрусе (жыла сабе на поўдні), яна ня мела бацькоў, ня мела сяброў, ня мела ўласнага псіхолага (яна займалася псіхалогіяй, была псіхолагам, уласным), яна зусім страціла надзею на божае адкрыцьцё, і яе дні цягнуліся бясконцай плыняй (яна ўсё страціла і цягалася без канца.) Алілюя! (Цётка маўчыць.) Аднаго разу на яе шляху трапіўся божы чалавек, пастар (у ейным жыцьці зьявіўся чалавек, мужчына) і ён сказаў ёй – сястра! (гэта была яго сястра) сястра! (яшчэ адна) спыніся, гэта кашмарна – ты сама зачыняеш дзьверы, празь якія мог бы ўвайсьці да цябе Ісус (зачыняй дзьверы, сказаў ён, да цябе можа прыйсьці кашмарны джызус.) Навошта ты гэта робіш? (Што ты для гэтага робіш?) І ён пайшоў ад яе, ён меў ужо досыць яе зьнявер’я (Стары, выяўляецца, меў яе, і ён сказаў досыць. І пайшоў.) І яна засталася адна, і дні яе далей цягнуліся бясконцай плыняй (І так яна далей цягалася, адна.) І вось аднаго разу, калі яна вярталася з пакупкамі (Аднаго разу яна такі патрапіла на шопінг) і пераходзіла вуліцу, нейкі п’яны аўтааматар ня змог як сьлед прытармазіць і зьбіў яе з ног (яна была ўжо такая п’яная, але не магла спыніцца і падала з ног, як аўтааматар), і калі яна апрытомнела ў рэанімацыі, на апэрацыйным стале (яна прачнулася на стале, ну там п’яная, брудная, у разарваным аддзеньні, шалава), пад скальпелем хірурга (на ёй ужо быў хірург), яна не змагла ўзгадаць свайго імені (яна не магла яго нават узгадаць. Ды яна ўсё забыла, яна п’яная была, алькагалічка кончаная), яна страціла памяць! Яна зусім нічога ня памятала (прапіла ўсё – і хату, і рэчы, грошы зьняла з кніжкі – таксама прапіла, знайшла хахаля, пачалі самагон гнаць), ня памятала сваіх бацькоў, свайго тату, сваю маму (тваю маму, казалі яны, што за курва падсялілася да нас у пад’езд, нам хутка электрычнасьць адключаць празь яе апарат), яна забылася на ўсё сваё жыцьцё (усё сваё жыцьцё мы тут не разгінаемся, а гэтая прашмандоўка прыйшла на ўсё гатовае, яшчэ і хахаля з сабой прывяла), і калі ўжо ўсе, нават дактары, страцілі надзею (мы табе, сука, пакажам будынак узорнага побыту і маральны кодэкс будаўніка камунізму. Мы табе, падла, ногі паадрываем. А хахаля твайго ў дыспансэр здамо, хай лечыцца), ёй раптам зьявілася божае адкрыцьцё (а то зусім абарзела сучка прывакзальная, з хахалем сваім, прашмандоўка, думае, што мы замест яе за электрычнасьць плаціць будзем, думае, яна тут самая разумная, дрэнь марская, і яшчэ гэты, хахаль ейны, ёбаны-сьмешны: здамо ў дыспансэр і кранты, ды хулі мы тут зь імі ручкаемся – зараз паклічам участковага, абрэжам драты і хахаля ейнага таксама абрэжам, знайшоўся тут – марак тарговага флоту, ёбаны-сьмешны, прыйшлі на ўсё гатовае, прашмандоўкі, блядзь), і Бог сказаў ёй (на хуй, на хуй з пляжу, дзевачка, мы ўсё сваё жыцьцё тут гарбацімся, а ты думаеш што – самая галоўная, за хахаля за свайго думаеш схавацца, за марачка? Дыспансэр па тваім марачку плача, вось што мы табе скажам, да-да – дыспансэр.) Які дыспансэр? – раптам думае Джонсан-і-Джонсан, што гэтая факін-сучка перакладае? Ён робіць паўзу, падчас якой чутны плач інвалідаў, і працягвае.

Дарагія браты і сёстры! (Дарагія браты і сёстры! – вяртаецца бліжэй да тэмы перакладчыца.) І вось Госпад кажа ёй – згадай усё (госпад кажа вам – згадайце і ўсё!), устань і ідзі! (і ідзіце сабе!), і яна пайшла (і пайшла яна), і яна спыталася дактароў (запытайце дактароў) – хто плаціў за маё лячэньне? (хто за ўсё плаціць будзе). І яны сказалі ёй – гэта цуд, божы цуд, але нехта аплаціў тваю страхоўку (страхуйце свой цуд), і нехта перадаў табе адзеньне, рэчы, і гэта другі цуд (іншая рэч, што нехта перадаў табе цуд), і нехта зьняў для цябе жытло, ты маеш цяпер дах над галавой, і гэта трэці цуд (і гэта цуд, які ўжо трэці раз у цябе над галавой.) І тады яна зразумела – вось яно, адкрыцьцё госпада, адкрыцьцё, што адкрылася ёй (і тады ў ёй адкрылася), і што гэта сам ісус дорыць ёй прасьвятленьне, зусім невялічкае, невялічкую такую палоску сьвятла, як уначы, калі вы адкрываеце лядоўню (кашмарны джызус уночы хоча падарыць ёй лядоўню, зусім такую невялічкую.) Дзеля чаго я апавядаў вам гэта, браты і сёстры? (Для чаго вам браты, сёстры?) Дзеля таго, каб вы зразумелі, што божае адкрыцьцё гэта як марскія прадукты (цётка замучана змаўкае і пра нешта задумваецца) – галоўнае ня проста злавіць яго, галоўнае – умець яго прыгатаваць. Божае адкрыцьцё гэта як мазгі васьмінога – ты ня ведаеш, дзе яны ў яго знаходзяцца. Таму што ты падыходзіш да васьмінога, глядзіш на яго, і ты думаеш – алілюя! – дзе ў гэтага факін васьмінога мазгі? Вось жа, калі ёсьць васьміног, то павінны быць і мазгі? Але ты ня можаш дайсьці да гэтага сваім розумам, твой розум лянівы і зьнявераны, ты ня можаш вось так проста ўзяць васьмінога і зрабіць сваю справу, ты мусіш усё зьвяраць з унутраным голасам, які гаворыць табе – кінь яго, кінь, ты ня знойдзеш тут нічога, гэтая задача не для цябе. І тады ты пачынаеш сумнявацца ў сабе. Алілюя! Ты думаеш – так, я ня варты гэтага, я надта слабы і немачны, каб прайсьці гэты шлях да канца і ўва ўсім разабрацца, гэтая праца не для мяне. Я лепш адыйду ўбок. Таму што ты бачыш ягонае цела, яно такое самае, як тваё цела. І ты бачыш ягоныя вочы – яны такія самыя, як твае вочы, і ты слухаеш, як б’ецца яго сэрца, – хай будзе слаўны госпад – яно б’ецца гэтаксама, як тваё! Так хто ты такі?

– Васьміног! – крычыць нехта з залі.

Які васьміног? – не разумее Джонсан-і-Джонсан, чаму васьміног? ён на імгненьне разгублена замаўкае, але не губляе хвалі і зноў дае нырца ў квяцістае пурпуровае казаньніцкае гаўно: правільна, ты – дзіцё божае! Усе мы дзеці божыя! Адкрыцьцё госпада ў кожным з нас (Кожнаму з вас, – уключаецца цётка, – на выхадзе дадуць брашурку і каляндарык з фота прападобнага), памятайма пра ўвагу ўсявышняга (дзякуй вам за ўвагу, усяго добрага, да наступных сустрэч на казаньнях Царквы Ісуса (аб’яднанай)), сустрэча зь якім нас чакае наперадзе! (да наступных сустрэч, – паўтараецца цётка. – Не забывайце свае рэчы, – дадае яна, – і забярыце адсюль гэтых траханых інвалідаў.)

Ах, як я іх зрабіў, – гаворыць прападобны Джонсан-і-Джонсан чуваку з адміністрацыі. Чувак глядзіць на яго закаханымі вачыма. Так, – паўтарае прападобны, – як я іх зрабіў. Толькі навошта я зноў пра васьміногаў вёрз, што са мной апошнім часам адбываецца? – пытаецца ён у чувака, – толькі-тка прыму вітаміны, як адразу пачынаю гаварыць пра васьміногаў. Нічога не магу з сабой зрабіць, – апраўдваецца ён, – мяне проста прэ ад гэтых чароўных істот. Вой, як мяне прэ, – радасна гаворыць ён і зьнікае ў грымёрнай.

11.00

Пакуль усе гэтыя артадоксы сёмага дня яшчэ не разышліся і прападобны, размахваючы рукамі, пакідае сцэну, Какава сядзіць на лаве і намагаецца зразумець, пра што яны там гаварылі, але да яго ня надта даходзіць зьмест прамовы прападобнага, штосьці там пра электрычнасьць і пра дыспансэр, пра васьмінога, Какава нудзіцца, лепш бы дома тэлевізар паглядзеў, – думае ён, – але тут, у дадатак да адкрыцьцяў прападобнага, вытрымліваючы драматургію агітацыйнай работы сярод абарыгенаў, у гульню ўступае «Боскі аркестар прападобнага Джонсана-і-Джонсана», сябры Какавы, на вырашальным этапе няроўнай барацьбы дабра са злом і прападобнага Джонсана-і-Джонсана з уласным маразмам. Яны граюць блюзы, клясычныя рэчы, якія патрон выбіраў для іх асабіста, інваліды ў залі пачынаюць падтанцоўваць, бізнэсмэны расшпільваюць гузікі на сваіх салатавых пінжаках, публіка ажыўляецца, прападобны ў грымёрнай радасна выцірае пот на твары, пабліскваючы ролексам, аркестар заводзіцца, яны граюць старую тэму, паступова адыходзячы ад яе, канчаткова распальваюцца і заводзяць нешта такое, чаму іх у кансэрваторыі дакладна не вучылі – «Atomic Bomb Blues», напісаны ў далёкія пасьляваенныя гады Гомэрам Гарысам, нікому тут не вядомым, нават прападобнаму Джонсану-і-Джонсану не вядомым, яго божае адкрыцьцё не залазіць на такія паўзьмежныя тэрыторыі, адкуль яму ведаць пра Гомэра Гарыса, васьміногу ёбанаму. Вось гэта Какаву падабаецца значна больш, чым казаньне прападобнага, яму тут усё зразумела, ён таксама пачынае падтанцоўваць за сцэнай і раптам чуе, як нехта проста выграбае з аркестру, валіць упоперак партытуры, Какава адразу ж пазнае гітару Малога Чака Бэры, які, відавочна, таксама злавіў сваё адкрыцьцё, і нібы гаварыў, зьвяртаючыся да натоўпу інвалідаў –

божа, калі ты мяне чуеш за крыкамі гэтай скаціны Джонсана-і-Джонсана, калі ты наагул яшчэ не абламаўся браць ува ўсім гэтым удзел, дай мне хаця б шанец, усяго некалькі фразаў, і ўсё, я хутка ўсё табе патлумачу, галоўнае, зьвярні на мяне ўвагу, я ўсё ж такі ў боскім аркестры граю, хай я нават суцэльнае гаўно ў тваіх вачах і табе сорамна за мяне, за ўсё, што я, так бы мовіць, раблю, але не адварочвайся яшчэ хаця б некалькі сэкунд, мне херова, божа, як мне херова, хто б ведаў, і граю я херова, але ўсё адно – пашлі мне хоць бы які пробліск, калі я зразумела тлумачу, разбоўтай гэты смутак у маіх лёгкіх, у маім сэрцы і страўніку, усё гаўно, умоўна кажучы, чуеш, я прашу ўсяго толькі прасьвятленьня, мне толькі 19, магчыма, я мала чакаў, але ж я гавару толькі пра палоску сьвятла, невялічкую такую, як уночы, калі адчыняеш лядоўню, ну ты ведаеш, пра што я, каб можна было выдыхнуць усё тое, што ўдыхнуў у сябе за ўсе гэтыя 19 гадоў, хоць бы якую радасьць, божа, якуюсьці мінімальную, так каб спэцыяльна не замарочвацца, проста як-небудзь пры нагодзе, паслухай мяне, хоць бы нешта, хоць бы трошкі, ну хоць бы нешта, хоць бы якогасьці прасьвятленьня, чуеш, божа, добра? добра? ну і красоўкі, божа, красоўкі, пару красовак, ты чуеш?! ты чуеш мяне?!! ты, чуеш ты, чуеш наагул, пра што я тут гавару?!!! а??!!!!! а?!! ааааааа!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ааааааааааааааааааааааааааааааааааа!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Аркестар падхоплівае гэтую хімэрную тэму, усе раптам прахавалі які клёвы чувак, гэты Малы Чак Бэры, як ён усё зьвязаў прыкольна, таму кожны намагаецца нічога не сапсаваць, Какаву даўно так не ўстаўляла, ён проста ўпаў на лаву, сядзеў забіты і слухаў, слухаў, а яны ўсё валілі і валілі, і нават калі інваліды пачалі распаўзацца і бізнэсмэны разбрыліся па тачках і прыбіральніцы рушылі зьбіраць паміж радамі пустыя пляшкі з-пад вадзяры і пакамечаныя каляндарыкі з амэрыканскім яблом прападобнага – яны і далей ніяк не маглі спыніцца. І як яны гралі! Як багі! То бок амаль не лажалі.

Уступ № 3

00.00

Мае сябры хочуць, каб зь імі лічыліся. Яны раўніва ставяцца да таго, як зь імі размаўляюць і пра што, як на іх пры гэтым глядзяць, намагаюцца зразумець, што пра іх думаюць, калі гавораць, пастаянна скандаляць, зь імі цяжка мець справу, яны нэрвуюцца ў кампаніях, калі гэта ня іхняя кампанія, іх час ад часу аднекуль выкідаюць, калі б нехта зь іх ляцеў на самалёце, яго б і з самалёта выкінулі, гэта ўжо дакладна. Я сам да такіх рэчаў раней нармальна ставіўся, але апошнім часам таксама пачынаю замарочвацца – не люблю, скажам, калі нехта забывае маё імя, вось, скажам, мы гаворым-гаворым, і раптам выяўляецца, што ніхто ня ведае як мяне завуць, навокал столькі прыдуркаў круціцца; або не цярплю, калі ў кагосьці на твары розная хуйня, ну, я маю на ўвазе не якіхсьці там цыклопаў аднавокіх, вядома, проста калі ў некага твар парэзаны пасьля галеньня, або кроў на вуснах, або іншыя рэчы – не люблю, па-мойму, гэта непавага – хадзіць з такой брыдотай на твары, ня ўмееш галіцца – сядзі дома, утыкай ў тэлевізар, або займіся чым-небудзь карысным, не – абавязкова расхуячыць сабе пысу якім-небудзь станком, перастрэне цябе на вуліцы і давай грузіць нікому не патрэбнымі рэчамі, не памятаючы, да таго ж, як цябе завуць. Або не люблю касмэтыку, жахлівая рэч – касмэтыка, агрэсыўная і дрэнна пахне, парфуму цярпець не магу, піць яшчэ ладна, але так – не разумею, розныя бранзалеткі, завушніцы, значкі – ува ўсім гэтым ёсьць непавага, ва ўсялякім разе мне так здаецца. Раней я спакойна ставіўся да такіх рэчаў, наагул – раней я шмат рэчаў проста не заўважаў, жыцьцё такая прыкольная штука – чым далей заплываеш у яго акваторыю, тым больш гаўна плавае наўкола, плавае і ня тоне, але зь іншага боку так і цікавей.

Сяброў у мяне досыць шмат, гэта нават не кампанія, хутчэй такі дружны калектыў сымулянтаў, што кідаюць усіх вербавальнікаў і працадаўцаў, мы жывем у некалькіх суседніх пакоях на адным паверсе, сьпім упокат, я нават ня ўсіх ведаю, сапраўдны сябар тут адзін – Вася Камуніст, іншыя – публіка больш-менш выпадковая, хоць яны таксама нашыя сябры, яны то зьяўляюцца, то зьнікаюць, час ад часу іх набіваецца на нашым паверсе больш як дзесяць, іншым разам я сам па некалькі сутак блукаю па калідорах, вылажу на дах і гляджу навокал. Нам усім па 18 – 19, пераважную большасьць маіх сяброў павыганялі ўжо з вучобы, яны цяпер або беспрацоўныя, або займаюцца нікому не патрэбнымі рэчамі, напрыклад, Сабака Паўлаў – я ніколі ня мог зразумець, чым ён напраўду займаецца. Бацькі ў Сабакі Паўлава габрэі, але на сябе ён гэта не пераносіць, гаворыць, што бацькі гэта бацькі, а ён – гэта ён, і больш за тое – Сабака Паўлаў гаворыць, што ён правы. Адпаведна, з бацькамі ён не жыве, гаворыць, што ня можа жыць з жыдамі, тусуецца па знаёмых, часам завісае ў нас на тыдзень-другі, яшчэ ў яго ёсьць бабуля, відаць, не габрэйка, бо ў яе ён таксама іншым разам спыняецца. Час ад часу ён цягае ў бабулі з сэрвантаў розную антыкварную парцаляну і прадае яе на барахолцы, на атрыманыя грошы панакупляе ў аптэчных кіёсках каля рынку розных пігулак і ідзе да нас. Тады мы наагул не выходзім з пакою па некалькі дзён, хіба што адліць ці парыгаць, але парыгаць можна і ў пакоі. Адліць, у прынцыпе, таксама. Я люблю Сабаку Паўлава, нават ня гледзячы на ягоны антысэмітызм, мне-та што.

Сабак ідэйна не працуе, лічыць, западло, гаворыць: «Мне западло працаваць на іх», ён наагул лічыць, што ў нашай рэспубліцы адбыўся пераварот і да ўлады прыйшлі габрэі, жыды – кажа ён, – паўсюль жыды; я ў прынцыпе лічу, што ён дарэмна так гаворыць, але працаваць таксама не хачу. Ня так даўно, праўда, нашы сябры – рэкламнікі Вова і Валодзя – уладкавалі Сабаку да сябе ў газэту, у аддзел рэкламы, кур’ерам, Сабака доўга вагаўся, прыходзіў да нас на паверх, блукаў па кухні, называў Вову і Валодзю жыдамі і вагаўся. Нарэшце адважыўся і пайшоў працаваць. Прапрацаваў дзён дзесяць. Некалькі дзён таму зьнік разам зь нейкай карэспандэнцыяй, Вова і Валодзя прыяжджалі да нас, але мы нічога ня ведалі, тэлефанавалі бацькам, тыя таксама ня чулі пра свайго сына-Сабаку паўтары гады, здаецца, гэта іх задавальняла, нават да бабулі паехалі, бабуля іх не пусьціла, глядзела праз напаўадчыненыя дзьверы і не разумела, што ад яе хочуць, здаецца, Сабака да рэшты замардаваў старую, паспрабуйце, пажывіце з унукам, які на сьняданак спажывае спачатку вадзяру, а потым ужо ўсё іншае. Адным словам, Сабака зьнік і нашы сябры-рэкламнікі пагражалі зрабіць зь ім штосьці страшнае ў тым выпадку, калі ён знойдзецца: «Так і перадайце Сабаку, – казалі яны нам, – яйцы адарвем». Я сумняваўся, што такім спосабам можна было заманіць Сабаку назад у рэдакцыю, але абяцаў перадаць. Мне ня цяжка. Вову і Валодзю мы не далюблівалі, але цярпелі, яны вучыліся на гістарычным, і як большасьць выдатнікаў з гістарычнага, супрацоўнічалі з кдб; кдб, я думаю, моцна пацярпела ад прысутнасьці ў сваіх шэрагах двух даўнаў – Вовы і Валодзі, але парадак ёсьць парадак, я так думаю, інакш для чаго б іх трымалі ў штаце. Вова і Валодзя, вядома па пратэкцыі кдб, ужо на першым курсе ўладкаваліся ў рэклямны аддзел адной зь першых харкаўскіх незалежных газэт, газэта іхняя працавала ад нейкага фонду дэмакратычнага разьвіцця, рэдактар – підар-праныра – выбіў з амэрыкосаў салідны грант, і яны запусьцілі ў сьвет сваю незалежную газэту, аднымі зь першых пачалі друкаваць на вокладцы голых цётак, а ў сярэдзіне – шырокія праграмы тэлеперадач. Акрамя гэтага, пастаянна гналі на савок, можна сказаць, што за грошы амэрыкосаў палівалі гаўном нашу савецкую бацькаўшчыну, нашу маладосьць, можна сказаць, я не любіў гэтую газэту, хаця цёткі на вокладцы мне падабаліся. Вова і Валодзя працавалі, як я ўжо сказаў, у рэкламным аддзеле, ня ведаю, як яны там працавалі, напэўна, дрэнна, бо традыцыйна раз ці двойчы на тыдзень яны заяжджалі да нас, напіваліся вадзяры і біліся між сабой. Наагул яны сябравалі, а як напіваліся, выходзілі незаўважна ў калідор і пачыналі мачыць адзін аднаго, прычым па-сапраўнаму, бяз дурняў, з выбітымі зубамі, з саплямі і сьлязамі на фэйсах. Так што якія зь іх маглі быць кадэбісты – ня ведаю. Мы іх спачатку разводзілі, а потым глядзім – ну, хулі, б’юцца пацаны і няхай сабе. Можа, у іх, у гісторыкаў, так прынята, можа, ім кдб за гэта даплочвае, чаго лезьці.

Яшчэ з намі на паверсе жыве Ваха. Ваха – грузін, хоць Сабака яго таксама называе жыдом. У Вахі свой бізнэс – каля кальцавой, на самым выездзе з гораду, зусім блізка ад нас, у яго стаіць некалькі кіёскаў, у якіх працуе некалькі наложнікаў. Наложнікі жывуць ў адным з кіёскаў, зьбіраюцца там на ноч, узімку распальваюць вогнішча, аднаго разу ледзь не спалілі кіёск, добра, што ён быў жалезны, проста паапякаліся, але выжылі. Ваха мае цэлых два пакоі – у адным ён жыве, а ў іншым трымае кантрабанду, розныя там чакалядкі, колу, гераін і чупа-чупсы. Мянтуры ён плоціць, вахцёрам таксама, нас не чапае, так што Ваха – пазытыўны герой, дакладна пазытыўны, інакш ня скажаш. Нам ён прадае непалёную вадзяру, хоць і ня робіць зьніжак. Сабаку Ваха баіцца, і калі той прыходзіць да нас, зачыняецца ў адным са сваіх пакояў, я сабе ўяўляю, як ён у гэты час пералічвае пацёртыя банкноты і заглытвае залатыя манеты, каб габрэй-антысэміт Сабака Паўлаў не адабраў у яго чаго-небудзь.

Далей па калідоры, недзе ў яго нетрах, жыве Какава – данбаскі інтэлігент. То бок, яго мама працуе ў бібліятэцы на нейкай шахце. Какава тоўсты, і мы яго ня любім, ён, наадварот, цягнецца да нас, ну, у яго і выйсьця, па вялікім рахунку, іншага няма, хто стане вадзіцца з данбаскім інтэлігентам. Хаця ў яго ёсьць яшчэ нейкія знаёмыя ў горадзе, акрамя нас, нейкія музыканты, вядома ж такія самыя піжоны, як і Какава, калі ён зь імі сустракаецца, то прыпаўзае дадому на рагах, накачаны партвейнамі, і завальваецца спаць. У Какавы ёсьць пясочны касьцюм, у якім ён падобны да сапраўднага мудака, ён яго амаль ніколі не здымае, ледзь ня ў душ у ім ходзіць, калі накачваецца партвейнамі і прыпаўзае дадому, завальваецца ў ложак проста ў гэтым касьцюме, шматфункцыянальная штука выходзіць – касьцюм данбаскага інтэлігента. Прычнуўшыся, Какава выходзіць на кухню і назірае, хто там што сабе гатуе, нюхае паўфабрыкаты і размаўляе на ўсялякія адцягненыя тэмы – неапахмелены, тоўсты, у мятым піжонскім касьцюме.

Яшчэ ўвесь час недзе побач жыве Марак – адбіты чувак з парваным правым вухам, кажа, што вуха яму пракусіў сабака, Паўлаў? – перапытвае абавязкова хто-небудзь, такі нібы жарт, Марак нейкі богабаязны ці проста тармазнуты, нават ня ведаю як патлумачыць, ён, скажам, мыецца толькі ўначы, гаворыць, што ня хоча, каб яму перашкаджалі, перашкаджалі што? пытаюся я ўвесь час, Марак чырванее, але працягвае мыцца толькі ўначы, такі вось чувак.

Зь іншых сяброў можна ўзгадаць хіба што Карбюратара, так, Сашу Карбюратара, таксама майго добрага прыяцеля, Саша прыехаў аднекуль з памежжа, хоць яно тут паўсюль, гэтае памежжа, Саша, уласна, прыехаў насуперак бацькоўскай волі, выяўляецца, і такое бывае, у яго дома засталіся мама і айчым, Саша скончыў курсы кіроўцаў, мае сапраўднае пасьведчаньне кіроўцы і хоча з часам адкрыць якую-небудзь кантору па перавозцы грузаў, ну, там купіць сабе катафалк і вазіць, скажам, мэблю, ён наагул з жарсьцю ставіцца да тэхнікі, калі вы разумееце, пра што я. Аднаго разу ён нават купіў сабе падручнікі са схемамі й апісаньнямі аўтамабіляў і спрабаваў ва ўсім гэтым разабрацца. Пачаў ён, як ня цяжка здагдацца, з карбюратараў. Пасьля гэтага падручнікі зьніклі, я сабе так разумею, што іх проста нехта прапіў, чаго дабру прападаць. Наагул, Карбюратар мае такую здольнасьць – трапляць ў гаўно, не для яго прадрыхтаванае.

Ну, усіх астатніх я і сам ужо ня надта добра ведаю, зьяўляюцца розныя героі коміксаў час ад часу, але прасачыць, хто яны і для чаго зьяўляюцца ў нашым жыцьці, вельмі цяжка, так – прыходзіць які-небудзь, умоўна кажучы, Іваноўскі – хімэрны тып, калі не сказаць ёбнуты, і, ўласна, гэта ўсё, што пра яго можна сказаць. Фактычна ўсё.

Добрая, ад веку галодная, кампанія, якую незразумела што трымае разам, бо ў прынцыпе, усе адно аднаго недалюбліваюць, ну, але, гэта яшчэ не прычына, каб ігнараваць здаровыя стасункі. Рабіць нам, па вялікім рахунку, няма чаго, хоць у кожнага сваё стаўленьне да рэчаіснасьці, у нашым веку яно зводзіцца да нейкіх простых прымхаў і жаданьняў – там, патрахацца, я нават ня ведаю, што яшчэ. Жанчыны нас ігнаруюць, нават прасталыткі з кальцавой, мы час ад часу ходзім паглядзець на прасталытак, так, нібыта экскурсіі, бясплатныя атракцыёны, грошай у нас, вядома, няма, таму мы проста зь імі тусуемся, клянчым цыгарэты, апавядаем розныя гісторыі з жыцьця, перашкаджаючы ім, адным словам, зарабляць цяжкі хлеб прасталыткі. Але яны да нас ставяцца няблага, там, на кальцавой, яны не асабліва каму і патрэбныя, таксама, як мы, і ім, і нам не хапае бабак і любові грамадства, і яны, і мы перажываем гэтае мокрае дажджыстае лета ў пустым харкаўскім прыгарадзе, зарослым травой і залепленым рэкламай, фантастычнае месца, фантастычныя прасталыткі, фантастычнае жыцьцё. Гомасэксуалізмам мы не займаеся, але ўсё да гэтага ідзе.

7.00

Галоўнае, што яны ўсё правільна падлічылі, у такіх выпадках нешта недзе не дадумаеш – абвязкова пападзеш, тут усё ня так проста, калі пачынаеш рабіць свой бізнэс, нешта там прадаваць, найперш падумай, няхай ты нават бяспройгрышнымі, на першы погляд, фішкамі займаешся, усё адно лепш перастрахуйся. Адна рэч, калі маеш справу, скажам, з акцыямі або з пераразьлікамі, ну, карацей, калі бабкі табе ў рукі не трапляюць, тут яшчэ за цябе нехта можа ўсё падлічыць, ты толькі і маеш выконваць, што там ад цябе патрабуецца, і не займацца расьпізьдзяйствам на рабочым месцы. Іншая рэч, калі ты працуеш з жывымі бабкамі, з чорным, бля, налам, і за табой не стаіць кантора, калі апынаешся сам-насам, без аніводнага пасярэдніка, з жывой грашовай масай, вось тады лепш падумаць, інакш дзе-небудзь абавязкова ўляціш, гэта ўжо без варыянтаў. Колькі разоў даводзілася бачыць, як цалкам нармальныя людзі хапаліся за адпачатку лажовыя рэчы, адпаведна гарэлі разам з рэшткамі фінансавага дабрабыту і павагі супольнасьці, бізнэс сярэдняй рукі – жахлівая штука, адзін толькі няправільны крок, і ўжо маеш паяльнік у дупе, такое вось першаснае нарошчваньне капіталу ва ўмовах посттаталітарнага грамадства.

Яны і мне спачатку прапаноўвалі ўвайсьці ў долю, але я чамусьці адмовіўся, ня ведаю, нешта мяне насьцярожыла, нават ня ведаю, што – зьнешне ўсё выглядала сур’ёзна, мой сябра Вася Камуніст, добры хлопец, рэдкаснай душы пахуіст, у нейкі момант заламаўся жыць на гарэлцы з гарбатай з пастаяннымі перабоямі і ўсё падлічыў, выходзіла нібы зграбна: яны скідваюцца на чатырох, едуць у Расію, купляюць там на ўсе бабкі дзьве скрыні вадзяры, калі купіць у нас даляры і памяняць іх у Расіі, яны акурат выйгравалі на курсе, тым больш, калі бярэш оптам, ну, дзьве скрыні гэта не опт, але каго гэта хвалюе. У Расію і назад яны дабіраюцца электрычкамі, на квітках эканомяць, у дарозе харчуюцца ўсё той жа вадзярай, прывозяць яе назад і сплаўляюць на вакзале за падвойны кошт, потым зноў едуць у Расію і купляюць чатыры скрыні вадзяры, такім жа чынам прывозяць яе назад і таксама сплаўляюць, гэта зойме трохі часу, але за пару начэй на Паўднёвым вакзале горада Харкава можна прадаць што заўгодна, нават душу, калі яна ў цябе ёсьць, пасьля гэтага пачыналася найцікавейшае – яны едуць яшчэ раз, апошні, і на ўсе бабкі купляюць восем скрыняў вадзяры, перавозіць яе трохі рызыкоўна, але паспрабаваць можна, у выпадку чаго адкупіцца ад мытнікаў можна будзе той жа вадзярай, хоць і шкада.

І вось, – казалі яны мне, – у нас выходзіць па дзьве скрыні вадзяры на рыла, уяўляеш? Ну, – кажу, – і што? І мы, – гаварылі яны з прыдыхам, – іх прабухваем!!! Што, усе восем скрыняў? Так! Не агораем, – кажу. Хуй, – кажа Вася Камуніст, – дні за тры агораем, дакладна агораем. Я ўявіў сабе гэтыя тры дні і адмовіўся.

Вася сапраўды ўмее такія рэчы сур’ёзна правярнуць, я яго разумею ў прынцыпе, што яму губляць, гэта ягоны шанец хаця б некалькі дзён ня мець перабояў з харчовым кошыкам, які, у ягоным выпадку, складаецца амаль выключна зь лікёра-гарэлачнай прадукцыі, уласна гарэлачнай, прычым тут лікёры. Ён набірае скаўтаў, падгаворвае Марака, Марак пагаджаецца досыць хутка – чаго б і не паехаць, кажа, у горадзе яму рабіць няма чаго, ім нават міліцыя не цікавіцца, таму што жыве Марак без прапіскі, як і належыць сапраўднаму марскому воўку, уночы хаваецца ў душы, удзень адсыпаецца, пра яго існаваньне наагул мала хто ведае, майскі дзембель, адным словам, яшчэ да іх прыстаюць два нейкія чувакі невядомага сацыяльнага паходжаньня й адміністратыўнага падпарадкаваньня, Вася ўсю ноч зь серады на чацьвер праводзіць сярод іх агітацыйную работу, кажа, што ў Расіі зараз можна амаль за нішто скупіць ледзь ня ўсё, хоць танкі празь мяжу пераганяй, але танкаў яны ня хочуць, яны хочуць вадзяры, таму плян усім падабаецца, я б таксама пагадзіўся, я ўжо казаў, ды не склалася. І вось на раніцу яны такі зрываюцца ехаць за сваімі прымроенымі сінімі птушкамі дэмпінгавага алькаголю, скідваюцца ў каго колькі ёсьць, але ў іх не хапае нават на марозіва.

Трэба нешта прадаваць. Нехта з кампаніі прыцягвае фотаапарат, вось, кажа, фотаапарат, а не шкада? пытаюць яго, не, усё нармальна, кажа ён, усё адно фатаграфаваць няма каго, сапараўды, пагаджаюцца ўсе, што тут фатаграфаваць, сам Вася дастае аднекуль заныканы бінокль, я, напрыклад, ня ведаў, што ў яго ёсьць бінокль, хоць мы і сябры, такая вось штука. Ну, і застаецца цяпер камусьці ўсё гэтае непатрэбства прадаць. У прынцыпе, – думае Вася, – прадаць можна было б Мараку, ён лох, ён бы купіў. Але Марак у долі. Можна прадаць Какаву, Какава таксама лох, і ён ня ў долі. Але Какава ня толькі ня ў долі – ён наагул зьнік, яго ўжо некалькі дзён ніхто ня бачыў. І тут нехта згадвае пра Ваху, правільна, – кажа Вася, – Ваха – грузін, грузіны любяць оптыку, праўда? – недаверліва перапытвае нехта з кампаніі, ну, канешне, – кажа Вася, – канешне: усе грузіны любяць оптыку, і яны ідуць да Вахі і знаходзяць яго ў адным зь ягоных кіёскаў, кажуць, тыпу, Ваха, оптыку возьмеш?

Але Ваха гэтым прахалодным чэрвеньскім ранкам не зусім сябруе з галавой, ён па вушы завяз ва ўласным канабісе, які ён зь вечара паліць ва ўласным зноў жа кіёску разам з наложнікамі, таму ў Вахі пачынаюцца жахі, якую оптыку, камандзір? – пытаецца ён, – чаму оптыку? Вася дастае з пакета стары бінокль без матузкоў і амаль не ўжываны апарат «ФЕД 5» у рыпучым скураным футляры, вось, кажа Ваху, бяры, не пашкадуеш, тавар харошы. Але Ваха перапужаны і з кіёску не выходзіць, сядзіць там разам з наложнікамі і глядзіць на Васю скрозь цесную амбразуру, але Вася яму ўсьміхаецца па-сяброўску і астатнія скаўты таксама ўсьміхаюцца, хоць і трохі напружана, і Ваха раптам думае – бля, думае ён, бля, што я раблю, чаму я тут сяджу, якая зараз гадзіна, што гэта за мудакі стаяць перада мной, і галоўнае – чаму яны зь біноклем?!! Але нейкія галасы яму нешта нашэптваюць, і ён такі выпаўзае вонкі і бярэ ў свае непаслухмяныя рукі аптычную прыладу, яго адводзяць трошкі ўбок, каб ён меў на што паглядзець, на вуліцы пуста, паветра наўкола кіёскаў пахне канабісам і дажджом, Ваха глядзіць у бінокль і са сьвятым трымценьнем разглядае запоўненыя ціхія аўтастаянкі, канцавую трыццаць восьмага, некалькіх прасталытак на перакрыжаваньні, і далей па коле – недаробленую дзевяціпавярхоўку, што выпаўзае аднекуль з балота, і так павярнуўшыся вакол уласнае восі, ён раптам натыкаецца ўзброеным вокам на ўласны зноў жа кіёск, і перад яго затуманенымі вачыма раптам рэзка ўзнікае надпіс «ЧП ВАХА», ні хуя сабе, думае ён, гэта ж я, і тут яго прапірае канчаткова...

Прадаўшы оптыку й атрымаўшы на рукі неблагую, як на іхныя сьціплыя скаўцкія патрэбы, суму, сябры тут жа, над целам напаўпрытомнага Вахі, купляюць у ягоных наложнікаў два літровыя «Кайзеры» і проста так ідуць на вакзал, каб сесьці на першую ранішнюю электрычку да горада Белгарада, яны трохі ўзбуджаныя і шумныя, сярод пахучага летнягя ранку, пад сьвежымі нябёсамі, адчайныя шукальнікі радасьці і прыгод, з боку яны сапраўды падобныя да турыстаў, ці лепш нават да багамольцаў, што едуць сабе на багамольле ў горад рускай славы Белгарад і не бяруць з сабой нічога лішняга, акрамя двух «Кайзераў» і студэнцкіх квіткоў, а ўлічваючы, што да Белгарада «Кайзераў» яны вып’юць, то і наагул нічога лішняга, сапраўдныя табе багамольцы.

11.00

У Белгарадзе яны вырашаюць спачатку паглядзець горад, усё-ткі цікава, як тут людзі жывуць, потым узяць тое, што ім належыць, і вячэрняй электрычкай вярнуцца назад, часу ў іх дастаткова, сьпяшацца няма куды, таму яны выходзяць праз зарыганы вакзал горада рускай славы, й ім адразу трапляецца крама зь вялікай колькасьцю алькаголю. Не хуй у гэтым Белгарадзе глядзець, – кажа Вася і заходзіць унутр. Яму ніхто не пярэчыць.

«Што вам, сыночкі?» – пытаецца прадавачка. «Мамаша, мамаша, – гаворыць Вася Камуніст, – нам водачкі». «Сколькі?» – пытаецца прадавачка. «Дзьве», – гаворыць Вася. «Бутылкі?» – дзелавіта пытаецца яна. «Скрыні», – кажа Вася. «А вам, сыночкі, па шаснаццаць гадкоў ужо ёсьць?» – кампанія дружна дастае студэнцкія квіткі зь дзяржаўнай сымболікай сваёй рэспублікі. Пасьля чаго крэпасьць здаецца, і вадзяру ім прадаюць.

«Добра было б яе трахнуць», – кажа Марак ужо на вакзале. «Чувак, – нэрвова адказвае Вася, – ты тут бізнэсам займаешся ці блядствам?» Рытарычнае пытаньне ў прынцыпе.

14.00

На зваротным шляху іх пабіў патруль. Увогуле, яны самі вінаватыя, разьняволіліся, маючы ў руках такое дабро, расслабіліся і закурылі проста ў вагоне, а паколькі вагон быў амаль пусты, то патруль нават ня меў выбару, моўчкі падышоў і надаваў дубінкамі па сьпінах. Скаўты маўчалі і, каб ня выказаць болю і роспачы, думалі пра нешта добрае, а паколькі яно – гэтае добрае – знаходзілася зусім поруч, пад лавай, то і думалася ім лёгка, і экзэкуцыю яны перанесьлі годна. Хоць патруль, вядома, разьлічваў на нейкае ўзброеннае супраціўленьне, яны ўжо некалькі гадзін тут катаюцца туды-сюды, іх па-свойму можна зразумець, катаешся тут у занюханай электрычцы ўздоўж дзяржаўнай мяжы і нават пабіцца няма з кім – навокал адны спэкулянткі, з кім тут біцца, яны і скаўтаў білі хучэй па інэрцыі, так – каб форму ня страціць, хоць лягчэй ад гэтага нікому не было.

«Підарасы, – кажа Вася, калі патруль зьнікае, – лепш ішлі б на завод, у цэх». «Правільна, – кажа Марак, – у ліцейны цэх». Усе пагаджаюцца – правільна, у ліцейны цэх, у ліцейны цэх, ліцейны цэх гэта крута.

18.00

На вакзале, ужо ў Харкаве, яны знаходзяць гуцулаў, што другі месяц прабіваюцца аднекуль з-пад Кастрамы, з заробкаў, і сядзяць некалькі сутак на харкаўскім вакзале, бабкі прасадзілі, так што цяпер ня ведаюць куды ім лепш паехаць – назад пад Кастраму, яшчэ бабак зарабіць, ці ўсё-ткі дадому, паколькі не сэзон, яны вырашаюць ехаць дадому, дастаюць з абшчаку рэшткі бабак і купляюць у скаўтаў адну са скрыняў вадзяры, вадзяра ў скаўтаў таньнейшая, чым паўсюль на вакзале, таму гуцулы бяруць адразу скрыню, хто яго ведае, як яно далей складзецца, лепш гэтым не рызыкаваць.

У Васі з кампаніяй раптам зьяўляецца плойма грошай. Двое безыменных чувакоў адразу намагаюцца ўсё падзяліць, але Вася кажа ім – хуй, робім, як дамовіліся, чувакі настойваюць, Марак у гэтай сытуацыі шчыра ня ведае як паводзіцца, у ягоным жыцьці пры ім яшчэ ніхто бабак не дзяліў, таму чувакі вырашаюць, што ён таксама за Васю і проста набіць ім рыла не адважваюцца, добра, кажуць яны, тады ганіце нам вадзяру, – хуй вам, – Вася прытрымліваецца нейкіх сваіх камуністычных прынцыпаў і дзяліцца ня хоча, тады чувакі нахабам лезуць у торбу, адкуль бяруць па флакону ў руку, то бок, колькі гэта выходзіць, – чатыры флаконы, і валяць адтуль, фотаапарат вернеце, – кажуць яны на разьвітаньне і зьнікаюць у падземным пераходзе. «Чаго гэта яны?», – пытаецца Марак, яму сытуацыя не падабаецца, такая прыкольная кампанія была, вадзяру пілі, пра жыцьцё гаварылі, ніхто яго – Марака – не абражаў, і раптам, на табе. «Бачыш, – кажа Вася Камуніст, – як грошы людзей псуюць». «Мяне не псуюць», – гаворыць Марак. «У цябе іх няма», – адказвае Вася Камуніст і ідзе далей прадаваць вадзяру.

Але гандаль неяк затарможваецца, плятформы пустыя, усе, хто хацеў паехаць, напэўна, паехалі ўжо, Вася не прыдумвае нічога лепшага, як зноў пайсьці да гуцулаў, а гуцулы ўжо п’яныя настолькі, што згаджаюцца зноў узяць вадзяру, добра, кажуць яны, і бяруць у Васі яшчэ некалькі флаконаў, пасьля гэтага Вася спрытна ўцюхвае пляшку нейкай бабулі, якая безнадзейна чакае чагосьці, каля яе таўчэцца ўнук гадоў сямі, уласна, унук і раіць бабулі ўзяць флакон, бяры, кажа, у дарозе прыдасцца, бабуля сварыцца на яго, але да парады прыслухоўваецца і флакон бярэ, таму ў Васі застаеца зусім няшмат.

З суседняй плятформы за імі ўжо трывалы час сочаць трое сур’ёзных чувакоў у адзідасаўскіх касьцюмах, яны падыходзяць да Васі з Мараком, заціскаюць іх у коле і кажуць: «Хто вы такія?»

Вася пачынае тлумачыць. Чувакі слухаюць, потым ім гэта, здаецца, надакучвае і яны гавораць, ведаеце, гэта мы спыталі, як кажуць, зь ветлівасьці, насамрэч нам усё адно, хто вы і адкуль, і колькі вас тут, мы вам вось што хацелі сказаць: калі мы вас тут яшчэ раз убачым – мы вас закапаем недзе між першай і другой плятформамі, так, каб штовечар над вашымі магіламі трывожна гудзеў кіеўскі фірмовы, але пакуль што мы гэтага рабіць ня будзем (пасьля гэтага перапужаны Вася трошкі супакойваецца, перапужаны Марак – не), тут наагул мы гандлюем усім алькаголем, гэта, калі можна так казаць, нашая зямля, і вы нам тут не патрэбныя (і Вася, і Марак раптам востра гэта адчуваюць), і мы вось тут з вамі пагаварылі, бачым, што вы напраўду не канкурэнты, здаецца, вы проста дэбілы (абодва ў думках з гэтым пагаджаюцца), таму, на першы раз, мы вас чапаць ня будзем, але ў якасьці кампэнсацыі («Вой», – думае Марак. Вася напалохана маўчыць) мы возьмем у вас вадзяру. Але ня ўсю, вось такія мы высакародныя разбойнікі, каб вы ведалі. Яны залязаюць ў торбу і бяруць адтуль па флаконе, а, кажуць, яшчэ адно – мы б вас наагул не чапалі, але вы вадзяру вельмі танна прадаеце, зьбіваеце цану, ясна, дэбілы?

