Quo Vadis [Hienryk Siankievič] (fb2) читать онлайн

Hienryk Siankievič Quo Vadis

Raman

Henryk Sienkiewicz

Quo Vadis

Pierakład z polskaj movy ksiandza Piatra Tatarynoviča

La Parrocchia dei santi Protomartiri Romani in Roma è lieta di poter collaborare con il Comitato editoriale «SAFIJA» della Parrocchia Greco-Cattolica di Polack, all’edizione in lingua bielorussa del libro «Quo vadis».

Che questo libro di grande portata culturale, il quale presenta una testimonianza indelebile del martirio dei primi cristiani, possa servire da invito per tutti i cristiani e per tutti gli uomini di buona volonta in Bielorussia, per rivalorizzare la testimonianza perenne di tutti i martiri bielorussi degli ultimi decenni.

Il nostro augurio è che questa edizione in cirillico della traduzione fatta a Roma, giunga alle mani dei lettori in Patria e contribuisca al rafforzamento della lingua e della cultura bielorussa.

Parafija sviatych Rymskich Pieršapakutnikaŭ u Rymie razam z vydaviectvam «SAFIJA» Hreka-Katalickaj Parafiji ŭ Połacku z radasciu supracoŭničaje ŭ vydanni knihi «Quo vadis» pa-biełarusku.

Spadziajemsia, što hetaja kaštoŭnaja ŭ płanie kultury kniha, jakaja prynosić sviedčannie pakutnictva pieršych chryscijanaŭ, zmoža zaachvocić usich viernikaŭ i ŭsich ludziej dobraj voli ŭ Biełarusi asensavać kaštoŭnasć sviedčannia ŭsich biełaruskich pakutnikaŭ apošnich dziesiacihoddziaŭ.

Nam chaciełasia b, kab hetaje kiryličnaje vydannie pierakładu, zroblenaha ŭ Rymie, trapiła ŭ ruki čytačoŭ na Baćkaŭščynie dy spryčyniłasia da ŭmacavannia biełaruskaj movy dy kultury.

BBK 84 (4 Poł) S 99 UDK 884

H. Siankievič

Quo Vadis

Pierakład z polskaj movy ksiandza P. Tatarynoviča Pradmova, kamientary, translitaracyja łaciničnaha tekstu ŭ kiryličny i redahavannie Vitaŭta Martynienki Publikacyja padrychtavanaja pavodle vydannia: Henryk Siankievič «Quo Vadis» vydaviectva «Źnič»

Rym, 1956 — 476 star.

Inicyjatar vydannia Vitaŭt Martynienka sardečna dziakuje hramadskim strukturam «BMAgroup» (Vital Supranovič), «Dyjaryjuš» (Łarysa Androsik) za pradjusarskuju apieku i techničnuju padtrymku hetaj pracy, dziakujučy jakim praz dziesiacihoddzie błukanniaŭ pa vydavieckich strukturach Biełarusi jana narešcie vychodzić u sviet.

Admysłovaja padziaka vydaviectvu «Safija» z Połacku dy Parafiji sviatych Rymskich Pieršapakutnikaŭ u Rymie, biez dapamohi jakich hetaja kniha nie zmahła b pabačyć sviet.

© V. Martynienka, 2002 © HA «Dyjaryjuš», 2002 © «Safija», 2002

© Vokładka — V. Ivanoŭ, 2002

SVOJ SIAROD ČUŽYCH

Rym. Amal 50 hadoŭ tamu vydaviectva «Znič», zasnavanaje ŭ Viečnym horadzie biełaruskimi emihrantami, vydaje hruntoŭnuju tvorčuju pracu ksiandza Piatra Tatarynoviča — biełaruski pierakład adnaho z najpapularniejšych ramanaŭ H. Siankieviča «Quo Vadis». Pracu, jakoju syn Paleskich puščaŭ chacieŭ dasiahnuć zamirennia svajich dumak ab radzimie z adčuvanniami žyccia emihranta, «svajho siarod čužych»… Čamu mienavita «Quo Vadis»?

Badaj, histaryčny raman ab karotkim pieryjadzie pradčuvannia razvału vialikaj Rymskaj impieryi — heta raman nie tolki z rymskaj historyi; histaryčny raman ab pieršych krokach nikim nie pryznavanych «niefarmalnych supołak» chryscijan — heta raman nie tolki z historyi chryscijanstva.

Inicyjatary pieršaha biełaruskaha (Rym, 1956) vydannia nievypadkova zaznačyli ŭ redakcyjnaj pradmovie: «Čamu spamiž hetulki inšych piakučych litaraturnych nieabchodnasciaŭ my vybrali imienna hetuju? Šmat złažyłasia na heta matyvaŭ dy impieratyvaŭ, ale ŭspomnim tolki ab najhałaŭniejšym, ab toj udarajučaj anałahičnasci, a praz toje j aktualnasci dy pavučalnasci jejnaj uzrušlivaj epizodyki da sianniašnich, u mnohim tak padobnych, padziejaŭ».

Pilnaje serca adčuje, što pavučalnasć hetaj epizodyki ŭ našyja dni nie tolki nie asłabieła, ale vyjaviłasia jašče bolš vyrazna. A toje, što nad biełaruskim pierakładam ramana pracavaŭ katalicki sviatar — Piotr Tatarynovič, pakinuła i peŭny histaryčny adbitak. Uziać choć by fakt, što biełaruskaje rymskaje vydannie hetaha svieckaha tvoru — adno z niešmatlikich u sviecie, vypuščanych pad aficyjnym hryfam «Z dazvołu Duchoŭnych Uładaŭ», što robić knihu ŭ peŭnym sensie bolš važkim arhumientam dla tych, chto šukaje razumiennia chryscijanskaje marali. I razam z tym biełaruski pierakład ničym nie abmiežavany ŭ paraŭnanni z inšymi viadomymi tekstami hetaha vydatnaha tvora mastackaj litaratury, i pierš za ŭsio ŭ paraŭnanni z aryhinałam.

Adnym słovam, prełat Piotr Tatarynovič zrabiŭ cudoŭny padarunak usim biełarusam — i katolikam, i pravasłaŭnym, i atejistam… — daniosšy da ich tvor susvietnaj kłasiki na rodnaj movie. Dy voś biada — amal 50 hadoŭ dostup da plonu hetaj tvorčaj pracy mieli ŭsie biełarusy, akramia tych, što žyli ŭ samoj Biełarusi: raskidanaja pa sviecie biełaruskaja dyjaspara ŭ Italiji i Niamieččynie, Vialikabrytaniji i Bielhiji, Arhientynie i Aŭstraliji… dobra i daŭno viedaje hety zhrabny bieły tomik z askietyčnaj dvuchkolernaj azdobaj, u jakuju ŭklučana vyjava staražytnych rumoviščaŭ. Paspieli ŭžo skončycca j sprečki vakoł vartasciaŭ dy niedachopaŭ biełaruskaha pierakładu. Ale tut takaja znakamitaja praca dahetul była nieviadomaja zusim.

Mnie asabista daviałosia paznajomicca z knihaj u 1990 hodzie, kali tvorčyja sciažynki zaviali mianie ŭ dalokuju Kanadu. Bolš taho, taroncki biełaruski piśmiennik Kastuś Akuła prezientavaŭ mnie sapraŭdny rarytet — tomik z aŭtohrafam samoha pierakładčyka. Jahonaj rukoju na pažoŭkłaj ad času papiery frontyspisa nakreslena: «Vielmi pavažanamu i darahomu spadaru Kastusiu Akułu na adudziačnuju pamiatku. P. Tatarynovič».

Kastuś Akuła kazaŭ tady: «Žyccio nie viečnaje, tamu nie chaču, kab hety relikt prapaŭ razam sa mnoju. U vas, josć nadzieja, užo nie prapadzie».

Tak, užo nie prapadzie. A byli ž časiny, kali padobnyja knihi pilna vyłoŭlivalisia sietkami mytnych cerbieraŭ savieckaj sistemy. Zrazumieła, tabu było nakładziena nie na susvietnuju kłasiku, a na pracu, zroblenuju biełaruskimi emihrantami, jakaja jaŭna zaminała praviadzienniu savieckaj tak zvanaj «internacyjanalnaj» palityki. Dyj sami asoby emihranckich dziejačaŭ byli achutany złaviesnaj sietkaj plotak i domysłaŭ.

A što ž u sapraŭdnasci?

Zviestak pra ksiandza P. Tatarynoviča da nas dajšło niašmat (naradziŭsia ŭ 1896 hodzie ŭ vioscy Hajnin na hierajičnaj Słuččynie, u 1919 hodzie vysviačany na sviatara łacinskaha abradu, na miažy 40 — 50-ch hadoŭ plonna dziejničaje ŭ Rymie na nivie stvarennia biełaruskaj prahramy «Radyjo Vatykan», u 60-ch hadoch pad psieŭdanimam V. Karasievič zjaŭlajucca jahonyja histaryčnyja artykuły ŭ čykahskim navukovym biełaruskim časopisie ‘’Litva’’, pamior u Rymie ŭ 1978 hodzie), ale ŭsie jany sviedčać ab pałymianym patryjocie, hałoŭnaja dumka jakoha była pra Biełaruś. Ci nie pierakanaŭčaje sviedčannie pamknienniaŭ ščyraha serca — i biełaruski pierakład hetaha susvietnaviadomaha ramanu.

Treba skazać, što praca ksiandza P. Tatarynoviča vyjšła ŭ sviet krychu niezvyčajna — pa-biełarusku, ale nie kiryličnym šryftam, a łaciničnym.

Niezvyčajna dla nas, ale zvyčajna dla tych, chto vychoŭvaŭsia na dvuchvaryjantnaj «Našaj nivie», chto čytaŭ vydavanyja i kiryličnym, i łaciničnym šryftam tvory F. Bahuševiča, Ja. Kołasa… I biełaruski «Quo Vadis» vyjšaŭ łacinkaj nie tamu, što ŭ Rymie nie znajšłosia kiryličnaj drukarni (tam navat u svoj čas vydavaŭsia kirylicaj časopis «Chryscijanskija naviny»), a tamu, što tak apracavaŭ knihu pierakładčyk, jakomu łacinka była bližejšaja. Piotr Tatarynovič i svoj pierakład «Bibliji» dy navat zhadany vyšej aŭtohraf pisaŭ łacinkaju.

Kab prapanavać pracu ksiandza P. Tatarynoviča ajčynnamu masavamu čytaču, daviałosia ŭsio ž zrabić translitaracyju teksta. U vyniku sučasnaj moŭnaj palityki łacinka istotna była adsunuta ad masavaha čytača, tamu padobnyja raniejšyja vydanni zachoŭvajucca ciapier chiba jak admiety času i, mabyć, sa spadzievaj, što intelekt adukavanaha biełarusa kali-niebudź vierniecca da svabodnaha vałodannia abodvuma varyjantami hrafičnaha afarmlennia našaje movy.

Treba chiba zaznačyć, što translitaracyja rabiłasia biez interviencyi ŭ stylistyčnuju stychiju pierakładčyka. Adno, što adčuła zmieny, — heta hramatyka, bo łacinka pavodle normaŭ B. Taraškieviča transfarmavałasia ŭ kirylicu nie «taraškievickuju».

Prapanujemaje vydannie rychtavałasia z ulikam bytujučych ciapier normaŭ pravapisu: heta i hrafična nie vyjaŭlenaja miakkasć zyčnych (nie žyćcio, paćviardžeńnie, a žyccio, pacviardžennie), i inšaja forma dapasavannia raznastajnych moŭnych marfiem (pa-dobramu, byŭ by zamiest padobramu, byŭby).

Razam z tym treba zaznačyć, što ŭ biełaruskim tekscie Tatarynoviča niaredka sustrakajucca vidočnyja pałanizmy, rusizmy (evientualna, bystrejšaja, zysk). Dziela zachavannia stylistyki aŭtara my pakidali ich, ale ŭ vypadkach, kali jon užyvaje pobač z barbaryzmami i słovy istavietna biełaruskija, zachoŭvajučy styl, my rabili ŭščylniennie biełaruskaj stychiji za košt arsienału vyjaŭlenčych srodkaŭ samoha pierakładčyka (skažam, u bolšasci vypadkaŭ, choć nie ŭva ŭsich , bystrejšaja zamieniena na chutčejšuju).

Tak što Tatarynovičava praca ŭ hetym vydanni zastałasia pracaj mienavita Tatarynoviča, u jakoj paŭstaje vyrazna admietnaja biełaruskaja moŭnaja stychija. Zrazumieła, možna było b zrabić daskanała biassprečny pierakład, i taki mo jašče zjavicca na biełaruskich knižnych dalahladach, jak zjaŭlalisia pa-biełarusku «Pan Tadevuš» A. Mickieviča (u dvuch poŭnych pierakładach), «Piesnia pra zubra» M. Husoŭskaha (u troch pierakładach), «Hamlet» U. Šekspira (u dvuch pierakładach) i h.d. Ale ciapierašni vychad u sviet pracy mienavita hetaj razam z padstavami dla sprečak niasie ŭ sabie i proćmu adkrycciaŭ, cełuju skarbonku moŭnych pierlinaŭ, jakija biez P. Tatarynoviča mahli b prosta zhubicca, zbiedniŭšy naš intelektualny patencyjał.

Skažam, słova charavod, akazvajecca, nie abaviazkova patrabuje zamieny na karahod, bo pa-biełarusku moža abaznačać zusim inšaje paniaccie — kiraŭnik choru, dyryžor. A voś jašče jaskravy prykład: zdavałasia, užo zusim tryvała prapisalisia ŭ biełaruskaj movie, asabliva cieraz presu, takija ŭvarvancy-čužyncy, jak miaduza, vustryca, bachrama. Navat kalkavannie ich adbyvajecca samym barbarskim sposabam — biez istotnych adaptacyjaŭ u našaj movie. P. Tatarynovič ža znachodzić sapraŭdnyja dyjamienty, jakija zusim nie patrabujuć dla biełarusa čužynskich zapazyčanniaŭ: miaduzu jon nazyvaje krasamoŭnym słovam lampryska, dla vustrycy adšukaŭ vyrazny biełaruski adpaviednik astryha, a niapeŭnaja ŭ našaj movie bachrama ŭ jaho pryhoža nazyvajecca frendzlami.

Mova P. Tatarynoviča, niahledziačy na prysutnasć peŭnaj doli varvaryzmaŭ (ci barbaryzmaŭ), niasie ŭ sabie nie tolki frahmientarnaje adčuvannie istavietnaj biełaruskasci ŭ asobnych udałych słovach, ale i vyjaŭlaje cełuju strukturu, navat sistemu struktur, chaj sabie novuju, tatarynovickuju, ale hłyboka biełaruskuju. Da prykładu, jon nie skaža «zakachany ŭ Kresydu», robiačy z biełaruskich słovaŭ rasiejskija moŭnyja kanstrukcyi, a šukaje niepaŭtornaha hučannia pa-biełarusku ŭsiaho paniaccia, i žyvaja moŭnaja praktyka padkazvaje jamu — «zakachany ŭ Kresydzie». Navat viadomyja ŭžo ŭ praktycy biełaruskaj movy paniacci ŭ Tatarynoviča znachodziać novyja formy vyjaŭlennia: skažam, pra pavažnuju, miernuju hutarku adnaho z piersanažaŭ ramanu jon zaznačaje, što toj «havaryŭ zpavahu», a «narožny dom» u jaho — heta zusim nie abdrukoŭka ad naružnaha, vonkavaha, a prosta dom, jaki stajić na rahu vulicy. Kali čałaviek straciŭ prytomnasć, a jaho sprabujuć viarnuć da žyccia, dyk nasampierš prybiahaje ŭ hołaŭ najmiennie hetamu — aprytomlivać. Tatarynovič ža nie jdzie miechaničnym kanstruktyvisckim šlacham, znachodziačy žyvoje słova čulić.

Kali znoŭ ža zviarnuć uvahu na barbaryzmy ŭ leksicy pierakładu P. Tatarynoviča, dyk nielha nie adznačyć vidočnaje imkniennie biełarusizavać tyja čužarodnyja zapazyčanni, z-za čaho časam paŭstajuć cikavyja i vyraznyja nieałahizmy. Skažam, polskaje na razie (u hety momant, pakul) u jaho pieratvaryłasia ŭ biełaruskaje naraz. I heta, badaj, bolš naturalna ŭžyvajecca ŭ strukturu biełaruskaje movy, čym hruvastkaja šmatsłoŭnasć u hety momant. Naprykład: «Naraz ustaŭ, skinuŭ z siabie tohu…»

Pa ščyrasci, harmaničnasć struktury movy P. Tatarynoviča nastolki mocna ŭpłyvaje na čytača, što, prynamsi, u mianie asabista, trojčy pračytaŭšaha hetuju knihu, užo nie pavierniecca jazyk siadravy dzień nazvać zvykła chałodnym, pasierbaŭ — pasynkami, pažohu — abpalenym materyjałam. Navat kali davodzicca klascisia ŭsimi sviatymi, ja skažu prosta, pa-tatarynovicku: «Na ŭsich sviatych!»

Asobna treba zviarnuć uvahu na toje ŭ movie pierakładčyka, što pierakładu nie padlahaje: na imiony i nazvy. U hetym pytanni i ŭ sviecie nie vypracavana adzinaj pazicyi.

Asablivuju ciažkasć składajuć staražytnahreckija j staražytnarymskija imiony.

Skažam, biełaruski pierakładčyk-elinist Jan Piatroŭski, što žyvie na Fłarydzie, užyvaje formy Sakrates, Pratahoras, Parmenides. Hetyja imiony sustrakajucca i ŭ «Quo Vadis», ale hučać užo inačaj: Sakrat, Pratahor, Parmenid. U kaho tut pamyłka?

Cikava, što pa vychadzie biełaruskich pierakładaŭ Jana Piatroŭskaha pryhadany vyšej piśmiennik Kastuś Akuła adhuknuŭsia navat epihramaj:

…Adzin naš doktar-teałoh

Pastanavić nijak nie moh:

Pisać Sakrates? Sakratus?

Ludziej zahnaŭ tym u kanfuz…

I choć epihrama taja nie biespadstaŭnaja, naŭrad ci pytannie treba stavić hetak kateharyčna. U hetaj knizie čytač taksama sustrenie piersanažy, jakich nazyvajuć to Chiłon Chiłanid — to Chiłon Chiłanides, to Senecyj — to Senecyjon, jakoha pry tym treba nie zbłytać z Senekam. Mo i Tatarynovič «pastanavić nijak nie moh»? Dy naŭrad ci treba tut šukać uniformaŭ dy abvinavačvać u pamyłkovasci. Bo j sami hieroji ramanu abmiarkoŭvajuć hetyja prablemy, turbujučysia, čamu Rymskaja impieryja dazvalaje hrekam pierajnačvać rymskija imiony… Dyk što dzivicca, kali Hierakł praz Hieraklesa lohka stanovicca Hierkulesam? Rymskaja impieryja žyła šmatmoŭjem, nabližanym da trasianki, čym i tłumačacca roznačytanni ŭ tekscie ramanu, da vyjaŭlennia jakich imknuŭsia jaŭna nie kožny pierakładčyk. Mimavoli ci sviadoma ŭ pierakładzie Tatarynoviča adbiłasia realnaja moŭnaja situacyja staražytnaha Rymu, jaki pastupova straciŭ nie tolki svajo svietaŭładstva, ale i svaju movu.

Nu a takija razychodžanni ŭ napisanni nazvaŭ, jak Hišpanija — Ispanija, scyty — skify i h. d., vyklikany paprostu subjektyvizmam kožnaha narodu ŭ asensavanni peŭnych hukavych spałučenniaŭ dy jašče ŭ roznaj hrafičnaj afarboŭcy, dzie adzinstva apryjory nie moža być. Varta zaznačyć chiba, što ŭ vybary adpaviednych varyjantaŭ z hetaha šyrokaha spiektru P. Tatarynovič spyniŭsia na tych, jakija najbolš blizka adpaviadajuć fanietycy biełaruskaj movy.

Takim čynam, pierad čytačom kniha, jakaja zjaŭlajecca skarbam šmatkrotna pamnožanaj kaštoŭnasci: jana bo znajomić z skarbam susvietnaj litaratury, demanstruje moc tvorčaj skarbonki našaj nacyjanalnaj dyjaspary ŭ sviecie, pašyraje skarbnicu našaha histaryčnaha svietaŭjaŭlennia i farmuje heta srodkami, jakija ŭzbahačajuć naš nacyjanalny moŭny skarb. Biełarusy razam z usim svietam sviatkujuć jubileji hetaha skarbu — dziesiacihoddzi, stahoddzi, tysiačahoddzi… ale dałučajucca da jaho ŭpieršyniu šyrokaj aŭdytoryjaj. Dyk dałučajmasia!

Vitaŭt MARTYNIENKA

Hienryk Siankievič Quo Vadis

Pamiaci darahich bratoŭ u Chryscie i zmaharoŭ-mučanikaŭ za rodna-relihijnaje adradžennie Baćkaŭščyny prysviačaju.

Pierakładčyk

Henryk Sienkiewicz

Pierakład z polskaj movy ksiandza Piatra Tatarynoviča

Translitaracyja łaciničnaha tekstu ŭ kiryličny i redahavannie Vitaŭta Martynienki

I

Piatroni pračnuŭsia až kala paŭdnia i, jak zaŭsiody, nadta zniabyty. Nadoječy byŭ na bankiecie ŭ Nerona, jaki praciahnuŭsia až da pozniaje nočy.

Apošnim časam jahonaje zdaroŭje pačało padupadać. Sam kazaŭ, što pračynaŭsia ranicami niejki adrancvieły, z lanivymi dumkami. Ale ranniaja kupiel i masažy spraŭnych niavolnikaŭ razbudžali bystrejšuju cyrkulacyju kryvi, razburchvali jaho, čucili, viartali siły tak, što z oleotokijum, h. zn. z apošniaha kupalnaha addziełu, vychodziŭ šče jak by ŭskrosły, z vačyma, razyhranymi viasiołasciu, admaładzieły, žycciaradasny, strojny, niedascihły, što i sam Aton nie moh by z im zraŭniacca — isny, jak jaho zvali, «arbiter elegantiarum»^[1].

U publičnych łazniach byvaŭ redka, chiba zdaryŭsia jaki hodny podzivu retor, akryčany ŭ horadzie, abo siensacyjnyja barukanni ŭ efiebach. Dyj mieŭ u svajoj «insuli»^[2] sobskija kupalni, jakija słaŭny supolnik Siaviera, Celer, rasšyryŭ jamu, pierabudavaŭ i ŭładziŭ z takim niezvyčajnym smakam, što sam Neron pryznavaŭ ich lepšyniu nad cezaravymi, choć henyja byli abšyrniejšyja dy nieparaŭnalna pyšniej uładžanyja.

Pasla henaha voś bankietu, na jakim, znudziŭšysia čaŭpnioju Vatynija, udzielničaŭ pospał z Neronam, Lukanam i Senecyjem u dyjatrybie: «Ci žančyna maje dušu» — pozna ŭstaŭšy, raskašavaŭsia, jak abydna, kupiełlu. Dva vielizarnyja balnieatary razłažyli jaho na cyprysavaj «mensie»^[3], nakrytaj sniežnym jehipskim byssam, i namočanymi ŭ alivie dałoniami pačali nacirać jaho strojnaje cieła, a jon, zapluščyŭšy vočy, čakaŭ, pakul ciapło lakonikum dy ciapło ichnich ruk uvojdzie ŭ jaho dy razžanie niemarasć. Niezabaŭna pačaŭ hutaryć, raspluščyŭ vočy i davaj raspytvać ab pahodzie, ab hemmach, jakija załatar Idumien abiacaŭ jamu prysłać na siannia da ahladu. Akazałasia, što pahoda charošaja z lohkim podycham ad Albanskich hor, a hemmy nie pryjšli.

Piatroni znoŭ začyniŭ vočy i vydaŭ zahad pieraniascisia ŭ tepidaryjum, až tut z pa-za kotary vychilajecca «nomenclator»^[4] i zviaščaje, što małady Mark Vinić, prybyły niadaŭna z Małoj Aziji, pryjšoŭ jaho adviedać.

Piatroni zahadaŭ prasić hascia ŭ tepidaryjum, kudy j sam pieraniossia. Vinić byŭ synam jahonaj starejšaj siastry, što vyjšła za Marka Vinicija, konsuła z časaŭ Tyberyjevych. Maładzion słužyŭ ciapier pad kamandaj Karbułona proci Partaŭ i pa vajnie viartaŭsia oś damoŭ. Piatroni čuŭ da jaho peŭnuju słabasć, ledź nie pryviazanasć. Bo Mark byŭ prystojny i atletyčny junak dy mieŭ peŭnuju estetyčnuju mieru ŭ bałaŭstvie, što Piatroni nadusio caniŭ.

— Pryviet Piatroniju, — adazvaŭsia małady vajak, uvachodziačy badziora ŭ tepidaryjum, — dy spahad bahoŭ, złašča Asklepijosa i Kiprydy, pad apiekaj jakich ničoha błahoha tabie nie staniecca.

— Vitaju ciabie ŭ Rymie, chaj ža supačynak pa vajnie sałodkim tabie budzie, — adkazaŭ Piatroni, vyciahajučy ruki z-pad miakkaje karbasovaje tkaniny, jakoju byŭ achinuty, — što čuvać u Armieniji, dy ci, budučy ŭ Aziji, nie zajazdžaŭ u Bityniju?

Piatroni byŭ kaliś zahadčykam Bityniji j sapraŭdy haspadaryŭ tam enierhična j spraviadliva. Heta było supiarečnym z charaktaram čałavieka ažančełaha j raspieščanaha roskašami — tamu tak lubiŭ uspaminy tych časoŭ, jany bo pakazvali, čym by jon moh być, kab zachacieŭ.

— Zdaryłasia mnie pabyvać u Hierakleji, — adkazaŭ Vinić. — Vysłaŭ mianie tudy Karbułon na pošuki padmohi.

— Ach, Hierakleja! Znaŭ ja tam adnu dziaŭčynu z Kałchidy, za jakuju addaŭ by ŭsie tutejšyja razvodki, nie vyłučajučy j Papieji. Ale heta daŭniejšyja dzieji. Kažy lepš, što čuvać z partaŭskaha boku. Nudziać mianie, praŭdu kažučy, henyja ŭsie Vałochiesy, Tyrydaty, Tyhrynesy dy ŭsia taja barbaryja, što doma ŭ siabie poŭzaje šče rakam, jak toj Arułan kazaŭ, a tolki pierad nami strojić ludziej. Ale ciapier mnoha ab ich u Rymie hutarki, moža j dziela taho, što ab čym inšym nie nadta j biaspiečna hutaryć.

— Drenna viadziecca heta vajna: kab nie Karbułon, mahła b zmianicca ŭ katastrofu.

— Karbułon! Na Bakcha! Heta sapraŭdy boh vajny, istny Mars: vialiki vajak, adnačasna ž zakatny, česny j durny. Lublu jaho choć by j dziela taho, što Neron jaho bajicca.

— Karbułon nie josć čałaviekam durńm.

— Moža j praŭdu kažaš, choć usio adno. Durnata, jak kaža Pyron, ničym nie horša ad mudrasci dy ničym ad jaje nie roznicca.

Vinić pačaŭ raskazvać pra vajnu, ale jak Piatroni prypluščyŭ vočy, junak, bačačy jaho niemarasć i zbłažannie tvaru, zmianiŭ hutarku j davaj raspytvać pra zdaroŭje.

Piatroni znoŭ raspluščyŭ vočy.

Zdaroŭje!.. Nie. Jon nie čuŭsia zdarovym; nie dajšoŭ šče, praŭda, da taho, da čaho dajšoŭ małady Sysen, jaki tak užo zahubiŭ pačuccio, što, jak pieranosili jaho ŭ łazniu, pytaŭ: «Ci ja siadžu?» — ale nie byŭ zdaroŭ. Vinić addaŭ voś jaho pad apieku Asklepijosa j Kiprydy. Ale jon, Piatroni, nie vieryć u Asklepijosa. Niaviedama bo nat, čyim byŭ synam heny Asklepijos: ci Arsinoe, ci Karanidy, a kali maci niapeŭnaja, što ž kazać pra baćku. Chto ciapier moža ručacca nat za svajho sobskaha rodziča!

Tut Piatroni pačaŭ smiajacca, pasla havaryŭ dalej: — Pasłaŭ, praŭda, dva hady tamu ŭ Epidaŭrus try dvanaccatki paškotaŭ i kubak zołata, tolki viedaješ čamu? Ot skazaŭ sabie: pamoža nie pamoža, ale j nie zaškodzić. Kali ludzi na sviecie jašče dajuć bahom achviary, to chiba ŭsie tak dumajuć, jak ja. Usie! Z vyniatkam, moža, mułavozaŭ, što najmajucca padvozić padarožnych pry Porta Kapena. Aprača Asklepijosa mieŭ ja spravy taksama j z Asklepijadami, jak letaś chvareŭ na puchir. Adpraŭlali za mianie inkubacyi. Ja viedaŭ, što heta abarmoty, ale taksama dumaŭ sabie: što mnie heta škodzić! Sviet stajić na abarmoctvie, a žyccio josć iluzijaj. Duša taksama — zdań-mara. Treba, adnak, mieć stolki rozumu, kab adroznivać raskošnyja mary ad prykrych. U majim hipokaŭsteryi palu cedravym drevam, pasypanym ambraju, bo pach u žycci lepš lublu, čym zatchu.

Što da Kiprydy, jakoj taksama mianie ty paručaŭ, dyk pačuŭ apieku jejnuju nad saboju nastolki, što voś maju ščypannie ŭ pravaj nazie. Choć heta dobraja bahinia!

Dumaju, što ty paniasieš raniej ci pazniej biełyja hałubki na jejny ałtar.

— Zdajecca tak, — pacviardžaje Vinić. — Nie dasiahali mianie streły Partaŭ, zatoje trapiła ŭ mianie astryjo Amura… niespadziavana, niekulki stajaŭ pierad bramaju horadu.

— Na biełyja kaleni Charytak! Raskažaš mnie heta svabodnaju paroju, — kaža Piatroni.

— Mienavita pryjšoŭ da ciabie parajicca, — adkazvaje Mark.

Ale ŭ toj chvilinie ŭvajšli epilatary, jakija ŭziali Piatronija, Mark ža, skinuŭšy tuniku, zanuryŭsia ŭ letniuju vannu, bo Piatroni zaprasiŭ jaho da kupalni.

— Ach, nie pytaju nat, ci maješ uzajemnasć, — adkazaŭ Piatroni, lubujučysia maładoju, niby z marmuru vykananaj fihuraj Vinicija. — Kab Lizyp byŭ ciabie bačyŭ, ucharašaŭ by ty ciapier Pałatynskuju bramu, jak statuja Hierkulesa ŭ maładym vieku.

Junak usmichaŭsia ad zadavalniennia j pačaŭ zanuracca ŭ vannie, raschlustvajučy pry tym bujna ciopłuju vadu na mazajiku Hiery, prosiačaj Son, kab zakałychaŭ Zeŭsa. Piatroni piesciŭ jaho z pryjemnasciu vokam artystaha.

Jak skončyŭ i addaŭsia pasla epilataram, uvajšoŭ lektar z bronzavaj skrynkaj na žyvacie i skrutami papiery ŭ joj.

— Chočaš pasłuchać? — spytaŭ Piatroni.

— Kali heta tvoj tvor, achvotna! — adkazaŭ Vinić. — A kali nie, to lepš pahutarym. Paety łoviać siannia ludziej na ŭsich rahoch vulic.

— A jak ža. Nie projdzieš la nijakaj bazyliki, la termaŭ, biblijatekaŭ ci kniharniaŭ, nie spatkaŭšy paeta, žestykulujučaha by małpa. Ahrypa, jak pryjechaŭ siudy z Uschodu, dumaŭ, heta ačmuciełyja. Ale ciapier takija ŭžo časy. Cezar piša vieršy, dyk usie jduć u jahonyja slady. Niamožna tolki pisać vieršaŭ lepšych, čym cezaravy, i z hetaj pryčyny krychu pabojvajusia za Lukana… Ja pišu prozaju, joju, adnak, nie častuju ani siabie samoha, ani inšych. Toje, što lektar mieŭ čytać, heta byli kadycyłli taho biednaha Fabrycyja Vejenta.

— Čamu «biednaha»?

— Bo jamu zahadana, kab pahulaŭ u Adysieja j nie viartaŭsia damoŭ až da novaha zahadu. Hetaja Adysieja nastolki jamu budzie lahčejšaj, čym Adysieju, što žonka jaho nie josć Peniełopaj. Dyj ci ž tre tabie kazać, što pastupili z im pa-durnomu. Ale tut nichto jnakš jak paviarchoŭna nie aceńvaje rečaŭ.

Heta davoli puscieńkaja j nudnaja knižka, jakuju pačali prahavita čytać tolki tady, jak aŭtara vyhnali. Ciapier z usiul čuvać: «Skandał! Skandał!», i, być moža, niekatoryja rečy Vejent zfantazjavaŭ, ale, znajučy naš narod, našych patres i našych žančyn, zaručaju tabie, što ŭsio heta šče nie daraŭniała rečajisnasci. Razumiejecca, kažny tam šukaje ciapier siabie z tryvohaju, a znajomych z pryjemnasciaj. U kniharni Aviruna sto skrybaŭ pierapisvaje dyktavanuju knižku — i popyt jaje zapeŭnieny.

— Tvajich spravak tam niama?

— Josć, tolki aŭtar nie celiŭ, bo ja adnačasna j horšy, i mienš paskudny, jak mianie apisaŭ. My, bač, tut daŭno ŭžo zahubili pačuccio taho, što hodnaje abo niahodnaje, i mnie samomu zdajecca, što sapraŭdy henaj roznicy niama, choć Seneka, Musoni j Tresej strojać minu, byccam jaje bačać. Mnie dyk usio roŭna, na Hierkulesa! Kažu toje, što dumaju! Ale ja zachavaŭ tuju vyšejšasć, što mahu adroznić brydotu ad pryhastva, a taho, naprykład, naš rudabarody paet, furman, piajun, tancor i aktor — nie ciamić.

— Škada mnie, adnak, Fabrycyja! Heta dobry tavaryš.

— Zhubiła jaho samalubstva. Kožny jaho padazravaŭ, ale nichto dobra nie viedaŭ, na biadu — jon sam nie moh vytrymać i na ŭsie baki razhałasiŭ «pad sakretam». Ci ty čuŭ historyju Rufina?

— Nie.

— To piarojdziem u fryhidaryjum, krychu achałodzimsia j raskažu tabie jaje.

Pierajšli ŭ fryhidaryjum, pasiarod jakoha biŭ uhoru vadaliŭ, akrašany jasna-ružovym koleram, raznosiačy pach fijałkaŭ. Tam pasieli ŭ nišach, pavysciłanych šoŭkam, i pačali chaładzicca. Chvilinku maŭčali. Vinić uhladaŭsia na branzovaha Faŭna, što, pierahnuŭšy sabie cieraz plačo nimfu, šukaŭ prahavita vusnami jejnych vusnaŭ, pasla kaža: — Hety dobra robić. Vo što najlepšaje ŭ žycci.

— Bolš-mienš! Ale aprača taho kachaješ vajnu, jakoj ja nie lublu, nohci bo pad pałatkami pukajucca j hubiać svaju ružavu. Ale kožny maje svaje ŭpadoby.

Rudabarody lubić piesni, złašča svaje sobskija, a stary Skaŭr svaju vazu karynfskuju, jakaja ŭnačy stajić pry jahonym łožku i jakuju całuje, kali nie moža spać. Vycałavaŭ užo jejnyja bierahi. Skažy, a ty ž nie pisaŭ vieršaŭ?

— Nie, nie zharadziŭ nikoli anivodnaha hiekzamietru.

— I nie hraješ na lutni dy nie piaješ?

— Nie.

— A nie jezdziš?

— Byŭ na pierahonkach kaliś u Antyochiji, ale nie pašancavała.

— Tady ja ab tabie spakojny. A da jakoha staronnictva naležyš u hipadromie?

— Da zialonych.

— Tady ja zusim spakojny, tym bolš, što choć maješ vialikuju majomasć, ale nie tak bahaty, jak Pałas abo Seneka. Bo, bač, u nas ciapier dobra pisać vieršy, piajać pry lutni, dekłamavać i jezdzić navypieradki ŭ cyrku, ale jašče lepš dy biaspiečniej nie pisać vieršaŭ, nie hrać, nie piajać i nie vypieradžacca ŭ cyrku. Najlepš umieć vykazvać podziŭ, kali heta robić Rudabarody. Ty prystojny chłopiec, toje chiba tabie moža tolki pahražać, što Papieja zakachajecca ŭ ciabie. Ale jana zavialiki maje ŭ hetym dosled. Davoli nakachałasia za pieršych dvuch mužoŭ, dyk pry trecim joj raschodzicca pra što inšaje. Ci viedaješ, što heny durny Aton i dahetul kachaje da adčaju… Brodzić tam pa skałach Hišpaniji dy ŭzdychaje. I hetak aprascieŭ dy abniachajeŭsia, što na ŭkładannie fryzury patrabuje ciapier tolki try hadziny dzienna. Chto hetaha ad Atona moh spadziavacca.

— Ja jaho razumieju, — adkazaŭ Vinić. — Ale na jaho miejscy rabiŭ by što inšaje.

— Što imienna?

— Zbiraŭ by viernyja sabie lehiji z tamašnich horcaŭ. To chvackija vajary, tyja ibieryjcy.

— Vinić! Vinić! Chočacca skazać tabie, što ty da hetaha nie byŭ by zdolny. A viedaješ čamu? Takija rečy robiacca, ale ab ich nie havoracca nat umoŭna. Ja kpiŭ by na jahonym miejscy z Papieji, kpiŭ by z Rudabarodaha i farmavaŭ by sabie lehiji, tolki nie z ibieryjcaŭ, a z ibieryjek. Evientualna, pisaŭ by epihramy, jakich, peŭna ž, nie adčytvaŭ by nikomu, jak niebarak Rufin.

— Ty ž maniŭsia mnie raskazać jahonuju historyju.

— Raskažu tabie ŭ unktuaryjumie.

Ale ŭ unktuaryjumie cikavasć Vinicija zviarnułasia na što inšaje, mienavita na čaroŭnyja niavolnicy, jakija čakali tam na kupalnikaŭ. Dzvie z ich, niehrynki, niby strojnyja hiebanovyja statuji, pačali mascić ichniaje cieła arabskimi pachnidłami, inšyja, sprytnyja časalnicy, fryhijki, trymali ŭ miakkich i hnutkich, by vužy, ručonkach paliravanyja stalovyja lustry j hrabiani, a dzvie, nu prosta jak bahińki, dziaŭčatki z Kos čakali, jak «vaestiplicae»^[5], na statuetnaje ŭkładannie tohaŭ.

— Na Zeŭsa-Chmaraŭłada! — nie vytrymaŭ Mark. — Jaki tut u ciabie kvietnik!

— Lepšy vybar, čym lik, — adkazaŭ Piatroni. — Usia maja familija ŭ Rymie majeć nie bolš jak čatyrysta hałoŭ, i, dumaju, da asabistaje prysłuhi darabkovičy chiba patrabavali b bolej.

— Pryhažejšych rusałak chiba j Rudabarody nie maje, — kazaŭ, razdymajučy nozdry, Vinić.

Na heta Piatroni z pryjaznaju abyjakavasciu adkazvaje:

— Ty moj svajak, a ja nie taki niaŭžytak, jak Bass, ani taki piedant, jak Aŭł Płaŭt… Ale Vinić, pačuŭšy hetaje apošniaje imia, zabyŭ na chvilinu pra rusałki z Kos i, sciapianuŭšy hałavoju, spytaŭ: — Skul tabie pryjšoŭ u hołaŭ Aŭł Płaŭt? Ci viedaješ, ja, vybiŭšy ruku pad horadam, prabyŭ kolkinaccać dzion u ichnim domie. Zdaryłasia, što Płaŭt prajazdžaŭ u momant prypadku i, ubačyŭšy majo ciarpiennie, zabraŭ mianie da siabie, a tam jahony niavolnik, lekar Mirmijon, vylačyŭ mianie. Ab hetym chacieŭ z taboju hutaryć.

— Čamu? Ci nie zakachaŭsia prypadkam u Pamponiju? Tady škada było b ciabie: nie maładaja dyj cnatlivaja! Nie ŭmieju sabie ŭjavić horšaha, čym heta spałučennie. Brr!

— Nie ŭ Pamponiju, eheŭ! — pierabivaje Vinić.

— Nu, to ŭ kaho ž?

— Kab ža ja sam viedaŭ, u kaho. Atožbo nat dobra nie viedaju, jak imia? Lihija ci Kalina? Doma zavuć jaje Lihijaj, rodam bo z narodu lihaŭ, a jejnaje barbarskaje imia Kalina. Dziŭny sapraŭdy dom hetych Płaŭtaŭ: rojicca ŭ im, a cicha, jak u hajoch Subiakuma. Praz kolkinaccać dzion nie viedaŭ ja, što žyvie ŭ im bostva. Až raz na svitanni ŭhledzieŭ jaje, jak myłasia pry aharodnym vadalivie, i prysiahaju tabie na henuju pienu, z jakoj paŭstała Afradyta, što kasuli ranniaje zaranicy prasviatlali navylet jejnaje cieła. Zdavałasia, jak sonca ŭzojdzie, to jana raspłyviecca mnie ŭ sviatle, jak raspłyvajecca zaranica. Ad toj pary ja bačyŭ jaje dvojčy, i ad taje pary ja nie znaju, što takoje supakoj, nie znaju inšych pažadanniaŭ, nie chaču bačyć, što moža mnie dać horad, nie chaču žančyn, nie chaču zołata, nie chaču miedzi karynfskaj, ni burštynu, ni pierłaŭ, ni vina, ni bankietaŭ, tolki žadaju Lihiji. Kažu tabie ščyra, Piatroni, što tužu pa joj, jak tužyŭ toj Son na mazajicy ŭ tvajim tepidaryjum za Piejsytaju, tužu cełymi dniami j načami.

— Kali heta niavolnica, to vykup jaje.

— Jana nie josć niavolnicaj.

— A kim ža josć? Vyzvolnicaju Płaŭta?

— Nie budučy nikoli niavolnicaj, nie mahła być vyzvalena.

— Dyk?..

— Nie viedaju: karaleŭskaju dačkoju ci niešta padobnaje.

— Zacikaŭlaješ mianie, Vinić.

— Ale kali chočaš mianie pasłuchać, zaraz zaspakoju tvaju cikavasć. Historyja nie nadta daŭhaja. Ty mo asabista znaŭ Vanija, karala Svievaŭ, katory jak zhnannik z kraju doŭhi čas prabyvaŭ tut, u Rymie, a nat prasłaviŭsia ščaslivaju jhroj u kosci j łoŭkaju jazdoju. Cezar Druzus pasadziŭ jaho znoŭ na tron. Vanij, jaki istavietna byŭ mocnym čałaviekam, spačatku dobra haspadaryŭ i vioŭ ščaslivyja vojny, pasla, adnak, začaŭ nadta abdzirać nie tolki susiedziaŭ, ale i ŭłasnych svievaŭ. Tady Vanh i Sido, siastryncy jahonyja, a syny Vibilija, karala Hiermanduraŭ, pastanavili zmusić jaho, kab znoŭ pajechaŭ u Rym… prabavać ščascia ŭ hulni.

— Pamiataju, heta Kłaŭdyjevy, niadaŭnyja časy.

— Ale pačałasia vajna. Vanij pryzvaŭ na padmohu jazyhaŭ, a jahonyja małyja siastryncy — lihaŭ, jakija, pačuŭšy pra bahactvy Vanija dy zvablenyja spadzievaj nažyvy, pryjšli ŭ takim liku, što sam cezar Kłaŭdyj nie chacieŭ miašacca ŭ vojny barbaraŭ, napisaŭ, adnak, Ateliju Histeru, jaki kamandavaŭ naddunajskaj lehijaj, kab sačyŭ chod vajny i nie dazvoliŭ parušyć naš supakoj.

Hister zažadaŭ tady ad lihaŭ, kab pryrakli, što nie parušać hranicy, na heta jany nie tolki zhadzilisia, ale dali zakładnikaŭ, miž jakich byli žonka j dočańka ichniaha kniazia-vajavody… Tabie ž viedama, što barbary jduć na vajnu z žonami j dziaćmi. Voś ža maja Lihija i josć dočańkaj taho kniazia-karala.

— Skul heta viedaješ?

— Kazaŭ mnie heta sam Aŭł Płaŭt. Lihi nie pierajšli tady, praŭda, hranicy, ale barbary prychodziać, moŭ bura, i ŭciakajuć, moŭ bura. Tak znikli j lihi z svajimi rahami turaŭ na hałavach. Zbili Vanijevych svievaŭ i jazyhaŭ, ale kniaź ichni byŭ zabity, tady adyjšli z zdabyčami, a zakładnički zastalisia ŭ rukach Histera. Matka skora ŭmiarła, a dzicia Hister, nie viedajučy, što z im rabić, adasłaŭ da zahadčyka ŭsiaje Hiermaniji, Pamponija. A toj pasla vajny z kattami viarnuŭsia ŭ Rym, dzie Kłaŭdyj, jak tabie viedama, pazvoliŭ zładzić jamu tryumf. Dziaŭčyna jšła tady za vozam pieramožcy, ale pasla manifiestacyi j Pamponij taksama nie viedaŭ, što z zakładničkaju rabić, bo zakładnicaŭ nie možna było ŭvažać za niavolnic, dyk addaŭ jaje svajoj siastry Pamponiji Hrecynie, žoncy Płaŭta. U henym domie, dzie ŭsio, pačaŭšy ad haspadaroŭ, a kančajučy na ptastvie ŭ kurniku, josć cnatlivaje, vyrasła na dziaŭčynu, na žal, tak cnatlivuju, jak sama Hrecyna, dy tak pryhožuju, što nat Papieja vyhladała b pry joj, jak viasienniaja fiha pry hispieryjskim jabłyku.

— Nu, i što?

— Nu, i kažu tabie, što ad taje chviliny, jak ahladaŭ jaje prasvietlenuju kasulami pry vadalivie, zakachaŭsia da adčaju.

— Dyk tak, znača, prazrystaja, jak lampryska, abo jak maładaja sardynka?

— Nie žartuj, Piatroni, a kali ciabie zvodzić svaboda, z jakoju saznajusia tabie z majich pažadanniaŭ, viedaj ab tym, što jasnaja toha časam hłybokija rany pakryvaje. Mušu tabie taksama skazać, što, viartajučysia z Aziji, praspaŭ ja adnu noč u sviatyni Mopsa, kab mieć varožbny son. Voś ža zjaviŭsia mnie ŭ snie sam Mops i zapaviasciŭ, što ŭ žycci majim dakanajucca vialikija pieramieny praz kachannie.

— Čuŭ ja ad Plinija, što nie vieryć u bahoŭ, tolki vieryć u sny, i, moža, praŭdu kaža. Maje žarty nie pieraškadžajuć mnie časami dumać, što sapraŭdy josć tolki adno bostva, viečnaje, usioŭładnaje, tvorčaje, Venus Genitrix^[6].

Jana kancentruje dušy, kancentruje cieły dy rečy. Eros vyvieŭ sviet z chaosu.

Ci dobra zrabiŭ, to inšaja sprava, ale kali tak josć, to musimy pryznać jahonuju mahutnasć, choć možna jaje j nie bahasłavić… — Ach, Piatroni! Lahčej filazafavać, jak dać dobruju radu.

— Skažy mnie, čaho ty faktyčna chočaš?

— Chaču mieć Lihiju. Chaču, kab hetyja ruki maje, jakija abnimajuć ciapier tolki pavietra, mahli abniać jaje dy da hrudziej prycisnuć. Kali b była niavolnicaj, daŭ by za jaje Aŭłu sto dzievak z pabielenymi vapnaju nahami, na znak, što ich pieršy raz vyvieli na prodaž. Chaču mieć jaje ŭ majim domie datul, pakul hałava maja nie zbialeje, by čub Sarakta.

— Jana nie josć niavolnicaj, ale ŭsio ž naležyć da Płaŭtavaj familiji, i moža być uvažanaja za alumnu^[7], bo josć pakinutym dziciom. Płaŭt moh by tabie jaje adstupić, kab chacieŭ.

— To chiba nie znaješ Pamponiji Hrecyny? Dyj aboje da jaje pryvykli, jak da sobskaha dziciaci.

— Pamponiju znaju. Istny cyprys. Kab nie była žonkaju Aŭła, možna b jaje najmać na płačku. Ad smierci Juliji nie skinuła ciomnaje stoły dy naahuł vyhladaje, jakby šče žyvučy chadziła pa łuzie, zarosłym asfodelami. Josć pry tym «univira»^[8], dyk miž našymi čatyry- j piacikratnymi razvodnicami josć adnačasna fieniksam… Ale!.. Ci čuŭ, što fieniks, mabyć, sapraŭdy ciapier vyklunuŭsia ŭ Jehipcie? Heta jamu zdarajecca nie časciej, jak raz na piaćsot hod.

— Piatroni! Piatroni! Ab fieniksie pahutarym kali jnakš.

— Što ž ja tabie, moj Mark, skažu. Znaju Aŭła Płaŭta, jaki choć hanić moj sposab žyccia, ale čuje adnosna mianie peŭnuju słabasć, a moža nat pavažaje mianie bolš, čym inšych, viedaje bo, što ja nikoli nie byŭ danosčykam, jak, naprykład, Damicyus Afer, Tyhelin dy cełaja banda prychvasniaŭ Rudabarodaha. Nie strojačy pry tym z siabie stojika, ja nie raz kryviŭsia na pastupki Nerona, na katoryja Seneka j Burr hladzieli praz palcy. Kali spadziaješsia, što ja mahu niešta dla ciabie ŭ Aŭła vymanić — hatoŭ na pasłuhi tabie.

— Dumaju, što možaš. Ty maješ na jaho ŭpłyŭ, a pry tym rozum tvoj znajdzie najvyčarpalnyja sposaby. Kab ty tak zaryjentavaŭsia ŭ sytuacyi dy pahutaryŭ z Płaŭtam… — Zamnoha rachuješ na moj upłyŭ i doscip, ale kali tolki pra heta raschodzicca, pahutaru z Płaŭtam, jak tolki pieraniasucca ŭ horad.

— Jany ŭžo viarnulisia dva dni tamu.

— Tady chadziem u tryklinijum, dzie čakaje nas sniedannie, a pasla, padmacavaŭšysia, zahadajem zaniascisia da Płaŭta.

— Ty zaŭsiody byŭ dla mianie miły, — vykazvaje radasć Vinić, — ale ciapier pastaŭlu chiba tabie statuju miž majimi larami — ot takuju strojnuju, jak heta — i budu składać joj achviary.

Heta kažučy, abiarnuŭsia da statujaŭ, što ŭcharašali cełuju adnu scianu pachučaje sviatlicy, i pakazaŭ rukoju na fihuru Piatronija, pradstaŭlajučuju jaho jak Hiermiesa, z posacham u dałoni. Potym dakinuŭ: — Na sviatło Hielijosa! Kali «boski» Alaksandr byŭ da ciabie padobny, — niama čaho dzivicca Helenie.

I ŭ hetym vokliču było stolki ž ščyrasci, kolki j padchalimstva. Piatroni bo, choć starejšy j mienš atletyčny, pryhažejšy byŭ za Vinicija.

Žančyny ŭ Rymie lubavalisia nie tolki jahonym hnutkim rozumam i hustam, za jaki nazyvali jaho arbitram elehancyi, ale i ciełaskładam. Lubavannie toje vidać nat na tvarach tych dziaŭčatak z Kos, adna z jakich, imiem Eŭnika, sukryta jaho kachajučaja, hladzieła jamu ŭ vočy z pakoraj i zachaplenniem.

Ale jon nie zviartaŭ na heta ŭvahi, tolki, uchmylnuŭšysia da Vinicija, pačaŭ u adkaz cytavać jamu skazy Seneki ab žančynach: «Animal impudens»^[9] i h.d.

Pasla, abniaŭšy jaho rukoju cieraz plačo, pavioŭ u tryklinijum.

U unktuaryjumie dzvie hreckija dziaŭčyny, dzvie fryhijki j dzvie niehrynki začali spratvać epilichniji z pachnidłami. Ale ŭ tym ža momancie z pa-za adchilenaj kotary pakazalisia z fryhidaryjuma hałovy balnieataraŭ i razlahłosia prycišanaje: «Psst!» Na heta adna z hrečynak, fryhijki dy dzvie etyjopki, padbiehšy chutka, znikli vomih za kotaraj. U termach pačynałasia bałaŭstvo j raspusta, jakoje inspiektar nie spyniaŭ, bo j sam časta ŭ padobnaj hulni ŭdzielničaŭ. Dahadvaŭsia ab ich i Piatroni, ale jak čałaviek pabłažlivy dy nie lubiačy karać hladzieŭ na heta praz palcy.

Astałasia ŭ unktuaryjumie tolki Eŭnika. Praz chvilinu nasłuchoŭvała adychodziačyja ŭ kirunku lakonikuma hałasy j smiech, pasla, uziaŭšy vykładzieny burštynam i słanovaju kosciu stolak, na jakim siadzieŭ pierad chvilinaju Piatroni, prysunuła jaho da jahonaj statuji. Poŭna było ŭ unktuaryjumie sonca j krasak, što adbivalisia ad viasiołkavych marmuraŭ, jakimi vyłažany byli scieny.

Eŭnika ŭspiałasia na stolak i, zraŭniaŭšysia z statujaj, raptoŭna zakinuła joj ruki na šyju dy plečy, pasla, adkinuŭšy nazad svaje załatyja vałasy dy prytulajučy ružovaje cieła da biełaha marmuru, pačała pryciskać zachopna hubki da chałodnych vusnaŭ Piatronija.

II

Pasla pasiłkavannia, jakoje nazyvałasia sniedanniem, a jakoje dva siabry spažyvali tady, kali zvyčajnyja smiarotniki byli daŭno ŭžo pa pałudniovym prandyjumie, Piatroni zaprapanavaŭ krychu zadramać.

Vodla jaho jašče było zarana na adviedziny. Josć, praŭda, ludzi, jakija pačynajuć adviedvać znajomych pry ŭschodzie sonca, uvažajučy ŭ dadatku heny zvyčaj za stary rymski. Ale jon, Piatroni, zavie jaho barbarskim. Papaŭdniovaja para najlepšaja tut, nie raniej, adnak, pakul sonca nie schilicca ŭ storanu sviatyni kapitolinskaha Joviša j nie pačnie kosa pahladać na Forum. Vosienniu jašče byvaje horača j ludzi achvotna dremluć pasla jady. Tym časam miła pasłuchać šumu vadalivu ŭ atryjumie dy, pa abydnych millem passus^[10], prydramać u čyrvonym sviatle, pracedžanym praz purpurovaje, napaŭzaciahnutaje velaryjum^[11].

Vinić pryznaŭ racyju j pačali prachadžvacca, hutaračy svabodna ab tym, što čuvać na Pałatynie i ŭ horadzie, filazafujučy pakrysie ab žycci.

Pasla Piatroni pajšoŭ u kubikulum, ale nie doŭha spaŭ. Praz paŭhadziny vyjšaŭ i, zahadaŭšy pryniesci viervieny, pačaŭ raskašavacca jejnym zapacham dy nacirać joju sabie ruki j tvar.

— Kab ty viedaŭ, — kaža, — jak heta cviarozić i badzioryć. Ciapier — ja hatoŭ.

Lektyka čakała ŭžo daŭno, dyk usielisia j zahadali niescisia na Vikus Patrycyjus^[12], u dom Aŭła. «Insula» Piatronija lažała na paŭdniovym uzbočču Pałatynu, kala tak zvanaje Karyne, dyk najprasciej im było nižej Forum, ale Piatroni maniŭsia pa darozie zajsci da załatara Idumena, dyk zahadaŭ, kab niesli ich praz Vikus Apałonus i Forum, u bok Vikus Sceleratus^[13], na rahu jakoje poŭna było ŭsialakaha rodu tabernaŭ, kramaŭ.

Zdaraviennyja niehry padniali lektyku j rušyli, papieradžanyja praz niavolnikaŭ, zvanych piedysiekvami. Piatroni raz-poraz niuchaŭ moŭčki svaje pachnučyja dałoni j jakby ab niečym nadumoŭvaŭsia, pasla adazvaŭsia: — Pryjšło mnie ŭ hołaŭ, što kali tvaja lasnaja bahińka nie josć niavolnicaj, dyk mahła b kinuć dom Płaŭtaŭ i pieraniascisia da ciabie. Atuliŭ by ty jaje kachanniem dy absypaŭ by bahacciem, jak ja svaju abažanuju Chryzatemis, jakoju, miž nami havoračy, ja ŭžo prynamsi nahetulki zdavoliŭsia, nakolki jana mnoju.

Mark matnuŭ hałavoju.

— Nie? — pytaje Piatroni. — U najhoršym vypadku sprava začapiłasia b za cezara, a zapeŭnivaju ciabie, što choć by j dziela majich upłyvaŭ Rudabarody byŭ by pa tvajoj staranie.

— Nie znaješ Lihiji! — adkazvaje Vinić.

— Dyk dazvol spytać, ci ty jaje znaješ bolš jak z pohladu? Ci choć hutaryŭ ty z joju? Zviaraŭsia ŭ kachanni?

— Bačyŭ jaje pierš pry vadalivie, a potym spatkaŭ jaje šče dvojčy. Nie zabudź, što padčas pobytu ŭ domie Aŭłaŭ ja žyŭ u naŭzbočnaj viłle, pryznačanaj dla hasciej, — i, z vybitaj rukoju, nie moh sadzicca razam za stoł. Až tolki napiaredadni majho vyjezdu spatkaŭ Lihiju pry viačery — i nie moh słova da jaje prahavaryć. Musiŭ słuchać Aŭłavych raspoviadaŭ pra vajennyja pieramohi ŭ Brytaniji, pra ŭpadak drobnych haspadarak u Italiji, da jakoha jašče Licinij Stałon namahaŭsia nie dapuscić. Naahuł nie viedaju, ci Aŭł patrapić hutaryć ab čym inšym, i nie dumaj, što zdalejem ad hetaha vykrucicca, chiba zachočaš słuchać pra sučasnuju raspieščanasć. Jany tam majuć u kurnikach bažanty, ale nie jaduć ich vodle taho pryncypu, što kažny zjedzieny bažant prybližaje kaniec rymskaje mahutnasci. Druhi raz ja spatkaŭ jaje la parkavaj cysterny, z svieža vyrvanaj trascinkaj u ručcy, makaŭku jakoje mačała ŭ vadu i skroplivała navakolnyja irysy. Hlań na maje kaleni. Na ščyt Hierakłavy kažu tabie — nie dryžali jany, kali na našyja manipły jšli z vycciom chmary partaŭ, a dryžali pry henaj cysternie. I zbiantežany, moŭ dzicianio, što bułłu šče nosić na šyi, vačyma tolki maliŭ litasci, doŭha nie mohučy słova vyhavaryć.

Piatroni hlanuŭ na jaho kazaŭ by z niejkaj zajzdrasciaj.

— Ščaslivy, — kaža. — Choć by sviet i žyccio było najhoršaje, adno ŭ ich astaniecca viečna dobraje — maładosć!

A pa chvilinie spytaŭ: — I nie prahavaryŭ da jaje?

— Prahavaryŭ pasla. Aprytomnieŭšy krychu, skazaŭ, što viartajusia z Aziji, što vybiŭ ruku na pradmiesci j vielmi baleła, ale ŭ chvilinie, kali mnie pakidać prychodzicca hety hascinny dom, baču, što bol u im bolš varty, čym dzie inakš roskaš, chvaroba — bolš, čym dzie zdaroŭje. Jana słuchała mianie taksama ŭzvarušanaja, spusciŭšy hałovańku dy niešta hrymzolačy trascinaju na piasku. Pasla padniała vočy, šče raz zirnuła na tyja nakreslenyja znaki, a potym na mianie, jakby chacieła štoś spytać — i ŭciakła niespadziavana, jak hamadryjada ad durnavataha faŭna.

— Pavinna mieć čaroŭnyja vočy.

— Jak mora. I ŭtanuŭ ja ŭ ich, by ŭ mory. Vier mnie, Archipiełah mienš błakitny! Nieŭzabavie prybieh mały Płaŭt dy pačaŭ niešta pytacca. Ale ja nie sciamiŭ, pra što jamu raschodzicca.

— O Afina! — adazvaŭsia Piatroni. — Zdymi hetamu chłopcu z vačej zasłonu, jakuju zaviazaŭ Eros, inakš bo hołaŭ sabie raskvasić ab kałumnu sviatyni Vieniery.

Pasla zviartajecca da Vinicia: — O ty, viesnavy pupyšak na drevie žyccia, pieršazieleń ty vinahradnaja! Musiaŭ by zamiest da Płaŭtaŭ zahadać niesci ciabie ŭ dom Hiełocyja, u dom niežycciasviedamych chłapcoŭ.

— Čaho ty smiaješsia z mianie?

— A što ž rysavała na piasku? Ci nie imia Amura, ci nie pranizanaje strałoju serca jahonaje, abo niešta, z čaho moh by zdahadacca, što satyry ŭžo roznyja tajny žyccia šaptali henaj nimfie? Jak ža možna było nie pacikavicca henym znakam!

— Pierš ja ŭbačyŭ tohu, čym tabie zdajecca, — baronicca Vinić, — i pakul prybieh mały Aŭł, razhladaŭ ja henyja znaki. Viedaju bo, što i ŭ Hrecyi, i ŭ Rymie dziaŭčaty nie raz rysujuć na piasku vyznanni, jakich nie advažvajucca vymavić ich vusny. Ale zhadaj, što narysavała?

— Kali nie toje, što ja dumaŭ, to nie zhadaju.

— Rybu.

— Što?

— Rybu, kažu. Ci mieła heta aznačać, što ŭ jejnych žyłach dahetul płyvie chałodnaja kroŭ — nie viedaju! Ale ty, što abazvaŭ mianie viesnavoju zielenniu žyccia, peŭna lepš patrapiš heny znak zrazumieć.

— Carysime! Pra takija rečy spytaj Plinija. Jon znajecca na rybach. Kali b stary Apić šče žyŭ, moža b taksama mieŭ by tabie niešta skazać, bo zjeŭ u žycci ryby bolš, čym moža jaje adrazu zmiascić Nieapalitanskaja zatoka.

Ale dalejšaja hutarka pierarvałasia, uniasli bo ich na rojnyja vulicy, dzie ŭsio zahłušaŭ ludski homan. Praz Vikus Apałonus zviarnuli na Rymski Forum, dzie pahodnymi dniami pierad zachodam sonca zbiralisia hramady abibokaŭ, kab pašvendacca miž kalumnaŭ, padzialicca navinami, paraziaŭlacca na lektyki važnych ludziej, a ŭrešcie zahladać u załatarni, kniharni, razmianialni hrošaj, manufakturnyja kramy, branzoŭni dy ŭsialakija inšyja, katorych poŭna było ŭ damoch proci Kapitolu. Pałavina Foruma, što miežavała tut ža z zamkam, była ŭžo ŭ ciani, tolki kalumny vyšejšych sviatyń załacilisia ŭ soncy na asnoviedzi błakitu. Nižejšyja kidali daŭhija cieni na marmurovyja plity, — a ŭsiudy tak było ich poŭna, što hubiłasia voka siarod ich, by ŭ lesie. Vyhladała, jakby tym budoŭlam i kalumnam ciesna było pobač z saboju. Taŭpilisia adny nad druhimi, biehli ŭprava i ŭleva, uspinalisia na ŭzhorji, tulilisia da zamkavych muroŭ abo adny da druhich, na padobu bolšych i mienšych, hrubiejšych i tančejšych, załatavych i biełych hałamnioŭ, to raskviečanych pad architravami kvietkaj akantu, to pazavivanych jonskimi rahami, to zavieršanych prostym daryjskim kvadratam. Nad henym lesam bliščali kalarovyja tryhlify, z tympanaŭ vychilalisia reźbianyja postaci bahoŭ, z ščytoŭ askrydlanyja załatyja kvadryhi kazaŭ by rvalisia vylecieć u pavietra, u toj błakit, što spakojna zvisaŭ nad henym zbitym miestam sviatym.

Pasiaredzinie rynku dy pa bierahoch płyła ludskaja raka: hramady prachadžalisia pad lukami bazyliki Julija Cezara, hramady siadzieli na schodach sviatyni Kastara i Pałuksa j krucilisia la sviatlicy Viesty, padobnyja na henaj vialikaj marmurovaj asnoviedzi da roznakolernych matyloŭ ci žukoŭ. Z hary, praz vialikija stupiani, ad starany sviatyni «Jovi optimo maximo»^[14] napłyvali novyja chvali; pry Rostrach słuchali niejkich prynahodnych moŭcaŭ; tut i tam čutny byli zakliki handlaroŭ, pradajučych sadavinu, vino abo vadu z fihavym sokam; krucialoŭ z cudoŭnymi lakarstvami, varažbitaŭ, adhadčykaŭ ukrytych skarbaŭ, razhadčykaŭ snoŭ.

Dzie-nidzie z homanam hutarak, zaklikaŭ miašalisia zyki sistry, jehipskaj sambuki abo hreckich flejtaŭ. Dzie-nidzie chvoryja pabožnyja abo sturbavanyja niasli ŭ sviatyni achviary. Siarod ludziej zbiralisia na kamiennych plitach łasyja na achviaravanaje ziernie, padobnyja da ruchlivych ciomnych i strakatych plamaŭ, stady hałuboŭ, to zdymajučychsia z łopatam kryłlaŭ, to znoŭ zapadajučych na aparožnienaje ludźmi miejsca. Čas ad času hramady ludskija rasstupalisia pierad lektykami, u jakich vidny byli vycharašanyja tvary žančyn abo hałovy sienataraŭ i rycaraŭ, zakrepłych i vysnažanych žycciom. Roznamoŭnaja hramada vymaŭlała hołasna imiony ichnija, dacinki abo pachvały. Miž biazładnymi hurtami praciskalisia časam stupajučyja miernym krokam addzieły vajaroŭ ci vihiłaŭ, pilnujučych vuličnaha paradku. Hreckaja mova čutna była navokał naroŭni z łacinskaju.

Vinić, jaki daŭno nie byŭ u horadzie, pryhladaŭsia z peŭnaj cikavasciaj na toje rajavišča ludziej dy na toj Rymski Forum, adnačasna j panujučaje nad chvalaju svietu j zalitaje joju, i, adhadaŭšy dumki tavaryša, nazvaŭ jaho hniazdom Kvirytaŭ — biez Kvirytaŭ. Istavietna tubylčy rod amal hinuŭ u henaj sutałacy roznych rasaŭ, narodaŭ. Tut vidać było etyjopaŭ, vidać było vialihurnych jasnavałosych ludziej z dalokaj poŭnačy, brytanaŭ, hałaŭ i hiermanaŭ, kasavokich žycharoŭ Serykuma, ludziej z-nad Eŭfratu dy z-nad Indu, z malavanymi na cehlasty koler barodami; siryjcaŭ z bierahoŭ Arontu, z čornymi sałodkimi vačyma; jak kosć suchich žycharoŭ arabskaje pustyni, žydoŭ z zapaŭšymi hrudźmi; jehipcianaŭ z viečna ŭsmiechnienym tvaram, i numidaŭ, i afraŭ; hrekaŭ z Hełady, što naroŭni z rymlanami vaładali narodam, ale jšče vaładali viedaj, mastactvam, rozumam i krucielstvam; hrekaŭ z Archipiełahu j Małoj Aziji, i z Jehiptu, i z Italiji, i z Narbonskaje Haliji. U natoŭpie niavolnikaŭ z padziraŭlenymi vušami niamała było j volnaje hałajstry, jakuju cezar zabaŭlaŭ, karmiŭ, a nat adziavaŭ, — volnych prybyšoŭ, katorych u vialiki horad zvabiŭ lohki chleb i pierspiektyvy fartuny; byli j sviatary Sierapisa z palmavymi halinkami ŭ rukoch, i sviatary Izydy, na ałtar jakoje znosili bolš achviar, čym u sviatyniu Joviša kapitolinskaha, — i sviatary Kibiełli z załatymi kisciami rysu, i sviatary vandroŭnych bostvaŭ, i tancorki ŭschodnija ŭ dalokaprykmietnych mitrach, i pradaŭcy amuletaŭ, i chałdejskija mahi, urešcie ludzi biez nijakaha zaniatku, jakija štotydzień prychodzili da nadtybranskich svierniaŭ pa zbožža, bilisia za łatarejnyja bilety ŭ cyrkach, pravodzili nočy ŭ zapadajučych damoch zatybranskaha kvartału, a soniečnyja i ciopłyja dni ŭ kryptaportykach, u niachłujnych harkuchniach Subury, na moscie Milvijskim abo pierad «insulami» bahatych, dzie im čas ad času vykidali niedajedki sa stała niavolnikaŭ.

Piatronija dobra znali hetyja hramady. Da vušej Vinicijevych dalatała ŭsciaž: «Nis jest!» — «To jon». Lubili jaho za ščodrasć, a asabliva papularnasć jaho ŭzrasła ad taho času, jak stałasia viedamaj jahonaja pramova pierad cezaram u abaronie asudžanaj na smierć cełaj familiji, h. zn.: usich biez roznicy płoci i vieku niavolnikaŭ prefiekta Pedanija Sekunda za toje, što adzin z ich zabiŭ henaha ludajeda ŭ časinu rospačy. Piatroni, praŭda, vyrazna adciemlivaŭ, što dla jaho było heta abyjakava, i pramaŭlaŭ da cezara tolki pryvatna, jak arbiter elehanciarum, jakoha pačuccio estetyčnaje aburała takaja reź, hodnaja jakich scytaŭ (skifaŭ), a nie rymlan. Usio ž taki narod, uzburany henaj rezziu, lubiŭ ad taje pary Piatronija.

Ale jon pra toje nie dbaŭ. Nie zabyŭ, što hety narod lubiŭ taksama i Brytanika, jakoha Neron zvioŭ iz svietu, i Ahrypinu, jakuju zahadaŭ zamardavać toj ža Neron, i Aktaviju, jakuju zadušyli na Pandataryi, padrezaŭšy joj žyły ŭ haračaj pary, i Rebielija Płaŭta, što byŭ vyhnany, i Trezeja, jakomu kažnaje zaŭtra mahło pryniesci smiarotny prysud. Pavažannie ludskoje mahło być uvažanym chutčej za drenny prahnostyk, a skieptyčny Piatroni byŭ adnačasna zababonny. Natoŭpu nie lubiŭ padvojna: i jak arystakrat, i jak estet. Ludzi z zapachami pražanaha bobu ŭ zapazusie, a pry tym viečna achrypłyja j spaciełyja ad ihry ŭ moru na rahoch vulic dy pierystylach, nie zasłužvali ŭ jaho na nazovu ludziej.

Dyk zusim nie zviartajučy ŭvahi na avacyi, ani na pasyłanyja stul ci ssiul całunki, raskazvaŭ Marku spravu Pedanija i kpiŭ pry tym z niastałasci vuličnaje hałajstry, jakaja nazaŭtra pasla hroznaha aburennia vivatavała Neronu, jak prajazdžaŭ u sviatyniu Joviša Statara. Ale pierad kniharniaj Aviranusa kazaŭ zatrymacca i, vysieŭšy, kupiŭ azdobny rukapis, katory addaŭ Viniciju.

— Heta padarunak tabie, — skazaŭ.

— Dziakuju! — adkazaŭ Vinić i, zirnuŭšy na zahałovak, spytaŭ: — «Satyrykon»? Heta niešta novaje. Čyjo heta?

— Majo. Ale ja nie chaču jsci ŭ slady Rufina, historyju jakoha mieŭ tabie raskazać, ani ŭ slady Fabrycyja Vejenta, tamu nichto ab hetym nie viedaje, a ty nikomu nie kažy.

— Kazaŭ, što nie pišaš vieršaŭ, — prypaminaje Vinić, zahladajučy ŭ siaredzinu, — a tut voś baču prozu, husta imi pieraplecienuju.

— Jak budzieš čytać, zviarni ŭvahu na bankiet Trymalchijona. Što da vieršaŭ — zbrydli mnie ad taje pary, jak Neron pačaŭ pisać epas. Vitel, bač, chočučy sabie dahadzić, zakładaje sabie ŭ horła pałačku z kosci słanovaje; inšyja pasłuhoŭvajucca pierynami fłaminhaŭ, mačanymi ŭ alivie abo ŭ advary maciarduški. Ja ž čytaŭ paeziju Nerona i — vyniki ŭ toj ža chvilinie. Mahu ich pasla chvalić, kali nie z čystym sumlenniem, to z čystym straŭnikam.

Heta skazaŭšy, znoŭ zatrymaŭ lektyku pierad załatarom Idumienam i, załadziŭšy spravu hemmaŭ, zahadaŭ niascisia prosta da Aŭłaŭ.

— Pa darozie, na dokaz, da čaho davodzić aŭtarckaje samalubstva, raskažu tabie historyju Rufina.

Ale pakul jaje raspačaŭ, to i zviarnuli na Vikus Patrycyjus dy niezabaŭna stajali pry domie Aŭła. Małady i dužy «janitor»^[15] adčyniŭ im dzviery ŭ ostyjum, nad jakimi saroka ŭ kletcy vitała kryklivym: «Salve!»^[16] Idučy z druhich sianiej, zvanych ostyjum, u samy atryjum, Vinić kaža: — Ci zviarnuŭ uvahu, što prydzvierny tut biez łancuhoŭ?

— Heta dziŭny dom, — adkazaŭ paŭhołasam Piatroni. — Peŭna tabie viedama, Pamponiju Hrecynu padazravali, što praktykuje ŭschodni zababon, sutnasć jakoha — addavać česć niejkamu Chrystu. Zdajecca, prysłužyłasia joj Kryspiniła, jakaja nie moža daravać Pamponiji, što adnaho muža było dastatkova joj na cełaje žyccio. Univira!.. Skarej zdarycca siannia ŭ Rymie paŭmisak ryžkoŭ z Norykuma. Sudzili jaje damovym sudom… — Praŭdu kažaš, što heta dziŭny dom. Potym raskažu tabie, što ja tut bačyŭ i čuŭ.

Tym časam pryjšli ŭ atryjum. Zahadčyk jahony, niavolnik, tak zvany «atriensis», vysłaŭ namienkłatara, kab dałažyŭ ab hasciach, adnačasna słužki padsunuli im kresły j stolački pad nohi. Piatroni, jaki nie byvaŭ u hetym domie, staroniačysia ad surovaha sumu, jaki tam byccam vaładaryŭ, razhladaŭsia navokał z peŭnym zdziŭlenniem, bo atryjum zusim nie rabiŭ sumnaha ŭražannia. Z adkrytaj hary padaŭ snop jasnaha sviatła, rassypajučysia ŭ tysiaču iskraŭ na vadapyrsku.

Kvadratnaja sažałka z fantannaj usiaredzinie, pryrychtavanaja dla pryjmannia daždžu, padajučaha praz adkrytuju horu, a nazyvanaja «impluvijum», była akružana aniemonami j lilejami. Vidać, u domie kachalisia ŭ lilejach, było ich kupiny — i biełych, i čyrvonych, i ŭrešcie šatyrovych irysaŭ, dalikatnyja pialostki jakich byli jak by pasrebranyja vadzianym pyłam. Siarod mokrych mchoŭ, jakimi prykrytyja byli dajnički z lilejami, i siarod pukoŭ liscia vidny byli bronzavyja statujki dziaciej i vodnaha ptastva. U adnym kucie bronzavaja łań nachiliła svaju zaplasniełuju ad vohkasci hałovańku da vady, kazaŭ by žadała napicca. Padłoha ŭ atryjumie była z mazajiki; scieny častkova z čyrvonaha marmuru, častkova malavanyja ŭ drevy, ryby, ptuški j hryfy, vabili voka jhroju krasak. Ad dzviarej da bakovak upryhožany byli čarapašnikam abo nat słanovaj kosciu; pry scienach miž dzviarmi stajali statuji prodkaŭ Aŭła. Usiudy vidzion byŭ spakojny dastatak, daloki ad pyšnaje zbytkoŭnasci, ale šlachotny j samapeŭny.

Piatroni, jaki biez paraŭnannia žyŭ pyšniej dy strajniej, nie moh tut, adnakava ž, znajsci ani adnaje rečy, jakaja b rezała jahony hust, dyk zviarnuŭsia z hetym da Vinicija, až tut niavolnik-velaryjus adsunuŭ zasłonu, addzialajučuju atryjum ad tablinuma, i ŭ hłybi doma pakazaŭsia spiašajučy Aŭł Płaŭt. Byŭ heta čałaviek užo pažyły, z biełaju hałavoju, ale čorstvy, z enierhičnym tvaram, krychu prykaratkim, ale zatoje padobnym da hałavy arła. Hety raz było vidno na im peŭnaje zdziŭlennie, a nat tryvoha z pryčyny adviedzin Neronavaha pryjaciela, siabry j zavušnika.

Ale Piatroni byŭ zorkim čałaviekam dy nie abyjakim byvalcam, kab hetaha nie dasledzić, dyk pa pieršych pryvitalnych słovach vyjasniŭ z cełaj svajoj vymoŭnasciaj i svabodaj, što pryjšoŭ padziakavać za apieku nad siastryncom jahonym, i što tolki ŭdziačnasć spryčyniła jahonyja adviedziny, choć asmialała da ich i daŭniejšaje znajomstva.

Aŭł zapeŭniŭ jaho z svajho boku, što vielmi rad miłym hasciam, a što da ŭdziačnasci — kaža, — to i sam da hetaha pačuvajecca, choć mo Piatroni j nie zdahadvajecca, za što. Praŭda, Piatroni nie zdahadvaŭsia. Daremna padymaŭ svaje arechavyja vočy ŭharu, natužvaŭsia, kab nahadać najmienšuju pasłuhu Aŭłu ci kamu-niebudź. Nie prypaminaŭ sabie ničoha, aprača taho chiba, što maniŭsia zrabić dla Vinicija. Mimavoli chiba mahło što zdarycca, ale tolki mimavoli.

— Lublu i caniu nadta Viespasyjana, — abjasniaje Aŭł, — jakomu vašeć uratavaŭ žyccio, kali raz prydaryłasia jamu niaščascie zasnuć pry słuchanni vieršaŭ cezara.

— Zdaryłasia jamu ščascie, — adkazaŭ Piatroni, — bo ich nie čuŭ. Nie piareču, adnak, što mahło jano skončycca nieščasliva. Rudabarody maniŭsia kaniečnie pasłać jamu centuryjona z pryjacielskaj radaj, kab padrezaŭ sabie žyły.

— A ty, Piatroni, asmiajaŭ jaho.

— Tak, a mo j naadvarot: ja skazaŭ jamu, što kali Arfiej umieŭ piesniaju nahnać son dzikim biestyjam, to jon daraŭniaŭ jamu, patrapiŭšy ŭlulać Viespasyjana. Z Rudabarodaha možna padkpivać, ale pad umovaj, kab u małych kpinach było vialikaje padchlebnictva. Našaja miłascivaja aŭhusta Papieja razumieje heta dobra.

— Na žal, takija časy, — adkazaŭ Aŭł. — Nie maju dvuch piarednich zuboŭ, vybiŭ ich mnie kamianiom brytaniec, tamu tak hutarka maja sviščavataja, adnak ža najščasliviejšyja dni žyccia pravioŭ ja ŭ Brytaniji… — Bo pieramožnyja, — dakinuŭ Vinić. Ale Piatroni, bajučysia, kab stary vajak nie začaŭ haradzić ab starych svajich vojnach, zmianiŭ temu hutarki.

— U vakolicy Prenesty, — pačaŭ, — sialanie znajšli niežyvoje vaŭčanio z dzviuma hałavami, a padčas anahdajšaj navalnicy piarun adarvaŭ hzyms u sviatyni Łuny, heta z uvahi na pozniuju vosień było niečuvanym dzivam.

Niejki tak ža Kotta, jaki jamu heta raskazvaŭ, kazaŭ, što sviatary taje ž sviatyni zapaviaščajuć katastrofu horadu z hetaj pryčyny abo evientualna rujnu vialikaha domu, jakuju lho adviarnuć tolki vialikimi achviarami.

Aŭł, vysłuchaŭšy heta, vykazaŭ dumku, što takich znakaŭ nie možna, adnak, puščać mima vušej. Bahi mohuć być zahnievany pierabranaj mieraj złačynstva, niama čaho hetamu dzivicca, a dziela taho ekspijacyjnyja achviary zusim da miejsca.

Na heta Piatroni: — Tvoj dom, Płaŭcie, nie josć tak vialiki, a žyvie ŭ im vialiki čałaviek; mo j, praŭda, zavialiki na tak marnaha ŭłasnika, ale taksama zamały. A kali raschodzicca pra rujnu tak vialikaha, naprykład, jak «domus transitoria»^[17], to ci apłacicca nam davać achviary, kab addalić henu rujnu?

Płaŭt nie adkazaŭ na heta pytannie, hetym krychu kranuŭ Piatronija, pry cełym bo niedachopie pačuccia roznicy miž dabrom i złom nie byŭ jon, adnak, nikoli danoščykam, i možna było z im hutaryć zusim biaspiečna. Voś ža zmianiŭ znoŭ hutarku i pačaŭ vychvalać pamieškannie Płaŭta, dobry hust u jahonaj abstanoŭcy.

— Staraja heta siadziba, — adkazaŭ Płaŭt, — u jakoj ničoha nie zmianiłasia ad času ŭnasledžannia jaje.

Pry adsunienaj zasłonie miž atryjumam i tablinumam dom adkryty byŭ navylet, tak što praz tablinum, praz nastupny pierystyl i zalu za im, zvanuju «ekus», voka biehła až u park, što krasavaŭsia zdalok, moŭ jasny malunak, apraŭleny ŭ ciomnuju ramu. Viasiołyja dziciačyja smiechi niaslisia adtul.

— Ach, vajavoda, — azvaŭsia Piatroni, — dazvol nam bližej prysłuchacca da taho ščyraha smiechu, jakoha tak siannia mała.

— Kali łaska, — zaprašaje, ustajučy, Płaŭt. — Heta moj mały Aŭł i Lihija zabaŭlajucca špurlakom. Ale, što da smiechu, dumaju, Piatroni, što žyccio tvajo ŭ im tonie.

— Žyccio josć vartaje smiechu, dyk smiajusia, — iranizuje Piatroni. — Tut, adnak, smiech zvinić inakš.

— Piatroni, — dadaŭ Vinić, — smiajecca, bač, nie ŭ jasny dzień, a ŭ načy.

Tak hutaračy, prajšli praz uvieś dom i vyjšli ŭ vaharod, dzie Lihija j mały Aŭł hulali z špurlakami, jakija adumysnyja niavolniki, tak zvanyja «sferystyja», padymali im z ziamli j padavali ŭ ruki. Piatroni kinuŭ bystrym vokam na Lihiju, mały Aŭł, zhledzieŭšy Vinicija, prybieh vitacca, a toj, prachodziačy, skłaniŭ hołaŭ pierad krasuniaj, što stajała z špurlakom u ručcy i razviejenymi krychu kosyńkami, zaziachanaja j rumianaja.

Ale ŭ vaharodnym tryklinijumie, acienienym zielenniu vinahradu j kazinaha ziełla, siadzieła Pamponija Hrecyna, dyk pajšli pryvitacca z joju. Piatroniju, choć nie byvaŭ u Płaŭtaŭ, była jana znajomaja, spatykaŭ bo jaje ŭ Antystyi, dački Rubełla Płaŭta, dyj u Senekaŭ, u Palijona. Nie biez peŭnaha podzivu hladzieŭ na jejny pavažny, ale pahodny sum, šlachotnasć pastavy, žestaŭ, słoŭ. Pamponija da taho błytała jahonyja paniacci ab žančynach, što heny raspuščany da krajnasci j samapeŭny, jak nichto ŭ Rymie, čałaviek nie tolki pačuvaŭ da jaje peŭnaha rodu pašanu, ale jak by rabiŭsia mienš samapeŭnym. I ciapier voś, dziakujučy joj za apieku nad Vinicijem, ustaŭlaŭ jak by mimachodź słova «domina», jakoje nikoli nie zbiahała jamu na jazyk, kali hutaryŭ, naprykład, z Kalvijaj Kryspiniłaj abo Valeryjaj, Salinaj dy inšymi žančynami z vialikaha svietu. Padčas vitannia j padziaki pačaŭ taksama zaraz narakać, što tak redka bačacca, što nie možna spatkać jaje ani ŭ cyrku, ani ŭ amfiteatry, — na heta adkazała jamu spakojna, pałažyŭšy svaju dałoń na mužavaj: — Starejem dyj aboje štoraz bolš lubim chatniaje zacišša.

Piatroni chacieŭ piarečyć, ale Płaŭt dadaŭ svajim svistavatym hołasam: — Dy štoraz čužejšymi čujemsia siarod ludziej, jakija navat našych rymskich bahoŭ zavuć hreckimi imionami.

— Bahi stalisia ŭžo tolki rytaryčnymi fihurami, — kaža niadbała Piatroni, — adyž rytorycy vučyli nas hreki, dyk i mnie, naprykład, lahčej skazać Hiera, čym Juno.

Heta skazaŭšy, abiarnuŭ vočy na Pamponiju, moŭ u jejnaj prysutnasci nie mahło jamu bolš nijakaje słova zbiehčy na dumku; nastupna pačaŭ zapiarečvać tamu, što kazała pra starasć: — Ludzi starejucca, praŭda, chutka, ale josć takija, što žyvuć zusim inšym žycciom. Aprača taho josć cery, ab jakich Saturn jak by zabyŭsia.

Piatroni havaryŭ heta z peŭnaj nat ščyrasciaj, Pamponija bo, choć schilała ŭžo z žycciovaha paŭdnia, mieła niezvyčajnuju sviežasć cery, a pry drobnaj hałavie j tvary byvała, što pamima svaje čornaje sukni, mima pavahi j sumu, vyklikała ŭražannie zusim maładoje žančyny.

Tym časam mały Aŭł, jaki padčas prabyvannia Vinicija ŭ ichnim domie združyŭ z im, padyjšoŭšy, pačaŭ jaho zaprašać da hulni ŭ špurlaka. Za chłopcam uvajšła ŭ tryklinijum i Lihija. Pad firankaj zieleni z ihrajučymi kasulami na tvary pakazałasia ciapier Piatroniju pryhažejšaj, čym na pieršy pahlad, i sapraŭdy padobnaj da niejkaj nimfy. Jašče nie vitalisia dahetul, dyk ustaŭ, skłaniŭ pierad joju hołaŭ i, zamiest zvyčajnych vitalnych słoŭ, pačaŭ cytavać skazy, jakimi Adysiej vitaŭ Naŭzikaju:

Nat Pamponiji spadabałasia vynajdavanaja vietlivasć hetaha byvalca. Lihija słuchała ŭzvarušanaja j aniasmielenaja. Ale pavoli na vusnach jejnych zajhraŭ smiašok, na tvary malavałasia zmahannie dziavočaha soramu z achvotaj adkazu — i, vidać, taja achvota pieramahła, zirnuła bo raptam na Piatronija j adkazała jamu słovami taje ž Naŭzikaji, vyrecytavanymi krychu pa-vučnioŭsku:

Pasla zakruciłasia na nazie dy ŭciakła, by spałochanaja ptuška. Ciapier pryjšła čarha zdziŭlennia na Piatronija — nie spadziavaŭsia bo pačuć vierš Homera ŭ vusnach dziaŭčyny, ab barbarskim pachodžanni jakoje čuŭ ad Vinicija.

Hlanuŭ takož pytajučym vokam na Pamponiju, ale taja nie mahła jamu dać adkazu, bo hladzieła na zdavolenaha Aŭła.

A jon nie ŭmieŭ taho hordaha zdavalniennia sukryć. Pierš-napierš pryviazaŭsia byŭ da Lihiji, jak da rodnaha dziciaci, a pa-druhoje, pamima svajich stararymskich niechaciaŭ da hreččyny, uvažaŭ jaje za dokaz tavaryskaje ahlady. Sam nie moh jaje nikoli dobra navučycca, i hetaha skryta škadavaŭ, dyk voś ciapier rad byŭ, što hetamu vytvornamu mužu j litaratu, jaki hatoŭ byŭ uvažać dom jahony za barbarski, adkazana ŭ im movaju j vieršam Homera.

— Josć u nas hrek-piedahoh, — kaža, zviartajučysia da Piatronija, — vučyć našaha chłapca, a dziaŭčo prysłuchoŭvajecca lekcyjam. Ptušanio heta jašče, ale miłaje ptušanio, da jakoha pryvykli my aboje.

Piatroni ŭhladaŭsia ciapier praz huščaru poŭsci j kapryfolijuma na park dy na razhulanuju trojku. Vinić skinuŭ tohu i ŭ tolki tunicy padbivaŭ uharu špurlak, jaki Lihija nasuprać z padniatymi ručonkami namahałasia schapić.

Na pieršy pahlad małoduchna nie zrabiła na Piatronija vialikaha ŭražannia. Vydavałasia jamu lišnie tonkaj. Ale ad momantu, kali ŭ tryklinijumie ŭzhlanuŭ na jaje bližej, padumaŭ sabie: tak mahła vyhladać chiba tolki zaranka — i, jak znaŭca, zadecydavaŭ, što josć u joj niešta niezvyčajnaje. Usio zaciemiŭ dy ŭsio acaniŭ: i ružova-prazrysty tvaryk, i sviežyja, nu prosta prosiačyja całunku, hubki, i błakitnyja, by mora, vočy, i alebastravuju biel čała, i bujnasć ciomnych kosyńkaŭ z burštynavym i karynfskaj miedzi vodbleskam na ločkach, i lohkuju šyjku, i boskuju liniju plačukoŭ dy cełuju postać — hnutkuju, tanklavuju, maładuju maładosciu majskaje rascviŭšaje viasny.

Zbudziŭsia ŭ im mastak i smakun krasy, jaki adčuŭ, što pad fihuru hetaje krasuni až prosicca podpis: «V ja s n a». Raptam prypomniŭ sabie Chryzatemis, i parvaŭ jaho pusty smiech: pakazałasia jamu z svajoj załatoju pudraju ŭ vałasoch dy načernienymi brovami nadta zviałaju, padobnaj da skidajučaj pialostki ružy. A ŭsio ž taki henaje Chryzatemis zajzdrosciŭ jamu ceły Rym. Nastupna pryhadaŭ sabie Papieju — i taja pracłaŭnaja Papieja taksama pakazałasia jamu biazdušnaj vaskovaj maskaj. U hetaj ža dziaŭčynie tanahrskich kštałtaŭ była nie tolki viasna — była j svietłaja Psyche, pramianiejučaja z jaje ružanaha cieła, moŭ kasuli z lampy.

— Vinić praŭdu kazaŭ, — padumaŭ, — a maja Chryzatemis staraja, staraja… moŭ Troja!

Pasla zviarnuŭsia da Pamponiji Hrecyny — i, pakazaŭšy na park, skazaŭ: — Razumieju ciapier, domina, što z takimi dvajima nie chočacca vam ni pałatynskich bankietaŭ, ni cyrku.

— Tak, — adkazała, zviartajučy pohlad na małoha Aŭła i Lihiju.

A stary vajar pačaŭ raskazvać historyju dziaŭčyny i toje, što čuŭ kaliś ad Atelija Histera pra narod lihaŭ z dalokaje poŭnačy.

A tyja skončyli hulać u špurlaka i niejki čas chadzili pa aharodnym piasku, rysujučysia na ciomnaj asnoviedzi cyprysaŭ, by try biełyja statuji. Lihija trymała za ruku małoha Aŭlusa. Pašpacyravaŭšy krychu, sieli na łaŭcy pry «piscynie»^[18], na siaredzinie aharodu. Aŭł zaraz sarvaŭsia plošyć rybu ŭ lustranoj vadzie, a Vinić vioŭ dalej začatuju padčas špacyru hutarku: — Tak, — kazaŭ nizkim tremołavym hołasam. — Ledź skinuŭ ja pretekstu, vysłali mianie ŭ azijackija lehiji. Nie znaŭ ni horadu, ni žyccia, ni kachannia. Umieju napamiać krychu Anakreonta i Haracyja, ale nie patrapiŭ by tak, jak Piatroni, havaryć vieršy tady, kali rozum niamieje z podzivu j słoŭ znajsci nie moža.

Budučy chłopcam, chadziŭ ja ŭ škołu Musonija, jaki vučyŭ nas, što sutnasć ščascia ŭ tym, kab chacieć taho, čaho bahi chočuć — značycca, ad našaje voli zaležyć. Na maju ž dumku, josć inšaje — daražejšaje j bolšaje, — jakoje nie zaležyć ad voli, bo jaho tolki kachannie dać moža. Šukajuć taho ščascia cami bahi, dyk i ja, o Lihija, što nie kaštavaŭ dahetul kachannia, jdučy ŭ ichnija slady, šukaju takža taje, katoraja b schacieła mnie dać ščascie… Umoŭk — tolki plusk vady, u jakuju mały Aŭł kidaŭ kamieńčyki, strašačy rybu, narušaŭ cišyniu. Pa chvili Vinić znoŭ pačaŭ hutaryć jašče cišejšym i miakčejšym hołasam.

— Chiba ž znaješ Viespasyjanavaha syna Tytusa? Kažuć, ledź ad chłapčaniaci padniaŭsia, jak pakachaŭ Biereniku tak, što tuha amal nie vyssała z jaho žyccia… Tak i ja b umieŭ pakachać, o Lihija!.. Bahaccie, słava, ułada — pusty dym! Marnota! Bahaty znajdzie bahatšaha za siabie, słaŭny — słaŭniejšaha, mahutny — mahutniejšaha… Ale ci sam cezar, ci katory boh nat moža mieć bolšuju roskaš abo ščasliviejšym być, čym prosty smiarotnik, jaki pryciskaje da svajich hrudziej inšyja hrudki abo całuje kachanyja hubki… Dyk kachannie raŭniaje nas z bahami — o Lihija!..

A jana słuchała niespakojna i zdziŭlena tak, jak by słuchała tonaŭ hreckaje flejty ci cytry. Časami zdavałasia joj, što Vinić piaje niejkuju piesniu dziŭnuju, što sočyccajoj u vušy, zapalaje ŭ joj kroŭ, dy adnačasna prajmaje młosnasć i niejkaja niaŭciamnaja radasć.

Zdavałasia joj taksama, jon havoryć toje, što ŭžo było ŭ joj pieradom, a čaho nie ŭmieła ŭciamić. Čuła, jak jon niešta ŭ joj razbudžaje, što dahetul dramała, i jak u henaj chvilinie jmhlisty son mianiajecca ŭ štoś vyrazniejšaje, bolš miłaje j pryhožaje.

Tym časam sonca pierakaciłasia daŭno za Tybr i zavisła nizka nad Janikulskim uzhorjem. Na spakojnyja cyprysy padała čyrvonaje sviatło — i ŭsio pavietra było im pierasyčana. Lihija padniała svaje błakitnyja, jak by razbudžanyja z snu, vočy na Vinicija, i ciapier, u viačernim vodblisku nachileny nad joju z prośbaju ŭ razjiskranych vačach, pakazaŭsia joj pryhažejšy za ŭsich ludziej, za ŭsich hreckich i rymskich bahoŭ, jakich statuji spatykała na frantonach sviatyń. A jon abniaŭ lahońka palcami jejnuju ručańku vyšej kostački j pytaje: — Niaŭžo ty nie ŭhadała, Lihija, čamu ja heta kažu tabie?..

— Nie! — adšapnuła tak cicha, što Vinić ledź dačuŭ.

Ale nie pavieryŭ joj i, pryciahajučy štoraz macniej jejnuju ruku, byŭ by pryciahnuŭ jaje až da serca, bjučaha ad žady by mołat — i byŭ by prosta vykazaŭ joj haračyja słovy, kab nie pakazaŭsia na sciežcy niespadziavana stary Aŭł, jaki, padyjšoŭšy, skazaŭ: — Sonca zachodzić, scieražeciesia viačerniaha choładu i nie žartujcie z Libitynaj… — Nie, — adkazaŭ Vinić, — ja nie apranuŭ dahetul tohi j nie adčuŭ choładu.

— A voś užo tolki paŭkruha z-za hor vyhladaje, — adkazaŭ stary vajak. — Heta nie sałodki klimat Sicyliji, dzie viečarami narod zbirajecca na rynkach choram razvitacca z zachodziačym Febam.

I, zabyŭšy, što pierad chvilinaj sam pierascierahaŭ ad Libityny, pačaŭ raskazvać ab Sicyliji, dzie mieŭ vialikuju haspadarku, jakuju nadta lubiŭ. Uspomniŭ taksama, što nie raz prychodziła jamu na dumku pieraniascisia ŭ Sicyliju i tam spakojna dažyć da smierci. Davoli zimovaj bieli tamu, chto maje ŭžo bieły hołaŭ. Jašče pakul liscie z drevaŭ nie paabsypałasia i nad horadam zyčliva ŭsmichajecca čystaje nieba, ale jak pažoŭknie vinahrad, jak spadzie snieh u horach Albanskich, a bahi pašluć sciudziony vichar z Kampaniji, tady chto viedaje, ci z cełym domam nie pieraniasiecca ŭ svaju cichuju sialanskuju siadzibu.

— Mieŭ by achvotu razvitacca z Rymam, Płaŭcie? — spytaŭ ustryvožany Vinić.

— Achvotu hetuju daŭno ŭžo maju, — adkazaŭ Aŭł, — tam bo spakajniej dy biespiačniej.

I davaj vychvalać svaje sady, žyviołu, dom, schavany ŭ zieleni, i pryhorki, abrosłyja kmienam i čabarom, nad jakimi zvinić pčaliny roj. Ale Vinić nie zvažaŭ na hetyja vychvalanni — i, majučy na dumcy toje, što moža razłučycca z Lihijaj, pahladaŭ u bok Piatronija, jak by ad jaho adzinaha čakaŭ ratunku.

Piatroni tym časam, siedziačy pry Pamponiji, lubavaŭsia krajavidam zachodziačaha sonca, parku j stajačych pry sažałcy ludziej. Biełaja adzieža ichniaja na ciomnaj plamie mirtaŭ sviaciła zołatam ad viačerniaha blasku. Na niebie pačała zajmacca viačerniaja zarnica purpuraju, fijaletam dy pieralivacca pažohaj.

Niebaschił vysoka stanaviŭsia lilijovy. Ciomnyja cyprysy stalisia šče ciamniejšymi, a ŭ ludziej, na drevach dy ŭ cełym parku zapanavaŭ viačerni supakoj.

Piatronija zacikaviŭ hety spakoj, złašča ŭ ludziej. Na tvary Pamponiji, staroha Aŭła, ichniaha synka j Lihiji było toje, čaho nie spatykaŭ u tych ludziej, jakija štodzień i štonoč jaho akružali: było niejkaje sviatło, niejkaje ŭtulennie dy pahoda, vypłyvajučaja prosta z takoha žyccia, jakim tut usie žyli. I z peŭnym zdziŭlenniem padumaŭ, što, adnak, moža isnavać saładosć i hožasć, jakich jon, viečna šukajučy pryhažosci j sałodkasci, nie kaštavaŭ. Dumki hetaj nie ŭmieŭ utajić u sabie i, zviarnuŭšysia da Pamponiji, skazaŭ: — Razvažaju ŭ dušy, jaki inšy vaš sviet ad taho, jakim vaładaryć naš Neron.

A jana, uzhlanuŭšy na viačerniuju zarnicu, prastadušna adkazała: — Svietam vaładaryć nie Neron, a — Boh.

Chvilina maŭčannia. Niedaloka tryklinijuma ŭ aleji pačulisia kroki staroha vajavody, Vinicija, Lihiji j małoha Aŭła. Ale pakul padyjšli, Piatroni spytaŭ jašče: — Dyk ty vieryš u bahoŭ, Pamponija?

— Vieru ŭ Boha, jaki josć adzin, spraviadlivy i ŭsiomahutny, — adkazała žonka Aŭła Płaŭta.

III

— Vieryć u Boha, katory josć adzin, usiomahutny j spraviadlivy, — paŭtaryŭ Piatroni, siedziačy znoŭ u lektycy sam-nasam z Vinicijem. — Kali jejny Boh josć usiomahutny, tady vaładaryć nad žycciom i smierciaj; a kali josć spraviadlivy, tady słušna ssyłaje smierć.

Dyk čamu Pamponija nosić žałobu pa Juliji? Škadujučy Juliji, hanić svajho Boha. Mušu hetuju filazofiju paŭtaryć našaj rudabarodaj małpie, bo mnie zdajecca, što ŭ dyjalektycy daraŭnoŭvaju Sakratu. Što da žančyn, zhadžajusia: kažnaja maje try abo čatyry dušy, ale ni adna nie maje razumnaje dušy. Chaj by sabie Pamponija razdumoŭvała z Senekaj abo Kornutam ab tym, čym josć ich vialiki Łohas… Chaj by razam vyklikali cieni Ksenafonesa, Parmenida, Zenona i Platona, katoryja nudziacca tam u Kimeryjskich krajinach, jak čyžy ŭ kletcy. Ja chacieŭ havaryć z joju i z Płaŭtam ab čym inšym. Na sviatoje łona jehipskaje Izis! Kab im tak prosta skazaŭ, čaho my pryjšli, dyk dumaju, što cnota ichniaja zabrynčeła b, jak miedzianaja talerka ad pałki. I nie smieŭ!

Dasi viery, Vinić, što nie asmieliŭsia? Pavy pryhožyja ptuški, ale kryčać nadta dziarliva. Pabajaŭsia kryku. Ale mušu pachvalić tvoj hust. Isnaja «zaranka z ružovymi palčykami»… I viedaješ, što mnie taksama prypomniła? — Viasnu! I to nie našu ŭ Italiji, dzie ledź tam-siam jabłynia pakryjecca kvietkami, a aliŭniki šarejuć, jak šareli, tolki tuju viasnu, jakuju bačyŭ ja ŭ Hielviecyi, maładuju, sviežuju, jasnazialonuju. Na tuju bladuju Selenu! Nie dziŭlusia tabie, Mark, — viedaj, adnak, što kachaješ Dyjanu. I što Aŭł i Pamponija hatovy ciabie razarvać, jak kaliś sabaki Akteona.

Vinić, nie padymajučy hałavy, maŭčaŭ. Pasla havoryć pierapoŭnienym žadoju hołasam: — Ja žadaŭ jaje ŭpiarod, a ciapier žadaju šče bolš. Kali abniaŭ jejnuju ruku, achapiŭ mianie ahoń… Mušu jaje mieć! Kab ja byŭ Zeŭsam, nakryŭ by jaje chmaraj, jak jon nakryŭ Ijo, abo spusciŭsia b na jaje daždžom, jak jon spusciŭsia na Danaju. Chacieŭ by całavać jejnyja vusny až da bolu! Chacieŭ by pačuć jejny kryk u majich abdymkach. Chacieŭ by zabić Aŭła i Pamponiju, a jaje schapić i zaniasci na rukach damoŭ. Nie spacimu siannia. Zahadaju bić katoraha z niavolnikaŭ i słuchacimu jahonaha jenku… — Supakojsia, — pierapyniŭ Piatroni. — Maješ zachciavarki drevakoła z Subury.

— Mnie ŭsio adno. Mušu jaje mieć. Pryjšoŭ da ciabie pa radu, i kali ty jaje nie znajdzieš, znajdu jaje sam… Aŭł uvažaje Lihiju za dačku, čamu ž by ja mieŭ hladzieć na jaje jak na niavolnicu? Dyk kali niama inšaje darohi, chaj ža apradzie dzviery majho domu, chaj namascić ich voŭčym tłuščam dy chaj siadzie, jak žonka, pry majim vohniščy.

— Supakojsia, haračy naščadku konsułaŭ. Nie na toje viadziom barbaraŭ na pryviazi za našymi vazami, kab žanicca z ichnimi dočkami. Vyscierahajsia bujanstva. Vyprabuj prostyja česnyja sposaby i daj mnie j sabie čas nadumacca. Mnie taksama Chryzatemis vydavałasia z rodu Joviša, adnak nie žaniŭsia z joju — tak, jak i Neron nie zviančaŭsia z Akte, choć jaje nazyvali dačkoju cezara Atała. Supakojsia. Padumaj pra toje, što, kali jana zachoča dziela ciabie pakinuć dom Aŭłaŭ, jany nie majuć prava jaje zatrymoŭvać, i viedaj toje, što nie tolki sam haryš, a i ŭ joj Eros zapaliŭ połymia… Ja heta skiemiŭ, a mnie treba vieryć… Budź ciarplivy. Na ŭsio josć sposab, ale siannia i tak užo zadoŭha dumaŭ, heta mianie mučyć. Zatoje pryrakaju tabie, što ŭzaŭtra jašče padumaju ab tvajim kachanni, i chiba Piatroni nie budzie Piatronijem, kali čaho nie prydumaje.

Zamoŭkli znoŭ abodva. Urešcie Vinić, užo spakajniejšy, pa chvilinie adzyvajecca: — Dziakuju tabie, chaj fartuna dla ciabie ščodraj budzie.

— Budź ciarplivy.

— Kudy zahadaŭ niascisia?

— Da Chryzatemis… — Ščaslivy ty, što maješ tuju, katoruju kachaješ.

— Ja? Viedaješ, čym mianie šče zacikaŭlaje maja Chryzatemis? Toje, što jana mianie zdradžaje z majim ułasnym vyzvolnikam, lutnistym Teoklesam, i dumaje, što ja hetaha nie viedaju. Kaliś kachaŭ jaje, a ciapier smiešyć mianie jejnaje machlarstva j durnota. Chadzi sa mnoju da jaje. Kali pačnie ciabie bałamucić i stanie vinom pisać tabie litary na stale palcam, viedaj toje, što ja nie… zajzdrosny.

I zahadali niascisia razam da Chryzatemis.

Ale ŭ prysienku Piatroni pałažyŭ ruku na plečy Vinicija i kaža: — Stoj. Zdajecca, prydumaŭ sposab.

— Chaj usie bahi tabie adpłaciać!..

— Tak! Zdajecca, dobry sposab. Viedaješ, Mark, što?

— Słuchaju, Afina ty maja… — Cieraz niekalki dzion boskaja Lihija budzie spažyvać u tvajim domie ziernie Demietry.

— Ty vialikšy, čym cezar! — padniaŭ hołas Vinić.

IV

Piatroni datrymaŭ słova.

Nazaŭtra pasla adviedzin Chryzatemis, praŭda, spaŭ ceły dzień, ale ŭviečar zahadaŭ niascisia na Pałatyn i mieŭ z Neronam sakretnuju hutarku, vynikam jakoje na treci dzień pierad domam Płaŭtaŭ zjaviŭsia centuryjon z kolkinaccaćma pretoryjanskimi vajarami.

Časy byli niapeŭnyja j strašnyja. Takoha rodu pasłancy byli časta viestunami smierci. Voś ža, kali centuryjon vytnuŭ małatkom u dzviery Aŭła, a zahadčyk atryjuma dałažyŭ, što ŭ sieniach stajać vajary, žach achapiŭ uvieś dom. Radnia zaraz akružyła staroha vajavodu, nichto bo nie sumniavaŭsia, što niebiaspieka pieradusim jamu hraziła. Pamponija, abniaŭšy jaho za šyju, prytuliłasia da jaho z usich sił, a ssiniełyja vusny jejnyja šaptali chutka niejkija słovy; Lihija, biełaja, moŭ pałatno, całavała jahonyja ruki; mały Aŭł učapiŭsia za tohu — z kalidoraŭ, z pakojaŭ pavierchavych dla słužnic, z čaladnaj, z łazni, padvału, z usiaho domu pačaŭ vysypacca roj niavolnikaŭ i niavolnic. Padnialisia kryki: «Heu, heu, me miserum!»^[19], žančyny zaviali płač; niekatoryja pačali ŭžo dzierci tvar i nakryvać hałovy chustkami.

Sam tolki stary vajavoda, što daŭno pryvyk smierci prosta hladzieć u vočy, stajaŭ spakojny, a jaho karotkaje arlinaje abličča skamianieła. Supakojiŭšy kryki i parassyłaŭšy słužbu, skazaŭ: — Pusci mianie, Pamponija, kali ŭžo mnie pryjšła para, to budzie šče čas na razvitannie.

I adsunuŭ lahońka jaje — a jana kaža: — O, kab ža dola nas nie razłučyła, Aŭł!

Pasla, upaŭšy na kaleni, pačała malicca z takoju siłaj, jakuju tolki tryvoha pra najdaražejšuju asobu dać moža.

Aŭł pajšoŭ u atryjum, dzie čakaŭ jaho centuryjon. Byŭ heta stary Kaj Hasta, daŭny jaho paduładny i tavaryš z brytanskich vojnaŭ.

— Vitaju vajavodu, — skazaŭ. — Prynošu tabie zahad i vitannie cezara — a voś tablički i znak, što ad jaho prychodžu.

— Dziakuju cezaru za vitannie, a zahad vykanaju, — adkazaŭ Aŭł. — Dobry dzień, Hasta, kažy ž, z jakim daručenniem ty pryjšoŭ.

— Aŭł Płaŭt, — pačaŭ Hasta, — cezar daviedaŭsia, što ŭ tvajim domie prabyvaje dačka kniazia lihaŭ, jakuju toj kniaź jašče za boskaha Kłaŭdyja addaŭ u ruki rymlan jak zaruku, šho lihi nikoli nie narušać impieryi. Boski Neron tabie ŭdziačny, vajavoda, što praz stolki hadoŭ hasciŭ jaje ŭ siabie, i, nie chočučy dalej abciažać tvajho domu, dyj tamu, što dziaŭčyna, jak załožnica, pavinna być pad apiekaj samoha cezara i sienatu — zahadvaje tabie vydać jaje ŭ maje ruki.

Aŭł zavialiki byŭ vajak dy muž zahartavany, kab žalicca na zahad. Adnak ža razorka hnievu j bolu vomih zjaviłasia na jahonym čale. Pierad takim nachmuranniem dryžali kaliś brytanskija lehiji — i nat ciapier na tvary Hasty malavaŭsia strach. Ale ciapieraka proci zahadu Aŭł Płaŭt pačuŭsia biezabaronnym.

Hladzieŭ praz chvilinu na tablički, na znak, pasla, padniaŭšy vočy na staroha centuryjona, kaža ŭžo spakojna: — Pačakaj, Hasta, u atryjumie, pakul padrychtujem tabie zakładnicu.

I pajšoŭ na druhi kaniec domu ŭ zalu, zvanuju ekus, dzie Pamponija Hrecyna, Lihija i mały Aŭł čakali na jaho z tryvohaj.

— Nikomu nie pahražaje smierć ani ssyłka na dalokija atoki, — paciašaje, — adnak pasłaniec cezara josć viaščunom niaščascia. Pra ciabie raschodzicca, Lihija.

— Pra Lihiju? — padniała zdziŭleny hołas Pamponija.

— Tak! — prycviardziŭ Aŭł.

I, zviarnuŭšysia da dziaŭčyny, pačaŭ vyjasniać: — Lihija, hadavałasia ty ŭ našym domie, by naša rodnaje dzicia, i aboje z Pamponijaj lubim ciabie, jak dočańku, ale viedaješ ab tym, što ty nie našaja dačka. Ty załožnica, jakuju daŭ Rymu tvoj narod, i apiakavacca taboju pavinien cezar. Voś ža cezar zabiraje ciabie z našaha domu.

Vajavoda havaryŭ spakojna, ale niejkim dziŭnym niezvyčajnym hołasam.

Lihija słuchała jahonych słoŭ, marhajučy vačyma i jak by nie razumiejučy, pra što raschodzicca. Pamponija zbialeła; u dzviarach z kalidoru ŭ ekus pačali znoŭ pakazvacca roznyja niavolniki.

— Vola cezara musić być vykanana, — kaža Aŭł.

— Aŭł! — zahałasiła Pamponija, abnimajučy rukami dziaŭčynu, jak by maniłasia jaje baranić. — Lešaja dla jaje była b smierć.

A Lihija, tulačysia da jejnych hrudziej, paŭtarała: «Mama! Mama!», nie mohučy ad płaču ničoha bolš skazać.

Na tvary Aŭła znoŭ malavaŭsia hnieŭ i bol.

— Kab byŭ sam adzin adzinoki na sviecie, — adazvaŭsia panura, — nie addaŭ by jaje žyvoje — i svajaki maje jašče siannia mahli b złažyć achviary «Jovi liberatori»^[20]. Ale nie maju prava hubić ciabie j našaha dziciaci, jakoje moža ščaslivych časaŭ dačakacca… Pajdu šče siannia da cezara i budu jaho malić, kab admianiŭ zahad. Ci pasłuchaje mianie — nie viedaju. Tym časam, budź zdarova, Lihija, i viedaj, što i ja i Pamponija zaŭsiody bahasłavili toj dzień, u jakim zasieła ty pry našym vohniščy.

Heta vymaviŭšy, pałažyŭ joj ruku na hałovańcy, i, choć namahaŭsia być spakojnym, to ŭsio ž, kali padniała na jaho zapłakanyja vočy Lihija i pačała pryciskać da vusnaŭ jaho ruku, zadryžaŭ baćkaŭski hołas jahony.

— Byvaj, sercajka naša, zołatca naša, — skazaŭ.

I chutka viarnuŭsia ŭ atryjum, kab nie dapuscić da siabie niasvomaha rymlanam uzvarušennia.

Tym časam Pamponija, zavioŭšy Lihiju ŭ kubikulum, pačała supakojvać jaje, paciašać, budzić nadzieji i vykazvać słovy — dziŭnyja ŭ hetym domie, u jakim pobač u sviatlicy stajali šče lararyjum i ahmień, na jakim Płaŭt, vierny daŭnym zvyčajam, kłaŭ achviary damovym bahom. I voś pryjšło hora. Kaliś Virhinij prabiŭ hrudzi svaje dački, kab vyzvalić jaje z ruk Apija; a pierad tym Łukrecyja prypłaciła hańbu žycciom. Dom cezara josć propasciaj hańby, złybiady, złačynstva. «Ale ž my, Lihija, viedajem, čamu nie majem prava nałažyć na siabie ruki!..» Tak! Heta prava, pad jakim abiedzvie žyvuć, josć inšaje, vialikšaje, sviaciejšaje, dazvalaje, adnak, baranicca ad błahoha j hańby, choć henu abaronu žycciom tre było b prypłacić. Chto čystym vychodzić z hniazda raspusty, tym bolšaja jahonaja zasłuha. Ziamla josć takim hniazdom, ale, na ščascie, žyccio josć adnoj chvilinaj, a ŭstajecca tolki z takoha hrobu, za katorym nie ŭładaje Neron, tolki Miłasernasć, — i zamiest bolu josć radasć, zamiest sloz — viesiałosć.

Pasla hetaha začała havaryć ab sabie. Tak! Jana spakojnaja — ale i ŭ jejnym sercy josć balučyja rany. Voś na vačach jejnaha muža lažyć jašče bialmo, jašče nie zasviaciła nad im sviatło. Nie možna joj taksama vychoŭvać syna ŭ praŭdzie. Dyk jak padumaje, što hetak moža być da kanca žyccia, i što moža stacca chvilina razłuki z imi ŭ sto raz bolšaj i horšaj, čym hetaja časovaja, ad jakoje płačuć ciapier voś abiedzvie — nie moža nat ujavić, jak patrapić być biez ich až u niebie ščaslivaj. I mnoha načej užo prapłakała, mnoha pramaliłasia, prosiačy zmiłavannia j łaski. Ale bol Bohu paručaje — i čakaje, i spadziajecca. A kali ciapier prychodzić novaje hora, kali zahad ludajeda zabiraje ad jaje darahuju hałovańku — tuju, jakuju Aŭł nazvaŭ sviatłom vačej, — maje šče nadzieju, vieručy, što josć mahutnasć bolšaja, čym Neronava, i miłasernasć macniejšaja za jahonuju złosć.

I jašče macniej prycisnuła da hrudziej hałovańku dziaŭčaci, a taja zaraz asunułasia da jejnych kaleniaŭ i, schavaŭšy vočy ŭ chvandach jejnaha piepluma, doŭha maŭčała i, kali ŭrešcie ŭstała, vyhladała ŭžo krychu spakajniejšaj.

— Škada mnie ciabie, mamka. I taty, i brata. Ale viedaju, što supraciŭ ničoha nie pamoža, tolki moh by zhubić nas usich. Zatoje pryrakaju tabie, što słoŭ tvajich nie zabudu nikoli ŭ domie cezara.

Jašče raz abniała jaje, a pasla, jak abiedzvie vyjšli ŭ ekum, pačała razvitvacca z małym Płaŭtam, z starym hrekam — ichnim nastaŭnikam, z svajoju ŭbiralnicaj, što kaliś jaje niańčyła, dy z usimi niavolnikami.

Adzin z ich, vysoki j plačysty lih, jakoha doma nazyvali Ursus i jaki svajim časam razam z matkaj Lihiji dy z joju pryjšoŭ u rymski łahier z inšaj słužbaj, jon upaŭ ciapier da jejnych noh, pasla skłaniŭsia da kaleń Pamponiji, kažučy: — O domina! Dazvolcie mnie jsci z majoju kniazioŭnaju, budu słužyć joj i pilnavać u domie cezara.

— Ty nie naš, tolki Lihin słuha, — adkazała Pamponija Hrecyna, — ale ci ž ciabie dapusciać da dzviarej cezara? Dy jak ža pilnavacimieš jaje?

— Nie viedaju, domina. Viedaju tolki, što žaleza łomicca ŭ majich rukach, by ščepka.

Aŭł Płaŭt, jaki padyjšoŭ u hetym momancie, daviedaŭšysia, pra što raschodzicca, nie tolki nie spraciviŭsia namieram Ursusa, ale skazaŭ, što nie majuć nat prava jaho zatrymlivać. Adsyłajuć Lihiju jak zakładnicu, jakoje damahajecca cezar. dyk abaviazany adasłać i jejnuju svitu, jakaja pierachodzić razam z joju pad apieku cezara. Tut šapnuŭ Pamponiji, što pad vidam svity moža joj dadać stolki niavolnic, kolki zachoča — centuryjon bo nie moža ich nie pryniać.

Dla Lihiji była ŭ hetym peŭnaja paciecha, dyj Pamponija była rada, što moža jaje zabiaspiečyć słužbaju ŭłasnaha vybaru. Dyk aprača Ursusa vyznačyła joj staruju ŭbiralnicu, dzvie cypryjki-časalnicy dy dzvie kupalnicy-hiermanki.

Vybrała tolki vyznavalnikaŭ novaje navuki, a kali i Ursus vyznavaŭ jaje ŭžo niekalki hod, Pamponija mahła spadziavacca na viernasć hetaje słužby dyj paciašacca adnačasna dumkaj, što ziernie praŭdy budzie pasiejana i ŭ cezaravym domie.

Napisała taksama paru słoŭ Neronavaj vyzvolnicy Akte, paručajučy jejnaj apiecy Lihiju. Pamponija nie spatykała jaje, praŭda, na zboryščach novaje navuki, čuła, adnak, ad ich, što Akte im spryjaje j čytaje prahavita listy Paŭła z Tarsu. Adyž viedamym joj było, što maładaja vyzvolnica zaŭsiody sumuje, što josć asobaj inšaj, čym usie žančyny Nerona, i što naahuł josć dobrym ducham pałacu.

Hasta padručyŭsia sam pieradać list Akte. Uvažajučy taksama za naturalnuju reč, što kniažna pavinna mieć svaju svitu, nie pieraškadžaŭ zabrać ich u pałac, bołyš dziviačysia małoj kolkasci ich. Prasiŭ adnak ža spiašacca, kab nie asudzili za marudnaje spaŭniennie zahadaŭ. Pryjšła razvitalnaja chvilina. Vočy Pamponiji i Lihiji znoŭ zapłyli slaźmi. Aŭlus jašče raz bahasłaviŭ, i cieraz chvilinu vajary pad kryki małoha Aŭła, jaki hraziŭ kułakami centuryjonu za adabrannie siastry — paviali Lihiju ŭ dom cezara.

Ale stary vajavoda zahadaŭ pryładžvać dla siabie lektyku, kažučy Pamponiji ŭ pinakatecy: — Słuchaj, Pamponija, idu da cezara, choć mo nadarma, a choć i słova Seneki ŭ jaho ŭžo ničoha nie varta, budu i ŭ Seneki. Siannia bolšaje značennie majuć Safon, Tyhelin, Piatroni abo Vatynij… Što da cezara, moža i nie čuŭ nikoli ab narodzie lihaŭ, i kali zažadaŭ vydačy Lihiji jak zakładnicy, to dziela taho, što niechta jaho da hetaha padbuchtoryŭ. I nie ciažka zdahadacca, chto heta zrabiŭ.

A jana kinuła na jaho zorka vokam: — Piatroni?

— A niaŭžo ž chto.

Praz chvilinu maŭčali, pasla vajavoda havaryŭ dalej: — Voś što znača ŭpuscić za paroh katoraha z henych ludziej biez honaru j sumlennia. Praklataja chvilina taja, kali Vinić uvajšoŭ u naš dom. Heta jon pryvioŭ da nas Piatronija. Hora Lihiji, bo nie pra zakładnicu, tolki pra nałožnicu im raschodzicca.

Ad hnievu i biassilnaj zakatnasci z žalu pa dziciaci stałasia jašče bolš svistavataj jahonaja mova. Zmahaŭsia z saboju, zacisnutyja kułaki sviedčyli, jak hetaje nutranoje zmahannie było ciažkim.

— Ja dahetul addavaŭ česć bahom, — kaža, — ale ciapier mnie zdajecca, što niama ich nad svietam, a josć tolki adzin — luty, šalony j strašny. Imia jaho Neron.

— Aŭł! — tałkuje Pamponija. — Neron — heta tolki žmienia hniłla pierad Boham.

Jejny muž pačaŭ mierać šyrokimi krokami mazajiku pinakateki. U žycci jahonym byli vialikija čyny, ale nie było vialikich niaščasciaŭ, dyk nie pryzvyčajiŭsia da ich. Stary vajar, akazvajecca, bolš byŭ pryviazany da Lihiji, čym jamu zdavałasia, i ciapier nie moh sumirycca. Dyj čuŭsia panižanym! Zavisła nad im nienavisnaja ruka, proci jakoj, adnak, nie maje siły. Dyk voś, suniaŭšy krychu hnieŭ, adazvaŭsia: — Dumaju, što Piatroni nie zabraŭ nam jaje dla cezara, z uvahi na pomstu Papieji. Dyk abo dla siabie, abo dla Vinicija… Jašče siannia budu viedać ab hetym.

I pa chvilinie lektyka niasła jaho ŭ bok Pałatynu, a Pamponija, zastaŭšysia sama adna, pajšła da małoha Aŭła, jaki nie pierastavaŭ płakać pa siastry dy pahražać cezaru.

V

Sumnivy Aŭła spraŭdzilisia, da Nerona jaho nie dapuscili. Adkazana jamu, što cezar zaniaty piajanniem z lutnistym Terpnasam i što naahuł nie pryjmaje tych, kaho nie klikaŭ. Inakš kažučy, heta byŭ znak, kab Aŭł i napasla nie maniŭsia z im bačycca.

Zatoje Seneka, pamima harački, pryniaŭ staroha vajavodu z naležnaj jamu pašanaj, ale, pačuŭšy, pra što jamu raschodzicca, horka ŭsmichnuŭsia j skazaŭ: — Adnu tolki mahu tabie dać usłuhu, Płaŭcie, nie pakazvacca nikoli pierad cezaram z tym, što ja baluča spačuvaju tabie i chaču dapamahčy. Bo kali b cezar zapadozryŭ heta, viedaj, što nie addaŭ by tabie Lihiji, choć by na samy tolki zador proci mianie.

Nie rajiŭ jamu taksama jsci da Tyhelina, ni da Vitelija. Moža hrašmi j možna było b što z imi zrabić, moža taksama chacieli b što zrabić na złosć Piatroniju, jakoha ŭpłyŭ namahajucca padkapać, ale najpraŭdapadabniej zdradzili b pierad cezaram, jak vielmi Lihija darahaja dla Płaŭtaŭ, a tahdy cezar tym horš jaje nie addaŭ by. Tut stary mudrec pačaŭ kazać z kuslivaj ironijaj proci siabie samoha: — Maŭčaŭ, Płaŭcie, maŭčaŭ, Płaŭcie, maŭčaŭ praz cełyja hady, a cezar nie lubić tych, što maŭčać! Jak ža tabie nie zachaplacca było jahonaj krasoju, cnotaj, piesniaj, jahonym majsterstvam furmana dy dekłamacyjaj vieršaŭ! Jak ža tabie było nie vysłaŭlać smierci Brytanika, nie skazać słova pachvalnaha na česć matkabojcy dy nie pavinšavać z nahody zadušennia Aktaviji! Nie maješ pradbačlivasci, Aŭł, jakuju my, ščaslivyja pry dvary, majem pad dastatkam.

Heta skazaŭšy, uziaŭ kubak, što nasiŭ za pojasam, začerpaŭ z vadalivu vady, adsviažyŭ spiečanyja vusny i havaryŭ dalej: — Och, Neron maje ŭdziačnaje serca! Lubić ciabie, bo ty słužyŭ Rymu dy jmia jahonaje rassłaviŭ na ŭvieś sviet, i lubić mianie, bo vučyŭ jaho zamaładu.

Dziela taho, bač, viedaju, što vada heta nia josć zatručanaj, i pju jaje spakojna.

Vino ŭ majim domie było b mienš peŭnym, ale kali maješ prahu, to napisia smieła hetaj vady. Vadaciahi viaduć jaje z samych horaŭ Albanskich, i, chočučy jaje zatrucić, treba zatrucić usie vadalivy ŭ Rymie. Jak bačyš, možna być jašče na hetym sviecie biaspiečnym dy mieć spakojnuju starasć. Ja, praŭda, chvory, ale heta bolš duša chvareje, čym cieła.

To była praŭda. Seneku nie chapała taje siły ducha, jakuju mieŭ, naprykład, Kornut abo Trazej, dyk žyccio jahonaje było čaradoju ŭstupak, jakija rabiŭ złačynstvu. Sam heta čuŭ i razumieŭ, što spadkajemnik pryncypaŭ Zenona z Cytyjuma pavinien by inšaj isci darohaj, i ciarpieŭ z hetaje pryčyny bolš, čym ad bojazi smierci. Ale vajavoda pierarvaŭ jamu horkija dumki.

— Šlachotny Aneju, — kaža, — viedaju, jak cezar adpłaciŭsia za apieku ŭ maładych hadoch. Ale da adabrannia nam dziciaci davioŭ Piatroni. Paraj mnie proci jaho što, skažy, pad čyimi jon upłyvami, dyj sam sprabuj da jaho pramović, chaj staraja pryjazń naša dasć tabie da hetaha natchniennie.

— Piatroni i ja, — adkazvaje Seneka, — my ludzi z dvuch procilehłych abozaŭ.

Sposabaŭ na jaho nie maju, ničyim upłyvam jon nie paddajecca. Moža jon, pamima svajho cynizmu, jašče bolš varty, čym tyja ŭsie złydni, jakimi Neron siabie siannia akružyŭ, ale dakazvać jamu, što zrabiŭ błahi ŭčynak, heta marnavannie času; Piatroni daŭno pačuccio dabra i zła zahubiŭ. Dakažy jamu, što ŭčynak jahony josć brydotaj, tady zasaromiecca. Jak spatkajusia z im, to skažu: tvoj učynak hodzien vyzvolnika. Kali heta nie pamoža — ničoha nie pamoža.

— Dziakuju j za heta, — adkazaŭ vajavoda.

Pasla zahadaŭ niascisia da Vinicija, jakoha zastaŭ na fiechtunku z chatnim łanistym. Aŭła, što bačyŭ maładoha čałavieka, jaki himnastykuje tady, kali na Lihiju dakanany byŭ zamach, achapiła strašennaja złosć, jakaja, zaraz pasla adychodu łanisty, vyliłasia ŭ horkich słovach. Ale Vinić, daviedaŭšysia ab adabranni Lihiji, tak strašna zbialeŭ, što nat złosny Aŭł ni na chvilinu nie moh dumać ab jahonym sudziejnictvie ŭ hetym. Pot vystupiŭ na łbie junaka; kroŭ, jakaja na chvilinu ŭciakła była ŭ serca, udaryła znoŭ haračaju chvalaj da tvaru, vočy pačali iskrycca, vusny — kidać biazładnyja pytanni. Zajzdrasć i zakatnasć kidali im, moŭ bura. Zdałosia jamu, što, raz pierastupiŭšy paroh domu cezaravaha, Lihija stračana dla jaho nazaŭsiody, i kali Aŭł vymaviŭ imia Piatronija, praz dumku maładoha vajara, by małanka, prajimčałasia zdahadka, što Piatroni zakpiŭ z jaho i što abo padarunkam Lihiji chacieŭ sabie zdabyć novyja łaski cezara, abo chacieŭ jaje zatrymać sabie. Toje, kab chto, raz uhledzieŭšy Lihiju, nie zažadaŭ jaje, nie toŭpiłasia ŭ jahonaj hałavie. Zakatnasć, znanaja ŭ ichnim rodzie, uzdymała jaho ciapier by razhukany koń, adbirajučy prytomnasć.

— Vajavoda! — kaža łakaničnym tonam. — Idzi dadomu j čakaj mianie… Viedaj, što kali b nat rodnym baćkam majim byŭ Piatroni, to i tady adamsciŭsia b za kryŭdu Lihiji. Idzi j čakaj mianie. Ni Piatroni, ni cezar mieć jaje nie buduć!

Potym zviarnuŭsia z kułakami da vaskovych masak u atryjumie i huknuŭ: — Na hetyja maski smiarotnyja! Pierš jaje zabju j siabie!

Pasla schapiŭsia i, kinuŭšy jašče raz Aŭłu: «Čakaj mianie», vybieh, jak ašaleły, z atryjuma dy palacieŭ da Piatronija, spichajučy z darohi prachodziačych.

Aŭł ža viarnuŭsia damoŭ z peŭnaju polhaj. Dumaŭ, kali Piatroni nabuchtoryŭ cezara, kab zabraŭ Lihiju dla Vinicija, to Vinić adviadzie jaje damoŭ. Niamała jaho paciašała taksama dumka, što kali nie dasca ŭratavać Lihiju, to budzie zasłonienaj ad smierci j hańby dyj pomščanaj. Vieryŭ, što Vinić dakanaje toje, što pryrok. Bačyŭ jahonuju złosć i znaŭ zakatnasć, svomuju hetamu rodu. Jon sam choć lubiŭ Lihiju, jak rodny baćka, skarej zabiŭ by jaje, čym addaŭ by cezaru, i kab nie syn, apošni jahony naščadak, byŭ by heta zrabiŭ. Aŭł byŭ vajakom, pra stojikaŭ ledź čuŭ, ale charaktaram nie byŭ ad ich daloki, i dla jaho paniacciaŭ, i dla jaho hodnasci smierć chutčej pryniaŭ by, čym hańbu.

Viarnuŭšysia damoŭ, supakojiŭ Pamponiju, pieraliŭ joj svaju lhu nadzieji, i aboje pačali čakać viestak ad Vinicija. Časami, jak adzyvałasia chada niavolnikaŭ u atryjumie, užo dumali, što Vinić viadzie im darahoje dzicianio, i hatovy byli z hłybini dušy pabahasłavić abajich. Ale čas uciakaŭ, a viestak nie było. Až tolki ŭviečar adazvaŭsia małatok pry bramie.

Uvajšoŭ niavolnik i addaŭ Aŭłu list. Stary vajak, choć lubiŭ samastrymanasć, braŭ dryžačaju rukoju dy pačaŭ prahavita čytać, jak by tut pra ceły dom jahony raschodziłasia. Nahła tvar paciamnieŭ, moŭ chmara jaho atuliła.

— Čytaj, — kaža, padajučy list Pamponiji.

Taja ŭziała j pračytała nastupnaje: «Mark Vinić — pryvitannie Aŭłu Płaŭtu. Što stałasia, stałasia z voli cezara, pierad jakoju schilecie hałovy, jak schilajem ja i Piatroni».

Nastała doŭhaje maŭčannie.

VI

Piatroni byŭ doma. Prydzvierny nie staŭ zatrymvać Vinicija, jaki ŭlacieŭ u atryjum, moŭ bura, i, daviedaŭšysia, što haspadara tre šukać u biblijatecy, z takim samym impetam ulacieŭ tudy i, zastaŭšy Piatronija pišučaha, vyrvaŭ jamu trascinku z ruki, złamaŭ i kinuŭ vobziem, tady aščapieryŭ žaleznymi palcami jahonyja plačuki i, sunučy tvar da jahonaha tvaru, spytaŭ chryplivym hołasam: — Što ty z joju zrabiŭ? Dzie jana?

Ale vomih stałasia niespadziavanaja reč: chudarlavy j raspieščany Piatroni schapiŭ urezanuju ŭ plečy dałoń maładoha atlety, pasla druhuju i, trymajučy abiedzvie ŭ svajoj adnoj by stalovymi abcuhami, kaža: — Ja tolki ranicaj byvaju niedałužny, a viečaram maju daŭniuju pruhkasć.

Sprabuj vyrvacca! Himnastycy vučyŭ ciabie chiba tkač, a zvyčkam — kaval?

Na tvary jahonym nat nie vidać było hnievu, tolki ŭvačču bliskaŭ niejki vohnik advahi j enerhiji. Pa chvilinie pusciŭ ruki Vinicija, a toj stajaŭ pierad im supakorany, zasaromleny j złosny.

— Maješ stalovuju ruku, — kaža, — ale na ŭsie piakielnyja bohi prysiahaju tabie, kali mianie ty zdradziŭ, uvapchnu tabie nož u horła, choć by i ŭ pakojach cezara.

— Pahavarem spakojna, — adkazvaje Piatroni. — Stal, jak bačyš, macniejšaja, čym žaleza, dyk, choć z tvajho adnaho plečuka možna zrabić maje dva, nie patrabuju ciabie bajacca. Zatoje horka mnie ad tvajho hrubijanstva, i kali b niaŭdziačnasć ludskaja mahła mianie šče dzivić, to dziviŭsia b z tvaje niaŭdziačnasci.

— Dzie Lihija?

— U lupanaryi, heta znača ŭ domie cezara.

— Piatroni!

— Supakojsia, sadzisia. Prasiŭ ja cezara dzvioch rečaŭ, jakija mnie abiacaŭ: pieršaja — vydabyć Lihiju z domu Aŭłaŭ, a druhaja — addać jaje tabie. Ci nie maješ tam dzie naža ŭ chvandach tohi? Moža mnie ŭsunieš? Ale ja raju tabie pačakać dzion z paru, bo ŭziali b ciabie ŭ viaznicu, a tady b Lihija nudziłasia ŭ tvajim domie.

Nastała cišynia. Vinić paziraŭ čas niejki zdziŭlenymi vačyma na Piatronija, pasla skazaŭ: — Vybačaj. Kachaju jaje j kachannie maročyć mnie hołaŭ.

— Nu, słuchaj, Mark. Anahdaj kažu cezaru tak: moj siastryniec Vinić tak pakachaŭ adnu chudarlavuju dziaŭčynu, katoraja hadujecca ŭ Aŭłaŭ, što dom jahony zmianiŭsia ad tužnych uzdychanniaŭ u parovuju łazniu. Ty, kažu, cezar, ani ja, znajučysia na sapraŭdnaj krasie, nie dali b tysiačy sestercyjaŭ za jaje, ale hety chłapiec durny, jak trynožnik, a ciapier i zusim zdurnieŭ.

— Piatroni!

— Kali nie zdahadvaješsia, što ja heta skazaŭ dziela ratavannia Lihiji, to ja hatoŭ sam sabie pavieryć, što skazaŭ praŭdu. Ja ŭbiŭ u hołaŭ Rudabarodamu, što taki esteta, jak jon, nie moža ŭvažać takoje dziaŭčyny za krasuniu, i Neron, jaki dahetul nie smieje jnakš hladzieć, jak majimi vačyma, nie znajdzie ŭ joj krasy, a nie znajšoŭšy, nie budzie jaje žadać. Treba ž było pierad małpaj zabiaspiečycca i ŭziać jaje na povad. Na Lihiji paznajecca ciapier nie jon, tolki Papieja, i istavietna pastarajecca jaje zaraz z pałacu vydalić. A ja niechacia kazaŭ dalej Rudoj Baradzie: «Vaźmi Lihiju i daj jaje Viniciju! Maješ prava heta zrabić, bo jana ž zakładnica, a kali tak zrobiš, nasoliš Aŭłu». I zhadziŭsia. Nie mieŭ najmienšaje racyi nie zhadzicca, tym bolš, što nasunuŭ jamu nahodu dakučyć česnym ludziam. Zrobiać ciabie aficyjnym dahladčykam zakładnicy, addaduć tabie ŭ ruki heny lihijski skarb, a ty, jak sajuznik vajackich lihaŭ dy adnačasna vierny słuha cezara, nie tolki sa skarbu ničoha nie zmarnuješ, ale pastaraješsia jaho pamnožyć. Cezar dla vidu zatrymaje jaje dzion kolki ŭ domie, a pasla adašle da tvaje insuli, ščaslivy małojca!

— I to praŭda hetamu? Ci ž ničoha joj tam nie pahražaje?

— Kali b tam zastałasia žyć nazaŭsiody, Papieja pahavaryła b ab joj z Łakustaj, ale praz niekalki dzion ničoha joj nie pahražaje. U pałacy cezara josć dziesiać tysiač ludziej. Moža być, što Neron zusim jaje i nie bačyćmie, bo j tak usio daručyŭ mnie, što voś pierad chvilinaj byŭ u mianie centuryjon z dakładam ab dastaŭcy dziaŭčyny da pałacu i zdačy ŭ ruki Akte. Dobraja duša heta Akte, tamu ja zahadaŭ joj jaje addać. Pamponija Hrecyna, vidać, taksama dumała, bo da jaje pisała. Uzaŭtra bankiet u Nerona. Zamoviŭ ja tabie miejsca vobak Lihiji.

— Vybačaj, Kaj, za maju haračku, — skazaŭ Vinić. — Ja dumaŭ, što ty zahadaŭ jaje ŭziać dla siabie abo dla cezara.

— Ja mahu tabie haračku daravać, ale prastackija rubašnyja žesty j hołas, jak tych, što jhrajuć u moru, ciažka mnie daravać. Hetaha nie lublu, Mark, i hetaha vyscierahajsia. Viedaj, što cezaru dastaŭlaje dzievak Tyhelin, dyj znaj, kali b ja maniŭsia ŭziać dziaŭčynu sabie, to ciapier, hledziačy tabie ŭ vočy, skazaŭ by nastupnaje: Vinić! Adbiraju ad ciabie Lihiju i budu jaje trymać až datul, dakul mnie nie pryjesca.

Heta kažučy, hladzieŭ Viniciju prosta ŭ vočy z vyhladam chałodnym dy biezbajaznym, tak što małady čałaviek zbiantežyŭsia zusim.

— Maja vina, — kaža. — Ty dobry, česny, i dziakuju tabie z usiaho serca j dušy. Dazvol tolki jašče zapytacca: čamu nie zahadaŭ adasłać Lihiju prosta ŭ moj dom?

— Bo cezar bajicca jazykoŭ. Ab tym ludzi buduć havaryć u Rymie. A jak Lihiju zabirajem jak zakładnicu, jakaja prabyvaje ŭ pałacy cezara, to jazyki nie strašnyja. Pasla adašluć tabie jaje pacichieńku j kaniec. Rudabarody bajazlivy, jak sabaka. Viedaje, što ŭłada jahonaja biezhraničnaja, adnak starajecca abformić kažny prastupak. Ci supakojiŭsia ty ŭžo i možaš krychu pafilazafavać? Mnie samomu prychodziła ŭ hołaŭ: dziela čaho złačynstva, choć by było mahutnaje, jak cezar, dy nie čuła kary nad saboju, jak jon, starajecca zaŭsiody prykryvacca pravam, spraviadlivasciaj i cnotaj?.. Našto jamu heta turbota? Mnie zdajecca, zamardavać matku j žonku prystojiła tolki jakomuniebudź azijackamu kniaźku, nie rymskamu cezaru; ale, kali b mnie heta prydaryłasia, nie pisaŭ by apraŭdalnych listoŭ u sienat… A Neron piša — Neron šukaje prykryŭki, bo Neron trus. Ale taki Tyberyj nie byŭ trusom, adnak apraŭdvaŭsia z kažnaha svajto prastupku. Čamu heta tak? Što heta za dziŭnaja, mimavolnaja pašana, addavanaja praz zło cnocie? I viedaješ, što mnie zdajecca? Dziejecca tak tamu, što prastupak josć brydotny, a cnota pryhožaja.

Ergo^[21], sapraŭdny estet josć tym časam i cnatlivym čałaviekam. Ergo, ja cnatlivy čałaviek. Mušu siannia vylić krychu vina Pratahoru, Prodyku i Horhiju.

Akazvajecca, što j safisty mohuć na nievašta prydacca. Słuchaj, havaru dalej. Zabraŭ ja Lihiju ŭ Aŭłaŭ, kab addać jaje tabie. Dobra. Ale Lizyp vyreźbiŭ by čaroŭnuju hrupu. Aboje vy prystojnyja, dyk i moj učynak josć pryhožy, nie moža być złym. Hlań, Mark, vo pierad taboju siadzić učałaviečanaja ŭ Piatronija cnota! Kab žyŭ Arystyd, pavinien by pryjsci da mianie j achviaravać mnie sto minaŭ za karotkuju lekcyju ab cnocie.

Ale Vinić, jakomu rečajisnasć bolš lažała na sercy, čym lekcyja ab cnocie, skazaŭ: — Uzaŭtra ŭbaču Lihiju, a pasla miećmu jaje ŭ svajim domie štodzień, zaŭsiody i da smierci.

— Ty budzieš mieć Lihiju, a ja budu mieć na hałavie Aŭła. Sciahaćmie na mianie pomstu ŭsich padziamielnych bahoŭ. I choć by ž prynamsi navučyŭsia, biestyja, pierš dobraj dekłamacyi… A to jon budzie narakać, jak moj daŭniejšy prydzvierny, jakoha pryjšłosia vysłać na siało da erhastuluma.

— Aŭł byŭ u mianie. Ja abiacaŭ jamu paviedamić ab Lihiji.

— Napišy jamu, što vola boskaja cezara josć najbolšym pravam, i što pieršy syn budzie nazyvacca Aŭł. Treba ž staroha čym-niebudź paciešyć.

Ja hatoŭ prasić Rudabarodaha, kab jaho ŭzaŭtra paklikaŭ na bankiet. Chaj by ciabie pahladzieŭ u tryklinijumie vobak Lihiji.

— Nie rabi hetaha, — kaža Vinić. — Mnie ich, adnak, škada, złašča Pamponiji.

I sieŭ pisać toj list, jaki staromu vajavodzie adabraŭ astanki nadzieji.

VII

Pierad Akte, daŭniejšaj kachankaju Nerona, schilalisia kaliś najvyšejšyja hałovy Rymu. Ale jana j tady nat nie chacieła miašacca ŭ publičnyja spravy, a jak i karystała kali-niebudź z svajho ŭpłyvu na maładoha ŭładara, to chiba tolki dla vyprasin kamu litasci. Cichaja j pakornaja, zdabyła sabie ŭdziačnasć mnohich, a nikoha nie zrabiła svajim voraham.

Nie patrapiła jaje nienavidzieć nat Aktavija. Zajzdrosnym vydavałasia zamała niebiaspiečnaj. Viedali ab joj, što kachaje Nerona sumnym i balučym kachanniem, jakoje žyvie ŭžo nie nadziejaj, a tolki ŭspaminami chvilin, kali heny Neron byŭ nie tolki maładziejšym, ale j lepšym. Było viedama, što ad henych uspaminaŭ nie moža adarvać dušy j dumki, ale nie spadziavałasia ŭžo ničoha; hladzieli na jaje jak na asobu biezabaronnuju, pakinutuju cezaram, dyk usie jaje pakinuli. Papieja ŭvažała jaje tolki za cichuju słuhu, da taho niaškodnuju, što nat nie damahałasia vydalennia jaje z pałacu.

Dziela taho, adnak, što cezar jaje kaliś kachaŭ i pakinuŭ jaje biazhnieŭna, u spakojny, a nat skazaŭ by pryjemny sposab, usie mieli dla jaje pavažannie. Neron, vyzvaliŭšy jaje, daŭ u pałacy pamieškannie, a ŭ im asobny kubikulum dy žmieńku słužby. A kali Pałas i Narcys, choć vyzvolniki Kłaŭdyja, nie tolki sadzilisia za stoł pry bankietach, ale j, jak mahutnyja ministry, zajmali pačesnaje miejsca, to ž i jaje zaprašali časam da stała cezara. Rabili heta mo dziela taho, što jejnaja pryhožaja postać była sapraŭdnaj azdobaj bankietu. Dyj cezar daŭno ŭžo pierastaŭ pry dabory tavarystva kiravacca jakimi-niebudź racyjami. Za stoł jahony sadziłasia miašanka najusialakšych ludziej usich stanaŭ i stanovišč. Byli miž imi sienatary, ale pieravažna takija, jakija hatovy byli adnačasna być i błaznami. Byli patrycyi staryja j maładyja, žadnyja roskašy, zbytkoŭnasci j papaski. Byvali žančyny z pavažanymi imionami, ale hatovyja ŭ viačernich poćmach bialavymi parykami šukać bałaŭstva na vulicy.

Byvali j vysokija ŭradaŭcy, i sviatary, jakija pry poŭnych čarkach sami achvotna padkpivali z svajich bahoŭ, a vobak hałajstra ŭsiakaha rodu, składzienaja z spievakoŭ, mimaŭ, muzykaŭ, tancoraŭ i tancorak, paetaŭ, što dekłamavali za hrošy, jakich spadziavalisia za ŭschvalenni vieršaŭ impieratara, składzienaja z haładamoraŭ-filozafaŭ, pažyrajučych vačyma smačnyja stravy, urešcie, z słaŭnych spartoŭcaŭ-jazdunoŭ, štukaroŭ, cudadziejaŭ, baj-basniaroŭ dy z roznych sviežaspiečanych modaju ci durnatoju «mastackich słavaŭ», haładrancaŭ, miž jakimi byli j takija, što daŭhim vałossiem pakryvali paprakołvanyja na znak niavolnictva vušy.

Słaŭniejšyja adrazu sadzilisia za stoł, a mienšyja dapamahali pry bałaŭstvie padčas jady, čakajučy na tuju chvilinu, kali słužba im dazvolić nakinucca na prysmaki j napitki. Takich hasciej dastaŭlali Tyhelin, Vatynij i Vitelij, nie raz hasciam musiali staracca adziežy, vymahanaj u domie cezara, jaki, praŭdu skazać, lubiŭ takoje tavarystva, čuŭsia bo siarod jaho najsvabodniejšym. Zbytkoŭnasć dvoru ŭsio załaciła, usio pakryvała blaskam. Vialikija j małyja, naščadki vialikich rodaŭ i hałota z haradskoha bruku, mahutnyja mastaki j lichotnyja padskrebiny talentaŭ lezli ŭ pałac, kab nasycić zachoplenyja vočy nadludskaju pyšnatoju i zbližycca da vaładara łaskaŭ, dabra j bahaccia, adzin kapryz jakoha moh, praŭda, panižyć, a moh i biazmierna vyvyšyć.

Taho dnia i Lihija miełasia być na padobnym bankiecie. Tryvoha, niapeŭnasć i ašałamlennie pasla nahłych vypadkaŭ zmahalisia ŭ joj z dumkaj supracivu.

Bajałasia cezara, bajałasia ludziej, bajałasia pałacu, homan jakoha adyjmaŭ u jaje prytomnasć, bajałasia bankietaŭ, ab hidocie jakich čuła ad Aŭła, ad Pamponiji Hrecyny dy ichnich pryjacielaŭ. Choć była šče maładaja, nie była niasviedamaj, bo sviedamasć błahoha ŭ tych časach davoli rana dachodziła da dziciačych vušej.

Dyk viedała, što ŭ henym pałacy čakała na jaje hibiel, ad jakoj i Pamponija jaje pierascierahała. Majučy, adnak, maładuju dušu, nieabytuju z hidotaj, i vyznajučy vysokuju navuku, pryščeplenuju joj prybranaju matkaju, abiacała baranicca ad taje pahuby: matcy, sabie i adnačasna tamu Boskamu Vučycielu, u jakoha nie tolki vieryła, ale j lubiła svajim dziciačym niavinnym sercam za sałodkuju navuku, za achviarnuju horkuju smierć i za chvału zhrobuŭstannia.

Była peŭnaja, što ciapier užo ni Aŭł, ni Pamponija Hrecyna nie buduć adkazvać za jejnyja ŭčynki, dyk dumała, ci nie lepš budzie supracivicca j nie jsci na bankiet. Z adnaho boku strach i tryvoha adzyvalisia ŭ jojnaj dušy, a z druhoha radziłasia achvota pakazannia advahi, vytryvałasci mučanickaj. Adyž Boski Vučyciel tak kazaŭ. Adyž sam daŭ prykład. Dyj Pamponija raskazvała joj, što haračejšyja vyznavalniki cełaju dušoju žadajuć mučanickaje nahody j prosiać jaje. I Lihiju, jak była šče ŭ Aŭłaŭ, časami apanoŭvała takaja achvota. Ujaŭlała siabie mučanicaj z ranami ŭ rukach i nahach, by snieh biełaj, pryhožaj zasvietnaju horkasciu, niasli jaje anioły ŭ błakit. Takimi j padobnymi zjavami lubavałasia jejnaja ŭjava. Było ŭ hetym šmat dziciačych letucienniaŭ, ale krychu j samaŭpadoby, za jakuju haniła jaje Pamponija. Ciapier ža, kali supraciŭ cezaravaj voli moh paciahnuć za saboju strašennuju karu i kali mary mahli stacca rečajisnasciaj, da zachopnych ujavaŭ i ŭpadobaŭ dałučyłasia jašče sa stracham zmiašanaja niejkaja cikavasć: jak jaje abvinavaciać dy jakija pakuty joj prysudziać.

I tak chistałasia jejnaja paŭdziciačaja šče duša na dva baki. Ale Akte, daviedaŭšysia ab hetych chistanniach, hlanuła na jaje z takim zdziŭlenniem, jak by zaŭvažyła ŭ joj haračku. Cezaru dumaješ pracivicca? Sciahnuć ad pieršaje chviliny jahony hnieŭ? Na heta treba być horkim dzicianiom, niaviedajučym, što havoryć. Z jejnych słoŭ vynikaje, što jana nie josć zakładnicaj, ale zvyčajnaj, zabytaj praz svoj narod, dziaŭčynaj. Nie baronić jaje nijakaje prava narodaŭ, a nat kab i baraniła, to ŭ cezara chopić mahutnasci, kab jaho ŭ hnievie staptać.

Padabałasia cezaru jaje ŭziać, i ad taje pary rasparadžajecca joju. Ad henaj pary josć na jahonaj voli, nad jakoju niama inšaje.

— Tak, — tałkavała dalej Akte, — i ja čytała listy Paŭła z Tarsu, i ja viedaju, što josć Boh nad ziamloju, josć Syn Božy, što zhrobuŭstaŭ, ale na ziamli josć tolki cezar. Pamiataj ab hetym, Lihija. Viedaju taksama, što viera tvaja nie dazvolić tabie być tym, čym ja była, i što vam, jak stojikam, ab jakich raskazvaŭ mnie Epiktet, kali daviadziecca vybirać biessaromnasć i smierć, možna tolki smierć vybrać. Ale ci ty viedaješ, što ciabie čakaje? Niaŭžo nie čuła pra dačku Sejana, jakaja, šče dzicianiom budučy, musiła na zahad Tyberyja, dla datrymannia prava, zabaraniajučaha karać dziavic smierciaj, pieražyć hańbu pierad smierciaj? Lihija, Lihija, nie dražni cezara! Kali pryjdzie vyrašalnaja chvilina, kali musićmieš vybirać hańbu abo smierć, dyk zrobiš, jak tabie tvaja praŭda skaža, ale nie šukaj zhuby samachoć dy nie dražni aby-čym tak strašnaha ziamnoha boha!

Akte havaryła z vialikaj łaskavasciaj dy čułasciaj, a majučy z naradžennia prykaratki zrok, prysunuła bližej svoj sałodki tvar da tvaru Lihiji, jak by maniačysia spraŭdzić, jakoje jejnyja słovy zrabili ŭražannie.

A Lihija, zakinuŭšy pa-dziciačamu davierliva joj na šyju ruki, skazała: — Dobraja ty, Akte.

Akte, zaachvočanaja pachvałoju j davieram, prytuliła jaje da serca i, vyzvaliŭšysia z jejnych ručonak, adkazała: — Majo ščascie minuła, i radasć minuła, ale ja nie złuju.

Pasla hetaha pačała chadzić chutkimi krokami pa chacie, jak by sama da siabie pryhavorvać: — Nie! I jon nie byŭ lichim. Jon sam dumaŭ tady, što josć dobry. Ja najlepš heta viedaju. Heta ŭsio pryjšło pazniej… jak pakinuŭ kachać… Heta inšyja zrabili jaho takim, jak ciapier, heta inšyja — i Papieja!

I vočy jaje zapłyli slaźmi. Lihija pierš vadziła za joju svajimi błakitnymi vačyma, pasla kaža: — Tabie škada jaho, Akte?

— Škada! — hłucha adkazała.

Dy znoŭ pačała chadzić sa scisnutymi, jak by ad bolu, rukami dy biazradnym abliččam.

A Lihija niasmieła pytała dalej: — Ty jašče lubiš jaho, Akte?

— Lublu… Pazniej dadała: — Jaho nichto, aprača mianie, nie lubić… Nastała maŭčannie, padčas jakoha namahałasia supakojić raskałychanuju ŭspaminami dušu, i kali na tvary znoŭ zahasciŭ cichi sum, skazała: — Havorym ab tabie, Lihija. Navat i nie dumaj supraciŭlacca cezaru. Heta było b adčajem. Urešcie, supakojsia. Viedaju dobra hety dom i dumaju, z boku cezara ničoha tabie nie pahražaje. Kali b Neron zahadaŭ ciabie zabrać dla siabie, nie pryviali b ciabie na Pałatyn. Tut vaładaryć Papieja, a Neron ad taje pary, jak naradziła jamu dačku, šče bolš paddajecca jejnaj uładzie… Nie. Neron, praŭda, zahadaŭ, kab ty była na bankiecie, ale nie bačyŭ ciabie dahetul, nie pytaŭ pra ciabie, dyk jamu pra ciabie nie raschodzicca. Moža, adabraŭ ciabie ad Aŭła j Pamponiji tolki praz złosć da ich… Mnie pisaŭ Piatroni, kab apiekavałasia taboju, ale pisała j Pamponija, dyk chiba zhavarylisia z saboju. Moža, jon zrabiŭ heta dziela jejnaje prośby. Kali tak josć, kali i jon zaapiakujecca taboju, ničoha tabie nie pahražaje, i chto viedaje, ci nie nahavoryć Nerona, kab addaŭ ciabie damoŭ. Nie viedaju, ci Neron nadta jaho lubić, ale viedaju, što redka kali asmialajecca jamu piarečyć.