Вася і Марак забягаюць у падземны пераход і там пераводзяць дых. «Підарасы, – Вася бярэцца за старое, – іх бы ў цэх». Але Марака ідэя ўжо не прыкольвае, пайшлі дадому, – пачынае ён, хуй, – кажа Вася, – яшчэ пяць флаконаў засталося, прададзім і паедзем, забьюць, – кажа Марак, ай, перастань, – кажа Вася, чаго ты баішся, зараз хутка ўсё сплавім, купім хаўкі і дадому, давай, ня бойся, не, – гаворыць Марак, – не хачу, баюся. Ладна, – не вытрымлівае Вася Камуніст, – хрэн з табой. Вось табе за работу, давай, валі: ён дастае дзьве пляшкі і дае іх Мараку. Марак вагаецца толькі нейкае імгненьне – значыць так, – думае ён, – зранку ў мяне не было нічога. Зараз у мяне дзьве пляшкі. Відавочна, што я ў плюсах, – вырашае ён і забірае сумленна заробленую вадзяру. Усе, давай, – кажа Вася, дома ўбачымся. «Да, сапраўды дэбіл», – думае ён, гледзячы ў сьпіну кампаньёну, чыя стомленая ваенна-марская туша зьнікае ў цемры пераходу. На вуліцы таксама цямнее, зьяўляюцца зоры, і птушкі хаваюцца ад дажджу ў памяшканьні вакзалу. «Калі зараз паехаць дахаты, – думае Марак, – можна зачыніцца ў душы і да ранку ўсё выпіць». Так ён і робіць.

21.00

Ён бярэ ўсё, што ў яго засталося, і ідзе па вячэрнім пэроне, хочаш ня хочаш, мусіш рызыкаваць, калі табе 19 і галава забітая голымі цёткамі з газэтных вокладак, рэклямай і прапагандай – чаго табе баяцца на трэцяй плятформе Паўднёвага вакзала горада Харкава. А 21.00 падыходзіць транзытны на Баку, праваднікі бакінцы, людзі салідныя, з бабкамі, можна рызыкнуць. Вася падыходзіць да першага вагона, яго пасылаюць, потым да наступнага, на трэці раз тоўсты бакінскі камісар спыняе яго: «Водка нэ травлэна?» – пытае, «нармальна водка, нармальна», – кажа Вася, «ладна, давай, пашлі ў вагон», «навошта ў вагон?» – Вася насьцярожваецца, «нэ бойся, нэ бойся, – кажа камісар, – я проста праверу – палёная ў цябе водка ці не, калі ўсё нармальна – вазьму всю сразу». Яны заходзяць у купэ правадніка, там пахне анашою і проста дарагім тытунём, у вагоне цёпла і напаўпуста, у Баку амаль ніхто ня едзе, тыя, хто едзе – сьпяць, дзявятая вечара, што ім яшчэ рабіць, на пэрон не выходзяць, каб лішні раз не нарвацца на шмон, водку потым у правадніка купяць, лепш не совацца на вакзал, ад іх усіх за некалькі мэтраў нясе спэрмаю і плянам, так, нібы ўсю дарогу, некалькі дзён і начэй, яны дрочаць па абкурцы, грамадзяне ёбанага Азэрбайджану. «Захадзі», – кажа Васю праваднік, Вася заходзіць у паўзмрок купэ і праваднік рэзка зачыняе за ім дзьверы, «пасядзі тут», – кажа, зачыняе дзьверы на ключ і кудысьці ідзе, Вася пачынае панікаваць, б’е з нагі ў сьценку, стукае ў зачыненае акно, круціцца як шчур у цесным, прапахлым азыяцкімі травамі пакоі, нарэшце сядае на пранумераваную коўдру, якой засьцеленая паліца, і пачынае плакаць, сьціскаючы пад пахай пакет з вадзярай. Ну, добра, гаворыць ён сам сабе, добра, ня ный, што яны табе зробяць, ну, забяруць вадзяру, на хера мне гэтая вадзяра, падумаеш – вадзяра. Трахнуць. Да, трахнуць могуць, асабліва гэты кабан у чыгуначным картузе, які зачыніў мяне тут. Не, ня трахнуць, як мяне можна трахаць, але Вася глядзіць на столік, засыпаны цыгарэтамі і прэзэрватывамі, і думае, што ў прынцыпе могуць і трахнуць. Могуць прадаць чачэнам на камплектуючыя запчасткі. Патрэбны я чачэнам? Канешне, патрэбны. На органы, там, ныркі адрэжуць, лёгкія, яйцы, прывяжуць дзе-небудзь у сябе ў ауле за ногі і пачнуць дзяўбсьці пячонку як Праметэю, або прэпаруюць, як труса, і зробяць са скуры баявы чачэнскі барабан, мама з Чаркасаў нават на магілу ня прыйдзе, трэба валіць, валіць, пакуль бакінец не прыйшоў: Вася здымае пас і перавязвае ручку дзьвярэй, цяпер захочуць – не ўвайдуць, спрабуе адчыніць акно, яно трошкі паддаецца, Вася высоўвае галаву вонкі, у пахучае вакзальнае сутоньне, націскае яшчэ, адтуліна павялічваецца, Вася пераводзіць дых, бачыць на паліцы некалькі порначасопісаў і рачуша сігае ў вакно. Тут цягнік рэзка кранаецца, рыпіць сваімі рэўматычнымі храсткамі і рушыць у бок Баку, цягнучы з сабой, акрамя ўсяго, і ні ў чым не вінаватага Васю Камуніста, майго сябра, між іншым.

Заўжды так: хочаш ня хочаш – мусіш змагацца, інакш з гэтага нічога ня выйдзе, або сядзі дома і ня рыпайся, або ўжо давай – спрабуй узяць за яйцы прыкрыяабставіны, а там, калі ўсё атрымаецца, цябе абавязкова чакае джэк-пот, ну, там, ня ведаю, што ў такіх выпадках даюць пераможцам – дысконтная картка, пастаянныя зьніжкі, бясплатны сэкс, карацей – дрыгайся, інакш табе з гэтага гаўна ўсё адно ня выбрацца; Вася з адчаем глядзіць, як паўз яго праплываюць апошнія вакзальныя прыбудовы, зьнікаюць спэкулянткі і кантрабандысты, нават ментаўні нідзе не відаць, у такой сытуацыі ён бы і ёй быў рады, увесь гэты набор знаёмых і родных рэалій зьнікае недзе ў блакітнай далечыні, і ў гэты час бакінскі камісар разьбіраецца са сваімі няхітрымі справамі, згадвае пра закладніка і спрабуе зайсьці ва ўласнае купэ. Але дзьверы не паддаюцца. Гэй, няверны, давай адчыняй, крычыць ён нешта накшталт гэтага. Вагон трывожна чакае. Вася гарачкава круціцца ў вакне і раптам разумее, што захрас. Праваднік наагул нічога не разумее. Ён па звычцы гаворыць па-азэрбайджанску са шчодрымі дадаткамі з братніх славянскі моў, спачатку проста лаецца, потым пужаецца – раптам скаўта хапіў кандрацій, потым нэрвова пачынае заклікаць Васю да парадку і сумленьня, пасажыраў заклікае быць сьведкамі, цягнік ужо недзе ў прыгарадзе, і тут аконная рама, у якой захрас Вася Камуніст, не вытрымлівае і трашчыць, Вася пасьпявае згрупіравацца, выварочваецца ў акне і цалкам прыцэльна, як пацяганы дваровы кацяра, спланоўвае з акна, вецер урываецца ў пустое купэ для адпачынку праваднікоў і весела шпурляе пад столь гральныя карты, упакоўкі з-пад прэзэрватываў і парнаграфічныя ўлёткі, руйнуючы, адным словам, усталяваны побыт працаўніка азэрбайджанскага міністэрства шляхоў спалучэньня. І бясконцы цягнік, напоўнены мяшкамі з вугалем і валізамі з гераінам, весела памахвае хвастом і ўжо пярэднімі вагонамі ўяжджае на тэрыторыю Расіі, адным словам, чувакам не пазайздросьціш.

23.00 – 08.00

Вася нават нічога не ламае, у сэнсе, не ў вагоне нешта, а сабе – нічога не ламае. Проста скочваецца з насыпу, рве правую штаніну, але нават вадзяру – якую ён увесь гэты час сутаргавата прыціскае да сэрца – не выпускае і не разьбівае. Ужо не гаворачы пра розныя там рэбры, галенастопы і ўсякую такую анатамічную паябень. Устае так, нібы нічога не адбылося, абцярушвае штаніну, выцірае ўспацелыя далоні аб швэдар, каб гарэлка, глядзі, ня высьлізнула, і ідзе шукаць цывілізацыю, ну, але якая там цывілізацыя, калі ты з вагона выпаў, так – ідзеш, куды можаш, уздоўж заводзкіх парканаў, мінаючы колішнюю гордасьць абароннай прамысловасьці і толькі зямля пад падэшвамі чвякае – вязкая і прыставучая, як пажаваны стымарал. Але раптам Вася выходзіць на трамвайныя рэйкі, ну, гэта ўжо добра, думае ён, яшчэ б ведаць, у які мне бок, ён сядае на рэйкі і дастае пляшку. Надпівае і думае пляшку схаваць, але вырашае не сьпяшацца, куды сьпяшацца, думае ён, да раніцы пратрымаюся, а там пабачым, і ён п’е далей і не пераймаецца надта ні гэтай ноччу, ні ўсім сваім няўдалым бізнэсам. Усё нармальна ў прынцыпе, усё нармальна, магло быць нашмат горш, маглі наагул забіць або падвесіць дзе-небудзь у тамбуры, або ў топцы засмажыць, тунгусы сраныя, Вася смачна прыкладаецца да пляшкі, да, думае ён, добра, што вадзяры шмат, усю нават ня вып’ю. Добра, дарэчы, што ня вып’ю, а то дзе яе зараз купіш, думае ён і так і сядзіць – у драных джынсах, што спадаюць бяз паса, у цёмным швэдры і бітых красоўках, на мокрых рэйках, на якіх час ад часу пабліскваюць пранізьлівыя месяцовыя промні.

А першай ночы Васю ледзь не пераехаў дзяжурны трамвай. Кіроўца толькі ў апошні момант бачыць, што на рэйках нешта ёсьць, сабака, думае кіроўца, і вырашае давіць, але ўсё ж пасьпявае заўважыць, што не – не сабака, які сабака, сабакі вадзяру з горла ня глушаць, пасьпявае прытармазіць, выбягае з трамвая і знаходзіць на рэйках п’янага Васю. Ты што – дэбіл? крычыць ён, я ж цябе, бля, ледзь напапалам не разьдзяліў. Прабач, кажа Вася, я ад цягніка адстаў, на, вось, вадзяры, кіроўца бярэ, добра, кажа ён сам сабе, ад стрэсу трошкі можна, і сядае каля Васі. Так яны і сядзяць сабе на рэйках, нават не размаўляючы, сядзяць, маўчаць, не перашкаджаюць адзін аднаму – рэйкі шырокія, месца ўсім хопіць, пачынае накрапваць дробны дождж, ладна, кажа нарэшце кіроўца, паехалі, я цябе магу да парку падкінуць, там неяк дабярэшся, дзякуй, кажа Вася, але квіток купіш, у нас тут кантралёры на лініі, якія кантралёры? дзівіцца Вася – ноч на двары, ага, абражаецца кіроўца, прызвычаіліся без квіткоў езьдзіць, ладна, мне час ехаць, і яны залязаюць у халодны трамвай і едуць у парк, па дарозе сапраўды падсажваецца кантралёрка, падыходзіць да Васі, той хоча заплаціць ёй, лезе ў кішэню, але знаходзіць там толькі тоўсты пачак расійскіх рублёў, вытаргаваных у гуцулаў, і ўсё, і больш нічога, вось, кажа ён кантралёрцы, вазьміце. Што гэта? – пытаецца тая, грошы, – гаворыць Вася, якія гэта грошы? гэта брудныя грошы, – гаворыць Вася, – брудныя. Вазьміце іх, калі ласка. Але кантралёрка раптам кажа: ні фіга – мне гэтыя грошы не патрэбныя, давай нашыя. Ды дзе я іх вазьму? – стомлена адбіваецца Вася. Бяры дзе хочаш, – жорстка гаворыць кантралёрка. Я ад цягніка адстаў, – кажа Вася, але кантралёрка не рэагуе. Ну, хочаце, я вам вадзяры дам? Не, – адмаўляецца кантралёрка, не хачу. Як гэта? – зьдзіўляецца Вася.

«Што тут скажаш, – думае ён. – Ні квітка ўзяць, ні штраф заплаціць, няпруха, адным словам». Ён выходзіць з трамваю, сядае на рэйкі і дастае другую пляшку. Мокрыя бліскучыя рэйкі раўнамерна цягнуцца ад яго ў абодва бакі бясконцасьці, менавіта гэта, па вялікім рахунку, і мірыць яго з рэчаіснасьцю.

Уступ №4

22.00

Калі я стану дарослым і мне будзе 64, я абавязкова ўзгадаю ўсё гэтае марнатраўства, хоць бы дзеля таго, каб спраўдзіць, ці ператварыўся і я ў такую маларухомую худобу, якая толькі і можа што перажоўваць нікелевымі сківіцамі запасы хаўкі, нарыхтаваныя для доўгай палярнай зімы. Як я буду пачувацца ў 64? Ці будуць мяне таксама ненавідзець усе гэтыя дзеці вуліц і супэрмаркетаў, як сёньня я ненавіджу ўсіх, каму за 40 і хто пасьпеў ужо акапацца на зялёных пагорках гэтага жыцьця, акурат зь яго сонечнага боку? І як я сам буду ставіцца да іх? Што трэба рабіць цягам жыцьця са сваімі мазгамі, каб яны наскрозь не пратухлі і не ператварыліся ў сьлізкую масу водарасьцяў, непрыдатных нават для харчовага ўжываньня? Падазраю, калі я нешта пра гэта і даведаюся, дык менавіта ў свае 64, і тады штосьці мяняць мне ўжо не захочацца. Што зь імі з усімі робіцца, яны, вядома ж, таксама пачыналі як нармальныя вясёлыя жыхары нашых гарадоў і вёсак, ім, натуральна, падабалася гэтае жыцьцё, не маглі ж яны адпачатку быць такімі дэпрэсіўнымі ўёбкамі, якімі яны зьяўляюцца цяпер, у свае 50-60. Тады з чаго пачыналася іхная пэрсанальная вялікая дэпрэсія, дзе яе карані? Пэўна, гэта ад сэксу ці ад савецкай улады, іншага тлумачэньня асабіста я не знаходжу. Я люблю разглядаць старыя фотаальбомы з карткамі 40-50 гадоў, дзе гэтыя чувакі, вясёлыя і коратка стрыжаныя, абавязкова ўсьміхаюцца ў камэру, у вайсковых або пэтэвэшных формах, з простымі і патрэбнымі ўсім рэчамі ў руках – разваднымі ключамі, фугаснымі гранатамі, ці на крайняк – макетамі самалётаў, дзеці вялікага народу, сьцяганосцы, бляха-муха, куды гэта ўсё падзелася, савок выціснуў зь іх усё людскае і ператварыў у паўфабрыкаты для дзядзькі сэма, вось што я думаю. Ва ўсялякім разе я ўвесь час заўважаю, зь якой нянавісьцю і агідай яны глядзяць на ўласных дзяцей, яны плююць на іх, адлоўліваюць у глухіх калідорах нашай бязьмежнай краіны і хуячаць па нырках цяжкім кірзавым ботам сацыяльнае адаптацыі. Вось такая вось рэч.

19.00

Калі перад табой столькі дзьвярэй, ты ніколі ня ведаеш, у якія менавіта табе трэба зайсьці, – думаю я, стоячы перад тралейбусам. Гэта ўжо трэці ці чацьвёрты, якія я прапускаю, я ніяк не магу сканцэнтравацца і вырашыць, што канкрэтна мне трэба і для чаго. То бок, куды я маю паехаць і хто мяне там чакае. Неяк неспадзявана я застаўся адзін, без сяброў і знаёмых, без настаўнікаў і гуру, і толькі пасажыры, што стаяць тут поруч са мной, на канцавой, пад дажджом, запіхваюцца ў тралейбусы, і я ім, здаецца, перашкаджаю. Ва ўсялякім разе глядзяць яны на мяне непрыветна, гэта ўжо дакладна. І вось, калі я ўжо больш-менш вырашаю, чаго хачу, за маёй сьпіной узьнікаюць дзьве постаці ў плашч-палатках і пагонах і забіраюць мяне з сабой, я спачатку вырашаю ўскочыць у пусты тралейбус, ну, але гэта дакладна быў ня мой маршрут і ня мой дзень – мяне схапілі за рукі і пацягнулі праз плошчу.

19.30.

Выглядае, як казарма. І пахне, як у казарме, дарэчы, чым тут напраўду пахне? Тушонкай, ва ўсіх казармах пахне тушонкай і дэзэртырамі, доўбанае гарматнае мяса, вось чым тут пахне. У шкляной будцы сядзіць вартавы з абрэзаным калашом, чытае парнуху і жарэ кансэрвы, выцягваючы іх са слоіка раскладной лыжкай. Калі мы зайшлі, ён нават не варухнуўся, вось што значыць баявая выпраўка і жалезныя нэрвы. У калідоры вісіць некалькі вялікіх лямпаў, праўда, сьвятло ня надта яркае, але ў мяне паўгадзіны ўжо цякуць сьлёзы, я амаль нічога ня бачу, так што лямпы мяне сьлепяць, я нават не магу разглядзець што там за кансэрвы жарэ вартавы. Ён нас моўчкі прапускае, і яны нават не вітаюцца адзін з адным, чмошны народ – сяржанты, чмошны і суворы, як фіны альбо лапландцы. Яны мяне проста ненавідзяць, ублюдкі фашысцкія, сядзяць тут, жаруць сваю тушонку, я б зараз ужо дома быў, калі б ня гэтыя лапландцы. З выгляду нармальныя чувакі, магчыма, на некалькі гадоў старэйшыя за мяне, у іншых абставінах мы маглі б пасябраваць, хадзілі б на футбол, у кіно, я ня ведаю, што там яшчэ робяць сябры, ну, але людзі вельмі псуюцца, варта ім толькі абматацца службовымі анучамі, магу толькі ўявіць, што зь імі далей будзе, гэта ж так проста ня скончыцца, яны ж самі павінны разумець такія рэчы, лапландцы гэтыя.

19.15

Так, пацан, – кажа адзін зь іх, відавочна, старэйшы, або нахабнейшы. – Альбо ты ідзеш далей, альбо мы зараз цябе заб’ем. Пачакайце-пачакайце, – кажу я, – вы не разумееце – у мяне ўсё нармальна, давайце я сапраўды пайду, але ў іншы бок, туды, куды я ўжо ішоў. Куды ты ішоў? – крычыць старэйшы, ты захрас у дзьвярах, людзі зайсьці не маглі. Сур’ёзна? – пытаюся. – Ну, мяне, вядома ж, падштурхнулі. Хто цябе штурхаў? – крычыць той самы. – Ты проста пад колы кінуўся, а потым у дзьвярах захрас. Добра-добра, – кажу я, – давайце я пайду туды і яшчэ раз паспрабую, добра? І я напраўду спрабую вызваліцца зь іхных абдоймаў, і ўжо тады яны пачынаюць мяне біць. А калі і гэта не дапамагае, то проста дастаюць балончыкі і шчодра паліваюць мяне чаромхаю, адварочваючыся пры гэтым. Пэўна, гэты пах ім не падабаецца.

22.30

І ты, блядзь, ты – які ад прыроджанага алькагалізму і шырокай душы яшчэ ўчора рабіў цалкам вар’яцкія рэчы – ты раптам згодны падтрымаць якія заўгодна рэпрэсіі і карныя апэрацыі, ты валяешся дома, чытаеш крымінальную хроніку і балееш не за сумленных у сваім вар’яцтве маньякаў, а за генэралаў стаўкі і касталомаў з асаблівых аддзелаў, стары рэакцыйны ўблюдак, што забыўся на церпкі пах руус. Менавіта так і пачынаецца фашызм – учорашнія байцы нябачнага фронту раптам ператвараюцца ў тлустае апірышча для антыгуманных эксперыментаў з рэчаіснасьцю і сьвядомасьцю, тыя, хто толькі ўчора вярнуліся з франтоў і акопаў пераможцамі, ужо празь нейкія дзесяць-пятнаццаць гадоў раптам ператвараюцца ў фашысцкіх сьвіней, вось ў чым найвялікшая таямніца цывілізацыі, грамадства пажырае самое сябе, яно цяжэе й асядае пад цяжарам сылікону, якім само сябе і накачвае.

19.45

– Так, – кажа адзін з фашыстаў, – даставай, што там у цябе ў кішэнях.

– Не магу, – адказваю. – Спачатку наручнікі здыміце.

– Не выёбвайся.

– Ну, хаця б часова здыміце, я дастану, а потым вы зноў іх надзенеце.

– Ну да, мы іх здымем – а ты зноў уцякаць. Давай выцягвай, а то па галаве дамо.

– Вы ня маеце права мяне біць, – кажу я фашыстам. – Я дэкану патэлефаную.

– Гэта мы зараз дэкану патэлефануем, – кажуць фашысты.

– Не, гэта мой дэкан, так што тэлефанаваць яму буду я.

– Менш пізьдзі, – гавораць яны.

Да, размова нешта ня клеіцца. Цікава, дзе ў іх тут газавая камэра, я ўсё яшчэ дрэнна бачу. Да таго ж газ, накладзены на выпітае мной, складае нейкія вясёлкавыя камбінацыі ў галаве.

– Зараз мы цябе сфатаграфуем.

– Гэта яшчэ навошта? – пытаюся я.

– На памяць, – сьмяюцца фашысты.

– А дзе тут у вас газавая камэра? – пытаюся я.

– Што? – не разумеюць яны.

– Ну, камэра, – кажу я. – З газам.

– Ага, – кажуць яны. – І з душам. Зараз будзе.

Зараз яны мяне расстраляюць, – думаю я. – Ублюдкі фашысцкія. І тут у пакой заходзіць тоўсты капітан, у сэнсе, не капітан карабля, гадоў пяцідзесяці, з рэшткамі сумленьня ў вачах і рэшткамі бутэрбродаў на кіцелі. Я зразумеў, што гэта мой шанец і вырашыў за яго трымацца, ну, не за кіцель, канешне.

23.00

Потым пачынаецца старасьць, ты проста пусты зь сярэдзіны, у табе проста нічога не застаецца, цябе выціснулі, раздушылі, і ўсё тут, і выкінулі, так што можаш цяпер ганарыцца сваімі пратэзамі і мэдалямі. Каму ты патрэбны, па вялікім рахунку, што ты рабіў цягам усяго гэтага часу, чаму цябе ўсе ненавідзяць і чаму ты ім ня можаш адказаць нават гэтым? Дзе твая нянавісьць? Дзе твая злосьць? Што з табой здарылася? Ува што цябе ператварыла сыстэма? Як жа так – ты ж нядрэнна пачынаў, яшчэ тады, у свае 16-17, ты ж быў нармальным чалавекам, не зусім кончаным і не цалкам прадказальным, што ж ты так аблажаўся, як ты паглядзіш у вочы анёлам на кпп пасьля таго, як памрэш ува ўласным гаўне, як ты ім у вочы паглядзіш, што ты ім скажаш, яны ж цябе не зразумеюць, яны наагул нікога не разумеюць, нікога-нікога.

20.00

– Кім жа ты будзеш?

– Настаўнікам.

– Які зь цябе настаўнік? Ты ж п’яны ўвесь.

Так, трэба неяк адсюль выбірацца, бо гэты ўблюдак мяне дакладна расстраляе. Здаецца, я памыліўся. На гэтых фашыстаў ніколі нельга спадзявацца, абавязкова здадуць.

– Скажыце, як вас завуць?

– Мяне? Хм. Мікалай Іванавіч. Мікалай Іванавіч Плоскіх.

–Як?

– Плоскіх.

– Можна я вас буду проста Мікалаем Іванавічам называць?

– Валяй.

– Мікалаю Іванавічу...

– Ну?

– Вы разумееце, я наагул ня п’ю.

– Я бачу.

– Сур’ёзна. Ня п’ю. Наагул.

– А што ж ты так нахуячыўся?

– Мікалаю Іванавічу, вы разумееце.. Гэта мой дэкан.

– Што дэкан?

– Ну, у яго народзіны сёньня, разумееце?

– Ага, і ўвесь факультэт бухаў, так?

– Ну, не, канешне. Ён проста папрасіў дапамагчы яму пераехаць. У новую лябараторыю.

– Якую лябараторыю?

– Новую. Пераехаць. Там, рэчы перавезьці, апаратуру.

– Апаратуру?

– Ну, да. Колбы.

– Якія колбы?

– Ну, колбы, такія, ведаеце, – я спрабую патлумачыць яму як выглядае колба, але сам не магу гэтага ўзгадаць.

– Ну і што?

– Мы хімікі.

– Я бачу.

– Сур’ёзна. Ведаеце, колбы там розныя. – (Чаго я да гэтых колбаў прычапіўся?) – Мікалаю Іванавічу...

– Ну?

– У вас жа дзеці ёсьць?

– Ёсьць, – кажа Мікалай Іванавіч, папраўляючы свой фашысцкі кіцель. – Сын. Такі самы раз’ябай, як ты, – Мікалай Іванавіч, здаецца, супакойваецца. – Клей вось пачаў нюхаць, зараза такая. Я нядаўна палез у тумбачку.

– Палезлі ў тумбачку? – не разумею я.

– Ну, у мяне там МАЕ рэчы, разумееш? Палез, значыць, гляджу – клею няма, я да яго – ты што, кажу, ахуёк – раней цыгарэты МАЕ паліў, цяпер МОЙ клей нюхаеш?

– Ваш клей? – я яго ніяк не магу зразумець. Што ён кажа?

– Я для рамонту купіў, – абражаецца Мікалай Іванавіч. – Для рамонту, ясна? А цяпер які рамонт, бяз клею?

– Да, – кажу я.

– А абрыгаўся чаго?

– Ня ведаю, Мікалаю Іванавічу, у мяне нешта ў апошні час з носам. Сплю дрэнна, ува сьне задыхаюся. Рыгаю вось.

– Гэта ў цябе глянды.

– Думаеце?

– Дакладна, глянды. Табе іх трэба выразаць.

– Выразаць?

– Ага.

– Ну, да, – кажу я. – Як жа я іх выражу? Што тады застанецца? Магчыма, глянды, гэта наагул лепшае, што ў мяне ёсьць.

– Эх, сынок-сынок. Што ж мне з табой рабіць?

– Мікалаю Іванавічу...

– Ну?

– Адпусьціце мяне. Я больш ня буду.

– Ды куды ж я цябе адпушчу? Цябе ж такога празь пяць хвілін зноў падбяруць. Гэтыя ж вось два підарасы, што цябе прыцягнулі, і падбяруць. Яны маладыя, для іх гэта як варожы самалёт зьбіць – можна новую зорачку на борце маляваць. Так што сядзі тут. Тут ты зараз у найбольшай бясьпецы. Так, зараз, дзе МАЕ ключы, пайшлі – я пакіну цябе да ранку ў камэры.

– У газавай?

20.30

У камэры цёмна, уздож сьцен стаяць дзьве лавы, на адной валяецца чувак у скуранцы, паміж лавамі наглуха закратаванае акно, Мікалай Іванавіч забірае мой пас і матузкі і пакідае мяне ў цемры. Я адразу кідаюся да вакна, ня можа быць, – думаю, – каб адсюль нельга было ўцячы, зь любой газавай камэры можна ўцячы, натуральна, што і з гэтай таксама. Што ты робіш? пытаецца чувак, парыпваючы ў цемры скуранкай, ды вось, хачу неяк вылезьці адсюль, ага, кажа чувак, а ты падкоп зрабі. А што, – кажу, – адсюль ніяк ня вылезьці? Не, – кажа ён, – ніяк. Толькі падкоп. А ты адкуль ведаеш?– пытаюся. Я, – кажа ён, – вось у гэтай самай камэры сядзеў яшчэ тры з паловай гады таму, калі мяне ўзялі першы раз. Ух ты, – кажу, дык ты тут свой? Ты фільтруй базар, – кажа чувак, – які я ментаўні свой? Ну, прабач, – кажу, – не хацеў цябе абразіць. А за што цябе ўзялі? На кічы, – павучальна кажа чувак, і яго скуранка пакрыўджана рыпіць, – не пытаюцца за што, на кічы пытаюцца – па якім артыкуле, зразумеў? Зразумеў, – кажу.

Так мы зь ім да раніцы і прасядзелі. Ён апавядаў пра кічу, а я думаў пра сваё. Лавы пахлі клапамі.

18.06.93 (пятніца)

7.00

– Мікалай Іванавіч?

– Давай, сынок – падымайся. Хадзем на выправіцельныя работы.

– Бывай, – кажу я чуваку, але той у адказ толькі сонна парыпвае.

Значыць так, – Мікалай Іванавіч вядзе мяне абадранымі калідорамі, выводзіць праз бакавыя дзьверы, я бачу, што мы трапілі у калідоры пашпартнага стала, ён таксама знаходзіцца ў адным памяшканьні з руус, тут яшчэ зусім нікога няма, ніякіх наведвальнікаў, толькі дзьве прыбіральніцы мыюць калідор з двух бакоў і глядзяць на мяне асуджальна, кожная па-свойму, канешне, але асуджальна, Мікалай Іванавіч адчыняе яшчэ нейкія дзьверы і заводзіць мяне ў вялікі пакой, дзе стаіць вялікая лядоўня і газавая пліта, падлога залітая вапнай, відаць, тут робяць рамонт, можа менавіта гэта і ёсьць газавая камэра, – думаю я, – а народ яны труцяць, пэўна, з дапамогай газавай пліты.

– Значыць так, сынок, – дзелавіта кажа мне Мікалай Іванавіч, – значыць так.

Зараз, – думаю, – ён прапануе мне засунуць галаву ў духоўку і адкруціць краны.

– Я вырашыў не тэлефанаваць твайму дэкану. Навошта табе гэтыя непрыемнасьці, правільна?

– Правільна.

– Але каб больш такога не было, ясна?

– Ясна.

– Значыць так, – кажа Мікалай Іванавіч, – вось твой пашпарт, вось твой пас.

– А матузкі?

– Во, бля, забыўся. Ну, усё адно – вяртацца. Значыць так, – ён, здаецца, сам ня ведае, што яму трэба. – Бачыш лямпачку?

– Бачу.

–Яна разьбітая – бачыш?

Я гляджу наверх. Сапраўды – разьбітая.

– Бачу, – кажу.

– Во, давай – выкруці яе. А то я туды не залезу. Гады МАЕ ўжо ня тыя.

– Выкруціць? – перапытваю.

– Выкруці.

– І ўсё?

– І ўсё.

– І можна ісьці дахаты?

– Ну, не, – кажа Мікалай Іванавіч. – Да вечара перасядзіш, каб ніхто нічога, а там – піздуй, куды хочаш.

– Да вечара?

– Да вечара, – кажа Мікалай Іванавіч. – Давай, лезь.

Ён падстаўляе мне раздзяўбаныя раскладныя драбіны, залітыя вапнай і фарбай, і адступае ўбок. Здаецца, баіцца, каб я на яго не зваліўся. Я нерашуча тапчуся, але вырашаю лезьці, усё-ткі гэты Мікалай Іванавіч не такі ўжо і гаўнюк, гаўнюк, канешне, але не такі ўжо, пашпарт мне, прынамсі, аддаў, хоць матузкі і заныкаў. Я лезу наверх і разглядаю зблізу лямпачку, яна ня проста разьбітая, гэта нейкая апушчаная лямпачка, таксама ўся ў вапне і фарбе, ня ведаю ўжо, хто ў іх тут рамонтам займаецца, але да электрычнасьці ён, пэўна, ставіцца зь нянавісьцю.

– Ну, што там? – пытаецца зьнізу Мікалай Іванавіч.

– Парадак, – кажу.

– Які парадак? – крычыць Мікалай Іванавіч. – Ты давай, підарас малы, выкручвай яе. Мне тут няма калі з табою трындзець.

І тут недзе ў глыбіні памяшканьня, за сьцяной, гучыць стрэл, потым яшчэ, потым чарга з калаша, сапраўдная табе перастрэлка, я ледзь не валюся са сваіх драбінаў, ну, думаю, да, Мікалай Іванавіч таксама, вядома ж, пужаецца, выхоплівае макарава і зьнікае ў глыбінях пашпартнага стала. А я застаюся на раскладных драбінах. Стрэлы сьціхлі. Што ж гэта дзеецца? – думаю я, яшчэ раз спрабую выкруціць лямпачку, і раптам мяне б’е токам, я зноў ледзь не валюся на падлогу, ябаў я вашае руус, – кажу, – з пашпартным сталом уключна, спускаюся з драбінаў і выходжу з пакою. Леваруч пачынаецца сьвежавымыты калідор, праваруч нейкія дзьверы. Я паварочваю ручку. Дзьверы адчыняюцца. За імі знаходзіцца падворак пашпартнага стала, каля дзьвярэй стаіць белая валжана, і ўсё, больш нікога, ніякіх наведвальнікаў, ніякіх пашпартыстак, ніякіх вышак з кулямётчыкамі і калючым дротам. Я выходжу і стаю каля дзьвярэй. У прынцыпе, – думаю, – яны могуць страляць і без папярэджаньня. За дзьвярыма зноў чуваць стрэл. Я іду да брамы, адчыняю калітку і еду дахаты.

На канцавой 38-га стаіць Вася Камуніст, стаіць каля кіёскаў і падтрымлівае рукамі джынсы. Прывітаньне, кажу, што з табой? А, – кажа Вася, ад цягніка адстаў. Дзе твае матузкі? А, – кажу, – згубіў. Ясна, – кажа Вася. – Вып’ем? Ага, – кажу, – толькі я бяз бабак. Мікалай Іванавіч усё забраў. Які Мікалай Іванавіч? – пытаецца Вася. Плоскіх, – кажу. Які-які? Плоскіх. Ясна, – кажа Вася.

Як твой бізнэс? – пытаюся я, ужо калі мы ўзялі. А, – кажа Вася, – ніяк. Вырашыў завязаць. Што так? – пытаюся. Ды разумееш, – кажа Вася, – у гэтай краіне сумленна займацца бізнэсам немагчыма. Яшчэ і бакс блядзкі скача. Ясна, – кажу.

8.47

Дома мы знаходзім нашага сябра Сабаку Паўлава. Здароў, кажа Сабака, нібы так і трэба, – вы што – пабухаць прынесьлі? Пабухаць, Сабака, – кажа Вася, – пабухаць. А што менавіта? – прынюхваецца ён, – няўжо каньяк? Хуяк, – кажу я яму. – А дзе ты быў? На футболе, – кажа Сабака. – Учора цэлы вечар там пратаўкліся, і хоць бы якая радасьць. Ну, і мы ўжо нікуды не выходзім, усё ж такі даўно ня бачыліся, ёсьць пра што пагаварыць, што ўжо там.

– Сабака, – пытаюся я, – а як хоць згулялі?

– Хто згуляў? – не разумее Сабака.

Частка першая.

Чыёй сьмерці ты хочаш насамперш.

9.15

Гэтая лірычная гісторыя пачынаецца з таго, што перад нашымі дзьвярыма зьяўляецца чувак у сінім плашчы, з плястыкавым кейсам, і доўга круціць у руках паперку, глядзіць, ці правільны адрас, ці туды ён трапіў, ці ніхто яго ня кінуў, карацей – пануры, зьнявераны чувак, яшчэ і кейс гэты, наагул – ня ведаю, дзе такіх людзей бяруць і куды іх потым сьпісваюць. Нарэшце ён адважваецца, стукае ў дзьверы, заходзіць і бачыць усіх нас – мяне, Васю Камуніста і нашага сябра-Сабаку, ад нас пахне ранішнім бухлом і вячэрнімі ванітамі, ранак працоўнага дня, адным словам, чувак зноў пачынае круціць у руках паперку, ты хто? – пытае Сабака, ён найбольш з нас трох пужаецца, бо пасьля ўчарашняга разьвітаньня славянкі, то бок пасьля таго, як ён рыбінай высьлізнуў зь няўмелых рук Вовы і Валодзі, менавіта на ягоную кароткастрыжаную галаву мелі б пасыпацца непрыемнасьці, вось ён і думае, раптам гэта за ім, нехта з рэдакцыі, скажам кілер, хто іх ведае, хто там у гэтых підарасаў у штаце ёсьць, газэта заможная, маглі ў прынцыпе запрасіць наёмнага забойцу з пагадзінным тарыфам з былых інтэлігентаў, скажам, ён там яшчэ ўчора працаваў інжэнэрам у інстытуце, а тут дэфолт і беспрацоўе і вялікая краіна развалілася на кавалкі, вось ён і пайшоў у кілеры калыміць, Сабаку прабівае на жах, гэта ўжо дакладна, і ў пакоі западае маўчанка.

– Мяне завуць Робэрт. Дзядзя Робэрт, – кажа чувак, хаваючы нарэшце паперку. – А дзе Саша?

– Якая Саша? – пытаюся я. Можа я нешта прапусьціў, і ў нас тут пасьпела завесьціся нейкая Саша. Тады гэта наш агульны кілер.

– Ну, Саша, ён жа з вамі павінен жыць. Гэта ж, – гаворыць ён, зноў дастае сваю паперчыну і пачынае яе нэрвова круціць.

Ён? – думаю я, – яна што, гермафрадыт, гэтая Саша?

– Ну, Саша, – умольна гаворыць дзядзя Робэрт. – Ён жа гэты адрас дома пакідаў, сказаў, што тут жыве. І пра вас апавядаў, ну, апісваў вас, я вас вось такімі і ўяўляў сабе, – гаворыць ён і па-сяброўску ўсьміхаецца.

Такімі? – думаю я. – Гэта якімі ж? Абрыганымі?

– А, – першым здагадваецца Сабака. – Гэта ён пра Карбюратара гаворыць, пра Сашу.

– А, ну, дакладна, – усе неяк супакойваюцца, выяўляецца, што ніякай Сашы тут усё-ткі не было, а гэта ўжо добра. І гэты ёбаны дзядзя Робэрт, здаецца, ня кілер, хоць і нешта добрае сказаць пра яго таксама нельга. Ён працягвае па-сяброўску ўсьміхацца нам, Сабака таксама пачынае праяўляць да яго інтарэс, уласна ня так да яго, як да ягонага плястыкавага кейса, вядома ж, – думае Сабака, – калі гэты ёбаны дзядзя Робэрт прыехаў да Карбюратара, – так ён думае, – то, мабыць, ён прывёз яму нешта смачнае і карыснае, не каленвалы ж ён яму прывёз, мабыць усё-ткі нешта смачнае і карыснае, там, – думае Сабака, – адэкалёны альбо марыхуану, зранку лепш, канешне, адэкалёны, толькі не каленвалы, карацей мы ўсе зараз ня надта добра разумеем, хто гэта такі і пра што ён нам гаворыць. А ён гаворыць:

– Дык гэта вы – сябры Сашы?

– Мы, – адказвае Сабака, ня зводзячы з кейса пахмельных вачэй. – Мы сябры.

– А што гэта вы тут, – пытаецца дзядзя Робэрт, спрабуючы ўвайсці да нас у давер, – каньяк з ранку п’еце?

Мне ён пасьля гэтага чамусьці адразу перастаў падабацца. Стаіць нейкі прыцірак з кейсам, пізьдзіць тут.

– Дык тое яны, – паказвае Сабака на нас. – Вы праходзьце, сядайце. Можа, гарбаты?

Гарбату Сабака ў апошні раз піў гады два таму, яшчэ ў школе. А тут, бач, разбалакаўся.

– А дзе Саша? – заклапочана пытае чувак.

І тут усе насамрэч думаюць – а дзе Саша? Неяк так сталася, што ў апошнія некалькі дзён на яго ўсе забыліся, я дык дакладна, неяк так трапілася, што ў кожнага свая запара, свае праблемы, ну, ведаеце, як гэта бывае – закручваешся па справах, а потым раптам выяўляецца, што ня ведаеш нават, дзе твае сябры пазьнікалі.

– Можа, на занятках, – кажу няўпэўнена.

– Не, я там ужо быў, – кажа дзядзя Робэрт. – Мне сказалі, што ў вас заняткаў ужо тыдзень як няма.

– Сур’ёзна? – пытаюся.

– Так. Параілі тут пашукаць, у вас.

– Ну, гэта правільна, – гаворыць Вася, каб яго супакоіць. – Правільна. Дзе ж яго яшчэ шукаць.

– Сабака, – пытаюся я, – а на футболе яго з вамі не было?

– Не, кажа Сабака. – Хоць у прынцыпе, – ён зьвяртаецца непасрэдна да дзядзі Робэрта, – я там сьвядомасьць страціў, так што добра ня памятаю, можа і быў.

– А што здарылася? – пытаюся я.

– У Сашы бяда, – кажа дзядзя Робэрт і сядае пры ўваходзе на свой кейс. Я яшчэ думаю, што ён напраўду ў яго пусты і ён яго замест зэдліка носіць.

– Што за бяда? – пытаюся.

– З бацькам.

– Так у яго ж няма бацькі, – кажу я. – У яго ж айчым.

– Ён быў яму як бацька, – кажа дзядзя Робэрт.

– Ды ну, – раптам гаворыць Сабака, – бацька й айчым – гэта зусім розныя рэчы. Хоць, – дадае, – у прынцыпе адзін хуй.

– Пачакай, – кажу я Сабаку. – А чаму – быў?

– Ён загінуў, – кажа дзядзя Робэрт. – Два дні таму.

– Як загінуў?

– Застрэліўся.

– Як?

– У яго стрэльба была.

Пра стрэльбу Карбюратар апавядаў. Ён наагул пра сваіх бацькоў гаварыць не любіў, але нешта недзе ўсё-ткі апавядаў, там у яго ўсё неяк замарочана выходзіла, бацька ягоны іх кінуў, калі ён зусім яшчэ малы быў, потым зьявіўся гэты чувак, са стрэльбай, Карбюратар казаў, што ён проста кончаны, што ён пастаянна бухае, ходзіць і адстрэльвае навокал іхняга будынку ўсё жывое, час ад часу яго забіраюць, але потым адпускаюць на волю, разам са стрэльбай, нейкі ў іх там зусім дзікі Захад выходзіў, як паслухаць Карбюратара. Яшчэ ён апавядаў, што ў ягонага айчыма не было адной нагі, не ад нараджэньня, канешне, ня тое, каб ён быў нейкім паталягічным вырадкам, яму проста яе аднаго разу адрэзалі, гэта быў яшчэ савок, але для айчыма пачалася ўжо ягоная пэрсанальная грамадзянская вайна, зь якой ён і вярнуўся на пратэзе. Гэтую гісторыю Карбюртар апавядаць любіў, ён смакаваў дэталі, прадстаўляў усё гэта ў ролях, адным словам – гісторыя яму падабалася. Як я ўжо сказаў, айчым увесь час цягаў за сабою стрэльбу, добрую, калекцыйную, калі верыць Карбюратару, стрэльбу, у іх там нібыта цэлая кампанія шалёных паляўнічых на скальпы была, ліцэнзій у паловы зь іх не было, але нехта ў іх там працаваў у раённай пракуратуры, так што яны маглі хоць на браневіках ганяць, ніякае даі іх бы не спыніла, палявалі яны цэлы год, на сэзоны ўвагі не зьвярталі, проста набухваліся, бралі мянтоўскі бобік і гналі ў стэп, у бок расійскае мяжы, а паколькі, паўтаруся, савок яшчэ трымаўся сваёй цэласнасьці, то мяжы ніякай і не было, яны проста гналі, на колькі ім хапала бэнзыну, а потым, заглохшы недзе пасярод яравых ці там азімых, як маглі, дабіраліся дадому, замест трафеяў цягнучы на плячах адзін аднаго. Мне гэтая гісторыя таксама падабалася, я не разумеў Карбюратара, у цябе, казаў я, такі прыкольны айчым-ебанат, што ты на яго гоніш, лепш зьезьдзіў бы зь ім, прывёз бы скуру якога-небудзь маманта, я сабе мог уявіць такую паездку, гэтак яны маглі гнаць у прынцыпе да самага Касьпію, як чырвонаскурыя ў прэрыях, забіваючы па дарозе ўсю навакольную фаўну, а прыехаўшы да Касьпію, набіць там цэлую гару вярблюдаў, ці хто там на тым Касьпіі вядзецца, і назад, прыкольна; але Карбюратар такіх рэчаў не любіў, а можа – любіў, толькі віду не падаваў. І вось аднаго разу, падчас чарговага забуха, іхняя п’яная кампанія выехала на палі, і недзе там яны заглохлі, таму мусілі станавіцца на ноч. А зранку на іх наткнуліся камбайны, паколькі стаяла жніво, зноў жа, – не сэзон, і заселі яны недзе проста ў пакосах. Камбайны ехалі, расьцягнуўшыся на пару соцен мэтраў, і раптам перад імі зьявіліся чырвонаскурыя, дакладней – чырвонатварыя ўзброеныя чувакі. Прынамсі, я сабе гэта ўяўляю менавіта так. Найбліжэйшы камбайн, што ішоў проста на іх, пачаў зварочваць, і тут у яго забілася касілка, таму камбайн спыніўся, адтуль вылез чувак, і, баязьліва абзываючы паляўнічых, пачаў лезьці нагой проста ў пашчу свайго сатанінскага агрэгату, намагаючыся прабіць тромб, які ўзьнік; Карбюратар нам потым на схеме паказваў, на схеме, прынамсі, гэта выглядала страшна, я ўжо не кажу пра тэхніку бясьпекі. Ну, але хто ж дзеля гэтага будзе глушыць камбайн, усё ж ідзе бітва за ўраджай, усялякая такая фігня, што тут гаварыць. І вось паляўнічыя, якія ўсё яшчэ адчувалі сябе на паляваньні, раптам вырашылі дапамагчы камбайнёру, ня ведаю, можа ў іх там сумленьне прачнулася, хаця наўрад, мабыць, ім проста было па прыколу агораць такога монстра, як сельскагаспадарчы камбайн «Ніва»; «Ніва», «Ніва», – крычаў Карбюратар, яму ўва ўсёй гэтай гісторыі, пэўна, падабалася вялікая колькасьць тэхнікі, і гэты ягоны кумарны айчым таксама палез сваёй нагою і нават прабіў тромб, і касілка закруціла сваімі мэталічнымі зубамі, заглытваючы ў сваю пашчу чарговую порцыю народнага ўраджаю, уключна з праваю нагой айчыма, чувака пасьпелі выцягнуць назад, але ўжо без нагі, хоць магло быць значна горш. А так проста адкусіла па яйцы, ва ўсялякім разе Карбюратар так гаварыў. Я спрабаваў уявіць сабе што было потым – добра, думаў я, ён ужо быў без нагі, яго, хутчэй за ўсё, павязлі ў бальніцу, але як яны адтуль выбраліся? На камбайнах, ці як? Ну, але добра. А нага? Гэта ж сельскагаспадарчае нутро камбайна добра, як я яго сабе ўяўляў, было ўжо набіта некалькімі сотнямі кілаграмаў залацістага зерня, перамяшанага з храсткамі і жыламі айчыма, плюс неарганічныя рэчывы, ну там, вайсковы чаравік, хэбэшная калашына, карацей – плойма сыравіны, цікава, што хлебаробы з гэтым усім дабром рабілі, сто пудоў жа ня высыпалі, мабыць, здалі дзяржаве, гэта ўжо дакладна, ведаю я гэтых падступных хлебаробаў, яны б і гаўно ўласнае здавалі, калі б яго хто прымаў, і я сабе потым уяўляў гэтае печыва і гэты хлеб, карацей, крывавыя фантазыі простага хлопца, ведаеце, як яно бывае. І вось чувак далей жыў сабе, цяпер ужо з адной нагой, але яму, як я зразумеў, было цалкам дастаткова, прынамсі, ён працягваў бухаць і адстрэльваў усё, што рухалася, проста монстр нейкі.

– Як можна застрэліцца са стрэльбы? – падае голас Сабака. – Там жа ствол доўгі, на сябе не направіш.

– Ну, а калі рыкашэтам? – пытаецца Вася.

– Ну да, – кажу, – ён што – спачатку страляў, а потым кідаўся лавіць кулю, ці што?

– Не, – кажа дзядзя Робэрт. – Ён нагой на курок націснуў.

– У яго ж адной нагі не было, праўда? – пытаюся.

– Дык, правай, – кажа дзядзя. – Ён левай націснуў.

– Ён што – ляўша? – пытае Сабака.

– Сабака, – заклікаем мы яго да сумленьня.

– Уяўляеце? – кажа дзядзя Робэрт. – Яго знайшлі, дык спачатку нават пазнаць не маглі – яму ж паўгалавы зьнесла. Па шкарпэтцы апазналі.

– У вас там, мабыць, шмат аднаногіх паляўнічых? – пытаюся я, але дзядзя Робэрт нават не крыўдуе.

– Дык дзе ён цяпер? – пытаецца Вася.

– У моргу. Пазаўтра пахаваньне.

– Пазаўтра?

– Так, пасьля абеду. Яны яму спрабуюць яшчэ чарапушку сабраць, разумееце?

– А калі не зьбяруць?

– Ня ведаю, спаляць, мабыць. Трэба Сашу знайсьці, каб ён прыехаў. Я ўжо на занятках быў, але яны сказалі, каб я тут шукаў.

– Тут яго няма, – кажа Вася.

– А дзе ён можа быць? – пытаецца дзядзя Робэрт.

– Ну, заставайцеся, – кажу я, – пачакайце.

– Не магу. Мяне дома чакаюць. Сястры трэба з пахаваньнем дапамагчы, потым у морг зьезьдзіць, яны ж яму галаву спрабуюць сабраць, трэба, каб падобна было.

– У іх што, – пытаецца Вася, – шмат варыянтаў?

– Слухайце, хлопцы, – дзядзя Робэрт падымаецца з кейса і падыходзіць да мяне, – знайдзіце яго. Сястра вельмі прасіла, каб ён быў. Яны там ня вельмі ладзілі, але ж яго ўжо няма, разумееце? Гэта ж такое. А час у вас яшчэ ёсьць, да пазаўтра. Знайдзіце. Я вам вось тут прывёз. – Ён адкрывае кейс і дастае адтуль тры пляшкі каньяку.

– Ня трэба, – кажу я.

– Так, сапраўды – ня трэба, – кажа Сабака і забірае каньяк.

– Знайдзіце яго, – гаворыць дзядзя Робэрт і неяк сагнуўшыся і нават не сказаўшы “да пабачэньня”, выходзіць у калідор. Ня ведаю, можа, ён любіў нябожчыка, хто іх разьбярэ, гэтых чырвонаскурых.

Дзядзя Робэрт, – кажу я, – дзядзя Робэрт. Якое дзіўнае імя – Робэрт. Гучыць як назва нейкага часопісу для геяў.

11.15

– Ну, што скажаш?

– Ня ведаю. Стромна.

– Што стромна?

– Ну, гэты дзядзя Робэрт. Кілер нейкі.

– Па-мойму, ён підар.

– Думаеш?

– Дакладна підар. Ты бачыў ягоны кейс?

– Да...

– Што рабіць будзем?

– Ня ведаю.

– Можа, пашукаем Карбюратара?

– Дзе ты яго знойдзеш? На занятках яго няма. Я ня ведаю, дзе яшчэ ён бывае.

– А ў яго акрамя нас знаёмыя ёсьць?

– А я ведаю?

– Да...

– Яшчэ і дзядзя гэты. Підар.

– Дакладна.

– Карбюратар расстроіцца.

– Думаеш?

– Дакладна расстроіцца. Усё-ткі ж бацька.

– Айчым.

– Адзін хуй.

– Карбюратар яго не любіў.

– Ну, усё адно – сям’я. Такія рэчы, ведаеш, яны насамрэч устаўляюць.

– Ды нічога яны не ўстаўляюць, кажу я. – Я, вядома ж, нічога супраць ня маю – там, сям’я, бацькі, усё нармальна, я да гэтага нармальна стаўлюся. Проста гэта насамрэч ня так ужо і важна, як здаецца, гэта такая фішка, што ўсе толькі гавораць – сям’я, сям’я, а напраўду ўсім по хую, зьбіраюцца толькі на пахаваньнях і хаўтурах, і ўсё. Разумееш?

– Ну, не, – кажа Вася. – Я ня згодны. Я сваіх бацькоў люблю.

– Ты іх калі апошні раз бачыў?

– Якая розьніца? – гаворыць Вася. – Мне ня трэба іх бачыць, каб любіць.

– Слухай, – раптам кажа яму Сабака, – а ты можаш уявіць сябе на пахаваньні сваіх бацькоў?

– Ты што – ёбнуўся? – крыўдуе Вася. – Што ты вярзеш?

– Ды так, – кажа Сабака, – нічога. А вось мяне на пахаваньне, мабыць, і не запросяць, ну, у сэнсе, калі яны навернуцца.

– А як ты сабе гэта ўяўляеш? – пытаюся я. – Табе што – трэба сьвяточную тэлеграму дасылаць: «Дарагі Сабака Паўлаў, прыязжай – двума габрэямі стала менш!»?

– Ну, я не пра гэта.

– А пра што?

– Ня ведаю, проста я думаю, калі зь імі нешта здарыцца, усё адно зваляць на мяне, яны прывыклі ўсё валіць на мяне.

– Проста ты – антысэміт, – кажу я.

– Усё адно, – кажа Вася, – тут ты праганяеш. Па-свойму гэта прыкольна.

– Што, – кажу, – хаўтуры?

– Не, ну там бацькі, сям’я. Я вось разграбу тут усё і абавязкова звалю дахаты. У мяне мама ў Чаркасах.

– Разумееш, – кажу я яму, – я напраўду нічога ня маю супраць. Сям’я дык сям’я, мама дык мама. Разумееш, мы некалі з братам, яшчэ калі я ў школу хадзіў, абчысьцілі адзін палац культуры, невялікі такі. Вынеслі апаратуру.

– Навошта?

– Ня ведаю, проста – перла нас, вырашылі што-небудзь абчысьціць. Выцягнулі некалькі ўзмацняльнікаў, прымочкі там розныя, нават частку барабаннай устаноўкі, прыкінь.

– Ну, і што вы з гэтым зрабілі?

– Прадалі. У іншы палац культуры. Там нават не запыталіся, адкуль гэта ў нас, лохі. Мы ў прынцыпе танна прадалі, так што пытацца было бяз понту. Прадалі. А потым пайшлі ў краму і накупілі дыскаў.

– Дыскаў?

– Так. Плойму вінілу, яшчэ чувак, ну, які ўсё гэта прадаваў, меў пад прылаўкам фірмовы «Дэпэш мод», прыкінь, у іх тады толькі выйшаў падвойны лайфовы альбом. «101» называецца. Ну, мы і выкінулі на яго процьму бабак.

– Сур’ёзна?

– Ну. А найпрыкольнейшае ведаеш што?

– Што?

– Гэта было наагул адзінае, што мы з братам купілі РАЗАМ.

11.35

Срань, што рабіць, я б яго і не шукаў. Навошта яму гэта, і нябожчыку – навошта, ён яму і жывому ня надта патрэбны быў, а цяпер – так і наагул, ён цяпер недзе па дарозе ў сваю Валгалу, дыбае скрозь касьмічны змрок на сваей адзінай назе, і толькі анёлы, стоячы ўздоўж дарогі, салютуюць яму, беручы пад казырок і агольваючы абарваныя ў баях верхнія канцавіны, нябожчык бясспрэчна павінен трапіць у рай для інвалідаў, павінен жа там быць нейкі падзел, не запускаюць жа іх усіх праз адну браму, хоць – адкуль мне ведаць. Сапраўды, адкуль мне ведаць, можа акурат худыя і цыбатыя анёлы ў эсэсаўскіх шлемах са шмайсэрамі наперавес зьбіраюць і здаровых, і інвалідаў перад велічэзнай зьзяючай брамай, на якой шрыфтам Родчанкі напісана «Работа робіць вольнай», зьбіраюць усіх разам, хто спрабуе ўцячы – таго проста прыстрэльваюць і адцягваюць у суседнія хмары, нарэшце выходзіць сьвяты Пётра, такі сабе Бураціна зь вялікім залатым ключом, адчыняе браму, і анёлы пачынаюць заганяць туды масоўку, заштурхваюць іх і ўжо там, ува ўнутраным дворыку дзёўбанага раю, дзеляць на калёны і вядуць рознымі дарогамі, кожная зь якіх, у сваю чаргу, назьменна сканчаецца вялікай газавай камэрай.

Так што чувак мае яшчэ двое сутак часу, каб дайсьці да сваёй канцавой і стаць навек у дэпо, здаўшы зброю анёлам і атрымаўшы ад іх вялікі жалезны крыж за гераізм на ўсходнім фронце. Тое, што ён дабравольна вываліў свае мазгі на кухонную падлогу, ні пра што яшчэ ня сьведчыць – бываюць у жыцьці такія моманты, калі найвышэйшай сумленнасьцю і найвялікшым маральным учынкам можа стацца вызваленьне атачэньня ад сваёй прысутнасьці, такія рэчы разумець трэба.

Штопраўда, ёсьць адзін раён, акурат за новым цыркам, ад самай ракі і да самай чыгункі, квадратныя кілямэтры непралазнага прыватнага сэктару, адразу за якім пачынаюцца заводы, так бы мовіць – старыя фабрычныя прыгарады, улетку там наагул нікога не сустрэнеш, куды яны ўсе зьнікаюць, я ня ведаю, але можна гадзінамі лазіць па пяску і друзу і нікога не сустрэць, я ўжо маўчу, што там робіцца ўзімку. Я да чаго вяду – там пражывае наш сябра Чапай, ён жыве ў майстэрні пры заводзе, што вырабляе рыштунак для шахцёраў, у сэнсе не адбойныя малаткі, а там розныя лямпы, ліхтары, ну і так далей – што там можа спатрэбіцца шахцёрам пад настрой, Чапай кажа, што ягоны дзед будаваў гэты завод, так што ў іх гэта нібы традыцыя такая сямейная, тата Чапая збухаўся некалькі гадоў таму і лячыўся недзе ў дурцы, Чапай час ад часу езьдзіў да яго ў адведкі, прывозіў сьвежую бялізну і прэсу, перадваў прывітаньні ад брыгадзіра, такія вось рэчы, яны жылі ў адным з баракаў акурат над рэчкай, але баракі пачалі зносіць, а паколькі Чапай-тата яшчэ ў васьмідзесятых прапіў усе дакумэнты ўключна з накладнымі на дзядулевы георгіеўскія крыжы і ордэны працоўнага чырвонага сьцяга, то перасяляць іх ніхто нікуды, вядома, не зьбіраўся, Чапай-джуніар, як сын палка, пайшоў да дырэктара тады яшчэ нармальнага савецкага завода і папрасіўся ўзяць яго ў цэх, тыпу па бацькоўскай лініі, дынастыя там, і так далей, Чапай на такія рэчы вёўся, думаю, ён ужо і ў дурцы пасьпеў сабе месца забраніраваць, у адной палаце з татам, такая б выйшла палата перадавікоў вытворчасьці, да іх бы прыходзілі на экскурсіі піянерскія дружыны, слухалі б іхныя дэпрэсіўна-маніакальныя ўспаміны і пакідалі б ім на тумбачках пакункі з апельсінамі, печывам і дэнатуратам. Прадстаўнікі моцных прафесій павінны паміраць прыгожа, гэта толькі розная інтэлігенцкая шлаябень можа захлынацца ў памыях і пакутваць ад гемарою, а сапраўдныя мужчыны, якіясьціскаюць у сваіх руках, што там яны сьціскаюць у сваіх руках, вось, якія сьціскаюць у руках рычагі ад асноўных мэханізмаў гэтага жыцьця – яны маюць згараць на вытворчасьці, гераічна падаць на гарачыя падлогі ліцейных цэхаў, абрываючы ўласны працоўны стаж, паміраць ад белай гарачкі і перапою, ад рознага там пабытовага траўматызму, калі белую гарачку можна лічыць пабытовым траўматызмам.

Зноў жа-такі, для чаго я гэта ўсё кажу? Дырэктар пагадзіўся ўзяць яго на працу, яны нешта там выправілі ў ягоных дакумэнтах, паколькі Чапай школу яшчэ ня скончыў і рабіць гэтага не зьбіраўся, дырэктар проста забраў яго ў цэх і ўсё. Дазволіў яму жыць у адной з майстэрняў, дакладней у капцёрцы, на прамасьленых робах, і сказаў ні пра што не турбавацца. Дырэктар у іх, тыпу, таксама быў з дынастыі, калі можна ўявіць сабе дынастыю чырвоных дырэктараў, хаця – чаму б і не. Завод на той час пачаў здаваць пазыцыі на рынку вытворчасьці шахцёрскіх аксэсуараў, ці як гэта назваць, ну, то бок там і рынку як такога не было, яны лічыліся адзіным профільным прадпрыемствам у рэспубліцы, завод развальваўся, як і усё ў краіне, што можна было скрасьці – дырэктар скраў, што было нельга – сапсаваў, карацей дзейнічаў па старых інструкцыях па грамадзянскай абароне і, прадугледжваючы наступленьне падступнага, хоць і нябачнага, ворага, станкі, вадаправод і радыёрубку на ўсякі выпадак падарваў, не ў прамым сэнсе, канешне, штосьці там і надалей працавала, некалькі майстэрняў плюс аўтапарк неяк і далей круціліся, толькі агульны энтузіязм зьнік і работнікі распаўзьліся па прыватным сэктары. А Чапай з дырэктарам засталіся. Зь цягам часу дырэктар расслабіўся і вырашыў рэанімаваць хаця б часткова сваё эксклюзіўнае дзецішча, пэўна прывіды памерлых чырвоных дырэктараў прыляталі да яго па начох і размахвалі перад вачыма шахцёрскімі лямпамі, не даючы старому спаць, таму ён зноў пачаў рабіць бізнэс, знайшоў нейкіх інвэстараў, нешта яны там такі запусьцілі на рынак па новай, і хоць большасьць завадской тэрыторыі па-ранейшаму ляжала ў гаўне і руінах, агульнае ўражаньне было такім, што завод працуе. І ўласна, я ўсё гэта гавару да таго, што Чапай па-ранейшаму жыў у сваёй майстэрні, адбіў сабе два пакойчыкі, працаваў аўтасьлесарам, шабашыў налева і направа, дырэктар яго нават любіў, ну, у сэнсе як спэцыяліста. Яшчэ Чапай, паколькі часу ў яго было больш чым дастаткова, вадзіўся з панкамі на раёне і меў сапраўдны самагонны апарат, які ён змантаваў па схемах з абломкаў нейкай абаронкі, сабранай ім па цэхах і майстэрнях, нават знак якасьці на яго прыкруціў, уся гэтая д’ябальская машына зьзяла нікелем, медзьдзю і засакрэчаным авіяцыйным дзюралюмініем, дырэктар ня меў нічога супраць, хай, казаў ён, хай займаецца, калі душа ляжыць да тэхнікі, ён, здаецца, не зусім разумеў, што менавіта пераганяе там па колбах Чапай, але бляск нікелевых змеевікоў яго заспакойваў, тым больш, што за электрычнасьць Чапай плаціў сам, тут галоўнае ўмець лічыць працоўную капейку, там прафсаюзы, самаакупляльнасьць, дзяржаўныя датацыі, ніколі гэтай хуйні не разумеў. І вось чаму я пра гэта кажу – недзе праз панкаў, што куплялі ў Чапая свае наркамаўскія сто грамаў, зь ім пазнаёміўся Саша Карбюратар, Саша ня быў панкам, больш за тое – ён панкаў не любіў, ён любіў тэхніку, ну, я казаў ужо, здаецца, пра гэта, але так выйшла, што яны пазнаёміліся – Саша і Чапай, і Саша час ад часу заходзіў да Чапая ў майстэрню, разглядаў бліскучыя і запацелыя ад перагонкі трубы зьмеевіка, разьбіраў разам з Чапаем схемы танкаў, піў зь літровага кубка яшчэ не настаяную брагу, ну, адным словам – гэта было ягонае, у сэнсе ня брага, а вось усё гэта – станкі, зьмеевікі, цяжкая і машынная прамысловасьць, Карбюратару гэтага не хапала, а ў Чапая гэтага гаўна быў цэлы завод плюс ваколіцы. Таму, калі нашага Карбюратара і можна недзе зараз знайсьці, то хіба што там – у завадскіх майстэрнях, вось, што я думаю і выкладаю ўсё гэта сваім сябрам, так, напраўду ня так ужо і шмат месцаў, дзе нашага брата могуць прапусьціць, вось Карбюратар адно такое месца дакладна меў, і мы павольна зьбіраемся і ўжо выходзім, і раптам ужо на выхадзе трапляем на Какаву, Какава стаіць перад пад’ездам увесь нейкі разьмяклы й апухлы, бачыць нас, о, – кажа, – здароў, вы куды? мы, – гаворыць Вася, – па справах, так што валі спаць. Можна я з вамі? – пытаецца Какава, выціраючы пот рукавом пінжака, мудак тоўсты, давай-давай, – кажа рэзка Вася, – спаць, я не хачу спаць, – зноў просіцца Какава, – вазьміце мяне з сабой, пайшоў на хуй, – нэрвуецца Вася, – цябе нам толькі не хапае. Ну, а куды вы хоць? – жаласна пытае Какава, Какава, – адказвае яму Вася, – у нас справы, бачыш? мы Карбюратара шукаем, Карбюратара? праўда? дык паслухайце, – крычыць Какава, усё, – адразае Вася, – спаць, ну сябры, – разгублена гаворыць Какава, я ж магу вам..., валі давай, дабранач, і мы ідзем, а ён застаецца, прыдурак тоўсты.

12.00

Зеляніна, што наліпае, як вільготная папера, чырвоныя будынкі, мы неяк так не зусім удала выехалі, прапхаліся амаль праз паўгорада, заехалі на плошчу, так, нібы хочам знайсьці нашага сябра недзе на вуліцы, у рэшце рэшт нас выштурхоўваюць з тралейбуса кантралёры, і мы ідзем далей пешкі, пераходзім плошчу, ідзем, разглядаем афішы, разглядаем рэкламу, больш і разглядаць намя чаго, Сабака цягне заплечнік з бухлом, каля булачнай таўчэцца хіпота кончаная, спаўзліся, як шчуры на сьвежае паветра, стаяць, п’юць сабе нешта, зь імі побач нейкія вядомыя твары, стаіць Саша Чарнецкі, яшчэ нехта ў скуранцы з ардэнамі і мэдалямі, Сашу мы ведаем, мы нават хадзілі з Сабакам пару тыдняў таму на ягоны канцэрт у дк каля стадыёну, нас там заламала ахова – нехта поруч з намі шпурнуў у залю пэтарду, яны падумалі, што гэта мы, ледзь адмазаліся, навокал Сашы стаіць хіпота кончаная, добры ранак добрага дня.

– Нефармалаў трэба расстрэльваць, – кажа Вася.

– Троцкі сказаў? – пытаюся.

– Пры чым тут Троцкі. Глядзі – стаяць, сукі.

– Ну і што?

– Не люблю, – кажа Вася і далей ідзе моўчкі.

За паўгадзіны мы пераходзім праз мост, знаходзім завадскі паркан і празь дзірку ў ім пралазім на падворак.

12.30

У Чапая мы былі некалькі разоў, ён спэцыяльна для сяброў пазначыў сваю майстэрню, бо іх там некалькі стаіць амаль падобных – напаўразваленых яшчэ з часоў першай расійскай рэвалюцыі 1905-га году, шэрых буданоў. На чапаевым зялёнай фарбай напісана «сацыялізм» і дамаляваная трохі рахітычная зорка, падобная да мэдузы, ну, маецца на ўвазе, колерам, Чапай у прынцыпе, тыпу Васі, таксама спэцыяліст па дыялектыцы, яны паважаюць адзін аднаго, гэта мы з Сабакам тут чужыя – я не люблю Маркса проста так, ну, а Сабака мае да старога свае прэтэнзыі, тут усё зразумела.

Чапай нас адразу пазнае, прывітаньне, – кажа, – заходзьце, прапускае нас у капцёрку, высоўвае галаву вонкі, асьцярожна азіраецца ва ўсе бакі і зачыняе за сабой дзьверы. Мы праходзім унутр. Чапай, як і прынята сярод пралетарыяў, на побыт кладзе, пакой у яго амаль пусты, пасярэдзіне стаіць згаданы мной апарат і трывожна гудзе, пад апаратам валяецца пара колбаў, я нарэшце прыгадваю, якія яны на выгляд, на падваконьні ляжаць кнігі, я бяру адну – пятнаццаты том чагосьці, чаго менавіта, я разабраць не магу, але яўна нешта партыйнае, са штэмпелем завадской бібліятэкі, сур’ёзны пацан гэты Чапай, ён старэйшы за нас на пару гадоў, яму ўжо за дваццаць, да таго ж, і працоўны стаж – гэта вам ня проста так, ён праходзіць за намі ў пакой, сядайце, – кажа, у пакоі некалькі табурэтаў, як справы, – пытаецца? нармальна, – кажа Вася, – вось Карбюратара шукаем, даўно яго бачыў? даўно, – кажа Чапай, сядае на табурэт, закідвае нагу на нагу і запальвае беламор.

Чапай худы і засяроджаны, на нас ён увагі амаль не зьвяртае, сядзіць сабе, нага на нагу, чытае нейкую партыйную прапаганду, на ім старая майка, кеды і спартыўныя штаны, да таго ж ён носіць акуляры, сярод нашых знаёмых ня так і шмат людзей, што носяць акуляры, хоць, можа, ён гэта для понту, ня ведаю.

– А дзе ён можа быць, ня ведаеш? – пытаюся я.

– Ня ведаю.

– Ён табе нічога не казаў?

– Не казаў.

– Хуёва, – кажу я. – у яго бацька загінуў.

– Айчым, – папраўляе мяне Сабака.

Чапай маўчыць.

– А ён у цябе сваіх рэчаў не забываў? – працягваю роспыты.

– Не забываў.

Так можна гаварыць бясконца, ён мантрамі нейкімі гаворыць, начытаўся Энгельса і не ўспрымае нармальнай інфармацыі, гэтыя новыя камуністы, у іх свой замарочаны дзэн, так вось проста ня ўедзеш, а ўедзеш – ня выедзеш, будзеш прабуксоўваць у глыбокай раз’ябанай каляіне марксызму-ленінізму, не разумеючы, што да чаго.

– Чытаеш нешта? – раптам пытаецца ў яго Вася.

– Ды так, – адказвае Чапай. – Падкінулі тут пару кніжак. Перачытваю.

– Угу, – кажа Вася, усё ж такі яны аднадумцы, мы тут намагаемся не перашкаджаць.

– Можна мы яго ў цябе пачакаем?

– Можна.

– У нас бухло ёсьць.

– У мяне таксама, – паказвае Чапай на свой апарат. – Толькі я зараз ня п’ю.

– Што так?

– Трыпер.

– Напраўду? – я вяртаю кнігу на падваконьне. – Дзе ж гэта ты?

– Ды проста тут, на заводзе, – спакойна адказвае Чапай.

– На заводзе?

– Ага.

– Што – проста ў цэху?

– Ага.

– У вас жа тут адны мужыкі.

– Ну.

– Хто ж гэта цябе? – пытаюся. – То бок, прабач – каго гэта ты?

– Што – каго? – не разумее Чапай.

– Ну, – кажу, – ты ведаеш ад каго гэта ў цябе?

– А, – кажа Чапай, – ні ад каго. У мяне бытавы трыпер.

– Як бытавы?

– Так. Бытавы. Я ж ня трахаюся наагул. Проста сэканд грузілі, вось і падхапіў.

– Ясна, – кажу. – Вы, марксысты, проста як анёлы – ня трахаецеся, ня п’еце.

– Сэканд грузіце, – дадае Сабака.

– Слухайце, – гаворыць Чапай, пэўна для таго, каб зьмяніць тэму, – а ў вас бабкі ёсьць?

– А што? – насьцярожваецца Вася.

– Можам зьезьдзіць да цыганоў, узяць травы. Пасядзім, пачакаем вашага Карбюратара. А то так без пантоў сядзець, я ж ня п’ю.

– Ну, – кажа Вася, – можна і зьезьдзіць. Думаеш, ён зьявіцца?

– Хто яго ведае, – кажа Чапай. – Можа, зьявіцца, можа, не. Вам, дарэчы, шмоткі не патрэбныя? Там джынсы, красоўкі. Праўда, з сэканду...

14.00

За таксоўку пагаджаецца башляць Вася, ён, здаецца, канчаткова абламаўся рабіць бізнэс на вадзяры, не такі ён, вядома, чалавек, ня можа рабіць грошы на сьвятым, таму мы выходзім за Чапаем – Чапай, Вася і я, Сабаку пакідаем каля апарату, тыпу падтрымліваць агонь, каб ён вартаваў і час ад часу падстаўляў пад зьмеявік новую колбу, Чапай паказаў яму, як, але строга загадаў з колбы ня піць, маўляў, негігіенічна, ты б маўчаў ужо, – кажа яму Сабака, – трыпераносец хераў, яны заводзяцца, але мы іх расьцягваем, дакладней мы выцягваем Чапая на вуліцу, а там ён і сам супакойваецца – трыпер-та ў яго і сапраўды ёсьць, што ж тут запярэчыш. У прынцыпе ў гэтым раёне таксоўкі не водзяцца, тут водзяцца экскаватары, ды і тое зрэдку, таму мы пізьдзячым аж да цырку, каля цырку пуста, скрозь шэрыя пліты прарастае трава, добрае лета, здаецца, яшчэ б Карбюратара на хаўтуры адправіць – наагул было б здорава, Чапай ловіць машыну, кіроўцы пужаюцца ягоных сініх штаноў, ніхто не спыняецца, нарэшце ён штосьці там спыняе, і мы пхаемся ў сярэдзіну і едзем да цыганоў, аб’яжджаючы вясёлкавыя калюжыны.

14.40

Цыганы жывуць на іншым краі горада, за іншай рэчкай, у іх там цэлае паселішча, харкаўскія цыганы па-свойму ўвасобілі спрадвечную цыганскую мару пра сьвяшчэнны цыганскі мегаполіс, яны ня сталі асабліва задрочвацца і там, ня ведаю – ваяваць за незалежнасьць, адбіваць тэрыторыі, папраўляць межы, проста пасяліліся масава, але разам з тым кампактна, па-над рэчкай, акапаліся як маглі і фактычна растварыліся ў варожай усходняй сталіцы, такі прымроены Горад Сонца ў іх атрымаўся, горад у горадзе можна сказаць, празь іхні раён праходзілі цывільныя трамвайныя маршруты і нават побач цягнулася ветка мэтро, але насамрэч, акрамя цыганоў у гэтым раёне амаль ніхто ня жыў, таму калі ты сюды трапляў (хаця чаго б ты сюды трапляў) і ня ведаў, дзе ты знаходзішся, ты бы мог толькі зьдзіўляцца такой колькасьці цыганоў на вуліцах, то бок ня тое, каб іх на вуліцах сапраўды было шмат, проста там акрамя іх на вуліцах няма нікога, таму ты адразу заўважаў, што нешта тут ня тое, але ня мог зразумець – што менавіта. Цыганы жылі дружна, у горадзе акапаліся надоўга – будавалі моцныя, невысокія будынкі зь белай цэглы і з гэтай самай цэглы выкладвалі навокал будынкаў парканы, падобна было да цаглянага складу, цяжка было нават здагадацца што там робіцца – за гэтымі белымі цаглянымі гарамі, рэкламы ў раёне таксама амаль не было, нейкі такі сярэднявечны раён, я мяркую, што парканы такія высокія былі, каб чума не прасачылася празь іх на іхныя падворкі, я наагул іх не разумеў ніколі, гэтых цыганоў, а вось у Чапая тут быў знаёмы дылер, на глухой бакавой вуліцы, трэба было спачатку павярнуць направа і ўжо там спыніцца. Кіроўца высаджвае нас, доўга круціць у руках расійскія грошы, пералічвае па курсе, колькі мы яму вінныя, загінае пры гэтым пальцы правай рукі, я, напрыклад, так лічыць ня ўмею, потым кажа добра, хопіць, мы выходзім, а ён хутка ўцякае.

15.10

І вось мы стаім пасярод узгоркаў белай цэглы, дрэваў амаль няма, сырая зямля пад нагамі, з-пад парканаў выбіваецца едкая трава, наверсе за хмаркамі час ад часу зьяўляецца сонца, і ніводнага табе цыгана навокал. Трэба ж так, думаю, жывуць сабе людзі – без антэнаў, без перадатчыкаў, без савецкай улады, нават без нумароў на будынках, цікава, як Чапай знойдзе свайго дылера. Але Чапай добра арыентуецца ў такіх умовах, ён папраўляе акуляры, нешта там сабе вынюхвае і нарэшце кажа – гэта тут, знайшоў. Мы падыходзім да іржавай брамы, і Чапай пачынае грукаць кулакамі па іржавай набухлай паверхні, па дарозе апавядаючы, што дылер ягоны – Юрык – па-свойму прыкольны мужык, ён недзе тут нарадзіўся, праўда, быў няўдалым цыганом, пасьля школы пайшоў рабіць кар’еру па партыйнай лініі, і цыганы яго праклялі, натаўклі грызла і выгналі з раёну, хоць ён і сам бы адтуль зваліў, паколькі яму далі добрую кватэру ў цэнтры, ён працаваў у Кіеўскім, здаецца, райкаме. Для цыгана ён рабіў неблагія посьпехі, і яго ўжо зьбіраліся перацягнуць у абкам, але тут гены ў ім узялі верх, і ён – кажа Чапай – ці то нешта скраў, ці то кагосьці трахнуў, карацей, аблажаўся, з райкаму яго папёрлі, але ў партыі пакінулі, ня так ужо і шмат цыганоў у партыі было, направілі па той жа партыйнай лініі на чапаеўскі завод загклюбам, ён там граў на баяне і вёў шахматную сэкцыю. Калі завод пачаў развальвацца, Юрык трымаў клюб да апошняга, ён жа бязбожна бухаў, зранку прыходзіў у клюб, браў баян і граў нешта з Кабзона, дадаючы да кожнай мэлёдыі нешта сваё, цыганскае. Па словах Чапая, Юрык дэградаваў маральна і фізычна, сцаўся ў штаны проста на сцэне клюбу, спаў ва ўласных рыгаках, заматаўшыся ў нейкія агітацыйныя транспаранты, так трывала ажно пакуль дырэктар заводу не забраў у яго баян і не прадаў яго на рынку, пералічыўшы атрыманую, даволі мізэрную, паводле Чапая, суму ў залік зьнешняга завадскога доўгу. Юрык зашыўся, кватэру ў яго яшчэ перад гэтым забраў нейкі акцыянэрны банк, аддаўшы яму ў якасьці кампэнсацыі левыя акцыі, Юрык спрабаваў іх недзе сплавіць, але іх, вядома ж, ніхто ня браў, адным словам, жыцьцё зрабіла поўнае кола, і Юрыку не заставалася нічога іншага, як вяртацца ў свой сярэднявечны раён, зь яго белай цэглай і суворай іерархіяй. На дзіва, Юрыка прынялі як роднага, цыганы народ камунікабельны, яшчэ раз далі яму ў лыч і прабачылі ўсё, заадно забралі ягоныя левыя акцыі і недзе іх усё ж прадалі, уцюхалі нейкім лохам-фэрмэрам, хоць зь Юрыкам грашыма не падзяліліся, ну гэта ўжо іхныя справы, яны лепш ведаюць. Юрык спакойна зажыў у адным з цагляных будынкаў за белым цагляным плотам, у цэнтр больш не імкнуўся, нават хацеў ажаніцца, але не знайшоў нявесты – пэўна, іхныя сярэднявечныя законы забаранялі ім выходзіць замуж за камуністаў, добра, што яго наагул на вогнішчы не спалілі, ён патроху падключыўся да жыцьця грамады, спачатку гандляваў жуйкамі ў кіёску, потым пайшоў угору і пачаў гандляваць вадзярай у краме, потым – па нарастальнай – перайшоў на траву, і проста ўжо сядзеў дома, каму трэба – прадаваў лекавае зельле, каму ня трэба – таго пасылаў на хуй і страляў зь бярданкі з-за цаглянага плота, падняўшы мост і затапіўшы ірвы вадой, Чапая ён памятаў яшчэ з часоў работы ў клюбе, Чапай быў пастаянным кліентам, хоць ён нам чагосьці яўна не дагаворваў, прынамсі мне так здалося, вось.

15.15

Празь нейкіх пяць хвілін брама рыпіць, і зьяўляецца галава дылера. Юрык не падобны да цыгана, ва ўсялякім выпадку я сабе цыганоў звычайна іншымі ўяўляў, я, канешне, не чакаў, што выйдзе чувак у чырвонай кашулі ў буйны гарох з фанэрнай гітарай у руках, ну, але нешта ж нам у школе пра цыганоў апавядалі, ці як, а тут выходзіць нейкі худы альбінос у шэрым паношаным касьцюме і зь бяльмом на левым воку, недаверліва нас разглядае, яны з Чапаем пачынаюць пра нешта шаптацца, прыглядацца, ледзь не абнюхваць адзін аднаго, нарэшце дылер махае нам рукой, і мы ідзем за ім. Мне цікава, што можа быць за байніцамі – гарматы, алебарды, прылады катаваньняў, але ўсё спакойна, на падворку стаіць невялічкі хлеўчык зь белай цэглы, каля ганку сабачая будка, таксама зь белай цэглы, у будцы ляжаць куры, адна залезла на будку і стаіць там, о – куры, – думаю я, – уласна гэта і ўсё, што я думаю, і мы заходзім у хату. У пакоі стаіць стол і больш няма нічога. Сьцены голыя, на адной, праўда, вісіць дарагі кілім, прыхуячаны па баках цьвікамі, цьвікі добра відаць, нічога так – нармальныя, добрыя цьвікі. Юрык кажа нам пачакаць тут і, блішчучы бяльмом, выходзіць у суседні пакой, Чапай чамусьці нэрвуецца, хоць паказвае нам, што ўсё ок, зараз возьмем, я разглядаю цьвікі ў кіліме і раптам бачу на падваконьні вялікую рыбіну, нават ня ведаю, што за рыбіна, я іх ніколі ня мог адрозьніць, ну, там, рыбы, жабы – і ўсё, фортка адчыненая, і вакол рыбіны лётае некалькі пчол, ляніва кружляюць, адкуль яны толькі ўзяліся па такім надвор’і, сонныя і зусім не агрэсіўныя, хоць, можа, менавіта так і павінна быць. Сядаюць на цела рыбіны, поўзаюць па ім, я падыходжу бліжэй, спрабую перавярнуць нябожчыцу і адразу атторгваю руку – рыба зь сярэдзіны проста выжрана гэтымі драпежнікамі, іх там цэлы рой, калі я дакранаюся да рыбіны, яны вылятаюць адтуль і круцяцца над тушай, але хутка супакойваюцца і зноў залятаюць у сярэдзіну, якая брыдота, думаю я, мёртвая рыба, мёртвая цыганская рыба, выжраная зь сярэдзіны, які жах.

Заходзіць Юрык з пакункам травы, бачыць мяне каля рыбіны і таксама ня можа ад яе адарвацца, пчолы зноў запаўзаюць у сярэдзіну, і ёсьць у гэтым нешта настолькі моташнае, што мы ўсе глядзім і ня можам адвесьці ад гэтай чортавай рыбіны вачэй – і я, і Вася, і Чапай, і Юрык, і нават Ісус на ягоным расьпяцьці, што выбіваецца з-пад ягонай кашулі, пільна-пільна глядзіць на выжраную пчоламі цыганскую рыбіну, і нават адвярнуцца ня можа. Юрык нарэшце кладзе пакунак на стол, і мы пачынаем яго нюхаць, мацаць, разглядаць на сьвятло, карацей, усім сваім выглядам паказваем, што нам вядома, як выглядае добрая трава, і што нас не наябеш, хай ты нават тройчы цыган і колішні загклюбам, мы цябе бачым наскрозь, хоць напраўду ні хера мы ня бачым, Вася дастае пачак грошай, адлічвае, Юрык сьвідруе яго сваім бяльмом, Ісус глядзіць пільна-пільна, Юрык скардзіцца, што будзе мець праблемы з рублямі, гэта ж па курсе трэба лічыць, невядома, што там з баксам, з баксам усё нармальна, – кажа Вася, – бакс стаіць, хуй у цябе стаіць, – кажа яму Юрык, але грошы бярэ і выводзіць нас на вуліцу, я яшчэ чую, як пчолы ціха перабіраюць лапкамі ў рыбіным чэраве, хоць, можа, гэта мне толькі здаецца.

На вуліцы Юрык холадна з намі разьвітваецца, мы праходзім зь дзясятак мэтраў, Юрык па-ранейшаму стаіць ля брамы, не заходзячы ў двор, і тут нарэшце Чапай выдае, ён раптам спыняецца, стойце, кажа нам, можам узяць яго на понт, ты што, кажу я, навошта? ён там усё адно адзін, вы ж самі бачылі, нічога ня зробіць, перастань, палохаецца Вася, пайшлі адсюль, усё ж нармальна, ды ладна, кажа Чапай, ня сцыце, зараз я яго разьвяду, ён дастае пакунак з травой, чагосьці ў ім калупаеца, так, нібы правярае, засоўвае назад у кішэню, паварочваецца і ідзе да Юрыка, за некалькі мэтраў ад яго спыняецца і крычыць:

– А трава ў цябе – гаўно!

Во, бля, – думаю я, – бля.

– Гаўно! – паўтарае Чапай больш упэўнна.

І тут Юрык раптам зрываецца і зьнікае ў двары, мы ня ведаем, што рабіць, ну, то бок мы з Васем Камуністам, толькі не Чапай, той, здаецца, у курсе, што яго чакае, напэўна, ён ужо ня першы раз так бярэ на понт свайго дылера, таму ён хутка вяртаецца і крычыць нам рвем адсюль, і мы сапраўды рвем і, трэба сказаць, не дарэмна, таму што брама за намі зноў адчыняецца і адтуль выскоквае Юрык зь бярданкай, з вачэй ляцяць іскры, нават з таго, што зь бяльмом – таксама ляцяць, хоць і ня так моцна, мы бяжым, нам галоўнае дацягнуць да рогу, а там ужо цывілізацыя, трамваі, мэтро, такія-сякія нармальныя стасункі між людзьмі, а за нашымі сьпінамі – Юрык зь бярданкай і ягоны сярэднявечны замак з курамі і пчоламі-кілерамі, нам ёсьць, ад чаго ўцякаць, і мы ўжо выкладваемся, Васю горш – ён бяз паса, трымае рукамі джынсы, каб не згубіць іх, Юрык пры гэтым зводзіць куркі і страляе ў неба над нашымі галовамі, раз, потым другі, у нас ён, дзякаваць богу, нават ня цэліць, а то невядома, чым бы ўсё скончылася, ён страляе ў неба і весела сьмяецца, я гэта досыць добра чую, калі паварочваю за белы цагляны рог, нам у твар б’е сьвежы летні вецер, уздымаючы ў паветра папяровае сьмецьце, пыл і пер’е, і гэтае пер’е круціцца над нашымі галовамі, таму што я нават ня ведаю, каму яно належыць – птушкам з цаглянага палацу ці толькі што падстрэленым анёлам, што прыляцелі вось да Юрыка, скажам, каб палегчыць ягоную сярэднявечную адзіноту, а ён, дэбіл, адагнаў іхную беласьнежную дружную зграю назад у дажджыстае неба і застаўся адзін – застаўся і стаіць сабе там – пасярод пустога цыганскага мегаполісу, самотны-самотны дылер, абдураны лёсам прадаўнік радасьці, якому няма нават з кім пагаварыць, толькі Ісус на ягоным распяцьці сумна хістаецца – зьлева направа, справа налева, зьлева направа.

17.00 – 20.00

– Вы ў гэтым проста не разьбіраецеся. Вы проста гаворыце марксызм-марксызм, і не разумееце, што гэта.

– Ну, так, адзін ты ў нас усё разумееш.

– Пры чым тут я. Гаворка не пра мяне. Вось вы гаворыце марксызм. Насамрэч марксызм перамагае, разумееце?

– Ну, вядома. І дзе ж ён перамагае?

– Марксызм перамаге нідзе. Ён перамаге ў прынцыпе.

– Ну, да.

– Моц марксызму ў ягонай самадастатковасьці. Скажам, Троцкі.

– Троцкі – жыд.

– Так. Вы ведаеце дзеля чаго Троцкі паехаў ў Мэксыку?

– Па-мойму, яму Коба даў трындзюль.

– Коба таксама жыд

– Коба?

– Так. Ільліч таксама.

– Ільліч – казах.

– Татарын.

– Казах.

– Якая розьніца?

– У казахаў няма пісьмовасьці.

– А ў татараў?

– І ў татараў таксама няма.

– Не, Коба ня жыд. Коба – рускі. У яго прозьвішча расійскае – Сталін.

– Гэта не ягонае прозьвішча.

– А чыё?

– Гэта прозьвішча ягонага сына. Васі Сталіна. Ён быў футбалістам.

– Ага, а Троцкі – баскетбалістам. Працоўныя Рэзэрвы.

– Пры чым тут Троцкі, – гаворыць Чапай ужо знаёмую мне фразу, седзячы на табурэце і распальваючы папяросу. – Троцкі тут ні пры чым. Ты, – кажа ён Васю, перадаючы яму папяросу, – мусіў бы гэта разумець. Яны, – ён выдыхае дым у наш бок, – гэтага ніколі не зразумеюць, іх заразілі бацыламі капіталу, але ты, – ён забірае ў Васі папяросу, яшчэ раз зацягваецца і вяртае папяросу Васю, – павінен гэта разумець. Ты ведаеш пра тэорыю пэрманэнтнага пахуізму?

– Што? – закашліваецца Вася і перадае папяросу мне. – Якога пахуізму?

– Пэрманэнтнага, – папраўляе акуляры Чапай. – Ну, гэта я яе так называю. Напраўду яна завецца тэорыя пэрманэнтнага распаду капітала. Але мне больш падабаецца называць яе тэорыяй пэрманэнтнага пахуізму.

– Да, – устаўляе Сабака, забіраючы ў мяне папяросу, – пэрманэнтнага пахуізму – больш прыкольна.

– А што гэта за тэорыя? – пытаюся я, зноў у чаканьні сваёй чаргі.

– Тэорыя простая, – кажа Чапай, выпускаючы дым і перадаючы папяросу далей па коле. – Яе распрацавалі таварышы з данецкага абкаму.

– О, – кажу, – гэтыя зробяць.