— Ach, Akte! — adkazvaje Lihija. — Piatroni pierad hetym byŭ u nas, i maci maja była pierakanana, što Neron zažadaŭ mianie praz jaho namovu.

— Heta było b drenna, — adciemiła Akte.

Ale, nadumaŭšysia, havaryła dalej: — Moža, Piatroni na jakoj viačery vyhavaryŭsia nienarokam pierad Neronam, što ŭ Aŭłaŭ žyvie zakładnica lihaŭ, i Neron, prahavity na svaju ŭładu, zažadaŭ ciabie tolki tamu, što zakładniki naležać da cezara. Dyj jon nie lubić Aŭła j Pamponiji… Nie! Piatroni dziela svaje zachcievanki nie adbiraŭ ciabie hetkim sposabam… Nie viedaju, ci Piatroni lepšy za tych, što akružajuć cezara, ale josć inšy… Adyž moža aprača jaho znojdziecca ž kaho inšaha, chto za ciabie zastupiŭsia b. Ci ŭ Aŭłaŭ nie paznała kaho z blizkich cezara?

— Spatykała Vespasyjana j Tytusa.

— Cezar ich nie lubić.

— I Seneku.

— Davoli, kab Seneka što parajiŭ, to Neron zrobić naadvarot.

Jasnaje abličča Lihiji pačyrvanieła.

— I Vinicija… — Nie viedaju jaho.

— Heta Piatronijevy svajak, što viarnuŭsia niadaŭna z Armieniji… — Ci dumaješ, Neron rad jamu?

— Vinicija ŭsie lubiać.

— I zachacieŭ by zastupicca za ciabie?

— Tak.

Akte čuła ŭsmichnułasia j skazała: — Dyk napeŭna jaho na bankiecie spatkaješ. Być na im musiš nasampierš tamu, što musiš… Tolki takoje dzicianio, jak ty, mahło b inakš dumać. Pa-druhoje, kali chočaš viarnucca da Aŭłaŭ, miećmieš nahodu paprasić Piatronija j Vinicija, kab svajimi ŭpłyvami vyprasili dla ciabie prava pavarotu. Kab tut jany byli abodva, skazali b tabie toje, što i ja: było b adčajnaj złybiadoj sprabavać upiracca.

Cezar moh by mo nie dahledzieć tvaje adsutnasci, ale kali b zaciemiŭ i ŭspomniŭ, što ty złamała jahonuju volu, nie było b užo dla ciabie ratunku. Chadzi, Lihija… Ci čuješ homan u domie? Sonca znižajecca, i hosci zaraz pačnuć zbiracca.

— Praŭdu kažaš, Akte, — vyrašaje Lihija, — pajdu za tvajoj radaj.

Kolki ŭ hetaj decyzyi było žadannia spatkacca z Vinicijem i Piatronijem, kolki žanočaj cikavasci, kab raz u žycci pabačyć taki bankiet, a na im cezara, dvor, słaŭnuju Papieju dy inšyja krasuni i ŭvieś toj niečuvany splendor, pra jaki cudy raskazvali ŭ Rymie, sama Lihija nie mahła rasciemić. Ale Akte mieła racyju, dziaŭčyna heta viedała dobra. Treba było jsci, i kali mus dy prosta rozum padmacavali pakusu, pierastała vahacca.

Akte zaviała jaje tady da svajho ŭnktuaryjuma, kab prycharašycca, a choć u cezara bahata było niavolnic, dyj Akte ich davoli mieła dla asabistaje prysłuhi, to praz spahadu da dziaŭčyny, krasa j niavinnasć jakoje chapili jaje za serca, vyrašyła ŭbrać jaje sama. I zaraz pakazałasia, što ŭ maładoje hrečanki, pamima jejnaje žurlivasci j lektury listoŭ Paŭła z Tarsu, ucaleła šče mnoha helinskaje dušy, da jakoje krasa cieła pramaŭlała macniej, čym usio na sviecie. Raspranuŭšy Lihiju, achapiŭšy vokam jejnuju fihuru, lohkuju, hładkuju, nu prosta vylituju z pierłamutru j ružy, až kryknuła ad zachopnaha podzivu i, adstupiŭšy niekalki krokaŭ, piesciła zamiłavanym vokam henuju čaroŭnuju postać viasny.

— Lihija! — adazvałasia ŭrešcie. — Ty ž u sto razoŭ pryhažejšaja za Papieju!

Ale dziaŭčyna, uzhadavanaja ŭ surovym domie Pamponiji, dzie scipłasć zabaviazvała žančyn, nat kali byli sam-nasam tolki, — stajała cudnaja, by cudny son, harmanijnaja, moŭ tvor Praksytelesa ci jak piesnia; ale stryvožanaja, ad saramlivasci rumianaja, stuliŭšy kaleni, rukami zasłaniajučy hrudki j spusciŭšy vočańki. Raptam padniała rašučym rucham ruki, vyniała špilki z vałasoŭ i ŭ adnoj chvilinie, sciapianuŭšy hałavoju, moŭ płaščom, pakryłasia imi.

Akte, padyjšoŭšy j dakranuŭšysia da jejnych ciomnych łokaŭ, dalej zachaplałasia: — Ach, što za vałasy!.. Nie tre im załatoje pudry, jany sami na zakrutkach załaciacca… Ledź dadam chiba tolki im załatoha połysku, ale lohka, lahońka, kab prasviatlali ich kasulki… Čaroŭny, nie jnačaj, vaš kraj Lihaŭ, dzie takija čaruni rodziacca!

— Ja nie pamiataju jaho, — adkazała Lihija, — tolki raskazvaŭ Ursus, što ŭ nas lasy, lasy i lasy.

— A ŭ lasoch kvietki cvituć, — daskazała Akte, mačajučy dałoni ŭ vazie z viervienaj dy zmočvajučy joju vałasy Lihiji.

Skončyŭšy heta, pačała dalikatna namaščać usio jejnaje cieła arabskimi alejkami, pasla atuliła jaje załacistaju miakkaju tunikaj biez rukavoŭ, na jakuju dasć potym sniežna-bieły pieplum. Ale šče tre było ŭčasać vałasy, dyk achinuła jaje tym časam šyrokaj chuscinaj, tak zvanaj «syntesis», i, pasadziŭšy na kresle, addała jaje na chvilinu niavolnicam, nahladajučy časannie zdalok. Dzvie niavolnicy pačali adnačasna nakładać na nožańki Lihiji biełyja purpuraju haftavanyja čaravički, barsajučy ich nakryž taśmami da alebastravych kostak.

Kali časannie było skončana, nadzieli na jaje pieplum z ułožanymi strojnymi chvałdami, tady Akte, prypiaŭšy joj pierły na šyi, pazałaciŭšy łočki, zahadała prybirać siabie samuju, vodziačy ceły čas zachoplenymi vačyma za Lihijaj.

Chutka sama była hatova, i jak pierad hałoŭnaju bramaj pačali pakazvacca pieršyja lektyki, uvajšli abiedzvie ŭ bakavy kryptaportyk, z jakoha vidać była hałoŭnaja brama, halareji j panadvorak usiaredzinie, akružany kalumnadaju z numidyjskaha marmuru.

Štoraz bolej prachodziła ludziej pad vysokim lukam bramy, nad jakoju strojnaja kvadryha Lizvyjaša kazaŭ by ŭnosiła ŭ pavietra Apałona j Dyjanu.

Pyšny vid ačaravaŭ Lihiju, ab jakim skromny dom Aŭła nie moh joj dać najmienšaha paniaccia. Była hena chvilina zachodziačaha sonca, i apošnija kasuli jahonyja azarali žoŭty numidyjski marmur kalumnaŭ, što hareli zołatam u henym blasku dy pieralivalisia ružavoju. Miž kalumnami, vobak biełych statujaŭ Danajid dy inšych bahoŭ i hierojaŭ, płyła raka ludziej — mužčyn, žančyn, — padobnych da hetych statujaŭ, bo ŭdrapavanych u tohi, pieplumy i stoły, apadajučyja strojna miakkimi chvandami da ziamli, a na ich dahasali vodbliski zachodziačaha sonca. Vielizarny, z asvietlenaj šče hałavoju, Apałon ad hrudziej byŭ užo ŭ cieniu kalumny, pahladaŭ zhary na henuju hramadu. Akte pakazvała Lihiji sienataraŭ u šyroka ablamovanych tohach z paŭmiesiacami na abutku, i vieršnikaŭ, i znakamitych aktoraŭ, i rymskich žančyn, ubranych pa-rymsku, pa-hrecku abo ŭ fantastyčnyja ŭschodnija stroji, z vałasami, ułožanymi ŭ viežu, piramidy, abo začesanych, moŭ bahini, hładka dy prystrojenych adnizu ŭ kvietki. Mnoha mužčyn i kabiet Akte nazyvała pajimienna, dadajučy da imionaŭ karotkija j časami strašnyja historyi, ad jakich Lihija prajmałasia žacham, podzivam, zdumlenniem. Byŭ heta dla jaje dzivosny sviet, pryhažosciu jakoha ŭpajalisia jejnyja vočy, ale supiarečnasciaŭ jahonych nie moh zrazumieć jejny dziavočy rozum. U henych zarnicach na niebie, u henych radoch nieparušnych kalumnaŭ, uciakajučych u dalačyń, i ŭ tych ludziach, padobnych da statujaŭ, byŭ niejki vialiki supakoj; zdavałasia, što siarod henych prostalinijnych marmuraŭ pavinny być biesturbotnyja, ščaslivyja ludzi-paŭbohi, tym časam cichi hołas Akte adkryvaŭ pastupova štoraz inšuju strašnuju tajnicu i hetaha pałacu, i hetych ludziej. Vuń tam daloka vidać kryptaportyk, na kalumnach jakoha j na pasadcy čyrvaniacca šče kryvavyja plamy, jakimi abluzhaŭ biełyja marmury Kalihuła, zabity nažom Kasija Chreji; tam zamardavana jahonuju žonku; tam dzicianio razbili ab kamienni; tam, pad henym kryłom, josć padziamiełle, u jakim z hoładu hryz ruki Druz-małodšy; tam atrucili starejšaha; tam viŭsia ad žachu Hemel, tam z kanvulsijaŭ Kłaŭdyj, tam Hiermanik. Usiudy scieny hetyja čuli jenki j stohny kanajučych, a tyja ludzi, što spiašajucca ciapier na bankiet u tohach, u kraskavych tunikach, u kvietkach i klajnotach, — heta, moža, zaŭtrašnija asudžency; moža, nie na adnym tvary žach prykryvajecca smiecham; moža, haračka, žarsć i zajzdrasć razjadajuć sercy hetych napazor biesturbotnych paŭbahoŭ.

Pałachlivyja dumki Lihiji nie mahli paspieć za słovami Akte, i kali toj cudny sviet pryciahaŭ štoraz macniej jejnyja vočy, serca trapiatałasia ŭ joj ad strachu, a ŭ dušy sarvałasia nahła niavykazanaja vialikaja tuha pa kachanaj Pamponiji, pa supakojnym domie Aŭłaŭ, dzie panavała luboŭ — nie złačynstva.

Tym časam ad Vikus Apałonus napłyvali štoraz novyja chvali hasciej. Z-za bramy danasilisia vokryki j homan klijentaŭ, advodziačych svajich patronaŭ. Nadvorak i kalumnady zarajilisia mnostvam cezaravych niavolnikaŭ, niavolnic, małych chłapčaniat i pretoryjanskich vajaroŭ, vartujučych pałac. Dzie-nidzie miž biełymi abo smahłymi tvarami čarnieŭsia tvar numida z pierynoju ŭ šałomie i z vialikimi załacistymi kolcami ŭ vušach. Niasli lutni, cytry, pučki štučna vyhadavanych, mima pozniaje vosieni, kvietak, ručnyja miadzianyja, siarebranyja j załatyja lampy. Štoraz hałasniejšy šum hutarak miašaŭsia z pluskam vadalivu, jakoha ružovyja ad viačerniaj zary kosy padali zvysaka na marmury, razbivalisia na ich, jak by płačučy.

Akte pierastała raskazvać, ale Lihija ŭsciaž hladzieła, jak by kaho ŭ hramadach šukajučy. Naraz zarumianiłasia. Spamiž kalumnaŭ vychililisia Vinić i Piatroni, jany jšli da vadalivu tryklinijuma: prystojnyja, spakojnyja, padobnyja ŭ svajich tohach da biełych bahoŭ. Lihiji, jakaja siarod čužych ludziej ubačyła hetyja dzvie znajomyja pryjaznyja asoby, asabliva Vinicija, zdavałasia, što vialiki ciažar apaŭ joj z serca. Pačułasia mienš samotnaj. Taja niaŭtulnaja tužlivasć pa Pamponiji i domie Aŭłaŭ, jakaja abudziłasia ŭ joj pierad chvilinaj, pierastała mučyć. Pakusa spatkannia z Vinicijem i biasiedy z im zahłušyła inšyja vodhuki dušy. Daremna pryhadvała sabie ŭsio błahoccie ŭ domie cezara, ab jakim čuła i słovy Akte, i pierasciarohi Pamponiji. Pamima henych słoŭ i pierasciarohaŭ raptam pačuła, što na hetym bankiecie nie tolki być musić, ale i choča: na ŭspamin, što za chvilinu pačuje heny miły luby hołas, jaki havaryŭ joj pra kachannie i boskaje ščascie, jaki hučeŭ joj u vušach dasiul, moŭ čarujučaja piesnia, achapiła jaje radasć.

Ale raptoŭna i spałochałasia hetaje radasci. Zdałosia joj, što ŭ hetaj chvilinie zdradžaje i toj čysty hołas navuki, u jakoj jaje ŭzhadavana, i Pamponiju, i siabie. Inšaja reč isci pad prymusam, a inšaja — ciešycca z takoha prymusu. Pačułasia vinavataj, niahodnaj i prapaščaj. Kab była sama adna, uklenčyła b i pačała b bažycca ŭ hrudzi, pryznajučysia: maja vina, maja vina! Akte, uziaŭšy ciapier jaje za ruki, viała praz nutranyja pakoji ŭ vialiki tryklinijum, dzie mieŭsia być bankiet, a joj ciamnieła ŭvačču, šumieła ad nutranych uzvarušenniaŭ, i biccio serca zabivała ŭ joj dychannie. Niby ŭ snie ŭbačyła tysiačy mihatlivych lampaŭ i na stałoch, i na scienach, jak praz son pačuła voklič, jakim vitali cezara, jak u imhle ŭbačyła jaho samoha. Voklič ahłušyŭ jaje, blask aslapiŭ, udaryŭ pach kvieccia, i, straciŭšy prytomnasć, ledź mahła raspaznać Akte, jakaja, pasadziŭšy jaje za stoł, sama sieła vobak.

Chvilinka, i nizki znajomy hołas adzyvajecca z druhoha boku: — Vitaju najcudniejšuju z krasuń ziamnych i zorak niabiesnych! Jak maješsia, boskaja Kalina?

Lihija, krychu aprytomieŭšy, zirnuła — pobač z joju siadzieŭ Vinić.

Byŭ biez tohi, bo vyhoda i zvyčaj vymahali hetaha. Akryvała jaho tolki škaratnaja tunika biez rukavoŭ, vyšyvanaja ŭ siarebranyja palmy. Ruki mieŭ hołyja, ucharošanyja ŭschodnim zvyčajem dvuma šyrokimi załatymi naramiennikami vyšej łokciaŭ, a nižej — čystyja ad vałossia, hładkija, ale zanadta muskularnyja, sapraŭdnyja ruki vajara, stvoranyja dla miača i ščyta. Na hałavie mieŭ vianok z ružaŭ. Z brovami, zrosłymi nad nosam, z čaroŭnymi vačyma dy smahłaj skuraj byŭ, kazaŭ by, uvasablenniem maładosci j siły. Lihiji zdavaŭsia tak pryhožym, što, choć pieršaje ašałamlennie ŭžo minuła, ledź mahła adkazać: — Pryvitannie Marku!

A jon: — O, jak ščaslivyja vočy maje, što na ciabie hladziać. Jak ža ščaslivyja vušy maje, što čujuć tvoj hołas, milejšy mnie, čym hołas cytry ci flejty!

Kab mnie skazali vybirać, chto maje siadzieć pry mnie na hetym bankiecie: ty, Lihija, ci Vienus, vybraŭ by ciabie, boskaja!

I pačaŭ uhladacca na jaje vačyma. Zor jahony skoŭzvaŭsia z tvaru jejnaha na šyju j hołyja ruki, piesciŭ čaroŭnyja liniji jejnaje fihury, lubavaŭsia joju, ahartaŭ jaje, prahavita ŭpajaŭsia, ale pobač z žadoju sviaciła ŭ im ščascie j lubasć.

I zachaplennie biez hranic.

— Ja viedaŭ, što spatkaju ciabie ŭ domie cezara, — havaryŭ dalej, — adnak, jak uhledzieŭ ciabie, usioju dušoju majoj strasianuła takaja radasć, jak by spatkała mianie ščascie zusim niespadziavanaje.

Aprytomieŭšy krychu dy zaryjentavaŭšysia, što ŭ henym tavarystvie adzinaju blizkaju da jaje istotaju josć jon, pačała hutaryć z im ab usim niezrazumiełym tut dy strachotnym, vypytvać: skul jon daviedaŭsia, naprykład, što znojdzie jaje ŭ domie cezara, dy čamu jana tut? Navošta cezar zabraŭ jaje ad Pamponiji? Joj tutka žudasna, chacieła b viarnucca damoŭ. Pamierła b z tuhi j tryvohi, kab nie nadzieja na jahonaje j Piatronijeva zastupnictva za jaje pierad cezaram.

Vinić tałkavaŭ joj, što ab vyviazienni jaje daviedaŭsia ad samoha Aŭła. Čamu jana tutaka — nie viedaje. Cezar ni pierad kim nie tłumačycca z svajich pastupkaŭ i zahadaŭ. Adnak ža chaj jana nie bajicca. Jon bo, Vinić, pry joj budzie. Lepiej by straciŭ vočy, čym jaje sprad vačej, lepiej by addaŭ žyccio, čym ad jaje addalicca. Jana josć jahonaj dušoj, dyk pilnavaćmie jaje, jak ułasnaje dušy. Zbuduje joj u svajim domie ałtar, moŭ bahińcy, na jakim kadzićmie joj myraju, ałoezam, a viasnoju — praleskami j cvietam jabłyni… A kali bajicca cezaravaha domu, dyk pryrakaje joj, što ŭ henym domie jana nie budzie.

A choć havaryŭ žartaŭliva j časami padchłušvaŭ, u hołasie jahonym vyčuvałasia praŭda, počuvy bo jahonyja byli praŭdzivymi. Avałodvała im ščyraja litasć, i słovy prylipali da jahonych vušej tak, što kali pačała dziakavać jamu dy zapeŭnivać ab udziačnasci j miłasci Pamponiji za dabratu jamu, što chiba nikoli ŭ žycci nie zdoleŭ by admović jejnaj prośbie, serca ŭ im raspłyvałasia.

Krasa jejnaja ŭpojvała jaho počuvy, budzilisia pažadanni, ale adnačasna pabojvaŭsia čymsia zniavažyć hetaje boskaje stvarennie; zjaŭlałasia niepaŭstrymanaja achvota hutarki pra jejnuju krasu, pra svoj podziŭ, i, karystajučy z bankietnaha homanu, prysunuŭsia da jaje bližej dy pačaŭ šaptać sałodkija luboščy — sardečnyja, miłahučnyja, upajajučyja, by vino. Dy ŭpajiŭ ža jaje. Pamiž čužych tut vydavaŭsia joj štoraz bližejšym, štoraz milejšym, ščyrejšym.

Supakojvaŭ jaje, abiacaŭ vyrvać z domu cezara; pryrakaŭ słužyć i apiekavacca joju. Kaliś u Aŭłaŭ hutaryŭ z joju tolki ahulna pra kachannie j ščascie, jakoje dać jano moža, ciapier ža pryznavaŭsia joj adkryta, što lubić jaje, što jana jamu najmilejšaja dy najdaražejšaja.

Lihija pieršy raz čuła takija słovy z mužčynskich vusnaŭ, i čym bolš słuchała, tym bolš ujaŭlała sabie, što niešta ŭ joj budzicca, by ad snu, što padpalvaje jejnaje niejkaje ščascie, u jakim biazmiernaja radasć miašajecca z biazmiernaj tryvohaj. Zaharelisia ščočki, zatrapiatała serca, vusny raschililisia by z podzivu. Bajałasia henych słoŭ, a ni za što nie chacieła ŭranić anivodnaha z ich. To spuščała, to padymała na Vinicija vočańki iskrystyja, bajazlivyja, pytajučyja, kazaŭ by — prosiačyja: «Havary jašče!» Homan, muzyka, pach kvietak dy vodar arabskaha kadzidła pačali znoŭ adurać jaje. Rymski abyčaj vymahaŭ pry stale na bankietach vyciahacca naŭzłokatku, ale doma Lihija zajmała miejsca miž Pamponijaj i małym Aŭłam, tut ža lažaŭ vobak jaje Vinić, małady, uradlivy, raskachany, haračy, dyk rabiłasia joj soramna, ale j raskošna. Avałodvała joju niejkaja sałodkaja zniamoha, młosnasć i samazabyccio, by jaki raskošny son jaje maryŭ.

Ale j na jaho pačała jejnaja blizkasć dziejać. Tvar zbialeŭ, nozdry chadzili, by ŭ kania arabskaha. Vidać, i jahonaje serca skakała pad škaratnaju tunikaj, bo ziachaŭ pryspiešna, a skazy zamirali jamu ŭ vusnach. I jon taksama pieršy raz byŭ tak pry joj. Dumki jamu pamutnieli, u žyłach adčuvaŭ połymia, jakoje nadaremna natužvaŭsia hasić vinom. Nie vino, ale jejny cudny tvar, jaje nahija ručańki dy dziavočyja hrudki, chvalujučyja pad tunikaj, i jejnaja postać, atulenaja biełymi chvandami piepluma, upajali jaho štoraz bolš. Urešcie nie ŭscierpieŭ, abniaŭ jaje ruku vyšej kostački, jak było ŭžo raz u Aŭłaŭ, i, ciahnučy jaje da siabie, pačaŭ šaptać dryžačymi hubami: — Ja ciabie lublu, Kalina… boskaja maja!..

— Mark, pusci, — baronicca Lihija.

A jon z vačyma pamutniełymi dalej: — Bahinia maja!.. Pakachaj mianie!..

Naraz adzyvajecca hołas Akte z druhoha boku Lihiji: — Cezar pahladaje na vas.

Vinicija parvała nahłaja złosć i na cezara, i na Akte. Słovy bo jejnyja zniščyli čar upajennia. Junaku nat i spahadny hołas vydavaŭsia dakukaju, dumaŭ bo, što Akte maniłasia znarok pierarvać im hutarku. Dyk, padniaŭšysia dy akinuŭšy vokam eksniavolnicu z-za plačej Lihiji, cyknuŭ: — Kažuć, što slepnieš, dyk jak ža možaš jaho dahledzieć?

A taja by z sumam adkazvaje: — Adnak ža jaho baču… Jon taksama blizaruki j abservuje vas praz škło.

Usio, što rabiŭ Neron, budziła čujnasć nat i najbližejšych jahonych, i Vinić ustryvožyŭsia j asieŭ — dy pačaŭ niaznačna kidać vokam u bok cezara.

Lihija, jakaja napačatku bankietu bačyła jaho, ad niasmiełasci, by praz jmhłu, a pasla, zachoplenaja Vinicijem, nie hladzieła na cezara zusim — ciapier taksama zviarnuła da jaho cikaŭnyja j adnačasna tryvožnyja vočy.

Akte praŭdu kazała. Cezar, nachiliŭšysia nad stałom dy pryžmuryŭšy adno voka, uzbrojenaje kruhłym šmarahdam, hladzieŭ na ich. Na chvilinu zrok jahony spatkaŭsia z vačyma Lihiji, i serca dziaŭčyny scisnuŭ žach. Kali za dziciačych hadoŭ byvała ŭ sicylijskaj vioscy Aŭła, staraja niania, jehipskaja niavolnica, raskazvała joj ab smokach z horskich nietraŭ, voś ža ciapieraka zdałosia joj: hladziać na jaje ziekra takoha smoka. Chapiła za ruku Vinicija, by spałochanaje dzicianio, a ŭ hałavu pačali nałazić raptoŭna spahudnyja zjavy. Dyk heta jon? Toj strašny dy ŭsiomahutny? Nie bačyła jaho nikoli, inakš sabie jaho ŭjaŭlała. Imahinavała sabie niejkaje ludajedskaje abličča z zakamianiełaju złosciu; tym časam tut uhledzieła vializnuju, asadžanuju na hrubieznym karku hałavu, strašnuju, praŭda, ale bolš smiešnuju, čym žachlivuju, padobnuju bo zdalok da hałavy dziciačaje. Tunika koleru amietystavaha, zabaronienaha zvyčajnym smiarotnikam, kidała siniavaty vodblesk na jahony šyroki karotki tvar. Vałasy mieŭ ciomnyja, modna ŭłožanyja na manier Atona ŭ čatyry rady puklaŭ. Barady nie nasiŭ, niadaŭna bo achviaravaŭ jaje Jovišu, za heta ŭvieś Rym składaŭ jamu padziaku, choć pacichu šaptaŭ sabie, što achviaravaŭ jaje z pryčyny rudoha koleru, jakim abrastaŭ uvieś jahony rod. Na čale jahonym, mocna vystupajučym nad brovami, było, adnak, štoś alimpijskaje. U nasuplenych brovach znać było sviedamasć vialikamahutnasci; ale pad henym čałom paŭboha miasciŭsia tvar małpy, pjanicy j kamiedyjanta, tvar pustahona, poŭny ŭsialakaje žady, nality, mima maładoha vieku, sałam, tvar chvaravity j pluhavy. Lihiji vydavaŭsia jon ahidnym, zładumnym.

Pasla pałažyŭ šmarahd i pierastaŭ hladzieć na jaje. Tady ŭhledzieła jahonyja pukatyja vočy, pryžmuranyja ad lišniaha sviatła, šklastyja, biazmysnyja, padobnyja da vačej miercviakoŭ.

Abiarnuŭšysia da Piatronija, spytaŭ: — Ci heta taja zakładnica, u jakuju zakachaŭsia Vinić?

— Taja, — adkazaŭ Piatroni.

— Jak zaviecca jejny narod?

— Lihi.

— Vinić uvažaje jaje za krasuniu?

— Ubiary ŭ žanočy pieplum sparachnieły pień aliŭny, dyk Vinić nazavie jaho pryhožym. Ale na tvajim tvary, o znaŭca niezraŭnany, prysud na jaje ŭžo čytaju. Nie patrabuješ jaho j ahłašać. Tak josć. Zasuchaja! Chudarlavaja! Istavietnaja makaŭka na tonieńkim sciburyku; a ty ž, boski esteta, ceniš u žančynie sam scibur, i tvaja praŭda — u try, u čatyry stołki praŭda! Samy tvarok jašče ničoha nie značyć. Ja mnoha pieraniaŭ ad ciabie, adnak tak mietkaha voka jašče nie maju… I hatoŭ pajsci ŭ zakład z Tulijem Senecyjem na jahonuju kachanku, što choć ciažka pry bankiecie, kali ŭsie lažać, mierać stan vokam, ty ŭžo sabie admieraŭ: «Zavuzkaja ŭ pajasnicy».

— Zavuzkaja ŭ kłuboch, — pacvierdziŭ z pryžmuranym vokam Neron.

Pa hubach Piatronija prabieh ledź prykmietny smiašok, a Tulij Senecyj, jaki zaniaty byŭ dasiul čaŭpnioju z Viestam, raskazvajučym pra svaje sny, zvaročvajecca da Piatronija i, choć nie viedaŭ, u čym reč, kaža: — Machluješ! Ja vieru cezaru.

— Dobra, — adkazaŭ Piatroni. — Ja cviardziŭ imienna, što ty maješ krošku rozumu, a cezar cvierdzić, što ty asioł biez damiešku… — Habet!^[22] — kaža Neron, smiajučysia j zviartajučy ŭniz vialiki palec ruki, jak heta robicca ŭ cyrkach na pahibiel hładyjataru, jaki atrymaŭ udar dy mieŭ być dabity.

Viestyn ža, dumajučy, što jdzie hutarka ŭsio jašče pra sny, adzyvajecca: — A ja vieru ŭ sny, i Seneka mnie kaliś kazaŭ, što jon taksama vieryć.

— Sniłasia mnie apošniaje nočy, byccam stałasia ja viastałkaju, — umiašałasia, pierahinajučysia praz stoł, Kalvija Kryspiniła.

U adkaz na heta Neron pačaŭ plaskać u dałoni, inšyja paŭtarali toje samaje, i za chvilinu navakoł razlahalisia ładki, Kryspiniła bo, kolkirazovaja razvodka, była viedamaj z svaje niečuvanaje raspusty ŭ cełym Rymie.

Ale jana, nie zasaromieŭšysia ani kroški, kazała: — I što ž? Usie jany staryja j brydkija. Adna Rubryja da ludziej padobna, i tak było b nas dzvie, choć i Rubryja maje rabaciennie letam.

— Dazvol, adnak, pračystaja Kalvija, — kaža Piatroni, — viastałkaju mahła ty stacca chiba tolki praz son.

— A kali cezar zahadaje?

— Uvieryŭ by, što zbyvajucca sny nat najdzivačniejšyja.

— Bo j spraŭdžajucca, — dakinuŭ Viestyn. — Razumieju ludziej, jakija nie vierać u bahoŭ, ale jak možna nie vieryć u sny?

— A varožby? — spytaŭ Neron. — Varažyli mnie kaliś, što Rym pierastanie isnavać, a ja panavaćmu nad cełym Uschodam.

— Sny i varožby — heta maje z saboju suviaź, — tałkuje dalej Viestyn. — Raz adzin prakonsuł, vialiki niedavierak, pasłaŭ niavolnika z apiačatanym listom da sviatyni Mopsa, jakoha nie dazvoliŭ adkryvać, kab zvierycca, ci bažok patrapić adkazać na pytannie, pastaŭlenaje ŭ liscie. Niavolnik praspaŭ u sviatyni, kab prysnić varožbny son, pasla viarnuŭsia j kaža tak: sniŭsia mnie jasny, jak sonca, junak, katory vymaviŭ mnie adno tolki słova: «Čornaha».

Prakonsuł, pačuŭšy heta, zbialeŭ i, zviartajučysia da svajich hasciej, roŭnych jamu niedavierkaŭ, skazaŭ: «Ci viedajecie, što było ŭ liscie?»

Tut Viestyn pierarvaŭ i, padniaŭšy čaru z vinom, pačaŭ pić.

— Dyk što było ŭ liscie? — dapytvajecca Senecyj.

— U liscie było pytannie: «Jakoha byka maju achviaravać: biełaha ci čornaha?».

Ale zacikaŭlennie, razbudžanaje raskazam, pierarvaŭ Vitelij, jaki, pryjšoŭšy na bankiet užo padpiŭšym, raskałasiŭsia nahła — biez nijakaje pryčyny — pustym smiecham.

— Čaho heta bočka łoju rahoča? — pytaje Neron.

— Smiech, bač, adroznivaje ludziej ad bydlat, — tłumačyć Piatroni, — a jon ža nie maje inšaje admietki, naprykład, ad parsiuka.

A Vitelij pierarvaŭ nahła smiech i, cmokajučy aslizłymi ad žyžki dy tłustasci hubami, pačaŭ taropicca na prysutnych tak, jak by ich nikoli pierad hetym nie bačyŭ.

Pasla padniaŭ svaju padobnuju da paduški dałoń dy adazvaŭsia chrypłym hołasam: — Zvaliŭsia mnie z palca rycarski piarscionak pa baćku.

— Jaki byŭ šaŭcom, — daskazaŭ Neron.

I Viteli znoŭ zajšoŭsia rohatu dy pačaŭ šukać zhuby ŭ… pieplumie Kalviji Kryspiniły.

Na heta Vatyni davaj piščać — prykidacca byccam pierapałochanaj žančynaj. Nihidyja ž, tavaryška Kalviji, maładaja ŭdava z dziciačym tvaram dy raspusnymi vačyma, uhołas padchvatvaje: — Šukaje taho, čaho nie zhubiŭ.

— Dy što na nivošta jamu nie prydasca, choć by j znajšoŭ, — dakončvaje paet Lukan.

Bankiet stanaviŭsia štoraz viesialejšym. Toŭpy niavolnikaŭ raznosili štoraz novyja stravy; z vialikich vazaŭ, napoŭnienych snieham dy abvitych zielenniu, štoraz časciej dastavali kratery roznych hatunkaŭ vina. Pili ŭsie ŭdoval. A zhary na stoł dy na biasiednikaŭ padaŭ ružovy doždž.

Piatroni pačaŭ, adnak, prasić Nerona, kab ciapier, kali hosci jašče nie panapivalisia, ušlachotniŭ bankiet svajoju piesniaj. Hosci padchapili choram prośbu, ale Neron pačaŭ adkazvacca. Nie pra samuju advahu tut raschodziłasia, choć zaŭsiody jaje było ŭ jaho niedachop. Bahi viedajuć, kolki kaštujuć jamu ŭsialakija vystupy… Nie adkazvajecca, praŭdu skazaŭšy, ad ich, treba ž bo što-niebudź zrabić dla mastactva, dyj kali Apałon nadaryŭ jaho hołasam, dyk nielha daraŭ božych marnavać. Razumieje navat, što heta ž josć jahony abaviazak adnosna dziaržavy. Ale siannia sapraŭdy niejki jon achrypły. Nočču kłaŭ sabie na hrudzi vałaviannyja ciažarki, ale j heta nie dapamahło… Padumoŭvaje ab vyjezdzie da Ancyjuma, kab addychnuć marskim pavietram… Ale pačaŭ malić jaho Lukan u imia mastactva j čałaviectva. Usie ž bo viedajuć, što boski paet i piajun ułažyŭ novy himn na česć Vieniery, u paraŭnanni z jakim Łukrecyjavy vyhladaje by skavytannie biełahubaha vaŭčaniaci. Tak dobry ŭładar nie pavinien zadavać mukaŭ takich svajim paddanym: «Nie budź lutym, cezaru!»

— Nie budź mučycielem! — adhuknulisia ŭsie siadziačyja bližej.

Neron razvioŭ rukami na znak, što zdajecca. Tady ŭsie raspramianieli radasciaj dy pačali zviartacca da jaho. Ale jon zhadaŭ paviedamić ab tym Papieji, što spiavacimie, prysutnym ža asviedčyŭ, što nie pryjšła jana na bankiet dziela peŭnaha niedamahannia; a tamu, što nijakaje lakarstva nie robić joj takoje palohki, jak jahonaja piesnia, dyk škada było b pazbavić jaje hetaje nahody.

Niezabaŭna zjaŭlajecca j Papieja. Vaładała jana dahetul Neronam, by paddanym, viedała, adnak, što ŭ spravach jahonaha «mastackaha samalubstva» žartavać z im nielha. Dyk zjaviłasia pryhožaja, moŭ bostva ŭbranaja, padobna jak Neron, u amietystavyja ŭbory, u pacierki z bujnych pierłaŭ, zahrablenychkaliś u Masynisy, załatavałosaja, sałodkaja i, pamima treciaha ŭžo zamužža, z dziavočym abliččam.

Vitajuć jaje vokličami, nazyvajučy «boskaj aŭhustaj». Lihija nikoli jašče nie bačyła takoje krasy, jana nie chacieła vieryć svajim vačam, viedama bo było, što Papieja Sabina josć adnoj z niahodniejšych žančyn na sviecie. Viedała ad Pamponiji, što jana daviała cezara da matkabojstva dy žonkabojstva, znała jaje z raskazaŭ Aŭłavych hasciej i słužby; čuła, što heta jejnyja statuji nočču ŭ horadzie razbivali; čuła ab napisach, jakija, pamima najstrašniejšych karaŭ, zjaŭlalisia ŭsciaž pasla nočy na scienach. I voś ciapieraka, kali hladzieła na henu asłaŭlenuju Papieju, uvažanuju praz chryscijan za ačałaviečannie zła j prastupku, vydavałasia joj, što tak tolki vyhladać moža anioł ci jaki niabiesny duch. Prosta nie mahła adarvać ad jaje vačej, a z vusnaŭ mimavoli vyrvałasia pytannie: — Ach, Marku, ci heta moža być?..

A jon, padahrety vinom i krychu jak by niezadavoleny z jejnaje na jaho niaŭvahi, havaryŭ: — Tak, jana pryhožaja, ale ty ŭ sto razoŭ pryhažejšaja. Kab ty tolki viedała, to b zakachałasia sama ŭ siabie, moŭ Narcys… Jana kupajecca ŭ małace aslic, a ciabie nie jnačaj Vienus vykupała ŭ svajim. Ty niasviedamaja, ocelle mi!..^[23] 1 Nie hladzi na jaje. Abiarni vočy da mianie, ocelle mi!.. Dakranisia vusnami henaj kružy vina, a pasla ja prytulu svaje da hetaha samaha miejsca… I prysoŭvaŭsia štoraz bližej, a jana pačała adsoŭvacca da Akte. Ale ŭ tym momancie zapanavała cišynia. Cezar ustaŭ. Mastak Dyjador addaŭ jamu lutniu, zvanuju «delta», druhi — Terpnas — jaki mieŭsia jamu akampanijavać, zbližyŭsia z instrumientam, zvanym «nablijum». Neron, abapioršy deltu ab stoł, padniaŭ vočy ŭharu, i za chvilinu zalahła ŭ tryklinijumie absalutnaja cišynia, parušanaja tolki cichusieńkim šoracham spadajučych zhary ružaŭ.

I pačaŭ piajać, a viarniej — spiešna j rytmična deklamavać svoj himn u honar Vienus pry vodhałasie dzvioch lutniaŭ. Ani hołas, choć krychu mutny, ani vierš nie byŭ błahi, dyk biednuju Lihiju pačało znoŭ turbavać sumlennie, himn bo, pamima vieličannia niačystaje pahanskaje Vieniery, vydavaŭsia až nadta pryhožym; dyj sam cezar z svajim łaŭrovym viankom na hałavie i ŭzniesienymi vačyma vyhladaŭ mienš strašnym i ahidnym, a dastajniejšym, čym na pačatku bankietu.

Biasiedniki adazvalisia hromam vopleskaŭ. Vodhuki «O niabiesny hołasie!» razlahalisia navakoł. Niekatoryja z žančyn zastyvali ŭ pozie z padniatymi rukami na znak zachaplennia nat pasla spievu, inšyja vycirali slozy. Va ŭsioj zali zahuło, by ŭ vułli. Papieja, nakłaniŭšy svaju załatavałosuju hałoŭku, prytuliła da vusnaŭ ruku Nerona i trymała jaje doŭha maŭkliva. A małady hrek Pifahor, cudnaje krasy junak, z jakim pazniej paŭprytomny ŭžo Neron zahadaŭ fłaminam dać sabie vianiec, cerymanijalna ŭpaŭ pierad im na kaleni. Ale Neron nieparušna hladzieŭ na Piatronija, pachvała jakoha pieradusim była žadanaj, dyk toj azvaŭsia: — Arfiej žaŭcieje z zajzdrasci horš, čym prysutny tut muzyka Lukan, a što da vierša, dyk škada, što nie horšyja, bo moža b lho było tady znajsci na ich pachvału prydatniejšyja słovy.

Lukan ani dumaŭ za heta hnievacca, naadvarot, kinuŭ vokam na Piatronija z udziačnasciu i, nibyta nachmuryŭšysia, pačaŭ marmytać: — Praklataja dola sudziła mnie žyć adnačasna z takim paetam, astaŭsia b čałaviek u ludziej u pamiaci dy na Parnasie, a tak zniknie, by taja hazoŭka pry soncy.

Piatroni, adnak, jaki mieŭ hodnuju podzivu pamiać, pačaŭ paŭtarać ustupy z himnu, cytavać asobnyja vieršy, adznačać dy razbirać udalejšyja skazy. Lukan, byccam zabyŭšysia ab zajzdrasci z pryčyny čaru paeziji, paturaŭ jahonym słovam dy zachaplenniam. Voblik Nerona zajasnieŭ adčucciom pustoje dy hłupaje raskošy. Sam padsulaŭ im vieršy byccam pryhažejšyja, a ŭrešcie paddavaŭ paciechi j advahi byccam sumnamu Lukanu, bo choć čałaviek tym astajecca, kim urodzicca, to adnakava ž česć, addavanaja praz ludziej Jovišu, nie vyklučaje česci j inšym bahom.

Potym ustaŭ, kab adviesci Papieju, jakaja sapraŭdy niedamahała j chacieła adyjsci. Biasiednikam usio ž dazvoliŭ sadzicca, paciašajučy, što nieŭzabavak vierniecca. I praŭda, cieraz momant viarnuŭsia, kab u adurajučym kadzidłami dymie lubavacca dalejšymi vidoviščami, jakija jon sam, Piatroni abo Tyhelin pryhatavali na bankiet.

Znoŭ čytali vieršy, słuchali dyjałohaŭ, u jakich pustaja čaŭpnia zastupała razumny humar. Pasla słaŭny mimik Parys pradstaŭlaŭ pryhody Ijony, Inachavaj dački. Hasciam, asabliva Lihiji, nie pryvykšym da henych vidoviščaŭ, zdavałasia ŭsio cudami dy čarami. Parys rucham cieła j ruk vytvaraŭ takija rečy, jakija, kazaŭ by, u tancu vykazać było niemahčyma. Dałoni jahonyja zamucili pavietra, nahaniajučy byccam sviatlistuju chmaru, žyvuju, poŭnuju dryhotaŭ, luboščaŭ, achaplajučuju, mlejučy, dziavočy stan uzdryhany spazmami raskošy. Hena byŭ žyvy abraz, nie taniec, abraz jasny, adsłaniajučy tajnicy kachannia, čaroŭny biessaromny abraz. A kali na kancy jaho ŭvajšli karybanty j pačali pad muzyku cytraŭ, flejtaŭ, cymbałaŭ dy bubiancoŭ z siryjskimi małoduchnami bachičny taniec, poŭny dzikaha vierasku j dzičejšaje šče raspusty — Lihiji zdałosia, što palić jaje žyvy ahoń, što piarun zara ŭdaryć u heny dom, abo sklapiennie zavalicca na hałovy bankietnikaŭ… Ale z załatoha nievadu, raspiataha pad sklapienniem, padali tolki ružy, a paŭpjany Vinić šaptaŭ joj: — Spatkaŭ ja ciabie ŭ Aŭłaŭ pry vadalivie j pakachaŭ. Svitała ranicaju, i ty dumała: nichto nie bačyć. Ja, adnak, ciabie bačyŭ… I baču ciabie takoju dasiannia, choć zakryvaje mnie ciabie hety pieplum. Skiń pieplum, jak Kryspiniła. Bačyš! Bahi j ludzi šukajuć kachannia. Niama aproč jaho na sviecie ničoha! Prytuli hałoŭku mnie da hrudziej dy zaplušč vočańki.

A joj serca až vyskakvała. Zdavałasia joj, lacić u niejkuju propasć, a toj Vinić, što niadaŭna vydavaŭsia joj tak blizkim i peŭnym, zamiest ratavać, ciahnie jaje tudy. Parvaŭ žal na jaho. Pačała znoŭ bajacca i taho bankietu, i siabie samoje. Niejki hołas, moŭ Pamponiji, čuła ŭ dušy: «Lihija, ratujsia!» — ale štoś padkazvała joj adnačasna, što byccam užo zapozna, dy kaho aviejeła padobnaje połymia, chto ŭsie dzieji padobnaha bankietu bačyŭ, u kim serca tak skakała, jak u joj, słuchajučy słovy Vinicija, dy kaho prajmali takija dryhoty, jak prajmali jaje padčas prytulannia — toj užo prapaŭ, toj užo biez ratunku. Pačało joj rabicca młosna. Časami zdavałasia joj, što abamleje, i pasla staniecca niešta strašnaje. Viedała, što nikomu nie možna ŭstać, pakul nie padymiecca cezar, ale biez jaho jana ŭžo ŭstać nie ŭzdužaje.

Tym časam da kanca bankietu było jašče daloka. Niavolniki padnosili ŭsciaž novyja stravy, napaŭniali kružy vinom, a pierad stałom, ustaŭlenym u formie padkovy, zjavilisia dva siłačy, kab paciešyć hasciej barukanniem.

I ŭmih pačali barukacca. Mahutnyja, bliščastyja ad alivy muskuły skłubilisia ŭ vadnu bryłu, až kosci pačali traščać dy skryhitać skivicy. Čas ad času čutny byli hłuchija ŭdary ichnich stupoŭ ab prytresienuju šafranam padłohu, to znoŭ zastyvali ŭ zajadłaj skamianiełasci, moŭ vykananaja z kamienia mastackaja hrupa. Vočy rymlan z lubasciu sladzili jhru napružanych chrybtoŭ, łydak i plečukoŭ. Dy nie doŭha tryvała zmahannie, bo nastaŭnik škoły hładyjataraŭ Kraton niezdarma ličyŭsia najmacniejšym u dziaržavie čałaviekam. Praciŭnik jahony chutka zaziachaŭsia, pačaŭ chrapci, potym sčarnieŭ na tvary, urešcie chłysnuŭ praz rot kryvioju i abvis.

Hromy vopleskaŭ ukaranavali zmahannie, a Kraton, pastaviŭšy stupu na plačach pakananaha dy ŭziaŭšysia pad boki z vidam tryŭmfatara, vadziŭ vokam pa zali.

Uvajšli pasla hetaha pradstaŭlacieli zviarat i hałasoŭ ichnich, bałaŭniki j błazny, ale na ich mała ŭžo zviartali ŭvahu, vino bo ŭžo maročyła vočy hladzielnikaŭ. Bankiet pastupova pieratvaraŭsia ŭ prajdackuju papojku. Siryjskija bachantki palezli za stały. Muzyka zmianiłasia ŭ biazładny dziki brazh cytraŭ, lutniaŭ, armianskich cymbałaŭ, jehipskich cytraŭ dy trub, a chto žadaŭ pačać hutarku, dyk vyŭ na muzykantaŭ, kab išli preč. Pavietra, pierasyčanaje pacham kvietak, vodaram alivy, jakoju pryhožyja dzietańki skraplali biasiednikam nohi, bo pavietra, nasyčanaje ludskim potam i šafranam, pačynała až dušyć. Pryćmilisia lampy, pakryvilisia vianki na hałovach, tvary pabladnieli dy papacieli.

Viteli pakaciŭsia pad stoł. Nihidyja, abnažyŭšysia da pajasnicy, prytuliła svaju dziacinavatuju hałavu da hrudziej Lukana, a toj, nie mienš pjany, pačaŭ zdźmuchvać z jejnych vałasoŭ załatuju pudru, vyviernuŭšy z uciešlivasci vočy ŭharu. Viestyn uporysta paŭtaraŭ dziesiaty mo ŭžo raz adkaz Mopsa na prakonsułaŭ list, a Tulij, biazbožnik, tryzniŭ, čchajučy: — Bo kali sfera Ksenafonesa kruhłaja, dyk takoha boha, viedaješ, možna kacić pierad saboj nahoju, moŭ bočku.

Na heta Damicyj, stary šelma i danoščyk, aburyŭsia i z aburennia na takuju čaŭpniu abliŭ sabie tuniku falernam. Jon zaŭsiody ŭ bahoŭ vieryŭ. Ludzi kažuć: Rym zhinie, dy josć nat takija, jakija pierakanany, što ŭžo hinie. Peŭna!.. Ale tamu tak dziejecca, što moładź nie maje viery, a biez viery niama j cnoty. Zabyvajuć taksama j pra daŭniejšyja surovyja zvyčaji, a nikomu j u hołaŭ nie pryjdzie, što epikurejizm nie ŭ zmozie budzie procistavicca barbarstvu. Daremnaja hutarka! Jon ža kajecca, što dažyŭ takich časaŭ dy što lakarstva ad markotlivasci zmušany voś šukać u bankietach.

Heta vymaviŭšy, pryharnuŭ da siabie siryjskuju bachantku i biazzubymi hubami pačaŭ całavać jaje šyju j plečy. Bačačy heta, konsuł Rehuł pačaŭ rahatać i, načupyryŭšy prycharošanuju ŭ vianok łysinu, pytaje: — Chto kaža, što Rym hinie?.. Dreń!.. Ja, konsuł, najlepš viedaju… Videant consules!..^[24] Tryccać lehijaŭ starožyć našuju pax romana!..^[25] Tut padniaŭ kułak dy davaj kryčać na cełuju zalu: — Tryccać lehijaŭ!.. Tryccać lehijaŭ!.. Ad Brytaniji da hranicy partaŭ!..

Ale raptoŭna apamiataŭsia i, ustaviŭšy ŭ łob palec, papraviŭ: — A badaj što j tryccać dzvie… I asunuŭsia pad stoł dy pačaŭ addavać nazad jazyki fłaminhaŭ, piečanyja ryžki, marožanyja hryby, žamiaru na miodzie, rybu, miasa i ŭsio, što jeŭ ci piŭ.

Damicyja, adnak, nie supakojiła kolkasć lehijaŭ, harantujučych rymski mir: — Nie, nie! Rym prapadzie, bo zhinuła viera j surovyja zvyčaji! Zhinie Rym, a škada! Žyccio bo josć, adnak, pryjemnaje, cezar łaskavy, vino dobraje… Oj, škada, škada!..

I, utuliŭšy hołaŭ u łapatki siryjskaje bachantki, raspłakaŭsia: — Što tam žyccio zahrobnaje!.. Achiles praŭdu kazaŭ, što lepš być parabkam u padsoniečnym sviecie, čym panavać u kimeryjskich prastorach. Dyj to pytannie, ci isnujuć jakija bahi, bo ž biazvierje hubić moładź.

Lukan tym časam razdźmuchaŭ uvieś pył z vałasoŭ Nihidyi, jakaja ad pjanasci zasnuła. Pasla zniaŭ pieraviasły zialonaje poŭsci z vazaŭ vobak dy abkruciŭ imi zasnuŭšuju, a dakanaŭšy heta, rassmiajanym dy pytajučym vokam vadziŭ pa prysutnych. Potym i sam ubraŭsia ŭ zieleń, pryhadvajučy byccam z pierakananniem: — Ci ž ja čałaviek? Ja faŭn… Piatroni nie byŭ pjany, zatoje Neron, jaki spačatku mała piŭ, škadujučy svajho «niabiesnaha» hałaska, pad kaniec pierakidaŭ čaru za čaraj, pakul nie ŭpiŭsia. Chacieŭ nat dalej piajać svaje vieršy, hetym razam hreckija, dy, na žal, zabyŭ ich i praz pamyłku zapiajaŭ piesieńku Anakreonta. Akampanijavaŭ jamu Pifahor, Dyjador i Terpnas, ale kinuli, bo nie ŭdavałasia. Neron zamiest taho pačaŭ zachaplacca, jak znaŭca i esteta, čaroŭnaju ŭradlivasciu Pifahora dy całavać jahonyja ruki. Tak pieknyja ruki jon bačyŭ tolki kaliś… u… niekaha… I, pryłažyŭšy dałoń da mokraha čała, pačaŭ sabie prypaminać. Naraz žachnuŭsia: — Aha! U maci! U Ahrypiny!..

I nahła apanavali jaho žudasnyja krozy.

— Kažuć, jana brodzić nočču miesiačnaju pa mory, kala Bajaŭ i Baŭli.

Bolš ničoha, tolki chodzić, chodzić, by čaho šukaje. A jak zblizicca da łodki, dyk pahladzić dy adyjdzie, ale rybak, na jakoha hlanuła, pamiraje.

— Ništo sabie tema, — adzyvajecca Piatroni.

Viestyn, šyju vyciahnuŭšy, jak žuraviel, tajomna šaptaŭ: — Nie vieru ŭ bahi, zatoje vieru ŭ duchi — oj!

Ale Neron nie zvažaŭ na ichnyja słovy i havaryŭ dalej:

— Ja ž i lemuralijaŭ adpraviŭ. Nie chaču ahladać jaje! Hena voś užo piaty hod.

Ja musiŭ, musiŭ jaje stracić, bo nasłała na mianie pahubnika, i kali b jaje byŭ nie ŭpiaredziŭ, nie čuli b siannia majich piesniaŭ.

— Dziakujem tabie, dziakujem ad imia horadu dy svietu! — kryčaŭ Damicyj Afer. — Vina! I chaj udarać u tympany!

Homan padniaŭsia znoŭ. Lukan, uvieś u zieleni, chočučy jaho pierakryčać, ustaŭ dy pačaŭ harłanić: — Ja nie čałaviek, ja faŭn, i žyvu oś u lesie! Ee… cho…ooo!

Spiŭsia ŭrešcie cezar, spilisia mužčyny j žančyny. Vinić nie mienš byŭ pjany za inšych, a ŭ dadatku, vobak žady, budziłasia ŭ im achvota da sprečki, heta zdarałasia jamu zaŭsiody, kali pierabiraŭ mieru. Pabladnieła jahonaje čarniavaje abličča, a jazyk u rocie ŭžo kałom stanaviŭsia, jak chacieŭ hołasna skazać: — Daj hubki! Daj uzaŭtra, usio roŭna!.. Davoli hetaha! Cezar uziaŭ ciabie ad Aŭłaŭ i padaryŭ mnie, zrazumieła? Zaŭtra na zmroku pryšlu pa ciabie, zrazumieła?.. Cezar pierad zabranniem ciabie mnie abiacaŭ… Ty musiš być majoju! Daj hubki! Nie da zaŭtra ž čakać… Daj chutka, daj!

Dy abniaŭ jaje, ale Akte pačała jaje baranić, dyj sama jana baraniłasia, jak mahła, čuła bo hibiel. Ale daremna namahałasia abiedzviuma rukami zniać z siabie jahonuju biezvałosuju ruku, daremna žałaslivym i tryvožnym hałaskom maliła jaho, kab adkasniŭsia, kab zžaliŭsia nad joju. Pierasyčanaje vinom dychannie ablivała jaje štoraz bližej, a tvar jahony zbližaŭsia da jejnaha tvaru. Nie toj užo heta byŭ Vinić, što daŭniej, byŭ to pjany luty satyr, nahaniajučy na jaje žach i abrydu.

Siły, adnak, jejnyja słabieli. Darma adchilałasia, chavała tvar, kab abaranicca ad jahonaha całunku. Jon sarvaŭsia, schapiŭ jaje ŭ abiedzvie ruki, pryciahnuŭ da siabie hołaŭ dy pačaŭ rasciskać, sapučy, jejnyja zbialełyja vusny svajimi vusnami.

Ale ŭ toj ža momant niejkaja strašennaja siła adharnuła jaho ruki z jejnaje šyi tak lohka, jak by toje byli dziciačyja ruki, a jaho adsunuła na bok, by suchuju bylinku ci kvoły listok. Što stałasia? Vinić pracior asłupiełyja vočy i bačyć nad saboju mahutnuju postać liha, zvanaha Ursusam, jakoha bačyŭ u Aŭłaŭ. Lih stajaŭ spakojna i tolki hladzieŭ na Vinicija tak dzivosna, što maładomu čałavieku až kroŭ zamirała ŭ žyłach, pasla ŭziaŭ na ruki svaju kniazioŭnu i miernym cichim krokam vyjšaŭ z tryklinijuma.

Akte ŭ toj ža chvilinie vyjšła za imi.

Vinić na mih voka strymaŭsia, by skamianieły, pasla schapiŭsia j pabieh da dzviarej.

— Lihija! Lihija!..

Ale haračka, zdumlennie, zakatnasć dy vino padciali jamu nohi. Pasłaniŭsia raz, druhi, dy, chapiŭšy za ruki adnu z bachantak, pačaŭ pytać, marhajučy vačyma: — Što stałasia?

A jana padsunuła jamu čaru z vinom, zaachvočvajučy z rassmiajanymi pamutniełymi vačyma: — Pi!

Vinić vypiŭ dy zvaliŭsia z noh. Bolšaja častka hasciej lažała ŭžo pad stałom, inšyja chadzili pjanym krokam pa tryklinijumie, inšyja spali na sofach stałovych, chrapučy dy adkazvajučy zlišak vina, a na pjanych konsułaŭ i sienataraŭ, na pjanych rycaraŭ, paetaŭ, filazofaŭ, na pjanyja tancorki j patrycyjanki, na ceły heny sviet, jašče ŭsioŭładny, ale ŭžo biazdušny, uvienčany j raspusny, ale ŭžo zhasajučy, z załatoha nievadu, raspiataha ŭhary, padali dy padali ŭsciaž ružy.

VIII

Ursusa nichto nie zatrymaŭ, nichto nie spytaŭsia nat, što robić. Tyja hosci, jakija nie lažali pad stałom, nie pilnavalisia ŭžo svajich miejscaŭ, dyk słužba, bačačy vialihura, niasučaha na rukach bankietnicu, dumała, heta jaki niavolnik vynosić pjanuju svaju spadaryniu. Dyj Akte jšła z imi, jejnaja prysutnasć addalała ŭsialakija padazrenni.

Takim čynam vyjšli z tryklinijuma ŭ sumiežnuju kamoru, a adtul na halareju, što viała ŭ pamieškannie Akte.

Lihija była tak zniamožanaj, što až lahła, by miortvaja, na rukach Ursusa.

Ale kali acviaroziła jaje čystaje chałodnaje pavietra, raspluščyła vočy. Na dvary ŭžo svitała. Idučy kalumnadaj, niezabaŭna zviarnulisia ŭ bočny portyk, što vychodziŭ nie na panadvorak, ale na pałacavyja aharody, dzie vierchaviny pinijaŭ i cyprysaŭ rumianilisia ŭžo ad ranniaj zarnicy. U henaj častcy hmachu było pusta, i adhałossie muzyki dy bankietny homan ledź da ich dachodzili. Lihiji zdavałasia, što jaje vyrvali z piekła j vyniesli na jasny božy sviet. Było adorak štości pa-za henym ahidnym tryklinijumam. Było nieba, zarnica, sviatło j cišynia. Dziaŭčo naraz pačało płakać i, tulačysia da vołata, prasicca: — Damoŭ, Ursuska, damoŭ, da Aŭłaŭ!..

— Pojdziem! — paciašaŭ Ursus.

A tym časam zajšli ŭ mały atryjum, što naležaŭ da pamieškannia Akte. Tam Ursus pasadziŭ Lihiju na marmurovaj łaŭcy voddal vadalivu. Akte pačała jaje supakojvać dy zaachvočvać da supačynku, zapeŭnivajučy, što tym časam ničoha nie pahražaje, bo pjanyja biasiedniki pasla bankietu spacimuć da viečara. Ale Lihija doŭha šče nie mahła supakojicca i, utuliŭšy ŭ dałoni tvar, jahliła pa-dziciačamu: — Dadomu, da Aŭłaŭ!..

Ursus byŭ hatovy. La bramaŭ, praŭda, stajić straža, ale jon projdzie.

Stražniki nie zatrymoŭvajuć vychodziačych. Pierad lukam rojacca lektyki.

Ludzi pačnuć vychodzić kučami. Nichto ich nie zatrymaje. Vyjduć razam z natoŭpam i pojduć prosta dadomu. Dyj što jamu! Jak kniazioŭna choča, tak pavinna być. A na što ž jon tut.

A Lihija nie ŭcichała: — Tak, Ursuska, vyjdziem.

Ale Akte dumała za ich abajich. Vyjduć! Tak! Nichto ich nie zatrymaje. Ale z domu cezara ŭciakać nie možna. Chto na heta advažycca, abražaje majestat jahony.

Vyjduć, ale viečaram centuryjon z vajackim addziełam pryniasie prysud smierci Aŭlusu, Pamponiji Hrecynie, a Lihiju zabiare nazad u pałac, i tady ŭžo niama joj ratunku. Kali Aŭły prymuć jaje ŭ svoj dom, smierć dla ich nieminučaja.

Lihija j ruki apusciła. Niama rady. Pierad joju była zhuba Płaŭtaŭ abo jejnaja. Idučy na bankiet, mieła nadzieju, što Vinić i Piatroni vyprasiać jaje ŭ cezara dy addaduć Pamponiji, a ciapier užo viedała, što heta jany nabuchtoryli cezara, kab zabraŭ jaje ad Aŭłaŭ. Niama rady. Cud chiba moh by vyrvać jaje z hetaj proćmy. Cud i Božaja moc.

— Akte, — adazvałasia rospačna, — ci čuła ty, što kazaŭ Vinić: jamu cezar mianie padaryŭ, i siannia ŭviečary pryšle niavolnikaŭ dy zabiare mianie ŭ svoj dom?

— Čuła, — pacvierdziła Akte.

I, razvioŭšy rukami, zamoŭkła. Rospač Lihiji nie ŭzvarušyła jaje. Jana ž bo sama była kachankaju Nerona. Serca jejnaje, choć dobraje, nie ŭmieła hłyboka adčuć ahidy takich adnosinaŭ. Jak byłaja niavolnica, zanadta zžyłasia z pravam niavoli, dyj, akramia taho, kachała j dahetul Nerona. I kali b schacieŭ viarnucca da jaje, praciahnuła b da jaho ruki, jak da ščascia. Razumiejučy ciapier jasna, što Lihija abo musić stać kachankaju maładoha prystojnaha Vinicija, abo vystavić siabie j Aŭłaŭ na zhubu, prosta nie ciamiła, jak dziaŭčyna mahła chistacca.

— U domie cezara, — adazvałasia pa chvilinie, — nie było b tabie biespiačniej, čym u domie Vinicija.

I ŭdum joj nie pryjšło, što, choć havaryła praŭdu, słovy jejnyja aznačali: «Zhadzisia z dolaj i stańsia paluboŭnicaj Vinicija». Ale Lihiju, na vusnach jakoje šče nie zastyli jahonyja pochatnyja, moŭ žar palučyja całunki, na samy ŭspamin zalivała ad soramu kroŭ.

— Nikoli! — adazvałasia burliva. — Nie zastanusia ni tut, ni ŭ Vinicija, nikoli!

Akte zdziviła hetaje ŭzburennie: — Niaŭžo, — spytała, — Vinić tabie taki nialuby?

Lihija nie mahła adkazać, znoŭ pačała płakać. Akte prytuliła jaje da hrudziej dy pačała ŭciašać. Ursus ciažka sop i zaciskaŭ kułaki: jon mocna lubiŭ svaju kniazioŭnu i nie moh spakojna hladzieć na jejnyja slozy. U jahonym lihijskim paŭdzikim sercy ŭzdymałasia achvota viarnucca ŭ zalu, zadavić Vinicija, a kali treba, dyk i cezara; bajaŭsia, adnak, svaje spadaryni, nie budučy peŭnym, ci hetki ŭčynak, jaki adrazu pakazaŭsia jamu prostym, byŭ by adpaviednym dla vyznaŭcy Baranka ŭkryžavanaha.

Akte, utuliŭšy Lihiju, pačała znoŭ pytać: — Niaŭžo jon tabie taki nienavisny?

— Nie, — apraŭdvałasia Lihija, — nielha mnie jaho nienavidzieć, ja chryscijanka.

— Viedaju, Lihijka. Viedaju taksama z listoŭ Paŭła z Tarsu, što vam niamožna ani zhańbicca, ani bajacca bolš smierci, čym hrachu, ale skažy mnie, ci tvaja navuka dazvalaje vyklikać smierć?

— Nie.

— Dyk jak ža možaš sciahać pomstu cezara na dom Aŭlusaŭ?

Maŭčannie. Biazdonnaja proćma adkryłasia znoŭ pierad Lihijaj. A maładaja vyzvolnica tałkavała dalej: — Pytajusia, bo mnie škada ciabie i škada dobraje Pamponiji, Aŭła dy ichniaha dziciaci. Ja nie ad siannia žyvu ŭ hetym domie j viedaju, čym pachnie cezaravy hnieŭ. Nie! Vy nie možacie ŭciakać adhetul. Pierad taboju adna daroha: prasić Vinicija, kab ciabie addaŭ nazad Pamponiji.

Ale Lihija absunułasia na kaleni, kab prasić kaho inšaha. Ursus niezabaŭna taksama ŭklenčyŭ, i aboje pačali malicca ŭ cezaravym domie na ranniaj zarnicy.

Akte pieršy raz uhledzieła takuju malitvu i nie mahła vačej adarvać ad Lihiji, abiarnutaj da jaje profilem, z padniesienaj hałavoju i rukami dy zahledžanaj u nieba, jak by čakajučy adtul ratunku. Zaranica abliła sviatłom jaje ciomnyja vałasy j bieły pieplum, adbivajučysia ŭ zrenkach, i ŭsia ŭ blasku sama vyhladała by sviatło. U prybledłym jejnym tvary, u raschilenych vusnach, u padniatych rukach dy vačach značna była niejkaja nadziamnaja ekstaza. I Akte ciapieraka zrazumieła, čamu nie moža stacca ničyjoju nałožnicaj. Pierad kolišniaju paluboŭnicaju Nerona jak by adkryŭsia ražok zusim inšaha svietu, čym toj, da jakoha pryzvyčajiłasia. Zumiełasia, hledziačy na henuju malitvu ŭ tym domie złačynstva j hidoty. Niadaŭna zdavałasia joj — niama dla Lihiji ratunku, a ciapier pačała vieryć i spadziavacca čahoś niezvyčajnaha, što pryjdzie niejki ratunak, pryjdzie tak mahutny, što j sam cezar jamu nie zdoleje supracivicca, što z nieba syjdzie niejkaje vojska na pomač dziaŭčynie, abo sonca padsciele pad jaje kasuli i paciahnie da siabie. Čuła ŭžo pra mnohija cudy miž chryscijanami j dumała ciapier, što ŭsio heta, vidać, praŭda, kali tak molicca Lihija.

A Lihija ŭstała ŭrešcie z tvaram, raspramienienym nadziejaj. Ursus padniaŭsia taksama i, prykulnuŭšy la łaŭki, uhladaŭsia ŭ svaju spadaryniu, čakajučy słova.

Vočy jejnyja pamutnieli, i pa xvilinie-druhoj vialikija slaziny pačali kacicca pa tvary.

— Chaj Boh scieraže Pamponiju j Aŭła, — prahavaryła. — Nie možna mnie sciahać na ich pahuby, dyk nie ŭbaču ich bolej.

Pasla čaho zviarnułasia da Ursusa i pačała tałkavać jamu, što jon adziny zastaŭsia joj ciapier na sviecie, što musić jon być joj ajcom i apiakunom. Nie mohuć šukać prytulišča ŭ Aŭłaŭ, bo sciahnuli b na ich hnieŭ cezara. Ale nie moža taksama zastavacca jana ni ŭ domie cezara, ni ŭ Vinicija. Dyk chaj Ursus voźmie jaje, vyviedzie z horadu dy schavaje dzie-niebudź, kab nie znajšoŭ ni Vinić, ni słuhi jahonyja. Jana ŭsiudy pojdzie za im choć by j za mora, za hory, da barbaraŭ, dzie nie čutno rymskaje imia, kudy ŭłada cezara nie siahaje. Chaj biare jaje dy ratuje, bo jon adzin tolki ŭ jaje zastaŭsia.

Lih byŭ hatovy i na znak posłuchu nachiliŭsia, abniaŭ jejnyja nohi. Na tvary Akte, jakaja spadziavałasia cudu, malavałasia rasčaravannie.

Hetulki ŭsiaho spryčyniła hetaja malitva? Uciačy z doma cezara, heta znača dapuscicca prastupku abrazy majestatu, jakaja nieminuča budzie pomščana, i kali b nat Lihiji ŭdałosia schavacca, to cezar pomscicca nad Aŭłami. Kali choča ŭciakać, chaj uciakaje z domu Vinicija. Tady cezar, jaki nie cikavicca čužymi spravami, moža, nat nie zachoča dapamahać Viniciju ŭ pošukach, a ŭ kožnym vypadku nie budzie prastupku abrazy majestatu.

Ale Lihija tak i dumała. Aŭlusy nie buduć nat viedać, dzie jana, nat Pamponija. Uciače, adnak, nie z domu Vinicija, tolki z darohi. Jon u pachmiełli pryznaŭsia joj, što ŭviečar pryšle pa jaje svajich niavolnikaŭ. Havaryŭ praŭdu, jakoj chiba ž nie adkryŭ by pry cviarozasci. Vidać, jon sam abo, moža, pospał z Piatronijem bačylisia pierad bankietam z cezaram i vykučyli ŭ jaho słova, što nazaŭtra viečaram jaje addaduć. A kali b siannia zabylisia, to pryšluć pa jaje ŭzaŭtra. Ale Ursus jaje adratuje. Pryjdzie, vyniasie jaje z lektyki, jak vynies z tryklinijuma, i pojduć u sviet. Ale što Vinić moža prysłać vielmi mnoha niavolnikaŭ, dyk Ursus pojdzie zaraz da biskupa Linusa pa radu i pomač. Biskup paškaduje jaje, nie pakinie jaje ŭ rukach Vinicija i pašle chryscijan z Ursusam na ratunak. Adbiaruć jaje dy ŭciakuć, a pasla Ursus patrapić vyviesci jaje z horadu dy schavać dzie ad rymskaje siłamocy.

I pačała rumianicca dy ŭsmichacca. Lha napoŭniła jaje znoŭ, byccam nadzieja ratunku zmianiłasia ŭžo ŭ dziejsnasć. Naraz kinułasia na šyju Akte i, pryłažyŭšy svaje pryhožańkija vusny da jejnaha tvaru, pačała šaptać: — Ty nas nie zdradziš, Akte, praŭda?

— Na cień matki maje, — adkazvaje vyzvolnica, — nie zdradžu vas, prasi tolki svajho Boha, kab dapamoh Ursusu ciabie adabrać.

Błakitnyja dziciačyja vočy vialihura hareli ščasciem. Prydumać bo jon nie patrapiŭ ničoha, choć łamaŭ hołaŭ, ale takuju reč dyk jon patrapić. Udzień ci ŭnačy, jamu ŭsio roŭna!.. Pojdzie da biskupa, bo biskup, što treba rabić i čaho nie treba, čytaje ŭ niebie. Ale chryscijan dyk i tak patrapiŭ by sabrać. Ci ž mała jon maje znajomych i niavolnikaŭ, i hładyjataraŭ, i volnych ludziej, i na Subury dy za mastami. Sabraŭ by tysiaču dy dzvie. I adbiare svaju kniazioŭnu, a vyviesci jaje z miesta taksama patrapić. Pojdzie choć by na kaniec svietu, choć by j tudy, adkul rodam, dzie nichto j nie čuŭ pra Rym.

Tut pačaŭ zadumienna natužvać pozirk, byccam chacieŭ dahledzieć niešta minułaje, dalokaje, pasla adazvaŭsia: — U bor? Ech, bor ty, bor rodny!..

Ale zaduma chutka prajšła. Voś pojdzie zaraz da biskupa, a ŭviečary ŭžo z jakoju sotniaju čakacimie na lektyku. I choć by jaje niesli nie tolki niavolniki, ale nat i pretoryjanie! Lepš nikomu tady nie padsoŭvacca da jahonych kułakoŭ, choć by ŭ žaleznym ryštunku… Bo ci žaleza takoje ŭžo mocnaje? Jak dobra haknuć u žaleza, dyk hałava pad im i nie vytrymaje.

Ale Lihija z vialikaj dy dziciačaj pavahaj padniała palec: — Ursus! «Nie zabivaj!» — pryhraziła.

Lih pryłažyŭ svaju, padobnuju da doŭbni, ruku da patylicy i pačaŭ turbotliva pacirać karak. Adnak jon musić jaje adabrać… soniejka svajo… Sama ž kazała, što ciapier jahonaja čarha… Budzie staracca, kolki maha. A kali b što zdaryłasia niechacia?.. Treba ž bo jaje adabrać! Nu a kab što jakoje, dyk jon užo tak budzie pakutavać, tak niavinnaha Baranka pieraprašać, što jon zlitujecca nad im, niebarakam… Jon ža Baranka nie chacieŭ abrazić, adno biada, što takuju ciažkuju maje ruku… Hłybokaje rasčulennie malavałasia na jahonym tvary, ale, maniŭšysia jaho schavać, pakłaniŭsia j kaža: — Dyk ja jdu da sviatoha biskupa.

Akte, abniaŭšy Lihiju, pačała płakać… Jašče raz ujaviła sabie, što josć niejki inšy sviet, u jakim nat pry ciarpienni josć bolej ščascia, čym uva ŭsich zbytkoŭnasciach dy roskašach cezaravaha domu, jašče raz pračynilisia pierad joju niejkija dzviery da sviatła, ale adnačasna pačuła, što jana nie hodnaja praz ich prajsci.

IX

Lihija škadavała Pamponiji Hrecyny, jakuju lubiła ŭsioj dušoj, i škadavała ŭsiaho domu Aŭłaŭ, adnak ciažkaja tuha prajšła. Adčuvała nat u dumkach peŭnuju sałodkasć, što dla svaje voś praŭdy prysviačaje dastatak, vyhodu dy jdzie ŭ niaviedamaje badziačaje žyccio. Moža, było ŭ hetym krychu dziciačaje cikavasci: jakoje budzie toje žyccio niedzie ŭ dalokaj staroncy, siarod barbaraŭ dy dzikich zviaroŭ; było ŭsio ž tki bolš hłybokaje j nadziejnaje viery, što tak pastupajučy, vykonvaje volu Boskaha Vučyciela, i što ad hetaje pary sam budzie pilnavać jaje, jak viernaha j pasłuchmianaha dziciaci. A tady što ž joj błahoha moža stacca? Kali pryjdzie jakoje hora, to jana pieracierpić jaho ŭ imia Jahonaje. Pryjdzie niespadziavanaja smierć, to jon zabiare jaje, i kaliś, jak pamre Pamponija, buduć viečna razam. Nie raz, šče jak była ŭ Aŭłaŭ, kłapaciła svaju dziciačuju hałovańku, što jana, chryscijanka, ničym nie moža prysłužycca dla Ŭkryžavanaha, ab jakim tak čuła ŭspaminaŭ Ursus. Ale ciapier voś pryjšła para. Lihija čułasia ščaslivaj i chvaliłasia ab hetym Akte, jakaja, adnak, zrazumieć jaje nie mahła. Usio pakinuć: dom, dastatki, horad, parki, sviatyni, portyki, usio, što pryhožaje, pakinuć kraj soniečny dy blizkich ludziej — dziela čaho? Dziela taho, kab uciačy ad kachannia maładoha prystojnaha rycara?.. Heta ŭsio ŭ hałavie Akte nie mahło zmiascicca. Na momant pryznavała, što mo josć u henym racyja, što nat moža być niejkaje vialikaje tajomnaje ščascie, ale nie mahła sabie hetaha jasna ŭjavić, tym bolš, što Lihiju čakała jašče zdarennie, jakoje mahło drenna skončycca, u jakim možna zahubić nat žyccio. Akte z natury była bajazlivaj i z tryvohaju dumała ab tym, što heny viečar moža pryniesci. Ale tryvohi svajoj nie vyjaŭlała Lihiji, i pry ŭstaŭšym užo jasnym dni, sonca bo ŭžo zahladała ŭ atryjum, pačała namaŭlać jaje da supačynku, patrebnaha pasla biassonnaje nočy. Lihija nie praciviłasia, i abiedzvie ŭvajšli ŭ kubikulum, abšyrny i pyšna ŭładžany z pryčyny daŭniaha paluboŭnictva z cezaram. Tam lehli poruč, ale Akte, pamima zmučanasci, nie mahła zasnuć. Zdaŭna jana była sumnaj i niaščasnaj, ale ciapier achapiŭ jaje niejki niespakoj, jakoha nikoli pierad hetym nie adčuvała. Dahetul žyccio joj vydavałasia ciažkim, biazzaŭtrašnim, ciapier pakazałasia joj raptam ahidnym.

U jejnaj hałavie rabiŭsia štoraz bolšy chaos. Dzviery da sviatła znoŭ pačali to adčyniacca, to začyniacca. Ale ŭ momancie ichniaha adčyniannia sviatło toje tak jaje aslapiła, što ničoha vyrazna nie bačyła. Chutčej jak by zhadvała, što ŭ henaj jasnasci josć niejkaje biazmiernaje ščascie, pierad jakim usialakaje inšaje było takoj nikčomnasciaj, što kali b, naprykład, cezar addaliŭ Papieju, a pakachaŭ nanova jaje, Akte, dyk i toje było b ničym. Naraz prychodzić joj dumka, što toj cezar, jakoha kachała j jakoha mimavoli nazyvała niejkim paŭboham, josć čymś takim scipłym, jak i kažny niavolnik, a toj pałac z numidyjskaha marmuru — zvyčajnaj kučaj kamiennia. Takija dumki mučyli jaje, nie mahła z imi asvojicca. Chacieła zasnuć, ale tryvožlivasć pieraškadžała.

Urešcie, dumajučy, što i Lihija, nad jakoju zavisła stolki niebiaspiek, taksama nie spić, zviarnułasia da jaje, kab pahutaryć ab jejnych viačernich uciokach.

Ale Lihija spała spakojna. U ciomny kubikulum praz niaščylna zasunutuju zasłonu ŭkradałasia niekalki jasnych kasulaŭ, u jakich mitusiŭsia załaty pył.

Pry hetym sviatle Akte lubavałasia jejnym dalikatnym tvaram, abapiortym na hołaj ruce, zapluščanymi vačyma i lohka raschilenymi vusnami. Ziachała roŭna, ale tak, jak ziachajecca ŭ snie.

— Spić, moža spać! — padumała Akte. — Jašče dzicia.

A ŭsio ž pa chvilinie pryjšło joj u hołaŭ, šho hetaje dzicianio manicca lepš uciakać, čym stacca paluboŭnicaju Vinicija, bolš bajicca hańby, čym nendzy, biazdołle joj milej, čym dychtoŭny dom kala Karynaŭ, pyšnyja stroji, bankiety, zyki lutni dy cytry.

— Čamu?

I pačała pryhladacca Lihiji, jak by chacieła znajsci adkaz na jejnym razaspanym tvary. Hladzieła na jaje niavinnaje čało, na pahodny łuk brovaŭ, na ciomnyja viejki, na raschilenyja vusny, na chvalujučyja spakojnym ziachanniem dziavočyja hrudki dyj znoŭ padumała: — Jakaja jana inšaja za mianie!

Lihija pakazałasia joj cudam, niejkaju boskaju zdanniu, niejkaj piasčunkaj bahoŭ, storaz pryhažejšaj ad usich kvietak u vaharodzie cezara dy ad usich statujaŭ u jahonym pałacy. Ale ŭ sercy hrečanki nie było zajzdrasci. Naadvarot, na ŭspamin ab niebiaspiekach, jakija pahražali dziaŭčaci, aharnuła jaje litasć. Zbudziłasia ŭ joj niejkaje pačuccio maci; Lihija pakazałasia joj nie tolki krasuniaj, jak son, ale adnačasna j nadta lubaj, dyk, prytknuŭšy vusny da jejnych ciomnych vałasoŭ, pačała ich całavać.

A Lihija spała spakojna, jak by doma, pad apiekaj Pamponiji Hrecyny, i spała davoli doŭha. Minuła ŭžo paŭdnia, kali adkryła svaje błakitnyja vočańki dy pačała zdziŭlena razhladacca pa kubikulumie.

Vidać, dziviłasia, što nie ŭ domie Aŭłaŭ.

— Heta ty, Akte? — spytała ŭrešcie, dahledzieŭšy ŭ pryciemku tvar hrečanki.

— Ja, Lihijka.

— Ci to ŭžo viečar?

— Nie, katok, ale paŭdnia ŭžo minuła.

— A Ursus nie viarnuŭsia?

— Ursus nie kazaŭ, što vierniecca, tolki viečaram budzie z chryscijanami cikavać na lektyku.

— Praŭda.

Pa čym vyjšli z kubikuluma i pajšli ŭ łazniu, dzie Akte, vykupaŭšy Lihiju, zaviała jaje na sniedannie, a pasla ŭ pałacavy park, dzie nijakaj niebiaspieki nie tre było spadziavacca, bo cezar i jahonyja bližejšyja prydvorniki jašče spali.

Lihija pieršy raz u žycci bačyła heny raskošny park, poŭny cyprysaŭ, pinijaŭ, duboŭ, alivak i mirtaŭ, siarod jakich bialeŭsia ceły nataŭp statujaŭ, bliščeli spakojnyja lustranyja sažałki, kviacilisia cełyja chmyzniaki ružaŭ, zrošanych pyłam fantanaŭ, dzie ŭvojscie ŭ čaroŭnyja hroty abvivaŭ blušč abo vinahrad, dzie na vodach płavali siarebranyja lebiedzi, a siarod statujaŭ i drevaŭ chadzili asvojenyja hazeli z afrykanskich pustyniaŭ dy roznapioraje ptastva z roznych staron svietu.

Park byŭ pusty; tam-siam tolki pracavali z rydloŭkami ŭ rukach niavolniki, piajučy paŭhołasam piesni; inšyja, jakim dali chvilinu adpačynku, siadzieli nad sažałkami abo ŭ ciani duboŭ u mihatlivych kasulach sonca, pradzirajučahasia praz listotu, inšyja ŭrešcie zrašali ružy ci blednaliłovyja kvietki šafranu. Akte z Lihijaj špacyravali davoli doŭha, lubujučysia čarami aharodu, i choć dumki Lihiji byli krychu zviazanyja, nie mahła, jak dzicia, ustrymacca ad cikavasci j podzivu. Prychodziła joj nat dumka, mo kali b cezar byŭ dobry, to ŭ takich pałacach dy takim rajskim parku moh by ščaslivym być.

Urešcie, krychu prymučanyja, sieli na atulenaj zielenniu cyprysaŭ łaŭcy dy pačali hutaryć ab tym, što najbolš im lažała na sercy: ab uciokach Lihiji.

Akte daloka mienš vieryła, čym Lihija, što heta ŭdasca. Časami zdavałasia joj nat, što heta šalony namier, jaki nie moža ŭdacca. Čuła štoraz bolšuju litasć nad Lihijaj. Zdavałasia joj, što ŭštoraz biespiačniej było b sprabavać prasić Vinicija. I pačała vypytvać, jak daŭno znaje Vinicija, dy ci nie dumaje, što daŭsia b mo ŭprasić i viarnuŭ by jaje Pamponiji.

Ale Lihija sumna zapiarečyła hałavoju.

— Nie. U Aŭłaŭ Vinić byŭ inšy, vielmi dobry, a ad učarašniaha bankietu ja bajusia jaho i chutčej chaču ŭciačy ad jaho da lihaŭ.

Akte pytałasia jaje dalej: — Adnak u Aŭłaŭ jon byŭ tabie miłym?

— Tak, — adkazała Lihija, pacviardžajučy hałavoju.

— Ty ŭsio ž tki nia josć niavolnicaj, jak była ja, — skazała, nadumaŭšysia, Akte. — Ciabie Vinić moh by ŭziać zamuž. Ty ž zakładnica j dačka kniazia lihaŭ. Aŭły kachajuć ciabie, jak rodnuju, i ja peŭnaja, što hatovy ciabie pryniać za dačku. A Vinić moh by ciabie ŭziać, Lihija.

A Lihija cicha dy šče sumniej adkazała: — Lepš uciakać da lihaŭ.

— Chočaš, Lihija, zaraz pajdu da Vinicija, zbudžu jaho, kali spić, dy skažu jamu toje, što kažu tabie ciapier? Tak, maja darahaja, pajdu da jaho j skažu: «Vinić, heta kniazioŭna i darahoje dzicia słaŭnaha Aŭła; kali kachaješ jaje, viarni jaje Aŭłam, a pasla vaźmi jaje zamuž z ichniaha domu».

A dziaŭčyna adkazała hołasam tak užo cichim, što Akte ledź dačuła: — Lepš da lihaŭ… I dzvie slaziny pavisli na jejnych spuščanych zrenkach. Dalejšuju hutarku pierarvaŭ šorach zbližajučychsia krokaŭ, i Akte nie paspieła hlanuć, chto jdzie, jak pierad łaŭkaju pakazałasia Sabina Papieja z nievialikim karahodam niavolnic.

Dzvie z ich trymali nad jejnaju hałavoju pučki straŭsavych pierynaŭ, asadžanych na załatych prutkach, dy matlali imi lahońka, zasłaniajučy ad haračaha jšče viasienniaha sonca svaju spadaryniu, a pierad joju čornaja, by hieban, etyjopka z napučanymi hrudźmi niasła na rukach dzicia, atulenaje purpuraju z załatymi frendzlami. Akte j Lihija ŭstali, dumali bo, što Papieja projdzie vobak łaŭki, nie zviarnuŭšy na ich uvahi, ale jana zatrymałasia pierad imi j skazała: — Akte, zvanočki, što pryšyła ikunkuli^[26], drenna pryšytyja; dzicia adarvała adzin dy ŭziało ŭ rot; ščascie, što Lilit uporu ahledzieła.

— Vybačaj, boskaja, — adkazała Akte, kryžujučy na hrudziach ruki dy skłaniŭšy hołaŭ.

Papieja hlanuła na Lihiju: — Što heta za niavolnica?

— Heta nie niavolnica, boskaja aŭhusta, a ŭzhadavanka Pamponiji Hrecyny i dačka kniazia lihaŭ, addanaja jak zakładnica dla Rymu.

— I pryjšła da ciabie ŭ adviedziny?

— Nie, aŭhusta, ad anadašniaha dnia žyvie ŭ pałacy.

— Była ŭčora na bankiecie?

— Była, aŭhusta.

— Z čyjho zahadu?

— Na zahad cezara… Papieja pačała ŭvažniej uhladacca na Lihiju, jakaja stajała pierad joju z pachilenaj hałavoju, to padyjmajučy z cikavasci svaje pramianistyja vočańki, to znoŭ nakryvajučy ich viejkami. Nahła aŭhusta prychmuryłasia. Zajzdrosnaja sobskaj pryhažosci j ułady, jana viečna tryvožyłasia, kab jakaja ščaslivaja kankurentka nie zhubiła jaje tak, jak jana sama zhubiła Aktaviju. Dziela taho kažnaja krasunia ŭ pałacy budziła jejnaje padazrennie. Znatockim vokam akinuła adrazu ŭsiu fihuru Lihiji, acaniła kažnuju drobiaź jejnaha tvaru i žachnułasia.

«Heta ž sapraŭdy nimfa, — skazała sama sabie. — Jaje, niajnačaj, sama Vienus naradziła». I naraz pryjšło joj u hołaŭ toje, što nikoli jšče nie prychodziła: jana josć značna starejšaj! Zakipieła ŭ joj zranienaje samalubstva, aharnuła tryvoha, i roznyja sumnivy pačali joj lezci ŭ hołaŭ. «Moža, Neron jaje nie prykmieciŭ abo, ahladajučy praz šmarahd, nie dacaniŭ. Ale što budzie, kali spatkaje jaje ŭdzień, pry soncy, tak čaroŭnuju?.. U dadatku nia josć niavolnicaj!

Josć kniazioŭnaj, barbarskaj, ale kniazioŭnaj!.. O, bohi niesmiarotnyja! Jana ž takaja krasunia, jak by j ja, ale maładziejšaja!» I brovy nasupilisia jašče chmarniej, a vočy chaładniej blisnuli z-pad załacistych viejkaŭ.

Ale, zviarnuŭšysia da Lihiji, pačała nibyta spakojna raspytvać: — Hutaryła z cezaram?

— Nie, aŭhusta.

— Čamu ž tut prabyvaješ, a nie ŭ Aŭlusa?

— Ja tut mimavoli, Piatroni nahavaryŭ cezara, kab uziaŭ ad Pamponiji, i ja tut mimachoć, spadarynia!..

— I chacieła b viarnucca da Pamponiji?

Apošniaje pytannie Papieja vyhavaryła krychu miakčej dy łahadniej, dyk u Lihiji pačała radzicca nadzieja.

— Uładarynia, — adazvałasia Lihija, vyciahajučy da jaje ruki, — cezar abiacaŭ addać mianie, by niavolnicu, Viniciju, ale ty ŭstupisia za mianie i viarni mianie Pamponiji.

— Dyk namoviŭ cezara, kab zabraŭ ciabie ŭ Aŭłaŭ dy addaŭ Viniciju?

— Tak, uładarynia. Vinić šče siannia zbirajecca mianie zabrać, ale ty, dobraja, zžalsia nada mnoju.

Heta skazaŭšy, nachiliłasia i, chapiŭšy za bierah sukni Papieji, čakała z raschvalavanym sercam na jejnaje słova. Papieja pahladzieła, pahladzieła na jaje, złaviesna ŭchmylajučysia, dyj kaža: — Dyk abiacaju tabie, što jašče siannia staniešsia niavolnicaju Vinicija.

I pajšła, jak zdań strojnaja, spahudnaja. Da vušej Lihiji i Akte dalacieŭ tolki kryk dziciaci, jakoje, niemaviedama čamu, pačało płakać.

Vočy Lihiji taksama nabiehli slaźmi, ale zaraz uziała za ruku Akte j kaža: — Viartajemsia. Pomačy tre čakać tolki adtul, adkul jana moža pryjsci.

I viarnulisia ŭ atryjum, adkul nie vychodzili ŭžo da viečara. Jak sciamnieła j niavolniki ŭniasli čacviaročnyja płamianiejučyja svietačy, abiedzvie vyhladali zbialełyja. Hutarka nie klejiłasia. Nasłuchoŭvali ŭsciaž, ci chto nie jdzie, Lihija nie pierastavała paŭtarać Akte, što choć dobra joj, ale kali Ursus tam užo čakaje, to chaj by ŭžo chutka ŭsio stałasia. Adnak ža ŭzvarušennia apanavać nie mahła. Akte chutka zhortvała, jakija mahła, kaštoŭnasci i, zaviazvajučy ich u ražok piepluma, zaklinała jaje, kab brała heta z saboju, patrebna budzie pry ŭciokach. Raz-poraz zapadała cišynia, poŭnaja spahudaj. Abiedzvium zdavałasia, byccam čujuć to niejkija šepty za kotaraj, to daloki płač dziciaci, to brachannie sabak.

Naraz zasłona pradsiennia zavarušyłasia biasšelesna, i vysoki čarniavy čałaviek z vaspavatym tvaram zjaviŭsia, by duch, u atryjumie. Lihija ŭ toj ža chvilinie paznała Atacyna, Vinicijeva vyzvolnika, jaki prychodziŭ da Aŭłaŭ.

Akte ŭskryknuła, ale Atacyn skłaniŭsia nizka j kaža: — Pryvitannie boskaj Lihiji ad Marka Vinicija, jaki čakaje na jaje z pačostkaj u prybranym zielenniu domie.

Vusny dziaŭčyny zbialeli, jak snieh.

— Idu, — kaža.

I kinułasia Akte na šyju.

X

Adom Vinicija sapraŭdy byŭ uzialenieny mirtami dy bluščam, paprypinanym na scienach i nad dzviaryma. Kalumny paabvivana zvitkami vinahradu. U atryjumie, nad jakim raspiata ad načnoha choładu vaŭnianuju purpurovuju zasłonu, vidno było, jak udzień. Pałymnieli vaśmi- j dvanaccacisvietačnyja kahancy, padobnyja kštałtam da sudzin, drevaŭ, zviarat, ptušak abo statujaŭ, trymajučych lampy, napoŭnienyja pachučaju alivaj, vykananych z marmuru, z załočanaje karynckaje miedzi, nie tak čaroŭnych, jak toj słaŭny sviačnik Apałona Neronavy, ale strojnych, raboty słaŭnych raźbiaroŭ. Niekatoryja byli paprysłońvanyja aleksandryjskim škłom abo ažurovymi tkaninami z-nad Indu, čyrvonaha koleru, błakitnaha, žoŭtaha, fijaletavaha, tak što ŭvieś atryjum poŭny byŭ roznakolernych pramienniaŭ. Usiudy raschodziŭsia pach nardu, da jakoha Vinić pryvyk i palubiŭ na ŭschodzie. U hłybi domu, dzie snavała mnostva žanočaj i mužčynskaj słužby, było taksama jasna. U tryklinijumie byŭ nakryty stoł dla čatyroch asob, mielisia bo aprača Vinicija j Lihiji tudy zasiesci Piatroni j Chryzatemis.

Vinić uva ŭsim trymaŭsia słoŭ Piatronija, jaki rajiŭ jamu nie jsci pa Lihiju, tolki pasłać z cezaravym dazvołam Atacyna, a samomu spatkać jaje doma i pryniać z čułaj miłaspahadnasciaj, a nat z žestam asablivaje česci.

— Učora byŭ ty pjany, — viaščaŭ jamu. — Ja bačyŭ ciabie: abchodziŭsia z joju, jak kamianiar z Albanskich hor. Nie budź lišnie nachabny dy pamiataj: dobraje vino treba pić pavoli. Viedaj taksama j toje, što sałodka pažadać, ale šče saładziej być pažadanym.

Chryzatemis mieła na heta svoj, krychu inakšy pahlad, ale Piatroni, nazyvajučy jaje svajoju viastałkaju j hałubkaju, pačaŭ joj utałkoŭvać, jakaja moža być roznica miž vypraktykavanym cyrkavym jazdunom a chłapčaniom, što pieršy raz sadzicca ŭ kvadryhu. Pasla, zviarnuŭšysia da Vinicija, hutaryŭ dalej: — Zdabudź jejny davier, razviesiali jaje, budź dla jaje miłaspahadnym. Ja nie chacieŭ by hladzieć na sumnuju biasiedu. Zaklanisia joj Hadesam, što addasi jaje Pamponiji, a ŭžo tvaja sprava, kab nazaŭtra sama chacieła zastacca, nie viartacca.

Pry hetym, cyknuŭšy na Chryzatemis, daskazaŭ: — Ja piaty voś užo hod štodzień pastupaŭ u taki bolš-mienš sposab z henaj pałachlivaj ptušynaj i nie mahu narakać na jejnuju strohasć.

Chryzatemis šlopnuła za heta jaho pa plačy pavinym vachlarom i skazała: — Abo ž nie praciviłasia, ty, satyr!

— Z uvahi na majho papiarednika… — Abo ž nie prypadaŭ da majich noh?

— Kab na ich palcy nakładać piarscionki.

Chryzatemis mimachoć zirkanuła na svaje stopy, na palcach bo sapraŭdy iskryłasia kaštoŭnaje bliskoccie, i aboje z Piatronijem pačali rahatać. Ale Vinić nie słuchaŭ ichniaje sprečki. Serca jaho niespakojna chvalavałasia pad uzorystaj šataj siryjskaha sviatara, u jakuju vystrajiŭsia na spatkannie Lihiji.

— Užo ž chiba pavinny byli vyjsci z pałacu, — adazvaŭsia jak by sam da siabie.

— Pavinny byli, — pacvierdziŭ Piatroni. — Moža, tabie tym časam raskazać ab varažbie Apałonija z Tyjany abo tuju historyju Rufina, jakoje nie skončyŭ ja, nie pomniu čamu?

Ale Vinicija mała cikaviŭ Apałon z Tyjany, jak i historyja Rufina. Dumka jahonaja nie adstupała ad Lihiji, i choć čuŭ, što pryhažej było spatkać jaje doma, čym isci ŭ roli chapuna da pałacu, a ŭsio ž kajaŭsia, što nie pajšoŭ, choć by j dla taho tolki, kab chutčej pabačycca z joju dy siadzieć pry joj u ciani lektyki.

Niavolniki tym časam uniesli trynožnik, upryhožany hałoŭjem trykaŭ, a na im — bronzavyja misy z vuhalom, na jakoje pačali pasypać małyja sciburki myrry j nardu.

— Užo padychodziać da Karynaŭ, — haračycca znoŭ Vinić.

— Jon nie vytrymaje, vyskačyć nasustrač i hatoŭ jašče z imi razminucca, — adazvałasia Chryzatemis.

Vinić uchmylnuŭsia j biazmysna adkazvaje: — Vytrymaju.

Ale pačaŭ varušyć nozdrami dy sapci. Hledziačy na heta, Piatroni dzivicca: — Niama ŭ im filozafa ni na adnu systercyju, nikoli musi nie zrablu z hetaha syna Marsa čałavieka.

Vinić nie viadzie nat i vucham: — Užo na Karynach!..

A jany sapraŭdy zaviartalisia ŭžo da Karynaŭ. Niavolniki, tak zvanyja lampadaryi, išli napieradzie, inšyja — piedysiekvy — abapał lektyki. Atacyn — za lektykaj, nie spuščajučy z voka pachod.

Ale jšli pavoli, bo latarni ŭ rukach niavolnikaŭ nie nadta pakazvali darohu ŭ nieasvietlenym horadzie. Dyj vulicy poblizu pałacu byli biazludnyja, redka siamtam z latarniaju prasoŭvaŭsia chto, ale dalej byli poŭnyja ruchu. Z kožnaha, badaj, zavułka vychodziła pa troch-čatyroch, usie biez sviatła, usie ŭ ciomnym akrycci. Niekatoryja stupali pospał z pachodam, miašajučysia z niavolnikami, inšyja bolšymi hramadami zachodzili nasuprać. Niekatoryja słanialisia, moŭ pjanyja. Časami pachod natykaŭsia na takoje zaminišča, što lampadaryi musili pakrykvać: — Prachod dla kryvičesnaha trybuna Marka Vinicija!

Lihija bačyła praz adchilenyja firanki henyja ciomnyja hramady i až kałaciłasia. Ahortvała jaje to nadzieja, to tryvoha. «Heta jon! Heta Ursus i chryscijanie?

Staniecca toje ŭžo chutka, — šaptała dryžačymi vusnami. — O Chryscie, dapamažy! Chryscie, ratuj!»

Ale Atacyn, jaki spačatku nie nadta zvažaŭ na abydny vuličny ruch, ciapier nasciarožyŭsia. Tut było niešta niejkaje. Lampadaryi musili štoraz časciej pakrykvać: «Darohu dla lektyki kryvičesnaha trybuna!» Z bakoŭ nieviadomyja prachadzimcy tak napirali na lektyku, što Atacyn zahadaŭ adhaniać ich kijem.

Naraz padniaŭsia napieradzie kryk, svietačy vomih patuchli. Kala lektyki zrabiłasia sumiatnia i bojka. Atacyn skiemiŭ: heta byŭ napad.

I, uciamiŭšy heta, atrupieŭ. Usie viedali, što cezar časta dla hulni bujanić z aŭhustyjanami i na Subury, i ŭ inšych kvartałach horadu. Viedama było, što časami nat prynosiŭ z tych načnych hulniaŭ siniaki j huzy, ale chto baraniŭsia, išoŭ na smierć, choć by j sienatar. Dom vartaŭnikoŭ, abaviazkam jakich byŭ nahlad nad horadam, byŭ nie nadta daloka, ale staroža ŭ hetkich vypadkach starałasia ničoha nie čuć i nie bačyć. La lektyki tym časam kipieła. Ludzi pačali zmahacca, bicca, valać dy taptać adzin druhoha. Atacynu blisnuła ŭ hałavie dumka: ratavać pierad usim Lihiju j siabie, a reštu pakinuć k lichoj doli. Dyk, vyciahnuŭšy jaje z lektyki, schapiŭ na ruki j davaj uciakać upociemki.

Ale Lihija pačała klikać: — Ursus! Ursus!

Była ŭ biełaje apranuta, dyk lohka było jaje dahledzieć. Atacyn pačaŭ druhoju volnaju rukoju nakidać na jaje svoj płašč, jak tut strašennyja abcuhi schapili jahony karak, a zvierchu niešta ciažkaje hrymnuła pa hałavie.

I jon upaŭ, by voł, udarany abucham pierad ałtarom Joviša.

Niavolniki bolšaj častkaj lažali na ziamli abo baranilisia, hopajučysia ŭ pociemkach ab załomy muroŭ. Na miejscy astałasia tolki pachrabustanaja ŭ ščepki lektyka. Ursus imčaŭ Lihiju ŭ bok Subury, spadručniki jahonyja biehli za im, pavoli rassypajučysia pa darozie.

Niavolniki pačali zbiracca la domu Vinicija j rajicca. Nie smieli ŭvajsci.

Pasla karotkaj narady viarnulisia na miejsca napadu, znajšli tam niekalki zabitych, a miž imi Atacyna. Jon jašče sciepvaŭsia ŭ smiarotnych kanvulsijach, raptam u apošniaj silniejšaj kanvulsiji sprucianieŭ i tak zastyŭ.

Tady zabrali jaho i, viarnuŭšysia, zatrymalisia znoŭ pierad bramaju. Tre było, adnak, paviedamić haspadara, što stałasia.

— Huł chaj paviedamić, — šaptali niekalki hałasoŭ. — Kroŭ u jaho płyvie pa tvary, jak i nam, dyj haspadar jaho lubić. Hułu zručniej, čym kamu.

A hiermanin Huł, stary niavolnik, jaki vyniańčyŭ Vinicija, a trapiŭ da jaho ŭ spadčynie ad matki, Piatronijevaj siastry, kaža: — Ja dałažu, ale pojdziem usie. Chaj hnieŭ jahony nie spadzie na mianie adnaho.

Vinić zusim znieciarpliviŭsia. Piatroni j Chryzatemis pasmichalisia z jaho, a jon biehaŭ siudy-tudy pa atryjumie, paŭtarajučy: — Užo ž pavinny byli być!.. Užo ž pavinny być! — i rvaŭsia jsci, ale henyja aboje ŭstrymoŭvali jaho. Naraz u sieniach pačulisia kroki, i da atryjuma hurtam ubiehli niavolniki. Pastali borzda pad scianoju, padniali ruki ŭharu dy pačali tryvožliva jenčyć: — Aaaa!..Aa!

Vinić pryskočyŭ da ich: — Dzie Lihija? — zavyŭ strašnym zmienienym hołasam.

— Aaaa!..

Tady Huł vyjšaŭ z pakryvaŭlenaj hałavoju, adzyvajučysia chutka j žałasliva: — Vo kroŭ, spadaru! Baranili! Vo kroŭ, spadaru, bačycie, kroŭ!..

Ale nie paspieŭ dakončyć, Vinić schapiŭ bronzavy lichtar i adnym udaram raskałoŭ čerap niavolnika dy, dzieručy vałasy na hałavie, chrop sa złosci: — Me miserum! Me miserum!

Až sčarnieŭ, vyračyŭ vočy, až piena vystupiła na vusnach.

— Rozah!!! — kryknuŭ nialudskim hołasam.

— Spadaru! Aaaa!.. Zlitujsia! — skavytali niavolniki.

Ustaŭ skanfužany Piatroni.

— Chadziem, Chryzatemis, — kaža. — Kali chočaš hladzieć na miasa, zahadaj adbić kramu raznika na Karynach.

I vyjšaŭ z atryjuma, a ŭva ŭsim domie, rascharošanym zielenniu j vyrychtavanym da bankietu, pačali niezabaŭna svistać rozhi dy razlahacca jenki, jakija tryvali amal da samaha rannia.

XI

Hetaje nočy Vinić zusim nie kłaŭsia spać. Cieraz niejki čas pasla adychodu Piatronija, kali jenki katavanych niavolnikaŭ nie mahli suniać ani jahonaha bolu, ani zakatnasci, sabraŭ hramadu inšych słuhaŭ i na čale ich, pozna ŭžo nočču, kinuŭsia na pošuki Lihiji. Abbiehaŭ kvartał Eskvilinski, pasla Suburu, Vikus Sceleratus dy ŭsie prymiežnyja zavułki. Potym abyjšoŭ Kapitol, praz most Fabrycyja łučyŭ na abtok dy pierabiehaŭ častku horadu zatybranskuju. Ale biehanina hetaja była biazmetnaja, sam bo nie mieŭ nadzieji znajsci Lihiju, i kali šukaŭ jaje, dyk tamu tolki, kab čym-niebudź zapoŭnić strašnuju noč. I viarnuŭsia damoŭ až na svitanni, kali ŭ horadzie pačali zjaŭlacca vazy i muły handlaroŭ aharodninaj, dy piekary adčyniali ŭžo kramy. Viarnuŭšysia, zahadaŭ pachavać cieła Huła, jakoha nichto nie smieŭ dahetul kranuć, pasla tych niavolnikaŭ, u jakich adabrana Lihija, zahadaŭ vysłać na viosku da erhastułaŭ, dzie praca na płantacyjach była karaj, strašniejšaj za smierć, badaj. U kancy kinuŭsia na pasłanuju łavu ŭ atryjumie dy pačaŭ chaatyčna razdumoŭvać, jakim čynam znojdzie dy zabiare Lihiju.

Zračysia jaje, stracić, nie bačyć jaje bolej zdavałasia jamu niemahčymym, i na samy ŭspamin ab hetym achaplała jaho šalonasć. Samavolnaja natura maładoha vajara pieršy raz mahła suciamić, jak heta moža być, kab chto smieŭ stanavicca ŭpopierak jahonaj žady. Chaj by lepš sviet i horad razvalilisia ŭ druzy, čym žadanni jahonyja nie mahli zbycca. Adchapili jamu čaru raskošy amal z vusnaŭ, dyk zdavałasia jamu, što stałasia niešta niezvyčajnaje, vyklikajučaje pomstu prava boskaha j ludskoha.

Nie chacieŭ dy nie moh pahadzicca z horkaju dolaj, nikoli bo ničoha tak nie pažadaŭ, jak Lihiji. Niemahčyma, zdavałasia, biez jaje žyć. Nie ŭmieŭ sabie ŭjavić, što straciŭ by biez jaje ŭzaŭtra, jak moh by pieražyć nastupnyja dni. Časami achaplaŭ jaho na jaje šalony hnieŭ. Žadaŭ by mieć jaje na toje, kab jaje bić, vałačyć za vałasy pa kubikulumie i zhaniać na joj złosć; to znoŭ paryvała jaho strašennaja tuha da jejnaha hołasu, postaci, vačej, i hatoŭ, zdecca, byŭ upasci da jejnych noh. Klikaŭ jaje, hryz palcy, abnimaŭ rukami hołaŭ. Natužvaŭsia z usich sił dumać spakojna ab pošukach jaje i nie moh. Prychodzili ŭ hołaŭ tysiačy ŭsialakich sposabaŭ, ale ŭsio šalonyja. U kancy ŭlezła jamu ŭ hołaŭ dumka, što nichto inšy nie moh jaje adabrać, tolki Aŭlus, a prynamsi Aŭł musiŭ viedać, dzie jana.

I schapiŭsia biehčy da Aŭłaŭ. Kali nie addaduć jaje, kali nie pabajacca pahrozaŭ, pojdzie da cezara i pažalicca na staroha vajavodu niepasłuchmianaha dy zdabudzie na ich prysud smierci, ale pierad henym usim vydabudzie ad ich zviestku, dzie Lihija. Navat kali b addali jaje dabrachoć, dyk usio adno pomsciŭsia b. Pryniali, praŭda, jaho ŭ svoj dom i dahladali chvoraha, ale heta ničoha. Hetaj adnoj kryŭdaj zvolnili jaho ad usiakaj udziačnasci. Tut mscivaja i zaŭziataja duša jahonaja pačała lubavacca dumkaj pra rospač Pamponiji Hrecyny, jak staromu Aŭłu pryniasie centuryjon smiarotny prysud. A byŭ amal peŭny, što jaho zdabudzie. Dapamoža jamu ŭ hetym Piatroni. Dyj sam cezar nie škaduje ničoha prosiačym aŭhustyjanam, chiba zmušaje da hetaha asabistaja niechać abo žadoba.

Serca ŭ im zamierła ad inšych dumak i hadak. Anuž sam cezar adbiŭ Lihiju?

Usie viedali, što cezar časta šukaŭ u načnym bujanstvie zabaŭki siarod nudy.

Nat Piatroni ŭdzielničaŭ u hetkich zabavach. Hałoŭnaj metaj ich było, praŭda, chapannie žančyn i padkidannie ich na vajackim płaščy až da nieprytomnasci. Adnak ža sam Neron časami nazyvaŭ takija bujanstvy łoŭlaju pierłaŭ: zdarałasia bo, što ŭ nietry ŭbohich kvartałaŭ vyłoŭlivali pierłu sapraŭdnaj maładoj krasy.

Tady sagatio, jak nazyvałasia padkidannie na vajackaj huni, rabiłasia sapraŭdnym chapunstvam, i pierłu adsyłali abo na Pałatyn, abo da katoraje z mnohich viłłaŭ cezara, abo ŭ kancy Neron addavaŭ jaje katoramu tavaryšu. Tak mahło zdarycca i z Lihijaj. Cezar uhladaŭsia na jaje padčas bankietu, i Vinić ani na momant nie sumniavaŭsia, što musiła jamu vydavacca najpryhažejšaju z žančyn, jakich dahetul bačyŭ. Jak ža inakš mahło być? Praŭda, Neron mieŭ jaje na Pałatynie i moh prosta zatrymać, ale, jak kazaŭ Piatroni, cezar nie mieŭ advahi ŭ złačynstvach i, mohučy dziejać adkryta, dziejaŭ zaŭsiody tajemna. Hetym razam mahło jaho da hetaha schilić pabojvannie Papieji. Viniciju pryjšło ciapier u hołaŭ, što Aŭlusy, moža, b i nie smieli hvałtam adbirać padaravanaj jamu dziaŭčyny. Dyj chto ž by advažyŭsia? Niaŭžo toj vialihurny lih z błakitnymi vačyma, jaki, adnak, advažyŭsia ŭvajsci da tryklinijuma dy vyniesci jaje na rukach z bankietu? Ale dzie ž by jon z joju schavaŭsia, kudy b jaje moh zaniesci? Nie, niavolnik nie advažyŭsia b na heta. Dyk zrabiŭ heta nichto inšy, jak cezar.

Na ŭspamin ab hetym Viniciju až paciamnieła ŭvačču, i pot na iłbie vystupiŭ.

Lihiju, znača, straciŭ nazaŭsiody. Možna było jaje vyrvać z usialakich inšych ruk, ale nie z takich. Ciapier žałasniej, čym dahetul, moh biedavać: Vae misero mihi!^[27] Ujava pradstaŭlała jamu Lihiju ŭ łapach Nerona, i pieršy raz u žycci zrazumieŭ, što josć dumki, jakich čałaviek nie moža paprostu pieražyć. Tolki ciapier adčuŭ, jak mocna pakachaŭ jaje. Jak tapielcu małankavym stanovicca ŭsio žyccio, tak jamu stała ŭvačču Lihija. Vidzieŭ jaje i čuŭ kožnaje jejnaje słova. Bačyŭ jaje pry vadalivie, bačyŭ jaje ŭ Aŭłaŭ dy na bankiecie. Adčuvaŭ jaje znoŭ blizka, čuŭ pach jejnych vałasoŭ, ciepłyniu cieła, raskošu całunkaŭ, jakimi na bankiecie rasciskaŭ jejnyja niavinnyja vusny. Vydavałasia jamu ŭ sto razoŭ pryhažejšaj, žadanaj, sałodšaj, u sto razoŭ bolš niezvyčajnaj adzinaj vybrankaj spamiž inšych smiarotnikaŭ dy bostvaŭ, čym kaliś. I jak padumaŭ, što heta ŭsio, što tak uščapiłasia ŭ jahonaje serca, stałasia kryvioj i žycciom, moh zharnuć Neron, chapiŭ jaho bol zusim fizyčny, tak strašny, što hatovy byŭ hałavoju bić ab scieny atryjuma, pakul nie raskvasić jaje. Adčuvaŭ, što chiba ašaleje, dyj ašaleŭ by, kab nie žada pomsty. Jak raniej vydavałasia jamu, što niemahčyma žyć, kali nie zdabudzie Lihiji, hetak ciapier — što niemahčyma pamierci, pakul nie adpomscić za jaje. Hetaja adzinaja dumka davała jamu niejkuju polhu. Budu tvajim Kasyjem Charejem! — havaryŭ sabie, dumajučy pra Nerona. Pa chvilinie, chapiŭšy z kvietačnych vazaŭ, akružajučych impluvijum, ziamli, zaklaŭsia strašnaj prysiahaj pomsty pierad Erebam, Hekataju dy ŭłasnymi damavymi larami.

Až lahčej jamu stała. Prynamsi mieŭ dziela čaho žyć, zapaŭniać dni i nočy. I, zmianiŭšy namier isci da Aŭłaŭ, zahadaŭ niescisia na Pałatyn. U darozie razdumoŭvaŭ: kali nie dapusciać jaho da cezara abo zachočuć spraŭdžać, ci nie maje pry sabie zbroji, dyk heta budzie dokaz, što Lihiju schapiŭ cezar. Zbroji, adnak, nie ŭziaŭ. Byŭ nie ŭ zmozie cviaroza razvažać, ale, jak zaŭsiody ludzi, achoplenyja adnoj dumkaj, trymaŭ u kantroli adno pomstu. Nie chacieŭ, kab uciakła jana pieradčasna. Aprača taho žadaŭ pierad usim pabačycca z Akte, spadziavaŭsia bo ad jaje daviedacca praŭdy. Dražniła jaho taksama j nadzieja, anuž tam pabačyć i Lihiju, až dryhoty prabirali ad takoje dumki. Anuž mo cezar schapiŭ jaje, nie viedajučy kaho, dy siannia jamu addasć jaje? Ale cieraz momant adahnaŭ hetuju zdahadku. Kab manilisia jamu adasłać jaje, dyk adasłali b učora. Akte adna mahła ŭsio vyjasnić, i jaje pierš-napierš tre pabačyć.

Ucviardziŭšysia ŭ hetaj pastanovie, zahadaŭ niavolnikam spiašacca i pa darozie padumoŭvaŭ to pra Lihiju, to pra pomstu. Čuŭ, što sviatary jehipskaje bahini Pacht umiejuć nahaniać chvarobu na kaho zachočuć, i vyrašyŭ daviedacca ad ich pra sposab na heta. Na ŭschodzie raskazvali jamu taksama, što žydy majuć niejkija zaklacci, ad jakich na cieła napadajuć skuły. Miž niavolnikaŭ mieŭ doma kolkinaccać žydoŭ, dyk abiacaŭ sabie: jak vierniecca, usyple im, kab vyjavili tajnicu. Z najbolšaj, adnak, raskošaj dumaŭ ab karotkim rymskim miaču, jaki vypuskaje kroŭ strumianiom mienavita takim, jaki vyliŭsia z Kaja Kalihuły i pakinuŭ niesciralnyja plamy na kalumnie portyku. Hatovy byŭ ciapieraka vymardavać uvieś Rym, a kali b jakija mscivyja bahi abiacali jamu, što ŭsie ludzi vymruć za vyniatkam jaho j Lihiji, zhadziŭsia b na heta.

Pierad uvachodnym łukam aprytamnieŭ, ubačyŭšy starožu pretoryjanskuju, i padumaŭ: kali buduć choć krychu ŭtrudniać jamu prachod, heta budzie dokaz, što Lihija z voli cezara josć u pałacy. Ale hałoŭny centuryjon pryjazna ŭchmylnuŭsia da jaho i, padstupiŭšy niekalki krokaŭ, skazaŭ: — Vitaju kryvičesnaha trybuna. Kali jdzieš z pryvitanniem da cezara, tpapiŭ na błahuju paru. I nie viedaju, ci mahčymieš jaho pabačyć.

— A što stałasia? — spytaŭ Vinić.

— Boskaja aŭhusta małaja niespadziavana zachvareła ad učarašniaha dnia. Cezar i aŭhusta Papieja pry joj razam z lekarami, pasklikanymi z usiaho horadu.

Heta było nie aby-jakoje zdarennie. Cezar, jak uradziłasia jamu hetaja dočańka, šaleŭ prosta z radasci i pryniaŭ jaje jechtha humanum gaudium^[28]. A jašče pierad hetym sienat uračysta paručaŭ bahom ułonnie Papieji. Składalisia achviary i spraŭlali ŭ Ancyjumie, dzie dakanalisia narodziny, viasiołyja hulni, dy pabudavali dvum Fartunam sviatyni. Hepon, jaki ni ŭ čym nie viedaŭ miery, biez miery taksama j dzicia henaje kachaŭ, a Papieji peŭna ž było jano taksama darahim, choć by j dziela taho, što ŭmacoŭvała jejnuju pazicyju dy ŭpłyvy.

Ad zdaroŭja j žyccia małoje aŭhusty mahła zaležać dola ŭsiaje impieryi, ale Binić tak byŭ zaturbavany sam saboju, sobskaju spravaju j kachanniem, što, nie zvažajučy na centuryjona, adkazaŭ: — Chaču pabačycca tolki z Akte.

I prajšoŭ.

Akte była taksama pry dziciaci, i mysiŭ čakać na jaje doŭha. Pryjšła až kala paŭdnia, bladaja, zmučanaja, a pabačyŭšy Vinicija, zbialeła jašče bolš.

— Akte, — adazvaŭsia, chapajučy jejnyja ruki, Vinić, i ciahnučy jaje na siaredzinu atryjuma, — dzie Lihija?

— Ja ciabie chacieła pra heta spytacca, — adkazała, hledziačy jamu dakorna ŭ vočy.

A jon, choć pryrakaŭ sabie vypytać jaje spakojna, znoŭ dałoniami scisnuŭ hołaŭ dy, skryviŭšysia ad bolu j hnievu, paŭtaraŭ: — Niama jaje! Schapili mnie jaje ŭ darozie!

Pasla, adnak, suniaŭsia i, nachiliŭšysia da Akte, pačaŭ praz zacisnutyja huby cadzić: — Akte… Kali tabie žyccio miła, kali nie chočaš stacca pryčynaj niaščascia, jakoha nie zdoleješ nat sabie ŭjavić, skažy: ci nie cezar schapiŭ jaje?

— Cezar nie vychodziŭ učora z pałacu.

— Na cień maci tvaje, na ŭsie bostvy! Ci niama jaje ŭ pałacy?

— Na cień matki maje, Mark, niama jaje ŭ pałacy, dy nie cezar schapiŭ jaje.

Učora zachvareła małaja aŭhusta, i Neron nie adstupaje ad jejnaje kałyski.

Vinić supakojiŭsia. Toje, što zdavałasia jamu najstrašniejšym, nie pahražaje.

— Dyk schapili jaje, — dadumoŭvajecca, sadziučysia na łavie dy zaciskajučy kułaki, — Aŭły, hora im.

— Aŭł Płaŭt byŭ tut siannia rana. Nie moh sa mnoju spatkacca, bo ja była pry dziciaci, ale vypytvaŭ pra Lihiju ŭ Epafradyta dy inšych słuhaŭ cezarskich, a pasla skazaŭ im, što jašče pryjdzie pabačycca sa mnoju.

— Chacieŭ adviarnuć ad siabie padazrennie. Kali b nie viedaŭ, što stałasia z Lihijaj, pryjšoŭ by da mianie šukać jaje.

— Pakinuŭ mnie niekalki słoŭ na tabličcy, z jakich ubačyš, što jon siannia rana byŭ u ciabie, spadziavaŭsia bo tam znajsci zabranuju na tvajo i Piatronijeva žadannie praz cezara Lihiju, tam jamu skazali, što stałasia.

Skazaŭšy heta, pajšła ŭ kubikulum i praz momant viarnułasia z tabličkaju Aŭła.

Vinić pračytaŭ i aniamieŭ. Akte jak by čytała jahonyja dumki ŭ nasuplenym tvary, bo zaraz adazvałasia: — Nie, Mark. Stałasia toje, čaho žadała sama Lihija.

— Ty viedała, što jana maniłasia ŭciakać! — zahareŭsia Vinić. A jana hlanuła na jaho svajimi jmhlistymi vačyma amal surova: — Ja viedała, što nie choča być tvajoj nałožnicaj.

— A ty kim była ŭsio žyccio?!

— Ja była pierad tym niavolnicaj.

Ale Vinić nie pierastaŭ burycca. Cezar padaravaŭ jamu Lihiju, dyk jon nie patrabuje pytać, kim była jana pierad tym. Znojdzie jaje choć by pad ziamloju i zrobić toje, što jamu spadabajecca. Tak! Jana budzie jahonaj nałožnicaj. Zahadaje sciobać jaje, pakul jamu nie nadakučyć. Kali jamu sprykrycca, addasć jaje apošniamu z svajich niavolnikaŭ abo pastavić jaje krucić žorny ŭ svajich haspadarkach u Afrycy. Budzie jaje ciapieraka šukać tolki na toje, kab zhańbić, staptać dy ŭpakoryć.

I, zapalajučysia štoraz haračej, hubiŭ usiakuju mieru da taho, što nat Akte paznała, što kazaŭ bolš, čym zdolny byŭ by vykanać, i toje havaryli ŭ im hnieŭ i pakuta. Nad pakutaj mieła b litasć, ale pierabranaja miera parvała jejnuju ciarplivasć tak, što ŭrešcie spytała jaho, čaho da jaje pryjšoŭ.

Vinić nie moh adrazu znajsci adkazu. Pryjšoŭ da jaje, bo tak chacieŭ, bo spadziavaŭsia vydabyć ad jaje jakija zviestki, ale, faktyčna, pryjšoŭ tolki da cezara, a, nie mohučy z im pabačycca, zajšoŭ da jaje. Lihija, uciakajučy, spraciviłasia voli cezara, dyk jon uprosić jaho, kab zahadaŭ šukać jaje ŭva ŭsim horadzie dy dziaržavie, choć by pryjšłosia spatrebić da hetaha ŭsie lehiji dy pieratresci pa čarzie kažny dom. Piatroni dapamoža jamu, i pošuki pačnucca ad sianniašniaha dnia.

Na heta Akte kaža: — Hladzi, kab nie straciŭ jaje nazaŭsiody tady, jak z cezaravaha zahadu jaje znojduć.

Vinić nachmuryŭ brovy: — Što heta značyć? — spytaŭ.

— Słuchaj, Mark, mianie! Učora byli my z Lihijaj u tutejšym parku i spatkali Papieju, a z joju i małuju aŭhustu, jakuju niesła niehrynka Lilit. Uviečar dzicia zachvareła, a Lilit kaža, byccam jaho ŭrakli, i što ŭrakła jaho taja čužaziemka, jakuju ŭ parku spatkali. Kali vyzdaravieje, zabuduć pra heta, ale pad pryčynu Papieja asudzić Lihiju za čaraŭnictva, a tady, dzie b jaje ni znajšli, nie budzie dla jaje ratunku.

Nastała chvilina maŭčannia, pasla Vinić adzyvajecca: — A moža, i ŭrakła jaje. I mianie ŭrakła.

— Lilit kaža, što dzicianio zaraz zapłakała, jak jaho praniesli kala nas. I sapraŭdy! Zapłakała. Niajnačaj, vyniesli jaho ŭ park užo chvoraje. Mark, šukaj jaje sam, dzie chočaš, ale pakul małaja aŭhusta nie vyzdaravieje, nie hutar ab joj z cezaram, bo sciahnieš na jaje pomstu Papieji. Davoli ŭžo napłakałasia jana praz ciabie, dyk chaj bahi scierahuć jaje biednaje hałovańki.

— Ty lubiš jaje, Akte? — spytaŭ panurysta Vinić.

Uvačču vyzvolnicy zabliščeli slozy.

— Tak. Ja nadta palubiła jaje.

— Bo tabie nie adpłaciła nianavisciu tak, jak mnie.

Akte pahladzieła na jaho praz chvilinu, jak by sumniavałasia ci maniłasia dasledzić ščyrasć jahonych słoŭ, pasla adkazała: — Čałavieča slapy j zaŭziaty! Jana ciabie kachała.

Vinić schapiŭsia pad upłyvam henych słoŭ, jak udarany. Niapraŭda! Nienavidzieła jaho. Skul Akte moža viedać?! Ci pasla adnadzionnaha znajomstva Lihija vyspaviadałasia pierad joju? Što heta za kachannie, jakoje prahnie biezhałoŭja, biazdołla, niapeŭnaj budučyni, a moža i smierci zamiest uzialenienaha domu, dzie čakaje z pačostkaju kachany? Nie čuć by jamu takich rečaŭ, a to hatovy ašaleć. Nie addaŭ by jon henaj dziaŭčyny za ŭsie skarby hetaha pałacu, a jana ŭciakła. Što heta za kachannie, jakoje bajicca raskošy, a płodzić bol? Chto heta zdoleje ŭciamić? Chto zmoža zrazumieć? Kali b nie nadzieja, što znojdzie jaje, pyrnuŭ by ŭ hrudzi sabie miačom. Luboŭ addaje, nie adbiraje. Byli momanty ŭ Aŭłaŭ, što jon sam vieryŭ u blizkaje ščascie, ale ciapier viedaje, što jaho nienavidzieła, nienavidzić dy pamre z nianavisciu ŭ sercy.

Akte, zvyčajna bajazlivaja j łahodnaja, aburyłasia ŭ svaju čarhu. Jak ža jon chacieŭ jaje zdabyć? Zamiest pakłanicca pra jaje Aŭlusu j Pamponiji, adabraŭ jaje baćkom padstupna. Maniŭsia zrabić nie žonkaj, a paluboŭnicaj jaje, hadavanku hodnaha domu, kniazioŭnu! I ŭciahnuŭ jaje ŭ hety dom biessaromnasci j raspusty, zniavažyŭ jejnyja niavinnyja vočy vidoviščam raspusnaha bankietu, pastupaŭ z joju, jak z lohkadumnaju dziaŭčynaj. Niaŭžo zabyŭ, čym josć radnia Aŭłaŭ, i kim Pamponija Hrecyna, jakaja ŭzhadavała Lihiju? Niaŭžo nie maje davoli rozumu, kab daŭmiecca, što heta inšyja žančyny, čym Nihidyja, Kalvija Kryspiniła, Papieja dy ŭsie tyja, jakich spatkaje ŭ domie cezara? Niaŭžo, spatkaŭšy Lihiju, nie daŭmieŭsia adrazu, što hetaje niavinnaje dziaŭčo, jakoje pažadaje chutčej smierci, čym hańby, uvasablenniem josć čyscini? Skul ža jon viedaje, jakim jana bahom vieryć, i ci nie čysciejšym, nie lepšym, jak raspusnaja Vienus abo Izys, jakim addajuć šanavannie raspusnyja rymlanki? Nie! Lihija nie spaviadałasia pierad joju, kazała joj, što čakaje ratunku ad Vinicija, spadziavałasia, što jon vyprasić dla jaje ad cezara dazvoł viarnucca damoŭ dy addasć jaje Pamponiji. Heta kažučy, čyrvanieła, by dziaŭčo, jakoje kachaje j spadziajecca. I jejnaje serca kachała jaho, ale jon sam nahnaŭ pud, znieachvociŭ, pakryŭdziŭ, i chaj ža ciapier jaje šukaje z cezaravaj palicyjaj, ale chaj viedaje taksama, što kali dzicianio Papieji pamre, dyk zapadozrać jaje, i zhuba jejnaja tady nieminučaja.

Hnieŭ i bol Vinicija pačali pavoli zmiakčacca. Dumka ab tym, što Lihija kachaje jaho, ustrasianuła jahonaj dušoju da hłybini. Prypomniŭ jaje sabie ŭ parku ŭ Aŭłaŭ, słuchajučuju jahonych słoŭ z pačyrvaniełym tvaram dy bliskučymi vačyma.

Vydavałasia, što tady istavietna pačynała jaho kachać, i nahła aharnuła jaho pry henym uspaminie pačuccio niejkaha ščascia, sto razoŭ bolšaha, čym toje, jakoha žadaŭ. Padumaŭ — sapraŭdy moh mieć jaje pasłuchmianuju dy kachajučuju.

Aprała b dzviery jahonyja dy namasciła b ich voŭčym tukam, a pasla zasieła b, jak žonka, na voŭnie aviečaha runa pry jahonym ahmieniu. Pačuŭ by z jejnych vusnaŭ sakramientalnaje: «Dzie ty, Kaj, tam i ja, Kaja», i była b jahonaj nazaŭsiody.

Čamu jon tak nie zrabiŭ? Byŭ ža hatovy. A ciapier niama jaje, i moža nie znajsci, a kali b i znajšoŭ, moža zhubić, dyj choć nie zhubiŭ by, nie zachočuć jaho ni Aŭły, ni jana. Tut hnieŭ pačaŭ jamu znoŭ padymać na hałavie vałasy, ale ciapier hnievaŭsia nie na Aŭłaŭ dy Lihiju, tolki na Piatronija. Jon usiamu vinavaty. Kab nie jon, Lihija nie patrabavała b chavacca, była b jahonaj sužanicaj, i nijakaja niebiaspieka nie visieła b nad jejnaj hałavoju. A ciapier stałasia, i pozna papraŭlać biadu, jana nie dasca napravić.

— Zapozna!

Zdavałasia jamu, proćma adkryłasia pad jahonymi nahami. Sam nie viedaŭ, što rabić, jak pastupać, kudy padacca. Akte paŭtaryła, by recha, słova «zapozna», jano ŭ čužych vusnach zahučała jamu, jak prysud smierci. Razumieŭ tolki adnu reč, što treba jamu znajsci Lihiju, bo jnakš staniecca z im niešta drennaje.

I, zakruciŭšysia mašynalna ŭ tohu, dumaŭ adyjsci, nie razvitvajučysia z Akte, až tut zasłona, dzielačaja sieni ad atryjuma, adchilajecca, i bačyć vomih pierad saboju asobu Pamponiji Hrecyny.

I jana, mabyć, daviedałasia ŭžo ab prapažy Lihiji i, spadziejučysia, što joj schadniej budzie, čym Aŭłu, spatkacca z Akte, pryjšła da jaje pa viestki.

Prykmieciŭšy Vinicija, zviarnułasia da jaho i skazała: — Mark, chaj Boh tabie daruje kryŭdu, jakuju ty zrabiŭ nam i Lihiji.

A jon stajaŭ, zviesiŭšy hołaŭ, z pačucciom niaščascia j viny, nie razumiejučy, jaki Boh mieŭsia dy moh jamu daravać, i čamu Pamponija havaryła ab daravanni tady, kali pavinna była b kazać ab pomscie.

I ŭrešcie vyjšaŭ z hałavoju biazradnaj, poŭnaj ciažkich dumak, turboty j niedaŭmiennia.

Na dziadzincy i pad halarejaj stajali niespakojnyja hramady ludziej. Miž pałacavymi niavolnikami vidny byli rycary j sienatary, što pryjšli daviedacca pra zdaroŭje małoje aŭhusty, a adnačasna pakazacca ŭ pałacy dy dać dokaz svaje spahadnasci choć by j pierad niavolnikami cezara. Viestka ab chvarobie «bahini», vidać, razyjšłasia borzda, bo ŭ bramie zjaŭlalisia štoraz novyja asoby, a praz atvorynu łuku bačny byŭ ceły nataŭp. Niekatoryja z pryjšoŭšych, bačačy Vinicija, vychodziačaha z pałacu, pytali jaho pra naviny, ale jon, ničoha nie adkazvajučy, išoŭ upierad, pakul Piatroni, pryspieŭšy taksama ŭžo pa naviny, amal nie zdyryŭsia z im hrudźmi dy nie zatrymaŭ.

Vinić byŭ by niajnačaj zahareŭsia, ubačyŭšy jaho, dy dapusciŭsia b jakoha biaspraŭja ŭ pałacy cezara, kab nie toje, što ad Akte vyjšaŭ, jak złamany, tak zniamožany dy pryhniečany, što na paru acichła ŭ im haračaja žorsć. Adapchnuŭ, adnak, Piatronija j chacieŭ prajsci, ale toj zatrymaŭ jaho amal siłkom.

— Jak majecca boskaja? — spytaŭ.

Hetaje nastavannie znoŭ razdražniła Vinicija dy ŭzburyła jaho ŭ adnoj chvilinie.

— Chaj proćma hłynie jaje razam z usim hetym domam! — vycadziŭ praz zuby.

— Maŭčy, samahubca! — pierascierahaje Piatroni i, ahledzieŭšysia navokał, chucieńka daskazvaje: — Chočaš daviedacca što ab Lihiji, dyk chadzi sa mnoju. Nie! Tut nie skažu ničoha! Chadzi sa mnoju, padzialusia svajimi zdahadkami ab lektycy.

I, abniaŭšy junaka, vyvieŭ jaho jak maha chutčej z pałacu.

Pra heta jamu hałoŭna raschodziłasia, bo navin nijakich nie mieŭ. Budučy dasciejlivym čałaviekam i majučy, pamima ŭčarašniaha aburennia, šmat spahady da Vinicija dyj pačuvajučysia da adkaznasci za ŭsio, što stałasia, byŭ užo niešta nadumaŭ i, jak sieli ŭ lektyku, kaža: — Pastaviŭ ja majich niavolnikaŭ cikavać pry kožnaj bramie,daŭšy im dakładnuju charaktarystyku vyhladu dziaŭčyny j taho vialihura, što vynies jaje ad cezara z bankietu, niama bo sumnivaŭ, što heta jon jaje adabraŭ. Słuchaj mianie! Być moža, Aŭlusy maniacca schavać jaje ŭ katoraj svajoj vioscy, a tady budziem viedać, u jaki bok z joju padaducca. Kali pry bramach jaje nie ŭbačać, dyk, znača, zastałasia ŭ horadzie, i siannia jašče j tut raspačniem pošuki.

— Aŭlusy nie viedajuć, dzie jana, — adkazaŭ Vinić.

— Ty peŭny, što tak josć?

— Bačyŭsia ja z Pamponijaj. Jany šukajuć jaje taksama.

— Učora nie mahła vyjsci z miesta, bo nočču zamknionyja bramy… Dvuch majich vartaŭnikoŭ sočać la kažnaje bramy. Adzin majecca jsci ŭsled za Lihijaj i asiłkam, druhi zaraz mnie padasć viestku. Kali jana ŭ horadzie, znojdziem jaje, bo taho liha lohka paznać pa roscie j plečukach. Ščascie tvajo, što nie schapiŭ jaje cezar, a mahu ciabie ŭpeŭnić, što nie, bo na Pałatynie niama dla mianie tajnic.

Vinicija šče bolš achapiŭ žal, čym hnieŭ, i dryhotnym hołasam pačaŭ raskazvać Piatroniju, što havaryła jamu Akte i jakija novyja niebiaspieki navisli nad Lihijaj, tak strašnyja, što tre budzie, znajšoŭšy jaje, ukryvać ad Papieji. Pasla pačaŭ horka narakać na rady Piatronijevy. Kab nie jon, usio było b inakš. Lihija žyła b u Aŭlusa, a jon, Vinić, moh by z joju spatykacca štodzień i byŭ by ščasliviejšy za cezara. I čym bolš havaryŭ, tym bolš aburaŭsia, až pačali krapać z vačej slozy žalby dy złosci.

A Piatroni, jaki prosta nie spadziavaŭsia, kab małady junak moh pažadać i kachać da takoj stupieni, bačačy henyja slozy rospačy, kazaŭ sabie, u dušy dziviačysia: — O, mahutnaja vaładarynia Cypru, ty adna panuješ nad bahami j ludźmi!

XII

Kali vysieli pierad domam Piatronija, zahadčyk atryjuma dałažyŭ, što nivodzin niavolnik z vysłanych jašče nie viarnuŭsia. Atryjensis zahadaŭ adniesci im charču dy novy zahad, kab pad pahrozaj rozah pilnavali ŭsich vychodziačych z horadu.

— Bačyš, — kaža Piatroni, — biez sumniennia, jany dasiul jašče ŭ horadzie, dyk znojdziem ich. Zahadaj, adnak, i svajim ludziam vartavać pry bramach, lepš tym, jakich pasyłaŭ pa Lihiju, bo jany lohka jaje raspaznajuć.

— Ja parazhaniaŭ ich na vioski ŭ erhastuły, — adkazvaje Vinić, — ale zaraz adkliču, chaj iduć da bramaŭ.

I, napisaŭšy niekalki słoŭ na vaskavanaj tabličcy, addaŭ jaje Piatroniju, jaki daručyŭ jaje vomih adniesci da domu Vinicija.

Dy pierajšli da nutranoha portyku i, pasieŭšy na marmurovaj łavie, pačali hutarku.

Załatavałosaja Eŭnika j Iras padsunuli im pad nohi bronzavyja stolački dy, prystaviŭšy da łaŭki stolik, pačali im nalivać u čašy vino z pryhožych vuzkašyjastych zbankoŭ, vyrablenych u Vałatery j Cere.

— Ci viedaje chto z tvajich ludziej taho vializarnaha liha? — pytaje Piatroni.

— Viedali jaho Atacyn i Huł. Ale Atacyn zabity ŭčora pry lektycy, a Huła zabiŭ ja.

— Škada mnie jaho, — biedavaŭ Piatroni. — Jon nasiŭ na rukach nie tolki ciabie, ale j mianie.

— Ja maniŭsia jaho nat vyzvalić, — tłumačycca Vinić, — ale dosyć taho.

Havoram ab Lihiji. Rym — heta mora… — Pierły łoviać mienavita ŭ mory… Peŭna, nie znojdziem jaje siannia abo zaŭtra, ale znojdziem nieminuča. Ty ciapier vinavaciš mianie, što padsunuŭ tabie hety sposab. Dyk sposab sam pa sabie byŭ nie drenny, jon staŭsia pachibnym tolki tady, kali byŭ kiepska vykiravany. Ty ž čuŭ ad samoha Aŭła, što manicca z usioj siamjoj pieranosicca na Sicyliju. Takim čynam, dziaŭčyna i tak była b ad ciabie daloka.

— Pajechaŭ by za imi, — adkazvaje Vinić, — a prynamsi była b biaspiečnaja, a ciapier, jak toje dzicianio pamre, Papieja j sama ŭvieryć dy ŭtałkuje cezaru, što heta stałasia z viny Lihiji.

— Tak. Heta turbuje taksama j mianie. Ale hena bajstručanio, moža, jašče ačuniaje. A kali b i pamierła, znojdziem i tady niejki vychad.

Tut Piatroni zadumaŭsia na chvilinu dyj kaža: — Papieja nibyta žydoŭskaje relihiji i vieryć u złyja duchi. Cezar zababonny… Dyk, kali raspuscim viestku, što Lihiju schapili niačystyja, pavierać, tym bolš, što kali nie adabraŭ jaje ani cezar, ani Płaŭt, znikła sapraŭdy tajemnym čynam. Lih sam adzin nie adoleŭ by henaha zrabić, musiŭ by mieć padmohu, a skul by niavolnik u adzin dzień moh by sabrać stolki ludziej?

— Niavolniki dapamahajuć sabie ŭzajemna ŭ cełym Rymie.

— Jaki kroŭju kaliś za heta zapłacić. Tak, uspamahajucca, ale nie adzin suprać druhoha, a tut viedama było, što na tvajich spadzie adkaznasć i kara.

Kali padsunieš svajim hadku ab złych duchach, pacvierdziać adrazu, što na ŭłasnyja vočy bačyli, bo heta ich adrazu pierad taboju apraŭdaje… Pasprabuj spytaj katoraha, ci nie bačyŭ, jak niesli ŭ pavietry Lihiju, dyk na ehidu Zeŭsa bažycimiecca zaraz, što tak i było.

Vinić, jaki taksama byŭ zababonny, zirnuŭ na Piatronija z nahłaj tryvožlivasciu.

— Kali Ursus nie moh mieć pamahataraŭ dy sam adzin nie moh jaje schapić, dyk chto jaje schapiŭ?

Piatroni pačaŭ smiajacca.

— Bačyš, — kaža, — uvierać, kali i ty ŭžo vieryš. Taki ŭžo naš sviet, jaki kpić z bahoŭ. Pavierać i nie buduć jaje šukać niedzie daloka ad horadu ŭ jakojniebudź svajoj abo tvajoj viłle.

— Adnak ža, chto moh joj dapamahčy?

— Jejnyja suvierniki, — adkazaŭ Piatroni.

— Jakija? Jakomu ž bostvu jana addaje šanavannie? Ja ž by ab hetym viedaŭ lepš za ciabie.

— Kožnaja amal žančyna ŭ Rymie pavažaje inšaje bostva. Niama sumnivu, što Pamponija ŭzhadavała jaje ŭ viery tamu bostvu, u jakoje vieryć sama, a što tam za bostva, nie viedaju. Adno josć peŭnym, što nichto jaje nie bačyŭ, kab u jakoj-niebudź z našych sviatyniaŭ jana davała achviary našym bahom. Abvinavačvali jaje nat, što jana chryscijanka, ale heta reč niepraŭdapadobnaja. Damovy sud ačysciŭ jaje ad hetaha zakidu. Pra chryscijan havorać, što nie tolki addajuć šanavannie aslačaj hałavie, ale jany niepryjacieli rodu čałaviečaha i dapuščajucca najahidniejšych złačynstvaŭ. Dyk Pamponija nie moža być chryscijankaj, bo cnota jaje dobra viedamaja, a niepryjacielka ludskoha rodu nie abchodziłasia b tak z niavolnikami, jak jana abchodzicca.

— Nidzie tak z imi nie abchodziacca, jak u Aŭłaŭ, — dadaŭ Vinić.

— Dyk bačyš. Pamponija zhadvała mnie ab niejkim Bohu, što josć adziny, usiomahutny j miłaserny. Dzie padzieła ŭsich inšych, heta jejnaja sprava; davoli taho, što hety jejny Łohas nie byŭ by chiba nadta ŭsiomahutnym, inakš kažučy, musiŭ być nadta scipłym Boham, kab mieŭ tolki dzvie pakłonnicy, Pamponiju i Lihiju, z prydatkam ichniaha Ursusa. Pavinna być ich bolš, tych pakłonnikaŭ, i tyja dali pomač Lihiji.

— Henaja viera navučaje prabačać, — skazaŭ Vinić. — Spatkaŭ ja ŭ Akte Pamponiju, jakaja skazała mnie: «Chaj tabie Boh daruje kryŭdu, jakuju ty zrabiŭ Lihiji j nam».

— Vidać, ichni Boh — heta niejki kuratar vielmi spahadlivy. Adyž chaj tabie daruje dy na znak prabačennia chaj viernie tabie dziaŭčynu.

— Achviaravaŭ by jamu zaŭtra hiekatombu. Nie chaču jesci, ni kupieli, ni snu.

Vaźmu ciomnuju adziežynu dy pajdu badziacca pa horadzie. Moža, hetak znajdu jaje chutčej. Ja chvory.

Piatroni pahladzieŭ na jaho spahadliva. Praŭda, vočy ŭ Vinicija byli padsiniełyja, biła z ich haračka, tvar zarosły, nieabholeny, zniabyty, vałasy skałmočanyja, vyhladaŭ, jak chvory. Iras i załatavałosaja Eŭnika hladzieli na jaho taksama spačuvalna, ale jon jak by j nie bačyŭ ich, dyj abodva z Piatronijem nie zviartali ŭvahi na prysutnasć niavolnic, jak i na sutarlivych sabak.

— Haračka ciabie razbiraje, — adazvaŭsia Piatroni.

— Ale.

— Dyk pasłuchaj mianie… Nie viedaju, što parajiŭ by tabie lekar, ale viedaju, jak na tvajim miejscy pastupiŭ by ja. Ot, pakul znojdziecca taja, pašukaŭ by ŭ inšaje taho, čaho tabie razam z tamtoju nie chapaje. Ja bačyŭ u tvajoj viłle strojnych maładzic. Nie piareč mnie. Viedaju kachannie, razumieju niechać da inšych, kali pažadajecca adnoj. Ale ŭ pryhožaj niavolnicy možna znajsci choć chvilinnuju patolu… — Nie choču! — adrezaŭ Vinić.

Ale Piatroni, jaki sapraŭdy lubiŭ jaho dy chacieŭ asaładzić jahonaje hora, pačaŭ dumać-hadać, jak by heta zrabić.

— Moža, tvaje nie majuć dla ciabie čaru sviežasci, — skazaŭ, pačakaŭšy, — dyk pryhledźsia voś hetaj charytcy (tut pačaŭ kidać vačyma to na Iras, to na Eŭniku, hładziačy strojny stan załatavałosaje hrečanki). Niekalki dzion tamu małady Fantej Kapiton davaŭ mnie za jaje troje cudnych chłapčaniat z Kłazamien, pryhažejšaha bo cieła chiba j Skopas nie stvaryŭ. Sam nie viedaju, čamu dasiul abyjakavy da jaje, nie ŭstrymaŭ ža mianie ŭspamin ab Chryzatemis! Voś ža daru tabie jaje, vaźmi!

Załatavałosaja Eŭnika, pačuŭšy heta, zbialeła ŭ adzin momant, jak pałatno, i, hledziačy pałachlivymi vačyma na Vinicija, jak by zamioršaja, čakała adkazu jahonaha.

Ale jon sarvaŭsia na nohi dy, schapiŭšysia za hołaŭ, pačaŭ chutka havaryć, jak čałaviek u haračcy, nie chočučy słuchać ab ničym: — Nie! Nie!.. Što mnie z jaje! Što mnie jana!.. Dziakuju tabie, ale nie choču! Idu šukać tamtoje pa horadzie. Daj halskuju lucernu z kapturom. Pajdu za Tybar… Mo choć Ursusa spatkaju!..

I vyjšaŭ, spiašajučysia. A Piatroni, bačačy, što sapraŭdy nie moža ŭsiedzieć, nie sprabavaŭ jaho sutrymoŭvać. Uvažajučy, adnak, admovu Vinicija za časovuju niechać da kožnaj žančyny, što nie była Lihijaj, dy nie chočučy marnavać svajoj spryjalnasci, zviarnuŭsia da niavolnicy j kaža: — Eŭnika, vykupaješsia dy prybiarešsia, a pasla pojdzieš da Vinicija.

A jana ŭpała pierad im na kaleni dy, zharnuŭšy ruki, pačała jaho malić, kab nie vypuskaŭ jaje z domu. Jana nie pojdzie da Vinicija. Lepiej tut drovy nasić u hipakaŭstum, čym tam być pieršaj słuhoju. Nie choča!.. Nie moža!.. I molić jaho, kab zlitavaŭsia nad joju. Chaj zahadaje siačy jaje rozhami štodzień, aby tolki nie vysyłaŭ jaje z domu.

I, trasučysia, jak asina, z bajazni j rasčulennia, vyciahała da jaho ruki, a jon słuchaŭ jaje z niedaŭmienniem. Niavolnica, jakaja smieje adprošvacca ad spaŭniennia zahadu, jakaja havora: «Nie choču i nie mahu» — była niečym tak niečuvanym u Rymie, što Piatroni adrazu nie chacieŭ vieryć vušam. U kancy nachmuryŭ brovy. Zanadta jon byŭ dalikatnym, kab akazać zvierskasć. Jahonyja niavolniki, asabliva ŭ raspuscie, mieli bolšuju volu, čym inšyja, pad umovaj, što naŭzorna spaŭniaćmuć słužbu i volu haspadara stavićmuć naroŭni z božaju. Ale, kali dva hetyja abaviazki nie byli spaŭnianyja, umieŭ pakarać, jak vymahaŭ ahulny zvyčaj. A da taho nie ciarpieŭ i ŭsiakich supracivaŭ dy ŭsiaho, što muciła jamu supakoj, dyk, pahladzieŭšy na molačuju, zahadaŭ: — Paklič mnie Tejrezyja dy pryjdziecie siudy.

Eŭnika ŭstała dryhotna, sa slaźmi, i pajšła. Niezabaŭna viartajucca z zahadčykam atryjuma kretoncam Tejrezyjem.

— Vaźmi Eŭniku, — zahadaŭ jamu Piatroni, — i dasi joj dvaccać piać, tak, adnak, kab nie papsavać skury.

Hetak skazaŭšy, pierajšoŭ u biblijateku i, sieŭšy pry marmurovym stale, pačaŭ pracu nad svajim «Bankietam Trymalchijona».

Ale ŭcioki Lihiji i chvaroba małoje aŭhusty nadta błytali jamu dumki, tak što nie moh doŭha pracavać. Asabliva taja chvaroba była važnym zdarenniem.

Piatroniju dumałasia: kali cezar uvieryć, što Lihija ŭrakła małuju aŭhustu, dyk adkaznasć moža zvalicca j na jaho, bo jon prasiŭ uziać dziaŭčynu ŭ pałac. Spadziavaŭsia, adnak, što pry pieršym spatkanni jon patrapić cezaru vytłumačyć usiu niedarečnasć padobnaje dumki, a krychu različvaŭ i na peŭnuju słabasć Papieji da jaho, choć prychavanuju, ale prychavanuju j nie tak užo staranna, kab nielha było jaje zdahadacca. I pajšoŭ, razdumoŭvajučy ab usim hetym, u tryklinijum, kab padsiłkavacca, a pasla zaniescisia ŭ pałac, na Marsavaje Pole dy da Chryzatemis.

Ale, idučy ŭ tryklinijum, pry ŭvachodzie na słužbovy kalidor uhledzieŭ niespadziavana pad scianoju siarod inšych niavolnikaŭ strunkuju postać Eŭniki i, zabyŭšysia, što Tejrezyj nie mieŭ aprača rozah inšaha zahadu, nasupiŭ znoŭ brovy dy pačaŭ šukać jaho.

Nie prykmieciŭšy, adnak, jaho miž słužbaju, zviarnuŭsia da Eŭniki: — Rozhi atrymała?

A jana znoŭ upała jamu da noh, prycisnuła da vusnaŭ krajok jahonaj adziežyny dyj adzyvajecca: — O, tak, spadaru! Atrymała! O, tak, spadaru!

U jejnym hołasie była jak by radasć i ŭdziačnasć — vidać, dumała, što rozhi mielisia zastupić pasyłannie jaje z domu, i ciapier moža ŭžo zastavacca. Piatronija, jaki daŭmiavaŭsia hetaha, zdziviŭ heny ŭpor niavolnicy, ale zadobra jon viedaŭ ludskuju naturu, kab nie adhadać, što pryčynaj hetaha mahło być tolki adno kachannie.

— Maješ kachanka ŭ hetym domie? — spytaŭ.

Jana zirnuła na jaho błakitnymi vačyma dy adkazała tak cicha, što ledź možna było jaje dačuć: — Tak, spadaru!..

I z tymi vačyma, z adkinutymi ŭzad załatymi vałasami, z tryvohaj i nadziejaj na tvary była tak pryhožaja dy tak błahalna na jaho hladzieła, što Piatroni, sam filozaf i hłasiciel mahutnasci lubovi dy esteta j vyznavalnik vialikaha pryhastva, pačuŭ peŭnuju litasć nad joju.

— Katory z ich josć tvajim kachankam? — spytaŭ, pakazvajučy kivom hałavy na słužbu.

Ale na heta adkazu nie było, Eŭnika tolki schiliłasia až da stopaŭ jahonych i znieruchomieła.

Piatroni hlanuŭ pa niavolnikach, miž jakimi byli pryhožyja i ŭradlivyja junaki, ale z ničyjnaha tvaru nie moh ničoha vyčytać, tolki ŭsie niejk dziŭna ŭchmylalisia; tady pahladzieŭ jašče na schilenuju la jahonych noh Eŭniku dy adyjšoŭ moŭčki ŭ tryklinijum.

Pasniedaŭšy, zahadaŭ zaniescisia ŭ pałac, pasla da Chryzatemis, u jakoje prabyŭ až da pozniaje nočy. Viarnuŭšysia, kazaŭ paklikać Tejrezyja.

— Ci Eŭnika dastała rozah? — spytaŭ jaho.

— Tak, spadaru, tolki nie dazvolili vy pracinać skury.

— Ci nie było adnosna jaje inšaha zahadu?

— Nie, spadaru, — adkazaŭ tryvožna atryjensis.

— Nu, dobra. Chto z niavolnikaŭ josć jejnym kachankam?

— Nichto, spadaru.

— Što pra jaje viedaješ?

Tejrezyj pačaŭ havaryć niapeŭnym hołasam: — Eŭnika nikoli nočču nie vychodzić z kubikuluma, dzie spić sa staroju Akryzjonaj i Ifidaj; nikoli pasla tvaje kupieli, spadaru, nie zastajecca ŭ łazni… Inšyja niavolnicy smiajucca z jaje i nazyvajuć jaje Dyjanaj.

— Hodzie, — kaža Piatroni. — Moj svajak, Vinić, jakomu ja padaravaŭ siannia rana Eŭniku, nie pryniaŭ jaje, dyk zastaniecca doma. Možaš isci.

— Ci možna mnie jašče havaryć ab Eŭnicy, spadaru?

— Ja kazaŭ tabie havaryć usio, što viedaješ.

— Usia familija havora, spadaru, ab uciokach dziaŭčyny, jakaja miełasia zastacca ŭ kryvičesnaha Vinicija. Pasla tvajho adychodu pryjšła da mianie Eŭnika i skazała, što viedaje čałavieka, jaki patrapiŭ by jaje znajsci.

— A! — adzyvajecca Piatroni. — Što heta za čałaviek?

— Nie viedaju jaho, spadaru, ale toje dumaŭ, što tre było vam ab hetym paviedamić.

— Dobra. Chaj heny čałaviek čakaje ŭzaŭtra ŭ majim domie na prybyccio trybuna, jakoha paprosiš uzaŭtra ad majho imia, kab rankam mianie adviedaŭ.

Atryjensis pakłaniŭsia dy vyjšaŭ.

A Piatroni pačaŭ mimavoli dumać pra Eŭniku. Spačatku zdavałasia jamu jasnym, što maładaja niavolnica žadaje, kab Vinić znajšoŭ Lihiju dziela taho tolki, kab nie musiła zastupać jaje ŭ jahonym domie. Ale pasla pryjšło jamu ŭ hołaŭ, što toj čałaaviek, jakoha sulić Eŭnika, moža być jejnym kachankam, i hena dumka, naraz, jamu zdavałasia prykraj. Byŭ, zrešty, prosty sposab daviedacca praŭdy, varta tolki paklikać Eŭniku, ale było ŭžo pozna, a Piatroni čuŭsia zniabytym pasla doŭhich adviedzinaŭ u Chryzatemis, i chaciełasia jamu spać.

Adnak ža, idučy da kubikuluma, pryhadaŭ sabie niaviedama čamu, što la vačej Chryzatemis prykmieciŭ siannia zmorščynki. Padumałasia jamu, što krasa jejnaja była bolš słaŭnaj u Rymie, čym sapraŭdnaj, i što Fantej Kapiton, jaki davaŭ jamu troje padletkaŭ z Kłazamien za Eŭniku, maniŭsia kupić jaje zatanna.

XIII

Nazaŭtra Piatroni kančaje tualetu ŭ unktuaryjumie, prychodzić paklikany praz Tejrezyja Vinić. Jon užo viedaŭ, što nijakich navin ad bramaŭ niama, i viestka henaja zamiest jaho abradavać, bo, znača, Lihija ŭ horadzie, zamarkociła jaho jašče bolš, bo zdavałasia jamu, što Ursus vyvieŭ jaje adrazu, kali jašče niavolniki Piatronijevy nie stajali pry bramach.