Чапай глядзіць на мяне запытальна.

– Землякі, – тлумачу.

Ён адабральна ківае галавой, дастае з-пад стала трохлітровы слоік зь нейкім морсам, адпівае зь яго і працягвае мне. Не-не, адмоўна махаю рукой – я лепш папалю.

– Вось, – працягвае Чапай, абцёршы рукавом крывавыя памідорныя разводы. – Тэорыя ў прынцыпе рэвізыянісцкая. Базуецца на пераглядзе асноўнай ідэі Маркса. Ідэі пра самадастатковасьць пралетарыяту як такога. Ты чытаў, – пытаецца ён у мяне, бо Вася схаваўся недзе за дымамі, – ліставаньне Маркса і Энгельса?

– Не, – кажу, – але я ведаю, што яны сябравалі.

– Правільна, – кажа Вася, – яны сябравалі. Па-харошаму сябравалі, ты ня думай.

– Ясна, – кажу, – па-харошаму.

– У іх, – працягвае Чапай, – было прыкольнае ліставаньне, па-свойму прыкальнейшае за «Капітал».

– Што можа быць прыкальнейшым за «Капітал»? – трохі ня ў тэму ўстаўляе Сабака, але я перадаю яму папяросу, і ён змаўкае.

– У саўку, – гаворыць Чапай, – базавым прызналі менавіта «Капітал». У гэтым, як на мяне, галоўная трагічная памылка савецкай ідэалёгіі. Увагу трэба было зьвяртаць на ліставаньне. На ліставаньне Маркса і Энгельса. Таварышы з данецкага абкаму гэта давялі, – упэўнена гаворыць ён і дабівае пятку.

Нейкіх дваццаць-трыццаць хвілін усе маўчаць, думаючы пра таварышаў з данецкага абкаму. Нарэшце Чапай аддупляецца і ладзіць новую папяросу.

– У адным зь лістоў, – кажа Чапай, зацягваючыся і перадаючы папяросу непрытомнаму Васю, – гэта з раньняга ліставаньня, – тлумачыць ён, – так званага гамбургскага пэрыяду...

– Проста бітлз нейкі, – кажу я.

– Маркс тады шмат экспэрымэнтаваў з грамадскай сьвядомасьцю.

– Што? – на гэтых словах Вася прачынаецца.

– Тут, – тлумачу, – Чапай кажа, што ў свой час твой улюбёны Маркс у Гамбургу, на Рэпэрбане, эксперыментаваў з пашырэньнем сьвядомасьці.

– Кіслату жэр, – Сабака ніяк ня можа дачакацца сваёй чаргі, таму заўважна нэрвуецца.

– У выніку гэтых экспэрымэнтаў, – працягвае Чапай, – яму адкрыўся прынцып БЛЯ.

– Што-што?

– Базысная левая ячэйка, – гаворыць Чапай. – Ідэя простая – нам ад самага пачатку паказваюць непраўдзівую карціну вытворчых адносінаў. Непраўдзівасць яе, – працягвае Чапай, – палягае насамперш у нібыта неабходнасьці пэрманэнтнага разрастаньня капіталу. Гэта – фікцыя, – рашуча кажа Чапай, выхоплівае ў мяне паза чаргой папяросу і глыбока зацягваецца.

– Што – фікцыя? – не разумею я, спрабуючы адабраць папяросу.

–Усё фікцыя, – падумаўшы, адказвае Чапай. – Пралетарыят самадастатковы. Таму ідэальным і ідэалягічна правільным ёсьць прынцып базысных левых ячэек, так званых БЛЯ. Базысная левая ячэйка, сама па сабе, таксама самадастатковая.

– Слухай, – кажу, – твой Маркс, ён жа проста Будда нейкі.

– Ужо не кажучы пра Энгельса, – устаўляе Вася скрозь сон.

– Вось. Кожная БЛЯ фарміруецца па прынцыпе мурашніка. Асновай такога фарміраваньня зьяўляецца асобна ўзятае прадпрыемства, там, завод, фабрыка, ці яшчэ нейкая байда. І вось вакол гэтай байды зьбіраецца БЛЯ, як мурашы вакол мурашніка.

– Да? – пытаюся. – А хто выконвае ролю мурашынае каралевы?

– Парткам, – упэўнена кажа Вася.

– Ага, – кажу. – Значыць трахаць усе будуць парткам?

– Парткам, – упэўнена паўтарае Чапай.

– Добра, – пагаджаюся. – Ну, а далей?

– І гэта ўсё, – гаворыць Чапай. – Па гэтым прынцыпе будуецца жыцьцё грамадства, калі верыць Марксу.

– А ўлада? – пытаюся я.

– Улада не патрэбная. Улада ў гэтай сыстэме лішняя. Улада – гэта таксама фікцыя. Вось табе, – зьвяртаецца Чапай да Сабакі, спрабуючы выманіць у яго папяросу, – улада патрэбная?

– Не, – адказвае Сабака, – мне не патрэбная.

– А табе? – Чапай зьвяртаецца да мяне, не спускаючы пры гэтым аднаго вока з папяросы.

– Ну, нейкая першасная, – адказваю, – мінімальная...

– Вось, – урачыста прамаўляе Чапай і вырывае папяросу ў Сабакі. – Вось. Першасная. Менавіта пра гэта я і кажу. Неабходная толькі першасная ўлада, улада, збудаваная па аўтаномным прынцыпе. Усё іншае – фікцыя. Уся іншая, больш структураваная ўлада, не функцыянуе. Адпаведна, яна і не патрэбная, – і ён перадае мне папяросу як нейкі, толькі што выйграны мной, прыз глядацкіх сымпатый. На Васю мы ўсе забываемся, ён на нас – таксама. Наагул, – працягвае Чапай, – непатрэбныя і большасьць структураў і інстытуцый, таму належыць усё гэтае гаўно раздрабніць і паступова зьнішчыць.

– І што твой Маркс прапануе Энгельсу ў замен? – пытаюся я.

– Прынцып ПыХ, – кажа Чапай.

– Як-як? – нават Сабака перапытвае.

– Пралетарская Хартыя, – гаворыць Чапай.

– Пралетарская Хартыя – гэта ПХ, а ня ПыХ, – кажу я.

– Так, я ведаю, – адказвае Чапай. – Гэта для мілагучнасьці. Прынцып ПыХ дае ўсяму гэтаму ход, Хартыя пры гэтым выконвае ролю элементарнага яднальнага мэханізму. Прыпыняецца ўсё далейшае накапленьне капіталу і пачынаецца ягоны паступовы распад.

– Як гэта?

– Усё вельмі проста, – Чапай зноў прыкладаецца да крывавага слоіка. – У прынцыпе, у выніку папярэдняга беспрычыннага і маламатываванага накапленьня капіталу адбылося перанасычэньне сродкамі жыцьцядзейнасьці, і як вынік – адзіным лягічным варыянтам у гэтай сытуацыі выступае распад існуючых запасаў.

– Гэта як?

– Ну, – спрабуе патлумачыць нам Чапай, – карацей, насамрэч нічога вырабляць ня трэба. Кожная асобна ўзятая БЛЯ можа вольна жыць некалькі дзясяткаў год за кошт ужо існуючага патэнцыялу. Гэта значна спрашчае сам мэханізм функцыянаваньня грамадства. На практыцы гэта адбываецца прыблізна так – вось, скажам, наш завод. Вакол яго ўтвараецца БЛЯ, якая, у сваю чаргу, падпарадкоўваецца гарадской ПыХ, кожная БЛЯ бярэ на сябе пэўную колькасьць аб’ектаў агульнагарадской інфраструктуры, захоплівае ўладу і ўсё гэта расхуячвае.

– Навошта? – не разумею я.

– У гэтым і палягае сутнасьць прынцыпу пэрманэнтнага пахуізму, – кажа Чапай. – Мы нішчым структуру і харчуемся атрыманай сыравінай. Напрыклад, захопліваем банк і бабкі выдаткоўваем на жыцьцё ды функцыянаваньне БЛЯ, захопліваем гандлёвыя цэнтры і ўсе шмоткі раўнамерна разьмяркоўваем сярод чальцоў БЛЯ, захопліваем канторы і ўсю бытавую апаратуру забіраем сабе, захопліваем тачкі і пускаем іх на патрэбы ячэйкі.

– Захопліваеце фэрму і раздаеце ўсім па карове, – раптам устаўляе Сабака.

– Так, – гаворыць Чапай, – так. Адным словам, таварышы з данецкага абкаму падвялі пад усё гэта эканамічную базу, пералічылі ўсё, зрабілі сур’ёзныя маніторынгавыя апытаньні, – Чапай дастае нейкія сшыткі і размахвае імі ў паветры, – выходзіць так, што існуючая грамадская інфраструктура, уся цяперашняя база капіталу, здатная пракарміць сябе саму, як мінімум, на працягу бліжэйшых 67 гадоў.

– А пасьля?

– Ну, што пасьля? – разгублена кажа Чапай. – Пасьля штосьці прыдумаем. Тэорыя, у прынцыпе, новая, яшчэ не апрабаваная на практыцы, у яе рэальна ўнесьці нейкія карэктывы. Але цалкам, – паўтарае ён, – ня трэба замарочвацца на далейшым нарошчваньні вытворчасьці, наадварот – вытворчасьць належыць максымальна скараціць, закансэрваваць, адным словам, а прыродныя рэсурсы – максымальна эканоміць, паколькі на бліжэйшыя 67 год хопіць і таго, што ёсьць.

– Прыкольна, – кажу. – Мне асабліва пра гандлёвыя цэнтры спадабалася. І пра фэрмы, – кажу я Сабаку.

– Так, – пагаджаецца Чапай, – ідэя вельмі правільная. Галоўнае – справядлівая, бяз розных там капіталістычных наёбак.

– Пачакай, – кажу я, – але як гэты твой пых зможа ўсё гэта кантраляваць, калі існуе процьма рэчаў, якія ўсё адно вымагаюць цэнтралізацыі?

– Напрыклад? – пытаецца Чапай.

– Ну, я ня ведаю. Транспарт там, напрыклад, мэтро.

– Прычым тут мэтро?

– Ну, не мэтро, – адступаю я. – Але, скажам, авіякампаніі. Як твой пых іх будзе кантраляваць?

– Авіякампаній ня будзе.

– Як гэта ня будзе? – дзіўлюся я. – А як жа народ будзе лётаць?

– А навошта яму лётаць? Якая з гэтага РЭАЛЬНАЯ карысьць? Вось ты, – цісьне ён на Сабаку, – лётаў калі-небудзь самалётам?

– Не, – кажа Сабака, – я на трамваях у асноўным.

– Вось, – гаворыць Чапай, – і так большасьць насельніцтва. Авіялініі, аэрапорты, сьцюардэсы – гэта фікцыя. Насамрэч, у гэтым няма РЭАЛЬНАЙ патрэбы, разумееш? Трэба пакінуць толькі тое, у чым ёсьць РЭАЛЬНАЯ патрэба.

– Добра, – кажу я, – а армія?

– У арміі таксама няма РЭАЛЬНАЙ патрэбы. Якая карысьць ад арміі? Армія створаная толькі для таго, каб апраўдваць у нашых вачах мэтазгоднасьць свайго існаваньня. Для гэтага час ад часу арганізоўваюцца войны, бамбардзіроўкі, рэвалюцыі, працуе абаронны комплекс, накапляецца навукова-тэхнічны патэнцыял, ствараецца сістэма прапаганды. Але РЭАЛЬНАЙ патрэбы ў гэтым няма, калі армію распусьціць, грамадства і далей будзе нармальна функцыянаваць, разумееш, таму ў ёй проста няма ПАТРЭБЫ.

– Добра, – зноў кажу я, – а органы?

– Што? – надпівае Чапай са свайго крывавага слоіку.

– Ну, унутраныя органы. Міліцыя, паліцыя, гэбэ, цэрэу, я ня ведаю. Гэта што – таксама фікцыя?

– Так, гэта таксама фікцыя.

– Гэбэ – гэта фікцыя?

– Фікцыя.

– Дакладна?

– Абсалютна.

– Мне гэта падабаецца, – кажу я.

– Вось ты калі-небудзь, – працягвае Чапай катаваць Сабаку, – сутыкаўся з кгб?

– Так, – неспадзявана гаворыць Сабака, – да нас некалі ў школу, я вучыўся ўжо ў дзясятай клясе, прыходзіў гэбэшнік. Распавядаў пра работу, агітацыю разводзіў. Нешта пра прэзыдэнта казаў.

– І што?

– Нічога. Мне, у прынцые, спадабалася. Я да яго потым на калідоры падышоў, кажу, камадзір, а да вас на працу ўладкавацца можна? Ён мяне паслаў. Кажа, у цябе з рота моцна сьмярдзіць, каб у гэбэ служыць. Ну, і ўсё.

– Вось бачыш, – павучальна кажа яму Чапай. – Усе сілавыя структуры працуюць ВЫКЛЮЧНА на падтрымку ўласнай жыцьцядзейнасьці, яны нічога не вырабляюць, ад іх няма КАРЫСЬЦІ. Калі заўтра гэбэ закрыць, нічога ня зьменіцца. Нічога ня зьменіцца, калі адкрыць ці закрыць межы, калі распусьціць дыпляматаў – запраста можна жыць бязь зьнешняй палітыкі. Без унутранай, у прынцыпе, таксама. Можна жыць без адмінрэсурсу – разам са зьнікненьнем адмінрэсурсу, зьнікаюць і ўсе тыя праблемы, для вырашэньня якіх ён створаны. Не патрэбныя канторы, жэкі, упраўленьні, адміністрацыі – адпаведна не патрэбная ніякая дакумэнтацыя, і наадварот. БЛЯ кантралююць увесь той мінімальны вытворчы працэс, які аж на цэлых 67 гадоў забясьпечвае жыцьцядзейнасьць грамадства. Усё іншае – ад лукавага, – пераможна гаворыць Чапай і перадае мне новую папяросу, але я ўжо сігаю сьледам за сябрам-Васем і бачу, як Вася занураецца ўсё глыбей і глыбей, адштурхоўваючыся ад цяжкай сіняй вады рукамі і нагамі, і я бачу перад сабой толькі стаптаныя падэшвы ягоных старых красовак, за імі я і плыву і чую ўжо адтуль

Жыцьцё – гэта як касьмічная ракета, і калі ты залез у яе, то сядзі і нічога не чапай, проста будзь гатовы да таго, што жыцьцё тваё крута зьменіцца. Ва ўсялякім разе дзяцей у цябе дакладна ня будзе. Ды і наагул – нармальнага сэксу. Гэта ты мусіш ад самага пачатку ўлічваць – або сэкс, або космас, і тут ёсьць з чаго выбіраць, таму што насамрэч ніводнае траханьне ў сьвеце, хай нават і найбольш падрыўное траханьне, ня вартае таго вялікага і прыўкраснага, што адкрываецца табе з ілюмінатара тваёй бляшанай ракеты, некаторыя краявіды, некаторыя ляндшафты вартыя таго, каб за іх заплаціць найдаражэйшым, што ў цябе ёсьць, то бок эрэкцыяй, але каб зразумець гэта, трэба быць, па меншай меры, касманаўтам, ну, на крайняк – анёлам, што ва ўмовах распаду капіталу – аднафігственна.

– Я не разумею, – кажу я скрозь сон, – чаму ўсё-ткі пэрманэнтны пахуізм?

– А таму, – адказвае Чапай і шчасьліва ўсьміхаецца мне з-за трансгаляктычных промняў, – што ўсё па хую: бабкі – па хую, сыстэма плянаваньня – па хую, інвестары – па хую, міністэрства – па хую, – ён, здаецца, завёўся, – дзяржава – па хую, транснацыянальныя карпарацыі – па хую, спайка капіталу – па хую, сфэры ўплыву – па хую, пашырэньне рынку на ўсход – па хую.

– Мірны космас – па хую, – дадае Вася.

– Няма сумневу, – сур’ёзна гаворыць Чапай, і ўсе змаўкаюць.

20.30

Недзе далёка-далёка, на ўсходзе рэспублікі, зусім побач зь дзяржаўнай мяжой, неба пахне ранішнім лесам, пахне зусім асабліва, брэзэнтавымі намётамі і яловымі галінамі, што кладуць на гэтыя намёты свае цяжкія лапы. Я іду доўгай-доўгай лясной сьцежкай, леваруч і праваруч ад мяне – высокія і цёплыя сосны, што саграваюць сваім подыхам пясок навокал, і паветра, і ранішні суботні лес, і птушак, што трапляюцца час ад часу, і наагул – усё гэтае неба, і, вядома ж, дзяржаўную мяжу – сосны гэта такія сабе батарэйкі, якія пусьцілі карані акурат уздоўж ракі, раку відаць за ствалінамі леваруч, і мы ідзем уздоўж яе, уласна, мы ідзем угору, супраць плыні, а галоўнае – я люблю ўікэнд, мне цалкам вядома, што сосны на ўікэнд асабліва цёплыя, а неба – асабліва мірнае. На мне нейкая дурацкая футболка і дурацкія шорты, і запыленыя сандалеты, якімі я падфутбольваю сасновыя шышкі, уздымаючы хмаркі ранішняга пылу, тады мая сяброўка паварочваецца да мяне і просіць, каб я супакоіўся і такога не рабіў. Маёй сяброўцы 16, яна пагадзілася са мной пагуляць, уласна, яе папрасілі мае бацькі, якія сябруюць зь яе бацькамі, яны ўсе засталіся на рачным пляжы, сядзяць сабе і гатуюць салаты са сьвежай вільготнай гародніны, плаваюць у ранішняй рэчцы, наперадзе цэлы ўікэнд, таму яны займаюцца сваімі нецікавымі дарослымі справамі, але я знайшоў сярод соснаў сьцяжынку, і мая знаёмая без асаблівага, трэба заўважыць, жаданьня павяла мяне па ёй, так, абы толькі я нарэшце прайшоўся і заткнуўся і ўжо нікога больш не даставаў, хоць яна да мяне даволі добра ставіцца, дакладней, гэта я за ёй пастаянна цягаюся, але яна трымаецца даволі добра й асаблівых прэтэнзій да мяне не прад’яўляе – так толькі – каб не ўздымаў пыл, каб не хапаў яе за рукі, адным словам – не паводзіўся як дэбіл. Мне падабаецца пясок пад нагамі, мне падабаецца мокрая трава на пяску, мне падабаюцца сосны, у якіх трывожна перацякаюць электроны, мне падабаюцца крыклівыя бестурботныя птушкі на высокіх сасновы галінах, мне падабаецца неба, таму што яно цягнецца далёка-далёка і ніколі не сканчаецца, гэта мне падабаецца найбольш, я вельмі люблю, калі нешта ніколі не сканчаецца, і неба – адна з такіх рэчаў, мне падабаецца, што гэтая сьцяжынка таксама не сканчаецца, таксама цягнецца без канца супраць плыні, то набліжаючыся да яе, то зноў закочваючыся за стваліны, нарэшце мая знаёмая не вытрымлівае, добра, кажа, пайшлі, акунемся і назад, я спрабую выгандляваць у яе яшчэ з паўкілямэтра, але яна кажа – досыць, купацца і назад, і я вымушаны з гэтым зьмірыцца. Яна зварочвае са сьцежкі і ідзе проста да вады, я намагаюся не адставаць, іду сьледам і разглядаю яе чорны бліскучы купальнік, такія тады, у канцы 70-х, акурат былі ў модзе, яе купальнік асаблівы – на чорным фоне рассыпанае жоўтае, чырвонае й аранжавае лісьце, сапраўдны лістапад, хоць у лістападзе, здаецца, ніхто не купаецца, але ў яе цэлы ворах лісьця на целе, і цела ў яе – прыгожае і моцнае, ёй вельмі пасуе гэтае лісьце, гэта нават я, у свае 6, разумею, інакш я б за ёй не ішоў, вада яшчэ не пасьпела прагрэцца, бераг пусты і прахалодны, мая сяброўка падрульвае да вады і пачынае паступова ў яе заходзіць, я гляджу, як пад вадой зьнікаюць яе ступы, яе высокія цёмныя лыткі, яе калені, яе сьцёгны, нарэшце яна падае на паверхню вады, топячы ў ёй усё сваё лісьце – і жоўтае, і чырвонае, і аранжавае, і паварочваецца да мяне – давай, крычыць, давай, хадзі сюды, холадна, кажу я зь берага, перастань, крычыць яна, нічога ня холадна, хадзі сюды, яна выплывае на сярэдзіну ракі, плынь пачынае зносіць яе ўніз, і я раптам пужаюся, што вось яе панясе ўніз, а я застануся тут адзін і буду стаяць на гэтым беразе нікому не патрэбны, перад халоднай глыбокай вадой, што цячэ невядома куды, і я не вытрымліваю і скачу ў ваду, нават забыўшыся, што ня ўмею плаваць, і кіруюся да яе, яна заўважае мяне і пачынае падплываць да берага, я б’ю па вадзе рукамі, намагаючыся не захлынуцца яшчэ на плыткім, і нарэшце яна падплывае і, пераводзячы дых, весела крычыць – давай руку, і я працягваю ёй руку, і ў гэты самы час мяне проста разрывае, і ўся гэтая вада цячэ вакол мяне, цячэ ў адным напрамку, увесь час у адным напрамку, і мне ад гэтага так добра, нібы мне зусім ня 6, а ўсе 16, як і маёй сяброўцы, маёй біг уайт маме, што цягне мяне за сабой супраць плыні, і так моцна трымае за руку, што калі б я мог, я бы проста кончыў, але я толькі трымаюся за яе і не магу кончыць, зусім-зусім не магу кончыць, і так усё жыцьцё.

– Каса, – кажа ён. – Абшчак. Агульная каса, якая фарміруецца агульнымі высілкамі. Скарочана – АК.

Чапай, страціўшы нас з Васем, трымаецца дзьвюма рукамі за апошняга суразмоўцу – Сабаку.

– Рабочая каса, – кажа Чапай. – Ніякіх банкаў. Банкі – гэта наёбка.

– Фікцыя, – падказвае Сабака.

– Дакладна.

Нейкую хвіліну яны маўчаць, я зноў засынаю, але тут Чапай кажа:

– У прынцыпе, – гаворыць ён, – тут таксама ёсьць каса.

Сабака разгублена акідвае вокам пакой

– На заводзе, – тлумачыць Чапай. – Наш дырэктар трымае яе ў парткаме. Колішнім парткаме, – дадае ён.

– Ну? – Сабака насьцярожваецца. Я таксама прачынаюся.

–У прынцыпе, – працягвае Чапай, – сёньня выходныя, ахова толькі на вахце. Тэрыторыю абыходзяць двойчы на зьмену. Я ведаю іхны маршрут і расклад.

– Ну?

– У прынцыпе, – удакладняе Чапай, – гэта не ягоныя грошы. Не ягонай працай заробленыя. Гэта трудавыя грошы. Абшчак.

– Як у Маркса? – пытае Сабака.

– Як у Маркса, – згаджаеца Чапай. – Можам узяць.

– Вы што, – кажу я прачнуўшыся, – ёбнуліся? Замятуць адразу. Ты што, – кажу Сабаку, – ня бачыш? – ён жа паехаў на сваім пыху, ён жа зараз не з табой размаўляе, ён жа з Карлам Марксам гаворыць, прычым гамбургскага пэрыяду.

– Менш трындзі, – крыўдзіцца Чапай. – Ніхто цябе не замяце. Ахоўнікаў ўсяго двое. Гэты завод рэгулярна хтосьці бамбіць, пачынаючы з дырэктара. Тут ужо красьці няма чаго.

– Ну, – кажу, – а за якім херам мы туды палезем?

– Я сёньня бачыў, – сьцішвае голас Чапай, – як дырэктар нешта ў сябе пакаваў.

– Што?

– Ня ведаю. Можа, бабкі, можа, апаратуру. Да яго раніцай прыяжджалі акцыянэры, падагналі мікрааўтобус, і яны туды пачалі выносіць нейкія скрыні. Забілі пад завязку салон і паехалі. А некалькі скрыняў засталося, я сам бачыў.

– Ну, да, – кажу, – там падшыпнікі якія-небудзь, а мы падстаўляцца будзем.

– Ды няма ў яго, – шэпча Чапай, – ніякіх падшыпнікаў. А калі і ёсьць – у парткаме ён іх не трымае. Там бабкі. Або апаратура. Ён, сука, замкі нават зьмяніў, я сам бачыў.

– Замкі?

– Замкі.

– Тады як мы туды залезем? – не разумею я.

– Праз дах, – кажа Чапай. – Я ведаю спосаб. Толькі трэба зараз ісьці, пакуль яшчэ сьветла, і пераседзець на даху гадзіны да другой – да трэцяй, пакуль ахоўнік пройдзе. Потым спусьцімся і ўсё вынесем. Усё чыста, ніякіх сьлядоў.

– Ён жа адразу цябе вылічыць, – кажу.

– У мяне алібі, – кажа Чапай.

– А, сапраўды, у яго трыпер, – шэпча мне Сабака, думаючы, што Чапай яго ня чуе.

20.45

Мы згаджаемся ісьці. Бяз Васі. Я кажу – давай так: Вася застанецца тут, тыпу на пасту, разумееш? ён у прынцыпе наш, і давай яго таксама лічыць, але ён зараз на пасту, Вася ў гэты час пераварочваецца на іншы бок і падае з крэсла. Мы падымаем яго спакутаванае цела і перакладваем на тапчан, я з падазрэньнем гляджу, што там Чапай сабе насьцяліў, а то мы з Васем пакуль жывем у адным пакоі, яшчэ прыцягне што-небудзь, ну, хопіць, думаю, і мы ідзем. Чапай нас праводзіць па вячэрнім заводзе, празь нейкія напаўразваленыя цэхі, дзе бегаюць шчуры і лятаюць птушкі, сапраўдны табе запаведнік, Сабака наступае на нейкую мэталічную херовіну і тая глуха бразгае, ціха, сычыць Чапай, асьцярожна, ён праводіць нас яшчэ па нейкіх калідорах, на падлозе валяюцца старыя газэты і дранае спэцадзеньне, потым мы праходзім пад самым плотам, асьцярожна, кажа Чапай, што такое? насьцярожваемся мы, не наступіце, коратка тлумачыць Чапай, мы асьцярожна перабягаем пад нацягнутым уздоўж плоту калючым дротам і апынаемся за нейкай чатырохпавярховай цаглянай будынінай, пакрытай новым шыферам. Усё, кажа Чапай, гэта парткам. Палезьлі.

Чапай лезе першы, бо ведае куды. Перад гэтым ён скідае свае кеды і хавае іх у кішэнях спартовых штаноў, што ты робіш? кажу, гэта для зручнасьці, кажа Чапай. Усё – пайшоў, і ён сапраўды чапляеца за ніжнюю галіну дрэва над самай сьцяной, рыўком падцягваецца, сядае на яе, потым устае і пачынае лезьці ўгору, пуцём, крычыць нам адтуль, чаго? не разумеем мы, я кажу – усё пуцём, паўтарае Чапай, галіна пад ім трашчыць, і ён ляціць проста на нас, я пасьпяваю адскачыць, а на Сабаку ён і ня трапіў, эх, абтрасаецца Чапай, трошкі не далез, давай ты – гаворыць ён мне, ага, кажу, зараз, не хапала яшчэ зваліцца з чацьвёртага паверху на ўсю гэтую купу гаўна, давай, кажу, нейкі іншы ўваход. Ну добра, кажа Чапай, добра. Можна проста празь дзьверы зайсьці. Яны што – не зачыненыя? пытаюся. У мяне ёсьць ключ, тлумачыць Чапай, а падрабіў. Дык навошта ж ты, підар, прымушаў нас лезьці на гэтае хуёвае дрэва? Так больш прыкольна, – кажа Чапай і вядзе нас да ўваходу. Мы перабягаем празь невялічкую пляцоўку, нідзе сапраўды нікога няма, але я так разумею, што ахова можа зьявіцца калі заўгодна, Чапай хутка адмыкае дзьверы, і мы сігаем унутр. Так, – Чапай пераводзіць дых, – цяпер наверх, там перчакайма да ночы, ахова пройдзе – залезем у парткам. А можа ў цябе і ад парткаму ключы ёсьць? пытаюся я з надзеяй, можа, ня трэба нічога ламаць? Былі, гаворыць Чапай, але гэтая сука замяніла, я ж казаў. Думаеце, для чаго я вас узяў – я сам дзьверы ня выламаю. А, кажу, я думаў таму, што мы сябры. Троцкі сраны, – шэпча Сабака. Усё-усё – рашуча кажа Чапай, наверх, патруль пройдзе, зламаем дзьверы і назад, наступнага разу яны зайдуць сюды ажно раніцай.

І мы сапраўды падымаемся на пляцоўку чацьвертага паверху, Чапай нешта там варожыць над замком, адчыняе дзьверы, мы выходзім проста на дах і бачым:

21.00

Многа-многа аранжавых рэек на Захадзе цягнуцца ад вакзала, што цямнее праваруч, і сьвецяцца пад сонцам, сонца вісіць у раёне Халоднай Гары, здорава, кажу я, я б на тваім месцы тут і жыў, кажу Чапаю, а ты зачыніўся ў капцёрцы і давішся там дэнатуратамі ўсякімі, Чапай сканфужана кракае, але марку трымае, бачыш, паказвае мне леваруч, што гэта? пытаюся, разглядаючы цудоўную тэрыторыю, дбайна, хоць і трохі хаатычна застаўленую жалезам, машынамі, бэтонам, трубамі, іншымі сьмешнымі рэчамі, заводы, кажа Чапай, большасьць зь іх не працуе, разумееш, не працуе, а раней працавалі? пытаюся на ўсякі выпадак, я гэты раён дрэнна ведаю, раней працавалі, кажа Чапай, раней усё працавала, да, кажу я, і працягваю разглядаць рэйкі, што паступова гаснуць і цямнеюць, ад вакзала адпаўзае бясконцы таварняк, гружаны лесам, і цягнецца на поўдзень, што там? паказвае Сабака ў напрамку таварняку, там поўдзень, кажу я, бачыш, сонца на Халоднай Гары, значыць там захад, а таварняк на поўдзень ідзе, бліжэй да мора, ты быў калі-небудзь на моры? пытаюся ў Сабакі, на моры? перапытвае той, не, на моры ня быў, я ўлетку на Салтаў ежджу, ясна, кажу, ты на Салтаў, а таварнякі на мора, лес вязуць, навошта на моры лес? пытаецца Сабака, ня ведаю, кажу, штосьці будуць будаваць, што? дапытваецца Сабака, флот, – неспадзявана кажа Чапай, трошкі, праўда, недарэчы.

Сабака глядзіць на сонца, што пачынае ўжо расьцякацца па Халоднай Гары, і кажа – я, кажа, калі вырасту, абавязкова адсюль зьеду, да? пытаюся, і куды? ня ведаю, кажа Сабака, на поўдзень, да мора, уладкуюся на флот, проста я зараз не магу бацькоў кінуць, разумееш, яны ж старыя, маю ж я неяк іх даглядаць, але вось праз пару гадоў – абавязкова паеду, мне тут не падабаецца – работы няма, бабак няма, цэны высокія, вось пачакаю пару гадоў – і на поўдзень. Ты яшчэ гэтыя два гады пражыві, – кажу я, сядаючы на прагрэты сонцам дах.

21.30

Чапай раіць тут і сядзець, тут нас ніхто ня ўбачыць, нават калі ахоўнік зойдзе ў парткам, сюды ён падымацца дакладна ня будзе, перасядзім яшчэ пару гадзін і спусьцімся, па цемнаце сюды было б цяжэй дайсьці незаўважнымі, усё прадумана, кажа Чапай, трасянем сёньня тлустых капіталістычных сьвіньняў, каб не асабліва зажыраліся, эксплуатуючы і без таго заёбаныя пралетарскія масы, і мы зь ім пагаджаемся – добра-добра, заёбаныя, дык заёбаныя, нам-та што, мы сядзім і маўчым, я гавару, цікава – дзе зараз Карбюратар, можа, ён даўно ўжо дома, сядзіць і перасыпае з далоні ў далонь цёплы попел свайго айчыма, а мы тут яго шукаем і ня можам знайсьці, да, ціха адгукаецца Сабака, паказваючы навокал – тут яго ня знойдзеш.

22.15

Пачынаецца дождж, зранку было сонечна і цёпла, паветра прагрэлася, вось і дах нагрэўся, я ўжо думаў усё – нармальнае лета пачалося, а тут ізноў – дождж, нямоцны, праўда, так – накрапвае сабе, арашае тэрыторыю, але ўсё адно непрыемна, асабліва калі ты сядзіш на даху чатырохпавярховага будынку на варожай завадской тэрыторыі, аплеценай калючым дротам, ня вельмі весела выходзіць, я нацягваю на галаву сваю старую джынсавую куртку і намагаюся заснуць, у каго-небудзь гадзіньнік хаця б ёсьць, пытаюся апошняе, па зорках зарыентуемся, кажа Чапай, мудак, кажа ў ягоны адрас Сабака, прывальваецца да мяне плячом і мы спрабуем заснуць. Час ад часу я чую галасы таварнякоў з вакзалу, нават паведамленьні чуваць, не з самога вакзалу, а ўжо з запасных пуцей, нейкія іхныя аб’явы, тыпу для сваіх, яны адзін з адным, здаецца, толькі праз мацюгальнік і размаўляюць, у іх іншыя паняткі прасторы й адлегласьці, я то заглыбляюся ў свой сон, то выходжу зь яго, нібы зь ценю на сонца, правальваюся туды, як у цёплы чорны сьнег, чорны-чорны, але ад гэтага ўсё адно цёплы, я думаю, што, цікава, зараз робіць Юрык, пра што ён думае ў сваім палацы, у яго на расьпяцьці Ісус быў залачоны, а крыжавіна – зялёная. Прыкольна, думаю я, можа, ва ўсіх цыганоў Ісус – залачоны, можа, гэта нейкая іншая вера, вера ў тое, што Ісус насамрэч залачоны, у іх тады павінна быць усё інакш, і гэтыя, як іх там, прарокі, павінны былі б прадбачыць прыход у сьвет такога вось хлопчыка – цалкам нармальнага ўсходняга хлопчыка, які фізыялагічна, ці там, анатамічна, нічым не адрозьніваўся б ад сваіх аднаклясьнікаў, акрамя таго, што ён залачоны, то бок не мэталічны, не жалезны, не пафарбаваны, а вось проста – залачоны, у яго скура павінна была б мець нейкую іншую атамную ці клеткавую структуру, там нешта магло б быць са складам соляў ці кальцыю ў скуры, нейкія такія хімічныя штукі, трэба будзе запытацца ў Чапая, ён разьбіраецца ў хіміі, ці можна генным способам вывесьці залачоную скуру, і ў колькі гэта можа абыйсьціся дзяржаўнаму бюджэту.

23.05

Ісус ня можа быць залачоным – кажа мне Ісус. Чаму ня можа? зьдзіўляюся. Гэта немагчыма, кажа ён, гэта ня ў тэму. Чаму ж тады цыганы думаюць, што ты залачоны? Цыганы, кажа ён, ведаюць, што я не залачоны, проста яны хаваюць гэта ад усіх іншых. Дзеля чаго? не разумею я. А дзеля таго, каб дыстанцыявацца ад астатніх, цыганы, – кажа Ісус, – карпаратыўныя, ім не патрэбна прыманьне іх веры іншымі, разумееш? Яны спэцыяльна стварылі залачоны вобраз Ісуса, каб усе думалі, што яны, цыганы, лічаць, што Ісус залачоны. Насамрэч яны лепш за іншых ведаюць, што я не залачоны. Але ўсё-ткі – чаму ты не залачоны?

Але Ісус не адказвае. Я толькі бачу перад сабой цяжарную Марыю і пад яе скурай, у яе жываце, лёгка пераварочваецца малы, яшчэ не народжаны Ісус, і нешта мне распавядае, і вось нарэшце змоўк, здаецца, я яго расчараваў, таму ён проста бавіцца пад скурай сваёй багародзіцы, пераварочваеца там, як касманаўт у стане бязважкасьці, кранаючыся вуснамі, і сьпінай, і іншымі часткамі скафандра тонкіх падатлівых сьценак, што атачаюць яго, плавае сабе ў мацярынскім улоньні, час ад часу падплываючы да паверхні і штурхаючы яе зь сярэдзіны, тады яго ножка або галоўка, або антэны прагінаюць Марыіна цела, і з-пад яе грудзей, ці з-пад яе жывата, як з гумовага шарыка, выпінаецца Ісус, які, у адрозьненьні ад мяне, ведае, што ніякага цела не існуе – ні майго, ні Марыінага, ні ягонага ўласнага, і што ўся скура нацягнутая цыганамі на крохкія і балючыя целы нашых каханьняў і нашых смуткаў проста дзеля таго, каб ніхто ня ведаў, што насамрэч ніхто і ні ў чым нас не абмяжоўвае, і што можна плысьці куды хочаш – няма ніякіх сьценак, няма ніякіх перасьцярогаў, няма нічога, што магло б цябе спыніць; і калі ён у чарговы раз дэфармуе яе скуру, акурат пад горлам, Марыя весела сьмяецца, бліскаючы вострымі зубамі, і я бачу, як яе нёба асьвятляецца аднекуль зьнізу мяккім залацістым бляскам, і гэтае залацістае зьзяньне перамешваецца зь белым густым малаком у яе лёгкіх, тады бляск цямнее і пераліваецца, і вочы ў яе – зялёныя-зялёныя.

19.60.93 (субота)

02.15

– Слухай, – альбо пайшлі ламаць дзьверы, альбо валім дахаты Я ўжо ўвесь мокры. Сабака, вунь, здаецца, наагул памёр.

Чапай падыходзіць да Сабакі і гідліва кранае яго сваім кедам.

– Нічога ён не памёр, – кажа. – Проста сьпіць моцна.

Дождж усё сыплецца, хопіць, кажа Чапай, мабыць, час ужо, гэта ты як, кажу, па зорах зарыентаваўся? па якіх зорах, крыўдуе Чапай, я проста чуў, як ахоўнік заходзіў, хвілін 15 таму, так што можам ісьці – мы будзім Сабаку, той спачатку не разумее, дзе ён і хто мы такія, але паступова вяртаецца ў прытомнасьць, і мы спускаемся ўніз.

2.25

Парткам на другім. Мы стаім каля дзьвярэй, значыць так, тлумачыць Чапай, ты – паказвае на мяне – ідзі ўніз да дзьвярэй, ты – паказвае Сабаку – будзеш мне дапамагаць, зараз я знайду што-небудзь цяжкае, і мы стукнем па дзьвярах, ды ладна, кажа Сабака і з нагі высаджвае дзьверы, – будзем тут ябацца яшчэ паўгадзіны, я задаволена ўсьміхаюся, я бы і сам – кажа Чапай, – выбіў, але ў мяне ж кеды, так, дадаю я, і трыпер. Мы хутка пераварочваем усё ў пакоі – дзьве шафы з паперамі, у адной пачатая пляшка каньяку, Сабака адразу ж пхае яе ў кішэню штаноў, дзьвюхтумбавы стол, начынены розным канцылярскім гаўном, як гамбургер халестэрынам, шнарым па падваконьнях, глядзім на стале, шукаем які-небудзь схоў, альбо хаця б невялічкі сэйф, што заўгодна, і раптам у кутку бачым тое, што шукалі – скрыню з-пад ксэракснай паперы, заклееную і запячатаную зьверху. Месяцовае зьзяньне прабіваецца скрозь жалюзі на вокнах і драпежна паблісквае на сьвежым сургучы. Яно – кажа Чапай. Я спрабую падняць скрыню, у прынцыпе яна ня надта цяжкая, можа быць. Што, кажу, бяром? Канешне бяром, кажа Чапай, бяром, давай, цягні яе да мяне, там паглядзім. Можа, яшчэ пашукаем? прапануе Сабака, здаецца, адчуваючы нешта, усё-усё, – нэрвуецца Чапай, досыць, валім адсюль. І мы выходзім з пакою, асьцярожна спускаемся ўніз, Чапай нешта мудруе з замком, нарэшце мы апынаемся на вуліцы, Чапай зачыняе за намі і мы вяртаемся дахаты – наперадзе я са скрыняй, за мной Сабака і ў канцы Чапай, ляпаючы кедамі па калюжынах.

2.55

– Зрывай сургучы! – кажа Чапай Сабаку.

– Што гэта? – Вася таксама прачынаецца і спалохана сочыць за намі з тапчана.

– Усё нармальна, – кажу, – ня бойся, – ты таксама ў долі.

– У якой долі? – баязьліва пытаецца Вася.

– Зараз убачыш, – кажу.

Сабака знаходзіць між зьмеевікамі шырокі кухонны нож і зразае пячаткі, павольна ўсё гэта размотвае і разгортвае, хутчэй, хутчэй! прысьпешвае Чапай, але Сабака робіць усё ўпэўнена і нясьпешна, адкрывае каробку і кажа – о, помнік! дастае адтуль бюст вышынёй недзе з паўмэтры і ставіць яго на табурэт.

– Што гэта? – не разумею я.

– Помнік, – кажа Сабака.

– Бюст, – папраўляе яго Чапай.

– Чый бюст? – пытаюся.

– Наш, – адказвае Чапай.

– Ты не зразумеў – хто гэта такі? – паказваю я на бюст.

Чапай задумліва працірае акуляры.

– Можа, гэта дырэктар? – гаворыць Сабака.

– Не, – кажа Чапай, – гэта не дырэктар. У дырэктара вусоў няма.

– А ён сабе для красы прырабіў.

– Усё адно не падобны, – кажа Чапай.

– Гэта нейкі марксыст, – мяркую я.

– Троцкі, – кажа Сабака. – Бачыш, нос які? Дакладна, Троцкі.

– Гэта ня Троцкі, – нэрвуецца Чапай. – У Троцкага барада. А ў гэтага барады няма.

– Гэта Троцкі ў Мэксыцы, – кажа Сабака.

– Гамбургскага пэрыяду, – дадаю я.

На Васю нават глядзець шкада.

– Ніякі гэта ня Троцкі, – бадзёрыцца Чапай, намагаючыся прыхаваць свой мандраж. – Гэта Молатаў. Член цк.

– Молатаў? – кажу я разгублена.

– Молатаў, – кажа Чапай. – Член цк, – дадае ён на ўсякі выпадак.

– Нішто сабе, – кажу.

Сабака насуплена дастае скрадзеную пляшку каньяку і пье з рыльца.

– Молатаў, – працягвае Чапай, – зь іх усіх адзіны нармальны быў тып. Ён быў геданістам. Як Ціта.

– Як што?

– Як Ціта. Любіў жанчын, спорт, рэстараны.

– Кактэйлі, – кажу я. – Адкуль ён у твайго дырэктара?

– Яны некалі рабілі іх, – кажа Чапай, падумаўшы. – З адкідаў. Тут быў спэцыяльны цэх суправаджальных матэрыялаў. Мне мой стары распавядаў.

– Бюст Молатава гэта што – суправаджальны матэрыял?

– Яны рабілі ня толькі бюст Молатава, – апраўдваецца Чапай.

– А што яшчэ?

– Яшчэ бюст гэтага, як яго – Варашылава. А гэты, здаецца, нейкім цудам ацалеў. Хацеў прадаць, сука, – жорстка кажа Чапай, – народны бюст.

– Слухай, ты! – не вытрымлівае Сабака. – Выходзіць што – мы ламалі дзьверы, хаваліся ад аховы, пакінулі там процьму сьлядоў і ўсё гэта дзеля гэтага дзяўбанага геданіста?

Чапай падыходзіць да яго, рашуча бярэ з рук каньяк, усаджвае ў сябе тыя 200 грамаў, што там былі, ідзе да тапчана, адсоўвае Васю і ляціць ніцма ў свой брудны бяздонны трыперны ложак. Нават ня скінуўшы кедаў.

3.30

– Значыць, робім так, – кажа раздражнёны Сабака, – забіраем усё бухло, сцэджваем брагу, бярэм траву, шмоткі, – ён глядзіць на Чапая, – не, хай падавіцца сваімі шмоткамі. Бярэм вось гэта, – ён паказвае на Молатава, – і валім, пакуль ахова нічога ня ўбачыла.

– А што зь ім рабіць будзем? – пытаюся я.

– Спалім, – кажа Сабака. – Адным уродам будзе меней.

– А Карбюратар?

– Які Карбюратар? – крычыць Сабака. – Ты што, не разумееш – валіць трэба! Давай, пайшлі.

– Куды?

– Ня ведаю, – кажа Сабака, – дахаты.

– Ты што, зьбіраешся ў такім стане перціся праз увесь горад? – кажу. – Зь бюстам на руках? Цябе возьме першы ж патруль.

– Давайце да ранку пераседзім, – раптам спакойна кажа Вася. Ён ужо апрытомнеў, ходзіць па пакоі, цягне з падваконьня нейкія брашуры, засоўвае у кішэню нейкую пакусаную асадку, адным словам – ён адзіны, хто не панікуе. – Раніцай нармальна выйдзем і ніхто нас ня возьме. Галоўнае – дасядзець да ранку.

– Так, – пагаджаюся я, – галоўнае – дасядзець.