Praŭda, vosienniu, kali dni stanoviacca karaciejšymi, bramy zamykali davoli rana, ale bolšym hramadam vyjazdžajučym adčyniali ich. Dyj za mury možna było vydabycca j inšymi sposabami, ab jakich niavolnikam, časami ŭciakajučym, było dobra viedama. Praŭda, Vinić parassyłaŭ ludziej i za horad da vihiłaŭ mienšych miastečak z ahłašenniami, jak uciokšaja para vyhladaje, dy z zahadam pierachapić jaje za abiacanuju ŭznaharodu. Było, adnak, sumniŭnym, ci heny sposab ich dasiahnie, a kali b i dasiah, ci tamtejšyja ŭłady buduć pačuvacca ŭpraŭnienymi zatrymać ich na pryvatnaje žadannie Vinicija, nie pasviedčanaje pretoram. Voś ža na padobnaje pasviedčannie nie było času. Z svajho boku Vinić praz uvieś učarašni dzień šukaŭ Lihiji, pieraapranuŭšysia za niavolnika, pa ŭsich zavułkach horadu, nie zdoleŭ, adnak, znajsci najmienšaha sledu, ni tropu. Spatkaŭ, praŭda, ludziej Aŭła, ale tyja taksama niečaha šukali, i heta ŭzbudziła zdahadku, što nie Aŭł jaje schapiŭ, i što jon nie viedaje taksama, dzie jana.

Dyk kali Tejrezyj dałažyŭ, što josć čałaviek, jaki padručajecca jaje znajsci, čym chutčej paspiašyŭ da Piatronija i, ledź pryvitaŭšysia, pačaŭ ab im raspytvacca.

— Zaraz ubačym jaho, — skazaŭ Piatroni. — Heta znajomy Eŭniki, jakaja zaraz pryjdzie ŭkładać mnie tohu dy dasć nam bližejšyja ab im zviestki.

— Taja, što ŭčora chacieŭ mnie padaravać?

— Ale, jakuju ty ŭčora adapchnuŭ, za što ja tabie, miž inšym, udziačny, bo heta najzdalniejšaja viestyplika na ŭvieś horad.

I voś viestyplika prychodzić na kaniec hetych słoŭ i, uziaŭšy tohu z kresła, inkrustavanaha słanovaj kosciaj, razharnuła jaje, kab zakinuć na plečy Piatroniju. Tvar mieła jasny, cichi, uvačču radasć.

Piatroni hlanuŭ na jaje, pakazałasia jamu nadta pryhožaj. Pasla, kali, atuliŭšy jaho tohaj, pačała ŭkładać chvandy, časami schilajučysia dla vydaŭžannia ich, prykmieciŭ, što ruki jejnyja biełyja, moŭ biełyja ružy, a hrudzi j plečuki majuć vodbleski alabastru.

— Eŭnika, — adzyvajecca, — ci josć toj čałaviek, ab jakim učora ty kazała Tejrezyju?

— Josć, spadaru.

— Jak zaviecca?

— Chiłon Chiłanides, spadaru.

— Chto jon taki?

— Lekar, mudrec i varažbit, jaki ŭmieje adhadvać ludskuju dolu dy pradkazvać budučyniu.

— Ci tabie pradkazaŭ budučyniu?

Eŭnika pačyrvanieła pa samyja vušy.

— Tak, spadaru.

— Što ž jon tabie vyvaražyŭ?

— Što spatkaje mianie bol i ščascie.

— Bol spatkaŭ ciabie ŭčora z ruki Tejrezyja, dyk ciapier tre čakać tolki ščascia.

— Užo spatkała, spadaru.

— Jakoje?

Jana cicha šapnuła: — Zastałasia.

Piatroni pačaŭ hładzić jaje załatuju hałoŭku.

— Dobra ŭłažyła siannia chvandy, i rad ja z ciabie, Eŭnika.

A joj ad hetaha prytyku ŭ adnoj chvilinie vočy pamutnieli ad ščascia, i pačali chvalavacca hrudzi.

Piatroni z Vinicijem pierajšli ŭ atryjum, dzie čakaŭ ich Chiłon Chiłanides, jaki spatkaŭ ich nizkim pakłonam. Piatroniju na ŭspamin ab učarašniaj jahonaj zdahadcy, što mo heta kachanak Eŭniki, stała smiachotna. Čałaviek, jaki stajaŭ pierad imi, nie moh być ničyim kachankam. U henaj dzivosnaj fihury było niešta i ahidnaje, i smiachotnaje. Jašče nie byŭ stary: u jahonaj niaŭchlujnaj baradzie dy kučaravaj čuprynie ledź siam-tam bliskaŭ sivy vołas. Žyvot mieŭ apały, plečy zhorblenyja, tak što na pieršy pahlad vyhladaŭ harbatym, a nad henym harbom vytyrkała vialikaja hałava z łysavatym dy małpavatym ažaŭciełym tvaram, upiareščanym vuhrami. Nos sihnalizavaŭ pociah da butelki. Łachmannio, akryvajučaje jaho, składałasia z ciomnaje vaŭnianaje tuniki j takoha ž dziravaha płašča. Jano symbalizavała sapraŭdnuju ci kryvadušnuju biadnotu. Piatroniju ŭzbieh na dumku Terzyt Homera, dyk, padniaŭšy na pryvitannie ruku, adazvaŭsia: — Vitaju, boski Terzyt! Jak ža majucca tvaje huzy, što panabivaŭ tabie pad Trojaj Ulis, dy što sam parablaje na Elizejskich prastorach?

— Šlachotny spadaru, — adkazaŭ Chiłon Chiłanides, — najmudrejšy z pamierłych, Ulis, pierasyłaje praz mianie najmudrejšamu z žyvych, Piatroniju, pryvitannie i prośbu, kab akryŭ novym płaščom maje huzy.

— Na Hiekatu Tryformis! — adazvaŭsia Piatroni. — Adkaz varty płašča.

Ale dalejšuju hutarku pierarvaŭ nieciarplivy Vinić, jaki spytaŭ: — Ci dobra viedaješ, čaho padručaješsia?

— Kali dzvie «familiji» ŭ dvuch dastojnych damoch nie hutarać ab ničym inšym, a za imi paŭtaraje pałova Rymu, nie ciažka viedać, — adkazvaje Chiłon. — Učarašniaje nočy adabranaja dziaŭčyna, vyhadavanaja ŭ domie Aŭła Płaŭcyja, Lihija abo Kalina, jakuju tvaje, spadaru, niavolniki pieranosili z cezaravaha pałacu ŭ tvaju «insulu», a ja padručajusia adšukać jaje ŭ horadzie, abo kali — heta mała praŭdapadobna — znajšłasia za horadam, pakazać tabie, šlachotny trybunie, kudy ŭciakła i dzie schavałasia.

— Dobra! — kaža Vinić, jakomu zviazłasć adkazu nadta padabałasia. — Jakija maješ na heta sposaby?

Chiłon chitra ŭchmylnuŭsia: — Sposaby ty maješ, spadaru, ja maju tolki rozum.

Piatroni taksama ŭsmichnuŭsia, bo byŭ zadavoleny z svajho hoscia.

«Hety čałaviek moža znajsci dziaŭčynu», — padumaŭ.

Tym časam Vinić nachmuryŭ svaje zrosłyja brovy dyj kaža: — Kali zvodziš mianie, badziaka, dziela nažyvy, zahadaju zataŭčy ciabie kijami.

— Ja filazof, spadaru, a filazof nie moža być łasy na zysk, złašča na taki, jaki abiacaješ.

— Ach, ty filazof? — spytaŭ Piatroni. — Eŭnika kazała mnie, što ty lekar i varažbit. Skul viedaješ Eŭniku?

— Prychodziła da mianie pa radu, bo słava maja acierłasia ab jejnyja vušy.

— Jakoje ž jana chacieła rady?

— Na kachannie, spadaru. Chacieła vylečycca z biezuzajemnaha kachannia.

— I vylečyŭ ty jaje?

— Bolš taho, spadaru, ja daŭ joj amulet, jaki zapeŭnivaje ŭzajemnasć. U Pafosie, na Cypry, josć sviatynia, u jakoj prachoŭvajecca Vienieryn pajasok. Ja daŭ dzvie nitki z henaha pajaska, ułožanyja ŭ mihdałovuju łušpinu.

— I zahadaŭ sabie sołana zapłacić?

— Za ŭzajemnasć nikoli nielha zapłacić davoli, a ja, nie majučy dvuch palcaŭ na pravaj ruce, zbiraju hrošy na niavolnika-skrybu, jaki b spisvaŭ maje dumki dy prachavaŭ maju navuku dla svietu.

— Da jakoj ža, mudrec, naležyš škoły?

— Ja cynik, dominie, bo maju oś dziravy płašč; ja i stojik, bo ciarpliva znošu hora; ja taksama j parypatetyk, bo, nie majučy lektyki, chadžu piechatoju ad viniarni da viniarni, navučajučy pa darozie tych, što abiacajuć zapłacić za zban.

— Dyk pry zbanku robišsia retoram?

— Hieraklid kazaŭ: «Usio płyvie», a ci možaš zapiarečyć, spadaru, što vino nia josć płyniaj?

— Jon i ahoń nazyvaŭ bostvam, i voś bostva henaje pałanicca na tvajim nosie.

— A boski Dyjahienes z Apałoniji nastaŭlaŭ, što sutnasciaj rečy josć pavietra, a čym pavietra ciaplejšaje, tym daskanalejšyja tvoryć istoty, a z najciaplejšaha tvoracca ŭžo dušy mudracoŭ. A što vosienniu prychodziać chałady, ergo sapraŭdny mudrec pavinien abahravać dušu vinom… Bo taksama nie možaš zapiarečyć, spadaru, kab zban cymusu z-pad Kapuji ci Telezyi nie raznosiŭ ciepłyni pa kasciach harotnaha cieła ludskoha.

— Chiłon Chiłanid, dzie tvaja baćkaŭščyna?

— Nad Pontam Eŭksynam. Ja rodam z Miezembryi.

— Dyk ty, Chiłon, vialiki čałaviek!

— A zaniachajeny! — dadaŭ miełanchalična mudrec.

Viniciju nie ciarpiełasia znoŭ. Pry nadzieji, što zasvitała, chacieŭ by, kab Chiłon zaraz ža pajšoŭ na pošuki, i ŭsia hutarka vydavałasia jamu niepatrebnaj patrataj času, za jakuju sierdavaŭ na Piatronija.

— Kali pačnieš pošuki? — skazaŭ, zviartajučysia da hreka.

— Ja ŭžo pačaŭ ich, — adkazvaje Chiłon. — I jak ja tut, jak adkazvaju na henyja vietlivyja pytanni, dyk užo šukaju. Vier tolki mnie, česny trybunie, i viedaj: kali b zhinuła zaviazka ad abutku, ja patrapiŭ by adšukać jaje abo taho, chto jaje na vulicy padniaŭ.

— Ci byŭ kali zatrudnieny hetkimi pošukami? — spytaŭ Piatroni.

Hrek padniaŭ uharu vočy.

— Zanadta nizka ceniać siannia sumlennasć i mudrasć, kab filazof nie byŭ zmušany šukać inšych da žyccia sposabaŭ.

— Jakija ž tvaje?

— Viedać usio dy słužyć navinami tym, chto ich patrabuje.

— I chto za ich płacić?

— Ach, spadaru, patrabuju kupić pisara. Inakš mudrasć maja pamre razam sa mnoju.

— Kali ty dahetul nie sabraŭ nat na ceły płašč, dyk zasłuhi tvaje chiba nadta scipłyja.

— Skromnasć pieraškadžaje mnie ich vyjaŭlać. Ale padumaj tolki, dominie, što niama siannia takich dabradziejnikaŭ, jakich było poŭna daŭniej i dla jakich absypać zołatam zasłuhu było tak miła, jak pałyknuć astryhu z Puteoli. Nie zasłuhi maje małyja, tolki ŭdziačnasć ludskaja małaja. Jak časami ŭciače darahi niavolnik, chto jaho znojdzie, kali nie adziny syn majho baćki? Jak zjaviacca na scienach napisy na boskuju Papieju, chto pakaža złamysnikaŭ? Chto vyšnaryć u kniharoŭ vierš na cezara? Chto daniasie, što havorać u damoch sienataraŭ dy rycaraŭ? Chto adnosić listy, jakich nie chočuć paručyć niavolnikam? Chto padsłuchoŭvaje naviny pry dzviarach cyrulnikaŭ? Dla kaho nie majuć tajnic viniary j piakarniki, kamu daviarajuć niavolniki, chto ŭmieje pranizać vačyma kožny dom ad atryjuma da aharodu? Chto viedaje ŭsie vulicy, zavułki, chto čuje, što havorać u termach, u cyrku, na handlovych rynkach, u škołach łanistaŭ, u budach-handlarniach, dzie pradajuć niavolnikaŭ, dy nat u arenaryjach?..

— Na bohi, davoli, daražeńki mudrec! — adazvaŭsia Piatroni. — Bo hatovy my šče patanuć u tvajich zasłuhach, sumlennasci, mudrasci dy krasamoŭstvie.

Hodzie! Chacieli my viedać, chto ty, nu j viedajem!

Vinić byŭ rady, bo dumaŭ, što hety čałaviek, by toj hončy sabaka, raz puščany na trop, nie spynicca, pakul nie znojdzie schovišča.

— Dobra, — kaža. — Ci patrabuješ instrukcyjaŭ?

— Patrabuju zbroji.

— Jakoje? — spytaŭ zdziŭleny Vinić.

Hrek nastaviŭ žmieniu, a druhoju rukoju zrabiŭ žest ličennia hrošaj.

— Takija siannia časy, spadaru, — kaža, uzdychajučy.

— Dyk budzieš asłom, — adzyvajecca Piatroni, — jaki zdabyvaje krepasć miaškami zołata.

— Ja tolki niebahaty filazof, spadaru, — pakorna adkazvaje Chiłon. — Zołata majecie vy.

Vinić špurnuŭ jamu kapšuk, jaki hrek schapiŭ na latu, darma što sapraŭdy nie mieŭ dvuch palcaŭ na pravaj ruce. Pasla zadzior hołaŭ dyj kaža: — Ja bolš viedaju ŭžo, spadaru, čym ty spadziaješsia. Viedaju, što dziaŭčyny nie vyrvali Aŭły, ja ŭžo hutaryŭ z ichniaj słužbaj. Viedaju, što jaje niama na Pałatynie, dzie ŭsie zaturbavanyja małoju chvoraju aŭhustaj, i mo nat daciemlivaju, čamu maniciosia šukać małoduchny z majoju pomačaj, a nie vihiłaŭ dy cezaravych žaŭnieraŭ. Viedaju, što dapamoh joj uciačy słuha rodam z taho ž samaha kraju, što j jana. Nie moh jon šukać dapamohi ŭ niavolnikaŭ, niavolniki bo trymajucca ŭsie razam, dyk nie vystupali b proci tvajich pasłancoŭ. Mahli jamu dapamahčy tolki suvierniki.

— Słuchaj, Vinić, — pierarvaŭ Piatroni, — ci ja tabie hetaha samaha słova ŭ słova nie kazaŭ?

— Honar dla mianie, — hanarycca Chiłon. — Dziaŭčyna, spadaru, — kazaŭ, zviartajučysia da Vinicija, — biessumniŭna vieryć u toje samaje bostva, što i najcnatliviejšaja z rymlanak, sapraŭdnaja matrona Pamponija. Ja čuŭ i toje, što Pamponiju sudzili damavym sudom za vieru ŭ niejkaje čužoje bostva, nie moh, adnak, ad jejnych słuh daviedacca, što tam za bostva dy jak zavucca jahonyja vyznavalniki. Kab moh ab hetym daviedacca, pajšoŭ by da ich, staŭ by najpabažniejšym miž imi, zdabyŭ by ichni davier. Ale ty, spadaru, moža mahčymieš mnie dać ab hetym jakuju viestku, bo ž prabyŭ kolkinaccać dzion u domie šlachotnaha Aŭła?

— Nie mahu, — adkazaŭ Vinić.

— Vy raspytvali mianie doŭha pra roznyja rečy, darahija spadary, i ja adkazvaŭ na pytanni, dazvolcie ž ciapier i mnie ŭ vas zapytacca: ci nie bačyŭ, pavažany trybunie, jakich fihurak, achviar, jakich-niebudź znakaŭ, amuletaŭ na Pamponiji abo na tvajoj boskaj Lihiji? Ci nie prykmieciŭ časam, mo malavali znaki, jakija dla ich tolki zrazumiełyja?

— Znaki?.. Pačakaj!.. Ale! Bačyŭ raz, jak Lihija namalavała na piasku rybu.

— Rybu? Aa! Ooo! Raz heta zrabiła ci kolki razoŭ?

— Adzin raz.

— I ty peŭny, spadaru, što namalavała… rybu? Ha?

— Tak, peŭny! — pacvierdziŭ zacikaŭleny Vinić. — Niaŭžo viedaješ, što heta značyć?

— Ci viedaju?! — marmytaŭ Chiłon.

I, skłaniŭšysia, byccam na razvitannie, dadaŭ: — Chaj fartuna absypaje vas paroŭnu ŭsiakimi darami, dastojnyja spadaryki!

— Zahadaj dać sabie płašč, — skazaŭ jamu na darohu Piatroni.

— Ulis dziakuje tabie za Terzytesa, — adkazaŭ hrek i, skłaniŭšysia jašče raz, vyjšaŭ.

— Ja kažu, što jon znojdzie Lihiju! — adazvaŭsia radasna Vinić. — Ale kažu taksama, kali b isnavała dziaržava złydniaŭ, jon moh by karalom być u toj dziaržavie.

— Biessumniŭna. Mušu z hetym stojikam paznajomicca bližej, ale tym časam skažu vykadzić pa im atryjum.

A Chiłon Chiłanid, achinuŭšysia svajim novym płaščom, padkidaŭ u žmieni pad jahonymi chvandami kapšuk ad Vinicija, lubujučysia jahonym ciažaram dy zvonam. Idučy nie spiašajučysia dy ahladajučysia, ci z domu Piatronija nie sočać, minuŭ portyk Liviji i, dajšoŭšy da rahu schiła Virbijusa, padaŭsia na Suburu.

— Tre zajsci da Sporusa, — kazaŭ sam sabie, — i linuć krychu vina Fartunie.

Znajšoŭ, narešcie, toje, čaho daŭno šukaŭ. Jon małady, haračy, ščodry, jak kapalni Cypru, i za hetu lihijskuju makaŭku hatoŭ by addać paŭmajomasci.

Tak, ja takoha šukaŭ užo daŭno. Treba, adnak, z im być asciarožnym, bo jahonyja brovy ničoha dobraha nie varožać. Ech! Voŭčyja ščaniuki panujuć siannia nad svietam!.. Mienšaja bojaź ad henaha Piatronija. O bahi! Čamu padsulstva lepš siannia apłočvajecca, čym cnota? He! Nahrymzoliła tabie rybu na piasku?

Kab tak ja ŭdaviŭsia kavałkam syru kazinaha, jak ja viedaju, što heta značyć! A budu viedać! Ale ryba žyvie pad vadoju, a pošuki pad vadoju ciažejšyja, čym na suchaziemji, jergo: zapłaci mnie, hałubčyk, za henu rybu asobna. Jašče adzin taki kapšuk, ja moh by kinuć dziadoŭščynu dy kupić sabie niavolnika… Ale što b ty skazaŭ, Chiłonka, kab parajić tabie kupić nie niavolnika, a niavolnicu?.. Viedaju ciabie! Viedaju, što zhodzišsia!.. Kali b była takoj, naprykład, krasuniaj, jak Eŭnika, sam by pry joj admaładzieŭ, dyj mieŭ by adnačasna sumlenny j peŭny dachod! Pradaŭ henaj niebaracy Eŭnicy dzvie nitki z majho ŭłasnaha staroha płašča… Durnieńkaja, ale kab padaryŭ mnie jaje Piatroni, dyk by ŭziaŭ!.. Tak, tak, Chiłonka, synku Chiłona… Nie maješ baćki ni matki!.. Sirata, dyk kupi sabie na paciechu choć niavolnicu. Jana ž musić niedzie žyć, dyk Vinić nojmie joj pamieškannie, u jakim i ty prytulišsia; musicimie pryadziecca, Vinić zapłacić za jejny pryadzievak, dy musicimie jesci, dyk i karmicimie jaje.

Och, jakoje žyccio ciažkoje! Dzie tyja časy, u jakich za obala možna było kupić stolki bobu z sałam, kolki anno lho było zaharnuć pryharščami, abo kavałak kazinaje kiški daŭžynioju z ruku dvanaccacihadovaha padšparka!.. Ale voś i heny zładziuha Sporus. U viniarni chutčej čaho možna daviedacca.

Tak hutaračy z saboju, uvajšoŭ u viniarniu i zahadaŭ padać sabie zbaniec «ciomnaha»; daciemiŭšy, adnak, niedavierlivy pozirk haspadara, vykałupiŭ załatnik z kapšuka i, pałažyŭšy jaho na stale, adazvaŭsia: — Sporus, pracavaŭ ja siannia z Senekaj ad svitanka da paŭdnia, i voś čym moj pryjaciel abdaryŭ mianie na darohu.

Kruhłyja vočy Sporusa, heta bačačy, zrabilisia jašče kruhlejšymi, i vino zaraz zjaviłasia pierad Chiłonam, jaki, pamačyŭšy ŭ jaho palec, nahrymzoliŭ na stale rybu dy kaža: — Viedaješ, što heta značyć?

— Ryba? Nu ryba dy bolš ničoha!

— Durny ty, choć dalivaješ stolki vady da vina, što mahła b u im znajscisia j ryba. Heta symbal, jaki ŭ movie filazofaŭ aznačaje «ŭsmieška Fartuny». Kab ty byŭ jaho adhadaŭ, dyk i ty mo dabiŭsia b fartuny. Šanuj filazofiju, kažu tabie, bo jnakš — zmianiu viniarniu; na heta moj asabisty pryjaciel Piatroni daŭno ŭžo mianie nahavorvaje.

XIV

Praz niekalki nastupnych dzion Chiłon nie pakazvaŭsia nidzie. Vinić, jaki ad taje chviliny, kali daviedaŭsia ad Akte, što Lihija kachała jaho, u sto raz bolš žadaŭ jaje znajsci, raspačaŭ pošuki na ŭłasnuju ruku, nie chočučy dyj nie mohučy karystać z pomačy cezara, achoplenaha tryvohaj z pryčyny chvaroby małoje aŭhusty.

Adyž nie dapamahli achviary ŭ sviatyniach, molby i vota, jak i lakarskaja praktyka dy ŭsiakija čaradziejnyja sposaby, jakich z adčaju chapilisia. Prajšoŭ tydzień, i dzicia pamierła. Pała žałoba na ceły dvor i na Rym. Cezar, jaki pry narodzinach dziciaci šaleŭ z radasci, ciapier šaleŭ z rospačy i, začyniŭšysia, praz dva dni nie braŭ ničoha ŭ hubu, a choć pałac poŭny byŭ spačuvajučych sienataraŭ i aŭhustyjanaŭ, nie dapuskaŭ nikoha na vočy. Sienat syjšoŭsia na adumysnaje pasiedžannie, na jakim miortvaje dzicia ahałošana bahiniaj: pastanavili pabudavać joj sviatyniu i ŭstanavić pry joj asobnaha sviatara. Składali i ŭ inšych na honar pamioršaje novyja achviary, adlivali joj statuji z kaštoŭnych mietałaŭ, a chaŭtury byli adnoju biazmiernaju ŭračystasciu, na jakoj narod padziŭlaŭ biazmierny žal cezara, płakaŭ razam z im, vyciahaŭ ruku na padarunki, a bolš za ŭsio zabaŭlaŭsia niezvyčajnym vidoviščam.

Piatronija smierć heta ŭstryvožyła. Było ŭžo viedama ŭva ŭsim Rymie pierakanannie Papieji, što dzicia pamierła ad uroku. Paŭtarali heta za joju i lekary, jakija takim čynam mahli apraŭdać svaju niedałužnasć, i sviatary, jakich achviary akazalisia biassilnymi, i šaptuny, jakija dryžali pra svajo žyccio, i narod. Piatroni byŭ ciapier rad, što Lihija ŭciakła; dziela taho, adnak, što spryjaŭ Aŭłam, sabie i Viniciju, kali zniali cyprys, zatkniony na znak žałoby pierad Pałatynam, pajšoŭ na pačostku, uładžanuju dla sienataraŭ i aŭhustyjanaŭ, kab pierakanacca, nakolki Neron vieryŭ słucham ab čarach, dy pieraškodzić nastupstvam, jakija mahli b z hetaha vyniknuć.

Dumaŭ taksama, viedajučy Nerona, što jon choć by ŭ čary i nie ŭvieryŭ, budzie kryvić, što vieryć, i dziela taho, kab ašukać svoj bol, i dziela taho, kab na kim spahnać pomstu, dy kab adsunuć dumki ab kary bahoŭ za złačynstvy. Piatroni nie dumaŭ, kab cezar moh nat sobskaje dzicia kachać ščyra i hłyboka: choć lubiŭ pochatna, byŭ adnak peŭnym, što pierasolić u žalbie. I nie pamyliŭsia.

Neron słuchaŭ spačuvanniaŭ sienataraŭ i rycaraŭ z kamiennym tvaram, z vačyma, ustaŭlenymi ŭ adzin punkt, i bačna było, što kali nat i sapraŭdy cierpić, dyk adnačasna hadaje, jakoje ŭražannie vyklikaje ŭ prysutnych, pazuje Niobie, daje scenu baćkaŭskaha žalu tak, jak by jaje vykonvaŭ kamiedyjant. Nie ŭmieŭ nat pry hetym vytryvać u maŭklivym, byccam skamianiełym sumavanni, bo raz rabiŭ žest moŭ pasypannia hałavy popiełam, a inšy raz hłucha stahnaŭ, a ŭbačyŭšy Piatronija, uschapiŭsia i pačaŭ trahičnym hołasam adzyvacca tak, kab usie mahli jaho čuć: — Eheŭ!.. I ty vinavaty, što jana pamierła! Za tvajoj paradaj uvajšoŭ u hetyja mury lichi duch, jaki adnym pozirkam vyssaŭ žyccio z jaje… Hora mnie! Chaj vočy maje nie hladziać na sviatło Hielijosa… Hora mnie! Eheŭ! Eheŭ!..

I, padymajučy štoraz hołas, pačaŭ rospačna kryčać. Ale Piatroni vyrašyŭ usio pastavić na šalu, dyk, vyciahnuŭšy chutka ruku, sarvaŭ šaŭkovuju abviazku z šyi i zatknuŭ joju vusny Neronu.

— Dominie! — adzyvajecca pavažna. — Spali Rym i sviet z bolu, ale hołas nam svoj aščadzi!

Prysutnyja astaŭpieli, sumieŭsia na chvilinu i sam Neron, adzin tolki Piatroni zastaŭsia niaŭzrušny. Jon viedaŭ nadta dobra, što robić, bo ž pamiataŭ, što Terpnas i Dyjador mieli paprostu zahad zatykać vusny cezaru, kali b pačynaŭ škodzić svajmu hołasu.

— Cezaru, — havaryŭ dalej z toju ž samaju pavahaj i sumam, — majem stratu vializarnuju, chaj ža nam choć hety skarb paciechi zastaniecca!

Dryhata prabiehła pa tvary Nerona, z vačej puscilisia slozy; naraz abniaŭ dałoniami plačuki Piatronija i, uspioršy hołaŭ na jahonych hrudziach, davaj paŭtarać płačliva: — Ty adzin z usich ab hetym padumaŭ, ty adzin, Piatronijka! Ty adzin!

Tyhelin až zžaŭcieŭ ad zajzdrasci, a Piatroni dalej kaža: — Jedź da Ancyjumu! Tam jana pryjšła na sviet, tam spłyła na ciabie radasć, tam spłyvie i supakajennie. Chaj marskoje pavietra adsviežyć tvajo boskaje horła, chaj hrudzi tvaje adatchnuć salonaju vohkasciaj. My, viernyja, pojdziem za taboju ŭsiudy, i kali tvoj bol saładzicimiem spahadaj, ty ŭpojiš nas piesniaj.

— Tak! — adkazaŭ žałasna Neron. — Napišu himn na jejnaje šanavannie dy padrychtuju da jaho muzyku.

— A pasla pašukaješ ciopłaha sonca ŭ Bajja.

— A pasla — zabyccia ŭ Hrecyi.

— U kałyscy piesni j paeziji!

I kamienny panury nastroj pavoli minuŭ, jak minajuć chmary, zasłaniajučyja sonca, a pačałasia hutarka, nibyta poŭnaja šče sumu, ale paŭniejšaja abmierkavanniaŭ na budučyniu datyčna padarožža, mastackich vystupaŭ, a nat pačostak, jakich vymahała zapavieščanaje prybyccio Tyrydata, karala Armieniji. Tyhelin sprabavaŭ, praŭda, jašče spaminać ab čarach, ale Piatroni, peŭny ŭžo vyjhryšu, pryjmaje prosta nastup: — Tyhelin, — kaža, — niaŭžo dumaješ, čary mohuć škodzić bahom?

— Sam cezar pra ich spaminaŭ, — adkazaŭ dvarak.

— Dakuka, bol havaryła, nie cezar, ale ty što pra heta dumaješ?

— Bahi zamahutnyja na toje, kab mahli paddavacca pryroku.

— A ty zapiarečvaješ boskasci cezara j jahonaj radni?

— Peractum est!^[29] — marmytnuŭ vobak Epryj Marcel, paŭtarajučy vokryk narodu padčas trapna pakananaha hładyjatara tak, što nie tre ŭžo było jaho dabivać.

Tyhelin zhryz u sabie hnieŭ. Miž im i Piatronijem zdaŭna isnavała spabornictva pierad Neronam, i Tyhelin mieŭ na svajim baku toje, što Neron mienš, abo j zusim na jaho nie ahladaŭsia, dahetul, adnak, Piatroni ŭ sutyčkach pieramahaŭ jaho rozumam i dascipnasciaj.

Tak stałasia j ciapier. Tyhelin zmoŭk i tolki natavaŭ sabie tych sienataraŭ i rycaraŭ, jakija zaraz akružyli Piatronija, jak toj padaŭsia ŭ hłybiniu zali, dumajučy, što pasla hetaha jon budzie napeŭna pieršym ulubiencam cezara.

A Piatroni vyjšaŭ z pałacu dy pajšoŭ da Vinicija i, raskazaŭšy jamu zdarennie z cezaram i Tyhelinam, kaža: — Nie tolki adviarnuŭ niebiaspieku ad Aŭła Płaŭcyja i Pamponiji, ale j ad nas abodvych dy ad Lihiji, jakoje nie buduć šukać choć by j dziela taho, što ja nabuchtoryŭ tuju rudabaroduju małpu, kab jechać u Ancyjum, a adtul u Nieapal abo ŭ Bajja. I pajedzie, bo ŭ Rymie nie smieŭ dahetul vystupić publična ŭ teatry, a viedaju, što daŭno zbirajecca vystupić u Nieapali. Pasla dumaje ab Hrecyi, dzie manicca spiavać uva ŭsich važniejšych haradoch, a ŭ kancy z achviaravanymi praz «hrekułaŭ» viankami tryŭmfalna viarnucca ŭ Rym. Praz hety čas my mahčymiem svabodna šukać Lihiju dy schavać jaje biaspiečna. A što ž?

Ci našaha pavažanaha filozafa nie było?

— Tvoj pavažany filozaf josć abarmotam. Nie! Nie było, nie pakazvaŭsia dyj nie pakažacca bolej!

— A ja krychu lepš dumaju kali nie pra jahonuju ščyrasć, dyk pra rozum.

Užo chiba vypusciŭ krychu kryvi tamu kapšuku, dyk pryjdzie, choć by pa toje, kab atrymać šanc zrabić heta druhi raz.

— Chaj scieražecca, kab jamu nie spusciŭ kryvi!

— Nie rabi hetaha, strymajsia, pakul ab ašukanstvie nie ŭpeŭniŭsia. Nie davaj jamu bolš hrošaj, a lepš abiacaj ščodruju ŭznaharodu, kali pryniasie tabie peŭnuju viestku. Ci manišsia rabić što na ŭłasnuju ruku?

— Dva maje vyzvolniki, Nimfid i Demas, šukajuć jaje na čale šascidziesiaci ludziej. Toj z niavolnikaŭ, jaki znojdzie jaje, maje abiacanuju volnasć.

Aprača taho vysłaŭ ja admysłovych na ŭsie darohi z Rymu, kab vypytvali ŭ haspodach pra liha j dziaŭčynu. Sam abiahaŭ horad dniom i nočču, spadziejučysia ščaslivaha tropu.

— Jak tolki što-niebudź daviedaješsia, daj mnie znać, bo ja mušu jechać da Ancyjuma.

— Dobra.

— A kali katoraje-niebudź ranicy, pračnuŭšysia, skažaš sabie, što dla adnaje dziaŭčyny nie varta hryzcisia dy stolki turbavacca, dyk pryjazdžaj u Ancyjum. Tam chopić i žančyn, i ŭciechaŭ.

Vinić pačaŭ biehać chutkimi siahniami siudy-tudy, a Piatroni hladzieŭ na jaho praz chvilinu, pasla kaža: — Skažy mnie ščyra — nie jak ahniachvat, samadur, ale jak čałaviek razvažny, jaki adkazvaje ščyramu pryjacielu: ci tabie zaŭsiody adnolkava raschodzicca pra henuju Lihiju?

Vinić na chvilinu spyniŭsia i zirnuŭ tak na Piatronija, jak by jaho pierad hetym nie bačyŭ, dy znoŭ pačaŭ chadzić. Bačna było, što vybuch u sabie dušyć. Urešcie, z pačuccia niemačy, z žalu, hnievu j niepieramožnaje tuhi nabiehli jamu dzvie slazy, jakija pramovili da Piatronija macniej, čym najkrasamoŭniejšyja słovy.

Dyk, padumaŭšy chvilinu, Piatroni kaža: — Sviet na sabie trymaje nie Atłant, ale žančyna, i časam zabaŭlajecca im, by špurlakom.

— Tak! — pacvierdziŭ Vinić.

I pačali razvitvacca. Ale ŭ toj ža chvilinie niavolnik dałažyŭ, što ŭ siencach čakaje Chiłon Chiłanid i prosić pabačycca.

Vinić zahadaŭ upuscić jaho zaraz ža, a Piatroni skazaŭ: — A što! Nie kazaŭ ja tabie! Na Hierkulesa! Budź tolki spakojnym, bo inakš jon taboju zaŭładaje, nie ty im.

— Česć i pryvitannie šlachotnamu trybunu i tabie, spadaru! — kaža, uvachodziačy, Chiłon. — Chaj ščasciu vašamu daraŭniaje słava, dy chaj abiažyć jana ceły sviet ad staŭpoŭ Hierkulesa až pa hranicy Aršacydaŭ!

— Vitajem pravadaŭcu mudrasci j cnoty! — adkazaŭ Piatroni. A Vinić pytaje, kryviačy nibyta spakojnaha: — Što niasieš?

— Pieršy raz ja prynios tabie nadzieju, spadaru, a ciapier prynošu peŭnasć, što dziavica budzie znojdziena.

— Heta znača, što dahetul jašče jaje nie znajšoŭ?

— Ale, spadaru, zatoje viedaju, što abaznačaje znak, jaki tabie napisała, viedaju, chto jaje adbiŭ, i viedaju, miž jakimi viernikami tre jaje šukać.

Vinić chacieŭ uschapicca z kresła, na jakim siadzieŭ, ale Piatroni spyniŭ jaho i, zviartajučysia da Chiłona, kaža: — Havary dalej!

— Ci ty zusim peŭny, spadaru, što dziaŭčyna tabie namalavała rybu na piasku?

— Tak! — ziknuŭ Vinić.

— Dyk, znača, jana josć chryscijankaj, i adbili jaje chryscijanie.

Chvilina maŭčannia.

— Słuchaj, Chiłon, — adzyvajecca ŭrešcie Piatroni, — moj svajak padrychtavaŭ tabie za znachod krasuni ładnuju kolkasć hrošaj, ale j nie mienšuju kolkasć rozah, kali asmielišsia jaho ašukvać. U pieršym vypadku kupiš nie adnaho, ale troch piscoŭ, u druhim — filazofija ŭsich mudracoŭ z dadatkam tvaje sobskaje nie budzie tabie hajučaju masciaj.

— Dziaŭčyna josć chryscijankaj, spadaru! — adazvaŭsia hrek.

— Padumaj, Chiłon, ty čałaviek nie durny! Viedajem, što Junija Syłana z Kalvijaj Kryspiniłaj abvinavačvali Pamponiju Hrecynu, što vieryć u chryscijanski zababon, ale viedajem taksama, što damovy sud apraŭdaŭ jaje ad hetaha zakidu. Niaŭžo ty chacieŭ by jaho znoŭ uzdymać? Niaŭžo manišsia nam utałkoŭvać, što Pamponija, a razam z joju i Lihija mohuć naležać da niepryjacielaŭ rodu čałaviečaha, da zatruvalnikaŭ fantanaŭ i studniaŭ, da pakłonnikaŭ aslinaj hałavie, da dzieciabojcaŭ i najahidniejšych raspusnikaŭ?

Hladzi, Chiłon, kab hetaja teza, jakuju nam ahałošvaješ, nie adbiłasia jak antyteza na tvajim chrybcie.

Chiłon razvioŭ rukami, byccam heta nie jaho vina, pasla kaža: — Spadaru! Vymavi pa-hrecku nastupny skaz: Jezus Chrystus, Syn Božy, Zbaviciel.

— Nu, dobra, na tabie!.. I što z taho?

— A ciapier vaźmi pieršyja litary kažnaha słova i złažy ich tak, kab utvaryli adno słova.

— Ryba!^[30] — kaža zdziŭleny Piatroni.

— Voś dziela čaho ryba stałasia mietkaj chryscijan, — adkazvaje samazadavoleny Chiłon.

Chvilina maŭčannia. U domysłach hreka było, adnak, štoś tak revielacyjnaje, što abodva pryjacieli sumielisia.

— Vinić, — spytaŭ Piatroni, — ci ty nie pamyliŭsia, ci istavietna Lihija namalavała tabie rybu?

— Na ŭsie bahi padziemnyja, možna zdureć! — zaharajecca małady čałaviek. — Kab namalavała mnie ptušku, dyk i skazaŭ by — ptušku!

— Dyk josć chryscijankaj, — zaviaršyŭ Chiłon.

— Heta znača, — dadaje Piatroni, — što Pamponija i Lihija zatručvajuć studni, mardujuć schoplenyja na vulicy dzieci dy addajucca biessaromnym učynkam! Durnoje! Ty, Vinić, byŭ daŭžej u ichnim domie, ja byŭ koratka, ale davoli viedaju i Aŭła i Pamponiju dyj Lihiju, kab havaryć: łuchta, čarnatu niasiniesicio! Kali ryba josć mietkaju chryscijan, čamu, praŭda, nielha zapiarečyć, i kali jany josć chryscijanki, na Prazerpinu, vidavočna, chryscijanie nia josć takimi, za jakich ich majuć.

— Havoryš, moŭ Sakrat, spadaru, — adkazvaje Chiłon. — Chto kali cikaviŭsia chryscijaninam? Chto paznaŭ ichniuju navuku? Jak išoŭ ja pierad tryma hadami raz z Nieapalu siudy, u Rym (och, čamu tam nie zastaŭsia!), pryłučyŭsia da mianie čałaviek, lekar, nazyvaŭsia Hłaŭk, pra jakoha kazali, što byŭ chryscijaninam, adyli ja pierakanaŭsia, što heta byŭ sumlenny čałaviek.

— Ci nie ad jaho ty j daviedaŭsia, šho značyć ryba?

— Na žal, nie, spadaru! U darozie ŭ adnoj haspodzie pyrnuŭ niechta pačcivaha staroha nažom, žonku j dzicia jahonaje schapili handlary niavolnikami, a ja ŭ abaronie ich straciŭ hetyja voś dva palcy. Adyli miž chryscijanami, čutno, zdarajucca cudy, dyk maju nadzieju, što mnie adrastuć.

— Jak heta? I ty staŭsia chryscijaninam?

— Ad učarašniaha dnia, spadaru, ad učarašniaha dnia! Zrabiła mianie im henaja ryba. Bač, jakaja, adnak, u joj siła! I za niekalki dzion budu najščyrejšym z ščyrych, kab tolki mianie dapuscili da ŭsich svajich tajnic, a jak dapusciać mianie da ŭsich svajich tajnic, budu viedać, dzie chavajecca krasunia. Tady mo majo chryscijanstva lepš mnie apłocicca, čym maja filazofija. Pryrok ja Merkuramu, kali mnie dapamoža znajsci dziaŭčynu, achviaruju jamu dzvie jałaŭki-adnahodki adnaje miery dyj jašče z pazałočanymi rahami.

— Dyk tvajo ŭčarašniaje chryscijanstva dy tvaja filazofija dazvalajuć tabie vieryć u Merkuryja?

— Vieru zaŭsiody ŭ toje, što mnie daje karysć, i heta maja filazofija, jakaja asabliva Merkuramu pavinna prypasci da smaku. Na žal, viedajecie, maje dastojniki, jaki heta niedavierlivy boh. Nie vieryć jon abiacankam nat najbolš sumlennych filozafaŭ i chacieŭ by mo naŭpierad atrymać jałaŭki, a tym časam heta nie abyjaki vydatak. Nie kožny josć Senekaj, i mnie na heta nie chapaje. Kali b, adnak, šlachotny Vinić byŭ łaskavy nakont henaj abiacanaj sumy… štokolečy… — Ani obala, Chiłon, — adrezvaje Piatroni, — ani obala. Ščodrasć Vinicija pieravysić tvaju spadzievu, ale tolki tady, jak Lihija budzie znojdziena, heta znača, kali nam pakažaš jejnaje schovišča. Merkur musicimie tabie akredytavać dzvie jałaŭki, choć nie dziŭlusia, čamu nie maje da hetaha achvoty, i paznaju ŭ hetym jahony rozum.

— Pasłuchajcie mianie, dastojnyja spadary. Adkryccio, jakoje ja dakanaŭ, vialikaje, bo choć ja nie znajšoŭ dahetul dziaŭčyny, dyk znajšoŭ darohu, na jakoj tre jaje šukać. Nibyta razasłanyja vyzvolniki j niavolniki na ŭvieś horad i pravincyju, a ci ž katory z ich daŭ vam jaki znak? Nie! Ja adzin vam jaho daŭ. Skažu vam bolš. Miž vašymi niavolnikami mohuć być chryscijanie, pra jakich nie viedajecie, bo zababon hety raspaŭsiudziŭsia ŭžo šyroka, i jany, zamiest pilnavać, buduć vas zdradžvać. Drenna, što j mianie tut bačać, i tamu ty, šlachotny Piatroniju, zahadaj Eŭnicy, kab maŭčała, dyj ty, šlachotny Viniciju, raspusci viestku, byccam pradaju tabie masć, jakaja pašmaravanym joju koniam zapeŭnivaje pieramohu ŭ cyrku… Ja adzin šukacimu ŭciekačoŭ, i ja adzin ich znajdu, a vy viercie mnie i viedajcie, što b ja ni atrymaŭ ad vas, budzie heta dla mianie zaachvotaj, bo zaŭsiody spadziavacimusia bolš dy pierakonvacca, što abiacanaja zapłata mianie nie minie. Nu ale! Jak filazof, pluju na hrošy, choć nie pahardžajuć imi ani Seneka, ani nat Muzon ci Kornut, jakija ŭsio ž nie stracili palcaŭ, baroniačy kaho-niebudź, i jakija mohuć sami pisać dy imiony svaje naščadkam pierakazać. A šče, aprača niavolnika, jakoha maniŭsia kupić, dy aprača Merkuryja, jakomu abiacaŭ jałavicy (a viedajecie ž, jak padaražeła bydła), samo šukannie hłytaje šmat vydatkaŭ. Pasłuchajcie tolki ciarpliva. Za hetych užo niekalki dzion parabilisia ŭ mianie na nahach rany ad biespierastannaje chady. Zachodziŭ ja ŭ viniarniu, kab hutaryć z ludźmi, da lekaraŭ, raznikoŭ, aliviaroŭ dy rybakoŭ. Ababieh usie vulicy j zavułki, byŭ u schoviščach uciokšych niavolnikaŭ, prajhraŭ blizu sto esaŭ u moru, byŭ u pračkarniach, sušniach dy straŭniach, bačyŭsia z mułavodami j raźbiarami, spatykaŭ lekaraŭ puchira i zubalekaraŭ, hutaryŭ z handlarami sušanych fihaŭ, byŭ na mahilnikach, a viedajecie čaho? Kab usiudy malavać rybu, hladzieć ludziam u vočy i słuchać, što na hety znak adkažuć. Doŭha ja nie moh ničoha skiemić, až spatkaŭ staroha niavolnika pry vadalivie, jaki čerpaŭ vadu i płakaŭ. Padyjšoŭšy da jaho, pytaju, čaho jon płača. Na heta jon, jak prysieli na stupianioch vadalivu, adkazvaje, što zbiraŭ usio žyccio sestercyju pa sestercyi, kab vykupić darahoha syna, ale spadar jahony, niejki Pansa, jak zzoryŭ hrošy, schapiŭ ich, a syna zatrymaŭ u niavoli. «I hetak voś płaču, — kaža stary, — bo choć havaru: budź vola Božaja, nie mahu ja, biedny hrešnik, paŭstrymać sloz». Tady ja, jak by kranuty pračucciom, namačyŭšy ŭ viadry palec, nahrymzoliŭ jamu rybu, a jon kaža: «I maja nadzieja na Chrysta». Pytaju: «Paznaŭ ty mianie pa hetym znaku?» — «Ale, — kaža, — Boh z taboju». Tady ja davaj bolš jaho ciahnuć za jazyk, i niebaraka vyspiavaŭ usio. Jahony spadar, toj Pansa, sam josć vyzvolnikam vialikaha Pansy i dastaŭlaje Tybram kamiennie ŭ Rym, jakoje najmity j niavolniki vyhružajuć z płytoŭ dy nosiać na budoŭli načami, kab udzień nie zaminać ruchu na vulicach. Pracuje tam miž mnohimi chryscijanami j jahony syn, ale dziela niepasilnaj raboty choča jaho vykupić. A Pansa zatrymaŭ i hrošy, i niavolnika.

Heta kažučy, znoŭ pačaŭ płakać, a ja z jahonymi slaźmi zmiašaŭ i maje, heta ŭdałosia mnie biez ciažkasci z dabraty majho serca dy łamaty ŭ nahach, zniamožanych vałakaninaj. Pačaŭ ja narakać, što, pryjšoŭšy niadaŭna z Nieapalu, nikoha nie viedaju z bratoŭ, nieviadoma mnie, dzie zbirajucca na malitvy. Jon zdziviŭsia, što mnie chryscijanie nie dali pisulki da rymskich bratoŭ, ale kažu jamu, što ŭkrali mnie jaje ŭ darozie. Tady havora mnie, kab pryjšoŭ unačy na rečku, jon paznajomić mianie z bratvoju, jakaja daviadzie mianie ŭ dom malitvy dy da chryscijanskich staršynaŭ hminy. Heta pačuŭšy, ja tak uzradavaŭsia, što daŭ patrebnuju na vykup syna sumu, spadziajučysia, što vialikadušny Vinić udvaja mnie jaje viernie… — Chiłon, — pieraryvaje Piatroni, — u tvajim raskazie łharstva płavaje na pavierchni, by aliva na vadzie. Prynios ty važnyja viestki, nie piareču. Skažu nat, što na šlachu znachodu Lihiji zrobleny vialiki krok. Ale ž ty nie šmaruj machlarstvam svajich navinaŭ. Jak zaviecca toj starac, ad jakoha ty daviedaŭsia, što chryscijanie paznajucca znakam ryby?

— Eŭrycy, spadaru. Biedny biazdolny starac! Nahadaŭ mnie lekara Hłaŭka, jakoha baraniŭ ja ad złydniaŭ, i tamu mianie tak rasčuliŭ.

— Vieru, što ty spatkaŭ jaho i što patrapiš skarystać z henaha znajomstva, ale hrošaj ty jamu ž nie davaŭ. Nie daŭ ty jamu ani asa, razumieješ! Nie daŭ ničahutka!

— Ale ž dapamoh jamu nasić viodry dy ab synu havaryŭ spačuvalna. Tak, dominie! Što ž moža schavacca ad praniklivasci Piatronija? Nu nie daŭ ja jamu hrošaj, a viarniej daŭ, ale tolki ŭ dušy, u rozumie, hetaha, kali b jon byŭ filozafam, pavinna b jamu chapić… A daŭ dziela taho, što ŭvažaŭ hetki ŭčynak za nieabchodny i karysny, padumaj bo, jak by jon da mianie prychiliŭ usich chryscijan, jaki b da ich adkryŭ prystup dy jaki ŭzbudziŭ by ŭ ich davier.

— Praŭda, — kaža Piatroni, — ty pavinien byŭ heta zrabić.

— Voś ža tamu j siudy prychodžu, kab moh heta ja zrabić.

Piatroni zviarnuŭsia da Vinicija: — Zahadaj jamu adličyć piać tysiač sestercyjaŭ, ale tolki ŭ dušy, u rozumie… Vinić kaža: — Dam tabie chłapčuka, jaki paniasie patrebnuju sumu, a ty skažaš Eŭrycyju, što chłapčuk josć tvajim niavolnikam, i vyličyš staromu pierad im hrošy. A za toje, što prynios ty, adnak, važnuju viestku, atrymaješ jašče stolki dla siabie. Pryjdzieš pa chłapca i pa hrošy siannia viečaram.

— Vo praŭdzivy cezar! — skazaŭ Chiłon. — Dazvoliš, spadaru, ja prysviaču tabie moj tvor, ale dazvol taksama, što siannia viečaram pryjdu tolki pa hrošy, bo Eŭrycyj skazaŭ mnie, što kamiennia ŭžo ŭsie vyhružany, a novyja prypłyvuć z Ostyi za niekalki dzion. Pax vobis!^[31] Tak razvitvajucca chryscijanie… Rybu łoviać na vudu, a chryscijan — na rybu. Pax vobiscum! Pax!.. Pax!.. Pax!..

XV

Piatroni da Vinicija: «Praz davieranaha niavolnika pasyłaju tabie z Ancyjuma heny list, na jaki — choć ruka tvaja bolš da miača dy dzidy, čym da piara, pryzvyčajiłasia — dumaju, praz taho ž samaha pasłanca nieadkładna adpišaš.

Pakinuŭ ja ciabie na dobrym tropie dy poŭnadziejnaha, dyk spadziajusia, što abo ŭžo sałodkuju žadu ŭ abdymkach Lihiji supakojiŭ, abo supakojiš jaje pierš, čym zimovy sivier dźmuchnie z vierchavin Sorakte na Kampańiu. O moj Vinicijka! Chaj tabie budzie vaładaryniaj załataja bahinia Cypru, a ty budź vaładarom henaj lihijskaj zaranki, što ŭciakaje ad sonca kachannia. A nie zabyvaj pra toje, što marmur sam u sabie, choć by j najdaražejšy, josć ničym, i što sapraŭdnaj kaštoŭnasci nabiraje tady, kali jaho ŭ architvor pieratvoryć ruka reźbiara. Budź takim reźbiarom ty, carissime^[32]! Mała kachać — treba ŭmieć kachać, dy tre ŭmieć navučyć kachać.

Adyž roskaš adčuvaje i plebs, i nat žyvioły, a sapraŭdny čałaviek tym ad ich adroznivajecca, što jaje byccam zamianiaje ŭ šlachotnaje mastactva i, lubujučysia joju, viedaje ab joj, usiu boskuju vartasnasć uprytamniaje ŭ dumcy, a praz toje nie tolki cieła, ale j dušu ŭpojvaje. Nie raz, kali padumaješ tut ab pustahonstvie, niapeŭnasci dy nudzie našaha žyccia, prychodzić mnie ŭ hołaŭ, što ty mo j lepš vybraŭ, dy što nie dvor cezara, ale vajna i kachannie — heta dzvie adzinyja rečy, dla jakich varta radzicca j žyć.

U vajnie byŭ ty ščaslivym, budź ža im i ŭ kachanni, a kali cikavišsia, što dziejecca pry dvary cezara, ja tabie ab hetym siahdy-tahdy pisacimu. Voś ža, siadzimo ŭ Ancyjumie dy dahladajem naš niabiesny hałasok, zaŭsiody adčuvajemo, adnak, brydasć da Rymu, a na zimu manimsia padacca da Bajja, kab publična vystupić u Nieapali, žychary jakoha, jak hreki, lepš patrapiać acanić nas, čym voŭčaja nać, zasialajučaja ŭzbiarežža Tybru. Zbiahucca ludzi z Bajja, Pampieji, z Puteoli, z Kume i z Stabijaŭ. I vopleskaŭ, i viankoŭ nam chopić, i hena budzie zaachvotaj da pradbačanaj vypravy ŭ Achajju.

A pamiać małoje aŭhusty? Tak? Jašče pa joj płačam. Piajom himny sobskaha tvorstva tak čaroŭnyja, što syreny ad zajzdrasci pachavalisia ŭ najhłybiejšyja nietry Amfitryty. Delfiny tolki viečna słuchali b nas, kab nie pieraškadžaŭ im šum mora. Žalba naša dahetul nie supakojiłasia, dyk pakazvajem jaje ludziam u roznych formach mastackich, ahladajučysia adnačasna, ci nam z joju pryhoža dy ci ŭmiejuć na hetaj pryhožasci paznacca ludzi.

Tut usie aŭhustyjanie j aŭhustyjanki, nie ličačy piacisot aslic, u jakich małace kupajecca Papieja, dy dziesiaci tysiač słuhaŭ. Časami nat byvaje j viesieła. Kalvija Kryspiniła stareje: kažuć, byccam uprasiła Papieju kupacca zaraz pasla jaje. Nihidyi Lukan daŭ pa mordzie za toje, što niuchajecca z hładyjataram.

Sporus prajhraŭ žonku Senecyju ŭ kosci. Torkvat Syłan davaŭ mnie za Eŭniku čatyry kaštanavych kania, jakija ŭ hetym hodzie biessumniŭna vyjhrajuć biehi. Ja nie ŭziaŭ, i tabie taksama dziakuju, što nie pryniaŭ jaje. Što da Tarkvata, dyk nie zdahadvajecca niebaraka, što chutčej josć cieniem, čym čałaviekam.

Smierć jaho ŭžo zdecydavana. A ci viedaješ, jakaja vina jahonaja? Josć praŭnukam boskaha Aŭhusta. Niama jamu ratunku. Taki ŭžo naš sviet!

Čakali my tutaka, jak viadoma, Tyrydata, tym časam Vałoches napisaŭ zniavažlivy list. Zavajavaŭ jon Armieniju, dyk prosić, kab addać jamu jaje dla Ty rydata, bo kali nie, dyk i tak jaje nie addasć. Horkija kpiny! Dyk uradzili my vajnu. Karbułon atrymaje takuju ŭładu, jakuju za časaŭ vajny z marskimi razbojnikami mieŭ Pampiej. Była, adnak, chvilina, što Neron chistaŭsia: mabyć, bajicca słavy, jakuju na vypadak pieramohi moža zdabyć Karbułon. Dumali nat, ci nie achviaravać hałoŭnaha kamandavannia našamu Aŭłu. Spraciviłasia Papieja, jakoj cnota Pamponiji kole ŭ vočy.

Vatyni paabiacaŭ nam niejkija niezvyčajnyja zmahanni hładyjataraŭ, jakija manicca zładzić u Benevencie. Bačyš da čaho, nasupierak skazu «ne sutor supra crepidem»^[33], dachodziać šaŭcy ŭ našych časach! Viteli naščadak šaŭca, a Vatyni — rodny syn! Moža jašče sukaŭ dratvu! Histryjon Aliturus čaroŭna ŭčora pradstaŭlaŭ Edypa. Pytaŭ ja miž inšym jaho jak žyda, ci chryscijanie j žydy — heta toje samaje? Adkazaŭ mnie, što žydy mieli spradviečnuju relihiju, a chryscijanie zjaŭlajucca novaj sektaju, jakaja niadaŭna paŭstała ŭ Judeji. Ukryžavali tamaka za časaŭ Tyberyja adnaho čałavieka, jakoha vierniki množacca z kožnym dniom; uvažajuć jany jaho za Boha. Zdajecca, bolš nijakich bahoŭ, a złašča našych, nie chočuć viedać. Nie razumieju, što heta im škodziła b.

Tyhelin jaŭna mnie ŭžo akazvaje niepryjazń. Da hetych por nie moža mnie dać rady, maje adnak nada mnoju adnu vyšejšasć: bolš dbaje ab žyccio dy adnačasna josć bolšym za mianie złydniem, što zbližaje jaho da Ahienabarba. Jany abodva zhavoracca chutčej ci pazniej, a tady pryjdzie maja čarha. Kali heta budzie — nie viedaju, ale ŭsio roŭna budzie, dyk što tam termin. Tym časam treba hulać. Žyccio samo ŭ sabie było b nie drennaje, kab nie Rudabarody. Dziakujučy jamu čałaviek časam brydzicca sam saboju. Darma ŭvažać baraćbu dla jahonych łaskaŭ za niejkija cyrkavyja vypieradki, za niejkuju hulniu, niejki boj, u jakim pieramoha padsyčaje samalubstva. Ja časta tak sabie tałkuju, a, adnak, časam mnie zdajecca, što ja taki sabie Chiłon, ničym nie lepšy za jaho. Kali tabie budzie jon niepatrebny, pryšli jaho mnie.

Pazdaroŭ ad mianie tvaju boskuju chryscijanku, a viarniej, prasi jaje ad majho imia, kab nie była dla ciabie rybaju. Napišy mnie ab svajim zdaroŭi, ab kachanni, umiej kachać, navučy kachać dy byvaj!»

M.H. Vinić da Piatronija: «Lihiji niama dahetul. Kab nie nadzieja, što jaje chutka znajdu, ty b adkazu nie atrymaŭ, bo kali žyccio horknie, dyk i pisać nie chočacca. Ja chacieŭ spraŭdzić, ci Chiłon nie ašukvaje mianie, i taje nočy, kali pryjšoŭ pa hrošy dla Eŭrycyja, achinuŭsia ja vajskovym płaščom dy pajšoŭ nazirkam za im i za chłopcam, jakoha jamu daŭ. Jak pryjšli na miejsca, ja ich zdalok sačyŭ, prytuliŭšysia za partovym słupam, i pierakanaŭsia, što Eŭrycyj nie byŭ vydumanaj asobaj. Dałavach pry race kolkidziesiat ludziej vyhružała pry svietačach kamiennie z vializnaje kumiahi i ŭkładała ich pry bierazie. Bačyŭ, jak Chiłon padyjšoŭ da ich dyj pačaŭ hutaryć z niejkim starcam, jaki zaraz kinuŭsia jamu da noh. Inšyja abstupili ich, hołasna dziviačysia. U majich vačach chłapčuk addaŭ kapšuk z hrašyma Eŭrycyju, jaki, schapiŭšy jaho, pačaŭ malicca, uzniaŭšy dahary ruki, pry im uklenčyŭ niechta druhi, mabyć, jahony syn. Chiłon jašče niešta hutaryŭ, taho ja nie dačuŭ, i bahasłaviŭ pospał tych abodvuch klenčučych, jak i inšych, robiačy ŭ pavietry znaki na padobu kryža, jakomu jany, vidać, addajuć šanavannie, bo ŭsie hnuli kaleni. Brała mianie achvota kinucca da ich i abiacać try takija kapšuki tamu, chto b mnie vydaŭ Lihiju, ale bajaŭsia papsavać Chiłonu raboty i, krychu padumaŭšy, adyjšoŭ.

Dziejałasia heta mo jakich dzion dvanaccać pasla tvajho vyjezdu. Ad taje pary jon byŭ u mianie niekalki razoŭ. Sam raskazvaŭ mnie, što zdabyŭ miž chryscijanami vialikaje značennie. Kaža, kali dahetul nie znajšli Lihiji, dyk dziela taho, što ich josć užo niepieraličnaja kolkasć u samym Rymie, dyk nie ŭsie znajucca dy nie ŭsio mohuć viedać, što miž imi dziejicca. Da taho ž jany asciarožnyja i naahuł maŭklivyja, jon adnak zaručaje, što aby tolki dajšoŭ da staršyn, jakich zavuć prezbiterami, patrapić ad ich vyciahnuć usie tajnicy. Niekalkich užo paznaŭ i sprabavaŭ ich raspytvać, ale asciarožna, kab praz pospiech nie vyklikać padazrennia dy nie ŭtrudnić spravy. I choć ciažka čakać, čuju, što praŭdu kaža, i čakaju.

Daviedaŭsia jon taksama, što na malitvy majuć supolnyja miejscy, pieravažna za bramami horadu, u pustych damoch, a nat u arenaryjach. Tam addajuć šanavannie Chrystu, piajuć i častujucca. Takich zboryščaŭ davoli šmat. Chiłon dumaje, što Lihija chodzić naŭmysna ŭ inšuju malelniu, čym Pamponija, dziela taho, kab pry nahodzie sudu i dopytaŭ smieła mahła prysiahnuć, što nie viedaje ab jejnym schoviščy. Moža, prezbitery parajili joj hetuju asciarožnasć. Jak Chiłon paznaje ŭžo henyja miejscy, chadzicimu z im razam i, kali bahi dazvolać mnie ŭbačyć Lihiju, bažusia tabie Jovišam, što tady ŭžo nie vyjdzie z majich ruk.

Nie pierastaju dumać ab samych miejscach malitvy. Chiłon nie choča, kab ja z im chadziŭ. Bajicca, ale ja nie mahu doma ŭsiedzieć. Paznaju jaje i ŭnačy. Paznaŭ by ŭsiudy jejny hołas i maniery. Sam pajdu pieraapranuty i budu sačyć kožnaha ŭvachodziačaha i vychodziačaha. Zaŭsiody ab joj dumaju, dyk paznaju.

Chiłon pavinien uzaŭtra pryjsci, i pojdziem. Vaźmu z saboju zbroju. Niekalki majich niavolnikaŭ, vysłanych na pravincyju, viarnulisia biez ničoha. Ale ja ciapier peŭny, što jana josć tutaka, u horadzie, moža nat niedaloka. Ja sam adviedaŭ šmat damoŭ pad pretekstam najmu. U mianie budzie joj u sto razoŭ lepš, bo tam hniazdzicca ceły murašnik hałoty. Adyž ja joj ničoha nie paškaduju. Pišaš, dobra vybraŭ, dyk vybraŭ voś turboty i zhryzoty. Pojdziem pierš-napierš u tyja damy, jakija ŭ horadzie, pasla za bramy. Nadzieja čahoś ad kožnaha zaŭtra spadziajecca, inakš nielha žyć. Ty kažaš, treba ŭmieć kachać, i ja ŭmieŭ hutaryć z Lihijaj pra kachannie, a ciapier tolki tužu, tolki čakaju Chiłona, i doma nie mahu vytrymać. Byvaj!»

XVI

Chiłon, adnak, nie viartaŭsia davoli doŭha, tak što Vinić nie viedaŭ, što ab hetym urešcie dumać. Dobra ŭciejeŭ sabie, što kab napeŭna jaje znajsci, dyk treba šukać pavoli. Kroŭ jahonaja dy hvałtoŭnaja natura burylisia suprać rassudku. Siadzieć, zharnuŭšy ruki j ničoha nie robiačy, nie moh ni za što. A znoŭ ža abiahannie haradskich zavułkaŭ u ciomnym niavolnickim płaščy, vyhladaŭšaje na daremny samapadman, nie mahło jaho taksama zadavolić. Vyzvolniki jahonyja, ludzi davoli sprytnyja, jakim na ŭłasnuju ruku zahadaŭ pošuki, akazalisia ŭ sto razoŭ mienš zručnymi ad Chiłona. Tym časam, aprača kachannia, jakoje čuŭ da Lihiji, radziłasia jašče ŭ im zaŭziatasć ihrača, jaki konča choča vyjhrać.

Vinić takim užo byŭ zaŭsiody. Jon nie zdolny byŭ zrazumieć, što moža jakajaniebudź sprava nie ŭdacca, što treba adračysia namieraŭ. Vajskovaja dyscyplina, praŭda, na niejki čas zacuhlała jahonuju samavolu, ale adnačasna ŭščapiła ŭ jaho pierakanannie, šho kožny vydany paduładnym zahad musić być vykanany, a daŭžejšy pobyt na ŭschodzie, siarod ludziej hnutkich i da niavolnickaha posłuhu pryvykłych, umacavaŭ tolki jahonuju vieru, što dla jahonaha žadannia niama miežaŭ. Stahnała ciapier u im samalubstva. Było pry tym u henych niaŭdačach i ŭ samaj zhubie Lihiji štoś niezrazumiełaje, niejkaja zahadka, nad razhadvanniem jakoje mučyŭ sabie hołaŭ… Adčuvaŭ, što Akte praŭdu kazała: Lihija nie była da jaho chałodnaj. Ale kali tak, dyk čaho było ŭciakać ad jahonaha raskošnaha domu, ad jahonaha kachannia dy sałodkich piastoščaŭ, uciakać na tulannie j nendzu? Na henaje pytannie nie ŭmieŭ jon znajsci adkazu, da sviedamasci jahonaj ledź dachodziła peŭnaje niajasnaje adčuccio, što miž im i Lihijaj dy miž ichnimi svietahladami, miž svietam jahonym, Piatronijevym, a Lihiji j Pamponiji isnuje niejkaja roznica i nieparazumiennie hłybokaje, moŭ propasć, jakoje nielha vyraŭniać. Tady zdavałasia jamu, što musić razvitacca z Lihijaj, dyk jašče horš traciŭ raŭnavahu, jakuju sprabavaŭ utrymoŭvać u im Piatroni. Byli chviliny, u jakich i sam užo nie viedaŭ, ci kachaje Lihiju, ci nienavidzić, viedaŭ tolki, što musić jaje znajsci, chaj ziamla jaho hłynie, kali jaje nie ŭbačyć dy nie prysvojić. Siłaj ujavy časta ahladaŭ jaje, jak žyvuju j prysutnuju, pryhadvaŭ sabie kožnaje vyskazanaje da jaje abo joju słova. Čuŭ jaje blizka, adčuvaŭ na hrudziach i rukach, i tady haračka žady paryvała jaho niejmavierna. Kachaŭ jaje, da siabie zaklikaŭ. A na ŭspamin, što i jana jaho kachała j hatova była dabravolna spoŭnić jahonyja žadanni, dušyŭ jaho niaŭtulny žal, a serca zalivała chvala sałodkaje pieslivasci. Inšy raz padychodziła takaja złosć, što až bialeŭ z zakatnasci j pahražaŭ Lihiji pakutami. Žadaŭ jaje nie tolki mieć, ale mieć staptanaju niavolnicaju, a adnačasna adčuvaŭ, što kab pryjšłosia jamu vybirać, ci być jejnym niavolnikam, ci nie bačyć jaje bolej u žycci, dyk zhadziŭsia b być niavolnikam. Byvali dni, u jakich nat dumaŭ i ab rozhach, ale hatovy byŭ adnačasna slady rozah tych na jejnym ružovym ciele całavać. Dakučała nat jamu dumka, što byccam ščasliŭšym byŭ by, kab jaje zabiŭ.

Ad henych rospačnych dumak, sumnivaŭ i zhryzotaŭ ciarpieła zdaroŭje, a nat i krasa. Staŭsia mscivym dy abryzhłym dla ŭsich. Niavolniki, a nat vyzvolniki zbližalisia da jaho z dryhotnym stracham, a jak pačaŭ štoraz časciej katavać ich biez daj pryčyny, pačali jaho ŭpotajki nienavidzieć.

A jon, bačačy heta, msciŭsia jašče horš u prypadku horkaje svaje samoty.

Ščadziŭ ciapier adnaho tolki Chiłona, bajaŭsia bo, kab nie pakinuŭ šukać, a toj, spanatryŭšy heta, pačaŭ z jaho tym bolš ciahnuć dy vadzić za nos.

Spačatku pry kožnych adviedzinach zaviaraŭ Vinicija, što sprava pojdzie chutka j lohka, ciapier ža pačaŭ samachoć vydumoŭvać pieraškody i, zapeŭnivajučy ab dobrym kančatku, nie chavaŭ, što jašče kančatak toj daloka.

Pryjšoŭ urešcie pasla doŭhich čakalnych dzion tak nachmurany, što zakachany junak naš zbialeŭ, heta bačačy, i adrazu nakinuŭsia z hradam pytanniaŭ: — Niama jaje miž chryscijanami?

— Čamu niama, — adkazvaje Chiłon, — ale znajšoŭsia miž imi Hłaŭk, lekar.

— Dyk što, što za Hłaŭk?

— Ci ž zabyŭsia, spadaru, ab starym, z jakim ja padarožyŭ z Nieapalu ŭ Rym i jakoha baroniačy straciŭ hetyja voś dva palcy, nielha ciapieraka ŭtrymać piara ŭ ruce. Razbojniki parezali jaho nažom, adabraŭšy žonku j dzieci. Pakinuŭ jaho ŭ haspodzie pad Minturnaj kanajučaha, doŭha płač mianie braŭ. Na žal, pierakanaŭsia, žyvie j dasiul i naležyć da hminy chryscijanskaje ŭ Rymie.

Vinić adrazu nie moh daŭmiecca, ab čym hutarka, zdahadvaŭsia tolki, što toj Hłaŭk niejk musi ŭtrudniaje adšukać Lihiju, dyk, prytłumiŭšy hnieŭ, kaža: — Kali ty jaho baraniŭ, dyk pavinien być tabie ŭdziačny i dapamahać.

— Ach, dastojny trybunie! Navat bahi nie zaŭsiody byvajuć udziačnyja, a što ž kazać ab ludziach. Tak! Pavinien mnie być udziačny. Ale biada, hety stary słaboha rozumu, pryciemnienaha viekam dy starasciaj, dyk nie tolki nie ŭdziačny mnie, ale, jak dajšło da majho viedama ad jahonych adnaviercaŭ, vinavacić mianie, što ja byŭ u zmovie z razbojnikami dy što ja navioŭ na jaho złybiadu. Voś mnie zapłata za dva palcy!

— Ja pierakanany, što tak i było, šelma, jak jon kaža, — pryhvazdziŭ Vinić.

— Ci ž bolš viedaješ za jaho, spadaru, — adkazaŭ važna Xiłon, — jon bo tolki zdahadvajecca ab hetym, choć, adnak, moh by pry pomačy chryscijan horka mnie adpomscić. Napeŭna, zrabiŭ by heta, a inšyja napeŭna pamahli b. Na ščascie, nie viedaje, jak zavusia, a ŭ domie malitvy, dzie spatkalisia, nie spanatryŭ mianie. Ja, adnak, paznaŭ jaho adrazu dy jak ža chacieŭ jamu kinucca na šyju. Razvaha mianie tolki ŭstrymała. Pasla, jak vyjšli, pačaŭ ja pra jaho vypytvać, i tyja, što viedajuć jaho, skazali mnie: hetaha čałavieka zdradziŭ niejki złybiednik padčas padarožža z Nieapalu… Inačaj bo nie viedaŭ by ab jahonym vajcianni.

— Što mnie za sprava da hetaha! Kažy, što bačyŭ u domie malitvy?

— Tabie nie sprava, spadaru, ale mnie sprava, i to skurnaja sprava. Bo chaču, kab navuka maja mianie pieražyła, dyk lepš adrakusia abiacanaje praz ciabie zapłaty, čym žyccio zmarnuju dziela marnaje mamony, biez jakoje, jak boski filazof, i tak patraplu žyć dy šukać božaj praŭdy.

Vinić, złosny j nachmurany, zbližyŭsia da jaho i kinuŭ panuraje pytannie: — A chto ciabie zapeŭniŭ, što z Hłaŭkavych ruk smierć chutčej ciabie spatkaje, čym z majich? Skul, sabača, viedaješ, što nie zahornuć ciabie zaraz ziamloju ŭ majim aharodzie?

Chiłon, trusliva hlanuŭšy na Vinicija, adrazu skiemiŭ, što tut jašče adno lišniaje słova moža daviesci da hibieli.

— Budu šukać jaje, spadaru, i znajdu! — admanvajecca paspiešna.

Zamoŭkli, u cišy čutny tolki ziachannie ŭzburanaha Vinicija dy dalokija piesni pracujučych u aharodzie niavolnikaŭ. Cieraz momant hrek, bačačy ŭžo na tvary maładoha patrycyja supakajennie, pačaŭ havaryć: — Smierć prajšła la mianie, ale ja tak smieła hladzieŭ joj u vočy, by Sakrat. Nie, spadaru, ja nie kažu, što nie šukacimu dziaŭčyny, ja žadaŭ tolki zviarnuć uvahu, što pošuki jaje nadta ž dla mianie niebiaspiečnyja. Sumniavaŭsia, vašeć, u svajim časie, što isnuje na sviecie niejki Eŭrycy, a choć na ŭłasnyja vočy pierakanaŭsia, što syn baćki majho kazaŭ tabie praŭdu; dumaješ voś, što łhu ab Hłaŭku. Na žal, nia josć jon vydumkaj; kab ja moh zusim biaspiečna aciracca la chryscijan tak, jak daŭniej, addaŭ by za toje staruju biednuju maju niavolnicu, jakuju anahdaj kupiŭ dziela apieki nad majim starečym kalectvam. Ale bo Hłaŭk žyvy, i kab mianie choć raz ubačyŭ, dyk nie ŭbačyŭ užo mianie bolš ty, spadaru, a tady chto b tabie znajšoŭ krasuniu?

Tut zamoŭk dy pačaŭ vycirać slozy, pasla havoryć dalej: — A pakul Hłaŭk žyvie, jak ža mnie jaje šukać, mahu zniačeŭku narvacca na taho złydnia i zhinu, a razam sa mnoju skončacca j pošuki.

— Da čaho ty dahavorvaješsia? Daj radu! Što dumaješ pačać?

— Arystoteles nas vučyć, spadaru, što mienšyja rečy tre pasviačać dziela bolšych, a kir Pryam kazaŭ časta: starasć nie radasć. Voś ža jarmo starasci j hora hnybić Hłaŭka tak daŭno ŭžo i ciažka, što smierć była b dla jaho vyzvalenniem. Tak kaža i Seneka… — Błaznuj z Piatronijem, nie sa mnoju, kažy, čaho chočaš?

— Kali cnota josć błaznotaj, chaj dazvolać bahi nazaŭsiody zastacca mnie błaznam. Maniusia, spadaru, spratać Hłaŭka, bo pakul jon žyvie, i žyccio majo i pošuki zaŭsiody buduć u niebiaspiecy.

— Dyk najmi ludziej, jakija kijami zataŭkuć jaho, ja imzapłaču.

— Zdziaruć z ciabie, spadaru, dyj mahčymuć parušyć sakret. Abarmotaŭ u Rymie josć stolki, kolki piasku na arenie; kab ty viedaŭ, adnak, jak daražacca, kali sumlenny čałaviek patrabuje ichniaha razbojnictva. Nie, dastojny trybunie! Anuž by vihiły spajmali? Dyj pryznalisia, chto ich naniaŭ? A mianie nie vyjaviać, imia bo majo nie viedacimuć. Čamu b nie davieryć mnie, bo, nie kažučy ŭžo ab majoj sumlennasci, pamiataj, raschodzicca tut pra dzvie inšyja rečy: pra maju ŭłasnuju skuru dy pra abiacanuju mnie zapłatu.

— Kolki ž chočaš?

— Patrebna mnie tysiača sestercyjaŭ, padumaj bo, spadaru, sam: mušu znajsci sumlennych abarmotaŭ, takich, jakija b, uziaŭšy zadatak, nie prapali b z im razam biez viestak. Za dobruju rabotu — dobraja zapłata! Prydałosia b taksama i mnie što-niebudź na abmyccio sloz pa Hłaŭku… Pierad bahami klanusia, jak mnie dorah jon! Kali siannia dastanu tysiaču sestercyjaŭ, za dva dni duša jaho budzie ŭ Hadesie, i tam tolki (kali dušy naahuł majuć pamiać i dar mysli) paznaje, jak spahadaŭ ja jamu. Ludzi znajducca choć by j siannia, zahadaju im, što ad zaŭtrašniaha viečara za kožny dzień žyccia Hłaŭka zdymaju im pa sto sestercyjaŭ. Maju taksama adzin pomysieł, jaki vydajecca mnie biespachibnym.

Vinić jašče raz pryabiacaŭ jamu žadanuju sumu, ale zabaraniŭ dalej havaryć ab Hłaŭku, a zamiest taho spytaŭ, jakija bolš prynosić naviny, dzie praz apošni čas byŭ, što bačyŭ dy što vysledziŭ. Ale Chiłon nie šmat novaha moh jamu skazać. Byŭ jašče ŭ dvuch damoch malitvy i zvažaŭ rupna na ŭsich, asabliva na žančynaŭ, ale nie prykmieciŭ nivodnaj padobnaj da Lihiji. Chryscijanie, adnak, byccam uvažajuć jaho za svajho, a pasla vykuplennia Eŭrycyja hanarujuć jaho, jak nasladoŭnika Chrysta. Daviedaŭsia taksama ad ich, što adzin ichni vialiki zakanadaŭca, niejki Pavał z Tarsu, josć u Rymie, u viaznicy, z pryčyny žydoŭskaha na jaho danosu, dyk zadumaŭ paznajomicca z im. Ale najbolš usciešyła jaho inšaja viestka, mienavita: najvyšejšy sviatar cełaje sekty, vučań i namiesnik Chrystovy, jakomu Chrystus pavieryŭ kiraviectva chryscijanstva, majecca taksama chutka pryjechać u Rym. Usie chryscijanie, viedama, staracimucca pabačyć jaho dy pasłuchać navučannia. Majucca być vialikija zboryščy, dzie i jon, Chiłon, zrazumieła, budzie prysutny, a nat mahčyma ŭviesci tudy i Vinicija. Tady znojduć Lihiju napeŭna. A jak nie budzie Hłaŭka, nie budzie j niebiaspieki. Pomscicca, peŭna, moža i pomscilisia b, ale naahuł heta spakojnyja ludzi.

Tut Chiłon pačaŭ raskazvać z peŭnym podzivam, što nikoli nie bačyŭ miž imi raspusty, atručvannia studniaŭ i vadalivaŭ, nie dasledziŭ, kab byli niepryjacielami rodu ludskoha, kab addavali šanavannie asłu ci jeli miasa dziaciej. Nie, hetaha nie bačyŭ. Peŭnie znajdzie miž imi j takich, jakija za hrošy spratajuć Hłaŭka, ale ichniaja navuka, nakolki jamu viadoma, nie zaachvočvaje da nijakaha złačynstva, naadvarot, nakazvaje daravać vinavatamu.

Vinić pryhadaŭ sabie, što kazała jamu ŭ Akte Pamponija Hrecyna, i naahuł hutarki Chiłona słuchaŭ z radasciaj. Chacia pačuccio jaho da Lihiji vyhladała by nianavisć, rabiłasia jamu, adnak, lahčej, jak pačuŭ, što navuka, jakuju i jana i Pamponija vyznavali, nie była ani złačynnaju, ani pluhavaju. Radziłasia, adnak, u im niejkaje pačuccie, što mienavita jana — taja tajemnaja niaznanaja česć dla Chrystusa — stvaryła propasć miž im i Lihijaj, dyk pačaŭ adnačasna i bajacca taje navuki, i nienavidzieć jaje.

XVII

Chiłon sapraŭdy maniŭsia z svietu zviesci Hłaŭka, čałavieka choć užo ŭ hadoch, ale jašče ciepiatkoha. U tym, što kazaŭ Viniciju, była kroška praŭdy. Viedaŭ jon u svajim časie Hłaŭka, zdradziŭ jaho, pradaŭ razbojnikam, pazbaviŭ siamji, majomasci i vydaŭ na mord. Zhadvaŭ, adnak, pra heta z lohkaju dušoju, bo kinuŭ jaho kanajučaha nie ŭ haspodzie, ale ŭ poli pad Minturne, nie spadziejučysia taho, što Hłaŭk vyližacca z ran i pryjdzie ŭ Rym. Dyk sapraŭdy, spatkaŭšy jaho ŭ domie malitvy, spałochaŭsia i ŭ pieršaj chvilinie chacieŭ zračysia ŭsiakich pošukaŭ Lihiji. Ale z druhoha boku, bajaŭsia šče bolš Vinicija dy Piatronija. Dyk chutka na ŭspamin ab hetych mahutnych patrycyjach pakanaŭ u sabie chislivasć. Dumaŭ: lepš mieć małych vorahaŭ, jak vialikich, i, choć truslivaja natura jahonaja ŭzdryhałasia pierad kryvavymi sposabami, pastanaviŭ zamardavać Hłaŭka pry dapamozie trecich ruk.

Ciapier raschodziłasia tolki pra padbor ludziej, ab ich imienna i tałkavaŭ pierad chvilinaj Viniciju. Načujučy časta ŭ viniarniach miž ludźmi biez dachu, biez sumlennia j viery, lohka moh znajsci spadručnikaŭ, hatovych na ŭsio, ale jšče lahčej takich, katoryja, zniuchaŭšy ŭ jaho hrošy, pačali b rabotu ad jaho samoha abo ŭziaŭšy z jaho ŭsiu sumu pahrozaju vydačy vihiłam. Dyj ad peŭnaha času čuŭ niejkuju ŭ sabie abrydu da hality, da pluhavych strachotnych typaŭ, jakija hniazdzilisia ŭ spielunkach na Subury ci Zatybry. Mierajučy ŭsio svajoju mierkaj dyj nie viedajučy dastatkova chryscijan, ani ichniaje navuki, dumaŭ, što i miž imi znojdzie pasłuchmianaje znadobje, majučysia vykryvić u svoj bok ichniuju biezinterasoŭnuju ščyrasć.

Voś ža taho samaha viečara pajšoŭ z toju metaj da Eŭrycyja, jaki byccam addany jamu byŭ cełaju dušoju i nie adkaža nijakaje pomačy. Budučy, adnak, z natury asciarožnym, ani dumaŭ jamu adkryvać sapraŭdnych svajich namieraŭ, bo ž pracivilisia jany viery j bahabojnasci starca. Istyja zamysły svaje mieŭsia adkryć tolki sapraŭdnym zavušnikam i vykanaŭcam, jakija z uvahi na svaju biaspiečnasć musicimuć datrymać tajnicu.

Stary Eŭrycy, vykupiŭšy syna, naniaŭ adnu z takich małych kramak, ad jakich rajiłasia pry Cyrkus Maksimus, pradavaŭ u joj bob, aliŭki, pierniki, miadovuju vadu cyrkavym hladzielnikam. Chiłon zastaŭ jaho doma, ładziŭ kramku, i, pryvitaŭšy pa-chryscijansku, adrazu pryznaŭsia, z čym pryjšoŭ. Addaŭšy moŭ im prysłuhu, spadziajecca ŭdziačnaje pomačy ad ich. Treba jamu dvuch abo troch ludziej, dužych i advažnych, dziela adchilennia niebiaspieki, pahražajučaj nie tolki jamu, ale i ŭsim chryscijanam. Praŭda, jon biedny, badaj bo ŭsio, što mieŭ, addaŭ Eŭrycyju, a ŭsio ž ludziam tym zapłaciŭ by za ichniuju pasłuhu, kali buduć jamu viernymi j pasłuchmianymi. Pačcivy Eŭrycy z synam svajim Kvartusam słuchali svajho dabradzieja amal na kaleniach. Abodva sami byli hatovy spoŭnić žadanni jahonyja, vieračy, što tak sviaty muž, jak jon, nie žadacimie ad ich prysłuhi, niazhodnaje z Chrystovaju navukaju. Chiłon zapeŭniŭ ich ab hetym i, padniaŭšy vočy ŭharu, nibyta maliŭsia, a sapraŭdy nadumoŭvaŭsia, ci b nie pryniać ad ich pasłuhi, aščadziŭšy tysiaču sestercyjaŭ. Ale pa chvilinie adkinuŭ henuju dumku. Eŭrycy byŭ usio ž taki słabym užo starcam, pryhnoblenym horam i chvarobaj.

Kvart mieŭ usiaho šasnaccać hod, a Chiłonu tre było ludziej spraŭnych, dužych. Tysiaču sestercyjaŭ spadziavaŭsia svajim sposabam i tak zaaščadzić. Jany namahalisia, ale, spatkaŭšysia z stanoŭkasciaj, sastupili. Kvartus tady kaža: — Viedaju piekara Demasa, u jakoha pry žornach mnoha ŭsiakich ludziej. Adzin z tych najmitaŭ tak dužy, što staŭ by nie za dvuch, a za čatyroch, bo jon sam bačyŭ, jak padymaŭ kamiennie, jakoje čatyroch ludziej nie davała rady.

— Kali heta bahabojny čałaviek i hatovy pasviacicca za bratoŭ, pakažy mnie jaho, — prosić kryvadušny Chiłon.

— Hena chryscijanin, spadaru, — adkazvaje Kvart, — u Demasa bo amal usie chryscijanie. Josć tam i rabotniki načnyja, i dzionnyja, toj mienavita — načny.

Ciapier nat mahli b my z im svabodna razhavarycca, bo akurat u ich viačera. Demas žyvie kala Emporyjuma^[34].

Chiłon zhadziŭsia achvotna. Emporyjum znachodziŭsia pad uzhorjem Avientynskim, dyk nie nadta daloka ad Vialikaha Cyrku. Lho było, nie abchodziačy ŭzhorja, isci ŭzdoŭž raki praz Portyk Emilija, skaračajučy darohu.

— Stary ja ŭžo, — kaža Chiłon, zatrymaŭšysia pad kalumnaju, — dyk časam maju zaćmiennie pamiaci. Tak, zdajecca, Chrysta našaha zdradziŭ vučań jahony! Tolki imia zdradnika nie mahu oś sabie pryhadać.

— Judaš, spadaru, što paviesiŭsia, — nahadaŭ Kvart, dziviačysia adnačasna ŭ dušy, jak možna było takoje imia zabycca.

— Vo tak! Judaš! Dziakuj tabie, — adkazvaje Chiłon.

Praz chvilinu jšli moŭčki. Dajšoŭšy da Emporyjuma, jaki ŭžo byŭ zamkniony, minuli jaho i, abyjšoŭšy svierni, z jakich vydavałasia narodu zbožža, syjšli naleva, uzdoŭž damoŭ na Astyjenskaj darozie až da ŭzhorku Testacyjus i Forum Pistoryjum^[35]. Tam zatrymalisia pierad draŭlanym budynkam, z jakoha dachodziŭ huk žaron. Kvart uvajšoŭ tudy; Chiłon, bajučysia spatkacca siłaju fatum z Hłaŭkam, lekaram, dy nie chočučy naahuł pakazvacca ŭ tałace ludziej, zastaŭsia na dvary.

— Cikavasć biare, što za Hierkules u najmitach pry žornach, — hadaŭ sabie, pazirajučy na jasny miesiac, — kali heta chitry złydzień, kryšku musi mnie kaštavacimie, a kali sumlenny cielapień, usio zrobić zadarma.

Dalejšyja dumki pierarvaŭ jamu Kvart, jaki vyjšaŭ z budynku z druhim čałaviekam, apranutym tolki ŭ tuniku, tak zvanuju «eksomis», tak skrojenuju, što pravaja ruka i častka hrudziej była hołaj. Takuju adziežu, vyhodnuju pry rabocie, nasili pieravažna rabotniki. Chiłon, akinuŭšy vokam nieznajomaha, usciešyŭsia, nidzie bo dahetul nie spatykaŭ takoha plača i hrudziej.

— Voś, dabradzieju, — pakazvaje Kvart, — brat, jakoha žadaŭ bačyć.

— Vitannie tabie Chrystovaje! — azvaŭsia Chiłon. — Skažy ž, Kvartuśka, hetamu bratu, ci ja hodzien viery j davieru, dy jdzi sabie z Boham, nielha bo staroha baćki pakidać samoha.

— Heta sviaty čałaviek, — zaručaje Kvart, — jaki addaŭ usiu svaju majomasć na vykuplennie mianie, nieznajomaha, z niavoli. Chaj Hospad, Zbaŭca naš, dasć jamu zapłatu viečnuju.

Asiłak-rabotnik, pačuŭšy heta, schiliŭsia dy pacałavaŭ u ruku Chiłona.

— Jak ža zaviešsia, bratok? — pytaje hrek.

— Na chroscie sviatym dali mnie, ojča, imia Urban.

— Bratok moj, Urbanka, ci maješ chvilinku času pahutaryć sa mnoju?

— Rabotu našu pačynajem kala poŭnačy, a ciapieraka varać oś nam viačeru.

— Dyk času maješ davoli; pojdziem ža pad rečku, pasłuchaješ, što ja tabie tam skažu.

Pajšli, sieli na kamiennym bierazie ŭ cišy, parušanaj tolki dalokim hukam žaron dy bulkatanniem račnoje chvali. Tam Chiłon pryhledzieŭsia dobra žarnamołu, jaki, pamima hroznaj barbarskaj panurystasci, vydavaŭsia jamu, adnak, davoli ščyrym i rachmanym.

— Tak, — dumaje sabie, — heta čałaviek dobry i najiŭny, jon darma zabje Hłaŭka.

Pasla pytaje: — Lubiš, Urban, Chrysta?

— Lublu ŭsioj dušoju j sercam, — adkazaŭ žarnamoł.

— A bratoŭ i siascior svajich, a tych, što navučyli ciabie praŭdy j viery Chrystovaj?

— I ich taksama lublu, ojča.

— Tady — pax tabie!

— I tabie, ojča!

Nastała znoŭ cišynia, tolki žorny hučeli ŭdalečyni, a ŭnizie bulbacieła raka. Chiłon zahladzieŭsia ŭ jasny miesiac dy spavahu pačaŭ raskazvać pra Chrystovu smierć. Havaryŭ byccam nie Urbanu, a jak by sam sabie razvažaŭ tuju smierć, jak by tajnicu jaje chacieŭ pierakazać zaspanamu horadu. Vyhladała heta ŭračysta i ŭzrušajuča. Žarnamoł płakaŭ, a jak Chiłon pačaŭ jenčyć i biedavać, što padčas smierci Zbaŭcy nie było nikoha, chto b jaho baraniŭ kali nie ad ukryžavannia, dyk prynamsi ad zniavahi sałdataŭ dy žydoŭ, mahutnyja kułaki barbara pačali sciskacca ad žalu j złosci. Rasčulała jaho smierć, a złosć i dzikaja achvota ahartała jaho na ŭspamin ab zdziekach i kpinach razjušanaha zbrodu z ukryžavanaha Baranka.

A Chiłon nahła sulić pytannie: — Viedaješ, Urban, chto byŭ Judaš?

— Čamu ž nie viedaju. Ale jon paviesiŭsia, — adkazvaje rabotnik.

I ŭ hutarcy jahonaj vyčuvałasia byccam niezadavalniennie z taho, što zdradnik ukaraŭ sam siabie i nie moža patrapicca jamu ŭ ruki.

Chiłon ža padsiabryvaŭsia dalej: — Nu a kab nie byŭ paviesiŭsia dy kab katory z chryscijan sustreŭ jaho na mory ci na suchaziemji, niaŭžo nie pavinien byŭ by pomscić pakutu, kroŭ i smierć Chrystovu?

— Chto ž by nie adpomsciŭsia, ojča!

— Pax tabie, słuha vierny Baranka! Tak, možna daravać svaju kryŭdu, ale Bohavaje nichto nie maje prava daravać! Ale jak vuž płodzić vuža, jak złosć rodzić złosć, a zdrada zdradu, tak z jadu Judašavaha naradziŭsia druhi zdradnik, i jak toj vydaŭ žydom i rymskim vojam Zbaŭcu, tak hety, što žyvie miž nami, manicca vydać aviečki vaŭkom, i kali nichto nie adviernie zdrady, kali nie skrucić uporu vužacy hałavy, nikoha z nas nie minie zhuba, a z nami razam zahinie i česć Baranka.

Žarnamoł ustaviŭ u jaho tryvožnyja vočy, jak by nie kiemiŭ, što havorycca, a hrek, nakinuŭšy na hołaŭ roh adziežyny, prydušanym hołasam ciahnuŭ abarmoctva dalej: — Hora vam, praviednyja słuhi Božyja, chryscijanie j chryscijanki!

Dy znoŭ zamoŭk, znoŭ čucion byŭ tolki huk žaron, šum raki dy hłuchoje piajannie žarnamołaŭ.

— Ojča! — pytaje ŭrešcie rabotnik. — Što heta za zdradnik?

Chiłon schiliŭ hołaŭ.

— Što za zdradnik? Judavy syn, syn jadu jahonaha, što byccam prykidvajecca chryscijaninam i chodzić u dom malitvy pa toje tolki, kab ačarniać bratoŭ pierad cezaram, što cezara moŭ nie chočuć pryznavać za Boha, što zatručvajuć vadalivy, dušać dziaciej dy namahajucca zniščyć hety horad tak, kab na kamienni kamiennia nat nie zastałosia. Za niekalki dzion voś budzie vydany pretoryjanam zahad aryštavać starcaŭ, žančyn, dziaciej dy pasłać na smierć tak, jak niavolnikaŭ Pedanija Sekunda.

I ŭsio heta spryčyniŭ toj Judaš. Ale kali pieršaha Judy nichto nie skaraŭ, nie pomsciŭ, baroniačy Chrysta padčas mukaŭ, dyk chto zachoča ŭkarać hetaha, chto razatre vužaku pierš, čym sudzicimie cezar, chto zhładzić, chto abaronić ad zahuby vieru ŭ Chrysta?

Urban ustaŭ nahła j kaža: — Ja dakanaju hetaha, vojča!

Chiłon taksama ŭstaŭ, praz momant hladzieŭ u tvar žarnamołu, asvietleny miesiacam, pasla, kładučy važna dałoń na jahonaj hałavie, havora: — Idzi da chryscijan, — zahadaŭ važna, — idzi ŭ damy malitvy j pytaj bratoŭ pra Hłaŭka, lekara, i jak tolki tabie jaho pakažuć, u imia Chrysta, zabi!

— Pra Hłaŭka? — paŭtaryŭ žarnamoł, jak by žadaŭ ucviardzić sabie ŭ pamiaci toje imia.

— Viedaješ jaho?

— Nie, nie viedaju. U Rymie josć tysiačy chryscijan, dyk nie ŭsie z saboju znajucca. Ale zaŭtra ŭ Ostryjanumie zbiarucca braty i siostry nočču ŭsie da adnaje dušy, bo pryjechaŭ vialiki Apostał Chrystovy, jaki budzie tamaka navučać, tam braccia pakažuć mnie Hłaŭka.

— U Ostryjanumie? — spytaŭ Chiłon. — Heta ž za horadam. Usie braccia i siostry? Unačy? Za bramami Ostryjanuma?

— Tak, ojča. Heta naš mahilnik, miž darohami Salaryja i Namentana. Ci ž ty nie viedaješ ničoha pra navučannie tam Vialikaha Apostała?

— Nie byŭ praz dva dni doma, dyk nie atrymaŭ ad jaho viestki, dyj nie viedaju, dzie toj Ostryjanum, niadaŭna bo ž pryjechaŭ z Karyntu, dzie apiakujusia chryscijanskaju hminaju… Ale tak josć! Kali Chrystus daŭ tabie takoje natchniennie, pojdzieš, synku, unačy da Ostryjanuma, tam znojdzieš miž bratami Hłaŭka i zabješ jaho, viartajučysia nazad u horad, za heta buduć adpuščany tabie ŭsie tvaje hrachi. A ciapier pach z taboju!..

— Ojča… — Nu što, słuha Baranka?

Na tvary rabotnika sieła ciažkaja zaduma. Niadaŭna voś zabiŭ čałavieka, a moža j dvuch, a navuka Chrystova zabaraniaje zabojstva. Nie zabiŭ ich, praŭda, dziela ŭłasnaje abarony, bo i heta nie možna! Nie zabiŭ, barani Boža, dziela nažyvy… Biskup sam daŭ jamu na pomač bratvu, ale zabivać nie dazvoliŭ, jon ža zabiŭ niechacia, bo pakaraŭ jaho Boh siłaju vialikaju… I ciapier voś ciažka pakutuje… Inšyja piajuć pry žornach, a jon, niebaraka, usio dumaje pra svoj hrech, pra abrazu Baranka… Kolki jon užo vymaliŭsia, kolki vypłakaŭ sloz! Kolki razoŭ pieraprašaŭ Baranka! I dahetul pačuvajecca hrešnym. A ciapier znoŭ voś abiacaŭ zabić zdradnika… Jano mo j dobra! Ułasnuju bo kryŭdu tolki možna prabačać, dyk zabje jaho choć by na vačach usich bratoŭ i siostraŭ, jakija ŭzaŭtra buduć u Ostryjanumie. Ale chaj Hłaŭka pierš asudziać staršyny hminy, biskup ci Apostał. Zabić nie ciažka, a zabić zdradnika navat i miła, by voŭka ci miadzviedzia, ale što, kali zabju nievinavataha?

Jak ža brać na sumlennie novy hrech, novuju abrazu Baranka?

— Na sud niama času, moj synie, — vyrašyŭ Chiłon, — bo zdradnik prosta z Ostryjanuma pojdzie da cezara ŭ Ancyjum abo schavajecca ŭ taho patrycyja, jakomu słužyć; daju voś tabie znak, pa zabojstvie Hłaŭka pakažaš jaho ci biskupu, ci Vialikamu Apostału, a jany bahasłavicimuć tvoj učynak.

Skazaŭšy heta, dastaŭ hrašavik, vyskrab nažom na sestercyi znak kryža i addaŭ jaho rabotniku.

— Vo prysud na Hłaŭka i znak tabie. Pakažy tolki, zrabiŭšy svajo, biskupu, dyk adpuscić tabie i hetaje i tamtyja zabojstvy.

Rabotnik vyciahnuŭ ruku, ale, uspomniŭšy nadta jašče sviežaje papiaredniaje zabojstva, žachnuŭsia, niebaraka.

— Ojča, — adazvaŭsia, byccam molačy, — niaŭžo biareš na svajo sumlennie hety ŭčynak, niaŭžo sam ty čuŭ Hłaŭka, jak pradavaŭ bratoŭ?

Chiłon skiemiŭ, što tre dać niejkija dokazy, vykazać jakija-niebudź prozviščy, inakš bo ŭ dušu asiłka zalezie sumniŭ. I naraz prydatnaja dumka mihnuła ŭ hałavie.

— Słuchaj, Urban, — kaža, — ja žyvu ŭ Karyncie, ale rodam ja z Kos, i tut, u Rymie, vuču Chrystovaju navukaju adnu słužnicu z majich staron, jakaja zaviecca Eŭnika. Słužyć jana jak viestyplika ŭ adnaho cezaravaha pryjaciela, niejkaha Piatronija. Voś ža ŭ adnym domie čuŭ ja, jak Hłaŭk padručaŭsia vydać usich chryscijan dyj aprača taho abiacaŭ inšamu cezaravamu zavušniku, Viniciju, znajsci jamu miž chryscijanami dziaŭčynu… Tut zamoŭk i hlanuŭ, zdziŭleny, na žarnamoła, u jakoha vočy zaharelisia raptam by ŭ zviera, a tvar nachmuryŭsia dzikim hnievam i złosciu.

— Što tabie? — spytaŭ sopałachu.

— Ničoha, ojča. Zabju Hłaŭka ŭzaŭtra!..

Hrek zmoŭk, pasla, uziaŭšy za plačo rabačaja, adviarnuŭ jaho na blask miesiaca dy pačaŭ uvažna pryhladacca. Vidavočna sumniavaŭsia ŭ dušy, ci vyciahvać ad jaho bolej, ci zadavolicca tym, što vydabyŭ. U kancy svomaja asciarožlivasć pieramahła. Uzdychnuŭ hłyboka raz i druhi dy, pałažyŭšy znoŭ dałoń na hałavie asiłka, spytaŭ važnym dabitnym hołasam: — Tabie na chroscie dali imia Urban?

— Tak, ojča.

— Nu dyk pax tabie, Urbanka!

XVIII

Piatroni da Vinicija: «Drenna z taboju, carissime! Vienus, mabyć, skałamuciła ŭ tabie počuvy, adabrała rozum, pamiać i dar dumki ab usim, što nia josć kachanniem. Pračytaješ kaliś svoj adkaz na moj list, a dzivicimiešsia, jak tvoj rozum achaładzieŭ ciapieraka da ŭsiaho, što nia josć Lihijaj, jak jon povien jaje, la jaje biezustanku snuje, moŭ toj karšun nad zdabyčaju. Na Pałuksa! Šukaj jaje chutčej, bo inakš, kali ahoń ciabie nie stravić na popieł, zmienišsia ŭ jehipskaha sfinksa, što, zakachaŭšysia, jak kažuć, u bladuju Izis, ahłoch na ŭsio sabie, sprykryŭ i čakaje tolki nočy, kab uhladacca ŭ kachanku kamiennymi vačyma.

Abiahaj sabie viečarami horad, pieraapranuŭšysia, učaščaj nat razam z svajim filozafam da chryscijanskich malelniaŭ. Usio, što rodzić nadzieju dy zapaŭniaje čas, hodnaje pachvały. Ale, u imia maje pryjazni, zrabi adnu reč: toj Ursus, niavolnik Lihiji, mabyć, niezvyčajnaje siły čałaviek, dyk najmi Kratona dy šukajcie ŭtroch. Tak budzie biespiačniej dy razumniej. Chryscijanie, kali da ich naležać Pamponija Hrecyna dy Lihija, nie takija chiba razbojniki, jak heta ŭsim zdajecca, pakazali adnak, adbirajučy Lihiju, što ŭ abaronie aviečak svajho statku nie žartujuć. Jak znojdzieš Lihiju, to ž napeŭna zachočaš jaje zabrać z saboju, a ci ž dakanaješ heta z samym tolki Chiłanidam? A Kraton dasć rady, choć by jaje baraniła dziesiacioch takich Ursusaŭ. Nie dajsia Chiłonu smaktać, ale Kratonu hrošaj nie škaduj. Ad usich radaŭ, jakija mahu tabie pierasłać, heta najlepšaja.

Tut pakinuli ŭžo havaryć ab małoj aŭhuscie dy ab čarach, ad jakich byccam jana pamierła. Pryhadvaje jšče časami ab ich Papieja, ale dumka cezara zaniata ciapier čym inšym; a kali praŭda, što aŭhusciejšaja dziva pry novaj nadzieji, dyk i ŭ joj chutka sumnyja ŭspaminy pahasnuć biassledna. My ŭžo kolkinaccać dzion u Nieapolisie, a viarniej u Bajja. Kali b ty zdolny byŭ ab čym-niebudź dumać, dyk recha našaha tut pobytu musiła b dajsci j da ciabie, u cełym Rymie chiba ž ab čym inšym nichto j nie havoryć. Dyk voś, pryjechali my prosta da Bajja, dzie apanavali nas pierš-napierš zhryzoty sumlennia. I ci viedaješ, da čaho Ahienabarbus užo dajšoŭ? Z ahidnaha zabojstva maci robić sabie temy dla svajich vieršaŭ dy błaznocka-trahičnych scenaŭ. Daŭniej bajazlivasć vyklikała sapraŭdnyja zhryzoty, ciapier ža, kali pierakanaŭsia, što sviet i pa-daŭnamu zastaŭsia pad jaho nahami, a nivodzin boh nie dakanaŭ nad im pomsty, kryvić z siabie pakutnika, kab rasčulić, bač, da siabie ludziej. Časam zryvajecca nočču dy kryčyć, byccam jaho mučyć Furyja, budzić nas, pałachliva ahladajecca, robić pozu kamiedyjanta, hulajučaha rolu Oresta, i to marnaha kamiedyjanta, dekłamuje hreckija vieršy i cikuje, ci z jaho dzivimsia. A my, viedama, dzivimsia! I zamiest kryknuć jamu: «Pajšoŭ spać, błaznie!» — nastrojvajemsia na ton trahiedyi dy ratujem vialikaha mastaka ad Furyi.

Na Kastora! Dajšła da ciabie, moža, choć viestka ab vystuplenni ŭ Nieapalisie? Sahnali ŭsich hreckich vałyndaŭ z Nieapalisu i vakolicaŭ, jany tak zasmurodzili arenu potam i časnykam, što nielha było vytrymać u pieršych radoch z aŭhustyjanami, ja dziakavaŭ bahom, što byŭ z Rudabarodym za scenaj. I ci pavieryš, jon bajaŭsia, sapraŭdy bajaŭsia! Chapaŭ maju ruku i prykładaŭ sabie da ŭstryvožanaha serca. Ledźvie ziachaŭ, a pierad vystupam byŭ bieły, moŭ pierhamin, na łbie vidać byli kropli potu. Adyž viedaŭ, što pa ŭsich radoch siadziać napahatovie pretoryjanie z kijami, jakimi mieli «krasać» zacikaŭlennie. Ale patreby nie było. Nivodzin chiba statak małpaŭ z vakolicaŭ Kartahiny nie patrapić tak vyć, jak vyła taja halita. Kažu tabie, smurod časnyku dachodziŭ až da sceny. A Neron kłaniaŭsia, chapaŭsia za serca, pasyłaŭ całunki i płakaŭ. Pasla prybieh da nas, čakajučych za scenaj, jak apjanieły, samachvalačysia: «Što ž značać usie maje tryŭmfy ŭ paraŭnanni z hetym?!» A tam hol usciaž vyła i płakała, viedajučy, što vyplaskvaje sabie łasku, darunki, biasiedu, łatarejnyja bilety dy novyja vidoviščy cezara-błazna. Ja im nat i nie dziŭlusia, što plaskali, bo taho dahetul nie bačyli. A jon zachaplaŭsia: «Voś što značać hreki!» I zdajecca mnie, što ad hetaje pary nianavisć jaho da Rymu jašče pahłybiłasia. Svajim paradkam u Rym vysłali admysłovych rassylnych z dakładam ab tryŭmfie, dyk spadziajemsia ŭ hetych dniach hratulacyi sienatu. Zaraz pasla pieršaha vystuplennia Nerona zdaryłasia tutaka dziŭnaje zdarennie. Nahła zavaliŭsia teatr, na ščascie jak vyjšli ŭžo ludzi. Byŭ ja na miejscy zdarennia i nie bačyŭ, kab kaho dastavali z-pad rumoviščaŭ. Mnohija nat z hrekaŭ tałkujuć heta jak hnieŭ bahoŭ, jakija byccam majuć u vidavočnaj apiecy jahony spieŭ i aŭdytoryju. Z taje pryčyny achviary pa ŭsich sviatyniach padziačanyja, a jamu zaachvota adviedać Achajju. Anahdaj kazaŭ mnie, adnak, što bajicca, bo što na heta skaža rymskaja publika dy ci nie ŭzburycca adsutnasciaj jahonaj, adsutnasciaj zbožža j ihryščaŭ.

Jedziem taksama i da Beneventu padziŭlać šavieckija raskošy Vatynija, adtul pad apiekaj boskich bratoŭ Aleny — u Hrecyju. U sabie samym zaciemiŭ ja adnu reč: miž šalonymi stanovišsia šalonym, a prynamś pačynaje smakavać šały-bały. Hrecyja i padarožža z tysiačami cytraŭ, niejki tryŭmfalny karahod Bakcha siarod uvienčanych mirtovaj zielenniu, vinahradavym lisciem nimfaŭ i bachantak, vazy z zaprežanymi tyhrysami, kraski, tyrsy, vianki, vokličy «evoe!», muzyka, paezija j vopleski Hełady, usio heta dobraje, ale my tut hadujem jašče smialejšyja zamysły. Nam zamaniłasia stvaryć niejkuju bajkovuju dziaržavu palmaŭ, sonca, paeziji dy pieratvoranaje rečajisnasci, pieratvoranaha ŭ raskošu žyccia. Nam chočacca zabyć pra Rym, a centr svietu ŭfundavać niedzie miž Hrecyjaj, Azijaj i Jehiptam, žyć žycciom nie ludskim, ale žycciom bahoŭ, nie viedać budzionščyny, błukacca ŭ załatych halarejach u ciani purpurovych viatruhaŭ pa Archipiełahu, być Apałonam, Ozyrysam i Baalem u adnej asobie, ružavieć moŭ zaranica, soncam załacicca, miesiacam sierabrycca, vaładaryć, piajać i snić… I ci pavieryš, ja, što maju jašče na sestercyju rassudku, a na asa tołku, paddajusia henym fantazijam-mrojam. Paddajusia tamu, što, kali heta ŭsio niemahčymaje, dyk prynamsi vielizarnaje j niezvyčajnaje… Takaja bajkovaja impieryja snom kaliś patomkam našym vydavałasia b. Pakolki Vienus nie prybiarecca ŭ postać Lihiji abo choć takoje niavolnicy, jak Eŭnika, dy pakolki nie prycharošyć jaho mastactva, dyk žyccio samo josć nikčemnym, pustym i časta maje abličča małpy. Ale Rudabarody nie ažycciović svajich pomysłaŭ choć by j dziela taho, što ŭ toj bajkovaj dziaržavie paeziji i Ŭschodu nie pavinna być miejsca na zdradu, podłasć i smierć, a ŭ im pad vidam paeta siadzić marny kamiedyjant, durnavaty furman i nikčemny tyran. Dušym ludziej, kali nam čym-niebudź zavadžajuć. Biedny Tarkvat Syłanus josć užo cieniem. Padrezaŭ sabie žyły pierad niekalkimi dniami. Lekan i Licynij prymajuć kansułat sa stracham, stary Trazej nie pazbiehnie smierci, bo smieje być česnym. Tyhelin i dahetul nie moža vystaracca dla mianie zahadu, kab padrezaŭ sabie žyły.

Ja, bač, patrebny jašče nie tolki jak arbitr elehancyi, ale jak čałaviek, biez jakoha rady i hustu mahła b niaŭdacca ekspiedycyja ŭ Achajju. Časta, adnak, dumaju, što raniej ci pazniej musicimie na hetym skončycca, i ci viedaješ, pra što tady raschodzicca: kab Rudabarodamu nie dastałasia taja mirenskaja čara, jakuju ty znaješ dy lubuješ. Kali padčas smierci maje budzieš pry mnie, dyk addam jaje tabie, a kali budzieš daloka, dyk pabju jaje. Byvaj zdaroŭ i najmi Kratona, bo inakš druhi raz tabie vydziaruć Lihiju. Jak pierastanie tabie być patrebny Chiłanid, pryjšli jaho mnie, dzie budu. Moža, zrablu z jaho druhoha Vatynija, i mo mužy konsulstva dy sienatary buduć jašče dryžać pierad im, jak dryžać pierad tamtym rycaram-drataŭkaju. Jak znojdzieš Lihiju, daj mnie znać, achviaruju za vas paru lebiedziaŭ i hałuboŭ u tutejšaj kruhłaj sviatyni Vieniery. Bačyŭ ja raz u snie Lihiju na tvajich kaleniach, šukajučuju tvajich całunkaŭ. Pastarajsia, kab heny son spraŭdziŭsia. Chaj ža nieba tvajho nie zasnoŭvajuć chmary, a kali j zasnujuć, dyk chaj majuć koler i pach ružaŭ. Byvaj zdaroŭ!»

XIX

Tolki što skončyŭ Vinić čytać, jak u biblijateku ŭsoŭvajecca cicha niespadziavany Chiłon, bo słužba mieła zahad puščać jaho ŭ kožnuju paru dnia j nočy.

— Chaj boskaja maci tvajho kryvičesnaha prodka Eneja budzie miłasciva tabie tak, jak mnie byŭ miłascivy boski syn Maji.

— Heta znača?.. — spytaŭ Vinić, zryvajučysia ad stała, pry jakim siadzieŭ.

Chiłon padniaŭ hołaŭ i kaža: — Eŭryka!

Małady patrycyj uzhareŭsia tak, što praz daŭžejšuju chvilinu nie moh słova pramović.

— Bačyŭ jaje? — spytaŭ narešcie.

— Bačyŭ Ursusa, spadaru, i hutaryŭ z im.

— I viedaješ, dzie schavalisia?

— Nie, dominie. Chto inšy mo praz samaje siabielubstva daŭ by vid lihu, što zhadaŭ, chto jon taki, abo pačaŭ by vypytvać, dzie žyvie, i dastaŭ by kuksača, ad jakoha ŭsie ziamnyja stravy stalisia b niamiłymi, abo ŭzbudziŭ by niedavier vialihura i spryčyniŭ by toje, što taje ž samaje nočy pašukali b inšaha schovišča. Hetaha ja nie zrabiŭ. Davoli mnie viedać, što Ursus pracuje ŭ młynara kala Emporyjuma, jaki zaviecca Demas, tak, jak tvoj vyzvolnik, a davoli mnie hetaha tamu, što ciapier kožny tvoj nadziejny čałaviek mahčymie pajsci jahonym sledam i vysledzić ichniaje schovišča. Ja prynošu tabie tolki peŭnasć, spadaru, što kali Ursus tut, dyk i boskaja Lihija josć u Rymie, i druhuju viestku: sianniašniaje nočy napeŭna jana budzie ŭ Ostryjanumie… — U Ostryjanumie? Dzie heta? — pierapytaŭ Vinić, žadajučy mabyć zaraz biehčy na toje miejsca.

— Stary mahilnik miž darohami Salaryja i Namentana. Toj chryscijanski pontifex maximus^[36], ab jakim tabie, spadaru, ja zhadvaŭ dy pryjezdu jakoha spadziavalisia mnoha pazniej, užo pryjechaŭ i sianniašniaje nočy chryscicimie j navučacimie na henym mahilniku. Jany chavajucca z svajoju navukaju, bo choć niama dahetul nijakich zabaraniajučych edyktaŭ, narod ich nienavidzić, dyk musiać ascierahacca. Sam Ursus kazaŭ mnie, što ŭsie jak adna duša syjducca ŭ Ostryjanumie, kožny bo choča pabačyć dy pasłuchać taho pieršaha vučnia Chrystovaha, jakoha jany zavuć Vysłancom. Žančyny ŭ ich naroŭni z mužčynami słuchajuć navuki, dyk adna mo z ich tolki Pamponija, bajučysia Aŭlusa za načnyja pabiahuški, nie budzie prysutnaj. Lihija, adnak, budučaja pad apiekaj Ursusa i staršynaŭ hminy, pryjdzie, dumaju, razam z inšymi žančynami.

Vinić, jaki dahetul žyŭ jak by ŭ haračcy, padtrymoŭvany nadziejaj, ciapier, kali taja nadzieja zdavałasia spaŭniacca, pačuŭ nahła takoje stamlennie, jak padarožnik pasla niepasilnaj padarožy. Chiłon heta skiemiŭ, dyk pastanaviŭ vykarystać.

— Bramy, praŭda, vartujuć tvaje, spadaru, ludzi, chryscijanie pavinny ab hetym viedać. Ale jany nie patrabujuć bramaŭ. Tybr taksama ich nie patrabuje, i choć ad tamtych daroh daloka, varta j darohu adoleć, kab pabačyć Vialikaha Apostała.

Ale jany majuć tysiačy sposabaŭ vychadu z horadu. U Ostryjanumie, vašeć, znojdzieš Lihiju, a kali b navat — čaho nie pradbačvaju — nie było jaje tamaka, dyk budzie Ursus, pryrok bo mnie zadušyć Hłaŭka. Sam kazaŭ mnie, što budzie, i tam jaho zamarduje, čujecie, kryvičesny trybunie? Dyk abo pojdzieš sledam za im i daviedaješsia, dzie žyvie Lihija, abo zahadaješ svajim ludziam schapić jaho jak zabojcu i, majučy ŭ svajich rukach, vydabudzieš z jaho viestku, dzie schavaŭ Lihiju. Ja svajo zrabiŭ! Inšy, spadaru, kruciŭ by, što vypiŭ z Ursusam dziesiać kantaraŭ pieršaradnaha vina, pakul vykučyŭ z jaho tajnicu; druhi klaŭsia b, što musiŭ prajhrać jamu ŭ scriptae duodecim^[37] tysiaču sestercyjaŭ, abo paprostu za dzvie tysiačy kupiŭ sakret… Viedaju, što ty zapłaciŭ by mnie za heta z viarchom, ale niama taho, raz u žycci… to znača chacieŭ skazać: jak zaŭsiody ŭ žycci, budu česnym, bo spadziajusia, zhodna z słovami vialikadušnaha Piatronija, usie patreby maje j nadzieji tvaja ščodrasć pieravyšyć.

Vinić, jaki ŭmieŭ sabie pa-vajacku davać radu ŭ ciažkich zdarenniach, chutka apanavaŭ słabasć i skazaŭ: — Nie ašachniešsia na majoj ščodrasci, pierš, adnak, pojdzieš sa mnoju da Ostryjanuma.

— Ja da Ostryjanuma? — pytaŭ zbiantežany Chiłon. — Ja, sumlenny trybunie, abiacaŭ tabie znajsci Lihiju, ale nie pryrakaŭ jaje adbirać… Padumaj, spadaru, što stałasia b sa mnoju, kali b toj lihijski miadzviedź, razadraŭšy Hłaŭka, pierakanaŭsia adnačasna, što nie zusim słušna jaho razadraŭ? Ci nie ŭvažaŭ by mianie — biaspraŭdna — za istavietnaha vykanaŭcu zabojstva? Pamiataj, spadaru, čym bolšy chto filazof, tym ciažej jamu adkazvać na hłupyja zapyty prasciuhi, bo j što ž jamu adkazaŭ by, kab spytaŭ mianie, čamu abvinavačvaŭ Hłaŭka?

Kali, adnak, padazraješ mianie ŭ krucielstvie, skažu tabie: zapłaciš tady tolki, jak pakažu tabie dom, u jakim žyvie Lihija, siannia akažy mnie častku tolki tvaje ščodrasci, kab, kali z taboju, spadaru, — chaj bahi baroniać — što błahoje zdaryłasia, nie zastaŭsia ja całkam biez zapłaty. Serca tvajo chiba taho nie pieražyło b.

Vinić padyjšoŭ da kufra, što stajaŭ na padmuroŭcy, nazyvanaj «arka», dastaŭ kapšuk, špurnuŭ jaho Chiłonu.

— Heta skrupuły^[38], — rastłumačyŭ. — Budzie Lihija — dastanieš taki samy, napoŭnieny aŭreŭsami.

— O, Joviš! — zakryčaŭ Chiłon.

Vinić prychmuryŭ brovy.

— Jesci daduć tutaka, možaš tut i adpačyć. Da viečara ani kroku zhetul, nastanie noč — pojdziem da Ostryjanuma.

Na tvary hreka asieŭ strach i chistannie, chutka supakojiŭsia, adnak, i skazaŭ: — Chto ž tabie, spadaru, piarečycimie! Słovy henyja ŭvažaj za pamysnuju varažbu tak, jak padobnyja ŭvažaŭ vialiki naš hieroj u sviatyni Amnona. Skrupuły henyja, — patrasajučy kapšuk, — pieravažyli majo skrupuloznaje sumlennie, ab ščasci j raskošy tvajho tavarystva ŭžo j nie kažu… Vinić nieciarpliva pierapyniŭ jaho dy pačaŭ vypytvać ab padrabiaznasciach hutarki z Ursusam. Adno było jasnym: schovišča Lihiji šče hetaje nočy budzie vykryta, abo jaje samuju lho budzie schapić padčas viartannia z Ostryjanuma. Hetaja dumka napaŭniała Vinicija radasciaj. Ciapier, kali zradziłasia peŭnasć zdabyccia Lihiji, adyjšła i złosć na jaje, i hnieŭ. Za hetuju mienavita radasć daravaŭ joj usiu vinu. Ujaŭlaŭ tolki jaje, svaju darahuju i pažadanuju istotu, čakanuju z dalokaha padarožža. Brała jaho achvota sklikać zaraz niavolnikaŭ, kab prycharošvali ŭžo dom u vianki. Hatovy byŭ daravać usim usio. Chiłon, da jakoha dahetul, mima jahonych pasłuhaŭ, čuŭ ahidu, pieršy raz vydaŭsia jamu čałaviekam zabaŭnym dy nie aby-jakim. Razjasniŭsia jamu dom, razjasnilisia vočy j cełaje abličča. Adčuvaŭ nanava roskaš žyccia maładoha. Daŭniejšaja markotnaja tuha nie dała jamu jašče dastatkovaj miery, jak mocna pakachaŭ Lihiju. Ciapier tolki heta zrazumieŭ, kali spadziavaŭsia mieć jaje. Pažadannie jaje budziłasia ŭ im, moŭ naviesnu budzicca ziamla, pryhretaja soncam, ale jahonaja žada była ciapieraka jak by mienš slapaja i dzikaja, a bolš radasnaja j dalikatnaja. Adčuvaŭ u sabie biezhraničnuju enierhiju i byŭ pierakanany: jak tolki ŭhledzić Lihiju sobskimi vačyma, nie adbiaruć tady ŭžo jaje ŭsie chryscijanie cełaha svietu, a nat sam cezar.

Chiłon adnak ža, asmieleny jahonaj radasciu, padniaŭ znoŭ hutarku i pačaŭ davać rady. Na jahonuju dumku, spravy nie treba jašče ličyć vyjhranaj i datrymvać jak najbolšuju asciarožnasć, biez jakoje ŭsie namahanni mohuć sprakudzicca. Zaklinaŭ taksama Vinicija, kab nie adbiraŭ Lihiji ŭ Ostryjanumie. Musiacimuć tudy jsci ŭ kapturoch, z zasłonienymi tvarami dy abmiežavacca da samaje tolki asciarožnaje abservacyi z jakoha-niebudź ciomnaha kutka. A jak prykmieciać Lihiju, najbiespiačniej budzie pajsci za joju nazirkam, zaciemić, u jaki ŭvachodzić dom, a nazaŭtra dosvitkam abstavić jaho vialikaju siłaju niavolnikaŭ i zabrać jaje siarod biełaha dnia. Bo jana ž zakładnička i faktyčna naležycca cezaru, dyk možna heta zrabić biez parušennia prava. A kali b jaje nie znajšli ŭ Ostryjanumie, pojduć za Ursusam, i vynik budzie toj samy. Na mahilnik u vialikaj tałace ludziej isci nielha, bo lohka zviarnuli b na siabie ŭvahu, a tady chryscijanie patušać usie svietačy tak, jak było pry pieršym adbiranni jaje, i razbiahucca dy pachavajucca ŭ schoviščach, im tolki viedamych. Dyj treba ŭzbrojicca, ci lepš — uziać z saboju dvuch asiłkaŭ peŭnych, kab na ŭsialaki vypadak mieć abaronu.

Vinić pryznaŭ jamu peŭnuju praŭdu i, pryhadaŭšy adnačasna rady Piatronija, vydaŭ niavolnikam zahad, kab pryviali jamu Kratona. Chiłon, pačuŭšy prozvišča słaŭnaha atlety Kratona, siłu jakoha bačyŭ nie raz na scenie, supakojiŭsia i zhadziŭsia isci da Ostryjanuma. Zdabyccio kapšuka, napoŭnienaha załatymi aŭreŭsami, vydavałasia jamu lahčejšym pry pomačy Kratona.

Rassieŭsia z pahodnaju dumkaju pry stale, da jakoha paklikaŭ jaho, krychu pačakaŭšy, zahadčyk atryjuma, i padčas jady mantačyŭ niavolnikam, jak dastaŭlaŭ ichniamu haspadaru cudoŭnuju masć, jakoju davoli pamazać kapyty najzdachlejšym koniam pierahonak, kab usich inšych vypieradzić. Navučyŭ jaho rabić hetu masć adzin chryscijanin, bo staršyny chryscijanskija šmat bolej znajuć na čarach i cudach, čym nat tesalijcy, słaŭnyja čaraŭniki. Chryscijanie majuć da jaho vialiki davier, a čamu jaho majuć, kažny lohka dadumajecca, chto viedaje, što abaznačaje ryba. Tak prastarekujučy, staranna vyvučaŭ vočy niavolnikaŭ, spadziejučysia znajsci miž imi chryscijan i dałažyć ab hetym Viniciju. Kali ž svajho nie dapiaŭ, pačaŭ pražorliva jesci j pić, nie škadujučy kucharu chvalby dy abiacanak, što adkupić jaho ŭ Vinicija. Viesiałosć jahonuju muciła tolki dumka, što nočču tre budzie jsci da Ostryjanuma, ale paciašaŭsia hadkaju, što pojdzie pociemku pieraapranuty dy ŭ tavarystvie dvuch nie aby-jakich čałaviek, z jakich adzin josć bažyščam siły ŭ cełym Rymie, a druhi patrycyjem i vysokim vajskovym uradaŭcam.

«Choć by Vinicija j adkryli, — kazaŭ sabie, — dyk nie asmielacca nałažyć na jaho ruki, a mianie — chaj buduć mudrymi ŭbačyć končyk majho nosa».

Pasla pačaŭ pryhadvać sabie hutarku z rabotnikam, i razvažanni henyja napoŭnili jaho novaju lhoju. Nie mieŭ najmienšaha sumnivu, što toj žarnamoł byŭ adystar Ursus. Čuŭ ad Vinicija dy ad tych, što advodzili Lihiju z cezaravaha pałacu, ab niezvyčajnaj sile taho čałavieka. I ŭ Eŭrycyja vypytvaŭ pra ludziej vyniatkava mocnych, dyk ničoha dziŭnaha, što pakazali jamu Ursusa. Aprača taho ŭstryvožanasć i aburennie vialihura na ŭspamin ab Viniciju i Lihiji nie dazvalaje sumniavacca, što asoby henyja cikaviać jaho asabliva; žarnamoł zhadvaŭ taksama ab pakucie za zabojstva čałavieka, a Ursus zabiŭ Atacyna; urešcie rysapis rabačaja zhadžaŭsia z apisanniem Vinicija. Adno tolki zmienienaje imia mahło budzić sumniŭ, ale Chiłonu było ŭžo viedama, što chryscijanie zmianiajuć na chroscie imiony.

— Kali Ursus zabje Hłaŭka, — dumaŭ sabie Chiłon, — dyk budzie jašče lepiej, a kali j nie zabje, dyk taksama budzie dobry znak, bo akažacca, jak ciažka advažvajucca chryscijanie na zabojstva. Ja ž raspisaŭ taho Hłaŭka jak judašyna zdradnika ŭsich chryscijan; byŭ ja tak vymoŭny, što kamień by ŭzrušyŭsia j abiacaŭ by spasci na hołaŭ Hłaŭka, a pamima hetaha ledź schiliŭ taho lihijskaha miadzviedzia da nałažennia na jaho łapy… Nadumoŭvaŭsia, nie chacieŭ, zhadvaŭ pra svoj žal i pakutu. Vidać, im heta nie ŭchodzić… Svaju kryŭdu treba daravać, za čužuju nie nadta možna pamstavać, jergo, padumaj, Chiłonka, što ž tabie moža pahražać?

Hłaŭku nie možna nad taboju mscicca… Ursus, kali nie zabje Hłaŭka za tak vialikuju vinu, jak zdrada ŭsich chryscijan, dyk tym bolš nie zabje ciabie za tak małuju, jak zdrada adnaho chryscijanina. Nu, chaj tolki pakažu tamu jaramu hryvaču hniazdo henaje turkałki, tady ruki ŭmyvaju ad usiaho i pieranošusia nazad u Nieapal.

Chryscijanie taksama havorać pra niejkaje ŭmyvannie ruk, vidać, heta ŭ ich sposab, jakim kančajucca z imi spravy. Niejkija dobryja ludzi tyja chryscijanie, a tak drenna pra ich havorać! O bohi! Hetkaja ŭžo spraviadlivasć na sviecie. Lublu, sapraŭdy, hetuju navuku za toje, što nie dazvalaje rabić zabojstva. Ale kali nie dazvalaje zabivać, dyk nie dazvalaje chiba j krasci, i ašukvać, i łžyva sviedčyć, dyk nie skažu, kab nadta była vyhadnaju. Jana, vidać, vučyć nie tolki sumlenna pamirać, ale j sumlenna žyć. Jak kaliś razbahacieju dy miecimu taki dom, jak hety, i stolki niavolnikaŭ, dyk, moža, stanusia chryscijaninam na tak doŭha, jak heta budzie mnie zručna. Bahaty bo moža sabie na ŭsio dazvolić, nat na cnotu… Tak, hetaja relihija tolki dla bahatych, i dziela taho nie ciamlu, jakim sposabam josć miž imi stolki ŭbohich, što im z taho za karysć, čamu dazvalajuć cnocie zviazvać sabie ruki? Mušu kaliś nad hetym padumać. Tym časam chvała tabie, Hiermies, što dapamoh znajsci henaha barsuka… Ale kali ty heta spryčyniŭ, spadziajučysia dzvioch jałavic biełych, adnahodak, z pazałočanymi rahami, dyk nie paznaju ciabie. Ustydźsia, Arhabojca! Taki mudry boh, i kab zahadzia nie pradbačyć, što atrymaješ šyš! Achviaruju tabie maju ŭdziačnasć, a kali žadaješ lepš paru bydlat, tady sam ty treciaje bydła i pavinien być pastuchom, a nie boham. Oj, scieražysia, kab nie ŭfilazafavaŭ ja ludziam, što ciabie niamašaka, tady bo ŭsie tabie pierastanuć niesci achviary. Z filazofami treba łaskaju.

Tak prastarekujučy z saboju dy z Hiermiesam, vyciahnuŭsia na łavie, pałažyŭ sabie adziežynu pad hołaŭ i, jak niavolniki skončyli zbirać sa stała, zasnuŭ. Pračnuŭsia, a chutčej zbudzili jaho, jak pryjšoŭ Kraton. Vyjšaŭ u atryjum i z uciechaju pryhladaŭsia mahutnaj postaci eks-hładyjatara, jaki svajoj vielizarnasciu ledź nie ŭvieś atryjum zapaŭniaŭ. Kraton užo damoviŭsia ab canie i hutaryŭ z Vinicijem.

— Badaj ciabie Hierkules! Dobra, spadaru, što siannia pa mianie prysłali, bo ŭzaŭtra jedu ŭ Benevent na zahad Vatynija, tam u prysutnasci cezara barukacimusia z niejkim Syfaksam, najdužejšym afrykanskim niehram. Ci ŭjaŭlaješ sabie, vašeć, jak jahonyja kosci traščacimuć u majich rukach, raskvašu kułakom jamu i čornuju skivicu.

— Na Pałuksa! — adkazvaje Vinić. — Nie sumniavajusia, što dakanaješ hetaha, Kratonie.

— I dobra zrobiš, — dadaŭ Chiłon. — Ale!.. I hubu jamu raskvaś! Heta ŭdałaja dumka j dastojnaja ciabie sprava. Hatovy ja pajsci ŭ zakład, što heta zrobiš. Pamaž tolki tym časam cieła alivaju, moj Hierkulesie, dy padpieražysia, bo treba viedać, što z isnym Kakusam pryjdziecca mieć spravu: čałaviek, što pilnuje dziaŭčynu, pra jakuju dastojnamu Viniciju raschodzicca, maje byccam niejmaviernuju siłu.

Chiłon takimi słovami pampavaŭ ambicyju Kratona, ale Vinić pierascierahaŭ: — Tak josć, nie bačyŭ ja jaho, ale čuŭ, što, byka schapiŭšy za rohi, moža vadzić kudy choča.

— Aj-aj-aj! — dziviŭsia Chiłon, jaki nie ŭjaŭlaŭ sabie až takoje siły ŭ Ursusa.

Kraton lohka ŭchmylnuŭsia.

— Padručajusia, dastojny spadaru, — zapeŭnivaŭ, — hetaju voś rukoju abaranicca ad siami takich lihaŭ i pryniesci tabie dziaŭčynu ŭ dom, choć by ŭsie chryscijanie mianie dahaniali, moŭ kałabryjskija vaŭki. Kali nie dakažu hetaha, abdzieliš mianie dziahaju ŭ hetym impluvijumie.

— Nie davaj jamu rabić hetaha, spadaru! — spachapiŭsia Chiłon. — Pačnuć pa nas špurlać kamienniami, a tady chiba dapamoža jahonaja siła? Ci ž nie lepš zabrać dziaŭčynu z domu i nie vystaŭlać ani jaje, ani siabie na zhubu?

— Tak majecca być, Kratonie, — prycviardziŭ zahadna Vinić.

— Tvaje hrošy — tvaja vola! Nie zabudź tolki, spadaru, što ŭzaŭtra jedu ŭ Benevent.

— Maju piać sotak niavolnikaŭ u samym horadzie, — adkazaŭ Vinić i, pakazaŭšy im rukoju dzviery, pajšoŭ u biblijateku, sieŭ i tak pisaŭ Piatroniju: «Chiłon znajšoŭ Lihiju. Siannia ŭviečar idu z im i z Kratonam da Ostryjanuma dy zabiaru jaje adrazu abo ŭzaŭtra z domu. Chaj bahi abdorać ciabie ščasciem!

Budź zdaroŭ, carissime, radasć nie dazvalaje mnie bolej pisać».

I, pałažyŭšy trascinu, pačaŭ borzdym krokam chadzić, radasć zalivała jamu dušu, i paliła haračka. Prysiahaŭ sabie, što nazaŭtra Lihija budzie ŭ hetym domie. Hadaŭ sabie, jak z joju pastupić, a ŭ dušy pačuvaŭ, što budzie jejnaj słuhoju, kali zachoča jaho kachać. Prypaminaŭ sabie słovy Akte, što byŭ kachany, i chvalavaŭsia da hłybini. Dyk, značyć, raschodzicimiecca tolki pra pakanannie niejkaha dziavočaha soramu dy niejkich pryračenniaŭ, jakija vidavočna chryscijanskaja navuka nakładała. A kali tak, dyk chaj tolki raz Lihija, papaŭšy ŭ jahony dom, paddasca nahavoru abo prymusu, tady musicimie skazać sabie: «Stałasia!» — i budzie słuchać i kachać.

Uvachodzić Chiłon i pieraryvaje henyja dumki.

— Dominie, — adazvaŭsia hrek, — voś što jašče pryjšło mnie ŭ hołaŭ: anuž chryscijanie majuć jakija znaki, «tesery», biez jakich nie dapuščajuć da Ostryjanuma? Pamiataju, u damoch malitvy tak byvaje, i takuju teseru atrymaŭ ja ad Eŭrycyja. Dyk dazvol pajsci da jaho, raspytać i pryzapasić tyja znaki, kali akažucca patrebnymi.

— Dobra, česny mudrahielu, — adkazaŭ viesieła Vinić. — Havoryš jak čałaviek prazorlivy, i treba ciabie za heta pachvalić. Idzi da Eŭrycyja ci kudy chočaš, ale dziela peŭnasci pakiń na hetym voś stale kapšuk, jaki atrymaŭ.

Chiłon, jakomu nadta ž nie daspadoby było rasstavacca z hrašmi, skryviŭsia, ale vykanaŭ zahad i vyjšaŭ. Z Karynaŭ da Cyrku, la jakoha była kramka Eŭrycyja, nie nadta było daloka, dyk viarnuŭsia Chiłon jašče zadoŭha pierad zmiarkanniem.

— Voś znaki, spadaru. Biez ich nas nie ŭpuscili b. Raspytvaŭsia ja taksama dobra, kudoju jsci, dy skazaŭ Eŭrycyju, što patrabuju ich tolki dla majich znajomych, sam bo nie pajdu, zadaloka dla mianie staroha, što ŭzaŭtra budu bačycca z Vialikim Apostałam, jaki mnie pierakaža najpryhažejšyja ŭstupy svajoj pramovy.

— Jak heta: nie budzieš? Musiš być! — pastaviŭsia Vinić.

— Viedaju, što mušu, ale pajdu dobra zakapturany i vam toje samaje raju, inakš možam spałochać ptušku.

I nieŭzabavie pačali zbiracca, pačynała bo ŭžo zmiarkacca. Uziali halijskija vopratki z kapturami, uziali latarni. Vinić aprača taho ŭzbrojiŭ siabie j tavaryšaŭ u karotkija krukavatyja nažy, Chiłon ža ŭzdzieŭ masku, jakuju zdabyŭ, varočajučysia ad Eŭrycyja, i vyjšli spiešna, kab da adlehłaje Namentanskaje bramy paspieć pierad jaje zamknienniem.

XX

Išli praz vulicu Patrycyjaŭ, uzdoŭž Viminału, da daŭniejšaje Viminalskaje bramy, kala placu, na jakim pazniej Dyaklecyjan pabudavaŭ raskošnyja łazni. Minuli astanki muru Servija Tulija i praz bolš adludnyja ŭžo chody dajšli da Namentanskaje darohi, a tam zbočyli da Salaryjaŭ uleva, na pryhorki dy kapalni piasku, a taksama mahilniki. Sciamnieła ŭžo zusim, ale miesiaca jašče nie było, dyk darohu im było b znajsci ciažka, kab nie dapamahali chryscijanie, jak heta raniej pradbačyŭ Chiłon. Naprava, naleva i spieradu pakazvalisia kudziebnyja istoty, idučyja da piaskavych suchadołaŭ. Niekatoryja z ich niesli latarni, akryvali, adnak, ich vopratkaju, inšyja jšli pociemku.

Trapnyja vajackija vočy Vinicija adroznivali pa pachodcy małodšych ad starcaŭ, dybajučych z kijočkam, dy ad žančyn, zakutanych u doŭhija stoły. Redka spatykanyja tutaka prachožyja i sialanie, vyjazdžajučyja z horadu, uvažali, mabyć, tych načnych vandroŭnikaŭ za rabočych, spiašajučych da arenaryjaŭ, abo za chaŭturnyja bractvy, siabry jakich ładzili sabie časami ŭnačy abradavyja ahapy.

Čym dalej małady patrycyj z tavaryšami jšli, tym časciej mihali latarańki dy bolš spatykali asob. Niekatoryja z ich piajali prycišnym hołasam piesni, jakija vydavalisia Viniciju vielmi tužlivymi. Čas ad času vušy jahonyja łavili słovy abo skazy piesni, jak, naprykład, «Ustań sonny» abo «Zhrobuŭstań!», časami znoŭ imia Chrystovaje vychodziła z vusnaŭ mužčyn i žanok. Ale Vinić nie nadta zvažaŭ na słovy, bo ŭ hałavie taŭkłasia dumka: moža, katoraja z tych asobaŭ josć Lihija. Niekatoryja, prachodziačy mima, havaryli: «Pax vobis!»

abo «Pachvalony Jezus!» — i padychodziła da jaho tryvoha, trapiatała serca, bo vydavałasia jamu, što čuje hołas Lihiji. Chutka, adnak, pierakanaŭsia, što ruchi i hałasy henyja zvodzili jaho, dyk pierastaŭ vieryć vačam.

Daroha vielmi jamu doŭžyłasia. Vakolicy viedaŭ dobra, ale pociemku nie moh aryjentavacca. Na kožnym amal kroku spatykaŭ to niejkija vuzkija zatułki, to rumoviščy, to niejkija niabačanyja budynki. Urešcie z-za chmar pakazaŭsia bieražok miesiaca, jaki lepš asviatlaŭ vakolicu, čym žuchłyja latarni. I voś niešta pakazałasia ŭdalečyni, ci to vohnišča, ci to połymia svietača. Vinić nachiliŭsia da Chiłona i spytaŭ, ci heta Ostryjanum?

Chiłon, na jakoha noč, adlehłasć ad horadu j henyja viedźmavatyja postaci, vidać, rabili ŭražannie, adkazaŭ krychu niapeŭnym hołasam: — Nie viedaju, spadaru, nie byŭ ni razu ŭ Ostryjanumie. Ale mahli b słavić Chrysta dzie-niebudź bližej.

A potym, čujučy patrebu hutarki i padmacavannia advahi, dadaŭ: — Schodziacca by razbojniki, adyž nie možna im zabivać, chiba mianie toj lih zvioŭ.

Vinicija, dumajučaha ab Lihiji, taksama zadziŭlała taja asciarožnasć i tajemnasć, z jakoju suvierniki jejnyja zbiralisia na słuchannie najvyšejšaha duchoŭnika, dyk adazvaŭsia: — Jak usie relihiji, tak i heta maje miž nami svajich adhierentaŭ, ale chryscijanie taksama sekta žydoŭskaja. Čamu ž zbirajucca tutaka, kali na Zatybry stajać žydoŭskija sviatyni, u jakich žydy publična składajuć achviary?

— Nie, spadaru, žydy mienavita najzaciatšyja ichnija niepryjacieli. Raskazvali mnie, što ŭžo pierad sianniašnim cezaram dachodziła amal da vajny miž imi j žydami. Czzaru Kłaŭdyju tak abrydli henyja zakałoty, što vyhnaŭ usich žydoŭ; siannia, adnak, toj edykt skasavany. Ale chryscijanie chavajucca ad žydoŭ dy ad narodu, jaki, jak tabie viedama, nazyvaje ich złydniami j nienavidzić.

Chvilin niekalki jšli moŭčki, pasla Chiłon, strach jakoha mahutnieŭ u mieru addalennia ad bramaŭ, adazvaŭsia: — Viartajučysia ad Eŭrycyja, pazyčyŭ ja ad adnaho balmajstra paryk i ŭ nozdry ŭsadziŭ sabie dzvie kalivy bobu. Nie pavinny mianie paznać. A kab i paznali, dyk nie zabjuć. Ludzi heta nie błahija, lublu ich i caniu.

— Nie chvali ich pieradčasna, — adkazvaje Vinić.

Uvajšli ciapier u vuzki roŭ, zamknuty z abodvuch bakoŭ jak by akopami, cieraz jakija pierakinuty byŭ u adnym miejscy akvadukt. Miesiac tym časam vyhladaŭ z-za chmar, i ŭ kancy pieravału ŭbačyli mur, husta aplecieny ziełlem. Heta byŭ Ostryjanum.

Zaskakała serca Vinicijeva.

Pry bramie dva fosary praviarali miety. Nieŭzabaŭki Vinić i jahonyja spadručniki znajšlisia ŭ miescy davoli prastornym, začynienym z usich bakoŭ muram. Dzie-nidzie stajali tut asobnyja pomniki, a na siaredzinie bačny byŭ hipahieŭm abo krypta, nižejšaja častka jakoje ŭvachodziła pad ziamlu, dzie byli hroby; pierad uvachodam u kryptu šumieŭ vadaliŭ. Vidać było, što sam hipahieŭm niašmat moh zmiascić ludziej, dyk Vinić zdahadaŭsia, što abrad adbyvacimiecca pad adkrytym niebam na dvary, dzie ŭžo mnoha sabrałosia narodu. Jak vokam zhledzieć, latarnia mihacieła pry latarni, a mnohija z pryjšoŭšych nie mieli nijakaha sviatła. Tolki niekalki hałoŭ było raskapturanych, usie, bajučysia zdradnikaŭ ci choładu, zastavalisia ŭkrytymi, i małady patrycyj markociŭsia, kab nie zastalisia tak da kanca, nielha bo budzie ŭ takoj sutałocy pry słabym asviatlenni raspaznać Lihiju.

Ale voś pry krypcie zapalili niekalki smałovych svietačaŭ, ułožanych u mały kascior. Stałasia vidniej. Hramada pačała piajać, spačatku prycišna, pasla macniej, niejki dziŭny himn. Vinić nikoli ŭ žycci nie čuŭ takoje piesni. Taja samaja tuha, jakuju čuŭ ad paŭhałosna piajučych, idučy na mahilnik, adazvałasia i ŭ henym himnie, tolki macniej i vyrazniej, a ŭ kancy stałasia tak prajmajučaj i mahutnaj, što, zdavałasia, razam z ludźmi pačaŭ tužyć i ŭvieś hety mahilnik, i akaličnyja pryhorki j daliny. Mahło zdavacca, by što ŭnočy hałosić, pryzyvaje ratunku zapłakany ŭ ciemry. Hałovy, padniatyja ŭharu, byccam bačyli niekaha tam u vysi, a ruki malili, kab syjšoŭ. Ale piesnia ŭcichała, nastavała chvilina byccam čakannia, tak prajmajučaja, što Vinić i jahonyja tavaryšy mimavoli padymali žachlivyja vočy da zoraŭ, jak by sapraŭdy niechta adtul moh zyjsci. Vinić bačyŭ šmat roznych sviatyń i ŭ Małoj Aziji, i ŭ Jehipcie, i ŭ samym Rymie, paznaŭ šmat vier i čuŭ šmat piesień, tut, adnak, upieršyniu spatkaŭ ludziej, uzyvajučych piesniaj bostva nie dziela rytualnaje farmalnasci, ale z-pad serca, z takoje praŭdzivaje da jaho tuhi, jakuju mohuć mieć tolki dzieci da maci. Slapy tolki chiba nie moh dahledzieć, što hetyja ludzi nie tolki addavali Bohu šanavannie, ale z cełaje dušy jaho miłavali, taho Vinić nie bačyŭ dahetul u nijakim kraji, u nijakich abradach, u nijakaj sviatyni, bo ŭ Rymie dy Hrecyi tyja, chto addavaŭ jašče bahom šanavannie, rabili heta dziela vymalennia pomačy abo z bojazi, ale nikomu ŭ hołaŭ nie prychodziła, kab ich miłavać, lubić.

Choć mieŭ dumki zaniatyja Lihijaj, vyhladaŭ jaje miž hramadoju, nie moh nie bačyć tych dziŭnych i niezvyčajnych rečaŭ, jakija dziejalisia navakoł jaho. Padkinuli tym časam smalakoŭ u vohnišča, jakoje abliło čyrvonym sviatłom mahilnik, pryćmiavajučy blask latarniaŭ, i ŭ toj ža chvilinie z hipahieŭma vyjšaŭ starac, apranuty ŭ doŭhuju siarmiahu z kapturom, ale z adsłonienaju hałavoju, i staŭ na kaleni tut ža, la vohnišča.

Hramada zachvalavałasia. Vobak Vinicija pačali adzyvacca hałasy: «Pietruś! Pietruś!»… Adny klenčyli, druhija vyciahali da jaho ruki. Nastała tak hłybokaja cišynia, što čucion byŭ kožny apadajučy ŭ ahni vuhalok, baraščannie kołaŭ na dalokaj Namentanskaj darozie dy šorach vietru ŭ susiednich pinijach.

Chiłon nachiliŭsia da Vinicija j šapnuŭ: — Heta jon! Toj pieršy vučań Chrysta, rybak!

Starac padniaŭ ruku ŭharu i kryžam pieražahnaŭ klenčačych prysutnych.

Vinicijevy tavaryšy dy jon sam, kab nie zdradzicca, uklenčyli taksama. Naš junak spieršku nie moh vałodać svajimi ŭražanniami, vydavałasia bo jamu, što taja postać, jakuju bačyŭ pierad saboju, josć i prastačaj adnačasna i niezvyčajnaj, a tym dziŭniejšaj, što niezvyčajnasć vypłyvała imienna z jahonaj prastačaj ščyrasci. Starac nie mieŭ ani mitry na hałavie, ani dubovaha vianka, ani palmy ŭ ruce, ani załatoje tablicy na hrudziach, ani šataŭ zarystych ci biełych, adnym słovam — nijakich takich adznakaŭ, jakija nasili ŭschodnija sviatary, jehipskija, hreckija abo rymskija fłaminy. I znoŭ udaryła Vinicija taja samaja admietnasć, jakuju adčuvaŭ užo ŭ piesniach chryscijanskich, bo i hety voś rybak vydavaŭsia jamu nie archisviatarom niejkim, arbitram ceremonijaŭ, ale prostym i vielmi dastojnym sviedkam, pryjšoŭšym zdalok, prynosiačy z saboju niejkuju praŭdu, jakuju sam ahladaŭ, dasiahaŭ rukoju, u jakuju ŭvieryŭ tak, jak u rečajisnasć, i miłavaŭ imienna dziela taho, što ŭvieryŭ. Z jahonaha vobliku biła takaja siła pierakanannia, jakuju moža mieć tolki sama praŭda. Adyž Vinić, choć skieptyk, a ŭsio ž taki zahareŭsia cikavasciaj: što skaža heny tavaryš tajemnaha Chrysta, i što tam za navuka, u jakuju vieryć Lihija i Pamponija Hrecyna.

Tym časam Piotr pačaŭ movu, havaryŭ spačatku, jak baćka, što vučyć i dakładaje, jak pavinny žyć. Nahadvaŭ im, kab vyraklisia zbytkaŭ, raskošy dy kab miłavali ŭbohasć, niavinnasć abyčajaŭ, praŭdu, kab ciarpliva znosili kryŭdu j prasled, kab słuchali staršych i ŭłady, kab vyscierahalisia zdrady, kryvadušnasci j abhavoru, a ŭ kancy — kab davali dobry prykład i sami miž saboju, i pahanam. Vinicija, jakomu dobrym vydavałasia tolki toje, što dapamahała zdabyć Lihiju, a błahim — što pieraškadžała hetamu, razdražniali i hnievali niekatoryja z tych radaŭ, zdavałasia bo jamu, što starac, zalacajučy niavinnasć i zmahannie z pochaciami, nie tolki hramić jahonaje kachannie, ale j Lihiju znieachvočvaje da jaho dy nahaniaje joj uporstva. Kali jana, dumaŭ, josć tut i słuchaje henych słoŭ ščyra, dyk u henaj chvilinie prymušana dumać ab im jak ab vorahu taje navuki i niahodniku.

Dumka heta ŭzbudziła ŭ im złosć: «Nu i što ž za navinu pačuŭ ja, — vajciaŭ sabie. — I heta majecca być taja niaznanaja navuka? Kažny heta viedaje j nie raz užo ab hetym čuŭ. Abo ž nie zalacajuć ubostva i abmiežavannia patreb cyniki, abo ž nie palacaŭ cnoty Sakrat jak reč staruju, ale karysnuju? Pieršy-lepšy stojik, nat taki Seneka, što maje piaćsot cytrynovych stałoŭ, słaviŭ scipłuju pamiarkoŭnasć, zalacaŭ praŭdu, ciarplivasć u hory, stałasć u niadoli — usio heta staroje ŭžo, moŭ prylehłaje zbožža, što myšy ciarebiać, bo ludzi jaho jesci nie chočuć za toje, što ad starasci pratuchła»… I razam z hnievam zakradaŭsia ŭ dušu zniavier, spadziavaŭsia bo adkryć novyja čaroŭnyja tajnicy, a prynamś maniŭsia pačuć jakoha paryvajučaha vymovaju retora, tym časam čuŭ tolki duža prostyja, biez nijakaje prykrasy słovy. Dziŭnaj jamu tolki zdavałasia taja zahadkavaja cišynia i ŭvažlivasć słuchačoŭ. Starac havaryŭ dalej da tych zasłuchanych ludziej ab tym, jak majuć być dobrymi, cichimi, spraviadlivymi, ubohimi j čystymi nie tamu, kab u henym žycci tolki mieć supakoj, ale kab pa smierci žyć viečna z Chrystom u takim viasiełli, u takoj słavie, roskvicie i radasci, jakich nichto nikoli na ziamli nie asiahnie. Voś tut Vinić, pamima ŭpiaredžannia j znieachvoty, nie moh nie dasledzić roznicy miž navukaju starca i navukaju cynikaŭ, stojikaŭ ci inšych filazofaŭ, tamtyja bo zalacali cnoty tolki jak reč razumnuju i praktyčnuju ŭ žycci, a jon pryrakaŭ za jaje niesmiarotnasć, i to nie aby-jakuju marnuju niesmiarotnasć padziemnuju ŭ nudzie, nikčomnasci, proćmie, ale svietazarnuju, roŭnuju amal niesmiarotnasci bahoŭ. Pry tym havaryŭ jon ab joj, jak ab rečy zusim peŭnaj, dyk pry takoj viery cnota nabirała paprostu biezhraničnaj cany, a žycciovaja biada-hora vyhladała čymś nadta maleńkim, scipłym, bo ciarpieć da času dla pazniejšaha ščascia — zusim inšaja reč, čym ciarpieć tolki dla kaduka natury. Starac tałkavaŭ dalej, što cnotu i praŭdu treba lubić nie dla ich samich, bo najvyšejšym pradviečnym dabrom i cnotaj josć sam Boh, voś ža chto miłuje ich, toj miłuje Boha i praz toje sam stanovicca jahonym miłym dziciem. Vinić nie ciamiŭ hetaha dobra, ale viedaŭ užo z hutarki Pamponiji Hrecyny z Piatronijem, što Boh toj, na dumku chryscijan, josć adziny i ŭsiomahutny, a pačuŭ ciapier, što josć jon taksama i najvyšejšym dabrom dy ŭsiopraŭdaj, mimavoli zdavałasia jamu, što pierad takim Demijurham Joviš, Saturn, Apałon, Juno, Viesta i Vienus vyhladali b moŭ jakaja razhukanaja kučka, u jakoj bujaniać usie razam i kažny na svaju ruku. Ale najbolš małady čałaviek sumieŭsia, jak starac pačaŭ navučać ab tym, što Boh josć taksama i ŭsiomiłasciaj, voś ža chto lubić ludziej, toj spaŭniaje najvyšejšaje jahonaje prykazannie. Ale mała lubić ludziej svajho narodu, Boh-Čałaviek za ŭsich bo praliŭ kroŭ i miž pahanaŭ znajšoŭ sabie vybrancaŭ, jak, naprykład, centuryjon Karneli, dy mała lubić tych, chto nam robić dabro, Chrystus bo daravaŭ i žydom, što vydali jaho na smierć, i vajakam rymskim, što prybivali jaho da kryža, dyk treba tym, što robiać nam kryŭdu, nie tolki prabačać, ale lubić ich i płacić im dabrom za zło; mała lubić dobrych, treba lubić i błahich, luboŭju tolki lho złosć z ich vykaranić.

Chiłonu zaraz u dumkach zviŭsia kaŭtun, što byccam rabota jahonaja daremnaja: Ursus ni za što nie advažycca zabić Hłaŭka ani sioje nočy, ani jakoje inšaje. Ale paciašaŭsia zaraz druhim vysnavam z navuki starca, mienavita: što i Hłaŭk nie zabje jaho, choć by jaho napatkaŭ dy paznaŭ. Vinić užo pierastaŭ dumać, što ŭ navucy starca niama ničoha novaha, tolki pytaŭ siabie: što heta za boh? što za navuka? dy što za ludzi? Usio, što čuŭ, nie moh sudumać u svajoj hałavie. Vydavałasia heta jamu niečuvanaju navinoju. Usviedamiŭ sabie, što kali b, naprykład, zachacieŭ pajsci za henaj navukaj, dyk musiŭ by adračysia svajich dumak, zvyčajaŭ, charaktaru, cełaj daciapierašniaj natury i ŭsio heta spalić da popiełu, a vyekipavacca zusim novym žycciom, natchnicca zusim novaj dušoju. Navuka, jakaja nakazvała jamu lubić partaŭ, siryjcaŭ, hrekaŭ, jehipcian, hałaŭ i brytanaŭ, vybačać vorahaŭ, płacić im za zło dabrom dy lubić ich, pakazałasia jamu šalonaju, adnačasna, adnak, mieŭ pračuccio, što ŭsio ž u samaj toj adčajnasci josć niešta mahutniejšaje, čym uva ŭsich dahetulašnich filazofijach. Dumaŭ: z pryčyny adčajnasci josć jana nievykanalnaj, a z pryčyny nievykanalnasci — boskaj. Jahonaja duša adpichvała jaje, a počuvy padkazvali jamu, što raschodzicca ad jaje, by ad nivy kviacistaje, niejki ŭpajajučy pach, jakoha davoli pakaštavać raz, kab zabyć pra ŭsio ŭ žycci, moŭ u tym kraji lotafahaŭ, a tolki ab im latucieć. Zdavałasia jamu, što niama ŭ joj ničoha rečajisnaha, i adnačasna nie mienš zdavałasia, što rečajisnasć biez jaje josć niečym takim kvołym, što nie varta nat ab joj dumać. Razharnulisia pierad im niejkija prastory, ab jakich i nie hadaŭ, niejkija chmary. Toj mahilnik pačaŭ vydavacca jamu zbiahoviščam adčajduchaŭ, ale taksama i miejscam tajomnym, strachotnym, dzie, moŭ na mistyčnym łohvie, rodzicca štoś dasiul niebyvałaje. Uprytamniaŭ sabie ŭsio, što ad pieršaje chviliny kazaŭ starac ab žycci, praŭdzie, lubovi, ab Bohu, i dumki jahonyja aslaplaŭ blask, padobna jak małanka aslaplaje vočy. Jak usie ludzi, žyccio jakich pieratvaryłasia ŭ adno połymia pochaci, hladzieŭ na heta ŭsio praz spiektr kachannia da Lihiji, pry bliskach henaj małanki ŭbačyŭ jasna adnu reč: kali Lihija josć na mahilniku, kali pryznaje hetuju navuku, słuchaje i biare ŭ serca, dyk nikoli nie staniecca jahonaj kachankaj.