5.30

Я спрабую разбудзіць Чапая, той толькі загаворвае скрозь сон на нейкай сваёй мове, на мове тагасьветных марксыстаў-леніністаў і адварочваецца ад мяне. Добра, кажу я Васю, пакінем яго тут, хай потым сам разьбіраецца, ён усё гэта ў прынцыпе прыдумаў, таму гэта ягоныя праблемы, добра, кажа ў сваю чаргу Вася, правільна, але Молатава бярэм з сабой, на фіга? кажу, на фіга нам Молатаў? засыплемся зь ім, па-першае, тлумачыць Вася, калі яго тут раніцай знойдуць – Чапаю кранты, адразу зразумеюць, хто дзьверы выламаў. Па-другое – Молатава можна здаць, ён жа ня проста шматок каляровага мэталу, ён жа яшчэ і скульптура, ёсьць людзі, якія плоцяць за такія рэчы вялікія бабкі. Ня ведаю, кажу я, ня ведаю, хто б заплаціў за Молатава вялікія бабкі, яшчэ за жывога – ладна, а за гэтую мумію, паказваю я, ну, ды хопіць, паспрабуем здаць, толькі каму?

Каму з маіх знаёмых можна здаць бюст Молатава? Вось так вызначаецца ўзровень асяродьдзя, у якім ты знаходзішся, так і не інакш. Ну, у мяне няма знаёмых антыквараў, знаёмых ювеліраў, знаёмых трунароў у мяне таксама няма, што маглі б зьбіць з гэтага бюста вусы і перарабіць яго ў галаву якой-небудзь Падзаборнай Людмілы Кузьмінішны, якая гераічна пала пад коламі пятага трамваю на скрыжаваньні вуліц Пушкінскай і Весьніна і там такі пахаванай, паколькі сабраць разам усё тое, што там ад яе засталося – на тым скрыжаваньні – выявілася немагчымым, вось, трунароў у мяне таксама знаёмых няма, далей – знаёмых скульптараў, для якіх гэты суправаджальны матэрыял зьяўляўся хоць бы якой эстэтычнай каштоўнасьцю, у мяне няма, знаёмых камуністаў, акрамя Васі і Чапая, для якіх гэта быў бы прадмет культу – няма, знаёмых дырэктараў гістарычных музэяў, для якіх гэты дзёўбаны геданіст меў бы якую-ніякую гістарычную вартасьць – няма, больш за тое – я ўпэўнены, што такіх дырэктараў музэяў няма наагул у прыродзе, вось што я думаю. Вось так, мне нават няма каму сплавіць зьнешне цалкам прыстойны бюст Молатава, члена цк, бля, як я жыву і дзеля чаго? дзеля чаго гэта ўсё? уся гэтая барацьба за выжываньне? Гульня на ўтрыманьне рахунку? дзеля чаго? мне зараз 19, праз 5 год, калі я не памру ад бытавога трыперу, мне будзе ўсяго толькі 24, Гайдар у такім веку ўжо нават палкі не вадзіў, што я буду рабіць у свае 24? ці будуць у мяне палкі? і калі будуць – куды я іх павяду? у прынцыпе я магу рабіць што заўгодна, ну, амаль што заўгодна, але тут такая праблема – што я нічога не хачу рабіць, гэта для мяне больш натуральна, хоць і ня ўсе гэта разумеюць, такая вось праблема.

Марусі! – выгукае Сабака, які перад гэтым стаяў ля вакна і нэрвова ўглядаўся ў сьвежы чэрвеньскі ранак, – Марусі можна, у яе поўная кватэра такога гаўна, можа ёй і гэты помнік падыйдзе. І тут мы ўсе ўзгадваем пра Марусю.

Але Марусі трэба папярэдне патэлефанаваць, просто так да яе завальвацца нельга – будзе горш. Маруся – гэта такі кшталту масток у зьнешні сьвет, уласна, ад яе ўпершыню ў жыцьці я даведаўся, што таксі, выяўляецца, можна карыстацца ня толькі, калі спазьняешся на вакзал, ці калі цябе п’янага давозяць да дому – а проста так. Вось проста ты выходзіш з дому і маеш кудысьці ехаць, і вось бярэш таксі. І што найпарадаскальнейшае – плаціш у канцы падарожжа таксісту бабкі – раней я ня ведаў, што і так можна, яна першая мне гэта паказала. І гэта пры тым, што яна самая малодшая сярод нас усіх. Ёй усяго толькі гадоў 16. Там такая гісторыя – яе тата з Каўказу, ён – я ня ведаю – ці то грузін, ці то азэр, па-мойму ўсё-ткі грузін, я ў гэтым не разьбіраюся, адным словам, ён генэрал, сапраўдны генэрал са сваёй колькасьцю гарматнага мяса ў казармах і самалётаў у ангарах, першую палову свайго цяжкага афіцэрскага жыцьця ён качаваў па Саюзе, ахоўваючы, я так разумею, мірнае неба нашай Айчыны, апошнія гадоў 10 завіс у Харкаве, з жонкай разьвёўся, іхняя адзіная дачка падрасла і паслала абаіх, генэрал купіў ёй прыкольную двухпакаёвую кватэру ў крутым будынку на плошчы, зь відам на муніцыпалітэт, праўда, на апошнім паверсе, пад самай вежай, на штосьці больш прыземленае ў яго не хапіла ці то бабак, ці то ракет на продаж, але ўсё гэта было крута, Маруся вучылася ў крутой школе, мела плойму грошай, ледзь не нарадзіла год таму, у свае 15, тата-генэрал ледзь-ледзь упрасіў яе зрабіць аборт, падарыў ёй за гэта жыгуль, Маруся на дзіва лёгка пагадзілася – аборт зрабіла, жыгуль расхуячыла і далей жыла сабе сваім жыцьцём, якое яна, з прыроджанай каўказскай мудрасьцю і жыцьцярадаснасьцю, своечасова падзяліла на прыгожае і карыснае – прыгожым у гэтым выпадку была крутая школа, двухпакаёвая кватэра і расхуячаны жыгуль, а карысным – усё тое сьмецьце і ўсё тое непатрэбства, зь якім яна мела справу ў вольны ад навучаньня час – Маруся ведала Сашу Чарнецкага, хадзіла на панк-канцэрты, жэрла таблеткі, паліла траву, піла партвейн, праўда без залежнасьці, то бок зранку пасьпяхова вырыгвала рэшткі паганага алькаголю і ішла вучыць Лабачэўскага ці што яны там у школах вывучаюць. Параноя, адным словам, тыповая параноя, за гэта мы яе і любілі. Да яе час ад часу можна было заваліць, толькі папярэдне патэлефанаваць і назвацца – яна нас ня ўсіх памятала, хоць і спала з усімі, для яе гэта быў ня сэкс, для яе гэта было штосьці значна цікавейшае, я ня ведаю што. Мы напіваліся ў яе пантовай кватэры, крычалі на яе балконе зь відам на муніцыпалітэт, глядзелі яе відэа, а потым засыналі ў яе ложку, часам нават безь яе. Мне ў гэтым выпадку нават ня столькі сэкс падабаўся, колькі сама магчымасьць прачнуцца з кімсьці, не аднаму, не сам-насам са сваім пахмельлем і сваімі крывавымі начнымі відзежамі, прачынацца з кімсьці – гэта заўсёды прыкольней, нават калі гэта Маруся, якая не памятае, як цябе завуць і што ты зь ёй учора рабіў. Яна надзвычай абыякава да нас усіх ставіцца, дакладней, яна кожны раз ставіць нас на месца, яна заўжды нібы гаворыць – тое, што вы ўсе ўчора мелі мяне, сьведчыць толькі пра тое, што зараз вы забярэце з сабой свае зарыганыя шмоткі, усю пустую тару, увесь свой канабіс, увесь свой гемарой, усё сваё гаўно і зваліце ў сваю каналізацыю, а я – Маруся – застануся тут, зраблю сабе малочны кактэйль і буду глядзець на ранішні муніцыпалітэт, да якога вось-вось пачнуць зьяжджацца ўсякія дэпутаты ці проста выпадковыя ўблюдкі, і гэта заўжды дзейнічала – прынамсі мяне гэта забівала кожнага разу, без варыянтаў, я разумею пра сябе ўсё, чаго мне пра мяне свайго часу не сказалі бацькі, не сказалі невядома чаму, магчыма, ім проста было мяне шкада.

Так ці інакш, але да яе без званка прыходзіць проста ня варта, можна нарвацца на старога генэрала, хоць я яго, шчыра кажучы, у вочы ніколі ня бачыў, Маруся неяк усё гэта разводзіла, яна любіла сябе і сваё жыцьцё і, вядома ж, не хацела, каб у яе булёне плавалі лішнія мухі, акрамя таго, стары, мабыць, і сам падазраваў, што яго ўлюбёная дачка-Маруся не заўсёды прытрымліваецца ўнутранага гарнізоннага распарадку, таму, калі хацеў наведаць дзіцё, таксама заўжды папярэдне тэлефанаваў ёй, такі ўжо ў іх на Каўказе звычай, тады яна выкідала за акно ўсіх сваіх выпадковых гасьцей, прымушала іх забіраць з сабой пустую тару і недарэзаную вараную кілбасу, высыпала праз фортку бычкі, выкідала ў сьметніцу ўсе бульбулятары, ссыпала крошкі ва ўнітаз, адным словам – згортвала дэкарацыі і вярталася да нармальнага жыцьця, у якім быў тата-генэрал, узброеныя сілы рэспублікі, рэгулярнае харчаваньне, спартыўныя залі, тэнісныя корты, нармальныя знаёмыя, вышэйшая адукацыя, добрая музыка, маецца на ўвазе – жывая добрая музыка, ня ў запісах, хоць і добрыя запісы таксама – карацей, увесь той мінімальны набор пратэзаў і штучных сківіцаў для больш зручнага перасоўваньня па гэтым жыцьці, якімі цябе адорвае сістэма ў тым выпадку, калі ты пагодзішся перапісаць у сваім тэстамэнце на яе імя ўласныя ныркі, лёгкія, палавыя органы і душу. Яна ўсе гэтыя пратэзы мела, таму магла сабе дазволіць выпендрывацца і час ад часу досыць такі глыбока занурвацца ў каналізацыйныя люкі грамадства, залазіць на пару сутак на адваротны бок месяца, што да таго ж знаходзіўся ўвесь час ня так ужо і далёка адсюль – перабываць там нейкі час на траве і партвейне, далучыцца хоць часова да Вялікай Нэрвовай Сыстэмы, Рванага і Залатанага Сеціва Кровазвароту і Каханьня, занурыцца з галавой у плыні лімфы, лайна і спэрмы, на самым дне якіх, як некаторыя думаюць, і знаходзяцца найбольш масыўныя і цудоўныя кавалкі шчасьця, хоць напраўду там нічога няма, гэта ўжо я вам дакладна кажу.

6.00

Таму мы ёй абавязкова затэлефанавалі б, калі было б адкуль, але выходзіць так, што найбліжэйшы тэлефон знаходзіцца на кпп, дзе нас чакаюць ахоўнікі зь ятаганамі й агнямётамі, з ручнымі гранатамі і супрацьпяхотнымі мінамі, дбайна закапанымі на завадскіх клюмбах, адным словам – я б туды не пайшоў, асабліва маючы пры сабе вусатага Молатава, лепш ужо іншым разам, як-небузь калі ўсё ўсталюецца, мы лепш забярэм усё, што нам трэба – гаворым мы між сабой і забіраем усё бухло і рэшткі травы, Вася нават нейкія брашуры бярэ з падваконьня – і мы вылазім праз плот. Я яшчэ кажу, можа, – кажу, – запіску Карбюратару пакінем, каб ведаў, дзе нас шукаць, але Вася скептычна кажа, што гэта будзе запіска не для Карбюратара, а для пракурора, таму, сапраўды – навошта нам лішні клопат, раз ужо так здарылася, то трэба з годнасьцю выйсьці з гэтай сытуацыі, па-іншаму і быць ня можа. Чапай працягвае пераварочвацца ў ложку вакол уласнай восі, так, нібы хтосьці яго ў сьне раскручвае, бы нейкі махавік, жадаючы запусьцісь нешта вельмі важнае для гэтага сьвету, але яно ўсё ніяк не запускаецца, круці гэтым махавіком, не круці, усё адно нічога не атрымаецца, толькі спакутаванае і хворае цела будзе балець, як аскепак, усаджаны д’ябальскімі артылерыстамі ў задніцу марксызму-ленінізму і пакінуты там на ўспамін яшчэ адной загубленай душы.

6.15

Мы праходзім ранішнім прыватным сэктарам, выходзім на тую самую плошчу перад цыркам, я цягну вусатага Молатава, Сабака цягне бухло, брагу мы, вядома, ня сцэджвалі, але свае, сумленна вырваныя ў дзядзі Робэрта тры каньякі, мы пакінулі пры сабе, а Вася ідзе проста так, яму найгорш, ва ўсякім разе ён так кажа, і ў нас няма падставаў, каб яму ня верыць. Нам тут толькі перабегчы праз мост, павярнуць да царквы, прапаўзьці некалькі кварталаў і выйсьці на плошчу, там яшчэ раз перабегчы вуліцу і заскочыць у пад’езд будынку зь вежай, і калі нам пашчасьціць і нас ніхто ня спыніць, жыцьцё пасьпяхова працягнецца яшчэ на некалькі гадзін, да абеду дык дакладна.

6.45

Маруся зноў пафарбавалася. У арыгінале яе валасы маюць, здаецца, чорны колер, мабыць чорны, гэта было б натуральна, усё-ткі яна з Каўказу, зараз яна пафарбаваная ў нешта цёмна-чырвонае і вельмі коратка пастрыжанае, на ёй чорны халацік, пад якім ужо нічога, акрамя самой Марусі, няма, яна вывальвае ўсё гэта на нас, нам і бяз гэтага дрэнна, а тут яшчэ такое, вы хто? пытаецца яна спачатку, потым пазнае-ткі Васю, мяне яна ніколі не пазнае, і гэта мяне ўжо нават ня крыўдзіць, а Сабака наагул ні на што не прэтэндуе, ну, – кажа, – што – прынесьлі? яна яшчэ сьпіць, проста стоячы пасярод калідору, стаіць і сьпіць, але пра нешта размаўляе з намі, дрэнна, праўда, размаўляе, але хоць нешта, добра што наагул нас пусьціла. прынесьлі? пытаецца яна зноў. што прынесьлі? не разумее яе Вася. Ну вы ж абяцалі – кажа Маруся, я напружваюся, нешта тут ня тое, можа, лепш адразу зваліць і не чакаць чарговых непрыемнасьцяў з боку генэралітэту, вы ж толькі што тэлефанавалі, – напаўсонна кажа Маруся, – я ж прасіла. Гэта ня мы тэлефанавалі, – кажа Вася, – ня вы? зьдзіўляецца яна, ня мы. а што табе трэба? пытаецца Вася. у нас усё ёсьць, можна мы ў цябе перасядзім? Маруся расчаравана паціскае плячыма, маўляў, сядзіце, мне якая розьніца, паварочваецца і зьнікае ў пакоі, а мы застаемся ў калідоры з нашым сябрам Молатавым, членам цк.

– Нешта ня радая яна нам, – кажа Сабака і ідзе на кухню.

– Яна нікому ня радая, – кажу я, ідучы за ім. – Чаго ёй радвацца.

– Ну, а чаго і б не радвацца, – гаворыць Сабака, разьліваючы каньяк па гліняных кубачках. – Калі б мне хто з ранку прынес тры пляшкі каньяку – я б радаваўся.

– Калі б мне, – кажу я, выпіваючы, – зранку прынесьлі бюст Молатава, я б яшчэ падумаў, ці радавацца.

– Трэба яе разбудзіць, – кажа Сабака, наліваючы па новай. – А то неяк непрыгожа – прыйшлі, сядзім, бухаем.

– Сапраўды – непрыгожа, – кажу. – Але лепш не будзіць. Лепш самім паспаць. Я, – кажу, – ужо другую ноч паспаць нармальна не магу. Спачатку мусарня, потым гэты марксыст у кедах. Спаць хачу. Пайшлі спаць.

– Спаць? – пытаецца Сабака. – Ведаеш, я зараз у такім стане, што проста баюся спаць.

– Чаму баішся? – пытаюся.

– Я баюся, што засну і проста не дадумаюся прачнуцца, разумееш?

Сабака налівае па новай, але я ўжо адмаўляюся, усё, кажу, досыць, пайшлі спаць, Сабака незадаволена падымаецца, мы знаходзім у адным з пакояў на канапе Васю, які захутаўся ў нейкую коўдру і пасьпяхова сабе сьпіць, і нам не застаецца нічога іншага, як ісьці шукаць нейкі іншы ложак ці канапу, ну хоць што-небудзь, мы заходзім у іншы пакой і бачым там пасярод вялікага, добра знаёмага нам ложка, Марусю, ужо нават без халаціка, якая запхала галаву пад падушку і так сьпіць і на нас асаблівай увагі не зьвяртае, дзіўная бясконцая ноч, што перацякае ў такі самы ранак, нашы сябры распаўзаюцца па кутках і зь імі губляецца ўся сувязь, яны нібы паміраюць штодня а 7 раніцы, выглядае ўсё гэта ва ўсякім разе менавіта так, калі ня больш страшна, усё – я сплю, – кажу я Сабаку, ён падыходзіць да ложка, пасунься, – кажа Марусі, і адсоўвае яе на край ложка, можаш спаць, – кажа мне, не, кажу, давай ты да яе, чаму я? пытаецца Сабака, а чаму я? кажу, ты ж спаць хочаш, а я, – кажа, – яе баюся. Я пазяхаю і згаджаюся, але ўсё-ткі кладу паміж сабой і Марусяй Молатава, так – на ўсякі выпадак.

9.57

– О, чорт! – крычыць яна. – Гэта яшчэ што такое?!

Я прачынаюся і напалохана гляджу навокал. Побач са мной на ложку сядзіць Маруся, зусім безь нічога, прыкрываецца падушкай і напалохана глядзіць на мяне.

– Чорт! – крычыць яна. – О, чорт! Гэта што такое?

– Не крычы, – я спарабую супакоіць яе. – Чаго ты крычыш?

– Гэта яшчэ што такое? – паказвае яна на бюст адной рукой, другой прытрымліваючы падушку. Сабака таксама прачнуўся і адбег да дзьвярэй. Здаецца, Маруся яго напужала.

– Гэта бюст, – адказваю. – Не крычы.

– Чорт!

– Ну, што ты? – кажу я напалохана. – Бюст. Усяго толькі бюст. Гэта мы прынесьлі.

– Навошта? – зь недаверам пытаецца Маруся.

– Ну, проста так, – кажу. – Думалі, можа, табе патрэбны.

– Мне не патрэбны, – нэрвова кажа яна.

– Добра, зараз мы яго забярэм.

– А як вы сюды трапілі? – пытаецца Маруся.

– Ты ж нас сама пусьціла, – кажу я разгублена.

– Навошта?

– Ня ведаю, – кажу. – Мы прыйшлі, ты пусьціла.

– Вы прынесьлі? – пытаецца Маруся, пэўна, нешта прыгадваючы.

– Што? – не разумею я.

– Ну, што-небудзь.

– Вось, – кажу я, – Молатава прынесьлі.

– Якога Молатава? – не разумее яна.

– Члена цк.

– Дзе ён? – не разумее Маруся.

– Ну, вось, – паказваю я на Молатава.

Маруся намагаецца хоць нешта зразумець. Потым дастае аднекуль цыгарэту з запальнічкай і пачынае паліць, нэрвова ўсё абдумваючы.

– Даўно вы тут? – пытаецца.

– Ня вельмі, – адказваю. – Гадзіны дзьве-тры.

– Ясна, – кажа яна.

Мы сядзім зь ёй на яе ложку і моўчкі глядзім адно на аднаго. Яна сымпатычная, п’е замнога, але ўсё адно сымпатычная. Асабліва з падушкай.

– Хочаш папаліць? – пытаюся.

Яна падымае цыгарэту і паказвае мне – маўляў, я ж палю.

– Мы прынесьлі, – кажу.

– Прынесьлі? – яна вокамгненна прачынаецца. Здаецца, гэта быў пароль, ва ўсякім разе – правільная камбінацыя словаў, якая ўсё прыводзіць у дзеяньне. Мне аж самому спадабалася, таму я паўтарыў:

– Так, – кажу, – мы прынесьлі.

– Чорт, – кажа Маруся, і, баязьліва азіраючыся на Молатава, кладзе падушку на месца.

10.15

Зранку на такія рэчы лепш наагул не глядзець, або, калі ўжо глядзіш, то хіба што скрозь пальцы. Мы так і робім, і, пакуль яна ходзіць па пакоі і зьбірае свае трусікі і шкарпэткі, нацягвае свае фірмовыя джынсы, апранае розныя мэдальёны і бранзалеткі, мы ідзем сабе на балкон і чакаем яе там. Яна выходзць на балкон зь вялікай чорнай люлькай, і далей мы ўжо проста стаім сабе на балконе і амаль ні пра што не размаўляем, так хіба што – глядзім на ранішнія залеўныя нябёсы, на пусты суботні муніцыпалітэт, ва ўсім гэтым столькі паветра і вільгаці, нібыта мы раптам апынуліся ў чыіхсьці лёгкіх, напрыклад – у лёгкіх старой камбалы, што наглыталася ледзяных арктычных хваляў і цяпер ляжыць сабе на дне акіяну, моўчкі пакутваючы ад перадозу.

– Як у цябе справы? – пытаюся. Мы апошні раз бачыліся недзе зь месяц таму, было яшчэ зусім холадна, мы тэлефанавалі ёй з вакзала, а што мы рабілі, дарэчы, на вакзале? ня памятаю ўжо, але тэлефанавалі мы ёй дакладна з вакзала, яна сказала – ок, прыходзьце, вазьміце бухла толькі, мы ўзялі пляшку кайзэра, потым выходзілі яшчэ, яна тады была пасьля нейкага масажнага кабінэта і пахла нейкімі крэмамі, у яе тады былі трошкі даўжэйшыя валасы і нейкага іншага, здаецца, колеру, хоць якога менавіта – узгадаць не магу.

– Дрэнна справы, – кажа яна.

– Штосьці здарылася?

– Здарылася, – кажа яна, – здарылася. У школе праблемы. Іспыт заваліла.

– Прыкольна, – кажу. – Ты ў школу ходзіш.

– Нічога прыкольнага, – кажа яна. – Поўнае гаўно.

– Ясна, – кажу.

– Мы павінны былі напісаць навуковую працу, – кажа Маруся, грэючы люльку ў руках. – Тэма, ведаеш, якая была?

– Якая? – пытаюся.

– «Што я думаю пра работу муніцыпальных службаў».

– А што гэта?

– Муніцыпальныя службы?

– Ну.

– Ну, там, скажам, пажарныя. Або газавая служба. Камунальнікі, адным словам.

– Ясна, – кажу я. – І што ты напісала?

– Я напісала пра палівальныя машыны.

– Пра якія машыны?

– Пра палівальныя машыны. Тыя, што раніцай паліваюць вуліцы, бачыў?

– Бачыў, – кажу. – Ты што-небудзь ведаеш пра палівальныя машыны?

– У мяне перад гэтым была нейкая жахлівая ноч. Я амаль не спала. Прыйшла на ўрок – а мяне проста разрывае на шматкі, разумееш? Я ледзь не памерла.

– Ну, так пайшла б дахаты.

– Гэта ж іспыт.

– Папрасіла б тату, ён бы падагнаў пару бэтээраў, і ўсе праблемы.

– Табе лёгка казаць. У цябе тата не вайсковец.

– Да, – кажу, – дзякаваць богу.

– Яму, напраўду, вельмі падабаецца, калі я яго аб нечым такім прашу. Таму я яго ніколі і не прашу.

– Ага, – кажу.

– Гэта брат яго пастаянна доіць.

– У яго ёсьць брат? – пытаюся.

– У мяне ёсьць брат, – Маруся нарэшце распальвае люльку. – У мяне ёсьць старэйшы брат.

– Чаму я яго ніколі не бачыў?

– Я яго сюды не пускаю.

– Чаму?

– Я яго ненавіджу. Хоць раней вельмі любіла.

– І што здарылася?

– Ён чапляўся да мяне.

– Сур’ёзна?

– Сур’ёзна. Ён мяне некалі ледзь ня згвалціў, добра, што ўкураны быў – у яго проста нічога ня выйшла. А так, уяўляеш – мог бы стаць маім першым мужчынам.

– Да, – кажу, – бывае. А мой брат за мяне ў дзяцінстве заступаўся.

– А да мяне, – кажа яна, – у дзяцінстве ніхто не чапляўся. Баяліся...

11.00 – 12.00

– Ну, і што?

– Што?

– Ты пра палівальныя машыны нешта распавядала.

– А, так, – згадвае яна. Мы сядзім на балконе, Сабака сьпіць у кутку, а мы сядзім на нейкіх кілімчыках і глядзім у неба, Маруся зусім разгубленая, яна водзіць навокал пустымі вачыма, спрабуючы зачапіцца хоць за нешта, але ў яе гэта ня надта выходзіць, праўда, вось на мяне зьвярнула ўвагу, спрабуе нешта гаварыць. – У мяне відзежа была. Я ноч напярэдадні ня спала, разумееш, і тут гэтая работа. Адным словам, я напісала ім штосьці кшталту таго, я ўжо дакладна ня памятаю, але галоўная думка там такая была, што напраўду гэтыя палівальныя машыны, яны паліваюць зусім не вадой.

– А чым?

– Ты разумееш, – яе голас раптам робіцца сур’ёзны і напалоханы, – я калісьці раніцай прачнулася, вельмі рана, яшчэ шостай не было, і мяне нешта перамкнула, што трэба купіць малака, і я ўзяла нейкі тэрмас і ў тапках пайшла шукаць малако.

– А шостай ранку?

– Я ня ведала, – кажа яна, – што толькі шостая. Я проста выйшла на балкон, а было ўжо сьветла, гляджу – унізе праязжаюць гэтыя штукі, ну, – палівальныя машыны, я чамусьці падумала, што гэта малакавозы, яны ж падобныя, пагадзіся.

– Ну, не зусім.

– Чаму?

– Дзе ты бачыла, каб малакавозы палівалі вуліцы малаком?

– Малаком? – тут Маруся замаўкае, пэўна, у яе зараз зноў відзежа, але я пасьпяваю выцягнуць яе назад.

– Але, – кажу, – сапраўды падобныя. Прынцып такі самы. Нешта возяць сабе ў бочках. Пажарныя машыны таксама падобныя.

– І цыстэрны з нафтай, – кажа Маруся.

– Да, – кажу, – цыстэрны з нафтай таксама, у прынцыпе, падобныя да малакавозаў.

– Я тады падышла да палівальнай машыны са сваім тэрмасам, – працягвае Маруся, – і тут, ты разумееш што – у мяне трапіў струмень вады, ён ударыў акурат у мяне, у цела, у твар, на рукі, нават тэрмас з рук выбіў. І вось тут, ты разумееш, я паднесла рукі да твару, па іх сьцякала халодная вада, і панюхала іх. Ведаеш, чым яны пахлі?

– Чым? – пытаю.

– Газам.

– Якім газам?

– Ня ведаю, – кажа Маруся. – Але дакладна – газам. І я, ведаеш, што падумала – гэта ў прынцыпе магло быць зроблена наўмысна, разумееш – яны наўмысна падмешваюць у ваду для паліваньня танізуючы газ, скажам, для таго, каб, з аднаго боку, насельніцтва прастымуляваць перад пачаткам працоўнага дня, а зь іншага – скіраваць энэргію гэтага самага насельніцтва ў прадуктыўнае рэчышча, паколькі газ гэты павінен быў быць выраблены на аснове псыхатропных штук, народ бы па-свойму заводзіўся і весела валіў бы на вытворчасьць.

– І ты ўсё гэта напісала?

– Так, – кажа Маруся, – напісала. У мяне ж відзежа была. Я яшчэ пачала прыдумляць розныя варыяцыі на гэтую тэму, там, скажам, усе элементы, прысутныя ў газе, трапіўшы ў паветра, пачыналі дзейнічаць толькі праз 45 хвілін. І калі палівалкі выкідалі газ у паветра, напрыклад, а 6.15, да 7 ён дзейнічаў толькі часткова і быў якраз надзвычай шкодным для чалавечага арганізму.

– А гэта для чаго?

– Каб адрэгуляваць распарадак дня ў гарадох. Калі ты выпрэшся на вуліцу да 7 – ты хапаеш сваю пайку шкодных рэчываў і цябе цэлы дзень выкручвае, разумееш? Пры гэтым, калі ты выходзіш з дому, ну хаця б роўна а 7 – ты нармальна закачваешся правільнай сумесьсю і цэлы дзень кілбасішся ў імя дабрабыту бацькаўшчыны, выходзіць эканомна і рацыянальна.

– І ты ўсё гэта напісала?

– Ага.

– Ведаеш, – кажу я, – я б на тваім месцы ўсё-ткі пагаварыў бы з татам. Пара бэтээраў – і пра твой газ ніхто не даведаецца... Альбо адна вадародная бомба, – дадаю, падумаўшы.

12.00 – 13.00

– Не, – кажа яна, – я лепш проста перапішу. Напішу пра нешта іншае. Скажам, пра трамвайнае дэпо.

– Уяўляю сабе гэтую работу, – кажу. – Слухай, у нас тут насамрэч праблема. У нашага сябра бацькі памерлі.

– Усе? – перапытвае Маруся.

– Не, – кажу. – Часткова. Айчым.

– А што за сябар?

– Карбюратар. Памятаеш яго?

– А які ён?

– Ну, – кажу, – у яго такі сьмешны твар, далёкаўсходні. Скулы высокія, вочы вузкія, памятаеш?

– Гэта такі, – гаворыць яна, – падобны да кітайца?

– Хутчэй да мангола, – адказваю.

– А якая розьніца?

– У манголаў няма пісьмовасьці.

– А ў кітайцаў?

– А ў кітайцаў пісьмовасьць была, яшчэ калі не было манголаў.

– Так, – гаворыць Маруся, – я яго памятаю. Ты калісьці зь ім прыходзіў. І што цяпер?

– Ну, што, – кажу, – цяпер нам трэба яго знайсьці. Заўтра пахаваньне. А яго нідзе няма. Уяўляеш?

– Да, – гаворыць Маруся, – лажа. А як ты кажаш яго завуць?

– Карбюратар.

– Дзіўнае імя.

13.00 – 14.00

– Карбюратар?

– Ну.

– Слухай, – Маруся нарэшце падымае галаву і глядзіць на мяне больш-менш прытомна. – Дык гэта той чувак, у якога татапамёр?

– Айчым.

– Ды адзін хуй, – канчаткова прачынаецца Маруся. – мне ўчора тэлефанаваў ваш знаёмы, гэты, такі тоўсты, брудны.

– Какава, – кажу.

– Што?

– Завуць яго так – Какава.

– Кашмар, – кажа яна. – Вось, дык ён учора тэлефанаваў, вас шукаў.

– Табе тэлефанаваў?

– Ну, а каму? – Маруся спрабуе падняца на ногі. – Шукаў вас, казаў акурат пра гэтага вашага, як ты сказаў?...

– Карбюратара.

– О, – Карбюратара. Сказаў, здаецца, што ведае, дзе ён.

– А дзе ён?

– Карбюратар?

– Ды не Карбюратар, – я таксама падымаюся, – гэты – тоўсты ўблюдак?

– Ён у Гошы. Адтуль і тэлефанаваў.

– Хто такі Гоша?

– Ты што? – пытаецца яна. – Ты дзе жывеш? Гоша – гэта рэдактар нашай наймаднейшай газэты. Гэтая ж вось скаціна, здаецца, у яго працуе, – Маруся паказвае на соннага Сабаку.

– Гэта рэдактар, ці што? – да мяне нарэшце даходзіць.

– Ну, а я табе пра што кажу?

– А як да яго наш Какава трапіў?

– Адкуль я ведаю, – гаворыць Маруся і ідзе ў пакой.

– Пачакай! – крычу я ёй. – А ты яго тэлефон ведаеш?

– Ня ведаю, – крычыць Маруся аднекуль з кухні. – Адрас ведаю. Я зь ім спала некалькі разоў, у яго дома. У яго вялікая кватэра, тут недалёка, на Гогаля. Ён там адзін жыве.

– Усё адно, пачакай, – я знаходжу Марусю на кухні, яна корпаецца ў лядоўні, дастае адтуль слоічак зь мёдам, падае ў крэсла і пачынае есьці. – Пачакай, – паўтараю, – а што ён табе сказаў?

– Што яшчэ? – Маруся на хвіліну задумваецца. – Больш нічога. Сказаў, што ведае, дзе гэты ваш... ну карацей, у якога тата памёр... то бок – айчым. Сказаў, што калі захочаце – можаце знайсьці яго ў Гошы.

– А як ён там апынуўся?!

– Ды адкуль я ведаю! – не вытрымлівае Маруся і пачынае крычаць. – Адкуль я ведаю? Можа, Гоша яго недзе зьняў!

– Як зьняў? – не разумею я.

– Моўчкі! Узяў – і зьняў. Ты што – ня ведаеш Гошу?

– Ня ведаю.

– Гоша – підар нумар адзін у гэтым дзёўбаным горадзе. Ён па гэтым прынцыпе і рэдакцыю сабе падбірае. Я зь ім з прынцыпу пераспала, тыпу – прынцып у мяне такі. Таму, можа, ён недзе зьняў вашага сьмярдзючку, адтрахаў, а цяпер утрымлівае ў сябе на Гогаля, я ня ведаю, адным словам, – яна замаўкае і працягвае зьлізваць свой жоўта-гарачы халодны мёд.

14.15

– Слухай, мы пойдзем.

– Угу, – кажа яна.

– Дай адрас Гошы.

Маруся дастае нейкі нататнік, абцягнуты жоўтай скурай, штосьці ў ім піша, вырывае аркуш і працягвае мне. На, гаворыць, толькі там трэба званіць доўга, кватэра вялікая, ён можа спаць і проста не пачуць. Скажаце, што ад мяне, а то ён вас ня пусьціць, зразумеў? зразумеў, кажу, дзякуй табе, ну усё – валіце, кажа яна і адразу забываецца на нас. Мы ўжо выходзім, і тут – ужо ў дзьвярах – я паварочваюся і кажу ёй:

– Маруся, – кажу я. – Слухай, тут такая рэч.

– Ну?

– Можа, возьмеш нашага Молатава?

– Молатава? – перапытвае яна.

– Ну, да, Молатава. Нам яго ўсё адно напружна цягаць за сабой, а табе можа падыйдзе. Усё-ткі член цк.

Маруся падыходзіць да мяне, разглядае Молатава, праводзіць рукамі па ягоным твары і кажа:

– Добра. Я яго вазьму. Ён мне падабаецца – ён падобны да майго таты. У яго такая самая хуйня на кіцелі.

– Гэта не хуйня, – кажу я. – Гэта ордэн Леніна.

Добра, кажа Маруся, хрэн з вамі – вось вам бабкі – яна суе мне купюру, давайце я вас адвязу, а то вас заграбуць яшчэ ў пад’ездзе, пастаў – кажа яна мне – пастаў Молатава на балконе, ён цяпер мой, я паслухмяна адношу Молатава на балкон, і мы ідзем уніз, Маруся падводзіць нас да гаража, брама гаража абабітая жалезам і медзьдзю, сапраўдная табе брама ў пекла, за такой брамай трэба хаваць драконаў, або атамныя бамбавікі, нешта апакаліптычнае, адным словам. Сьмешна, але ў Марусі там усяго толькі расхуячаны жыгуль, у самай браме ёсьць ячшэ адна – меншая, таксама абабітая жалезам, Маруся адчыняе менавіта яе, заходзьце – кажа, можа, кажа Вася, адчынім усю браму, вы заходзьце, кажа Маруся, я сама адчыню, а то хто-небудзь убачыць, як вы круціцеся каля гаража – пачне распытваць, я сама, лезьце ў машыну, мы заходзім ў цёмны гараж, сапраўды бачым там расхуячаны, але цалкам баяздольны жыгуль і запіхваемся ўтрох на задняе сядзеньне – я, Вася Камуніст і Сабака Паўлаў, Сабака спачатку хоча лезьці на пярэдняе сядзеньне, але правае крыло наглуха разьбітае і ўмятае ўнутр, таму мы бярэм Сабаку да сябе, так бы мовіць – на калені. Маруся нейкі час стаіць каля брамы, дастае аднекуль з кішэні джынсаў недабітую папяросу, хутка яе дабівае і раптам згадвае, што яна на нешта забылася, на што я забылася, думае яна, на што? чаму я каля гаража, мабыць, я хацела некуды ехаць, але куды? засяроджваецца яна, задумліва заходзіць унутр і сядае за руль, ну, што, Маруся, нэрвова крычыць ёй Сабака, паехалі? паехалі, рэагуе на заклік Маруся, уключае рухавік і ўрубае задні ход. Адчыніць браму яна, канешне, забываецца.

– Вылезеш? – пытаюся.

– Вылезу-вылезу, – кажа Маруся. – Усё добра.

– Ідзі дахаты, – кажа ёй Вася. – Дойдзеш сама?

– Дайду, – кажа Маруся.

– Дакладна дойдзеш? – пытаецца Вася.

– Ага, – кажа яна і спрабуе зноў завесьці машыну.

Вася перахіляецца з задняга сядзеньня і забірае ў яе ключы. Разам мы выцягваем нашу сяброўку з крэсла пілота, зачыняем за сабой гараж, укладваем ёй у рукі яе ключы і ідзем сабе, думаючы яшчэ – дойдзе яна ці ня дойдзе, і калі дойдзе – то куды, але так выходзіць, што пакуль мы выбіраемся на плошчу і глядзім адтуль на будынак насупраць муніцыпалітэту, Маруся нейкім цудам апынаецца на сваім балконе і ўжо сядзіць там, прытуліўшыся да Молатава, два няшчасныя стварэньні – Маруся ў фірмовых драных джынсах і футболцы з ролінг стоўнз і Молатаў, член цк, стары геданіст, аматар кактэйляў – бліжэй да неба, няхай усяго толькі на некалькі мэтраў, але – бліжэй.

Частка другая.

Рака, што цячэ супраць уласнай плыні.

15.15

Я цісну доўга і настойліва, у мяне проста няма выбару, што тут скажаш – калі яго тут зараз ня будзе, нам давядзецца вяртацца дахаты, а там яшчэ невядома, што нас чакае, наагул – тады ўся гэтая задума страчвае сэнс, навошта мы тады другі дзень цягаемся па горадзе, спрабуем хоць нешта выправіць у гэтай, даволі-такі лажовай, сытуацыі, так што галоўнае – каб ён тут быў, але ніхто не адчыняе, і я ўжо думаю, ну, хопіць, ня выйшла, пахаваюць айчыма і, па ўсім, паедзе наш сябра потым на сорак дзён, калі ўжо ім так дужа трэба, яны могуць усё гэта для яго зафіксаваць, сфатаграфаваць ягоны попел, або зьняць на відэа, каб потым забіты горам Карбюратар пераглядаў жалобную цырымонію доўгімі зімовымі вечерамі, перад сном, Сабака зрэшты не вытрымлівае і пачынае біць у дзьверы нагой, я хачу яго супакоіць, але тут за дзьвярыма чуваць нейкае шамаценьне, нехта, здаецца, ідзе, дзьверы сапраўды адчыняюцца, і да нас выходзіць лысы тоўсты чувак у сінім шаўковым халаце.

– Што нада? – пытаецца ён.

– Нам Какаву нада, – адказвае яму Сабака.

Чувак моўчкі дастае з кішэні халату газавы пісталет і прыстаўляе яго да Сабачае пысы.

– Якую какаву? – пытаецца ён.

– Наш сябра, – перапужана говарыць яму Сабака. – Какава.

– Што ты грузіш? – нэрвуецца чувак, па ўсім відаць – Гоша.

Вася хаваецца за маёй сьпіной, а я думаю – як жа яго завуць, гэтага нашага Какаву – як жа ж яго завуць, як могуць назваць данбаскага інтэлігента? мабыць, Андрушай, сапраўды – Андрушай.

– Андруша, – кажу я. – Нам патрэбны Андруша. Мы яго сябры.

– Да? – недаверліва перапытвае Гоша. – Ну, ладна, заходзьце, – кажа ён. Але пісталет не хавае. Раптам ён бачыць у Сабакі заплечнік і кажа: што там?

– Бухло, – кажа Сабака.

– Давай, – гаворыць Гоша.

Сабака дастае пляшку каньяку, аддае Гошу, той моўчкі запіхвае яе ў кішэню халата, і мы заходзім за ім і апынаемся ў велічэзнай кватэры, калідор цягнецца некуды ўглыб, мы ідзем за Гошам і выходзім на бязьмежную кухню, нехуёва яму, відаць, плоцяць за аплёўваньне нашых сьвятыняў, думаю я з зайздрасьцю, на кухні сядзіць Какава, праўда, без касьцюму, таксама ў нейкім халаце, такое ўражаньне, што ў іх тут баня, сядзіць і п’е нешта зь вялікага кубка, магчыма, менавіта какаву і п’е, Андруша, гэта да цябе, кажа яму підар-рэдактар і, страціўшы да нас усякі інтарэс, зьнікае ў нетрах сваёй підарскай кватэры.

– Прывітаньне, – радасна ўсьміхаецца нам Какава, мудак тоўсты.

– Прывітаньне, Какава, – кажа Вася. – прыкольны халат. Ты ў ім цяпер заўжды будзеш хадзіць?

– Гэта мне Гоша даў, – тлумачыць Какава.

– Ну, хопіць, – перапыняю я. – Маруся казала, што ты тэлефанаваў, нешта пра Карбюратара казаў.

– Ага, – кажа Какава. – Я вам яшчэ ўчора хацеў сказаць, а вы і слухаць ня сталі.

– Чаго нам цябе слухаць, – пачынае Сабака, але Вася яго спыняе, маўляў, няхай гаворыць.

– Вось, – працягвае радасна Какава. – вы пайшлі, а я потым думаю, трэба ж вас неяк папярэдзіць.

– Пра што папярэдзіць? – пытаецца Вася.

– Пра Карбюратара.

– Ты ведаеш дзе ён?

– Ведаю.

– Ён у горадзе?

– Вы, што – лохі? – храбрыцца Какава, адчувае, мудак, што ён на сваёй тэрыторыі. – Ладна гэтыя прыдуркі, але ты, Жадан, павінен быў ведаць, вы ж, здаецца, разам вучыцеся.

– Я хварэў, – кажу.

– Ага, – пагаджаецца ён, – у цябе гэта надоўга. Карбюратар даўно ў лягеры.

– У якім лягеры? – пужаюся я.

– Ён што – сеў? – пужаецца ў сваю чаргу Сабака.

– Ды не, куды ён сядзе, – сьмяецца Какава. – Ён у гэтым, у піянерскім лягеры, ці як гэта цяпер называецца, працоўным, о. Там зараз акурат гэты, як яго, першы тэрмін, не, ня тэрмін, завоз. Не, не завоз, зьмена. Прыедзе процьма малалетніх уёбкаў, і Карбюратар будзе іх вучыць, як ставіць намёт.

– Ні фіга сабе, – зьдзіўляюся.

– Да, – кажа Какава, – у лягеры прыкольна. Цёлак шмат. Я некалі, яшчэ ў школе, езьдзіў раз, дык там да мяне адзін важаты чапляўся. Уяўляеце – підарам выявіўся.

– Вось і Карбюратар, мабыць, да кагосьці чапляецца, – кажа Вася.

– Ён што – таксама підар? – не разумее Сабака.

– Не, Карбюратар ня підар, – кажу я, – я яго добра ведаю. Хоць па-свойму – підар, канешне.

– Ну, і што рабіць? – пытаецца Вася ў Какавы.

– Яжджайце да яго, – кажа Какава. – Там класна. Цёлкі.

– Важатыя-підары, – дадае Сабака.

– А дзе гэта? – пытаецца Вася.

– За Вузлавой, – адказвае Какава. – Лягер «Хімік».

– Гэта што – для нейкіх мутантаў лягер? – пытаюся.

– Не, гэта для хімікаў. Значыць, сядаеце на электрычку і едзеце праз Чугуеў да Канцавой. Там чакаеце пару гадзін наступнай электрычкі і едзеце да Вузлавой. Там чакаеце яшчэ пару гадзін і едзеце проста ў «Хімік». З Вузлавой можна і пешкі. Але выяжджаць трэба сярод ночы, інакш не пасьпееце. Там першая электрычка а чацьвёртай ранку. Акурат да абеду даедзеце. У Чугуеве можна бухнуць, – дадае ён чамусьці.

– Гэта як – на перакладных? – пытаецца Вася Камуніст.

– Ну, як хочаце, – незадаволена адказвае Какава. Відаць, у яго свая нейкая фішка па Чугуеве, часам такое трапляецца.

16.00

– А калі зараз выехаць? – пытаюся на ўсякі выпадак.

– Там, здаецца, апошняя электрычка а палове на пятую адыходзіць, – тлумачыць Какава. – Не пасьпееце. Яжджайце начной, – усьміхаецца ён.

– Ты што, сьмяешся? – незадаволена пытаюся ў яго. – Чаго гэта ты ўсьміхаешся, а?

– Нічога, – разгубленаа кажа Какава. – Проста так.

– Проста так, – кажу я незадаволена.

– Ладна, – гаворыць Вася, – а ў вас тут пераседзець да вечара можна? Ці вы зараз трахацца пачнеце?

– Я запытаю ў Гошы, – сарамліва кажа Какава.

– Пра што? – не разумее Вася, але Какава ўжо выбягае з кухні.

– Вось мудак, – незадаволена кажа яму ўсьлед Сабака.

16.15

– Гоша сказаў, можаце сядзець, – радасна забягае на кухню Какава. – Толькі ў туалеце акуратней.

– Ты чуў, Сабака? – гаворыць Вася. – У туалеце акуратней. Усё тое самае, толькі акуратней.

– Сядайце, – кажа Какава, узмахваючы крысамі свайго халату. – Гарбату будзеце?

– А водка ёсьць?

– Не, водкі няма. Гоша ня п’е.

– Ага, ня п’е, – кажа Сабака. – А каньяк забраў.

– У нас жа, – кажу, – яшчэ пляшка заставалася.

– Я не хачу каньяку, – кажа Вася. – У мяне пякотка ад яго. Давай, – прапаноўвае ён Сабаку, – ты зматаеш, водкі купіш. У мяне яшчэ, здаецца, бабкі засталіся.

Вася дастае з кішэні рэшткі сваёй выручкі і аддае іх Сабаку. Какава зачыняе за ім дзьверы, назад трапіш? пытаецца на парозе, без пантоў, кажа яму Сабака і зьнікае. А мы застаемся яго чакаць.

16.30 – 18.00

– Можа, ён памёр?

– Можа, і памёр, – кажа Вася. – А можа, проста зьліняў з маімі бабкамі.

– Перастань, – кажу я. – Ты што – Сабаку ня ведаеш? Ён не зьліняе.

– Значыць – памёр, – кажа Вася.

– Я пайду, – нясьмела кажа Какава, ён тут з намі таксама сядзіць паўтары гадзіны, сумуе, але ісьці не ідзе, усё ж не вытрымлівае і гаворыць – я пайду.

– Куды ты пойдзеш? – пытаюся.

– Ну, – паказвае Какава рукой у калідор. – Туды. А вы тут сядзіце сабе. Можаце гарбаты запарыць. Калі што – паклічаце мяне.

– Давай, валі, – кажа яму ўсьлед Вася. – Слухай, – кажа ён мне, – як ён сюды трапіў?

– Ня ведаю, – кажу. – А мы як сюды трапілі? Бачыш, што ў сьвеце дзеецца?

– Дзе ж Сабака? – толькі і перапытвае Вася.

18.00 – 18.15

18.15 – 18.45

18.45 – 19.10

– Можа, яго задавіла чым-небудзь?

– Можа. Трамваем. Альбо токам.

– Якім токам?

– Электрычным.

– Лепш няхай ужо трамваем.

19.30

– У мяне яшчэ, здаецца, трава засталася.

– Што ж ты маўчыш?

– Забыўся, – кажа Вася і сапраўды знаходзіць у джынсах рэшткі травы. Усё, бабкі скончыліся, трава сканчаецца, колазварот вады ў прыродзе, інакш ня скажаш. – Колазварот вады ў прыродзе, – кажа мне Вася і забівае папяросу.

19.30 – 21.30

Нават узгадаць няма чаго. Сядзім, маўчым, на нечым засяроджваемся і раптам заўважаем усе гэтыя рэчы навокал сябе, разумееце, старую кухню, скажам, нехта тут, мабыць, жыў і да гэтага, мне такія рэчы заўжды ўстаўлялі – проста тыя месцы, дзе я жыў, як правіла, былі не на шмат старэйшыя за мяне, іх маглі будаваць на маіх вачах, а тут нейкая мэбля, гара бруднага посуду, ён жыве, як скаціна, зусім не прыбірае за сабой, калі б ён быў маніякам, яго б вылічылі па рэштках трупаў у ягоных рондалях на кухні, я вось думаю – чаму такое памяшканьне не далі мне, я б трымаў яго ў чысьціні і цішыні, не пускаў бы сюды ніякіх дэбілаў, і сам бы сюды не прыходзіў для чысьціні экспэрыменту, зачыніў бы дзьверы, запламбаваў бы замок, і пайшлі ўсе ў задніцу – асобна ўзятая кватэра ўзорнага побыту, калі я стану паўналетнім прадстаўніком гэтага дзёўбанага грамадства, я пачну скупаць нерухомасьць, рамантаваць яе, прыводзіць у людскі выгляд і запламбоўваць, парадак павінен быць унутраным, не наўмысным, кватэры, як ныркі – іх трэба ачышчаць ад рознага гаўна, інакш ня будзеш пасьпяваць прыбіраць трупы, у яго пахне кавай і кетчупам, салодкі пах кетчупу, пах нармальнага жыцьця і рэгулярнага харчаваньня, цярпець не магу, кетчуп зацякае мне пад скуру, я нюхаю свае пазногці – яны пахнуць кетчупам – кетчупам і распушчальнай кавай, мёдам і кетчупам, усе гэтыя слоікі і кухлікі, вялікія талеркі, перамазаныя яечняй і відэльцы з засохлым чакалядам – усё гэта пахне кетчупам, мяне пачынае нудзіць, і я кажу Васю пайшлі адсюль, куды? гаворыць ён, куды мы пойдзем? вечар на дварэ, нам яшчэ рана, нам трэба перачакаць тут, а потым паедзем ужо, давай перачакаем у гэтага підара, кетчуп, –кажу я, што? ня чуе Вася, кетчуп – крычу яму я, і ён ківае галавой, нібы хоча сказаць ага, кетчуп-кетчуп, а як жа – кетчуп, пайшлі ў іншы пакой, кажу я, тут шмат посуду, ён ня ўпіраецца і мы выходзім у калідор і трапляем у вітальню, вітальня ў яго таксама заваленая розным антыкварым гаўном, чорт, мяне гэта заўжды раздражняе, у сэнсе, калі я бачу, што да мяне, выяўляецца, таксама нехта жыў, і, у адрозьненьні ад мяне, жыў сапраўдным жыцьцём, еў сьняданкі, займаўся сэксам, можа нават любіў кагосьці, хадзіў на рынкі і ў крамы, купляў ня тое, што мог, а тое, што хацеў, кетчуп, у яго была праца, былі стасункі з рознымі людзьмі, ён апранаў тое, што яму падабалася, езьдзіў адпачываць, у яго быў сапраўдны адпачынак, езьдзіў на пікнікі, умеў гатаваць, смачна гатаваў розныя штукі і нават ня еў іх, кетчуп, кетчуп, калі хварэў, лячыўся ня толькі гарэлкай, а меў нейкія лекі, дамашнюю аптэчку, знаёмых дактароў, у абедзены перапынак мог зайсьці ў рэстаран, прычым не за тым, каб выпіць, а каб перакусіць, меў улюбёныя стравы, улюбёныя, бля, спэцыі, кетчуп, кетчуп, кетчуп, а дзе ў гэты час быў я? чаму тут не было мяне, сярод усіх іхных шафаў і канапаў, палітых кетчупам і цытрынавым сокам, чаму мяне ніхто не ўсынавіў, скажам тады, калі я па некалькі сутак жыў на аўтавакзале і спаў на драўляных крэслах, або калі я некалькі дзён харчаваўся кіпенем, зрэшты, чаму мяне цяпер ніхто не ўсынаўляе, чаму мяне гэты підар усынавіць ня можа? я быў бы сынам підарскага палка, мне ўжо 19, я ўжо дастаткова самастойны, я не патрабую пастаяннай увагі, мне ня трэба мяняць пялюшкі і мяне ня трэба карміць кашай – так, нейкі мінімальны харч, цёплая вада, туалетная папера, парнафільмы на відэа, цёлкі на кухні, канапля на балконе, але нават гэта не галоўнае, галоўнае, каб бацькоўская ўвага была, нармальная і пастаянная бацькоўская ўвага, сапраўдная бацькоўская ўвага, як па тэлевізары.

Мы знаходзім прыкольную радыёлу, у мяне такая была ў дзяцінстве – на чатырох высокіх ножках, у драўляным корпусе, са шкляным экранам, на якім чырвоным напісаны назвы ўсіх паднябесных гарадоў, якія мне ў маім дзяцінстве сьніліся і якія мяне маглі пачуць – Прага, Варшава, Бялград, Усходні Бэрлін, на такой прыкольнай радыёле можна было слухаць вініл і радыё, у дзяцінстве я слухаў падрапаны вініл, але ў гэтага підара вінілу няма, ёсьць, праўда, нейкі занюханы саўковы бітлз, ну, але што мы з Васем – лохі, бітлз слухаць, ды яшчэ ў такім хімэрным стане, калі рэчы рассейваюцца, а пахі наадварот – склейваюцца і разабрацца ва ўсім гэтым проста немагчыма, мы пачынаем круціць радыё, прыкольная радыёла сумна пахрыпвае, і мы чуем адразу тагасьветны голас:

Добры вечар, паважаныя радыёслухачы. Няхай лагода прыйдзе ў вашыя мірныя хаты.

– Хто прыйдзе? – пытаецца Вася.

– Лагода, – кажу. – У хаты.

– А, – кажа Вася.

Сёньня з вамі ў гэты цудоўны вечар,

– Ага, – гаворыць Вася, – цудоўны вечар: дождж цэлы дзень хуячыць.

як заўсёды па суботах а 22.00 маладзёжная праграма «Музычная талака» і я – яе вядучы хрррррррр хрррррррр – дадае ад сябе радыёла. – Сёньняшні выпуск нашай праграмы будзе цалкам прысьвечаны творчасьці папулярнага ірляндзкага гурта, вядомага ня толькі ў нас, але і ў іншых краінах Эўропы – ансабля «Дэпэш Мод». Свае пытаньні, а таксама думкі вы можаце выказаць па тэлефоне хррррр хррррррр хрррррррррр – гаворыць вядучы.

– Якая прыкольная праграма, – кажу я.

– Да, – кажа Вася, – лепш, чым бітлз.

І пакуль вы будзеце задаваць свае пытаньні, гучыць інструмэнтальная кампазыцыя сьцяпана галябарды «Ліст да мамы».

Кампазыцыя сапраўды пачынае гучаць, і нас адразу пачынае ад гэтага развозіць, гэты сьцяпан галябарда ўкладвае ў сваю іёніку столькі галюцынагену, настолькі ўсё гэта стромна гучыць, што цябе ня можа не развезьці, іх на радыё, мабыць, па гэтым прынцыпе і на працу бяруць, так, каб яны ўрубалі, і народ ахуяваў на пятай сэкундзе іхных музычных кампазыцый, так, каб ён – гэты неімаверны і нерэальны сьцяпан галябарда – толькі кранаў сваімі пухлымі валасатымі пальчыкамі плястмасавыя клавішы іёнікі – і бац – цябе перамыкае, і ты ператвараешся ў прыладу боскага промыслу і ўжо не адпаўзаеш ад радыёпрыёмніка, аж пакуль не перададуць прагноз надвор’я на заўтра; мы сядзім пад нашай прыкольнай радыёлай, абапёршыся сьпінамі на яе і прываліўшыся адзін да аднаго, каб нас ня зьнесла ў бок, разглядаем крэслы, шафы і канапы, ты адчуваеш, кажу я, як тут пахне цытрынамі? адчуваю, кажа Вася, цытрынамі і кашацінай. Не кашацінай, кажу, не кашацінай – кетчупам. Кашацінай, не згаджаецца ён. І кетчупам, дадаю я.

Гэта была інструмэнтальная кампазыцыя сьцяпана галябарды «Ліст да мамы», – гаворыць касьмічны радыёвядучы. – Выконваў аўтар. А наша сёньняшняя праграма, нагадваю, прысьвечана творчасьці вядомага ірляндзкага калектыву «Дэпэш Мод». Асновай для праграмы стала дакумэнтальнае дасьледаваньне Дэвіда Баскомба «Бог як разнавіднасьць гераіну», выдадзенае ў гэтым годзе на вялікабрытанскіх выспах і ласкава перакладзенае і дасланае нам нашай лёнданскай рэдакцыяй. Вось жа, «Дэпэш Мод» (гучыць меладычная застаўка, падазраю, таго ж такі сьцяпана галябарды, таму што мы зноў замбуемся.) Сярод нашай моладзі ўжо даўно карыстаецца папулярнасьцю творчасьць гэтых парубкаў з Ольстэру. У чым жа сакрэт такога посьпеху нікому не вядомых хлопцаў, што вырасьлі ў самым сэрцы ірляндзкіх клаакаў? Паспрабуйма разам з вамі, паважаныя радыёслухачы, разабрацца ў гэтым. Як сьцьвярджаюць біёграфы, адным шэрым восеньскім ранкам 1962 году (сьцяпан галябарда дадае сваёй іёніцы трагічнасьці, цяжка ціснучы на плястмасу пухленькімі пальчыкамі) у партовым Ольстэры, акупаваным брытанскімі калянізатарамі, у сям’і простага ірляндзкага марака і машыністкі, Бэна і Марыі Ганаў неспадзявана нарадзіўся хлопчык. Бацькі досыць насьцярожана паставіліся да малога, паколькі гэта было ўжо пятае іхнае дзіцё, папярэднія чацьвёра, як сьцьвярджае містэр Баскомб, памерлі раптоўнай сьмерцю ў раньнім дзяцінстве ад цяжкай формы ўнутрыкішэчнай інфэкцыі, вельмі распаўсюджанай у найбольш бедных прыпартовых кварталах Ольстэру. Натуральна, што такі незайздросны лёс быў вызначаны і пятаму сыну Ганаў – цяжкія ўмовы акупацыйнага побыту не давалі ягоным бацькам падставаў чакаць сьветлай будучыні для свайго гаротнага першанца. Хлопчыка вырашылі назваць Дэйвам – у гонар сьвятога Дэйва, які, як вядома, ёсьць патронам ірляндзкіх партызанаў і пэўным сымбалем невялічкага, у параўнаньні з нашым, народу ў яго барацьбе з брытанскімі калянізатарамі. Са сьвятым Дэйвам зьвязана шмат народных легендаў і паданьняў карэннага ірляндзкага насельніцтва, у прыватнасьці, ў даўнім ірляндскім эпасе ён лічыцца богам жывёлагадоўлі, мяса-малочнай вытворчасьці і проста апладненьня. Яшчэ і цяпер ірляндзкія футбольныя фанаты, ідучы на спартыўныя арэны і падтрымліваючы сваіх улюбёнцаў, дружна напяваюць: «Сьвяты Дэйве, адтрахай сёньня гэтых чортавых каталікоў». Бацька Дэйва, стары вірлавокі Бэн, здаўна славіўся сваёй прыхільнасьцю да дзейнасьці ІРА і рэгулярна пералічваў у кантар на рахунак арміі частку свайго мізэрнага марацкага заробку.

– Гэта ўжо бітлз? – перапытвае Вася.

Мама Дэйва працавала ў партовай канторы машыністакай і, рызыкуючы сваім жыцьцём і рэпутацыяй, час ад часу дапамагала паўстанцам выпраўляць іхныя кіравецкія і шлюбныя пасьведчаньні. Такім чынам, юны Дэйв падрастаў у атмасфэры нацыянальнай сьвядомасьці і нянавісьці да каралевы-мамы, прынца Чарльза і ўсіх яго малалетніх выблядкаў, ва ўсялякім разе так сьцьвярджае містэр Баскомб. Першым эмацыйным узрушэньнем для будучага артыста эстрады стаўся выпадак, калі падчас разгону традыцыйнай для ірляндзкіх сэпаратыстаў першамайскай дэманстрацыі праз каталіцкія раёны Ольстэру конныя брытанскія паліцэйскія згвалцілі Дэйвава тату... не, – раптам запінаецца вядучы, – ня тату. Маму. Так – Дэйваву маму. Перапрашаю, паважаныя радыёслухачы, – гэтую інфармацыю для нас пераклалі нашыя калегі зь лёнданскай рэдакцыі, таму магчымыя некаторыя стылістычныя недакладнасьці. Такім чынам, Дэйваву маму. Проста на вачах будучай зоркі шоў-бізнэсу. Гэта, бясспрэчна, стала не абы якім стымулам... то бок не абы якім узрушэньнем для маладога хлопца, які ня меў дагэтуль падобнага досьведу, і асновай для яго будучага першага дыску, які адразу стаў платынавым. Але пра гэтыя і іншыя прыемныя рэчы – пасьля невялічкай музычнай паўзы. (Вядучы робіць паўзу.) Музыка і словы сьцяпана галябарды. «Мая мама». Выконвае аўтар.

сьцяпан галябарда цяжка кранае сваімі валасатымі пальчыкамі клявіятуру, я скурай адчуваю гэтае ягонае варушэньне тоўстымі валасатымі, чырвонымі адросткамі, робіць пройгрыш на сваёй плястмасавай іёніцы і пачынае сьпяваць. «Я спытаў у ветра, каля брамы, – сьпявае ён, – ці ня бачыў ты, та-ра-рам, маёй мамы. Ты схадзі, штосьці там та-ра-ра-рам, за тую браму, там я бачыў, та-ра-ра-рам, тваю маму». «Тваю маму, тваю маму», – хмура ўступае хор.

– Гэта што – хор? – пытаюся я, павярнуўшыся.

– Хор, – няўпэўнена адказвае Вася.

– Да? А я думаў, што сьцяпан галябарда сам сьпявае.

– Гэта хор.

– Што хор?

– сьцяпан галябарда – гэта хор, – кажа Вася.

– Як гэта?

– Так. Вось паслухай.

«Тваю маму, тваю маму», – сумна падтаквае сьцяпан галябарда з касьмічных глыбіняў.

– Ты ведаеш, – кажу я, – калі гэта і хор, то нейкі нядобры хор. Нейкі злы хор. Чуеш, як яны пра маму?

«Тваю маму», яшчэ раз пагрозьліва адгукаецца сьцяпан галябарда.

– Мне здаецца, – кажа Вася, – яны нас падслухваюць.

– Ага, здаецца, яны насьцярожыліся, чуеш – змоўклі?

– Яны нас пасуць.

– Наўрад ці. Навошта гэта ім?

– Ня ведаю. Можа, яны зь міліцыі.

– Да, нейкія яны нядобрыя.

– Я кажу табе – больш упэўнена гаворыць Вася, – мянтура, сто пудоў мянтура. Чуеш – змоўклі, сукі.

– Пачакай, – кажу я, – не завадзіся. Якая ж гэта мянтура? Мянтура не сьпявае.

– Ага, не сьпявае. Сьпявае. Ты глядзеў калі-небудзь навіны?

– Што?

– Навіны.

– А. Не, не глядзеў.

– А я, – кажа Вася, – глядзеў. Там паказвалі мангольскіх міліцыянтаў. У іх быў дзень незалежнасьці, і яны сьпявалі.

– Што – усе?

– Ну, не, ня ўсе. Хор. Вось таксама як тут, – паказвае Вася на прыкольную радыёлу. – Стаялі, гады, і сьпявалі.

– Ну, і што?

– Ну, і тут тое самае. Гэта мянтура, павер мне.

– Ды ладна.

– Я табе кажу.

Хрррррррррррррррррррррррррррррррррррррррррррррррррррррррррррр

– Чуеш? – зашаптаў Вася. – Мусарня.

Я ўяўляю сабе як з таго боку радыёпрасторы, недзе ў Манголіі, стаіць хор міліцыянтаў на конях, сьціскаючы ў руках нагайкі, і трывожна ўслухваецца ў эфір, намагаючыся злавіць наш шэпт. Мяне аж прашыбае халодны пот, о-о-о, – думаю.

– Пачакай, – кажу, – але ж вядучы сказаў, што гэта сьцяпан галябарда.

– А ты ведаеш, – пытаецца Вася, – што гэта значыць?

– Што значыць?

– Ну, вось гэтая «галябарда» што значыць?

– Ну, і што?

– Гэта і значыць мянтура.

– Ды йдзі ты.

– Я табе кажу. Гэта мянтура. Гэта хор мангольскіх міліцыянтаў.

– сьцяпан галябарда – гэта хор мангольскіх міліцыянтаў?

– Так.

– сьцяпан галябарда?

– Сто пудоў.

– Ну, добра, – кажу я. – Я яшчэ магу пагадзіцца з тым, што іх там сапраўды шмат, нават з тым, што яны зь міліцыі.

– З мангольскай міліцыі, – удакладняе Вася.

– Добра – з мангольскай міліцыі. Але чаму яны называюцца сьцяпан галябарда?

– Дык гэта ж па-мангольскаму і значыць – «Хор мангольскіх міліцыянтаў»!

– сьцяпан галябарда – гэта «хор мангольскіх міліцыянтаў»?

– Так. Па-мангольскаму.

– Значыць сьцяпан галябарда – гэта множны лік?

– Так. Гэта множны лік, – упэўнена кажа Вася.

– Ой, бля.

Дваццаць другая гадзіна дваццаць хвілін. У эфіры – «Музычная талака»! – радасна ўрываецца ў пакой голас вядучага. Працягваем наш аповед пра творчасьць легендарнага ірляндзкага народнага калектыву «Дэпэш Мод». Як кажуць у народзе – бяда ідзе, бяду вядзе. Увосень 1970 году, халодным верасьнёўскім вечарам, бацька Дэйва – вірлавокі Бэн, пасьля працяглай цяжкай агоніі, зьвязанай зь цяжкімі цялеснымі болямі і маральнымі перажываньнямі, шчасьліва памёр, пакінуўшы сіротамі жонку-пакрытку і малога хваравітага Дэйва. Паміраючы, стары марак сказаў сыну: «Усё сваё жыцьцё я аддаў барацьбе за незалежнасьць Ірляндыі, не забывай гэтага, Дэйве. Годна нясі праз усё жыцьцё імя ірляндца, не давай гэтым сукам, гэтым факін-каталікам узяць цябе за геніталіі, памятай, бляха-муха, што ты з гордага роду Ганаў, а Ганы, бля, дадаў ён моцнае марацкае слоўца, – ніколі не прагіналіся пад гэтымі факін-каталікамі, зразумеў, ты, ублюдак малалетні?» – сказаў ён і з тым памёр. Малому Дэйву засталіся ад яго ў спадчыну толькі жэтон на рыбалавецкі човен і стары губны гармонік. Жэтон малы Дэйв адразу ж згубіў, гармонік, у прынцыпе, таксама, што не зашкодзіла яму, аднак, стаць у будучым зоркай шоў-бізнэсу.

Пачатак музычнай кар’еры біёграфы Дэйва зьвязваюць з тым сямейным бязладзьдзем, што ўзнікла ў дружнай сям’і Ганаў пасьля сьмерці бацькі. Дэйвава мама, ня маючы сілаў для супраціву і далейшай барацьбы, устае на шлях калябаранства, проста ў сваёй канторы аддаючыся афіцэрам вялікабрытанскіх ваенна-марскіх сілаў. Малы Дэйв балюча перажывае маральнае падзеньне бізкага яму чалавека... ну, то бок я так разумею мамы, – дадае ад сябе вядучы. Тады ж ён упершыню знаёміцца з наркакультурай, і гэта – паводле сьпевака – робіцца адным з найбольш прыемных адкрыцьцяў у ягоным жыцьці... Не, – раптам папраўляецца вядучы, – мабыць, усё-ткі не наркакультурай. Проста – культурай. А, тваю маму, – зрэшты ён абламваецца выпраўляць сваіх калегаў зь лёнданскай рэдакцыі, і далей ужо чытае з аркуша, што там ёсьць. – Менавіта ў гэты момант свайго жыцьця і ў такім стане малады Дэйв Ган пачынае займацца музыкай. Спачатку ён яе слухае, але зь цягам часу яму гэтага робіцца недастаткова і Дэйв вырашае стварыць уласны музычны калектыў, каб праз музыку выславіць свае пачуцьці, якія яны там у яго былі. Халодным восеньскім вечарам 1980 году, у адным з партовых ольстэрскіх бардэляў, Дэйв сустракае сымпатычную бляндынку, якую звалі Гор. Гор, – перачытвае вядучы, – ну да: якую звалі Марцін Гор.

– Во яго прэ, – кажа Вася.

– Ціха, – кажу, – а то зараз зноў пачнецца.

У жыцьці юнага Дэйва зьяўляецца першае сур’ёзнае захапленьне. Разам з сымпатычнай бляндынкай Марцін Гор яны зьбіраюць першы склад «Дэпэш Мод». Абавязкі ў калектыве дзеляць пароўну – Дэйв сьпявае ірляндзкія песьні, грае на некалькіх музычных інструмэнтах, а яго сымпатычная бляндынка танчыць на сцэне і займаецца фінансавым бокам справы. Неўзабаве ў іх нарадзілася дзіця.

– У каго нарадзілася дзіця? – пытае Вася.

– У «Дэпэш Мод».

– Да? – Вася зьдзіўляецца. – Цікава, ад каго.

– Ад сьцяпана галябарды, – кажу.

... То бок не, не дзіця, – зноў папраўляецца вядучы, – дзецішча, у іх зьяўляецца першае дзецішча – альбом «Гавары і запісвай», які адразу ж робіцца плятынавым. А зараз, – ён змучана пераводзіць дых, канчаткова, здаецца, заблытаўшыся ў сцэнарыі, – мы яшчэ раз зробім музычную паўзу і паслухаем наступную музычную кампазыцыю. «Маміны вочы». Сьпявае сьцяпан галябарда.

«Маміны сінія вочы, – адразу ж бяруцца за справу сьцяпан галябарда, – бачу вас як на далоні я – усе вы па-ра-рам смуткам апавітыя і трошкі ад сьлёзаў салёныя». «Трошкі ад сьлёзаў, трошкі ад сьлёзаў», – назадаволена зацягвае хор.

Трошкі салёныя, – думаю я, – гэта добра ці дрэнна? Мабыць, усё-ткі, дрэнна, было б лепш, каб іх нармальна пасалілі, калі я ўсё правільна разумею.

– Да, – гаворыць Вася. – Ну і жукі.

– Дзе жукі? – не разумею я. – Ты пра што?

– Пра маму.

– Што пра маму?

– Захавалі маму, – задаволена кажа Вася, так, нібы спраўдзіліся нейкія ягоныя падазрэньні наконт гэтага сьвету.

– Хто захаваў?

– Ну, гэтыя – сьцяпан галябарда.

– Ды ладна. Гэта ж яны так проста.

– Нічога ня проста. Чуеш, што кажуць – трошачкі салёныя.

«Па-ра-рам толькі вуснамі да Вас дакрануся», – працягваюць сьцяпан галябарда...

– Смакуюць, гады, – каментуе Вася.

– Перастань, – кажу. – Гэта проста сьмешна.

– Вуснамі, – кажа Вася. – Дакрануся. Гурманы херавы.

– Перастань. Яны ж пра іншае.

– Да? І пра што? Захавалі сваю вялікую мангольскую маму, а ты кажаш – пра іншае.

– Ды ніхто іхную маму ня хаваў. Як ты наагул гэта сабе ўяўляеш? Як можна вочы есьці? Вось як вочы ядуць?

– Маміны? – перапытвае Вася.

– Якія маміны? Маміны вочы ніхто ня есьць, – нэрвуюся я.

– сьцяпан галябарда – ядуць, – настойвае Вася.

– Ну, добра, – пагаджаюся. – Няхай маміны. Але лепш усё-ткі ня маміны. Там, вочы жывёлаў, напрыклад, як ядуць? Або вочы рыбаў?

– У рыбаў маленькія вочы, іх ніяк не ядуць, – гаворыць Вася.

– Гэта ў маленькіх рыбаў маленькія. А у вялікіх – вялікія. У акулаў, прыкладам.

– Акулы – гэта ня рыбы.

– А хто гэта, па-твойму?

– Па-мойму, гэта ня рыбы.

Я лёгка пагаджаюся, усё можа быць – магчыма, у ягонай пэрсанальнай карціне сьвету акулы – гэта ня рыбы, чаму я павінен пераконваць яго ў чымсьці супрацьлеглым.

– Ну, добра, – кажу, – добра. Хай не акулы. Ну, гэтыя, як іх? Скаты!

– Скаты? – зь недаверам пытаецца Вася.

– Так, – кажу. – Скаты. Як іх вочы гатуюць?

– У іх няма вачэй.

– Як няма?

– Так. Няма. Яны жывуць на такой глыбіні, дзе сьвятло расьсейваецца і вочы ім не патрэбныя.

– А як жа яны рухаюцца?

– Хто?

– Скаты. Электрычныя.

– А яны ня рухаюцца.

– Як гэта ня рухаюцца? А што ж яны жаруць?

– Плянктон.

– Плянктон?

– Плянктон. Плянктон таксама ня рухаецца. І скаты ня рухаюцца. Так яны і жывуць.

– Ну, добра, – кажу я зноў, – добра. А як яны трахаюцца?

– Хто? Скаты?

– Так, – кажу. – Электрычныя скаты.

– Навобмацак, – кажа Вася.

Я спрабую ўявіць сабе палавы акт электрычных скатаў. Выходзіць кашмарна – па-першае, у вадзе, па-другое – навобмацак, а па-трэцяе – цябе пры гэтым увесь час б’е токам!

– Вочы, мабыць, марынуюць, – кажу я, падумаўшы. – Закатваюць у слоікі і прадаюць як кансэрвы.

– Ага, – кажа Вася. – Уяўляеш, у іх ва Ўлан-Удэ, у гастраномах, мабыць, можна купіць кансэрвы, на якіх па-мангольску напісана: «Вочы маміны. Марынавныя».

– Да, – кажу, – а ўнізе, драбней, дапісана – «трошкі салёныя».

А для тых, хто ў гэты позьні час яшчэ пакуль ня сьпіць, мы працягваем наш расповед пра імклівы ўзьлёт сямейнага дуэту «Дэпэш Мод». У лютым гэтага году выйшаў новы сынгл калектыву, «I feel you», у якім, у прыватнасьці, гаворыцца:

I feel you

Your sun it shines

I feel you

Within my mind

You take me there

You take me where

The kindom comes

You take me to

And lead me throuhg Babylon

што прыблізна перакладаецца так: «Прабач мяне, мама, прыблуднага сына, я ўжо далёка ня той, якім быў тады, у часы нашага бестурботнага дзяцінства, злая цэнтрабежная сіла наркаманіі і пэдэрастыі засмактала мяне ў свае глыбіні і жыцьцё маё – руская рулетка, без канца і без пачатку. Але, – працягвае вядучы, здаецца, ужо ад сябе, – я веру, мама, што мы яшчэ сустрэнемся у нашым старым-добрым Ольстэры, і надаем разам, – ты чуеш, мама? – абавязкова разам, надаем па задніцы факін-каталіцкім акупантам, наматаем іхныя языкі і геніталіі на магутны махавік ірляндзкае грамадзкае думкі, як таго прагнуў наш няшчасны бацька – вірлавокі Бэн, і як вучыў таварыш Троцкі, Леў Давыдавіч, і як заклікаў нас сьвяты Дэйв і беззаганная панна – старая партызанская курва!» Вядучы робіць паўзу, пэўна, думае, ці не запусьціць яму яшчэ раз сьцяпана галябарду, гуляць дык гуляць, але зрэшты абламваецца і вядзе далей: Ужо сёньня, з дыстанцыі столькіх гадоў, можна сказаць, што творчы лёс калектыву склаўся найлепшым чынам, і што такой музычнай кар’еры можна толькі пазайздросьціць – гурт працягвае пасьпяхова гастраляваць, выпускае час ад часу новыя альбомы, якія імгненна апынаюцца на вяршынях разнастайных гіт-парадаў, гаротнік Дэйв шчасьліва сядзіць на гераіне і злазіць зь яго не зьбіраецца, ды і навошта, дарагія радыёслухачы, яму зь яго злазіць? было б у вас, – кажа вядучы, – столькі бабла, вы б таксама ні пра што, акрамя гераіну, ня думалі. Сядзелі б і ўтыкалі, і сраць хацелі б на крызіс духоўнасьці і падзеньне валавага прадукту, бо нахера табе валавы прадукт, калі ты ўжо зранку зараджаны і дакладна ведаеш, што на вечар у цябе таксама нешта ёсьць, сядзі сабе і ўтыкай, ні пра што ня думай, а тут ябошышся-ябошышся, гнеш хрыбет на гэтых гандонаў тлустых, якія вучаць цябе як табе жыць, нажываеш гемарой на іхным дзёўбаным радыё і ніводная сука табе ня скажа дзякуй, адны мудакі навокал, мудакі і прыдуркі, тэкст, сукі, нармальна перакласьці ня могуць, сядзяць у сваім траханым Лёндане, на сваім, бля, туманным альбіёне, і ня могуць нармальна перакласьці тэкст пра гэтую дзёўбаную бляндынку Марцін Гор, што за бляндынка такая? трахаў я такіх бляндынак, касьцюма няма нармальнага, у госьці ўжо некалькі гадоў не хадзіў, зубы, сука, гніюць, а гэтая падла на гераіне, разам са сваёй бляндынкай, сука, ненавіджу, падла, гэта была праграма «Музычная талака» і я яе вядучы хрррррр хрррррр, дзякуй вам, паважаныя радыёслухачы, што былі з намі ў гэты позьні час і хай вам заўжды ўсьміхаецца лёс.

А наш маладзёжны канал працягвае сваю работу і калі вам ёсьць што сказаць, можаце зрабіць гэта па тэлефоне хррр хр хр.

– Запісваю, – раптам кажа Вася, – стоп: запісваю.

Ён сапраўды дастае з кішэні джынсаў пакусаную шарыкавую асадку і піша ў сябе на левай далоні нумар. Навошта табе гэта? кажу, перастань, тут тэлефону, мабыць, няма, як няма? гаворыць Вася, устае і няцьвёрда рушыць у бок спальні, трымаючы перад сабой выцягнутую левую далонь с запісаным на ёй нумарам. Дзьверы ў спальню зачыненыя, але Вася пачынае стукаць, што табе? нарэшце адгукаецца адтуль наш сябра, здаецца, мы іх там ад чагосьці адрываем, мужык, дай тэлефон, крычыць Вася, наш сябар змаўкае, пэўна думае, ці да яго гэта зьвяртаюцца, Вася працягвае стукаць, ну, мужык, крычыць ён, хопіць ужо трахацца, дай тэлефон, а мы і не трахаемся, хутка адказвае наш сябар, дзьверы неадкладна адчыняюць, у іх прасоўваецца голая валасатая рука (вось яно, думаю я, сьцяпан галябарда з намі), што трымае тэлефон, Вася на ўсялякі выпадак прасоўвае ў дзьверы сваю левую руку з нумарам, каб там і ня сумняваліся, што яму патрэбны тэлефон, хутка забірае апарат, за якім цягнецца доўгі-доўгі шнур, дзьверы адразу ж зачыняюцца і Вася ідзе назад, зараз, – кажа, – я гэтаму чортаваму вядучаму патэлефаную, навошта? пытаю, зараз-зараз, пабачыш, Вася ставіць апарат па падлогу, і, спраўджваючы лічбы на левай руцэ, правай пачынае накручваць дыск, прыціскаючы слухаўку вухам і гаворачы, зараз-зараз, я гэтаму підару

гэта былі апошнія навіны, ласкава перакладзеныя і перададзеныя нам нашай лёнданскай рэдакцыяй. А я прапаную вам, паважаныя радыёслухачы, зрабіць яшчэ адну музычную паўзу, ага, – раптам кажа вядучы, – у нас, здаецца, тэлефонны званок, паслухаем хто гэта

усё скажу, алё, – гаворыць Вася, – алё.

ня сьпіць гэтай позьняй парой. Гаварыце...

я гэтаму підару зараз усё скажу, зараз-зараз

гаварыце-гаварыце, вы ў эфіры

там нехта ёсьць, – Вася разгублена працягвае мне слухаўку

ну, яшчэ б, – кажу

а хто гэта? – спалохана пытаецца Вася

підар, – кажу я, – якому ты ўсё хацеў сказаць. Так што давай.

– Я слухаю вас, – трохі нэрвова гаворыць вядучы, ён заўважна стаміўся ад такой работы, ну, але, мае даседзець, дзявацца няма куды.

– Алё, – кажа Вася на ўсялякі выпадак.

– Вы ў эфіры, – кажа вядучы.

– Што? – не разуме Вася.

– Гаварыце-гаварыце.

– Што яму сказаць? –пытаецца ў мяне Вася шэптам.

– Ня ведаю, – шапчу ў адказ. – Пра музыку што-небудзь запытай.

– Пра музыку?

– Пра «Дэпэш Мод». Ведаеш што-небудзь пра «Дэпэш Мод»?

– Ня ведаю.

– Ну, тады што-небудзь пра музыку ўвогуле. Пацягні час, каб ён не зарыентаваўся. Гэта галоўнае.

– Добра, – напружана кажа Вася і прыкладвае слухаўку да вуха. – Добры вечар.

– Як вас завуць? – цярпліва пытаецца вядучы.

– А навошта вы пытаеце?

– Ну, я ўсіх пытаю, калі хто дазвоніцца – як вас завуць.

– Праўда ўсіх? – удакладняе Вася.

– Усіх-усіх, – заспакойвае яго вядучы. – То як вас завуць?

– Ну, – пачынае гандлявацца Вася, – мяне завуць... А вас як завуць?

– Мяне?

– Так, вас.

– Ну, мяне, – какетнічае вядучы. – А, ладна, Бог зь ім. Што вы наагул хацелі?

– Ад каго?– зноў не разумее Вася.

– Ну, ад мяне.

– Што? – шэпча мне Вася.

– А я ведаю? – адказваю. – пагавары зь ім пра музыку. Галоўнае – пацягнуць час, разумееш?

– Разумею, – кажа Вася. – На, сам пацягні.

Ён тыцкае мне ў морду слухаўку, я ўдыхаю паветра і адчуваю як моцна слухаўка пахне кетчупам, так, нібы яе нехта доўга пхаў у вядзерца са спэцыямі, кетчуп проста сьцякае па ёй, мяне адразу ж пачынае выварочваць.

– Слухай, – кажу я Васю, – ты тут патрымайся, я пайду адалью. Галоўнае – сачы за мовай, не кажы лішняга! Ты зразумеў? – сачы за мовай! Не кажы лішняга! Сачы за мовай! – крычу я ўжо з сарціру.

– Алё, – нагадвае пра сябе вядучы. – Вы там яшчэ жывыя?

– Сачы за мовай, – хмура кажа яму Вася.

– Прабачце?

– І не кажылішняга! – дадае Вася.

– То пра што вы хацелі пагаварыць?

– Ну, ня ведаю, – кажа Вася, – пра музыку.

– Пра музыку?

– Так. Пра «Дэпэш Мод».

– Цудоўна.

– Так? – зь недаверам перапытвае Вася.

– Цудоўна, – запэўнівае яго вядучы. – Вам спадабалася нашая праграма?

– Не, – гаворыць Вася.

– Чаму? – пытаецца вядучы.

– Мне, – спрабуе патлумачыць Вася, – не спадабалася пра шоў-бізнэс.

– Так-так, – гаворыць вядучы.

– Вы разумееце, – Вася доўга падбірае словы, цягнучы час, – я ня тое, што не люблю шоў-бізнэс, хоць, мабыць, усё-ткі не люблю.

– А «Дэпэш Мод» вы любіце? – здаецца, вядучы таксама вырашыў пацягнуць час.

– «Дэпэш Мод»?

– «Дэпэш Мод».

– Не, не люблю.

– Ну, то, можа, раскажыце нам якую-небудзь гісторыю? – ня хоча яго адпускаць вядучы.

– Гісторыю?

– Так. Якую-небудзь гісторыю.

– Добра, – згаджаецца Вася, – раскажыце.

– Не, – нэрвуецца вядучы, – гэта вы раскажыце.

– А чаму я? – насьцярожваецца Вася.

Тут і я вяртаюся, што там? паказваю на слухаўку, а, кажа Вася, мужык гісторыі расказвае, прыкольна, слухай, кажа ён мне, давай дадому правядзем тэлефон, такія рэчы можна рабіць.

– То як? – адгукаецца вядучы. – Як там з гісторыяй?

Вася запытальна глядзіць на мяне.

– Ды раскажы ты яму якую-небудзь гісторыю, – шапчу я, – а то ён не адчэпіцца.

– Пра «Дэпэш Мод»? – пытаецца Вася ў слухаўкі.

– Пра «Дэпэш Мод», – пагаджаецца вядучы.

– Добра, – кажа Вася, – я магу вам распавесьці адну гісторыю, але яна, як бы гэта сказаць...

– Ня надта прыстойная? – хіхікае вядучы.

– Не, – павольна кажа Вася. – Яна проста сумная. Расказаць вам сумную гісторыю?

– Але яна пра «Дэпэш Мод»? – на ўсялякі выпадак перапытвае вядучы.

– Ды пра «Дэпэш Мод», пра «Дэпэш Мод», – кажа Вася, – не хвалюйцеся. З чаго б я вам распавядаў не пра «Дэпэш Мод»? Але сумная.

– Ну, добра, – згаджаецца вядучы, – давайце вашую сумную гісторыю. Толькі каб пра «Дэпэш Мод», – строга дадае ён.

– Да, – кажа Вася, – пра «Дэпэш Мод». Я, калі вучыўся ў дзясятай клясе, у Чаркасах, то ў мяне быў сябра, не, ня так каб сябра, хутчэй проста аднаклясьнік, разумееце?

– Разумею, – проста кажа вядучы.

– І ён у прынцыпе нармальны чувак быў, нічым такім асаблівым не адрозьніваўся, вы разумееце пра што я?

– ...........

– Але ў яго фішка была.

– Фішка?

– Ну, да – фішка. Ён, разумееце, як бы гэта сказаць – вось вы тут казалі шоў-бізнэс - шоў-бізнэс, плятынавыя дзялы і так далей, ну, карацей, мы ўсе тады слухалі «Дэпэш Мод»...

– О, – радасна адгукаецца вядучы, здаецца, ён кроўна зацікаўлены ў публічнай любові да «Дэпэш Мод».

– Зьбіралі іхныя запісы, фоткі, плякаты, памятаеце?

– Так-так-так, – радасна квакае вядучы.

– І вось нехта з нас, я ўжо ня памятаю хто менавіта, падарыў яму на дзень народзінаў плякат Гэхана, разумееце?

Вядучы зноў радасна квакае.

– І вось ён, разумееце, ён у прынцыпе нармальны быў чувак, але ён павесіў у сябе ў сарціры гэты плякат і пачаў драчыць на Гэхана, уяўляеце?

– Як драчыць? – разгублена пытаецца вядучы. Відаць, ён не чакаў, што гісторыя будзе аж настолькі сумнай.

– Ну, так, – Вася ня ведае, як яму па тэлефоне паказаць, – пачаў ананізаваць на плякат Гэхана, уяўляеце?

– Які жах, – кажа вядучы. – А вы спрабавалі растлумачыць яму, што гэтага рабіць нельга?

– Спрабавалі, – кажа Вася, – але ў яго фішка была, разумееце? Ён гэтага нават ня ўтойваў – прыходзіў са школы, кідаў партфель у калідоры – і ў сарцір.

– А вы?

– Мы – не.

– Не, я не пра гэта.

– А, ну, што мы? Мы думалі, можа чувак так музыку любіць, можа яму гэты ваш «Дэпэш Мод» так падабаецца, што ён стрымацца ня можа, у прынцыпе што ж дрэннага, пагадзіцеся.

– Хрррррррррр, – хрыпіць вядучы.

– Але, разумееце, у чым справа – мы яму на нейкае наступнае сьвята прынесьлі запісы «Дэпэш Мод», думалі, ён усьцешыцца, падзякуе. А ён, ведаеце, што? Ён уключыў гэтыя запісы і гаворыць – што за гаўно вы прынесьлі? Гэта ж, кажам, той чувак, на якога ты штодня дрочыш, гэта ён сьпявае. Табе што, пытаемся, не падабаецца? Не, кажа ён, не падабаецца. І выключыў магнітафон. І больш ніколі «Дэпэш Мод» ня слухаў. Уяўляеце?

– Да, – разгублена гаворыць вядучы. Адчуваецца, што ён перавёў бы размову на нешта іншае, але на што ж ты яе пасьля ўсяго гэтага перавядзеш. – Ну, а далей што было? – пытае ён урэшце.

– З кім? – не разумее Вася.

– Ну, з гэтым вашым драчуном... перапрашаю – зь сябрам вашым.

– Пайшоў у бізнэс, – коратка кажа Вася, – адкрыў у Чаркасах сетку аптэк. Гандляваў трамадолам. Год таму памёр ад дыябету.

– Драчыць трэба менш, – злосна кажа вядучы.

На нейкі час павісае маўчаньне. Кожны думае пра сваё. У вядучага, здаецца, свайго было ня так шмат, бо ён не вытрымлівае першы.

– Вось такую павучальную гісторыю, паважаныя радыёслухачы, распавёў нам наш паўночны незнаёмец. Але, мушу адзначыць, што сёньня гэты ваш знаёмы, – чуеце? – сёньня ён наўрад ці адважыўся б на такі крок.

– Гэта яшчэ чаму? – абражана пытаецца Вася.

– Ну, хоць бы таму, што цяпер Гэхан ужо ня той, каб на яго, як вы тут нам распавядалі, ананізаваць.

– Вы пра што?

– Ну, Гэхан вельмі зьмяніўся. Ён зьмяніў імідж.