Pieršy raz ad taje chviliny, kali spatkaŭ jaje ŭ Aŭłaŭ, Viniciju pryjšła hadka, što kali b i ŭdałosia jaje adsiul vyrvać, dyk i tak nie zdabudzie jejnaje dušy. Ničoha padobnaha raniej nie prychodziła jamu ŭ hołaŭ, dyk ciapieraka nie moh sabie ŭjavić, bo heta była dumka padsviedamaja abo chutčej niejkaje mutnaje pračuccio niaŭdačy. Pračnułasia ŭ im tryvoha, jakaja vomih zmianiłasia ŭ buru hnievu na chryscijan ahułam, a na starca ŭ asobnasci. Toj rybak, jakoha na pieršy pahlad ličyŭ prastakom, napaŭniaŭ jaho ciapier žacham i pradstaŭlaŭsia jamu ciapier by jaki tajemny fatum, rašajučy jahonuju dolu surova i trahična.

Fosar znoŭ padkinuŭ smalakoŭ u ahoń, u pinijach viecier prycich, połymia padymałasia roŭnym tanklavym vastryjom da zornaha nieba, a starac, nahadaŭšy ab smierci Chrysta, pačaŭ dalej tolki ab im havaryć. Prysutnyja suniali dychannie, nastała jašče bolšaja cišynia, čym nadoječy, takaja, što, zdajecca, biccio sercaŭ było čuvać. Čałaviek heny vidavočyŭ! Raskazvaŭ tak, što kab i vočy zakryŭ, dyk kožny momant žyvy ŭ pamiaci bačyŭ by dalej. Raskazvaŭ, jak, viarnuŭšysia z-pad kryža, prasiedzieli z Janam dva dni j dzvie nočy ŭ viačerniku biez ježy i biez snu ledź žyvyja, poŭnyja žurby, tryvohi j sumnivaŭ, z balučymi hałavami ad dumak, što jon pamior. O, ciažka było, ciažka! Nastaŭ užo dzień treci, i sviatło abialiła mury, a jany ŭsio abodva z Janam siadzieli pad scianoju biez rady i nadzieji. To zmoryć ich son (bo i noč pierad pakutaju taksama była biassonnaja), to budziacca znoŭ dy pačynajuć biedavać nanava. Až voś pakazałasia sonca, prybiahaje Maryja z Mahdali — z zamioršym ziachanniem, z razviejenymi kosami dy z krykam: «Zabrali Vučyciela!» Jany heta, sarvaŭšysia, davaj biehčy na toje miejsca. Jan, jak małodšy, dabieh pieršy, ubačyŭ hrob parožny i nie smieŭ uvajsci. Ažno jak stoŭpilisia ŭsie troje pry ŭvachodzie, jon, što raskazvaje im heta, uvajšoŭ i bačyć na kamiani posciłku j abvivačy, a cieła niama.

Dyk apanavaŭ ich strach, bo dumali, što ŭziali Chrysta faryzeji, i viarnulisia damoŭ z bolšym jašče sumam. Pasla pryjšli inšyja vučni i narabili lamantu, to ŭsie razam, kab lepiej učuŭ ich Hospad, to pa čarzie. Zamior u ich duch, spadziavalisia bo, što jon adkupić Izraela, a tut voś treci ŭžo dzień, jak pamior, dyk nie razumieli, čamu Ajciec pakinuŭ Syna, až horkim žyccio rabiłasia, tak ciažkaj była taja markota.

Uspamin tamtych strašnych chvilin jašče j ciapier vycisnuŭ dzvie slaziny z vačej starca, jakija lho było vyrazna bačyć pry blasku ahniu, sciakajučyja z biełaj barady. Staraja biezvałosaja hałava pačała trascisia, i hołas zamiraŭ jamu ŭ hrudziach. Vinić skazaŭ u dušy: «Hety čałaviek praŭdu kaža i płača nad joju», a prostych słuchačoŭ taksama chapiŭ žal za skivicy. Nie raz čuli ŭžo pra pakutu Chrystovu i viedali, što radasć pryjdzie pasla sloz, adyž toje raskazvaŭ sam Apostał, navočny sviedak, dyk až załomlivali ruki, płačučy i bjučysia ŭ hrudzi.

Ale pavoli supakojvalisia, bo achvota dalejšaha słuchannia pieramahała.

Starac prymknuŭ vočy, jak by maniŭsia lepiej bačyć u dušy adlehłyja rečy, i moviŭ dalej: — Kali tak voś my hałasili, prybiahaje znoŭ Maryja z Mahdali, lamantujučy, što bačyła Hospada. Nie mohučy raspaznać jaho z pryčyny zziannia, što sychodziła ad Jaho, dumała aharodnik, ale Jon adazvaŭsia: «Maryja!» Tady kryknuła: «Raboni!» i prypała da noh jahonych. Jon ža skazaŭ joj isci da vučniaŭ i znik.

Ale vučni nie pavieryli joj i, hledziačy na jejny płač radasci, adny vajciali joj, a druhija dumali, žal zbiŭ jaje z hłuzdu, bo i ab aniołach zhadvała ŭ aharodzie; pabiehli druhi raz da hrobu, i znoŭ byŭ parožny. Potym uviečary pryjšoŭ Kleofas, što chadziŭ z inšymi da Emaŭs, i chutka viarnulisia z hałosnaju viestkaju: «Sapraŭdy Chrystus uvaskros». I, zamknuŭšysia ad žydoŭ, pačali spračacca. Naraz zjaŭlajecca miž imi Jon praz začynienyja dzviery i kaža im, patruchleŭšym ad pieralaku: «Pax vobis!»

«I bačyŭ Jaho ja, tak jak i ŭsie, a byŭ Jon moŭ sonca, moŭ ščascie sercaŭ našych, bo my ŭvieryli, što ŭvaskros, što mora vysachnie, hory ŭ pył rassyplucca, a słava jahonaja nie praminie!»

A pasla vaśmioch dzion Tamaš Dydymus układaŭ palcy ŭ rany, u bok Jahony dy ŭpaŭ da noh jahonych, vyznajučy: «Hospad moj i Boh moj!» A Jon adkazaŭ jamu: «Ty bačyŭ mianie i ŭvieryŭ. Bahasłaŭlonyja tyja, što nie bačyŭšy ŭvieryli».

I henyja słovy čuli my, a vočy našyja hladzieli na Jaho, bo ž byŭ miž nami.

Vinić słuchaŭ, i dziejałasia z im niešta dziŭnaje. Zabyŭ na momant, dzie jon, pačaŭ hublać adčuvannie rečajisnasci, hublać mieru, tołk, Dzvie niestavietnasci stajali pierad im. Nie moh uvieryć u toje, što kazaŭ starac, a čuŭ, što tre chiba być slapym i admovicca ad ułasnaha rozumu, kab dapuscić, što čałaviek toj chłusiŭ, kažučy: «Ja bačyŭ». Było štoś u jahonaj postaci dy ŭ dakładnasci apaviadannia, što adhaniała ŭsialaki sumniŭ. Viniciju vydavałasia časami ŭsio heta jak by sniščam, ale ž navakoł siabie bačyŭ uscišanuju masu ludziej; voddal pałała vohnišča, kopać latarniaŭ kazytała nozdry, a vobak na kamiani stary čałaviek, zhrybieły, z dryžačaj hałavoju, jaki z vidam sviedki cvierdziŭ: «Ja bačyŭ!»

I raskazaŭ im usio dalej až da ŭniebaŭšescia. Čas ad času adpačyvaŭ, bo havaryŭ padrabiazna, ale vidać było, što kožnaja drobiaź adkreslena była ŭ jahonaj pamiaci, jak na kamiani. Słuchačoŭ pačało achaplać upajennie. Pasciahali z hałovaŭ kaptury, kab lepiej słuchać, kab nie ŭpuscić anivodnaha słoŭca biascennaha. Zdavałasia im, što niejkaja nadludskaja moc pieranosić ich u Halileju, što vandrujuć razam z vučniami ŭ tamtejšych hajoch, uzbiarežžach, što mahilnik hety zmianiajecca ŭ Tybieryjadskaje voziera, a na bierazie ŭ ranišnim tumanie stajić Chrystus tak, jak stajaŭ tady, kali Jan, zhledzieŭšy z łodki, kryknuŭ: «Josć heta Hospad!» — dy Piotr rynuŭsia płysci, kab chutčej kinucca Jamu da noh. Na tvarach malavałasia zachaplennie j zabyccio, malavałasia ščascie j biazmiernaja luboŭ. Značna było, što na praciahu doŭhaha apaviadannia Piatra niekatoryja mieli vizyi, a kali pačaŭ kazać, jak padčas uniebaŭšescia pačali abłoki zasoŭvacca pad stopami Zbaŭcy dy zasłaniać Jaho i zakryvać pierad vačyma apostałaŭ, hałovy ŭsich čysta mimachoć padymalisia ŭharu, i vyčuvałasia jak by chvilina čakannia, jak by tyja ludzi spadziavalisia jašče Jaho dahledzieć abo čakali, byccam vierniecca z niabiesnych prastoraŭ, kab pahladzieć, jak stary Apostał pasie aviečki, jamu pavieranyja, dy bahasłavić ich.

Dla ludziej nie było ŭ tym momancie ni Rymu, ni šalonaha cezara, ni bahoŭ i sviatyń pahanskich, byŭ tolki Chrystus, napaŭniajučy saboju ziamlu, mora, nieba j sviet.

U dalokich damoch, paraskidanych uzdoŭž Namentanskaje darohi, pačali piajać užo pieŭni, zviaščajučy poŭnač. U toj chvilinie Chiłon tuzanuŭ Vinicija za roh adziežyny i šapnuŭ: — Spadaru, tam, vuń dzie, niedaloka starca, baču Urbana, a pry im niejkuju dziaŭčynu.

Vinić schamianuŭsia, by sa snu, i, abiarnuŭšysia ŭ kirunku, namiečanym praz hreka, ubačyŭ Lihiju.

XXI

Kožnaja kropla kryvi zajhrała ŭ maładym patrycyju, jak ubačyŭ jaje. Zabyŭ ab natoŭpie, ab starcu, ab ułasnym zdumlenni z navuki, pierad saboju bačyŭ tolki jaje adnu. Nu voś urešcie, pasla ŭsich natuhaŭ, tryvohaŭ, znajšoŭ jaje! Pieršy raz u žycci adčuŭ na sabie, što radasć moža zvalicca na hrudzi, moŭ luty zvier, i pryhniasci ich až da zaniku dychannia. Jon, katoramu dahetul zdavałasia, byccam Fartuna lohka jamu padparadkoŭvajecca, ciapier ledź vieryŭ ułasnym vačam i ŭłasnamu ščasciu. I kab nie hetaje niedavierannie, hvałtoŭnaja ŭdača jahonaja hatova była b papchnuć da jakoha nierazvažnaha kroku, ale chacieŭ pierš pierakanacca, ci heta nie son, ci heta nie dalejšy łancuh tych cudaŭ, jakimi była pierapoŭniena hałava. Dy ž nie było sumnivu: bačyŭ Lihiju ŭ adlehłasci mo jakich kolkinaccaci krokaŭ. Stajała ŭ poŭnym sviatle, dyk moh upajacca joju, kolki sam žadaŭ. Kaptur asunuŭsia joj z hałavy i razharnuŭ vałasy, vusny byli kryšačku raschileny, vočy ŭzniesieny da Apostała, a tvar zasłuchany i zachopleny. Apranuta była ŭ płašč z ciomnaje voŭny, jak zvyčajna z prostaha rodu dziaŭčyna. Vinić, adnak, nikoli nie bačyŭ jaje pryhažejšaj, i, mima pieražyvanaha nutranoha zakałotu, udaryŭ jaho kantrast cudnaje šlachotnaje patrycyjanskaje hałovańki ŭ admietku da prostaje, kazaŭ by niavolnickaje, vopratki. Kachannie pierabiahała pa im, by mahutnaje połymia, prasočanaje niejkim dziŭnym pačucciom tuhi, addanasci, zamiłavannia, žady. Čuŭ raskošu, hledziačy na jaje, nasyčaŭsia jak by kryničnaju vadoju pasla doŭhaje prahi. Pry vialihurnym lihu vydavałasia mienšaj, čym padałosia spačatku, moŭ dziacinaj. Zdecca, pabłažała. Abličča jejnaje było byccam prazrystaje, by kvietka ci duša. I tym bolš žadaŭ mieć henu istotku, tak admietnuju ad inšych žančyn, spatykanych na Ŭschodzie i ŭ Rymie.

Hatovy byŭ addać za jaje tyja ŭsie, a da ich jašče Rym i ceły sviet u prydatku.

Byŭ by zahledzieŭsia i ŭtanuŭ zusim, kab nie Chiłon, jaki ciahnuŭ jaho za kraj adziežy, bajučysia, kab čaho nie nakuralesiŭ, što b mahło naviesci niebiaspieku. Chryscijanie tym časam pačali malicca j piajać. Cieraz chvilinu zahrymieła «Maran-ata», pasla vialiki Apostał pačaŭ vadoju z vadalivu chryscić tych, što prezbitary rekamiendavali jak pryhatavanych da chrostu. Viniciju zdavałasia, noč heta nikoli nie skončycca. Chacieŭ zaraz isci za Lihijaj dy zabrać jaje ŭ darozie abo ŭ pamiaškanni.

Urešcie niekatoryja pačali raschodzicca. Chiłon tady šapnuŭ: — Vyjdźma pad bramu, bo my nie zniali kapturoŭ, i ludzi hladziać na nas.

I tak sapraŭdy było. Kali ŭsie pad čas movy Apostała paadchilali kaptury, kab lepiej čuć, jany nie zrabili hetaha. Rada Chiłona była słušnaja. Stojačy pry bramie, mahli cikavać na ŭsich vychodziačych, a Ursusa nie ciažka było raspaznać pa rostu i pastavie.

— Pojdziem za imi, — skazaŭ Chiłon, — pahladzimo, da jakoha domu ŭvachodzicimuć, a zaŭtra abo j siannia abstaviš usie schody ŭ domie niavolnikami dy zabiareš jaje.

— Nie! — zapiarečyŭ Vinić.

— A što rabicimieš, spadaru?

— Uvojdziem za joju ŭ dom i schopim jaje vomih ciapier; ty ž padručyŭsia, Kraton?

— Tak josć, — adkazaŭ vołat, — i addajusia tabie, spadaru, u niavolniki, kali nie złamlu chrybta hetamu bujvału, što pilnuje jaje.

Chiłon pačaŭ adrajvać i zaklikać ich na ŭsie bahi, kab nie rabili hetaha. Adyž Kraton mieŭ być uziatym tolki dziela abarony na vypadak, kali b ich paznali, nie dla chapunstva dziaŭčyny. Kali bracimuć tolki sami ŭdvuch, nalezuć na smierć i, čaho lepšaha, mohuć jaje ŭpuscić z ruk, a tady jana schavajecca ŭ inšym miejscy abo ŭciače z Rymu. I što tady rabicimuć? Čamu nie jsci darohaju bolš peŭnaju? Pašto vystaŭlać siabie na zhubu i ŭsiu spravu na lichuju dolu?

Vinić, choć ustrymoŭvaŭ siabie, kab tut ža na mahilniku zaraz nie chapić u abdymki Lihiji, pryznavaŭ, što hrek mieŭ racyju, i byŭ by mo paddaŭsia jahonaj radzie, kab nie Kraton, łasy na zysk.

— Zamkni, spadaru, hetamu staromu markaču hubu, — ziknuŭ, — abo dazvol mnie spuscić kułak na hołaŭ jamu. Raz u Buksentumie, kudy zaprašaŭ mianie na jhrьšča Łucyj Saturnin, napała na mianie ŭ haspodzie siamioch pjanych hładyjataraŭ, i anivodzin nie vyjšaŭ z cełymi rebrami. Nie kažu ciapier chapać dziaŭčynu, z hramady, bo mahli b nam pad nohi kidać kamiennie, ale jak pierastupić paroh domu, schaplu tabie jaje i zaniasu, kudy chočaš.

Vinić usciešyŭsia, słuchajučy heta, i adazvaŭsia: — Tak ibudzie, na Hierkulesa! Uzaŭtra mahli b nie znajsci jaje prypadkam doma, i, jak spałochali b dom, adviali b jaje dalej.

— Heny lih vydajecca mnie nadta mocnym! — zaskihliŭ Chiłon.

Musili jašče doŭha čakać, i kury pačali piajać na svitanni, pakul uhledzieli vychodziačaha z bramy Ursusa, a z im Lihiju. Išło z imi niekalki inšych asob. Chiłonu zdavałasia, byccam paznaje Vialikaha Apostała, vobak jaho jšoŭ druhi starac, šmat mienšy rostam, dzvie pažyłyja žančyny i padletak, jaki sviaciŭ latarniaju. Za henaju hramadoju jšła masa viernych, moža, sa dzviescie asob. Vinić, Chiłon i Kraton patanuli ŭ henaj masie.

— Tak, spadaru, tvaja małoduchna znachodzicca pad dastojnaju apiekaj. Heta jon z joju, Vialiki Apostał. Bač bo jak ludzi klenčać pierad im.

Ludzi sapraŭdy klenčyli, ale Vinić nie hladzieŭ na ich. Nie spuskajučy ani na chvilinu z vačej Lihiju, dumaŭ tolki ab zdabyčy i, napraktykavany ŭ vojnach, snavaŭ sabie ŭ hałavie z cełaju vajackaju precyzyjaj padstupny płan chopu. Usviedamlaŭ, što krok, na jaki važyŭsia, byŭ adčajny, ale viedaŭ, što takija kroki najčasciej udajucca.

Daroha davoli doŭžyłasia, dyk u mižčasie dumaŭ taksama pra tuju prorvu, jakuju vykapała miž im Lihija j taja dziŭnaja navuka, što jana vyznavała. Razumieŭ ciapieraka ŭsio, što dahetul stałasia. Byŭ na heta davoli ŭniklivy. Jon Lihiji nie viedaŭ. Adkryŭ u joj cudniejšuju nad usimi dziaŭčynami, da jakoj zaharelisia jahonyja pochaci, ale ciapier pierakanaŭsia, što henaja navuka rabiła z jaje niejkuju admietnuju ad inšych žančyn istotu, jakoje nielha budzie zdabyć pieslivasciu, žadoju, bahacciem, raskošami. Zrazumieŭ urešcie, čaho abodva z Piatronijem nie mahli zrazumieć, što taja novaja relihija ŭščaplała ŭ dušu štoś niaznanaje svietu, dzie žyŭ, i što Lihija, choć by nat jaho j kachała, ad nivodnaje chryscijanskaje praŭdy dziela jaho nie adstupić; što kali isnuje dla jaje raskoša, dyk całkam inšaja, čym raskošy jahonyja j Piatronijevy, i cezaravy, i cełaha Rymu. Kažnaja inšaja žančyna, jamu znanaja, mahła b stacca jahonaj kachankaj, hetaja ž chryscijanka mahła b być tolki achviaraj.

I balučy hnieŭ paliŭ jaho pry takich dumkach, ale adnačasna ŭsviedamlaŭ, što hnieŭ toj byŭ biassilny. Adabrać Lihiju było mahčyma, byŭ peŭny, što heta ŭdasca, ale adnačasna byŭ peŭny, što mužnasć i mahutnasć jahonaja suprać henaje navuki ničoha nie zdolejuć. Jon, vajskovy rymski trybun, pierakanany dasiannia, što siła miača, zavaładaŭšaja svietam, paviek im vaładacimie, pieršy raz u žycci dahledzieŭ, što pa-za joju moža być jašče niešta inšaje, dyk, sumieŭšysia, zadavaŭ sabie pytannie: što heta?

I nie ŭmieŭ sabie jasna adkazać, u hałavie stajali vobrazy mahilnika, hramady i Lihiji, zasłuchanaj usioju dušoju ŭ słovy starca, raskazvajučaha pra pakutu, smierć i zhrobuŭstannie Boha-Čałavieka, što adkupiŭ sviet dy abiacaŭ jamu ščascie na inšym baku Styksu.

Padčas henych dumak u hałavie jahonaj rabiŭsia chaos. Ale z hetaje błytaniny vyrvaŭ jaho Chiłon, jaki pačaŭ narakać na svaju dolu: jon bo zhadziŭsia znajsci Lihiju, jakuju voś pad niebiaspiekaju žyccia znajšoŭ dy pakazaŭ. Dyk čaho ž bolš ad jaho chočuć? Ci ž padručaŭsia jon jaje zabirać? Dyj chto moh by nat vymahać čahoś padobnaha ad biaspalcaha kaleki, ad staroha čałavieka, addanaha navucy, dumcy i cnocie? Što budzie, kali tak dastojny vašeć, jak Vinić, narviecca na jakuju prakudu pry zdabyvanni krasuni? Nu, jano praŭda, što bahi pavinny mieć voka nad svajimi pupiłami, ale ci ž nie traplajucca časami takija rečy, jak by bahi ŭ žmurki hulali, zabyŭšysia, što na sviecie robicca? Fartuna maje zaviazanyja vočy, jak viedama, dyk nie bačyć nat dniom, nie toje što nočču! Chaj ža adno što staniecca, chaj hety lihijski miadzviedź špurnie ŭ kryvičesnaha Vinicija kamieniem ad žaron, bočkaju vina abo horaj — vady. Chto ž zaručyć, što na Chiłona-niebaraku nie spadzie kara zamiest uznaharody? Jon, harotny mudrec, pryručyŭsia tak da šlachotnaha Vinicija, jak Arystotel da Alaksandra Makiedonskaha, i kab ža prynamś choć česny Vinić addaŭ jamu toj kapšuk, jaki na jahonych vačach zatknuŭ za papruhu, vychodziačy z domu, było b za što pry błahoj pryhodzie niejak pryzvać ratunak abo razmiakčyć sercy chryscijanam. Och! Čamu ž nie chočuć słuchać rady staroha, padyktavanaje dosviedam i rastaropnasciu?

Vinić, pačuŭšy heta, dastaŭ kapšuk z-za papruhi i kinuŭ jaho ŭ łapy Chiłonu.

— Biary, tolki zamoŭkni!

Hrek, abmacaŭšy jahonuju ciažkasć, nabraŭ advahi.

— Usia maja nadzieja na toje, — kaža, — što Hierkules abo Tezej dakonvali jašče ciažejšyja rečy, a čym ža josć moj najbližejšy asabisty pryjaciel Kraton, kali nie Hierkulesam? Ciabie ŭžo, dastojny spadaru, nie nazavu paŭboham, bo ty sapraŭdy boh i nadalej pamiatacimieš ab svajim viernym słuzie, patreby jakoha čas ad času treba zaspakojvać, bo sam jon jak usadzić nos u knihi, svietu božaha nie bačyć… Kab choć niekalki stajkaŭ harodzik dy damok choć by z malusieńkim hanačkam dla chaładku letam, hodzien byŭ by takoha daryciela. Tym časam zdalok vieličacimu vašyja hierojskija spravy, zaklikacimu Joviša, kab vam spahadaŭ, a kali b što, narablu takoha kryku, što pałova Rymu sa snu schopicca i prybiažyć vam na ratunak. A badaj jaje, što za drennaja j niaroŭnaja daroha! Nabiadu j aliva vyharała ŭ majim svietačy, kab Kraton, jaki nie mienš chiba josć česny, jak dužy, schacieŭ mianie ŭziać na ruki j padniesci až da bramy, pierš-napierš daviedaŭsia b, ci lohka padymie krasuniu, padruhoje — uziaŭ by prykład z Eneja, u kancy — padsiabravaŭ by sabie ŭsich spahadniejšych bahoŭ, tak što pra dobry vynik vašaje spravy ja b nie kłapaciŭsia.

— Chutčej by zhadziŭsia ja niesci zdochłuju ad skułačak prasmiardziełuju aviečku, — adhuknuŭsia vołat, — ale jak addasi mnie toj kapšuk, zaniasu až da bramy.

— Kab ty sabie nohi paabivaŭ, — adsieksia hrek, — tak ty heta skarystaŭ z navuki taho čescihodnaha starca, jaki niadaŭna zalacaŭ ubostva i litasć jak dzvie najvažniejšyja cnoty?.. Abo ž tabie jon nie nakazvaŭ miłavać mianie? Nie zrablu z ciabie, baču, nikoli nat aby-jakoha chryscijanina, lahčej soncu praniknuć praz mur Mamertynskaj viaznicy, jak praŭdzie praz tvoj biehiemotavy čerap.

Kraton, čałaviek z siłaju, ale zusim biez ludskasci, adkazaŭ: — Nie bojsia! Chryscijaninam nie stanusia! Nie dumaju tracić kavałka chleba!

— Tak, ale kab mieŭ ty choć pačatkovuju navuku filazofiji, dyk viedaŭ by, što zołata — heta marnasć!

— Nu, chadzi siudy z svajoju filazofijaj, dam tabie tolki adzin bukiš u trybuch, i pahladzimo, chto vyjhraŭ.

— Toje samaje moh skazać i byk Arystotelu, — adrezaŭ Chiłon.

Na sviecie šareła. Dzień pavoli bialiŭ muravanyja scieny. Prydarožnyja drevy, budynki j raskidanyja siam-tam nahrobki pačali vychilacca z ciemry.

Daroha pavoli ažyŭlałasia. Handlary varyva spiašalisia da bramaŭ, pahaniajučy asłoŭ i mułaŭ, nahružanych aharodninaj. Siam-tam rypieli vazy z dzičynoju. Na darozie j naabapał darohi lažała jšče lohkaja jmhła, pradviesnica pahody. Ludzi ŭ hetaj mhle vyhladali zdalok, moŭ zdani. Vinić uhladaŭsia ŭ tanklavuju postać Lihiji — sivy zołak štoraz bolš jaje sierabryŭ.

— Spadaru, — zviarnuŭsia Chiłon, — abraziŭ by ciabie, kab pradbačvaŭ, što tvaja ščodrasć kali-niebudź miecimie kaniec, ty ŭžo mnie zapłaciŭ, dyk nie dumaj, što kazacimu dziela dalejšaje nažyvy. Atža, raju tabie jašče raz, kab, namieciŭšy, u jakim domie žyvie boskaja Lihija, viarnuŭsia dadomu pa niavolnikaŭ i lektyku, a nie słuchaŭ henaha boŭdziły Kratona, jaki tamu tolki padručajecca sam adzin vychapić krasuniu, kab vycisnuć tvaju kabzu, by klinok z tvarahom.

— Dam kułakom pamiž łapatak, i razvitvajsia z svietam, — adhražaŭsia Kraton.

— Vaźmu dyjetu kafałonskaha vina i hulacimu zdaroŭ, — baronicca hrek.

Vinić nie adkazvaŭ ani słova, bo padyjšli da bramy, la jakoje dziŭnaje vidovišča kinułasia im u vočy. Dvuch vajakaŭ uklenčyła pierad Apostałam, a jon trymaŭ praz momant nad imi ruki, pasla pieražahnaŭ. Maładomu patrycyju dahetul nikoli i ŭ dumku nie prychodziła, kab to ŭžo j miž vajakami byli chryscijanie, i poŭny podzivu hadaŭ sabie: jak padčas pažaru ahoń achaplaje štoraz novyja budynki, tak, mabyć, i henaja navuka abyjmaje štoraz novyja dušy i šyrycca z niejmaviernaj chutkasciaj. Aharnuŭ jaho podziŭ i z uvahi na Lihiju, dadumaŭsia bo, što kali b chacieła ŭciačy z miesta, znajšlisia b vartaŭniki, jakija sami ŭmahčymili b joj vychad. Dziakavaŭ u henaj časinie ŭsim bahom, što tak nie stałasia.

Pierajšoŭšy niezabudavanuju prahalinu za parkanam, nataŭp chryscijan pačaŭ razychodzicca. Tre było ciapier isci za Lihijaj ascieražniej, kab nie zviarnuć na siabie ŭvahi. Chiłon pačaŭ znoŭ mantačycca, narakać na łamatu ŭ nahach i pryastavaŭsia štoraz bolej zzadu. Vinić hetamu ŭžo j nie supraciŭlaŭsia, dumajučy: pałachlivy j niedałužny hrek nie budzie ŭžo jamu patrebny. Byŭ by nat pazvoliŭ jamu pajsci da lichoj doli; adnakavaž mudraca ŭstrymoŭvała prazorlivasć, a bolš mo cikavasć, bo jšoŭ nazirkam za imi, a nat časami padbližaŭsia, paŭtarajučy svaju radu dy vykazvajučy zdahadku, što stary spadarožnik Apostała, kab krychu vyšejšy, moh by być Hłaŭkam.

Išli davoli jašče doŭha až da Zatybra, sonca niezabaŭna ŭžo mieła pakazacca, jak hramadka, u jakoj była Lihija, razdzialiłasia. Apostał, starucha i chłapčanio łučyli ŭzdoŭž raki, a stary nizkaha rostu, Ursus i Lihija ŭsunulisia ŭ vuzkuju vułačku i, padyjšoŭšy za sto krokaŭ, uvajšli ŭ siency domu, u jakim było dzvie kramy, adna z alivaju, a druhaja — ptušnika.

Chiłon, katory jšoŭ za Vinicijem na jakich siahniaŭ piaćdziesiat zzadu, staŭ adrazu jak uryty i, prytuliŭšysia da muru, pačaŭ sykać na ich, kab viarnulisia da jaho.

Jany pasłuchali, bo treba ž było parajicca.

— Idzi, — zahadaŭ jamu Vinić, — i daviedajsia, ci hety dom nie vychodzić druhoju pałavinaju na inšuju vulicu.

Chiłon, darma narakaŭ niadaŭna na rany ŭ nahach, čmychanuŭ tak chutka, jak by kryłle Merkuraha zjaviłasia pry jahonych kostkach, i praz chvilinu viarnuŭsia.

— Nie, — zviasciŭ, — vychad josć tolki adzin.

I załamaŭ ruki: — Na Joviša, Apałona, Viestu, Kibiełu i Ozyrysa, na Mitru, Baala dy ŭsie bahi Ŭschodu j Zachadu! Malu ciabie, spadaru, zaniachaj svajho namieru… Pasłuchaj mianie!..

Ale nahła zamoŭk, sumieŭsia bo, hledziačy na bieły, moŭ pałatno, tvar Vinicija, vočy jakoha iskrylisia, by voŭčyja zekry. Davoli było hlanuć na jaho, kab zrazumieć, što ničoha nie paŭstrymaje ŭžo jaho ad zadumanaha namieru.

Kraton nadymaŭ svaje Hierkulesavyja hrudzi i cialapaŭ na abodva baki małpavatym łbom, jak miadzviedź u kletcy. Tryvohi na tvary nielha było dasledzić.

— Ja ŭvajdu pieršy! — prapanavaŭ.

— Pojdzieš za mnoju! — cviorda vyrašyŭ Vinić.

I pa chvilinie znikli abodva ŭ ciomnych sieniach.

Chiłon daŭ čosu da rovu najbližejšaje vulicy i davaj vyzirać z-za vuhła, čakajučy, što budzie.

XXII

Vinić tolki ŭ sieniach zrazumieŭ usiu ciažkasć spravy. Dom byŭ abšyrny, kolkipavierchavy, adzin z takich, jakich tysiačy budavana ŭ Rymie dziela dachodnasci z pamieškanniaŭ, i zvyčajna budavana z takim pospiecham i nieakuratnasciu, što nie było amal hodu, kab niekalki z ich nie zavalilisia na hałovy kvatarantam. Heta byli sapraŭdnyja vułli, nadta vysokija i nadta vuzkija, poŭnyja kamorak i zakamarkaŭ, u jakich hniazdziłasia ŭbohaja masa. U horadzie, u jakim šmat jakija vulicy nie mieli nazovu, damy takija nie mieli numaroŭ; sobsniki pabory naležnasci paviarali niavolnikam, katoryja, nie majučy ad haradskich uładaŭ zahadu padavać prozviščy łakataraŭ, časta nie viedali ich sami. Dapytacca kaho ŭ takim domie było nie raz vielmi ciažka, asabliva kali pry bramie nie było storaža.

Vinić z Kratonam praz doŭhija, padobnyja da kalidoru, siency ŭvajšli na vuzki, zabudavany z čatyroch bakoŭ, panadvorak, moŭ supolny dla ŭsiaho domu atryjum z vadalivam pasiaredzinie, strumień jakoha spadaŭ u kamiennuju misu, umuravanuju ŭ ziamlu. Pry ŭsich scienach biehli ŭharu vonkavyja schody, častkova kamiennyja, častkova draŭlanyja, viadučyja na halareju, z jakoje ŭvachodziłasia ŭ pamiaškanni. Unizie byli taksama kvatery, niekatoryja začynialisia draŭlanymi dzviaryma, inšyja tolki vaŭnianymi, pa bolšaj častcy pavytrapanymi, padziortymi ci pałaplenymi zanaviesiami.

Było zarannie, i na panadvorku ani žyvoje dušy. Vidać, u cełym domie jšče ŭsie spali, z vyklučenniem tych, što niadaŭna viarnulisia z Ostryjanuma.

— Što rabicimiem, spadaru? — spytaŭ, zatrymoŭvajučysia, Kraton.

— Čakajma tut: moža, chto zjavicca, — adkazaŭ Vinić. — Nie tre, kab nas bačyli na nadvorku.

Tut zdahadaŭsia, što rada Chiłona była praktyčnaja. Kab mieŭ z saboju kolkidziesiat niavolnikaŭ, možna było b absadzić bramu, jakaja, zdecca, była adzinym vychadam, i pieratresci ŭsie kvatery, a tak treba adrazu trapić u pamieškannie Lihiji, bo inakš chryscijanie, jakich napeŭna ŭ hetym domie było šmat, mahčymuć upiaredzić, što jaje šukajuć. Dziela taho było taksama niebiaspiečnym i raspytvacca nieznajomych asob. Vinić praz chvilinu nadumoŭvaŭsia, ci nie viarnucca pa niavolnikaŭ, ažno vomih z-za adnaje zanaviesi vychodzić čałaviek z sitam u ruce dy jdzie da vadalivu.

Junak na pieršy pahlad paznaŭ Ursusa.

— Heta lih, — šapnuŭ Vinić.

— Ci zaraz pałamać jamu kosci?

— Čakaj.

Ursus nie dahledzieŭ ich, bo stajali ŭ zmroku sieniaŭ, i pačaŭ spakojna pałaskać u vadzie aharodninu, što była ŭ sicie. Pasla doŭhaje, bač, nočy, zbaŭlenaje na mahilniku, maniŭsia pryhatavać z jaje sniedannie. Pa chvilinie, skončyŭšy rabotu, uziaŭ mokraje sita j znik za zasłonaju. Kraton i Vinić łučyli za im, dumajučy, što patrapiać prosta ŭ pamieškannie Lihiji.

Ale, nadziva, zasłona začyniała ad nadvorku nie pamiaškannie, a druhi ciomny kalidor, na kancy jakoha vidzion byŭ aharodčyk z niekalkimi cyprysami i mirtavymi kustami, za im damok, prylepleny da hłuchoje zadniaje sciany susiedniaje kamianicy. Abodva skiemili naraz, što hetaja abstavina dla ich pamysnaja. Na dvary bo mahło zrabicca zbiahovišča ŭsich žycharoŭ, a naŭzbočča damku ablahčała situacyju. Chutka ŭvinucca z abaroncami, a złašča z Ursusam, dy z uchoplenaj Lihijaj taksama chutka vydabycca na vulicu, a tam užo daduć sabie rady. A moža, nichto ich i nie začepić; kali začepiać, skažuć, što raschodzicca pra cezaravu zakładničku; a ŭ niezvyčajnym vypadku Vinić zvierniecca da vihiłaŭ.

Ursus užo badaj uvachodziŭ u damok, ažno šorach niečych krokaŭ zakranuŭ jahonuju ŭvahu, zatrymaŭsia i, uhledzieŭšy dvuch čałaviek, pałažyŭ sita na balustradzie dy zaviarnuŭsia da ich.

— A čaho tut šukajecie? — spytaŭ.

— Ciabie! — adsiek Vinić.

Pa čym, kiŭnuŭšy Kratonu, zahadaŭ rezkim prycišnym hołasam: — Bi!

Kraton kinuŭsia by tyhrys i ŭ adnoj chvilinie, pierš, čym lih zmierkavaŭsia, chapiŭ jaho ŭ svaje stalovyja ruki.

Vinić nadta byŭ peŭny jahonaj nadludskaje siły, dyk nie čakaŭ vyniku baraćby, a, minuŭšy ich, padskočyŭ da dzviarej damka, pichnuŭ ich i ŭvajšoŭ u ciomnuju kamoru, rassvietlenuju, adnak, raspalenym kaminkam. Blask hetaha kaminku padaŭ procta na tvar Lihiji. Druhoju asobaj, što siadzieła pry kaminku, byŭ toj starac, spadarožnik Lihiji i Ursusa z Ostryjanuma.

Vinić uskočyŭ tak raptoŭna niespadziavana, što Lihija j nie paspieła ahledziecca, jak schapiŭ jaje ŭpołki i, padniaŭšy ŭharu, kinuŭsia nazad da dzviarej. Starac paspieŭ, praŭda, jamu zastupić dzviery, ale jon, prycisnuŭšy dziaŭčynu adnoju rukoju, druhoju adapchnuŭ jaho. Kaptur asunuŭsia z jahonaj hałavy, i tady ŭ abliččy henaha znajomaha a strašnaha tvaru serca Lihiji zamierła ad žachu i sparalizavała hołas. Chacieła kryčać ratunku j nie mahła. Taksama nadaremna sprabavała ŭchapić za ramu dzviarej, upiracca. Palcy jejnyja slizhanuli pa kamiani, i była b zhubiła prytomnasć, kab nie ŭdaryła jejnych vačej žachlivaje vidovišča, kali vyskačyŭ z joju Vinić u vaharod.

Ursus trymaŭ u rukach niejkaha čałavieka, całkam pierahnutaha ŭzad, z abvisšaju hałavoju dy akryvaŭlenymi vusnami. Uhledzieŭšy ich, jašče ŭdaryŭ kułakom pa toj hałavie i vokamhnienna pryskočyŭ, by razjušany zvier, da Vinicija.

— Smierć! — padumaŭ małady patrycyj.

Naraz čuje, by praz son, kryk Lihiji: «Nie bi!» Pasla adčuŭ, jak, moŭ piarun, razviazała jamu niešta ruki, jakimi jaje abnimaŭ, urešcie ziamla pad im zakružyłasia, i dzionnaje sviatło zhasła ŭvačču…

Chiłon, schavany za vuhłom narožnaha domu, čakaŭ, što staniecca, cikavasć zmahałasia ŭ im sa stracham. Hadaŭ sabie: kali ŭdasca im schapić Lihiju, dyk dobra budzie być pry Viniciju. Urbana nie bajaŭsia ŭžo, bo byŭ taksama peŭny, što Kraton adoleje jaho. Zatoje ŭvažaŭ, što kali b na pustych dahetul vulicach pačałasia sutałaka, kali b chryscijanie ci inšyja ludzi žadali stavić supraciŭ Viniciju, tady jon kiniecca da ich jak pradstaŭnik ułady, jak vykanaŭca voli cezara, a ŭ skrajnim vypadku pakliča vihiłaŭ na pomač maładomu patrycyju proci vuličnaj hałajstry i tym prydbaje sabie novyja łaski. U dušy dumaŭ, što ŭčynak Vinicija josć nierazvažny, adnak, zvažajučy na strašennuju moc Kratona, moža ŭdasca. «Kali b pryjšło kruta, sam trybun niascimie dziaŭčynu, a Kraton rasčyščacimie darohu». Čas, adnak ža, jamu nadta doŭžyŭsia: karciła jamu taja cišynia ŭ sieniach, na jakija zdalok zoryŭ vokam. «Kali nie trapiać u jejnuju kryjoŭku, a narobiać hałasu, dyk spałochajuć jaje».

Dumka hetaja nie nadta jaho j zasmuciła, bo razumieŭ, što ŭ takim vypadku znoŭ budzie patrebien Viniciju dy znoŭ patrapić z jaho vycisnuć značnuju kolkasć sestercyjaŭ.

— Što b ni zrabili, — hadaŭ sabie, — dla mianie zrobiać, choć nivodzin z ich da hetaha nie dadumoŭvajecca… Bahi, bahi, dazvolcie mnie tolki… I nahła abarvaŭsia, zdavałasia bo jamu, byccam niešta vychiliłasia z sianiej, dyk, prycisnuŭšysia da sciany, cikavaŭ, strymlivajučy oddych u hrudziach.

I nie pamyliŭsia, bo z sianiej vysunułasia paŭhałavy niejkaje i pačała razhladacca navokał.

Pa chvilinie, adnak, znikła.

— Heta niajnačaj Vinić abo Kraton, — padumaŭ Chiłon, — ale kali schapili dzieŭku, čamu jana nie kryčyć dy čaho vyhladajuć na vulicu? Ludziej i tak napatkajuć, pakul bo da Karynaŭ dojduć, ruch zrobicca na horadzie. Što heta? Na ŭsieńkija bahi niesmiarotnyja!..

I nahła astanki vałasoŭ vožykam stali jamu na hałavie. U dzviarach pakazaŭsia Ursus z abvisajučym na plečuku ciełam Kratona i, z’aryjentavaŭšysia jašče raz, pačaŭ z im biehčy pustoju vulicaju da rečki.

Chiłon pry scianie zrabiŭsia tak płaski, jak kavałak tynku.

— Zhinu, kali mianie zzoryć, — padumaŭ.

Ale Ursus borzda prabieh kala narožnaha domu i znik za nastupnym budynkam, a Chiłon, doŭha nie čakajučy, sunuŭ u hłyb papiarečnaje vułački, zvoniačy sopałachu zubami i z viortkasciu, jakoju, badaj, i junak nie zadziviŭ by.

— Jak spanatryć mianie zdalok, varočajučysia, dyk dahonić i zabje, — tałkavaŭ sabie. — Ratuj mianie, Zeŭsie, ratuj, Apoła, ratuj, Hiermiesie, ratuj, Boža chryscijan!

Uciaku z Rymu, viarnusia ŭ Mezambryju, vybaŭcie mianie tolki z ruk hetaha demana!

I toj lih, što zadušyŭ Kratona, vydavaŭsia ŭ henaj chvilinie sapraŭdy niejkaju nadludskaju istotaju. Biehučy, dumaŭ, mo heta jaki boh u postaci barbara. U toj chvilinie vieryŭ uva ŭsich bahoŭ cełaha svietu, uva ŭsie nimfy, z jakich zvyčajna kpiŭ. Maročyłasia jamu taksama ŭ hałavie, što Kratona moh zabić chryscijanski Boh, i vałasy znoŭ dubam stali na hałavie, jak padumaŭ: našto zavodziŭsia z takoju mahutnasciu.

Až, prabiehšy niekalki zavułkaŭ i spatkaŭšy niejkich rabotnikaŭ, voddal nasuprać idučych, krychu supakojiŭsia. U hrudziach nie chapała ŭžo j pavietra, dyk sieŭ na parozie domu i pačaŭ roham siarmiahi vycirać na łbie pot.

— Stary ja ŭžo i patrabuju supakoju, — kaža sabie.

Ludzi, što jšli nasuprać, zbočyli ŭ niejkuju vuličku, i znoŭ aharnuła jaho čornaja dumka. Horad jašče spaŭ. Ranicaju ruch padymaŭsia ŭpiarod u bahatych kvartałach miesta, dzie niavolniki bahatych damoŭ musili ŭstavać dadnia, a ŭ tych, dzie žyła ludnasć volnaja, utrymoŭvanaja koštam haspadarstva, darmajedskaja, ustavali — złašča zimoju — davoli pozna. Chiłona, prasiedzieŭšaha krychu na parozie, pačaŭ prajmać choład, dyk ustaŭ i, pierakanaŭšysia, što nie zhubiŭ kapšuka, Vinicijevaha darunku, paciahnuŭsia pavoli da rečki.

— Mo dzie ahledžu cieła Kratona, — kazaŭ sabie. — O, bahi! Heny ž lih, kali josć čałaviekam, moh by za hod zarabić miliony sestercyjaŭ, kali bo ŭdušyŭ Kratona, jak ščanio, dyk chto ž jaho padoleje?

Za kožny vystup na arenie dali b jamu stolki zołata, kolki važyć sam.

Lepiej jon scieraže henaje dzieŭki, čym Cerbier piekła. Dyk chaj jaho toje piekła hłynie! Nie chaču z im zavodzicca. Zanadta kascisty. Ale što ž tut rabić? Stałasia reč strašennaja. Kali jon tamu Kratonu pałamaŭ kosci, dyk i duša Vinicijeva skihlić užo tam niedzie nad henym domam, čakajučy chaŭturaŭ. Na Kastara! Adyž heta patrycyj, pryjaciel cezara, Piatronijeŭ svajak, uładar viedamy ŭ cełym Rymie dy vajskovy trybun. Smierć jahonaja nie ŭvojdzie im nasucha… Ot kab, naprykład, daniesci ŭ aboz pretaryjanam abo vihiłam?..

Tut zamoŭk i pačaŭ nadumoŭvacca, a pa chvilinie kaža: — Hora mnie! Chto ŭvioŭ jaho ŭ heny dom, kali nie ja?.. Jahonyja niavolniki i vyzvolniki viedajuć, što ja da jaho prychodziŭ, a niekatoryja nat viedajuć, z jakoju metaj. Što budzie, jak zapadozrać mianie, byccam ja naŭmysna pakazaŭ jamu toj dom, dzie spatkała jaho smierć? Choć by pakazałasia potym u sudzie, što jaje nie chacieŭ, usio roŭna skažuć, što ja jaje spryčyniŭ… Adyž heta patrycyj, nie, nie vykručusia ad kary. Nu a kab moŭčki ŭciok z Rymu niedzie daloka — budzie šče bolšaje padazrennie.

I tak i hetak było drenna. Raschodziłasia ŭžo tolki pra toje, kab vybrać mienšaje licha. Rym byŭ vialikim horadam, adnak Chiłon kiemiŭ, što moža być jamu ŭ im ciesna. Kožny bo inšy moh by prosta pajsci da prefiektu vihiłaŭ, raskazać, što stałasia, i, choć by pała na jaho padazrennie, čakać spakojna sledstva. Ale cełaja minuŭščyna Chiłona była takaja, što ŭsiakaje bližejšaje znajomstva budź z prefiektam haradskim, budź z prefiektam vihiłaŭ musiła b ubłytać jaho ŭ pavažnyja turboty dy adnačasna apraŭdać usialakija padazrenni, jakija mahli b tolki ŭlezci ŭ hołaŭ uradaŭcam.

Z druhoha boku, uciačy — heta značyć ucviardzić Piatronija ŭ pierakananni, što Vinicija zdradzili j zamardavali patajnoju zmovaju. Adyž Piatroni byŭ čałaviek mahutny, na zahad jakoha hatova była palicyja cełaj dziaržavy i jaki biessumniŭna pastaraŭsia b znajsci vinavatych choć by na kraji svietu. Adnak ža pryjšło ŭ hołaŭ, ci nie paspiašacca prosta da jaho dy ci b nie zviascić jamu, što stałasia. Tak!

Heta byŭ najlepšy sposab. Piatroni byŭ čałaviekam apanovanym, i Chiłon prynamś moh mieć nadzieju, što choć vysłuchaje jaho da kanca. Piatroni, jaki viedaŭ spravu ad pačatku, chutčej uvieryŭ by ŭ niavinnasć Chiłona, čym prefiekty.

Ale pierš čym isci da jaho, treba było b daviedacca napeŭna, što stałasia z Vinicijem. Chiłon ža hetaha nie viedaŭ. Bačyŭ, praŭda, liha, skradajučahasia da rečki z ciełam Kratona, ale i ŭsiaho tolki. Vinić moh być zabitym, ale moh być i ranienym abo schoplenym. Ciapier voś tolki pryjšło ŭ hołaŭ Chiłonu, mo chryscijanie peŭna nie advažylisia b zabić tak dastojnaha čałavieka, aŭhustyjanina i vysokaha ŭradaŭca vajskovaha, bo taki prastupak moh by vyklikać na ich pierasled. Było praŭdapadobniejšym, što jany zatrymali jaho hvałtam, kab dać čas Lihiji znoŭ schavacca ŭ novym miejscy.

Dumka heta krychu ŭliła Chiłonu ŭ dušu lhi.

— Kali toj lihijski smok nie razdzior jaho ŭ pieršym paryvie, tady žyvie, a kali žyvie, tady sam pasviedčyć, što nie było nijakaje zdrady, a tady ničahusieńka mnie nie pahražaje, tolki — o, Hiermiesie, spadziavajsia znoŭ dzvioch jałavic! — adkryvajecca pierada mnoju novaje pole… Mahu dać znać adnamu z vyzvolnikaŭ, dzie maje šukać haspadara, a ci jon pojdzie da prefiektu, ci nie, heta ŭžo jahonaja sprava, kab tolki mnie nie tre było da jaho jsci… Mahu taksama pajsci da Piatronija i spadziavacca ŭznaharody… Šukaŭ Lihiju, ciapier šukacimu Vinicija, a pasla znoŭ Lihiju. Treba, adnak, spiarša daviedacca, ci žyvie, ci zabity.

Tut pryjšło jamu ŭ hołaŭ, što jon ža ŭnačy moh by pajsci da Demasa, piekara, i spytać pra heta Ursusa. Ale dumku hetu jak bač adahnaŭ. Lepiej być dalej ad Ursusa. Moh słušna dumać, kali Ursus nie zabiŭ Hłaŭka, dyk, vidać, pierascierahli jaho chryscijanskija staršyny, jakim vyjaviŭ svoj namier, što hena sprava niačystaja i što maniŭsia jaho nabuchtoryć da hetaha jaki-niebudź zdradnik. Dyj samy ŭspamin ab Ursusie vyklikaŭ dryhoty ŭ Chiłona. Pastanaviŭ viečaram padasłać tudy Eŭrycyja, dzie zdaryŭsia heny vypadak. Tym časam tre było pažyvicca, vykupacca j adpačyć. Biassonnaja noč, daroha da Ostryjanuma i ŭcioki z Zatybra sturbavali jaho sapraŭdy.

Adna reč paciašała jaho ŭvieś čas: mienavita, dva tyja kapšuki ad Vinicija, što dastaŭ u jahonym domie i ŭ darozie z mahilnika. Dyk z uvahi na henuju paciašajučuju akaličnasć dy na niadaŭnija pieražyvanni pastanaviŭ bolej padjesci i vypić lepšaha vina, čym zaŭsiody.

I dačakaŭšysia ŭrešcie pary adčyniennia viniarniaŭ, vykanaŭ pastanovu tak akuratna, što zabyŭsia j pra vannu. Bolš za ŭsio chaciełasia jamu spać, i son zmaryŭ jaho da taho, što ledź vałoksia da svajho pamieškannia na Subury, dzie čakała jaho kuplenaja na Vinicijevy hrošy niavolnica. Tam, uvajšoŭšy da ciomnaha, by lisava nara, kubikuluma, rynuŭsia na pasciel i zasnuŭ adrazu jak kamień.

Pračnuŭsia až tolki viečaram, a viarniej, zbudziła jaho niavolnica, kličučy, kab ustavaŭ, niechta bo jaho šukaje i choča z im bačycca ŭ nieadkładnaj spravie.

Čujny Chiłon aprytamnieŭ u adnoj chvilinie, nakinuŭ chutka siarmiahu z kapturom i, zahadaŭšy niavolnicy ŭstaranicca, vyzirnuŭ pierš asciarožna navonki.

I asłupianieŭ! Bo praz dzviery kubikuluma ŭhledzieŭ vialihura Ursusa. Na heta hledziačy, čuje, nohi j hałava jahonyja robiacca jak lod, serca mleje ŭ hrudziach, a za skuraju biehaje roj murašak… Praz momant nie moh słova vymavić, pačakaŭšy, adnak, vyjenčyŭ, zvoniačy zubami: — Syra! Niama mianie… nie viedaju taho… dobraha čałavieka… — Ja skazała jamu, što ty doma, spadaru, što spiš, — patłumačyła dziaŭčyna, — a jon prasiŭ ciabie zbudzić… — O, bohi!.. Badaj ciabie!..

A Ursus, jak by nie mohučy čakać, padyjšoŭ da dzviarej kubikuluma i, nahnuŭšysia, usadziŭ usiaredzinu hołaŭ.

— Chiłon Chiłanid! — adazvaŭsia. — Pax tecum! Pax, pax!^[39] — adkazvaje Chiłon. — O, najlepšy moj chryscijaninie! Tak, ja Chiłon, ale heta abmyłka… Nie viedaju ciabie!

— Chiłon Chiłanidzie! — paŭtaryŭ Ursus. — Tvoj spadar, Vinić, kliča ciabie, kab išoŭ da jaho razam sa mnoju.

XXIII

Vinicija razbudziŭ dakučny bol. U pieršaj chvilinie nie moh zrazumieć, dzie jon dy što z im dziejecca. U hałavie šum, uvačču tuman. Pavoli, adnak, viartałasia prytomnasć, i ŭrešcie praz toj tuman bačyć nad saboju troje ludziej. Dvuch paznaŭ: Ursusa i taho starca, jakoha pavaliŭ, vynosiačy Lihiju. Treci, nieznajomy, trymaŭ jahonuju levuju ruku i, abmacvajučy jaje ŭzdoŭž łokcia až da plečuka, vyklikaŭ taki strašny bol, što Viniciju zdałosia, byccam robiać nad im jakuju mstu, dyk vycadziŭ praz zacisnutyja zuby: — Dabjecie mianie?

A jany nie zviartali na heta ŭvahi, tak, jak by nie čuli ci nie ŭvažali za niezvyčajnasć. Ursus z svajoj barbarskaj zakłapočanaj minaj trymaŭ žmut stužak z biełych padziortych chuscin, a stary havaryŭ nieznajomamu: — Ci ty, Hłaŭk, peŭny, što henaja rana ŭ hałavie nia josć smiarotnaj?

— O tak, dastojny Kryspie, — supakojvaŭ Hłaŭk. — Słužačy ŭ niavolnikach na marapłaŭstvie dy žyvučy ŭ Nieapali, prychodziłasia mnie ahladać šmat ran, za tuju pracu ŭdałosia mnie jakraz i vykupicca z siamjoju. Nie, rana ŭ hałavie lohkaja. Jak jon, vidać, — tut pakazaŭ na Ursusa, — adbiraŭ dziaŭčynu i pichanuŭ hetaha na mur, dyk jon, padajučy, zasłaniŭsia rukoju, katoruju vyvichnuŭ i złamaŭ, ale praz toje ŭsciaroh hołaŭ — i žyccio.

— Nie adnym z bratoŭ ty ŭžo apiekavaŭsia, — adkazaŭ Krysp, — i słyvieš jak dobry lekar… Tamu ž i pasłaŭ ja Ursusa pa ciabie.

— Katory ŭ darozie pryznaŭsia mnie, što ŭčora jšče maniŭsia mianie zabić.

— Ale pierš hety namier vyjaviŭ mnie; a ja, viedajučy ciabie j tvaju viernasć da Chrysta, vytałkavaŭ jamu, što nie ty zdradnik, ale toj nieznajomiec, jaki da zabojstva jaho padbuchtorvaŭ.

— Hena byŭ niačysty duch, ale mnie zdałosia, što anioł, — apraŭdvaŭsia, uzdychajučy, Ursus.

— Druhim razam raskažaš mnie ab hetym, — pierarvaŭ Hłaŭk, — a ciapier musimy dumać ab ranienym.

Heta skazaŭšy, pačaŭ nastaŭlać plačo Viniciju, jaki raz-poraz mleŭ z bolu, nie dapamahała j Kryspava achałodžvannie vadoju hałavy. Ale moža j lepš było, što mleŭ, bo choć tady nie čuŭ nastaŭlannia nahi dy pieraviazki złamanaje ruki, jakuju Hłaŭk upraviŭ u dzvie žałabkavatyja doščački, chutka j mocna abviazaŭšy, kab znieruchomić. Pa dakananaj apieracyi aprytomieŭ znoŭ i ŭbačyŭ nad saboju Lihiju. Stajała tut ža pry jahonym łožku, trymajučy pierad saboju miedzianoje viadzierca z vadoju, u jakoj Hłaŭk čas ad času mačaŭ hubku j zmyvaŭ jamu hołaŭ.

Vinić hladzieŭ i vačam nie vieryŭ. Jamu zdavałasia, heta son abo haračka maročyć, staviačy pierad im henuju miłuju zdań, i až pasla doŭhaje chviliny zdoleŭ vyšaptać: — Lihija… Ad hołasu jahonaha zadryžała viadzierca ŭ rukach, i zviarnulisia da jaho sumnyja vočy.

— Pax tabie! — adkazała cicha.

I stajała z vyciahnutymi pierad saboju rukami, poŭnaja litasci i žalu. Jon ža pahladaŭ na jaje, moŭ žadaŭ napoŭnić joju vočy tak, kab, jak zapluščyć, voblik jejny stajaŭ jamu nad paviekami. Pryhladaŭsia na jejny tvar, bialejšy i błažejšy, čym daŭniej, na loki ciomnych vałasoŭ, na ŭbohuju vopratku rabotnicy; hladzieŭ tak uporysta, što až ad siły jahonych vačej pačało ružavieć jejnaje sniežnaje čało — i pierš-napierš padumaŭ, što jon ža kachaje jaje, a pa-druhoje, što henuju nikčomnasć dy ŭbohasć jon spryčyniŭ, bo jon vypłašyŭ jaje z domu, dzie płyvała jana ŭ dastatkach i vyhodzie, i ŭpraviŭ u hetuju mizernuju chatu dy apranuŭ u hetuju voś nendznuju vopratku z ciomnaje voŭny.

I tak chacieŭ jaje ŭcharašyć u najdaražejšyja załatyja kaštoŭnasci, što apanavała im zdumlennie, tryvoha, litasć i žal tak mahutny, što — zdecca — kinuŭsia b joj da noh, kab moh kranucca z miejsca.

— Lihija, — kaža, — ty nie dazvoliła zabić mianie… A jana sałodka adkazvaje: — Chaj Boh dasć tabie zdaroŭje.

Dla Vinicija, sviedamaha daŭniejšych i apošniaj kryŭd, što maniŭsia zrabić joj, słovy henyja byli sapraŭdnym balzamam. Zabyŭsia ŭ henaj chvilinie, što jejnymi vusnami moža havaryć chryscijanskaja navuka, a čuŭ tolki, byccam havoryć kachanaja žynčyna, u adkazie jakoje josć niejkaja asabistaja pieslivasć dy nadludskaja dabrynia, da hłybini jaho prajmajučaja. Jak upiarod asłab ad bolu, tak ciapier asłab z rasčulennia. Avałodała im niejkaja niemač, adnačasna i mahutnaja i sałodkaja. Mieŭ takoje ŭražannie, jak by lacieŭ niedzie ŭ proćmu, ale pry tym adčuvaŭ, što jamu dobra, što jon — ščaslivy. U momancie taje sałodkaje niemačy dumaŭ taksama — stajić nad im bostva.

Tym časam Hłaŭk skončyŭ pramyvać ranu ŭ jahonaj hałavie i pryłažyŭ da jaje hajučuju masć. Ursus zabraŭ z ruk Lihiji miadnik, a jana, uziaŭšy sa stała čarku z vadoju i vinom, prystaviła jamu da vusnaŭ. Vinić vypiŭ prahavita j pačuŭ lhu. Pasla pieraviazki bol supakojiŭsia. Rany pačali tužeć. Viarnułasia prytomnasć.

— Daj mnie jašče, — prosić, — napicca.

Lihija pajšła ŭ bakoŭku; zbližajecca da jaho pasla karotkaje hutarki z Hłaŭkam Krysp i kaža: — Vinić, Boh nie dazvoliŭ tabie vykanać błahi namier, ale daravaŭ tabie žyccio, bo ty apamiataŭsia. Toj, pierad katorym čałaviek josć pylinkaj, addaŭ ciabie biezabaronnaha ŭ našyja ruki, ale Chrystus, u jakoha my vierym, zahadvaje nam miłavać nat niepryjacielaŭ. Dyk ahledzieli my tabie rany i, jak kazała Lihija, malicimiemsia, kab Boh viarnuŭ tabie zdaroŭje, ale daŭžej ciabie dahladać nie možam. Dyk zastavajsia z Boham i padumaj sam, ci hadzicca tabie dalej pierasledvać Lihiju, jakuju pazbaviŭ apiakunoŭ, domu, — i nas, što za zło dabrom tabie adpłacili?

— Chočacie pakinuć mianie? — spytaŭ Vinić.

— Chočam vyjsci z hetaha domu, u jakim moža dasiahnuć nas ruka prefiekta.

Tvoj spadručnik zabity, a ty, spadaru, miž svajimi lažyš ranieny. Nie z našaje viny heta stałasia, ale na kaho ž, jak nie na nas, spadzie pomsta prava… — Pierasledu nie bojciesia, — zaručyŭ Vinić. — Ja vas zasłaniu.

Krysp nie chacieŭ dalej tałkavać, što nie tolki pra palicyju tut raschodzicca, ale j Lihiju chočuć zabiaspiečyć ad jaho.

— Spadaru, — kaža, — pravaja ruka tvaja zdarovaja, dyk vaźmi oś tablički i styl dy napišy słuham svajim, kab pryjšli pa ciabie ŭviečar z lektykaj dy adniesli dadomu, tam tabie budzie vyhadniej, jak tut u našaj biednacie. My tut kvatarujem u biednaj udavy, jana zaraz pryjdzie z svajim synam, i toje chłapčanio adniasie tvoj list, bo ŭsie musimy šukać inšaha prytulišča.

Vinić zbialeŭ, bo sciamiŭ, što chočuć jaho razłučyć z Lihijaj, i jak znoŭ stracić jaje, dyk nikoli ŭ žycci moža nie ahladać… Ujaŭlaŭ sabie, praŭda, što pamiž im i joju lahli vialikija pierapony, tamu, kab asiahnuć jaje, tre šukać niejkich novych daroh, ab jakich nie mieŭ kali jašče dumać. Razumieŭ taksama, što słovam jahonym, choć by prysiahnuŭ addać Lihiju nazad Pamponiji Hrecynie, majuć prava nie vieryć dyj nie pavierać. Bo moh daŭno ŭžo zrabić heta; moh zamiest tropić Lihiju pajsci da Pamponiji i prysiahnuć joj, što vyrakajecca poscihu, chaj sama, kali choča, šukaje dziaŭčyny. Nie, nijakija zapeŭnivanni nie zdolejuć ich zatrymać, nijakaja prysiaha nie budzie pryniata, tym bolš, što i prysiahać nie było na kaho, bo bahoŭ pahanskich, u jakich jon i sam nie vieryŭ, uvažali jany za niačystyja siły.

Adnak mocna žadaŭ prychilić i Lihiju i tych jejnych apiakunoŭ jakim tolki ŭdasca sposabam, ale na heta patrabavaŭ času. Nu choć by dziańkoŭ paru jašče tak soładka pahladzieć na jaje. Jak tapielcu adłamak doški ci choć by jakaja ščepka vydajecca ratunkam, tak i jamu vydavałasia, što praz henych paru dzion zdaleje mo što joj vymavić takoje, što b jaho da jaje zbližyła, niešta moža abdumaje, niešta pamysnaje zdarycca.

Dyk, sabraŭšy dumki, kaža: — Pasłuchajcie mianie, chryscijanie. Učora byŭ ja razam z vami ŭ Ostryjanumie i słuchaŭ vašu navuku, ale choć by j nie viedaŭ jaje, učynki vašyja pierakanali mianie, što vy ludzi sumlennyja j dobryja. Skažecie toj udavie, što zajmaje hety dom, chaj zastajecca ŭ im, vy zastavajciesia taksama, i mnie dazvolcie zastacca. Chaj hety čałaviek, — tut kinuŭ vokam na Hłaŭka, — lekar, jaki znajecca na pieraviazkach ran, skaža, ci možna mianie siannia pieranosić. Ja ž chvory, maju złamanuju ruku, jaje choć praz paru dzion nie možna varušyć; i tamu kažu vam, nikudy nie kranusia zhetul, chiba vyciahniecie mianie siłkom.

Tut zarvała jamu, bo ŭ razbitych jahonych hrudziach nie chapiła duchu, a Krysp skazaŭ: — Nichto, spadaru, nad taboju nie rabicimie hvałtu, my tolki vyniesiem adhetul našy hałovy.

Na heta niepryzvyčajeny da piarečanniaŭ junak nachmuryŭ brovy i skazaŭ: — Daj mnie ziachnuć.

Cieraz momant pačaŭ havaryć dalej: — Pra Kratona, jakoha zadušyŭ Ursus, nichto nie pytacimie: mieŭsia jon jechać siannia ŭ Benevent, kudy vyklikaŭ jaho Vatynij, dyk usie dumacimuć, što vyjechaŭ. Jak uvachodzili my z Kratonam u hety dom, nichto nas nie bačyŭ, aprača adnaho hreka, jaki byŭ z nami ŭ Ostryjanumie. Skažu vam, dzie žyvie, pakličacie jaho — ja zahadaju jamu maŭčać, bo heta čałaviek mnoju naniaty. Da domu majho napišu pisulku, što ja taksama vyjechaŭ u Benevent. Kali b hrek danios užo prefiektu ab zdarenni, rastałkuju jamu, što ja sam zabiŭ Kratona, i što mienavita jon złamaŭ mnie ruku. Tak zrablu, bažusia ajcom i maci rodnaju! Dyk možacie tutaka zastavacca, vołas nikomu z hałavy nie spadzie. Pakličcie chutka hreka, jaki zaviecca Chiłon Chiłanid.

— Zastaniecca, spadaru, pry tabie Hłaŭk, — kaža stanoŭča Krysp, — i razam z udavoj apiakavacimucca taboju.

Vinić nasupiŭ brovy jašče macniej.

— Słuchaj, stary čałavieča. Ja tabie ŭdziačny, i vyhladaješ na sumlennaha j dobraha čałavieka; čamu nie kažaš mnie, što na dnie dušy tojiš? Ty bajišsia, kab ja nie paklikaŭ majich niavolnikaŭ dy nie zabraŭ Lihiji? Ci ž nie tak?

— Tak! — adkazaŭ surovy Krysp.

— Dyk uciam ža: z Chiłonam havarycimu pry vas i pry vas napišu viestku dadomu ab majim vyjezdzie, — i što inšych pasłancoŭ, jak vy, pasla nie miecimu… Razdumaj heta j nie dražni mianie bolš.

Tut uzburyŭsia, zmorščyŭsia ad hnievu i z haračkaj tałkavaŭ dalej: — Niaŭžo tabie zdavałasia — ja nie pryznajusia, što choču tut zastacca, kab bačyć jaje?.. Durań by adhadaŭ, choć by ja nie saznaŭsia. Ale siłamoc nie budu jaje bolej zdabyvać… A tabie skažu niešta inšaje. Kali jana tut nie zastaniecca, dyk hetaju voś zdarovaju rukoju pazryvaju bandažy, nie vaźmu ŭ rot ni vady, ni ježy, i chaj smierć maja spadzie na ciabie j na tvaju brać. Našto było mianie ratavać? Čamu nie zatoŭk mianie?

Až pabialeŭ z hnievu j asłablennia. Lihija, čujučy heta z bakoŭki i budučy peŭnaj, što jon hatovy heta zrabić, spałochałasia. Nie žadała ni za što jahonaj smierci. Biezabaronny ranieny vyklikaŭ tolki litasci jaje pra achviary, pasviatu j miłasernasć biez miežaŭ, sama ŭpajiłasia tym novym ducham da taho, što zabyłasia j ab domie, i ab baćkoch, i ab zhublenym ščasci, zrabiłasia z jaje adna z takich maładych chryscijanak, jakija pazniej zmianili staruju dušu svietu. Vinić tak užo ŭrezaŭsia ŭ jejnuju dolu, tak nakinuŭsia, što nielha ŭžo było pra jaho zabyć.

Dumała pra jaho cełymi dniami j nie raz maliła Boha, kab spasłaŭ takuju chvilinu, u jakoj, idučy za podycham navuki, mahła b jamu vypłacicca dabrom za zło, miłasernasciu za pierasled, złamać jaho, zdabyć dla Chrysta, zbavić. I ciapier voś, zdavałasia joj, takaja chvilina pryjšła, malitvy, znača, Boh vysłuchaŭ.

Padyjšła da Kryspa z abliččam jak by natchnionym dy pačała havaryć tak, jak by praz jaje havaryŭ niejki inšy hołas: — Krysp, chaj jon zastajecca miž nami, i my zastaniemsia z im, pakul Chrystus jaho nie azdarović.

Stary prezbiter, pryvykły bačyć uva ŭsim volu Božuju, bačačy jejnuju ekzaltacyju, padumaŭ zaraz, a moža, havoryć praz jaje moc vyšejšaja, i, zatryvožyŭšysia ŭ sercy, schiliŭ svoj hołaŭ.

— Chaj tak staniecca, jak kažaš, — prycviardziŭ.

Na Vinicija, jaki praz uvieś čas nie spuščaŭ z jaje vačej, henaja borzdaja pasłuchmianasć Kryspa zrabiła dziŭnaje j mocnaje ŭražannie. Zdałosia jamu, što Lihija josć miž chryscijanami niejkaju Sybiłaju ci kapłankaju ŭ areole sumlennia j pavažannia. I mimachoć sam praniaŭsia toju sumlennasciu. Da adčuvanaha kachannia damiašałasia ciapieraka jak by niejkaja tryvožlivasć, pry jakoj samo kachannie vyhladała na zuchvalstva. Nie moh pry tym asvojtacca z dumkaj, što adnosiny miž imi zmianilisia, što ciapier nie jana ad jaho, ale jon ad jaje zaležny, lažyć voś chvory, złamany, što pierastaŭ być napasnikam, zdabyŭcam, i što staŭsia moŭ biezabaronnaje dzicia na jejnaj apiecy. Dla jahonaj hordaj udačy i samavoli takija adnosiny pavinny byli być panižajučymi, adnak u henym vypadku nie tolki nie adčuvaŭ panižennia, ale byŭ joj udziačny, jak maci. Byli heta pačucci ŭ im niečuvanyja, jany pierad niadaŭnim časam nie pamiescilisia b jamu ŭ hałavie, sumili b jany j ciapier jaho, kab moh jasna parachunkavacca z imi. Dy jon i nie pytaŭ siabie, čamu heta tak josć, byccam heta była reč naturalnaja, ciešyŭsia tolki, što zastajecca.

I maniŭsia joj dziakavać — z hłybokaj piaščotaj dy jšče z niejkim pačucciom, tak daloka jamu niaviedamym, što j nie moh vymyslić, jak jaho nazvać, bo heta była paprostu pakora. Ale niadaŭniaje ŭzburennie zmučyła jaho tak, što nie moh havaryć, i dziakavaŭ joj tolki vačyma, u jakich hareła radasć, što zastajecca pry joj, što mahčymie joju lubavacca ŭzaŭtra i pazaŭtra, moža j doŭha.

Radasć tuju muciła tolki tryvoha, kab nie stracić taho, što zdabyŭ, tak vialikaja, što, kali Lihija padała jamu znoŭ vady i kali chapiła jaho pry tym achvota ŭziać jaje za ruku, bajaŭsia hetaha zrabić, bajaŭsia — jon, toj samy Vinić, jaki na bankiecie ŭ cezara całavaŭ siłamoc jejnyja vusny, a pasla jejnych uciokaŭ bažyŭsia, što za vałasy ciahacimie jaje ŭ kubikulum abo zahadaje vysciabać.

XXIV

Ale pačaŭ taksama tryvožycca, kab jakaja niaprošanaja dapamoha zvonku nie zniščyła jamu radasci. Chiłon moh paviedamić prefiekta horadu ab jahonaj zahubie abo vyzvolnikaŭ domu, dyk interviencyja vihiłaŭ była mahčymaj. Praz hołaŭ, praŭda, prabiehła jamu dumka, što ŭ takim vypadku moh by zahadać schapić Lihiju j zamknuć u svajim domie, ale pačuvaŭ, što rabić jon hetaha nie pavinien — dyj nie zdoleje. Byŭ jon čałaviekam samavolnym, adčajnym i davoli papsavanym, a pad pryčynu j zakatnym, ale adnak ža nie byŭ ni Tyhelinam, ni Neronam. Vajackaje žyccio vyhadavała ŭ im peŭnaje pačuccio spraviadlivasci, viery j stolki sumlennia, kab zrazumieć, što taki ŭčynak byŭ by strašenna podłym. Byŭ by, moža, zdolnym puscicca na jaho ŭ napadzie złosci pry poŭnym zdaroŭi, ale ŭ henaj chvilinie byŭ rasčuleny j chvory, dyk raschodziłasia jamu tolki pra toje, kab nichto nie staŭ pamiž im i Lihijaj.

Sciamiŭ taksama nadziva, što ad taje chviliny, kali vykazałasia Lihija pa jahonym baku, ani jana sama, ani Krysp nie žadajuć ad jaho nijakich zapeŭnivanniaŭ, tak, jak by byli pierakananyja, što pry błahoj nahodzie abaronić ich niejkaja nadpryrodnaja moc. Vinić, u hałavie jakoha pasla vysłuchannia navuki Apostała ŭ Ostryjanumie pačała błytacca j zaciracca roznica miž rečami mahčymymi j niemahčymymi, nie byŭ taksama daloka ad dumki, što tak być mahło b. Adnak ža, dziakujučy cvieraziejšaj dumcy, sam pryhadaŭ im hutarku pra hreka dy znoŭ zažadaŭ, kab pryviali jamu Chiłona.

Krysp zhadziŭsia na heta, i pastanavili vysłać Ursusa. Vinić dobra viedaŭ užo Chiłona j jahonuju zyhzakavatasć, dyk dakładna rastałkavaŭ lihu, jak da jaho dabracca j złavić, i, napisaŭšy niekalki słoŭ na tabličcy, zviarnuŭsia da Kryspa: — Daju tablički, Chiłon bo čałaviek ahladny j chitry, jaki časta, mnoju paklikany, zahadvaŭ adkazvać majim ludziam, što niama jaho doma, rabiŭ heta złašča tahdy, kali nie mieŭ dla mianie dobrych navin i bajaŭsia majho hnievu.

— Aby jaho tolki ja znajšoŭ, dyk pryviadu, ci chaciecimie, ci nie, — zapeŭnivaŭ Ursus.

Pasla čaho, uziaŭšy nakidku, borzda vyjšaŭ. Znajsci jaho ŭ Rymie nie było lohka, nat pry najlepšym adrasie, ale Ursusu ŭ takich vypadkach dapamahaŭ instynkt lasnoha čałavieka dy adnačasna dobraja abaznanasć z horadam, tak što niezabaŭna znajšoŭsia ŭ pamiaškanni Chiłona.

Nie paznaŭ jaho, adnak. Upiarod bačyŭ jaho tolki raz u žycci, dyj toje ŭnačy. Toj pastaŭny j samaŭpeŭnieny starac, jaki nabuchtorvaŭ jaho zabić Hłaŭka, tak byŭ niepadobny da hetaha zhorblenaha ŭ abcas sa strachu hreka, što nielha było padumać, kab heta jany byli adnoj asobaj. Chiłon taksama, skiemiŭšy, što Ursus hladzić na jaho, jak baran na novyja varoty, achrabreŭ. Nie pahražała jamu, znača, padazrennie, što ŭvioŭ jaho naŭmysna ŭ biadu. Prytym zdahadaŭsia, što chryscijanie nie zabili Vinicija, mabyć, dziela taho, što nie asmielilisia padniać ruki na pavažanuju asobu.

— Heta znača j mianie Vinić zasłonić u patrebie, — padumaŭ, — bo ž nie vyklikaje mianie na toje, kab zabić.

Dyk, kaŭtnuŭšy krychu duchu, spytaŭ: — Miły čałavieča, ci nie prysłaŭ časam moj pryjaciel Vinić pa mianie lektyku?.. Nohi bo voś maje papuchli, nie mahu daloka jsci.

— Nie, — adkazaŭ Ursus, — pojdziem piechatoju.

— A jak nie pajdu?

— Nie rabi hetaha, bo musiš isci.

— I pajdu, ale z ułasnaje achvoty. Nichto mianie nie prymusić, bo ja čałaviek volny j pryjaciel prefiekta. Jak mudrec, maju radu j na hvałt — bo ŭmieju pieratvarać ludziej u drevy j zviaroŭ. Ale pajdu, pajdu! Apranu tolki nakidku krychu ciaplejšuju j kaptur, kab nie paznali mianie, bač, niavolniki taho kvartału, inakš bo zatrymoŭvali b nas biespierastanku, kab całavać mnie ŭ ruku.

Skazaŭšy heta, uzdzieŭ inšuju chłamidu, na hołaŭ napusciŭ vialiki kaptur, kab Ursus nie prypomniŭ, bač, sabie jahonaha vyhladu, jak vyjduć na sviatło.

— Kudy ž mianie viadzieš?.. — spytaŭ u darozie Ursusa.

— Na Zatybra.

— Ja niadaŭna ŭ Rymie j nikoli tam nie byŭ, ale j tam, dumaju, žyvuć dastojnyja ludzi.

Ale najiŭny Ursus, jaki niadaŭna čuŭ ad Vinicija, što hrek byŭ z im na mahilniku ŭ Ostryjanumie, dyj bačyŭ, jak uvachodziŭ z Kratonam u dom Lihiji, zatrymaŭsia na momant i kaža: — Nie machluj, stary čałavieča, ty ž siannia byŭ z Vinicijem u Ostryjanumie dy pad našaju bramaj.

— Ach! — spachapiŭsia Chiłon. — Dyk heta vaš dom stajić na Zatybry? Ja niadaŭna, bač, u Rymie, dyk i nie viedaju dobra, jak zavucca roznyja kvartały.

Tak, miły druža! Byŭ ja pad vašaju bramaju i zaklinaŭ u imia honaru Vinicija, kab nie ŭvachodziŭ. Byŭ i ŭ Ostryjanumie, a viedaješ čaho? Žadaju naviarnuć Vinicija, dyk chacieŭ, kab jon pasłuchaŭ najstarejšaha Apostała. Asvieć Boža jahonuju j tvaju dušu! Ty ž, zdecca, chryscijanin i chiba ž prahnieš, kab praŭda zapanavała nad ziamloju?

— Tak, — adkazaŭ pakorna Ursus.

Chiłon z’advažnieŭ.

— Vinić vialmožny pan, — tałkuje, — dy pryjaciel cezara. Časta jon jašče nastaŭlaje vušy na padšepty złoha ducha, ale chaj tolki ŭpadzie vołas z jahonaj hałavy, cezar pomstu zhonić na ŭsich chryscijanach.

— Nas scieraže bolšaja moc.

— Praŭda! Praŭda! Ale što ž maniciesia rabić z Vinicijem? — spytaŭ z novaju tryvohaju Chiłon.

— Nie viedaju. Chrystus nakazvaje miłasernasć.

— Vo, dobra skazaŭ. Pamiataj ab hetym zaŭsiody, bo jnakš budzieš skviarcisia ŭ piekle, jak vantrabianka na patelni.

Ursus biedny ŭzdychnuŭ, a Chiłon dumaje sabie: z henym strašennym čałaviečynaj možna zaŭsiody zrabić štochacia.

Dyk, chočučy daviedacca, jak adbyvałasia toje niaŭdałaje adbirannie Lihiji, pytaŭ dalej važnym sudziejskim hołasam: — Što zrabili z Kratonam? Kažy, nie kruci.

Ursus iznoŭ uzdychnuŭ.

— Vinić skaža.

— Heta znača ŭsunuŭ jamu naža abo kałom abiazviečyŭ?

— Ja byŭ z hołymi rukami.

Hrek, adnak, nie moh ustrymacca ad podzivu nadludskaje siły barbara.

— Badaj ciabie Płuton!.. Heta značyć, chacieŭ skazać: daruj tabie Boža!

Išli moŭčki, pasla Chiłon kaža: — Nie ja ciabie zdradžu, ale scieražysia vihiłaŭ.

— Ja bajusia Chrysta, nie vihiłaŭ.

— I toje praŭda. Niama ciažejšaje viny nad zabojstva. Budu za ciabie malicca, ale nie viedaju, ci nat i maja malitva što dapamoža — chiba ž rabiŭ prysiahu, što nikoli nikoha ŭ žycci nie kranieš palcam.

— Ja i tak nie zabivaŭ z rozmysłam i samachoć, — tłumačycca Ursus.

Chiłon adnak, chočučy na ŭsialaki vypadak zabiaspiečycca, nie pierastavaŭ dalej abrydžać Ursusu zabojstva dy zaachvočvać jaho da prysiahi. Vypytvaŭ taksama j pra Vinicija, ale lih adkazvaŭ na jahonyja pytanni nieachvotna, admachvajučysia, što ad samoha Vinicija daviedajecca ŭsio, što treba.

Hutaračy tak, prabryli ŭrešcie dalokuju darohu, što dzialiła kvateru hreka ad Zatybra, i apynulisia pierad domam. Znoŭ ustryvožyłasia serca Chiłona. Ad strachu vydavałasia jamu, što Ursus łypaje na jaho niejkim ludajedskim vokam. «Małaja mnie z taho paciecha, — dumaŭ sabie, — što zabje mianie niechacia, lepiej by, kab chapiŭ jaho samoha paralič, a razam z im usich lihaŭ, što daj, Zeŭsie, kali patrapiš!» Tak razmyslajučy, štoraz bolš zatulvaŭsia ŭ svaju halijskuju honku, nibyta, bač, ad choładu. Urešcie, jak tolki, prajšoŭšy praz sieni j pieršy nadvorak, apynulisia ŭ kalidory, što vychodziŭ u aharodziec damku, nahła zatrymaŭsia j kaža: — Daj mnie adsapcisia, bo nie mahčymu havaryć z Vinicijem i ŭdzialać jamu mudrych radaŭ.

Vymaviŭšy heta, zatrymaŭsia, bo choć uhavorvaŭ siabie, što nijakaja niebiaspieka jamu nie pahražaje, adnakava ž na ŭspamin, što znajdziecca siarod hetych tajemnych ludziej, jakich ahladaŭ u Ostryjanumie, nohi dryžali.

Tym časam z damku daniesłasia piajannie.

— Što heta? — spytaŭ.

— Kažaš, byccam chryscijanin, a nie viedaješ pra naš zvyčaj pasla kožnaje jady vialbić Zbaŭcu piajanniem, — adkazaŭ Ursus. — Myryjam z synam musi ŭžo viarnułasia, a moža, i Apostał josć z imi, jon štodzień adviedvaje Kryspa.

— Viadzi mianie prosta da Vinicija.

— Vinić u toj samaj kamory, dzie i ŭsie, bo adna tolki hetaja bolšaja j josć, astatnija samyja ciomnyja kubikuły, u jakich tolki spimo. Chadziem užo, tam addychnieš.

Uvajšli. U chacie było ciemnavata; byŭ chmarny zimovy viečar, a ahieńčyki niekalkich hazovačak nie zusim razhaniali zmrok. Vinić chutčej zdahadaŭsia, čym paznaŭ zakapturanaha Chiłona, a toj, zzoryŭšy łoža ŭ rahu chaty i na im Vinicija, rušyŭ, nie hledziačy na nikoha, prosta da jaho — jak by ŭ pierakananni, byccam pry im budzie jamu biespiačniej.

— O dominie! Čamu ž nie słuchaŭ majich radaŭ! — azvaŭsia, zharnuŭšy ruki.

— Maŭčy, — adhuknuŭsia Vinić, — i słuchaj!

Hladzieŭ pilna ŭ vočy Chiłonu i havaryŭ spavahu, dabitna, moŭ žadaŭ, kab kožnaje słova jahonaje zrazumieŭ jak zahad i raz nazaŭsiody zatrymaŭ sabie ŭ pamiaci.

— Kraton kinuŭsia na mianie, kab zamardavać — razumieješ! Dyk ja zabiŭ jaho, a henyja voś ludzi ahledzieli mnie rany, atrymanyja ŭ baraćbie z im.

Chiłon skiemiŭ adrazu, što kali Vinić tak havoryć, dyk, mabyć, umoviŭsia z chryscijanami, a tady — znača — choča, kab jamu vieryŭ. Zdahadaŭsia pra heta i z jahonaj miny, dyk jak bač, nie akazaŭšy ni sumnivu, ni zdziŭlennia, padniaŭ vočy ŭharu i adazvaŭsia: — Hena byŭ isny złydzień, spadaru! Ci ž ja ciabie nie pierascierahaŭ, kab nie daviaraŭ jamu? Usie maje dakory adbivalisia ad jahonaj hałavy, by haroch ad sciany. Uva ŭsim Hadesie niama dla jaho dastatkovych pakutaŭ, bo chto nie moža być sumlennym čałaviekam, toj staniecca złydniem, a kamu ž ciažej stacca sumlennym, jak nie złydniu? Heta ž treba: napadać na svajho dabradzieja, čałavieka. tak vialikadušnaha!.. O, božańki!..

Tut, adnak, spachapiŭsia, što niadaŭna prykidvaŭsia pierad Ursusam za chryscijanina — i zmoŭk.

— Kab nie «sica»^[40], jakuju mieŭ z saboju, jon zabiŭ by mianie.

— Bahasłaŭlu tuju chvilinu, u jakuju parajiŭ ja tabie ŭziać choć hety nož.

Vinić uskinuŭ na hreka pytalny pahlad i pačaŭ ekzamienavać: — Što rabiŭ siannia?

— Jak heta? Ci ž ja tabie, spadaru, jašče nie kazaŭ, što rabiŭ abietki za tvajo zdaroŭje?

— I bolš ničoha?

— I vybiraŭsia oś adviedać ciabie, ažno ž prychodzić toj dobry čałaviečyna j kaža, što kličaš mianie.

— Voś tablička, pojdzieš z joju da mianie dadomu, znojdzieš majho vyzvolnika j addasi jamu. Napisana tut, što ja vyjechaŭ u Benevent. Skažaš Demasu ad siabie, što heta stałasia siannia rana, było terminovaje piśmo ad Piatronija.

Tut paŭtaryŭ z naciskam: — Vyjechaŭ u Benevent — zrazumieŭ?

— Vyjechaŭ, spadaru, vyjechaŭ! Adyž rana razvitaŭ ja ciabie pry Porta Kapena^[41], i ad času tvajho vyjezdu aharnuła mianie takaja tuha, što kali tvaja łaskavasć jaje nie ŭtulić, zažurusia nasmierć, jak niebaraka žonka Zetosa^[42] z žalu pa Itylu.

Vinić, choć chvory j zvykły da padstupnaje hnutkasci hreka, nie moh, adnak, ustrymacca ad smiechu. Da taho ž i rad byŭ, što Chiłon vomih jaho zrazumieŭ, i paciašaje: — Nu dapišu, dapišu ŭžo, kab tabie slozy abcierli. Daj sviatlika.

Chiłon, supakojeny, ustaŭ, stupiŭ niekalki siahniaŭ u bok komina, zniaŭ adzin z haručych na prymorku sviatlikoŭ.

I treba ž — z hałavy padčas henaj pasłuhi asunuŭsia kaptur, i blask chłynuŭ prosta jamu ŭ tvar. Hłaŭk tady, sarvaŭšysia z łavy dy padbiehšy, tyc jamu ŭ vočy.

— Nie paznaješ mianie, Cefas? — pytaje.

U jahonym hołasie było štoś tak złaviesnaje, što pa ŭsich prysutnych prabiehła dryhata.

Chiłon myknuŭ svietača i vomih upusciŭ jaho na ziamlu, pa čym sahnuŭsia ŭ duhu j pačaŭ jenčyć: — Ja nie… ja nie!.. Zlitujciesia!

Hłaŭk zvaročvajecca ŭ bok viačerajučych i kryčyć: — Vo hety čałaviek pradaŭ i zhubiŭ mianie z siamjoju.

Jahonaja historyja była viedamaj usim chryscijanam i Viniciju, jaki tamu tolki nie zdahadaŭsia, kim josć Hłaŭk, što, mlejučy z bolu padčas pieraviazki, prozvišča jahonaje nie dačuŭ. Ale dla Ursusa henaja karotkaja chvilina razam z krykam Hłaŭka była jak by bliskaŭkaj u ciemry. Raspaznaŭšy Chiłona, adnym skokam padbieh da jaho, schapiŭ za plečuki i, zhibajučy ŭzad, zahamaniŭ: — Heta jon mianie namaŭlaŭ, kab zabiŭ Hłaŭka!

— Zlitujciesia, — jenčyŭ Chiłon, — addam vam… Spadaru, — zviarnuŭsia da Vinicija, — ratuj! Na ciabie ja zdaŭsia, zastupisia za mianie… Tvajo piśmo… zaniasu, spadaru! Spadaryku!

Ale Vinić mienš za ŭsich prajmaŭsia hetym razam tamu, što ŭsie spravy hreka byli jamu viedamyja, a pa-druhoje — sercu jahonamu litasć była niasvomaj.

— Zakapajcie jaho, — kaža, — u aharodzie, piśmo zaniasie chto inšy. — Chiłonu pakazalisia słovy henyja piarunovym prysudam. Kosci jahonyja traščali ŭ rukach Ursusa, vočy z bolu zapłyvali slaźmi.

— U imia Boha vašaha! Zžalciesia, — kryčaŭ, — ja ž chryscijanin!.. Pax vobiscum! Ja chryscijanin, kali nie vierycie, achryscicie mianie jašče raz, jašče dva!

Dziesiać razoŭ! Hłaŭk, heta pamyłka! Dajcie słova skazać! Zrabiecie niavolnikam… Nie biecie mianie! Paškadujcie!

Jahony hołas ad bolu štoraz słabieŭ, až voś za stałom padymajecca apostał Piotr; praz momant chinaŭ svajoju biełaju hałavoju, apuskajučy jaje na hrudzi, vočy mieŭ zapluščanyja, ale adkryŭ ich i siarod ahulnaha maŭčannia pramoviŭ: — A ot skazaŭ nam Zbaŭca: «Kali b tvoj brat zhrašyŭ suprać ciabie, karaj jaho; kali kajacimiecca, daruj jamu. A kali b siem razoŭ na dzień zhrašyŭ suprać ciabie i siem razoŭ kajaŭsia, kažučy: škada mnie! — daruj jamu!»

Nastała jašče bolšaja cišynia.

Hłaŭk doŭha stajaŭ, zakryŭšy tvar dałoniami, urešcie adkryŭ i kaža: — Cefas, chaj Boh tak daruje tabie kryŭdu maju, jak ja tabie ŭ imia Chrysta adpuščaju.

I Ursus, pusciŭšy hreka, dadaje taksama: — Chaj tak budzie miłascivy Zbaŭca, jak ja tabie adpuščaju.

A toj upaŭ na ziamlu i, padpirajučysia rukami, matlaŭ hałavoj, by zvier u kletcy, razhladajučysia navokał dy čakajučy, adkul pryjdzie smierć. Vačam i vušam jašče nie vieryŭ i nie smieŭ spadziavacca prabačennia.

Ale pavoli ažyvała prytomnasć, tolki ssiniełyja vusny dryžali jšče z pieralaku. Apostał tym časam kaža: — Idzi z Boham!

Chiłon ustaŭ, ale havaryć nie moh. Mimachoć padyjšoŭ da łoža Vinicija, byccam spadziavaŭsia jšče ad jaho ratunku, nie mieŭ mo času padumać, što toj Vinić, zabyŭšy pra jahonyja pasłuhi, asudziŭ jaho, tady jak tyja, suprać jakich słužyŭ, daravali jamu. Dumka henaja spazniłasia. Ciapier u vačach jahonych vidać było tolki zdumlennie j niedavier. Choć zmierkavaŭ užo, što jamu darovana, žadaŭ, adnak, čym chutčej vyniesci hołaŭ ad hetych tajemnych ludziej, dabrynia jakich nie mienš jaho strašyła, čym strašyła b surovasć. Maročyłasia jamu, što kali daŭžej tut zastavacimiecca, dyk hatova jšče niespadziavanaje zdarycca, dyk, nalahajučy na Vinicija, nahliŭ: — Davaj, spadaru, piśmo! Davaj piśmo!

I, vyrvaŭšy tabličku z ruk Vinicijevych, adbiŭ pakłon adzin chryscijanam, druhi chvoramu i chiłkom, paŭz samuju scianu, vylecieŭ za dzviery.

U vaharodčyku, jak aharnuła jaho ciemra, znoŭ padstupiŭ strach, bo byŭ peŭny, što Ursus vybiažyć za im dy zabje siarod nočy. Daŭ by drała z usich sił, dy, na žal, nohi nie słuchali, a cieraz momant i zusim paprutnieli, bo Ursus sapraŭdy stajaŭ pry im.

Chiłon kinuŭsia tvaram na ziamlu j pačaŭ skamlić: — Urbanka… U imia Chrysta… A toj adzyvajecca: — Nie bojsia. Apostał kazaŭ mnie vyviesci ciabie za bramu, kab nie zbłudziŭ u ciemry, a kali zniamožany, dyk adviadu ciabie dadomu.

Chiłon padniaŭ hołaŭ.

— Što kažaš? Što?.. Nie bicimieš mianie?

— Nie, nie zabju! A kali zamocna ciabie chapiŭ i narušyŭ kosci, dyk vybačaj.

— Dapamažy ŭstać, — skihliŭ hrek. — Nie zabješ mianie? Ha? Vyviedzi mianie na vulicu, dalej sam pajdu.

Ursus padniaŭ jaho by piarynku i pastaviŭ na nahach, pasla pravioŭ praz ciomny prachod na druhi nadvorak, z jakoha vychodziłasia ŭ siency j na vulicu. U kalidory Chiłonu znoŭ maročyłasia: «Prapaŭ ja!», i až tolki na vulicy supakojiŭsia.

— Dalej sam pajdu.

— Z Boham! Pax tabie!

— I tabie, i tabie!.. Daj mnie addychnuć.

I pa adychodzie Ursusa adatchnuŭ cełymi hrudźmi. Macnuŭsia rukami la papruhi j pajasnicy, jak by maniŭsia spraŭdzić, ci žyvie, i rušyŭ borzdym krokam napierad. Padyjšoŭšy siahnioŭ kolkidziesiat, zatrymaŭsia i davaj razvažać: — Čamu jany, adnak, mianie nie zabili?

I pamima pavučalnaje hutarki z Eŭrycyjem ab chryscijanskaj navucy, pamima indahacyi Urbana nad rakoju dy ŭsiaho, što čuŭ u Ostryjanumie, nie ŭmieŭ znajsci na hetaje pytannie adkazu.

XXV

Vinić taksama nie moh sciamić taho, što stałasia, i na dnie dušy, badaj, nie mienš byŭ zdziŭleny, čym Chiłon. Bo što z im tak abyjšlisia henyja ludzi, što, zamiest pomscicca za napasć, lačyli rupliva jahonyja rany, to jšče lho było vytałkavać častkova navukaju vyznavanaju, častkova ŭpłyvam Lihiji, a krychu i jahonym vysokim značenniem. Ale ŭčynak ichni z Chiłonam pieravyšaŭ jahonyja paniacci ab ludskoj zdolnasci prabačannia. Mimachoć lezła i jamu ŭ hołaŭ pytannie: čamu jany nie zabili hreka? Ursus by ŭ aharodzie jaho zakapaŭ abo nočču zanios u Tybr, jaki ŭ tych časach načnoha cezaravaha bujanstva tak časta vykidaŭ ranicami trupy ludziej, što nichto nat nie dasledvaŭ, adkul bralisia. Pa dumcy Vinicija, chryscijanie nie tolki mahli, ale pavinny byli z svietu zviasci Chiłona. Litasć, praŭda, nie zusim užo była niaznanaj tamu kołu, da jakoha naležaŭ małady patrycyj. Adyž Afiny zbudavali joj ałtar i praz doŭhi čas nie dapuščali ŭ horad hładyjatarskich bojniaŭ. Zdarałasia, što i ŭ Rymie pakananyja dastavali ŭłaskaŭlennie, jak, naprykład, Kalikrat, brytanski karol, jakoha ŭziaŭ u niavolu Kłaŭdyjus i, ščodra abdaryŭšy, pusciŭ u horad na svabodu. Ale pomsta za asabistuju kryŭdu vydavałasia Viniciju, tak jak i ŭsim, słušnaju i spraviadlivaju. Abniachannie jaje było nie pa dušy jamu. Čuŭ, praŭda, i jon u Ostryjanumie, što tre miłavać nat niepryjacielaŭ, uvažaŭ, adnak, heta za niežycciovuju teoryju. Prachodziła jamu taksama praz hołaŭ, što mo nie zabili Chiłona tamu tolki, što pieraškadžała jakajaś para sviataŭ ci jakajaś kvadra miesiaca, padčas jakoje chryscijanam nie vypadaje rabić zabojstva. Čuŭ ad ludziej, što byvajuć takija terminy, u jakich roznym narodam nie možna navat vajny pačynać. Ale čamu tady nie addali hreka ŭ ruki spraviadlivasci, čamu Apostał kazaŭ, kali b chto siamikrotna praviniŭsia, dyk siamikroć tre jamu j daravać, dy čamu Hłaŭk skazaŭ Chiłonu: «Chaj tabie tak Boh daruje, jak ja tabie adpuščaju»? Dyk ža Chiłon zrabiŭ jamu najčarniejšuju kryŭdu, jakuju čałaviek čałavieku moža zrabić, i ŭ Vinicija na ŭspamin ab tym, jak by jon, naprykład, pastupiŭ z takim, chto b zabiŭ Lihiju, zakipieła serca, by kipień: nie było b takich pakutaŭ, jakimi b nie msciŭsia! A toj daravaŭ! I Ursus adpusciŭsia taksama, jon, što pa sutnasci moh by zabić u Rymie kaho b chacieŭ zusim biaskarna, bo čarhova patrabavaŭ by zadušyć tolki Niemarenskaha karala i zaniać jahonaje miejsca. Ci ž čałavieka, jakoha nie adoleŭ Kraton, pieramoh by nośbit hetaj hodnasci — hładyjatar, da jakoha dachodziłasia tolki praz pakanannie papiaredniaha «karala»? Adzin byŭ tolki na hetyja ŭsie pytanni adkaz: jany niajnačaj nie zabivali praz niejkuju dobrasć tak vialikuju, što padobnaje nie było dahetul na sviecie, dy praz biazmiežnuju miłasć da ludziej, jakaja zmušała zabyvać ab sabie, ab svajich kryŭdach, ščasci j hory — i žyć dla inšych. Jakuju zapłatu mieli tyja ludzi za takuju dabryniu, Vinić čuŭ u Ostryjanumie, ale nie miesciłasia jamu heta ŭ hałavie. Ujaŭlaŭ, što žyccio hetaje ziamnoje, poŭnaje abaviazkaŭ dy rezyhnacyi z usiaho dobraha j raskošnaha na karysć inšych, być musiła b nudnym. Henyja dumki naviejali jamu nie tolki zdziŭlennie, ale i litasć, i jak by peŭnuju pahardu. Zdavałasia jamu, što heta aviečki, jakija raniej ci pazniej musiacimuć być zjedzienyja vaŭkami, a jahonaja rymskaja ŭdača nie mahła pryznać tych, jakija dazvalajuć siabie zjadać. Udaryła jaho ŭsio ž taki adna reč, imienna: jak vyjšaŭ Chiłon, niejkaja hłybokaja radasć raspramianiała ŭsich. Apostał padyjšoŭ da Hłaŭka i, pałažyŭšy na hałavie jahonaj dałoń, skazaŭ: — Chrystus u tabie pieramoh!

A toj padniaŭ uharu vočy, tak davierlivyja j poŭnyja radasci, jak by abliło jaho vialikaje j niespadziavanaje ščascie. Vinić, jaki zdolny byŭ by zrazumieć tolki radasć z dakananaje pomsty, hladzieŭ na jaho vytraščanymi z harački vačyma, maŭlaŭ na biazhłuzdnika. Bačyŭ nie biez nutranoha aburennia, jak pasla Lihija pryłažyła svaje hubki karaleŭny da ruki taho čałavieka, jaki vyhladaŭ na pieršy pahlad na niavolnika, i zdavałasia jamu, što ład hetaha svietu pieravaročvajecca zusim. Pasla viarnuŭsia Ursus i pačaŭ raskazvać, jak vyvieŭ Chiłona na vulicu dy jak pieraprasiŭ jaho za kryŭdu; za heta Apostał pabahasłaviŭ i jaho, a Krysp ahałosiŭ, što heta dzień vialikaje pieramohi. Pačuŭšy ab hetaj pieramozie, Vinić zusim zhubiŭ tołk.

I, jak Lihija znoŭ davała jamu napicca, zatrymaŭ na chvilinu jejnuju ruku i spytaŭ: — Dyk i ty mnie daravała?

— My chryscijanie, nam nie možna nasić u sercy hnievu.

— Lihija, — skazaŭ tady, — kim by ni byŭ tvoj Boh, sto vałoŭ u jahony honar achviaruju dla taho tolki, što Jon tvoj.

A jana papraviła jaho: — Addasi jamu honar u sercy, kali jaho palubiš.

— Dziela taho tolki, što Jon tvoj… — paŭtaryŭ słabiejšym hołasam Vinić.

I prymknuŭ pavieki, bo znoŭ apanavała jaho asłablennie. Lihija adyjšłasia, ale praz momant viarnułasia i, prystupiŭšysia blizka, nachiliłasia nad im, kab pierakanacca, ci spić. Vinić adčuŭ jejnuju blizkasć i, raspluščyŭšy vočy, usmichnuŭsia, a jana pałažyła lahieńka na ich ruku, jak by maniłasia schilić jaho da snu. Tady aharnuła jaho bolšaja raskoša, ale adnačasna pačuŭsia bolš chvorym. I tak było sapraŭdy. Noč užo była ŭpoŭni, a razam z joju pryjšła j macniejšaja haračka.

Z henaj pryčyny nie moh zasnuć i vadziŭ za Lihijaju vačyma, dzie tolki jana paviarnułasia. Čas ad času zapadaŭ u niejkuju niemarasć, u katoraj čuŭ i bačyŭ usio navokał, ale miašałasia ŭ joj rečajisnasć z sonnymi marami. Mrojiłasia jamu, naprykład, byccam stajić na niejkim apusciełym mahilniku sviatynia, by vieža, jakoj Lihija josć sviatarkaj. Jon nie spuščaŭ z jaje vačej, bačyŭ jaje z lutniaju ŭ ruce, usiu ŭ sviatle, padobnuju da tych uschodnich sviatarak, što piajali načny himn na słavu miesiaca. Jon sam padymaŭsia z vialikaju natuhaju pa krutych schodach, kab złavić jaje, za im poŭz Chiłon, zvoniačy zubami sopałachu i dakarajučy: «Nie rabi hetaha, spadaru, bo heta sviatarka, za jakuju Jon pomscicca…» Vinić nie viedaŭ, chto byŭ toj Jon, nie razumieŭ, što jdzie rabić sviatakradstva, dyk strašenna bajaŭsia, ale jak dajšoŭ da balustrady na ščycie viežy, pry Lihiji nahła zjaviŭsia Apostał srebnabarody j skazaŭ: «Nie padymaj na jaje ruki, bo jana maja». Jak heta skazaŭ, pajšli razam z joju miesiačnym sviatazarnym šlacham, by darohaju da nieba, a jon pačaŭ prasić, kab i jaho ŭziali z saboju. Hetta pračnuŭsia, acvierazieŭ i pačaŭ hladzieć. Vohnišča na vysokim čaranie tliłasia słabiej, ale krychu jašče asviatlała prysutnych, jakija siadzieli pry ahni, hrejučysia, bo noč była siadravaja, a chata davoli chałodnaja. Vinić bačyŭ, jak ziachali paraju. Usiaredzinie siadzieŭ Apostał, pry kaleniach jahonych na nizkim usłončyku Lihija, dalej Hłaŭk, Myryjam, Krysp, a z kraju — z adnaho boku Ursus, z druhoha Nazarka, Myryjamin syn, pryhožy padletak z daŭhimi čornymi vałasami, spadajučymi jamu až na plečy.

Lihija słuchała, hledziačy na Apostała, dyj usie byli nachileny da jaho, a jon niešta havaryŭ. Vinić tryvožna ŭhladaŭsia. Pryjšło na dumku, što ŭ haračcy adčuvaŭ praŭdu, što toj stary prybyš z dalokich staron sapraŭdy zabiraje jamu Lihiju i viadzie ŭ niaznanuju darohu. Byŭ peŭny, što starac tałkuje ab im, moža daradžvaje, jak jaho z joju razłučyć, bo zdavałasia Viniciju niepraŭdapadobnaju rečču, kab chto ŭ henaj chvilinie ab čym inšym moh havaryć, dyk, natužyŭšy ŭsiu prytomnasć, pačaŭ prysłuchoŭvacca hutarcy Piatra.

Ale abmyliŭsia, bo Apostał havaryŭ znoŭ ab Chryscie.

— Jany tolki hetym imiem žyvuć! — padumaŭ sabie Vinić.

Stary muž raskazvaŭ ab pajmanni Chrysta: — Pryjšła rota j Kajfašavy słuhi, kab Jaho spajmaci. Zbaŭca spytaŭ ich, kaho šukajuć, adkazali: «Jezusa Nazarenskaha!» A jak skazaŭ im: «Ja Jezus!» — papadali na ziamlu, nie smiejučy padniać na Jaho ruki, i až tolki pasla paŭtornaha pytannia schapili Jaho.

Tut Apostał pierapyniŭsia i, vyciahnuŭšy da ahniu ruki, skazaŭ: — Była siadravaja noč, jak siannia, ale zakipieła ŭva mnie kroŭ, vychapiŭ ja mieč na abaronu i adsiek vucha słuzie archisviatara. I byŭ by ja baraniŭ jaho bolš, čym žyccio svajo, kab nie suniaŭ mianie: «Ułažy, — kaža, — mieč tvoj u pochvu. Jak ža čary, jakuju daŭ mnie Ajciec, nie picimu?..» Tady spajmali j zviazali Jaho… Heta skazaŭšy, zakryŭ dałoniami tvar i zmoŭk, chacieŭ, bač, pierad dalejšym apaviadanniem pakanać nataŭp uspaminaŭ. Ursus, nie mohučy vytrymać, sarvaŭsia, papraviŭ na prypiaku kačarhoju ahoń, až iskry sypnuli załatym daždžom, i połymia streliła žyviej, pa čym, sieŭšy, adazvaŭsia: — Što było b užo, toje było b — ech!..

Ale nahła chapiŭsia za jazyk, bo Lihija pakazała palec na vusnach. Sop tolki, by kavaloŭ miech, vidać było buru ŭ jahonaj dušy, bo choć zaŭsiody hatovy byŭ całavać stopy Apostała, adyž taho adnaho prastupku ŭ dušy nie moh stravić: nu chaj by chto tak ot pry im padniaŭ ruku na Spasa, chaj by jon byŭ z im taje nočy, oj palacieła b pierje i z vajaroŭ, i z Kajfašavych pasłušnikaŭ! I až slozy nakacilisia na vačach i z žalu, i z dušeŭnaje kałamiesicy, bo z adnaho boku, — dumaje, — nie tolki sam baraniŭ by Zbaŭcu, ale šče sklikaŭ by lihaŭ jamu na pomač, chvataŭ, małajcoŭ; a z druhoha — što, kali b heta zrabiŭ, akazaŭ by niepasłuchmianasć Zbaŭcy i pieraškodziŭ by adkuplenniu svietu.

Tamu nie moh ad sloz paŭstrymacca.

Pa chvilinie Piotr, adkryŭšy tvar, pačaŭ raskazvać dalej, ale Vinicija znoŭ apanavaŭ haračkavy vobmarak. Usio, što ciapier čuŭ, pamiašałasia jamu z tym, što havaryŭ Apostał papiaredniaje nočy ŭ Ostryjanumie, jak Chrystus zjaviŭsia na bierazie Tyberyjskaha voziera. Voś ža bačyŭ byccam šyroka razlituju vadzianuju roŭniu, na joj rybackuju łodku, a ŭ łodcy Piatra j Lihiju. Jon sam płyŭ za imi z usich sił, ale bol u złamanaj ruce pieraškadžaŭ jamu ich dasiahnuć. Bura pačała bić jamu chvalaju ŭ vočy, i pačaŭ tanuć, kličučy ratunku. Tady Lihija ŭklenčyła pierad Apostałam, a jon zaviarnuŭ łodku j vyciahnuŭ da jaho viasło, pry dapamozie jakoha vydabyŭsia ŭ łodku i ŭpaŭ na jejnaje dno. Pasla jamu zdałosia, byccam, padniaŭšysia, bačyć mnoha ludziej płyvučych za łodkaju. Chvali nakryvali pienaju ichnija hałovy; niekatorych adno ŭžo tolki ruki byli vidać z vady, ale Piotr raz za razam ratavaŭ tonučych i zabiraŭ ich u svaju łodku, jakaja pašyrałasia, bolšała, jak by cudam. Chutka napaŭniała jaje vialikaja tałaka ludziej, padobnaja jak u Ostryjanumie, a pasla jašče bolšaja. Vinić dziviŭsia, jak jana mahła ŭ joj stoŭpicca, i braŭ jaho strach, što pojduć na dno. Ale Lihija supakojvała jaho, pakazvajučy niejkaje sviatło na dalokim bierazie, da katoraha płyli. Tut Vinicijevy mary znoŭ pamiašalisia z tym, što kazaŭ Apostał u Ostryjanumie ab zjavie Chrysta nad vozieram. Ciapier oś vyrazna bačyŭ u tym uzbiarežnym sviatle niejkuju postać, da jakoje Piotr skiroŭvaŭ łodku. I čym bolej da jaje nabližaŭsia, tym nadvorje rabiłasia cišejšym, vodnaja pavierchnia hładziejšaj, a sviatło jasniejšym. Hramada pačała piajać miłahučny himn, pavietra załunała pacham nardu, vada jhrała viasiołkaju, kazaŭ by z dna prahladali ružy dy lileji, a ŭrešcie łodka cicha nosam šurchnuła ŭ bierahavy piasok. Tahdy Lihija ŭziała jaho za ruku i prahavaryła: «Chadzi, zaviadu ciabie!» I paviała jaho ŭ jasnahlad.

Vinić znoŭ pračnuŭsia, ale mary nie adrazu razyjšlisia, i nie adrazu pryjšło pačuccio realnasci. Praz chvilinu mrojiłasia jamu jašče, što jon nad vozieram siarod nataŭpu, dzie, sam nie viedaje čamu, šukaje Piatronija j dzivicca, što nie moža jaho znajsci. Žyvy vodblisk ad kaminku, pry jakim nikoha ŭžo nie było, acviareziŭ jaho, adnak, zusim. Aliŭnyja karčy laniva tlilisia pad ružovym pryskam, ale zatoje ščepy piniji, niajnačaj sviežapadkinutyja, stralali jasnym połymiem, i ŭ hetym blasku Vinić dahledzieŭ Lihiju, siadziačuju la łožka. Prysutnasć jejnaja rasčuliła jaho da hłybini dušy. To ž minułuju noč była ŭ Ostryjanumie, a ceły dzień uvichałasia kala pieraviazki, i ciapier, bačyš, kali ŭsie pajšli spać, jana adna nie adstupała ad łoža. Lohka było zdahadacca, što była zniamožanaj, bo siadzieła biez ruchu z zapluščanymi vačyma. Vinić nie viedaŭ, ci spić, ci zadumałasia. Vyvučaŭ jejny profil, spuščanyja viejki, ruki, złožanyja na kaleniach, i ŭ jahonaj pahanskaj ujavie z ciažkasciu pačało vysnoŭvacca paniaccie, što vobak nahaje, samapeŭnaje j samahordaje hreckaje j rymskaje krasy josć na sviecie inšaja, novaja, biezzahanna čystaja, u jakoj žyvie duša.

Niemahčyma jamu było nazvać jaje chryscijanskaju, dumajučy, adnak, ab Lihiji, nie moh jaje ŭjavić apryčona ad navuki, jakuju vyznavała. Razumieŭ navat, što kali ŭsie inšyja palahli spać, a Lihija adna, jana, katoruju kryŭdziŭ, siadzieła nad im, dyk mienavita tamu, što hetaja navuka tak vučyć. Dumka henaja, choć prajmajučaja jaho podzivam da navuki, była, praŭdu skazać, jamu i prykraj.

Chacieŭ by, kab Lihija rabiła heta bolš z lubovi da jaho, da jahonaj uradlivasci, tvaru, vačej, statnaj fihury, adnym słovam — z tych usich pryčyn, z jakich nie raz abnimali jaho sniežnyja ručańki hrečanak i rymlanak.

Nahła, adnak, ujaviŭ, što kab jana była takoju, jak inšyja žančyny, dyk jamu b užo čahoś u joj nie chapała. Tady sumieŭsia i sam nie viedaŭ, što z im dziejecca, bo skiemiŭ, što i ŭ im rodziacca niejkija novyja pačucci dy novyja ŭpadoby, niasvomyja svietu, u jakim dahetul žyŭ.

Tym časam jana raspluščyła vočy i, bačačy, što Vinić na jaje hladzić, zbližyłasia da jaho z słovami: — Ja pry tabie.

A jon joj: — Bačyŭ ja ŭ snie tvaju dušu.

XXVI

Nazaŭtra pračnuŭsia asłablenym, ale z hałavoju chałodnaju i biez harački. Zdavałasia jamu, byccam prabudziŭ jaho šept hutarki, ale jak raspluščyŭ vočy, nikoha nie bačyŭ pierad saboju, Lihiji nie było pry im, tolki Ursus, nahnuŭšysia nad kaminkam, razhrabaŭ popieł, šukaŭ žaru i, znajšoŭšy, pačaŭ razdźmuchvać jaho tak, jak by rabiŭ heta nie vusnami, a kavalovym miachom. Vinić, prypomniŭšy sabie, što čałaviek heny zadaviŭučora Kratona, z cikavasciu cyrkovaha smakuna pryhladaŭsia mahutnym plačam, moŭ cykłopavym, i padobnym da kalumnaŭ sciohnam.

— Dziakuju Merkuramu, što nie skruciŭ karku, — padumaŭ u dušy. — Na Pałuksa! Kali ŭsie lihi da jaho padobnyja, dunajskija lehijony miecimuć z imi kaliś ciažkuju rabotu!

A ŭhołas adazvaŭsia: — Ej, niavolnik!

Ursus vychiliŭ hołaŭ z komina i, uchmylnuŭšysia pryjazna, skazaŭ: — Daj Boh dobry dzień, spadaru, dy dobraje zdaroŭječka, ale ja čałaviek volny, a nia josć niavolnik.

Viniciju, jaki mieŭ achvotu raspytać Ursusa pra rodny kraj lihaŭ, słovy henyja zrabili peŭnuju pryjemnasć, bo hutarka z čałaviekam volnym, choć by i prostym, bolš dahadžała jahonaj rymskaj patrycyjanskaj samahodnasci, čym hutarka z niavolnikam, jakoha ani prava, ani zvyčaj nie pryznavali za čałavieka.

— Dyk ty nie Aŭlusaŭ? — spytaŭ.

— Nie, spadaru, ja słužu Kalinie, jak maci jejnaj słužyŭ, ale pa svajoj achvocie.

Dy znoŭ schavaŭ hołaŭ u pielusci, kab padźmuchać vuhli, da jakich padkinuŭ draviec, pasla vychiliŭsia j kaža: — U nas niama niavolnikaŭ.

Ale Vinić spytaŭ: — Dzie Lihija?

— Tolki što adyjšła, ale ja varycimu tabie sniedannie, spadaru. Siadzieła nad taboju ŭsiu noč.

— Čamu ž ty jaje nie vyručyŭ?

— Kali ž sama chacieła, maja sprava słuchać.

Tut vočy jahonyja nachmurylisia, i praz momant dadaŭ: — Kab jaje nie słuchaŭ, dyk ty, spadaru, užo nie žyŭ by.

— Niaŭžo kaješsia, što nie zabiŭ mianie?

— Nie, spadaru! Chrystus zabaraniaje zabojstva.

— A Atacyn? A Kraton?

— Nielha było jnakš, — marmytnuŭ Ursus.

I pačaŭ pryhladacca svajim rukam jak by z žalem, bo jany, vidać, zastalisia pahanskimi, choć duša pryniała chrost.

Potym pastaviŭ na čaranie harnušak i, prykuliŭšysia pierad kominam, ustaviŭ zadumiennyja vočy ŭ ahoń.

— Heta tvaja vina, spadaru, — kaža ŭrešcie. — Našto było padymać ruku na karaleŭskuju dačku?

U Viniciju spieršku zakipieła hodnasć, bo jak prastak i barbar smieje nie tolki tak zviartacca da jaho, ale jšče j dakarać jamu. Da tych usich apošnich niezvyčajnasciaŭ i niepraŭdapadobnasciaŭ maješ tabie jašče j heta. Ale, budučy słabym i nie majučy pad rukoju svajich niavolnikaŭ, ustrymaŭsia, bo achvota vydabyć viestki z žyccia Lihiji pieramahła.

Dyk, supakojiŭšysia, pačaŭ vypytvać pra vajnu lihaŭ z Vanijem i svevami. Ursus achvotna raskazvaŭ, ale mała bolš viedaŭ ab hetym, jak Aŭł Płaŭt, ad jakoha ŭžo pra henuju vajnu Vinić čuŭ. Ursus nie byŭ u bitvie, bo musiŭ isci z zakładnicami ŭ niavolu Atelija Histera. Viedaŭ tolki, što lihi zbili svevaŭ i jazyhaŭ, ale vajavoda, ichni kniaź, byŭ zabity. Niezabaŭna pasla taho semnony padpalili im lasy na hranicy.

Lihi lotam viarnulisia, kab pomscić kryŭdu, a zakładnicy zastalisia ŭ Atelija, jaki spačatku zahadaŭ hanaravać ich jak kniahini. Pazniej maci Lihiji pamierła. Rymski vajavoda nie viedaŭ, što rabić z jejnaj dačkoju. Ursus maniŭsia viartacca z joju na baćkaŭščynu, ale bajaŭsia ŭ darozie dzikich zviaroŭ i plamionaŭ; tamu, jak tolki pryjšła viestka, što niejkaje pasolstva josć u Pamponija, jakoje sulić dapamohu suprać markomanaŭ, Hister adasłaŭ ich da Pamponiji. Prybyŭšy da jaho, daviedalisia adnak, što nijakaha pasolstva nie było, i takim čynam dastalisia z Pamponijem u Rym, dzie pasla tryŭmfalnych ceremonijaŭ addaŭ jon dziaŭčynku Pamponiji Hrecynie.

Vinić, choć nie było ničoha novaha ŭ hetym apaviadanni, słuchaŭ z pryjemnasciu, niazmiernuju bo jahonuju hordasć plamiennuju hładziła toje, što navočny sviedak scviardžaŭ karaleŭskaje pachodžannie Lihiji. Jak dačka kniazioŭskaja, jana ž mahła b u sviecie cezara zaniać stanovišča, roŭnaje dočkam najpieršych rodaŭ, tym bolš, što narod jejny nikoli nie vajavaŭ z Rymam, a choć barbarski, moh akazacca hroznym, bo, jak sviedčyŭ Atelij Hister, mieŭ vialiki lik vajakoŭ. Ursus całkam pacviardžaŭ toje sviedčannie, na pytannie bo Vinicijeva pra lihaŭ adkazaŭ: — My siedzimo ŭ lasoch, ale ziamli ŭ nas stolki, što nichto nie viedaje, dzie kaniec puščy, i narodu ŭ joj šmat. Josć taksama i harady draŭlanyja ŭ lasoch, u jakich josć poŭny dastatak, bo što semny, markomany, vandały i kvady narabujuć pa sviecie, dyk my im adbirajem. Jany nie smiejuć suprać nas vystupać, tolki jak byvajuć viatry, palać nam lasy. I nie bajimosia ni ich, ni rymskaha cezara.

— Bahi dali rymlanam vierchavodstva nad usioj ziamloju, — adazvaŭsia surova Vinić.

— Bahi — heta niačystyja siły, — adkazaŭ scipła Ursus, — a dzie niama rymlan, tam niama i vierchavodstva.

Tut papraviŭ ahoń i havaryŭ dalej jak by da samoha siabie: — Jak Kalinu cezar zabraŭ i pryjšła mnie dumka, što moža tam jaje spatkać kryŭda, dyk ja chacieŭ isci daloka tudy ŭ rodnyja puščy i pryviesci lihaŭ na dapamohu kniazioŭnie. I lihi rušyli b da Dunaju, bo heta narod dobry, choć pahanski.

Ot! Zanios by im «Dobruju Navinu». Ale ja i tak, jak Kalina vierniecca da Pamponiji, pakłaniusia joj, kab dazvoliła mnie jsci da ich, bo Chrystus na sviet naradziŭsia, a jany, niebaraki, ab Im nat nie čuli… Viedaŭ Jon lepš za mianie, dzie naradzicca, ale, kab u nas u puščy pryjšoŭ na sviet, napeŭna b Jaho nie zamučyli, tolki hadavali b Dziciatka i dbali b, kab zaŭsiody mieŭ dastatak i zviaryny, i hryboŭ, i burštynu. A što adabrali b ad svevaŭ ci markomanaŭ, toje addali b Jamu.

Heta havoračy, prystaviŭ na ahoń pasudzinu z poliŭkaju dla Vinicija i zamoŭk. Jahonaja dumka błukałasia, mabyć, praz niejki čas pa lihijskich puščach, až jak pačało kipieć u haršku, vyliŭ z jaho stravu ŭ misku i, astudziŭšy, zviarnuŭsia: — Hłaŭk rajić, spadaru, kab jak najmienš varušyŭ navat zdarovaju rukoju, dyk Kalina zahadała mnie karmić ciabie.

Lihija zahadała! Na heta nie było adkazu. Viniciju nie pryjšło nat u hołaŭ supraciŭlacca jejnaj voli, by dačce cezara ci bahini, dyk nie adkazaŭ ani słova. Ursus, sieŭšy la łožka, pačaŭ čerpać poliŭku z miski małym kubkam i padnosić jamu da vusnaŭ. Rabiŭ heta tak rupiasna, z takoju dobraju ŭsmieškaju ŭ vačach, što Vinić i sam sabie nie vieryŭ, kab heta moh być toj samy strašenny tytan, jaki ŭčora, zdušyŭšy Kratona, kinuŭsia na jaho samoha, jak bura, i rastarmašyŭ by jaho, kab nie litasć Lihiji. Maładomu patrycyju pieršy raz u žycci pryjšła ŭ hołaŭ dumka, što moža dziejecca ŭ sercy prastaka, słuhi i barbara.

Ursus akazaŭsia niańkaju vielmi niazručnaju. Kubak zusim hinuŭ u jahonych hierkulesavych palcach, tak što nielha było Viniciju da jaho datknucca vusnami. Pasla niekalkich niaŭdałych sprobaŭ vialihur nadta zakłapaciŭsia dyj kaža: — Ej, lahčej zubra vyviesci z ostupu… Vinicija rassmiašyła niaŭdača liha, ale bolš zacikaviła hadka pra zubra.

Bačyŭ jon u cyrkach strašennyja «ury», dastaŭlanyja z paŭnočnych puščaŭ, na jakich najadvažniejšyja biestyjaryi palavali z tryvohaj i jakija adnym słanam sastupali pa vieličyni j mocy.

— Niaŭžo sprabavaŭ ty brać takija biestyi za rohi? — spytaŭ z vyhladam zdziŭlennia.

— Pakul nie minuła mnie dvaccaci zimaŭ, dyk bajaŭsia, — adkazaŭ Ursus, — ale potym byvała!

I začaŭ znoŭ karmić Vinicija jašče bolš niazručna, jak pierad tym.

— Mušu paprasić Myryjam abo Nazarki, — skazaŭ.

Ale na ščascie biełaja hałovańka Lihiji vychiliłasia z-za zasłony.

— Zaraz dapamahu, — kaža.

I vyjšła z kubikuluma, dzie, vidać, rychtavałasia da snu, bo była apranuta tolki ŭ abcisnutuju tuniku, zvanuju ŭ staradaŭnasci «kapityjum», zakryvajučuju ščylna hrudzi, i vałasy mieła raspuščanyja. Vinicij, u jakim žyviej zaskakała serca, pačaŭ joj dakarać, što dahetul nie spić, a jana viesieła adkazvaje: — Ja chacieła ŭžo kłascisia, ale pierš vyruču Ursusa.

I, uziaŭšy kubak, sieła na kraji łožka dy pačała karmić Vinicija, supakoranaha adnačasna j ščaslivaha, kali nachilałasia da jaho, biła na jaho ciapło jejnaha cieła, i razhornienyja kosyńki spłyvali jamu na hrudzi, až jon zbialeŭ ad uražannia, ale ŭ mutni i paryvie žady adčuvaŭ adnačasna, što heta nadusio jamu daražejšaja i vialbiejšaja hałovańka, pierad jakoju ŭvieś sviet — ničym. Daŭniej pažadaŭ jaje, ciapier pačynaŭ kachać poŭnymi hrudźmi. Daŭniej jak naahuł u žycci, tak i ŭ pačucciach byŭ, jak usie tahačasnyja ludzi, slapym niaŭstupnym ehajistam, jakomu tolki pra siabie raschodziłasia, ciapier ža pačało jamu raschodzicca i pra jaje.

Pa chvilinie admoviŭsia dalej jesci i, choć prysutnasć jejnaja ŭpajała jaho raskošaj, skazaŭ: — Hodzie, idzi spać, bahińka maja.

— Nie nazyvaj mianie tak, — adkazała, — mnie hetaha nie hadzicca słuchać.

I ŭsmichałasia da jaho, kažučy, što son ad jaje ŭciok, što nie čuje zniamohi, što nie pojdzie spać, pakul nie pryjdzie Hłaŭk. Jon słuchaŭ jejnych słoŭ, by muzyki, i serca nabryniała štoraz bolšym rasčulenniem, štoraz bolšym zachaplenniem, štoraz bolšaju ŭdziačnasciu, a dumka niepakojiłasia, jak by joj tuju ŭdziačnasć akazać.

— Lihijka, — adazvaŭsia pasla karotkaha maŭčannia, — ja ŭpiarod ciabie nie viedaŭ. Ale ciapieraka viedaju, što maniŭsia dajsci da ciabie błudnaju darohaju, voś ža kažu tabie: viarnisia da Pamponiji Hrecyny i budź peŭnaj, što adciapier nichto na ciabie ruki nie padymie.

Tvar jejny nahła pasmutnieŭ.

— Była b ja ščaslivaju, — adkazała, — kab choć zdalok z joju mahła pabačycca, ale viarnucca da jaje ŭžo nie mahu.

— Čamu? — spytaŭ zdziŭleny Vinić.

— My, chryscijanie, viedajem praz Akte, što dziejecca na Pałatynie. Niaŭžo ty nie čuŭ: cezar chutka pasla majich uciokaŭ, a pierad vyjezdam u Nieapal, zaklikaŭ Aŭła i Pamponiju — i, dumajučy, što jany mnie dapamahli, pahražaŭ im hnievam. Na ščascie, Aŭł moh jamu adkazać: «Viedaješ, dominie, što nikoli łharstva nie vychodziła z majich vusnaŭ; voś ža klanusia pierad taboju, što my ŭciakać joj nie dapamahali i što tak roŭna, jak ty, nie viedajem, što z joju stałasia». I cezar pavieryŭ, a pasla zabyŭsia — a ja nikoli nie pisała, nie prasiła radaŭ starejšych, dzie ja, kab jany zaŭsiody smieła mahli prysiahnuć, što ničoha pra mianie nie viedajuć. Ty, moža, hetaha nie zrazumieješ, Vinicijka, ale nam łhać nie možna, nat choć by raschodziłasia nam pra abaronu žyccia. Takaja naša navuka, da jakoj žadajem prynaravić našaje serca. Dyk nie bačyła ja Pamponiji ad taho času, kali razvitałasia z jejnym domam, a da jaje čas ad času dachodziła słabieńkaje recha, što ja žyvu pad dobraj apiekaj.

Tut uzmahłasia ŭ joj tuha, bo na vačach zjavilisia slozy, ale chutka supakojiłasia i skazała: — Viedaju, što i Pamponija tužyć pa mnie, dy, adnak, majem paciechi, jakich nie majuć inšyja.

— Tak, — adkazaŭ Vinić, — vašaju paciechaj — Chrystus, ale ja hetaha nie ciamlu.

— Hladzi na nas: niama dla nas razłuki, niama bolu j ciarpienniaŭ, a kali j pryjduć, dyk zmianiajucca ŭ radasć. I smierć samaja, jakaja dla vas josć čornym kancom žyccia, dla nas josć tolki pačatkam jahonym i pieramienaj horšaha ščascia na lepšaje, mienš spakojnaha na spakajniejšaje i viečnaje.

Padumaj, što heta musić być za navuka, kali nakazvaje nam miłasernasć nat i adnosna niepryjacielaŭ, zabaraniaje machlarstva, ačyščaje našy dušy ad złosci i abiacaje pa smierci ščascie biazmiežnaje.

— Čuŭ ja heta ŭ Ostryjanumie i bačyŭ, jak vy pastupali sa mnoju dy z Chiłonam, i kali pryhadaŭ pra heta, dyk zdajecca ŭsio mnie, što heta son, što ni vačam, ni vušam byccam nie pavinien ja vieryć. Ale ty mnie adkažy na inšaje pytannie: ci ty ščaslivaja?

— Tak! — adkazała Lihija. — Vyznajučy Chrysta, ja nie mahu być nieščaslivaj.

Vinić hlanuŭ na jaje tak, jak by toje, što kazała, całkam pieravyšała mieru ludskoha tołku.

— I nie chacieła b viarnucca da Pamponiji?

— Chacieła b cełaju dušoju i viarnusia, kali takaja budzie Boskaja vola.

— Dyk jašče raz kažu tabie: viarnisia, a ja prysiahnu tabie na maje lary, što nie padymu na ciabie ruki.

Lihija zadumałasia na chvilinu, pasla adkazała: — Nie. Nie mahu majich blizkich vystaŭlać na niebiaspieku. Cezar nie lubić rodu Płaŭtaŭ. Kali b viarnułasia — dyk ty ž viedaješ, jak praz niavolnikaŭ razychodzicca kožnaja viestka pa ŭsim Rymie — dyk i majo viartannie stałasia b viedamym u horadzie, i Neron daviedaŭsia b ab im ad svajich niavolnikaŭ napeŭna. Tahdy skaraŭ by Aŭłaŭ abo adabraŭ by mianie znoŭ.

— Tak, — pacvierdziŭ, chmuračy brovy, Vinić, — heta mahło b stacca. Zrabiŭ by heta choć by j dziela taho tolki, kab pakazać, što jahonaja vola musić być zaspakojena. Praŭda, chiba tolki zabyŭ pra ciabie abo nie chacieŭ pamiatać, dumajučy, što nie jamu, ale mnie stałasia kryŭda. Ale moža… zabraŭšy ciabie ŭ Aŭłaŭ… addaŭ by mnie, a ja addaŭ by ciabie Pamponiji.

Na heta stavić jana nastupnaje sumnaje pytannie: — Vinić, ci ty chacieŭ by znoŭ mianie bačyć na Pałatynie?

Jon zacisnuŭ zuby j adkazaŭ: — Nie. Praŭdu kažaš. Havaryŭ, jak durny! Nie!

I nahła ŭbačyŭ pierad saboju jak by biazdonnie. Byŭ patrycyjem, byŭ vajskovym trybunam, byŭ čałaviekam mahutnym, ale nad usimi hetaha svietu stajaŭ adnak ža šaleniec, lichich prymchaŭ jakoha nikoli nie možna było pradbačyć. Nie ahladacca dy nie bajacca jaho mahli tolki takija ludzi, jak chryscijanie, dla jakich ceły hety sviet, jahonyja razłuki, ciarpienni dy smierć samaja była ničym. Usie inšyja musili dryžać pierad im. Žudasć časinaŭ, u jakich žyli, ujaviłasia Viniciju ŭ cełaj svajoj ahidzie. Nie moh oś addać Lihiji Aŭłam z tryvohi, kab złydzień-ahidnik nie prypomniŭ sabie jaje dy nie abiarnuŭ na jaje svajho hnievu. Z taje ž pryčyny, kab za žonku ŭziaŭ jaje sabie, moh by natravić jaho na jaje, na siabie i na Aŭłaŭ. Chviliny lutaha humaru było davoli, kab zhubić. Vinić pieršy raz u žycci ŭjaviŭ, što abo sviet musić pierajnačycca, abo žyccio staniecca niemahčymym. Zrazumieŭ taksama toje, što ŭ takich časinach adny tolki chryscijanie mahli być ščaslivymi.

Ale pieradusim razabraŭ jaho žal, bo zrazumieŭ toje, što jon sam tak pabłytaŭ žyccio i sabie i Lihiji, što z henaje błytaniny nielha było vyjsci. I pad uražanniem taho žalu pačaŭ havaryć: — Ci viedaješ, što ty ščasliviejšaja za mianie? Ty ŭ biednacie i ŭ henaj adnoj chacie siarod prostych ludziej maješ svaju navuku j svajho Chrysta, a ja maju tolki ciabie, i jak ty addaliłasia, ja byŭ jak žabrak, što nie maje ni chaty, ni chleba. Ty daražejšaja mnie za ŭvieś sviet. Ja šukaŭ ciabie, bo nie moh biez ciabie žyć. Nie chacieŭ ni bankietaŭ, ni snu. Kab nie nadzieja, što ciabie znajdu, kinuŭsia b na mieč. Ale bajusia smierci, bo nie moh by na ciabie hladzieć. Kažu tabie ščyruju praŭdu, što nie zdaleju biez ciabie žyć i dahetul žyŭ ja tolki nadziejaj, što ciabie znajdu i ŭhledžu. Ci pamiataješ ty našyja hutarki ŭ Aŭłaŭ? Raz nakresliła ty mnie na piasku rybu, a ja nie ciamiŭ, što heta značyć. Pamiataješ, jak hulali my ŭ špurlaka? Užo tady dla mianie ty była milej, čym žyccio, dyj ty pačynała zdahadvacca, što kachaŭ ciabie. Nadyjšoŭ Aŭł, nastrašyŭ nas Libitynaj i pierarvaŭ nam hutarku. Pamponija skazała Piatroniju pry razvitanni, što Boh josć adzin usiomahutny j miłaserny, ale nam i ŭ hołaŭ nie pryjšło, što vašym Boham josć Chrystus. Chaj Jon addajeć mnie ciabie, a palublu Jaho, choć jon mnie vydajecca Boham niavolnikaŭ, čužyncaŭ i biazdolnych. Ty siadziš pry mnie j dumaješ tolki ab im. Dumaj i pra mianie, bo inakš znienavidžu Jaho. Dla mianie bostvam tolki adna ty. Bahasłaŭlony baćka tvoj i maci, bahasłaŭlonaja ziamlica, što zradziła ciabie! Ot, abniaŭ by, zdecca, tvaje nohi j maliŭsia b da ciabie, tabie šanavannie addavaŭ by, tabie achviary, tabie pakłony — ty trojčy boskaja!!!

Ty nie viedaješ, ty nie možaš viedać, jak ja kachaju ciabie… Tak havoračy, pravioŭ rukoju pa zbialełym tvary i prymknuŭ vočy. Natura jahonaja nie viedała pierapony nikoli jak u hnievie, hetak i ŭ kachanni. Havaryŭ z uzdymam ducha, jak čałaviek, jaki pierastaŭ dy nie žadaje ahladacca na mieru ni ŭ słovach, ni ŭ vialičanni. Havaryŭ z hłybini dušy j serca. Značna było, što bol, zachaplennie, žada i šanavannie, nahramadziŭšysia ŭ jahonych hrudziach, buchnuli ŭrešcie niepaŭstrymanaju rakoju słoŭ. Słovy jahonyja vydavalisia Lihiji bluznierstvam, a adnak serca jejnaje zaskakała tak mocna, jak by maniłasia razarvać sciskajučuju hrudzi tuniku. Nie ŭ zmozie była pieramahčy litasć nad jahonymi pakutami. Rasčulała jaje pašanota, z jakoju da jaje zviartaŭsia. Pačuvałasia kachanaju dy abažanaju biazmiežna, čuła, što hety niaŭstuplivy dy niebiaspiečny čałaviek addany ciapier joj dušoj i ciełam, jak niavolnik, i henaje pačuccio jahonaj pakory, a ŭłasnaje mahaty napoŭniła jaje ščasciem.

Ažyli ŭ joj uspaminy ŭ adnoj chvilinie. Heta byŭ dla jaje znoŭ toj raskošny j pryhožy, jak bažok pahanski, Vinić, jaki ŭ Aŭłaŭ abiacaŭ joj kachannie j budziŭ, by ad snu, jejnaje paŭdziciačaje tady serca; toj samy, jakoha całunki čuła jašče na vusnach i z abdymkaŭ jakoha vyrvaŭ jaje na Pałatynie Ursus, nibyta z vohnišča vychapiŭ. Ale ciapier jon, hetki mužny, zachopleny, z bolem na svajim arlinym blednym tvary, z razmolenymi vačyma, paranieny, złamany kachanniem, poŭny abahaŭlannia j pakory, vydavaŭsia joj takim, jakim žadała jaho mieć tahdy i jakoha mahła b u toj čas pakachać usioju dušoju, — jon byŭ dla jaje daražejšym, čym kali-niebudź dahetul.

I naraz sciamiła, što moža nadyjsci časina, u jakoj jahonaje kachannie ahornie j jaje, by vichar, a pačuŭšy heta, pieražyvała takoje samaje ŭražannie, jakoje pierad chvilinaj pieražyvaŭ jon: mienavita, što stajić nad biazdonnaju propasciu.

Ci ž na heta jana kinuła dom Aŭłaŭ? Ci ž na toje ŭciakała z bankietu? Chavałasia stolki času pa haradskich norach? Kim byŭ toj Vinicij? Aŭhustyjanin, rycar i dvaranin Nerona! Adyž udzielničaŭ u jahonym raspusnym bujanstvie j šalenstvie, sviedčyć ab hetym toj bankiet, ab jakim Lihija nie mahła zabycca; adyž učaščaŭ z inšymi da sviatyniaŭ i składaŭ achviary niačystym bahom, jakim mo j nie vieryŭ, ale addavaŭ šanavannie aficyjna. To ž łaviŭ jaje na toje, kab zrabić z jaje svaju niavolnicu j kachanku, dy ŭpravić jaje ŭ toj strašny sviet zbytkaŭ, raskošy, błudu j biessaromnasci, kličučych Božaje pomsty. Vyhladaŭ, praŭda, inšym, ale ž niadaŭna pryznavaŭsia z pahrozaj: kali dalej bolš budzie dumać ab Chryscie, čym ab im, dyk znienavidzić Jaho. Lihiji zdałosia, što samaja dumka tolki ab inšaj lubovi, čym da Chrysta, užo josć hrachom suprać Jaho i suprać navuki, dyk sciamiŭšy, što na dnie dušy jejnaje mohuć abudzicca inšyja pačucci j žadanni, pačała tryvožycca ab svajoj budučyni dy sercy.

Na hetuju časinu nutranoha zmahannia akurat padaspieŭ Hłaŭk, jaki pryjšoŭ ahledzieć chvoraha. Na tvary Vinicija zajhrała niezadavalniennie. Zły byŭ, što pierarvaŭ jamu hutarku z Lihijaj, i, jak Hłaŭk pačaŭ pytacca, adkazvaŭ ledź nie z pahardaj. Praŭda, krychu sunimaŭ siabie, ale Lihija pierakanałasia, što navuka z Ostryjanuma nie dziejničała na jahonuju niaŭžytuju naturu. Zmianiŭsia tolki dla jaje, a ŭ astatnim zastałosia ŭ hrudziach toje ž daŭniaje, surovaje i siabielubnaje, sapraŭdy rymskaje, voŭčaje serca, nie zdolnaje nie tolki da adčuccia sałodkaje chryscijanskaje navuki, ale nat i ŭdziačnasci.

Adyjšła niespakojnaja i poŭnaja dumak. Kaliś u malitvie achviaravała Chrystu pahodnaje, hałubinaje serca, čystaje, by slazu. Ciapier oś pahodnasć taja pachmurnieła. Nutro kvietki pačaŭ padtočvać čarviak. Navat son pa dzvioch niedaspanych nočach nie prynios joj utulennia. Sniłasia joj, što ŭ Ostryjanumie Neron na čale karahodu aŭhustyjanaŭ, tancorak, bajanaŭ i hładyjataraŭ tałočyć uvienčanym ružami vozam hramady chryscijan, a Vinić chapaje jaje ŭpołki, uciahvaje na kvadryhu i, tulačy da hrudziej, šepča: «Chadzi da nas!»

XXVII

Ad taje pary redka pakazvałasia ŭ supolnaj kamory i redka zbližałasia. Bačyła, jak Vinić pasviŭ jaje błahalnym vokam, jak na kožnaje jejnaje słova, by na łasku, čakaŭ, jak cierpić i nie smieje skardzicca, kab nie znieachvocić jaje da siabie, jak jana adna josć dla jaho zdaroŭjem i radasciu, i tady jejnaje serca ŭzdymała litasć. Chutka zmierkavałasia taksama, što čym bolš ad jaho staronić, tym bolš robicca joj škada jaho, a praz toje samaje rodziacca ŭ joj da jaho čulejšyja pačucci. Stałasia niespakojnaj. Časami tałkavała sabie, što imienna pavinna być zaŭsiody pry im, raz dla taho, što boskaja navuka zahadvaje płacić dabrom za zło, a pa-druhoje, što, hutaračy z im, mahła b jaho da henaje navuki schilić. Ale zaraz ža sumlennie pakazvała joj, što sama siabie ašukvaje, i što ciahnie jaje da jaho nie što inšaje, tolki kachannie j krasa jahonaja. I tak žyła ŭ zaŭsiodnym nutranym zmahanni, jakoje mahutnieła z kožnym dniom. Byccam jaje aplataje sieć niejkaja, a jana, chočučy z jaje vydabycca, umotvajecca ŭ jaje štoraz horš. Musiła ŭrešcie pryznacca sama pierad saboju, što abličča jahonaje stanovicca dla jaje štoraz patrabniejšym, hołas milejšym, i što treba joj usimi siłami zmahacca z chaccioju prasiedžvannia z im. Kali zbližałasia da jaho, a jon raspramianiaŭsia, radasć zalivała i jejnaje serca. Raz niejk zaciemiła slady sloz na jahonych vačach, i pieršy raz u žycci pryjšła joj dumka: moža b ich asušyć całunkami. Pierapałochanaja henaj dumkaj, prapłakała, dakarajučy siabie, cełuju nastupnuju noč.

A jon byŭ ciarplivy tak, jak by sabie prysiahnuŭ ciarpieć. Kali byvała zajhrała ŭvačču nieciarplivasć, samavola abo hnieŭ, vomih zmahaŭ jaje, a potym hladzieŭ niespakojna na lubuju, kazaŭ by, pieraprašaŭ vačyma, a jaje heta da jaho ciahnuła jašče bolš. Nikoli nie mieła pačuccia, što josć tak mocna kachanaj, i na ŭspamin ab hetym čułasia nadta ščaslivaj, ale j vinavataj. Vinić sapraŭdy pierajnačvaŭsia. U hutarcy jahonaj z Hłaŭkam mienš było ŭžo honaru. Časta prychodziła jamu ŭ hołaŭ, što i heny biedny lekar-niavolnik, i čužaziemka, staraja Myryjam, što ab im rupiłasia, i pabožny Krysp, heta ŭsio ž taki ludzi. Sam dziviŭsia svajim dumkam — adnak ža ich mieŭ. Ursusa palubiŭ i hutaryŭ z im ciapier cełymi dniami, bo moh z im havaryć ab Lihiji, a vializman zrabiŭsia havarki i, spaŭniajučy pry chvorym prostyja pasłuhi, pačaŭ jamu taksama akazvać peŭnuju pryviazanasć. Lihija była zaŭsiody dla Vinicija istotaj inšaha hatunku, vyšejšaj u sto razoŭ za tyja, što jaje akružali, a ŭsio ž pačaŭ pryhladacca i ludziam ubohim, čaho nikoli dahetul nie rabiŭ, i pačaŭ znachodzić u ich roznyja hodnyja ŭvahi svomasci, isnavannie jakich nikoli jamu pierad hetym nie prychodziła ŭ hołaŭ.

Nazarki tolki nie moh sciarpieć, bo zdavałasia jamu, što małady chłapčuk smieje kachacca ŭ Lihiji. Doŭhi čas ustrymoŭvaŭsia, praŭda, ad vyjaŭlennia jamu niechaci, ale raz, kali chłapiec prynios dziaŭčynie dzvie pierapiołki, jakija kupiŭ za sobskija zaroblenyja hrošy, u Viniciju zahareŭsia naščadak kvirytaŭ, dla jakoha prybłuda z čužoha kraju mienš značyŭ, čym scipły čarviak. Čujučy padziaku Lihiji, strašenna zbialeŭ i, kali Nazar vyjšaŭ pa vadu dla ptušak, adazvaŭsia: — Lihija, jak ty možaš sciarpieć, kab jon tabie davaŭ padarunki? Niaŭžo ty nie viedaješ, što narod jahony hreki abzyvajuć žydoŭskimi psami?

— Nie viedaju, jak ich hreki abzyvajuć, — adkazała, — viedaju tolki, što Nazarka josć chryscijaninam i bratam majim.

Skazaŭšy heta, zirnuła na jaho z zdziŭlenniem i žalem, bo ŭžo krychu była advykła ad padobnych vybuchaŭ, a jon zacisnuŭ zuby, kab nie skazać joj, što takoha brata zahadaŭ by nasmierć zasiekčy dziahami abo sasłaŭ by jaho na viosku, kab jak kampiedytus kapaŭ ziamlu ŭ jahonych sicylijskich vinahradnikach. Ustrymaŭsia adnak, zdušyŭ u sabie hnieŭ i až pa chvilinie skazaŭ: — Vybačaj, Lihijka. Ty ž u mianie kniazioŭna i prybranaje dzicia Płaŭtaŭ!

I pieramohsia da taho, što, kali znoŭ Nazarka viarnuŭsia ŭ chatu, abiacaŭ jamu paru pavaŭ abo fłaminhaŭ, jakich mieŭ povien aharod.

Lihija zrazumieła, kolki jamu kaštavała padobnaja pieramoha siabie. I čym časciej pieramahaŭ siabie, tym bolš serca jejnaje lipła da jaho. Zasłuha jahonaja adnosna Nazarki była, adnak, mienšaj, čym spadziavałasia. Vinić moh pierad chvilinaj aburycca na jaho, ale nie moh być zajzdrosnym. Bo syn Myryjam istavietna mała bolš značyŭ u vačach jahonych, čym sabaka, dyj byŭ ža jon jašče dziciom, jakoje kali j lubiła Lihiju, dyk niasviedama i chutčej z pryviazanasci. Bolšuju baraćbu z saboju musiŭ viesci małady trybun, kali prychodziłasia paddacca, choć moŭčki, toj pačesnasci, z jakoju stavilisia prysutnyja da Chrysta j jahonaj navuki. U henaj spravie dziejalisia ŭ Viniciju rečy dziŭnyja.

Heta była, jak by sabie ni zdavałasia, navuka, jakuju ŭvieryła Lihija, dyk dziela hetaha samaha hatovy byŭ jaje pryznać. Akramia taho — čym bolš ačuńvaŭ, čym lepš pryhadvaŭ sabie ceły šerah zdarenniaŭ, jakija zbylisia ad taje načy ŭ Ostryjanumie, dy cełuju nizku paniacciaŭ, jakija napłyli ad taho času ŭ jahonuju hałavu, tym bolš zadziŭlała jaho nadludskaja siła taje navuki, jakaja pieraradžała tak hruntoŭna ludskija dušy. Razumieŭ, što josć u joj niešta niezvyčajnaje, niešta niebyvałaje da hetych por na sviecie, i ŭjaŭlaŭ sabie, što kab jana apanavała ŭvieś sviet dy kab uščapiła ŭ jaho svaju miłasć i miłasernasć, dyk chiba nastała b niejkaja epocha, prypaminajučaja tuju, kali nie Joviš, a Saturn kiravaŭ svietam, nie smieŭ taksama sumniavacca ab nadpryrodnym pachodžanni Chrysta, ani ab jahonym uvaskresienni, ani ab inšych cudach. Navočnyja sviedki zanadta byli vierahodnyja i zanadta hidzilisia łharstvam, kab možna było dapuscić, što havorać niebylicy. Dyj rymski skieptycyzm, choć dazvalaŭ sabie nie vieryć u bahoŭ, dyk usio ž taki nie adviarhaŭ cudy. Pierad Vinicijem stała niejkaja dziŭnaja zahadka, jakoje nie moh razbłytać. Z druhoha boku, adnak, usia taja navuka vydavałasia jak supiarečnaju isnujučamu žycciaparadku, tak i niemahčymaju ŭ praktycy dy tak adčajnaju, jak nijakaja inšaja. Pavodle jahonaj dumki, ludzi na sviecie i ŭ Rymie mahli być sabie złymi, ale žycciaparadak byŭ dobry. Kab cezar, naprykład, byŭ sumlennym čałaviekam, kab sienat składaŭsia nie z ahidnych raspusnikaŭ, ale z takich ludziej, jakim byŭ Trezej, čaho ž bolš tre było b žadać? Ale ž pax romana i rymskaja ŭłada była dobraja, rastasoŭka ludziej była słušnaja j spraviadlivaja. A tym časam navuka hetaja, na dumku Vinicija, musiła zburyć uvieś dahetulašni ład, usiakuju ŭładu i stupiani miž ludźmi. I što ž tady b stałasia choć by j z uładstvam Rymu? Ci ž rymlanie mohuć pierastać panavać nad cełym svietam abo pryznać ceły statak zavajavanych narodaŭ roŭnymi sabie? Heta ŭžo nie mahło zmiascicca ŭ hałavie patrycyja. A da taho navuka hetaja supiarečyła ŭsialakim asabistym jahonym ujavam, zvyčcy, udačy i žycciahladu. Nie moh sabie ŭjavić, jak by heta jon vyhladaŭ, kab jejnym staŭsia adhierentam. Bajaŭsia jaje, padziŭlaŭ jaje, ale pryniać jaje paprostu ŭzdryhałasia jahonaja natura. A ŭ kancy razumieŭ, što ništo ž inšaje, tolki jana razłučała jaho z Lihijaj, i na ŭspamin ab hetym nienavidzieŭ jaje ŭsimi siłami dušy. Adnak ža było vidavočnym adnačasna, što heta mienavita jana ŭpryhažała Lihiju ŭ niejkuju vyniatkavuju, niavykazanuju pryhažosć, jakaja zradziła ŭ jahonym sercy aprača kachannia — šanavannie, aprača žady — addanasć, vialbiennie, i z samaje Lihiji zrabiła jamu najdaražejšuju ŭ sviecie istotu. A tady znoŭ chaciełasia jamu lubić Chrysta. I ŭjaŭlaŭ jasna, što abo musicimie Jaho palubić, abo znienavidzieć, abyjakavym być nie moža. Nalahali na jaho jak by supiarečnyja chvali, chistaŭsia ŭ dumkach, chistaŭsia ŭ pačuccioch, nie moh vybrać, schilaŭ, adnak, hołaŭ i moŭčki akazvaŭ šanavannie tamu tajemnamu Bohu dziela taho tolki, što byŭ jon Boham Lihiji.

A Lihija bačyła, što ŭ im dziejecca, jak jon zmahaŭsia, jak natura ŭ im adpichvała hetuju navuku, i jak z adnaho boku heta jaje markociła, tak z druhoha — žal, litasć, udziačnasć za tuju cichuju pašanu, akazvanuju dla Chrysta, nachilała da jaho niepieramožnaj siłaj jejnaje serca. Pryhadała sabie Pamponiju Hrecynu i Aŭła. Dla Pamponiji krynicaj nikoli nie vysychajučych sumnych sloz była dumka, što za hrobam nie znojdzie Aŭlusa. Lihija pačała ciapier lepiej razumieć tuju horyč i toj bol. Bo i jana viedała darahuju istotu, z jakoju pahražała joj viečnaja razłuka. Časami paciašałasia nadziejaj, što mo jahonaja duša jašče adčynicca kaliś dla Chrystovaj praŭdy, ale spadzieŭki henyja byli vielmi słabyja. Viedała i razumieła jaho ŭžo zanadta dobra. Vinić — chryscijanin? Dva henyja paniacci nat u jejnaj niedaznanaj hałovańcy nie mahli vobak siabie miascicca. Kali razvažny i poŭny stałasci Aŭł nie staŭsia im pad upłyvam daskanalnaje i mudraje Pamponiji, dyk jak ža mahčymie stacca im Vinić? Na heta nie było adkazu, a dakładniej, isnavaŭ tolki adzin: niama dla jaho ni nadzieji, ni ratunku. Ale Lihija spachapiłasia z tryvohaj, što hety asud zahuby, jaki byccam visić nad im, praz samuju žałasć robić jaho jašče daražejšym. Časami brała jaje achvota havaryć z im ščyra pra jahonuju ciomnuju budučyniu, ale jak adzin raz, sieŭšy pry im, skazała jamu, što pa-za chryscijanskaju navukaj niama žyccia, jon, budučy ŭžo krychu padmacavanym, padniaŭsia na zdarovym uzłokatku i vomih pałažyŭ joj hołaŭ na kaleniach, kažučy: «Ty — žyccio!» Zamierła joj dychannie ŭ hrudzioch, uciakła prytomnasć, niejkaja raskošnaja dryhata prabiehła ad noh da hałavy. Chapiŭšy ŭ dałoni jahonuju hałavu, chacieła padniać dy zamiest taho sama nachiliłasia nad im tak, što až vusnami datknułasia da jahonaj čupryny, i praz chvilinu zmahalisia ŭpojna tak z saboju dy z kachanniem, jakoje šturchała adno da druhoha.

Lihija ŭschapiłasia dy ŭciakła, čujučy połymia ŭ žyłach i zavarot u hałavie. Heta była ŭžo kropla, jakaja kančatkova pierapoŭniła čaru. Vinić nie dadumaŭsia, kolki kaštavacimie jamu taja ščasnaja chvilina, ale Lihija zrazumieła, što ciapier jana sama patrabuje ratunku. Nastupnaja noč prajšła biassonna, u slazach i malitvie, u pačucci niahodnasci, što malitva jejnaja nie budzie vysłuchana.

Nazaŭtra ranieńka vyjšła z kubikuluma ŭ aharodziec i, zaklikaŭšy Kryspa, adkryła jamu ŭsiu dušu, molačy jaho adnačasna, kab dazvoliŭ joj pakinuć dom Myryjam, bo nie daviaraje sabie i nie moža pieramahčy ŭ sabie kachannia da Vinicija.

Krysp — stary, surovy čałaviek — zhadziŭsia, kab vyjšła z domu Myryjam, ale nie znajšoŭ słoŭ prabačennia hrešnaha, na jahonuju dumku, kachannia. Serca jahonaje zardziełasia aburenniem na ŭspamin, što taja Lihija, jakoju rupna apiekavaŭsia, jakuju palubiŭ, ucviardziŭ u viery i na jakuju ŭhladaŭsia ciapieraka by na bieleńkuju lileju, što vyrasła na hruncie chryscijanskaje navuki, nie zaražanuju nijakaju pryziemnasciu, mahła znajsci ŭ dušy miejsca na inšuju, aprača niabiesnaje, luboŭ. Viedaŭ dahetul, što nidzie na sviecie nie biła serca čysciejšaje na słavu Chrysta. Žadaŭ jaje achviaravać Jamu, jak pierłu, jak darahuju kaštoŭnasć ruk svajich, dyk niespadziavanka hetaja napoŭniła jaho i zdziŭlenniem, i horyčču.

— Idzi mali Boha, kab daravaŭ tabie vinu, — prahavaryŭ da jaje chmurna. — Uciakaj, pakul duch niačysty nie abłytaŭ jašče ciabie całkam dy nie davioŭ da kančatkovaha ŭpadku, pakul nie zdradziła Zbaŭcy. Jon pamior dla ciabie na kryžy, kab ułasnaj kryvioju adkupić tvaju dušu, a ty pažadała pakachać taho, chto maniŭsia zrabić z ciabie svaju niavolnicu. Boh cudam vyratavaŭ ciabie z ruk jahonych, a ty adkryła serca niačystaj žadzie i pakachała syna ciemry. Chto ž bo jon? Prychvascień i słuha Antychrysta, supolnik błudu j raspusty. Kudy ž jon ciabie zaviadzie, kali nie ŭ tuju atchłań i Sadomu, u jakoj žyvie sam, a jakuju Boh sčyscić ahniom svajho hnievu? Badaj tabie nie žyć, badaj by hetyja scieny byli zavalilisia na tvaju hałavu pierš, čym toj vuž upoŭz u tvajo serca j asliniŭ jaho jadam svajim.

I sierdavaŭ štoraz bolš, bo vina Lihiji napaŭniała jaho nie tolki hnievam, ale abrydženniem i pahardaj da natury ludskoje naahuł, a ŭ kankretnasci da žanočaj, jakoje nat i chryscijanskaja navuka nie ascierahła ad słabasci Jevinaj. Nie zviartaŭ na toje ŭvahi, što dziaŭčyna faktyčna była jašče čystaj, što maniłasia ŭciakać ad henaha kachannia dy spaviadałasia z jaho, kajučysia. Krysp chacieŭ byŭ zrabić z jaje anioła j padniać na vyšyniu čystaje lubovi tolki dla Chrysta, a jana voś pakachała aŭhustyjanina! Samaja tolki dumka pra heta žuddziu i rasčaravanniem napaŭniała jahonaje serca. Nie! Nie moh joj henaha daravać!

Złosnaje dakarannie paliła jamu vusny by razžaranyja vuhli; zmahaŭsia z saboju, kab nie vymavić jaho, i tros nad biednaju dziaŭčynaj suchimi svajimi rukami. Lihija pačuvałasia da viny, ale nie ŭ takoj miery. Hadała sabie: ucioki jaje z henaha domu buduć pieramohaju nad žadoju i zhładziać vinu. Ale Krysp zniščyŭ jaje ŭ pył: vykazaŭ usio błahoccie j nikčemnasć jejnaje dušy, da jakoje nie pačuvałasia. Jana spadziavałasia nat, što stary prezbiter, jaki ad času ŭciokaŭ z Pałatynu byŭ dla jaje moŭ baćkam, akaža joj krychu litasci, paciešyć, lhi dadasć, umacuje.

— Bohu adnamu achviaruju maju niaŭdaču i bol, — dakaraŭ dalej, — ale ž ty zniavieryłasia j pierad Zbaŭcam, bo syjšła ŭ bałota i atruciłasia jahonaj smoraddziu. Mahła b achviaravać serca Chrystu moŭ kaštoŭnuju sudzinu i skazać jamu: «Vypaŭni jaho, Zbavicielu, łaskaj!», a ty pažadała achviaravać jaho słuzie złoha ducha. Chaj Boh tabie daruje, chaj zlitujecca nad taboju, bo ja, pakul nie vykinieš vuža… ja, što ŭvažaŭ ciabie za vybranku… I zacich, bo ahledzieŭsia, što niechta jdzie.

Praz paviaŭšuju zielaninu, praz biarvieniec, zielaniejučy letam i zimoju, uhledzieŭ dvuch čałaviek, adzin z jakich byŭ Apostał Piotr. Druhoha nie moh adrazu raspaznać, bo adziežyna z hruboje vaŭnianaje tkaniny, zvanaja «cylicyjum», zachilała jamu častku tvaru. Kryspu na pieršy pahlad zdałosia, što heta Chiłon.

A jany, pačuŭšy hałosnuju hutarku Kryspa, uvajšli ŭ aharodziec i sieli na kamiennaj łaŭcy. Tavaryš Piatrovy adchiliŭ tady chudy tvar z łysiejučaj čaškaju, pakrytaju pa bakoch kupčastym vołasam, z začyrvanieŭšymi paviekami dy kryvym nosam — brydki, ale natchniony tvar, u jakim Krysp paznaŭ Paŭła z Tarsu.

Lihija, uklenčyŭšy, abniała rukami, jak by z rospačy, nohi Piatra i, prytuliŭšy svaju zniamožanuju hałovańku da chvałdaŭ jahonaj adziežyny, trymała ich moŭčki. Piotr adazvaŭsia: — Pax dušam vašym!

I, hledziačy na dziaŭčo la svajich noh, pytaje: što stałasia? Tady Krysp pačaŭ raskazvać usio, što vyznała jamu Lihija, jejnaje hrešnaje kachannie, jejny namier uciakannia ad Myryjam dy svoj žal, što voś duša, jakuju žadaŭ achviaravać Chrystu čystaju, jak slaza, zaplamiłasia ziamnym pačucciom da sudziejnika ŭsich błudaŭ, u jakich patanaŭ pahanski sviet i jakija klikali pomsty Božaje.

Lihija padčas jahonaj skarhi abyjmała štoraz macniej nohi Apostała, kazaŭ by chacieła pry ich šukać patoli i vyžabravać choć kropielku litasci.

Apostał, vysłuchaŭšy da kanca, nachiliŭsia j pałažyŭ zhrybiełuju ruku na jejnaj hałavie, pasla padniaŭ vočy na staroha prezbitera j kaža: — Kryspie, niaŭžo ty nie čuŭ, što Zbaŭca naš byŭ u Kanie na viasiełli j bahasłaviŭ kachannie miž niaviestaju j mužam, sužencami!

Kryspu apali ruki, hladzieŭ, sumieŭšysia, na moviačaha, nie mohučy vymavić słova. A toj pamaŭčaŭ chvilinku, spytaŭ znoŭ: — Kryspie, niaŭžo dumaješ, što Chrystus, jaki dazvoliŭ Maryi z Mahdali lažać pry nahach svajich i jaki daravaŭ jaŭnahrešnicy, adviarnuŭsia b ad henaha dziciaci, čystaha, jak lileja ŭ poli?

Lihija, rasslaziŭšysia, prytuliłasia jašče macniej da noh Piatrovych, zrazumieŭšy, što nie darma šukała pry ich patoli. Apostał, padniaŭšy joj zality slaźmi tvar, havaryŭ dalej: — Pakul vočy taho, što kachaješ, nie adkryjucca na sviatło praŭdy, patul starani ad jaho, kab nie davioŭ ciabie da hrachu, ale malisia za jaho i viedaj, što niama hrachu ŭ kachanni tvajim. A kali baronišsia ad spakusy, miecimieš zasłuhu.

Nie markoćsia i nie płač, bo łaska Zbaŭcy ad ciabie nie adniata, tvaje malitvy buduć vysłuchany, tvajo sumavannie miecimie viasioły kaniec.

Skazaŭšy heta, pałažyŭ dałoni na jejnaj hałavie i, uzniosšy ŭharu vočy, bahasłaviŭ jaje. Z abličča jahonaha sviaciła nadziemnaja dabrynia.

Supakorany Krysp pačaŭ apraŭdvacca: — Zhrašyŭ ja suprać miłasernasci, — havaryŭ, — ale ja dumaŭ: dapuščajučy da serca ziamnuju luboŭ, zdradziła Chrysta… A Piotr patłumačyŭ: — Ja vyraksia Jaho trojčy, adnak daravaŭ mnie i zahadaŭ pasvić baranki svaje.

— …I tamu, — kančaŭ Krysp, — što Vinić josć aŭhustyjaninam… — Chrystus jašče cviardziejšyja sercy pakonvaŭ, — adkazaŭ Piotr.

Na heta Pavał z Tarsu, jaki dahetul maŭčaŭ, pakazvajučy na siabie, skazaŭ: — Ja toj, chto prasledavaŭ i łaviŭ na smierć słuhi Chrystovyja; ja padčas kamienavannia Sciapana pilnavaŭ adziežy tych, što kamienavali; ja maniŭsia vykaranić Praŭdu pa ŭsioj ziamli, dzie tolki žyvuć ludzi, adnak bač — mnie pryznačyŭ Hospad, kab šyryŭ jaje na ŭsioj ziamli. I ja ahłašaŭ jaje ŭ Judeji, u Hrecyi, na atokach i ŭ hetym biazbožnym horadzie, kali pieršy raz jak viazień tut prabyvaŭ. A ciapier na paklikannie Piatra, majho zahadčyka, uvajdu ŭ heny dom, kab schilić tuju horduju hałavu da Chrystovych noh i kinuć ziernie ŭ henuju kamianistuju rałlu, jakuju ažycciapłodzić Hospad, kab dała dobry ŭradžaj.

I ŭstaŭ. Kryspu heny mały harbaty čałaviek pakazaŭsia ŭ hetaj chvilinie tym, čym byŭ istavietna — vołatam, jaki zrušyć sviet i zahornie ziemli j narody.

XXVIII

Piatroni — Viniciju: «Budź łaskavy, carissime, nie nasleduj u piśmach ani łakademonaŭ, ani Julija Cezara. Kab ža choć tak, jak jon, moh napisać: veni, vidi, vici!^[43] — razumieŭ by jšče łakanizm. Ale tvajo piśmo kančatkova aznačaje: veni, vidi, fugi^[44]; a što taki kaniec spravy niasvomy tvajoj natury, što byŭ paranieny dy što ŭrešcie dziejelisia z taboju rečy niezvyčajnyja, dyk piśmo vymahaje tłumačennia. Ja vačam svajim nie vieryŭ, jak pračytaŭ, što toj lih tak lohka zadušyŭ Kratona, by kaledonski sabaka voŭka ŭ harach Hibierniji. Toj čałaviek varty stolki zołata, kolki sam važyć, i ad jaho tolki zaležała b stacca ŭlubiencam cezara. Jak viarnusia damoŭ, mušu z im paznajomicca i zahadaju vylić jaho sabie z bronzy. Rudabarody łopnie z cikavasci, jak skažu jamu, što heta z natury. I sapraŭdy atletyčnyja ludzi zdarajucca i ŭ Italiji, i ŭ Hrecyi štoraz radziej; pra Ŭschod niama čaho j kazać, a hiermany choć rosłyja, dy sałam nalityja, i bolš vializnyja, čym dužyja. Daviedajsia ad liha, ci heta jon adzin tolki taki ŭ svajim kraji, ci josć šmat jamu padobnych. Anuž tabie abo mnie pryjdziecca kaliś jech officio^[45] rabić ihryščy, dobra było b viedać, dzie šukać asiłkaŭ.

Ale chvała bahom uschodnim i zachodnim, što ty zastaŭsia z dušoju, vyjšaŭšy z padobnych ruk. Acaleŭ ty napeŭna dziela taho, što ty patrycyj i syn konsuła, ale ŭsio, što spatkała ciabie, zdziŭlaje mianie vielmi: i toj mahilnik, dzie ty prabyvaŭ miž chryscijan, i jany sami, dyj učynak ichni z taboju, i pasla ŭcioki Lihiji, i ŭrešcie toj niejki sum i tryvožnasć, jakija viejuć z tvajho karotkaha lista. Rastłumač mnie, bo šmat rečaŭ nie ciamlu, a kali praŭdu lubiš, skažu tabie adkryta: nie razumieju ani chryscijan, ani ciabie, ani Lihiji. I nie dzivisia, što ja, jakoha pa-za ŭłasnaju asobaju mała što bolš na sviecie cikavić, dapytvajusia pra ŭsio heta tak skvapna. Bo ja ž pryčyniŭsia da ŭsiaho taho, što stałasia, dyk heta voś ža j maja sprava. Pišy biezadkładna, bo nie mahu pradbačyć, kali ŭbačymsia. U hałavie Rudabarodaha zmianiajucca namiery, by viasiennija viatry. Ciapier, siedziačy ŭ Benevencie, maje achvotu jechać prosta ŭ Hrecyju i viartacca ŭ Rym. Tyhelin, adnak, rajiŭ jamu, kab viarnuŭsia choć na karotki čas, bo narod vielmi tužyć pa im (čytaj: pa chlebie dy jhryščach) i moža ŭzburycca. Voś ža, niemaviedama jak budzie. Kali Achajja pieravažyć, dyk mo pasla zachočacca nam Jehiptu.

Rajiŭ by pryjechać siudy, bo dla ciapierašniaha stanu tvaje dušy padarožža i našyja zabavy byli b lekam, ale moh by nas nie zastać. Padumaj, adnak, moža, lepš było b supačyć u svajim majontku na Sicyliji, čym siadzieć u Rymie. Pišy mnie padrabiazna ab sabie i — byvaj! Nijakich žadanniaŭ, aprača zdaroŭja, hetym razam tabie nie załučaju, na Pałuksa! Nie viedaju, čaho tabie pažadać!»

Vinić, atrymaŭšy heny list, nie mieŭ spačatku achvoty adpisvać. Mieŭ niejkaje pačuccio, što nie varta adkazvać, heta na nivošta nikomu nie prydasca, ničoha nie vytłumačyć i ničoha nie vyrašyć. Avałodała im znieachvota, pustalha i pačuccio marnasci žyccia. Pry tym zdavałasia jamu, što Piatroni ni za što jaho nie zrazumieje, dy što ich byccam niešta pačało ad siabie addalać. Nie moh pryjsci da ładu nat i sam z saboju. Viarnuŭšysia z Zatybra ŭ svaju raskošnuju insulu na Karynach, byŭ jašče słaby, zniamožany i ŭ pieršych dniach byŭ zadavoleny z adpačynku, vyhody j dastatku, jaki akružaŭ jaho. Ale chutka pačuŭ, što jon u paražniečy, a ŭsio toje, što da hetych por stanaviła dla jaho intares žyccia, abo zusim nie isnuje, abo zmaleła da ledź prykmietnych pamieraŭ. Mieŭ takoje samapačuccio, byccam u jahonaj dušy padciatyja tyja struny, jakija dasiul złučali jaho z žycciom, a novyja nie naviazany. Dumka ab Benevencie i Achaji dy ab žycciovych raskošach i šalonych vybrykach nie vyklikała nijakaha smaku. «Pašto? Jaki mnie z taho prybytak?» — voś byli pieršyja pytanni, što prasunulisia jamu praz hołaŭ. Hetaksama pieršy raz u žycci padumaŭ: nu a kab pajechaŭ, dyk hutarka Piatronija, jahony doscip, bliskotnasć, jaho vymudravanyja skazy, dumki j padbor trapnych słoŭ dla kažnaje ideji mahli b jamu ciapier być nudnymi.

Z druhoha boku, pačała taksama dakučać jamu j samota. Usie jahonyja znajomyja prabyvali z cezaram u Benevencie, dyk musiŭ doma siadzieć sam, z hałavoju, poŭnaju dumak, i sercam, poŭnym pačucciaŭ, z jakich nie moh sabie zdać tołku. Prychodzili, adnak, inšy raz časiny, u jakich dumałasia jamu, što kali b moh z kimkolečy pahutaryć ab usim tym, što z im dziejecca, dyk, moža, sam zdoleŭ by heta ŭsio sudumać, uparadkavać dy raspaznać lepš. Pad upłyvam taje nadzieji pa niekalkich dniach razdumy pastanaviŭ, adnak, adpisać Piatroniju i, choć nie byŭ peŭny, ci pisulu vyšle, ułažyŭ jaje nastupna:

«Chočaš, kab pisaŭ abšyrniej, dyk dobra; ci patraplu jasniej, nie viedaju, bo i sam nie ŭmieju mnohich vuzłoŭ razviazać. Danosiŭ ja tabie ab majim pobycie siarod chryscijan, ab ich abychodžanni z vorahami, da jakich mieli prava zaličyć i mianie i Chiłona, urešcie ab spahadnasci, z jakoju mianie dahladali, i ab zniknienni Lihiji. Nie, darahi, nie tamu mianie aščadzili, što ja syn konsułaŭ. Takija racyi dla ich nie isnujuć, adyž bo daravali j Chiłonu, choć ja sam zaachvočvaŭ ich, kab zakapali jaho ŭ aharodzie.

Heta ludzi, jakich dahetul nie bačyŭ sviet, heta navuka, jakoje dasiul nie čuŭ sviet. Ničoha bolš tabie ab ich nie mahu skazać, i chto b žadaŭ ich mierać našaju mierkaju — pramachniecca. Skažu tabie zamiest taho, što, kab pryjšłosia mnie lažać z złamanaju rukoju doma i kab mianie dahetul dahladali maje ludzi abo nat maja radnia, mieŭ by, peŭna, bolšyja vyhady, ale nie mieŭ by ani pałovy takoje rupnaje spahady, jak miž imi. Viedaj taksama j toje, što Lihija josć takoju, jak usie jany. Kab była majoju siastroju ci žonkaju, nie mahła b kłapacicca pra mianie čulej. Radasć nie raz zalivała mnie serca, bo dumaŭ, što tolki kachannie moža natchnić padobnaju čułasciu. Nie raz ja vyvučaŭ jejny pahlad, vyraz tvaru i, ci pavieryš, siarod tych prasciakoŭ, u scipłaj chacie, dzie była razam i kuchnia, i tryklinijum, pačuvaŭsia ja ščasliviejšym, čym dzie jnakš. Nie, nie była jana da mianie suchadušnaj, i siannia jšče, zdecca mnie, inačaj nielha dumać. A adnak taja samaja Lihija zbiehła ad mianie z pamieškannia Myryjam. Siadžu voś ciapier cełymi dniami z hałavoju ŭ žmieni i razvažaju, čamu jana hetak zrabiła? Ci ja tabie pisaŭ, što sam prapanavaŭ joj viarnuć jaje Aŭlusam? Praŭda, adkazała mnie, što heta ŭžo niemahčyma i z uvahi na toje, što Aŭły vyjechali na Sicyliju, i z uvahi na niebiaspieku rozhałasu na Pałatynie praz niavolnikaŭ. Cezar moh by jaje znoŭ adabrać u Aŭłaŭ! Jana, adnak, viedała, što bolš nachabstva nad joju rabić nie budu, što vyrakajusia prymusu, a nie mohučy ni pierastać jaje kachać, ni žyć biez jaje, uviadu jaje ŭ dom praz uvienčanyja dzviery dy pasadžu na abradavaj skury pry vohniščy… Adnak, bač, zbiehła! Čamu? Ničoha ž užo joj nie pahražała. Kali mianie nie kachała, mahła adapchnuć.

Napiaredadni našaje apošniaje razłuki paznaŭ ja dziŭnaha čałavieka, niejkaha Paŭła z Tarsu, jaki hutaryŭ sa mnoju ab Chryscie i jahonaj navucy, havaryŭ tak mahutna, što zdavałasia, kožnaje słova mima voli pramoŭcy ŭ pył kryšyć usie padstavy našaha svietu. Toj samy čałaviek adviedvaŭ mianie i doma i kazaŭ mnie: «Jak Boh adkryje tabie vočy na sviatło i zdymie z ich bialmo tak, jak zniaŭ bialmo z majich, tahdy adčuješ, što pastupiła słušna, i tady, moža, jaje znajdzieš». I voś łamlu hołaŭ nad henymi słovami, jak by ich čuŭ ad pytyi ŭ Delfach. Časami zdajecca mnie, jak by štoś užo zrazumieŭ. Jany lubiać ludziej, ale nienavidziać našaha žyccia, našych bahoŭ i… našych prastupkaŭ, dyk jana, znača, zbiehła ad mianie, jak ad čałavieka, žyvučaha ŭ henym sviecie, z jakim musiła b dzialić žyccio, uvažanaje praz chryscijan za niahodnaje. Skažaš mo: kali mahła mianie adapchnuć, dyk nie patrabavała ŭciakać. A kali jana mianie kachaje? Tady, znača, uciekła ad kachannia. Na ŭspamin ab hetym chočacca vysłać niavolnikaŭ uva ŭsie zavułki Rymu i zahadać im, kab hukali pa chatach: «Viarnisia, Lihija!» Ale nie ŭ zmozie ja ŭciamić, čamu jana heta zrabiła. Ja ž by joj nie zabaraniaŭ vieryć u jejnaha Chrystusa, i sam pastaviŭ by Jamu ałtar u atryjumie. Što mnie škodziŭ by adzin novy Boh bolej? I čamu b nie vieryć u jaho mnie, što nie nadta vieru ŭ starych? Viedaju napeŭna, što chryscijanie nikoli nie łhuć, a cvierdziać, što ŭvaskros! Čałaviek ža hetaha nie moh by zrabić. Toj Pavał z Tarsu, jaki josć rymskim hramadzianinam i jaki, jak žyd, viedaje staryja hiebrajskija knihi, kazaŭ mnie, što pryjscie Chrysta było zapavieščana prarokami pierad tysiačami hadoŭ. Usio heta rečy niezvyčajnyja, ale ci ž niezvyčajnasć nie akružaje nas z usich bakoŭ? Adyž nie pierastali jašče raskazvać i ab Apałoniju z Tyjany.

Cvierdžannie Paŭła, što niama cełaje hramady bahoŭ, a josć tolki adzin, vydajecca mnie tałkovym. Dyk ža j Seneka taje samaje dumki dy mnohija jahonyja papiaredniki. Chrystus žyŭ, daŭ siabie ŭkryžavać dziela zbaŭlennia ŭsiaho svietu i ŭvaskros.

Usio heta zusim mahčyma, dyk čamu b nie pastavić Jamu ałtara tak, jak, naprykład, Serapisu? Nie ciažka mnie było adračysia j inšych bahoŭ, bo kožny razumniejšy čałaviek i tak u ich nie vieryć. Ale zdajecca, što hetaha ŭsiaho jašče dla chryscijan mała. Mała addać šanavannie Chrystu, tre jašče žyć pavodle jahonaj navuki; i tut voś zatrymoŭvajemsia, by nad bieraham šyrokaha mora, jakoje prapanujuć tabie pierajsci piechatoju. Kab i abiacaŭ im heta, sami b čuli, što heta pustasłoŭje. Pavał skazaŭ mnie heta adkryta. Tabie ž viedama, jak ja kachaju Lihiju, i viedama, što ŭsio hatovy dla jaje zrabić. Adyž nie moh by nat na žadannie jejnaje padniać na rukach Sorakte ci Viezuvij, ani zmiascić u pryharščach Trazymenskaha voziera, ani zmianić vačej majich z čornych na błakitnyja, jak vočy lihaŭ. Kali b damahałasia hetaha, chacieŭ by, ale ž heta nieŭmahatu mnie. Ja nie filazof, ale ž i nie taki ŭžo durny, jak tabie mo nie raz zdajecca. Voś ža skažu tabie: nie viedaju, jak chryscijanie dajuć sabie radu ŭ žycci, ale viedaju, što tam končycca Rym i jahonaje ŭładstva, dzie začynajecca ichniaja navuka, kančajecca roznica miž pieramožnikami j pieramožanymi, bahatymi j biednymi, panami j niavolnikami, kančajecca cezar, prava i ceły paradak svietu, a zamiest henaha ŭsiaho prychodzić Chrystus i niejkaja miłasernasć, dahetul niaznanaja, i niejkaja dabrynia, niasvomaja ludskim i našym rymskim instynktam. Mianie, praŭdu kažučy, Lihija bolš cikavić, čym ceły Rym z jahonym panavanniem, i chaj by choć sviet zavaliŭsia, aby tolki mahčyma było mieć jaje ŭ svajim domie. Ale heta inšaja reč. Dla ich, dla chryscijan, mała słoŭnaje zhody, treba jašče pačuvać, što tak josć dobra, a nie inakš. A ja — bahi mnie sviedkami! — nie mahu. Ci kiemiš, što heta značyć? Niešta ŭ dušy majoj uzdryhajecca na hetuju navuku, i choć by vusny maje jaje słavili, choć by prynaraviŭsia da jaje dy jejnych pryncypaŭ, rozum i duša padkazvacimuć mnie, što heta rablu tolki dziela kachannia, dla Lihiji, kab nie jana, dyk usio heta było b mnie ahidnym. I nadziva, taki Pavał z Tarsu heta razumieje. Razumieje mima cełaje svaje prastaty i nizkaha pachodžannia taksama i toj stary teŭrh, staršynia ichni, Piotr, vučań Chrystovy. I viedaješ, što robiać?

Molacca za mianie, prosiać dla mianie niečaha, što nazyvajecca łaskaj, a na mianie vychodzić tolki niespakoj i štoraz bolšaja tuha pa Lihiji.

Zdecca ž ja pisaŭ tabie, što jana adyjšła ŭkradkam, ale, adychodziačy, pakinuła mnie kryž, jaki sama zviazała z halinak bukšpanu. Ja, pračnuŭšysia, znajšoŭ jaho pry łožy. Maju ciapier jaho ŭ lararyjumie, i sam nie mahu ŭciamić, što mianie tak da jaho ciahnie, jak by ŭ im było štoś boskaje, pačuvaju da jaho i strach i pavahu. Caniu jaho, bo jejnyja ruki jaho viazali, ale nienavidžu, bo jon nas razłučaje.

Časami zdajecca, jak by ŭ hetym usim byli niejkija čary, što teŭrh Piotr, choć nazyvaje siabie prostym rybakom, josć važniejšy i ad Apałonija, i ad usich jahonych papiarednikaŭ, i heta ž jon abłytaŭ ich usich, Lihiju, Pamponiju dy mianie.

Ty pišaš, što ŭ majim papiarednim liscie vidać niervy i sum. Musić być sum, bo znoŭ zhubiŭ jaje, musić być i niespakoj, bo niešta, adnak, uva mnie zmianiłasia. Ščyra kažu tabie, niama dla natury ničoha ahidniejšaha, jak heta navuka, adnakava ž ad taje pary, kali z joju sustreŭsia, nie mahu siabie samoha paznać. Čary ci kachannie?.. Kirka^[46] zmianiała dotykam cieła ludskoje, a mnie zmianili dušu. Adna chiba Lihija mahła heta zrabić, abo dakładniej, Lihija praz tuju dziŭnuju navuku svaju. Nichto viartannia majho doma nie spadziavaŭsia. Dumali, što ja ŭ Benevencie, i što nie chutka viarnusia, dyk zastaŭ doma niaład, pjanych niavolnikaŭ, hulanki, spraŭlanyja ŭ majim tryklinijumie. Smierci bolš spadziavalisia, čym mianie, jaje mienš by žachalisia. Ty ž viedaješ, u jakich cuhlach trymaju moj dom, dyk usio žyvoje kinułasia na kaleni, a niekatoryja pamleli sa strachu. A ja viedaješ jak pastupiŭ? U pieršaj chvilinie chacieŭ kryčać: rozah! žaleza! ahniu! Ale chutka pasla achapiŭ mianie niejki soram i — ci dasi viery? — niejki žal biadoty; josć miž imi staryja niavolniki, jakich jašče dzied moj M. Vinić pryvioŭ za časaŭ Aŭhusta z-nad Rejnu.

Zamknuŭsia sam u biblijatecy, i tam pryjšli ŭ hołaŭ jašče dziŭniejšyja dumki: pasla ŭsiaho taho, što čuŭ i bačyŭ siarod chryscijan, niasled mnie pastupać z niavolnikami tak, jak dahetul, jany ž taksama ludzi. Jany praz niekalki dzion dryžali ad tryvohi, hadajučy sabie, što adkładaju karu, kab vybrać bolš strašniejšuju, a ja nie karaŭ, bo nie moh. Sklikaŭšy ich na druhi dzień, kažu: «Daruju vam, tolki starajciesia viernaju słužbaju napravić vinu!» Pačuŭšy heta, papadali na kaleni, zalivajučysia slaźmi, vyciahajučy z płačam ruki dy zavučy mianie panam i baćkam, a ja — soramna tabie skazać — raskulešyŭsia. Zdałosia mnie, što ŭ toj časinie baču sałodkaje abličča Lihiji i jejnyja čaroŭnyja sloznyja vočy, dziakujučyja za taki ŭčynak. A — pro pudor!^[47]— čuju, i mnie nabiehli slozy… Viedaješ, što ja tabie skažu: ot nie mahu sabie dać rady biez jaje, drenna mnie samomu, ja paprostu niaščasny, moj sum bolšy, čym tabie zdajecca… A niavolniki, dziŭnaja reč, nie tolki nie raspuscilisia horaj, ale stalisia šmat viarniejšymi; prabačennie, znača, abudziła ŭ ich udziačnasć i lepš padziejničała na ich, čym kara. Nie to słužać, ale naŭzapieradki adhadvajuć maje žadanni. Pryhadvaju tabie ab hetym tamu, što kali na dzień pierad adychodam ad chryscijan ja skazaŭ Paŭłu, što sviet raspyrchniecca ad jahonaj navuki, moŭ bočka biez abručoŭ, jon adkazaŭ: «Miłasć josć macniejšym abručom, čym pahroza». I voś pakazałasia, što časami heta josć praŭdaj. Ab hetym ja pierakanaŭsia taksama i z majich adnosinaŭ da klijentaŭ, jakija, daviedaŭšysia ab majim viartanni, zbiehlisia z pryvitanniami. Viedaješ ža, nikoli ja nie byŭ dla ich skvapnym, ale jašče baćka moj dziela zvyčaju pastupaŭ z imi pa-pansku i mianie tak vučyŭ. Voś ža ciapier, bačačy henyja vyšmulanyja svitki j hałodny vyhlad, znoŭ pačuŭ u sabie jak by litasć. Zahadaŭ dać im jesci, a nat hutaryŭ z imi; nazvaŭ niekatorych pa imieniu, niekatorych pytaŭ pra žonak i dziaciej, dy znoŭ bačyŭ slozy ŭvačču, iznoŭ stajała pierad vačyma ŭjavy zadavolenaja Lihija… ci moj rozum pačynaje błytacca, ci kachannie mucić mnie počuvy — nie viedaju, pierakanany tolki, što jana cikuje na mianie zdalok, dyk bajusia zrabić što-niebudź takoje, što mahło b jaje abrazić abo zasmucić. Tak, Kaju! Pierajnakšyli mnie dušu, i časam dobra mnie tak, a časam pakutna, bajusia bo, što adniali ad mianie tuju mužnasć, daŭniuju enierhiju i što mo niazdatny ja ŭžo nie tolki da rady, sudu, bankietaŭ, ale nat i da vajny. Niajnačaj, heta čary! I tak mocna mianie pierajinšyli, što skažu tabie j toje, ab čym dumałasia mnie jašče tady, jak lažaŭ u ich chvory: kali b Lihija była padobnaj da Nihidyi, da Papieji, da Kryspiniły dy da inšych našych razłučnic, kali b była tak pluhavaju, niemiłasernaju dy papusknoju, jak jany, dyk ja b nie kachaŭ jaje tak, jak kachaju jaje za toje, što nas dzielić. Dadumaješsia, jaki chaos rodzicca ŭ majoj dušy, u jakim błukajusia razdarožžy, nie viedajučy, što z saboju rabić? Kali žyccio lho pryraŭniać da krynicy, dyk u majoj krynicy zamiest vady — niemarasć. Žyvu nadziejaj, što mo jašče ŭhledžu jaje, i časam zdajecca mnie, što musić być… Dy što budzie sa mnoju za hod, za dva — ciažka zhadać. Z Rymu nie vyjedu. Nie moh by stryvać tavarystva aŭhustyjanaŭ, a pry tym adna dumka prynosić mnie polhu ŭ majim hory, što tut blizka Lihija, što praz lekara Hłaŭka, jaki abiacaŭ mianie adviedać, abo praz Paŭła z Tarsu, moža, časami što-niebudź ab joj daviedajusia. Nie! Nie kinuŭ by Rymu, choć by mnie achviaravali ŭładstva nad Jehiptam. Viedaj taksama, što ja zahadaŭ reźbiaru abrabić kamień na mahiłu Huła, jakoha zabiŭ u prypadku hnievu. Zapozna ja abdumaŭsia, što jon ža mianie na rukach nasiŭ i pieršy vučyŭ, jak zakładać u łuk strału. Nie viedaju, čamu ciapier abudziŭsia ŭva mnie žal pa ich… Kali dzivicimie ciabie toje, što pišu, adkažu tabie, što mianie heta dzivić nie mienš, ale pišu tabie ščyruju praŭdu. Byvaj!»

XXIX

Na hetaje piśmo Vinić nie mieŭ adkazu, bo Piatroni nie adpisvaŭ, spadziejučysia, mabyć, chutkaha pavarotu z cezaram u Rym. I praŭda, niezabaŭna razyjšłasia pa horadzie viestka, uzdymajučaja radasć zatužanaje pa jhryščach dy charčovych dapamohach vuličnaje tałaki. Hielijus, vyzvolnik Nerona, abviasciŭ urešcie jahony pavarot u sienacie. Neron, sieŭšy razam z dvaranami na karabli ŭ atocy Mizenum, pavoli viartaŭsia, vizytujučy nadbiarežnyja harady dziela adpačynku ci vystuplenniaŭ u teatrach. U Minturne, dzie znoŭ piajaŭ publična, zatrymaŭsia na dzion kolkinaccać, a nat nadumoŭvaŭsia, ci nie viarnucca ŭ Nieapal dy nie čakać nadychodu viasny, jakaja zapaviaščałasia ranniaju i ciopłaju. Praz ceły toj čas Vinić žyŭ sam-nasam doma z dumkaju ab Lihiji dy ab tych usich rečach, jakija napaŭniali jamu dušu i ŭnosili čužyja novyja pačucci i paniacci. Čas ad času tolki spatykaŭsia z Hłaŭkam, adviedziny jakoha napaŭniali jaho zaŭsiody radasciu, bo moh z im pahutaryć ab Lihiji. Hłaŭk, praŭdu skazać, nie viedaŭ, dzie jana znajšła sabie prystanišča, ale zapeŭnivaŭ, što staršyny apiakujucca joju dobra. A raz, spačuvajučy sumnamu Viniciju, skazaŭ, što Apostał Piotr zhaniŭ Kryspa za toje, što strašyŭ Lihiju surovymi dakorami za ziamnuju luboŭ. Małady patrycyj zbialeŭ, jak pačuŭ heta. I jamu nie adnojčy zdavałasia, što Lihija kachaje jaho, ale časta taksama sumniavaŭsia, a ciapier voś pieršy raz pačuŭ pacviardžennie svajich žadanniaŭ i nadzieji z čužych vusnaŭ, a da taho — chryscijanskich. U pieršym paryvie ŭdziačnasci maniŭsia biehčy da Piatra, ale, daviedaŭšysia, što niama jaho ŭ Rymie, bo navučaje ŭ vakolicy, zaklinaŭ Hłaŭka, kab zavioŭ jaho da Piatra, abiacajučy za toje ščodra abdaryć ubohich hminy. Zdavałasia jamu ciapier, kali Lihija kachaje jaho, dyk tym časam niama pieraškodaŭ miž imi, bo addać pavahu Chrystu hatovy byŭ u kožnaj chvilinie. Ale Hłaŭk, pamima mocnaha nahavoru da chrostu, nie smieŭ zaručać jamu, ci praz toje zavajuje sabie Lihiju, bo chrostu tre pažadać dla samoha chrostu i dla lubovi Chrysta, nie dla inšych metaŭ. «Treba mieć i dušu chryscijanskuju», — kazaŭ jamu. A Vinić, darma kožnaja pieraškoda ŭzburała jaho, pačynaŭ užo razumieć, što Hłaŭk, jak chryscijanin, havoryć toje, što pavinien havaryć. Sam sabie jon jašče nie ŭjaŭlaŭ adnaje z najhłybiejšych pieramien u jahonaj natury, mienavita: daŭniej mieraŭ ludziej tolki mierkaju sobskaha ehajizmu, ciapier ža pavoli asvojvaŭsia z dumkaj, što inšyja vočy mohuć hladzieć inačaj, inšyja sercy inakš pačuvać, i što słušnasć nie zaŭsiody adnaznačnaja z asabistaju karysciaj.

Brała jaho achvota pabačycca taksama z Paŭłam, słovy jakoha zacikavili jaho, nie dajučy supakoju. Układaŭ sabie ŭ dušu dokazy, jakimi zbivacimie jahonuju navuku, upiraŭsia jamu ŭ dumkach, a chacieŭ adnak ža pabačycca z im dy pasłuchać. Ale Pavał vyjechaŭ u Arycyju i, kali Hłaŭk staŭ prychodzić štoraz radziej, Vinicija pačała mučyć samota. Tady znoŭ pačaŭ abiahać zavułki na Subury i vuzkija vułački Zatybra, spadziejučysia choć zdalok uhledzieć Lihiju, ale jak i heta nie dapamahło, aharnuła jaho nuda i nieciarplivasć. Dziakujučy hetamu adazvałasia ŭ im jašče raz daŭniejšaja natura z takoju siłaj, z jakoju chvala pasla adpłyvu viartajecca na bierah, z jakim niadaŭna razvitałasia. Ci nie durny ž, dumaŭ sabie, našto niepatrebnymi rečami, davioŭšymi mianie da nudy, turbuju sabie hołaŭ, ci nie pavinien brać ad žyccia, što dasca? Vyrašyŭ zabyć pra Lihiju, a prynamsi šukać raskošy zabyccia pa-za joju. Adčuvaŭ, adnak, što heta była apošniaja sproba, dyk kinuŭsia ŭ vir žyccia z usioju slapoju, jamu svomaju, enierhijaj i pałkasciu. Žyccio samo byccam zaachvočvała jaho da hetaha. Zamioršy i vyludnieny praz zimu horad pačaŭ ažyŭlacca nadziejaj chutkaha pryjezdu cezara. Rychtavali jamu vialikaje spatkannie. Išła viasna: sniahi pad ciopłym jejnym podycham chutka znikali z Albanskich hor. Haradskija traŭniki pakrylisia kvietkami. Marsavaje pole i rynki zarajilisia narodam, šukajučym sonca. Na darozie Apija, jakaja była zaŭsiody miescam špacyru, zapanavaŭ ruch bahata ŭpryhožanych kalasnic. Byli ŭžo ekskursiji ŭ Albanskija hory. Małoduchny pad pretekstam składannia pašany Junonie ŭ Lanavijumie abo Dyjanie ŭ Arycyi vymykalisia z domu, kab za horadam šukać uražanniaŭ, tavarystva, spatkanniaŭ i raskošy. Tut Vinić siarod važnych rydvanoŭ prykmieciŭ adnojčy pyšnuju, papieradžanuju dvuma małosami, karuku Piatronijevaj Chryzatemis, akružanuju viankom moładzi i starych sienataraŭ, jakich abaviazak zatrymaŭ u horadzie. Chryzatemis sama kiravała čatyrma karsikanskimi kucami, razdajučy navakoł usmiechi i zlohku laskajučy załatoju puhaj, złaviŭšy vačyma Vinicija, zatrymała koni, zabrała jaho ŭ karetu, a pasla dadomu na bankiet, jaki tryvaŭ praz cełuju noč. Vinić tak spiŭsia na henym bankiecie, što nie pamiataŭ nat, kali dastavili jaho damoŭ, prypomniŭ sabie adnak, što kali Chryzatemis spytała była jaho pra Lihiju, abraziŭsia i, budučy ŭžo pjany, vyliŭ joj na hołaŭ koŭš falernu.

Pryhadvajučy heta na cviarozuju hałavu, adčuvaŭ jašče hnieŭ. Ale dniom pazniej Chryzatemis, vidać zabyŭšysia ab zniavazie, adviedała jaho doma i zabrała znoŭ na vijA-Apija dziela špacyru, potym była ŭ jaho na viačery, padčas jakoje pryznałasia, što nie tolki Piatroni, ale j lutnist jahony znudziali ŭžo joj daŭno i što serca jejnaje volnaje. Praz tydzień chadzili razam, ale znosiny nie abiacali tryvałasci.

Choć ad zdarennia z falernam imia Lihiji nie było ani razu pryhadvana, Vinić usio ž taki nie moh abaranicca ad dumak pra jaje. Mieŭ zaŭsiody ŭražannie, byccam vočy jejnyja hladziać na jaho, i ŭražannie hetaje prajmała jaho tryvohaj. Kryviŭsia sam na siabie, nie moh, adnak, zbyć žałasnaje dumki: byccam kryŭdzić jaje. Pa pieršaj scenie zajzdrasci, jakuju Chryzatemis pakazała z pryčyny dzvioch kuplenych siryjskich dziaŭčat, prahnaŭ jaje hrubijanskim sposabam. Nie pierastaŭ, praŭda, adrazu nuracca ŭ raspusnaj raskošy, rabiŭ heta byccam na złosć Lihiji, ale ŭ kancy ahledzieŭsia, što dumka ab joj nie adstupaje ad jaho ani na chvilinu, što heta jana vyklikaje tak błahija, jak i dobryja ŭčynki dy što sapraŭdy aprača jaje ničoha na sviecie jaho nie cikavić. Apanavali jaho hidlivasć i zniamoha. Raskoša jamu abrydła, pakidajučy pa sabie kopać zhryzotaŭ. Nazyvaŭ siabie ŭ dumcy niahodnikam, dziviačysia, čamu daŭniej prymaŭ za dobraje ŭsio, što jamu dahadžała. Urešcie, zhubiŭ pačuccio svabody, samapeŭnasci, paddaŭsia niemarasci, z jakoje nie mahła jaho abudzić nat dumka ab pryjezdzie cezara. Ničoha ŭžo jaho ciapier nie cikaviła, a nat da Piatronija nie vybraŭsia až datul, pakul toj sam nie prysłaŭ pa jaho svajoj lektyki.

Pry spatkanni, niahledziačy na radasnaje pryvitannie, adkazvaŭ na pytanni z niechacciu, až pakul doŭha chavanyja pačucci i dumki nie vybuchnuli dy nie papłyli z vusnaŭ razliŭnoju rakoju słoŭ. Jašče raz raskazaŭ padrabiazna historyju svajich pošukaŭ Lihiji dy pobytu miž chryscijanami, usio, što tam bačyŭ i čuŭ, usio, što jamu prachodziła praz hołaŭ i serca, i ŭrešcie pačaŭ narakać, što patanuŭ u chaosie, jaki hłynuŭ jahonuju spakojnasć, zdolnasci ŭsiakaha razumnaha daznannia. Voś ža ništo jaho nie cikavić, ništo nie smakuje, nie viedaje, čaho pilnavacca i jak pastupać. Hatovy addavać pašanu Chrystu i pierasledvać Jaho. Razumieje vysokuju vartasć navuki Jahonaj i čuje adnačasna niepakananuju hidź. Uprytamniaje sabie, što choć by j asiahnuŭ Lihiju, dyk nie zdabudzie jaje cełaje, bo musićmie dzialicca joju z Chrystom. Žyccio jahonaje nie josć žycciom, bo biez nadzieji, biez zaŭtra, biez viery ŭ ščascie, a navakoł atulaje jaho ciemra, vychadu z jakoje šukaje vobmackam dy nie moža znajsci.

Piatroni zadumienna hladzieŭ padčas spaviadannia na zmienieny tvar Vinicija, na ruki, jakija, havoračy, vyciahaŭ pierad saboju, kazaŭ by sapraŭdy šukaŭ darohi pierad saboju ŭ ciemry. Naraz ustaŭ i, padyjšoŭšy da Vinicija, pačaŭ razhortvać palcami jamu vałasy nad vucham.

— Ci viedaješ, — spytaŭ, — što maješ sivyja vałasy nad vucham?

— Moža być, — adkazaŭ Vinić, — nie dzivicimusia, kali niezabaŭna i ŭsie mnie zbialejuć.

Zamoŭkli. Piatroni byŭ čałaviek razumny i nie raz zadumoŭvaŭsia nad ludskoju dušoju dy žycciom. Naahuł žyccio ŭ henym sviecie, u jakim abodva žyli, mahło zvonku vyhladać ščaslivym abo nieščaslivym, ale ŭnutry byvała spakojnaje. Jak piarun ci ziemlatrus mahli zburyć sviatyniu, tak niaščascie mahło zburyć žyccio, samo ŭ sabie, adnak, składałasia jano z prostych i harmanijnych linijaŭ, volnych ad usialakaje błytaniny. Tym časam što inšaje było ŭ słovach Vinicija, i Piatroni pieršy raz ubačyŭ nizku duchovych vuzłoŭ, jakich nichto da hetych por nie razbłytvaŭ. Byŭ nastolki razumnym, što adčuvaŭ ich važnasć, ale pry cełaj svajoj chutkasci nie ŭmieŭ ničoha na dadzienyja pytanni adkazać i ŭrešcie pasla doŭhaha maŭčannia adazvaŭsia: — Heta chiba čaraŭstvo.

— I ja tak dumaŭ, — adkazaŭ Vinić. — Nie raz vydavałasia mnie, što ačaravaŭ nas niechta abajich.

— Nu a kab ty, — kaža Piatroni, — zviarnuŭsia, naprykład, da sviataroŭ Serapisa. Biessumniŭna, josć miž imi, jak naahuł miž sviatarami, mnoha mantačoŭ, ale josć, adnak, takija, što zhłybili dziŭnyja tajnicy.

Ale havaryŭ heta z tonam niapeŭnasci i niesuviernasci, sam adčuvaŭ, jak jahonaja rada moža vydavacca marnaj i nat smiešnaj. Vinić paciraŭ sabie łob i havaryŭ: — Čary!.. Bačyŭ ja čaraŭnikoŭ, jakija zaklikali padziemnych niaznanych mocaŭ dla zysku abo dla pomsty nad vorahami. Ale chryscijanie žyvuć uboha, prabačajuć voraham, navučajuć pakory, sumlennasci j miłasernasci, što im tady za karysć z čaraŭstva, našto jano im?..

Piatronija ŭzdymała hnieŭnasć, što rozum jahony nie moža znajsci adkazu, nie chočučy, adnak, da taho saznavacca, adkazaŭ aby adkazać: — Heta novaja sekta… I cieraz momant dadaŭ: — Na boskuju vaładarku pafijskich hajoŭ, jak heta ŭsio psuje žyccio! Ty vykazvaješ podziŭ da ichniaj dabryni i cnoty, a ja tabie kažu, što heta drennyja ludzi, heta niepryjacieli žyccia, jak chvaroba, jak smierć samaja. Davoli majem ich i tak! Nie chapała nam jašče chryscijan! Zličy tolki: chvaroby, cezar, Tyhelin, cezarava paezija, šaŭcy, praviačyja patomkami daŭnych kvirytaŭ, vyzvolniki, što zasiadajuć u sienacie. Na Kastara! Davoli henaha! Hena pahubnaja j abrydłaja sekta! Ci ty sprabavaŭ krychu atrachnucca ad henych ciomnych maraŭ i zasmakavać žyccia?

— Sprabavaŭ, — adkazvaje Vinić.

Piatroni razrahataŭsia j kaža: — Ach ty, zdradnik! Niavolniki chutka raznosiać viestki: adbiŭ ad mianie Chryzatemis!

Vinić machnuŭ z niasmakam rukoju.

— A ŭsio ž dziakuju tabie, — havaryŭ dalej Piatroni. — Pašlu joj paru čaravikaŭ, našyvanych pierłami; u majim luboŭnym leksikonie aznačacimie heta: «Adyjdzi». Maju pierad taboju doŭh padvojnaje ŭdziačnasci: raz za toje, što nie pryniaŭ Eŭniku, a druhi — što vybaviŭ mianie ad Chryzatemis. Pasłuchaj mianie: bačyš pierad saboju čałavieka, jaki ŭstavaŭ rana, kupaŭsia, bankietavaŭ, ciešyŭsia z Chryzatemis, pisaŭ satyry, a nat časami prozu pieraplataŭ vieršami, ale katory nudziŭsia, jak cezar, i časta nie ŭmieŭ abaraniacca ad pasumnych dumak. A ci viedaješ, čamu tak było? Tamu što ja šukaŭ daloka toje, što było blizka… Žančyna-krasunia zaŭsiody varta stolki, kolki sama važyć, ale žančyna, jakaja pry tym kachaje, paprostu nie maje cany. Taho nie kupiš za ŭsie skarby Viaresa. A ciapier voś zaŭsiody kažu sabie tak: napaŭniaju žyccio ščasciem, jak čaru najlepšym vinom, jakim abdaryła nas ziamla, i pju, pakul nie zmiarcvieje ruka dy nie zbialejuć vusny. Što budzie dalej, nie dbaju. Voś maja najnaviejšaja filazofija.

— Ty ž pryznavaŭ jaje zaŭsiody, ničoha tut novaha!

— Josć u joj zmiest, jakoha nie było raniej.

Skazaŭšy heta, zaklikaŭ Eŭniku, jakaja ŭvajšła ŭ biełych strojach, załatavałosaja, nie niavolnica ŭžo daŭniaja, ale moŭ bahinia kachannia i ščascia. Jon razniaŭ pierad joju ruki i kliča: — Chadzi!

Prybiehła da jaho i, sieŭšy na kaleniach, aplała rukami jamu šyju, złažyła hałovańku na hrudziach. Vinić bačyŭ, jak pavoli ružavieli jejnyja ščoki, jak kuniežylisia vočy. Razam u takoj pozie tvaryli čaroŭnuju luboŭnuju hrupu ščaslivych. Piatroni siahnuŭ rukoju da płytkaje vazy, stajaŭšaje na stale vobak, i, zaharnuŭšy cełuju žmieniu fijałak, pačaŭ absypać imi hołaŭ, hrudzi j stołu Eŭniki, pasla absunuŭ tuniku z jejnych plečukoŭ i kaža: — Ščaslivy toj, chto tak, jak ja, znajšoŭ kachannie, zavarožanaje ŭ takija formy… Časami zdajecca mnie, što z nas dvoje bahoŭ… Nu hlań ty sam: ci Praksyteles, ci Miron, ci Skopas abo Lizypas stvaryli kali cudaŭniejšyja liniji? Ci na Parosie abo Pantelikonie isnuje padobny marmur, ciopły, ružovy, zakachany? Josć ludzi, što vycałoŭvajuć bierahi vazaŭ, ale ja lepš budu šukać raskošy tam, dzie jaje sapraŭdy možna znajsci.

Vymaviŭšy heta, pačaŭ vadzić vusnami pa jejnych plečukoch i šyi, až dryhoty jaje spanavali, to začyniała, to adčyniała vočy, poŭnyja niavykazanaje raskošy.

Piatroni pa chvilinie padniaŭ strojnuju hałavu i, zviarnuŭšysia da Vinicija, skazaŭ: — A ciapier padumaj, čym josć u paraŭnanni z hetym tvaje chryscijanie? I, kali nie ŭjaŭlaješ roznicy, idzi sabie da ich… Dumaju, hetaje vidovišča ciabie vylečyć.

Pach kvietak, napaŭniajučy zalu, kazytaŭ nozdry Vinicija; jon zbialeŭ; kab moh vadzić tak vusnami pa ciele Lihiji, była b heta chiba niejkaja sviatakradskaja raskoša, tak mahutnaja, što pasla chaj by sabie pravaliŭsia ŭvieś sviet. Ale, pryzvyčajeny ŭžo da samaanalizu, zmierkavaŭsia, što ŭ im dziejecca: i ŭ henaj chvilinie dumaje pra Lihiju, tolki pra jaje.

— Eŭnika, — zviartajecca dalikatna Piatroni, — zahadaj nam, boskaja maja, pryhatavać vianki na hałovy dy sniedannie.

Jak jana pajšła, adzyvajecca da Vinicija: — Maniŭsia jaje vyzvalić, a jana viedaješ, što adkazała? «Lepiej być tvajoj niavolnicaj, čym žonkaju cezara». I nie zhadziłasia. Tady ja daŭ joj volu mima viedama. Pretor zrabiŭ heta mnie tak, što niepatrebnaja była jejnaja prysutnasć. Jana nie viedaje ab hetym, jak i nie viedaje ab tym, što ŭsie maje kaštoŭnasci, za vynikam hem, joj naležacimuć pa majoj smierci.

Toje skazaŭšy, ustaŭ, prašpacyravaŭsia pa zali i ciahnuŭ dalej: — Kachannie pierajinšvaje adnych bolš, druhich mienš, ale pierajinšyła j mianie. Kaliś raskašavaŭsia ja pacham viervieny, a ciapier, kali Eŭnika žadaje fijałki, i ja palubiŭ ich, i voś cełuju viasnu dychajem tolki fijałkami.

Tut zatrymaŭsia pierad Vinicijem i vyhavorvaje jamu: — A ty zaŭsiody honišsia za nardam?

— Adkasnisia! — baronicca junak.

— Ja chacieŭ, kab ty pryhledzieŭsia Eŭniki, i kažu tabie ab joj tamu, što mo i ty šukaješ daloka taho, što josć blizka. Moža, i da ciabie rviecca dzie ŭ tvajich niavolnickich kubikułach serca viernaje i ščyraje. Pryłažy hetki balzam da svajich ran. Kažaš, Lihija kachaje ciabie? Być moža! Ale što ž heta za kachannie, jakoje ciabie vyrakajecca?

Ci heta nie abaznačaje, što nia josć mocnaje? Nie, miły, Lihija — heta nie Eŭnika.

Na heta Vinić: — Usio heta adna tolki pakuta. Bačyŭ ciabie, całujučaha Eŭniku, i dumałasia tady mnie: ot kab mnie tak Lihija adkryła svaju fihuru, dyk pravalisia ty pasla hetaha ŭsio na sviecie skroź ziamlu! Ale sam tolki ŭspamin pra heta ŭzniaŭ žach uva mnie tak, jak by nieraŭnujučy pamyknuŭsia na viastałku abo namahaŭsia zniasłavić bostva… Tak, Lihija — heta nie Eŭnika, tolki ja jnačaj razumieju hetuju roznicu, čym ty. Tabie kachannie zmianiła nozdry, i prahnieš fijałkaŭ, nie viervienu, a mnie zmianiła dušu, dyk, mima majho hora, kachaju Lihiju takoju, jak josć, nie chaču takoje, jak inšyja.

Piatroni pacisnuŭ zdziŭlena plačyma.

— Jak tak, dyk čaho ž kryŭduješ? Nie razumieju ciabie.

Na heta Vinić z haračkaju: — Tak! Tak!.. My ŭžo nie možam razumiecca!

Dy znoŭ zamoŭkli na chvilinu, pasla Piatroni adzyvajecca: — A badaj tvajich chryscijan hłynuŭ Hades! Atrucili ciabie niemarasciu i zrujnavali počuvy žyccia. Badaj ich Hades! Drenna tabie zdajecca, što ichniaja navuka josć dabradziejnaj, bo dabradziejnym josć toje, što daje ludziam ščascie, heta znača: krasu, kachannie i moc, a jany zavuć heta marnasciaj. Nielha nazvać ich i spraviadlivymi, bo kali za zło płacicimiem dabrom, dyk čym ža budziem płacić za dabro?

A pry tym, kali za toje i za heta adna budzie zapłata, dyk našto być dobrym?

— Nie, adpłata nia josć adnolkavaja, tolki jana začynajecca ŭ žycci budučym, nie dačasnym, tak vučać.

— Ja pra toje nie tałkuju: ab tym, ci štoś tam možna budzie bačyć… biez vačej, dyk jašče pahladzimo. Prymiež taho, heta ž niedareki! Ursus zadušyŭ Kratona, bo maje stalovyja muskuły, ale ž naahuł jany chnykały j varony, budučynia da takich nie naležacimie.

— Žyccio ichniaje začynajecca padčas smierci.

— Heta jak by chto skazaŭ: dzień pačynajecca razam z nočču. Ci maješ namier spajmać Lihiju?

— Nie, nie mahu joj złom za dabro płacić, prysiahnuŭ, što hetaha nie rabicimu.

— Ci manišsia pryniać Chrystovunavuku?

— Chaču, ale natura chiba nie scierpić jaje.

— A ci zdoleŭ by zabycca pra Lihiju?

— Nie.

— Dyk sprabuj turystyki.

Niavolniki dałažyli, što hatova sniedannie, ale Piatroni, jakomu zdałosia, što natrapiŭ na dobruju dumku, havaryŭ dalej, idučy ŭ tryklinijum: — Abjezdziŭ ty kavałak svietu, ale tolki jak vajak, jaki zaŭsiody spiašaje na zahadany punkt, nie zatrymoŭvajučysia ŭ darozie. Jedziem z nami ŭ Achajju. Cezar pakul nie razvitaŭsia jšče z namieram tudy pajechać. Budzie zatrymoŭvacca ŭsiudy pa darozie, piajacimie, vianki zbiracimie, sviatyni rabavacimie i ŭrešcie vierniecca, jak tryŭmfatar, u Italiju. Budzie heta niešta padobnaje da karahodu Bachusa i Apałona ŭ adnoj asobie. Aŭhustyjanie, aŭhustyjanki, tysiačy cytraŭ — na Kastara! Varta heta pabačyć, bo sviet ničoha padobnaha nie bačyŭ.

I razłakaciŭsia na łavie vobak Eŭniki za stałom, a jak niavolnik na hołaŭ kłaŭ jamu vianok, havaryŭ dalej: — Što ty bačyŭ na słužbie ŭ Karbułona? Ničoha! Ci zviedaŭ sviatyni hreckija tak, jak ja, katory blizu praz dva hady nie razvitvaŭsia z pravadnikami? Ci byŭ na atocy Radoskaj, ci ahladaŭ miejsca, dzie stajaŭ kałos? Ci bačyŭ u Panopie, u Fakidzie, hlinu, z jakoje Pramietej lapiŭ ludziej, abo ŭ Sparcie jajki, što zniesła Leda, abo ŭ Afinach słaŭny pancyr sarmacki, zrobleny z konskich kapytoŭ, abo karabiel Ahamiemnana na Eŭbieji, abo čaru, zroblenuju na manier cycki Heleny? Ci bačyŭ Aleksandryju, Memfis, piramidy, vołas Izydy, jaki vyrvała sabie z žurby pa Azyrysie? Ci čuŭ jenk Miemnona? Sviet šyroki, nie ŭsio končycca na Zatybry! Ja jedu z cezaram, ale nie varočacimusia z im, a pajedu na Cypr, bo henaja maja załatavałosaja bahińka choča, kab my razam achviaravali ŭ Pafosie Cyprydzie hałubki, a tre tabie viedać, čaho joj zamanicca, heta musić być.

— Ja tvaja niavolnica, — adazvałasia Eŭnika.

A jon prytuliŭ da jaje hołaŭ i kaža z usmiecham: — Dyk ja, znača, niavolnik niavolnicy. Ty hodnaja podzivu ad noh da hałavy.

Pasla da Vinicija: — Jedź z nami na Cypr. Ale pamiataj, musiš pierad tym bačycca z cezaram, drenna, što dahetul ty ŭ jaho nie byŭ. Tyhelin hatovy heta suprać ciabie vykarystać. Nie maje, praŭda, jon da ciabie asabistaje nianavisci, adnak ža nie moža ciabie lubić choć by dziela taho, što ty moj siastryniec… Admaniomsia, što ty byŭ chvory. Musiš nadumacca, što adkažaš jamu, kali spytaje pra Lihiju. Najlepš machni rukoju i skažy, što była, pakul nie znudziła. Jon heta razumieje. Skažy jamu taksama, što chvaroba zatrymała ciabie doma, a haračku pabolšvała markota, što nie moh być u Nieapali j słuchać jahonych piesniaŭ, dy azdaraviła ciabie nadzieja, što ŭrešcie mahčymieš jaho słuchać. Pierasołu nie bojsia. Tyhelin zapaviaščaje, što vydumaje dla cezara niešta nie tolki svietazarnaje, ale j bujnaje… Bajusia, adnak, kab nie padkapaŭsia pad mianie. Pabojvajusia taksama i tvajho nastroju… — Ci ty viedaješ, — zapeŭnivaŭ Vinić, — što josć ludzi, jakija nie bajacca cezara i žyvuć tak spakojna, jak by jaho nie było na sviecie?

— Viedaju, ab kim hutarka: ab chryscijanach.

— Tak. Jany tolki adny!.. A našaje žyccio čym ža josć, kali nie biespierastannym stracham?

— Hodzie ž užo pra hetych svajich chryscijan! Nie bajacca cezara, bo jon mo ab ich nie čuŭ dyj nie viedaje, i stolki jany jaho cikavili b, kolki pažoŭkłaje liscie. Kažu tabie, heta niedareki, niaŭžo ty hetaha nie ciamiš? Kali tvaja natura baronicca ad ichniaje navuki, dyk jaŭna dziela taho, što vyčuvaje ich niedałužnasć. Ty ž čałaviek z inšaje hliny, dyk našto mnie j sabie hołaŭ imi maročyš. Patrapim žyć i pamirać, a što jany pakažuć — heta niaviedama.

Vinicija ŭdaryli henyja słovy i, viarnuŭšysia dadomu, pačaŭ razvažać: moža, istavietna dabrynia j miłasernasć chryscijan josć pakaznikam niedałužnasci ichnich duš. Vydavałasia jamu, što ludzi, majučyja siłu j hart, nie ŭmieli b tak prabačać. Lezła ŭ hałavu dumka, što heta mienavita, moža, i josć pryčynaj, što adpichvaje jahonuju rymskuju dušu ad taje navuki. «Patrapim žyć i pamirać», — kaža Piatroni. A jany? Jany ŭmiejuć tolki prabačać, nie razumiejučy chiba ni sapraŭdnaje lubovi, ni sapraŭdnaje nianavisci.

XXX

Cezar, viarnuŭšysia ŭ Rym, lutavaŭ, što viarnuŭsia, i pa niekalkich dniach zapałaŭ nanoŭ achvotaj vyjezdu ŭ Achajju. Vydaŭ nat edykt, u jakim abiacaŭ, što adsutnasć jaho nie patryvaje doŭha, a spravy publičnyja z taje pryčyny nie ŭcierpiać nijakaje škody. Voś ža ŭ tavarystvie aŭhustyjanaŭ, miž jakimi byŭ i Vinić, idzie na Kapitol, kab za pamysnasć novaha padarožža złažyć bahom achviary. Ale na druhi dzień, kali adbyvalisia čarhovyja adviedziny sviatyni Viesty, stałasia zdarennie, jakoje spryčyniła zmienu ŭsich namieraŭ. Neron nie vieryŭ u bahoŭ, ale bajaŭsia ich, złašča tajomnaja Viesta prajmała jaho takim žacham, što pierad abliččam bostva i sviatoha ahniu dyba stali vałasy, ščamilisia zuby, prabiehli dryhoty pa ŭsim ciele i asunuŭsia na ruki Viniciju, jaki prypadkam stajaŭ tut ža zzadu.

Vyniesli chutka jaho z sviatyni i adpravadzili na Pałatyn, dzie, choć chutka aprytamnieŭ, praležaŭ u pascieli ceły dzień. Ahałosiŭ zaraz ža zdziŭlenym prysutnym, što namier vyjezdu adkładaje na pasla, bostva bo pierascierahło jaho tajomna, kab nie spiašaŭsia. Cieraz hadzinu išła ŭžo viestka publična pa ŭsim Rymie: bačačy sumnych miłych hramadzian, cezar zastajecca z imi, moŭ baćka z dziećmi, kab dzialić z imi ŭciechi i dolu. Narod, abradavany blizkimi ihryščami i dzialboju zbožža, stoŭpiŭsia hramadna pierad Pałatynskaju bramaju, vivatujučy na honar boskaha cezara, a toj, pierarvaŭšy hulni ŭ kosci z aŭhustyjanami, adazvaŭsia: — Tak! Tre było adkłasci. Jehipiet i ŭładstva na Ŭschodzie, sudžanaje mnie, nie minie mianie, dyk nie prapadzie j Achajja. Zahadaju prakapać Karynfski istm, a ŭ Jehipcie pastavim takija pomniki, pry vieličy jakich piramidy zmalejuć da pamieraŭ dziciačych cacak. Zahadaju zbudavać Sfinksa bolšaha ŭ siem razoŭ ad taho, što la Memfisu hladzić u pustyniu, ale miecimie jon abličča majo. Viaki nastupnyja ŭspaminacimuć tolki ab im dy aba mnie.

— Zbudavaŭ ty sabie ŭžo pomnik svajimi vieršami, bolšy nie ŭ siem, a trojčy pa siem razoŭ ad piramidy Chieopsa, — padchapiŭ Piatroni.

— A piesniaj? — čakaŭ Neron.

— Na žal, kab ža było mahčymym zbudavać tabie takuju statuju, jak statuja Miemnona, jakaja b adzyvałasia tvajim hołasam pry ranniaj zarnicy! Mory, amyvajučyja Jehipiet, byli b pakryty paviek viakoŭ rojem karabloŭ, z jakich hramady troch častak svietu raskašavalisia b tvajoj piesniaj.

— Na žal, chto ž heta patrapić? — adkazvaje Neron.

— Ale možaš zahadać vyreźbić z bazaltu siabie na kvadryzie.

— A praŭda! Zrablu heta!

— Zrobiš dar čałaviectvu.

— U Jehipcie zviančajusia z Łunaju, što aŭdavieła, i budu sapraŭdy boham.

— A nam addasi ŭ žony zory, my ŭtvorym novaje suzorje, jakoje zvacimiecca suzorjem Nerona. Vitelija, adnak, ažani z Niłam, chaj płodzić biehiemotaŭ.

Tyhelinu padaruj pustyniu, budzie tady vaładarom šakałaŭ.

— A mnie što? — pytaje Vatynij.

— Chaj bahasłavić ciabie Apis! Spraviŭ nam takija ihryščy ŭ Benevencie, što nielha tabie aby-čaho žadać: zrabi paru botaŭ Sfinksu, jakomu drancviejuć łapy padčas siadravych rasistych nočaŭ, a pasla plascimieš łapci kałosam, staražujučym aleji pierad sviatyniami. Kožny tam znojdzie sabie zaniatak.

Damicyj Afier, naprykład, budzie skarbnikam, viedamy z sumlennasci. Cezar, lublu tvaje letucienni pra Jehipiet, i adkład vyjezdu vyklikaje ŭ mianie sum.

Neron kaža: — Vašy smiarotnyja vočy ničoha nie bačyli, bostva bo robicca nieviduščym dla kaho zachoča. Bačycie, kali byŭ ja ŭ sviatyni Viesty, jana sama stała la mianie j kaža mnie ŭ samaje vucha: «Adkładzi vyjezd». Stałasia heta tak raptoŭna, što ja až žachnuŭsia, choć za takuju vidavočnuju apieku bahoŭ nada mnoju pavinien byŭ by ja być udziačnym.

— Usie my žachnulisia, — adazvaŭsia Tyhelin, — a viastałka Rubryja až abamleła.

— Rubryja! — dzivicca Neron. — Jak ža sniežnuju jana maje šyju!

— Ale čyrvanicca, na ciabie hledziačy, boski cezaru… — Tak! Skiemiŭ heta i ja. Heta dziva! Viastałka! Josć niešta boskaje ŭ kožnaj viastałcy, a Rubryja nadta ž pryhožaja.

Dy zadumaŭsia na chvilinu, pasla pytaje: — Skažecie vy mnie, čamu ludzi bolš bajacca Viesty, čym inšych bahoŭ?

U čym tut sprava? Ot mianie samoha žach pieraniaŭ, choć ja i najvyšejšy sviatar. Pamiataju tolki, što ŭpaŭ nicma i byŭ by rynuŭ na ziamlu, kab chtoś nie padtrymaŭ mianie. Chto mianie padchapiŭ?

— Ja, — adkazaŭ Vinić.

— Ach! Ty, «strohi Aresie»? Čamu nie byŭ u Benevencie? Kazali mnie, što chvory, i sapraŭdy tvar maješ zmienieny. Aha! Čuŭ ja, što Kraton chacieŭ ciabie zamardavać? Ci to praŭda?

— Praŭda — i złamaŭ mnie ruku, ale ja abaraniŭsia.

— Złamanaju rukoju?

— Dapamoh mnie adzin barbar, jaki byŭ dužejšy za Kratona.

Neron ustaviŭ u jaho zdziŭlenyja vočy.

— Macniejšy za Kratona? Škieli strojiš? Kraton byŭ najmacniejšy čałaviek na sviecie, a ciapier josć Syfaks z Etyjopiji.

— Kažu toje, što bačyŭ sobskimi vačyma.

— Kažy, dzie taja pierła? Mo staŭsia karalom Niemarenskim?

— Nie viedaju dzie, zhubiŭ z vačej.

— Nie viedaješ nat, z čyjho narodu?

— Ja ž mieŭ złamanuju ruku, dyk nielha było jaho raspytać.

— Pašukaj ty mnie jaho.

Na heta Tyhelin: — Ja za heta vaźmusia.

Ale Neron dalej havaryŭ Viniciju: — Dziakuju tabie, što padtrymaŭ mianie. Moh, padajučy, razbić hołaŭ. Kaliś dobry z ciabie byŭ kumpan, ale ad časaŭ vajny j słužby pad Karbułonam zdzičeŭ ty niejk, i redka ciabie spatykaju.

I, pamaŭčaŭšy krychu, havaryŭ znoŭ: — A jak ža majecca tvaja… tanklavaja małoduchna… u jakuju ty byŭ zakachaŭsia? Ja ž adabraŭ jaje ŭ Aŭłaŭ dla ciabie… Vinić zdetynavaŭsia, ale Piatroni ŭ tym ža momancie padaspieŭ jamu na pomač: — Idu ŭ zakład, dominie, što zabyŭ. Ci nie bačyš, jak spudłavaŭsia? Pytaj u jaho pra toje, kolki ich było ad taje pary, a nie ručaju, ci i na heta patrapić adkazać. Z Vinicijaŭ dobryja vajaki, ale ŭdalejšyja jšče pieŭni. Im tre cełyja statki. Ukaraj jaho za toje, dominie, nie zaprasi na bankiet, jaki Tyhelin abiacaje zładzić na tvoj honar nad sažałkaj Ahrypy.

— Nie, nie zrablu hetaha, spadziajusia na Tyhelina, što tam jakraz statkaŭ budzie ŭdoval.

— A ci ž dazvolu, kab byŭ niedachop charytak tam, dzie budzie Amur? — zapeŭnivaje Tyhelin.

Neron pačaŭ žalicca: — Nuda mnie dakučaje! Zastaŭsia ja z voli bahini ŭ Rymie, ale nie mahu jaho ciarpieć. Vyjedu da Ancyjuma. Ciesna mnie ŭ henych vuzkich vulicach, siarod hetych starych damiščaŭ dy zanieachajenych zavułkaŭ. Smurodam ciahnie až siudy, pad moj dom i sady. Ach, kab ziemlatrus zrujnavaŭ Rym, kab jaki zahnievany boh zraŭnavaŭ jaho z ziamloj, voś tady pakazaŭ by ja vam, jak tre budavać horad — stalicu svietu i maju.

— Cezar, — adzyvajecca Tyhelin, — kažaš, kab jaki razhnievany boh zništožyŭ horad, ci tak?

— Tak, dyk što?

— Abo ž ty nie boh?

Neron machnuŭ niadbała rukoju j dadaŭ: — Pahledzimo, što nam uładziš na stavach Ahrypy. Potym vyjedu da Ancyjuma. Vy ŭsie zamałyja, kab zrazumieć, što mnie treba rečaŭ vialikich, — heta skazaŭšy, pryžmuryŭ vočy, dajučy praz heta znać, što patrabuje supačynku. I aŭhustyjanie pačali razychodzicca. Piatroni vyjšaŭ razam z Vinicijem i kaža jamu: — Dyk, znača, ty zaprošany na zabavu. Rudabarody vyraksia padarožža; ale zatoje budzie šaleć bolš, čym kali, i bujanić pa horadzie, by ŭ sobskim domie. Starajsia j ty znajsci ŭ šalenstvie zabyccio. Bo j nu jaho! My ž pakaryli sviet, dyk i možam hulać! Udały z ciabie, Mark, małojca, dziela taho, u pryvatnasci, ja i lublu ciabie tak. Na Dyjanu Efieskuju! Kab ty moh palubavacca svajimi zrosłymi brovami dy svajim voblikam, u jakim značna staraja kroŭ kvirytaŭ! Tyja ŭsie vyhladajuć pry tabie, by vyzvolniki. Tak! Kab nie taja dzikaja navuka, Lihija była b siannia ŭ tvajim domie. I što ž, mo jašče mnie dakazvacimieš, što heta nia josć vorahi žyccia i ludziej?.. Abyjšlisia z taboju pa-ludsku, za heta možaš być im udziačny, ale ja na tvajim miejscy znienavidzieŭ by tuju navuku, a šukaŭ by raskošy tam, dzie lho jaje znajsci. Ty pryhožy chłapiec, kažu znoŭ tabie, a Rym rojicca ad razłučnic… — Biare mianie dziva, što tabie ŭsio heta jašče nie abrydła, — adkazaŭ Vinić.

— Chto tabie heta kazaŭ? Mnie dyk daŭno heta zbrydła, ale ž ja nie ŭ tvajich hadoch. Dyj ja maju inšuju žyłku, jakoje tabie niedachop: lublu knižki, jakich ty nie lubiš, lublu paeziju, jakaja ciabie nudzić, lublu mastactva, hemaŭ dy šmat rečaŭ, na jakija ty j hladzieć nat nie chočaš, maju bol u kryžy, jakoha ty nie maješ, i ŭrešcie, ja znajšoŭ Eŭniku, a ty ničoha padobnaha nie znajšoŭ… Ja raskašujusia doma architvorami, ale z ciabie nikoli nie zrablu estety. A viedaju, što ŭ žycci ničoha bolš nie znajdu aprača taho, što znajšoŭ, ty sam nie viedaješ, što zaŭsiody jašče čahoś spadziaješsia j šukaješ. Kab tabie prydaryłasia smierć, ty b pry cełaj svajoj advazie j letucienniach pamiraŭ by z žachlivym zdziŭlenniem, što treba razvitvacca z svietam, a ja pryniaŭ by jaje, jak čakanuju, budučy peŭnym, što niama na ŭsim sviecie takich jahadak, jakich by ja ŭžo nie kaštavaŭ. Nie spiašajusia, ale nie budu taksama j aciahacca, pastarajusia tolki, kab było viesieła da astatku. Josć na sviecie viasiołyja skieptyki. Stojiki dyk mnie vydajucca hłupymi, ale stojicyzm prynamsi hartuje, a ot tvaje chryscijanie ŭvodziać na sviet sum, jaki josć tym u žycci, čym doždž u pryrodzie. Ci ty viedaješ, ab čym ja daviedaŭsia?

Na zabavach Tyhelinavych zjaviacca lupanaryi, a ŭ ich buduć žančyny z najpieršych damoŭ u Rymie. Niaŭžo nie znojdziecca choć adna krasunia, jakaja b zdoleła ciabie paciešyć? Buduć i takija dziaŭčaty, što pieršy raz vystupiać na sviet jak… nimfy. Takoje našaje rymskaje cezarstva… Ciopła ŭžo.

Paŭdzionny viecier sahreje vody i nie spryščyć cieła nahich bałaŭnic. A ty, Narcysie, viedaj, što nie znojdziecca ni adna, jakaja b ad ciabie baraniłasia.

Ni adna, choć by heta była viastałka.

Vinić udaraŭsia dałanioju pa łbie, jak čałaviek, nie mohučy adviazacca ad adnaje nazojlivaje dumki.

— I treba ž ščascie na takuju mnie było natrapić!

— A chto ž heta spryčyniŭ, jak nie chryscijanie! Ale ludzi, jakich symbolem josć kryž, nie mohuć być inšymi. Słuchaj. Hrecyja była pryhožaj i stvaryła mudrasć svietu, my stvaryli siłu, nu a što stvoryć henaja navuka? Kali viedaješ, dyk rastałkuj mnie, bo — na Pałuksa! — nie mahu dadumacca.

Vinić pacisnuŭ plačyma: — Ty, vidać, bajišsia, kab ja nie staŭsia chryscijaninam.

— Bajusia, kab sabie žyccio nie zaviazaŭ. Kali nie patrapiš być Hrecyjaj, budź Rymam: ŭładaj i hulaj! Šały našyja majuć svoj sens, što ŭ ich mienavita zmiaščajecca takaja dumka. Rudabarodaha nie lublu, bo josć hrekam-błaznam. Kab pačuvaŭ siabie rymlaninam, mieŭ by tołk, dazvalajučy sabie na bujanstva j šały. Pabažysia, što kali, viarnuŭšysia ciapier, zastanieš kaho z chryscijan, vysałapiš jamu jazyk. Kali heta budzie lekar Hłaŭk, dyk jon nat i nie zdzivicca. Da pabačennia na stavie Ahrypy.

XXXI

Pretoryjanie akružali bierahavy haj nad stavam Ahrypy, kab natoŭp nie pieraškadžaŭ cezaru i hasciam jahonym, usio bo, što tolki było ŭ Rymie bahaciejšaje, kulturniejšaje ci pryhažejšaje, pahałoska pryciahnuła na toj bankiet, jakomu roŭnaha jšče nie było ŭ dziejach horadu… Tyhelin namahaŭsia cezaru adudziačycca za adłožanaje padarožža ŭ Achajju i adnačasna pieravyšyć usich hascinnasciu pierad Neronam dy dakazać jamu, što nichto tak jaho nie patrapić viesialić. Dziela henaj mety, budučy jašče z cezaram u Nieapali, a pasla ŭ Benevencie, rabiŭ padrychtoŭku, vysyłaŭ zahady, kab z najdalšych krajoŭ svietu dastaŭlali zviary, ptastva, redkija ryby j rasliny, nie zabyvajučy pra darahi posud i tkaniny, jakija mielisia ŭpryhožyć bal. Dachody z cełych pravincyjaŭ išli na apłatu šalonych pomysłaŭ, ale mahutny favaryt na heta nie patrabavaŭ ahladacca. Upłyvy jahonyja rasli z kožnym dniom. Tyhelin, moža, i nie byŭ jašče milejšym Neronu za inšych, ale rabiŭsia štoraz nieabchodniejšym.

Piatroni daloka pieravyšaŭ jaho elehancyjaj, rozumam, doscipam i ŭ hutarkach lepš umieŭ viesialić cezara, ale, na svajo niaščascie, pieravyšaŭ u hetym i cezara, dyk razbudžaŭ u im zajzdrasć. Nie ŭmieŭ taksama być uva ŭsim znadobnym, i cezar bajaŭsia jahonaha sudu, dzie raschodziłasia pra hust, a z Tyhelinam čuŭsia svabadniej. Samaje prymaviska — arbiter elegantiarum, jakim adznačali Piatronija, dražniła Neronava samalubstva, bo i kamu ž, kali nie jamu samomu, jano pavinna naležacca? Tyhelin mieŭ, adnak, nastolki tołku, što ŭsviedamlaŭ sabie svaje niedachopy i, nie mohučy kankuravać ani z Piatronijem, ani z Lukanam, ani z inšymi pachodžanniem, talentami, navukaj — pastanaviŭ zakasavać ich pradažnasciu svajich słuh, a najbolš zbytkoŭnasciu, kab i ŭjava Nerona była tym ačaravana.

Bankiet zahadaŭ urychtavać na prastornym płavajučym paromie. Bierahi jaho byli prybranyja ŭ malaŭničyja pierlista-radulnyja slizianicy. Pa bakoch hrupki palmaŭ, hajki łotasu j rascviŭšych ružaŭ, z-pad jakich bjuć pachnidłavyja vadalivy, statuji bostvaŭ dy załatyja abo srebnyja kletki, poŭnyja roznakolernaha ptastva. Pasiaredzinie vysicca vielizarny z siryjskaje purpury na vysokich (kab nie zachilać, bač, vidu) srebnych słupoch bałdachin, a pad im bliščać, moŭ sonca, stały, pryhatavanyja dla biasiednikaŭ, jany až uhinajucca ad aleksandryjskaha škła, kryštalaŭ i stałovaha prosta biascennaha znadobja, narabavanaha ŭ Italiji, Hrecyi j Małoj Aziji. Parom, vyhladajučy z svajimi zarasnikami na niejki vostraŭ ci płavajučy park, zviazany byŭ załatymi i purpurovymi šnurami z łodkami na manier rybaŭ, lebiadziaŭ, fłaminhaŭ i čajek, u jakich pry kalarovych viosłach siadzieli nahija vieslary i viaslarki čaroŭnaj krasy, z vałasami, ukarbavanymi na ŭschodni manier abo aplecienymi załatymi sietkami. Prybyvaje Neron z Papiejaj i aŭhustyjanami, padpłyvaje da hałoŭnaha płyta i sadzicca pad purpurovym naviesam, łodki ŭzvarušajucca, viosły ŭdarajuć pa vadzie, napružyńvajucca załatyja šnury, i parom z bankietnikami pačynaje pavoli płavać kruhom pa sažałcy. Akružajuć jaho i inšyja płyty, poŭnyja cytrystak i harfistak, ružovaje cieła jakich na błakitnaj asnoviedzi nieba j vady z załatymi vodbleskami instrumientaŭ, kazaŭ by, usmoktvaje ŭ siabie tyja błakity j vodbliski, liłavieje, cvicie, by kvietki. Z prybiarežnych hajaŭ i dzivosnych budanoŭ, paprybudoŭvanych znarok u huščarach, adazvalisia taksama vodhuki muzyki i piesni. Zajhrała vakolica, zašumieli haji, recha razniesła tony trub i rahoŭ. Sam cezar, siedziačy miž Papiejaj i Pifahoram, dziviačysia ŭciešliva, złašča z maładych niavolničak, paŭbiranych za syreny ŭ zialonaj, sietkavaj łušcy, nie škadavaŭ pachvały Tyhelinu. Pavodle zvyčki pahladaŭ, adnak, na Piatronija, kab pačuć acenu «arbitra», ale toj nie nadta zachaplaŭsia, a zapytany, adkazaŭ suchadušna: — Ja dumaju, dominie, što dziesiać tysiač nahich dziavic robić mienšaje ŭražannie, čym adna.

Cezaru ŭsio ž taki padabaŭsia «płavajučy bankiet», bo jon byŭ navinoju. I stravy byli tak zbytkoŭna-vynajdavanyja, što i mudronasć Apicyja samleła b, na ich hledziačy; a vina stolki hatunkaŭ, što Aton, jaki padavaŭ jaho ŭ vaśmidziesiaci hatunkach, ad soramu pad vadu schavaŭsia b, kab uhledzieŭ takuju pyšnatu. Za stoł aprača žančyn zasieli sami aŭhustyjanie, siarod ich Vinić, zaćmiavajučy ŭsich svajoju krasoju. Kaliś postać i tvar jahony zanadta vyhladali pa-vajacku, pamundurovamu, ciapier ža pieražyvanni dušy dy fizičny bol nastolki nadavali vyraznasci jahonym rysam, jak by prajšła pa ich dalikatnaja ruka reźbiara. Skura jahonaha tvaru zhubiła daŭniejšuju ćmianasć, ale zastalisia jejnyja załatyja połyski numidyjskaha marmuru. Vočy pabolšali dy pasumnieli.

Tolki tors zastaŭsia toj ža samy, statny, mahutny, jak by stvorany pad pancyr, a nad henym torsam lehijanistaha vidnieła hałava hreckaha boha abo prynamsi vyrafinavanaha patrycyja z aduchoŭlenym i raspryhožym tvaram. Piatroni, kažučy jamu, što nijakaja z aŭhustyjanak i nie patrapić i nie zachoča ad jaho baranicca, havaryŭ jak znaŭca. Pažyrali jaho ciapier vačyma ŭsie, nie vyłučajučy ani Papieji, ani viastałki Rubryi, jakuju cezar žadaŭ mieć na bankiecie.

Marožanaje ŭ horskich sniahoch vino chutka razahravała sercy j hałovy biasiednikaŭ. Z prybiarežnaj huščary vysoŭvalisia štoraz novyja łodki ŭ formie palavych konikaŭ i babak. Błakitnaja šyba stavu vyhladała jak by jaje chto ŭsypaŭ pialustkami kvietak abo jak by jaje absieli matylki. Nad łodkami tut i tam papryviazvany byli na srebnych i sinich niciach ci šnurkoch hałubki dy inšyja ptuški z Afryki j Indyi. Sonca prabiehła ŭžo bolšuju častku niebaschiłu, ale dzień, choć bankiet adbyvaŭsia ŭ pačatku maju, byŭ ciopły, a nat haračy.

Vadzianaja hładź chvalavała ad rytmičnych pad muzyku viesłavych udaraŭ, u pavietry ani lahońkaha podychu vietru, haji stajali nieparušna, by zasłuchanyja j zahledžanyja ŭ toje, što dziejełasia na vadzie. Płytva kružyła ŭsciaž pa sažałcy, niesučy štoraz bolš pjanych i razhamonienych biasiednikaŭ. Jašče nie adbyłosia j pałovy bankietu, a ŭžo hosci nie pilnavali paradku, u jakim zasieli pry stale. Sam cezar pakazaŭ prykład, bo, ustaŭšy, zahadaŭ Viniciju addalicca ad Rubryi, z jakoj jon siadzieŭ, i, zaniaŭšy jahony tryklinijum, pačaŭ joj štoś našeptvać na vucha. Vinić apynuŭsia la Papieji, jakaja zaraz vyciahnuła da jaho ruku, prosiačy, kab zapiaŭ joj adchilenuju nakidku, a kali vykanaŭ heta krychu dryžačymi rukami, zdaryła jaho z-pad svajich doŭhich viek jak by saramiažlivym zirkom i strapianuła svajoj załatoj hałovańkaj, moŭ piarečačy niečamu. Tym časam sonca stanaviłasia štoraz bolšym, čyrvaniejšym i pavoli kaciłasia za viaršaliny hajaŭ; hosci pa bolšaj častcy byli zusim pjanyja.

Parom kružyŭ užo la samych bierahoŭ, na jakich siarod zarasnikaŭ i kvietak vidać byli hramady ludziej, paŭbiranych za faŭnaŭ ci satyraŭ, hrajučych na flejtach, multankach i bubiancoch, a taksama hurtki krasuniaŭ, pradstaŭlajučych nimfy, dryjady i hamadryjady. Sutunieła. Padnialisia vokličy na honar Łuny.

Haji azarylisia tysiačami lampaŭ. Z prybiarežnych lupanaryjaŭ buchnuli kasuli sviatła, na terasach pakazalisia novyja hramady hetaksama paŭnahich žon i doniek pieršaradnych rymskich rodaŭ, prymańvajučyja lubosnymi kivomihami biasiednikaŭ. Płytva prystała ŭrešcie da bierahu. Cezar i aŭhustyjanie razbiehlisia pa hajoch, lupanaryjach, altanach, akrytych huščaroju, utulenych u piačurach, krynicach i vadalivach. Apanavaŭ usich šał; nichto nie viedaŭ, dzie dzieŭsia cezar, chto sienatar, chto rycar, chto tancor abo muzykant. Satyry i faŭny pačali haniać raspieščanych nimfaŭ. Łamacili tyrsami lampy, kab zahasli. Niekatoryja zakutki haju aharnuła ŭžo ciemra. Usiudy kryki, rohat, šept, stohn zziachanych ludskich hrudziej. Rym istavietna padobnych rečaŭ jašče nie bačyŭ.

Vinić nie byŭ tak pjany, jak kaliś na bankiecie cezara, dzie była Lihija, ale i jaho začaravała i ŭpajiła ŭsio, što tut čaŭpłosia, avałodała im žada raskošy.

Vybiehšy ŭ les, imčaŭsia razam z inšymi, cikujučy-lubujučy, katoraja z dryjadaŭ pakažacca jamu pryhažejšaj. Imčalisia pierad im z piesniami j krykam štoraz novyja ichnija statki, hanianyja faŭnami, satyrami, sienatarami, rycarami dy adhałossiem muzyki. Zhledzieŭšy ŭrešcie karahod lubak na čale z adnoju, prybranaju za Dyjanu, skočyŭ da ich, kab bližej pryhledziecca bahini. I nahła serca jamu zamierła ŭ hrudzioch — zdałosia jamu, byccam stajić pierad im z miesiacam na hałavie ŭ areole bahińki Lihija.

Małoduchny akružyli jaho karahodam, a cieraz momant, žadajučy, mabyć, zamanić jaho ŭdahonki za imi, puscilisia naŭcioki, by statak sarnaŭ. Ale jon ani dryhnuŭ z miejsca, stajaŭ, serca ŭ im ihrała, zamior oddych, bo choć paznaŭ, što Dyjana nie była Lihijaj i zblizku nie była nat da jaje padobnaj, mocnaje ŭražannie sparalizavała jamu siły. Naraz aharnuła jaho tuha pa Lihiji tak mahutnaja, jakoj nikoli jašče ŭ žycci nie mieŭ, i kachannie chłynuła jamu novaj chvalaj u serca. Nikoli jamu nie vydavałasia Lihija bolš daražejšaj, niavinnaj i tak kachanaj, jak u henym lesie dzikaje raspusty. Niadaŭna sam žadaŭ pić z henaje čary i zanurycca ŭ raznuzdanasci j biessaromnasci, a ciapier voś napoŭniła jaho brydasć i zahidžannie. Čuje, jak dušu jahonuju cisnie ahida, hrudzi šukajuć pavietra, a vočy — zorak, nie zacienienych huščaroju taho strašnaha haju, i vyrašyŭ uciakać. Ale ledź kranuŭsia z miejsca, zabiahaje darohu niejkaja postać z zachilenaju hałavoju, chapaje dałaniami za plečuki jaho j pačynaje ablivać haračym šeptam jamu tvar: — Lublu ciabie!.. Chadzi!.. Nichto nas nie ŭhledzić, chutčej!

Vinić schamianuŭsia: — Chto ty?

Prytuliłasia da jaho hrudźmi i nalahaje dalej: — Chutčej! Hladzi, nikoha niama, a ja ciabie lublu! Chadzi!

— Chto ž ty? — paŭtaraŭ Vinić.

— Zhadaj!..

Heta kažučy, prycisnuła praz zasłonu vusny da jahonych vusnaŭ, ciahnučy adnačasna da siabie jahonuju hałavu, až urešcie z niedachopu pavietra adarvała vusny ad jaho.

— Noč kachannia!.. Noč zabyccia!.. — havaryła, łoviačy pavietra. — Siannia — možna!.. Biary mianie!..

Vinicija toj całunak apiok i napoŭniŭ jaho novaj abrydaj. Duša i serca jahonyja byli nie tut, ničoha na calusieńkim sviecie dla jaho nie isnavała, aprača Lihiji. Dyk, adsunuŭšy rukoju zamaskavanuju postać, kaža: — Chto b ty ni była, ja kachaju inšuju, nie chaču ciabie.

A jana nachiliła da jaho hołaŭ: — Adchili zasłonu… Naraz zašapacieła liscie niedalokich mirtaŭ; postać znikła, jak sonnaja mara, zdalok tolki dakaciłasia recha smiechu dziŭnaha, złaviesnaha. Pierad Vinicijem stajaŭ Piatroni.

— Čuŭ, čuŭ i bačyŭ, — adazvaŭsia.

Na heta Vinić: — Chadziem adhetul!..

I pajšli. Minuli zijajučyja sviatłom lupanaryi, haj, łancuh konnych pretoryjanaŭ i znajšli lektyki.

— Zajdu da ciabie, — kaža Piatroni.

Sieli razam u lektyku. Usiu darohu maŭčali. Až tolki ŭ atryjumie Vinicijevaha domu Piatroni adazvaŭsia: — Ci viedaješ, chto heta byŭ?

— Rubryja? — spytaŭ, sciapianuŭšysia na ŭspamin, što Rubryja była viastałkaj.

— Nie.

— Dyk chto?

Piatroni znižyŭ hołas: — Ahoń Viesty zniasłaŭleny, bo Rubryja była z cezaram. A z taboju havaryła… Tut dakončyŭ jašče nižej: — Dziva aŭhusta.

Nastała maŭčannie.

— Cezar, — kaža dalej Piatroni, — nie ŭmieŭ pierad joju ŭtojić svajoj žady da Rubryi, dyk niajnačaj chacieła adpomscicca, a ja pieraškodziŭ vam tamu, što kali b, paznaŭšy aŭhustu, adviarnuŭsia ad jaje, dyk zhinuŭ by biez ratunku. Ty, Lihija, a moža, i ja.

Vinić uskipieŭ: — Ahorkli mnie vašy bankiety, Rym, cezar, Tyhelin, aŭhusty dy vy ŭsie! Ja dušusia! Nie mahu tut žyć! Nie mahu! Razumieješ mianie?

— Traciš hołaŭ, mieru, tołk!.. Vinić!

— Kachaju jaje adnu ŭ sviecie!

— Nu dyk što?

— Dyk nie chaču inšaha kachannia, nie chaču vašaha žyccia, vašych balaŭ, vašaje biessaromnasci j vašych złačynstvaŭ!..

— Što z taboju? Ci nie chryscijanin ty?

A junak ašłapiŭ dałaniami hołaŭ i paŭtaraŭ, jak by z rospačy: — Jašče nie! Jašče nie!

XXXII

Piatroni išoŭ dadomu, paciskajučy plačyma i mocna niezadavoleny.

Sciamiŭ ciapier i jon, što pierastali z Vinicijem razumiecca, što dušy ichnija razyjšlisia zusim. Kaliś Piatroni mieŭ na maładoha vajaka vialiki ŭpłyŭ. Uva ŭsim byŭ dla jaho ideałam, i časta niekalkich iraničnych słoŭ jahonych davoli było, kab ad čaho-niebudź Vinicija paŭstrymać abo da čaho zaachvocić.

Siannia z taho nie zastałosia j zavadu tak daloka, što Piatroni nie sprabavaŭ nat daŭnich sposabaŭ, čujučy, što jahonaja dascipnasć dy ironija sasliznucca biez vyniku z novych nasłajenniaŭ, jakija na dušu Vinicija nałažyła kachannie j sutyčnasć z tajomnym chryscijanskim svietam. Daznany skieptyk zrazumieŭ, što zhubiŭ kluč da henaj dušy. Voś heta vyklikała ŭ im niezadavalniennie, a nat i tryvohu, uzdvojenuju šče zdarenniami apošniaje nočy. «Kali prymcha aŭhusty josć tryvałaj žadoju, — razvažaŭ Piatroni, — dyk budzie adno z dvuch: abo Vinić spakusicca i moža, papaŭšysia, zhinuć, abo (i heta bolš vierahodna) uprecca, i ŭ takim vypadku zhuba jahonaja nieminučaja, a z jahonaj, moža być, i maja, choć by j dziela taho, što jon moj svajak, dy što aŭhusta, znienavidzieŭšy ŭsiu našu radniu, pierakinie vahu svajho ŭpłyvu na bok Tyhelina…» I tak i hetak było drenna. Piatroni byŭ čałaviekam advažnym i smierci nie bajaŭsia, ale, ničoha ad jaje nie spadziejučysia, nie chacieŭ jaje vyklikać. Pasla doŭhaj nadumy vyrašyŭ: najlepš i najbiespiačniej budzie vysłać Vinicija z Rymu ŭ darohu. Ach, kab moh dać jamu Lihiju ŭ darohu na dadatak, daŭ by z radasciu! Ale j tak spadziavaŭsia, što nie nadta ciažka budzie jaho namović. Tady raspusciŭ by na Pałatynie viestku pra chvarobu Vinicija i addaliŭ by ad jaho niebiaspieku dyj ad siabie. Aŭhusta chiba ž nie viedała, ci Vinić paznaŭ jaje; mahła dumać, što nie, dyk samahodnasć nie nadta ŭciarpieła. Inakš, adnak, mahło być u budučyni, i treba było b zabiaspiečycca. Piatroni pieradusim maniŭsia spravu adviarnuć, bo mierkavaŭ, što kali cezar raz užo rušyć u Achajju, tady Tyhelin, prafan mastactva, syjdzie na druhi płan i stracić upłyŭ… U Hrecyi Piatroni nie mieŭ sabie kankurentaŭ.

Prymiež taho pastanaviŭ mieć voka nad Vinicijem i zaachvočvać jaho ŭ darohu. Praz kolkinaccać dzion razvažaŭ nat ab tym, što, kali b vystaraŭsia ŭ cezara edykt i vyhnali chryscijan z Rymu, dyk Lihija pojdzie razam z inšymi vyznannikami Chrysta, a za joju i Vinić. Tady ŭžo niepatrebna budzie j namaŭlennie.

A sama sprava była mahčymaj. Heta ž nie tak jašče daŭno, kali žydy padniali zaburennie z nianavisci da chryscijan, cezar Kłaŭdyj, nie ŭmiejučy adroznić adnych ad druhich, vyhnaŭ žydoŭ. Dyk čamu b Neron nie vyhnaŭ chryscijan? U Rymie było b valniej. Piatroni pasla taho «płavajučaha bankietu» časta spatykaŭsia z Neronam i na Pałatynie, i ŭ inšych damoch. Padsulić jamu padobnuju dumku było lohka, bo cezar nie ŭpiraŭsia nikoli złybiednym ci škodnym na kaho nahavoram. Razdumaŭšy dobra, Piatroni ŭłažyŭ sabie ceły płan. Voś ža, zaprosić cezara na pryhatavany ŭ siabie bankiet i na im schilić jaho, kab vydaŭ edykt. Spadziavaŭsia nat, što cezar daručyć jamu vykanannie. Tady b vypraviŭ Lihiju z naležnym kachancy Vinicijevaj honaram i spahadaj, naprykład, u Baje, i chaj by tam sabie kachalisia j hulali ŭ chryscijanstva kolki zaŭhodna.

Tym časam časta adviedvaŭ Vinicija, raz dziela taho, što pry cełym svajim rymskim ehajizmie nie moh advyknuć ad jaho, a pa-druhoje — kab nabuchtorvać jaho ŭ darohu. Vinić prykidvaŭsia chvorym i nie pakazvaŭsia na Pałatynie, dzie štodnia radzilisia inšyja namiery. Niekatoraha dnia Piatroni čuje ŭrešcie ad samoha cezara stanoŭki zahad, što cieraz try dni vybirajecca ŭ Ancyjum, i zaraz nazaŭtra pajšoŭ paviedamić ab hetym Vinicija.

A toj pakazvaje jamu spis asobaŭ, zaprošanych da Ancyjuma, jaki rana prynios jamu cezaraŭ vyzvolnik.

— Josć tut i majo prozvišča, — kaža, — josć i tvajo. Viarnuŭšysia, zastanieš taki samy j doma.

— Kab mianie nie było miž zaprošanymi, — adkazaŭ Piatroni, — dyk značyła b, što treba pamierci, ale nie spadziajusia hetaha pierad vyjezdam u Achajju.

Budu Neronu zanadta patrebny.

Pasla, pierahledzieŭšy spis, adzyvajecca: — Niadaŭna viarnulisia ŭ Rym, dy voś znoŭ treba razvitacca z im i ciahnucca da Ancyjuma. Ale treba! Bo heta nie tolki zaprosiny, heta adnačasna j zahad.

— Nu a kab chto nie pasłuchaŭ?

— Atrymaŭ by inšaha rodu pozvu: kab vybiraŭsia ŭ značna dalejšuju darohu, u takuju, z jakoje ŭžo nie vierniecca. Oj, škada, što nie pasłuchaŭ ty maje rady j nie vyjechaŭ, pakul było lho! Ciapier musiš jechać da Ancyjuma.

— Ciapier mušu da Ancyjuma… Bač, vo ŭ jakich my časach žyviem i jakija my niavolniki!

— Heta až tolki siannia ty skiemiŭ?

— Nie. Ale, bač, ty ž mianie pierakonvaŭ, što chryscijanskaja navuka josć niepryjacielkaj žyccia, bo jaho byccam zviazvaje. A ci ž mohuć być puty cviardziejšyja, čym tyja, što my nosim? Kažaš, Hrecyja dała mudrasć i krasu, a Rym — siłu. Dzie ž naša siła?

— Zaklič sabie Chiłona, nie maju siannia achvoty filazafavać. Na Hierkulesa! Nie ja spryčyniŭ hetyja časy, i nie ja za ich budu adkaznym. Havoram pra Ancyjum. Viedaj, što čakaje ciabie tam vialikaja niebiaspieka, lepš by mo było tabie zdužacca z tym Ursusam, što zadušyŭ Kratona, čym tudy jechać, a adnak nie možaš nie jechać.

Vinić machnuŭ rukoju j kaža: — Niebiaspieka! My ŭsie błukajemsia ŭ poćmie smierci, i kožny momant čyjaniebudź hałava zanurajecca ŭ toj ćmie.

— Vyličacimu tabie ŭsich, što mieli krychu rozumu, i dziela taho niama časaŭ Tyberyja, Kalihuły, Kłaŭdyja, jakija dažyli vaśmidziesiatych abo dzieviaćdziesiatych hadoŭ. Vaźmi, naprykład, takoha Damicyja Afra. Jon ža spakojna sastareŭsia, choć cełaje žyccio byŭ złodziejem i złydniem.

— Moža, dziela taho! Moža, mienavita dziela taho! — adznačyŭ Vinić.

Potym uziaŭ spis i pačaŭ vyličać: — Tyhelin, Vatynij, Afrykanski Sekst, Rehuł Akvilin, Sulij Nerulin, Epr Marceł i im padobnyja! Banda złydniaŭ i kaniarezaŭ!.. I skazać, što jana vaładaryć svietam!.. Ci nie lepš im było b abvozić jakoje jehipskaje ci siryjskaje bostva pa miastečkach, banduryć u sinistry i zarablać na chleb varažboju ci skokami, hałabokam?..

— Abo vadzić małpy na matuzie, sabak, što viedajuć lik, ci asła z dudoju, — dadaŭ Piatroni. — Usio heta praŭda, ale havoram ab važniejšych rečach. Vaźmi łob u žmieniu i słuchaj: skazaŭ ja na Pałatynie, što ty chvory j nie možaš vychodzić z domu, prymiež taho, prozvišča tvajo ŭ spisie stajić, heta značyć, chtości nie pavieryŭ majoj infarmacyi i pastaraŭsia ciabie ŭpisać znarok. Neronu ty nie patrebny, bo ab cyrkavym hajsanni z taboju, vajskovym, havaryć nie budzie, a ab muzycy j paeziji ty nie maješ paniaccia. Voś ža, upisała ciabie niajnačaj Papieja, a heta značyć, jejnaja pochać nie była pieralotnym ahańkom, jana žadaje ciabie zdabyć.

— Advažnaja z jaje aŭhusta!

— Advažnaja istavietna, bo moža ciabie zhubić biez ratunku. A badaj by Vienus natchniła jaje inšym kachanniem, ale pakul joj chočacca ciabie, musiš być vielmi asciarožnym. Rudabarodamu jana ŭžo zabrydnieła, žadaje siannia ŭžo Rubryju abo Pifahora, ale praz ułasnaje sabietnictva spahnaŭ by mstu na vas.

— U haju ja nie viedaŭ, što heta jana da mianie prystavała, ale ž ty padsłuchoŭvaŭ i viedaješ, što ja adkazaŭ joj — kachaju inšuju, nie choču jaje.

— Zaklinaju ciabie na ŭsie bahi, nie hubi taje kroški tołku, jakuju tabie jšče chryscijanie pakinuli. Jak možna sumniavacca, majučy vybar miž zhubaju praŭdapadobnaju i peŭnaju? Ci ž ja tabie ŭžo nie kazaŭ: kali zraniš samahodnasć aŭhusty, niama ratunku? Na Hades! Kali tabie žyccio zhorkła, dyk lepš padrež sabie zaraz žyły abo kińsia na mieč, bo jak abraziš Papieju, spatkaje ciabie smierć mienš lohkaja. Kaliś pryjemna było z taboju hutaryć! Pra što tabie faktyčna raschodzicca? Ci ciabie kavałak adbudzie? Ci tabie heta pieraškodzić kachać tvaju Lihiju? Pamiataj pry tym, što Papieja bačyła jaje ŭ Pałatynie, i nie ciažka budzie joj zdahadacca, dla kaho adpichaješ tak vysokija łaski. A tahdy vyciahnie jaje choć z-pad ziamli. Zhubiš nie tolki siabie, ale j Lihiju! Zrazumieŭ?

Vinić słuchaŭ, jak by dumajučy ab čym inšym, urešcie kaža: — Ja mušu bačycca z joju.

— Z kim? Z Lihijaj?

— Z Lihijaj.

— A viedaješ ža, dzie jana?

— Nie.

— Dyk pačnieš znoŭ šukać jaje pa starych mahilnikach dy na Zatybry?

— Nie viedaju, ale mušu jaje bačyć.

— Dobra. Choć jana chryscijanka, ale moža akazacca razvažniejšaj za ciabie, a akažacca napeŭna, kali nie choča tvaje hibieli.

Vinić pacisnuŭ plačyma.

— Vyratavała mianie z Ursusavych ruk.

— Dyk spiašajsia, Rudabarody bo vyjezdu adkładać nie budzie. Prysudy smierci moža vydavać i z Ancyjuma.

Ale Vinić nie słuchaŭ. Napaŭniała jaho tolki adna dumka — pabačycca z Lihijaj, dyk pačaŭ razvažać ab sposabach. Tym časam zdaryłasia nahoda, jakaja mahła adchilić usie ciažkasci. Nazaŭtra prychodzić niespadziavana Chiłon. Pryjšoŭ zamorany i abdziorty, z voŭčym hoładam uvačču. Słužba adnak, majučy daŭniejšy zahad puskać jaho ŭ dom kažnaj paroju dnia i nočy, nie smieła jaho zatrymoŭvać, tak što ŭvajšoŭ prosta ŭ atryjum i, zatrymaŭšysia pierad Vinicijem, vitaje: — Chaj bahi dorać ciabie niesmiarotnasciu i dzielacca z taboju ŭładaju nad svietam!

Vinić spieršku mieŭ achvotu vykinuć jaho za dzviery, ale padaspieła dumka, što hrek maje zviestki pra Lihiju, i cikavasć zmahła abrydu.

— Heta ty? — spytaŭ. — Što z taboju dziejecca?

— Drenna, synku Joviša, — adkazvaje Chiłon. — Sapraŭdnaja cnota — heta siannia tavar biez popytu, i sapraŭdny mudrec musić być rad i z taho, kali maje za što raz na piać dzion abhładać baraniuju łabacinu na paddaššy, zapivajučy slaźmi. Ach, spadaru! Usio, čym ty mianie abdaryŭ, vydaŭ na knižki ŭ Atrakta, a potym abakrali mianie, zniščyli: niavolnica, što miełasia spisvać maju navuku, uciakła, zabraŭšy astanki. Žabrak ja, ale padumaŭ sabie: da kaho ž pajdu, kali nie da ciabie, Serapisie, jakoha lublu, abahaŭlaju i za jakoha žycciom staju!

— Čaho ž pryjšoŭ dy što prynios novaha?

— Pa ŭspamohu, Baalu, a prynošu tabie maju nendzu, maje slozy, maju pryviazanasć i ŭrešcie viestki, jakich z lubasci da ciabie nazbiraŭ. Pamiataješ, spadaru, što ja tabie kaliś kazaŭ, jak adstupiŭ niavolnicy boskaha Piatronija adnu nitku z pojasa Vieniery z Pafosa?.. Daviedvaŭsia ciapier, ci joj dapamahło, i ty, synu sonca, blizki tamtejšamu domu, viedaješ, kim josć Eŭnika. Maju jašče adnu takuju nitku. Zachavaŭ jaje tabie, spadaru.

Tut zamoŭk, spanatryŭšy hnieŭ u nachmuranych brovach Vinicija, i, chočučy ŭpiaredzić hrom, pačaŭ chutka z druhoje bočki: — Viedaju, dzie žyvie boskaja Lihija, pakažu tabie dom i zavułak.

Vinić paŭstrymliva pytaje: — Dzie ž jana?

— U Lina, staršaha sviatara chryscijan. Jana tam razam z Ursusam, a toj pa-raniejšamu chodzić na pracu da młynara, jaki zaviecca tak, jak tvoj vyzvolnik, spadaru, Demas… Tak, Demas!.. Ursus pracuje načami, dyk na tuju pryhodu moža jaho nie być… Lin stary… a ŭ domie, aprača jaho, josć tolki jašče dzvie pažyłyja žančyny.

— Skul heta ŭsio viedaješ?

— Pamiataješ, spadaru, jak chryscijanie mieli mianie ŭ rukach i aščadzili. Hłaŭk pamyłkova dumaje, byccam ja spryčyniŭ jamu niaščascie, ale, kažu, aščadzili mianie!

Dyk niama dziva, što ŭdziačnasciu napoŭniłasia majo serca. Ja čałaviek z daŭnych lepšych časaŭ. Voś ža, padumaŭ sabie: nie hadzicca zaniachać svajich pryjacielaŭ i dabradziejaŭ. Ci ž nie było b hrubasciu z majho boku, kab nikoli nie papytaŭ pra ich, nie praviedaŭ, što dziejecca z imi, dzie žyvuć dy jak zdarovyja? Na Pasinunckuju Cybułu! Nie ja da hetaha zdolny. Ustrymoŭvała mianie spačatku hadka, kab nie zrazumieli pachibna majich namieraŭ. Ale miłasć, jakuju ja mieŭ da ich, akazałasia bolšaj za sumnivy, a złašča dadała mnie lhi ichniaje lohkaje serca, z jakim prabačajuć usie kryŭdy. Pierad usim, adnak, dumaŭ ab tabie, spadaru. Apošniaja našaja vyprava skončyłasia niaŭdačaju, a ci ž tolki syn Fartuny moža pahadzicca z henaj dumkaj? Dom stajić naŭzboččy. Mahčymieš jaho akružyć niavolnikami, što i myš nie vyslizniecca. Ej, spadaru, spadaru! Zachaci tolki, a jšče sianniašniaj nočy taja vialikadušnaja kniazioŭna budzie ŭ tvajim domie. Ale, kali hetak staniecca, nie zabudź, što pryčyniŭsia da taho biazdolny hałodny syn majho baćki.

Kroŭ chłynuła Viniciju ŭ hołaŭ. Spakuca raz jašče ŭzdryhanuła jahonaj istotaj. Tak! Heta byŭ sposab, i hetym razam sposab peŭny. Chaj raz urešcie zdabudzie Lihiju, chto ž jaje ŭ jaho zdoleje adniać? Chaj raz urešcie Lihija staniecca jahonaj kachankaj, ničoha inšaha joj nie zastaniecca, jak być joju nazaŭsiody! Palandra biary tady ŭsie navuki! Što jamu tady značycimuć chryscijanie razam z ichniaj miłasernasciu i pasumnaju vieraj! Ci ž nie para atrachnucca ŭžo ad hetaha ŭsiaho?

Ci ž nie para pačać žyć, jak usie žyvuć? Što rabicimie Lihija, jak uzhodnić svaju dolu z svajoju navukaj, dyk taksama niavažna. Heta ŭsio dreń! Važniej za ŭsio toje, što jana budzie jahonaj dy jašče siannia. A heta jšče pytannie, ci ŭ jejnaj dušy astojicca taja navuka, jak pakaštuje novaha žyccia, novaje raskošy j nastrojaŭ, jakim musicimie paddacca? A stacca heta moža jašče siannia. Davoli zatrymać Chiłona i vydać na zmiarkanni zahady. I potym — raskoša biaskoncaja! «Bo čym było majo žyccio? — hadaŭ Vinić. — Nydzienniem, niaŭhašanaj žadoju, biezadkaznym pytanniem». Takim sposabam pieratnie heta i — kaniec usiamu. Pryhadaŭ sabie, praŭda, što daŭ joj słova nie padymać na jaje ruki. Ale na što ž prysiahaŭ? Nie na bahoŭ, bo ŭ ich užo nie vieryŭ, nie na Chrysta, bo ŭ Jaho jašče nie vieryŭ. A kali b pačuvałasia pakryŭdžanaj, zviančajecca z joju i takim čynam apłacić joj kryŭdu. Tak! Musicimie heta zrabić, bo jana ž uratavała jamu žyccio. Tut u pamiaci toj dzień, kali z Kratonam zrabiŭ na jaje napad; vačami ŭjavy ŭhledzieŭ nad saboju hihancki kułak Ursusa dy ŭsio, što było potym. Ujaviŭ jaje nad svajoju pasciełlu, u niavolnickaj vopratcy, pryhožuju, moŭ bostva, pieslivuju, razdobranuju. Vočy jahonyja mimachoć pabiehli ŭ lararyjum, dzie toj kryžyk-pamiatka. Niaŭžo za ŭsio heta adpłacić joj novym nachabstvam? Niaŭžo ciahacimie jaje za kosy ŭ kubikulumie, by niavolnicu? Jon patrapić heta zrabić, jon, što nie tolki pažadaje, ale j kachaje jaje, a kachaje za toje mienavita, što jana takaja, a nie inakšaja? I nahła zrazumieŭ, što mała jaje mieć doma dy mocna prytulać, jahonaje kachannie choča niečaha bolej, choča jejnaje zhody, jejnaje dušy, jejnaha kachannia. Ščaslivy heny dach, kali jana ŭvojdzie pad jaho dabraachvotna, ščaslivy dzień toj, ščaslivaje žyccio! Tady ščascie abajich budzie jak mora biezbiarežnaje, jak sonca. Uziać jaje siłamoc — heta značyła b navieki zabić takoje ščascie, spluhavić, zahidzić toje, što najdaražejšaje ŭ žycci, najmilejšaje.

Žudź praniała jaho na ŭspamin ab hetym. Zirnuŭ na Chiłona, jaki, vytraščyŭšy na jaho vočy, čuchaŭsia pad łachmanom niespakojna. Parvała jaho strašennaja abryda j žada rastaptać nahoju takoha daradčyka, jak hada. Małankaj blisnuła vomih u haračaj surovaj rymskaj hałavie dumka: — Nie zrablu hetaha, što mnie suliš, a kab nie adyjšoŭ ty biez adpłaty, na jakuju zasłužyŭ, zahadaju zaraz damavym erhastułam dać tabie trysta rozah.

Chiłon zbialeŭ. U pryhožym abliččy Vinicija było stolki chałodnaje zaŭziatasci, što ani krošańki nielha było sumniavacca ŭ surjoznasci jahonych słoŭ. Dyk u tym ža momancie ŭpaŭ Chiłon na kaleni i, sahnuŭšysia ŭ kłubok, pačaŭ jenčyć: — Jak heta, pierski vaładaru? Za što?.. Piramida łaski! Kałosie miłasernasci! Za što?.. Mnie, staromu, hałodnamu, biazdolnamu… Ja ž słužyŭ tabie… Tak adudziačvaješsia?..

— Jak ty chryscijanam, — adkazaŭ Vinić i zaklikaŭ vyzvolnika.

Chiłon kinuŭsia da jahonych noh i, kanvulsyjna abniaŭšy ich, maliŭ, smiarotna bledny.

— Dominie, dominie!.. Ja stary! Piaćdziesiat, nie trysta… Davoli piaćdziesiat!.. Sto, nie trysta!.. Zlitujsia! Zlitujsia!

Vinić adkapynuŭ jaho nahoju i vydaŭ zahad. U adno imhniennie ŭbiehła za vyzvolnikam dvuch dužych kvadaŭ, jakija, schapiŭšy Chiłona za astanki vałossia, akrucili jamu hołaŭ jahonym ža łachmanom i patarabanili ŭ erhastuł.

— U imia Chrysta!.. — kryčaŭ hrek u dzviarach.

Vinić zastaŭsia sam. Vydany zahad ažyviŭ jaho j zapaliŭ. Tym časam staraŭsia skancentravać i ŭparadkavać dumki. Adčuvaŭ polhu, pieramoha siabie samoha zadavalniała jaho. Jamu zdavałasia, što praz heta zbliziŭsia da Lihiji, što pavinna za heta spatkać jaho zapłata. U pieršym momancie nie pryjšło jamu ŭ hołaŭ, jak ciažka skryŭdziŭ Chiłona, što zahadaŭ jaho siekčy za toje samaje, za što kaliś uznaharodžvaŭ. Da taho, byŭ jašče rymlaninam, nie baleŭ jamu čužy bol, nie maročyŭ sabie hałavy adnym hreckim abarvancam. A kab i byŭ zhadaŭ pra heta, dyk i tak dumaŭ by, što zrabiŭ dobra, karajučy kruciala. Ale jon dumaŭ pra Lihiju i havaryŭ joj: nie adpłaču tabie złom za dabro, a daviedaŭšysia kaliś, jak pastupiŭ ja z tym, chto padvučaŭ mianie rabić tabie hvałt, budzieš mnie za heta ŭdziačna. Tut, adnak, zadumaŭsia: ci Lihija pachvaliła b jahony ŭčynak z Chiłonam? Adyž navuka jejnaja kaža daravać, adyž chryscijanie daravali jamu, choć mieli bolšuju racyju da pomsty. Tady adazvaŭsia ŭ jahonaj dušy kryk: «U imia Chrysta!» Pryhadaŭ sabie, što padobnym voklikam Chiłon vykupiŭsia z ruk liha, i pastanaviŭ daravać jamu reštu kary. Z tym namieram chacieŭ zaklikać dyspensatara1, a toj sam pakazaŭsia ŭ dzviarach i dałažyŭ: — Toj starac abamleŭ, a moža, i pamior. Što z im rabić dalej?

— Ačucić jaho j pryviesci siudy.

Zahadčyk atryjuma znik za zasłonaju, ale ačućvannie nie jšło, musić, lohka, bo Viniciju pryjšłosia čakać, i pačaŭ haračycca, až urešcie niavolniki ŭciahnuli Chiłona i na padadzieny znak sami addalilisia.

Chiłon byŭ bieły, jak pałatno, a ŭzdoŭž noh spłyvali na mazajiku atryjuma nitki kryvi. Byŭ, adnak, prytomny i, upaŭšy na kaleni, pačaŭ havaryć, vyciahajučy ruki: — Dziakuj tabie, spadaru! Miłaserny ty j vialiki.

— Viedaj, sabača, — kaža Vinić, — što daravaŭ ja tabie dziela taho Chrysta, jakomu i ja žyccio zaŭdziačvaju.

— Budu słužyć Jamu i tabie, spadaru!

— Maŭčy i słuchaj! Ustań! Pojdzieš sa mnoju i pakažaš dom, dzie žyvie Lihija.

Chiłon sarvaŭsia, ale ledź staŭ na nahach, zbialeŭ jašče horš i adazvaŭsia mlejučym hołasam: — Dominie, ja sapraŭdy hałodny… Pajdu, pajdu! Ale nie maju mocy… Zahadaj mnie dać choć niedajedki z łachanki tvajho sabaki, a tahdy pajdu!..

Vinić zahadaŭ jamu dać jesci, załatnik i płašč. Chiłon, jakoha asłabili rozhi j hoład, nie moh isci, nat padjeŭšy, choć žach padymaŭ jamu vałasy na

1 Vyzvolnik, intendant (łac.).

hałavie, bajaŭsia bo, kab Vinić nie padumaŭ, što jamu nie chočacca, dy nie zahadaŭ jaho nanava addubasić.

— Voś mo vino mianie razahreje, — paŭtaraŭ, capajučy zubami, — mahčymu jsci zaraz choć by j u Vialikuju Hrecyju.

Siły, pačakaŭšy, niejk prypłyli krychu, i tady Vinić z Chiłonam vyjšli z chaty. Daroha była dalokaja, bo Linus žyŭ, jak i bolšasć chryscijan, na Zatybry, niedaloka ad domu Myryjam. Chiłon urešcie pakazaŭ Viniciju asabniačok, abniesieny zazialenienym muram, i skazaŭ: — Voś tut, spadaru.

— Dobra, — skazaŭ Vinić. — Idzi ciapier adhetul, ale zapamiataj, što tabie skažu: zabudź pra słužbu ŭ mianie; zabudź, dzie žyvie Myryjam, Piotr i Hłaŭk; zabudź taksama pra heny dom dy pra ŭsich chryscijan. Prychodź kožny miesiac da mianie, vyzvolnik Demas vypłačvacimie tabie pa dzvie štuki zołata. A kali nie pierastanieš špijonić chryscijan, znoŭ zahadaju ciabie adsciobać abo addam u ruki prefiektu.

Chiłon pakłaniŭsia i prysiahnuŭ: — Zabudu!

A jak tolki Vinić znik na zakrucie vulicy, vyciahnuŭ za im kułak i kryčma hraziŭ: — Na Ate dy na Furyi! Nie zabudu!

Dyj znoŭ abamleŭ.

XXXIII

Vinić pajšoŭ prosta ŭ dom, dzie žyła Myryjam. Pierad bramaju spatkaŭ Nazarku z vyhladam krychu zbiantežanym, pryvitaŭ jaho i zahadaŭ viesci siabie ŭ pamieškannie matki.

U kvatery, aprača Myryjam, zastaŭ Piatra, Hłaŭka, Kryspa i Paŭła z Tarsu, jaki niadaŭna viarnuŭsia byŭ z Frehiele. Ubačyŭšy maładoha trybuna, usie zdzivilisia, a jon adazvaŭsia: — Vitaju vas u imia Chrysta, Jakomu addajacie šanavannie!

— Budź słava imieniu Jahonamu navieki!

— Bačyŭ ja vašu sumlennasć i daznaŭ dabryni, dyk prychodžu jak pryjaciel.

— I pazdraŭlajem ciabie jak pryjaciela, — adkazaŭ Piotr. — Siadaj i padziali z nami chleb-sol, jak hosć.

— Siadu i padzialu z vami chleb-sol, anno pierš vysłuchajcie mianie ty, Piotra, i ty, Paŭle z Tarsu, kab paznali ščyrasć maju. Viedaju, dzie znachodzicca Lihija, idu z-pad doma Linusa, susiedniaha tut. Maju prava ad cezara zabrać Lihiju, maju ŭ horadzie kala piacisot niavolnikaŭ; moh by akružyć jejnaje prytulišča dy schavać jaje, adnak, bačycie, nie zrabiŭ ja henaha j nie zrablu.

— Chaj Boh bahasłavić ciabie za heta j ačyscić tvajo serca, — skazaŭ Piotr.

— Dziakuju tabie, ale pasłuchajcie mianie dalej: nie dakanaŭ ja taho, choć žyvu z pakutaju strašennaju i tuhoju. Upiarod, jak jašče nie viedaŭ ja vas, byŭ by napeŭna zabraŭ jaje i zatrymaŭ siłamoc, ale vašaja cnota j navuka, choć jaje nie pryznaju, zmianiła mnie dušu tak, što nie advažvajusia ŭžo na hvałtoŭnasć.

Sam nie viedaju, čamu tak stałasia, ale tak josć! Voś ža prychodžu da vas: dajcie mnie jaje za žonku, a ja prysiahnu vam, što nie tolki joj nie zabaraniu vyznavać Chrysta, ale i sam vučycimusia Jahonaj navuki.

Havaryŭ, trymajučy vysoka hołaŭ, hołasam stanoŭkim, ale byŭ, adnak, rasčuleny, i nohi pad pałasataju nakidkaju dryžali, a jak pa słovach jahonych nastała maŭčannie, pačaŭ havaryć dalej, jak by maniŭsia ŭpiaredzić niepamysny adkaz: — Viedamy mnie pieraškody, ale kachaju jaje, daražej mnie jana za ŭłasnyja vočy, i choć ja jašče nie chryscijanin, niepryjacielem nie budu ni vašym, ni Chrystovym. Chaču pierad vami być u praŭdzie, kab mahli mnie vieryć. Havaru vam praŭdu, choć mahu heta prypłacić žycciom. Inšy skazaŭ by mo: «Achrysciecie mianie!» — ja kažu: «Asviaciecie mianie!» Vieru, što Chrystus uvaskros, bo ab hetym sviedčać ludzi, jakija žyvuć praŭdaj, jakija bačyli Jaho pa smierci. Vieru, bo sam bačyŭ, jak vašaja navuka płodzić cnotu, spraviadlivasć i miłasernasć, a nie złačynstva, za jakoje vas černiać. Mała jaje dahetul paznaŭ. Bałazie ad vas, z vašych učynkaŭ, bałazie ad Lihiji dy z hutarak z vami. Adyž, kažu vam: i ŭva mnie štości jana ŭžo zmianiła. Trymaŭ ja daŭniej u žaleznaj ruce maju słužbu — ciapier nie mahu. Nie viedaŭ litasci — ciapier viedaju. Raskašavaŭsia raspustaju — ciapier uciakaju z stavu Ahrypy, bo ŭva mnie serca buryłasia ad abrydy. Daŭniej vieryŭ u nachabstva — siannia jaho vyrakajusia. Paviercie, sam siabie nie paznaju, abrydli mnie bankiety, abrydła vino, piesni, vianki j cytry, abrydzieŭ dvor cezara, i nahasć bałaŭnic, i ŭsie bujanstvy.

A jak ujaŭlu sabie, što Lihija by snieh u harach, dyk tym bolš jaje kachaju; a jak padumaju, što navuka vaša robić jaje takoju, dyk miłuju i henu navuku i žadaju jaje! Ale ž nie razumieju jaje, nie viedaju, ci mahčymu joju žyć, ci stryvaje jaje maja ŭdača, dyk i žyvu ŭ niapeŭnasci j pakutach, nie raŭnujučy jak u ciamnicy.

Tut brovy jamu nasupilisia bolem, začyrvanieŭsia tvar, havaryŭ dalej niervova, z bolšym uzdymam: — Bačycie! Pakutuju z kachannia i zmuroku. Kazali mnie, što ŭ vašaj navucy nie astojicca ni žyccio, ni ludskaja radasć, ni ščascie, ni prava, ni paradak, ni ŭłada, ni rymskaje vaładarstva, niaŭžo heta tak? Kazali mnie, što vy šalonyja ludzi; skažecie, što prynosicie nam? Ci kachannie josć hrachom? Ci adčuvannie radasci josć hrachom? Ci žadannie ščascia josć hrachom? Ci vy — niepryjacieli žyccia? Ci chryscijanin musić być abaviazkova žabrakom? Ci kančatkova mušu vyrakacca Lihiji? Jakaja vaša praŭda? Učynki vašy i słovy prazrystyja, by kryničnaja vada, ale jakoje ž dno taje vady? Bačycie chiba maju ščyrasć.

Razžaniecie tuman! Bo mnie kazali jašče j toje: «Hrecyja stvaryła mudrasć i krasu, Rym — moc, a jany što prynosiać?» Dyk skažecie, što prynosicie?

Kali za dzviaryma vašymi josć jasnasć, dyk adčyniecie mnie.

— Prynosim luboŭ, — adkazaŭ Piotr.

A Pavał z Tarsu dadaŭ: — Kali b havaryŭ movami ludskimi j aniolskimi, a lubovi b nie mieŭ, byŭ by jak miedź brazhotnaja… Rasčuliłasia serca staroha Apostała nad dušoju ŭ pakutach, jakaja, moŭ ptušyna, zamknionaja ŭ kletcy, rvałasia na pavietra j sonca, dyk vyciahnuŭ da Vinicija ruki j skazaŭ: — Chto stukaje, adčynicca jamu, i łaska Hospadava josć nad taboju, dyk bahasłaŭlaju ciabie, tvaju dušu dy tvajo kachannie ŭ imia Zbaviciela svietu.

Vinić, jaki j biez taho byŭ pad uražanniem, pačuŭšy bahasłavienstva, padskočyŭ da Piatra, i voś stałasia reč niavidanaja: naščadak hordych kvirytaŭ, jaki niadaŭna nie pryznavaŭ čužynca za čałavieka, chapiŭ ruki staroha halilejčyka j pačaŭ z udziačnasciu całavać.

Uciešyŭsia j Piotr, bo zrazumieŭ, što jahonaje ziernie znoŭ upała na adzin zahon bolš, što jahonaja rybackaja sieć zaharnuła znoŭ adnoju dušoju bolš.

Prysutnyja, nie mienš uciešanyja henym jaŭnym znakam pašany dla Božaha Apostała, adazvalisia ŭ adzin hołas: — Chvała Tabie, Boža, na niebie!

Vinić ustaŭ z raspramienienym abliččam i havora: — Ščascie, baču, žyć moža miž vami, bo čujusia ščaslivy i dumaju taksama, pierakanajecie mianie i ŭ inšych spravach. Ale mušu skazać vam, što staniecca heta nie ŭ Rymie; cezar jedzie da Ancyjuma, a ja mušu z im, bo maju zahad. Viedajecie ž: nie pasłuchać — heta smierć. Ale, kali łaska, jedźcie sa mnoju i budziecie vučyć mianie vašaj praŭdy. Biespiačniej tam budzie vam, jak mnie, u tym vialikim nataŭpie ludziej mahčymiecie navučać pry samym dvary cezara. Akte, kažuć, josć chryscijankaj, a miž pretoryjanami josć chryscijanie, ja sam bačyŭ, jak vajak stanaviŭsia pierad taboju, Piotra, na kaleni la Namentanskaje bramy. U Ancyjumie maju viłłu, u jakoj budziem zbiracca, i pad bokam Nerona słuchacimiem vašaje navuki. Kazaŭ mnie Hłaŭk, što vy dla adnej dušy hatovy jsci na kaniec svietu, dyk zrabiecie heta dla mianie, jak dla tych, dla jakich pryjšli siudy z Judeji, zrabiecie, nie pakidajcie dušy maje.

Jany, čujučy heta, pačali narajvacca, z radasciu zhadvajučy pra tryumf svaje navuki dy značennie, jakoje miecimie dla pahanskaha svietu viera aŭhustyjanina j naščadka adnaho z najstarejšych rymskich rodaŭ. Hatovy byli sapraŭdy jsci dla adnaje ludskoje dušy na kraj svietu, dyj ad smierci Vučyciela bolš ničoha j nie rabili, dyk admoŭny adkaz nat i praz dumku im nie prajšoŭ. Ale Piotr byŭ pad henu paru pastyram usiaje masy, dyk jechać nie moh, a voś Pavał, jaki niadaŭna byŭ u Arycyi i ŭ Frehiele, a vybiraŭsia znoŭ u dalokuju darohu na ŭschod, kab adviedać tamtejšyja kascioły dy ažyvić ich novym ducham viery, zhadziŭsia jechać z maładym trybunam da Ancyjuma, bo adtul lahčej było puscicca ŭ Hrecyju.

Vinić choć byŭ sumny, što Piotr, da jakoha čuŭ takuju ŭdziačnasć, nie mahčymie tavaryšyć, padziakavaŭ, adnak, vietliva i zviarnuŭsia da staroha Apostała z prośbaj.

— Viedajučy kvateru Lihiji, — kaža, — moh by ja sam pajsci da jaje i spytać, jak prystojić, ci zachoča być majoj sužanicaj, kali ja stanu chryscijaninam, ale lepiej prasić ciabie, Apostale: dazvol mnie pabačycca z joju abo ŭviadzi mianie da jaje. Nie viedaju, jak doŭha mnie pryjdziecca być u Ancyjumie, i pamiatajcie, što pry cezary nichto nia josć peŭny zaŭtrašniaha dnia. Užo j Piatroni mnie kazaŭ, što nie miecimu tamaka biaspiečnasci. Dyk chaj choć pierad tym pabačusia z joju, chaj naciešu joju vočy j papytaju: ci mnie zło daruje i ci dabro sa mnoju padzielić.

Apostał Piotr łaskava ŭsmichnuŭsia j skazaŭ: — A chto ž by tabie naležnaje radasci zabaraniaŭ, moj synie!

Vinić znoŭ nachiliŭsia da jahonych ruk, nie moh užo całkam rasčulenaha serca ŭstrymać, a Apostał, piesliva dakranuŭšysia da jahonaha tvaru, kaža: — Dy ty cezara nie bojsia, bo zapeŭnivaju ciabie: vołas z hałavy tvajoj nie spadzie.

Pasla vysłaŭ Myryjam pa Lihiju, zahadvajučy joj, kab nie kazała, kaho miž imi zastanie, kab i krasuni tym bolšuju zrabić radasć. Było niedaloka, dyk cieraz niadoŭhuju časinu prysutnyja ŭ kamory ŭhledzieli miž mirtami aharodu Myryjam, što viała pad ruku Lihiju.

Vinić chacieŭ vyskačyć na spatkannie, ale ščascie adniało jamu siły, i stajaŭ sa skačučym sercam, biez dychu, ledź trymajučysia na nahach, sto razoŭ bołyp praniaty, čym tahdy, jak pieršy raz pačuŭ nad saboju svist vajennych strełaŭ.

Jana ŭbiehła, ničoha nie spadziejučysia, i, zhledzieŭšy jaho, zatrymałasia taksama jak ukopanaja. To čyrvanieła, to bialeła, pazirajučy tryvožlivymi vačyma na prysutnych. Ale naŭkoła siabie bačyła pahodnyja, poŭnyja dabryni, miny, a Apostał Piotr padyjšoŭ da jaje dy kaža: — Lihija, ci kachaješ ty jaho zaŭsiody?

Maŭčannie. Hubki dryžać, jak u dziciaci, jakomu pad serca padstupaje žal, bo pačuvajecca da viny j bačyć, što treba pryznacca.

— Kažy, — asmialaje Apostał.

Tady pakorna-bajazliva vyšaptała, asoŭvajučysia da Piatrovych noh: — Tak… Vinić u toj ža chvilinie stanovicca na kaleni pry joj, a Piotr kładzie ruki na ichnija hałovy j havora: — Kachajciesia z Boham i na słavu Jamu, niama hrachu ŭ kachanni vašym.

CHXXIV

Špacyrujučy ŭ sadočku, Vinić raskazvaŭ joj karotkimi, vyrvanymi z serca słovami toje, što niadaŭna vyznaŭ Apostałam: niespakoj u dušy, pieramieny ŭ jahonaj udačy i, urešcie, tuju niaŭtulnuju tuhu, jakaja pasla pobytu ŭ Myryjam amaročyła jamu žyccio. Pryznaŭsia Lihiji, što sprabavaŭ zabyć pra jaje, ale nie moh. Dumaŭ ab joj cełymi dniami j načami. Pryhadaŭ toj kryžyk, jaki zviazała jamu z hałuzak, jak chavaje jaho ŭ lararyjumie, jak mimavoli addavaŭ jamu pašanu boskuju. I tužyŭ štoraz macniej, bo kachannie było silniejšaje za jaho i ŭžo ŭ Aŭłaŭ całkam avałodała jahonaj dušoju… Inšym praduć nitki žyccia Parki, a jamu snavała jejnaje kachannie, tuha i sum. Niadobryja byli jahonyja ŭčynki, ale pabudžała ich kachannie. Kachaŭ jaje ŭ Aŭłaŭ i na Pałatynie, i jak hladzieŭ na jaje ŭ Ostryjanumie, słuchajučy słoŭ Piatrovych, i jak išoŭ na pojmy jaje z Kratonam, i jak dahladała jaho ŭ chvarobie, i jak zbiehła ad jaho. I voś pryjšoŭ Chiłon, jaki vysledziŭ jejnuju kvateru i rajiŭ adabrać, ale jon paličyŭ za lepšaje ŭkarać Chiłona dy pajsci da Apostałaŭ prasić praŭdy j jaje… I bahasłaviŭ chvilinu, jakaja prysłała jamu takuju dumku, bo dziakujučy hetamu jon voś pry joj, a chiba ž jana nie budzie ŭžo bolš uciakać ad jaho tak, jak apošni raz uciakła z domu Myryjam… — Ja nie ad ciabie ŭciakła, — adazvałasia Lihija.

— Dyk čamu ž tak zrabiła?

A jana padniała na jaho irysavyja vočańki, potym spusciła saramiažliva hołaŭ i kaža: — Ty viedaješ… Vinić zmoŭk na momant, pierapoŭnieny ščasciem, a pasla havaryŭ dalej: jak pavoli pierakonvaŭsia, što jana całkam admietnaja ad rymlanak, chiba da adnaje Pamponiji padobnaja. Nie ŭmieŭ joj dobra rastałkavać, bo j sam nie ciamiŭ svajich adčuvanniaŭ, bačačy, što ŭ asobie jejnaj prychodzić na sviet zusim inšaja krasa, jakoje da hetych por zusim nie byvała, i jakaja nie tolki josć marmuravym architvoram, ale j dušoju. Skazaŭ prymiež taho i toje, jak jon kachaŭ jaje nat za jejnyja ŭcioki ad jaho, dy što budzie sviatoju jamu pry vohniščy. Chapiŭ pasla jaje za ruku i, nie mohučy dalej havaryć, tolki lubavaŭsia joju z zachaplenniem, jak znojdzienym ščasciem, dy paŭtaraŭ jejnaje imia, kazaŭ by žadaŭ upeŭnicca, ci znajšoŭ jaje, ci josć jana pry im: — Ach, Lihija! Lihija!..

U kancy pačaŭ jaje raspytvać pra jejnyja pieražyvanni, a jana pryznałasia jamu, što jaho pakachała jašče ŭ Aŭłaŭ, što była b saznałasia ŭ kachanni, kali b advioŭ nazad jaje z Pałatynu, i pamahła b jamu ich pieraprasić.

— Ja prysiahaŭ tabie, — kaža Vinić, — što mnie i ŭ hołaŭ nat nie prychodziła adbirać ciabie ŭ Aŭlusaŭ. Piatroni niekali skaža tabie, tady ž jašče pryznavaŭsia jamu ja, što kachaju ciabie i chaču zviančacca. Skazaŭ jamu hetak: «Chaj namascić maje dzviery voŭčym tukam i zasiadzie pry majim vohniščy!» Ale jon vykpiŭ mianie i padsunuŭ cezaru dumku, kab zažadaŭ ciabie jak załožnicy dy addaŭ mnie.

Kolki ž razoŭ ja praklinaŭ jaho padčas žurby, ale, moža, heta pamysny trap, bo inakš nie paznajomiŭsia b ja z chryscijanami dy nie zrazumieŭ by ciabie.

— Vier mnie, Mark, — adkazała Lihija, — heta Chrystus vioŭ ciabie da siabie hetaju darohaju.

Vinić zrabiŭ hałavoju žest zdziŭlennia.

— Praŭda! — žyva prytakivaŭ. — Usio tak dziŭna splałosia, što ja, hukajučy ciabie, znajšoŭ chryscijanstva… U Ostryjanumie z podzivam słuchaŭ Apostała, bo takich rečaŭ nikoli nie čuŭ. Ty maliłasia za mianie?

— Tak! — cvierdziła Lihija.

Prajšli mima abzielaniełaha letnika i padyjšli da miejsca, dzie Ursus, zadaviŭšy Kratona, kinuŭsia na Vinicija.

— Tut, — kaža junak, — kab nie ty, byŭ by mnie kaniec.

— Nie zhadvaj i nie dakaraj jamu za heta.

— Ci ž ja msciŭsia b jamu za toje, što ciabie baraniŭ? Vyzvaliŭ by zaraz, kali b jon byŭ niavolnikam.

— I Aŭlusy jaho daŭno vyzvalili b.

— Pamiataješ, — pryhadvaŭ Vinić, — jak ja maniŭsia ciabie addać Aŭłam?

Ale ty nie chacieła, bo moh by daviedacca ab hetym cezar i mscicca nad imi. Nu a ciapier mahčymieš z imi spatykacca daŭspadoby.

— Jak heta, Mark?

— Kažu «ciapier», a maju na dumcy tuju chvilinu biaspiečnuju, kali budzieš užo majoju. Tak!.. Bo kali b cezar, daviedaŭšysia, spytaŭ, što ja zrabiŭ z zakładnicaj, jakuju mnie pavieryŭ, adkažu: «Zviančaŭsia z joju, i da Aŭłaŭ chodzić z maje voli». Jon doŭha nie budzie ŭ Ancyjumie, bo jamu chočacca ŭ Achajju, a choć by j zabaviŭsia, nie patrabuju spatykacca z im štodzień. Jak Pavał navučyć mianie vašaje viery, zaraz pryjmu chrost i viarnusia siudy, adsviažu pryjazń z Aŭłami, jakija na dniach viernucca ŭ horad, i nie budzie ŭžo pieraškod, a tady zabiaru ciabie i pasadžu la majho vohnišča. O carissima, carissima!

Skazaŭšy heta, vyciahnuŭ ruki, kazaŭ by nieba zaklikaŭ u sviedki svajho kachannia, a Lihija, padniaŭšy na jaho pałajučyja vočy, daskazała: — I tahdy prysiahnu: «Dzie ty, Kaj, tam i ja, Kaja».

— Nie, Lihija! — adazvaŭsia Vinić. — Pryrakaju tabie, što nikoli nivodnaja žančyna nie była, moža, tak pavažana ŭ domie, jak ty budzieš u mianie.

Praz chvilinu jšli moŭčki, nie mohučy zmiascić u hrudziach ščascia, raskachanyja ŭ sabie, padobnyja da pary bostvaŭ, tak pryhožyja, jak by ich razam z kvietkami vyčaravała viasna.

Zatrymalisia ŭrešcie pad cyprysam niedaloka ŭvachodu ŭ dom. Lihija abapierłasia la dreva, a Vinić pačaŭ prasić dryžačym hołasam: — Zahadaj Ursusu pryniesci ad Aŭłaŭ da mianie tvaje manatki j zabaŭki.

A jana, začyrvanieŭšysia, by ruža ci zarnica, pierascierahła: — Zvyčaj dyktuje jnakš… — Ja viedaju. Zanosić zvyčajna pronuba^[48] za suženkaju, ale ty zrabi dla mianie vyniatak. Ja zabiaru ich z saboju ŭ maju viłłu da Ancyjuma, i buduć mnie pryhadvać ciabie.

Zharnuŭ ruki, by dzicianio, i nalahaŭ dalej:

— Pamponija na dniach vierniecca, dyk zrabi mnie pryjemnasć, dziva, zrabi, carissima maja!

— Chaj Pamponija zrobić, jak zachoča, — adkazała Lihija, rumianiačysia na ŭspamin «pronuby».

Dy znoŭ zamoŭkli, kachannie prypyniała im duch u hrudziach. Lihija apirałasia plačyma ab cyprys, z biełym, jak kvietka, abliččam, z vačyma apuščanymi i žyva chvalujučymi hrudkami, a Vinić mianiaŭsia na tvary, bladnieŭ. U paŭdniovaj cišyni čuli biccio svajich sercaŭ, upojenyja, raskašujučysia ŭsim, što ich akružała.

U dzviarach zjaviłasia Myryjam i zaprasiła ich na połudzień. Zasieli razam z Apostałami, jakija hladzieli na ich z uciechaju, jak na novaje pakalennie, što pa ichniaj smierci prachoŭvacimie i zasiavacimie ziernie novaje navuki. Piotr łamaŭ i bahasłaviŭ chleb; na ŭsich abliččach była pahoda, niejkaje vialikaje ščascie napaŭniała hetu chatu.

— Nu dyk bačyš, — adazvaŭsia ŭrešcie Pavał, zviartajučysia da Vinicija, — jakija my niepryjacieli žyccia j radasci.

A toj adkazaŭ: — Viedaju ŭžo, jak josć, nikoli ja nie byŭ tak ščaslivy, jak miž vami.

XXXV

Viečaram taho ž dnia Vinić, idučy praz Forum damoŭ, ubačyŭ pry ŭvachodzie na Vikus Tuskus załočanuju lektyku Piatronija, jakuju niesła vaśmioch bityncaŭ, i, zatrymaŭšy ich kivom ruki, padyjšoŭ da firanak.

— Pryjemnaha j sałodkaha snu! — adazvaŭsia, smiejučysia, da sonnaha Piatronija.

— Ach, heta ty! — kaža, schamianuŭšysia, Piatroni. — Tak! Krychu prydramaŭ, bo pahulaŭ noč na Pałatynie. Vybraŭsia voś kupić što dla lektury da Ancyjuma… Što čuvać?

— Chodziš pa kniharniach? — spytaŭ Vinić.

— Ale. Nie chočacca razvaročvać biblijateki, dyk pryzapašvajusia na darohu. Ci praŭda, vyjšli novyja tvory Muzonija j Seneki? Šukaju taksama Persyja i adnaho vydannia ekłohaŭ Virhilija, jakoha nie maju. Och, jak ja zmučany!

Jak balać ruki ad zdymannia navojaŭ z prutkoŭ!.. Bo za adnym zachodam chočacca j toje j sioje pabačyć. Byŭ u Aviruna, u Atrakta, na Arhiletum, a pierad tym šče ŭ Sozyvušaŭ na Vikus Sandalaryjus. Na Kastara! Jak mianie son maryć!..

— Ty byŭ na Pałatynie, dyk ja ciabie pavinien pytać, što čuvać? Abo viedaješ što? Adašli lektyku i knižki dy chadziem da mianie. Pahutarym pra Ancyjum dy jšče ab niečym.

— Ładna, — adkazaŭ Piatroni, vychilajučysia z lektyki. — Adyž musiš viedać, što pazaŭtra vybirajemsia da Ancyjuma.

— Skul by ja mieŭ viedać?

— Na jakim ty sviecie žyvieš? Dyk, znača, ja pieršy tabie zviaščaju navinu?

Tak! Budź hatovy na pazaŭtra na ranicu. Haroch na aleju nie dapamoh, chustka na hrubym karku nie dapamahła, i Rudabarody achryp. Dyk niama čaho j hutaryć pra adkład. Praklinaje Rym i jahonaje pavietra na čym sviet stajić, rad by jaho z ziamloju zmiašać, ahniom spalić, prahnie jak najchutčej mora. Smurod hety, kaža, što niasie viecier z vuzkich vulic, u trunu jaho zahonić. Siannia złožany pa ŭsich sviatyniach achviary, kab hołas jahony azdaravieŭ — i hora ŭsiamu Rymu i sienatu, kali chutka nie azdaravieje!

— Nie było b čaho jechać tady ŭ Achajju.

— Abo ž naš boski cezar tolki adzin hety talent maje? — adkazaŭ, smiejučysia, Piatroni. — Vystupiŭ by na alimpijskich ihryščach jak paet z svajim «Pažaram Troji», jak kvadryhist, jak muzyka, jak atlet, a nat jak tancor i pabraŭ by napeŭna ŭsie karony rekordantaŭ. A ci viedaješ, ad čaho taja małpa achrypła? Učora zachaciełasia jamu daraŭniacca ŭ tancy da našaha Parysa i tancavaŭ nam «Pryhody Ledy», pry hetym spacieŭ i prastudziŭsia. Uvieś byŭ mokry j klejki, jak ujun, svieža vyniaty z vady. Zmianiaŭ maski adna za druhoju, kruciŭsia, jak vieraciano, machaŭ rukami, by pjany matros, až hidasć brała, hledziačy na toj trybuch na sałamianych nožkach. Parys vučyŭ jaho niešta sa dva tydni, nu ale ž ujavi sabie Ahienabarba jak Ledu abo jak boha-lebiedzia! Dobry lebiedź! Niama čaho kazać! A šče ž manicca publična vystupać z henaj pantamimaj, naŭpierad u Ancyjumie, a pasla ŭ Rymie.

— Ludzi horšylisia ŭžo z publičnaha piajunstva, ale prydumać sabie, kab cezar rymski vystupaŭ jak mim… Nie! Hetaha chiba ŭžo Rym nie stryvaje!

— Moj miły! Rym usio pieratryvaje, a sienat uchvalić hratulacyju «ajcu baćkaŭščyny».

Cieraz chvilinu dadaŭ: — A hałajstra jašče pyšnicca tym, što cezar josć jejnym błaznam.

— Skažy sam, ci lho ŭžo bolš znikčamnieć?

Piatroni rušyŭ plačyma.

— Ty sabie žyvieš doma, zaniaty dumkaj to pra Lihiju, to pra chryscijan, dyk chiba nie viedaješ, što stałasia anadaj. Adyž Neron zviančaŭsia publična z Pifahoram. Vystupiŭ u roli maładoje suženki. Zdavałasia b, užo mierka pierabrana, praŭda? I što skažaš? Pryjšli zaklikanyja fłaminy i ŭračysta zviančali jaho. Ja byŭ pry hetym! Ja ŭžo, zdecca, ciarplivy, adnak nie abaraniŭsia ad dumki: kali bahi isnujuć, dyk pavinny ŭrešcie dać niejki znak… Ale ž cezar nie vieryć u bahoŭ i maje racyju.

— Josć jon, znača, u adnoj asobie boham, najvyšejšym sviatarom i atejistam, — skazaŭ Vinić.

Piatroni davaj smiajacca: — Praŭda! Nie pryjšło mnie ŭ hołaŭ, a to ŭdała, takoje mikstury jašče sviet nie bačyŭ.

Pasla, zatrymaŭšysia, kaža: — Treba jašče tolki dadać, što heny najvyšejšy sviatar, što nie vieryć u bahoŭ, dy toj boh, što z ich kpić, bajicca ich, jak atejist.

— Dokazam — toje, što zdaryłasia ŭ sviatyni Viesty.

— Što za sviet!

— Jaki sviet, taki j cezar!.. Heta doŭha nie patryvaje.

Tak sabie hutaračy, uvajšli ŭ dom Vinicija, jaki viesieła zahadaŭ viačeru, pasla zviarnuŭsia da Piatronija j kaža: — Nie, moj miły, sviet pavinien adradzicca.

— My jaho nie adrodzim, — adkazaŭ Piatroni, — choć by j tamu, što ŭ časach Nerona čałaviek josć jak matyl: žyvie ŭ soncy łaski, a pry pieršym chaładniejšym pavievie — hinie… choć niechacia! Na syna Maji! Nie raz pytaŭ siabie, jakim cudam taki Picyj Saturnin moh dažyć dzievianosta troch hadoŭ, pieražyć Tyberyja, Kalihułu, Kłaŭdyja?.. Ale chren z im! Ci dazvoliš mnie pasłać tvaju lektyku pa Eŭniku?

Uciakła niejk sonnasć, i chočacca viesialicca. Zaklič na viačeru cytrystaŭ, a pasla pahutarym pra Ancyjum. Tre ab hetym dobra nadumacca, asabista tabie.

Vinić pasłaŭ pa Eŭniku, a nad pobytam u Ancyjumie nie mieŭ achvoty łamać sabie hołaŭ. Chaj łomiać jaje tyja, chto nie ŭmieje žyć biez pramienniaŭ cezaravaj łaski. Sviet nie končycca na Pałatynie, złašča dla tych, chto niešta inšaje ŭ sercy j dušy maje.

I havaryŭ heta tak biesturbotna, z takim ažyŭlenniem i viesiałosciu, što ŭsio heta zacikaviła Piatronija, jaki, pahladzieŭšy na junaka, skazaŭ: — Što tabie zrabiłasia? Ty siannia taki, jak byŭ tahdy, kali nasiŭ jašče załatuju bułłu na šyi.

— Ja siannia ščaslivy, — adkazaŭ Vinić, — zaprasiŭ ja ciabie naŭmysna, kab tabie ab hetym pachvalicca.

— Što ŭ ciabie stałasia?

— Štoś takoje, čaho b nie pamianiaŭ na rymskuju impieryju.

Heta skazaŭšy, sieŭ, abapiorsia na poruččy kresła i pačaŭ havaryć z rassoniečanym abliččam: — Ci pamiataješ, jak my byli ŭ Aŭła Płaŭcyja, i tam pieršy raz ty bačyŭ boskuju dziaŭčynu, jakuju ty sam nazvaŭ zarankaj i viasnoju? Pamiataješ tuju Psyche, tuju niezraŭnianuju, tuju najpryhažejšuju z krasuniaŭ i z vašych bahiń?

Piatroni hladzieŭ na jaho z takim zdziŭlenniem, jak by chacieŭ spraŭdzić, ci ŭ hałavie jahonaj usio ŭ paradku.

— Pa-jakomu ty havoryš? — pierarvaŭ urešcie. — Jasna, što pamiataju Lihiju.

A Vinić dalej: — Ja ŭžo z joju zaručany.

— Što?..

Vinić uschapiŭsia i zaklikaŭ vyzvolnika: — Chaj usie niavolniki da adnaho pryjduć siudy, žyva!

— Ty ŭžo z joju zaručany? — paŭtaryŭ Piatroni.

Ale nie paspieŭ jon supakojić zdziŭlennia, jak prastorny Vinicijeŭ atryjum zarajiŭsia ludźmi. Biehli zaziachanyja staryja, mužčyny siarednich hadoŭ, žančyny, chłapčuki j dziaŭčaty. Štomomant atryjum napaŭniaŭsia ščylniej; na kalidorach, zvanych «faŭces», čuvać było zaklikanni ŭ roznych movach. Urešcie ŭstanavilisia ŭsie pad scienami j miž kalumnami. Vinić staŭ la impluvijuma, zviarnuŭšysia da Demasa-vyzvolnika, i skazaŭ: — Chto vysłužyŭ u majim domie dvaccać hadoŭ, uzaŭtra pavinien zjavicca da pretora, atrymaje volnasć; chto nie vysłužyŭ, atrymoŭvaje pa try załatniki i praz tydzień padvojnuju porcyju jeminy. Da erhastułaŭ na viosku pasłać zahad, kab daravana kary, zniata puty z noh i kormlena ŭdostal. Viedajcie, što nastaŭ moj ščaslivy dzień, i chaču, kab radasć była ŭva ŭsim domie.

Jany praz momant stajali moŭčki, jak by vušam nie vieryli, potym usie ruki ŭznialisia ŭharu, i ŭsie padniali hołas: — Aa! Spadaru! Aaa!..

Vinić adpraviŭ ich žestam ruki, dyk, nie paspieŭšy addziakavać, spiešna razyjšlisia, napaŭniajučy dom ščasciem ad dachu da padziamiełla.

— Zaŭtra, — adazvaŭsia Vinić, — jašče raz zakliču ich uvaharod i zahadaju pierad saboju malavać miety, jakija chto choča. Tych, što namalujuć rybu, vyzvalić Lihija.

Piatroni, jaki nikoli ničamu doŭha nie dziviŭsia, supakojiŭsia ŭžo i spytaŭ: — Rybu? Aha! Pamiataju, što kazaŭ Chiłon: heta mieta chryscijan.