– Што?

– Ну, выгляд.

– Чуеш? – Вася зноў разгублена тыцкае мне ў твар слухаўкай. – Ён кажа, што Гэхан зьмяніўся.

– Запытай, ці дужа, – раю я.

– І што, – кажа Вася ў слухаўку, – Дужа зьмяніўся?

– Так, вы не паверыце, ягоныя старыя прыхільнікі яго не пазнаюць. Кажуць, гэта ў яго ад гераіну.

– У яго што, – гаворыць Вася, – адвалілася нешта?

– Наадварот, – радасна кажа вядучы.

Вася роспачна глядзіць на мяне. Ой, бля, – думаю.

– У яго штосьці вырасла?

– Так! – пераможна выгукае вядучы.

– Што? – пытае Вася.

– Здагадайцеся.

– Рука?

– Не, не рука.

– Нага, – пачынае гадаць Вася.

– Не, не нага!

– Нават думаць пра гэта не хачу.

– Барада! – выгукае вядучы, вытрымаўшы эфэктную паўзу.

Васю перасмыквае.

– І што – вялікая барада?

– Нармальная.

– І на каго... прабачце – на каго ён цяпер падобны?

– Ну, ня ведаю, – трохі манерна гаворыць вядучы, – гледзячы, з кім параўноўваць. Вось каго зь вядомых асобаў з барадой вы ведаеце?

– Санта Кляўса, – гаворыць Вася.

– Ну, не, – крыўдуе вядучы. – Я вам кажу пра рэальных асобаў. Пра тых, хто сапраўды ёсьць.

– А Санта Кляўса што – няма?

– Няма, канешне.

– Да, мужык? – зьдзекліва кажа Вася. – Гэта ты сам прыдумаў?

– Што прыдумаў? – не разумее вядучы.

– Пра Санта Кляўса. Гэта ж трэба прыдумаць такое – Санта Кляўса няма. Гэта, хутчэй, цябе з тваім дзёўбаным радыё і ўсімі мангольскімі міліцыянтамі, разам узятымі, няма.

– Якімі міліцыянтамі? – не разумее вядучы.

– Мангольскімі, – гаворыць Вася.

З таго боку эфіру павісае цяжкая паўза. Я паказваю Васю – маўляў, дай мне слухаўку, дай я паспрабую, а то ў цябе нешта не выходзіць, што ты прычапіўся да гэтага Санта Кляўса, ну, ня ведае чувак, што Санта Кляўс ёсьць, што ж цяпер, можа, ён старавер які-небудзь, можа, ў яго дзяцінства цяжкае было, можа, у яго тата афіцэр і мама настаўніца матэматыкі, а ты яго грузіш, дай сюды слухаўку, карацей.

– Алё, – кажу я, – вы мяне чуеце?

– Так, – жвава рэагуе вядучы, – а вы мяне?

– Ужо другую гадзіну, – кажу. – Тут мой сябра, на жаль, адышоў і ня змог да канца даслухаць ваш захапляльны аповед. Так што там у вас з Дэйвам? На каго ён цяпер падобны?

– Ага, – гаворыць вядучы, відаць, ён нават не заўважыў, што зь ім размаўляе нехта іншы, – ну, называйце далей вядомых барадачоў.

– Леў Давідавіч Троцкі, – кажу я, падумаўшы. – ці можа вы скажаце, што Троцкага таксама няма?

– Не, – крыху разгублена кажа вядучы, – чаго ж – Троцкі ёсьць.

– Ага, бачыце, – кажу, – усё-ткі хоць штосьці сьвятое для вас засталося.

– Так, – гаворыць вядучы – засталося. Але Дэйв на яго не падобны.

– Не падобны?

– Анітрошачкі.

– Зі зі топ, – кажу.

– Міма.

– Ну, добра, – кажу, – Кастра.

– Што?

– Кастра. Фідэль Кастра. Падобны ён на Фідэля?

– На Фідэля? Так, – гаворыць нарэшце вядучы, – на Фідэля трошкі падобны. На маладога, канешне ж, – адразу папраўляецца ён. – Так, на маладога Фідэля – трошачкі падобны. Я тут нядаўна глядзеў відэазапіс іхняга канцэрту – нам калегі перадалі зь лёнданскай рэдакцыі, і вось там ён сапраўды – чымсьці нагадвае маладога Фідэля. Фантастычнае відовішча, вы ўяўляеце – зьбіраюцца некалькі дзясяткаў тысячаў прыхільнікаў «Дэпэш Мод», а да іх выходзіць Фідэль і пачынае сьпяваць голасам Гэхана. Уяўляеце?

– Ведаеце, – кажу я памаўчаўшы, я наагул разумею, што ён, канешне, старэйшы за мяне, я, як правіла, намагаюся нармальна зь людзьмі размаўляць, ну, але тут мужык такое кажа. – Ведаеце, – гавару я, – вы такога нам не кажыце. І ведаеце чаму?

– Чаму? – разгублена пытаецца вядучы.

– Таму, – працягваю я, – што мы вось тут вас сумленна слухалі-слухалі, мы ў прынцыпе праслухалі ўсё – і пра маракоў, і пра паліцыю, і пра скатаў.

– Пра скатаў? – не разумее вядучы.

– Ага, – і пра электрычных скатаў. Але не кажыце нам пра Фідэля. І ведаеце чаму?

– Чаму? – зноў пытаецца вядучы.

– Таму, што вось мы зь сябрам сядзім тут – у чыёйсьці кватэры, пасярод чыёйсьці мэблі, пасярод кетчупу і чакаляду і ледзьве выжываем. І ведаеце чаму? Проста таму, што мы ўжо другі дзень шукаем нашага сябра, нашага сябра Карбюратара, і ведаеце чаму мы яго шукаем? Таму што ў яго, – я цяжка падбіраю словы, – пару дзён таму загінуў тата, уласна ня тата, айчым, хоць якая, на хуй, розьніца, ён у яго загінуў, і мы ня можам гэтага дзёўбанага Карбюратара знайсьці ўжо другі дзень, і нам ад гэтага так херова, што мы сядзім і жарэм усё, што нам трапляецца пад руку, разумееце? таму, што мы напханыя тытунём і травой, партвэйнам і сьпіртам, і мне асабіста гэта ўжо папярок горла стаіць, у прамым сэнсе гэтага слова.

– Ага, – нарэшце ўстаўляе слова вядучы, – такім чынам, у вашага сябра загінуў тата.

– Айчым, – папраўляю я.

– Адзін хуй, – нецярпліва кажа вядучы. – І вы ад гэтага п’яце гарэлку і ўжываеце лёгкія наркотыкі?

– Не, – кажу, – не зусім. Гарэлку мы п’ем проста так, разумееце?

– Разумею, – не зусім упэўнена кажа вядучы.

– Прычым даўно, – дадаю я. – І ведаеце, я так гляджу, што ўсё гэта нічым добры ня скончыцца, таму што мы проста трапляем у нейкія ямы, вы разумееце пра што я кажу? усё часьцей і часьцей, гэтых ямаў робіцца ўсё болей і болей, я ўжо проста ня ў стане выбірацца зь іх, яны засмоктваюць, і чым далей, тым усё больш балюча мне ў іх падаць, вы разумееце пра што я вам тут кажу? Так, нібы ўсё нармальна, мы вось тут сядзім і слухаем вашую дурацкую радыёпраграму і нават вашых міліцыянтаў паслухалі...

– Якіх міліцыянтаў? – не разумее вядучы.

– Ня важна, – адказваю, – але рэч ня ў гэтым, ведаеце? рэч у тым, што ўсё адно, гэта нічым добрым ня скончыцца, проста таму, што я не магу сабе ўявіць нічога добрага там – наперадзе, там проста ня можа быць нічога добрага, таму што калі яго – гэтага добрага – не было раней, то з чаго б яно раптам зьявілася ў будучым, скажыце мне, чаму? яго там проста ня можа быць, мы проста прасоўваемся сабе новобмацак, як электрычныя скаты пад вадой, нават ня верачы, што нам напраўду кудысьці трэба прасоўвацца.

– Да? – зьбянтэжана гаворыць вядучы. – вы ведаеце, гэта вельмі цікава.

– Што табе цікава? – не разумею я.

– Вось гэта ўсё, што вы нам тут расказалі. Вось бачыце, паважаныя радыёслухачы, – зьвяртаецца ён у касьмічную пустату, – прыблізна пра гэта самае я і казаў вам увесь гэты час. Таму на гэтай аптымістычнай ноце і заканчвае сваю работу наш маладзёжны канал, і я – яго вядучы хррррр хрррррррр. А вы, – ён зьвяртаецца, відаць, асабіста да мяне, – пачакайце, калі ласка, хвілінку, вам – як аўтару найбольш цікавага пытаньня, мы з задавальненьнем уручаем прыз, ласкава перададзены нам нашымі калегамі зь лёнданскай рэдакцыі – выдадзены ў Вялікай Брытаніі апошні альбом сьцяпана галябарды «Мамін сад».

– Як-як? – пытаюся.

– Сад. Мамін сад, – адказвае вядучы. – Праз «эс», – чамусьці дадае ён.

Лунаюць разьвітальныя акорды, эфір паступова сьціхае, у слухаўцы чуваць нейкае шамаценьне, пасьля гэтага нехта, паквакваючы, прыкладае яе да свайго касьмічнага вуха.

– Алё, – я чую знаёмы голас, але ўжо бліжэй.

– Алё, – згаджаюся я.

– Вы яшчэ тут?

Я азіраюся на Васю, той прытуліўся да прыкольнай радыёлы і водзіць пальцамі па падсьветленых лямпамі назвах савецкіх сталіцаў, асобна счышчае пазногцем слова «Прага», чамусьці менавіта Прага.

– Так, – кажу я, – мы яшчэ тут.

– Вы ведаеце, – гаворыць вядучы, – выбачайце, што я вас затрымліваю – насамрэч у мяне няма ніякага альбому.

– Дзякуй богу, – кажу.

– Дакладней, ён у мяне быў, але я яго яшчэ мінулага тыдня падарыў нашым спонсарам. Яны нам паабяцалі прафінансаваць рамонт офісу, і я захацеў зрабіць ім прыемнае. Падарыў альбом.

– О, госпадзе, – кажу.

– Я проста хацеў у вас запытаць, калі вы ня супраць, канешне. Можна?

– Можна, – кажу.

– Скажыце, вы што, сапраўды, п’еце гарэлку і ўжываеце лёгкія наркотыкі?

– Ну, праўда, – адказваю няўпэўнена.

– Сур’ёзна?

– Ну.

– А ў мяне, – гаворыць ён з сумам, – ніколі разам не выходзіла. Або вадзяра, або трава, разумееце?

– Галоўнае прызвычаіцца, – кажу.

– Ну, але як вы пры гэтым пачуваецеся?

– Як пачуваемся? – пытаю.

– Так – як вы сябе адчуваеце?

– Ведаеце, – кажу, – я сябе адчуваю, як рака.

– Як рака?

– Так, як рака, што цячэ супраць уласнай плыні.

Пасьля гэтага вядучы адразу кладзе слухаўку – моўчкі і трагічна.

20.06.93 (нядзеля)

0.05

– Спаць хачу.

– У электрычцы пасьпіш.

– Ага, – кажу. – У электрычцы. Там жа зараз поўны вагон дзембеляў будзе. Або грыбнікоў. Або міліцыянтаў.

– Поўны вагон міліцыянтаў? – Скептычна перапытвае Вася. – Ну, ня ведаю, ня ведаю.

– Ладна, пайшлі, – кажу, і мы зьбіраемся выходзіць.

Какава адчыняе нам дзьверы, вы зразумелі? перапытвае – да Канцавой, там перасядзеце, выйдзеце на Вузлавой, і там ужо зусім поруч, пару гадзін, – дадае ён і ўсоўвае нам нейкую брашуру, што гэта за гаўно? пытаецца Вася, вазьміце, кажа Какава, і хай адкрыцьцё госпада будзе з вамі. Вось мудак, гаворыць Вася, ужо калі дзьверы за намі зачыняюцца, ага, – кажу, мудак, мы спускаемся ўніз і на першым паверсе, каля ліфта, бачым цела Сабакі, Сабака, крычу я, слухай, ён, здаецца, усё-ткі памёр, ды пачакай, супакойвае мяне Вася, падыходзіць да сабачага цела і пераварочвае яго тварам дагары, Сабака ўвесь зарыганы, але яшчэ жывы, яшчэ б трошкі, і ён, мабыць, памёр бы, захлынуўся ва ўласных рыгаках, сапраўдны табе Гэндрыкс, што тут скажаш, як бы ён потым перад госпадам паўстаў бы – са сваімі белымі матузкамі на вайсковых чаравіках і ўвесь абрыганы, мы яго падымаем, Сабака, гаворым, сабака, прачынайся, ён прыходзіць у прытомнасьць, нават пазнае нас, я заблукаў, кажа, выйшаў, вадзяру купіў, вярнуўся – а куды ісьці ня ведаю, сядзеў тут, чакаў, што хтосьці з вас выйдзе, а вадзяра дзе? пытаецца Вася, вадзяру я выпіў, кажа Сабака, дождж пайшоў, холадна было, я ж думаў, вы выйдзеце за мной, ладна – расчаравана кажа Вася, ты можаш ісьці? так, усё нармальна – Сабака падымаецца, і мы выходзім на Гогаля.

0.30

– Што рабіць будзем? – пытаецца Вася.

– Паехалі дамоў, – кажу.

– А Карбюратар?

– А што Карбюратар? З Карбюратарам усё ў парадку. А гэты вось дакладна нікуды не даедзе. Ня будзеш жа ты цягнуць яго на сабе аж да Вузлавой?

– Усё нармальна, – кажа Сабака. – Я ў норме. Я даеду.

– Можа лепш дамоў? – пытаюся.

– Не, – гаворыць Сабака. – Толькі не дамоў.

– Ладна, – кажу. – Але як мы туды даедзем? Бабак усё адно няма.

– Трэба было ў гэтага мудака пазычыць, – гаворыць Вася.

– Не хачу я ў яго пазычаць, – кажу.

– Ну, дык і што рабіць?

– Слухай, – раптам кажа Сабака, – табе ж Маруся за Молатава нешта давала.

– Сапраўды, – кажу. – Я зусім забыўся. – Я лезу ў кішэню і дастаю адтуль досыць такі нармальную дваццатку. – Прыкол, – кажу. – у нас, як выявілася, ёсьць процьма грошай. Толькі трэба іх недзе памяняць. І пры гэтым адразу не растраціць.

0.45

Мы здаем нашую дваццатку ў кіёск непадалёк, і яшчэ нават не пасьпяваем пералічыць суму ў нацыянальным грашовым эквіваленце, як на нас налятае патруль. Нават дакумэнты не запыталі. Колазварот вады ў прыродзе.

1.25

– Сынок?

– Мікалаю Іванавічу...

– Я ж табе казаў, каб больш такога не было.

– Мікалаю Іванавічу, я зараз патлумачу.

– Што ты мне, блядзь, патлумачыш?

– Мікалаю Іванавічу...

Ладна, кажа Мікалай Іванавіч патрулю, я іх забіраю, гэта з табой? пытаецца ён у мяне і паказвае на Васю з Сабакам, са мной, кажу, са мной, і гэты абрыганы, паказвае ён яшчэ раз на Сабаку, з табой? са мной, кажу, ну ладна, пайшлі да мяне, я іх забіраю, кажа ён яшчэ раз патрулю, пагавару зь імі ў МАІМ кабінэце, ясна? таварыш капітан, кажа патруль, мы ж іх, тыпу для пляну, пайшлі на хуй, кажа ім Мікалай Іванавіч, ясна? ясна, сумна кажа патруль і ідзе далей на паляваньне, плян, усё-ткі.

– Значыць так – вы двое сядзіце тут, у калідоры, і чакайце. А ты, – ён паказвае на мяне, – за мной.

– Добра, – кажу і заходжу ў завешаны агітацыяй кабінэт. – Колькі ў вас тут плякатаў, – кажу.

– Ты, блядзь, мне яшчэ пагавары, – нэрвуецца Мікалай Іванавіч. – Ты мне яшчэ пагавары. Я табе, блядзь, дам плякаты. Я табе што казаў? Трапіш мне на вочы – заб’ю. Казаў?

– Казалі.

– Ну?

– Мікалаю Іванавічу...

– Што?

– Прабачце. Я не зьбіраўся сёньня піць. Вы разумееце... Мы проста з хаўтураў.

– Адкуль?

– З хаўтураў.

– Зь якіх хаўтураў?

– Дэкан... – выціскаю я зь сябе.

– Што?

– Дэкан, – кажу я. – Памёр у пятніцу. Сёньня хавалі. Мы дапамаглі на могілках. Ведаеце, там яму выкапаць, цела прысыпаць.

– Сур’ёзна? – разгублена пытаецца Мікалай Іванавіч.

– Ага.

– А без матузкоў чаму ходзіш?

– Так вы ж забралі, Мікалай Іванавіч.

Мікалай Іванавіч доўга і сумна маўчыць, але матузкоў не вяртае.

– Эх, сынок-сынок. Што ж мне з табой рабіць?

– Ня ведаю, – кажу. – Бабак няма. Дэкан памёр.

– Як хоць яго звалі – твайго дэкана?

– А хер яго ведае.

– Як?

– Ну, у яго прозьвішча такое было, ведаеце...

– Разумею, – задумліва кажа Мікалай Іванавіч.

– І што за краіна такая блядская? – раптам кажа Мікалай Іванавіч. – Народ мрэ як мухі. У мяне сын у рэанімацыю трапіў.

– Як у рэанімацыю? – пытаюся.

– Ды ён, выяўляецца, тры дні таму, ноччу, палез у аптэку. Кажа, што за вітамінамі. Ну, я-та ведаю за якімі вітамінамі, мяне не абдурыш, з МАІМ-та досьведам.

– Ну?

– Вось, палез, гаўнюк малы, праз фортку, набраў там нейкіх таблетак, зжэр цэлы пачак, а калі лез назад – яго вырубіла. Так у фортцы і захрас.

– О, госпадзе, – кажу.

– Да, – Мікалай Іванавіч задумліва разглядае агітацыю за маёй сьпіною. – Раніцай народ у аптэку прыйшоў, бачаць – ён вісіць у фортцы і ня дыхае. Ну, яны перапужаліся, думаюць – усё, памёр хлопец, яны да яго – а ён дыхае.

– Здорава, – кажу.

– Што – здорава? Ён калі назад лез, штосьці там сабе вывіхнуў, а на ім яшчэ і куртка была, уяўляеш – МАЯ куртка, адным словам, ён захрас – ні туды, ні сюды. А яго пры гэтым яшчэ і кілбасіць.

– Ну і што?

– Ну, яны выклікалі хуткую. Хуткая кажа – мы яго адтуль ня выцягнем, ён парэжацца альбо задушыцца, і што рабіць? пытаюць яны ў хуткай, што рабіць, кажуць тыя, што рабіць, ня ведаем, кажуць, хай вісіць, пакуль сам ня выпадзе, дык яго ж кілбасіць, кажуць тыя, кілбасіць, кажа хуткая, ну дык падкармлівайце яго патрошку, каб ён там зусім ня кончыўся. А гэтыя прыдуркі, уяві, сапраўды пачалі яго падкармліваць. Ну, яму, уёбку-малалетку, ясная рэч, больш нічога і ня трэба, ён і ня думаў адтуль вылязаць, уяўляеш – вісіш сабе ў чужой куртцы, а цябе пры гэтым яшчэ і наркотыкамі кормяць.

– Класна, – кажу.

– Да, – гаворыць Мікалай Іванавіч... – Што класна? Ён жа, шчанюк, нават імя сваё не назваў. Я зь дзяжурства вяртаюся, а мая крычыць – сын прапаў. Уяўляеш? Добра, што яны наступнага дня ў яго ў кішэні МАЁ пасьведчаньне знайшлі.

– А чаго яны па ягоных кішэнях лазілі? – пытаюся.

– Таблетак стала шкада, я так думаю. Адным словам, наступнага дня, ужо недзе пад вечар, яны мяне знайшлі. Ну, мы разам яго і выцягнулі.

– Дык гэта ён у рэанімацыю пасьля вас ужо трапіў?

– Ты што? – насьцярожваецца Мікалай Іванавіч, – думаеш я яго біў?

– Ды не, што там.

– Я яго наагул ніколі ня біў. Мне ў падлу яго біць. У яго проста абязвожваньне арганізму, разумееш? ён жа там амаль двое сутак прасядзеў, на адных таблетках.

– Нішто сабе, – кажу.

– Да, – задумліва дадае Мікалай Іванавіч.

2.05

– Ты што – ведаеш яго?

– Так – сустракаліся калісьці.

– Ну і знаёмыя ў цябе.

– Дзякуй, што наагул адпусьціў. Сядзелі б зараз у камэры.

– Яшчэ і апошні каньяк забраў. Як мы цяпер – без каньяку?

– У цябе ўсё адно пякотка ад яго.

– Ладна, паехалі ўжо куды-небудзь. А то тут проста нейкая камэнданцкая гадзіна, – і Вася адцягвае мяне ад уваходу ў руус.

Пачакай, кажу я, мне адліць трэба, потым, нэрвуецца Вася, потым адальлеш, не магу, адказваю, адыходжу за рог шэрай будыніны, начыненай газавымі камэрамі, і яшчэ нават не пасьпяваю зрабіць сваю чорную справу, як аднекуль з-за рога выбягае Мікалай Іванавіч, некуды імчыць, але ўсё-ткі заўважае мяне, сумна качае галавой, эх, маўляў, сынок, сынок, і бяжыць кудысьці ў ноч.

2.35

Да вакзалу мы даяжджаем без прыгод, таксіст усю дарогу круціць носам і праветрывае салён, абрыганага Сабаку гэта нэрвуе, але мы яго стрымліваем, каля прыгараднага Сабака пачынае крычаць, што нічога гэтай суцы плаціць ня трэба, што ён на нас, маўляў, нядобра глядзеў усю дарогу, ага, кажу я Сабаку, сурочыў ён цябе, ладна, супакойся, кіроўца напужаны, Вася таксама супакойвае Сабаку, мы плоцім колькі там трэба і ідзем на вакзал.

3.45

Электрычка павольная-павольная, вагоны халодныя і пустыя, падлогу, відаць хтосьці толькі што памыў, уласна – не памыў, а шчодра паліў халоднай бруднай вадой, нас трасе, на вакзале мы папрасілі Сабаку зьбегаць купіць у кіёску што-небудзь пажэрці, Сабака купіў дзьве паўтаралітровыя пляшкі мінэралкі, так што ён іх цяпер і трымае, мы сядзім у пустым халодным вагоне, ні табе грыбнікоў, ні дзембеляў, нават міліцыі няма, уся міліцыя зараз выконвае плян недзе ў сваім Кіеўскім раёне, дзе яшчэ засталіся хаця б якія жывыя людзі, хоць бы нехта, каго можна зацягнуць у газавую камэру, мы перажылі сваю камэнданцкую гадзіну і ўпарта намагаемся цяпер выехаць кудысьці ў нікуды, ну, хоць куды-небудзь.

Толькі дзеці мітусяцца па вагоне, мы яшчэ толькі зайшлі, яны ўжо сядзелі ў нашым вагоне, яны прыехалі ў ім аднекуль з дэпо, нас-та з Васем яны дакладна не спужаліся б, яны, здаецца, наагул нічога не баяцца, такое ўражаньне, што яны ўжо ўсё ў сваім жыцьці перажылі, са сьмерцю ўключна, ну, але пры адным выглядзе незадаволенага абрыганага Сабакі, яны перапужаліся і зьбіліся ў зграю, вы адкуль? пытаецца Вася, і яны пачынаюць нешта распавядаць, што, маўляў, тут і жывуць, у электрычцы, начуюць па вагонах, асабліва цяпер, калі дажджы, катаюца да канцавой, потым вяртаюцца назад у горад, часам начуюць у міліцыі, але міліцыя іх звычайна адпускае, каб яны не нанесьлі ім у камэры рознай заразы, так і жывуць, нядрэнна, дарэчы, жывуць, не найгорш.

Нарэшце яны ўздымаюцца і ідуць у суседні вагон. Гэта для іх нібы перайсьці з кухні ў вітальню, акупавалі цягнік і катаюцца па адным і тым самым маршруце, як завядзёныя, або праклятыя.

Я спрабую заснуць, але мяне ўвесь час выкідае са сну, нібы няўдалага сэрфінгіста з хвалі, і я пачынаю ціха стагнаць.

– Табе што – дрэнна? – пытаецца Вася.

– Ныркі штосьці ныюць.

– Да, растрэсла цябе.

– Ага, растрэсла. канешне – растрэсла.

У тыя кароткія хвіліны, калі я ўсё ж устаю на сваю хвалю, утрымліваюся на дошцы і лячу ўніз, я сьню двух анёлаў – адзін таўсьцейшы, другі вышэйшы, яны выходзяць у калідор і пачынаюць хуячыць адзін аднаго, пер’е ляціць ва ўсе бакі, і іхныя доўгія жаночыя пазногці, якімі яны драпаюць адзін аднаму твары і пад якімі запяклася соль нябёсаў, пабліскваюць у паветры, як нажніцы ў руках спраўных краўцоў, яны б’юць адзін аднаго па твары, і ўжо іхныя кулакі перамазаныя крывёй, і раптам адзін зь іх падае, б’ецца галавой аб халодную калідорную плітку, і той – вышэйшы – які перамог, падыходзіць да яго і цалуе яго ў паўнаватыя крывавыя вусны, зь якіх пачынае выцякаць пастэрызаванае малако.

Мне сьніцца, што я – лёгкія гэтага анёла, я адчуваю, як доўга і старанна нехта біў яго – майго анёла, акурат па той частцы яго поўнага цела, дзе знаходжуся я, цяжкімі футбольнымі буцамі, я паволі пераварочваюся ў ягоным целе, увесь ў рубцах і ранах, з маіх ранаў праступае малако, я спрабую ўхіліцца ад удараў, але мне проста няма куды ўхіляцца, таму што я цалкам залежу ад таго, у чыім целе я знаходжуся, хто прыкрывае мяне сабой і хто ўвесь час мяне выкарыстоўвае, мне застаецца толькі цярпець і назіраць, як гэтае малако праступае скрозь усе мае поры, скрозь кожны надрэз, скрозь кожную рваную рану, скрозь кожны шнар, выцякае зь мяне разам з маім болем, разам з маім страхам, разам з маім жыцьцём.

Мне сьніцца мой анёл, ужо мёртвы, яго перавозяць кудысьці, каб спаліць яго мёртвае пераможанае цела, яго цягнуць па чорнай падлозе моргу, нібы мёртвую курыцу, кроў з малаком перамяшаліся ў ягоным пер’і і цягнуцца за ім крывавым сьледам, яго зацягваюць у нейкі вялікі пакой, кладуць на мэталічны стол і здымаюць зь яго рэшткі адзеньня – здымаюць чорныя бухгалтарскія нарукаўнікі, здымаюць шэры дзелавы касьцюм, здымаюць жоўтыя італьянскія чаравікі, здымаюць чорныя шкарпэткі, сінія трусы, белую майку, нехта дастае нарэшце скальпель і ўскрывае майго анёла, разразае яго ад горла да жывата і разглядвае яго скалечаныя і вымучаныя вантробы, выжраныя зь сярэдзіны мурашамі, пчоламі і павукамі і запоўненыя тлустым пастэрызаваным малаком. Разрэз расьцінае малюнак на яго скуры, на малюнку – старое, ужо бляклае расьпяцьце – жоўты Ісус на пафарбаваным зялёнкай крыжы. Ісуса скальпель амаль не закрануў – а вось расьпяцьце раскалолася напалам, так што цяпер трэба хіба што сшыць гэтую мёртвую грудную клетку, каб мець уяўленьне, як яно там усё выглядала – на самай справе.

3.40

У Чугуеве мы не выходзім. Недзе ў горадзе ў гэты час, я сабе так думаю, тоўстае і потнае цела Какавы перавярнулася. Калі б ён гэта бачыў, ён бы нас пракляў. Але ў Чугуеве электрычка спыняеца на паўтары хвіліны, вакзал у Чугуеве ў гэтую трывожную ноч мокры і непрыветны, і я бы ня выйшаў са свайго вагону нават калі б мне давялося стаяць тут і двое сутак, хоць гэта ніякім чынам не апраўдвае мяне ў вачах данбаскай інтэлігенцыі. Як бы там ні было – мы не выходзім. І ніхто не выходзіць.

5.30

На Канцавой мы хочам знайсьці хоць бы якую лаўку, дзе можна было б перачакаць пару гадзін, да наступнай электрычкі, але тут ужо на самой справе зьяўляюцца дзембелі з грыбнікамі, усе лаўкі ў зале чаканьня занятыя нейкімі падазронымі суб’ектамі, таму мы выходзім на адзіную плятформу, па радыё яе чамусьці патасна называюць першай, так, нібы тут недзе ёсьць другая, мэтраў за сто ад вакзалу бачны высокі пешаходны мост, вісіць над усёй гэтай панарамай, прыкольна, кажу я, пайшлі на мост, усё адно спаць няма дзе, мы ўздымаеся па мэталічнай лесьвіцы і разглядаем тэрыторыю, бясконцыя разгалінаваньні рэек, зьбітыя ў кучу таварнякі, цыстэрны, шчабёнка, сэмафоры, дрэвы, туман, вакзальныя будыніны, столькі ўсяго, а няма пра што пагаварыць, таму мы моўчкі сядзім тут, сярод туману і хмараў, і разглядаем усю гэтую пакалечаную чыгункавую інфраструктуру, павольна п’ючы халодную мінэральную ваду.

7.25

Нарэшце наша электрычка, мы праціскаемся скрозь сонны дзембельскі натоўп і рушым у бок Вузлавой. Жыцьцё працягваецца яшчэ на дзьве гадзіны. Дзьве нармальныя ранішнія гадзіны, чаму б і не.

Шкада, немагчыма заснуць, я, напрыклад, не магу доўга спаць у вертыкальным стане, мяне гэта неяк прыніжае ці што, жахліва – сядзіш і сьпіш, ці стаіш і сьпіш, ну, вы разумееце пра што я, а тут яшчэ і надвор’е пачынае псавацца, адусюль налязаюць хмары, усё нібыта так добра, здавалася б – туман, рэйкі, цыстэрны, а тут такая лажа, зноў будзе дождж, зноў уся гэтая нябесная цягамоціна на нашыя галовы, я нэрвова выглядаю ў акно, але і так усё ясна – зараз пачнецца, зараз-зараз, проста брыдка на ўсё гэта глядзець, ня ведаю, як бы гэта растлумачыць – я асабіста зьмену надвор’я заўжды ўспрымаю на ўласны рахунак, як непавагу асабіста да мяне, хоць зь яго боку, падазраю, акурат нічога асабістага і няма, ну, але ў мяне на гэты конт уласная думка. Застаецца хіба што чытаць. Вася дастае з кішэняў дзьве брашуры, ён, выяўляецца, увесь гэты час цягае за сабой дзьве брашуры, цяпер вось разглядае, што там напісана, перадае мне, потым Сабаку, але ў яго нічога добрага не выходзіць, таму што нас усё-ткі трое, а кніг – толькі дзьве. Адну я нават пасьпяваю прачытаць.

Кніга № 1

Грымучы вазэлін.

(Бібліятэка рабочага)

АНАТАЦЫЯ

Дарагі дружа!

Ты трымаеш у руках надзвычай цікавую і пазнавальную кнігу, якая, пры ўмове правільнага засваеньня выкладзенага ў ёй матэрыялу, дапаможа табе, ня толькі ў тэорыі, але і на практыцы, лепш зразумець прынцыпы і тэндэнцыі разьвіцьця сацыяльна-вытворчых адносін у сучасным грамадстве. Распрацаваная і напісаная гуманітарна-тэхнічным аддзелам Данецкага абкаму партыі, кніга гэтая стане лепшым сябрам і дарадцай табе на першых этапах твайго далучэньня да непераадольных працэсаў дыялектыкі і перманентнага распаду капіталу, празорліва прадбачанага таварышам Троцкім Л.Д.

Рэкамэндаваная для дамашняга чытаньня, а таксама калетыўнага вывучэньня ў прафэсыйна-тэхнічных гуртках, працоўных калектывах, месцах пазбаўленьня волі, лягерах працы й адпачынку.

Для дзяцей сярэдняга і старэйшага школьнага ўзросту.

З павагай – Партыя Ўкраінскіх Камуністаў.

УСТУП.

Замест уступу.

Разьдзел 1.

ВЫБУХОВЫЯ РЭЧЫВЫ,

НЕАБХОДНЫЯ РАБОЧАМУ НАСАМПЕРШ.

1.1

Таварыш!

Зрабі напалм!

Напалм – гэта запальвальная сумесь. Складаецца напалм з бэнзыну, машыннага масла і алюмініевага парашку. Інгрыдыэнты, неабходныя для вырабу напалму, можна і неабходна дастаць на вытворчасьці, у хатняй гаспадарцы ці скрасьці.

Парады па прыгатаваньні:

Таварыш! Запальвальная сумесь выкарыстоўваеца для зьнішчэньня жывой сілы і тэхнічных сродкаў супраціўніка. Лепш – жывой сілы. Разам з тым, напалм лёгка прапальвае нават браню танка, калі ён у супраціўніка ёсьць. Пры гэтым, зрабіць напалм можа КОЖНЫ шкаляр – таму што напалм, як ты ўжо даведаўся, гэта ўсяго толькі сумесь бэнзыну (2/3), лаку ці машыннага масла (1/3) і алюмініевага парашку (чым больш алюмініевага парашку, тым большая прапальваючая магутнасьць, памятай пра гэта!) Найчасьцей выкарыстоўваецца ў якасьці паліва для баявых агнямётаў ці ў запальвальных бомбах.

Заўвага: Калі ў цябе ёсьць баявы агнямёт, рэкамэндуем выкарыстоўваць менавіта гэтую сумесь. Баявы агнямёт можна і неабходна дастаць у вайсковых частках, хатняй гаспадарцы ці адбіць у вартавых.

1.2

Таварыш!

Зрабі магніевую выбухоўку!

Магніевая выбухоўка – гэта выбуховае рэчыва сярэдняй магутнасьці. Яна складаецца з магніевага парашку або габлюшкі і марганцоўкі. Марганцоўка ў цябе ёсьць, а магніевы парашок або габлюшку можна і неабходна знайсьці ў цэхах, на складах ці гандлёвых прадпрыемствах народнагаспадарчага профілю. Можна скрасьці.

Парады па прыгатаваньні:

Таварыш! Каб вырабіць магніевую выбухоўку трэба зьмяшаць 3/4 парашку (габлюшкі) магнію з 1/4 марганцоўкі (суаднесьці ў залежнасьці ад аб’ёму). Не шкадуй марганцоўкі, таварыш! Сумесь выбухае ў выніку ўзьдзеяньня адкрытага агню на працягу некалькіх сэкунд (ад 2 да 10). Падчас выбуху ўзьнікае яскравы магніевы сполах, нашмат больш яскравы за фотамаланку, і ўтвараецца вялікая колькасьць белага дыму.

Заўвага: Ні ў якім разе нельга глядзець на сполах, пры дрэнным зьбегу абставінаў ты можаш поўнасьцю асьлепнуць. У прынцыпе, на фотамаланку лепш таксама не глядзець, хоць гэта і стварае пэўныя праблемы пры фатаграфаваньні.

Нават у вялікіх колькасьцях магніевая выбухоўка вельмі небясьпечная, скажам, аэразольны балёнчык, напоўнены ёю, здольны разарваць чалавека на дробныя каляровыя шматочкі, калі той знаходзіцца бліжэй, чым за два мэтры ад выбухоўкі. Калі далей – то проста заб’е.

1.3

Таварыш!

Зрабі кактэйль Молатава!

Кактэйль Молатава – гэта не сапраўдны кактэйль, гэта запальвальная сумесь. Кактэйль складаецца з бэнзыну і машыннага масла.

Парады па прыгатаваньні:

Гэта запальвальная бомба пры ўдалым зьбегу абставінаў вядзе да запальваньня аб’екту. «Кактэйль Молатава» – гэта звычайная шкляная пляшка (0,5 ці 0,7 л. – на твой густ), вызваленая ад папярэднягя напою і напоўненая на дзьве траціны бэнзынам і на адну траціну – маслам. Пляшка ў цябе ёсьць, бэнзын і масла можна і неабходна зьліць з казённай тэхнікі, грамадскага транспарту ці адбіць у вартавых. Кнот для кактэйлю вырабляецца са старых лапікаў тканіны, намочаных бэнзынам і потым устаўленых у шыйку пляшкі. Лапікі выразаюцца са старога спецадзеньня, транспарантаў ці іншых прадметаў нагляднай агітацыі. Пляшку затыкаюць коркам і ў такім выглядзе, з запаленым кнотам, яе кідаюць у бок аб’екта, які трэба запаліць. Бомба запальвае аб’ект, разьбіваючыся аб яго паверхню. Вораг ня ў стане загасіць гэтае полымя вадой.

Заўвага: пры вырабе і запальваньні будзь асьцярожны, сачы, каб корак шчыльна закрываў пляшку і не даваў магчымасьці ўтварацца парам бэнзыну, якія могуць справакаваць датэрміновы выбух! Бомба не прыдатная для запальваньня няцьвёрдых прадметаў, паколькі ня можа разьбіцца аб іх, памятай пра гэта пры выбары аб’екта.

1.4

Таварыш!

Скарыстайся грымучым вазэлінам!

Грымучы вазэлін – гэта выбуховае рэчыва. Грымучы вазэлін складаецца з вазэліну. І бэнзыну.

Парады па прыгатаваньні:

Грымучы вазэлін – гэта сумесь 2 частак вазэліну і 1 часткі бэнзыну, якая выбухае пад узьдзеяньнем электрычнага тока. Вазэлін у цябе ёсьць, адносна бэнзыну гл. п. 1.3, так што ўся справа за электрычным токам!

Заўвага: асьцярожна з вазэлінам!

1.5

Таварыш!

Вось табе газавая бомба!

Газавая бомба гэта бомба з газам. Яна складаецца з гаручага газу і паветра.

Парады па прыгатаваньні:

Газавая бомба выкарыстоўваецца для зьнішчэньня жывой сілы супраціўніка (аглушэньне, кантузія, дэзарыентацыя). Найпрасьцейшая газавая бомба складаеца з пляшкі з газам і паветрам, зьмяшанымі ў пэўнай прапорцыі (гл. ніжэй). Выкарыстоўваецца падчас дэманстрацый, пікетаў, галадовак, пры правядзеньні мітынгаў, маёвак, выбараў і іншых сьвятаў працоўных.

Прапорцыі: прыродны газ – 4,7:15, ацэтылен – 2,5:81, прапан – 2,2: 10, бутан – 1,9:9.

1.6

Таварыш!

Прыгатуй плястыкавую выбухоўку!

Плястыкавая выбухоўка – гэта табе магутнае выбуховае рэчыва. Складаецца яна з хлорыстага калію і, што найважней – вазэліну.

Парады па прыгатаваньні:

Для вырабу плястыкавай выбухоўкі неабходна зьмяшаць добра здроблены хлорыстакіслы калій з вазэлінам і старанна перамяшаць. Хлорыстакіслы калій можна і неабходна дастаць на хімічных прадпрыемствах, у хімічных лябараторыях і непасрэдна ў хімікаў. Скрасьці яго цяжка. З вазэлінам ты, спадзяемся, ужо разабраўся. Для выкарыстаньня вырабленае рэчыва неабходна добра прасушыць. Патрэбны дэтанатар. Падумай пра гэта!

Заўвага: У высушаным стане гэта выбуховае рэчыва робіцца небясьпечным пры ўдарах. Нават ягонае падзеньне з рук на падлогу можа справакаваць дэтанацыю. Не выпускай яго з рук, таварыш!

1.7

Таварыш!

Калі ты ня можаш усяго гэтага зрабіць, не сумуй – зрабі сабе проста порах!

Порах – гэта слабое выбуховае рэчыва. Ён складаецца з каліевай сэлітры (85%), вугалю (12%) і серы (3%).

Парады па прыгатаваньні:

Усё перамяшаць.

Заўвага: без заўвагаў.

Разьдзел 2.

ВЫБУХОВЫЯ РЭЧЫВЫ,

НЕАБХОДНЫЯ ПРАЦОЎНАМУ Ў ДРУГУЮ ЧАРГУ.

2.1

Таварыш!

Зрабі сабе французскі аманал!

Французскі аманал – гэта слабое выбуховае рэчыва. Складаецца ён са стэарынавай кіслаты, аміячнае сэлітры і алюмініевага парашку.

Парады па прыгатаваньні:

Французскі аманал – гэта сумесь аміячнае сэлітры (86%), стэарынавае кіслаты (6%) і парашку алюмінію (8%). Па сваіх выбуховых характарыстыках рэчыва горш айчыннага аманалу. Выбухае толькі ў сьціснутым стане. Але калі ў цябе ёсьць магчымасьць скарыстацца дэтанатарам, гэта мяняе ўсё.

Заўвага: патрабуе дэтанатара!

2.2

Таварыш!

Трытруол!

Трытруол – гэта магутнае выбуховае рэчыва, якое звычайна складаецца з тэтрылу (75%) і толу (25%).

Парады па выкарыстаньні:

Гэта выбуховае рэчыва надзеленае вялікай выбуховай сілай і зьяўляецца надзвычай небясьпечным. Выкарыстоўваецца для руйнаваньня збудаваньняў, у артылерыйскіх снарадах, для падрываў чыгунак, пры іншых будаўнічых працах.

Заўвага: дэтанатар!

2.3

Таварыш!

Не ўпадай у адчай! Ёсьць яшчэ аматол!

Аматол – гэта таксама магутнае выбуховае рэчыва. Аматол складаецца з аміячнае сэлітры (80%) і толу (20%).

Парады па прыгатаваньні:

Гэтае выбуховае рэчыва валодае магутнай выбуховай сілай і зьяўляецца надзвычай небясьпечным. Выкарыстоўваецца для зьнішчэньня збудаваньняў, у артылерыйскіх снарадах, бомбах і проста так.

Заўвага: утварае небясьпечныя спалучэньні зь медьдзю і латуньню!!!

2.4

Таварыш!

Зрабі-ка астраліт!

Астраліт – гэта магутнае (!) выбуховае рэчыва. Складаецца яно з аміячнае сэлітры (66%) і гідразілу (33%).

Парады па прыгатаваньні:

Віншуем цябе: гэта – наймагутнейшая з усіх вядомых выбуховак! Астраліт надзелены надзвычай магутнай выбуховай сілай (у 20 разоў магутнейшай за траціл). Хуткасьць дэтанацыі – 9 км/с. Пры ўсёй сваёй магутнасьці не выкарыстоўваецца, напрыклад, вайскоўцамі, паколькі дэструктуецца цягам чатырох дзён з моманту прыгатаваньня. А прыгатаваць яго пры ўсім пры гэтым можа КОЖНЫ шкаляр, які ведае сьпіс складнікаў. Складнікі: аміячная сэлітра (выкарыстоўваецца ў народнай гаспадарцы), гідразіл (выкарыстоўваецца ў ракетабудаваньні, фармацэўтыцы і народнай гаспадарцы). Для таго, каб зрабіць астраліт, неабходна зьмяшаць аміячную сэлітру з гідразілам у прапорцыі 2 да 1.

Заўвага: складнікі надвычай таксычныя, трымаць іх у руках небясьпечна для жыцьця. Але выпусьціць іх з рук яшчэ больш небясьпечна.

2.5

Таварыш!

Зрабі грымучую ртуць!

Грымучая ртуць – гэта магутнае выбуховае рэчыва. Вырабляецца яна з азотнай кіслаты, ртуці і сьпірту.

Парады па прыгатаваньні:

Прыгатаваньне гэтай выбухоўкі небясьпечнае для жыцьця, прычым ня толькі твайго, таму лепш яе наагул не рабіць. Усё ж, для прыгатаваньня трэба зьмяшаць азотную кіслату, ртуць і сьпірт. Атрыманая сумесь заліваецца ў пляшку і цяпер, калі раптам ты гэтую пляшку разаб’еш, прагучыць фантастычны выбух. Паспрабуй як-небудзь – зрабі гэта!

Заўвага: вельмі небясьпечна! Нават калі ты і не разаб’еш пляшку, усё адно атруцішся парамі ртуці (насьмерць).

2.6

Таварыш!

Вось яшчэ адна штука – нітрагуанідын!

Штука гэтая складаецца зь сернай кіслаты і нітрату гуанідыну.

Парады па прыгатаваньні:

Серная кіслата павінна мець канцэнтрацыю ня менш як 95%. У эмалевы кубак наліваецца серная кіслата, кубак ставіцца на сьнег або лёд. У кубку паступова распускаецца нітрат гуанідыну, пры гэтым тэмпэратура раствору не павінна падымацца вышэй за 10 градусаў Цэльсія. Пасьля распусканьня нітрату гуанідыну сумесь страціць сваю празрыстасьць і пачне нагадваць малако. Таварыш – гэта не малако! Цяпер сумесь выліваецца ў халодную ваду зь лёдам, пасьля гэтага трэба пачакаць пакуль усе крысталы гуанідыну распусьцяцца. Потым сумесьфільтруецца і шчыльна прамываецца.