Pasla vyciahnuŭ ruku Viniciju j havora: — Ščascie zaŭsiody tam, dzie jaho čałaviek bačyć. Chaj Fłora syple kvietki vam pad nohi na mnohija lety! Žadaju tabie ŭsiaho taho, čaho sam sabie žadaješ.

— Dyk dziakuju tabie, bo ja dumaŭ, što adrajvacimieš i tracićmieš pa-pustomu čas.

— Ja adrajvać? Našto? Naadvarot, kažu tabie, što robiš dobra.

— Ha, zmienlivy! — adkazaŭ viesieła Vinić. — Chiba zabyŭsia, što kaliś rajiŭ mnie, jak vychodzili z domu Hrecyny?

A Piatroni suchadušna: — Nie! Tolki zmianiŭ pohlad.

I cieraz chvilinu dadaŭ: — Moj miły, u Rymie ŭsio zmianiajecca. Mužyki zmianiajuć žonak, žony zmianiajuć mužykoŭ, a čamu ž mnie nie zmianić pohladu? Niedaloka ŭžo było taho, kab Neron uziaŭ vianiec z Akte, jakuju admysłova dla jaho vyvieli z karaleŭskaha rodu. I što ž! Mieŭ by pavažnuju žonku, a my — pavažnuju aŭhustu. Na Prateja i jahonuju marskuju šyr! Ja zaŭsiody zmianiacimu dumku, kali pryjdzie patreba i kali mnie budzie vyhadna. Što da Lihiji, dyk jejnaje karaleŭskaje pachodžannie bolš peŭnaje, čym pierhamskija prodki Akte. Ale ty scieražysia ŭ Ancyjumie mscivaje Papieji.

— Ani dumaju! I vołas nie spadzie mnie z hałavy!

— Kali dumaješ jašče raz mianie zdzivić, dyk daremnaja natuha, ale skul maješ takuju peŭnasć?

— Zaručyŭ mnie heta Apostał Piotr.

— A! Kazaŭ tabie heta Apostał Piotr! Na heta niama arhumientu; dazvol mnie, adnak, daradzić tabie peŭnuju asciarožnasć choć by j dziela taho, kab Apostał Piotr nie akazaŭsia chvalšyvym prarokam, bo kali b Apostał Piotr prypadkam pamyliŭsia, straciŭ by ŭ ciabie davier, jaki jašče napeŭna Apostału Piatru prydasca.

— Havary, što chočaš — ja jamu vieru! I kali manišsia mianie da jaho znieachvocić, iranična paŭtarajučy jahonaje imia, dyk pamylaješsia.

— Dyk jašče adno pytannie: ci ty ŭžo staŭsia chryscijaninam?

— Dahetul — nie, ale Pavał z Tarsu jedzie sa mnoju i vykładacimie mnie navuku Chrystovu, a pasla pryjmu chrost, bo toje, što ty kazaŭ, byccam jany niepryjacieli žyccia, josć niapraŭdaj.

— Dyk tym lepš dla ciabie j dla Lihiji, — adkazaŭ Piatroni, pa čym, dajučy znak zdziŭlennia, havaryŭ jak by sam sabie: — Dzivosnaja reč, jak tyja ludzi ŭmiejuć zdabyvać vyznavalnikaŭ, i jak taja sekta šyrycca!

Vinić padchoplivaje z zapałam, hodnym sapraŭdnaha chryscijanina: — Tak! Tysiačy, dziesiatki tysiač josć u Rymie, u haradoch Italiji, Hrecyi j Aziji. Josć chryscijanie ŭ lehijach, siarod pretoryjanaŭ, josć i ŭ samym pałacy cezara. Vyznajuć hetuju navuku niavolniki j hramadzianie, biednyja j bahatyja, plebs i patrycyjat. Niaŭžo nie viedaješ, što j niekatoryja Karnelijusy taksama chryscijanie, što chryscijankaj josć Pamponija Hrecyna, što była joju, padobna, Aktavija, a josć Akte? Tak, heta navuka avałodvaje sviet, i jana adna moža jaho adradzić. Nie paciskaj plačyma, bo chto viedaje, ci za miesiac abo za hod sam jaje nie pryjmieš.

— Ja? — nastaviŭsia Piatroni. — Nie, na syna Lety! Ja nie pryjmu jaje, choć by ŭ joj była mudrasć ludskaja j boskaja… Heta vymahała b pracy, a ja nie lublu natuhi… Heta vymahała b samaadračennia, a ja nie lublu ŭ žycci čahoniebudź zrakacca. Z tvajoj naturaj, padobnaj da ahniu j varu, zaŭsiody mahło štoś padobnaje prydarycca, ale ja? Ja maju svaje hemy, svaje kameji, svaje vazy i svaju Eŭniku. U Alimp nie vieru, ale jaho sabie ŭładžvaju na ziamli, i budu cvisci, pakul nie pranižuć mianie streły boskaha łučnika abo pakul cezar nie zahadaje padrezać sabie žyły. Da taho lublu jašče pach fijałkaŭ i vyhodny tryklinijum, lublu nat našych bahoŭ jak rytaryčnyja fihury i Achajju, kudy vybirajusia z našym trybuchatym, tankanohim, niezraŭnianym, boskim cezaram, aŭhustam, Pieryjadanicesam, Hierkulesam, Neronam!

Heta vyhavaryŭšy, padhumaryŭsia na sam tolki ŭspamin, što moh by pryniać navuku halilejskich rybakoŭ, i pačaŭ paŭhołasam padspioŭvać:

Ale pierarvaŭ, bo dakładčyk zviasciŭ prychod Eŭniki. Niezabaŭna padali j viačeru, padčas jakoje pasla niekalkich piesień, adpiajanych cytrystam, Vinić raskazvaŭ Piatroniju pra adviedziny Chiłona, pra kryvavuju raspravu z im, pra zrodžany padčas taje raspravy namier isci prosta da Apostała. Na heta Piatroni, znoŭ sonny, udaryŭšy siabie ŭ łob, skazaŭ: — Dumka była dobraja, kali vynik dobry. A što da Chiłona, dyk ja daŭ by jamu załatnikoŭ z piać, a kali žadaŭ by adsciobać, dyk tre było i ŭvohule zasciobać, bo chto viedaje, ci nie buduć jamu jašče kłaniacca sienatary, jak siannia kłaniajucca našamu rycaru-šaŭcu Vatyniju. Dabranač!

I, pazdymaŭšy vianki, pačali razam z Eŭnikaj zbiracca damoŭ, a jak vyjšli, Vinić zasieŭ u biblijatecy i tak pisaŭ da Lihiji: «Chaču, kab piśmo heta, jak tolki adkryješ tvaje cudoŭnyja vočy — o boskaja! — skazała tabie: dobry dzień! Tamu siannia pišu, choć uzaŭtra bačycimiemsia.

Cezar da Ancyjuma vyjazdžaje pazaŭtra, i ja — eheŭ! — mušu z im jechać. Ja ž užo tłumačyŭ tabie, što nie pasłuchać — heta smierć, a ja ciapieraka nie mieŭ by advahi pamierci. Ale, kali ty nie chočaš, napišy słoŭca, dyk zastanusia, a Piatroni staracimiecca adviarnuć jak-niebudź niebiaspieku. Siannia ŭ radasnym dniu ja razdaŭ padarunki ŭsim niavolnikam, a tych, što prasłužyli ŭ majim domie dvaccać hadoŭ, zaviadu ŭzaŭtra da prefiekta i vyzvalu. Ty, lubka, pavinna heta pachvalić, bo hetaha vymahaje tvaja sałodkaja navuka, a pa-druhoje, zrabiŭ heta dla ciabie. Skažu zaŭtra, što ty im dała volnasć, chaj tabie dziakujuć i słaviać imia tvajo. Sam zatoje addajusia ŭ niavolu ščasciu j tabie, i badaj by nikoli nie dačakaŭsia vyzvalennia!

Praklaty toj Ancyjum i Ahienabarbava vyprava! U try-čatyry stołki ščasliviejšy ja, što nie taki erudyt, jak Piatroni, bo, moža, musiŭ by jechać u Achajju. Tym časam časiny henaje razłuki saładzicimu sabie ŭspaminami ab tabie. Kali mahčymu vyrvacca, asiadłaju kania i pryskoču ŭ Rym, kab vočy naciešyć tvajim voblikam, a vušy napajić tvajim sałodkim hałaskom. Kali nie mahčymu — prysyłacimu niavolnika z piśmami. Zdaroŭlu ciabie, boskaja, abyjmajučy tvaje nohi. Nie hnievajsia, što zavu ciabie boskaj. Kali zabaroniš — pasłuchaju, ale siannia jašče nie ŭmieju inakš. Zdaroŭlu ciabie z budučaha tvajho domu — usioj dušoj!»

XXXVI

Było viedama ŭ Rymie, što cezar pa darozie manicca adviedać Ostyju, a bolš za ŭsio najvialikšy marapłaŭ na sviecie, jaki niadaŭna byŭ pryvioz zbožža z Aleksandryi, dy adtul nadbiarežnaju darohaju łučyć da Ancyjuma. Zahady ŭžo byli vydany pierad niekalkimi dniami, dziela taho ad samaha rannia pry Porta Ostyjensis toŭpilisia hramady miascovaha zbrodu j čužaziemcy z usich krajoŭ svietu, kab paraziaŭlacca na cezarski pachod, z jakoha rymski plebs nikoli nie moh nadzivicca. Da Ancyjuma daroha była nie ciažkaja dyj nie dalokaja, a ŭ samym kurorcie, jaki składaŭsia z kamfortavych pałacaŭ i viłłaŭ, lho było znajsci ŭsiakija vyhody, a nat i vynajdavany tahdyšni zbytak. Cezar, adnak, mieŭ zvyčaj brać u darohu z saboju ŭsio, što dyktavała ŭspadoba, pačaŭšy ad muzykalnych instrumientaŭ i damavoha znadobja dy kančajučy na statujach i mazajikach, jakija byli ŭkładanyja nat i padčas karotkich papasaŭ. Z taje pryčyny jechali z im cełyja hramady słuhaŭ, nie kažučy ŭžo ab pretoryjanskich kampanijach dy aŭhustyjanach, z jakich kožny taksama mieŭ svaju svitu niavolnikaŭ.

Taho ž dnia na svitanni pastuchi z Kampańi, zaharełyja na tvary, z kazlačymi skurami na nahach, pierahnali praz bramu piać sotak aslic, kab Papieja nazaŭtra pa pryjezdzie da Ancyjuma mahła svajim štodzionnym zvyčajem vykupacca ŭ ichnim małace. Sutałaka z uciešlivym smiecham pryhladałasia ŭ chmarach pyłu rascialapanym doŭhim vušam tabuna dy viesieła prysłuchoŭvałasia laskanniu pastuchovych bizunoŭ i halokanniu. Jak vulica aparažniłasia ad stada, rynuŭsia na darohu roj zamiatalnikaŭ i, ačysciŭšy jaje dobra, pačaŭ pasypać pinijevym zialonym špiłlom dy kvietkami. Natoŭp tałkavaŭ sabie, što ŭsia daroha da Ancyjuma tak budzie prytresiena kviacciom, nazbiranym z pryvatnych navakolnych aharodaŭ, a nat i doraha zakuplenym pry Porta Muhijonis ad kvietačnic-handlarak. Z kožnaj hadzinaj runda zbolšvałasia. Niekatoryja papryvodzili cełyja siemji, a kab nie doŭžyłasia, pryładžvalisia na kamienniach, pryhatavanych pad novuju sviatyniu Cerery, i spažyvali sabie prandyjum pad hołym niebam. Dzie-nidzie zbiralisia hurtki na čale z byvalcami, jakija raskazvali ab cezarskim vyjezdzie dy naahuł ab padarožžach i dzivach-dzivosach svietu, najbolšymi znaŭcami tut akazvalisia maraki j staryja, majučyja vysłuhu hadoŭ, vajaki z dalokich pachodaŭ. Haradskija damasiedy, što nikoli ŭ žycci dalej nie byvali, jak na vijA-Apija, słuchali z podzivam ab indyjskich i arabskich dzivosach, ab Brytanskich archipiełahach, dzie na niejkaj atocy Bryjar mučyŭ sonnaha Saturna, dzie žyli duchi, ab krajoch hipierbarejskich dy maroch zamierzłych, jak šumieli j raŭli vody akijanu padčas zanurannia ŭ jahonuju pučynu zachodziačaha sonca. Padobnym rospaviedam rymskaja hałajstra lohka vieryła, bo tamu vieryli navat takija ludzi, jak Plinij i Tacyt. Tałkavali i ab tym marapłavie, što byccam na dva hady vioz pšanicy, nie ličučy čatyrochsot padarožnych i stolki ž absłuhi dy mnoha dzikich zviaroŭ dla letnich ihryščaŭ. Vyklikała heta ŭ narodzie ahulnuju prychilnasć da cezara, jaki nie tolki karmiŭ, ale j viesialiŭ narod. Usie rychtavalisia da haračaha pryvitannia.

I voś pakazaŭsia addzieł numidyjskich konnych pretoryjan. Byli jany apranutyja ŭ žoŭtyja ŭniformy z čyrvonymi padpiarazkami dy z vialikimi zavušnicami, kidajučymi załaty vodblisk na ichni čorny tvar. Vastryjo ichnich bambukavych pikaŭ połymiem hareła na soncy. Prajšli jany, začalisia provady, padobnyja da pracesiji. Nataŭpy cisnulisia, kab pryhledziecca bližej charastvu, ale padaspieli addzieły piešych pretoryjanaŭ i, ustanaviŭšysia ŭzdoŭž z adnaho i z druhoha boku bramy, pilnavali dostupu da darohi. Naŭpiarod išli furhony z purpurovym, fijaletavym, sniežna-biełym matarjałam dy inšym pryładdziem dla pałatkaŭ ad sonca, uschodnija dyvany, cyprysavyja stały, kavałki mazajik, kuchonnaje znadobje, kletki z ptastvam z Uschodu, Poŭdnia j Zachadu, jakich mazhi abo jazyki jšli na cezarski stoł, i amfary z vinom, i kašy z sadavinaju. Dalikatniejšyja rečy, kab nie zhinuli ci nie pabilisia, byli niesieny piešymi niavolnikami. Cełyja sotni ludziej niesli mastackija vazy, statuetki z karynskaje miedzi, asobna niesli vazy etruskija, asobna hreckija, asobna załatoje suddzio, srebnaje abo z aleksandryjskaha škła. Pamiž ich išli nievialikija hrupki pretoryjanaŭ piešych i konnych, a nad kožnym niavolnickim hurtkom cikavaŭ dahladčyk z bizunom z žaleznymi j ałavianymi kančurami zamiest laskajučaha ŭčkura. Pachod ludziej, niasučych kiemna i ŭvažna cezarskaje znadobje, padobny byŭ na relihijnuju pracesiju, a padabienstva stanaviłasia vyrazniejšym, kali pačali niesci muzyčnaje pryładdzie cezara j dvaran. Vidać byli harfy, hreckija lutni, hiebrajskija lutni j jehipieckija liry, forminhi, cytry, piščałki, daŭhija pavyhinanyja bucyny j cymbały.

Hledziačy na henaje mora instrumientaŭ, pałyskujučych na soncy zołatam, bronzam, darahim kamienniem i pierłamutram, možna było padumać, što sam Apałon ci Bachus vybralisia ŭ padarožža pa sviecie. Zatym zjaŭlajucca važnyja karuki, poŭnyja štukaroŭ, tancoraŭ, tancorak, pryhoža zhrupavanych, z tyrsami ŭ rukach. Za imi jechali niavolniki nie dla absłuhi, ale dla zbytku: dziaŭčatki j chłapčaniaty, vybranyja z cełaje Hrecyi j Małoje Aziji, daŭhavałosyja abo kučaravieńkija ŭ załatych sietkach, padobnyja da amurkaŭ, čaroŭnaha vyhladu, ale pakrytyja hrubym słojem kasmietyki, kab viecier, bač, nie apaliŭ dalikatnaje ichniaje skury.

I znoŭ stupaŭ pretoryjanski addzieł vielizarnych sykambraŭ, baradatych, jasna- i rudavałosych, błakitnavokich. Pierad imi imahinaryi niesli rymskija arły, tablicy z nadpisami, statuetki bahoŭ rymskich i hiermanskich, a ŭrešcie — statuetki cezara. Z-pad vopratki i vajackich pancyraŭ vidać byli mocnyja, zaharełyja, zdolnyja vaładać ciažkoju zbrojaj ruki. Ziamla stahnała pad ichnim roŭnym ciažkim chodam, a jany, kazaŭ by sviedamyja svajoj siły, jakuju mahli pakazać nat i suprać samoha cezara, važna pazirali na vuličnuju čerń, vidać zabylisia, što mnohija z ich pryjšli siudy ŭ łancuhoch. Ale była ich nievialikaja tolki žmienia, bo hałoŭnyja pretoryjanskija siły zastavalisia ŭ kvaterach na miejscy dziela staražavannia horadu j trymannia jaho ŭ dyscyplinie. Za imi viali jezdavych lvoŭ i tyhrysaŭ Nerona, kab było što zaprehčy na vypadak, kali b Neronu zamaniłasia nasledvać Dyonizasa. Viali ich hindusy j araby na stalovych łancuhoch z pietlami, ale tak upryhožanyja kvietkami, jak by z samych kvietak splecienyja. Asvojenyja daznanymi biestyjarami zviary pazirali na masy narodu svajimi sonnymi zialonymi ziekrami, časami padyjmali vialikija hałovy, uciahajučy chrapliva nozdrami ludski pot dy ablizvajučy šurpavatym jazykom pašču.

Dalej išli cezarskija kalasnicy j lektyki, bolšyja j mienšyja, załatyja j purpurovyja, vykładanyja słanovaj kosciu, pierłami, krasujučy połyskam kaštoŭnasciaŭ; za imi šče adzin addzieł pretoryjanaŭ u rymskaj zbroji, samych italskich vajakoŭ-achvotnikaŭ^[49] dy znoŭ hramady strojnaje słužby niavolnickaje j chłapčat, a ŭrešcie jechaŭ sam cezar, prybližennie jakoha zviaščali zdalok vokličy vivatujučych narodnych masaŭ.

U tłumie narodu stajaŭ i Apostał Piotr, jaki chacieŭ choć raz u žycci pabačyć cezara. Pry im była Lihija z atulenym tvaram i Ursus, siła jakoha była najpeŭniejšaju apiekaju siarod henaj raschvalavanaj dy razbujanaj chmary ludskoje stychiji. Lih uziaŭ adzin kamień z budaŭlanych matarjałaŭ sviatyni i prynios jaho pad nohi Apostału, kab, staŭšy na im, lepš było pahladać. Cižba spačatku bočyłasia, bo Ursus biesceremonna raspichaŭ jaje mahutnymi rukami, moŭ karabiel — vody, a jak ubačyła jaho, padymajučaha kamień, jakoha nie mahło čatyroch asiłkaŭ-rabotnikaŭ skranuć z miejsca, kryčma dziviłasia: «Macte!»^[50] — čutno było navokał. Až voś nadjechaŭ cezar. Siadzieŭ na vozie, padobnym da bałdachinu, ciahnuła jaho šesć biełych idumyjskich, zołatam kavanych, vohiraŭ. Voz mieŭ znarok baki adkrytyja, kab hladzielniki dobra bačyli cezara. Mahło na im zmiascicca niekalki asob, ale, žadajučy ŭvahu sciahnuć tolki na siabie, Neron jechaŭ praz horad sam, mieŭ tolki ŭ nahach dvuch maleńkich vyradkaŭ-karłaŭ. Byŭ ubrany ŭ biełuju tuniku i amietystavuju tohu, ad jakoje padaŭ siniavaty vodblesk na jahonaje abličča. Na hałavie mieŭ łaŭrovy vianok. Ad času vyjezdu ŭ Nieapal značna patłuscieŭ. Razliŭsia tvar, padvojiŭsia j advis padbarodak, a asadžanyja pad samym nosam vusny ciapier zusim vydavalisia vykrajenymi pad samymi nozdrami. Hrubaja šyja była, jak zaŭsiody, akručana šaŭkovaj chustkaj, siudtut papraŭlaŭ jaje pukataju biełaju rukoju, abrosłaju na pierahibie rudavym vałossiem, jakoha epilataram nie davaŭ vyryvać, kab nie spryčynić praz heta, jak jamu tałkavali, dryhoty ŭ palcach dy nie ŭtrudnić ihry na lutni. Biazdonnaje pustahonstva malavałasia na jahonym tvary, niasiłle j nudasnasć. Naahuł byŭ heta tvar strachotny j błaznocki. Jedučy, kidaŭ hałavoju na abodva baki, žmuračy vočy j nasłuchoŭvajučy, bačna, jak jaho vitajuć. Vitała jaho bura vopleskaŭ: «Žyvie boski cezar, impieratar! Vitaj, pieramožnik! Vitaj, Apałonie, niezraŭniany synie Apałona!» Słuchajučy henych słoŭ, usmichaŭsia, ale čas ad času prabiahała jamu pa tvary jak by chmara, bo rymskaja vulica była zjadlivaja, kuslivaja i ŭ pačucci stychijnaje siły dazvalała sabie na kpiny j dacinki navat vialikim tryumfataram, takim, jakich istavietna lubiła j šanavała. To ž kaliś nat samomu Juliju Cezaru kryčała pry tryumfalnym ujezdzie ŭ Rym: «Hramadzianie, chavajcie žony, jedzie łysy raspust!» Strašennaje siabielubstva Nerona nie znosiła pryhanaŭ i naruhi, a prymiež taho z razbujanaje hramady niesłasia: «Rudabarody! Rudabarody!.. Kudy viazieš svaju vahnistuju baradu? Bajišsia, musi, kab Rym ad jaje nie zahareŭsia?» I tyja, što kryčali, nie ŭciejali taho, što žart ichni kryje ŭ sabie złaviesnaje praroctva. Cezara nie nadta hnievali padobnyja prytyčki, tym bolš, što barady nie nasiŭ, bo daŭno ŭžo achviaravaŭ jaje ŭ załatym kuferku kapitalinskamu Jovišu. Inšyja z-za kučaŭ kamienniaŭ i zrubu sviatyni kryčali: «Matricida!^[51] Neron! Orestes! Ałkmieon!», a inšyja: «Dzie Aktavija?!», «Addaj purpuru!» A na jedučuju tut ža za im Papieju kryčali: «Flava coma!»^[52] — nazovam hetym bescili vuličnic. Muzykalnaje vucha Nerona chapała j takija vokličy, tady prykładaŭ da voka svoj paliravany šmarahd, jak by chočučy złavić pozir kam dy zapamiatać tych, što tak kryčali. Takim čynam zor jahony zatrymaŭsia na Apostale, stajačym na kamiani. Praz momant dvuch tych čałaviek hladzieła samadruh na siabie, a nikomu ni z taho važnaha pachodu, ni z taje chmary hladzielnikaŭ nie pryjšło ŭ hołaŭ, što pazirajuć na siabie ŭ henaj chvilinie dva vaładary ziamli, z jakich adzin chutka minie, by son kryvavy, a druhi, toj starac, adziahnuty prastačaju lacernaju, abyjmie na viečnaje vaładannie sviet i horad.

Prajechaŭ cezar, a tut ža za im vaśmioch afraŭ praniesła pyšnuju lektyku, u jakoj siadzieła znienavidžanaja narodam Papieja. Prybrana była, jak i Neron, u amietystavaje akryccio, z hrubym słajom kasmietyki na tvary, nieparušnaja, zadumanaja, suchadušnaja, vyhladała moŭ jakoje bostva, adnačasna pryhožaje j złoje, niesienaje, jak u pracesiji. U slady za joj ciahnuła cełaja sustań mužčynskaje j žanočaje słužby dy ceły aboz z pryborami da vyhodaŭ i strojaŭ. Sonca dobra ŭžo schiliła z paŭdnia, jak začaŭsia prajezd aŭhustyjanaŭ — svietazarny, mihatlivy, pałyskajučy, by vuž, biaskoncy provad. Lanivy Piatroni, spahadna vitany narodam, zahadaŭ niescisia ŭ lektycy razam z svajoju, padobnaju da bahini, niavolnicaj; Tyhelin jechaŭ u karecie, ciahnuli jaje małyja koniki, prystrojenyja ŭ biełyja j čyrvonyja pieryny.

Bačyli jaho, jak siud-tut padymaŭsia na vozie i, vyciahajučy šyju, cikavaŭ, ci chutka cezar zahadaje jamu pierasiesci da siabie. Spamiž inšych narod vitaŭ vopleskami Licynijana Pizona, smiecham — Vitelija, svistam — Vatynija. Licynija j Lekana, konsułaŭ, prapusciŭ abyjakava, ale Tulija Senecyja, jaki padabaŭsia narodu niaviedama čamu, i Viestyna publika pravodziła vopleskami. Cezarava svita była biazlikaja.

Zdavałasia, usio bahaciejšaje j važniejšaje ci znatniejšaje ŭ Rymie emihruje da Ancyjuma. Neron inačaj nie vybiraŭsia ŭ darohu, jak tysiačaj vazoŭ i štonajmienš z adnoju lehijaj pretoryjan^[53]. Pakazvana z hramady i Damicyja Afra, i zhrybiełaha Lucyja Saturnina; bačyli Viespasyjana, jaki šče nie vybraŭsia ŭ pachod na Judeju, z jakoha viarnuŭsia pa cezarskuju karonu; bačyli synoŭ jahonych, i Nervu maładoha, i Lukana, i Annija Hałlona, i Kvintyjana dy mnostva matronaŭ, słaŭnych bahacciem, krasoju, zbytkoŭnasciu j raspustaj. Vočy hramadaŭ pieranosilisia z znajomych abliččaŭ na vupraž, vazy, koni, dzivosnyja stroji słužby, sabranaje z usich narodaŭ svietu. U henym mory pyšnaty j vialikasci niaviedama na što było hladzieć. I nie tolki vočy, ale j dumka aslaplałasia załatym blaskam, purpuraj i fijaletam, mihacienniem darahich kamienniaŭ, połyskam bisioraŭ, pierłamutru, słanovaje kosci. Zdavałasia, i samo sonca rastaplałasia ŭ henym svietazarnym tapieliščy. I choć siarod nataŭpu niamała było złydniaŭ z padciahnienym žyvatom i hoładam uvačču, hetaje vidovišča ŭsio ž taki nie tolki budziła ŭ ich achvotu zbytkavać, zajzdrasć, ale napaŭniała raskošaj i honaram, davała pačuccio mahutnasci i žyvučasci Rymu, jakuju padpiraŭ i pierad jakoju stajaŭ na kaleniach uvieś sviet. Maŭlaŭ, nie było nikoha ŭ cełym sviecie, chto smieŭ by dumać, što henaja mahutnasć nie pieražyvie ŭsich viakoŭ i narodaŭ, što niama siły na ziamli suprać jaje.

Vinić jechaŭ na samym kancy svity, ubačyŭšy Apostała j Lihiju niespadziavana, vyskačyŭ z voza i, čuła pryvitaŭšysia, havaryŭ u spiešcy:

— Pryjšła ty! Nie viedaju, jak tabie ŭžo j dziakavać, Lihija!.. Boh lepšaje varažby mnie sasłać nie moh. Dyk zdaroŭlu ciabie, razvitvajučysia, choć nie nadoŭha. Pa darozie rasstaŭlu koni i ŭ kožny dzień volny budu pry tabie, pakul pavarotu sabie nie vyprašu. Budź zdarova!

— Byvaj zdaroŭ, Mark! — adkazała Lihija j pasla dadała cišej: — Chaj ciabie viadzie Chrystus dy adkryje tabie dušu na słovy Paŭła.

Jon uciešyŭsia, što raschodzicca joj pra toje, kab chutčej staŭsia chryscijaninam, dyk skazaŭ: — Osielle mi!^[54] Chaj staniecca pa-tvojmu! Pavał zachacieŭ jechać z majimi ludźmi, ale josć tut i budzie mnie pravadnikom i tavaryšam… Adchili zasłonu, viesialuška maja, chaj choć raz jašče na ciabie hlanu pierad darohaj. Čamu ty tak zakryłasia?

Jana padniała rukoju zasłonu i pakazała svajo jasnaje abličča dy čaroŭnyja rassmiajanyja vočy, pytajučy: — Heta drenna?

Vinić, hledziačy na jaje z usmiecham, kaža: — Drenna dla majich vačej, jakija žadajuć da smierci hladzieć na ciabie adnu!

Pasla zviarnuŭsia da Ursusa i skazaŭ: — Ursus, pilnuj jaje, jak voka, bo heta nie tolki tvaja, ale j maja domina!

Heta skazaŭšy, chapiŭ jejnuju ruku i prycisnuŭ da jaje vusny na podziŭ cikaŭnaj hałajstry, jakaja nie mahła ŭciejać takoje pačesnasci aŭhustyjanina da dziaŭčyny, apranutaj pa-prostu, ledź nie pa-niavolnicku.

— Byvaj zdarova… Dy spiešna addaliŭsia, bo pachod cezarski značna pasunuŭsia ŭpierad. Apostał Piotr pieražahnaŭ jaho ledź prykmietnym znakam kryža, a dobry Ursus pačaŭ zara jaho vychvalać, radujučysia, što maładaja spadaryčna achvotna słuchaje j hladzić na jaho z udziačnasciu.

Pachod addalaŭsia j znikaŭ pavoli ŭ abłakoch pyłu, a jany jašče doŭha hladzieli ŭsled za im, pakul nie padyjšoŭ da ich Demas, toj samy, u jakoha pracavaŭ načami Ursus.

Demas, pacałavaŭšy ŭ ruku Apostała, pačaŭ prasić jaho, kab zajšoŭ pierakusić, padmacoŭvajučy henaje zaprašennie tym, što dom jahony niedaloka Emporyjuma, a jany chiba hałodnyja j zmučanyja ad prastojvannia bolšaje častki dnia pry bramie.

Pajšli i, adpačyŭšy dy pierakusiŭšy ŭ jahonym domie, pad viečar viartalisia na Zatybra. Maniučysia pierajsci raku mostam Emilija, jšli praz Klivus Publikus^[55], siaredzinaj Aventynskaha ŭzhorja, miž sviatyniami Dyjany i Merkura. Apostał Piotr hladzieŭ z vyšyni na bližejšyja j dalejšyja, znikajučyja ŭdalečyni, budoŭli, zahłybiŭšysia ŭ dumkach, razvažaŭ nad vieličču j vołatnasciu henaha horadu, kudy pryjšoŭ ahałošvać słova Božaje. Da hetych por bačyŭ jon rymskaje panavannie j lehijony ŭ roznych krajoch, dzie byvaŭ, ale heta byli jak by paadzinočnyja časciny taje mocy, uvasablennie jakoje ŭ postaci cezara ŭbačyŭ siannia pieršy raz. Heny horad biazmierna dziarlivy j žadlivy dy adnačasna raznuzdany, hniły da špiku kasciej, a i nieparušny ŭ svajoj nadludskaj mahutnasci; heny cezar, bratabojca, matkabojca j žonabojca, za jakim vałoksia nie mienšy ad jahonaj svity šlejf kryvavych maraŭ; heny raspusnik i błazan dy adnačasna ŭładar tryccaci lehijaŭ, a praz ich usiaje ziamli; tyja bajary, abviešanyja zołatam i škarłatam, niapeŭnyja zaŭtrašniaha dnia dy adnačasna macniejšyja za inšych karaloŭ — usio heta razam vydavałasia jamu niejkim piakielnym vaładarstvam zła i niepravaty. I ŭzdziviŭsia ŭ prastačym svajim sercy: jak Boh moža davać niečysci takuju mahutnuju siłu na ziamli, kab varočaŭ joju, miasiŭ, taptaŭ, vyciskaŭ slozy j kroŭ, spustošvaŭ vichuram jaje, buryŭ, jak bura, paliŭ, jak połymia. I zatryvožyłasia apostalskaje serca ad takich dumak, i pačaŭ skardzicca Zbaŭcu ŭ dušy: «Hospadzie, što mnie rabić z hetym horadam, u jaki prysłaŭ Ty mianie? Jahonaje mora j suša, jahonyja zviary na ziamli dy vadzianyja istoty, jahonyja ŭsie karaleŭstvy j harady i tryccać lehijaŭ, što stajać na starožy, a ja — rybak z voziera! Što mnie rabić? Jak henaje błahoccie pieramahčy?»

Tak razvažajučy, padniaŭ svaju sivuju dryžačuju hałavu da nieba i zaklikaŭ tryvožliva-žałasliva Boskaha Vučyciela. Naraz jahonuju malitvu pierapyniaje hołas Lihiji: — Horad ceły ŭ ahni… I praŭda, sonca dziŭna zachodziła taho dnia. Vializnaje jahonaje koła zasunułasia ŭžo da pałaviny za Janikulskaje ŭzhorje, a ŭsia šyr nieba zaliłasia čyrvonym blaskam. Z taho miejsca, dzie stajali, ichni zor abyjmaŭ šyroki dalahlad.

Krychu naprava bačyli vydaŭžanyja mury Cyrkus Maksimus, nad im Pałatynat, a prosta nasuprać, za Forum Boaryjum^[56] dy Velabram — vierch Kapitolu z sviatyniaj Joviša. Ale mury, kalumnada j ščyty sviatyń byli jak by zanuranyja ŭ toj załaty j purpurovy blask. Bačnyja zdalok častki raki płyli jak by kryvioju, i čym bolš sonca chavałasia za ŭzhorak, tym čyrvaniejšym dy padabniejšym da zaharava rabiŭsia jahony vodblesk, uzmahaŭsia j pašyraŭsia, až urešcie abniaŭ siem uzhorkaŭ i razliŭsia pa ŭsioj vakolicy.

— Ceły horad, by ŭ vahni, — paŭtaryła Lihija.

A Piotr, prysłaniŭšy dałanioju vočy, kaža: — Hnieŭ Božy nad im.

XXXVII

Vinić da Lihiji: «Niavolnik Flahon, praz jakoha pasyłaju tabie heny list, josć chryscijaninam, jon budzie adnym z tych, što atrymajuć volnasć z tvajich ruk, sarissima. Heta stary słuha našaha domu, dyk mahu pisać praz jaho z cełym davieram smieła, list nie patrapić u inšyja ruki, aprača tvajich. Pišu z Łaŭrentuma, dzie z pryčyny haračyni papasvajemsia. Aton mieŭ tut pryhožuju viłłu, jakuju ŭ svajim časie padaravaŭ Papieji, a jana, pamima razvitannia z im, nie pasaromiełasia zatrymać kaštoŭny padarunak… Jak padumaju pra hetych žančyn, jakija mianie akružajuć, dy ab tabie, zdajecca mnie, što z kamienniaŭ Deŭkalijona musili paŭstać roznyja, nie padobnyja da siabie, hatunki ludziej, a ty naležyš da taho, jaki zradziŭsia z kryštalu. Padziŭlaju ciabie j lublu ŭsioj dušoju, i chočacca havaryć tolki ab tabie, a tut tre zmušać siabie pisać tabie ab darozie, ab sabie dy ab navinach pry dvary. Cezar hasciŭ u Papieji, jakaja ŭpotajki pryrychtavała słaŭnuju pačostku. Niašmat, praŭda, aŭhustyjanaŭ było zaprošanych, ale i Piatronija i mianie zaprasiła. Pasla prandyjuma płavali my załatymi łodkami pa mory, jakoje było tak spakojnaje, spała, dy tak błakitnaje, jak tvaje vočańki, o boskaja! Viesłavali my sami, bo heta padabałasia aŭhuscie, što jaje, bač, viazuć kansularnyja mužy abo ichnija syny. Cezar, stojačy pry rulu ŭ purpurovaj tozie, piajaŭ himn na słavu mora, ułožany papiaredniaje nočy z muzykaj Dyjadora. Na susiednich łodkach padpiavali indyjskija niavolniki, umiejučyja jhrać na marskich slizianicach, a navakoł pakazvałasia šmat delfinaŭ, maŭlaŭ vyvablenyja muzykaj z marskoje hłybini. A ja viedaješ što rabiŭ? Dumaŭ i tužyŭ ab tabie, chaciełasia zabrać henaje mora, i henuju pahodu, i henuju muzyku dy ŭsio addać tabie. Ci chočaš, kab my kaliś pasialilisia nad moram, aŭhusta maja, zdaloku ad Rymu? Maju na Sicyliji majomasć, dzie josć mihdalovy les, što cvicie viasnoju ružovym cvietam, a dachodzić tak blizka da mora, što halinki całujuć vadu. Tam kachacimu ciabie i słavicimu tuju navuku, što Pavał mianie navučyć, bo viedaju ŭžo toje, što jana nie pracivicca kachanniu j ščasciu. Ci chočaš?.. A pakul pačuju ad ciabie adkaz, pišu dalej ab zdarenniach na łodcy. Adpłyli my daloka ad bierahu i ŭhledzieli viatruhu ŭdalečyni pierad saboju, paŭstała sprečka: ci to zvyčajnaja rybackaja čajka, ci vialiki marapłaŭ z Ostyi? Ja raspaznaŭ jaho pieršy, tady aŭhusta kaža, što ad majich vačej ničoha nie schavajecca, i, spusciŭšy nahła na tvar zasłonu, spytała, ci nat hetak by ja j jaje raspaznaŭ? Piatroni zaraz padchapiŭ, što za chmaraj nat i sonca dahledzieć nielha, a jana, byccam smiejučysia, havaryła, što tak chutkaje voka adno tolki kachannie mahło b chiba aslapić, i, zhadvajučy roznych aŭhustyjanak, pačała pytać, razdumoŭvajučy, u jakoj ja kachajusia. Ja adkazvaŭ spakojna, ale ŭ kancy vymaviła j tvajo imia. Havoračy ab tabie, adkryła znoŭ tvar i pačała hladzieć na mianie lutymi pytajučymi vačyma. Ale ŭ toj ža chvilinie Piatroni, dziakuj jamu, kałychnuŭ łodku i hetym adviarnuŭ ahulnuju ŭvahu ad mianie, bo kali b ja pačuŭ byŭ ab tabie nieprychilnaje słova abo kpiny, dyk nie ŭmieŭ by schavać hnievu i musiŭ by zmahacca z achvotaj razbiccia hałavy henaj piarevaratni… Chiba ž pamiataješ, što ja tabie napiaredadni vyjezdu raskazvaŭ u Linusa ab zdarenni na sažałcy Ahrypy? Piatroni pierascierahaje mianie, kab nie dražniŭ samalubstva aŭhusty… Ale Piatroni ŭžo nie razumieje mianie i nie viedaje, što pa-za taboju niama dla mianie ni raskošy, ni kachannia, dy što da Papieji čuju tolki abrydu j pahardu. Ty zanadta ŭžo zmianiła dušu maju i tak daloka, što da daŭniejšaha žyccia viarnucca b ja ŭžo nie moh. Ale nie bojsia tut jakojeniebudź niebiaspieki. Papieja nie kachaje mianie, bo jana nikoha kachać nie zdoleje, jejnyja pochaci płyvuć tolki z pomsty na cezara, jaki znachodzicca jašče pad jejnym upłyvam i jaki mo nat jaje šče j lubić, ale ŭžo nie ščadzić jaje dy nie chavaje pierad joju svaje biessaromnasci j hrachavodnictva. Skažu tabie jašče inšuju reč, jakaja ciabie pavinna supakojić: Piotr skazaŭ mnie pierad vyjezdam, kab nie bajaŭsia cezara, bo vołas mnie nie spadzie z hałavy, i ja vieru jamu. Niejki hołas havoryć mnie, što kožnaje jahonaje słova musicimie zbycca, a kali jon pabahasłaviŭ našaje kachannie, ani cezar, ani ŭsie siły Hadesu, ani samo nat Praznačennie nie zdalejuć ad mianie ciabie, Lihijka, adabrać! Jak padumaju pra heta, čujusia ščaslivym, jak Nieba, jakoje adno tolki viečna ščaslivaje j spakojnaje. Ale, mabyć, ciabie, chryscijanku, zakranaje toje, što havaru pra Nieba i Praznačennie? Kali tak, dyk vybačaj, bo hrašu niechacia. Chrost jašče nie abmyŭ mianie, ale serca majo ŭžo hatovaje, moŭ čara, jakuju Pavał z Tarsu zara napoŭnić sałodkaju vašaju navukaju, tym sałodšaj, bo tvajoju. Ty, bahińka, paličy mnie za zasłuhu choć toje, što ja vyliŭ z taje čary ŭsio, što jaje dahetul napaŭniała, dy što nie žachajusia, ale vyciahaju jaje, jak sprahnieny čałaviek, stajučy la čystaje krynicy. Budź łaskava! U Ancyjumie dniami j načami słuchacimu Paŭła, jaki siarod majich ludziej u pieršym užo dniu padarožža zdabyŭ taki ŭpłyŭ, što toŭpiacca la jaho biespierapynna, bačačy ŭ im nie tolki taŭmaturha, ale j nadpryrodnuju amal postać. Učora vidnieła radasć na jahonym tvary, a jak ja spytaŭ jaho, što parablaje, adkazaŭ: «Sieju». Piatroni viedaje, što jon znachodzicca miž majimi ludźmi, i choča jaho bačyć, taksama i Seneka, jaki čuŭ pra jaho ad Hałlona. Ale voś i zorki blednuć, a ranni «lucyfar» sviecić štoraz macniej. Niezabaŭna zaranka zaružavić mora — i ŭsio navokał spić, ja tolki dumaju ab tabie i kachaju ciabie. Pryvitannie tabie, maja zarnica, sponsa mea!»^[57]

XXXVIII

Vinić da Lihiji: «Ci ty, darahaja, była kali z Aŭłami ŭ Ancyjumie? Kali nie, budu ščaslivy, jak mahčymu tabie jaho kaliś pakazać. Ad Łaŭrentuma ŭžo ciahnucca adna za druhoju viłły na ŭzbiarežžy, a sam Ancyjum — heta biaskoncaja čarada pałacaŭ dy portykaŭ, kalumny jakich zapahodu pryhladajucca ŭ vadzie.

Maju i ja tutaka svaju siadzibu, tut ža, nad samaju vadoju, z aliŭnikam i cyprysavym lesam za viłłaj, i jak padumaju, što henaja viłła staniecca kaliś tvajoju, bialejšymi vydajucca mnie jejnyja marmury, utulniejšymi aharody i błakitniejšym nieba. O, Lihijka, jak soładka žyć i kachać! Stary Menikł, zahadčyk viłły, pasadziŭ tut na muravie pad mirtami cełyja kupiny irysaŭ, pahladajučy na ich, uzhadvaju ja pra dom Aŭłaŭ, vaš impluvijum i aharod, dzie časta siadzieŭ z taboju. I tabie henyja irysy pryhadvacimuć dom radzimy, dziela taho, mnie zdajecca, palubiš i Ancyjum i henuju viłłu. Zaraz pa pryjezdzie šmat hutaryli my z Paŭłam ab prandyjumie. Zhadvali pra ciabie, a pasla jon pačaŭ navučać, ja doŭha słuchaŭ, i kažu tabie: kab ja nat moh vaładać słovam tak, jak Piatroni, dyk i tahdy b nie patrapiŭ vykazać tabie ŭsiaho, što snavałasia mnie ŭ dumcy i dušy. Ja nie spadziavaŭsia, što šče moža być na sviecie takoje ščascie, hožasć i spakoj, jakoha ludzi nie kaštavali. Ale hetaje ŭsio chavaju dla hutarki z taboju, bo pry pieršaj nahodzie maniusia padskočyć u Rym. Skažy mnie, jak ziamla moža nasić na sabie adnačasna takich ludziej, jak Apostał Piotr, jak Pavał i jak — cezar? Pytaju tamu, što viečar pa navucy Paŭła prabaviŭ ja ŭ Nerona, i ci viedaješ, što ja tam čuŭ? Nasampierš, jon sam čytaŭ svaju paemu ab zburenni Troji dy pačaŭ narakać, što nie bačyŭ nikoli pažaru vialikaha miesta. Zajzdrosciŭ Pryjamu i nazyvaŭ jaho ščaslivym čałaviekam dziela taho tolki, što mieŭ nahodu ahladać pažohu i zahubu radzimaha miesta. Na heta Tyhelin: «Vymavi tolki słova, boski, a schaplu połymia, i nie paspieje noč minuć, jak ubačyš tonučy ŭ ahni Ancyjum».

Cezar nazvaŭ jaho za heta durniem. «Kudy ž by, — kaža, — ja pryjazdžaŭ asviažacca marskim pavietram dy kansiervavać toj hołas, jakim bahi mianie abdaryli i pra jaki, dobra kažuć, na ŭciechu ludskuju pavinien ja dbać? Niaŭžo nie viedaješ, što Rym mnie škodzić, što smiardziačaja zaducha Subury j Eskvilinu navodzić chrypku, i ci ž pažar Rymu nie pradstaŭlaŭ by ŭ sto razoŭ trahičniejšaha j biez paraŭnannia svietazarniejšaha vidovišča, čym Ancyjuma?» Prysutnyja pačali dakładać, jakoj niečuvanaj trahiedyjaj byŭ by vyhlad takoha miesta, jakoje pakryła ŭvieś sviet, a samo lehła pad kučaju šeraha popiełu. Cezar zapaviaščaŭ, što tady jahonaja paema pieravyšała b piesni Homera, a pasla davaj tałkavać, jak adbudavaŭ by horad, jak patomnyja viaki padziŭlali b jahony tvor, u paraŭnanni z jakim usie inšyja zmalejuć. Tady pjanyja biasiedniki pačali halokać: «Zrabi heta, zrabi!» A jon: «Musiŭ by mieć viarniejšych i addaniejšych spadručnikaŭ». Ja, słuchajučy hetaha, pryznajusia, nadta zatryvožyŭsia, bo ŭ Rymie znachodzišsia ty, carissima. Sam z siabie smiajusia ciapieraka i dumaju, što cezar i aŭhustyjanie, pamima svajoj šalonasci, nie advažylisia b na taki złačyn, a adnak, bač, čałaviek dryžyć pra svajo kachannie, dyk ja ŭsio ž chacieŭ by, kab dom Linusa stajaŭ nie na zatybranskim vuzkim zavułku ŭ kvartale čužaziemcaŭ, na jaki mienš by ŭ danym vypadku zvažali. Pa mnie i samyja pałacy Pałatynskija nie byli b hodnym ciabie pamieškanniem, chacieŭ by, kab ty mieła ŭsie tyja vyhody i ŭciechi, da jakich zamaładu pryzvyčajiłasia. Pierajdzi da Aŭłaŭ, Lihijka. Ja šmat tut ab hetym dumaŭ.

Kali b cezar byŭ u Rymie, moh by daviedacca ad niavolnikaŭ ab tvajim pierachodzie, zviarnuŭ by na ciabie ŭvahu i moh by pierasledvać za toje, što asmieliłasia parušyć jahonuju volu. Ale jon doŭha tut bavicimiecca ŭ Ancyjumie i pakul vierniecca, dyk hutarki pra tvaje pierachodziny acichnuć. Lin i Ursus mahčymuć być pry tabie. Dyj maju nadzieju, pakul Pałatyn vitacimie cezara, ty, bahińka maja, budzieš užo ŭ svajim domie na Karynach. Ščaslivy toj dzień, hadzina i chvilina, u jakoj pierastupiš ty moj paroh, i kali Chrystus, ab jakim vučusia, dasć toje, — imia Jahonaje chaj budzie bahasłaŭlona. Što ja havaru: budziem aboje słužyć Jamu až da smierci. Lublu ciabie i zdaroŭlu ŭsioj dušoju».

XXXIX

Ursus čerpaŭ vadu z cysterny i, ciahnučy viaroŭkaju padvojnyja amfary, piajaŭ paŭhołasna piesniu lihijskuju dy ŭciešlivym vokam paziraŭ na Lihiju i Vinicija, jak u sadočku siarod cyprysaŭ Lina bialelisia, by dzvie statuji. Najmienšy podych vietru nie varušyŭ ichniaje adziežy. Na sviecie sutunieła, a jany hutaryli sabie ŭ viačerniaj cišyni, pabraŭšysia za ruki.

— Ci ničoha tabie nie budzie za toje, što vyjechaŭ z Ancyjuma biez viedama cezara? — pytała Lihija.

— Nie, darahaja, — adkazaŭ Vinić. — Cezar abviasciŭ, što začynicca na dva dni z Terpnasam i budzie ŭkładać novyja piesni. Jon časta hetak robić, i tady ab ničym inšym viedać nie choča. Dy što mnie cezar, jak ja pry tabie i hladžu na ciabie! Zanadta ŭžo mučyła mianie tuha, a apošnija nočy i son užo mianie nie braŭ. Časami jak zadramaŭ ad zniamohi, nahła pračynaŭsia z dumkaj, što nad taboju byccam visić niebiaspieka; časami sniŭ, što pakrali mnie rasstaŭnyja koni, jakija mieli mianie viezci z Ancyjuma ŭ Rym i na jakich ja prajimčaŭsia tuju darohu tak prytka, jak nijaki cezarski rassylny. Daŭžej užo nie moh vytrymać biez ciabie, najmilejšaja!

— Ja viedała, što pryjedzieš. Dva razy Ursus biehaŭ na Karyny pytacca ab tabie. Lin smiajaŭsia z mianie i Ursus taksama.

I sapraŭdy vidać było, što spadziavałasia jaho, bo zamiest abydnaje vopratki mieła na sabie miakkuju biełuju stołu, z jakoje strojnych chvandaŭ ruki i hałoŭka vychilalisia, by rascviŭšyja pralesańki z sniehu. Niekalki ružovych aniemonaŭ azdablała vałasy.

Vinić prycisnuŭ vusny da jejnaje ruki, i sieli na kamiennaj łaŭcy pad dzikim vinahradam, prytuliŭšysia da siabie moŭčki dy pryhladajučysia zoram, blask jakich istavietna adbivaŭsia ŭ ichnich vačach. Čar spakojnaha viečaru avałodvaŭ imi.

— Što za cišynia, jaki sviet čaroŭny! — adazvaŭsia nizkim hołasam Vinić. — Idzie pahodnaja noč. Nikoli ŭ žycci nie čuŭsia ja tak ščaslivy. Skažy mnie, Lihija, što heta značyć? Mnie nikoli nie dumałasia, kab kachannie było takim. Mnie zdavałasia, što heta tolki ahoń u kryvi dy žada, a ciapier voś baču, što možna kachać kožnaj kroplaj kryvi i adnačasna adčuvać taki sałodki supakoj, jak by dušu zakałychaŭ užo son abo smierć. Heta navina dla mianie. Hladžu na henuju nieparušnasć raslin i zdajecca mnie, što jana josć i ŭva mnie. Voś ciapier ja zrazumieŭ, što moža być ščascie, ab jakim ludzi da hetych por nie viedali. Ciapier tolki ja zdolny ŭciejać, čamu i ty, i Pamponija Hrecyna takija zaŭsiody pahodnyja… Tak!.. Heta dar Chrystovy… A jana ŭ toj chvilinie pryhałubiła svaju strojnuju hałovańku na jahonym plačy i kaža: — Moj Mark darahi… I nie mahła dalej słova vymavić. Radasć, udziačnasć dy pačuccio niavinnasci kachannia adabrali hołas, a napoŭnili vočy slaźmi rasčulennia. Vinić, abniaŭšy jejny zhrabny stan, tuliŭ jaje da siabie, pasla kaža: — Lihija! Bahasłaviem chvilinu, u jakoj ja pieršy raz pačuŭ Jahonaje imia.

Jana cicha adkazała: — Kachaju ciabie, Marku.

Dy znoŭ zamoŭkli, nie mohučy vydabyć słoŭ z pierapoŭnienych hrudziej. Na cyprysach zhasli apošnija kasuli liłovych vodbliskaŭ, sadok pačaŭ sierabrycca ad miesiačnaha siarpa.

Cieraz chvilinu Vinić pačaŭ havaryć: — Ja viedaju… Ledź tolki ja siudy pryjšoŭ, ledź paspieŭ pryvitacca, na vačach tvajich užo jhrała pytannie: ci zrazumieŭ tuju boskuju navuku, jakuju ty vyznaješ, i ci ŭžo achryščany? Nie. Jašče nie achryščany, a ci viedaješ, kvietańka, čamu? Pavał mnie skazaŭ: «Ja pierakanaŭ ciabie, što Boh pryjšoŭ na sviet i daŭsia ŭkryžavać na zbaŭlennie svietu, a ŭ krynicy łaski chaj abmyje ciabie Piotr, jaki pieršy ciabie bahasłaviŭ». Dyj ja taksama chacieŭ, kab ty, miłaja, hladzieła na moj chrost, i kab matkaju mnie była Pamponija. Dyk dziela taho ja dahetul jašče nie chryščany, choć vieru ŭ Zbaŭcu i Jahonuju sałodkuju navuku. Pavał mianie pierakanaŭ i naviarnuŭ, dy ci ž inakš mahło być? Jak ža ja moh by nie vieryć, što Chrystus pryjšoŭ na sviet, kali Piotr tak navučaje, jaki byŭ vučniem Jahonym, i Pavał, jakomu abjaviŭsia? Jak ža moh by nie vieryć, što byŭ Boham, kali ŭvaskros? Bačyli ž jaho i ŭ horadzie, i nad vozieram, i bačyli ludzi praŭdamoŭnyja. Ja vieryŭ hetamu ad taje pary, jak pabyvaŭ u Ostryjanumie, bo ja i tady skazaŭ sabie: na cełym sviecie chutčej schłusić kožny inšy čałaviek, tolki nie toj, jaki kaža: «Bačyŭ!» Ale vašaje navuki ja bajaŭsia. Bo zdavałasia mnie, što jana adbiraje mnie ciabie. Ja dumaŭ: niama ŭ joj ani mudrasci, ani hožasci, ani ščascia. Siannia, adnak, kali paznaŭ jaje, što ž by z mianie byŭ za čałaviek, kali b nie žadaŭ, kab nad svietam panavała praŭda, luboŭ, dabro, viernasć, litasć zamiest machlarstva, nianavisci, złačynstva, zdrady, pomsty? Chto ž by hetaha nie chacieŭ? Adyž hetaha vučyć vašaja navuka.

Inšyja navuki byccam taksama damahajucca spraviadlivasci, ale hetaja adna tolki robić serca ludskoje spraviadlivym. Dy aprača taho — čystym i viernym, jak tvajo i Pamponiji. Slapym byŭ by, kab hetaha nie bačyŭ. a kali pry tym ChrystusBoh abiacaŭ žyccio viečnaje j ščascie biazmiernaje takoje, jakoje tolki Božaja ŭsiomahutnasć dać moža, dyk čaho ž bolš chacieć? Kali b ja spytaŭ Seneki: našto zalacaje cnotu, kali hrech daje bolš zadavalniennia? — nie ŭmieŭ by mnie napeŭna ničoha tałkovaha adkazać. A ja ciapier viedaju, našto tre być sumlennym, — na toje, što dabro i miłasć płyvie z Chrysta, dy na toje, kab, jak smierć zamknie nam vočy, znajsci žyccio, znajsci ščascie, znajsci siabie samoha dy ciabie, najdaražejšaja… Jak ža nie palubić dy nie pryniać navuki, jakaja adnačasna i praŭdu kaža i smierć pieramahaje? Chto b nie caniŭ bolš dabra, čym zła? Ja dumaŭ, što hetaja navuka adbiraje ščascie, a tym časam Pavał pierakanaŭ mianie, što nie tolki ničoha nie adbiraje, ale jašče dadaje. Ledź u hałavie ŭ mianie ŭsio heta toŭpicca, ale čuju, što tak josć, bo nikoli ja nie byŭ takim ščaslivym dyj nie moh być, choć by zabraŭ ciabie tahdy siłamoc i trymaŭ doma. Ty oś niadaŭna havaryła: «Kachaju ciabie», henych słoŭ ja nie vydabyŭ by z ciabie ŭsioju mahutnasciu Rymu. O, Lihija! Rozum sviedčyć, što navuka heta josć Boskaja i najlepšaja, serca adčuvaje heta, a takim dzviom siłam nichto nie zdoleje supracivicca.

Lihija słuchała, ustaviŭšy ŭ jaho svaje błakitnyja vočy, padobnyja pry miesiačnym blasku da mistyčnych kvietak, dy tak arasiełyja, by kvietki.

— Tak, Marańka! Praŭda! — pacvierdziła, prytulajučy macniej hołaŭ da jahonaha plača.

I ŭ henaj chvilinie čulisia aboje nadta ščaslivymi, bo razumieli, što aprača kachannia łučyć ich jašče niejkaja inšaja siła, sałodkaja i niepieramožnaja adnačasna, praz jakuju samo kachannie stanovicca čymś niepraminalnym, niepadlehłym zmienie, rasčaravanniu, zdradzie, a nat smierci. Sercy ichnyja zvieryła mocnaja peŭnasć, što nasupierak niehadzi jany nie pierastanuć kachacca i naležać da siabie. Heta davała im niavykazany supakoj. Vinić ujaŭlaŭ pry tym, što hetaje kachannie nie tolki čystaje i hłybokaje, ale i całkam novaje, jakoha sviet dahetul nie viedaŭ i dać nie moh. Tvaryła jaho ŭ sercy junaka ŭsio: i Lihija, i navuka Chrystova, i pasviata miesiaca, cicha dremlučaja na cyprysach, i pahodnaja noč, tak što ŭsiotvor uvieś byccam im byŭ pierapoŭnieny. Pa chvilinie znoŭ pačaŭ havaryć prycišnym dryžačym hołasam: — Ty budzieš dušoju maje dušy i budzieš mnie najdaražejšaju ŭ sviecie.

Zhodna bicimuć našyja sercy, adna budzie malitva j adna ŭdziačnasć Chrystu. O, maja darahaja! Razam žyć, razam sałodkaha Boha chvalić i čakać pa smierci novaha ščasnaha sviatła, što ž lepšaje možna ŭjavić! Dziŭlusia z siabie, jak heta ja raniej hetaha nie razumieŭ! I viedaješ, što mnie ciapier zdajecca? Hetaja navuka pakanaje ŭsich. Za dzviescie-trysta hadoŭ pryjmie jaje ŭvieś sviet: ludzi zabuduć pra Joviša, i nie budzie inšych bahoŭ akramia Chrysta dy inšych sviatyń akramia chryscijanskich. Chto ž by nie spahadaŭ sabie ščascia? Ach! Čuŭ ja hutarku Paŭła z Piatronijem, i ci viedaješ, što ŭ kancy Piatroni skazaŭ? «Heta nie dla mianie», ale ničoha bolš adkazać nie ŭmieŭ.

— Skažy, što Pavał jamu havaryŭ? — prosić Lihija.

— Było heta viečaram, u mianie. Piatroni pačaŭ, jak zvyčajna, žartaŭlivuju hutarku, a Pavał kaža jamu: «Jak možaš, mudry Piatroni, piarečyć isnavanniu i ŭvaskrešanniu Chrysta, kali nie było tady jašče ciabie na sviecie, a Piotr i Jan bačyli Jaho, dyj ja bačyŭ, jedučy da Damasku? Dyk pierš chaj tvaja mudrasć vykaža, što my łhuny, tady možaš zapiarečyć našamu sviadoctvu». Piatroni adkazvaje: «Piarečyć ja nie dumaju, bo viedaju, što dziejecca šmat rečaŭ tajomnych, jakija scviardžajuć ludzi, viery hodnyja, ale što inšaje — adkryccio novaha čužaziemnaha Boha, a što inšaje — pryniaccie Jahonaj navuki. Nie chaču viedać ničoha, što b mahło mnie papsavać žyccio, zburyć hožasć jahonuju. Heta małavažna, ci našy bahi praŭdzivyja, važna toje, što ŭsio ž taki jany pryhožyja, viesieła nam pry ich i biesturbotna». Tady Pavał tałkuje tak: «Adkidaješ navuku spraviadlivasci j miłasernasci, bajučysia žycciovych turbotaŭ, a padumaj, Piatroni, ci žyccio vašaje istavietna josć biesturbotnaje? I ty, i nichto spamiž najbahaciejšych dy najvažniejšych nie viedaje, kładučysia viečaram, ci nie pračniecca ŭzaŭtra z prysudam smierci. A skažy: kali b cezar vyznavaŭ hetuju navuku, jakaja damahajecca miłasci j spraviadlivasci, ci ž tvajo ščascie nie było b bolš peŭnym? Tabie škada ŭciechaŭ, a ci ž nie było b tady žyccio viesialejšym? Daražycie hožasciu žyccia i charastvom, voś ža, kali nabudavali vy stolki pryhožych sviatyń i statujaŭ na honar bostvaŭ złych, mscivych, raspusnych i chvalšyvych, dyk čamu ž by nie dakanali hetaha ŭ honar adzinaha Boha miłasci i praŭdy? Chvališsia svajoju dobraju dolaj, vialmožnasciu, raskošami, ale ž ty moh by taksama być i biednym, biazdolnym, pamima vysokaha pachodžannia, a tady lepiej by tabie sapraŭdy było na sviecie, kali b ludzi vyznavali Chrysta. U vašym horadzie navat ža i pačesnyja rodzičy, nie chočučy turbavacca hadavanniem dziaciej, časta vykidajuć ich z domu, dzie ich padbirajuć čužyja siemji, nazyvajučy ich «hadavancami».

Moh ža j ty apynucca takim voś hadavancam! Dy hetaha prosta nie mahło b zdarycca z taboju tolki tady, kali b tvaje rodzičy žyli pavodle našaj navuki. A kali b ty, dačakaŭšysia mužnaha vieku, ažaniŭsia z kachanaju žančynaj, napeŭna chacieŭ by, kab jana była tabie viernaj da smierci. A tym časam hlań, što ŭ vas robicca, kolki soramu, kolki hańby, kolki matactva žanimskaju viernasciu!

Adyž vy ŭžo sami dziviciosia, kali znojdziecca ŭ vas žančyna, tak zvanaja «univira». A ja tabie kažu, što tyja, jakija Chrysta ŭ sercy nasicimuć, nie złomiać viernasci mužom, tak jak i mužy dachavajuć jaje žonam. Vy ž nie vierycie ni vašym vaładarom, ni vašym baćkom, ni žonam, ni dzieciam, ni słuham. Pierad vami dryžyć uvieś sviet, a vy dryžycie pierad ułasnymi niavolnikami, jakija ŭ kožnaj chvilinie mohuć vajnoju aburycca na vašaje hnybicielstva, jak nie raz užo byvała. Bahaty ty — rasstaniešsia z bahacciem, małady — uzaŭtra zahadajuć pamirać. Ty kachaješ, a tut tojicca suprać ciabie zdrada; raskašuješsia viłłami i statujami — uzaŭtra možaš być vyhnanym na pustyniu Pandataryi; maješ tysiačy słuhaŭ, a tyja słuhi ŭzaŭtra mohuć z ciabie kroŭ vypuscić. A kali tak dziejecca, dyk jak ža možacie być spakojnymi, ščaslivymi i radasna žyć? A voś ja ahałošvaju navuku, jakaja nakazvaje vaładarom lubić paddanych, haspadarom — niavolnikaŭ, niavolnikam — słužyć z miłasci, rabić spraviadlivasć i miłasernasć, a za heta abiacana im ščaslivasć biezbiarežnaja, moŭ biaskoncaje mora. Dyk jak ža možaš, Piatroni, kazać, što navuka hetaja psuje žyccio, kali jana jaho naładžvaje, kali i sam ty byŭ by ŭ sto razoŭ ščasliviejšym i spakajniejšym, kab jana aharnuła sviet, jak aharnuła jaho vašaje rymskaje ŭładstva».

Tak, Lihija, havaryŭ Pavał, a Piatroni na heta: «Heta nie dla mianie», — i, prykidvajučysia sonnym, vyjšaŭ, na adchodnym tolki dakinuŭ: «Dla mianie lepš maja Eŭnika, čym tvaja navuka, judejčyk, ale nie chacieŭ by z taboju vajny viesci na słovach». Zatoje ja słuchaŭ słoŭ Paŭłavych usioj dušoju, a jak havaryŭ pra našych žančyn, cełym sercam zachaplaŭsia toju navukaju, z jakoje ty vyrasła, by lilejka z vohkaje rałli. I pieraličaŭ u dumkach: Papieja kinuła dvuch mužoŭ dziela Nerona, Kalvija Kryspiniła, Nihidyja dy amal usie, jakich viedaju, akramia adnaje Pamponiji, matačyli, handlavali vieraj i žanimskaj prysiahaj, i adna tolki ty, tolki maja, nie adstupić, nie zviadzie, nie pryhasić vohnišča, choć by mianie zviało i adstupiła ad mianie ŭsio, čamu daviaraŭ. I pytaŭ siabie ŭ dušy: čym ža adudziačusia tabie, kali nie miłasciu dy pašanaj? Ty nie čuła, jak ja tamaka ŭ Ancyjumie hutaryŭ biespierastanku z taboju, moŭ z prysutnaju. U sto razoŭ bolš lublu ciabie za toje, što ŭciekła tady ad mianie z domu cezara. Nie chaču jahonych raskošaŭ i muzyki, chaču ciabie tolki adnaje. Davoli budzie adnaho tvajho słova, a vyjedziem adhetul daloka.

A jana, nie adnimajučy hałavy ad jahonaha plača, padniała vočy jak by ŭ zadumienni na srebnyja vierchaviny cyprysavyja i adkazała: — Dobra, Mark. Ty pisaŭ mnie pra Sicyliju, dzie i Aŭły maniacca asiesci na starasć… Vinić z radasci nie daŭ dakončyć: — Tak, lubka maja! Našyja haspadarki lažać pa-susiedsku. Čaroŭny heta bierah, dzie klimat, jak miod, a nočy jašče jasniejšyja, čym rymskija, upajajučyja… Tam žyccio j ščascie — heta amal toje samaje.

Dy pačaŭ latucieć pra budučyniu: — Tam možna zabycca pra turboty. Špacyravacimiem u haji, u aliŭnikach, u ciańku. O Lihijka! Što za raskoša kachacca, hałubicca, razam lubavacca moram i niebam, razam addavać šanavannie miłamu Bohu, dabro tvaryć navakoł i spraviadlivasć!

Zmoŭkli aboje, zahledžanyja ŭ budučyniu; jon tuliŭ tolki jaje štoraz macniej da siabie, a na ruce jahonaj mihacieŭ ad miesiaca załaty rycarski piarscionak.

U rabotnickaj ubohaj častcy horadu ŭsie ŭžo spali, panavała cišynia.

— Ty dazvoliš mnie spatykacca z Pamponijaj? — spytała Lihija.

— A niaŭžo ž. Adviedvacimiem ich, zaprašacimiem da nas. Chočaš, dyk zabiarem da siabie Apostała Piatra? Jon pryhnobleny viekam i pracaju. Pavał nas adviedvacimie, naviernie Aŭła Płaŭcyja, i jak vajaki zakładajuć kałoniji ŭ dalokich krajoch, tak my załožym chryscijanskuju kałoniju.

Lihija ŭziała ruku Vinicija i chacieła dalikatna pacałavać, ale jon, šepčučy, jak by bajučysia spałochać ščascie, baraniŭsia: — Nie, Lihija! Nie! Ja ciabie pavinien całavać i vialbić, daj ty mnie ruku.

— Kachaju ciabie.

Jon prycisnuŭ vusny da jejnych biełych, jak jazmin, ruk, i praz chvilinu čuli tolki biccio svajich sercaŭ. U pavietry ni šorachu, cyprysy, moŭ miortvyja, kazaŭ by j jany zatrymali dychannie ŭ hrudziach… Naraz niespadziavanyja raskaty hromu razarvali pavietra. Lihija žachnułasia, Vinić vyprastavaŭsia i supakojvaje: — Heta lvy ŭ vivaryjach rykajuć… I pačali aboje nasłuchoŭvać. Za pieršym raskatam paŭtaryŭsia druhi, trejci, dziesiaty, z usich bakoŭ i kvartałaŭ. U horadzie časami byvała da tysiačy lvoŭ pry roznych arenach, i nie raz, upirajučysia myzami ŭ kletku, takim sposabam ahałošvali svaju tuhu da volnasci j pustyni. Tak tužyli j ciapier, pieraklikajučysia rykam na ceły horad. Niejkaja złaviesnaja j panuraja pahroza tojiłasia ŭ hetym, i Lihija, ad jakoje prahnaŭ jasnuju j spakojnuju vizyju budučyni, słuchała hety ryk z dziŭnym žacham i sumam.

Ale Vinić abniaŭ jaje mocnaju rukoju i paciašaje: — Nie bojsia. Ihryščy blizka, dyk usie vivaryi pierapoŭnieny.

I pajšli aboje ŭ damok Lina pad marš štoraz mahutniejšych rykaŭ lvoŭ.

XL

U Ancyjumie tym časam Piatroni štodnia tryumfavaŭ nad usimi aŭhustyjanami, jakija ŭvichalisia za łaskami cezara. Upłyŭ Tyhelina zmaleŭ zusim. U Rymie, dzie tre było spratvać ludziej, jakija vydavalisia niebiaspiečnymi, abdzirać ich majomasć, rabić palityku, ładzić vidoviščy, zadziŭlajučyja pyšnatoju dy błahim hustam, a ŭrešcie zaspakojvać dzikija prymchi cezara — Tyhelin, sprytny i adčajny, byŭ biezumoŭna patrebien. Ale ŭ Ancyjumie, siarod pałacaŭ, krasujučychsia ŭ ažurach mora, cezar žyŭ žycciom Hełłady. Ad samaha rannia da viečara čytali vieršy, dyskutavali ab ichniaj budovie i strojnasci, zachaplalisia ŭdałymi skazami, cikavilisia muzykaj, teatram, adnym słovam, usim tym, što stvaryŭ i čym upryhožyŭ žyccio hrecki hienij. U takich abstavinach biespryraŭnalna bolš, čym Tyhelin i aŭhustyjanie, adukavany Piatroni — humarysta, vymoŭny, poŭny subtelnaha adčuccia i hustu — musiŭ zdabyć pieravahu. Cezar patrabavaŭ jahonaha tavarystva, cikaviŭsia jahonym pohladam, rajiŭsia padčas tvorstva i pryjazniŭsia žyviej, čym kali jnakš. Asiaroddziu vydavałasia, što ŭpłyŭ jahony asiahnuŭ kančatkovuju pieramohu, što pryjazń miž im i cezaram budzie stałaj, tryvacimie mnohija hady. Tyja nat, što kaliś niedalublivali elehanckaha epikurejca, pačali jaho ciapier akružać i dbać pra jahonyja łaski. Sioj-toj byŭ nat ščyra zadavoleny ŭ dušy, što vierchavodzić čałaviek, jaki sapraŭdy viedaŭ, chto čaho varty, i padchlebnictva ŭčarašnich vorahaŭ pryjmaŭ z usmiecham skieptyčnym, ale ci to praz lanivasć, ci praz vytvornasć nie msciŭsia i mahutnasci svaje nie vykarystoŭvaŭ na čužuju zhubu ci škodu. Byvali momanty, kali zhubić moh i Tyhelina, ale jon voliŭ jaho vysmiejvać jak nievuka j hrubijana. Rymski sienat adpačyvaŭ, bo ŭžo ad paŭtara miesiaca nie było nivodnaha prysudu smierci. I ŭ Ancyjumie, i ŭ Rymie raskazvali, praŭda, dzivosy pra raspusnyja vydumki cezara i jahonaha favaryta, ale kožny voliŭ mieć nad saboju cezara vymudravanaha, čym abydlačanaha ŭ rukach Tyhelina. A Tyhelin z hałavy schodziŭ i chisliva sumniavaŭsia, ci nie zračysia zusim upłyvaŭ, bo cezar nie raz adzyvaŭsia, što ŭ cełym Rymie i miž usimi prydvornymi josć tolki dzvie dušy, jakija razumiejucca, dy dvuch sapraŭdnych helencaŭ: jon i Piatroni.

Podzivu hodnaja Piatronijeva sprytnasć zacvierdziła ŭva ŭsich pierakanannie, što jahony ŭpłyŭ pieražyvie ŭsie inšyja. Nie ŭjaŭlali sabie, jak cezar biez jaho moh by abyjscisia, z kim by moh hutaryć ab paeziji, muzycy, cyrkavych rekordach i ŭ čyich vačach šukaŭ by aprabaty dla svajich tvoraŭ. A Piatroni z svomaju sabie raŭnavahaj nie nadavaŭ, zdavałasia, nijakaje ŭvahi svajmu stanovišču. Byŭ, jak zaŭsiody, pavolny, lanivy, dascipny i skieptyčny. Časta vyklikaŭ u ludziej uražannie čałavieka, jaki kpić z ich, siabie, z cezara i z usiaho svietu. Časam nie ščadziŭ pryhany ŭ vočy j samomu cezaru, i kali inšyja ŭvažali smiełasć jahonuju zadalokaj abo prosta zhubnaj, jon tak niečakana ŭmieŭ jaje vykrucić, što abiartałasia na jahonuju karysć, budziačy ŭva ŭsich podziŭ i pierakanannie, što niama takoje situacyi, z jakoje Piatroni nie moh by vykrucicca z tryumfam. Raz bolš-mienš u tydzień pa pryjezdzie Vinicija z Rymu cezar čytaŭ u vuzkim kole ŭstup z svajoj «Trojiki», a jak končyŭ dy prahrymieli vokličy zachaplennia, Piatroni ŭ adkaz na pytalny pozirk cezara adazvaŭsia: — Dreń! Až prosicca ŭ ahoń!

Sercy prysutnych zamierli ad žachu, bo Neron ad dziacinstva nie čuŭ nikoli takoha asudu; tolki tvar Tyhelina zajiskryŭsia radasciu. Vinić zbialeŭ, bo dumaŭ, što Piatroni, jaki nikoli nie byŭ pjany, ciapier, jak na biadu, upiŭsia.

A Neron miadovym tremołavym hałaskom, u jakim zvinieŭ płač zranienaje samahodnasci, pytaje: — Što ž ty tut znajšoŭ niadobraha?

Piatroni nasieŭ na jaho: — Nie vier im, — adazvaŭsia, pakazvajučy rukoju na prysutnych, — jany ničym nie znajucca. Pytaješsia, što niadobraje ŭ tvajich vieršach? Kali chočaš praŭdy, dyk skažu tabie: dobryja jany dla Virhilija, dobryja dla Avidyja, dobryja nat dla Homera, ale nie dla ciabie. Tabie nie možna takich pisać. Toj pažar, jaki apisvaješ, zasłaba haryć, tvoj ahoń zasłaba palić. Nie słuchaj padchlebnictva Lukana. Jamu za takija samyja vieršy pryznaŭ by ja hienija, ale nie tabie.

A viedaješ čamu? Bo ty vialikšy za ich. Kamu bahi dali stolki, kolki tabie, ad taho možna bolš vymahać. Ale ty lanuješsia. Žadaješ prydramać pasla prandyjuma zamiest prysiedzieć nad rabotaj. Ty ž možaš stvaryć tvor, ab jakim sviet da siannia nie čuŭ, i dziela taho kažu tabie ŭ vočy: napišy lepšy!

I havaryŭ heta tonam niadbalnym, jak by kpiŭ, a razam i dakaraŭ, ale vočy cezara zajmhlilisia raskošaj, jon skazaŭ: — Bahi dali mnie krychu talentu, ale dali j niešta bolš: sapraŭdnaha znaŭcu i pryjaciela, jaki adzin umieje praŭdu havaryć u vočy.

Skazaŭšy heta, vyciahnuŭ svaju pukatuju, pakrytuju iržavym vałossiem ruku da załatoha kandelabra, zrekviravanaha ŭ Delfach, kab spalić vieršy.

Ale Piatroni vychapiŭ ich.

— Nie, nie! — kaža. — Nat i niaŭdałyja naležacimuć da ludstva. Pakiń ich mnie.

— Nu dyk dazvol adasłać ich tabie ŭ pušcy majho pomysłu, — adkazaŭ, sciskajučy jaho, Neron. A pa chvilinie havaryŭ dalej: — Tak, maješ racyju, moj pažar Troji mała haryć, słaba piače. Ja dumaŭ, što jak daraŭniajusia da Homera, dyk i hodzie. Niasmiełasć i niedaceńvannie siabie zaŭsiody mnie pieraškadžali.

Ty mnie adkryŭ vočy. Ale viedaješ, čamu tak josć, jak ty kažaš? Reźbiar, tvoračy statuju, šukaje sabie madelu, a ja ž nie mieŭ madelu. Ja nikoli nie bačyŭ horadu ŭ vahni, dziela taho moj opis blady, biaspraŭdny.

— Zhadzisia z tym, što tre, adnak, być vialikim mastakom, kab heta razumieć.

Neron zadumaŭsia i cieraz časinu pytaje: — Adkažy mnie, Piatroni, na adno pytannie: ci ty škaduješ zhareŭšaje Troji?

— Ci škaduju?.. Na kulhuna-muža Vieniery! Chto b taho škadavaŭ! I skažu tabie čamu: Troja nie zhareła b, kali b Pramietej nie abdaryŭ ludziej ahniom i kali b hreki nie abjavili Pryjamu vajny; bo kab nie było ahniu, Eschiłos nie napisaŭ by svajho «Pramieteja», roŭna jak biez vajny Homer nie napisaŭ by «Ilijady», a mnie bolš daspadoby, kab isnavali «Ilijada» i «Pramietej» zamiest miasciny praŭdapadobna scipleńkaj i brudnaj, u jakoj ciapier siadzieŭ by niejki sasłany prakuratar i nudziŭ by ciabie svarnioju z areopaham.

— Voś što značyć razumna havaryć! — adazvaŭsia cezar. — Dla paeziji j mastactva možna j treba ŭsio prysviacić. Ščaslivyja achajjanie, što prydbali Homeru zmiest dla «Ilijady», i ščaslivy Pryjam, jaki ahladaŭ hibiel ajčyny! A ja? Ja nie ahladaŭ horadu ŭ połymi.

Nastała chvilina maŭčannia, pierarvaŭ jaje ŭrešcie Tyhelin: — Ja ž tabie kazaŭ, cezar, vydaj zahad, a spalu Ancyjum. Abo viedaješ što? Kali tabie škada hetych viłłaŭ i pałacaŭ, zahadaju spalić karabli ŭ Ostyi abo zbuduju tabie na Albanskim pryhorji draŭlany horad, u jaki sam pusciš połymia. Chočaš?

Neron pranizaŭ jaho vokam pahardy.

— Ja hladziecimu na draŭlanyja budy ŭ ahni? U ciabie, Tyhelin, zusim vyvietryŭsia hłuzd! Baču pry hetym, nie nadta ceniš moj talent i maju «Trojiku», kali dumaješ, što niejkaja inšaja achviara była b dla jaje zavialikaja.

Tyhelin astaŭpieŭ, a Neron pa chvilinie, jak by chočučy zmianić hutarku, dadaŭ: — Leta idzie… O, jak toj Rym patanaje ciapier u smurodzie!.. A ŭsio ž taki na letnija ihryščy tre budzie tudy jechać.

Na heta Tyhelin: — Jak adpraviš aŭhustyjanaŭ, cezar, dazvol mnie na chvilinu zastacca.

Cieraz hadzinu pazniej Vinić, viartajučysia z Piatronijem z cezaravaj viłły, havaryŭ: — Mieŭ ja praz ciabie niemały strach. Dumaŭ, što ty pjany i zahubiŭ siabie biez ratunku. Pamiataj, hulaješ sa smierciu!

— Heta maja arena, — adkazaŭ abyjakava Piatroni. — Zachaplaje mianie pačuccio, što ja najlepšy na hetaj arenie hładyjatar. A bač, jak skončyłasia? Moj upłyŭ siannia jašče padros. Pryšle mnie svaju paeziju ŭ kuferku, jaki — pojdziem u zakład — budzie nadta bahatym i ŭ drennym huscie. Budzie ŭ čym majmu lekaru chavać leki na pračyščannie. Zrabiŭ ja heta jašče j dla taho, kab spravakavać zaachvočanaha ŭdałasciu Tyhelina, jaki zachoča nasledavać mianie, i ŭjaŭlaju boki rvać sabie, što staniecca, jak rušyć doscipam. Ot budziem, by toj Demakryt, abservujučy chodziačaha pa liniji pireniejskaha miadzviedzia. Kab ja chacieŭ, patrapiŭ by spłavić Tyhelina i stacca zamiest jaho prefiektam pretoryjanaŭ. Tady b mieŭ na cuhundary i samoha Ahienabarba. Volu z biadoju takoje žyccio, jakim žyvu, i nat z vieršami cezara.

— Što za łoŭkasć: z nahany zrabić padchalimstva! Ale ci sapraŭdy vieršy tyja takija drennyja? Ja prafan u hetych rečach.

— Nie horšyja ad inšych. Lukan u adnym palcy maje bolš talentu, ale i ŭ Rudabarodym niešta josć. Pierad usim josć niepamiernaja achvota da paeziji j muzyki. Za dva dni budziem znoŭ u jaho i słuchacimiem muzyki da himnu na honar Afradyty, jaki siannia abo zaŭtra skončyć. I budziem znoŭ u vuzkim kole, jašče mienšym: tolki ja, ty, Tulij Senecyj i małady Nerva. Toje, što ja kazaŭ tabie kaliś ab vieršach — byccam užyvaju ich pasla bankietu, jak Vitelij užyvaje pieryny fłaminha — heta niapraŭda!.. Byvajuć časami vymoŭnyja i ŭ jaho. Słovy Hekuby, naprykład, rasčulajučyja… Skardzicca jana na pakuty parodu, i Neron umieŭ znajsci ščaslivyja skazy, moža tamu, što taksama rodzić u pakutach kožny vierš… Časami škada mnie jaho. Na Pałuksa! Što za dzivosnaja miešanina! Kalihule niedachop było piataje klopki, ale nie byŭ, adnak, dzivatvoram.

— Chto pradbačyć, dakul moža zajsci šalonasć Ahienabarba? — spytaŭ Vinić.

— Nichto. Mohuć zdarycca jšče takija rečy, ad jakich ludziam praz cełyja viaki ŭstavacimuć vałasy na hałavie. Ale heta jakraz i cikavić, josć zabaŭnym, i choć nie raz nudžusia, by Amonski Joviš na pustyni, dumaju, što pad inšym cezaram nudziŭsia b jašče horš. Tvoj judejčyk Pavał, pryznaju, josć vymoŭny, i kali padobnyja ludzi ahałošvacimuć tuju navuku, našyja bahi musiacimuć scierahčysia nie žartami, kab nie pryjšłosia pasla emihravać na padstrešannie. Praŭda, što my byli b biespiačniejšyja, kali b cezar staŭsia chryscijaninam. Ale tvoj prarok z Tarsu, šukajučy dokazaŭ dla mianie, nie padumaŭ, što dla mianie, bač, hetaja niapeŭnasć jakraz i stanović žycciovuju pryvabu. Chto nie sprabuje ŭ kosci, nie prajhraje majamosci, a adnak ludzi ŭ kosci jhrajuć. U hetym tojicca niejkaja raskoša, samazabyccio. Ja viedaŭ rycarskich synoŭ dy sienatarskich, jakija samachvotna zapisvalisia ŭ hładyjatary. Ja, kažaš, hulaŭ z žycciom; tak, ale rabiŭ heta, bo mianie heta dražnić, zabaŭlaje, a vašyja chryscijanskija cnoty znudzili b mianie, jak napravy Seneki, u adzin dzień. Tamu vymova Paŭła pajšła z vietram. Jon pavinien ciamić, što takija ludzi, jak ja, nikoli taje navuki nie pryjmuć. Ty dyk štoś inšaje! Z tvajim nastrojem možna abo nienavidzieć imieni chryscijanina, abo im stacca. Ja pryznaju im praŭdu, paziachajučy. Šalejem, lacim u propasć, štoś tajomnaje niasie nam budučynia, štoś pad nami traščyć, štoś kanaje vobak nas — zhoda! Ale pamierci patrapimo, a tym časam nie chočacca nam zbłytvać žyccia dy jsci na słužbu smierci pieradčasna. Žyccio isnuje dla siabie samoha, nie dla smierci.

— A mnie ciabie škada, Piatroni.

— Nie škaduj mianie bolej, čym ja sam siabie. Daŭniej tabie było miž nami nie drenna i, vajujučy ŭ Armieniji, tužyŭ pa Rymie.

— Tužu j ciapier.

— Tak, bo kachaješ chryscijanskuju viastałku, što siadzić na Zatybry. Ani dziŭlusia tabie, ani haniu. Dziŭlusia bolš tamu, što mima taje navuki, jakuju zavieš moram ščascia, i mima taho kachannia, jakoje chutka maje być uvienčanym, pasumnasć nie schodzić z tvajho abličča. Pamponija Hrecyna viečna sumnaja, ty ad taho času, jak staŭsia chryscijaninam, straciŭ smiech. Nie ŭtałkoŭvaj ža mnie, što heta navuka žycciaradasnaja! Z Rymu viarnuŭsia ty voś jašče sumniejšy. Kali chryscijanskaje kachannie josć takim — na jasnakučaravaha Bakcha! — nie pajdu vašym sledam!

— Heta što inšaje, — adkazaŭ Vinić. — Ja tabie prysiahaju nie na kučaravaha Bakcha, ale na dušu majho rodziča, što nikoli za daŭniejšych časaŭ ja nie daznavaŭ nat pradsmaku takoha ščascia, jakim dychaju ciapier. Ale tužu strašenna, i što dziŭna, jak prabyvaju daloka ad Lihiji, zdajecca mnie, što nad joju visić niebiaspieka. Nie viedaju, adkul by mahła pryjsci, a pradčuvaju jaje tak, jak buru.

— Za dva dni padručajusia vystaracca tabie dazvoł vyjezdu z Ancyjuma na tak doŭha, dakul sam chaciecimieš. Papieja niejk paspakajnieła, i, nakolki mnie viedama, ničoha ad jaje nie pahražaje.

— A i siannia pytała, što ja rabiŭ u Rymie, choć vyjezd moj byŭ sakretny.

— Być moža, špiehavała ciabie. Ciapier, adnak, i jana musicimie ahladacca na mianie.

Vinić prypyniŭsia j kaža: — Pavał navučaŭ, što Boh časami pierascierahaje, ale ŭ varažbu vieryć nie dazvalaje, dyk baraniusia ad taje viery, i nielha abaranicca. Raskažu tabie, što zdaryłasia, lahčej mo budzie na sercy. Siadzieli my z Lihijaj u takuju noč, jak sianniašniaja, i ŭkładali sabie budučaje žyccio. Nie ŭmieju tabie vykazać, jak my čulisia ščaslivymi j spakojnymi. Naraz čujem ryk lvoŭ. Reč heta ŭ Rymie abydnaja, a adnak ad taje pary nie maju supakoju. Zdajecca mnie, jak by ŭ henym była złaviesnaja pahroza… Ty ž viedaješ: na tryvohu ja nie chutki, ale tady pačuvaŭsia tak, jak by tryvoha zapoŭniła ŭsiu ciemień nočy. Tak heta pryjšło raptoŭna j niespadziavana, što i ciapier hučyć uvuššu toj ryk, a serca ščymić ad tryvohi, jak by Lihija patrabavała maje abarony ad čahoś strašennaha… choć by j ad tych samych lvoŭ. Ja pakutuju. Dyk vystarajsia chutka dazvoł, bo kali nie, dyk pajedu biez dazvołu. Nie mahu tut siadzieć, kažu tabie, nie mahu!

Piatroni zrabiŭ sabie z hetaha smiech.

— Nu, da taho jašče nie dajšło, — kaža, — kab syny konsulskich mužoŭ abo ichnija žony byli addavany lvom na korm. Moža spatkać vas kožnaja inšaja smierć, ale nie takaja. Chto viedaje, ci hena byli lvy, ci hiermanskija tury, što nie horš ad ich rykajuć. Ja kplu z varažby i praznačennia. Učora noč była ciopłaja, i bačyŭ ja, zory padali, jak doždž. Nie adnamu zrabiłasia b motašna ad takoha javišča, a ja sabie padumaŭ: kali miž imi josć i maja, dyk prynamsi miecimu tavarystva!..

Na momant zamoŭk, pasla kaža dalej: — Nu a kali vaš Chrystus uvaskros, dyk, moža, i vas abajich uscieraže ad smierci.

— Moža, — adkazaŭ Vinić, uhladajučysia na zornaje nieba.

XLI

Neron hraŭ i piajaŭ himn na honar Spadyni Cypru ŭłasnaha aŭtarstva.

Byŭ taho dnia pry hołasie i adčuvaŭ, što muzyka jahonaja sapraŭdy paryvaje prysutnych, pačuccio hetaje dadavała siły hołasu, jaki vydabyvaŭ z siabie, i tak raschvalavała jahonuju dušu, što vyhladaŭ natchnionym. Až pasla sam zbialeŭ ad ščyraha ŭzrušannia. I, na dziva ŭsim, nie chacieŭ słuchać pachvały. Praz momant siadzieŭ z abapiortymi na cytry rukami dy pachilenaj hałavoju, pasla raptoŭna ŭstaŭ i kaža: — Ja zmučany, dajcie pavietra. Nastrojcie tym časam cytry.

Heta skazaŭšy, abkruciŭ horła šaŭkovaju chuscinaju.

— A vy chadziecie sa mnoju, — skazaŭ, zviartajučysia da Piatronija i Vinicija, što siadzieli ŭ kutku zali. — Ty, Vinić, padaj mnie ruki, bo nie maju siły, a ty, Piatroni, havary mnie pra muzyku.

Vyjšli na vykładzieny alebastram i pasypany šafranam pałacavy bałkon.

— Tut dychajecca svabadniej, — adazvaŭsia Neron, — rasčulenaj i sumnaj dušy majoj. Choć baču, što z hetym tvoram, na probu vam zapiajanym, mahu vystupić publična i što heta budzie tryumf, jakoha nikoli šče nie mieŭ nivodzin rymlanin.

— Možaš vystupić tut, u Rymie i Achaji. Padziŭlaŭ ja ciabie cełym sercam i dušoju, boski! — adkazaŭ Piatroni.

— Viedaju, na pachvały ty zanadta lanivy. I ščyry ty, jak Tulij Senecyjo, ale bolš znaješsia, čym jon. Skažy, što ty dumaješ pra muzyku?

— Jak słuchaju paeziji, jak hladžu na kvadryhu, kiravanuju taboju ŭ cyrku, na strojnuju statuju, pryhožuju sviatyniu abo malunak, jak ahortvaju suzdram usio, što baču, adčuvaju, jak u majim zachaplenni zmiaščajecca ŭsio, što hetyja rečy mohuć dać. A voś jak słuchaju muzyki, złašča tvajoj, adkryvajecca pierada mnoju štoraz novaja krasa i raskoša. Biahu za imi, łaŭlu ich, ale nie paspieju ich uspryniać u siabie, jak napłyvajuć novyja, by marskija, chvali, płyvučyja z biazmiežža. Dyk voś kažu tabie, što muzyka josć jak mora. Stajimo na adnym bierazie i bačym dalačyń, a druhoha bieraha dahledzieć nielha.

— Ach, jaki z ciabie hłyboki znaŭca! — dzivicca Neron.

Chvilinu špacyravaŭ moŭčki, tolki šafran cicha šuršeŭ pad nahami.

— Ty vykazaŭ maje dumki, — adazvaŭsia ŭrešcie Neron, — i dziela taho kažu zaŭsiody, što ŭ cełym Rymie ty adzin tolki patrapiŭ mianie zrazumieć. Tak.

Toje samaje i ja dumaju pra muzyku. Jak hraju ci piaju, baču takija rečy, ab jakich nie viedaŭ, što isnavali ŭ majoj dziaržavie abo na sviecie. Voś ja — cezar, sviet moj, usio mahu. Adnak ža muzyka adkryvaje mnie novyja krajiny, novyja hory j mory dy novyja raskošy, jakich nie viedaŭ dahetul. Časam nie ŭmieju ni nazvać ich, ni zrazumieć, adčuvaju tolki ich. Adčuvaju bahoŭ, baču Alimp. Niejki zasvietny pavieŭ achinaje mianie; ledź dabačvaju, by ŭ mhle, niejkuju biazmiernuju vielič, a supakojnuju dy tak jasnuju, jak uzychod sonca… Usia sfera naŭkoł mianie hučyć muzykaj, i pavinien tabie skazać, — tut hołas Nerona zachvalavaŭ sapraŭdnym zdziŭlenniem, — ja, cezar i boh, čujusia tady małym, jak pylinka. Dasi viery?

— Tak. Tolki vialikija artysty mohuć pačuvacca ŭ abliččy mastactva małymi… — Siannia noč ščyrasci, dyk adkryju pierad taboju dušu, jak pierad pryjacielem, i skažu tabie bolej… Niaŭžo dumaješ, ja slapy ci nie maju hłuzdu? Dumaješ, ja nie viedaju, što ŭ Rymie vypisvajuć na scienach čarnatu na mianie, što zavuć mianie matkabojcam i žonabojcam… što ŭvažajuć mianie za dzikuna i ludajeda za toje, što Tyhelin dastaŭ ad mianie niekalki prysudaŭ smierci na majich vorahaŭ… Tak, miły, zavuć mianie ludajedam, i ja viedaju pra heta… Udaŭbli mnie lutasć da taho, što sam časta siabie pytaju: niaŭžo ž ja taki luty?.. Ale jany taho nie ŭciejuć, što ŭčynki čałavieka časami mohuć być lutymi, a čałaviek moža i nie być takim. Ech, nichto nie pavieryć, a moža, i ty, moj darahi, nie pavieryš, jak časami, kali muzyka chvaluje dušu, ja čujusia tak dobry, by dzicianio ŭ kałyscy. Prysiahaju tabie na henyja zory, što iskracca nad nami, kažu ščyruju praŭdu: ludzi nie viedajuć, kolki dabra tojicca ŭ hetym sercy i jakija sam ja baču ŭ im skarby, kali muzyka adčynić da ich dzviery.

Piatroni, jaki nie mieŭ najmienšaha sumnivu ab tym, što Neron u danaj chvilinie havaryŭ ščyra i što muzyka istavietna moža vydabyvać navierch roznyja šlachotniejšyja schilnasci z jahonaj dušy, zahačanyja harami ehajizmu, raspusty j złačynstva, kaža: — Ciabie tre znać tak blizka, jak ja. Rym nikoli nie ŭmieŭ ciabie acanić.

Cezar abapiorsia macniej na plačy Vinicija, kazaŭ by ŭvahnuŭsia pad ciažaram niespraviadlivasci, i adkazaŭ: — Tyhelin dałažyŭ mnie, što ŭ sienacie šepčuć sabie na vucha, byccam Dyjador i Terpnas lepiej za mianie jhrajuć na cytrach. Nie chočuć pryznać mnie nat i hetaha! Ale ty, jaki zaŭsiody havoryš praŭdu, skažy mnie ščyra: ci jany lepš za mianie jhrajuć, ci tak sama, jak ja?

— Ty maješ sałodšy dotyk, a i bolš siły. U tabie paznajecca artysta, a ŭ ich — ramiesnictva! Tak! Pasłuchaŭšy ichniaje muzyki, lepš možna skiemić, kim josć ty.

— Kali tak, dyk chaj sabie žyvuć. Nie zdahadajucca nikoli, jakoju ty ich u henaj chvilinie abdaryŭ pasłuhaj. Choć jano ŭsio roŭna: kali b ich pazbyŭsia, dyk na miesca ich tre było b uziać inšych.

— Dyj ludzi ŭ dadatku havaryli b, što z upadoby da muzyki — muzyku niščyš. Nie hłumi nikoli muzyki dla muzyki, boski.

— Jaki ž ty inšy ad Tyhelina! — dziviŭsia cezar. — Ale bačyš, ja na ŭsio mastak, i kali muzyka adkryvaje prada mnoju prastory, jakich isnavannia nie dadumoŭvaŭsia, adkryvaje krajiny, jakimi nie vaładaju, raskošu j ščascie, jakich nie pieražyvaŭ, dyk ja nie mahu žyć žycciom abydnym. Jana mnie havoryć, što isnuje nadzvyčajnasć, i voś šukaju jaje ŭsioju mahutnasciu ŭłady, jakuju bahi addali ŭ maje ruki. Časam zdajecca mnie, što kab daciahnuć da tych alimpijskich svietaŭ, tre vykanać niešta takoje, čaho dahetul nichto šče nie dakanaŭ, tre pieravyšyć ludskoje pahałoŭje dabrom abo złom, viedaju, što ludzi mahčymuć nazvać mianie atrapianiełym. Ale ja nie šaleju, ja šukaju! A kali šaleju, dyk z nudy i nieciarplivasci, što znajsci nie mahu. Ja šukaju! Razumieješ mianie? I dziela taho žadajubyć vialikšym za čałavieka, bo takim čynam mahčymu być najvialikšym jak mastak, — tut scišyŭ hołas tak, kab nie moh pačuć Vinić, i, pryłažyŭšy vusny da vucha Piatroniju, začaŭ šaptać: — Ci viedaješ, što ja hałoŭna dziela hetaha asudziŭ maci j žonku na smierć? Pad paroham niaznanaha svietu žadaŭ złažyć najvialikšuju achviaru, jakuju tolki čałaviek złažyć moh. Hadaŭ sabie, anuž pa tym niešta staniecca, anuž adčyniacca tyja dzviery, za jakimi ŭbaču niaznanaje. Chaj by sabie heta było cudniejšaje abo strašniejšaje za ludskoje paniaccie, aby było niezvyčajnaje j vialikaje… Ale taje achviary, vidać, było zamała. Dla adkryccia empirejskich bramaŭ tre, mabyć, bolšaje — i chaj tak staniecca, jak dola žadaje.

— Što manišsia zrabić?

— Pabačyš, pabačyš chutčej, čym tabie zdajecca. A tym časam viedaj, što josć dvuch Neronaŭ: adzin taki, jakoha viedajuć ludzi, a druhi — artysty, jakoha adzin tolki viedaješ, i jaki, kali zabivaje, jak smierć, ci šaleje, jak Bachus, dyk mienavita tamu, što jaho davić šerasć i lichoccie abydnaha žyccia, i žadaŭ by jaho skaranić choć by j ahniom ci žalezam… Och! Jaki staniecca nudny hety sviet, jak mianie nie stanie!.. Nichto nie zdahadvajecca, navat ty, darahi, jaki z mianie mastak! Ale jakraz tamu j sumuju, kažu tabie ščyra: duša ŭva mnie byvaje časami tak sumnaj i markotnaj, jak tyja cyprysy, što tam čarniejucca ŭdalečyni. Ciažka čałavieku adnačasna nasić najvyšejšuju ŭładu i najbolšy talent!..

— Spačuvaju tabie, cezar, cełym sercam, a sa mnoju ziamla i mora, nie ličačy Vinicija, jaki ŭ dušy ciabie abažaje.

— I jon zaŭsiody byŭ mnie miłym, — skazaŭ Neron, — choć słužyć Marsu, nie muzam.

— Jon pierad usim słužyć Afradycie, — papraviŭ Piatroni.

I vyrašyŭ za adnym zamacham załadzić spravu siastrynca dy addalić usie niebiaspieki, jakija mahli jamu pahražać.

— Jon zakachany, jak Trojił u Kresydzie, — kaža. — Dazvol jamu, dominie, pajechać u Rym, bo ssochnie. Ci viedaješ, što taja lihijskaja zakładnica, jakuju ty padaravaŭ jamu, znajšłasia, i Vinić, vyjazdžajučy da Ancyjuma, pakinuŭ jaje pad apiekaj niejkaha Lina? Nie zhadvaŭ ja tabie pra heta, bo ty ŭkładaŭ svoj himn, a heta važniejšaja reč nad usim. Vinić maniŭsia z jaje zrabić sabie kachanku, ale, jak akazałasia cnatlivaju, by Łukrecyja, raskachaŭsia ŭ jejnaj cnocie i ciapier žadaje zviančacca z joju. Heta karaleŭskaja dačka, dyk dyzhonaru nie budzie, ale ž jon — voś isny vajak — uzdychaje, sochnie, jenčyć, adnak čakaje na dazvoł svajho impieratara.

— Impieratar nie vybiraje žanok vajakom. Našto jamu toj dazvoł?

— Ja ž kazaŭ tabie, dominie, jon ciabie abažaje.

— Dyk tym bolš moža być peŭny majho dazvołu. Heta ŭdałaja dziaŭčyna, choć zavuzkaja ŭ kłuboch. Aŭhusta Papieja skardziłasia mnie na jaje, što ŭrakła nam dzicia ŭ Pałatynskim parku… — Ale ja skazaŭ Tyhelinu, što bostvy nie paddajucca lichim pryrokam. Pamiataješ, boski, jak jon byŭ sumieŭsia, i jak sam ty kryčaŭ: «Habet!»

— Pamiataju.

Tutka zviarnuŭsia da Vinicija: — Kachaješ ža jaje tak, jak kaža Piatroni?

— Kachaju, dominie! — adkazaŭ Vinić.

— Dyk vydaju zahad zaraz jechać uzaŭtra ŭ Rym, zviančacca z joju i nie pakazvacca mnie na vočy biez viančalnaha piarscionka.

— Dziakuju tabie, dominie, z serca i dušy.

— O, jak miła ŭščasliŭlać ludziej! — adazvaŭsia cezar. — Nie žadaŭ by ničoha inšaha praz usio žyccio rabić.

— Zrabi nam jašče adnu łasku, boski, — prosić Piatroni, — i asvieć henu volu svaju pierad aŭhustaj: Vinić nie asmieliŭsia b nikoli ažanicca z asobaj, jakoj nie rada aŭhusta, ale ty, dominie, razhoniš adnym słovam jejnyja ŭpiaredžanni, abjaŭlajučy, što sam tak zahadaŭ.

— Dobra, — kaža cezar. — Tabie i Viniciju nie ŭmieŭ by ničoha admović.

I zaviarnuŭsia da viłły, a jany za im, rady z pieramohi. Vinić musiŭ ustrymoŭvacca, kab nie kinucca na šyju Piatroniju, bo ciapier usie pierapony j niebiaspieki byccam byli addaleny. U atryjumie viłły małady Nerva i Tulij Senecyjo zabaŭlali aŭhustu hutarkaj, Terpnas i Dyjador strojili cytry. Neron, uvajšoŭšy, sieŭ na ŭzorystym kresle i, šapnuŭšy štoś na vucha prybočnamu hreckamu chłapčaniaci, čakaŭ. Chłapčanio vomih viarnułasia z załatoju skrynkaju.

Neron adčyniŭ jaje i, vyniaŭšy našyjnik z bujnych pierłaŭ, havora: — Vo kaštoŭnasci, hodnyja sianniašniaha viečara.

— Ihraje na ich zarnica, — adzyvajecca Papieja, pierakananaja, što našyjnik joj pryznačany.

Cezar to padymaŭ, to spuščaŭ ružovyja kamienni, urešcie kaža: — Vinić, padaruješ ad mianie heny našyjnik maładoj lihijskaj karaleŭnie, z jakoju zahadvaju tabie zviančacca.

Poŭnyja hnievu i raptoŭnaha zdziŭlennia vočy Papieji pranizvali to cezara, to Vinicija, a ŭ kancy ŭrezalisia ŭ Piatronija. A toj, pierahnuŭšysia abyjakava praz poručča kresła, vadziŭ rukoju pa hryfie harfy, jak by žadajučy vyvučyć jahonuju formu. Pramiež taho Vinić, padziakavaŭšy za padarunak, padyjšoŭ da Piatronija i skazaŭ: — Čym ja tabie adudziačusia za ŭsio toje, što ty dla mianie siannia zrabiŭ?

— Achviaruj paru lebiedziaŭ Eŭterpie, — adkazvaje Piatroni, — chvali piesni cezara i smiejsia z pračuccia. Spadziajusia, što ryk lvoŭ ad hetaje pary nie budzie mucić snu ani tabie, ani tvajoj lihijskaj lileji.

— Nie, — zapeŭnivaje Vinić, — ciapier ja zusim spakojny.

— Chaj ža Fartuna budzie vam łaskavaj. Ale ciapier zvažaj, bo cezar biare znoŭ forminhu. Ustrymaj dychannie, słuchaj i rani slozy.

I praŭda, cezar uziaŭ forminhu, padniaŭ vočy ŭharu. U zali zamierła hutarka, prysutnyja siadzieli biez ruchu, jak skamianiełyja. Tolki Terpnas i Dyjador, cezaravy akampanijatary, cikavali to na siabie, to na jahonyja vusny, čakajučy pieršych tonaŭ piesni.

Naraz u pradsienni zakipieła biehatnia j homan, cieraz momant z-za partjery vyskakvaje cezarski vyzvolnik Faon, a za im tut ža konsuł Lekan.

Neron nachmuryŭ brovy.

— Vybačaj, boski impieratar! — adazvaŭsia zaziachany Faon. — Rym haryć!

Bolšaja častka horadu ŭ mory ahniu!..

Na heny dakład usie pazryvalisia na nohi. Neron pakłaŭ forminhu i ŭhołas: — O, bohi!.. Ubaču pažar horadu i skonču «Trojiku»!

I vomih zviartajecca da konsuła: — Ci, vyjechaŭšy zaraz, paspieju jašče ŭbačyć pažar?

— Uładaru! — adkazvaje blady, moŭ sciana, konsuł. — Nad horadam adno mora połymia, dym dušyć ludziej, mlejuć, z rospačy kidajucca ŭ vahoń… Rym hinie!

Chvilina miortvaj cišyni, niečakana Vinić na ŭvieś hołas: — Vae misero mihi!..

I małady junak, skinuŭšy tohu, u samaj tunicy vybieh z pałacu.

A Neron padniaŭ vočy da nieba i dekłamuje: — Hora tabie, sviaty hradzie Pryjama!..

XLII

Vinić ledź paspieŭ uziać z saboju niekalkich niavolnikaŭ, uskočyŭ na kania i pajimčaŭsia hłybokaju nočču praz pustyja vulicy Ancyjuma ŭ kirunku Łaŭrentuma. Strachotnaja viestka vyklikała ŭ jahonaj dušy jak by stan šału zdzičennia, byli momanty, kali nie moh uciejać, što z im dziejecca, mieŭ takoje ŭražannie, byccam na tym samym kani za plačyma jahonymi siadzić licha i kryčyć jamu ŭ vucha: «Rym haryć!», sciobaje jaho samoha i kania dy honić ich u toj ahoń. Pałažyŭšy biez nakryccia hołaŭ na karku kania, imčaŭsia navoslep u samaj tunicy, nie hledziačy napierad i nie zvažajučy na pierapony, ab jakija moh rassadzić hołaŭ. Siarod cišy, siarod spakojnaj i čornaj načy konnik i koń, ablityja miesiačnym blaskam, rabili ŭražannie sonnaje mary. Idumiejski vohir, stuliŭšy vušy i vyciahnuŭšy šyju, lacieŭ by strała, minajučy nieparušnyja cyprysy i biełyja, paŭtulanyja siarod ich, viłły. Hrukat kapytoŭ ab kamiennyja plity tut i tam budziŭ sabak, jakija brachanniem pravodzili spahudnuju zjavu, pasla, razdražnienyja jejnaju nahłasciu, pačali vyć, padnosiačy pašču na miesiac. Niavolniki, jedučyja za Vinicijem, chutka pačali adstavać zzadu, bo mieli horšyja koni. Jon sam, jak bura, prajimčaŭsia praz spiačy Łaŭrentum, zaviarnuŭ da Ardeji, u jakoj tak, jak u Arycyi, Bovili i Ustrynumie, trymaŭ ad času pryjezdu da Ancyjuma rasstaŭlenyja koni, kab mahčy najprydčej prajazdžać prastoru, addalajučuju jaho ad Rymu. Pamiatajučy pra heta, vydabyvaŭ z kania astanki sił. Za Ardejaj pakazałasia jamu, byccam na paŭnočna-ŭschodnim baku nieba zavałakło ružovym zaharavam. Mahła heta być zaranica, bo było ŭžo pozna, a dzień u lipieni rabiŭsia zaranie. Ale Vinić nie moh paŭstrymać krychu rospačy i złosci, bo vydavałasia jamu, što heta zaharava pažaru. Prypomnilisia jamu słovy Lekanija: «Horad uvieś u vahni», — i praz momant zmahaŭsia z chvalaj šalonasci, bo zhubiŭ nadzieju na vyratavannie Lihiji, a nat dajechannia ŭporu. Jahonyja dumki vypieradzili bieh kania, imčalisia pierad im by statak čornaha ptastva — rospačnyja, strachotnyja.

Nie viedaŭ, u jakoj častcy horadu pačaŭsia pažar, dumaŭ adnak, što zatybranski kvartał, husta zabudavany, poŭny składoŭ dreva i draŭlanych budaŭ, dzie pradavali niavolnikaŭ, byŭ pieršaj achviaraj ahniu. U Rymie pažary zdaralisia davoli časta, padčas jakich zdaralisia časta i hvałty, rabaŭnictvy, złašča ŭ kvartałach, zasielenych paŭbarbarskim praletaryjatam, dyk što mahło dziejecca na takim Zatybry, hniazdzie hality, pachodziačaj z usich kancoŭ svietu? Tut praz hołaŭ Vinicija pramihnuŭ mahut Ursus, ale što ž moh zrabić choć by nie čałaviek, a tytan z piakielnaj siłaj ahniu? Pahroza buntu niavolnikaŭ była taksama złybiadoju, jakaja ad davion-daŭnych dušyła ceły Rym. Raskazvali, što sotni tysiač tych ludziej latucić ab časach Spartakusa i čakaje tolki nahody, kab zbrojna vystupić suprać hnybicielaŭ. I voś nahoda padaspieła! Mahčyma tamu, što ŭ horadzie razam z pažaram kipić raznia i vajna. Moža, nat i pretoryjanie pa zahadu cezara kinulisia na horad i mardujuć. Vałasy stali dybam na hałavie Viniciju. Pryhadaŭ sabie ŭsie hutarki ab haradskich pažarach, jakija časta čuŭ pry dvary cezara, pryhadaŭ sabie jahonyja skarhi, što musić apisvać tolki z fantaziji pažar Troji, jahonaje dakarannie Tyhelina, jaki padručaŭsia padpalić Ancyjum abo admysłovy draŭlany horad, urešcie, jahonyja narakanni na Rym i smurodlivuju zatchu Subury. Tak! Heta, niajnačaj, jon zahadaŭ spalić horad. Jon adzin tolki moh advažycca na heta, tak jak adzin Tyhelin moh padručycca vykanannia padobnaha zahadu. A kali Rym haryć pa zahadu cezara, dyk chto ž moža zaručać, što i žycharstva nie budzie z padobnaha zahadu vyhublena? Ludajed byŭ zdolny i da takoha zvierstva. Dyk — pažar, bunt niavolnikaŭ i reź! Što za piekła! Što za nietra stychijaŭ i ludskoje zakatnasci! A ŭ hetym usim — Lihija! Jenk Vinicija zlivaŭsia z chraplivym jenkam kania, jaki, rvučy pad horu da Arycyi, hnaŭ užo astankami sił.

Chto jaje vyrvie z ahniu, chto vyratuje? Vinić až pryloh da kania, uščamiŭšy palcy ŭ hryvu, hatovy byŭ kusać konski karak. U peŭnym momancie niejki konnik, što hnaŭsia z procilehłaha boku da Ancyjuma, kryknuŭ, minajučy jaho: «Rym hinie!» — dy pajimčaŭsia dalej. Da vušej Vinicijevych dalacieła tolki šče słova «bahi», reštu zahłušyŭ tupat kapytoŭ. Toje słova acviaroziła jaho. Bahi!.. Vinić padniaŭ hołaŭ, vyciahnuŭ ruki da zornaha nieba i pačaŭ malicca: «Nie vas zaklikaju, jakich sviatyni valacca, ale Ciabie!.. Ty sam ciarpieŭ, Ty adzin miłaserny! Ty adzin razumieŭ ludski bol! Ty pryjšoŭ na sviet ludziej navučać litasci, dyk akažy ž jaje ciapier! Kali Ty taki, jakim nazyvajuć Ciabie Piotr i Pavał, dyk paratuj mnie Lihiju. Vaźmi jaje na ruki i vyniesi z połymia! Ty možaš heta! Addaj mnie jaje, a ja Tabie addam kroŭ. A kali nie chočaš mnie hetaha zrabić, dyk zrabi heta dla jaje. Jana Ciabie miłuje i na Ciabie spadziajecca. Abiacaješ žyccio i ščascie pasmiarotnaje, ale ščascie pasmiarotnaje nie ŭciače, a jana pamirać jašče nie choča, daj žyccio joj!

Vyniesi jaje z Rymu na svajich rukach. Ty ž možaš, chiba nie žadaješ!..»

Pierapyniŭ, bo čuŭ, što dalejšaja malitva mahła zmianicca ŭ pahrozu, a bajaŭsia abrazić Bostva tady, kali łaska i litasć Jahonaja najbolš była patrebnaj.

Spałochaŭsia takoje dumki i, kab nie dapuscić da hałavy ani cieniu hraźby, pačaŭ znoŭ sciobać kania, tym bolej, što biełyja mury Arycyi na pałovie darohi da Rymu zasviacili ŭžo pierad im u miesiačnym vodblisku. Niezabaŭna pralataŭ mima sviatyni Merkura ŭ haju pierad horadam. Vidać, užo viedali tutaka pra niaščascie, bo pierad sviatyniaj panavała sutałaka. Vinić pralotna zhledzieŭ na schodach i miž kalumnami roj ludziej z svietačami ŭ rukach, jakija cisnulisia pad apieku bostva. Daroha nie była tak parožnaja i volnaja, jak za Ardejaj. Nataŭp išoŭ, praŭda, da sviatyni bakavymi sciežkami, ale i na hałoŭnym hascincy stajali hramady, jakija chutka ŭciakali pierad razhonienym jezdakom. Z horadu dalataŭ homan. Vinić ulacieŭ tudy, by vichar, pavaliŭšy j stałačyŭšy na darozie niekalki ludziej. Navokał ciapier akružyli jaho kryki: «Rym haryć! Horad u vahni! Bahi, ratujcie Rym!»

Koń spatyknuŭsia, strymany mocnaju rukoju Vinicija, i asieŭ nazad pierad haspodaju, dzie stajała zmiena. Niavolniki, kazaŭ by spadziejučysia haspadara, stajali pierad haspodaj i na jahony zahad rušyli navypieradki pa novaha kania, a Vinić, bačačy addzieł dziesiaci konnych pretoryjanaŭ, jakija, mabyć, jechali da Ancyjuma z viestkami, padbieh da ich i pačaŭ pytać: — Katoraja častka horadu haryć?

— A ty chto taki? — spytaŭ dziasiatnik.

— Vinić, vajskovy trybun i aŭhustyjanin! Adkazvaj, hałavoj ryzykuješ!

— Pažar, spadaru, pačaŭsia ŭ kramach pry Vialikim Cyrku. Jak my vyjazdžali, byŭ užo ŭ vahni centr horadu.

— A Zatybra?

— Ahoń tudy daciapier nie dajšoŭ, ale z niepaŭstrymanaj siłaj abyjmaje štoraz novyja kvartały. Ludzi hinuć ad žaru i dymu, i nijaki ratunak niemahčymy.

U tym momancie padali Viniciju novaha kania. Małady trybun uskočyŭ na jaho i paniossia dalej. Jechaŭ ciapier da Albanuma, pakidajučy naprava Albałonhu i jejnaje čaroŭnaje voziera. Hasciniec da Arycyi jšoŭ pad haru, jakaja zusim zasłaniała dalahlad i Albanum na druhim baku. Vinić viedaŭ, adnak, što z hary ŭbačyć nie tolki Boviłu i Ustrynum, dzie čakali na jaho sviežyja koni, ale j Rym, bo za Albanumam lažała pa abodvuch bakoch Apijskaj darohi roŭnaja nizkaja Kampańia, pa jakoj biehli tolki da miesta arkady akvaduktaŭ, i ničoha ŭžo nie zasłaniała vidu.

— Z hary ŭbaču połymia, — kazaŭ sabie.

I pačynaŭ sciobać kania. Jašče nie daskočyŭ na viaršyniu hary, jak pačuŭ na tvary podych vietru z dymam i ŭbačyŭ viaršyniu azałočanaj.

— Zaharava! — padumaŭ Vinić.

Noč sivieła ŭžo daŭno, zołak pierachodziŭ u svitannie, i na ŭsich blizkich uzhorkach taksama sviaciŭ ružovy i žoŭty blask, mohučy być i ad pažežy i ad zarnicy. Vinić vyjechaŭ na viaršyniu hary, i tady žudasnaje vidovišča załunała pierad jahonymi vačyma.

Usia dalina pakryta była vializnaju chmaraju dymu, achutvajučaju sialiby, akvadukty, viłły, drevy, a ŭ kancy henaj šeraj žudasnaj pakryvy hareła na ŭzhorkach miesta.

Pažar nie jšoŭ uharu słupam, jak heta byvaje tady, kali haryć paadzinočny, choć by j vialiki, budynak, hena była daŭhaja, padobnaja da zarnicy, raka ahniu.

Nad henaj istužkaj ahniu kaciŭsia vał dymu, miescami zusim čornaha, miescami kryvavaha j ružovaha, stoŭpleny ŭ sabie, vydźmuty, husta kłubiŭsia, by vuž, što ŭjecca-vyciahvajecca. Vielizarny toj vał časami byccam prykryvaŭ ahnistuju raku tak, što rabiłasia jana vuzkaju, by stužka, časami prasviečvaŭsia ahniom z-pad nizu, zmianiajučy jahonyja spodnija kłuby ŭ chvali połymia. Zaharava ciahnułasia ad kraju da kraju dalahladu, zamykajučy jaho tak, jak časami zamykaje łancuh lesu. Sabinskich hor zusim nie było vidać.

Viniciju na pieršy pahlad zdałosia, što haryć nie tolki horad, ale sviet ceły, i što nijakaja istota nie moža vybracca z taho akijanu ahniu j dymu.

Viecier z boku pažaru padychaŭ štoraz macniej, niesučy smurod smaliny ažohu, jakaja prychavała nat najbližejšyja rečy. Razadnieła zusim, sonca azaryła ŭzhorki, akružajučyja Albanskaje voziera. Ale jasnazałatyja rannija kasuli vyhladali praz ažohu moŭ chvoryja, rudyja. Vinić, spuščajučysia da Albanuma, ujazdžaŭ u dym štoraz husciejšy, mienš praniklivy. Samo miastečka było zusim im akutana. Ustryvožanyja miaščanie pavybiahali na vulicy, i strach było padumać, što musiła dziejacca ŭ Rymie, kali i tut užo ciažka było ziachać. Rospač zaŭładała znoŭ Vinicijem, i žach padyjmaŭ vałasy na hałavie. Sprabavaŭ macavacca, jak moh.

«Niemahčyma, — hadaŭ sabie, — kab uvieś horad pačaŭ adrazu hareć. Viecier vieje z poŭnačy i zhaniaje dym tolki ŭ hety bok. Zatybra, pierarezanaje rakoju, moža j całkam acaleła, a ŭ apošnim vypadku davoli budzie Ursusu prarvacca praz Janikulskuju bramu, kab uchavacca ad niebiaspieki. Hetaksama niemahčyma, kab zhinuła ŭsio nasielnictva, i kab horad, jaki vałodaje svietam, zhładžany byŭ razam z žycharami z abličča ziamli. Navat i ŭ zdabyvanych haradoch, kali raznia i ahoń pustošać usio, peŭnaja kolkasć ludziej zaŭsiody zastajecca žyvoju, dyk čamu ž kančatkova mieła zhinuć Lihija? Adyž Boh jaje scieraže, jaki Sam pieramoh smierć!» Tak supakojvajučy siabie, pačaŭ znoŭ malicca i pa daŭniaj zvyčcy rabić pierad Chrystom vialikija abrakanni j dekłarunki daroŭ i achviar. Minuŭšy Albanum, žychary jakoha amal usie siadzieli na drevach i dachach, kab hladzieć na pažar, krychu supakojiŭsia. Padumaŭ taksama, što Lihijaj apiakujucca nie tolki Ursus i Linus, ale i Apostał Piotr. Na samy ŭspamin pra heta lha ŭstupiła ŭ jahonaje serca. Piotr byŭ zaŭsiody dla jaho istotaj tajomnaj, amal nadludskaj. Ad taho času, kali słuchaŭ jaho ŭ Ostryjanumie, zastałosia ŭ jaho dziŭnaje ŭražannie, ab jakim na pačatku pobytu ŭ Ancyjumie pisaŭ Lihiji, što kožnaje słova hetaha starca josć praŭdaj abo musić stacca praŭdaj. Bližejšaje znajomstva z Apostałam z časaŭ svaje chvaroby ŭzmacavała toje ŭražannie, jakoje pasla zmianiłasia ŭ mocnuju vieru. Dyk kali Piotr bahasłaviŭ jahonaje kachannie i abiacaŭ jamu Lihiju, dyk Lihija nie mahła zhinuć u vahni. Horad moža sabie zhareć, ale nivodnaja iskra nie spadzie na jejnuju vopratku. Ad biassonnaje nočy, šalonaje jazdy i pieražyvanniaŭ pačała Vinicija ahortvać dziŭnaja ehzaltacyja, u jakoj usio vydavałasia jamu mahčymym: Piotr pieražahnaje ahoń, razhornie połymia adnym słovam, i projduć cełymi praz vahnistuju aleju. Piotr chiba viedaŭ rečy budučyja i napeŭna pradbačyŭ złybiadu pažaru, dyk jak ža b nie moh pierascierahčy dy nie vyviesci z miesta chryscijan, a miž imi i Lihiji, jakuju lubiŭ by sobskaje dzicia. I štoraz macniejšaja nadzieja pačała ŭzmacoŭvać serca Vinicija. Padumaŭ: kali jany ŭciakajuć z horadu, moža nat ich spatkać u Bovili ci ŭ darozie. Moža, voś za chvilinu darahoje abličča zjavicca z pa-za henaha dymu, zaciahvajučaha štoraz šyrej cełuju Kampańiu.

Vydavałasia jamu heta tym praŭdapadabniejšym, što na darozie pačaŭ spatykać štoraz časciej ludziej, uciakajučych z miesta ŭ Albanskija hory, kab, ucaleŭšy ad ahniu, vydabycca i z dymnaje zaduchi. Nie dajechaŭšy da Ustrynuma, musiŭ suniać bieh kania, bo daroha nadta była zatałočana. Vobak piešych z kłunkami na plačach spatykaŭ koni, muły, vazy, nahružanyja dabytkam, a ŭrešcie i lektyki, u jakich niavolniki niesli bahaciejšych žycharoŭ. Ustrynum tak užo byŭ nabity ŭciekačami z Rymu, što nielha było praz nataŭp pracisnucca. Na rynku pad kalumnami sviatyń rajiłasia ad uciakajučych. Tut i tam zjaŭlalisia ŭžo j pałatki, pad jakimi šukali prytułku cełyja siemji. Inšyja zakładali sabie tabaryšča pad hołym niebam, jany kryčali, zaklikali bahoŭ, praklinali dolu. U ahulnaj sumiatni nielha było čaho dapytacca. Ludzi, ad jakich Vinić maniŭsia što-niebudź daviedacca, abo zusim nie adkazvali, abo pazirali na jaho asałaviełymi, poŭnymi žachu vačyma i kryčali: «Hinie horad i sviet!»

Ad Rymu napłyvali z kožnaj chvilinaj novyja hramady mužčyn, žančyn, dziaciej, pabolšvajučy sutałaku j homan. Niekatoryja, pahublaŭšysia ŭ ludskoj kałamiesicy, šukalisia. Inšyja bilisia za tabaryščy. Hramady paŭdzikich pastuchoŭ z Kampańi papryciahvalisia ŭ miastečka, šukajučy navin i kradzienaj zdabyčy. Tam i siam nataŭp niavolnikaŭ i hładyjataraŭ usialakich narodnasciaŭ pačaŭ rabavać haradskija damy j viłły, zavodzić razbojstva z žaŭnierami, baroniačymi nasielnictva.

Sienatar Junij, jakoha Vinić spatkaŭ pry haspodzie ŭ hramadzie ŭciekačoŭ, pieršy daŭ jamu krychu tałkoviejšyja viestki pra pažar. Zaniałosia hareć, praŭda, pry Vialikim Cyrku, z boku Pałatynu i ŭzhorja Celius, i z niejmaviernaju chutkasciu abniało ŭsio asiaroddzie horadu. Nie pamiatajuć ludzi ad časaŭ Brenna takoje spahudy.

— Cyrk zhareŭ uvieś, taksama akružajučyja jaho damy j kramy, — infarmavaŭ Junij. — Avientyn i Celius u vahni. Połymia, achapiŭšy Pałatyn, pierakinułasia na Karyny… Tut Junij, jaki na Karynach mieŭ strojnuju insulu, pierapoŭnienuju mastactvam, jakim lubavaŭsia, schapiŭ u ščopci drobnaha pyłu i, pasypaŭšy im hołaŭ, pačaŭ jenčyć rospačnym hołasam. Vinić skałatnuŭ jaho za plačo.

— I moj dom na Karynach, — kaža. — Dyk kali hinie ŭsio, chaj hinie j jon.

Ale, pryhadaŭšy sabie, što Lihija mahła skarystać z jahonaj prapanovy i pieraniescisia da Aŭłaŭ, spytaŭ: — A Vikus Patrycyjus?

— U vahni! — adkazaŭ Junij.

— A Zatybra?

Junij z podzivam pahladzieŭ na jaho.

— Chren z im! — kaža, sciskajučy zbialełuju hałavu.

— Mnie daražejšaje Zatybra, čym tvoj ceły Rym! — adazvaŭsia hvałtoŭna Vinić.

— Dyk tudy dabiarešsia chiba praz via-Portuensis, bo vobak Avientynu žaha ciabie ŭdušyć… Zatybra?.. Nie viedaju. Ahoń nie moh tudy šče chiba pierakinucca, ale ci ŭ hetym momancie jaho tam niama, viedajuć adny bahi… Tut Junij na chvilinu sumieŭsia, pasla kaža prycišnym hołasam: — Ty ž mianie nie zviadzieš chiba, dyk skažu tabie, heta nie aby-jaki pažar.

Cyrku ratavać nie dazvolena… Ja sam čuŭ… Jak damy pačali kruhom ahniom zajmacca, tysiačy hałasoŭ harłaniła: «Smierć rataŭnikam!» Niejkija spahudnyja ludzi biahuć praz horad i špurlajuć u damy žmaki vahniu… Z druhoha boku narod burycca i kryčyć, što horad haryć pa zahadu. Ničoha bolš nie skažu. Hora cełamu miestu, hora nam usim, hora i mnie! Što tam čaŭpiecca, taho ludskoju movaju vykazać nielha. Narod haryć u vahni abo mardujecca ŭzajemna ŭ sutałocy… Heta kaniec Rymu!..

Dy znoŭ biedavaŭ: «Hora! Kaniec horadu i nam!»

Vinić sieŭ znoŭ na kania i šmyhanuŭ dalej Apijskaju darohaju. Ale tut užo była nie jazda, tut tre było prapichvacca praz raku ludziej i vazoŭ, što płyła z miesta. Horad bačyŭ Vinić, jak na dałoni, byŭ abniaty moram ahniu… Ad połymia i dymu biła strašennaja žaha, a ludski vierask nie moh zahłušyć šumu i huku połymia.

XLIII

Čym bolej Vinić zbližaŭsia da miesta, tym bolej pakazvałasia, što lahčej było pryjechać u Rym, čym dastacca ŭ jahonuju siaredzinu. Praz Apijskuju darohu tre było praciskacca z pakutaju, taki byŭ nataŭp ludziej. Pole, damy, mahilniki, aharody i sviatyni naabapał darohi pieratvarylisia ŭ tabaryščy. U sviatyni Marsa, tut ža, la Porta Apija, nataŭp adbiŭ dzviery, šukajučy prytulišča dla načlehu. Na mahilnikach zahaspadaravana bolšyja hrabaviki, i to časami z kryvavym bojem i svarkami. Vyhlad Ustrynuma byŭ tolki słabym naŭzoram taho, što rabiłasia pad samym horadam. Na prava, na ŭładu, na suženstva, vietlivasć, pavahu i roznicu stanu — nichto i vucham nie vioŭ. Niavolniki dubasili kijami hramadzian. Hładyjatary, nabraŭšysia razrabavanaha ŭ Emporyjumie vina, zbiralisia ŭ hramady, pierabiahali z dzikim krykam prydarožnyja placy, razhaniali ludziej, dratavali, abdzirali. Mnostva vystaŭlenych na prodaž barbaraŭ paŭciakała z handlovych budaŭ. Pažeža i zahuba horadu była dla ich kancom niavoli i hadzinaju pomsty, voś ža, kali stałyja žychary, traciačy majomasć, vyciahali da bahoŭ ruki ŭ rospačy, molačy ratunku, jany z vycciom radasci bujanili, sciahajučy z ludziej vopratku i chapajučy maładzic. Łučylisia z imi niavolniki, słužba, vałacuhi, nie majučyja ničahutka na ciele aprača vaŭnianaje apony na biodrach, złydni z zavułačnych načnych noraŭ, nie spatykanyja siarod biełaha dnia, isnavannia jakich ciažka było i dadumacca ŭ Rymie. Hety nataŭp azijataŭ, afrykanaŭ, hrekaŭ, trakaŭ, hiermanaŭ i brytanaŭ halokaŭ usimi movami, dziki j razbujany, šaleŭ, adpłačvajučy tak sabie za daŭhahadovaje biazdołle. Siarod henaj raschvalavanaj ludskoj sumiatni ŭ blasku dnia j pažohi mihacieli kaski pretoryjanaŭ, pad apieku jakich tuliłasia spakajniejšaje miaščanstva i jakija ŭ mnohich miascoch musili ŭstupnym bojem razhaniać azviareły zbrod. Vinić bačyŭ nie raz u žycci šturmavanyja harady, ale vočy jahonyja nikoli jašče nie bačyli takoha vidovišča, dzie b rospač, slozy, bol, jenk, dzikaja radasć, šalonasć, zakatnasć i raznuzdanasć zmiašalisia razam u taki strašenny chaos. A nad henaj abiazhłuzdžanaj šalonaj ludskoj masaj hudzieŭ pažar, hareŭ na ŭzhorkach najbolšy j najpryhažejšy ŭ sviecie horad, achinajučy sutałaku svajim vahnistym podycham, dymnaju zatchaj dy zakryvajučy błakitnaje nieba. Małady trybun z najbolšaj natuhaj dy niebiaspiekaj žyccia dabraŭsia ŭrešcie da Apijskaj bramy, ale tutaka ŭbačyŭ, što praz kvartał Porta Kapena nie tolki nie mahčymie prapchacca ŭ horad z-za nataŭpu, ale j z-za strašennaje žahi, ad jakoje tut ža za bramaju až dryžała pavietra, prytym most pry Porta Tryhienija, nasuprać sviatyni Bone Dea, šče nie isnavaŭ, i chto chacieŭ prabracca za Tybar, tre było dabiracca až da mostu Sublicyja, heta značyć, prajechać kala Avientynu, praz častku horadu, zalituju adnym moram połymia. Heta było zusim niemahčyma. Vinić sciamiŭ, što musicimie viarnucca da Ustrynuma, tam zviarnuć z Apijskaj darohi, pierapravicca cieraz rečku nižej horadu i vyjechać na via-Portuensis, jakaja viała prosta na Zatybra. I heta nie było lohka zza sumiatni, štoraz bolšaje na Apijskaj darozie. Treba prabivać sabie darohu chiba miačom, a Vinić nie mieŭ zbroji, bo vyjechaŭ z Ancyjuma tak, jak viestka zastała jaho ŭ viłle cezara. Ale voś pry ručaji Merkura złaviŭ vokam znajomaha centuryjona pretoryjanaŭ, jaki z kolkidziesiacciu ludźmi pilnavaŭ sviatyni, i zahadaŭ jamu jechać za saboju, a toj, paznaŭšy trybuna i aŭhustyjanina, nie smieŭ spračacca.

Vinić sam pačaŭ kamandavać addziełam i, adłažyŭšy na chvilinu navuku Paŭła pra miłasć bližniaha, pior i rascinaŭ pierad saboju nataŭp z chutkasciu smiercianosnaju dla mnohich, chto ŭ paru nie paspiavaŭ dać darohu. Kidali im naŭzdahon kamiennia i praklony, ale jon nie zvažaŭ na heta, žadajučy chutčej vydabycca na volnaje miejsca. Adnak ža lho było prabiracca ŭpierad tolki z vialikaju natuhaju.

Ludzi, jakija razłažyli ŭžo tabar, nie chacieli vajakom sastupać z darohi, kryčma klanučy cezara i pretoryjanaŭ. U niekatorych miajscoch hrozna supraciŭlalisia. Da Vinicijevych vušej dachodzili kryki, jakija abvinavačvali Nerona za padpał Rymu. Adkryta pahražali smierciu jamu i Papieji. Vokryki: «Sannio!», «Nistrio!»^[58], «Matkabojca!» — razlahalisia navokał. Niekatoryja kryčma damahalisia ŭtapić jaho ŭ Tybry, inšyja raŭli, što Rym davoli ŭžo ciarpieŭ. Było vidavočnym, što tyja pryhrozy mohuć zmianicca ŭ adkryty bunt, jaki moh razharecca ŭ hety momant, aby tolki znajšoŭsia pravadnik. Prymiež taho, azviarełasć rospačnaje masy spahaniana była na pretoryjanach, jakija i tamu šče nie mahli vydabycca z cižby, što zahruvaščana była kučami rečaŭ, u spiešcy vyniesienych z pažaru: skryni, bočki z jeminaj, daražejšaje znadobje, dziciačyja kałyski, pasciel, vazy i ručnyja nošy. Siam-tam daviałosia raspraŭlacca zbrojaj, ale pretoryjanie lohka davali radu biezabaronnamu natoŭpu. Pieraciaŭšy z ciažkasciu ŭpopierak darohu — Łacinskuju, Numicyjskuju, Ardejskuju, Luvinijskuju i Ostyjskuju, — akružajučy viłły, sady, mahilniki j sviatyni, Vinić u kancy dajechaŭ da miastečka Vikus Alaksandra, za jakim pierapraviŭsia praz Tybr. Było tam užo svabadniej i mienš dymu. Ad uciakajučych, jakich tut było niamała, daviedaŭsia, što niekatoryja tolki zavułki Zatybra harać, ale peŭna nie acaleje ničoha ad ahniu, bo niejkija ludzi znarok padkładajuć ahoń dy nie dazvalajuć tušyć, kryčačy, što robiać heta pa zahadu. Małady trybun nie sumniavaŭsia, što heta cezar istavietna zahadaŭ padpalić Rym, i pomsta, jakoj zaklikali na jaho paharełyja, była rečaju słušnaju i spraviadlivaju. Što ž horšaje moh zrabić dla Rymu Mitrydat abo inšy jaki jahony najzaŭziatšy vorah? Miera była pierabranaja, šalonasć stałasia zanadta vialikaj, a ludskoje žyccio zanadta niemahčymym. Vinić vieryŭ taksama, što pryjšła para na Nerona, što henyja rumoviščy niaščasnaha miesta pavinny dy musiacimuć pryvalić ahidnaha błazna razam z jahonymi ŭsimi złačynstvami. Kali b znajšoŭsia advažny pavadyr na čale zbalełaje adčajnaje narodnaje masy, mahło b heta stacca ŭ praciahu niekalkich hadzin.

Adčajnyja i mscivyja dumki absieli, jak varannio, hołaŭ Vinicija. Nu, a kab heta jamu sprabavać? Rod Vinicijaŭ, jaki až da apošniaha času mieŭ šerahi konsułaŭ, davoli znany byŭ u Rymie. Narodu patrebnaje tolki prozvišča. Adyž raz užo ledź nie dajšło da buntu za karu smierci čatyrochsot niavolnikaŭ prefiekta Pedanija Sekunda, a što ž było b siannia, padčas najbolšaje złybiady, pieravyšajučaje amal usie, jakija Rym na praciahu vaśmi viakoŭ pieražyvaŭ? Chto voźmie pad zbroju kvirytaŭ, dumaŭ Vinić, toj biessumniŭna zvalić Nerona i sam ubiarecca ŭ purpuru. Dyk čamu b jamu hetaha nie dakanać? Byŭ dužejšym, badzioršym dy małodšym za inšych aŭhustyjanaŭ… Neron mieŭ pad zahadam, praŭda, tryccać lehijonaŭ, raskvataravanych na rubiažoch dziaržavy, ale ci ž i henyja lehiji dy ichnija pravadyry nie ŭzburacca na viestku ab spalenym Rymie i jahonych sviatyniach?.. A tady jon, Vinić, staŭsia b cezaram. Adyž chadziŭ u svajim časie siarod aŭhustyjanaŭ pošapt, byccam niejki viaščun varažyŭ purpuru Atonu. Čym ža jon horšy? Moža, i Chrystus pamoh by jamu svajoju Boskaju mahutnasciu? Moža, heta ad Jaho natchniennie? «O, kab tak stałasia!» — havaryŭ u dušy Vinić. Adpomsciŭ by tady Neronu za niebiaspieku Lihiji i za svaju zhryzotu, uładziŭ by panavannie spraviadlivasci i praŭdy, pašyryŭ by Chrystovu navuku ad Jeŭfratu až da jmhlistych bierahoŭ Brytaniji, a i Lihiju pryadzieŭ by ŭ purpuru, zrabiŭ by jaje vaładarkaju ziamli.

Ale dumki henyja, vybuchnuŭšyja z jahonaj hałavy, by snop iskraŭ z pałajučaha domu, tak i zahasli chutka, jak tyja iskry. Pierad usim tre było jak najchutčej Lihiju ratavać. Pryhladaŭsia ciapier biadzie zblizku, dyk znoŭ apanavała jaho tryvoha, a bačačy mora vahniu j dymu, bačačy strašennuju rečajisnasć, taja nadzieja, što Piotr vyratuje Lihiju, zamierła zusim u jahonym sercy. Rospač aharnuła jaho znoŭ, dyk, vykaraskaŭšysia na via-Portuensis, viadučuju prosta na Zatybra, apamiataŭsia až u bramie, dzie pačuŭ toje samaje, što kazali jamu ŭciekačy: bolšaja častka taho kvartału nie była abniata jašče pažaram, choć ahoń u niekalkich miajscoch pierakinuŭsia ŭžo za rečku.

Zatybra, adnak, było poŭnaje dymu i ŭciakajučaha narodu, praz jaki ciažej było pralezci ŭ hłybiniu, bo ludzi, majučy bolš času, vynosili j ratavali bolš majomasci. Hałoŭnaja Partovaja daroha była ŭ mnohich punktach zusim joju zavalena, a kala Naŭmachiji Aŭhusta vysilisia až cełyja stosy. Ciasniejšyja zavułki, u jakich toŭpiŭsia husciejšy dym, byli prosta niedastupnyja. Žychary ŭciakali adtul tysiačami. Vinić spatykaŭ pa darozie strašennyja epizody.

Nie raz dzvie ludskija raki, płyvučyja z procilehłych bakoŭ, spatkaŭšysia ŭ ciesnym prachodzie, napirali adna na druhuju i zmahalisia z saboju nazaboj. Ludzi bilisia j tałačyli adny druhich. Siemji ŭ sumiatni hublalisia, matki rospačna zaklikali dziaciej, Viniciju vałasy ŭstavali na ŭspamin, što musiła dziejecca bližej ahniu. Siarod vierasku i sutałaki ciažka było čaho dapytacca abo dopyty zrazumieć. Čas ad času kacilisia novyja chvali dymu z-za raki, čornaha i tak ciažkaha, poŭzajučaha pa ziamli, zakryvajučaha damy, ludziej i ŭsiu ruchladź tak, jak zakryvaje ciomnaja noč. Ale viecier, vyklikany pažaram, razviavaŭ jaho, i tady Vinić moh prabiracca dalej da zavułku, na jakim stajaŭ dom Lina. Haračynia lipniovaha dnia, uzdvojenaja žahoju ad pažaru, stałasia nievynosnaju. Dym vyhryzaŭ vočy, u hrudzioch zajmała duch. Nat i tyja žychary, jakija nie spadziavalisia, što pažar pierabiarecca cieraz raku, dy siadzieli dahetul u damoch, pačali ŭciakać, i sumiatnia pabolšvałasia z kožnaj časinaj. Vinicijevy pretoryjanie zastalisia zzadu. U natoŭpie niechta paraniŭ mołatam jamu kania, jaki pačaŭ kidacca z zakryvaŭlenym łbom, stanavicca duba j naravicca. Paznali pa bahataj vopratcy aŭhustyjanina, i zaraz ža pačali razlahacca kryki: «Smierć Neronu j jahonym padpalačom!»

I voś pryjšła chvilina hroznaje niebiaspieki, sotni kułakoŭ padniałosia suprać Vinicija, ale spudžany koń vynies jaho, drasujučy ludziej, a chutka nachłynuła novaja chvala čornaha dymu, achinajučy ciemraju vulicu. Vinić bačyć, što nie prajedzie, dyk saskočyŭ z kania i pabieh piechatoju, tulajučysia kala scien dy ŭstrymoŭvajučysia, kab uciakajučy natoŭp jaho minaŭ. U dušu lezła dumka, što henyja natuhi daremnyja, Lihiji moža ŭžo ŭ horadzie j niama, mahła taksama ŭciačy: lahčej było znajsci špilku na bierazie mora, čym jaje ŭ henaj sutałacy j chaosie. Namahaŭsia, adnak, choć by za canu žyccia dabracca da doma Lina. Siud-tut zatrymoŭvaŭsia i praciraŭ vočy. Adarvaŭšy roh tuniki, zasłaniaŭ sabie nos i vusny dy bieh dalej. Čym bolš nabližaŭsia da raki, tym strašniej uzmahałasia haračynia. Vinić, viedajučy, što pažar zaniaŭsia la Vialikaha Cyrku, dumaŭ spačatku, žaha taja bje ad jahonaha papiališča dy ad Forum Boaryjum i ad Velabruma. Haračynia stanaviłasia ŭsio bolš nievynosnaj. Niejki ŭciakač, apošni, jakoha Vinić zhledzieŭ, stary, na mylicach, kryknuŭ: «Nie padychodź da mostu Cesta! Usia atoka ŭ vahni!» Situacyja rabiłasia bieznadziejnaj. Na zakrucie da Vikus Judaearum, na jakim stajaŭ dom Lina, małady trybun dahledzieŭ u chmary dymu połymia: hareła nie tolki atoka, ale j Zatybra, a prynamsi druhi kaniec vułački, dzie žyła Lihija.

Vinić, adnak, pamiataŭ, što dom Lina byŭ u sadočku, za jakim ad boku Tybru było nievialičkaje niezabudavanaje pole. Henaja zhadka prydała jamu lhi.

Ahoń moh zatrymacca na pustoj prastory. Henaja nadzieja hnała jaho dalej, choć kožny podych vietru prynosiŭ užo nie tolki dym, ale tysiačy iskraŭ, jakija mahli ŭznavić pažar z druhoha kanca zavułka i zaharadzić pavarot.

Urešcie, adnak, dahledzieŭ praz dymnuju chmaru cyprysy ŭ aharodzie Lina.

Damy za niedabudavanym polem hareli ŭžo, by kastry droŭ, ale małaja insula Linava stajała šče niekranutaj. Vinić hlanuŭ z udziačnasciu ŭ nieba i łučyŭ da jaje praz haračuju zaduchu. Dzviery byli pryčynieny, pichanuŭ ich i ŭskočyŭ u siaredzinu. U sadku nie było žyvoje dušy, i dom vyhladaŭ byccam zusim parožny.

— Moža, pamierli ad dymu j žahi, — padumaŭ Vinić. I pačaŭ klikać: — Lihija! Lihija!

Maŭčannie. Tolki huk dalokaha vahniu čucion byŭ u cišy.

— Lihija!

Raptam čuje toj žudasny ryk, jaki čuŭ užo raz u henym sadku. Na niedalokaj atocy zahareŭsia, niajnačaj, vivaryjum la sviatyni Eskułapa, u jakim usialakaja zvieryna pačała z pierapudu vyć. Vinicija praniała žudasć. Druhi voś užo raz, kali całkam hareŭ dumkaju pra Lihiju, adzyvaŭsia heny złaviesny ryk, moŭ spahudnaja varažba.

Ale heta było karotkaje mihavoje ŭražannie, bo strašniejšy ad zviarynaha ryku huk pažaru vyklikaŭ inšuju dumku: Lihija nie adhuknułasia, praŭda, ale mahła być u zahrožanym budynku abamlełaja abo prydušanaja dymam. Vinić uskočyŭ u siaredzinu domu. U małym atryjumie była pustata j ciemra ad dymu. Šukajučy vobmackam dzviarej da kubikułaŭ, prykmieciŭ mihatlivuju lampačku i, padyjšoŭšy, bačyć lararyjum, u jakim zamiest laraŭ byŭ kryž. Pad tym kryžam pałaŭ sviatličok. Praz hołaŭ maładoha katechumiena małankaju prabiehła dumka, što heny kryž ssyłaje jamu toj svietačyk, z jakim mahčymie znajsci Lihiju, dyk uziaŭ jaho dy pačaŭ šukać kubikułaŭ. Znajšoŭšy adno, adsunuŭ zasłonu — niama nikoha.

Vinić byŭ peŭny, što heta byŭ kubikulum Lihiji, bo na scienach visieła jejnaja vopratka, na łožku lažaŭ kapityjum^[59]. Vinić schapiŭ jaho, pacałavaŭ i, zakinuŭšy na plečy, pajšoŭ dalej šukać. Damok byŭ mały, dyk chutka pierahledzieŭ usie kamory, a nat i padziamiełle. Nidzie nikoha ani duchu. Było až nadta vidavočnym, što Lihija, Lin i Ursus razam z inšymi miaščanami henaha kvartału musili ŭciakać ad pažaru. «Tre šukać ich u natoŭpie, za bramami horadu», — prajimčałasia praz hołaŭ Viniciju.

Nie zdziviła jaho nadta toje, što nie spatkaŭ ich na via-Portuensis, bo mahli z Zatybra vyjsci z procilehłaha boku da Vatykanskaha ŭzhorku. Dobra j toje, što ŭcaleli prynamsi ad ahniu. Viniciju zvaliŭsia kamień z hrudziej. Viedaŭ, praŭda, jak ciažka było ŭciakać, ale dumka pra siłu Ursusa paciašała jaho. «Treba mnie ciapier, — kazaŭ sabie, — uciakać adhetul, prabracca praz aharody Damicyli ŭ aharody Ahrypiny. Tam ich znajdu. Dym tamaka nie strašny, bo viecier vieje z Sabinskich horaŭ».

Čas było sapraŭdy jamu ŭciakać, ratavacca, bo chvala ahniu šuhała z boku atoki štoraz bližej, a kłuby dymu amal zusim prysłanili zavułak. Sviatlik, z jakim rabiŭ pošuki ŭ domie, zhas ad prachvatu pavietra. Vinić, vyskačyŭšy na vulicu, bieh prytka ciapieraka da via-Portuensis, u toj samy bok, adkul pryjšoŭ, a pažar, kazaŭ by, dahaniaŭ jaho svajim ahnistym podycham, to achutvajučy dymam, to absypajučy iskrami, jakija padali jamu na vałasy, na šyju, na vopratku. Tunika ŭ niekalkich miajscoch pačała žalać, ale jon nie zviartaŭ na heta ŭvahi i bieh dalej, bajučysia, kab nie zadychnucca ad dymu. U vusnach čuŭ smak sažy j smaliny, horła i lohkija piakli z harački, jak ahniom. Kroŭ padšybała jamu da hałavy tak, što časami rabiłasia ažno ŭvačču ŭsio čyrvonym. Tady kazaŭ sabie ŭ dušy: «Heta žyvy ahoń! Lepš mnie kinucca na ziamlu j zahinuć». Bieh mučyŭ jaho štoraz bolš. Hałava, šyja i plečy ablivalisia potam, a toj pot paliŭ jaho, by haračy var. Kab nie imia Lihiji, jakoje paŭtaraŭ sabie ŭ dumcy, kab nie jejny kapityjum, jakim abkruciŭ sabie vusny, nie vytrymaŭ by.

Cieraz niekalki chvilin pačaŭ, adnak, užo nie paznavać zavułka, kudoju bieh.

Pavoli traciŭ prytomnasć, pamiataŭ tolki, što treba ŭciakać, bo na adkrytym poli čakaje jaho Lihija, jakuju abiacaŭ jamu Apostał Piotr. I nahła aharnuła jaho niejkaja dziŭnaja, napaŭharačkavaja, padobnaja da pieradsmiarotnaj vizyi, peŭnasć, što musić jaje ŭbačyć, paviančacca, a potym adrazu pamre. Bieh užo jak pjany, słaniajučysia. Naraz u strachotnym vohniščy štości zmianiłasia. Usio, što dahetul tolki tleła, šuhanuła, vidać, adnym moram połymia, viecier pierastaŭ nahaniać dym, a toj, što kłubiŭsia ŭ zavułkach, sahnaŭ šalony hon raspalenaha pavietra. Podych toj hnaŭ ciapier miliony iskraŭ tak, što Vinić bieh u płojmie ich; zatoje lepš bačyŭ usio pierad saboju i ŭ momancie, kali mieŭ užo ŭpasci, zhledzieŭ kaniec zavułka. Heta prydało jamu sił. Abminuŭšy narožnuju kamianicu, syjšoŭ u vulicu, jakaja viała da via-Portuensis i da Kadetanskaha pola. Iskry pierastali jaho dahaniać. Ujaviŭ sabie, što kali ŭzdužaje dabiehčy da Partovaje darohi, dyk ucaleje, choć by j pryjšłosia jamu tam abamleć.

U kancy vulicy bačyć znoŭ jak by chmaru, zaharodžvajučuju vychad. «Kali heta dym, — padumaŭ, — dyk užo nie prajdu». Bieh astankami sił. Skinuŭ z siabie tuniku, zahareŭšujusia ad iskraŭ, jakaja piekła jaho, by saročka Nasusava, i lacieŭ nahi, majučy na hałavie tolki kapityjum Lihiji. Dabiehšy bližej, raspaznaŭ, što hena nie byŭ dym, tolki chmara pyłu, z jakoje dalataŭ ludski kryk.

— Zbrod abkradaje damy, — kaža sabie.

Bieh tudy. Usio ž taki byli tam ludzi, daduć jamu pomač. Spadziejučysia jaje, pačaŭ, biehučy, kryčać ratunku. Ale heta ŭžo była jahonaja apošniaja natuha: uvačču jamu pačyrvanieła šče horš, u hrudziach nie chapiła ziachannia, u kasciach — siły. Upaŭ.

Dačuli, adnak, jaho, a dakładniej — dahledzieli, i dvuch čałaviek padbiehli na pomač z vadoju. Vinić, jaki ŭpaŭ ad zniamohi, ale nie straciŭ prytomnasci, chapiŭ abieruč sudzinu z vadoju i prahavita vypiŭ da pałovy.

— Dziakuju… — kaža. — Pastaŭcie mianie na nohi, dalej sam pajdu!

Druhi čałaviek abliŭ jamu vadoju hołaŭ, razam udvuch padniali jaho z ziamli j paniesli ŭ svaju hramadu, dzie abstupili jaho inšyja, ahladajučy kruhom, ci nie skalečyŭsia nadta. Spahadnaja ichniaja rupnasć zacikaviła Vinicija.

— Ludzi, — spytaŭsia, — chto vy takija?

— Razburajem damy, kab pažar nie moh dajsci da Partovaje darohi, — adkazaŭ adzin z rabotnikaŭ.

— Uspamahli vy mianie ŭ biadzie. Dziakuju vam.

— Nam nie možna admaŭlać pomačy, — adazvałasia niekalki hałasoŭ.

Tady Vinić, jaki ad samaha rannia hladzieŭ na adzičeły nataŭp, na razboji i hrabiež, zirnuŭ uvažniej na prysutnych i kaža: — Chaj vam adpłacić… Chrystus.

— Słava Jamu! — adazvaŭsia ceły chor hałasoŭ.

— Linus?.. — pačaŭ Vinić.

I nie moh dakončyć pytannia dy dačakać adkazu, ad pieračulennia dy zniamohi abamleŭ. Aprytomnieŭ až na poli Kadetanskim, u sadzie, abstupleny niekalkimi žančynami i mužčynami, i pieršyja słovy, jakija ledź vymaviŭ, byli: — Dzie Lin?

Praz momant nie było adkazu, pasla niejki znajomy Viniciju hołas kaža: — Za Namentanskaju bramaju, vyjšaŭ da Ostryjanuma… dva dni tamu… Pax tabie, pierski vaładaru!

Vinić padniaŭsia, sieŭ i bačyć pierad saboju Chiłona. A hrek dalej: — Dom tvoj, spadaru, peŭna, zhareŭ, bo Karyny ŭ vahni, ale ty zaŭsiody bahaty budzieš, jak Midas. Och, što za niaščascie! Chryscijanie, synku Serapisa, daŭna praročyli heta miestu… A Lin razam z dačkoju Joviša — u Ostryjanumie… Vo hora, dyk hora!

Vinicija znoŭ pačała brać młosnasć.

— Bačyŭ ty ich? — pytaje.

— Bačyŭ, spadaru… Dziakuju Chrystu i ŭsim bahom, što ja moh tabie dobraju viestkaju adpłacicca za tvaju dabryniu. Ale ja tabie, Ozyrysie, šče adpłačusia, prysiahaju na heny zhareły Rym!

Na dvary ŭžo viečareła, a ŭ parku było vidno, by ŭdzień, bo pažar uzmohsia jašče. Zdavałasia, harać užo nie apryčonyja kvartały, ale ŭvieś horad ušyrki i ŭdaŭžki. Niebaschił byŭ čyrvony kruhom, i noč na sviecie rabiłasia čyrvonaja.

XLIV

Zaharava tak šyroka razniałosia pa niebaschile, jak tolki lho było siahnuć vokam. Z-za hor vykaciŭsia miesiac, vialiki, poŭny; jon chutka zahareŭsia blaskam raspalenaj miedzi dy, jak by dziviačysia, paziraŭ na spahudnuju pahubu svietaŭładnaje Romy. U zardzieŭšajsia prostrani nieba mirhali taksama ružovyja zorki, ale ziamla nasupierak zvyčajnasci była jasniejšaja, čym nieba. Rym, by vieličezny svietač, azaraŭ usiu Kampańiu. Pry kryvavym blasku vidać byli dalejšyja hory, harady, viłły, sviatyni, pomniki j akvadukty, biahučyja z usich navakolnych hor da miesta, a na akvaduktach — roj ludziej, chavajučychsia tam ad niebiaspieki abo pryhladajučychsia na pažar.

Tym časam strašennaja stychija abyjmała štoraz novyja kvartały. Nielha było sumniavacca, što niečyja lichadziejskija ruki padpalvali horad, bo štoraz novyja pažary vybuchali ŭ kutkoch, ad pažaryšča dalokich. Z pryhorkaŭ, na jakich razlohsia Rym, ahoń spłyvaŭ, by marskaja chvala, na daliny, ščylna zabudavanyja piaci- i šascipaviarchovymi damami, poŭnyja budaŭ, kramaŭ, draŭlanych pieravoznych amfiteatraŭ, zbudavanych prynahodna dla roznych vidoviščaŭ, i ŭrešcie składoŭ dreva, alivy, zbožža, arechaŭ, pinijevych šyšak, zierniem jakich žyviłasia ŭbohaje žycharstva, i vopratki, jakuju časami z łaski cezaraŭ razdavana halicie, što hniazdziłasia pa ciesnych zavułkach. Tam pažar, natraplajučy na palny matarjał, zmianiaŭsia ŭ čaradu vybuchaŭ i z niečuvanaju chutkasciu achaplaŭ cełyja vulicy. Ludzi, kačujučyja za horadam, adhadvali pa barvie połymia, što haryć. Šalony hon pavietra časami vynosiŭ z ahnistaha tapielišča tysiačy j miliony raspalenych łupin arechavych i mihdalnych, jakija nahła ŭzdymalisia ŭharu, jak niezličonyja statki jasnych matyloŭ, i łopalisia z treskam u pavietry abo, hnanyja vietram, spadali na novyja kvartały horadu, na vadaciahi, na pole, kruhom. Usiaki namier ratunku vydavaŭsia niedarečnym, a sumiatnia pabolšvałasia, bo kali z adnaho boku žycharstva ŭciakała ŭsimi darohami i bramami za horad, z druhoha — pažar vabiŭ tysiačy cikaŭnych pastuchoŭ, sialan, drobnamiaščan, jakich ciahnuła taksama j spadzieva nažyvy.

Vokryk «Rym hinie!» nie ŭcichaŭ, a kaniec horadu vydavaŭsia ŭ tahdyšniuju paru adnačasna i kancom uładstva dy razryvam usiakich putaŭ, jakija dahetul viazali čałaviectva ŭ vadnu cełasć. Narodnyja masy, u jakich pieravažvała likam niavolnictva, čužazbrod, nie dbali pra panavannie Rymu, hibiel jahonaja varažyła im volnasć, dyk pačali hrozna najožvacca. Šyryłasia nachabstva i hrabiež. Adno chiba vidovišča hibieli horadu, adciahvajučy ludskuju ŭvahu, paŭstrymoŭvała vybuch razni, jakaja pačniecca tady, jak z horadu zrobicca adno papiališča. Sotni tysiač niavolnikaŭ, zabyvajučysia, što Rym aprača sviatyń i kamianic maje šče kolkidziesiat lehijaŭ uva ŭsich častkach svietu, kazaŭ by, čakali vierchavoda j sihnału.

Zhadvali imia Spartaka, ale Spartaka nie było, dyk sami pačali zbiracca i zbrojicca, čym chto moh. Najprakudniejšyja viestki kružyli pa ŭsich bramach. Niekatoryja cvierdzili, byccam heta vułkan z nasłannia Joviša niščyć horad ahniom, što vyrynaje z-pad ziamli; inšyja bačyli ŭ hetym pomstu Viesty za viastałku Rubryju. Ludzi takoha pierakanannia nie chacieli ničoha ratavać, a zamiest taho abiahali sviatyni i malili ŭ bahoŭ litasci. Ale najpapularniejšaju była pohałaska, što cezar zahadaŭ spalić Rym, kab pazbycca smurodu z Subury dy kab vybudavać novy horad pad nazovam Neronija. Na zhadku pra heta zakatnaja złosć ahartała ludziej, i kab, pa dumcy Vinicija, znajšoŭsia pavadyr, jaki b umieŭ vykarystać heny vułkan nianavisci, kaniec Nerona pryspiešany byŭ by na cełyja hady.

Havaryli taksama, byccam Neron azviareŭ i jašče zahadaje pretoryjanam i hładyjataram vyrazać horad. Niekatoryja bažylisia, byccam zviarjo z usich vivaryjaŭ vypuscili pa zahadu Rudabarodaha. Bačyli na vulicach lvoŭ z asmalenaju hryvaju, rasšalełych słanoŭ i turaŭ, masakrujučych narod. Było ŭ hetym nat krychu praŭdy, bo ŭ niekalkich miajscoch słany, bačačy blizki pažar, razvalili vivaryj i, vyrabiŭšysia na svabodu, biehli, spudžanyja, u procilehły bok, łomiačy ŭsio pierad saboju, moŭ bura. Publičnaja viestka padavała zhinuŭšych u vahni na dziesiatki tysiač. Zhinuła niamała. Byli j takija, jakija, straciŭšy majomasć abo najdaražejšyja sercu asoby, kidalisia samachoć u vahoń.

Inšych dušyŭ dym. U asiaroddzi horadu, miž Kapitolem z adnaho, a Kvirynałam, Viminałam Eskvilinam z druhoha boku, taksama miž Pałatynam i ŭzhorjem Celius, dzie byli najhusciej zabudavanyja vulicy, pažar padyjmaŭsia ŭ tak mnohich miascoch adnačasna, što cełyja hramady ludziej, uciakajučy ŭ adzin bok, traplali niespadziavana na novuju scianu połymia z procilehłaha boku i hinuli strašnaju smierciu ŭ ahniavoj kałamiesicy.

Ludzi sopałachu ad sumiatni j zbiantežannia nie viedali, kudy ŭciakać. Darohi byli zahruvaščany, a ŭ mnohich punktach zusim zaharodžany. Tyja, što ŭciakali na rynki j placy, dzie pazniej pabudavana Amfiteatr Fłavijana, da sviatyni Ziamli, da portyku Liviji i vyšej, da sviatyni Junony j Lucyny, miž Klivus Vibryjus^[60] a staroju Eskvilinskaju bramaju, akružanyja adusiul ahniom, pahinuli ad žahi. U miascoch, kudy połymia nie dasiahnuła, znachodzili pazniej sotni trupaŭ, spražanych na vuhal, choć tut i tam niaščasnyja vyryvali kamiennyja plity j zakopvalisia ad spioki ŭ ziamlu. Nivodnaja, badaj, siamja z asiaroddzia horadu nie ŭcaleła, dziela taho ŭzdoŭž kamianic, la bramaŭ i pa ŭsich darohach čutno było rospačnaje vyccio žančyn, hałosiačych i pryčytajučych pa zahinułych u piekle pažaru.

I tak adny malili ŭ bahoŭ miłasernasci, druhija bluznili im za henuju strašennuju złybiadu. Bačyli starcaŭ, vyciahajučych ruki da Joviša Libieratara: «Ty ž — vybaviciel, vybaŭ tvoj ałtar i horad!»…Rospač adnak ža zviartałasia hałoŭnym čynam suprać starych rymskich bahoŭ, jakija ŭ paniacci narodu abaviazany byli heny horad scierahčy rupniej, čym inšyja. Akazalisia jany biezdapamožnymi, dyk dakarali im. Prymiež taho, kali na Via Asinaryja^[61] pakazałasia hrupka sviataroŭ jehipskich, pierapravadžvajučych statuju Izydy, vyratavanuju z sviatyni ŭ akolicy Porta Celimantana, narod kinuŭsia hurmam, pryprohsia ŭ voz, pryciahnuŭ jaho až da bramy Apijskaj i pastaviŭ jaje ŭ sviatyni Marsa, adapchnuŭšy sviataroŭ jahonych, jakija nie davali tut stavić. U inšych miajscoch malilisia da Serapisa, Baała, Jehovy, vyznavalniki jakoha, vyrajiŭšysia z zavułkaŭ Subury j Zatybra, napaŭniali vieraskam i homanam pole. U ichnim kryku vyčuvalisia tony jak by tryumfu, tamu, kali padyjmaŭsia chor hałasoŭ, słaviačych «Vaładara svietu», dyk vyklikaŭ aburennie inšych, jakija namahalisia scišyć niesvoječasnuju henuju radasć. Dzie-nidzie čutny byli piajanyja mužčynami, starcami, žančynami j dziaćmi dziŭnyja piesni, pavažnyja, zmiest jakich ciažka było zrazumieć, paŭtaralisia ŭ ich słovy: «Idzie suddzia hnievu j kary». Tak niespakojnaja j biassonnaja chvala ludskaja akružała, by razhukanaje mora, zality ahniom horad.

Ale ničoha nie dapamahała — ni rospač, ni bluznierstvy, ni piesni. Biada była niepieramožnaja, niaŭmolnaja, jak praznačennie, jak nasłannio. Kala amfiteatru Pampieja zaharelisia składy kanapiel i viarovak, pryhatavanych dla cyrkaŭ, arenaŭ i roznaha rodu mašyn, užyvanych padčas ihryščaŭ, a taksama bočki smały, jakimi vaščyli viaroŭki. Praz niekalki hadzin uvieś toj kvartał horadu, za jakim było Marsavaje pole, tak łunaŭ jasna-žoŭtym połymiem, što napaŭabałvanieŭšym z žachu hladzielnikam vydavałasia: niajnačaj, u ahulnaj henaj pahubie pabłytaŭsia paradak dnia j nočy, i bačać voś u načnuju paru soniečny blask. Ale niezabaŭna ahulnaja čyrvań pakanała ŭsio. Z mora ahniu stralali ŭharu kazaŭ by vielizarnyja fantany połymia, rasčapurvajučysia vahnistaju miatłoju; viecier razryvaŭ ich, zamianiaŭ u załatyja nici, iskranyja vałasy dy nios udalečyniu nad Kampańiaj až da Albanskich hor.

Noč rabiłasia štoraz vidniejšaj, pavietra jak by pierasiaknuta było nie tolki blaskam, ale j žahoju. Tybr płyŭ žyvym ahniom. Niaščasny horad zmianiŭsia ŭ piekła. Pažar abyjmaŭ štoraz bolšyja prastory, braŭ šturmam uzhorki, razlivaŭsia pa roŭniach, zalivaŭ daliny, šaleŭ, hučeŭ, hrymieŭ.

XLV

Tkač Makryn, da jakoha pryniecjena Vinicija, abmyŭ jaho, pryadzieŭ, nakarmiŭ, pasla čaho małady trybun, krychu asileŭšy, zajaviŭ, što jašče hetaje ž nočy raspačnie dalejšyja pošuki Lina. Makryn, jaki byŭ chryscijaninam, pacvierdziŭ słovy Chiłona, što Lin z staršym prezbiteram Klemiensam pajšli da Ostryjanuma, dzie Piotr mieŭsia chryscić cełyja hramady adeptaŭ novaje viery. Dla blizkich było viedama, što nahlad nad domam Lin daručyŭ pierad dvuma dniami niejkamu Hału. Dla Vinicija było heta dokazam, što ani Lihija, ani Ursus nie zastalisia doma, a pajšli taksama da Ostryjanuma. Dumka hetaja dała jamu polhu. Lin byŭ čałaviek stary, ciažka było jamu štodzień chadzić z Zatybra až za dalokuju Namentanskuju bramu i viartacca adtul, dyk, mabyć, u kaho-niebudź zatrymaŭsia za murami, a razam z im chiba j Lihija dy Ursus. Takim čynam jany ŭchililisia ad pažaru, jaki naahuł nie pierakinuŭsia na druhi bok Eskvilinu. U hetym usim Vinić bačyŭ apieku Chrysta; čuŭ jaje i nad saboju, dyk z sercam, bolš čym kali pierapoŭnienym luboŭju, prysiahaŭ Jamu ŭ dušy vypłacicca ŭsim žycciom za henyja vidavočnyja znaki łaski.

Tym bolš spiašaŭsia da Ostryjanuma. Znojdzie Lihiju, znojdzie Lina, Piatra i zabiare ich kudy-niebudź dalej, u svaje asiedłasci, choć by i ŭ Sicyliju. Rym haryć, za niekalki dzion budzie zniščany, dyk našto tut zastavacca na złybiadu, na bujanstva razbojnikaŭ? Tam zasłoniać ich šerahi karnych niavolnikaŭ, utulić cišynia vioski, i buduć spakojna žyć pad kryłami Chrysta i bahasłaŭlenniem Piatra. Kab anno ich znajsci.

A heta nie było lohka. Vinić pamiataŭ niadaŭnija svaje pierypietyi miž vijAApija j Zatybram, jak musiŭ kružyniać, kab dajechać da Partovaje darohi, dyk vyrašyŭ ciapier abyjsci horad z procilehłaha boku. Idučy Tryumfalnaju darohaju, lho było dabracca ŭzdoŭž raki až da mostu Emilija, adtul, minajučy Pincyjus, uzdoŭž Marsavaha pola, praz aharody Pampieja, Likuła i Salustyja na vijA-Namentana. Była hena najkaraciejšaja daroha, ale i Makryn, i Chiłon nie rajili joju puskacca. Ahoń, praŭda, nie achapiŭ dahetul taje častki horadu, ale ŭsie rynki j vulicy mahli być zahruvaščany ludźmi dy rečami.

Chiłon rajiŭ padacca praz Ager Vaticanus^[62] až da Porta-Fłamina, tam pierajsci raku i, ciarespał vonkavych haradskich muroŭ, za aharodami Acylija da PortaSalaryja. Vinić, nadumaŭšysia, zhadziŭsia z henaj radaj.

Makryn musiŭ zastacca na starožy domu, ale vystaraŭsia dva muły, jakija mahli być prydatnymi i dla dalejšaha padarožža Lihiji. Chacieŭ taksama dadać i niavolnika, ale Vinić nie ŭziaŭ, spadziejučysia znoŭ napatkać addzieł pretoryjanaŭ, jak napiaredadni.

I cieraz chvilinu ŭdvuch z Chiłonam rušyli praz Janikulskuju viosku da Tryumfalnaj darohi. Na prahalinach byli i tut tabaryščy paharelcaŭ, ale praciskalisia praz ich z mienšymi ciažkasciami, bolšaja bo častka žycharoŭ uciakała da mora Partovaju darohaju. Za Septymijanskaj bramaj jechali miž rakoju i strojnymi aharodami Damicyi, mahutnyja cyprysy jakich čyrvanielisia ad pažaru, by ad viačerniaje zary. Daroha rabiłasia svabadniejšaj, časami tolki prychodziłasia prapichvacca praz nataŭpy napłyvajučaha sialanstva. Vinić jak maha pahaniaŭ muła, a Chiłon, jedučy tut ža za im, praz cełuju darohu baruzdziŭ sabie pad nos: — Nu, pažar užo zastaŭsia zzadu i ciapier hreje ŭ plečy. Nikoli na henaj darozie nie było šče tak vidno ŭnačy. O, Zeŭsie! Kali nie spusciš zalevy na hety pažar, dyk, značycca, nie lubiš Rymu. Moc ludskaja ahniu hetaha nie adužaje. Taki horad! Słužyła jamu Hrecyja dyj ceły sviet! A ciapier voś pieršy-lepšy hrek mahčymie pražyć svoj bob u jahonych papiališčach! I chto b hetaha spadziavaŭsia!.. Nie budzie ŭžo Rymu, ni rymskich panoŭ… A chto chaciecimie vałyndacca na pažaryščy, rabicimie heta smieła, pasvistvajučy. O, bohi!

Svistać nad takim svietaŭładnym horadam! Chto z hrekaŭ abo nat i barbaraŭ moh taho spadziavacca?.. A adnak možna svistać, bo kuča popiełu — ci zastaniecca pa vohniščy pastuchoŭ, ci pa zharełym horadzie — josć tolki kučaju popiełu, jakuju raniej ci pazniej razvieje viecier.

Tak razvažajučy, siud-tut advaročvaŭsia da pažaru i ŭziraŭsia na chvali ahniu z minaju adnačasna złoju i radasnaju. Pasla tałkavaŭ sabie dalej: — Hinie! Hinie! I nie budzie jaho ŭžo bolej na ziamli. Kudy ciapier sviet vysyłacimie svajo zbožža, svaju alivu, svaje hrošy? Chto jamu vyciskacimie zołata i slozy? Marmur nie haryć, ale krušeje ŭ vahni. Kapitol pojdzie ŭdryzh, Pałatyn — udryzh!

O, Zeŭsie! Rym byŭ jak pastyr, a inšyja narody — jak aviečki. Kali pastyr byŭ hałodny, zarezvaŭ adnu z aviečak, zjadaŭ miasa, a tabie, ojča bahoŭ, achviaroŭvaŭ skuru.

Chmaraŭładny! Chto ciapier budzie rezać aviečak, i ŭ čyje ruki ŭłožyš pastyrskuju puhu? Bo Rym haryć, ojča, tak hruntoŭna, jak by ty sam jaho zapaliŭ piarunom.

— Chutčej! — pryspiešvaŭ Vinić. — Što tam baruzdziš?

— Płaču nad Rymam, spadaru, — adkazvaje Chiłon. — Taki horad Joviša!

Praz niejki čas jechali moŭčki, usłuchoŭvajučysia ŭ huk pažohi dy ŭ šum ptušynych kryłaŭ. Hałuby, jakich płojmy hniazdzilisia pry viłłach i miastečkach Kampańi, dyj usiakaha rodu palavoje ptastva z-nad mora i z hor navakolnych navoslep lacieła statkami na blask u vahoń.

Vinić pieršy adazvaŭsia: — Dzie ty byŭ tady, jak pačaŭsia pažar?

— Išoŭ da majho siabra Eŭrycyja, spadaru, jaki trymaŭ kramu pry Vialikim Cyrku, i razvažaŭ jakraz pra navuku Chrysta, ažno čuju raptam kryk: «Ahoń!» Ludzi zbiehlisia da cyrku — adny ratavać, druhija cikavać, ale jak połymia achapiła ceły cyrk dy pačało adnačasna pakazvacca i ŭ inšych punktach, tre było dumać i pra ŭłasny ratunak.

— Ci bačyŭ ty ludziej, kidajučych u damy ahoń?

— Čaho ja nie bačyŭ, unuku Eneja! Bačyŭ ludziej, pračyščajučych sabie darohu šablami; bačyŭ bitvy i rastoptanyja ludskija bebachi^[63] na bruku. Ach, spadaru, kab ty heta bačyŭ, skazaŭ by: barbary zdabyli horad i padniali razniu.

Ludzi navokał kryčali, što pryjšoŭ kaniec svietu. Niekatoryja zusim pavarjacieli, nie chacieli ŭciakać, čakali biazmysna, kab hłynuła ich połymia. Inšyja stračvali prytomnasć, inšyja z rospačy vyli, ale bačyŭ ja i takich ludziej, katoryja nie ŭmiejuć acanić dabradziejstvaŭ vašaha łahodnaha panavannia dy tych praviednych pravoŭ, na padstavie jakich adbirajecie ŭsim toje, što majuć, i prysvojvajecie sabie. Ludzi nie ŭmiejuć zdacca na volu bahoŭ!

Vinić zanadta byŭ praniaty sobskimi dumkami, kab moh zakiemić hrajučuju ŭ słovach Chiłona ironiju. Žachlivyja dryhoty prajmali jaho na ŭspamin, što Lihija mahła zabłukacca ŭ tuju vuličnuju strašennuju taŭkatniu, dzie vydaŭlivali z ludziej nutro. Dyk choć dziesiatki mo ŭžo razoŭ vypytvaŭ Chiłona pra ŭsio, što moh toj viedać, zviarnuŭsia da jaho jašče raz: — A ich ty bačyŭ u Ostryjanumie sobskimi vačyma?

— Bačyŭ, synku Vieniery, bačyŭ małoduchnu, bačyŭ dobraha liha, sviatoha Lina i Apostała Piatra.

— Pierad pažaram?

— Pierad pažaram, Mitr moj!

U dušy Vinicija zradziŭsia sumniŭ, ci Chiłon nie machluje, dyk, sutrymaŭšy muła, pranizaŭ staroha hreka hroznymi vačyma j pytaje: — Što ž ty tam rabiŭ?

Chiłon zmitrežyŭsia. Jano praŭda, jak mnohim ludziam, tak i jamu vydavałasia, što razam z zahubaj Rymu prychodzić kaniec i rymskamu panavanniu, ale tym časam byŭ samadruh z Vinicijem, dyj nahadaŭ sabie, što toj ža Vinić zabaraniŭ jamu strašennaju pahrozaju špiahunstva chryscijan, a złašča Lina i Lihiji.

— Spadaru, — kaža, — čamu mnie nie vieryš? Ja spahadaju im. Tak! Ja ž bo sam paŭchryscijanin. Pyron navučyŭ mianie bolš canić cnotu, čym filazofiju, dyk štoraz bolš ciahnie da ludziej cnatlivych. A pry tym, ja ž hałyš, i kali ty, Jovišu, balavaŭ u Ancyjumie, ja časta prymiraŭ z hoładu nad knihami; voś ža, sadziŭsia pry scianie ŭ Ostryjanumie, bo chryscijanie, choć sami ŭbohija, bolš uspamahajuć biednych, čym usie rymlanie razam.

Admanka henaja vydavałasia Viniciju dastatkovym prabačenniem, dyk abnižyŭ ton: — I nie viedaješ, dzie na heny čas zakvataravaŭsia Lin?

— Ty ž mianie za cikaŭnasć raz užo karaŭ, spadaru, — vykručvaŭsia Chiłon.

Vinić zmoŭk i jechaŭ dalej.

— Spadaru, — adazvaŭsia, pačakaŭšy, Chiłon, — nie znajšoŭ by ty krasuni, kab nie ja, a kali znoŭ jaje znojdziem, nie zabudzieš pra biednaha mudraca?

— Miecimieš dom z vinnicaju pad Amerjołaj, — adkazaŭ Vinić.

— Dziakuju tabie, Hierkulesie! Z vinnicaju?.. Dziakuju tabie! Z vinnicaju!

Minali ciapier Vatykanskaje ŭzhorje, jakoje sviaciła čyrvanniu ad pažaru, za Naŭmachijaj zbočyli naprava, kab, pierajšoŭšy Vatykanskaje pole, padyjsci da raki i, pierapraviŭšysia, dajsci da Porta Fłaminija. Naraz Chiłon strymaŭ muła j kaža: — Spadaru, pryjšła mnie ŭ hołaŭ pamysnaja dumka!

— Kažy, — pryspiešvaje Vinić.

— Miž Janikulskim uzhorjem i Vatykanam, za harodami Ahrypiny josć padziamiełle, skul vybirali kamiennie j piasok na budovu cyrku Nerona.

Pasłuchaj mianie! U apošnich časach žydy, jakich, viedaješ ža, na Zatybry josć hibiel, pačali pa-ludajedsku pierasledvać chryscijan. Pamiataješ, užo za boskaha Kłaŭdyja taki tam byŭ zakałot, što cezar musiŭ ich vyhnać z Rymu.

Siannia, jak viarnulisia, jak pad patranatam aŭhusty pačuvajucca biaspiečna, tym horš kryŭdziać chryscijan. Ja pra heta viedaju! Ja bačyŭ. Nijaki edykt suprać chryscijan nie byŭ vydany, ale žydy černiać ich pierad prefiektam, byccam jany režuć dziaciej, honar addajuć asłu, ahałošvajuć navuku, niepryznanuju praz sienat, a sami bjuć ich, napadajuć na damy malitvy tak zajadła, što chryscijanie pierad imi chavajucca.

— Dyk što chočaš skazać? — pytaje Vinić.

— Toje, spadaru, što sinahohi isnujuć na Zatybry adkryta, a chryscijanie, uciakajučy ad pierasledu, prymušany malicca ŭpotaj, zbirajučysia ŭ apusciełych pavieciach za horadam abo ŭ arenaryjach. Tyja, što žyvuć na Zatybry, vybrali sabie jakraz henaje, što paŭstała z pryčyny budovy cyrku i roznych damoŭ uzdoŭž Tybru. Ciapier, kali hinie horad, biessumniŭna, vyznavalniki Chrysta molacca. Znojdziem ich niezličonaje mnostva ŭ padziamiełlach, tamu raju tabie, spadaru, zahlanuć tudy pa darozie.

— A ty ž kazaŭ, što Lin pajšoŭ da Ostryjanuma! — azvaŭsia ŭzburany Vinić.

— A ty ž mnie abiacaŭ dom z vinnicaju pad Amerjołaj, — adkazvaje Chiłon, — dyk chaču šukać małoduchny ŭsiudy, dzie maju nadzieju znajsci. Jak pačaŭsia pažar, mahli viarnucca na Zatybra. Mahli abyjsci horad tak, jak my ciapier. Lin maje dom, moža, chacieŭ być bližej domu, kab cikavać, ci pažar nie achopić i taho kvartału. Kali viarnulisia, prysiahaju tabie, što zastaniem ich na malitvie, a ŭ najhoršym vypadku prynamsi zdabudziem viestki pra ich.

— Praŭdu kažaš, nu dyk viadzi, — vyrašyŭ trybun.

Chiłon, doŭha nie dumajučy, zviarnuŭ naleva da ŭzhorja. Na chvilinu hornaje ŭzbočča zasłaniła im pažar tak, što, choć blizkija budovy byli ŭ sviatle, jany sami byli ŭ ciani. Minuŭšy cyrk, padalisia šče laviej i ŭvajšli ŭ niejki suchadoł, ciomny ŭsiaredzinie. Ale ŭ ciemry toj Vinić zaciemiŭ roj mihatlivych svietličkaŭ.

— Voś jany! — kaža Chiłon. — Budzie ich siannia bolš, čym kali, bo inšyja damy malitvy zhareli abo zaciahnieny dymam, jak i ŭsio Zatybra.

— Tak! Čuju — piajuć, — pacviardžaje Vinić.

Z ciomnaha atvoryšča ŭhary dachodzili piajučyja ludskija hałasy, sviatliki hinuli ŭ im adzin za druhim. Z bakavych sumiežnych suchadołaŭ vysoŭvalisia štoraz novyja asoby, tak što chutka Vinić z Chiłonam byli abstupleny cełaju hramadoju ludziej. Chiłon ssunuŭsia z muła i, kiŭnuŭšy na blizka jdučaha padletka, kaža jamu: — Ja Chrystovy sviatar i biskup. Patrymaj nam mułaŭ, dam tabie bahasłavienstva i adpuščennie hrachoŭ.

I, nie čakajučy adkazu, usunuŭ jamu ŭ ruku pavady i dałučyŭsia z Vinicijem da idučaje hramady.

Cieraz chvilinu ŭvajšli ŭ padziamiełle i sunulisia pryciemkam praz kalidor, pakul nie dajšli da abšyrnaje piačory, z jakoje niajnačaj vybirali kamień, bo scieny jejnyja mieli slady adłomaŭ. Tam było vidniej, čym na kalidory, bo aprača sviatlikoŭ i latarniaŭ hareli svietačy. Pry ichnim sviatle Vinić bačyć cełuju hramadu ludziej na kaleniach, z rukami ŭzniesienymi ŭharu. Lihiji, Apostała Piatra i Lina nie moh nidzie dahledzieć, zamiest ich akružali jaho pavažnyja tvary, raschvalavanyja. U niekatorych vyčytvałasia čakannie, tryvoha, nadzieja. Blask adbivaŭsia ŭ białkoch padniesienych vačej, pot spłyvaŭ pa biełych, jak mieł, łbach; niekatoryja piajali piesni, inšyja haračkava paŭtarali imia Jezus, niekatoryja bilisia ŭ hrudzi. Z nastroju ŭsich vidać było, što napružana čahoś čakajuć.

Naraz piesni zamoŭkli, i nad hramadoju ŭ vyjemcy, što zastałasia pa vyniatym vialikim kamiani, pakazaŭsia znajomy Viniciju Krysp z abliččam, kazaŭ by, paŭprytomnym, bladym, fanatyčnym i surovym. Vočy zviarnulisia da jaho, jak by spadziejučysia słoŭ polhi j nadzieji, a jon, pieražahnaŭšy hramadu, pačaŭ havaryć hołasam niervovym, ledź nie krykam: — Kajciesia za hrachi vašyja, bo pryjšła ŭžo para. Voś na horad lichadziejstva j raspusty, na novy Babilon spusciŭ Hospad ahoń pahubny. Vyzvaniła hadzina sudu, hnievu i kary… Hospad zapaviasciŭ pryjscie, i chutka ŭhledziecie Jaho! Ale nie pryjdzie ŭžo jak Baranak, jaki achviaravaŭ kroŭ za hrachi vašyja, tolki jak strašny suddzia, katory svajoju spraviadlivasciu zahubić u adchłani hrešnych i niaviernych… Hora svietu, hora hrešnym, bo nie budzie ŭžo dla ich miłasernasci… Baču ciabie, Chryscie! Zory daždžom syplucca na ziamlu! Sonca zaćmiavajecca, ziamla rasstupajecca, miortvyja ŭstajuć, a Ty jdzieš pad huki trub i hromu z vojskam niabiesnym. Čuju i baču ciabie, o Chryscie!

Zmoŭk. Padniaŭ vočy, byccam uziraŭsia na niešta hroznaje, dalokaje. Naraz adazvaŭsia ŭ padziamiełli hłuchi hrochat — adzin, druhi i dziesiaty. Hena razvalvalisia aharełyja damy, cełyja vulicy. Bolšasć słuchačoŭ była pierakananaja, što henyja vodhuki — heta sihnały taje strašnaje nadychodziačaje sudnaje hadziny, bo viera ŭ paŭtornaje pryjscio Chrysta i ŭ kaniec svietu była i tak raspaŭsiudžana miž imi, ciapier voś pažar horadu jaje ŭzmahutniŭ. Božaja tryvoha aharnuła prysutnych. Padymalisia hałasy: «Sudny dzień!.. Voś idzie!..» Niekatoryja zakryvali dałaniami tvar, bajučysia, byccam ziamla vomih zatrasiecca i z ščaluhi jejnaj vyjduć piakielnyja biestyi dy kinucca na hrešnych. Inšyja zaklikali: «Chryscie, zmiłujsia! Adkupicielu, budź miłascivy!..» Inšyja vyznavali hołasna hrachi, inšyja ŭrešcie kidalisia sabie ŭ abdymki, kab u žachlivaj chvilinie mieć pry sabie niejkaje blizkaje serca.

Ale byli j takija, jakich abliččy ŭ niabiesnym zachaplenni, poŭnyja nadziemnaje radasci, nie byli tryvožnymi. U niekalkich miajscoch razlahałasia hłosa: ludzi ŭ relihijnym ekstazie kryčali ŭ niezrazumiełych movach. Niechta z ciomnaha kutka adzyvaŭsia: «Zbudzisia, chto spić!» Nad usim panavaŭ hołas Kryspa: «Zvažajcie, budźcie hatovymi!»

Časami, adnak, zapadała maŭčannie, maŭlaŭ usie zatrymoŭvali dychannie ŭ hrudziach, čakajučy na toje, što maje stacca. Tady čutny byli dalokija hrymoty, zavalvalisia ŭ hruzy kvartały, pasla adzyvalisia jenki, malitvy, hłosy i błahanni: «Adkupicielu, zlitujsia nad nami!» Heta znoŭ Krysp pačynaŭ ahałošvać svaje zakliki: «Adrakajciesia ziamnych skarbaŭ, bo zaraz ziamla rasstupicca pad vami! Pakińcie ziamnyja ŭciechi, bo Hospad vyhubić tych, što bolej buduć miłavać žony i dzieci, čym Jaho! Hora tamu, chto ŭmiłavaŭ stvarennie bolš, čym Stvaryciela! Hora bahatym! Hora zbytkoŭnikam! Raspusnikam! Hora mužu, sužency j dziciaci!..»

Raptam macniejšy, čym pierš, huk skałatnuŭ suchadołam. Usie papadali na ziamlu, vyciahajučy nakryž ruki, kab takim čynam baranicca ad niačystych sił. Nastała cišynia, čutny byli tolki pryspiešnyja ziachanni, žachlivy šept: «Jezus, Jezus!» — dy dzie-nidzie płač dzietak. Naraz nad nieparušnym ciomnym ludskim pamostam padymajecca hołas: — Pax vobis!

Byŭ heta hołas Apostała Piatra, jaki pierad chvilinaj uvajšoŭ pad ziamlu. Henyja słovy ŭ adnym momancie adahnali strach ad usich, jak prysutnasć pastucha adhaniaje strach ad statka. Ludzi ŭstavali z ziamli, harnulisia da jahonych noh, moŭ šukajučy pad jahonymi kryłami apieki, a jon praciahnuŭ nad imi ruki i adazvaŭsia: — Čamu ŭstryvožany sercy vašy? Chto z vas adhadaje, što jaho moža spatkać, pakul pryjdzie hadzina? Pakaraŭ Boh ahniom Babilon, ale nad vami, jakich abmyŭ chrost, hrachi katorych adkupiła kroŭ Baranka, miłasernasć jahonaja! I pamrecie vy z imiem Jahonym na vusnach vašych! Spakoj vam!

Pasla hroznych i niemiłasernych słoŭ Kryspa Piatrovyja słovy byli dla prysutnych balzamam. Zamiest Božaje tryvohi zavałodała dušami Božaja miłasć. Ludzi tyja znajšli takoha Chrysta, jakoha palubili z apostalskich raskazaŭ, a znača: nie biazlitasnaha Suddziu, ale sałodkaha j ciarplivaha Baranka, miłasernasć jakoha ŭ sto razoŭ pieravyšała złosć ludskuju. Nastroj polhi aharnuŭ cełuju hramadu, i supakajennie łučna z udziačnasciu dla Apostała pierapoŭniła ichnija sercy.

Padnialisia hałasy z roznych bakoŭ: «My tvaje aviečki, pasi nas!» A bližejšyja prasili: «Nie pakidaj nas u dniu pahuby!» — i klenčyli la jahonych noh; bačačy heta, Vinić padyjšoŭ, schapiŭ za bierah jahonaj adziežyny i, spusciŭšy hołaŭ, adazvaŭsia: — Dominie, paratuj mianie! Šukaŭ ja jaje ŭ dymie pažarnym i ludskim nataŭpie dy nidzie nie moh znajsci, ale vieru, što ty možaš mnie jaje viarnuć.

Piotr pałažyŭ jamu na hałavie ruku.

— Uzmacniaj nadzieju, — kaža, — i chadziem za mnoju.

XLVI

Horad usciaž hareŭ. Vialiki Cyrk razvaliŭsia ŭ hruzy, u kvartałach, jakija pierš pačali hareć, zapadalisia cełyja zavułki. Što ruchnie dom, vulica — połymia žuchnie słupam až pad nieba. Viecier zakruciŭ ad boku mora z strašnaj siłaj, niesučy na Celius, na Eskvilinum dy na Viminał chvali ahniu, hałaviešak i vuhałla. Pačaŭsia ŭžo j ratunak. Pa zahadu Tyhelina, jaki na treci dzień prybyŭ z Ancyjuma, pačali na Eskvilinie buryć damy, kab nie dapuscić dalej ahniu. Daremny heta byŭ, adnak, ratunak nibyta dla acalennia astankaŭ horadu, bo pra adratavannie taho, što pačało hareć, nie było čaho i dumać. Treba było pry tym zabiaspiečycca i ad dalejšych nastupstvaŭ pažaru. Razam z Rymam hinuła vialikaje bahaccie, hinuła ŭsia majomasć jahonych žycharoŭ, tak što navakoł horadu kačavali ciapier tysiačy hałajstry. Užo na druhi dzień hoład pačaŭ dakučać masam, bo niezličonyja zapasy jeminy, zamahazinavanaje ŭ horadzie, hareli razam z im, a ŭ vahulnaj kałamiesicy i dezarhanizacyi ŭradaŭ nichto da hetych por nie padumaŭ pra dastavu novych. Až tolki pa pryjezdzie Tyhelina pajšli ŭ Ostyju admysłovyja zahady, ale prymiež taho narod stanaviŭsia štoraz brudniejšym.

Dom pry Akva Apija, dzie da času zakvataravaŭsia Tyhelin, akružali nataŭpy žančyn, što kryčali ad rannia da pozniaje načy: «Chleba i dachu!» Daremna pretoryjanie, vyklikanyja z vialikaha abozu miž via-Salaryja i Namentana, natužvalisia ŭtrymać siaki-taki ład. Siam-tam sutykalisia jany z aružnym supracivam, a biezabaronnyja hramady kryčali, pakazvajučy na ahoń: «Režcie nas la hetaha ahniu!» Złarečyli cezaru, aŭhustyjanam, pretoryjanam, i ŭzburennie rasło z kožnaju hadzinaj tak, što Tyhelin, pazirajučy na tysiačy vohnišč vakoł horadu, kazaŭ sabie, što heta łahiery vorahaŭ. Pa jahonym zahadzie aprača muki dastavili vialikuju kolkasć piečanaha chleba nie tolki z Ostyi, a i z usich haradoŭ i navakolnych viosak; ale jak tolki nadyjšli pieršyja transparty nočču da Emporyjuma, narod adbiŭ hałoŭnuju bramu z boku Avientynu dy jmhnienna raschapiŭ zapasy siarod sutałaki. Pry blasku ahniu bilisia za bochany chleba i šmat utaptali ŭ ziamlu. Muka z parazryvanych miaškoŭ pakryła, jak miełam, uvieś prastor ad svierniaŭ až da łuku Druzusa i Hiermanika, i chaatyčny rozruch tryvaŭ až datul, pakul vojska nie absadziła ŭsich budynkaŭ dy nie pačało adhaniać nataŭpu strełami.

Nikoli ad časaŭ napadu hałaŭ pad kamandaju Brenna nie spatykała Rymu padobnaja złybiada. Rabili paraŭnannie henych dvuch pažaraŭ. Ale tady zastaŭsia prynamsi Kapitol. Ciapier i Kapitol byŭ akružany strašennym viankom ahniu. Marmur nie hareŭ, praŭda, ahniom, ale nočču, kali viecier na chvilinu raschilaŭ połymia, vidać byli šerahi kalumnady vyšniaje sviatyni Joviša, nahretyja da čyrvani i svieciačyja, by raspalenyja vuhli. Urešcie, za časaŭ Brenna Rym mieŭ žycharstva zdyscyplinavanaje, pryviazanaje da rodnaha horadu j sviatyń, a ciapier voś naŭkoła pałajučaje stalicy kačavali roznamoŭnyja masy, pa bolšaj častcy niavolniki j vyzvolniki, razhukanyja niesłuchi, hatovyja pad naciskam hoładu kinucca na ŭładu.

Ale sam hrom pažaru, napaŭniajučy sercy žacham, da peŭnaje stupieni abiassilvaŭ masy. Za niaščasciem ahniu mahło pryjsci niaščascie hoładu j chvarobaŭ, jak na bolšuju biadu, bo nastała strašennaja lipniovaja haračynia. Raspalenym ad ahniu j sonca pavietram nielha było ziachać.

Noč nie tolki nie prynosiła polhi, ale stanaviłasia piekłam. Dzień adkryvaŭ žachlivaje j złaviesnaje vidovišča. Usiaredzinie — vielizarny horad na ŭzhorkach, vyhladajučy jak razhukany vułkan, a navokał, až da Albanskich horaŭ, adno nieprahladnaje kačovišča budaŭ, pałatak, šałašoŭ, vazoŭ, tačak, nošaŭ, kramaŭ, vohnišč,prysłonienaje dymam, pyłam, asviečanaje rudymi kasulami sonca, poŭnaje homanu, kryku, praklonaŭ, nianavisci j strachu, nialudski vyhlad mužčyn, žančyn i dziaciej. Pamiž kvirytaŭ — hreki, kudłatyja jasnavokija narody z poŭnačy, afry j azijaty; pamiž hramadzianami — niavolniki, vyzvolniki, hładyjatary, kupcy, ramiesniki, sialanie j vajaki; isnaje mora ludskoje, ablivajučaje atoku ahniu.

Roznyja viestki bujali toje mora, by viecier — sapraŭdnyja chvali. Byli pamysnyja j niepamysnyja. Raskazvali pra niezličonyja zapasy zbožža j adziežy, što chutka nadojduć u Emporyjum i buduć razdavacca darma. Havaryli taksama, byccam pa zahadu cezara z azijackich i afrykanskich pravincyjaŭ buduć zvozicca bahacci i razdavacca pamiž žycharami Rymu tak, kab kožny moh sabie pastavić sobski dom. Adnačasna chadzili j takija naviny, što vada ŭ vadaciahach zatručana, što byccam Neron choča zniščyć horad, a miaščan vyhubić da adnaho, kab pieraniescisia ŭ Hrecyju ci Jehipiet i adtul vaładaryć svietam.

Kožnaja pahałoska razychodziłasia lotam małanki i znachodziła siarod nataŭpu vieru, vyklikajučy abo nadzieju, abo zajadły hnieŭ, abo strach. Urešcie niejkaja haračka spanavała tysiačy kačeŭnikaŭ. Viera chryscijan, što ahniavy kaniec svietu blizki, šyryłasia i miž pahanami z kožnym dniom štoraz bolš. Ludzi trutnieli, šaleli. U vabłakoch bačyli bahoŭ, asviečanych zaharavam, pryhladajučychsia zahubie ziamli, i vyciahali da ich ruki pa litasć abo praklinali ich. Tym časam vojska pry dapamozie peŭnaha liku žycharoŭ razburała ŭsciaž kamianicy na Eskvilinie, na Celiusie, a taksama i na Zatybry, jakoje dziakujučy hetamu ŭ bolšaj častcy acaleła. Ale ŭ samym horadzie hareli niezličonyja skarby, nahramadžanyja viekavymi pieramohami, biascennyja tvory mastactva, strojnyja sviatyni dy najdaražejšyja pamiatki rymskaje minuŭščyny i słavy. Pradbačvałasia, što z usiaho miesta acaleje niekalki tolki krajnich kvartałaŭ, a sotni tysiač ludziej zastanucca biez prytulišča. Inšyja raspaŭsiudžvali taksama viestki, što vajaki razburajuć damy nie dziela spynu ahniu, a dziela taho, kab ničahutka z horadu nie zastałosia. Tyhelin prasiŭ-maliŭ u kožnym piśmie, kab cezar pryjechaŭ i svajoju prysutnasciu ŭcichamiryŭ rospač naroda. Ale Neron rušyŭsia tolki tady, kali połymia aharnuła «Domus Transitoria»^[64], i spiašaŭsia, kab nie stracić nahody, kali pažeža dajšła da najvyšejšaje mahutnasci.

XLVII

Ahoń tym časam dasiahnuŭ da via-Namentana, a ad jaje razam z pieramienaju vietru adviarnuŭsia da via-Łata^[65] j da Tybru, akružyŭ Kapitol, razliŭsia na Forum Boaryjum i, pustošačy ŭsio, što ŭ pieršym impecie abminuŭ, znoŭ nabližyŭsia da Pałatynu. Tyhelin, sabraŭšy ŭsie siły pretoryjanaŭ, słaŭ pasłanca za pasłancom nasustrač cezaru z danosami, što sviatazarnasć vidovišča štoraz palapšajecca, bo pažar uzmahajecca. Neron chacieŭ pryspieć nočču, kab tym lepš nasycicca vidoviščam pahuby horadu. Dla henaje mety zatrymaŭsia ŭ vakolicach Akva Albana i pry pomačy trahika Aliturusa ŭkładaŭ pozu, mimiku, pozirk, vučyŭsia roznych manieraŭ, zaŭziata spračajučysia, ci pry słovach «O, sviaty hradzie, što tryvalejšym mieŭ byci, čym Ida» padymie ŭharu abiedzvie ruki, ci, trymajučy ŭ adnej forminhu, apuscić jaje, a padymie tolki druhuju. I henaje pytannie vydavałasia jamu ŭ toj chvilinie važniejšym ad usich inšych. Vyjechaŭšy ŭrešcie na zmiarkanni, rajiŭsia jašče z Piatronijem, ci nie było b dobra ŭ vieršy, apisvajučym niaščascie, pamiascić paru strojnych bluznierstvaŭ suprać bahoŭ, ci ich nie vymahaje mastactva ŭ danym vypadku i situacyja čałavieka, ahladajučaha hibiel baćkaŭščyny.

Kala poŭnačy padjechaŭ urešcie da horadu razam z vialmožnaju svajoju svitaju, dvaranami, sienatarami, rycarami, vyzvolnikami, niavolnikami, damami j dziećmi. Šasnaccać tysiač pretoryjanaŭ, ustaŭlenych bajavymi šerahami pa darozie, pilnavała jahonaha pryjezdu, trymała ŭ cuhundary razhukanyja masy narodu. Narod praklinaŭ, kryčaŭ, svistaŭ, hledziačy na karahod, nie smieŭ, adnak, na jaho kranucca. U mnohich punktach hałajstra nat i vivatavała, bo jana, ničoha nie majučy, ničoha ŭ pažary nie straciła, a spadziavałasia bolej ščodraha razdavannia zbožža, alivy, vopratki i hrošaj. Urešcie i vokliki, i svisty, i vopleski zahłušyŭ huk trubaŭ i rahoŭ pa zahadu Tyhelina. Neron, prajechaŭšy Ostyjskuju bramu, zatrymaŭsia na chvilinu i pradekłamavaŭ: «Biazdomny ŭładar biazdomnaha narodu, dzie ž prytulu nanač biazdolnuju svaju hołaŭ!» — dalej, minuŭšy schił Delfina, padniaŭsia pa pryhatavanych dla siabie schodach na Apijski vadaciah, a za im — aŭhustyjanie i chor spievakoŭ z cytrami, lutniami dy inšym muzyčnym pryładdziem.

Usie ŭstrymali dychannie ŭ hrudziach, ci nie vykaža, bač, jakich vialikich słoŭ, što dziela ŭłasnaje biaspieki tre było zapamiatać. Ale stajaŭ važna, niamy, prybrany ŭ purpurovy płašč i vianiec z łaŭraŭ załatych, azirajučy rasšalełuju siłu połymia. Terpnas padaŭ jamu załatuju lutniu. Jon padniaŭ vočy da nieba, ablitaha zaharavam, jak by čakaŭ natchniennia.

Narod pakazvaŭ na jaho rukami zdalok, ablitaha kryvavym blaskam. Daloka syčeli vužy połymia i hareli viekavyja najsviaciejšyja relikviji: hareła sviatynia Hierkulesa, jakuju zbudavaŭ Eŭandar, i sviatynia Joviša Statara, i sviatynia Łuny, pastaŭlenaja jašče Servijem Tulijem, i dom Numy Pampilija, i sviatynia Viesty z pienatami rymskaha narodu, u hryvach płamianistych pakazvaŭsia časami Kapitol, hareła minuŭščyna j duša Rymu, a jon, Cezar, stajaŭ z lutniaju ŭ ruce, z minaju trahičnaha aktora i z dumkaju nie pra hinučuju ajčynu, a pra pozu i patetyčnyja skazy, jakimi b najlepš možna było vykazać vialikasć złybiady, vyklikać najbolšy podziŭ dy najharačejšaje brava.

Nienavidzieŭ jon toj horad, nienavidzieŭ jahonych žycharoŭ, lubiŭ tolki svaje piesni j paeziju, dyk u dušy ciešyŭsia, što ŭrešcie ahladaje trahiedyju, padobnuju da taje, jakuju apisvaŭ. Vieršaplot pačuvaŭsia ščaslivym, dekłamatar pačuvaŭsia natchnionym, smakun uražanniaŭ upojvaŭsia žachlivym vidoviščam i rabiŭ raskošnaje paraŭnannie, što nat zahłada Troji nie mahła daraŭniać zahładzie henaha vielizarnaha horadu. Čaho ž bolš jašče moh žadać? Voś Rym, Rym svietaŭładny, haryć, a jon stajić na arkadzie vadaciahu z załatoju lutniaj u ruce, dalokaprykmietny, purpurovy, u mory podzivu, svietazarny, paetyčny! Tam daloka ŭ ćmie hudzie j aburajecca narod! Chaj hudzie! Minuć stahoddzi, tysiačy hadoŭ projdzie, a ludzi pamiatacimuć i słavicimuć hetaha paeta, jaki ŭ takuju noč apiavaŭ upadak i pažar Troji. Kim ža ŭ paraŭnanni z im josć Homer? Kim sam Apałon z svajoju reźbianaju forminhaj? Tut padniaŭ ruki i, kranuŭšy struny, adazvaŭsia słovami Pryjama: O, hniazdo baćkoŭ majich, o kałyska miła!..

Hołas na adkrytym prastory pry huku pažaru i pry dalokim homanie šmattysiačnaha nataŭpu vydavaŭsia nadta nikły, dryžačy j słaby, a zvon akampaniemientu zvinieŭ, by dzykannie muchi. Sienatary, uradaŭcy i aŭhustyjanie, sabranyja na vadaciahu, nachilili hałovy, słuchajučy z niamym zachaplenniem. A jon doŭha piajaŭ, piajaŭ, štoraz žałasniej. U momantach, kali ŭryvaŭ dziela pierachopu pavietra, chor spievakoŭ paŭtaraŭ apošnija vieršy, pasla, skinuŭšy z plačej adrepietavanym u Alitura rucham trahičnuju šyrmu, znoŭ kranuŭ struny, znoŭ piajaŭ.

Skončyŭšy ŭrešcie piesniu, zahadzia ŭłožanuju, pačaŭ impravizavać, šukajučy vialikich paraŭnanniaŭ u vidoviščy, jakoje rassciłałasia pierad im. Na tvary vidać byli ŭnutranyja pieražyvanni. Nie prajmała jaho hibiel radzimaha horadu, ale ŭpajiŭsia i raschvalavaŭsia pafasam ułasnych słoŭ da taho, što ŭpusciŭ brynčačuju lutniu pad nohi i, achinuŭšysia ŭ šyrmu, stajaŭ, by skamianieły, padobny da adnaho z tych marmurovych Niobidaŭ, jakija ŭpryhažali dvoryšča Pałatynu.

Pa karotkaj chvilinie maŭčannia zahrymieła bura vopleskaŭ. Ale voddal adkazała joj vyccio nataŭpu. Ciapier nichto tam užo nie sumniavaŭsia, što heta cezar zahadaŭ spalić horad, kab zrabić sabie vidovišča j piajać pry im piesni.

Neron, pačuŭšy toj kryk tysiačnych hałasoŭ, zviartajecca da aŭhustyjanaŭ z sumnaj, poŭnaj rasčaravannia minaj pakryŭdžanaha čałavieka i kaža: — Voś jak kviryty ŭmiejuć canić mianie j paeziju.

— Złydni! — adkazaŭ Vatynij. — Napusci na ich pretoryjanaŭ!

Neron zviarnuŭsia da Tyhelina: — Ci mahu spadziavacca viernasci ad vojaŭ?

— Tak, boski! — adrapartavaŭ prefiekt.

Piatroni pacisnuŭ plačyma: — Na ichniuju viernasć, ale nie kolkasć, — dadaŭ. — Zastańsia tym časam tut, dzie stajiš, bo tut najbiespiačniej, a toj narod tre ŭcichamiryć.

Toje samaje dumali i Seneka, i konsuł Lucynij. Tym časam na nizie ŭzburennie rasło. Narod uzbrojvaŭsia kamienniami j kałami ad pałatak, doškami z vazoŭ i tačak dy roznym žalezziem. Niezabaŭna niekalki kahortavych kamandantaŭ pryjšło z dakładam, što pretoryjanie ledź vytrymoŭvajuć liniju ad nalahajučaj chvali ŭzburanaha narodu i, nie majučy zahadu bić, nie viedajuć, što rabić.

— O, bohi! — narakaje Neron. — Što za noč! Z adnaho boku pažar, z druhoha — razhukanaje mora narodu.

I pačaŭ šukać dalej skazaŭ, jakija b najstrajniej mahli vykazać žudasć chviliny, ale, bačačy navokał bladyja tryvožnyja miny, taksama spałochaŭsia.

— Dajcie ciomny płašč z kapturom! — adazvaŭsia. — Ci sapraŭdy moža dajsci da bitvy?

— Uładaru, — adkazaŭ niapeŭnym tonam Tyhelin, — ja zrabiŭ usio, što moh, ale niebiaspieka josć pavažnaja… Zviarnisia da narodu, boski, z abiacankami.

— Cezar budzie havaryć da hałajstry? Chaj heta vykanaje inšy chto ad majho imia. Chto padručycca?

— Ja! — adkazaŭ Piatroni.

— Idzi, druža! Ty najviarniejšy ŭ kožnaj patrebie… Idzi i abiacanak nie škaduj!

Piatroni zviarnuŭsia da prysutnych z minaju pahardlivaj dy iraničnaj: — Prysutnyja tut sienatary, — kaža, — dy akramia ich Pizon, Nerva i Senecyj pajeduć sa mnoju.

I važna zyjšoŭ z vadaciahu, a tyja, jakich paklikaŭ — za im, nie biez chislivasci, ale z peŭnaju lhoju, čerpanaju z jahonaj dastojnaj spakojnasci. Piatroni, zatrymaŭšysia pad arkadami, zahadaŭ padać sabie biełaha kania, sieŭ na jaho i pajechaŭ na čale z tavaryšami praz hłybokija šerahi pretoryjanaŭ, da čornaj vyjučaj masy, biezabaronny, trymajučy ŭ ruce tonki kijočak z kosci słanovaj, z jakim pryzvyčajiŭsia chadzić.

I, padjechaŭšy zusim, upior kania ŭ nataŭp. Kruhom, jak voka siahała, vidzion byŭ les ruk, uzbrojenych, čym trapiła, razjušanyja vočy, ablityja potam tvary i razrykanyja zapienienyja vusny. Rasšalełaja chvala ŭmih akružyła jahonuju kampaniju, za joju vidać było isnaje mora hałoŭ — chvalujučaje, kipučaje, strašennaje.

Kryki zmahutnieli j zmianilisia ŭ nialudski ryk. Kały, viły, a nat šabli kivalisia nad hałavoju Piatronija. Dziarlivyja ruki łavili cuhli jahonaha kania dy jaho samoha, a jon ujazdžaŭ štoraz hłybiej, chałodny, suchadušny, z minaju abryzhłaj. Časami valiŭ kijem pa hałavie najzajadlejšych tak, jak by rasčyščaŭ sabie darohu, i taja samapeŭnasć i bieztryvožnasć jahonaja budziła ŭ nataŭpie podziŭ. Paznali jaho ŭrešcie, i mnohija hałasy pačali kryčać: — Piatroni! Arbiter elegantiarum! Piatroni!

— Piatroni!!! — zahuło z usich bakoŭ.

I čym bolš paŭtarana hena imia, tym bolš hasła zajzdrasć i pahroza, bo heny statny patrycyj, choć nikoli nie šukaŭ łaski ŭ naroda, byŭ adnak jahonym piupiłam. Mieŭ słavu čałavieka ludskoha, ščodraha, a papularnasć jahonaja pašyrałasia złašča ad časaŭ spravy Pedanija Sekunda, dla jakoha damahaŭsia łahodnaha prysudu, katorym pryhavorany byli da smierci ŭsie niavolniki prefiekta. Złašča niavolniki lubili jaho ad taje pary takoju luboŭju, jak ludzi pryhnoblenyja j biazdolnyja zvyčajna lubiać tych, chto choć krychu akazvaje im spačuccia. Da taho dałučałasia šče j cikavasć: što skaža vysłannik cezara, bo nichto nie sumniavaŭsia, što cezar vysłaŭ jaho znarok. A jon, zniaŭšy z siabie svaju biełuju, ablamavanuju škarłatam, tohu, padniaŭ jaje ŭharu i pačaŭ matlać nad hałavami, kab dać znać, što choča pramović.

— Cicha! Maŭčecie! — pajšło pa ŭsioj masie.

Cieraz chvilinu nastała cišynia. Tady jon vyprastavaŭsia na kani i pačaŭ havaryć pierakanaŭčym spakojnym hołasam: — Hramadzianie! Chaj tyja, što pačujuć maje słovy, pierakažuć tym, što stajać dalej, a ŭsie trymajciesia, jak ludzi, nie jak bydlata na arenach!

— Słuchajem! Słuchajem!

— Dyk słuchajcie! Horad budzie adbudavany. Parki Łukuła, Miecenata, Cezara i Ahrypiny dla vas buduć adkryty! Uzaŭtra raspačniecca vydača zbožža, vina i alivy tak, kab kožny moh napoŭnić žyvot až da horła! Pasla cezar spravić vam ihryščy, jakich sviet nie bačyŭ dahetul, budzie pačostka i darunki. Bahaciejšymi budziecie pa pažary, čym pierad pažaram!

Prycišny huł pakaciŭsia na ŭsie baki, by chvali pa vadzie, u jakuju ŭpaŭ kamień: hena bližejšyja pierakazvali słovy dalejšym. Tam-siam adhuknulisia taksama kryki hnievu abo patakavannia, jakija chutka zmianilisia ŭ adzin mahutny vierask: — Ranem et circenses!!!..^[66] Piatroni atuliŭsia ŭ tohu i praz niejki čas słuchaŭ nieparušna, padobny ŭ svajoj biełaj vopratcy da marmurovaj statuji. Vierask mahutnieŭ, hłušyŭ huk pažaru, adzyvaŭsia z usich bakoŭ, štoraz hłybiejšy, a vysłaniec usio čakaŭ, mabyć, jašče niešta chacieŭ skazać, i, ucišyŭšy rukoju raskryčanaje mora, adazvaŭsia: — Budziecie mieć panem et circenses, hukniecie tolki na honar cezara, jaki kormić vas, apranaje, dy jdzi spać, hałajstra, bo chutka ŭžo svitacimie!

Heta skazaŭšy, zaviarnuŭ kania i, treplučy zlohku kijem pa hałovach tych, što stajali na darozie, pajechaŭ pavoli da šerahaŭ pretoryjanaŭ. Niezabaŭna byŭ pry vadaciahu. Naviersie zastaŭ piarepałach. Nie zrazumieli tam okryku: «Chleba j ihryščaŭ!» — dumali, heta novy hrom złosci. Nie spadziavalisia, kab Piatroni moh acaleć, dyk Neron, zhledzieŭšy jaho, padbieh až pad schody i z blednaju ad stracha minaj pačaŭ pytać: — Nu, što? Što tam dziejecca? Ci ŭžo bjucca?

Piatroni, nabraŭšy pavietra ŭ hrudzi, ziachnuŭ hłyboka j kaža: — Na Pałuksa! Paciejuć i smiardziać! Dajcie chto epilimu, a to samleju.

Pasla zviartajecca da cezara: — Abiacaŭ ja im, — kaža, — zbožža, alivu, adkryccio parkaŭ dy ihryščy.

Abažajuć ciabie znoŭ i dziarucca vypiatrełymi vusnami na vivat tabie… O, bohi! Jak ža heny plebs smiardzić!

— Ja mieŭ pretoryjanaŭ hatovych, — adzyvajecca Tyhelin, — i kab nie supakojiŭ krykunoŭ ty, dyk supakojiŭ by ja ich navieki. Škada, cezar, što nie dazvoliŭ ty mnie z imi pahulać.

Piatroni zirnuŭ na moviačaha, pacisnuŭ charaktarystyčna plačyma j havora:

— Heta ž jašče nie prapašča, voś mo ŭzaŭtra musicimieš sprabavać svaje rekłamavanaje siły.

— Dy nie, nie! — kaža cezar. — Zahadaju adčynić im parki dy razdavać zbožža. Dziakuju tabie, Piatroni! Ihryščy spraŭlu, a henuju piesniu, što piajaŭ ja vam siannia, adpiaju publična.

Heta skazaŭšy, uziaŭ za plačo Piatronija i pa chvilinie maŭčannia dy aprytomlivannia pytaje: — Skažy ščyra: jak ja tabie padabaŭsia padčas piajannia?

— Ty byŭ hodny vidovišča, a vidovišča — ciabie, — adkazaŭ Piatroni.

I, zviarnuŭšysia da pažaru, dadaŭ: — Pryhledźmasia jašče dy razvitajemsia z starym Rymam.

XLVIII

Słovy Apostała ŭzmacavali nadzieju ŭ dušy chryscijan. Kaniec svietu zaŭsiody vydavaŭsia im blizki, pačali adnak vieryć, što strašny sud nie pryjdzie chutka, što pierad hetym ahladacimuć mo šče kaniec panavannia Neronava, jakoje jany ŭvažali za panavannie antychrysta, za karu Božuju, vyklikanuju jahonymi lichadziejstvami. Padmacavaŭšysia na duchu, pačali raschodzicca, skončyŭšy malitvy, i viartacca da svajich prytulišč, a nat i na Zatybra, bo pryjšli viestki, što ahoń, padłožany ŭ kolkinaccaci punktach, zakruciŭ razam z vietram znoŭ da raki i, straviŭšy tut i tam, što moh stravić, pierastaŭ šyrycca.

Apostał razam z Vinicijem vyjšaŭ z padziamiełla. Chiłon vałoksia za imi. Małady trybun nie smieŭ pieraryvać spadarožniku malitvy, dyk praz niejki čas išli moŭčki, vačyma tolki molačy zlitavannia. Šmat asobaŭ padbiahała, kab pacałavać vopratku Apostała, matki vystaŭlali da jaho dziaciej, inšyja klenčyli ŭ ciomnym prachodzie i, padyjmajučy ŭharu sviatliki, prasili bahasłaŭlennia; a inšyja, idučy pobač, piajali, tak što nie było adpaviednaje nahody na hutarku. Až kali vyjšli na prastarniejšaje miejsca, adkul vidać było pažaryšča, Apostał, pieražahnaŭšy jaho try razy, zviarnuŭsia da Vinicija j kaža: — Nie tryvožsia. Niedaloka adhetul josć chata fosara^[67], dzie zastaniem Lihiju z Linusam i z viernym jejnym słuhoju. Chrystus, jaki tabie pryznačyŭ jaje, zachavaŭ jaje.

Vinić zachistaŭsia j abapiorsia rukoju la skały. Padarožža z Ancyjuma, zdarenni ŭ darozie, pošuki Lihiji ŭ haračym dymie, biassonnica i strašnaja tryvoha pra jaje padarvali jahonyja siły, a radasnaja viestka chutkaha spatkannia svaje najdaražejšaje zusim padciała jamu nohi. Asłabieły, asunuŭsia da noh Apostałavych i, abniaŭšy kaleni, trymaŭ ich, nie mohučy vymavić słova.

A Apostał, baroniačysia ad pašany j padziaki, skazaŭ jamu: — Nie mnie, nie mnie, tolki Chrystu!

— Što za važnaje bostva! — adazvaŭsia zzadu hołas Chiłona. — Ale nie viedaju, što rabić z mułami, jakija čakajuć niedaloka.

— Ustań i chadziem sa mnoju, — kaža Piotr, bieručy junaka za ruku.

Vinić ustaŭ. Pry miesiačnym blasku vidać byli slozy, spłyvajučyja pa zbialełym tvary. Vusny dryžali, by ŭ malitvie.

— Chadziem, — kaža.

Ale Chiłon znoŭ adzyvajecca: — Što mnie rabić z mułami, spadaru, čakajuć tut? Moža, hety dastojny prarok zachacieŭ by padjechać?

Vinić sam nie viedaŭ, što adkazać, ale, pačuŭšy ad Piatra, što chata fosara tut ža, niedaloka, zahadaŭ: — Adviadzi muły da Makryna.

— Vybačaj, spadaru, što asmielusia pryhadać tabie dom u Amerjoli. Padčas takoha strašnaha pažaru lohka zabycca na hetkuju drobiaź.

— Atrymaješ jaho.

— O, unuku Numy Pampilija, ja nikoli nie sumniavaŭsia, ale ciapier, kali abiacanku čuŭ i hety vielikadušny Apostał, nie nahadvaju nat taho, što ty ž abiacaŭ mnie j vinnicu. Pax vobiscum! Ja znajdu ciabie, spadaru. Pax vobiscum!

Jany adkazali: — Et tecum!^[68] I zaviarnulisia abodva naprava, da ŭzhorku. Idučy, Vinić kaža: — Dominie, abmyj mianie vadoju chrostu, kab moh ja ŭrešcie nazyvacca sapraŭdnym vyznavalnikam Chrysta, bo Jaho miłuju z usich sił maje dušy. Abmyj mianie biezadkładna, bo ja ŭ sercy ŭžo hatovy. I što mnie zahadaje, toje rabicimu, ale ty mnie skažy, što aprača taho ja mušu zrabić.

— Lubi ludziej, jak svajich bratoŭ, — pavučaje Apostał, — bo tolki luboŭju mahčymieš Jamu słužyć.

— Tak! Ja heta ŭžo razumieju i adčuvaju. Budučy dziciom, ja vieryŭ u rymskich bahoŭ, ale nie lubiŭ ja ich, a henaha Adzinaha lublu tak, što z radasciu addaŭ by za Jaho žyccio.

Vočy padniaŭ da nieba i havaryŭ z nastrojem: — Bo Jon josć adziny! Jon adzin dobry j miłaserny! Dyk choć by zhinuŭ ceły horad hety, a nat uvieś sviet, Jamu adnamu sviedčycimu, Jamu vyznavacimu!

— A Jon bahasłavicimie ciabie i dom tvoj, — dakončyŭ Apostał.

I ŭvajšli ŭ druhi suchadoł-mižhorje, na kancy jakoha mihacieła mutnaje sviatło. Piotr pakazaŭ rukoju j kaža: — Heta chata kapača, jaki nas pryharnuŭ, jak, viarnuŭšysia z chvorym Linam z Ostryjanuma, nie mahli my prabracca na Zatybra.

Pa chvilinie pryjšli. Była heta chutčej piačura, nie chata, vydzieŭblenaja ŭ załomie skały, zaleplenaja zvonku hlinianaju scianoju. Dzviery byli začynieny, ale praz atvoryšča zamiest akna vidać było asviečanaje vohniščam nutro.

Niejkaja ciomnaja vialihurnaja postać ustała na spatkannie im i spytała: — Chto vy?

— Słuhi Chrystovyja, — adkazaŭ Piotr. — Pax tabie.

Ursus schiliŭsia da noh Apostała, pasla, paznaŭšy Vinicija, chapiŭ la kostki jahonuju ruku i pacałavaŭ.

— I ty, spadaru? — adazvaŭsia. — Bahasłaŭlona imia Zbaŭcy za radasć, jakoju paciešyš Kalinu.

Heta skazaŭšy, adčyniŭ dzviery, i ŭvajšli. Na pučku sałomy lažaŭ chvory, žoŭty, by słanovaja kosć, Linus. La vohnišča siadzieła Lihija, trymajučy ŭ rukach viazku nanizanych na šnurok, pryznačanych, mabyć, na viačeru, rybak.

Zakłapočanaja zdymanniem z šnurka rybaŭ i dumajučy, što ŭvachodzić Ursus, nie kranułasia z miejsca. Ale Vinić padyjšoŭ i, vymaviŭšy jejnaje imia, praciahnuŭ da jaje ruki. Vomih padniałasia na nohi, małanka zdziŭlennia j radasci zajhrała na jejnym tvary, i biez słova, by dzicianio, znajšoŭšaje pasla tryvohi baćku ci maci, kinułasia da jaho.

A jon abniaŭ jaje i prytuliŭ da hrudziej z takoju ž samaju radasciu, jak by cudoŭna ŭratavanuju. Pasla ŭziaŭ u dałoni jejny tvar, całavaŭ čało, vočy dy znoŭ abniaŭ jaje, paŭtarajučy jejnaje imia, nachilaŭsia da kaleniaŭ, da ruk jejnych, vitaŭ jaje, piesciŭ vačyma. Radasci jahonaj paprostu nie było miežaŭ, tak jak jahonamu kachanniu j ščasciu.

Urešcie pačaŭ joj raskazvać, jak prylacieŭ z Ancyjuma, jak šukaŭ jaje ŭ horadzie ŭ chmarach dymu ŭ domie Lina, kolki namarkociŭsia j natryvožyŭsia, kolki naciarpieŭsia, pakul nie pakazaŭ Apostał jamu jejnaha prytulišča.

— Nu, ale ciapier, — kazaŭ, — jak znajšoŭ ja ciabie, nie pakinu ŭ hetym ahni j rasšalełym nataŭpie. Ludzi tut bjucca, mardujucca, aburajucca, niavolniki zajmajucca rabaŭnictvam. Boh adzin viedaje, što spatkać moža Rym.

Ale vyratuju ciabie i vas usich. O miłaja maja!.. Ci chočacie jechać sa mnoju da Ancyjuma? Tam siadziem na marapłaŭ dy papłyviem na Sicyliju. Maja ziamla — heta vašaja ziamla, maje damy — heta vašyja damy. Słuchaj! U Sicyliji znojdziem Aŭłaŭ, addam ciabie Pamponiji i vaźmu pasla z jejnych ruk. Adyž ty, o carissima, nie bajišsia ŭžo mianie bolš? Jašče nie abmyŭ mianie chrost, ale zapytaj voś Piatra, ci ja niadaŭna, idučy da ciabie, nie kazaŭ, što chaču być praŭdzivym vyznaŭcam Chrystovym, dy ci nie prasiŭ jaho, kab achrysciŭ mianie choć by i ŭ hetaj chacie fosara? Vier mnie, i viercie mnie ŭsie.

Lihija słuchała henych słoŭ z soniečnym voblikam. Usie tutaka z pryčyny pierasledu z boku žydoŭ, z pryčyny pažaru i zakałotaŭ, vyklikanych złybiadoju, sapraŭdy ŭ zaŭsiodnaj tryvozie j niapeŭnasci. Vyjezd u spakojnuju Sicyliju pałažyŭ by kaniec tryvozie i adnačasna adkryŭ by novuju paru ščascia ŭ ichnim žycci. Kab Vinić pry hetym maniŭsia zabrać samuju tolki Lihiju, napeŭna, supraciviłasia b spakusie, nie chočučy pakidać Apostała Piatra i Lina, ale Vinić ža kazaŭ im: «Jedźcie sa mnoju! Maja ziamla — heta vašaja ziamla, damy maje — heta vašyja damy!»

Dyk, pachiliŭšysia da jahonych ruk z namieram całunku ŭ znak pasłuchmianasci, kaža: — Tvoj chatni ahmień josć i majim.

Zasaromiełaja henych svajich słoŭ, jakija pavodle rymskaha zvyčaju vymaŭlali tolki suženki pry viančanni, zarumianiłasia niebaraka i stajała ŭ blasku ahniu z apuščanaj hałovańkaj, niapeŭnaja, ci nie dakaracimuć joj za heta. Ale ŭvačču Vinicija malavałasia tolki pašana. Zviarnuŭsia pasla da Piatra i pačaŭ znoŭ havaryć: — Rym haryć pa zahadu cezara. Jašče ŭ Ancyjumie jon narakaŭ, što nie bačyŭ nikoli vialikaha pažaru. Ale, kali advažyŭsia na takoje lichadziejstva, padumajcie, što jašče moža stacca. Chto viedaje, ci, sabraŭšy vojska, nie zahadaje vymardavać žycharoŭ? Chto viedaje, jakija pakažucca praskrypcyi zahadu? Chto viedaje, ci pa niaščasci pažaru nie pryjdzie biada chatniaje vajny, razbojstva j hoładu? Dyk chavajciesia i chavajma Lihiju. Tam pieračakajecie buru spakojna i znoŭ viernieciesia siejać vašaje ziernie.

Zvonku ad boku Ager Vaticanus, kazaŭ by dla prypiačatannia Vinicijevych słoŭ, adazvalisia niejkija dalokija kryki, zajadłyja, žachlivyja. U tym ža momancie ŭvajšoŭ u chatu haspadar i, začyniŭšy prytka dzviery, adazvaŭsia: — La cyrku Nerona ludzi mardujucca. Niavolniki j hładyjatary kinulisia na hramadzian.

— Čujecie? — kaža Vinić.

— Dapaŭniajecca miera, — tłumačyć Apostał, — i buduć biedy, by biezbiarežnaje mora.

Pasla zviarnuŭsia da Vinicija i, pakazvajučy Lihiju, skazaŭ: — Vaźmi hetaje dziaŭčo, što Boh tabie pryznačyŭ, i ŭscieražy jaje, a chvory Lin i Ursus chaj taksama jeduć z vami.

Ale Vinić, jaki palubiŭ Apostała ŭsioju siłaju svaje haračaje dušy, kaža: — Prysiahaju pierad taboju, vučycielu, što nie pakinu ciabie tut na zhubu.

— Bahasłavi Boža ciabie za tvaju achvotu, — adkazaŭ Apostał, — ale ci ž nie čuŭ ty, što Chrystus trojčy paŭtaraŭ mnie: «Pasi aviečki maje!»

Vinić zamoŭk.

— Dyk kali ty, jakomu nichto nie davieryŭ nada mnoju apieki, kažaš, što nie pakinieš mianie tut na zhubu, jak ža chočaš, kab ja addaliŭsia ad statku majho padčas hora j niaščascia? Kali była bura na voziery, kali my ŭsie tryvožylisia ŭ dušy, Jon nie pakinuŭ nas, dyk jak ža mnie, słuzie, nie jsci za prykładam svajho Spadara?

Naraz Lin padniaŭ svajo suchoje abličča j spytaŭ: — A jak ža mnie, Božy Namiesniku, nie jsci za tvajim prykładam?

Vinić vadziŭ rukoju pa zaturbavanaj hałavie, moŭ zmahajučysia z samim saboju, z dumkami svajimi, pasla, chapiŭšy Lihiju za ruku, adazvaŭsia enierhičnym tonam rymskaha vajaka: — Słuchajcie mianie, Piotra, Linie j ty, Lihija! Ja havaryŭ vam toje, što mnie dyktavaŭ moj ludski rozum, ale vy majecie inšy, jaki nie ŭłasnaje biaspieki hladzić, ale zahadaŭ Zbaŭcy. Tak! Ja nie ciamlu taho i zbłudziŭ, bo z vačej majich nie zniata jašče bialmo, i daŭniaja natura adzyvajecca ŭva mnie. Ale jak mnie miły Chrystus i słužba Jamu dy tyja, pra kaho mnie tut raschodzicca, klenču voś pierad vami i prysiahaju, što i ja spoŭniu zahad lubovi i nie pakinu bratoŭ majich u ichnim hory.

Heta skazaŭšy, uklenčyŭ, i nahła aharnuła jaho jak by ekstaza, vočy i ruki padniaŭ uharu, adzyvajučysia: — Ci razumieju Ciabie ŭžo, Chryscie? Ci ja hodzien Ciabie?

Jahonyja ruki dryžali, vočy nabiehli slaźmi, na abliččy malavaŭsia akt viery j lubovi, a Apostał Piotr uziaŭ hlinianuju amfaru z vadoju i, padyjšoŭšy da jaho, pavažna adazvaŭsia: — Chryšču ciabie ŭ imia Ajca i Syna i Ducha Sviatoha!

Relihijnaja ekstaza aharnuła ŭsich prysutnych. Zdavałasia im, chata napaŭniajecca niejkim nadziemnym sviatłom, čujuć zasvietnuju muzyku, skała piačory adkryvajecca nad imi, z nieba płyvie roj aniołaŭ, a ŭhary kryž i bahasłaviačyja prybityja ruki.

A za chataju razlahalisia kryki dzikaha ludskoha zmahannia i huk połymia, pažyrajučaha horad.

XLIX

Ludskija kačoviščy razłažylisia ŭ malaŭničych parkach Cezara, daŭnych — Damicyi j Ahrypiny, na Marsavym poli, u parku Pampieja, Salustyja i Miecenata. Pazajmali portyki, budynki, pryznačanyja dla hulniaŭ u špurlak, raskošnyja leciščy i šopy dla zviarat. Pavy, fłaminhi, lebiedzi i strausy, hazeli j antyłopy z Afryki, aleni i sarny, trymanyja dziela ŭpryhožannia parkaŭ, pajšli pad nož. Jeminy pačali dastaŭlać z Ostyi tak mnoha, što pa płytoch i raznastajnych vadapłavach z adnaho boku Tybru na druhi možna było pierachodzić, jak pa moscie. Razdavali zbožža pa nadta nizkaj canie troch sestercyjaŭ, a biadniejšym — całkam darma. Dastaŭleny vialikija zapasy vina, alivy i kaštanaŭ, z horaŭ pryhaniali štodnia tabuny vałoŭ i aviečak. Biednata, što schavałasia ad pažaru ŭ zavułkach Subury i ŭ narmalnyja časy haładajučaja, žyła ciapier lepiej, čym upiarod. Pahroza hoładu była addalena, ale ciažej akazałasia zmahacca z hvałtam, rabaŭnictvam i złamysnictvam. Biesprytulnasć kačujučaha nataŭpu spryjała biaskarnasci zładziejaŭ, skuradzioraŭ, tym bolš, što ahłašalisia prychvasniami cezara i nie škadavali jamu vopleskaŭ pry kožnaj nahodzie. Kali roznyja ŭstanovy nie funkcyjanavali dy niedachop było miascovaj zbrojnaj siły, jakaja mahła b spyniać svavolstva, bujanstva ŭsiosvietnaha zbrodu, što napaŭniaŭ tahdyšniuju najbolšuju stalicu svietu, dziejalisia niejmaviernyja rečy.

Štonoč zdaralisia bojki, zabojstvy, chapanni žančyn i dziaciej. Pry porta-Muhijonis, dzie stajała pryhanianaje z Kampańi bydła, dachodziła časta da bitvy, u jakoj hinuła sotni ludziej. Kožnaje ranicy bierahi Tybru ŭsłanyja byli tapielcami, jakich nichto nie chavaŭ, a jakija ad haračyni pačynali hnisci i atručvać pavietra smurodam.

Na tabaryščach pačalisia chvaroby, i bajazliŭnyja pradviaščali vialiki pamorak.

A horad jašče ŭsio hareŭ. Šostaha tolki dnia ahoń, spatkaŭšy pustuju šyr Eskvilinu, dzie znarok razburana vialikuju kolkasć damoŭ, pačaŭ słabieć. Ale kučy razjaranaha vuhołla sviacili šče tak mocna, što narod nie chacieŭ vieryć u kaniec złybiady. I siomaje nočy pažar z novaju siłaju adnaviŭsia ŭ budynkach Tyhelina, nie majučy, adnak, tłušču, tryvaŭ užo niadoŭha. Anno pieraharełyja kamianicy tut i tam zapadalisia, vyciskajučy ŭharu płamianistyja vužy i słupy iskraŭ.

Niekatoryja vohniščy, haračyja ŭsiaredzinie, zvierchu pačali čarnieć. Niebaschił pierastaŭ pa zachadzie sonca čyrvanicca kryvavym zaharavam, i tolki padčas nočy na razlehłaj čornaj pustečy skakali błakitnyja jazyki z kučaŭ vuhołla.

Z čatyrnaccaci kvartałaŭ Rymu zastałosia tolki čatyry razam z Zatybram. Astatniaje zžor ahoń. Kali ŭrešcie kučy vuhołla spapialeli, vidać była, pačaŭšy ad Tybru až da Eskvilinu, šyrokaja prostrań šeraja, sumnaja, miortvaja, na jakoj tyrčali šerahi kaminaŭ, by nadhrobnyja kałony na mahilniku. Miž tymi kałonami snavali ŭdzień markotnyja hramady ludziej, šukajučyja to darahich rečaŭ, to kasciej darahich asob. Nočču vyli sabaki na papiališčach daŭnych damoŭ.

Cełaja ščodrasć i spamoha, jakuju cezar akazaŭ ludziam, nie paŭstrymała narakannia i aburennia. Zadavoleny byŭ tolki nataŭp basiakoŭ, zładziejaŭ i biazdomnaje hality, jaki moh udostal jesci, pić i rabavać. A ludzi, jakija stracili najbližejšyja istoty, majomasć, nie dali siabie abłaščyć ni adkrycciom parkaŭ, ni zbytkam zbožža, ni abiacankami hulniaŭ dy darunkaŭ. Niaščascie było nadta vialikaje, niečuvanaje. Inšych, u kaho tliłasia jašče jakaja iskra pryviazanasci da horada-baćkaŭščyny, davodziła da rospačy viestka, što staraja nazova Roma zahinie, što cezar novaadbudavany horad manicca nazvać Neropalis.

Chvala niezadavalniennia rasła z kožnym dniom i, mima padchlebnictva aŭhustyjanaŭ, mima łharstva Tyhelina, Neron, čuły, jak nichto z papiarednikaŭ-cezaraŭ, na łasku natoŭpu, z tryvohaju dumaŭ, što ŭ hłuchim zmahanni na smierć i žyccio, jakoje vioŭ z patrycyjatam i sienatam, moža stracić padporu. Sami aŭhustyjanie nie mienš tryvožylisia, bo kožny zaŭtrašni dzień moh im pryniesci zahubu. Tyhelin maniŭsia adklikać niekalki lehijaŭ z Małoje Aziji; Vatynij, jaki rahataŭ nat tady, kali bili jaho pa pysie, zhubiŭ ciapier zusim humar; Viteli zhubiŭ apietyt.

Inšyja tałkavali miž saboju, jak adviarnuć niebiaspieku, dla nikoha bo nie było tajamnicaj, što kali b jaki zakałot zrabiŭ kaniec cezaru, dyk za vyklučenniem adnaho mo Piatronija anivodzin z aŭhustyjanaŭ nie zastaŭsia b žyvy. Bo jany nakručvali cezara na ŭsie šalonyja lichadziejstvy, jakija tvaryŭ. Nianavisć suprać ich była, badaj, macniejšaj, čym suprać cezara.

Dyk pačali krucić mazhami, jak by skinuć z siabie adkaznasć za padpał horadu. Ale, kab skinuć jaje z siabie, tre skinuć jaje i z cezara, inakš bo nichto nie pavieryć, što biadu nie jany spryčynili. Tyhelin rajiŭsia ŭ hetaj spravie z Damicyjem Afram, a nat i z Senekaj, choć jaho nienavidzieŭ.

Papieja, razumiejučy taksama, što zhuba Nerona spryčyniła b i joj kaniec, pytała rady ŭ svajich paviernikaŭ i hiebrajskich sviataroŭ, bo praŭdapadobna vyznavała vieru Jehovy. Neron vymyslaŭ svaje sposaby, časta strašnyja, časciej błaznockija, i to dryžaŭ ad strachu, to błaznavaŭ pa-dziciačamu, a pierad usim narakaŭ.

Raz niejk u acaleŭšym ad pažaru domie Tyberyja adbyvałasia doŭhaja j biasplonnaja narada. Piatroni byŭ taje dumki, kab, kinuŭšy turboty, jechać u Hrecyju, pasla ŭ Jehipiet i Małuju Aziju. Tym bolej, što ab henym padarožžy było vyrašana daŭno, dyk našto jaho adkładać tady, jak u Rymie i markotna, i niebiaspiečna.

Cezar pryniaŭ radu entuzijastyčna, ale Seneka padumaŭ chvilinu i skazaŭ: — Pajechać lohka, ale viarnucca ciažej.

— Na Hierakła! — adkazaŭ Piatroni. — Viarnucca možna na čale azijackich lehijaŭ.

— Tak i zrablu, — adazvaŭsia Neron.

Ale pačaŭ hetamu supraciŭlacca Tyhelin. Sam nie ŭmieŭ ničoha mudrejšaha prydumać i, kab jamu pryjšoŭ u hołaŭ Piatronijeŭ pomysieł, ahałosiŭ by jaho biessumniŭna jak zbavicielny, raschodziłasia adnak jamu pra toje, kab znoŭ Piatroni nie akazaŭsia adzinym čałaviekam, jaki ŭ ciažkich momantach patrapić usio i ŭsich uscierahčy.

— Pasłuchaj, boski, mianie! — kaža. — Heta rada pahubnaja! Pakul dajedzieš da Ostyi, pačniecca chatniaja vajna. Chto viedaje, ci kamu z žyvych — chaj sabie i pabočnych — naščadkaŭ boskaha Aŭhusta nie zamaniecca ahałosić siabie cezaram, a tady što rabicimiem, jak lehiji stanuć pa jahonym baku?

— Pastarajemsia zahadzia, — adkazvaje Neron, — kab nie było kamu na tron cezara spakušacca. Niašmat ich užo zastałosia, dyk zabiaspiečycca ad ich lohka.

— Zrabić heta možna, ale ž ci tolki pra ich raschodzicca? Maje ludzi nie dalej, jak učora, padsłuchali žadanni natoŭpu, što cezaram pavinien być taki muž, jak Trezej.

Neron prykusiŭ vusny. Cieraz momant, adnak, padniaŭ vočy ŭharu i adazvaŭsia: — Nienasytnyja dy niaŭdziačnyja. Majuć ža davoli zbožža i žaru, na jakim mohuć bondy piačy, čaho ž im chočacca bolš?

Na heta Tyhelin kaža: — Pomsty!

Nastała cišynia. Naraz cezar ustaje, padymaje ruku ŭharu i pačynaje dekłamavać: Sercy pomsty kličuć, a pomsta — achviary… Dyj, zabyŭšy pra ŭsio, kaža z raspahodžanym abliččam: — Dajcie mnie tabličku j styl, mušu heny vierš zapisać. Lukanu nikoli taki nie pryjšoŭ na dumku. Ci adciemili vy toje, što paŭstaŭ jon vomih?

— O, niezraŭniany! — adazvałasia niekalki hałasoŭ.

Neron zapisaŭ vierš i kaža: — Tak, pomsta damahajecca achviary.

I vadziŭ vačyma pa prysutnych.

— Nu, a kab raspuscić viestku, što heta Vatyni padpaliŭ horad, i vystavić jaho na hnieŭ narodu?

— O, boski! Chto ž ja taki? — adazvaŭsia Vatyni.

— Praŭda, tre kaho-niebudź bolšaha za ciabie… Vitelija?..

Viteli zbialeŭ, ale pačaŭ rahatać.

— Majo sała, — adkazvaje, — mahło b nanava razniacić pažar.

Ale Neron mieŭ što inšaje na dumcy, bo šukaŭ u dušy achviary, jakaja b sapraŭdy mahła supakojić hnieŭ narodu, i znajšoŭ jaje.

— Tyhelin! — adazvaŭsia pa chvilinie. — Ty spaliŭ Rym?

Dryhoty skałanuli prysutnymi. Sciamili, što cezar u danym momancie nie žartuje, dy što nadychodzić chvilina hroznaja.

Tvar Tyhelina zmorščyŭsia, by pašča kusaščaha sabaki.

— Ja spaliŭ Rym z tvajho zahadu, — baronicca.

I pačali pranizvacca ziekrami, moŭ dva demany. Nastała takaja cišynia, što zyk muchi byŭ čucion, pralatajučaj praz atryjum.

— Tyhelin, — adazvaŭsia cezar, — ci ty lubiš mianie?

— Tabie ž viedama, uładaru.

— Dyk achviarujsia dla mianie!

— Boski cezaru, — vykručvajecca Tyhelin, — čamu padaješ mnie sałodki niektar, jakoha da vusnaŭ nie možna prytknuć? Narod aburajecca j narakaje, ci chočaš, kab pačali aburacca j pretoryjanie?

Žach skavaŭ sercy prysutnych. Tyhelin byŭ prefiektam pretoryi, i słovy jahonyja mieli značennie paprostu pahrozy. Sam Neron sciamiŭ heta i zbialeŭ.

Naraz uvachodzić Epafradyt, cezaraŭ vyzvolnik, z dakładam, što boskaja aŭhusta žadaje bačyć Tyhelina, bo josć u jaje ludzi, jakich prefiekt musić vysłuchać.

Tyhelin schiliŭsia j vyjšaŭ z minaju spakojnaju j abryzhłaju. Kali voś manilisia jaho ŭdaryć, pakazaŭ zuby, pakazaŭ, kim josć, i, viedajučy pałachlivasć Nerona, byŭ peŭny, što heny vaładar svietu nikoli nie navažycca padniać na jaho ruki.

A Neron siadzieŭ praz momant moŭčki, ale, bačačy, što prysutnyja čakajuć ad jaho słova, kaža: — Vyhadavaŭ sabie vuža na hrudziach.

Piatroni zrabiŭ žest plačyma, jak by chacieŭ skazać, što takomu vužu nie ciažka j hołaŭ adarvać.

— Nu, što ty skažaš? Raj, kažy! — adzyvajecca Neron, skiemiŭšy jahony manier. — Tabie adnamu daviaraju, bo ty maješ bolej rozumu za ich usich dy lubiš mianie!

Piatroni trymaŭ užo na kancy jazyka: «Naznač tolki mianie prefiektam pretoryi, a ja vydam narodu Tyhelina i ŭ vadnym dniu ucichamiru horad». Ale lanivaja ŭdača jahonaja pieramahła. Być prefiektam — heta značyła faktyčna niesci na svajich plačach asobu cezara i tysiačy publičnych spravaŭ. Našto jamu hety ciažar? Ci ž nie lepš čytać sabie ŭ raskošnaj biblijatecy vieršy, lubavacca mastactvam abo piescić-hałubić, trymajučy na kaleniach, boskaje cieła Eŭniki dy całavać jaje? Dyk adkazvaje: — Ja raju jechać u Achajju.

— Ech, — havoryć Neron, — ja spadziavaŭsia ad ciabie čaho bolšaha! Sienat nienavidzić mianie. Jak vyjedu, chto mnie zaručyć, ci nie ŭzbuntujucca suprać mianie dy nie ahałosiać kaho inšaha cezaram? Narod byŭ mnie daŭniej vierny, ale siannia pojdzie za imi… Na Hadesa! Kab hety sienat dy hety narod mieŭ adnu hałavu!..

— Dazvol adciemić sabie, o boski, što, žadajučy zachavać Rym, treba zachavać choć niekalki rymlan, — skazaŭ, usmichajučysia, Piatroni. Ale Neron narakaŭ dalej: — Što mnie z Rymu dy rymlan! Posłuch mieŭ by ja tolki ŭ Achaji. Tut akružaje mianie tolki zdrada. Usie mianie pakidajuć! I vy hatovyja mianie zdradzić!

Viedaju heta, viedaju!.. Vam nat i nie dumajecca, što skažuć pra vas patomnyja viaki, kali apuscicie takoha mastaka, jak ja!

Tut nahła ŭdaryŭ siabie ŭ łob i padnosić hołas: — Praŭda!.. U henym matavile turbotaŭ i sam zabyvajusia, kim ja.

Heta skazaŭšy, zviarnuŭsia da Piatronija z minaj całkam užo raspahodžanaj: — Piatroni, — kaža, — narod hudzie, a što, kab ja ŭziaŭ lutniu dy vyjšaŭ z joju na Marsavaje pole, kab zapiajaŭ im tuju piesniu, što piajaŭ vam padčas pažaru, jak miarkuješ, niaŭžo nie rasčuliŭ by dzikija zviaraty?

Na heta Tulij Senecyjo, jaki spiašaŭsia da svajich niavolnic, svieža pryviezienych z Ancyjuma, i jaki rvaŭsia damoŭ daŭno, adzyvajecca: — Biessumniŭna, cezaru, kab anno tolki dazvolili tabie pačać.

— Jedźma ŭ Hełładu! — vyrašyŭ znieachvočany Neron.

U henaj chvilinie ŭvachodzić Papieja, a za joju Tyhelin. Vočy ŭsich mimachoć pabiehli na spatkannie da jaho, bo nikoli nijaki tryumfatar nie ŭjazdžaŭ z takim honaram na Kapitol, z jakim stajaŭ jon pierad cezaram.

Važna j dabitna, hołasam, padobnym da skryhitu žaleza, pačaŭ dakład: — Budź łaskavy mianie vysłuchać, cezaru, bo mahu skazać tabie: znajšoŭ!

Narodu treba pomsty j achviary, dy nie adnaje, a sotni j tysiačy. Ci čuŭ ty kali, spadaru, chto taki byŭ Chrystus, toj, praz Poncija Piłata ŭkryžavany? I ci viedaješ, chto takija chryscijanie? Ci ž ja tabie nie danosiŭ pra ichnija złačynstvy j biazhłuzdyja abrady, pra viaščunstvy ab kancy svietu z ahniu? Narod nienavidzić ich i padazraje. Nichto ich nie bačyć u sviatyniach, bo bahoŭ našych zavuć złymi duchami; niama ich i na Stadyjonie, bo nie cikaviacca sportam. Nikoli nie čutno było ichnich vopleskaŭ na tvoj honar. Nivodzin z ich nikoli nie nazvaŭ ciabie boham.

Heta niepryjacieli čałaviectva, niepryjacieli horadu, niepryjacieli tvaje. Narod hudzie suprać ciabie, ale ž nie ty mnie, ceearu, zahadaŭ spalić Rym, i nie ja spaliŭ jaho… Narod prahnie pomsty — damo jaje. Narod prahnie hulni j kryvi — damo jaje. Narod padazraje ciabie — chaj padazronasć jahonaja advierniecca ŭ inšy bok.

Neron słuchaŭ spačatku sumieŭšysia. Ale, čym dalej havaryŭ Tyhelin, aktorskaja mina jahonaja ŭsio bolš zmianiałasia, pačała napieramienu vyjaŭlać to hnieŭ, to žal, spačuccio, to aburennie. Naraz ustaŭ, skinuŭ z siabie tohu, što apała jamu pad stopy, vyciahnuŭ abiedzvie ruki ŭharu i praz chvilinu stajaŭ tak nieparušna, biazmoŭna. Urešcie adzyvajecca tonam trahika: — Zeŭsie, Apałonie, Hiera, Afina, Persafona i vy ŭsie, niesmiarotnyja bostvy, čamu nie pryjšli da nas na pomač? Jakuju kryŭdu zrabiŭ horad tym ludajedam, što jaho tak dzika spalili?

— Vorahi ludstva i tvaje, — dadaje Papieja.

Inšyja padchapili: — Pakažy spraviadlivasć! Pakaraj padpalvačoŭ! Bahi damahajucca pomsty!

A jon sieŭ, zviesiŭ hołaŭ na hrudzi dy znoŭ zamoŭk, tak, jak by, nie ŭrokam kažučy, toje lichadziejstva, pra jakoje čuŭ, jaho ahłušyła. Cieraz momant ustrasianuŭ rukami j adazvaŭsia: — Jakija ž kary, jakija ž pakuty zraŭnavažać takoje złačynstva?.. Ale bahi sašluć mnie natchniennie, i pry dapamozie siłaŭ Tartaru dam biednamu narodu majmu takoje vidovišča, jakoje navieki mianie ŭsłavić.

Ciomnaja chmara lehła na čale Piatronija. Ujaviŭ sabie niebiaspieku, jakaja zavisła nad Lihijaj, nad Vinicijem, jakoha lubiŭ, dy nad usimi tymi ludźmi, navuki jakich nie pryznavaŭ, ale ab niavinnasci jakich byŭ pierakanany. Ujaŭlaŭ sabie taksama tyja kryvavyja šalenstvy, jakich jahonyja vočy estety nie znosili. Pierad usim kazaŭ sabie: «Mušu ratavać Vinicija, jaki ašaleje, kali dziaŭčo jahonaje zhinie», — i henaja dumka pieravažyła ŭsie inšyja, bo Piatroni razumieŭ, što začynaje takuju hulniu, jakoj nie mieŭ šče ŭ žycci.

A ŭsio ž havaryŭ svabodna j abyjakava, jak zaŭsiody, kali krytykavaŭ abo vykpivaŭ nieestetyčnyja pomysły cezara i aŭhustyjanaŭ.

— Dyk, znača, znajšli achviary? Dobra! Možacie pasłać ich na areny abo prybrać u «kryvavyja tuniki». Taksama dobra! Ale pasłuchajcie mianie: majecie ŭładu, majecie pretoryjanaŭ, majecie siłu, budźcie ž ščyrymi prynamsi tady, kali nichto vas nie čuje. Padmanvajcie narod, ale nie siabie samich. Vydajcie narodu chryscijan, asudziecie ich na jakija chočacie pakuty, budźcie ž, adnak, advažnymi skazać sabie, što nie jany Rym spalili… Ćfu! Nazyvajecie mianie arbitram elehancyi, dyk kažu vam: ciarpieć nie mahu pierfidnych kamiedyjaŭ! Ćfu! Ach, jak heta ŭsio prypaminaje mnie teatralnyja budy kala portaAsinaryja, u jakich aktory ŭciašajuć halitu rolami bahoŭ i karaloŭ, a pasla pradstaŭlennia — kisłaje vino zakusvajuć cybulaju abo skavyčuć ad rozah!

Budźcie ž sapraŭdy bahami j karalami, bo kažu vam, što možacie sabie na heta dazvolić. Pahražaŭ ty, cezar, niadaŭna sudam patomnych viakoŭ, ale nie zabudź, što jany vydaduć prysud i na ciabie. Na boskuju Klio! Neron, vaładar svietu! Neron-boh spaliŭ Rym, bo byŭ tak mahutnym na ziamli, jak Zeŭs na Alimpie! Neron-paet lubiŭ tak paeziju, što achviaravaŭ joj ajčynu! Jak sviet josć svietam — nichto ničoha padobnaha nie dakanaŭ, na ništo padobnaje nie advažyŭsia. Zaklinaju ciabie ŭ imia dzieviaci Libietryd, nie vyrakajsia takoje słavy, bo piesni ciabie apiavacimuć da skančennia viakoŭ. Kim ža ŭ paraŭnanni z taboju budzie Pryjam? Kim Ahamiemnan? Kim samyja bohi? Heta nie važna, ci padpał Rymu josć rečaj dobraj, važna toje, što josć rečaj vialikaj, niezvyčajnaj! A pry tym zaručaju tabie, što narod nie padymie na ciabie ruki!

Heta niapraŭda! Budź advažny! Vyscierahajsia prastupkaŭ, nie hodnych ciabie, tabie pahražaje tolki toje, što patomnyja viaki niekali mahčymuć skazać: «Neron spaliŭ Rym, ale jak truslivy cezar i maładušny paet nie pryznaŭsia da vialikaha čynu sa strachu i zvaliŭ vinu na niavinnych!»

Słovy Piatronija zvyčajna rabili mocnaje ŭražannie na Nerona, ale hetym razam sam Piatroni nie paciašaŭsia nadziejaj, bo sciamiŭ, što vykazanyja niadaŭna słovy — heta apošni sposab, jaki pad ščascie i ŭratavaŭ by chryscijan, dy zahubiŭ by jaho samoha. Nie chisnuŭsia adnak, bo raschodziłasia jamu pospał i pra Vinicija, jakoha miłavaŭ, i pra azart, jaki jaho zabaŭlaŭ. «Kosci kinuty, — kazaŭ sabie, — i pahladzimo, nakolki ŭ małpie strach pra sobskuju skuru pieravažyć prahu słavy».

I ŭ dušy nie sumniavaŭsia, što, adnak, pieramoža strach. Prymiež taho, pa słovach jahonych zalahło ciažkaje maŭčannie. Papieja i ŭsie prysutnyja hladzieli ŭ vočy Neronu, by ŭ abraz, a toj zakapyliŭ hubu až pad samyja nozdry, jak rabiŭ zaŭsiody, kali nie viedaŭ, što pačać; ciažkaja turbotlivasć i znieachvota malavalisia ŭ jahonym tvary.

— Dominie! — adazvaŭsia, bačačy heta, Tyhelin. — Dazvol mnie adyjsci, bo, kali chočuć vystavić na zhubu tvaju asobu, a pry tym zavuć maładušnym cezaram, maładušnym paetam, vušy maje nie mohuć zniesci takich słoŭ.

«Prajhraŭ», — padumaŭ Piatroni.

Ale zviarnuŭsia da Tyhelina, pranizaŭ jaho vokam, u jakim ihrała vialikapanskaja paharda, paharda vytančanaje asoby dla nikčomnika, i kaža: — Tyhelin, ciabie ja nazvaŭ kamiedyjantam, bo ty kamiedyjant nat i ciapier.

— Ci tamu, što nie chaču słuchać tvajich zniavah?

— Tamu, što prykidvaješsia biezhraničnym pryjacielem cezara, a pierad chvilinaj pahražaŭ jamu pretoryjanami, zrazumieli my heta ŭsie i jon taksama.

Tyhelin, jaki nie spadziavaŭsia, što Piatroni asmielicca kinuć jamu na stoł hetkija kosci, zbialeŭ, abiazhłuzdzieŭ i zaniamieŭ. Ale była heta apošniaja pieramoha arbitra elehancyi nad praciŭnikam, bo ŭ tym ža momancie Papieja adazvałasia: — Dominie, jak možaš dazvolić, kab nat dumka takaja prajšła praz čyjuści hałavu, a tym bolš, kab chto asmieliŭsia vykazać jaje ŭhołas u tvajoj prysutnasci!

— Spyni ryzykanta! — azvaŭsia Viteli.

Neron znoŭ padniaŭ hubu i, skiravaŭšy na Piatronija svaje šklastyja vočy blizahlada, skazaŭ: — Dyk tak ty adpłačvaješsia mnie za lubasć, jakoju ja ciabie hanaravaŭ?

— Kali niapraŭdu havaru, dakažy mnie heta, — adkazvaje Piatroni, — ale viedaj, što havaru heta z nakazu lubovi da ciabie.

— Pakaraj ryzykanta! — paŭtaraje Viteli.

— Zrabi heta! — adzyvajecca šče niekalki hałasoŭ.

U atryjumie zrabiłasia sumiatnia i šum, bo ludzi pačali adychodzić ad Piatronija. Adyjšoŭ nat Tulij Senecyjo, jahony stały prydvorny tavaryš, i małady Nerva, jaki akazvaŭ jamu dahetul najžyviejšuju pryjazń. Niezabaŭna Piatroni sam zastaŭsia z levaha boku atryjuma i, razhortvajučy sa smiecham chvandy tohi, čakaŭ, što skaža ci rabicimie cezar. A cezar adzyvajecca: — Damahajeciesia kary, adyž heta moj pryjaciel i tavaryš, dyk choć zraniŭ mnie serca, chaj viedaje, što henaje serca dla pryjacielaŭ maje tolki… prabačennie.

«Prajhraŭ i prapaŭ!» — padumaŭ Piatroni.

Cezar ustaŭ, narada była skončana.

L

Piatroni pajšoŭ, a Neron z Tyhelinam pierajšli da atryjuma Papieji, dzie čakali na ich ludzi, z jakimi prefiekt niadaŭna hutaryŭ. Było tam dvuch rabinaŭ z Zatybra, apranutych u doŭhija ŭračystyja šaty, z mitrami na hałavach, małady pisar, ichni pamočnik, i Chiłon. Ubačyŭšy cezara, sviatary pabialeli i, padniaŭšy na vyšyniu plača ruki, pachilili hałovy až da ruk.

— Ave, manarch manarchaŭ, karol karaloŭ! — adazvaŭsia starejšy. — Vitaj, vaładaru ziamli, apiakunie vybranaha narodu i cezar, lvie miž ludźmi, panavannie jakoha — heta soniečnaja svietłasć, heta cedr libanski, sviežaja krynica, palma cianistaja, balzam jerychonski!..

— A boham mianie nie nazyvajecie? — spytaŭ cezar.

Sviatary zbialeli jašče macniej; staršy znoŭ adazvaŭsia: — Tvaje słovy, uładaru, sałodkija, moŭ vinahradu hronka, moŭ spiełaja fiha, bo Jehova napoŭniŭ dabrynioju tvajo serca. Ale papiarednik ajca tvajho, Kaj Cezar, byŭ zvieravaty, a adnak pasłancy našy nie nazyvali jaho boham, hatovyja byli chutčej pryniać smierć, čym abrazu Zakonu.

— I Kalihuła zahadaŭ ich kidać lvom?

— Nie, uładaru. Kaj Cezar zasciarohsia hnievu Jehovy.

I padniali hałovy, bo imia mahutnaha Jehovy dadało im advahi. Vieručy ŭ moc jahonuju, smialej hladzieli ŭ vočy Neronu.

— Abvinavačvajecie chryscijan, što spalili Rym? — spytaŭ cezar.

— My, dominie, abvinavačvajem ich tolki za toje, što jany vorahi Zakonu, vorahi čałaviečaha rodu, vorahi Rymu j tvaje, jany daŭno pahražali horadu i svietu ahniom. Astatniaje daskaža tabie hety voś čałaviek, vusny jakoha nie zniačyščany łharstvam, bo ŭ žyłach matki jahonaj płyvie kroŭ vybranaha narodu.

Neron zviarnuŭsia da Chiłona: — Chto ž ty taki?

— Abažaciel ciabie, Ozyrysie, a pry tym ubohi stojik… — Nienavidžu stojikaŭ, — kaža Neron, — nienavidžu Trezeja, nienavidžu Musonija i Kornuta. Hidzić mianie ichniaja mova, ichniaja paharda mastactva, ich samachotnaja abniehacyja žyccia dy niachlujstva.

— Dominie, tvoj nastaŭnik Seneka maje tysiaču stałoŭ cyprysavych. Zahadaj mnie, a budu mieć udvaja bolš. Ja stojik z patreby. Prybiary, o svietazarny, moj stojicyzm u ružovy vianok i pastaŭ pierad im zbanok vina, a piajacimie Anakreonta tak, što zahłušyć usich epikurejcaŭ.

Neron, jakomu prypaŭ da smaku epitet «svietazarny», uchmylnuŭsia j kaža: — Padabaješsia mnie!

— Heny čałaviek varty stolki zołata, kolki sam važyć, — zaciemiŭ Tyhelin.

A Chiłon adkazvaje: — Dapoŭniš, spadaru, maju vahu tvajoju ščodrasciu, bo inakš viecier paniasie zapłatu.

— Istavietna, nie pieravažyŭ by nat i Vitelija, — dadaŭ cezar.

— Eheŭ, srebnaviasiołkavy, moj doscip nia josć vałaviany.

— Baču, tvoj Zakon nie zabaraniaje tabie zvać mianie boham?

— O, niesmiarotny! Moj zakon — heta ty. Chryscijanie bluznili suprać jaho, i tamu ja ich znienavidzieŭ.

— Što ž tabie viedama pra chryscijan?

— Ci dazvoliš mnie płakać, boski?

— Nie, — kaža Neron, — heta nudzić mianie.

— Utrajnie praŭdu kažaš, bo tyja vočy, što ciabie bačyli, pavinny raz nazaŭsiody vysachnuć ad sloz. Barani mianie, spadaru, ad majich niepryjacielaŭ!

— Kažy pra chryscijan, — nieciarplivicca Papieja.

— Ja rad zahadu tvajmu, Izyda, — prynižajecca Chiłon. — Voś ža, z maładych hadoŭ pasviaciŭsia ja filazofiji i šukanniu praŭdy. Šukaŭ ja jaje i ŭ daŭniejšych boskich mudracoŭ, i ŭ Afinskaj Akademiji, i ŭ Aleksandryjskim Serapieumie. Pačuŭšy pra chryscijan, dumaŭ ja, što heta jakaja novaja škoła, u jakoj mahčymu znajsci choć niekalki ziarniat praŭdy, i paznajomiŭsia z imi na majo niaščascie! Pieršym chryscijaninam, z jakim dola mianie zviazała, byŭ Hłaŭk, lekar z Nieapalu. Ad jaho ja daviedaŭsia, što addajuć jany pašanu niejkamu Chrestosu, jaki abiacaŭ im vyhubić usich ludziej, zburyć usie harady na ziamli, a ich pakinuć, kali dapamohuć jamu zniščyć Deŭkalijonavych dziaciej. Tamu, spadaru, jany j nienavidziać ludziej, tamu zatručvajuć vadalivy, tamu na schodach svajich klanuć Rym i ŭsie sviatyni, u jakich addajecca honar našym bahom. Chrestos byŭ ukryžavany, ale abiacaŭ im: kali Rym budzie zburany ahniom, druhi raz pryjdzie na sviet i addasć im vaładarstva nad svietam… — Vo ciapier narod zrazumieje, čamu Rym zhareŭ, — pierarvaŭ Tyhelin.

— Mnohija ŭžo razumiejuć, — adkazaŭ Chiłon, — bo ja chadžu pa Marsavym poli dy parkach i navučaju. Ale pasłuchajcie mianie da kanca, a zrazumiejecie, jakija ja maju dokazy na pomstu. Lekar Hłaŭk spačatku nie pryznavaŭsia pierada mnoju, što ichniaja navuka damahajecca nianavisci da ludziej. Naadvarot! Tałkavaŭ mnie, što Chrestos josć dobrym bostvam i što padstavaju Jahonaj navuki josć luboŭ. Dalikatnaje majo serca adrazu prylipła da takoha pryncypu, dyk palubiŭ ja Hłaŭka i zvieryŭsia na jaho. Dzialiŭsia ja z im kažnym kavałkam chleba, kažnym hrošam, i ci viedaješ, spadaru, jak mnie adudziačyŭsia? U darozie z Nieapalu ŭ Rym pyrnuŭ mianie nažom, a žonku maju, krasuniu maju Biereniku, pradaŭ handlarom niavolnikami. O, kab Safokł viedaŭ maje pryhody!.. Dyj što ja kažu — słuchaje mianie lepšy, čym Safokł… — Biedny čałaviek, — adazvałasia Papieja.

— Chto ŭbačyŭ abličča Afradyty, nia josć biedny, domina, a ja baču jaho ŭ hetaj chvilinie. Ale tady šukaŭ paciechi ŭ filazofiji. Prybyŭšy ŭ Rym, pačaŭ ja šukać chryscijanskich staršyn, kab damahacca sudu na Hłaŭka. Dumaŭ ja, što prymusiać jaho addać mnie žonku… Paznaŭ ichniaha archisviatara, paznaŭ druhoha, Paŭła, jaki byŭ tut zniavoleny, ale pasla adpuščany, paznaŭ syna Zebedeja, paznaŭ Lina i Kleta dy šmat inšych. Viedaju, dzie jany žyli pierad pažaram, viedaju, dzie zbirajucca, mahu pakazać adno padziamiełle na Vatykanskim uzhorji dy adzin mahilnik za bramaju Namentanskaju, dzie adpraŭlajuć svaje dzikija abrady. Bačyŭ ja tam Apostała Piatra, bačyŭ Hłaŭka, jak mardavaŭ dziaciej, kab Apostał mieŭ čym skraplać hałovy prysutnym, i bačyŭ Lihiju, uzhadavanku Pamponiji Hrecyny, jakaja čvaniłasia, što, nie mohučy pryniesci dziciačaj kryvi, prynosić smierć dziciaci, bo ŭrakła małuju aŭhustu, tvaju dačku, Ozyrysie! I tvaju, Izyda!

— Čuješ, cezar! — zaciemiła Papieja.

— Niaŭžo heta moža być? — adzyvajecca Neron.

— Moh ja daravać sobskuju kryŭdu, — raskazvaŭ dalej Chiłon, — ale, daviedaŭšysia pra vašuju, chacieŭ jaje praparoć nažom. Na žal, pieraškodziŭ mnie kryvičesny Vinić, jejny kachanak.

— Vinić? Ale ž jana ad jaho ŭciakła!

— Uciakła, dy znajšoŭ, bo nie moh žyć biez jaje. Za smiachotnuju apłatu dapamahaŭ ja jamu šukać jaje i znajšoŭ na Zatybry dom, dzie žyła miž chryscijanami. Pajšli my tudy razam, a z nami tvoj asiłak Kraton, jakoha šanoŭny Vinić naniaŭ dziela biaspieki. Ale Ursus, niavolnik Lihiji, zadušyŭ Kratona.

Heta čałaviek strašennaje siły, jon bykom skručvaje hałovy, jak makaŭki. Aŭlus i Pamponija lubili jaho za heta.

— Na Hierkulesa! — nie vytrymaŭ Neron. — Smiarotnik, jaki zadušyŭ Kratona, hodzien pomnika na Forumie. Ale pamylaješsia abo chłusiš, stary, bo Kratona zabiŭ nažom Vinić.

— Tak voś ludzi abarmočvajuć bahoŭ. O, vaładaru, ja ž bačyŭ sobskimi vačyma, jak traščali rebry Kratona ŭ rukoch Ursusavych, jaki pasla pavaliŭ i Vinicija. Zabiŭ by jaho, kab nie Lihija. Vinić doŭha pasla chvareŭ, ale jany dahladali jaho, spadziejučysia, što z lubovi staniecca chryscijaninam. I staŭsia.

— Vinić?!

— Tak.

— A moža, i Piatroni? — spytaŭ skvapna Tyhelin.

Chiłon pačaŭ brucić-mucić, zacirać ruki, pasla kaža: — Dziŭlusia z tvaje praniklivasci, spadaru! O!.. Być moža! Zusim moža być!

— Vo ciapier ciamlu, čamu tak jon baraniŭ chryscijan.

Ale Neron pačaŭ smiajacca: — Piatroni — chryscijanin!.. Piatroni — vorah žyccia j raskošy! Nie durecie mianie j siabie samich dy nie damahajciesia viery ŭ heta, a to ja hatovy i ŭva ŭsio nie vieryć.

— Ale kryvičesny Vinić staŭsia chryscijaninam. Prysiahaju na heny blask, jaki ad ciabie łunaje, što kažu praŭdu, i što ničym inšym tak nie brydžusia, jak łhunstvam, Pamponija — chryscijanka, mały Aŭlus — chryscijanin, i Lihija, i Vinić. Ja słužyŭ jamu ščyra, a jon za toje na prośbu Hłaŭka schvastaŭ mianie rozhami, mianie — staroha, chvoraha, hałodnaha. Ja prysiahnuŭ na Hadesa, što adpomščusia jamu za heta. O, vaładaru, adpomsci za maju kryŭdu, a ja vam vydam Apostała Piatra, i Lina, i Kleta, i Hłaŭka, i Kryspa, samych staršyn, i Lihiju, i Ursusa, pakažu vam ich sotni, tysiačy, pakažu damy malitvy, mahilniki — usie vašyja turmy nie zmiesciać ich!.. Biez mianie nie zdolejecie ich znajsci! Da hetych por šukaŭ ja ad biady paciechi ŭ filazofiji, chaj ža jaje ciapieraka znajdu ŭ łaskach, jakija spłyvuć na mianie… Stary ja ŭžo, a nie kaštavaŭ žyccia, para mnie ŭžo supačyć!..

— Chočaš być stojikam pry poŭnaj miscy! — kaža Neron.

— Chto tabie prysłužvajecca, tym samym jaje napaŭniaje.

— Praŭdu kažaš, filozafie.

Ale Papieja nie vypuskała z pamiaci svajich vorahaŭ. Haračka jaje da Vinicija była, praŭdu kažučy, karotkim kapryzam pochaci, jakaja zaharełasia z pryčyny zajzdrasci, hnievu i zranienaha samalubstva. Adnak abyjakavasć maładoha patrycyja zakranuła jaje hłyboka i serca napoŭniła mscivasciu. Jak tak smieŭ, bač, inšuju pastavić vyšej za jaje! Lihiju znienavidzieła ad pieršaj chviliny, kali ŭbačyła krasu henaj paŭnočnaj lileji. Piatroni moh cezaru havaryć kolki zaŭhodna pra «vuzki stan», ale nie joj, aŭhuscie. Daznanaja Papieja z pieršaha pohladu sciamiła, što ŭ cełym Rymie adna tolki Lihija moža z jejnaju krasoju kankuravać, a navat pieramahčy. I ad taje pary prysiahnuła zhubić jaje.

— Dominie, — nalahaje, — pamscisia za naša dzicia!

— Spiašajciesia! — akcentuje Chiłon. — Nie marudźcie! Bo Vinić schavaje jaje.

Ja pakažu dom, kudy jany znoŭ viarnulisia pasla pažaru.

— Dam tabie dziesiacioch čałaviek dy jdzi ciapier, — havora Tyhelin.

— Spadaru, ty nie bačyŭ Kratona ŭ rukach Ursusa. Kali dasi piacidziesiacioch, pakažu dom tolki zdalok. Ale kali nie zakratujecie Vinicija, dyk ja prapaŭ.

Tyhelin hlanuŭ na Nerona.

— Ci nie było b dobra, o boski, raskvitacca adrazu z dziadźkam i siastryncam?..

Neron padumaŭ krychu i vyrašyŭ: — Nie! Nie ciapier!.. Narod nie pavieryŭ by ŭtałkoŭvanniu, što Piatroni, Vinić abo Pamponija Hrecyna padpalili Rym. Zanadta pryhožyja mieli damy… Siannia treba inšych achviar, a tyja pojduć pazniej.

— Dyk daj mnie, spadaru, vajakoŭ dziela achovy, — damahajecca Chiłon.

— Tyhelin padumaje pra heta.

— Žycimieš tym časam u mianie, — supakojvaŭ prefiekt.

Radasć załunała z abličča Chiłona.

— Vydam usich! Tolki nie marudźcie! Spiašajciesia! — padjudžvaŭ achrypłym hołasam Chiłon.

LI

Piatroni, vyjšaŭšy ad cezara, zahadaŭ niescisia da svajho domu na Karyny, jaki z troch bakoŭ akružany byŭ sadami, a pierad frontam mieŭ mały forum Cecylijaŭ i dziakujučy tamu acaleŭ ad pažaru.

Z taje pryčyny inšyja aŭhustyjanie, jakich damy pahareli pospał z bahacciem i kaštoŭnymi tvorami mastactva, nazyvali Piatronija ščaslivym. Dyj daŭno ŭžo pra jaho kazali, što josć jon pieršarodnym synam Fartuny, a štoraz žyviejšaja pryjazń, jakoju ŭ apošnich časach abdaraŭ jaho cezar, kazaŭ by, pacviardžała heta.

Ale toj pieršarodny syn Fartuny razvažaŭ ciapier chiba nad niesuviernasciu taje matki, a dakładniej — nad padobnasciu jaje da Chronasa, pažyrajučaha sobskija dzieci.

— Kab moj dom byŭ zhareŭ, a z im razam maje hemmy, majo etruskaje mastackaje suddzio j aleksandryjskaje škło, miedź karynskaja, dyk mo Neron sapraŭdy zabyŭ by abrazu. Na Pałuksa! I padumać anno, heta ž ad mianie tolki zaležała, kab u henaj chvilinie być prefiektam pretoryjanaŭ. Ahałosiŭ by tady Tyhelina za padpalščyka, bo ž im i josć, ubraŭ by ŭ «kryvavuju tuniku», vydaŭ by narodu, usciaroh by chryscijan, adbudavaŭ by Rym. Chto viedaje nat, ci dola sumlennych ludziej nie papraviłasia b. Ja pavinien byŭ heta zrabić, choć by z uvahi na Vinicija. Pry vialikaj navale pracy adstupiŭ by jamu ŭradavannie prefiekta — i Neron nie sprabavaŭ by supraciŭlacca… Chaj by sabie Vinić chrysciŭ pasla ŭsich pretoryjanaŭ i samoha nat cezara, što heta mnie b škodziła! Pabožny Neron!

Neron sumlenny j miłaserny — paciešnaje nat pradstaŭlaŭ by vidovišča.

Biesturbotnasć Piatronija była tak vialikaj, što až pačaŭ usmichacca. Ale praz momant dumka jahonaja zviarnułasia ŭ inšy bok. Zdavałasia jamu, što jon u Ancyjumie i što Pavał z Tarsu havora jamu: «Nazyvajecie nas vorahami žyccia, ale skažy mnie, Piatroni, kali b cezar byŭ chryscijaninam i pastupaŭ pavodle našaj navuki, ci žyccio vaša nie było b bolš peŭnym dy bolš biaspiečnym?»

I, pryhadaŭšy henyja słovy, havaryŭ sabie dalej: — Na Kastara! Kolki chryscijan tut zamardujuć, stolki Pavał znojdzie novych, bo kali sviet nie moža stajać na złydniach, dyk jahonaja praŭda… Ale chto viedaje, ci nie moh by stajać, kali stajić. Ja sam, choć šmat čaho navučyŭsia, nie navučyŭsia, jak być davoli vialikim łatruhaj, i dziela taho pryjdziecca žyły sabie padrezać… Adyž na hetym i tak i hetak musiła b skončycca, a kali b nat nie skončyłasia tak, dyk skončyłasia b inakš. Škada mnie Eŭniki dy maje myrenskaje vazy, ale Eŭnika josć volnaj, a vaza pojdzie sa mnoju. Ahienabarbus nie atrymaje jaje ni za što! Škada mnie taksama Vinicija. A ŭrešcie, choć mienš u apošnich časach było nudna, čym daŭniej — ja hatovy. Na sviecie šmat josć rečaŭ pryhožych, dy ludzi pa bolšaj častcy tak pluhavyja, što žyccia nie varta škadavać. Chto ŭmieŭ žyć, toj pavinien umieć pamirać.

Choć ja naležaŭ da aŭhustyjanaŭ, dy ŭsio ž byŭ čałaviekam bolš volnym, čym im tam zdajecca, — tut plačyma zrabiŭ charaktarystyčny znak z’umlennia. — Im tam zdajecca mo, što mnie ŭ henaj chvilinie dryžać kaleni i strach padymaje vałasy na hałavie, a ja, viarnuŭšysia dadomu, vykupajusia voś u fijałkavaj vadzie, pasla załatavałosaja maja sama mianie namascić, i pa sniedanni zahadajem sabie piajać da Apałona himn Antemijosa. Ja ž sam kaliś kazaŭ: pra smierć nie varta dumać, bo jana i biez našaje pomačy pra nas dumaje. Było b, adnak, rečaj hodnaj podzivu, kali b sapraŭdy isnavali niejkija prastory Jelisiejskija, a ŭ ich — cieni. Eŭnika pryjšła b pasla da mianie, i chadzili b razam pa łuhoch-dalinach, ukviečanych asfodelem. Znajšoŭ by sabie tam tavarystva lepšaje, čym tut… Što za błazny! Što za bałvany, što za zbrod pluhavy biez hustu j palitury! Dziesiacioch arbitraŭ elehancyi nie pierarabiła b henych Trymalchijonaŭ na prystojnych ludziej. Na Persefonu! Zbrydzieli jany ŭžo mnie!

I skiemiŭ, zdziŭleny, što niešta padzialała jaho z tymi ludźmi. Viedaŭ ich dobra i viedaŭ pierad tym, što pra ich dumać, a adnak vydavalisia jamu ciapier niejkimi dalejšymi, bolš vartymi pahardy, sapraŭdy, mieŭ ich užo ŭdostal.

Pačaŭ zadumoŭvacca nad situacyjaj. Dziakujučy svajoj praniklivasci zrazumieŭ, što zahuba nie pahražaje jamu ciapier. Neron skarystaŭsia ž z adpaviednaje nahody, kab vykazać kolki hładkich słoŭ ab pryjazni, ab prabačenni i, kazaŭ by, zviazaŭsia imi. Ciapier šukacimie pretekstaŭ, a pakul ich znojdzie, moža prajsci šmat času. «Pieradusim zładzić ihryšča z chryscijan, — kazaŭ sabie Piatroni, — pasla tolki padumaje pra mianie, a kali tak, dyk nie varta henym hałavy maročyć, ani zmianiać sposabu žyccia. Bližejšaja niebiaspieka pahražaje Viniciju!»

I ad henaj chviliny pačaŭ dumać tolki pra Vinicija, jakoha vyrašyŭ ratavać.

Niavolniki niesli prytka lektyku praz rumoviščy i les kominaŭ, jakimi byli šče pierapoŭnieny Karyny, ale jon zahadaŭ im biehčy biahom, kab čym chutčej być doma. Vinić, «insula» jakoha zhareła, kvataravaŭsia ŭ jaho i, na ščascie, byŭ doma.

— Bačyŭ siannia Lihiju? — spytaŭ amal nie na parozie Piatroni.

— Tolki ad jaje.

— Słuchaj, što tabie skažu, i nie trać času na pytanni. Siannia ŭ cezara vyrašana złažyć vinu za padpał Rymu na chryscijan. Pahražaje im pierasled i pakuty.

Poscih moža raspačacca nadta chutka. Biary Lihiju i ŭciakaj zaraz, choć by za Alpy abo ŭ Afryku. I spiašajsia, z Pałatynu bo bližej na Zatybra, čym adsiul!

Vinić istavietna byŭ nie aby-jakim vajakom i nie traciŭ času na lišnija pytanni. Słuchaŭ, nasupiŭšy brovy, uvažny, hrozny, ale biez žachu. Vidać, pieršym paryvam, jaki budziŭsia ŭ henaj natury na viestku niebiaspieki, była achvota baraćby i abarony.

— Idu, — kaža.

— Jašče słoŭca: vaźmi kapšuk z zołatam, vaźmi zbroju i žmieniu svajich ludziej chryscijan! Mahčyma, budzie patreba adbivać jaje siłamoc!

Vinić byŭ užo ŭ dzviarach atryjuma.

— Dašli mnie viestku praz niavolnika, — kinuŭ jamu ŭdahon Piatroni.

I, zastaŭšysia sam-nasam, pačaŭ špacyravać uzdoŭž kalumnaŭ pa atryjumie, razvažajučy pra toje, što staniecca. Viedaŭ, što Lihija j Linus viarnulisia pasla pažaru na daŭniejšaje pamiaškannie, jakoje razam z bolšaju častkaj Zatybra acaleła, i heta była abstavina niepamysnaja, bo inakš nialohka ich było b znajsci siarod masaŭ. Spadziavaŭsia adnak, što i tak na Pałatynie nie viedaje nichto, dzie žyvuć, dyk Vinić pavinien vypieradzić tudy pretoryjanaŭ. Pryjšło jamu taksama na dumku, što Tyhelin, maniučysia vyłavić za adnym zamacham jak najbolšuju kolkasć chryscijan, musicimie rasciahnuć pavucinu pa cełym Rymie, heta značyć, padzialić pretoryjanaŭ na małyja addzieły. Kali pašluć pa jaje — dumaje — nie bolej čym dziesiacioch čałaviek, dyk sam vialihur lihijski pałomić im kosci, a što ž budzie, kali na dapamohu pryspiašyć Vinić! Pa henych dumkach pryjšła lha. Praŭda, pastavicca zbrojna suprać pretoryjan — heta toje samaje, što i suprać cezara.

Piatroni taksama viedaŭ, što kali Vinić uciače ad pomsty Nerona, dyk pomsta taja zvalicca moža na jaho, ale jon nie zvažaŭ na toje. A nat dumka pabłytannia płanaŭ cezaru j Tyhelinu razviesialała jaho. Vyrašyŭ nie škadavać na heta ni hrošaj, ni ludziej, a na svajich ludziej ciapier moh bolš spadziavacca, bo Pavał z Tarsu naviarnuŭ jamu ŭ Ancyjumie bolšuju častku jahonych niavolnikaŭ.

Uvajšoŭšaja Eŭnika pierarvała jamu dumki. Usie turboty ŭciakli biassledna, jak ubačyŭ jaje. Zabyŭsia pra cezara, pra niałasku, jakaja visieła nad im, pra znikčamniełych aŭhustyjanaŭ, pra poscih na chryscijanaŭ, pra Vinicija i Lihiju, a lubavaŭsia tolki joju vokam estety, raskachanym u čaroŭnaj upojvajučaj luboŭju strojnasci.

Ubranaja była ŭ fijaletavyja stroji, zvanyja soa vestis^[69], praz jakija sviaciłasia jejnaje ružovaje cieła, sapraŭdy była pryhožaja, moŭ bostva. Adčuvajučy pry tym jahony podziŭ dy kachajučy cełaj dušoj, zaŭsiody prahnaja jahonych piastoščaŭ, rumianiłasia z radasci tak, jak by była nie nałožnicaj, ale niavinnym dziaŭčaniom.

— Što ž mnie skažaš, Charyta? — adazvaŭsia Piatroni, vyciahajučy da jaje ruki.

A jana, nachilajučy ŭ tyja ruki svaju załatuju hałovańku, adkazvaje:

— Spadaru, pryjšoŭ Antemijos z spievakami j pytaje, ci chočaš jaho siannia słuchać?

— Chaj pačakaje. Zajhraje nam pry abiedzie himn da Apałona. Navakoł jašče vohniščy j popieł, a my słuchacimiem himn da Apałona. Na haji Pafijskija! Kali baču ciabie ŭ hetym soa vestis, zdajecca mnie, Afradyta prysłaniłasia bieražkom nieba j stajić pierada mnoju.

— O, dominie! — zachaplajecca Eŭnika.

— Chadzi da mianie, Eŭnika, abdymi mianie i daj mnie vusny… Kachaješ ty mianie?

— Zeŭsa bolš nie kachała b!

Skazaŭšy heta, prycisnuła vusny da jahonych vusnaŭ, trapiečučysia ŭ jahonych rukach ad ščascia, by ptušynka. Pačakaŭšy, Piatroni kaža: — Nu, a kab pryjšłosia nam razłučycca?..

Eŭnika hlanuła pałachliva ŭ vočy: — Jak heta, spadaru?..

— Nie bojsia!.. Bo, bačyš, chto viedaje, ci nie musiacimu vybracca ŭ dalokuju darohu.

— Biary mianie z saboju… Ale Piatroni nahła zmianiŭ temu hutarki i spytaŭ: — Skažy mnie, ci na traŭnikach u aharodzie josć asfodeli?

— Cyprysy j traŭniki ŭ aharodzie pažoŭkli ad pažaru, liscie paapadała z mirtaŭ, i ŭvieś aharod vyhladaje, by miortvy.

— Uvieś Rym vyhladaje, by miortvy, a chutka staniecca sapraŭdnym mahilnikam. Ci viedaješ, što vyjdzie edykt suprać chryscijan i raspačniecca pierasledvannie, padčas jakoha zhinie tysiačy ludziej.

— Za što ž ich karacimuć, spadaru? Jany ž ludzi dobryja i cichija.

— Jakraz za toje j karacimuć.

— Dyk jedźma na ŭzmorje. Tvaje boskija vočy nie lubiać hladzieć na kroŭ.

— Ale tym časam ja mušu vykupacca. Pryjdzi ŭ eleotezijum namascić mnie ruki. Na pojas Kiprydy! Nikoli šče nie vydavałasia ty mnie tak pryhožaj. Zahadaju tabie zrabić vannu na manier slizianicy, a ty budzieš u joj, by kaštoŭnaja pierła… Pryjdzi, załatavałosańkaja!

I pajšoŭ. A cieraz hadzinu pazniej aboje ŭ ružovych viankach i z mutnymi vačyma lažali pry stale, zastaŭlenym załatym siervizam. Prysłužvali im chłapčaniaty, prybranyja za amurkaŭ, a jany, papivajučy vino z azialenienych kružaŭ, słuchali himnu da Apałona, piajanaha pad akampaniemient harfaŭ pad batutaju Antemija.

Nie kłapacilisia tym, što navokał viłły tyrčali na pažaryščy kominy damoŭ dy što viecier raznosiŭ popieł zhareŭšaha Rymu. Pačuvalisia ščaslivymi i dumali tolki pra kachannie, jakoje akrasiła j zmianiła im žyccio ŭ boski son.

Himn jašče nie byŭ skončany, jak uvachodzić na zału niavolnik, zahadčyk atryjuma.

— Spadaru, — dakładaje tryvožnym hołasam, — centuryjon z addziełam pretoryjanaŭ stajić pierad bramaju i pa zahadu cezara choča ciabie bačyć.

Zamoŭkła piajannie harfy. Tryvoha aharnuła ŭsich prysutnych, bo cezar u pryjaznych adnosinach zvyčajna abychodziŭsia biez pretoryjanaŭ, jakija pajavaju svajoju nie varažyli ŭ tych časach ničoha dobraha. Adzin tolki Piatroni nie pakazvaŭ nijakaha tryvožlivaha ŭražannia i kaža abyjakavym tonam: — Choć by abied mnie dali spakojna zjesci, — pasla zviartajecca da zahadčyka atryjuma: — Chaj uvojdzie!

Niavolnik znik za zasłonaj; niezabaŭna ciažkimi krokami ŭvachodzić na zału znajomy Piatroniju sotnik Aper, uzbrojeny ŭvieś i z žaleznym šałomam na hałavie.

— Kryvičesny spadaru, — zarapartavaŭ, — voś piśmo ad cezara.

Piatroni vyciahnuŭ niadbajliva svaju biełuju ruku, uziaŭ tablički i, kinuŭšy na ich vokam, padaŭ ich spakojna Eŭnicy.

— Čytacimie viečaram novuju piesniu z «Trojiki», — kaža, — i zaklikaje mianie, kab pryjšoŭ.

— Maju zahad tolki addać piśmo, — adazvaŭsia sotnik.

— Tak. Adkazu nie budzie. Ale moža b, sotnik, supačyŭ chvilinu pry nas i vypiŭ krater vina?

— Dziakuju tabie, šlachotny spadaru. Ad krateru vina nie admoŭlusia za tvajo zdaroŭje, ale supačyć nie mahu, bo ja słužbova.

— Čamu heta praz ciabie prysyłajuć piśmo, zamiž praz niavolnika?

— Moža, tamu, što mianie vysłana ŭ hety bok za inšaj patrebaj.

— Viedaju, — kaža Piatroni, — suprać chryscijan.

— Tak, spadaru.

— Ci poscih daŭno raspačaty?

— Niekatoryja addzieły na Zatybra vysłana jašče pierad pałudniem, — heta skazaŭšy, sotnik stros z čašy kroplu vina na honar Marsa, pierakuliŭ jaje j dziakuje: — Chaj bahi zaspakojać tabie ŭsie tvaje žadanni.

— Vaźmi i krater heny, — prapanuje Piatroni. I daŭ znak Antemijosu, kab kančaŭ himn da Apałona.

— Rudabarody pačynaje hulniu sa mnoju j Vinicijem, — kazaŭ sabie, jak harfy adazvalisia znoŭ. — Adhadvaju namier! Chacieŭ pieralakać mianie, dasyłajučy pozvu praz centuryjona. Viečaram vypytvacimie sotnika, jak ja jaho pryniaŭ. Nie, nie! Nie vielmi ŭciešyšsia, lutaja dzikaja małpa! Viedaju, dakuki nie daruješ, viedaju, što zhuba mianie nie minie, ale kali spadziaješsia, što błahalna paziracimu tabie ŭ vočy, što ahladacimieš na majim abliččy strach i pakoru, dyk pamylaješsia.

— Cezar piša, spadaru: «Prydziecie, kali majecie achvotu», — pytaje Eŭnika. — Ci pojdzieš?

— Maju adpaviedny nastroj i mahu słuchać nat jahonych vieršaŭ, — adkazaŭ Piatroni, — dyk pajdu, tym bolš, što Vinić nie moža jsci.

I praŭda: pa abiedzie dy pa abydnaj prahułcy addaŭsia ŭ ruki niavolnic, upryhažajučych vałasy, i niavolnic, układajučych chvałdy tohi. Cieraz hadzinu pazniej strojny, moŭ bažok, zahadaŭ niescisia na Pałatyn. Hadzina ŭžo była pozniaja, viečar cichi, ciopły, miesiac tak jarka sviaciŭ, što lampadaryi, idučyja pierad lektykaj, pahasili svietačy. Pa vulicach i siarod rumoviščaŭ snavali padpiŭšyja hramady ludziej, paprystrojvanyja vicciozielenniu, z halinkami mirtu i łaŭru ŭ rukach z cezaravych aharodaŭ. Dastatak zbožža dy spadzieva vialikich ihryščaŭ viesialili ludziej. Dzie-nidzie čutny byli piesni na honar «boskaje nočy» j kachannia; dzie-nidzie tancavali pry sviatle miesiaca; kolki raz niavolniki musili hukać dla volnaha prachodu Piatronijevaj lektyki, narod rasstupaŭsia, vivatujučy na honar svajho ŭlubienca.

A jon dumaŭ pra Vinicija i dziviŭsia, čamu niama ad jaho viestki. Byŭ jon epikurejcam i ehajistam, ale sutyčnasć z Paŭłam, z Vinicijem dy štodzionnyja čutki pra chryscijan krychu jaho pierajnakšyli, choć sam ab tym nie viedaŭ. Viejaŭ ad ich niejki viecier na jaho, jaki pasiejaŭ u jahonaj dušy tajomnyja ziarniaty. Pa-za ŭłasnaju asobaju pačali jaho cikavić inšyja ludzi. Da Vinicija, praŭda, byŭ zaŭsiody pryviazany, bo ŭ dziciačych hadoch nadta lubiŭ jahonuju matku, svaju siastru, a ciapier byŭ supolnikam jahonychturbotaŭ, jakija tak cikavili jaho, jak by trahiedyja jakaja.

Nie traciŭ nadzieji, što Vinić vypieradziŭ pretoryjan i ŭciok z Lihijaj abo, u najhoršym vypadku, adbiŭ jaje. Ale addavaŭ pieravahu tamu, kab mieć u henaj spravie peŭnyja viestki, spadziavaŭsia bo roznych pytanniaŭ, na jakija lepš było b być padrychtavanym.

Zatrymaŭšysia pry domie Tyberyja, vyjšaŭ z lektyki i ŭvajšoŭ da atryjuma, napoŭnienaha ŭžo aŭhustyjanami. Učarašnija pryjacieli, pamima zacikaŭlennia zaprosinami, adychodzili ad jaho, a jon krasavaŭsia siarod ich, statny, svabodny, biesturbotny i tak samapeŭny, jak sam moh razdavać łaski. Niekatoryja, hledziačy na jaho, krychu ŭ dušy tryvožylisia, ci nie zarana vyjavili jamu pahardu.

Cezar prykidvaŭsia, byccam jaho nie bačyć, i nie adkazaŭ na jahonaje pryvitannie, byccam zaniaty byŭ hutarkaju. Zamiest taho Tyhelin padyjšoŭ da jaho i adazvaŭsia: — Dobry viečar, arbitar elehancyi! Ci i ciapier ty jašče pierakanany, što nie chryscijanie spalili Rym?

Piatroni pacisnuŭ plačyma i, pleščučy jaho pa łapatcy, by vyzvolnika, adpalvaje: — Ty tak dobra viedaješ, jak i ja, što pra heta dumać.

— Nie smieju pryraŭniacca da tvaje mudrasci.

— I praŭdu kažaš, inakš bo musiŭ by voś, kali cezar pračytaje novuju piesniu z «Trojiki», zamiest dracca, jak pava, vykazać jakuju biazhłuzdzicu.

Tyhelin prykusiŭ hubu. Nie nadta jon byŭ zadavoleny z sianniašniaha vystupu cezara, bo adkryvałasia pole, na jakim nie moh kankuravać z Piatronijem. Jakraz padčas čytannia Neron mimachoć, pa zvyčcy, paziraŭ na Piatronija, rupna cikujučy, što vyčytaje ŭ jahonaj minie. A toj słuchaŭ, manieŭrujučy brovami, miejscami patakvajučy, miejscami napružvajučy ŭvahu, jak by maniŭsia spraŭdzić, ci dobra čuje. I pasla to chvaliŭ, to haniŭ, vymahajučy papravak abo vyhładžvannia niekatorych skazaŭ. Sam Neron adčuvaŭ, što ŭsim inšym u pierasolenych pachvałach raschodzicca tolki pra sobskuju skuru, a heny adzin tolki cikavicca paezijaj dla samej paeziji, adzin tolki znajecca, i kali što pachvalić, dyk možna być peŭnym, što reč taja hodnaja pachvały. Dyk pavoli pačaŭ z im spračacca, tałkavać i, kali ŭrešcie Piatroni paddaŭ sumnivu ŭdałasć adnaho skazu, adazvaŭsia da jaho: — Miecimieš u apošniaj piesni kamientar da hetaha skazu.

— Ach! — padumaŭ Piatroni. — Dyk dažyvu jašče apošniaj piesni.

A ci adzin z prysutnych, čujučy heta, kazaŭ sabie ŭ dušy: — Hora mnie! Piatroni, majučy pierad saboju čas, moža viarnucca ŭ łaski i pakanać nat Tyhelina.

I pačali znoŭ zbližacca da jaho. Ale kaniec viečaru mienš byŭ ščasnym, bo cezar padčas razvitvannia spytaŭ nahła z prymorščanym vokam dy złaradasnaj minaj: — A čamu nie pryjšoŭ Vinić?

Kali b Piatroni byŭ peŭny, što Vinić z Lihijaj užo za bramami horadu, byŭ by adkazaŭ: «Ažaniŭsia z tvajho dazvołu j vyjechaŭ». Ale, bačačy zahadkavuju ŭsmiešku Nerona, adkazaŭ: — Tvaja pozva nie zastała jaho doma.

— Skažy jamu, što chaču jaho bačyć, — havora Neron, — dy nie zabudź jamu pryhadać, kab abaviazkova byŭ na ihryščach, dzie vystupacimuć chryscijanie.

Henyja słovy ŭstryvožyli Piatronija, bo vydavałasia jamu, što adnosiacca biespasiarednie da Lihiji. Sieŭšy ŭ lektyku, zahadaŭ niescisia jašče prytčej, čym rana. Nie jšło heta tak udała. Pierad domam Tyberyja chvalavaŭ nieŭhamonny natoŭp, pjany, jak pierš, ale nie rasspiavany dy tancujučy, tolki ŭzburany.

Zdalok danosilisia niejkija kryki, jakich Piatroni nie moh adrazu sciamić, a jany mahutnieli, rasli, až urešcie zmianilisia ŭ adzin dziki vierask: — Chryscijanie — lvom!

Statnyja lektyki dvaran łučyli siarod vyjučaha natoŭpu. Z hłybini aharełych vulic zbiahalisia štoraz novyja hramady, jakija, pačuŭšy vokryk, pačali jaho paŭtarać. Z vusnaŭ da vusnaŭ pieradavana viestku, što poscih tryvaje ŭžo ad paŭdnia, što šmat padpalvačoŭ užo złoŭlena, i chutka pa novavyviedzienych dy starych vulicach, pa zavułkach, razvalenych u hruzy, razlahaŭsia ŭdoŭž i šyr cełaha Rymu štoraz zajadlejšy vierask: — Chryscijanie — lvom!

— Bydlaty! — paŭtaraŭ z pahardaju Piatroni. — Narod hodny cezara!

I zadumaŭsia: taki sviet, zbudavany na prymusie, ludajedstvie, pra jakoje nat i barbary nie mieli paniaccia, na lichadziejstvie dy šalonaj raspuscie, nie mahčymie astojicca. Niesła ad jaho smiardziačym trupam. Na hniłoje žyccio kłała svaju cień smierć.

Nie raz havaryli pra heta nat miž samimi aŭhustyjanami, ale Piatroniju nikoli tak vyrazna nie ŭjaviłasia taja praŭda, što heny ŭvienčany voz, na jakim u postaci tryumfatara stajić Rym, vałakučy za saboju zbłytany statak narodaŭ, jedzie ŭ propasć. Žyccio svietaŭładnaha horadu vydavałasia jamu niejkim błaznockim karahodam, niejkim strachotnym vybrykam, jakomu narešcie musić ža nastać kaniec.

Razumieŭ ciapier, što adny tolki chryscijanie majuć niejkija novyja asnovy žyccia, ale dumaŭ, što chutka j sledu pa ich nie zastaniecca. A tahdy što?

Błaznocki karahod pojdzie dalej pad vierchavodstvam Nerona, a kali Nerona nie budzie, znojdziecca druhi taki samy abo horšy, bo spamiž takoha narodu i patrycyjatu ciažka, kab lepšy znajšoŭsia. Budzie novaje dzikaje bujanstva, a ŭ dadatku štoraz pluhaviejšaje i hadčejšaje. Ale ž bujanstva nie mahčymie tryvać viečna, i treba pasla jaho lehčy spać, choć by z samaje tolki zniamohi.

Dumajučy pra heta, Piatroni sam čuŭsia strašenna zmučany. Ci varta žyć i to žyć biez peŭnasci pra zaŭtrašni dzień, žyć pa toje tolki, kab hladzieć na padobnaje biazładdzie svietu? Dyk ža hienij smierci nie mienš, zrešty, pryhožy, čym hienij snu, i maje taksama kryły pry plačoch.

Lektyka zatrymałasia pierad dzviaryma domu, jakija čujny prydzvierny ŭ tym ža momancie adčyniŭ.

— Ci spadar Vinić viarnuŭsia? — spytaŭ Piatroni.

— Pierad chvilinaj, — dałažyŭ niavolnik.

— A, znača, nie adbiŭ jaje! — padumaŭ Piatroni.

I, skinuŭšy tohu, ubieh da atryjuma. Vinić siadzieŭ na trynožniku, zviesiŭšy hołaŭ amal nie da samych kaleń, trymajučy jaje ŭ dałoniach, ale, pačuŭšy vodhałas chady, padniaŭ skamianieły tvar i razjiskranyja vočy.

— Spazniŭsia? — spytaŭ Piatroni.

— Ale. Schapili jaje pierad poŭdniem.

Chvilina maŭčannia.

— Bačyŭsia z joju?

— Tak.

— Dzie siadzić?

— U Mamertynskaj viaznicy.

Piatroni zdryhanuŭsia j hladzić na Vinicija pytajučym vokam. A toj: — Nie! — kaža, sciamiŭšy. — Nie pasadzili jaje ŭ Tulijanum^[70], ani nat u siaredniaj viaznicy. Padkupiŭ ja vartaŭnika, kab adstupiŭ joj svaju kamoru. Ursus lažyć la paroha j pilnuje jaje.

— Čamu ž Ursus jaje nie abaraniŭ?

— Prysłana piaćdziesiat pretoryjanaŭ, dyj Lin jamu zabaraniŭ.

— A Linus sam?

— Lin pry smierci, tamu nie ŭziali jaho.

— Što miarkuješ rabić?

— Adratavać jaje abo pamierci razam z joju. I ja vieru ŭ Chrysta.

Vinić havaryŭ nibyta spakojna, ale ŭ hołasie jahonym było niešta tak žałasnaje, što serca Piatronija skałanułasia ščyraju litasciu.

— Razumieju ciabie, — spačuvaŭ, — ale jak jaje dumaješ ratavać?

— Padkuplu vartu nasampierš, kab zascierahčy jaje ad zniavahi, a pa-druhoje, kab nie pieraškadžali joj uciačy.

— Kali heta majecca być?

— Skazali, što nie mohuć mnie vydać jaje zaraz, bo bajacca adkaznasci. Jak viaznicy pierapoŭniacca ludźmi, i kali zhubicca rachunak viazniaŭ, tady mnie jaje addaduć. Ale heta krajni vypadak! Pierš ty ratuj mnie jaje! Ty ž pryjaciel cezara! Jon ža sam mnie jaje addaŭ. Idzi da jaho j ratuj mianie!

Piatroni zamiest adkazu zaklikaŭ niavolnika i, zahadaŭšy jamu pryniesci dva ciomnyja płaščy j dva miačy, zviarnuŭsia da Vinicija: — Idučy, tabie adkažu, — kaža, — tym časam biary płašč, zbroju i pojdziem pad viaznicu. Tam daj vartaŭnikam sto tysiač sestercyjaŭ, daj dva razy j piać razoŭ bolš, aby tolki vypuscili Lihiju chutka, inakš — budzie pozna.

— Chadziem, — zhadžajecca Vinić.

Praz momant abodva jšli vulicaju.

— Nu, a ciapier słuchaj, što tabie skažu, — kaža Piatroni. — Nie chacieŭ ja tracić času. Ja ad sianniašniaha dnia ŭžo ŭ niałascy. Majo sobskaje žyccio visić na vałasku, i tamu nie mahu ničoha dakanać u cezara. Horaj! Maju peŭnasć, što zrobić nasupierak majoj prośbie. Kab nie heta, ci ž ja rajiŭ by tabie ŭciakać z Lihijaj abo adbivać jaje? Adyž, kab udałosia ŭciačy, hnieŭ zvaliŭsia b na mianie.

Jon by chutčej zrabiŭ štoś na tvaju prośbu, čym na maju. Nie spadziavajsia, adnak, na heta. Vydabudź jaje z viaznicy i ŭciakaj! Niama inšaje rady. Kali heta nie ŭdasca, tady budzie čas na inšyja sposaby. Tym časam viedaj, što Lihiju pasadzili nie tolki za vieru ŭ Chrysta. Na joj i na tabie spahaniaje pomstu Papieja.

Ci ty pamiataješ, jak abraziŭ aŭhustu, adpichajučy ad siabie? A jana ž viedaje, što zrabiŭ ty heta dziela Lihiji, jakuju j tak nienavidzieła ŭžo ad pieršaha spatkannia.

Adyž i ŭpiarod maniłasia jaje zhubić, abvinavaciŭšy za toje, što byccam urakła dzicia. U tym usim, što stałasia, vidać ruka Papieji! Čym bo vytłumačyć toje, što Lihiju pieršuju aryštavali? Chto moh pakazać dom Lina? Ja tabie kažu, vyviady daŭno za joju chadzili! Viedaju, što razdziraju tabie dušu dy adyjmaju apošniuju nadzieju, ale kažu heta znarok dziela taho, što kali nie vyciahnieš jaje, pakul nie zdahadajucca ab tvajich sprobach, dyk zhiniecie aboje.

— Tak! Razumieju! — adkazaŭ pryhnobleny Vinić.

Vulicy byli pustyja, bo było ŭžo pozna, dalejšuju hutarku pierarvaŭ im pjany hładyjatar, jaki pavaliŭsia na Piatronija, apirajučysia dałanioju na jahonym plačy dy kryčačy achrypłym smurodlivym hołasam: — Chryscijanie — lvom!

— Mirmiłon ty, — adazvaŭsia Piatroni, — pasłuchaj dobraje rady j spiašy ŭ svoj bok.

Tady pjany schapiŭ jaho j druhoju rukoju za plačo: — Kryčy razam sa mnoju, a to skruču tabie hołaŭ: chryscijanie — lvom na tłušč!

Niervy Piatronija davoli ŭžo mieli henaje varkatni. Ad taje pary, jak vyjšaŭ z Pałatynu, dušyła jana jaho, by strašnaja kroza, i razdzirała jamu vušy, dyk, kali ŭhledzieŭ nad saboju kułak, skončyłasia miera jahonaj ciarplivasci.

— Adstupi, druža! — huknuŭ. — Smiardziš i pieraškadžaješ mnie.

Tak kažučy, usadziŭ jamu až pa trymalna ŭ hrudzi stylet, jaki ŭziaŭ z saboju, vychodziačy z domu, i, abłapiŭšy pad ruku Vinicija, havaryŭ dalej, jak by ničoha takoha nie stałasia: — Cezar kaža mnie siannia: «Nie zabudź nahadać Viniciju, kab abaviazkova byŭ na jhryščach, na jakich vystupiać chryscijanie». Ciamiš, što heta abaznačaje? Voś ža, chočuć zładzić sabie vidovišča z tvajho bolu. Heta ŭžo reč upłanavanaja. Dziela taho mo j nie zakratavali da henaje pary ciabie j mianie. Kali nie ŭdasca jaje chutka vydabyć, tady… nie viedaju!.. Tvaja sicylijskaja majomasć mahła b taksama spakusić Tyhelina… Sprabuj.

— Addam im usio, što maju, — adkazaŭ Vinić.

Z Karynaŭ na Forum było nie nadta daloka, dyk chutka pryjšli. Pieršy zołak bialiŭ užo scieny zamku.

Naraz, jak tolki paviarnulisia da Mamertynskaj viaznicy, Piatroni zatrymaŭsia j kaža: — Pretoryjanie!.. Zapozna!..

Viaznica abstaŭlena była padvojnym łancuhom vajaroŭ. Zołak sierabryŭ ichnija žaleznyja šałomy i vastryjo dzidaŭ. Vinić zbialeŭ, by marmur.

— Chadziem! — kaža.

Padyjšli da šerahoŭ starožy. Piatroni mieŭ niezvyčajnuju pamiać, viedaŭ nie tolki staršyn, ale i amal usich radavych pretoryi, dyk chutka paznaŭ znajomaha staršynu kahorty dy kiŭnuŭ na jaho.

— Što heta, Nihier? — adazvaŭsia. — Zahadana vam pilnavać viaznicy?

— Tak, kryvičesny Piatroni! Prefiekt bajaŭsia, kab nie sprabavaŭ chto adbivać padpalvačoŭ.

— Ci maješ zahad nie ŭpuščać nikoha? — spytaŭ Vinić.

— Nie, spadaru. Znajomyja adviedvacimuć viazniaŭ, i takim čynam vyłavim bolš chryscijan.

— Nu, dyk upusci mianie, — kaža Vinić. I, scisnuŭšy dałoń Piatroniju, kaža jamu: — Pahavary z Akte, a ja pryjdu daviedacca, jaki tabie dała adkaz… — I prychodź! — havora Piatroni.

U henaj chvilinie pad ziamloju j za hrubymi scienami adazvałasia piesnia. Jana, adrazu hłuchaja j prycišnaja, štoraz macnieła. Mužčynskija hałasy, žanočyja j dziciačyja zlivalisia ŭ adzin suhałosny chor. Cełaja viaznica pačała ŭ zaraničnaj cišy piajać, by harfa. Ale nie byli heta hałasy žurby ni rospačy. Naadvarot, hrymieła ŭ ich radasć i tryumf.

Vajary pierahladalisia zdumlenna.

Na niebie ružaviłasia j załaciłasia ranniaja zarnica.

LII

Voklič «Chryscijanie — lvom!» razlahaŭsia biespierastanku pa ŭsich kvartałach horadu. Spieršku nie tolki nichto nie sumniavaŭsia, što jany byli vinavatymi, ale j nie chacieŭ nichto sumniavacca, bo kara na ich mieła być razam z zabavaju dla narodu. Ale taksama šyryłasia dumka, što nie dajšła b biada da takich strašennych pamieraŭ, kab nie hnieŭ bahoŭ, dyk zahadana pa sviatyniach «pijakuła», abo pieraprašalnyja achviary. Sienat na padstavie Sybilijskich knih zładziŭ uračystasci j publičnyja molby da Vułkana, da Cerery, da Prazerpiny. Matrony składali achviary Junonie — išli jany ŭ pracesiji až na bierah mora, kab začerpać tam vady j skrapić joju fihuru bahini. Žanki ładzili bahom pačostki i načnyja hadziny^[71]. Uvieś Rym ačyščaŭsia z hrachoŭ, składaŭ achviary j pieraprašaŭ niesmiarotnych. Prymiež taho na pažaryščy staŭbavana novyja šyrokija vulicy. Tut i tam zasnavana ŭžo fundamienty strojnych damoŭ, pałacaŭ i sviatyń. Pierad usim, adnak, z niečuvanym paspiecham budavana vielizarnyja draŭlanyja amfiteatry, u jakich mieli kanać chryscijanie. Zaraz pa schodzie ŭ domie Tyberyja razasłana da prakonsułaŭ zahady, kab dastaŭlali dzikija zviary. Tyhelin apustošyŭ vivaryi ŭsich italianskich haradoŭ, nat mienšych.

U Afrycy pa zahadzie jahonym zładžana vialikija abłavy, u jakich usio tamtejšaje nasielnictva musiła ŭdzielničać. Pryvozili słany j tyhrysy z Aziji, krakadyły j biehiemoty z Niłu, lvy z Atłasu, vaŭki j miadzviedzi z Pireniejaŭ, pahannyja sabaki z Hibierniji, psy-mołasy z Epiru, bujvały j vializnyja lutyja tury z Hiermaniji. Ihryščy mielisia być niezvyčajnyja, pieravyšajučyja svajoju vieličču ŭsio, što da hetych por bačyŭ Rym, bo kolkasć zakratavanych była vializnaja, Cezar maniŭsia ŭtapić uspaminy pažaru ŭ kryvi i ŭpajić joju Rym.

Razachvočany narod dapamahaŭ vihiłam i pretoryjanam vyłoŭlivać chryscijan. Udavałasia heta biez ciažkasciaŭ, bo cełyja hramady ich, kačujučy pa haradoch razam z inšym žycharstvam, vyznavali vieru publična. Kali, łoviačy, ich akružali, jany padali na kaleni i, piajučy piesni, dazvalali brać siabie biez anijakaha supracivu. Ale ciarplivasć razdražniała tolki narod, jaki, nie razumiejučy pryčyny jaje, uvažaŭ jaje za zakatnasć dy zakamianiełasć u złačynstvie.