Заўвага: вельмі небясьпечна! Да таго ж гэтая выбухоўка надзвычай адчувальная да цяпла. Ня грэй яе!

2.7

Таварыш!

Зрабі сабе тэрміт!

Тэрміт, таварышу – гэта запальваючая сумесь. Робіцца тэрміт з аксыду жалеза, парашку алюмінію і серы!

Парады па прыгатаваньні:

Мэталічная сумесь, якая пры згараньні дае вельмі высокую тэмпэратуру – каля 3000 градусаў Цэльсія! Гэтую ўласьцівасьць можна выкарыстоўваць для вырабу магутных запальвальных бомбаў, разумееш, да чаго мы вядзем? Для прыгатаваньня тэрміту трэба проста зьмяшаць 75% аксыду жалеза (іржы) і 25% алюмінію. Сам тэрміт запальваецца пры досыць высокай тэмпературы, таму ў сумесь дадаюць серу, якая пры запальваньні дае тэмпэратуру, дастатковую для запальваньня тэрміту.

Заўвага: вось на што нам сера!

2.8

Таварыш!

А супэртэрміт?!!

Супэртэрміт, таварыш – гэта таксама запальвальная сумесь. А складаецца яна з бэнзыну, машыннага масла, парашку алюмінія і аксыду жалеза (іржы).

Парады па прыгатаваньні:

Гэтая запальвальная сумесь гарыць зь вельмі высокай тэмпэратурай, здольнай расплавіць амаль кожны мэтал (тэмпэратура гарэньня амаль такая, як і ў тэрміту). Вельмі небясьпечная рэч, каб ты ведаў. Тым ня менш, што асабліва прыемна, – вырабіць яе таксама можа КОЖНЫ вучань. Складнікі: бэнзын – 44%, масла – 20%, аксыд жалеза – 16%, парашок алюмінія – 20%.

Заўвага: ня кожны вучань здагадваецца пра свае магчымасьці, памятай пра гэта, таварыш!

Разьдзел 3.

НА ЗАЦЕМКУ РАБОЧАМУ:

ЯК ЗРАБІЦЬ ДАМАШНЮЮ БОМБУ, НЕ ПРЫЦЯГВАЮЧЫ ДА СЯБЕ ЎВАГІ АНТЫНАРОДНАГА РЭЖЫМУ.

Таварыш!

Для вырабу бомбы назапась складнікаў. Складнікі, неабходныя для вырабу бомбы, можна і неабходна купіць на гандлёвых прадпрыемствах народнагаспадарчага профілю ці адбіць у антынароднага рэжыму, не прыцягваючы да сябе ўвагі зь яго боку. Табе спатрэбіцца:

Папера (можна дастаць у пунктах прыёму макулатуры, на дрэваапрацоўчых камбінатах ці вырабіць самастойна (гл. наступную брашуру сэрыі «Бібліятэка рабочага»)

Цьвікі (доўгія такія, мэталічныя штукі)

Тоўстая драціна (тоўстая, таварышу!)

Клей (Таварыш! Выкарыстай свой клей з карысьцю!)

Моцныя ніткі (!)

Сэлітра (вытворчасьць, гандлёвыя ўстановы народнагаспадарчага профілю, антынародны рэжым)

Стапін (???)

Магній (антынародны рэжым, толькі антынародны рэжым!)

Гільза 12 калібру (ну, гэта ў цябе, спадзяемся, ёсьць)

Гумка (проста гумка).

Парады па прыгатаваньні:

Дружа! Вазьмі 10 аркушаў паперы (фармат А4) і разрэж кожны зь іх па даўжыні, падзяліўшы на дзьве паловы. Пакладзі адну палоску на гладкую, роўную і надзейную паверхню (стол, крэсла, падлога). Нанясі слой клею («крухмальны» або «сыліконавы») на ўсю паверхню палоскі. Пакладзі зьверху іншую і правядзі прасам (не гарачым!) так, каб не засталося паветраных прамежкаў, і каб выціснуць лішні клей. Паўтарай апэрацыю, пакуль ня скончацца палоскі. Апошнюю палоску змаж клеем зьверху асабліва шчыльна. Адрэж ад гільзы лязом папяровую частку. Прыстасуй адрэзаную частку на пачатку зьлепленых палосак (бакі, што выступаюць, павінны быць аднолькавымі) і накруці іх на яе. Адступі ад канца на 0.5 – 1 см і перацягні тоўстай драцінай (закруці канцы драціны і зацягні кусачкамі намёртва) у чатырох месцах з розных бакоў. Паверх драціны наматай 10-15 маткоў моцнай вяроўкі.

Забі 7-8 невялікіх цьвікоў (сачы за тым, каб падчас забіваньня не парвалася вяроўка). Зьмяшай 5 ваг. ч. магніевага парашку з 6 ваг. ч. каліевай сэлітры і акуратна перамяшай да аднароднай кансыстэнцыі. Засып гэтай сумесьсю ўсю адрэзаную частку гільзы, пастаянна ўтрамбоўваючы яе. Зноў адступі ад канца на 0,5-1 см і перацягні тоўстай драцінай, папярэдне ўставіўшы туды цьвік галоўкай угору. Яшчэ раз наматай 10-15 маткоў моцнай вяроўкі і забі 10 цьвікоў. Праз нейкі час (1-2 сутак) акуратна наматай расьцягнутую гумавую нітку па баках бомбы. Праз пару дзён здымі гумку і выцягні цьвік. На месца цьвіка ўстаў бікфордаў шнур. Устаў яго як мага глыбей, устаў яго! І пакінь прыстасаваньне ў такім стане сохнуць каля тыдня на батарэі цэнтральнага ацяпленьня ці на два тыдні пры пакаёвай тэмпэратуры. Пасьля гэтага прыстасаваньне гатовае да ўжываньня.

Заўвага: Выкарыстай яго, любы дружа, па прызначэньні, хулі там!

Яшчэ, дружа, настойліва рэкамэндуем табе нітрагліцэрын. Калі ты сапраўды зможаш яго прыгатаваць, значыць мы стараліся не дарма.

Такім чынам – перад тым, як апісаць гэтую цудоўную тэхналёгію, хочам папярэдзіць цябе пра неабходныя меры бясьпекі, хоць і разумеем, што табе яно ўсё адно. Усё ж рэкамэндуем не цурацца ну, хоць мінімальных мераў бясьпекі. Паколькі нітрагліцэрын, таварыш, гэта вельмі датклівае рэчыва, ты сабе нават не ўяўляеш – наколькі яно датклівае. Мы, шчыра кажучы, таксама. Раім табе працаваць з тымі колькаснымі паказьнікамі, якія прыводзяцца тут, прынамсі калі цябе і разарве, то хоць можна будзе сабраць твае пралетарскія шматкі ў кучу. Таму – да справы, таварыш:

Налі ў 75-мл мянзурку 13 мл азотнай кіслаты, якая дыміць (98%).

Пастаў мянзурку ў вядро зь лёдам і дай ёй ахладзіцца да тэмпэратуры, ніжэйшай за пакаёвую.

Калі азотная кіслата астыне, дадай трайны аб’ём сернай кіслаты (99%) – 39 мл. Кіслоты зьмешвай вельмі асьцярожна, не дапускай іхняга разьліваньня.

Пасьля гэтага трэба зьнізіць тэмпэратуру раствора да 10-15 градусаў Цэльсія, дадаючы лёд.

Дадай гліцэрын. Рабіць гэта трэба вельмі асьцярожна пры дапамозе піпеткі, пакуль уся паверхня вадкасьці не пакрыецца слоем гліцэрыну.

Нітраваньне – вельмі небясьпечная стадыя. Падчас рэакцыі выдзяляецца цяпло, таму вытрымлівай тэмпэратуру на ўзроўні 30 градусаў Цэльсія. Калі яна пачне падымацца – адразу ж ахалоджвай сумесь!

Першыя 10 хвілін нітраваньня сумесь неабходна асьцярожна памешваць, намагаючыся не кранаць сьценак. Пры нармальнай рэакцыі нітрагліцэрын утварае слой на паверхні.

Пасьля ўдалага нітраваньня вадкасьць зь мянзуркі неабходна вельмі асьцярожна пераліць у іншую ёмкасьць з вадой. Нітрагліцэрын павінен асесьці на дно.

Зьлі, колькі зможаш, кіслату, ня зьмешваючы яе зь нітрагліцэрынам, і пры дапамозе піпеткі перанясі яго ў раствор бікарбанату натрыя (пітной соды). Рэшткі кіслаты будуць нітралізаваныя.

Пры дапамозе піпеткі аддзялі нітрагліцэрын. Для таго, каб праверыць прыгатаваны прадукт, нанясі маленькую кропельку яго на мэталічную плястыну і падпалі. Калі выжывеш, то ўбачыш, што нітрагліцэрын успыхвае чыстым блакітным полымем.

Атрыманую порцыю рэкамэндуем перарабіць у дынаміт, паколькі нітрагліцэрын, падла, мае дрэнную здольнасьць выбухаць без ніякай на тое прычыны.

І памятай – яны б вельмі хацелі, каб ты ўсяго гэтага не рабіў! Магчыма, сам ты гэтага таксама ня хочаш. Але ведай, што насамрэч усе бомбы падзяляюцца на дзьве катэгорыі – тыя, якія кідаеш ты, і тыя, якія кідаюць у цябе. Так што займі зручную для сябе пазыцыю на вырашальнай стадыі барацьбы пралетарыяту за ўласнае, блядзь, вызваленьне!

9.00

Да, думаю я, ну і кніга. Я адкладаю брашуру ў бок, бяру іншую і адразу нарываюся на фразу «Слова Ісусу Хрысту», о, думаю, гэта што – якая-небудзь стэнаграма, потым прыглядаюся – насамрэч напісана «Слава Ісусу Хрысту», і гэтак цікава, думаю, хоць было б цікавей, калі б яно напраўду выявілася стэнаграмай, уяўляеце, нейкія суполкі на якім-небудзь заводзе, і раптам вядучы абвяшчае – а цяпер слова мае таварыш Ісус Хрыстос. Рэглямэнт – дзесяць хвілін. Думаю, гэтага было б цалкам дастаткова.

– Адкуль у цябе такія кнігі?

– Гэтую, што пра бомбы, я ў Чапая ўзяў. У яго іх там цэлы стос быў. А пра Ісуса Какава даў.

– А ў Какавы адкуль такія кнігі? – пытаюся.

– А ён, – адказвае Вася, – з мармонамі тусуе. Хаця не, не з мармонамі, з гэтымі, як іх – з баптыстамі.

– А якая розьніца?

– Мармоны могуць мець па некалькі жонак.

– Какаву гэта ня сьвеціць, – кажу. – Ён поўны мудак.

– Так, – згаджаецца Вася, – ён – поўны.

– Ведаеш, – кажа ён мне, памаўчаўшы, – я тут чытаў кнігі багасловаў розных, таксама Какава прыносіў. Прыкольныя, у прынцыпе, багасловы. Толькі мяне нэрвуе, што там пастаянна, калі яны цытуюць біблію, пішацца на кожнай старонцы «Ад Лукі», «Ад Яна», «Ад Мацея», разумееш? Так, ведаеш, нібыта ў электрычцы хтось ідзе, прадае атруту і крычыць – ад прусакоў! ад шчуроў! ад макрыцаў якіх-небудзь! Разумееш?

Я прыгаломшана гляджу на Васю. «Ад прусакоў»... Што ў чалавека ў галаве?

9.30

Дождж было відаць, яшчэ толькі ён зьявіўся там – уверсе, ужо тады было зразумела, што ўсё зараз апынецца тут, сярод нас, заставалася толькі чакаць, і вось, сапраўды – пачынаецца дождж, мы выбягаем на плятформу і бяжым у напрамку вакзалу, каля дзьвярэй, пад навесам, стаіць натоўп звар’яцелых ранішніх пасажыраў, якія спрабуюць выехаць куды-небудзь са сваёй Вузлавой, дождж падае ўсё шчыльней і шчыльней, падае на нас, падае на вакзал, на электрычку, на якой мы прыехалі, на некалькіх мужыкоў у аранжавых камізэльках, якія ідуць па плятформе і нібыта не заўважаюць увесь гэты дождж, увесь гэты натоўп, я раптам думаю, што на самой справе дождж не такі ўжо і халодны, нармальны дождж, нармальны летні дождж, падае сабе, куды мае падаць, чаго тут дужа замарочвацца, і я іду пад бліжэйшыя дрэвы, якія растуць побач з будынкам вакзалу, Вася і Сабака плятуцца за мной, мы спыняемся пад нечым хвойным і глядзім з-пад іголак на хмары, што разгортваюцца і разгортваюцца над бясконцымі рэйкамі, прапаўзаюць з поўначы на поўдзень, з усходу на захад, пакідаючы па сабе мокрыя цыстэрны і халодныя плыні ў сьцёкавых трубах, і калі гэта ўсё сканчаецца, недзе праз паўгадзіны,

10.00

калі дождж прыпыняецца і пачынаецца нармальны летні ранак, выходны дзень, дарэчы, з вакзалу выходзіць нейкі інвалід, ці проста алькаголік, нават ня ведаю – пэўна, проста п’яны інвалід, у адной руцэ ён трымае невялічкі зэдлік, а ў іншай – нейкую скрыню, зэдлік ён ставіць проста на плятформу, сядае сабе і ставіць перад сабой сваю скрынку, раскрывае яе, і – нішто сабе – аказваецца, што гэта патэфон, сапраўдны стары патэфон, як у тэлевізары, адным словам, інвалід дастае нейкую пласьцінку, штосьці там круціць і машына раптам пачынае працаваць, хто б мог падумаць, ён задаволена аглядае ўсіх дзембеляў і ўсіх мужыкоў у аранжавых камізэльках, але ніхто не ўдупляецца, што гэта за інвалід і што гэта за патэфон у яго на плятформе, тады інвалід заўважвае нас, і разумее – калі ў гэтым бэстыарыі хтосьці яго і ўспрымае, то хіба што гэтыя тры сонныя, мокрыя, зьнядоленыя прыдуркі – то бок мы, і ён усьміхаецца нам, маўляў – давайце, пацаны, ідзіце сюды, паслухаем райскія мэлёдыі для інвалідаў і юродзівых, калі яшчэ вы такое пачуеце, ідзце-ідзіце, ня бойцеся. Мы падыходзім да яго, ён працягвае нам усьміхацца, хоць, можа, ён на самой справе і ня нам усьміхаецца, ну, але ўсё адно прыемна, што не кажыце, мы сядаем побач і слухаем яго жорсткае, падранае і парэпанае вінілавае рэтра, Сабака таксама ўсьміхаецца і наагул распускае соплі, і я так сабе думаю – што вось і дзембелі, і аранжавыя мужыкі, і мокрыя дрэвы, і халодныя плыні – ва ўсім у гэтым нібыта нічога няма, ну, нармальныя мужыкі, нармальныя дзембелі, плыні нармальныя, але разам з тым, я сяджу зараз тут – на гэтым вакзале, побач зь незнаёмым інвалідам, слухаю гаўнянае, у прынцыпе, рэтра, але ёсьць у гэтым нешта правільнае, менавіта так і мае быць, і выключы адсюль зараз плыні, ці выключы адсюль аранжавых мужыкоў – усё адразу зьнікне, радасьць і спакой трымаюцца менавіта на вялікім лягічным яднаньні тысячы нікому не патрэбных, анамальных шызафрэнічных штук, якія, пры спалучэньні ў нешта адзінае, даюць табе ў рэшце рэшт поўнае ўяўленьне пра тое, што такое шчасьце, што такое жыцьцё, і галоўнае – што такое сьмерць.

Эпілог № 1

10.45

З вакзалу выходзіць патруль, ляніва акідвае вокам тэрыторыю і спыняе свой цяжкі позірк на інвалідзе. Яны падыходзяць да мужыка, пра нешта зь ім перамаўляюцца, інвалід ім усьміхаецца гэтаксама безьзьмястоўна, як і 45 хвілін таму ўсьміхаўся нам, яны насядаюць на яго з двух бакоў, нарэшце адзін зь іх, відаць старэйшы, не вытрымлівае і валіць з нагі па патэфоне, які пры гэтым адлятае ўбок і маркотна замаўкае.

– Трэба было забраць інваліда, – кажу я Васю.

– Куды – у лягер? Яны ж тут свае, павінны дамовіцца.

– Як свае? – кажу. – Глядзі, што, сукі, з машынай зрабілі.

Мы ўжо сядзім у вагоне сваёй электрычкі, якая вось-вось мае рушыць і назіраем, як інвалід спрабуе ўстаць і сабраць па кавалках кішкі свайго патэфону. Але адзін зь мянтоў, відаць малодшы, хутка падбягае да зламанай машыны і яшчэ раз падфутбольвае яе нагой, ад чаго патэфон зноў узьнімаецца ў паветра і, цяжка пераляцеўшы, падае каля самага ўваходу ў вакзал.

– Я зараз, – раптам кажа Сабака.

– Пачакай, – спыняю я яго. – Ты куды?

– Стой, Сабака, – крычыць Вася. – Мы ўжо едзем.

– Яжджайце безь мяне, – крычыць ён і выходзіць.

– Што зь ім?

– Ня ведаю, – кажа Вася. – Можа, яму херова.

– Давай выйдзем пачакаем, – прапаную я.

– Куды пачакаем? А Карбюратар? Хер зь ім – няхай застаецца. Прыедзем – забяром.

10.47

Электрычку ператоргвае і мы вырушаем далей на Ўсход, але яшчэ пасьпяваем убачыць, як наш сябра-габрэй-Сабака-Паўлаў падыходзіць да аднаго зь мянтоў, да таго, які старэйшы, паварочвае яго да сябе і прыцэльна зацэджвае яму проста ў ягонае сяржанцкае ябала, так што картуз валіцца на зямлю, ды і сам сяржант валіцца, але яму на выручку – пасьпяваем заўважыць мы – кідаецца іншы патрульны, той, які малодшы, а з самога вакзалу выбягаюць яшчэ двое ці нават трое ўблюдкаў ува ўніформе – пасьпяваем падлічыць мы – уласна, гэта і ўсё, што мы пасьпяваем. Электрычка ад’яжджае, давай, крычу я Васю Камуністу, рві стоп-кран, ты што – дурны? Пытаецца Вася, які стоп-кран, гэта ўсяго толькі электрычка, усё, кажа ён, праехалі.

10.51

Спачатку Сабаку б’юць проста на плятформе, паступова навокал іх зьбіраецца натоўп, інвалід пасьпявае некуды зьбегчы, разам са шматкамі сваёй рэтра-машыны, потым паставыя зацягваюць непрытомнага Сабаку да сябе ў апарняк, прыкоўваюць кайданкамі да лавы, паліваюць вадой зь вядра і пачынаюць мачыць па-новай, хоць карысьці з гэтага ўжо і мала – Сабаку дык дакладна. У нейкі момант, калі ўжо ён, зноў непрытомны, ляжыць на мокрай падлозе, зь ягонага горла выбіваюцца дзьве стомленыя стронгі і, лупячы хвастамі па цэмэнтаванай падлозе, скачуць пад лаву і срэбна пабліскваюць паламанай луской.

Пад вечар ён усё ж прыходзіць у прытомнасьць, пакрыўджаны ім сэржант ужо зьмякчаецца, ладна, кажа, сука, давай, яжджай да свайго Харкава, каб я цябе тут ня бачыў, – убачу – заб’ю, яны з напарнікам загружаюць Сабаку ў вячэрні транзытны на Харкаў і папярэджваюць правадніка, каб той не забыўся ў Харкаве скінуць цела, праваднік перапужаны, але што рабіць, у вагон ён акрываўленага Сабаку не пусьціў, вынес яму вады, на, кажа, абмыйся, Сабака цяжка паводзіць разьбітай галавой, не зусім разумеючы дзе ён і хто ён. Так і сядзіць у тамбуры на падлозе да самага Харкава, там праваднік адчыняе дзьверы і дапамагае яму спусьціцца ўніз, Сабака робіць некалькі крокаў, але раўнавагі не губляе і ледзве ўтрымліваецца на нагах, потым усё ж зьбіраецца і выходзіць у горад. Праз гадзіну ён прыпаўзае да сваёй бабулі-вэтэрана, о, кажа бабуся, Віталік, дзе гэта ты быў? нармальна, кажа Сабака, усё нармальна, і падае каля лядоўні.

Праз два дні бабуля выклікае хуткую. О, у сваю чаргу кажуць дактары, у яго ж страсеньне мазгоў і ключыца, здаецца, зламаная, яны выносяць Сабачае цела на вуліцу і вязуць лячыць.

Празь некалькі дзён Сабака прыходзіць у прытомнасьць, дактары да яго хутка прывязваюцца, яго перастае нудзіць, так што, нібыта, усё ў парадку, Сабака нават пачынае падымацца з ложка і гуляць па калідоры, сябруе з пэрсаналам і наагул ідзе на папраўку. У суботу, калі ў аддзяленьні застаецца толькі дзяжурная сястра, Сабака залязае ў кабінэт загадчыка аддзяленьнем, знаходзіць там сьпірт, аскарбінку і яшчэ нейкія таблеткі, і ўсё гэта зжырае, не адыходзячы ад касы – у кабінэце загадчыка аддзяленьнем.

Наступнага ранку Сабаку знаходзяць на падлозе ў кабінеце, з рота Сабакі цячэ сьліна, яго пачынаюць адкачваць, адкачаўшы, думаюць – што з гэтай сукай цяпер рабіць. Пакідаць яго ў сябе пакрыўджаны пэрсанал адмаўляецца.

Лета Сабака праводзіць у дурцы. Ён хутка таўсьцее і дзічэе, сапраўдная табе дзікая сабака дзінга, у яго вырастае густая чорная шавялюра, удзень ён ходзіць у бальнічны сад і зьбірае яблыкі. Яблыкі Сабака прыносіць сваім суседзям, сам іх ня есьць, невядома чаму. Аднаго разу Сабака сустракае ў дурцы Чапая. Той ідзе засяроджаны, у спартовых штанах і драных кедах, і нясе ў руцэ тармазок, зь якога тырчыць рыльца пляшкі. Чапай Сабаку не пазнае.

У верасьні Сабаку выклікае доктар, значыць так, кажа, Віталію Ільвовічу, задзяўбліся мы вас лячыць – неяк так ён яму кажа, магчыма не даслоўна так, але прыблізна – задзяўбліся, кажа, мы вас тут лячыць, так што зьбірайцеся. Куды? стомлена перапытвае Сабака. Ну, кажа, доктар, выбар у вас невялікі – або сядзеце, праўда не надоўга, або ў будбат. Я не хачу ў будбат, кажа Сабака, у мяне гэтыя, як іх – рэлігійныя перакананьні. Якія перакананьні? не разумее яго доктар. Рэлігійныя, кажа Сабака. Я мармон. Мармон? перапытвае доктар. Мармон, – менш упэўнена кажа Сабака. Значыць сядзеце, кажа доктар. Сабака выбірае ўзброеныя сілы. Доктар адпускае яго назад у палату, думаючы, як усё-ткі дрэнна пахне з рота ў гэтага хворага.

Больш я яго ня бачыў.

Эпілог №2

11.15

– Гэта ваш сябра?

– Сябра.

– Добры хлопец. Шкада яго.

– Шкада, – кажу. – А што мы маглі?

– Я нічога і не кажу. Проста кажу – шкада.

– Можа, яны яго адпусьцяць?

– Можа. Можа і адпусьцяць, – кажа цётка і змаўкае. Яна едзе з намі яшчэ ад Канцавой, таксама чакала на вакзале дзьве гадзіны, цяпер вось сядзіць насупраць і гаворыць.

– Бярыце, – нечакана кажа яна і дастае са сваёй бяздоннай торбы гумавую грэлку.

– Што гэта? – пытаюся.

– Сьпірт.

– Што – сапраўдны сьпірт?

– Так. Чысты.

– Адкуль ён у вас?

– З Польшчы прывезла.

– З Польшчы?

– Так. Езьдзіла, – кажа цётка, – тавар вазіла, амаль нічога не прадала. Пакідаць было шкада, вось, назад вязу. Бярыце, выпіце за свайго сябра.

– Ды ладна, – кажу, – ня трэба.

– Бярыце-бярыце, – кажа цётка і адварочваецца ад нас да нейкіх сваіх знаёмых з суседняй лавы.

Я бяру грэлку і паказваю Васю – маўляў, што – бахнем за спакой Сабачае душы? усё-ткі не ўратавалі таварыша-антысэміта, бахнем-бахнем, згаджаецца Вася, і дастае напаўпустую пляшку мінэралкі. Я адкрываю грэлку і наліваю зь яе ў пляшку, прыблізна вытрымліваючы прапорцыі, але вагон трасе, так што якія ўжо тут прапорцыі, закручваю грэлку, і мы пачынаем піць.

11.45

– Тут ёсьць сарцір?

– Адкуль тут сарцір? Тут нават стоп-крану няма.

– Мне трэба выйсьці.

– Давай на хаду.

– Ты што – не разумееш? Мне трэба выйсьці!

– Усё я разумею. Чаго ты крычыш.

– Калі наступны прыпынак?

– Адкуль я ведаю? – кажу я Васю. – Я тут у першы і, спадзяюся, у апошні раз еду.

– Прыпынак будзе хвілін праз 20, – кажа нашая знаёмая-кантрабандыстка. – Я там сыходжу. Але там прыпынак усяго пару хвілін. Так што ты не пасьпееш, – сьмяецца яна.

– Чуеш, – кажу я Васю. – не пасьпееш. Так што давай – ідзі ў тамбур.

– Не магу я ў тамбуры, – кажа Вася.

– Чаму?

– Не магу. Разумееш?

– Не.

– Я так не магу.

– Ну, пачакай, – кажу.

– І чакаць не магу.

– Перастань, – кажу.

– Ты што – не разумееш? – толькі і паўтарае Вася.

12.05

– Усё, я выходжу.

– Пачакай, – кажу. – Тут ехаць – 15 хвілін засталося. Патрывай крыху.

– Не, – кажа Вася.

– Ды перастань, – кажу я. Яшчэ не хапала, каб і ён зваліў. – Там жа Карбюратар.

– Я выходжу, – кажа Вася.

– Казёл ты, – кажу.

– Сам казёл, – адказвае Вася і выходзіць сьледам за кантрабандысткай на нейкай безыменнай станцыі.

12.25

– Калі будзе наступны на Вузлавую?

– А другой. Толькі ён тут не спыняецца. Ён у «Хіміку» спыняецца.

– А далёка да «Хіміка»?

– Кілямэтраў дзесяць-пятнаццаць.

– Дык як мне даехаць да Вузлавой?

– Ну, выйдзі на трасу, прагаласуй – можа нехта і падкіне.

Вася дзячыць нейкаму ўгашанаму мужыку, якога ён тут, на станцыі, цкаваў некалькі хвілін, і ідзе шукаць трасу. Траса разьбітая і пустая, не відаць, каб тут наагул нешта езьдзіла, Вася сядае на ўзбочыне і пачынае чакаць.

Праз паўгадзіны ля яго спыняецца малакавоз. Куды табе, зямеля? пытаюцца чувакі ў кабіне, ды мне по хуй, мне дадому трэба, ну, ладна, кажуць яны – сядай, Вася залазіць, і яны зрываюцца зь месца, што вязеце? пытаецца ў сваю чаргу Вася, сьпірт, сьмяюцца мужыкі, сур’ёзна? сур’ёзна – сьпірт, мы тут ад мытнікаў ныкаемся, здорава, кажа Вася, здорава, туліцца да дзьвярэй і адразу ж засынае, усё, чуе ён скрозь сон недзе праз гадзіну, праскочылі, што праскочылі? не разумее ён, мяжу! сьмяюцца мужыкі, якую мяжу? расійскую мяжу, зямеля! а куды вы наагул едзеце? прачынаецца нарэшце Вася, у Белгарад, сьмяюцца яны, у Бел-га-рад, ведаеш такі горад, зямеля?

Эпілог №3

– Так, хутка ўсе вывернулі кішэні.

– Да? А што яшчэ табе вывернуць?

– Я сказаў – вывернулі кішэні! Інакш ува ўсіх будуць праблемы.

– Ды што ты кажаш.

– Ты што – не зразумеў? – ахоўнік падыходзіць да Малога Чака Бэры і рэзкім ударам валіць яго на крэсла. Заступіцца за яго ніхто не адважваецца. Іншы ахоўнік стаіць пры ўваходзе і нікога не выпускае.

– Хутка, – гаворыць першы. – Выварочваем кішэні.

– А ў чым справа? – пытаецца нехта.

– Гадзіньнік.

– Які гадзіньнік?

– Залачоны, – кажа ахоўнік. – Залачоны ролекс.

– А мы тут пры чым?

– Акрамя вас тут нікога не было, – адказвае ахоўнік. – Пакуль гэты мудзіла амэрыканскі хадзіў на абед, пакой быў адчынены, і акрамя вас тут нікога не было.

– На хуя нам ягоны ролекс?

– Кішэні, – рыкае ахоўнік і раптам зьвяртаецца да Какавы. – Кішэні вывернуў!

– Што? – спалохана перапытвае Какава.

– Я сказаў – кішэні вывернуў.

Какава маўчыць. Ахоўнік падыходзіць да яго, запускае руку ў кішэню ягонага пясочнага пінжака і раптам дастае адтуль цяжкі залачоны гадзіньнік. Сука ты, кажа ён і таксама рэзка б’е Какаву кулаком у жывот. Какава падае на калені і пачынае бляваць проста сабе пад ногі.

Эпілог №4

12.15

Седзячы тут, у гэтым вагоне, напоўненым дзецьмі і спэкулянтамі, седзячы на безнадзейна цьвёрдай лаве, гледзячы ў акно і давячыся сьпіртам, я ведаю ўжо цяпер, у свае 19, пра што я буду думаць празь дзесяць год, я ведаю, пра што я буду думаць, але галоўнае нават ня гэта – галоўнае, што я ведаю, пра што я думаць ня буду ніколі, ні за што ў сьвеце, ніводнага разу, нават міжволі – ня буду. Я ніколі ня буду думаць пра тое, што ўсё магло быць інакш, што ўсё залежала ад мяне і было ў маіх руках, што насамрэч гэта я вызначаў свой шлях і кіраваў абставінамі вакол сябе, вось пра гэта я не падумаю ніколі ў жыцьці. Усё магло быць толькі так, так і ніяк іначай, ды нават так – яно магло й ня быць, вялікае шчасьце, што ўсё адбылося хоць неяк, склалася больш-менш, вось жа, калі шчыра, я нават на гэта не разьлічваў, я не разьлічваў ні на што, я ня верыў, што ўсё гэта можа разматацца і трываць, у мяне заўжды было адчуваньне таго, што ўсё можа скончыцца хутка і проста – проста цяпер і проста тут. Таму што цяпер і тут – у 19, на безнадзейнай лаве, я ведаю, што я буду верыць праз дзесяць гадоў, я ведаю, што я буду верыць і я таксама ведаю, ува што я верыць ня буду, думаю, для мяне ў гэтым выпадку мала што зьменіцца, ёсьць рэчы, якія не мяняюцца, менавіта яны, вядома, і датычаць веры. Я ня веру ў памяць, я ня веру ў будучыню, я ня веру ў боскі промысел, я ня веру ў нябёсы, ня веру ў анёлаў, ня веру ў каханьне, я нават у сэкс ня веру – сэкс робіць цябе самотным і безабаронным, я ня веру ў сяброў, ня веру ў палітыку, я ня веру ў цывілізацыю, добра, калі браць ня так глябальна, – я ня веру ў шлюб і ня веру ў гомасэксуалізм, я ня веру ў канстытуцыю, ня веру ў сьвятасьць папы рымскага, нават калі нехта давядзе мне сьвятасьць папы рымскага, я ў яе верыць ня буду – з прынцыпу ня буду. Затое я веру, нават ня веру – я ведаю пра прысутнасьць там, наверсе, толькі там, дзе час ад часу перамяняецца надвор’е – з добрага на дрэннае, я ведаю пра прысутнасьць таго, хто цягнуў мяне ўвесь гэты час праз жыцьцё, хто выцягнуў мяне з маіх праклятых 90-х і кінуў далей – каб я і надалей прасоўваўся па сваім жыцьці, таго, хто не даваў мне загінуць толькі таму, што гэта, на яго думку, было б надта проста, я ведаю пра прысутнасьць тут, у чорных нябёсах над намі, нашага чарговага шатана, які насамрэч адзіны, хто існуе, адзіны, у чыім існаваньні я ніколі ня буду сумнявацца, хоць бы таму, што я бачыў, як ён зграбаў маіх сяброў і выкідаў іх з гэтага сьвету як гнілую гародніну зь лядоўні, або, пакідаючы, выціскаў ім вочы, пракусваў горлы, спыняў сэрцы, скручваў шыі, укладаў у галовы вар’яцкія мэлёдыі, выразаў на нёбах крывавыя літары, уліваў ім у жылы хворую кроў, напаўняў іх лёгкія тлустым пастэрызаваным малаком, заліваў іх душы туманам і дзікім мёдам, і ад гэтага жыцьцё іх рабілася такім самым, як і іх адчай, то бок – бясконцым.

Я ведаю, што ўсё залежала толькі ад яго, і мне, калі і даводзілася адчуваць побач з сабой нечую прысутнасьць, то менавіта ягоную, хоць мне асабіста куды больш была патрэбная чыясьці іншая прысутнасьць, асабіста мне было б важна адчуваць, што побач са мной, у паветры навокал мяне, знаходзіцца ня толькі гэты сучы шатан, а нехта больш прыхільны да мяне, ну, але ўсё склалася менавіта так, толькі так і не інакш, і менавіта праз гэта мне ня сорамна ні за адзін з маіх учынкаў, хоць там і ўчынкаў як такіх не было, было прасоўваньне праз шчыльнае і цьвёрдае паветра, намаганьне праціснуцца скрозь яго, праціснуцца яшчэ трошкі, шчэ на некалькі мілімэтраў, безь ніякай мэты, безь ніякага жаданьня, безь ніякага сумневу, безь ніякай надзеі на посьпех.

12.30

«Хімік», кажа мне нейкі мясцовы старажыл, партызан-падпольнік, што сядзіць на суседняй лаве, і я выходжу. Вакзалу як такога тут няма, проста пасярод лесу стаяць два павільёны – на адным напісана «Хімік», на іншым – «КАФЭ ХІМІК», трэба было напісаць «Нэскафэ хімік», думаю я і накіроўваюся да другога павільёна. У кавярні, каля высокага століку, стаіць не хто іншы, як мой сябра Карбюратар уласнай пэрсонай, амаль такі, якім я яго памятаю – у нейкіх кароткіх підарастычных шортах, у футболцы, з задумлівым мангола-татарскім тварам. Толькі ўвесь нейкі абгарэлы і кімсьці пакусаны, у прынцыпе, тут паўсюль лес, розныя маскіты, тарантулы, наагул ня ведаю – якім хімікам трэба быць, каб адправіць сюды на адпачынак сваё дзіцё, гэта ж катарга нейкая.

Карбюратар заўважае мяне, замірае на нейкі момант, а потым ягоны твар расплываецца ў шырокай хашымінаўскай усьмешцы.

– А, прыехаў, – гаворыць Карбюратар.

– Прыехаў, прыехаў.

– Ну, добра, што прыехаў, – гаворыць Карбюратар.

– А што гэта ты, Карбюратар, такі вясёлы? – трохі нэрвова кажу я, але неяк стрымліваюся, кажу сам сабе – ты што, маўляў, ты што, навошта так рэзка? – Як справы, Карбюратар? – пытаюся вясёлым голасам. Во мудак, думаю пра сябе, як у яго могуць быць справы – па-першае, у ягонага айчыма адна нага, а, па-другое, ён ужо застрэліўся.

– Ды нармальна справы, – адказвае Карбюратар і адпівае са шклянкі нейкі сьмярдзючы кампот. – А ты як даведаўся?

Оба-на, думаю, ён ужо ўсё ведае.

– Ну, – кажу, – мне твой дзядзька Робэрт сказаў.

– Сур’ёзна? – Карбюратар кусае нейкі засушаны коржык. – Цікава, а ён адкуль ведае? Ён жа мяне ніколі з гэтым не вітаў.

– З чым не вітаў? – пытаюся.

– Ну, з народзінамі, канешне.

– З чыімі народзінамі? – не разумею я.

– З маімі, канешне, – задаволена давіцца коржыкам Карбюратар.

– А, – кажу я, падумаўшы. – Ну, так, ясна.

– А дзе падарункі? – зноў цешыцца Карбюратар.

– Вось, – кажу я і аддаю яму грэлку. – Трымай.

– О, грэлка.

– Гэта ня грэлка, – кажу.

– А што ж гэта?

– Гэта сьпірт.

– О, – толькі і адказвае Карбюратар.

– Умажам? – пытаюся я і іду да цёткі за касай. – Дайце, – кажу, – мне кампоту. І коржыкаў якіх-небудзь.

– Ты адзін? – пытаецца Карбюратар, ужо калі мы зьмяшалі і выпілі.

– Яшчэ быў Вася, – кажу. – Але ён адстаў. Перадаваў табе віншаваньні.

– Ясна, – кажа Карбюратар, п’ючы сьпірт невялічкімі глыткамі. – Надоўга?

– Ня ведаю, – кажу. – Наступным, мабыць, паеду назад.

– Ты што? Ён жа будзе праз гадзіну. Мы ж так і не пасядзім. Заставайся, заўтра паедзеш. Я цябе ў намёце з піянерамі пакладу.

– Лепш зь піянеркамі, – кажу.

– На рэчку пойдзем, – ня слухае мяне Карбюратар. – Я цябе з важатымі пазнаёмлю.

– А яны нармальныя? – пытаюся.

– Нармальныя, – адказвае Карбюратар, заглытваючы сьпірт. – Нармальныя цёлкі.

– Добра, – кажу я. – Добра. З дому не чуваць нічога?

– Не, – кажа Карбюратар. – Не чуваць. І дзякуй богу.

– Чаго ж ты так?

– Ды заябалі, – гаворыць Карбюратар. – Яны калі зьяўляюцца, пастаянна пачынаюцца праблемы. Асабліва з гэтым мудаком аднаногім.

– Айчымам?

– Ну. Ты разумееш, – кажа ён мне, – я іх яшчэ год таму паслаў, кажу не прыяжджайце да мяне, я вас ведаць, кажу, не хачу, а яны ўсё адно сунуцца. Я на іх даўно забіў, для мяне іх не існуе, разумееш? Яны мяне грузяць. Так што лепш ня згадвай пра іх, тым больш сёньня, я сёньня сьвяткую народзіны, ясна?

– Ясна, – кажу я. – Дзе тут адліць можна?

– Там, – паказвае Карбюратар на дзьверы. – У тайзе.

13.00

Апошняя электрычка на Вузлавую пойдзе праз 45 хвілін. Калі я скажу яму зараз, ён пасьпее сабрацца і недзе а трэцяй будзе там. З Вузлавой, я думаю, ён зможа паехаць дадому аўтобусам, дзядзя Робэрт казаў, што там нешта ходзіць. У прынцыпе, ён пасьпявае. Галоўнае, сказаць яму зараз. Вярнуцца і сказаць. Нешта ня тое. Нешта мяне ламае. Што? Што будзе, калі я яму не скажу? Я не зусім упэўнены, што хачу яму пра гэта гаварыць. Па-мойму, у яго ўсё добра, усе нармальна ва ўсялякім выпадку, так што я ня ўпэўнены, што маю права нешта зараз казаць яму. Зь іншага боку – мяне папрасілі, мне што – усё-ткі яго айчым, і мама хацела яго бачыць, трэба ўсё-ткі сказаць, хай ён нават і не паедзе туды, усё адно – сваю справу я зраблю. Ня ведаю, ці стане мне ад гэтага лепш, у мяне ўсё-ткі нармальная сям’я, нармальныя бацькі, праўда я іх ня бачыў ужо недзе з год, ну, але ўсё адно – у нас зь ім гэта ўсё па-рознаму, так што ня ведаю, ня ведаю.

Я раптам думаю пра Марусю, як яна там, думаю, сядзіць, мабыць, на балконе, у абдымку са сваім Молатавым, які ў нечым падобны да яе таты-генэрала. Чаму яна ня можа вось так сядзець са сваім татам? Што ёй перашкаджае? Ня ведаю, проста калі ты маеш кватэру зь відам на муніцыпалітэт і гараж зь няхай і расхуячаным, але ўсё-ткі жыгулём, ты перастаеш заўважаць такія рэчы, разумееце, пра што я, перастаеш іх успрымаць, для цябе куды больш натуральна абдымаць медны бюст Молатава, члена цк, чым свайго ўласнага, жывога тату, такая фігня. Іншая рэч Карбюратар. Ён, па-мойму, столькі гаўна ў сваім жыцьці зжэр, што ўвесь гэты прагруз зь сям’ёй, з аднаногім айчымам, зь дзядзем Робэртам яму, відаць, і насамрэч не патрэбны. Ва ўсялякім разе мне так здаецца, але хто ведае, як яно на самай справе, я проста стаю тут і пераказваю ўсе гэтыя гісторыі, пераказваю ўсе размовы, як яны мне запомніліся, так што хто я такі, каб выказваць свае меркаваньні. Зараз пайду і ўсё скажу.

13.10

– Пайшлі лепш на паветра.

– Пайшлі, – кажа ён, мы выходзім на плятформу, ідзем у самы яе канец і сядаем на ўскраі, тварам на Ўсход, туды, адкуль мае прыйсьці цягнік.

– Як ты тут? – пытаюся.

– Нармальна, – кажа Карбюратар. – Тут здорава. Я сабе тут калі-небудзь куплю дом.

– Тут?

– Ага.

– І што ты тут будзеш рабіць?

– Пабудую пілараму, – адказвае Карбюратар. – Буду валіць тайгу. Глядзі, колькі тут дрэваў. На ўсё жыцьцё хопіць.

– Да, – кажу, – ажэнішся зь якой-небудзь піянерважатай. Народзіце тузін дзяцей.

– Ну, не, – кажа Карбюратар. – Толькі не дзяцей.

– Чаму?

– Ня ведаю, – кажа ён, – ня ведаю. Не хачу, каб яны ўсё гэта бачылі, разумееш?

– Ну, ты ж бачыў гэта ўсё?

– Вось таму і не хачу. Лепш я пілараму пабудую.

13.20

– Ведаеш, тут вельмі халодная вада. Я плаваю толькі пасьля абеду, калі яна прагрэецца.

– Сёньня дождж, наўрад ці яна прагрэецца.

– Так, мабыць не прагрэецца.

– Тады што рабіць будзем?

– Ня ведаю. Пачакаем. Павінна ж калі-небудзь яна прагрэцца.

– Хто яе ведае, – кажу, – хто ведае.

13.30

– Там яшчэ засталося?

– Так, – кажу, – трохі.

– Пакінь на пасьля, добра?

– Як скажаш, – кажу. – У цябе ж народзіны, не ў мяне.

– Я не люблю сваіх народзінаў.

– Што так?

– Ня ведаю, я, разумееш, заўжды дзіўна пачуваўся, ну, у дзяцінстве, яны ўсе навокал мяне таўкліся і чагосьці ад мяне хацелі. А народзіны-та насамрэч мае, разумееш?

– Ну.

– Зараз цягнік на Вузлавую пойдзе.

13.47

– Слухай, – кажу, – а вы сваіх піянераў купацца водзіце?

– Водзім, – адказвае Карбюратар.

– А калі вада халодная?

– А ім усё адно, яны як жабы – скачуць у ледзяную ваду, плаваюць сабе. Ім здорава, яны яшчэ не разумеюць, што вада халодная.

– Ніхто яшчэ не ўтапіўся?

– Хто ж ім дасьць. Тут захочаш – ня ўтопішся. Гэта ж лягер, разумееш?

15.52

Ён разламвае жоўты цьвёрды хлеб, на, кажа, трымай, я бяру кавалак і кладу побач з сабою на афсальт, з-за хмараў нарэшце праступае сонца, праз пару гадзін вада павінна прагрэцца і тады можна будзе пераплысьці іхную рэчку і паглядзець нарэшце што там – на тым баку ракі, што ўвесь час знаходзіцца побач са мной, хоць раз пераплысьці і нармальна ўсё там агледзець, добрая нагода, дарэчы, галоўнае, каб вада прагрэлася, апошні на сёньня цягнік праяжджае паўз нас, сьледам за ім цягнуцца хмары, рэальнасьць ссоўваецца ў заходнім напрамку, нібы слайд, цяпер павінен зьявіцца наступны кадр, Карбюратар моўчкі перажоўвае свой жоўты хлеб, кроплі падаюць з соснаў на плястыкавыя дахі павільёнаў, акрамя нас на плятформе больш нікога няма, я гляджу на асфальт і бачу як да майго хлеба падпаўзае стомлены, змучаны дэпрэсіямі сьлімак, выцягвае сваю недаверлівую пыску ў бок майго хлеба, потым расчаравана ўсоўвае яе назад у панцыр і пачынае адпаўзаць ад нас на Захад – на іншы бок плятформы. Я нават думаю, што гэтай дарогі яму хопіць на ўсё ягонае жыцьцё.

Студзень – травень 2004, Харкаў.