Šał achapiŭ pierasledvalnikaŭ. Zdarałasia, što čerń vyryvała chryscijan pretoryjanam z ruk i razryvała ich na kavałki rukami. Žančyn ciahnuli za vałasy ŭ viaznicu, dzieciam razbivali hałoŭki ab kamiennie. Tysiačy ludziej dniom i nočču, vyjučy, palavała pa vulicach. Šukali achviar na papiališčach, pa kaminoch i pahraboch. Pierad turmami spraŭlali pry vohniščach vakoł bočak z vinom bachičnyja pjanstvy i skoki. Hramavyja ryki kožny viečar razlahalisia pa horadzie, upojvajučy tych, što čakali ihryščaŭ. Viaznicy byli da bierahoŭ pierapoŭnienyja, a prymiež taho, čerń i pretoryjanie štodzień dastaŭlali achviar štobolš. Zamierła miž ludźmi litasć. Ludzi, kazaŭ by, zabylisia movy i ŭ dzikaj šalonasci pamiatali tolki adzin voklič: «Chryscijanie — lvom!» Nastała prymiež taho takaja haračynia ŭdzień, a duchata ŭnočy, jakich Rym nie pamiataŭ. Usio pavietra było jak by prasiaknuta šałam, kryvioju, złybiadoj.

A toj pierabranaj miery azviarełasci adkazvała taksama miera žady pakutnictva. Chryscijanie dabrachvotna jšli na smierć, šukali nat jaje, pakul nie paŭstrymała surovaja zabarona staršyn. Pa ichnim zahadzie pačali zbiracca ŭžo tolki za horadam u padziamiełlach na Apijskaj darozie dy ŭ pryharadskich vinnicach, ułasnikami jakich byli patrycyi-chryscijanie, dahetul jašče niezakratavanyja. Na Pałatynie było dobra viedama, što vyznavalnikami Chrysta josć i Fłavij, i Damicyła, i Pamponija Hrecyna, i Karnel Pudens, i Vinić.

Sam cezar sumniavaŭsia adnak, ci ŭdasca padbuchtoryć čerń suprać takich ludziej, i dziela nieabchodnaha pierakanannia narodu adłažyli karu i pomstu patrycyjam na apošnija dni. Niekatoryja dumali, što tych patrycyjaŭ acaliŭ upłyŭ Akte. Zdahadka henaja była pamyłkovaj. Piatroni pasla razvitannia z Vinicijem chadziŭ, praŭda, da Akte prasić pomačy dla Lihiji, ale jana mahła achviaravać jamu tolki slozy, bo žyła ŭ markotnym zabycci, pastolki taleravanaja, pakolki chavałasia ad Papieji i cezara.

Adviedvała Lihiju ŭ viaznicy, prynosiła joj vopratku j ježu, a pierad usim zabiaspiečyła jaje ad zniavahi z boku i tak užo padkuplenych vartaŭnikoŭ.

Piatroni ŭsio ž nie moh sabie daravać niaŭdałaha pomysłu, bo kab jon nie narajiŭ adabrać Lihiju z domu Aŭłaŭ, dyk praŭdapadobna nie była b siannia ŭ viaznicy. Adyž, chočučy vyjhrać hulniu z Tyhelinam, nie ščadziŭ ni času, ni zachadaŭ. U praciahu niekalkich dzion bačyŭsia z Senekam, z Damicyjem Afram, z Kryspiniłaj, praz jakuju maniŭsia trapić da Papieji, z Terpnasam, z Dyjadoram, z pryhožym Pifahoram, a ŭ kancy — z Alituram i Parysam, prośby jakich zvyčajna cezar vykonvaŭ. Pry dapamozie Chryzatemis, jakaja ciapier była kachankaju Vatynija, sprabavaŭ sabie zdabyć i jahonuju nat dapamohu, nie škadujučy ni jamu, ni inšym abiacankaŭ i hrošaj.

Ale ŭsie henyja natuhi byli biez vyniku. Seneka, niapeŭny zaŭtrašniaha dnia, kazaŭ, što chryscijanie choć by nat i nie spalili Rymu, dyk pavinny być pahubleny dla dabra jahonaha, adnym słovam, uspraviadliŭlaŭ majučuju adbycca razniu racyjaj stanu. Terpnas i Dyjador hrošy ŭziali, a ŭzamien nie zrabili ničoha. Vatynij danios cezaru, što manilisia jaho padkupić, adzin tolki Aliturus, choć spačatku byŭ varoža nastrojeny da chryscijan, škadavaŭ ich ciapier i asmieliŭsia pryhadać cezaru pra zakratavanuju dziaŭčynu dy zastupicca za jaje, ale ničoha nie atrymaŭ, aprača słoŭ: — Niaŭžo ty dumaješ, što ja mienšuju dušu maju, čym Brut, jaki dla dabra Rymu nie paškadavaŭ rodnych synoŭ?

I, kali pierakazaŭ heny adkaz Piatroniju, toj zrabiŭ vysnovu: — Kali ŭžo znajšoŭ paraŭnannie z Brutam, dyk niama ratunku.

Škada jamu było, adnak, Vinicija, i bajaŭsia, kab toj nie nałažyŭ na siabie ruki. «Ciapier, — dumaŭ sabie, — padtrymoŭvajuć jaho šče zachady dziela ratunku jejnaha, ahladannie jaje dy samaja pakuta, ale jak usie pomysły pravalacca, i zhasnie apošniaja iskra nadzieji — na Kastara! — jon nie pieražyvie jaje i kiniecca na mieč». Tym časam Vinić rabiŭ usio, što moh tolki prydumać, kab uratavać Lihiju. Adviedvaŭ aŭhustyjan i jon, taki niekali hanarlivy, maliŭ ciapier ichniaje pomačy. Praz Vitelija suliŭ Tyhelinu svaju sicylijskuju majomasć i ŭsio, čaho b tolki zažadaŭ; Tyhelin adnak, bajučysia, musić, aŭhusty, admoviŭ. Pajsci da samoha cezara, abniać jamu kaleni i błahać-malić nie daviało b da ničoha. Vinić maniŭsia, praŭda, i heta zrabić, ale Piatroni zabaraniŭ: — A kali tabie admović, kali adkaža kpinami abo hniusnaj pahrozaj, što tady rabicimieš?

Bol zmorščyŭ abličča Vinicija, i jon, ledź strymlivajučy pakuty i zakatnasć, skryhitaŭ zubami.

— Tak-tak! — zaznačaje Piatroni. — Dziela taho tabie adrajvaju. Zaharodziš sabie ŭsie darohi ratunku.

Vinić zrezyhnavaŭsia i, vodziačy dałanioju pa čale, ablitym chałodnym potam, adkazaŭ: — Nie! Nie! Ja ž chryscijanin!

— I pra heta zabudzieš, jak pierad chvilinaj zabyŭsia. Maješ prava siabie zahubić, ale nie jaje. Pamiataj, praz jakuju hiehienu prajšła dačka Sejana pierad smierciaj.

Nastaŭlennie henaje nie było ščyrym, bo raschodziłasia jamu bolš pra Vinicija, čym pra Lihiju. Ale viedaŭ, što ničym tak nie paŭstrymaje jaho ad zhubnaha kroku, jak strašačy nieminučaju zhubaju Lihiji, na jakuju vystaviŭ by jaje praz heta. Dyj mieŭ niejkuju racyju: na Pałatynie pradbačvali mahčymasć zjaŭlennia maładoha trybuna, i pryhatavana sposaby zasciarohi.

Adnak ža pakuta Vinicija pieravyšała ŭsie mahčymasci ludskich sił. Ad času aryštu Lihiji, kali zamihacieŭ nad joju areoł budučaha pakutnictva, nie tolki pakachaŭ jaje ŭ sto razoŭ bolej, ale paprostu staŭ addavać joj u dušy pašanu amal relihijnuju, maŭlaŭ nadziemnaj istocie. I ciapier na ŭspamin, što henuju kachanuju i adnačasna sviatuju istotu musicimie stracić, što pahražajuć joj pakuty strašniejšyja ad samaj smierci, kroŭ zamirała jamu ŭ žyłach, duša jenčyła, kružyłasia u hałavie. U čerapie, zdavałasia, haryć ahoń, jaki chutka spalić jaho, rassadzić. Zhubiŭ tołk, što dziejecca. Pierastaŭ ciamić, čamu Chrystus, Boh miłaserny, nie spiašaje na pomač svajim vyznaŭcam, čamu asmalenyja mury Pałatynu nie hłytaje ziamla, a z imi razam i Nerona, aŭhustyjanaŭ, pretoryjanaŭ dy ŭsio hniazdo prastupku?! Dumaŭ, što nie moža dyj nie pavinna być inakš, usio heta, što ahladajuć jahonyja vočy, chiba son. Ale ryk zviarja pryhadvaŭ jamu, što heta rečajisnasć; hrukat siakieraŭ, zpad jakich vyrastali areny, havaryŭ jamu, što heta sapraŭdnasć, pacviardžała jaje j vyccio narodu, i pierapoŭnienyja turmy. Tady žachałasia ŭ im viera ŭ Chrysta, i žachlivasć taja była novaju pakutaj, moža, ad usich najstrašniejšaj.

LIII

I ŭsio było promacham. Vinić spakaryŭsia da taho, što šukaŭ spamohi ŭ vyzvolnikaŭ i niavolnic tak cezara, jak i Papieji, płaciŭ za ichnija pustyja dekłarunki, kuplaŭ bahatymi padarunkami ichniuju spahadnasć. Znajšoŭ pieršaha muža aŭhusty Rufryja Kryspina i vystaraŭsia ad jaho adpaviednuju pisulku; padaravaŭ viłłu ŭ Ancyjumie jejnamu synu z pieršaha zamužža, Rufiju, ale razhnievaŭ henym cezara, jaki nienavidzieŭ pasierba. Praz admysłovaha pasłanca pisaŭ da druhoha muža Papieji, Atona, u Hišpaniju, achviaravaŭ cełuju svaju majomasć i siabie samoha, ale ŭrešcie zrazumieŭ, što staŭsia tolki zabavaj u hetych ludziej, što, kab byŭ ad samaha pačatku pastaviŭsia abyjakava j kryvadušna da losu Lihiji, dyk chutčej jaje ŭratavaŭ by.

Toje samaje skiemiŭ i Piatroni. A tym časam dzianiočki ŭciakali za dniami. Amfiteatry byli ŭžo hatovyja. Razdavali ŭžo tesary, jak nazyvali ŭvachodnyja znaki, na ludus matutinus^[72]. Henym razam «ranišniaje ihryšča» z pryčyny nadta vialikaje kolkasci achviar miełasia rasciahnucca na dni, tydni i miesiacy. Nie było ŭžo dzie zmiaščać achviar. Viaznicy byli napchanyja až da bierahoŭ, i haspadaryła ŭ ich haručka. Putykuły, heta značyć supolnyja jamy, u jakich chavali niavolnikaŭ, pačali pierapoŭnivacca. Bajazno było, kab chvaroby nie raspaŭsiudzilisia pa cełym horadzie, dyk zahadana pryspiešvacca.

A ŭsie henyja viestki dachodzili da vušej Vinicija, hasiačy ŭ im apošnija prabłyski nadzieji. Pakul byŭ čas, moh jon paciašacca nadziejaj, što jašče niešta zdoleje zrabić, ale ciapier nie było ŭžo času. Vidoviščy voś-voś mieli ŭžo raspačacca, Lihija chutka mahła zjavicca ŭ cyrkavym kunikulumie, adkul vychad byŭ užo tolki na arenu. Vinić, nie viedajučy, kudy kinie jaje niaščasnaja dola j dzikaje nachabstva, pačaŭ abchodzić usie cyrki, padkuplać vartaŭnikoŭ i biestyjaryjaŭ, damahajučysia ad ich rečaŭ niemahčymych. Časami spachaplaŭsia, što ŭžo pracuje tolki nad tym, kab choć joj smierć ablehčyć, i tady jakraz čuŭ, što zamiest mazhoŭ maje ŭ čerapie raspalenyja vuhli.

Ale ž nie dumaŭ jaje pieražyć i vyrašyŭ zhinuć z joju razam. Ale dumaŭ: bol vypalić u im žyccio, pakul padyjdzie strachotny toj termin. Jahonyja pryjacieli j Piatroni dumali taksama, što niedaloki toj dzień, kali adčynicca pierad im krajina cieniaŭ. Tvar Vinicija ŭčarnieŭ, staŭsia padobnym da tych vaskovych masak u lararyjach. Na jahonym vyhladzie adbiłasia zdumlennie, asłupiełasć, maŭlaŭ nie ciamiŭ, što stałasia i što moža stacca. Kali chto-niebudź zviartaŭsia da jaho z hutarkaj, chapaŭsia miechaničnym žestam za hołaŭ i hladzieŭ žachlivym pytajučym zoram. Nočy načavaŭ razam z Ursusam pad dzviaryma Lihiji ŭ viaznicy, a kali zahadała jamu adyjsci j supačyć, viartaŭsia da Piatronija j vałendaŭsia až da ranicy pa atryjumie. Niavolniki bačyli jaho časta klenčučaha z padniatymi rukami abo nicma lažačaha na ziamli. Maliŭsia da Chrysta, bo heta była apošniaja nadzieja. Ništo nie dapamahło. Lihiju ŭcalić moh tolki cud, dyk Vinić biŭ łbom ab kamiennuju pasadžku i błahaŭ cudu.

Ale apošnaja kroška prytomnasci dyktavała jamu, što malitva Piatra bolš značyła, čym jahonaja. Piotr abiacaŭ jamu Lihiju, Piotr achrysciŭ jaho, Piotr sam tvaryŭ cudy, dyk chaj ža dasć jamu ratunak i ŭspamohu.

I pajšoŭ raz nočču šukać jaho. Chryscijanie, jakich niamnoha ŭžo zastałosia, ukryvali jaho ciapier rupliva, nat adny pierad druhimi, kab časam chto słabiejšy charaktaram nie zdradziŭ jaho mimachoć abo znarok. Vinić u ahulnaj sumiatni j pahromie, zaturbavany pry tym całkam ratavanniem Lihiji, zhubiŭ Apostała z vačej, tak što pasla svajho chrostu spatkaŭ jaho adzin tolki raz, jašče pierad posciham. Ale ad taho fosara, u chacie jakoha byŭ achryščany, daviedaŭsia, što ŭ Pudensavaj vinnicy za Porta Salaryja adbudziecca schodzišča chryscijan. Fosar padručaŭsia ŭviesci jaho na hety schod, zapeŭnivajučy, što zastanuć tam i Piatra.

I vyjšli na pryciemku. Za murami horadu, za suchadołami, zarosłymi trysniahom, znajšli na dzikim uzboččy vinnicu. Zboryšča adbyvałasia pad paviecciu, u jakoj abydna vyrablałasia vino. Da Vinicijevych vušej pry ŭvachodzie daniossia prycišny homan malitvy, a ŭvajšoŭšy, uhledzieŭ pry mutnym asviatlenni latarańkaŭ kolkidziesiat asob na kaleniach, zatoplenych u malitvie. Adhavorvali jany niešta padobnaje da litaniji. Chor hałasoŭ, pospał mužčynskich i žanočych, raz za razam paŭtaraŭ: «Chryscie, zmiłujsia!» Vibravaŭ u henych hałasoch hłyboki sum i žal.

Piotr byŭ prysutny, stajaŭ na kaleniach pierad draŭlanym kryžam, prybitym da sciany pavietki, i maliŭsia. Vinić paznaŭ zdalok jahony bieły hołaŭ i padniatyja ruki. Pieršaju dumkaj maładoha patrycyja było pracisnucca praz hramadu, kinucca da noh apostałavych i kryčać: «Ratuj!», ale ci to nastroj malitvy, ci asłablennie ŭvahnuła pad im kaleni, i pačaŭ razam z usimi jenčyć, zharnuŭšy mocna ruki: «Chryscie, zmiłujsia!» Kab byŭ prytomny, dyk sciamiŭ by, što nie tolki ŭ jahonaj prośbie zyčeŭ jenk, što nie jon tolki prynios siudy svoj bol, svoj žal i svaju tryvohu, nie było ŭ henym zboryščy anivodnaj dušy ludskoje, jakaja b nie straciła darahich sercu asob, a kali najščyrejšyja dy najadvažniejšyja z vyznavalnikaŭ byli ŭžo zakratavanyja, kali kožnaja chvilina prynosiła viestku pra zniavahi j pakuty ŭ viaznicach, kali hrom niaščascia pieraros usie zdahady, kali zastałasia ŭžo tolki hetaja žmieńka — nie było siarod jaje anivodnaha serca, jakoje b nie chisnułasia ŭ viery i nie pytała z sumlivam: dzie Chrystus? Čamu dazvalaje, kab zło stałasia mahutniejšym za Boha?!

A ŭsio ž błahali šče Jaho rospačna miłasernasci, bo ŭ kožnaj dušy tleła dahetul iskra nadzieji, što pryjdzie, vykaranić zło, skinie ŭ prodniu Nerona i zavaładaje svietam… Jašče tryvožna malilisia, hledziačy na nieba, jašče prysłuchoŭvalisia. Vinicij taksama, čym bolš paŭtaraŭ: «Chryscie, zmiłujsia!», tym bolš avałodvała ekstaza, jak kaliś u chacie fosara. Voś kličuć Jaho z hłybokim bolem achviary adchłani, voś kliča Piotr, dyk chiba promicciu razdziarecca nieba, zdryhaniecca ziamla, i syjdzie Jon, sviatazarny, miłaserny, ale j hrozny, vyvyšyć svajich viernych, a proćmie zahadaje hłynuć pierasledvalnikaŭ.

Vinić zakryŭ rukami tvar i prypaŭ da ziamli. Naraz naŭkoła zapadaje cišynia, kazaŭ by, žach zatknuŭ usim vusny. Musić niešta ciapier stacca, moža, cud? Byŭ peŭny: kali padymiecca j raspluščyć vočy, ubačyć sviatło, ad jakoha slepnie zor smiarotny, i pačuje hołas, ad jakoha serca mleje.

Ale cišynia tryvała ŭsciaž. Pieraryvaje ŭrešcie jaje pryčytannie žančyny.

Vinić ustaŭ i hladzić aharošanymi vačyma. U pavieci zamiest nadziemnaje jasnasci mihaciać kvołyja ahieńčyki sviatlikoŭ dy kasuli miesiaca, što ŭkradalisia praz atvoryšča ŭ strasie, napaŭniajučy jaje srebnym sviatłom. Ludzi, klenčučyja pobač z Vinicijem, padnosiać zalityja slaźmi vočy da kryža. Tamsiam adzyvajucca inšyja pryčytanni, a zvonku danosicca asciarožnaje pasvistvannie vartaŭnikoŭ. Naraz ustaje Piotr i, zviarnuŭšysia da hramady, havora: — Dzieci, padymiecie sercy da Zbaŭcy našaha i achviarujcie Jamu vašyja slozy!

I zmoŭk. Zniačeŭku spamiž hramady adzyvajecca hołas žančyny, poŭny žałasnaj skarhi j biazmiežnaha bolu: — Ja ŭdava, adziniusieńkaha syna mieła, jaki karmiŭ mianie… Viarni mnie jaho, Usiespadaru!

Znoŭ cišynia. Piotr stajaŭ pierad pokatam lažačaj hramadoju, stary, sturbavany, kazaŭ by, uvasablaŭ saboju niemač i zhrybiełasć.

Naraz padymajecca druhi hołas: — Katy zniavažyli maje dočańki, i Chrystus na heta dazvoliŭ!

Pasla treci: — Sama ja adna zastałasia z dziaćmi, a jak voźmuć mianie, chto im dasć chleba j vady?

Pa tym — čacvierty: — Lina, jakim pierš pahrebavali, ciapier uziali j pałažyli na pakuty, Hospadzie!

Dy znoŭ, piaty: — Jak dadomu viarnusia, voźmuć nas pretoryjanie. Dzie nam padziecca?

— Hora nam! Chto nas zatulić?!

I tak u načnoj cišy padymałasia skarha za skarhaj. Stary rybak prymknuŭ vočy i tros biełaju svajoju hałavoju nad henym ludskim bolem i tryvožlivaj žurboju. Znoŭ nastała maŭčannie, tolki vartaŭniki prycišna pierasvistvalisia zvonku.

Vinić sarvaŭsia na nohi znoŭ, kab pracisnucca praz hramadu da Apostała i zažadać ad jaho ratunku, ale nahła ŭjaviŭ pierad saboju jak by propasć, i nohi admovili posłuchu. Što budzie, kali Apostał vyjavić svaju niemač, kali scvierdzić, što rymski cezar mahutniejšy, čym Chrystos Nazarenski? Henaja dumka padniała jamu vałasy na hałavie, bo adčuŭ, što tady henaja prodnia hłynie nie tolki astanki jahonaj nadzieji, ale j jaho samoha, i jahonuju Lihiju, i luboŭ jahonuju da Chrysta, i vieru jahonuju, i ŭsio, čym žyŭ, a zastaniecca tolki smierć i noč, moŭ biezbiarežnaje mora.

Ažno Piotr pačaŭ havaryć hołasam spačatku tak cichim, što ledź jaho možna było pačuć: — Dzieci maje! Na Hałhofie bačyŭ ja, jak Boha prybivali da kryža. Čuŭ udary mołata i bačyŭ, jak padymali kryž uharu, kab hramady pryhladalisia na smierć Syna Čałaviečaha… I bačyŭ, jak bok Jamu prabili, jak pamior. A tady, ad kryža viartajučysia, kryčaŭ ja z bolu, jak vy kryčycio: «Hora! Hora! Hospadzie! Ty ž Boh! Čamu ž dapusciŭ heta, čamu pamior, čamu razdzior nam serca, my ž uvieryli, što pryjdzie Tvajo vaładarstva?!»… A Jon, vaładar naš i Boh naš, treciaha dnia ŭvaskros i byŭ miž nami, pakul u vialikaj sviatasci nie adyjšoŭ da vaładarstva svajho… A my, paznaŭšy słabaviernasć našu, uzmacnili sercy i ad tych por siejem voś ziernie Jahonaje… Tut, zviarnuŭšysia ŭ toj bok, adkul vyjšła pieršaja skarha, pačaŭ havaryć macniejšym užo hołasam: — Hodzie žalicca!.. Boh sam paddaŭsia pakutam i smierci, a vy chočacie, kab vas aščadziŭ? Ludzi, vy słabaviernyja! Ci vy zrazumieli navuku Jahonuju, ci Jon adno tolki heta žyccio vam abiacaŭ? Voś idzie da vas i kliča: «Idziecie ŭ maje slady!» — voś padymaje vas da siabie, a vy chapajeciesia za ziamlu rukami, kryčučy: «Ratuj, Hospadzie!» Ja — truchla pierad Boham, ale pierad vami — Apostał Božy i Namiesnik, kažu vam u imia Chrysta: nie smierć pierad vami, ale žyccio, nie pakuty, ale biaskoncaja raskoša, nie slozy i jenk, tolki piajannie, nie niavola, tolki viasiełle! Ja, Apostał Božy, zviaščaju tabie, udava: syn tvoj nie pamre, tolki narodzicca ŭ słavie da žyccia viečnaha, i spatkaješsia z im! Tabie, rodziču, jakomu złydni splamili niavinnyja dočki, abiacaju, što znojdzieš ich bialejšymi, čym lileja Hiebronu! Vam, matki, jakich adarvuć ad sirat, vam, što hladziecimiecie na smierć najdaražejšych asob, vam, skłapočanym, turbotnym, nieščaslivym, tryvožnym, vam, što pamiracimiecie ŭ imia Chrysta, zapaviaščaju: ustaniecie, by ad snu, da ščasnaha bytu, vyjdziecie z nočy na sviet Božy. U imia Zbaŭcy, chaj spadzie bialmo z vačej vašych i razharycca serca!

Heta vyhłasiŭšy, padniaŭ vołatna ruku, a jany pačuli sviežuju kroŭ u žyłach i mahatu ŭ kasciach, pierad imi stajaŭ užo nie starac, zhrybieły i biazradny, ale mahut, jaki zavałodvaŭ ichnija dušy i padymaŭ ich z pryhnoblennia j tryvohi.

— Aman! — adazvałasia niekalki hałasoŭ.

A z jahonych vačej łunaŭ štoraz macniejšy blask, łunała siła, dastojnasć, sviatasć. Hałovy schilalisia pierad im, a jon, jak zamoŭkła «aman!», havaryŭ dalej: — Siejecie z płačam — zbiracimiecie z radasciu! Čaho bajiciesia mocy złoha?

Nad svietam, nad Rymam, nad haradami josć Vaładar, jaki žyvie ŭ dušach vašych. Kamienni zmoknuć ad sloz, piasok kryvi napjecca, vy sami zapoŭnicie mahilnyja jamy, a ja vam kažu: vy pieramožniki! Hospad idzie zavajavać sabie hety horad hnybiennia i pychi, a vy — lehija Jahonaja! I jak Jon adkupiŭ pakutami j kryvioju hrachi svietu, dyk žadaje, kab vy adkupili pakutami j kryvioju hetaje hniazdo niasłušnasci!.. Heta zviaščaju vam ułasnavusna!

I złažyŭ ruki, uzniaŭ vočy, a im zamierli sercy ŭ hrudziach, bo adčuli, byccam vočy jahonyja niešta bačać, čaho nie mohuć dahledzieć jany.

I voś abličča zmianiłasia, załunała jasnasciu, hladzieŭ aniamieły, moŭ zachopleny, a pasla adzyvajecca: — Stajiš pierada mnoju, Vučycielu, i pakazvaješ mnie darohi tvaje!.. Jak ža heta, o Chryscie!.. Nie ŭ Jerusalimie, a ŭ hetym hniazdzie niačyscika manišsia załažyć svaju stalicu? Tut, z henych sloz, z henaje kryvi chočaš zbudavać Tvaju Subožniu? Tutaka, dzie Neron vaładaryć, Usiespadaru? I zahadvaješ tym tryvožlivym, kab z kasciej svajich zbudavali fundamient pad Syjon svietu, a duchu majmu daješ zahad abniać uładu nad im i nad narodami ziamli?.. I zlivaješ voś siłu mocy na słabych, kab stalisia niepieramožnymi, i zahadvaješ mnie pasvić adsiul aviečki Tvaje až da skančennia viakoŭ?.. O, budź ža prasłaŭleny ŭ dziejach Tvajich, dajučy nam pieramohu! Hosanna! Hosanna!..

Tryvožlivyja asmialeli, słabaviernyja ŭcvierdzilisia ŭ viery. Adny kryčali: «Hosanna!», druhija: «Pro Christo!»^[73], pa čym nastała ciš. Vostraja letniaja małanka azarała raz-poraz napaŭciomnuju pavieć i na mih asviatlała zbialełyja ad ekstazy tvary.

Piotr, zachopleny vizyjaj, doŭha šče maliŭsia, urešcie schamianuŭsia, zviarnuŭ da hramady svaju natchnionuju pramianiejučuju hołaŭ i kaža: — Jak Hospad voś pieramoh u vas sumniŭ, tak i vy idziecie pieramahać u imia Jahonaje!

I choć viedaŭ užo, što pieramohuć, choć viedaŭ, što vyrascie z ichnich sloz i kryvi, adnak hołas zadryžaŭ ad rasčulennia, jak pačaŭ žahnać ich kryžam i bahasłavić słovami: — A ciapier bahasłaŭlu vas, dzietki maje, na pakutu, na smierć, na viečnasć!

Abstupili jaho ŭsie, damahajučysia: «My ŭžo hatovyja, ale ty, sviataja hałava, scieražy siabie, bo ty ž namiesnik, ty vykonvaješ Chrystovy ŭrad!» I tak hamoniačy, datykalisia da jahonaj vopratki, a jon uskładaŭ ruki na ichnija hałovy i žahnaŭ kožnaha paasobku, by baćka dzietki, vysyłajučy ŭ dalokaje padarožža.

I borzda pačali vychodzić z pavieci, bo tre było spiašacca dadomu, a adtul u viaznicy j na areny. Ichnija dumki adarvalisia ad ziamli, dušy lotam uznialisia da viečnasci, dyk išli, by ŭ snie abo ŭ zachaplenni, supracistaŭlać atrymanuju siłu sile zakatnaje «biestyi».

A Apostała ŭziaŭ Nerej, Pudensavy słuha, i vioŭ jaho biaspiečnaju vinničnaju sciežkaju da svajho domu. Vinić, karystajučy z miesiačnaje nočy, stupaŭ nazirkam za imi i, kali ŭrešcie dajšli da Nerejavaj chaty, kinuŭsia pad nohi Apostału.

Apostał, paznaŭšy jaho, spytaŭ:

— Čaho ž chočaš, synku?

Ale Vinić pasla taho ŭsiaho, što čuŭ na zboryščy, nie smieŭ pierad im vymavić prośby, tolki, abniaŭšy abieruč jahonyja stopy, pryciskaŭ da ich zapłakany hołaŭ, błahajučy ŭ heny niamy sposab litasci. A toj: — Viedaju. Uziali tabie dzievańku kachanuju. Malisia za jaje.

— Apostale! — zajenčaŭ Vinić, abyjmajučy jašče macniej stopy sviatoha starca. — Ojča, ja kvoły čarviačyna, a ty dyk viedaŭ Chrysta, ty mali Jaho, ty zastupisia za jaje!

I dryžaŭ uvieś z bolu, jak asina, biŭ čałom vobziem, bo, paznaŭšy moc Apostała, viedaŭ, što jon adzin tolki moh jaje vybavić.

Rasčuliŭsia Piotr takim bolem junaka. Pryhadaŭ sabie, jak Lihija kaliś, zahukanaja Kryspam, lažała taksama pry jahonych nahach, molačy litasci. Pryhadaŭ sabie, što padniaŭ jaje j paciešyŭ, dyk i Vinicija padniaŭ ciapier i paciešyŭ: — Budu malicca, synku, — kaža, — a ty tolki nie zabudź, što ja tam kazaŭ tym słabaviernym: što sam Boh pieraciarpieŭ kryžavuju pakutu. I pamiataj, pasla henaha žyccia začynajecca inšaje, viečnaje.

— Ja viedaju!.. Ja čuŭ, — adkazaŭ Vinić, łoviačy zbialełymi vusnami pavietra, — ale, bač, ojča… nie ŭ mahatu mnie! Kali patreba kryvi, prasi Chrysta, kab uziaŭ maju… Ja ž vajak. Chaj mnie padvojić, patrojić pakuty, joj pryznačanyja — vytrymaju! Ale chaj aščadzić jaje! Heta ž dzicianio šče! Jon ža mahutniejšy za cezara, vieru, mahutniejšy!.. Ty ž sam jaje tak lubiŭ. Ty ž bahasłaviŭ nas! To ž jana šče dzicia niavinnaje!..

Dy — znoŭ nachiliŭsia i, pryłažyŭšy hołaŭ da Piatrovych kaleniaŭ, dalej maliŭ: — Ty ž viedaŭ Chrystusa, ojča! Ty ž viedaŭ, Jon ciabie pasłuchaje! Zastupisia za jaje!

Piotr zapluščyŭ vočy i horača maliŭsia.

Letniaja małanka znoŭ bliskała na niebie. Vinić padčas blisku jejnaha ŭhladaŭsia ŭ abličča Apostała, čakajučy ad jaho prysudu žyccia abo smierci. Vinničnyja pierapiołački pieraklikalisia ŭ cišyni, dy hłuchi daloki vodhałas chadnikoŭ danosiŭsia z via-Salaryja.

— Vinić, — spytaŭ urešcie Apostał, — ci ty vieryš?

— Ojča, kali b nie vieryŭ, ci ž by ja siudy pryjšoŭ?

— Dyk vier da kanca, bo viera hory pieranosić. Choć by ty bačyŭ tuju dzievańku pad miečam kata abo ŭ paščy lva, nie pierastavaj vieryć, što Chrystus moža šče jaje aščadzić. Vier i malisia da Jaho, a ja malicimusia pospał z taboju.

Pasla, uzniosšy vočy da nieba, havaryŭ hołasna: — Chryscie miłaserny, uzhlań na heta zbalełaje serca i pacieš jaho! Chryscie miłaserny! Danaravi viecier da voŭny jahniatka! Chryscie miłaserny, jaki maliŭ Ajca, kab adviarnuŭ čaru horyčy ad vusnaŭ Tvajich, adviarni jaje ad vusnaŭ hetaha słuhi Tvajho! Aman!

A Vinić, vyciahvajučy ruki da nieba, kančaŭ: — O Chryscie! Ja Tvoj! Vaźmi j mianie razam z joju!

Na ŭschodzie pakazaŭsia zołak.

LIV

Vinić išoŭ ad Apostała ŭ viaznicu z adrodžanym nadziejaj sercam. Niedzie na dnie dušy skihliła jašče rospač i žach, ale jon hłušyŭ u sabie ichnija vodhuki. Vydavałasia jamu niemahčymym, kab zastupnictva Božaha namiesnika i siła jahonaj malitvy zastalisia biez vyniku. Bajaŭsia sumnivu. «Budu vieryć u Jahonuju miłasernasć, — kazaŭ sabie, — choć by ahladaŭ jaje ŭ zubach lva». I hetaja dumka, choć duža dramancieła i vystupaŭ chałodny pot na tvary, ažyŭlała vieru. Kožny ŭdar serca byŭ ciapier malitvaj. Pačynaŭ ciamić, što viera hory pieranosić, bo pačuŭ u sabie niejkuju dziŭnuju siłu, jakoje ŭpiarod nie adčuvaŭ. Zdavałasia jamu, što zdoleje dakanać takija rečy, jakija šče ŭčora byli jamu nie pad siłu. Inšy raz mieŭ uražannie, byccam licha ŭžo minuła. Kali rospač adzyvałasia šče ŭ dušy stohnam, pryhadvaŭ sabie tuju noč dy toje sviatoje starčaje abličča, apramienienaje malitoŭnaj vizyjaj. «Nie! Chrystus nie adkinie prośby pieršaha vučnia svajho i pastyra aviečak Jahonych! Chrystus zžalicca, preč sumniŭ!» I bieh u viaznicu z dobraju navinoju. Ale tut čakała jaho reč niespadziavanaja. Pretoryjanskaja varta, što zmianiałasia pry Mamertynskaj viaznicy, viedała jaho ŭžo amal usia i zvyčajna nie rabiła jamu pieraškodaŭ, ale heny raz łancuh jaje nie adčyniŭsia, zamiest taho sotnik padyjšoŭ da jaho i dałažyŭ: — Vybačaj, kryvičesny trybunie, siahonnia majem zahad nikoha nie ŭpuščać.

— Zahad? — paŭtaryŭ, bladniejučy, Vinić.

Vajar pahladzieŭ na jaho spahadna j adkazaŭ: — Tak, spadaru. Zahad cezara. U viaznicy bahata josć chvorych, mabyć, bajacca, kab adviedniki nie razniesli zarazy pa horadzie.

— Ale ty kazaŭ, zdecca, što zahad na siannia tolki.

— Apoŭdni zmianiajecca varta.

Vinić aniamieŭ i adkryŭ hołaŭ, bo zdavałasia jamu, što pileołus, jaki mieŭ na hałavie, zrabiŭsia ałavianym. Naraz padychodzić da jaho sotnik bližej i šepča: — Budź spakojny, spadaru. Varta i Ursus pilnujuć jaje.

Heta skazaŭšy, nahnuŭsia i vomih namalavaŭ na kamiennaj plicie daŭhim halijskim miačom rybu.

Vinić chutka zirnuŭ na jaho.

— I ty pretoryjanin?..

— Pakul nie budu tam, — adkazaŭ vajak, pakazvajučy na viaznicu.

— I ja vieru ŭ Chrysta.

— Chvała imieni Jahonamu! Viedaju, spadaru. Nie mahu ŭpuscić ciabie ŭ viaznicu, ale piśmo praz vartaŭnikoŭ mahu daručyć.

— Dziakuj tabie, bracie!..

I, scisnuŭšy ruku vajaka, adyjšoŭ. Pileołus pierastaŭ jamu być ciažkim na hałavie. Ranniaje soniejka padniałosia nad turmoju, a pospał z jahonaj jasnasciu ŭstupała lha ŭ serca Vinicija. Heny vajar-chryscijanin byŭ dla jaho, kazaŭ by, novym dokazam Chrystovaje mahutnasci. Pa chvilinie zatrymaŭsia i, ustaviŭšy vočy ŭ čyrvanavuju naviś abłokaŭ nad Kapitolem dy sviatyniaj Statara, kaža sabie: — Nie bačyŭsia z joju siannia, Zbavicielu, ale vieru ŭ Tvaju miłasernasć.

Doma čakaŭ na jaho Piatroni, jaki, jak zaŭsiody, «z nočy dzień robiačy», niadaŭna byŭ viarnuŭsia. Paspieŭ, adnak, užo vykupacca dy namascicca pierad snom.

— Maju, — kaža, — dla ciabie naviny. Byŭ ja siannia ŭ Tulija Senecyja, dzie byŭ i cezar. Nieviadoma skul pryjšło ŭ hołaŭ aŭhuscie pryviesci z saboju i małoha Rufija… Moža, na toje, kab svajoju ŭradlivasciu zmiakčyć serca cezara. Dzicia, jak na biadu, zmaryŭ son, i zasnuła padčas čytannia, jak kaliś Viespasyjan. Ahienabarbus, zaciemiŭšy heta, špurnuŭ u jaho kaŭšom. Papieja abamleła, a ŭsie čuli, jak cezar ziknuŭ: «Abryd mnie ŭžo hety prypłodak!», a heta, bač, abaznačaje toje samaje, što i smierć.

— Nad aŭhustaju zavisła kara Božaja, — zaciemiŭ Vinić, — ale čamu ty mnie heta havoryš?

— Kažu dziela taho, što ciabie i Lihiju pierasledvaŭ hnieŭ Papieji, a ciapier voś jana, zaturbavanaja sobskim niaščasciem, moža zaniachajić pomstu i lahčej dasca ŭprasić. Budu bačycca z joju siannia ŭviečary i havarycimu ŭ henaj spravie.

— Dziakuju tabie. Abviasciŭ ty mnie dobruju navinu.

— A ty pakupajsia dy adpačni. Vusny tvaje ssinieli, i cień z ciabie tolki zastaŭsia.

Ale Viniciju niama kali adpačyvać: — Nie kazali, kali adbudziecca pieršaje ludus matutinus?

— Za dziesiać dzion. Ale bracimuć naŭpierad inšyja viaznicy. Čym bolš miecimieš času, tym lepš.

I tak kažučy, havaryŭ toje, u što sam užo nie vieryŭ, bo viedaŭ dobra: kali cezar u adkaz na prośbu Alitura znajšoŭ hładki adman, u jakim paraŭniaŭ siabie z Brutam, dyk dla Lihiji niama ŭžo ratunku. Stajiŭ taksama praz litasć toje, što čuŭ u Senecyja: byccam cezar i Tyhelin manilisia vybrać dla siabie i dla pryjacielaŭ najpryhažejšyja chryscijanskija małoduchny i zhańbić ich pierad pakutami, a astatnija addaduć u samy dzień ihryšča pretoryjanam i biestyjaryjam.

Viedajučy, što Vinić ni za što nie zachoča pieražyć Lihiju, znarok padtrymoŭvaŭ jahonuju nadzieju pierš-napierš praz spačuccio dla jaho, pa-druhoje, henamu estetu raschodziłasia taksama i pra toje, kab Vinić, kali sudžana budzie jamu pamierci, pamior pryhožym, a nie ŭčarniełym z bolu j biassonnicy.

— Skažu siannia, — kaža, — aŭhuscie bolš-mienš tak: uratuj Lihiju dla Vinicija, a ja ŭratuju dla ciabie Rufija. I dumacimu surjozna pra heta. Rudabarodamu adno słova, pad paru skazanaje, moža časami kaho ŭratavać abo zhubić. U najhoršym vypadku, prynamsi, sprava adciahniecca.

— Dziakuju tabie, — paŭtaryŭ Vinić.

— Najlepš mnie adudziačyšsia, jak pierakusiš krychu dy adpačnieš. Na Afinu! Adysiej u najbolšym niaščasci nie zabyvaŭ pra son dy ježu! Cełuju noč chiba prasiedzieŭ u viaznicy?

— Nie, — adkazvaje Vinić. — Maniŭsia dastupicca da viaznicy ciapier, ale vydany zahad nikoha nie ŭpuščać. Daviedajsia ty, ci zahad heny vydany na siannia tolki, ci až da dnia ihryščaŭ.

— Daviedajusia siannia nočču i zaŭtra ranieńka tabie skažu, na jak doŭha dy dziela čaho jon vydany. Nu, a ciapier, choć by Hielijos ad markoty sychodziŭ da Kamieryjskaj krajiny, idu spać, a ty jdzi ŭ maje slady.

I razyjšlisia, ale Vinić pajšoŭ u biblijateku dy pačaŭ pisać Lihiji piśmo.

Skončyŭ i adnios jaho sam dy addaŭ sotniku-chryscijaninu, jaki na jahonych vačach panios jaho ŭ viaznicu. Praz momant viarnuŭsia z pryvitanniem ad Lihiji dy z abiacankaj, što jašče siannia pryniasie ad jaje adkaz.

Vinić nie chacieŭ, adnak, viartacca i, sieŭšy na kamiani, čakaŭ na adkaz Lihiji.

Sonca vysoka ŭžo padniałosia, i praz Klivus Arhientaryjus^[74] napłyvaŭ na Forum, jak zvyčajna, narod. Handlary rekłamavali svaje tavary, varažbity sulili prachožym svaje pasłuhi, hramadzianie ciahnulisia pavolnym krokam da rojstraŭ słuchać pryhodnych retoraŭ abo dzialicca najsviažejšymi navinami. Čym bolš pryhravała sonca, tym bolš hramady vałyndaŭ toŭpilisia pad portykam sviatyń, s-pad jakich vylataŭ statak hałuboŭ, raz-poraz łapočučy j pałyskujučy na soncy biełymi kryłami. Ad lišniaha sviatła j ciapła, ad nieŭcichalnaha homanu pačali Viniciju klejicca vočy. Manatonnyja kryki chłopcaŭ, hulajučych niedaloka ŭ moru, dy raŭnamiernyja kroki varty kałychali jaho da snu. Razoŭ niekalki hlanuŭ jašče na viaznicu, pasla pachinuŭsia na skalny zrub, uzdychnuŭ, jak dzicia pasla doŭhaha płaču, i zasnuŭ.

I zaraz apanavali jaho sonnyja mroji. Zdavałasia jamu, byccam niasie na rukach Lihiju praz niaviedamuju vinnicu, a pierad imi jdzie Pamponija Hrecyna z sviatlikom u ruce i sviecić. Niejki hołas, by hołas Piatronija, klikaŭ jaho zdaloku: «Viarnisia!», ale jon nie słuchaŭ taho klikannia, a jšoŭ dalej za Pamponijaj, pakul nie dajšli da chaty, la parohu jakoje stajaŭ Apostał Piotr. Tady jon pakazaŭ jamu Lihiju i skazaŭ: «Idziem z areny, ojča, ale nie možam jaje razbudzić, zbudzi ty jaje». A Piotr adkazvaje: «Chrystus sam pryjdzie jaje zbudzić!»

Krozy pačali pasla błytacca. Bačyŭ pasla praz son Nerona i Papieju, trymajučuju na rukach małoha Rufija z akryvaŭlenaj hałavoju, jakuju abmyvaŭ Piatroni, i Tyhelina, pasypajučaha popiełam stały, zastaŭlenyja darahimi stravami, i Vitelija, pažyrajučaha tyja stravy, dy šmat inšych aŭhustyjanaŭ, siadziačych pry bankiecie. Jon sam siadzieŭ pry Lihiji, ale miž stałami chadzili lvy z akryvaŭlenymi hryvami. Lihija prasiła jaho, kab vyvieŭ jaje, a jaho apanavała takaja strašnaja zniamoha, što nie zdatny byŭ nat z miejsca kranucca. Napasledak usie zdani zmiašalisia dy zapali ŭ nieprahladnuju ciemru.

Z hłybokaha snu razbudziła jaho tolki soniečnaja haračynia dy kryki tut ža, vobak, dzie siadzieŭ. Vinić pracior vočy: vulica rajiłasia ad ludziej, a dva krykuny ŭ žoŭtych tunikach rassoŭvali doŭhimi kijami nataŭp i kryčali, kab dali prachod dla važnaje lektyki, jakuju niesła čatyroch mocnych jehipskich niavolnikaŭ.

U lektycy siadzieŭ niejki čałaviek u biełaj vopratcy, tvaru nielha było paznać, bo pierad vačyma trymaŭ suvoj papirusu i niešta ŭvažna adčytvaŭ.

— Prachod dla kryvičesnaha aŭhustyjanina! — paŭtarali krykuny.

Vulica, adnak, była tak zatałočana, što lektyka musiła na chvilinu zatrymacca. Tady aŭhustyjanin apusciŭ suvoj papirusu, nieciarpliva i vychilajučy hołaŭ huknuŭ: — Razahnać mnie henych vałyndaŭ! Chutka!

Vomih zaciemiŭšy Vinicija, schavaŭ hołaŭ i prytka znoŭ ustaviŭ vočy ŭ papieru. A Vinić sprasonnia pracior rukoju tvar, dumajučy, što heta šče sonnaja mara. U lektycy siadzieŭ Chiłon!

Tym časam krykuny prałažyli darohu i jehipcianie rušyli ŭžo dalej, naraz małady trybun z’aryjentavaŭsia ŭmih i padbiahaje da lektyki.

— Pryvitannie tabie, Chiłonie! — adzyvajecca.

— Junača, — važna adkazvaje hrek, chavajučy tryvohu ŭ dušy, — vitaju ciabie, ale nie zatrymoŭvaj mianie, bo spiašajusia da majho pryjaciela Tyhelina.

A Vinić, schapiŭšy za kraj lektyki, nachiliŭsia da jaho i spytaŭ hroznym tonam, pranizvajučy vačyma: — Ty vydaŭ Lihiju?..

— Kałosie Memnona! — zaskihliŭ sopałachu Chiłon.

Ale ŭ vačach Vinicija nie było pahrozy, dyk strach staroha hreka minuŭ chutka. Padumaŭ: jon ža pad apiekaju Tyhelina dy samoha cezara, dvuch vołataŭ, pierad jakimi ŭsio dryžyć, dyj achoŭvajuć jaho dužyja niavolniki, a Vinić stajić pierad im biezabaronny, vynydžany, sahnuty bolem. Dumka henaja viarnuła jamu smiełasć. Vyviarnuŭ na Vinicija kryvavyja ziekry i syknuŭ: — A ty našto mianie zbiŭ hałodnaha?

Zamoŭkli abodva, pasla adzyvajecca hłucha Vinić: — Skryŭdziŭ ja ciabie, Chiłonie!..

Hrek, najindyčany, padniaŭ hołaŭ i, plasnuŭšy palcami — heta ŭ Rymie rabiłasia na znak nasmiešlivasci j pahardy, — adkazaŭ tak hołasna, kab usie mahli pačuć: — Kali maješ, druža, da mianie prośbu, dyk pryjdzi da majho domu na Eskvilinie ranniaju paroju, tady pasla kupannia pryjmaju hasciej i klijentaŭ.

I daŭ znać kivomiham, a niavolniki z lektykaj rušyli dalej, pahukvajučy: — Darohu, darohu dajcie dla čescihodnaha Chiłona Chiłanida!

LV

Lihija ŭ doŭhim, naspiech pisanym liscie razvitvałasia nazaŭsiody z Vinicijem. Viedała, što ŭ viaznicy nikomu nie možna było ŭžo prychodzić, i što mahčymie uhledzieć Vinicija tolki z areny. I jana prasiła jaho daviedacca, kali nastanie ichniaja čarha, i jašče prasiła jaho, kab byŭ na ihryščy, bo žadała choć raz jašče ŭ žycci bačyć jaho. U jejnym liscie nie vidać było strachu. Pisała, što i jana, i inšyja tužna čakajuć areny, na jakoj znojduć vyzvalennie z viaznicy. Spadziejučysia, što Pamponija i Aŭł pryjeduć u Rym, jana prasiła, kab i jany pryjšli na ihryščy. U kožnym jejnym radku vyčuvaŭsia duchovy ŭzdym i adarvannie ad žyccia, u jakim usie žyli ŭ viaznicy, a pospał z hetym i mocnaja viera ŭ zahrobnaje ščascie.

«Ci Chrystus ciapier, — pisała, — ci pa smierci mianie vyzvalić. Jon abiacaŭ tabie mianie praz vusny Apostała, dyk ja tvaja». I zaklinała jaho, kab nie žaliŭsia pa joj dy nie paddavaŭsia bolu. Smierć nie razarvie jejnych šlubaŭ. Z dziciačym davieram zapeŭnivała Vinicija, što zaraz pa smierci na arenie skaža Chrystu, što ŭ Rymie zastaŭsia jejny suženiec, Mark, jaki cełym sercam tužyć pa joj. I dumała, mo Chrystus dazvolić jejnaj dušy viarnucca na chvilinu da jaho skazać, što jana žyvie ŭ ščasci, zabyŭšy pra pakuty. Z usiaho jejnaha lista viejeła ščasciem i mocnaj nadziejaj. Była ŭ im adna tolki prośba ziamnaja: kab Vinić zabraŭ z spolaryjuma jejnaje cieła i pachavaŭ jaje jak svaju žonku ŭ toj mahile, dzie sam kaliś spačyvacimie.

Jon čytaŭ toj list z dušoju zbalełaju, ale adnačasna zdavałasia jamu niepraŭdapadobnym, kab Lihija mahła zhinuć ad dzikich kłykoŭ zviaroŭ i kab Chrystus nie zlitavaŭsia nad joju. Mieŭ nadzieju j vieru. Viarnuŭšysia damoŭ, adpisaŭ, što budzie prychodzić štodzień pad mury Tulijanum čakać, pakul Chrystus nie skryšyć muroŭ dy nie addasć jaje nat z cyrku, što Vialiki Apostał molić u Jaho hetaha, i što chvilina vyzvalennia niedalokaja. List nazaŭtra mieŭsia joj adniesci naviernieny centuryjon.

Ale voś, kali Vinić pryjšoŭ nastupnaha dnia pad viaznicu, sotnik, vyjšaŭšy z šerahaŭ, padyjšoŭ da jaho i skazaŭ: — Słuchaj, spadaru, Chrystus, jaki sasłaŭ tabie kryž, akazaŭ tabie svaju łasku. Sianniašniaje nočy prychodzili vyzvolniki cezara i prefiekta vybirać im chryscijanskija małoduchny, kab zniasłavić, ahańbavać. Pytalisia i pra tvaju sužanicu, ale Hospad naš sasłaŭ na jaje haručku, ad jakoje pamirajuć viazni ŭ Tulijanumie, dyk abminuli jaje. Učora ŭviečary była ŭžo nieprytomnaja, i, chvała Bohu, chvaroba heta, jakaja ŭscierahła ad hańbavannia, moža ŭscierahčy i ad smierci.

Vinić chapiŭsia za plačo vajaka, kab nie pavalicca, a toj havaryŭ dalej: — Dziakuj Chrystu miłasernamu! Lina schapili i chacieli tarturavać, ale jak pahladzieli, što kanaje, addali jaho nazad. Moža, i tabie addaduć jaje ciapier, a Chrystus viernie joj zdaroŭje.

Małady trybun stajaŭ, zviesiŭšy hołaŭ, pasla padniaŭ pozirk i kaža cicha: — Tak, centuryjonie. Chrystus, jaki vybaviŭ jaje ad hańby, vybavić jaje i ad smierci.

I, dasiedzieŭšy pad scienami viaznicy da viečara, viarnuŭsia dadomu i vysłaŭ svajich ludziej pa Lina, kab pieraniesli jaho ŭ adnu z jahonych viłłaŭ krajhorada.

Piatroni, adnak ža, daviedaŭšysia pra ŭsio, rašyŭsia staracca jašče. Byŭ užo raz u aŭhusty, a ciapier pajšoŭ da jaje paŭtorna. Zastaŭ jaje pry pascieli Rufija. Dzicianio z razbitaju hałavoju tryzniła z harački, a maci ratavała jaho, ledź strymlivajučy žudź u sercy j dumkach, nie budučy peŭnaj, ci pa vyzdaraŭlenni nie pamre jano strašniejšaju smierciu. Zaturbavanaja vyklučna sobskim bolem, nie chacieła nat i słuchać pra Vinicija j Lihiju, ale Piatroni prystrašyŭ jaje.

— Uhniaviła, — kaža joj, — novaje niaviedamaje bostva. Ty ž, aŭhusta, addaješ byccam pašanu hebrajskamu Jehovie, ale chryscijanie cvierdziać, što Chrystus byŭ Synam Jahonym, dyk padumaj, ci nie pierasleduje ciabie hnieŭ Ajca. Chto viedaje, ci toje, što spatkała ciabie, nie josć ichniaju pomstaju, i ci žyccio Rufija nie josć zaležnym ad taho, jak ty pastupiš.

— Čaho ž ty chočaš ad mianie? — spytała tryvožnaja Papieja.

— Pieraprasi zahnievanyja bostvy.

— Jak?

— Lihija zachvareła. Pastarajsia ŭ cezara abo Tyhelina, kab jaje addaŭ Viniciju.

A jana rospačna: — Ci dumaješ, ja mahu?

— Možaš inšuju reč. Kali Lihija vyzdaravieje, musicimie jsci na smierć.

Idzi ŭ sviatyniu Viesty j zažadaj, kab virgo magna^[75] znajšłasia prypadkam kala Tulijanuma ŭ toj čas, jak buduć vyvodzić viazniaŭ na smierć, i zahadała vyzvalić tuju dziaŭčynu. Vialikaja viastałka nie admovicca na tvajo słova.

— A kali Lihija pamre z haručki?

— Chryscijanie kažuć, što Chrystus mscivy, ale j spraviadlivy: być moža, sama tolki dobraja vola tvaja abłaskavić jaho.

— Chaj mnie dasć jaki znak, što azdarović Rufija.

Piatroni pacisnuŭ plačyma.

— Ja nie pryjšoŭ jak pasłaniec Jahony, o boskaja, kažu tabie tolki: budź lepš u zhodzie z usimi bostvami rymskimi j čužymi.

— Pajdu! — adkazała spakoranym hołasam Papieja.

Piatroniju duch adkaciŭsia.

«Narešcie niečaha dastukaŭsia!» — padumaŭ.

I, viarnuŭšysia, kaža Viniciju:

— Prasi svajho Boha, kab Lihija nie pamierła z haručki, bo kali nie pamre, dyk Vialikaja Viastałka zahadaje vyzvalić jaje. Sama aŭhusta budzie jaje ab hetym prasić.

Vinić pahladzieŭ na jaho vačyma, u jakich łunała haračka, i adkazaŭ: — Jaje vyzvalić Chrystus.

A Papieja, jakaja dziela ratavannia Rufija hatovaja była palić hiekatomby ŭsim bahom svietu, taho ž dnia šče viečaram pajšła na Forum da viastałak, paručyŭšy dahladannie chvoraha dziciaci viernaj niańcy Silviji, jakaja i jaje ž samuju vyniańčyła.

Ale na Pałatynie prysud na dzicia byŭ užo vydany, bo ledź tolki lektyka cezaryni schavałasia za vialikaju bramaj, da kamory, dzie lažaŭ mały Rufij, uvajšło dvuch vyzvolnikaŭ cezara, z jakich adzin kinuŭsia na staruju Silviju i zatknuŭ joj vusny, a druhi, schapiŭšy miednuju statuetku Sfinksa, ahłušyŭ jaje adnym udaram. Pasla padyjšli da Rufija. Raspaleny haručkaj i biesprytomny chłopčyk, nie ciamiačy, što navokał jaho dziejecca, usmichaŭsia da ich i morščyŭ svaje pryhožyja vočki, jak by natužvaŭsia ich paznać. Ale jany, zniaŭšy z niańki pojas, nazyvany cynhulumam, zašmarhnuli jamu na šyi dy pačali zaciskać. Dzicianio paspieła tolki vyhavaryć «mama» i chutka skanała. Pasla čaho akrucili jaho ŭ posciłku i, sieŭšy na pryhatavanyja koni, adviezli až u Ostyju dy ŭkinuli ŭ mora.

Papieja, nie zastaŭšy doma Vialikaj Dziavicy, jakaja pospał z inšymi viastałkami była ŭ Vatynija, chutka viarnułasia na Pałatyn. Zastaŭšy parožnaje łožka i ŭchaładzieŭšaje cieła Silviji, abamleła, a pasla aprytomlennia pačała kryčać, i dziki kryk jejny razlahaŭsia praz usiu noč i dzień nastupny.

Ale na treci dzień cezar zahadaŭ joj prysutničać na bankiecie, dyk, prybraŭšysia ŭ amietystavuju tuniku, pryjšła j siadzieła z abliččam skamianiełym, załatavałosaja, maŭklivaja, čaroŭnaja i zładumnaja, by anioł smierci.

LVI

Dakul Fłavij nie zbudavaŭ Kałoseum, amfiteatry ŭ Rymie budavana pieravažna z dreva, dyk amal što ŭsie zhareli padčas pažaru. Neron, adnak, na abiacanyja ihryščy zahadaŭ zbudavać niekalki, a miž imi adzin vializny, na jaki zaraz ža pasla pažaru začali spłaŭlać moram i Tybram vielizarnyja biarvienni z Atłasu. Ihryščy mielisia važnasciu j likam achviar pieravyšyć usie dahetulašnija, dyk dabudoŭvali abšyrnyja pamiaškanni dla ludziej i zviaroŭ. Tysiačy rabotnikaŭ uvichałasia kala budovy dzień i noč. Budavali dy ŭpryhožvali biez adpačynku. Narod bajaŭ sabie cudy pra siadzielnyja łožy, vykładanyja bronzaj, burštynam, słanovaju kosciu, pierłoŭcam i skarupiencam zamorskich čarapachaŭ. Biahučyja ŭzdoŭž łavaŭ kanavy, poŭnyja chałodnaje vady z horaŭ, mielisia padtrymoŭvać u budynku pryjemny chaładok, nat padčas haračyni. Vielizarny purpurovy vielaryjum zascierahaŭ ad sonca. Miž šerahami siedziščaŭ urychtoŭvali kadzilnicy dla palennia arabskich pachnidłaŭ; uhary prystrojvali pryłady dla skraplennia hladzielnikaŭ šafranovaj rasoju i viervienaju. Słaŭnyja budaŭničyja Sever i Celer natužyli ŭsiu svaju ŭmiełasć, kab zbudavać amfiteatr niezraŭnany, mohučy zmiascić takuju kolkasć cikaŭnych, jakoje nijaki z viedamych dahetul amfiteatraŭ nie moh zmiaščać.

Dyk u dzień raspačaccia ludus matutinus nataŭp cikaŭnych čakaŭ ad samaha dosvitku adčyniennia bramaŭ, usłuchoŭvajučysia z lubasciu ŭ ryk lvoŭ, chraplivaje vurčannie panteraŭ i vyccio sabak. Zviarju nie davali ježy dva dni ŭžo, a zamiest charču abnosili pierad imi zakryvaŭlenyja kavałki miasa, kab razbudzić u ich bolšuju kryvažadnasć i hoład. Inšy raz padymałasia takaja hramavaja bura ryku j vyccia, što ludziam nielha było la cyrku hutaryć, a bolš uražlivyja bialeli ad strachu. A pry ŭschodzie sonca pačynalisia hučnyja, ale spakojnyja j pavažnyja piesni, jakich słuchali z podzivam, paŭtarajučy: «Chryscijanie! Chryscijanie!»

Vialikija hramady ich u amfiteatr pryhnana jašče nočču i nie z adnaje tolki viaznicy, jak manilisia pierš, ale z usich pakrysie. Narod viedaŭ, što vidoviščy praciahnucca praz cełyja tydni j miesiacy, ale jšła sprečka, ci z toj častkaju, jakaja była pryznačana na siannia, zdolejuć za dzień uvichnucca. Hałasy mužčynskija, žanočyja, dziciačyja, piajučyja ranniuju piesniu, byli takija šmatlikija, što znaŭcam zdavałasia: choć by pa sto i dzviescie asob vysyłana za raz, zviary zniamohucca, nasyciacca i da viečara nie paspiejuć usich parazryvać. Inšyja cvierdzili, što nadta vialikaja kolkasć achviar, vystupajučych na arenie adnačasna, razryvaje ŭvahu i abciažvaje lubavacca naležna vidoviščam. Čym bližej była chvilina adkryccia kalidoraŭ, viadučych usiaredzinu, nazyvanych vamitoryjami, viasiołasć i ažyŭlennie rasło, sprečki množylisia. Tvarylisia nat partyi, što spračalisia miž saboju, chto lepš razryvaćmie ludziej: lvy abo tyhry. Išli ŭzakład. Inšyja raskazvali pra hładyjataraŭ, jakija mielisia vystupić na arenie pierad chryscijanami, i znoŭ tvarylisia sprečnyja hrupy to samnitaŭ, to hałaŭ, to mirmiłonaŭ, to trakaŭ. Šče zarannia mienšyja j bolšyja ich addzieły pačali pad vierchavodstvam zahadčykaŭ, nazyvanych łanistami, napłyvać u amfiteatr. Nie chočučy pieradčasna pierasilvacca, jšli biez zbroji, časta zusim nahija, z zialonymi halinkami ŭ rukach abo viankami na hałavie, maładyja, pryhožyja ŭ rannim sviatle, poŭnyja žyccia. Ich muskułatura bliščeła alivaj, mahutnaja, by vykavanaja z marmuru, zachaplała razlubavany strojnasciu narod. Mnohija z ich byli znajomyja asabista niekatorym hladzielnikam, dyk časta z roznych bakoŭ razlahalisia pryvitanni: «Zdaroŭ, Furnijus! Zdaroŭ, Leo! Zdaroŭ, Maksimus! Zdaroŭ, Dyjomiedes!» Małoduchny padymali na ich razlubavanyja vočy, a jany vyhladali, dzie katoraja pryhažejšaja, i žartaŭliva adzyvalisia, jak by biesturbotna, pasyłajučy całunki abo vokličy: «Abnimi, pakul smierć jašče nie abniała!» — dy znikali ŭ bramach, z katorych mnohija ŭžo nie viartalisia. Za hładyjatarami jšli mastyhofory, heta znača ludzi z bizunami, abaviazkam jakich było sciobać i pabudžać da baraćby.

Za imi muły ciahnuli ŭ bok spolaryjaŭ ceły aboz draŭlanych trunaŭ. Hetym ciešyŭsia narod, dadumoŭvajučysia z ich kolkasci ab vialikasci vidovišča. Usled za imi jšli ludzi, jakija dabivali paranienych, byli jany apranutyja na padobu Charona abo Merkura; za imi — ludzi, nahladajučyja za paradkam u cyrku, što razdavali miejscy; pasla — niavolniki, raznosiačyja stravy j chaładniki, a napasledak pretoryjanie, jakich kožny cezar zaŭsiody mieŭ u amfiteatry pad rukoju.

Adčynili ŭrešcie vamitoryi, i natoŭp chłynuŭ u cyrk. Ale takoje mnostva było čakajučych, što napłyvali j napłyvali cełymi hadzinami, až dziŭna było, što amfiteatr moža takuju niezličonuju kolkasć zmiascić. Ryki zviarja, čujučaha ludski pot, uzmahalisia. Narod hudzieŭ, zajmajučy miejscy, by navalničnaja chvala.

Prybyŭ narešcie i prefiekt horadu ŭ akruženni vihiłaŭ, a za im biespierapynnaj čaradoju pačali ŭžo zmianiacca lektyki sienataraŭ i pałatnych, pretoryjanskich staršyn, patrycyjaŭ i elehanckich dam. Niekatoryja lektyki papieradžała hanarovaja eskorta liktoraŭ, niasučych siakiery ŭ pučku rozah, a niekatoryja — hrupy niavolnikaŭ. Mihacieła na soncy pazałota lektykaŭ, biełyja i roznakalarovyja sukni, pieryny, zavušnicy, kaštoŭnasci, stal siakieraŭ. Z cyrku dachodzili pryvitalnyja vokryki važnych dastojnikaŭ. Čas ad času prymaršyroŭvali jašče nievialikija addzieły pretoryjanaŭ.

Sviatary z roznych sviatyniaŭ prybyvali krychu pazniej, a za imi niesli sviatych dziavic Viesty, papieradžanych liktorami. Vidovišča čakała tolki šče na cezara, jaki, nie chočučy zmušać narod da doŭhaha čakannia dy prahnučy jaho sabie paspiešlivasciu zdabyć, prybyŭ niezabaŭna ŭ tavarystvie aŭhusty i aŭhustyjan.

Miž aŭhustyjanami prybyŭ i Piatroni, majučy ŭ svajoj lektycy j Vinicija. Vinić viedaŭ, što Lihija chvoraja j biesprytomnaja, ale ŭ apošnich dniach dostup da viaznicy byŭ stroha zabaronieny, raniejšuju vartu zmianili novaju, jakoj nie dazvolena było hutaryć navat z nahladčykami viaznicy, jak i davać najmienšych viestak tym, chto pytaŭ pra viazniaŭ, dyk nie byŭ peŭny, ci niama jaje miž achviarami, pryznačanymi na pieršy dzień vidovišča. Dla lvoŭ mahli vysłać i chvoruju, choć by j nieprytomnuju. Ale mielisia być abšytymi ŭ zviarynyja skury i vysyłacca cełymi hramadami na arenu, dziela taho nichto z hladzielnikaŭ nie moh spraŭdzić kolkasci dy raspaznać kaho. Vartaŭniki i ŭsia słužba amfiteatru była padkuplena, a z biestyjaryjami była damova, što schavajuć Lihiju ŭ jakimniebudź ciomnym kutku amfiteatru, a nočču vydaduć jaje Vinicijevamu arandataru, jaki vyviezie jaje ŭ Albanskija hory. Piatroni, dapuščany da tajnicy, rajiŭ Viniciju, kab adkryta z im išoŭ u amfiteatr i pry ŭvachodzie łoŭka adłučyŭsia padčas sutałoki j pracisnuŭsia ŭ padziamiełle, dzie asabista mieŭ pakazać varcie Lihiju.

Vartaŭniki ŭpuscili jaho małymi dzviaryma, kudoju sami ŭvachodzili. Adzin z ich, Syrus, vomih pavioŭ jaho da chryscijan. Idučy, kaža jon: — Nie viedaju, spadaru, ci znojdzieš, kaho šukaješ. Bo my dapytvalisia pra małoduchnu imiem Lihija, i nichto nam nie daŭ adkazu, ale, moža, heta dziela taho, što nam nie daviarajuć.

— A mnoha ž ich josć? — pytaje Vinić.

— Mnohija z ich, spadaru, zastanucca na zaŭtra.

— Ci josć miž imi chvoryja?

— Takich, što nie mohuć stajać na nahach, niama.

Heta kažučy, Syrus adčyniŭ dzviery, i ŭvajšli jak by ŭ abšyrnuju kamoru, nizkuju j ciomnuju, bo sviatło ledź pradzirałasia praz zakratavanaje atvoryšča, vychodziačaje na arenu. Vinić spačatku nie moh ničoha dahledzieć, čuŭ tolki šum i kryki narodu, dachodziačyja z amfiteatru. Ale chutka vočy jahonyja pryzvyčajilisia da ciemry, i ŭbačyŭ cełyja hramady dzivosnych istotaŭ, padobnych da vaŭkoŭ i miadzviedziaŭ. Adny z ich stajali, druhija klenčyli j malilisia. Tut i tam pa doŭhich vałasoch, apadajučych na skury, možna było zhadać, što achviara josć žančynaj. Matki, padobnyja da vaŭčycaŭ, nasili na rukach taksama kasmacciom abšytyja dzieci, ale z-pad skuraŭ vychilalisia jasnyja abliččy, iskrylisia radasciu j haračkaju vočy.

Było vidavočnym, što bolšuju častku tych ludziej apanavała adna dumka, apryčonaja j nadziemnaja, jakaja zniačuliła ich na ŭsio, što navokał ich mahło dziejicca, dy što mahło spatkać. Niekatoryja z ich, zapytanyja praz Vinicija pra Lihiju, hladzieli na jaho, by sprasonnia, nie adkazvajučy na dopyt; inšyja ŭsmichalisia da jaho, kładučy na vusnach palec abo pakazvajučy žaleznyja kraty, praz jakija ŭkradalisia jasnyja kasuli sviatła. Tolki dzie-nidzie płakali dzieci, pierapałochanyja rykam zviarja, vycciom sabak, vieraskam narodu dy padobnym da zviarat vyhladam sobskich baćkoŭ. Vinić, prachodziačy vobak Syrusa, zahladaŭ u tvary, šukaŭ, raspytvaŭ, časami spatykaŭsia ab niaščasnuju potałač ludskuju i praciskaŭsia dalej u ciomnuju hłybiniu kamory, jakaja vydavałasia tak abšyrnaj, jak sam amfiteatr.

Naraz zatrymaŭsia, bo zdałosia jamu, byccam čuje la kraty niejčy znajomy hołas. Prysłuchaŭšysia lepš, viarnuŭsia i, pracisnuŭšysia praz nataŭp, padyjšoŭ bližej. Kasuli sviatła padali na hołaŭ moviačaha, i ŭ blasku ich Vinić pad skuraj paznaŭ kaščavaje i surovaje abličča Kryspa.

— Kajciesia za hrachi vašyja, — havaryŭ Krysp, — bo zbližajecca voś vašaja časina. Kamu zdajecca, što samaju smierciu akupić viny, toj nanava hrešyć, i hłynie taho viečny ahoń. Kožnym hrachom vašym, jakim u žycci hrašyli, adnaŭlali vy pakutu Chrystovuju, dyk jak ža smiejecie spadziavacca, kab hetaja, što vas čakaje, mahła akupić tamtuju? Adnolkavaju smierciu pamruć siannia spraviadlivyja j hrešnyja, ale Hospad svajich paznaje. Hora vam, bo kłyki lvoŭ razdziaruć cieła vašaje, dy nie razdziaruć viny vašaje, ni vašaha razrachunku z Boham! Boh akazaŭ davoli miłasernasci, dazvalajučy prybić siabie da kryža, ale ad henych por budzie tolki suddzioju, jaki anivodnaje viny biez kary nie pakinie.

Dyk tyja, što dumali pakutaju zhładzić hrachi, bluzniać suprać spraviadlivasci Božaje, i tym hłybiejšaja zahuba vašaja. Skončyłasia miłasernasć, pryjšła para hnievu Božaha. Za chvilinu voś staniecie pierad strašnym sudom, pierad jakim i sviaty ledź astojicca. Kajciesia za hrachi, bo proćma piakielnaja pad nami adčyniena! Hora vam, mužy j žony! Hora baćkom i dzieciam!

I, vyciahnuŭšy kaščavyja ruki nad pachiłymi hałavami, tros imi, biezbajazny, ale niaŭmolny ŭ vobliku smierci, jakaja čakała niezadoŭha ŭsich tych niebarakaŭ.

Pasla jahonych słoŭ azvalisia hałasy: «Kajmasia za hrachi našyja!», i — niamoje maŭčannie, siam-tam čutno tolki papłakvannie dziaciej dy hopannie kułakoŭ u hrudzi. Viniciju zamierła kroŭ u žyłach. Jon, katory ŭsiu nadzieju pakłaŭ na miłasernasć Chrysta, pačuŭ ciapieraka, što nastaŭ dzień hnievu, i što miłasernasci Božaje nie vysłužyć nat smierć za vieru. Praz hołaŭ, praŭda, prabiehła jamu dumka jasnaja j chutkaja, by małanka, što Apostał Piotr inakš by adazvaŭsia da henych idučych na smierć achviar, adnak svajim paradkam hroznyja j poŭnyja fanatyzmu słovy Kryspa dy henaja ciomnaja zakratavanaja kamora, za jakoju vidać było pole pakutaŭ, a taksama blizkasć achviar, prybranych užo na smierć, pierapoŭnili jahonuju dušu dryhotnym žacham. Usio heta razam vydavałasia jamu ŭ sto razoŭ strašniejšym i ahidniejšym, čym najkryvaŭšyja bitvy, u jakich udzielničaŭ. Zatcha i haračynia pačali jaho dušyć. Chałodny pot vystupaŭ na łbie. Spałochaŭsia, što abamleje, jak tyja, ab jakich spatykaŭsia, idučy; a jak padumaŭ šče, što chutka adčyniać kraty, pačaŭ klikać na ŭvieś hołas Lihiji i Ursusa, spadziejučysia, kali nie jany, dyk mo choć znajomy chto adhukniecca.

Na klič heny niejki čałaviek, pieraapranuty za miadzviedzia, paciahnuŭ jaho za tohu i adazvaŭsia: — Jany zastalisia ŭ viaznicy, spadaru. Mianie vyvieli apošniaha, i ja bačyŭ, što jana lažyć chvoraja.

— A ty chto? — spytaŭ Vinić.

— Fosar, u chacie jakoha ciabie Apostał achrysciŭ, spadaru. Uziali mianie pierad tryma dniami, a siannia pamru.

Viniciju duch adkaciŭsia. Uvachodziačy siudy, chacieŭ znajsci Lihiju, a ciapier hatovy byŭ dziakavać Chrystu, što jaje tut niama, i hatovy ŭ henym bačyć znak Jahonaj miłasernasci. Prymiež taho, fosar paciahnuŭ jaho za tohu jašče raz i skazaŭ: — Pamiataješ, spadaru, jak ja ciabie zavioŭ u Karnelijevuju vinnicu, dzie ŭ pavieci navučaŭ Apostał?

— Pamiataju, — adkazaŭ Vinić.

— Bačyŭ ja jaho dzień pierad majim aryštam. Pabahasłaviŭ mianie j skazaŭ, što pryjdzie ŭ amfiteatr pieražahnać pamirajučych. Chacieŭ by ja na jaho hladzieć padčas smierci, dyk kali viedaješ, spadaru, dzie jon siadzić, dyk skažy mnie.

Vinić prycišyŭ hołas i kaža: — Josć jon miž Piatronijevymi ludźmi, pierabrany za niavolnika. Nie viedaju, dzie vybrali miejsca, ale viarnusia ŭ cyrk i pahladžu. Ty hladzi na mianie, jak vyjdziecie na arenu, a ja ŭstanu i zviarnu hołaŭ u jahony bok. Tahdy znojdzieš jaho vačyma.

— Dziakuj tabie, spadaru, i pax tabie!

— Chaj tabie Zbaŭca budzie miłascivy!

— Aman.

Vinić vyjšaŭ z kunikuluma i pajšoŭ u amfiteatr, dzie mieŭ miejsca vobak Piatronija, siarod inšych aŭhustyjanaŭ.

— Josć? — spytaŭ jaho Piatroni.

— Niama. Zastałasia ŭ viaznicy.

— Słuchaj, što mnie pryjšło na dumku, ale, słuchajučy, hladzi, naprykład, na Nihidyju, kab vyhladała, što my hutarym pra jejnyja loki… Tyhelin i Chiłon u henaj chvilinie pazirajuć na nas… dyk słuchaj: chaj Lihiju nočču ŭłožać u trunu dy vyniasuć z viaznicy, jak miortvuju, astatniaje ty ž zdahadaješsia.

— Tak, — adkazaŭ Vinić.

Dalejšuju hutarku pierarvaŭ im Tulij Senecyjo, jaki, nachiliŭšysia da ich, kaža: — Nie viedajecie, ci chryscijanam daduć zbroju?

— Nie viedajem, — adkazaŭ Piatroni.

— Pa mnie b lepiej, kab dali, — kaža Tulij, — inakš arena chutka staniecca padobnaj da jatak pry raznicy… Ale što za pyšny amfiteatr!

I sapraŭdy, vyhlad byŭ vieličezny. Nižejšyja łožy, nabityja tohami, bialeli, by snieh. U pazałočanym podyjumie siadzieŭ cezar z dyjamientavym našyjnikam i załatym viankom na hałavie, pobač z im pryhožaja j pasumnaja aŭhusta, a z abodvuch bakoŭ viastałki, vysokija ŭradaŭcy, sienatary, vajskovyja staršyny z bliščastaju zbrojaj, adnym słovam, usio, što było ŭ Rymie mahutnaje, statnaje, bahataje. U dalejšych šerahach siadzieli rycary, a vyšej čarnieła naŭkoła mora ludskich hałoŭ, nad jakimi ad słupa da słupa zvisali vianki ružaŭ, lilejaŭ, sasanak, biarviencu i vinahradu.

Narod hutaryŭ uhołas, pieraklikaŭsia, piajaŭ, časami vybuchaŭ rohatam z jakoha kamičnaha słova, pieradavanaha z šerahu ŭ šerah, i barabaniŭ nahami z nieciarplivasci, kab pryspiešyć vidovišča.

Urešcie tupannie nahami pačało hrymieć hromam, nie ŭcichajučy. Tady prefiekt, jaki pierad tym užo byŭ abjechaŭ z važnaju svajoju svitaju arenu, daŭ chustkaju znak, na jaki ŭ amfiteatry adkazała ahulnaje «Aaaa!..» z tysiačaŭ hrudziej.

Abydna vidovišča raspačynana palavanniem na dzikaha zviera, u jakim vyznačalisia barbary z Poŭnačy j Poŭdnia; henym razam, adnak, zviary mieli vystupić u inšaj roli, a raspačali tak zvanyja andabaty, heta znača ludzi ŭ šałomach biez atvoryšč na vočy, jakija bilisia navoslep.Kolkinaccać ich, vyjšaŭšy razam na arenu, pačało machać u pavietry miačami, a mastyhofory daŭhimi viłami papichvali adnaho da druhoha, kab zviesci da bojki. Bolš byvałaja i vybrednaja publika nudziłasia hetym vidoviščam, a narod paciašaŭsia niazdarnymi ruchami bajcoŭ, a kali zdarałasia tak, što spatykalisia jany plačyma, hrom smiechu razlahaŭsia pa ŭsim amfiteatry, i čutny byli kryki: «Uprava! Navotleŭ! Naŭprost!», kab naŭmysna zmylić praciŭnikaŭ. Niekalki par sčapiłasia, adnak, i baraćba pačynała kryvavicca. Bolš zaŭziatyja zmahary kidali ščyty i, padajučy adzin adnamu levyja ruki, kab nie razłučacca bolej, pravymi sieklisia nazaboj. Chto padaŭ pieramožany, padymaŭ palcy ŭharu, molačy tym znakam litasci, ale na pačatku vidovišča narod abydna damahaŭsia smierci ranienych, złašča dla andabataŭ, nie paznanych, z tvaram zakrytym. Zmaharoŭ rabiłasia pavoli štoraz mienš, i jak urešcie zastałosia dvuch tolki, papichali ich adnaho da druhoha tak, što tyja, spatkaŭšysia, padali na piasok abodva i pranizvalisia ŭzajemna. Tady publika hrymieła: «Rieractum est!»^[76] Prysłužniki zbirali trupy, chłapčaniata razhrabali skryvaŭleny piasok na arenie dy pasypali jaho listkami šafranu.

Ciapier miełasia pačacca najvažniejšaja baraćba, jakaja zacikaŭlała nie tolki čerń, ale j smakunoŭ, padčas jakoje maładyja patrycyi časta zakładalisia j prajhravali vialikija sumy. Pieradavali z ruk u ruki tablički, na jakich vypisvali imiony ŭlubiencaŭ i ličbu staŭki na ich. Spiektaty, heta znača zmahary, jakija nie pieršy raz vystupali na arenie i chadzili ŭžo ŭ łaŭrach słavy dahetulašniaj, mieli prychilnikaŭ najbolš, ale miž zakładčykami byli j takija, jakija stavili vialikija sumy na hładyjataraŭ novych i całkam niaznanych, spadziejučysia ŭ vypadku ichniaj pieramohi zaharnuć vielizarnyja vyjhryšy. Zakładaŭsia sam cezar, i sviatary, i viastałki, i sienatary, i rycary, i narod. Hol, nie majučaja hrošaj, staŭlała časta ŭ zakład svaju volnasć. Dy čakali z niespakojnym, a nat tryvožnym sercam; a nie adzin pryrakaŭsia hołasna bahom, kab prychilić ichniuju pomač dla svajho ŭlubienaha.

Naraz adzyvajucca zyčnyja truby, u amfiteatry zalahaje cišynia. Tysiačy vačej biažyć da vialikich dzviarej, kudy padychodzić čałaviek, apranuty za Charona, i siarod ahulnaha maŭčannia stukaje try razy mołatam u dzviery, jak by vyklikajučy na smierć tych, što za imi stajać. Adčyniajucca spavahu abiedźvie pospał pałovy bramaŭ, akazvajučy ciomnuju ščaluhu, z jakoje pačynajuć vystupać na jasnuju arenu hładyjatary. Iduć addziełami pa dvaccać piać čałaviek, asobna traki, asobna mirmiłony, samnity, hały, usie ciažka ŭzbrojenyja, a napasledak retyjaryi, trymajučyja ŭ adnoj ruce sieć, a ŭ druhoj — tryzub. Tut i tam zryvajucca ŭ hladzielni voklaski, vyklikajučyja adnu vielizarnuju praciahłuju buru. Ad hary da samaha nizu vidać razjiskranyja vočy, plaskajučyja dałoni, kryčačyja vusny. Hładyjatary akružyli arenu roŭnym pruhkim krokam, pałyskujučy bahataj zbrojaj, i zatrymalisia pierad cezaravym podyjumam, hodnyja, spakojnyja i statnyja. Trymklivy sihnał rohu prycišaje voklaski, zmahary vyciahajuć uharu pravyja ruki i, padymajučy hałovy j vočy na cezara, vitajuć praciažnymi hałasami:

I chutka razychodziacca, zajmajučy svaje postani ŭ kole areny. Mielisia ŭdarycca cełymi addziełami, ale pierš dazvolena słaŭniejšym bajcom pabarukacca asobnymi parami, bo ŭ zmahanni ichnim najlepš pakazvałasia siła, zručnasć i advaha. Niezabaŭna spamiž hałaŭ vystupaje bajec, viedamy ŭsim pad imiem

Łańion, što znača «Raznik», słaŭny pieramožnik, z vialikim šałomam na hałavie i pancyram, apinajučym spieradu j zzadu jahony mahutny tors, vyhladaŭ, by vializny bliščasty žuk na žoŭtym piasku areny. Nie mienš słaŭny retyjaryjus Kalendyjo vystupiŭ suprać jaho. Hladzielniki pačali zakładacca: — Piaćsot sestercyj za hałam!

— Piaćsot za Kalendyjem!

— Na Hierkulesa! Tysiaču!

— Dzvie tysiačy!

Tym časam hał, dajšoŭšy da siaredziny areny, pačaŭ znoŭ padavacca nazad z nastaŭlenym miačom i, znižajučy hołaŭ, uvažna cikavaŭ praz atvoryščy ŭ pryłbicy na praciŭnika, a lohki statny retyjaryjus, zusim hoły, tolki z pierapaskaju ŭ pajasnicy, kružynieŭ prytka la ciažkaha voraha, łoŭka machajučy siecciu, nachilajučy abo padymajučy tryzubiec dy piejučy abydnuju piesniu sietnikaŭ: Non te peto, piscem peto, Quid me fugis, Gallo?.. Ale hał nie ŭciakaŭ, bo zaraz zatrymaŭsia i pačaŭ abiartacca ledź prykmietnym rucham tak, kab zaŭsiody mieć spieradu praciŭnika. Hladzielniki kiemili daskanalna, što heny ciažki, zakavany ŭ miedź asiłak rychtujecca da rašučaha niečakanaha skoku. Sietnik, prymiež taho, to pryskokvaŭ, to adskokvaŭ, robiačy svajim tryzubam tak prytkija ruchi, što ledź było lho ich zaciemić. Dzynk zuboŭ ab ščyt daniossia niekalki razoŭ, ale hał ani kranuŭsia z miejsca, dajučy henym dokaz nadzvyčajnaje svaje siły. Usia ŭvaha jahonaja zviartałasia nie na tryzub, a na sietku, jakaja biezustanku lotała nad jahonaj hałavoju, by šulak złaviesny. Prysutnyja, zatrymaŭšy ŭ hrudziach dychannie, sačyli znatockuju jhru hładyjataraŭ. Łańion, padabraŭšy momant, rynuŭsia ŭrešcie na supiernika, a toj z takoju ž chutkasciu vykruciŭsia z-pad jahonaha miača j padniataje ruki dy, vyprastavaŭšysia, kinuŭ sietkaj.

Hał sprytnym abarotam na miejscy zatrymaŭ jaje ščytom, i rasskočylisia abodva. Amfiteatr zahrymieŭ: «Macte!», a ŭ nižejšych šerahach pačalisia zakłady. Sam cezar, jaki spačatku hutaryŭ z viastałkaju Rubryjaj, nie cikaviačysia dahetul vidoviščam, zviarnuŭ hołaŭ da areny.

A jany zmahalisia dalej tak spraŭna dy z takoju trapnasciu ŭ ruchach, što inšy raz zdavałasia, nie raschodzicca im pra smierć i žyccio, tolki pra pakaz zručnasci. Łańion dva razy šče vykruciŭsia z sietki i znoŭku adstupaŭ da bierahu areny. Tady tyja, što stavili suprać jaho, nie chočučy, kab adpačyŭ, pačali kryčać: «Nastupaj!» Hał pasłuchaŭ i kinuŭsia ŭpierad. Ruka sietnika ŭmih abliłasia kryvioju, i sietka zvisła. Łańion pryhnuŭsia j skočyŭ, maniučysia admierać apošni ŭdar. Ale ŭ tym ža momancie Kalendyjo, jaki znarok prykinuŭsia niemačnym, pierahnuŭsia ŭbok, mieč pajšoŭ mima, a jon, usunuŭšy tryzub miž kalen praciŭnika, zvaliŭ jaho na ziamlu.

Toj zryvaŭsia ŭstać, ale vomih spavili jaho fatalnyja šnury, u jakich kažnym rucham zabłytvaŭ macniej ruki j nohi. Prymiež taho, tryzubiec prycinaŭ jaho raz za razam da ziamli. Jašče raz natužyŭsia, abłakaciŭsia na ruce j napružyŭsia, kab ustać — darma! Padniaŭ jašče da hałavy mlejučuju ruku, jakaja nie mahła ŭžo ŭtrymać miača, i ŭpaŭ plačyma. Kalendyjo prycisnuŭ jamu zubami viłaŭ šyju da ziamli i, abapioršysia na ich tronku, zviarnuŭsia ŭ bok cezaravaje łožy.

Uvieś cyrk až dryžeŭ ad vopleskaŭ dy ludskoha ryku. Dla tych, što stavili staŭki na Kalendyjo, byŭ jon u toj chvilinie vialikšym, čym cezar, ale jakraz dziela taho zhasła ŭ ich zaŭziatasć i suprać Łańiona, jaki koštam sobskaje kryvi napoŭniŭ im kišeni. Dyk razdvojilisia žadanni narodu. Na ŭsich łavach pakazalisia napałovu hałasy smierci i hałasy zlitavannia, ale sietnik hladzieŭ tolki ŭ łoža cezara j viastałak, čakajučy, što jany prysudziać.

Na žal, Neron nie lubiŭ Łańiona, bo na apošnich ihryščach pierad pažaram, zakładajučysia suprać jaho, prajhraŭ Licyniju niemałuju sumu, dyk vysunuŭ ruku z podyjuma i pakazaŭ vialikim palcam u ziamlu. Viastałki vomih paŭtaryli toje samaje. Tady Kalendyjo staŭ kalenam na hrudzioch hała, vyniaŭ karotki nož z-za pojasa i, adharnuŭšy pancyr na šyi praciŭnika, usunuŭ jamu pa samaje trymalna nož u horła.

— Peractum est! — razlahłosia pa ŭsim amfiteatry.

A Łańion dryhaŭ jašče niejki čas, by zarezany voł, ryŭ nahami piasok, urešcie vypruciŭsia i skanaŭ.

Merkur nie patrabavaŭ praviarać raspalenym žalezam, ci žyvie jašče.

Chutka vyniesli jaho; vystupili inšyja pary, a pasla zakipieła bitva cełych addziełaŭ. Narod udzielničaŭ u joj dušoju, sercam, vačyma; vyŭ, roŭ, svistaŭ, biŭ brava, rahataŭ, pabudžaŭ da baraćby zmaharoŭ, šaleŭ. Na arenie razdzielenyja na dva fronty hładyjatary zmahalisia z zajadłasciu dzikich zviaroŭ: hrudzi z hrudźmi zdyrvalisia, muskuły splatalisia ŭ smiarotnym skurčy, traščali ŭ stavach vołatnyja časciny cieła, miačy tapilisia ŭ hrudziach i žyvatoch, zbialełyja vusny buchali kryvioju na piasok. Kolkinaccać navikoŭ pad kaniec tak užachnułasia, što, vyrvaŭšysia z sumiatni, pačali ŭciakać, ale mastyhofory zahnali ich nazad u boj dyscyplinami z vołavam na kancy. Na piasku parabilisia vialikija ciomnyja plamy; štoraz bolš nahich i ŭzbrojenych cieł lažała pokatam, by snapy. Žyvyja zmahalisia, topčučysia pa trupach i spatykajučysia ab paraskidanuju zbroju, kryvavili nohi pałamanym ryštunkam, padali. Narod až zachodziŭsia z radasci, upojvaŭsia smierciu, dychaŭ joju, nasyčaŭ vočy jejnym vidoviščam i z raskošaj udychaŭ u hrudzi jejny podych.

Pieramožanyja skanali ŭrešcie amal usie, chiba tolki niekalki paranienych, klenčučy na siaredzinie areny i chistajučysia ad bolu j zniamohi, vyciahała da publiki ruki z prośbaj litasci. Pieramožnikam razdana darunki, vianki, aliŭnyja halinki, i nastała chvilina pieradychu, jakaja pa zahadu ŭsioŭładnaha cezara zmianiłasia ŭ bankiet. U vazach zapalili pachnidły. Krapilščyki skroplivali narod šafranavym i fijałkavym doždžykam. Raznosili chaładniki, piečanaje miasa, sałodkija prysmaki, vino, alivu i sadavinu. Narod žor, hamaniŭ i vivatavaŭ na honar cezara, pabudžajučy jaho da bolšaje ščodrasci. Pasla pierakuski sotni niavolnikaŭ raznosili poŭnyja košyki padarunkaŭ, z jakich małyja amurki dastavali j raskidali pa łavach žmieniami roznyja roznasci. Padčas razdavannia łatarejnych tesaraŭ padniaŭsia boj: ludzi cisnulisia, padali, taptali adny druhich, kryčali ratunku, pieraskokvali z šerahaŭ u šerahi łavak i dušylisia ŭ strašennaj taŭkatni, bo chto atrymaŭ ščaslivy numar, moh vyjhrać nat dom z aharodam, dzivosnaha zviara, jakoha moh pradać u amfiteatr. Z hetaha rabiłasia takaja sutałaka, što nie raz musili ŭmiešvacca i navodzić paradak pretoryjanie, a pa kožnym takim razdavanni vynosili z hladzielni ludziej z pałamanymi rukami, nahami abo nat zataptanych nasmierć.

Ale bahaciejšyja nie ŭdzielničali ŭ takoj sutałacy. Aŭhustyjanie, prymiež taho, zabaŭlalisia Chiłonam, padkpivajučy z jahonych daremnych natuhaŭ u sprobach pakazać ludziam, što jon na kroŭ moža tak smieła hladzieć, jak kožny inšy. Daremna, adnak, hrek-niebaraka chmuryŭ brovy, hryz vusny j zaciskaŭ kułak tak, što až paznohci ŭrezvalisia jamu ŭ dałoni. Jahonaja hreckaja ŭdača, jak i svomaja trusasć, nie mahli sciarpieć takich vidoviščaŭ. Tvar jahony zbialeŭ, na łbie vystupiŭ pot, vusny ssinieli, vočy paŭpadali, zuby zvanili, a pa ciele prabiahała dryhata. Pa skančenni bitvy hładyjataraŭ krychu paspakajnieŭ, ale jak uziali jaho na jazyk, chapiŭ jaho nahły hnieŭ, i pačaŭ zajadła adhryzacca.

— Nu, hrek, nie možaš hladzieć na pradziortuju ludskuju skuru! — havaryŭ, paciahajučy jaho za baradu, Vatynij.

A Chiłon vyščaryŭ na jaho svaje dva apošnija žoŭtyja zuby i adkazvaje: — Moj baćka nie byŭ šaŭcom, dyk nie ŭmieŭ jaje załatać.

— Macte! Habet! — adazvałasia niekalki hałasoŭ.

Ale inšyja kpili dalej: — Nie jon vinavaty, što zamiest serca maje ŭ hrudzioch kavałak syru! — kaža Senecyjo.

— I nie ty vinien, što zamiest hałavy maješ puchir, — adsiek Chiłon.

— Moža, chočaš być hładyjataram? Dobra b vyhladaŭ z sietkaju na arenie.

— Kab ciabie ŭ tuju sietku złaviŭ, złaviŭ by smiardziačaha ŭdota.

— A što budzie z chryscijanami? — pytaŭ Fest z Lihuryi. — Ci nie chacieŭ by stacca sabakam i kusać ich?

— Nie chacieŭ by stacca tvajim bratam.

— Ach ty, bryda mieockaja!

— A ty lihuryjski muł!

— Skura tabie, musi, sviarbić, ale nie raju prasić mianie jaje pačuchać.

— Čuchaj sam sabie. Kali zdziareš sobskija pryščy, zniščyš usio, što ŭ tabie josć najlepšaje.

Takim sposabam dakučali jamu, a jon zjadliva adhryzaŭsia, budziačy ahulny smiech. Cezar plaskaŭ u dałoni, pryhavorvaŭ: «Macte!» — i padbuchtorvaŭ ich.

Ale niezabaŭna padyjšoŭ Piatroni i, zakranuŭšy reźbianym z kosci słanovaj kijem plačo hreka, spakojna adazvaŭsia: — Heta ŭsio ładna, filozafie, ale voś adnu ty zrabiŭ pamyłku: bahi stvaryli ciabie zładziuhaj-skuradzioram, a ty staŭsia demanam i dziela taho nie vytrymaješ!

Stary hlanuŭ na jaho svajimi ačyrvaniełymi vačyma i na hety raz nie moh niejk znajsci hatovaha docinku. Zmoŭk na chvilinu, pasla adkazvaje jak by z natuhaju niejkaju: — Vytrymaju!..

Ale voś truby atrubili kaniec pierapynku. Ludzi biehli adusiul na svaje miejscy, kidajučy hutarku. Znoŭ pačałasia šturchatnia i svarki za papiarednija miejscy. Schodzilisia sienatary j patrycyi. Pavoli homan ucichaŭ, ustalaŭsia ład. Na arenie zjaviłasia hramada ludziej, kab siam-tam zahrabci paplamleny nastyłaju kryvioju piasok.

Pryjšła para na chryscijan. Usie čakali ich z vialikaju cikavasciu, bo było heta novaje vidovišča, i nichto nie viedaŭ, jak jany trymacimuć siabie na arenach. Nastroj publiki byŭ uvažny, spadziavalisia bo scenaŭ niezvyčajnych, ale nie spahadny. Bo tyja ž ludzi, što mielisia niezabaŭna voś zjavicca, spalili Rym i viekavyja skarby jahonyja. Adyž jany pažyrali kroŭ dziaciej, zatručvali vadu, praklinali ŭvieś ludski rod i dapuskalisia najdzičejšaha lichadziejstva. Razjaranaj nianavisci kožnaja kara vydavałasia niedastatkovaj, i kali tryvožylisia ŭ henaj chvilinie čyje sercy, dyk chiba z taho tolki, ci pakuty daraŭniajuć prastupkam tych ahidnych złydniaŭ.

Tym časam soniejka padniałosia vysoka, i kasuli jahonyja, pracedžanyja praz purpurovy vielaryjum, zalili amfiteatr kryvavym sviatłom. Piasok staŭsia čyrvony, jak ahoń, i ŭ tych blaskach, u ludskich abliččach, jak i ŭ parožni areny, jakaja za chvilinu miełasia zapoŭnicca pakutaju ludskoju j zviarynaju razjušanasciu, było niešta złaviesnaje. Zdavałasia, u pavietry visić žudasnaja smierć. Nataŭp, zvyčajna viasioły, zaciaŭsia ŭ nianavisci i maŭčaŭ. Na tvarach malavałasia zaciatasć.

Ažno voś prefiekt daŭ znak: zjaŭlajecca toj samy starac, apranuty za Charona, jaki vyklikaŭ na smierć hładyjataraŭ, i, prajšoŭšy pavolnym krokam praz usiu arenu siarod hłuchoje cišyni, zastukaŭ znoŭ try razy mołatam u dzviery. U amfiteatry zahuło: — Chryscijanie! Chryscijanie!

Zaskryhitali žaleznyja kraty; u ciomnych lochach razlahłosia znanaje pahukvannie mastyhoforaŭ: «Na piasok!», i ŭ adnoj chvilinie arena zaludniłasia hramadami, kazaŭ by, sylvanaŭ, pakrytych kasmatymi skurami. Usie biehli chutka i, vybiehšy na siaredzinu areny, padali na kaleni adzin pry druhim z padniesienymi ŭharu rukami. Publika dumała, što heta prośby pra litasć, i, razjušanaja takoju trusasciu, pačała barabanić nahami, svistać, zapuskać parožnim suddziom ad vina, abhładanymi kostkami i raŭci: «Zviaroŭ na ich! Zviaroŭ!..» Až voś stałasia niešta niečakanaje: z siaredziny kasmataje hramady padyjmajucca spiavajučyja hałasy, i ŭ toj ža chvilinie zazvinieła piesnia, jakuju pieršy raz pačuŭ rymski cyrk: Christus regnat!.. Zumieŭsia narod. Chryscijanie piajali z vačyma, uzniesienymi da vielaryjuma. Vidać było zbialełyja abliččy, ale jak by natchnionyja. Usie zrazumieli, što ludzi tyja nie prosiać litasci i nie bačać pierad saboju, kazaŭ by, ni cyrku, ni narodu, ni sienatu, ni cezara. «Christus regnat!» — razlahałasia štoraz hučniej, a ŭ łaŭkach ad nizu až da samaje hary miž šerahami hladzielnikaŭ nie adzin pytaŭ siabie: što heta dziejecca dy što tam za Chrystus, jaki ŭładaryć u piesni tych ludziej, idučych na smierć? Adkryvajecca inšaja krata, i na arenu vybiehła z dzikim impetam i brachanniem cełaja zhraja sabak: pałavych vializnych małosaŭ z Piełapanezu, pałasatych psoŭ z Piryniejaŭ i padobnych da vaŭkoŭ kundlaŭ z Hibierniji, vyhaładžanych naŭmysna, z zapaŭšymi bakami dy kryvavymi ziekrami. Vyccio j skavyt napoŭnili ŭvieś amfiteatr. Chryscijanie, skončyŭšy piesniu, stajali nieparušna na kaleniach, moŭ skamianiełyja, paŭtarajučy tolki ŭ adzin hołas: «Pro Christo!

Pro Christo!» Psy, niucham paznaŭšy ludziej pad zviarynymi skurami i zdziŭlenyja ichniaj nieparušnasciu, nie asmialalisia adrazu na ich kidacca; adny ŭspinalisia na scieny łožaŭ, jak by chacieli dabracca da publiki, druhija biehali naŭkoła, zajadła brešučy, moŭ haniali jakoha nieviadomaha zviera. Aburyŭsia narod. Zahrymieli, zaraŭli pa-zviarynamu, zabrachali pa-sabačamu dy pačali ckavać tysiačy hałasoŭ. Amfiteatr zatrossia ad vierasku. Razdražnionyja sabaki to pačynali daryvacca da klenčačych, to adskakvać, laskajučy zubami, až urešcie adzin małos užorsia kłykami ŭ plačo ŭklenčanaje spieradu žančyny i zhrob jaje pad siabie. Tady dziesiatki ich kinulisia ŭ siaredzinu hramadki achviar. Nataŭp pierastaŭ kryčać, kab pryhladacca z bolšaju ŭvahaj. Siarod vyccia i charkatni čutny jašče byli žałasnyja hałasy mužčynskija j žanočyja: «Pro Christo! Pro Christo!», i na arenie zmitusiłasia-skłubiłasia ŭsio: sabaki, ludzi j trupy. Kroŭ płyła ručajami z parazdziranaha cieła. Voń kryvi i rastrybušanaha nutra zahłušyła arabskija pachnidły i napoŭniła ŭvieś cyrk. U kancy vidny byli tolki dzie-nidzie paasobnyja ŭklenčanyja asoby, na jakich vomih kidalisia razjušanyja sabaki.

Vinić, jaki padčas vybiahannia chryscijan na scenu ŭstaŭ i adviarnuŭsia ŭ bok Apostała, kab pakazać jaho fosaru, sieŭ znoŭ i siadzieŭ z abliččam čałavieka miortvaha, pazirajučy šklanymi vačyma na strašennaje vidovišča. Spačatku bajaŭsia, što fosar moh pamylicca, i Lihija, moža, znachodzicca miž achviarami, dyk adrancvieŭ całkam, ale jak pačuŭ hałasy «Pro Christo!», jak hlanuŭ na pakuty hetulkich achviar, jakija, pamirajučy, davali sviedčannie svajoj praŭdzie i svajmu Bohu, avałodała im inšaje pačuccio, pranizvajučaje najstrašniejšym bolem, adnak nieadstupnaje, kali padumaŭ, što Chrystus pamior u pakutach, dy što za Jaho pamirajuć voś tysiačy, i liecca mora kryvi, dyk adna bolej kropla ničoha nie značyć, i hrech nat damahacca miłasernasci. Henaja dumka łunała na jaho z areny, prajmała jaho razam z jenkam pamirajučych i z pacham ichniaje kryvi. Adnakava ž maliŭsia i paŭtaraŭ zasmahšymi vusnami: «Chryscie! Chryscie! I tvoj Apostał molicca za jaje!» Pasla pryjšło zatłumlennie, straciŭ prytomnasć. Dzie jon?

Zdavałasia jamu tolki, byccam kroŭ na arenie šumić i burlić, padyjmajecca i vypłyvaje z cyrku na ŭvieś Rym. Dyj amal ničoha bolš nie čuŭ, ni vyccia sabak, ni vierasku ludziej, ni homanu aŭhustyjan, jakija nahła pačali kryčać: — Chiłon abamleŭ!!!

— Chiłon abamleŭ! — paŭtaryŭ Piatroni, zviartajučysia ŭ bok hreka. A toj sapraŭdy samleŭ i siadzieŭ bieły, by pałatno, z zadziortaju nazad hałavoju i šyroka raziaŭlenymi vusnami, padobny da trupa.

U toj samaj chvilinie pačali vypichvać novyja abšytyja ŭ skury achviary na arenu. I henyja taksama klenčyli borzda razmolenaj hramadkaj, ale zmardavanyja sabaki nie chacieli na ich kidacca. Ledź niekalki z ich kinulisia na najbližejšyja achviary, astatnija ž, pakłaŭšysia, ziachali, vyvaliŭšy jazyk. Tady niezadavoleny narod, ale ŭpojeny kryvioju j rasšaleły, pačaŭ dracca z niejmaviernaj siłaj: — Lvoŭ! Lvoŭ! Vypuscić lvy!..

Lvy mielisia być vypuščany nastupnaha dnia, ale ŭ amfiteatrach narod kamandavaŭ nat časami i cezaram. Adzin tolki Kalihuła, adčajny i z vybryzhłymi pochaciami, asmialaŭsia supraciŭlacca, a nat zdarałasia, što zahadvaŭ ašparvać nataŭp kijami, ale i jon najčasciej paddavaŭsia. Neron, jakomu vopleski byli najdaražejšymi ad usiaho na sviecie, nie supraciŭlaŭsia nikoli, tym bolš i ciapier nie byŭ sprečny, kali raschodziłasia pra supakajennie razdražnienaje pažaram masy dy pra chryscijan, na jakich zvaliŭ vinu złybiady.

Dyk daŭ znak, kab adčynili kunikulum; heta bačačy, narod chutka supakojiŭsia. Pačuŭsia skryp krataŭ, za jakimi byli lvy. Sabaki, zhledzieŭšy ich, zbilisia ŭ adnu kuču z procilehłaha boku areny, skihlačy j marmyčučy prycišna, a jany adzin za druhim vyvałakalisia na arenu, vielizarnyja, rudyja, z vialikimi kudłatymi hryvami. Sam cezar zviarnuŭ da ich svajo znudžanaje abličča i pryłažyŭ šmarahd da voka, kab lepš pryhledziecca. Aŭhustyjanie pryvitali ich vopleskami; nataŭp ličyŭ ich na palcach, cikujučy adnačasna, jakoje ŭražannie robiać jany na chryscijan, jakija znoŭ pačali paŭtarać niezrazumiełyja dla mnohich, a razdražniajučyja ŭsich słovy: «Pro Christo! Pro Christo!..»

Ale lvy, choć vyhaładžanyja, nie spiašalisia da achviar. Čyrvanavy blask na arenie aslaplaŭ ich, dyk morščyli ziekry; niekatoryja laniva paciahvalisia, niekatoryja raziaŭlali paščy, paziachali, jak by prezientujučy pierad publikaj svaje strašennyja kłyki. Ale voń kryvi i parazdziranaha cieła, čym poŭniłasia arena, pačała na ich dziejić. Chutka ichnija ruchi stalisia niespakojnymi, jožylisia hryvy, nozdry chrapliva ŭciahvali pavietra. Adzin nahła pryskočyŭ da trupa žančyny z padziortym tvaram i, abchapiŭšy piarednimi łapami cieła, pačaŭ šurpatym jazykom zlizvać sopli nastyłaje kryvi; druhi padyjšoŭ da chryscijanina, trymajučaha na rukach dzicia, abšytaje ŭ skuru alaniaci. Dziciatka trasłosia ad kryku j płaču, kanvulsyjna abnimajučy za šyju baćku, a toj, žadajučy pradoŭžyć jamu choć na momant žyccio, adryvaŭ jaho ad šyi, kab pieradać dalej uklenčanym. Ale kryk i ruchannie razdražniała lva. Nahła ryknuŭ i zhrob dzicia adnym udaram łapy dy, chapiŭšy ŭ pašču hałavu baćki, rasščapiŭ jaje vomih. Heta pabudziła astatnich, i kinulisia hurtam na hramadku chryscijan. Niekalki žančyn nie zmahli paŭstrymacca ad žachlivaha kryku, ale narod zahłušyŭ ich vopleskami, jakija, adnak, chutka ŭcichli, bo cikavasć pieramahła. I pačalisia strašnyja rečy: rasciskanyja ŭ paščach hałovy, adkryvanyja navyvarat adnym macham kłykoŭ hrudzi, vyryvanyja sercy j lohkija, traščannie kasciej u zuboch. Niekatoryja lvy, schapiŭšy achviary za baki abo ŭ kryžy, hajsali ŭ šalonych skokach pa arenie, jak by šukajučy zakrytaha kutka, dzie b mahli ich zžerci; inšyja hryzlisia, abnimajučysia łapami, by hładyjatary, i zapaŭniali rykam amfiteatr. Ludzi zryvalisia z miejsc, schodzili prachodam nižej, dušylisia nasmierć, kab tolki lepiej bačyć. Zdavałasia, razjaranyja cikavasciaj nataŭpy kinucca ŭ kancy na samuju arenu dy pačnuć razdzirać ludziej razam z lvami. Chvilinami zryvaŭsia nialudski vierask, a časami vopleski, ryk, marmytannie, laskannie kłykoŭ, vyccio małosaŭ i pakutnickija jenki.

Cezar, trymajučy škło pry voku, hladzieŭ ciapier jašče ŭvažniej. Na abliččy Piatronija malavaŭsia niasmak i paharda. Chiłona daŭno ŭžo vyniesli z cyrku.

A tym časam z kunikułaŭ vypichvali štoraz novyja achviary. Z najvyšejšaha šerahu ŭ amfiteatry pahladaŭ na ich Apostał Piotr. Nichto na jaho nie hladzieŭ, uvahu ŭsich pryciahnuła arena, dyk ustaŭ i, jak kaliś u Kornelavaj vinnicy bahasłaviŭ na smierć i na viečnasć tych, katorych łavili, tak ciapier žahnaŭ kryžam pamirajučych ad kłykoŭ zviarynych dy ichniuju kroŭ, ichnija pakuty i miortvyja cieły, vyhladajučyja, by biasformnyja kamłyhi, i dušy, adlatajučyja z kryvavaha piasku. Niekatoryja padyjmali da jaho vočy, a tady raspramianialisia im tvary, i ŭsmichalisia, bačačy nad saboju ŭhary vysoka znak kryža. A jamu serca razdzirałasia, i moviŭ: «O Hospadzie! Budź vola Tvaja, bo na sviedčannie praŭdy hinuć henyja maje aviečki! Ty mnie pierakazaŭ ich pasvić, dyk zdaju Tabie ich, a Ty paličy, biary sabie ich, zahaji rany, supakoj bol i daj im bolej ščascia, čym tut pieraniesli pakutaŭ!» I žahnaŭ adnych za druhimi, hramadu za hramadoju z tak vialikaj miłasciaj, jak by jany byli jahonymi dziećmi rodnymi, jakija addavaŭ prosta ŭ ruki Chrystu. Naraz cezar — ci z padniečanasci, ci z žadannia adznačennia ihryščaŭ da niebyvałych u Rymie pamieraŭ — šapnuŭ niekalki słoŭ prefiektu, a toj, zyjšoŭšy z podyjuma, padyjšoŭ chutka da kunikułaŭ. I nat narod užo sumieŭsia, jak ubačyŭ znoŭ adčyńvannie krataŭ. Vypuscili ciapier zviarjo ŭsiakaha rodu: tyhry z-nad Jeŭfratu, numidyjskija pantery, miadzviedzi, vaŭki, hijeny j šakały. Usia arena pakryłasia, kazaŭ by, ruchlivaj chvalaj skuraŭ pałasatych, žoŭtych, rudych, ciomnych, hniadych i piarestych. Paŭstaŭ zakałot, u jakim vočy ŭžo nie mahli ničoha razroznić, aprača dzikaha katłavannia i mitusiennia zviarynych chrabtoŭ.

Vidovišča zatraciła ŭsiaki vid rečajisnasci, a zmianiłasia jak by ŭ šalony taniec kryvi, jak by ŭ strašennaje snišča, jak by ŭ prakudnuju dzikuju krozu zbitaha z hłuzdu rozumu. Miera była pierabranaja. Siarod ryku, vyccia i skovytu ŭ roznych punktach na łavach razlahaŭsia razdzirajučy spazmatyčny rohat žančyn, siły jakich urešcie nie datrymali. Ludziam stała žudasna. Tvary pachmurnieli. Pačali adzyvacca hałasy: «Hodzie! Davoli!»

Ale zviarjo lahčej było ŭpuscić na arenu, jak zahnać nazad. Cezar znajšoŭ, adnak, sposab supakajennia areny, jaki byŭ razam i novym dzivam dla cikaŭnych. Uva ŭsich prachodach pamiž łavak zjavilisia hurtki čornych statnych numidaŭ z łukami ŭ rukach. Narod zdahadaŭsia, što majecca być, i pryvitaŭ ich entuzijastyčna, a jany padyjšli da obrubu i, pryłažyŭšy streły k ciacivam, pačali pranizvać imi tabuny zviaroŭ. Było heta sapraŭdy novaje vidovišča. Tanklavyja čornyja fihury pierahinalisia ŭzad, napružvajučy hnutkija łuki i puskajučy strała za strałoju. Varčannie ciacivaŭ i svist piarestych kancoŭ streł miašalisia z vycciom zviarja i krykami podzivu hladzielnikaŭ. Vaŭki, miadzviedzi, pantery i ludzi, jakija zastalisia jašče žyvymi, pokatam padali adno kala druhoha. Tam-siam leŭ, pačuŭšy strału ŭ baku, kidaŭsia nahła i zajadła capaŭ zubami, kab schapić i schreščyć dreŭca. Inšyja skavytali z bolu. Drabniejšaja dzičyna, pierapudziŭšysia, haniałasia navoslep pa arenie, biła myzami ŭ kraty, a streły prymiež taho vurčali j vurčali ŭsciaž, pakul usio, što žyło na arenie, nie lehła ŭ apošnich podryhach kanannia. Tady ŭbiehli na arenu sotni cyrkavych niavolnikaŭ z rydloŭkami, łapatami, tačkami, kašami da vynosin valajučahasia słunnia, miaškami z piaskom. Adny płyli za druhimi, i na ŭsim kruhoviščy zakipieła rabota. Borzda vypratvali trupy, kroŭ, kał, pierakapali, zraŭnavali i pasypali hrubym słojem sviežaha piasku. Pasla čaho ŭbiehli amurki, rassiavajučy listki ružaŭ, lilejaŭ i ŭsialakaha kviaccia. Zapalili znoŭ kadzilnicy i zniali vielaryjum, bo sonca ŭžo było davoli nizka. Publika, pierahladajučysia zdziŭlenymi vačyma, pytałasia, što za vidovišča jašče čakaje jaje siannia.

Nu i čakała takoje, jakoha nichto nie spadziavaŭsia. Cezar, jakoha praz niejki čas nie vidać užo było na podyjumie, raptam pakazvajecca na ŭkviečanaj arenie ŭ purpurovym płaščy i załatym vianku. Dvanaccacioch spievakoŭ z cytrami ŭ rukach idzie za im, a jon, trymajučy srebnuju lutniu, vystupaje važnym krokam na siaredzinu i, schiliŭšysia niekalki razoŭ hladzielnikam, padyjmaje vočy ŭ nieba i stajić praz momant, by čakajučy natchniennia.

Pasla kranuŭ struny j pačaŭ piajać:

Piesnia pierachodziła pavoli ŭ žałasnuju, poŭnuju bolu elehiju. U cyrku zrabiłasia niamaja cišynia. Praz chvilinu cezar, sam rasčuleny, piajaŭ dalej:

Tut zadryžeŭ jamu hołas, i zaslazilisia vočy. Rasa sloz pakazałasia taksama j na vačach viastałak, narod doŭhi čas maŭčaŭ, pakul zahrymieŭ doŭhaju buraju vopleskaŭ.

Prymiež taho, zvonku, praz adčynienyja dla pravietryvannia vamitoryi, danosiŭsia hrukat vazoŭ, nahružanych kryvavymi astankami chryscijan — mužčyn, žančyn, dziaciej, — kab vyviezci ich u strašennyja jamy, tak zvanyja «putykuły».

A Apostał Piotr uchapiŭsia abieruč za svaju biełuju dryžačuju hałavu i kazaŭ sabie ŭ duchu: «Hospadzie! Ŭsiespadaru! Kamu Ty addaŭ uładu nad svietam? I šče chočaš załažyć pasad svoj u hetym horadzie?!»

LVII

Sonca było ŭžo na zachadzie i, kazaŭ by, rastaplałacja ŭ viečarovaj zarnicy. Vidovišča było skončana. Narod rynuŭsia z amfiteatru i vylivaŭsia praz vychady, zvanyja vamitoryjami, na horad. Tolki aŭhustyjanie nie spiašalisia, čakajučy, pakul adpłyvie chvala. Cełaja hramada ich, pakinuŭšy svaje miejscy, sabrałasia pry podyjumie, dzie zjaviŭsia znoŭ cezar, kab upojvacca pachvałami.

Bo mała było jamu tych vopleskaŭ, jakich nie škadavała publika, jon spadziavaŭsia ŭzdymu podzivu, dachodziačaha da šalonasci. Darma hrymieli pachvalnyja himny, darma viastałki całavali jaho «boskija» dałoni, a Rubryja schiliłasia pry tym tak, što až rudoju hałavoju svajoju pryhałubiłasia da hrudziej jahonych. Neron nie byŭ zadavoleny i nie ŭmieŭ taho ŭtojić. Dziviła jaho nadta j tryvožyła maŭčannie Piatronija. Słoŭca jakoje pachvalnaje, padkreslivajučaje daskanałasć piesni, prychilnaja recenzija arbitra byli b jamu ŭ henaj chvilinie vialikaj paciechaj. Dyk nie moh vytrymać, padazvaŭ Piatronija i, jak tolki toj uvajšoŭ u podyjum, pytaje: — Skažy… A Piatroni abyjakava adkazvaje: — Maŭču, bo nie mahu znajsci słoŭ. Pieravyšyŭ ty sam siabie.

— Tak i mnie zdavałasia, a adnak toj narod?..

— Ci ž možaš spadziavacca ad miaščanaŭ lepšaje aceny paeziji?

— Dyk i ty zaciemiŭ, što nie padziakavana mnie tak, jak vymahała maja zasłuha?

— Bo vybraŭ ty błahi momant.

— Čamu?

— Tamu što mazhi, ačadziełyja ad zaduchi kryvi, nie mohuć kiemna słuchać.

Neron zacisnuŭ kułaki i žurycca: — Och, hetyja chryscijanie! Spalili Rym, a ciapier kryŭdziać i mianie. Jakija ž jašče kary na ich prydumaju?!

Piatroni skiemiŭ, što nie ŭ toj bok pajšoŭ, słovy jahonyja dajuć zusim advarotny vynik tamu, jaki maniŭsia asiahnuć, dyk, chočučy adviarnuć dumku cezara ŭ inšy bok, nachiliŭsia da jaho j šapnuŭ: — Piesnia tvaja čaroŭnaja, ale vymahaje adnaje zaciemki: u čacviertym vieršy treciaha strofu kulhaje krychu mietryka.

Neron sčyrvanieŭ ad soramu, maŭlaŭ złoŭleny na haniebnym prastupku, zirnuŭ bajazliva i adkazaŭ taksama šeptam: — Ty ŭsio zaciemiš!.. Pieraładžu!.. Ale nichto bolš nie skiemiŭ, praŭda?..

Tolki ty — na ŭsich bahoŭ! — nikomu nie kažy, kali… kali tabie žyccio miłaje.

Na heta Piatroni nachmuryŭ brovy j adkazaŭ z pozaju nudasnasci j znieachvočannia: — Možaš mianie, boski, asudzić na smierć, kali ja tabie niaŭhožy, tolki nie straš mianie joju, bo bahi najlepš viedajuć, jak ja bajusia jaje.

I tak havoračy, mieraŭ cezara vačyma, a toj pa chvilinie adzyvajecca: — Nie hnievajsia… Ty ž viedaješ, jak lublu ciabie… «Drenny znak!» — padumaŭ Piatroni.

— Maniŭsia ja prasić vas siannia na bankiet, — havaryŭ dalej cezar, — ale lepš začynicca dy ŭziacca za paliroŭku taho praklataha vieršu z treciaha strofu. Aprača ciabie moh pamyłku zaciemić šče Seneka, a moža, i Sekundus Karynas, ale na ich maju ŭžo sposab.

Heta vyhavaryŭšy, zaklikaŭ Seneku i zahadaŭ jamu, kab razam z Akratam i Sekundam Karynam jechali ŭ Italiju dy pa ŭsich pravincyjach pa hrošy, jakija treba budzie sabrać z haradoŭ, viosak, słaŭnych sviatyń, adnym słovam, adusiul, skul tolki lho budzie ich vycisnuć. Ale Seneka ad henaj roli skuradziora, sviatakradcy dy razbojnika admoviŭsia naadrez.

— Ja mušu jechać na pravincyju, dominie, i tam čakać smierci, bo ja ŭžo stary dy niervy maje chvoryja.

Iberyjskija niervy Seneki, macniejšyja, čym Chiłonavy, nie byli mo chvoryja, ale naahuł zdaroŭje jahonaje było drennaje, bo vyhladaŭ moŭ cień, i hałava apošnimi časami zusim zbialeła.

Neron taksama, zirnuŭšy na jaho, padumaŭ, što istavietna mo nie doŭha čakacimie na jahonuju smierć, dyk kaža: — Kali chvory, dyk nie budu ciabie turbavać, ale z lubasci da ciabie chaču mieć ciabie blizka, dyk zamiest vyjazdžać, začynišsia ŭ svajim domie i nie vychodzicimieš z jaho.

Pasla čaho raschachataŭsia i skazaŭ: — Kali pašlu Akrata j Karyna samych adnych, dyk tak vyhladacimie, jak by pasłaŭ vaŭkoŭ pa aviečak. Kaho ž nad imi pastaŭlu?

— Pastaŭ mianie, dominie! — adzyvajecca Damicyj Afer.

— Ciabie? Nie chaču aburać Merkura na Rym, jakoha zastydzili b zładziejstvam. Patrebna mnie jakoha-niebudź stojika, jak Seneka abo jak toj moj novy spahadnik — filozaf Chiłon.

Heta vymaviŭšy, pačaŭ ahladacca, pytajučy: — A što ž stałasia z Chiłonam?

A Chiłon, jaki, acvierazieŭšy na sviežym pavietry, viarnuŭsia ŭ amfiteatr na piesni cezara, pracisnuŭsia bližej i kaža: — Ja tut, synu sonca j miesiaca pramianisty! Byŭ zaniadužaŭšy, ale piesnia tvaja azdaraviła mianie.

— Pašlu ciabie ŭ Achajju, — zahadvaje Neron. — Ty pavinien viedać da adnaho hrošyka, kolki tam kožnaja sviatynia maje.

— Hetak i zrabi, Zeŭsie, a bahi złožać tabie takuju daninu, jakoje nikoli nikomu nie składali.

— Zrabiŭ by tak, tolki nie chočacca mnie addalać ciabie ad vidoviščaŭ amfiteatralnych.

— Baalu!.. — zaskihliŭ Chiłon.

Aŭhustyjanie paviesialeli, bačačy lepšuju humoru cezara, i damahalisia: — Dy nie, dominie! Škada było b adryvać henaha advažnaha hreka ad ihryščnych dzivaŭ.

— Ale zbaŭ mianie, vaładaru, ad henych kryklivych kapitalinskich husianiat, jakich mazhi, u sumie ŭziatyja, nie napoŭnili b chiba i žałudovaje misački, — adhryzaŭsia Chiłon. — Pišu voś, synu pieršarodny Apałona, pa-hrecku himn na tvoj honar i dziela taho chacieŭ by praviesci dziańkoŭ paru ŭ sviatyni Muzaŭ, prosiačy ŭ ich natchniennia.

— O nie! — adazvaŭsia Neron. — Ty chočaš vykrucicca ad nastupnych vidoviščaŭ. Ničoha z taho nie budzie!

— Bažusia pierad taboju, dominie, što pišu himn.

— Dyk pisacimieš jaho nočču. Mali Dyjanu pra natchniennie, bo ž jana siastra Apałona.

Chiłon zviesiŭ hołaŭ, pahladajučy spadyłba na prysutnych, jakija znoŭ pačali padkpivać z jaho, a cezar, zviarnuŭšysia tym časam da Senecyja i da Sujilija Nerulina, biaduje: — Ujaviecie sabie, heta ž z pryznačanymi na siannia chryscijanami ledź da pałovy paspieli raspravicca!

Na heta stary Akvił Rehuł, vialiki amfiteatralny znaŭca, chvilinu pamaŭčaŭšy, adazvaŭsia: — Henyja vidoviščy, dzie vystupajuć ludzi sine armis et sine arte^[80], badaj, adnolkava doŭha ciahnucca, a cikavasci dajuć mienš.

— Zahadaju dać im zbroju, — adkazaŭ Neron.

Ale suvierny Viestyn raptam ačnuŭsia z zadumy i pytaje tajemnym tonam: — Ci vy zaciemili: jany štoś bačać, pamirajučy? Hladziać uharu i pamirajuć, kazaŭ by, nie čujučy bolu. Ja pierakanany, što jany niešta bačać… Heta kažučy, hladzieŭ paŭzvierch amfiteatru, nad jakim užo zaviešvała noč svoj nabity zorami vielaryjum. Inšyja smieškami adkazali na henuju zaciemku dy žartaŭlivymi domysłami, što mienavita chryscijanie mohuć bačyć padčas smierci. Urešcie cezar daŭ znak niavolnikam, trymajučym svietačy, i addaliŭsia z cyrku, a za im viastałki, sienatary, uradaŭcy i aŭhustyjanie.

Noč była jasnaja j ciopłaja. Pierad cyrkam toŭpiŭsia jašče narod, pryhladajučysia adychodziačamu z cełaju svajoju prydvornaju sustanniu cezaru, ale niejki panurysty, maŭklivy. Siam-tam vyrvaŭsia poklask dy vomih zacich. Z apalaryjuma skrypiačyja vazy ŭsciaž vyvozili kryvavyja astanki chryscijan.

Piatroni i Vinić adbyvali darohu moŭčki. Ažno nie dachodziačy da viłły Piatroni adazvaŭsia: — Ci ty dumaŭ pra toje, što ja tabie kazaŭ?

— Tak, — adkazaŭ Vinić.

— Ci pavieryš, i dla mianie ciapier henaja sprava nabrała najbolšaje vahi. Ja mušu jaje vyzvalić nasupierak cezaru j Tyhelinu. Heta, kazaŭ by, zmahannie, u jakim zakłaŭsia pieramahčy, kazaŭ by, hulnia, jakuju chaču abaviazkova vyjhrać, choć by za canu sobskaje skury… Sianniašni dzień šče ŭmacavaŭ moj namier.

— Chaj tabie Chrystus adpłacić!

— Pabačyš!

Henaja hutarka daviała ich da samaha parohu viłły. Vysiadajuć z lektyki. U toj ža chvilinie niejkaja ciomnaja postać padychodzić da ich dy pytaje: — Ci heta vy, šanoŭny Vinić?

— Ja, — adkazvaje trybun. — Čaho chočaš?

— Ja Nazar, syn Myryjamy, idu z viaznicy i prynošu tabie viestku pra Lihiju.

Vinić pałažyŭ jamu ruku na plačuku i pry sviatle svietača hladzieŭ jamu ŭ vočy, nie mohučy vymavić słova, ale Nazarka adhadaŭ na jahonych vusnach niamoje pytannie j zviaščaje: — Žyvie dahetul. Ursus prysyłaje mianie da ciabie, spadaru, skazać, što jana ŭ haračcy molicca j paŭtaraje tvajo imia.

Vinić adkazvaje: — Słava Chrystu, jaki moža mnie jaje viarnuć!

Pasla ŭziaŭ Nazarku z saboju ŭ biblijateku. Chutka pryjšoŭ tudy j Piatroni pacikavicca ichniaj hutarkaj.

— Chvaroba ŭratavała jaje ad zniavahi, bo nieludzi tyja bajacca zarazy, — raskazvaŭ małady chłapčuk. — Ursus i Hłaŭk siadzieli pry joj dzień i noč.

— Ci vartaŭniki zastalisia tyja samyja?

— Tak, spadaru, i jana lažyć u ichniaj kamory. Tyja viazni, jakija byli ŭ nižejšaj viaznicy, usie paŭmirali ad epidemiji abo padušylisia ad zaduchi.

— Ty chto taki? — spytaŭ Piatroni.

— Kryvičesny Vinić mianie viedaje. Ja syn udavy, u jakoje žyła Lihija.

— I chryscijanin?

Chłapiec zirnuŭ pytajučymi vačyma na Vinicija, ale, ubačyŭšy, što toj molicca, padymaje hołaŭ i adkazvaje: — Tak.

— Jakim ža sposabam možaš svabodna ŭvachodzić u viaznicu?

— Ja, spadaru, naniaŭsia vynosić miortvych z viaznicy, bo choču čym-niebudź dapamahčy svajim bratom i prynosić im viestki z horadu.

Piatroni pryhledzieŭsia ŭvažniej pryhožamu abličču chłapca, jahonym błakitnym vačam, bujnym vałasom, pasla spytaŭ: — A ty ž adkul, maładziec, z jakoha kraju?

— Ja halilejčyk, spadaru.

— Ci chacieŭ by ty Lihiju vyzvalić?

Chłapiec padniaŭ vočy ŭharu: — Choć by j za canu sobskaha žyccia.

Vinić skončyŭ malitvu j zviarnuŭsia: — Skažy staražom, chaj ułožać jaje ŭ trunu, by miortvuju. Ty dabiary sabie spadručnikaŭ dy vyniesiacie jaje ŭnočy. Niedaloka la hniłych jamaŭ znojdziecie čakajučuju na vas lektyku i addascio tym ludziam trunu. Vartaŭnikom abiacaj ad mianie hetulki zołata, kolki kožny mahčymie padniać, — pry hetych słovach abličča jahonaje ažyviłasia znoŭku, abudziŭsia ŭ im vajak, jakomu nadzieja viarnuła daŭniuju enierhiju. A Nazarka až pačyrvanieŭ z radasci i, uzniaŭšy ruki, adazvaŭsia: — Chaj Chrystus azdarović jaje, bo budzie volnaj.

— Ty pierakanany, što varta zhodzicca? — pytaje Piatroni.

— Jany? Spadaru, kab tolki byli peŭnymi, što nie spatkaje ich za heta kara i pakuta!

— Tak! — pacvierdziŭ Vinić. — Vartaŭniki chacieli zhadzicca nat, kab uciakła, tym chutčej zhodziacca vyniesci jaje byccam miortvuju.

— Josć, praŭda, čałaviek, — kaža Nazarka, — jaki spraŭdžaje raspalenym žalezam, ci trupy, jakija vynosiać, josć miortvyja. Ale heny biare nat pa niekalki sestercyjaŭ za toje, kab nie datykacca da tvaru pamioršaha. Za adzin aŭreus datkniecca truny, nie da cieła.

— Skažy jamu, što atrymaje ceły kapšuk załatnikoŭ, — kaža Piatroni. — Ale patrapiš padabrać peŭnych spadručnikaŭ?

— Patraplu padabrać takich, jakija b za hrošy pradali sobskija žony j dzieci.

— Dzie ich znojdzieš?

— U samaj viaznicy abo na miejscy. A varta, raz padkuplenaja, uviadzie, kaho zachaču.

— Kali tak, dyk uviadzi, jak najmita, mianie, — zaprapanavaŭ Vinić.

Ale Piatroni pačaŭ adrajvać rašuča, kab nie rabiŭ hetaha. Pretoryjanie mahli b jaho paznać, nat pieraapranutaha, i ŭsio mahło b sprakudzicca. «Ani ŭ viaznicy, ani pry Hniłych Jamach! — kazaŭ. — Treba, kab usie — i cezar, i Tyhelin — byli pierakananyja, što jana pamierła, bo inakš u tym ža momancie vysłali b za joju poscih. Padazrennie mahčymiem zniačulić tolki takim čynam, što, kali jaje vyviezuć u Albanskija hory abo dalej, na Sicyliju, my zastaniemsia ŭ Rymie. Praz tydzień, naprykład, abo až praz dva ty chvarecimieš i zakličaš Neronavaha lekara, jaki zahadaje tabie vyjechać u hory. Tady złučyciesia, a pasla…»

Tut na chvilinku zadumaŭsia dy, machnuŭšy rukoju, dadaŭ: — Pasla mo pryjduć inšyja časy.

— Chaj Chrystus budzie joj miłascivy, — kaža Vinić, — bo ty zhadvaješ pra Sicyliju, a jana ž chvoraja i moža pamierci… — Uładzim jaje tym časam bližej. Jaje azdarović samoje pavietra, aby adno ŭdałosia jaje vyrvać z turmy. Niaŭžo ty nie maješ dzie ŭ harach jakoha arandatara, jakomu moh by davieryć?

— Čamu nie? Maju, tak! — adkazaŭ chutka Vinić. — Josć la Karyjoli ŭ harach adzin čałaviek, jaki na rukach mianie nasiŭ, jak ja byŭ mały, i jaki nie pierastaŭ mianie lubić dahetul.

Piatroni padaŭ jamu tablički.

— Napišy jamu, kab padskočyŭ siudy ŭzaŭtra. Pasłanca vyšlu ŭmih.

Heta skazaŭšy, zaklikaŭ zahadčyka atryjuma i vydaŭ jamu adpaviednyja daručenni. Cieraz niekalki chvilin konny niavolnik rušyŭ nanač da Karyjoli… — Ja chaču, kab Ursus byŭ pry joj u darozie… — kaža Vinić. — Było b bolš nadziejna… — Spadaru, — havora Nazarka, — heta čałaviek nadludskoje siły, jon vyłamić kraty j pojdzie za joju. Josć adno vakno ŭ vysokaj scianie, la jakoha niama varty. Pryniasu Ursusu viaroŭku, a astatniaje jon sam dakanaje.

— Na Hierkulesa! — kaža Piatroni. — Chaj vyryvajecca, jak maha, ale tolki nie razam z joju i nie ŭ dva abo try dni pasla jaje, bo pajšli b i vyšnaryli b jejnaje schovišča. Na Hierkulesa! Ci chočacie zhubić jaje j siabie? Zabaraniaju vam zhadvać jamu pra Karyjoli abo ŭmyvaju ruki.

Jany abodva pryznali jamu praŭdu j zamoŭkli. Chutka Nazarka pačaŭ razvitvacca, abiacajučy padskočyć uzaŭtra ledź sviet. Z vartaju mieŭsia damovicca jašče taje ž nočy, ale pierad tym chacieŭ zabiehčy da matki, jakaja była niespakojnaja pry takich niapeŭnych časach. Pamahataraŭ vyrašyŭ nie šukać na miejscy, ale znajsci j padkupić adnaho z tych, jakija razam z im vynosili trupy z viaznicy.

Pry samym vychadzie, adnak, zatrymaŭsia šče i, adciahnuŭšy na bok Vinicija, pačaŭ jamu šaptać: — Spadaru, nie skažu pra naš namier nikomu, nat rodnaj matcy, ale Apostał Piotr abiacaŭ pryjsci da nas z amfiteatru, i jamu adkryju ŭsio.

— Možaš u henym domie havaryć mocna, — zapeŭnivaje Vinić. — Apostał Piotr byŭ u amfiteatry z ludźmi Piatronija. Ale ja sam dumaju pajsci z taboju, — i zahadaŭ padać sabie niavolnickuju nakidku dy vyjšli. Piatroni supakojiŭsia.

— Žadaŭ ja dla jaje smierci ad henaj harački, — dumaŭ. — Dla Vinicija heta było b jašče najmienš strašnym. Ale ciapier voś ja hatovy achviaravać załaty trynožnik Eskułapu ŭ zapłatu za jejnaje vyzdaraŭlennie… Ech ty, Ahienabarbie! Manišsia zładzić sabie vidovišča z bolu zakachanaha! Ty, aŭhusta, pierš-napierš zajzdrosciła krasy dziaŭčynie, a ciapier zžorła b jaje žyŭcom za toje, što zhinuŭ tvoj Rufij… A ty, Tyhelin, žadaješ zhubić jaje na złosć mnie!.. Pahladzimo! Ja vam kažu: vočy vašy nie ahladacimuć jaje na arenie, bo ci pamre sobskaju smierciu, ci vyrvu vam jaje, by sabakam, z paščy… I vyrvu tak, što nie viedacimiecie pra heta, a pasla kolki razoŭ hlanu na vas, hetulki razoŭ padumaju: vo durni, jakich pierachitryŭ Piatroni… I — z pačucciom samazadavalniennia pajšoŭ u tryklinijum, dzie razam z Eŭnikaj sieli viačerać. Lektar čytaŭ im praz hety čas idyliji Teokryta. Na dvary viecier nahnaŭ chmary ad boku Sorakte, i nahłaja bura zmuciła cišyniu pahodnaje letniaje nočy. Čas ad času razlahalisia hrymoty na siami ŭzhorkach, a jany, ležačy pobač siabie za stałom, słuchali sialanskaha paeta, jaki spieŭnaj daryjskaj havorkaj apiavaŭ im kachannie pastyraŭ; pasla, ukałychanyja, pačali zbiracca da sałodkaha supačynku. Ale pierad hetym šče viarnuŭsia Vinić.

Piatroni, daviedaŭšysia pra jahonaje pryjscio, pajšoŭ da jaho i spytaŭ: — Nu i što?.. Moža, prydumali što novaje? A ci Nazar pajšoŭ užo ŭ viaznicu?

— Tak, — adkazvaje junak, prahortvajučy vałasy, zmokłyja ad daždžu. — Nazar pajšoŭ damovicca z vartaju, a ja bačyŭsia z Piatrom, jaki zahadaŭ malicca i vieryć.

— Heta dobra. Kali pašancuje, nastupnaje nočy možna budzie jaje vyniesci… — Arandatar z ludźmi pavinien być ledź sviet.

— Adyž daroha nie vialikaja. Spačyń ciapier.

Ale Vinić upaŭ na kaleni ŭ svajim kubikulumie i pačaŭ malicca.

Pry ŭschodzie sonca padaspieŭ z Karyjoli arandatar Nihier, pryvioŭšy z saboju zhodna z zahadam Vinicija muły, lektyku i čatyroch nadziejnych ludziej, vybranych spamiž brytanskich niavolnikaŭ, jakich usio ž taki pakinuŭ u haspodzie na Subury.

Vinić, jaki nie spaŭ cełuju noč, vyjšaŭ jamu nasustrač, a toj žachnuŭsia, ubačyŭšy maładoha haspadara, i, całujučy jamu ruki j vočy, adazvaŭsia: — Darahi, ci ty chvory, ci markota vysmaktała tabie tak kroŭ z tvaru, to ž na pieršy pahlad ja ledź paznaŭ ciabie?

Vinić zaprasiŭ jaho ŭ nutranuju kalumnadu, zvanuju «ksystam», i tam adkryŭ jamu tajnicu. Nihier słuchaŭ z hłybokaj uvahaj, i na jahonym čerstvym zaharełym tvary malavałasia mocnaje rasčulennie, jakoha nat nie chavaŭ.

— Dyk jana chryscijanka? — adazvaŭsia.

I pačaŭ kiemna pryhladacca ŭ tvar Viniciju, a toj, vidać, zdahadaŭsia, pra što pytajuć jaho vočy sielanina, bo adkazaŭ: — I ja chryscijanin… Tady ŭ vačoch Nihiera zabliščeli slozy; praz momant maŭčaŭ, pasla, padniaŭšy ruki ŭharu, vymaviŭ: — O, dziakuj Tabie, Chryscie, što zniaŭ bialmo z najdaražejšych mnie ŭ sviecie vačej!

Dy abniaŭ hołaŭ Vinicija i, płačučy ad ščascia, pačaŭ całavać jahonaje čało. Cieraz chvilinu pazniej prychodzić Piatroni, viadučy z saboju Nazara.

— Dobryja viestki! — zviaščaje zdalok.

I sapraŭdy, viestki byli pamysnyja. Nasampierš, Hłaŭk zaručaŭsia, što Lihija ačuniaje, choć mieła takuju samuju viazničnuju epidemiju, ad jakoje i ŭ Tulijanumie, i pa inšych viaznicach pamirała štodzień sotni ludziej. Varta i kantralor smierci raspalenym žalezam nie zrabili nijakaje ciažkasci. Pamahatar Atys byŭ taksama ŭžo ŭhavorany.

— Parabili my ŭ trunie davoli dobryja atvoryny, kab chvoraja mahła dychać, — kazaŭ Nazar. — Usia niebiaspieka ŭ tym, kab tolki nie adazvałasia abo nie zastahnała, jak budziem prachodzić la pretoryjan. Ale jana nadta asłabieŭšy i ad samaha rannia lažyć, zapluščyŭšy vočy. A Hłaŭk dasć joj na son lekaŭ, jakija sam pryhatavaŭ z pryniesienych mnoju z horadu preparataŭ. Vieka truny nie budziem prybivać. Znimiacie jaho lohka i zabieracie chvoruju ŭ lektyku, a my ŭłožym u trunu doŭhi miech z piaskom, jaki musicie vy padrychtavać.

Vinić, słuchajučy hetych słoŭ, byŭ bieły, jak pałatno, ale słuchaŭ z tak napružanaju ŭvahaj, što, zdecca, pradbačvaŭ raskaz Nazarki.

— Ci inšych jakich niabožčykaŭ nie vynosicimuć z viaznicy? — spytaŭ Piatroni.

— Pamierła sianniašniaje nočy blizu dvaccać asob, a da viečara pamre jašče z kolkinaccać, — havaryŭ chłapiec, — my musim isci z cełaju čaradoju, ale budziem aciahacca, kab zastacca zzadu. Na pieršym zakrucie moj tavaryš znarok zakulhavieje. Takim čynam zastaniemsia daloka zzadu. Vy čakajcie nas la małoje sviatyńki Libityny. Chacia kab Boh daŭ ciomnuju noč!

— Boh dasć, — paciašaje Nihier. — Učora byŭ viečar pahodny, a pasla sarvałasia navalnica. Siannia znoŭ nieba jasnaje, ale parna ad samaha rannia. Štonoč ciapier zryvajucca daždžy j bury.

— Ci jscimiecie biez sviatła? — spytaŭ Vinić.

— Napieradzie tolki niasuć svietačy. Vy na ŭsialaki vypadak budźcie la sviatyńki Libityny jak tolki sciamnieje, choć abydna pačynajem vynosić trupy pierad samaju poŭnačču.

Zamoŭkli, čutno było tolki niespakojnaje ziachannie Vinicija. Piatroni zviarnuŭsia da jaho: — Ja ŭčora kazaŭ, što najlepš było b nam abodvum zastacca doma. Ciapier, adnak, baču, što i mnie samomu nielha budzie ŭsiedzieć… Bo, kab raschodziłasia pra ŭcioki, tre było b bolšaje zasciarohi, ale, kali jaje vyniesuć, jak niabožčycu, zdajecca, nikomu najmienšaje padazrennie nie strelić u hołaŭ.

— Ale, ale! — pacviardžaje Vinić. — Ja mušu tamaka być. Sam jaje vyjmu z truny… — A jak užo budzie ŭ majim domie pad Karyjoli, daju hołaŭ za jaje, — zaručaje Nihier.

Na hetym skončyłasia hutarka. Nihier pajšoŭ u haspodu da svajich ludziej.

Nazar, uziaŭšy pad tuniku kapšuk z zołatam, viarnuŭsia ŭ viaznicu. Dla Vinicija pačaŭsia haračy, poŭny tryvohi, niespakoju i čakannia dzień.

— Sprava pavinna ŭdacca, bo dobra abdumana, — kazaŭ jamu Piatroni. — Lepš nielha było ŭsiaho zładzić. Ty musicimieš prykidvacca markotnym i chadzić u ciomnaj tozie. Da cyrkaŭ, adnak, chadzi. Chaj ciabie bačać… Tak usio abdumana, što nie moža być niaŭdačy. Ehe, hm! Adyž arandatar tvoj čałaviek zusim peŭny?

— Heta chryscijanin, — tłumačyć Vinić.

Piatroni hlanuŭ na jaho, zrabiŭ plačyma ruch zdziŭlennia dy pačaŭ hutaryć byccam sam da siabie: — Na Pałuksa! Jak heta, adnak, šyrycca! I jak prylipaje da ludskich duš!.. Pad hetakaj pahrozaj ludzi adrazu vyraklisia b usich bahoŭ rymskich, hreckich i jehipskich. Heta ŭsio ž taki dziva!.. Na Pałuksa!.. Kab ja vieryŭ, što našy bahi majuć na sviecie jašče niejki ŭpłyŭ, abiacaŭ by ciapier kožnamu pa šesć biełych bykoŭ, a Kapitalinskamu Jovišu dvanaccać… Ale i ty nie škaduj dekłarunkaŭ svajmu Chrystu… — Ja addaŭ Jamu svaju dušu, — adkazaŭ Vinić.

I razyjšlisia. Piatroni viarnuŭsia ŭ kubikulum, a Vinić pajšoŭ cikavać zdalok na viaznicu, adtul dajšoŭ až da Vatykanskaha ŭzhorja, da taje chaty fosara, dzie z ruk Apostała atrymaŭ chrost. Zdałosia jamu, što ŭ henaj chacie Chrystus vysłuchaje jaho chutčej, čym dzie inakš, dyk, znajšoŭšy jaje, kinuŭsia na ziamlu, napružyŭ usie svaje siły zbalełaje dušy ŭ malitvie pra litasć, až zabyŭ pra ŭsio na sviecie, dzie jon dy što z im dziejicca. Na paŭdni zbudziŭ jaho vodhałas trubaŭ Neronavaha cyrku. Vyjšaŭ tady z chaty j pačaŭ razhladacca navokał jak by sprasonnia. Na sviecie była haračynia i cišynia, razdziranaja časami tolki dzynkam bronzavych trub. Pavietra zrabiłasia parnaje; niebaschił nad horadam byŭ jašče błakitny, ale ad boku Sabinskich hor zbiralisia nizka na samym dalahladzie ciomnyja chmary. Vinić viarnuŭsia damoŭ. U atryjumie čakaŭ jaho Piatroni.

— Byŭ ja na Pałatynie, — kaža. — Pakazaŭsia tam znarok i pahulaŭ nat krychu ŭ kosci. U Anicyja viečaram bankiet; ja zapaviasciŭ, što pryjdziem, ale až pasla poŭnačy, bo musim dobra vyspacca. Voś ža, ja pajdu, a dobra było b, kab i ty byŭ.

— Ci nie było jakich viestak ad Nihiera abo ad Nazarki? — spytaŭ Vinić.

— Nie. Budziem bačycca z imi až pasla poŭnačy. Zviarnuŭ ty ŭvahu? Budzie, zdecca, navalnica.

— Ale. Uzaŭtra majecca być vidovišča z ukryžavanych chryscijan, moža, voś adnak doždž pieraškodzić.

Heta vymaviŭšy, padyjšoŭ i, uziaŭšy Vinicija za plačo, skazaŭ: — Ale jaje nie ahladacimieš na kryžy, tolki ŭ Karyjoli. Na Kastara! Nie addaŭ by ja taje chviliny, u jakoj vyzvalim jaje, za ŭsie rymskija hemmy! Viečar užo niedaloka… I sapraŭdy, viečar byŭ užo blizka, a ciamnieć pačało raniej, čym abydna, ad chmaraŭ, zakryŭšych dalahlad. Chutka prajšoŭ davoli vialiki doždž, jaki, parujučy na raspalenych dzionnaju haračynioju kamienniach, napoŭniŭ imhłoju horad. Pasla to pierastavaŭ doždž, to znoŭ prasciobaŭ karotki livień.

— Spiašajmasia, — adazvaŭsia ŭrešcie Vinić. — Z pryčyny daždžu mahčymuć raniej vyniesci trupy z viaznicy.

— Para! — adkazaŭ Piatroni.

I, apranuŭšy halijskija nakidki z kapturami, vyjšli praz aharodnija viesnički na vulicu. Piatroni ŭzbrojiŭsia, jak zaŭsiody, bieručy z saboju karotki rymski nož, nazyvany sika.

Horad z nahody daždžu byŭ pusty. Čas ad času razdzirała chmary małanka, azarajučy vostrym blaskam scieny novazbudavanych, jašče nie skončanych damoŭ dy mokryja kamiennyja plity vulicy. Pry takim sviatle ŭhledzieli ŭrešcie kapiec, na jakim stajała maleńkaja sviatyńka Libityny, a pad kapcom — hurtok koniej i mułaŭ.

— Nihier! — huknuŭ prycišna Vinić.

— Ja, spadaru! — adazvaŭsia hołas praz šum daždžu.

— Usio hatova?

— Tak, sarissimje. Čakajem tutaka ad zmiarkannia. Ale zbočciesia pad zastrešannie, bo naskroź pramokniecie. Što za navalnica! Niaŭžo heta budzie hrad?

Zdahadka Nihiera spraŭdziłasia, bo pačaŭ sypać hrad, spačatku drobny, pasla štoraz bujniejšy i husciejšy. Pavietra chutka achaładziłasia. Stojačy pad strachoju, zakrytyja ad vietru j ledzianych šrapnelaŭ, prycišna hutaryli.

— Choć by nas chto i ŭbačyŭ, nie padazravacimie, — kaža Nihier, — bo vyhladajem na ludziej, jakija schavalisia ad navalnicy. Ale bajusia, kab nie adłažyli vynasu trupaŭ da zaŭtra.

— Hrad nie budzie jsci doŭha, — paciašaŭ Piatroni. — Musim čakać choć by j da svitu.

I čakali, nasłuchoŭvajučy, ci nie dachodzić jaki šorach niasučych nošy. Hrad pierastaŭ, praŭda, ale zaraz zašumieŭ livień. Časami zryvaŭsia viecier i nios ad boku Hniłych Jamaŭ strašenny smurod bućviejučych trupaŭ, jakija byli pachavany davoli płytka, niadbajliva. Naraz adzyvajecca Nihier: — Baču, praz imhłu mihaje sviatło… adno, druhoje, treciaje… Heta svietačy!

I zviarnuŭsia da ludziej: — Pilnujcie, kab nie pyrchali muły!..

— Iduć! — kaža Piatroni.

Praŭda, svietačy rabilisia štoraz vyrazniejšyja. Praz momant vidać było nat užo j połymia. Nihier pačaŭ žahnacca j malicca. Prymiež taho, pasumny karahod prysunuŭsia bližej i ŭrešcie, zraŭniaŭšysia z sviatyniaj Libityny, zatrymaŭsia. Piatroni, Vinić i Nihier prylehli maŭkliva da kapca, nie ciamiačy, što heta abaznačaje. Ale tamtyja spynilisia tolki dziela taho, kab paabviazvać sabie tvar i vusny dy zabiaspiečycca hetak ad smurodu, jaki pry samych putykułach byŭ nievynosny, pasla padniali nošy j pajšli dalej. Adna tolki truna zatrymałasia nasuprać sviatyńki. Vinić pryskočyŭ da jaje, a za im Piatroni, Nihier i dvuch brytanskich niavolnikaŭ z lektykaj. Ale nie paspieli dabiehčy, jak z ciemry dalacieŭ da ich balučy hołas Nazara: — Spadaru! Pieraniesli jaje razam z Ursusam u Eskvilinskuju viaznicu… My niasiem niabožčyka! A jaje schapili pierad poŭnačaj!

Piatroni, viarnuŭšysia damoŭ, byŭ zachmurany, moŭ bura, i nie sprabavaŭ nat paciašać Vinicija. Bo razumieŭ, što pra vybaŭlennie Lihiji z Eskvilinskaha padziamiełla niama čaho j latucieć. Zdahadvaŭsia, što praŭdapadobna dziela taho pieraniesli jaje, kab nie pamierła ad epidemiji, dy kab nie razminułasia z pryznačanym joj amfiteatram. Ale heta jakraz byŭ dokaz, što pilnujuć jaje bolš rupna, čym inšych. Piatroniju škada było da hłybini dušy i jaje, i Vinicija, ale aprača taho markociła jaho i taja dumka, što ŭrešcie ŭ žycci spatkała jaho niaŭdača, što pieršy raz byŭ pieramožany ŭ baraćbie.

— Fartuna byccam kpić z mianie, — hadaŭ sabie, — ale bahi pamylajucca, kali dumajuć, što ja zhadžusia na takoje, naprykład, žyccio, jak jahonaje.

I ŭstaviŭ vočy ŭ Vinicija, jaki taksama hladzieŭ na jaho, vytraščyŭšysia.

— Što z taboju? Ty maješ haračku? — pytaje Piatroni.

A toj adkazvaje niejkim dziŭnym, pryhnoblenym i pavolnym, hołasam, by chvoraje dzicia: — A ja vieru, što Jon moža mnie jaje viarnuć.

Nad horadam kanali apošnija raskaty hromu.

LVIII

Trochdzionny doždž — vyklučnaja zjava ŭ Rymie padčas leta, dy jašče časta pierapadajučy, nasupierak pryrodnamu paradku, nie tolki dniom i viečaram, ale i ŭnačy, hrad… Usio heta zmusiła pierarvać vidoviščy.

Pradviaščali niaŭradžaj na vinahrad, a kali adnaho papaŭdnia piarun rastapiŭ na Kapitoli bronzavuju statuju Cerery, zahadana achviary ŭ sviatyni Joviša Salvatora^[81]. Sviatary Cerery raspuscili viestki, byccam hnieŭ bahoŭ abrušyŭsia na horad z pryčyny niadbajlivaha vykanannia karaŭ na chryscijan, dyk natoŭpy pačali damahacca, kab chutčej vykarystana pahodu dy pryspiešana ihryščy, i radasć aharnuła ŭvieś Rym, kali ŭrešcie abvieščana, što pasla trochdzionnaje piarervy ludus znoŭ raspačniecca.

Tym časam ustalavałasia i dobraje nadvorje. Amfiteatr ad svitu da nočy byŭ povien ludziej, a cezar prybyŭ raz taksama raniej z viastałkami j dvaranami. Vidovišča mieła raspačacca baraćboju chryscijan mižsobku, jakich pieraapranali za hładyjataraŭ dy davali ŭsialakuju zbroju, užyvanuju fachovymi baraćbitami da začepnaha j abaronnaha boju. Ale tut byŭ promach: chryscijanie pakidali na piasok sietki, viły, dzidy j miačy, a zamiest bojki pačali ŭzajemna abnimacca i zaachvočvacca da pieratryvannia ŭsich pakutaŭ i smierci. Hłybokaja abraza i aburennie apanavała narod. Adny abvinavačvali ich za maładušnasć i trusasć, druhija cvierdzili, što byccam nie chočuć bicca naŭmysna praz nianavisć da narodu dy dziela taho, kab nie dać jamu zadavalniennia z svaje mužnasci. Urešcie na zahad cezara vypuscili na ich sapraŭdnych hładyjataraŭ, jakija klenčučych i biezabaronnych vysiekli ŭmih.

Pasla ačyščennia sceny ad trupaŭ vidovišča pierajnakšyłasia z bajavoha kryvavaha ŭ mifałahičnaje pavodle pomysłu samoha cezara. Pakazvali, naprykład, Hierkulesa ŭ žyvym połymi na hary Eta. Vinić zdryhanuŭsia ad strachu, bo dumaŭ, na Hierkulesa mo pryznačyli Ursusa, ale, vidać, nie pryjšła čarha jašče na viernaha słuhu Lihiji, bo na kastry zhareŭ niejki inšy, nieznajomy Viniciju chryscijanin. Zatoje ŭ nastupnaj zjavie Chiłon, jakoha cezar nie chacieŭ zvolnić ad prysutničannia na pradstaŭlenni, uhledzieŭ znajomych sabie ludziej. Pradstaŭlana smierć Dedała j Ikara^[82]. U roli Dedała vystupaŭ Eŭrycyj, toj samy stary, jaki ŭ svajim časie daŭ Chiłonu znak ryby, a ŭ roli Ikara — jahony syn Kvartus. Abodvuch padniali pry pomačy admysłovaje mašyneryi ŭharu, a pasla raptoŭna spuscili z vielizarnaj vyšyni na arenu, pryčym małady Kvart upaŭ tak blizka la cezaravaha podyjuma, što apyrskaŭ kryvioju nie tolki vonkavuju arnamientyku, ale j zasłanaje purpuraju poručča. Chiłon nie bačyŭ padziennia, bo zapluščyŭ vočy, čuŭ tolki hłuchi ŭdar cieła, a jak uhledzieŭ tut ža vobak siabie kroŭ, amal nie abamleŭ druhi raz. Zjavy zmianialisia chutka. Pakuty dziavic, biessaromna zhańbavanych pierad smierciu praz hładyjataraŭ, paŭbiranych za zviaroŭ, razradavali hladzielnikaŭ. Vystupali sviatarki Kibieły j Cerery, vystupali Danajidy, vystupali Dyrce j Pasyfe, vystupali ŭrešcie niedarosłyja dziaŭčatki, razryvanyja dzikimi końmi. Narod abdaraŭ vopleskami kožny pomysieł cezara, jaki ambicyjozna hanaryŭsia imi, nie adryvajučy ciapieraka ni na chvilinu šmarahdu ad voka, radasna pryhladaŭsia biełamu ciełu, razryvanamu žalezam, lubavaŭsia kanvulsijnaju smiarotnaju sutarhaj achviar. Pasla dziavic vystupiŭ Mucyjus Scevoła, ruka jakoha, prymacavanaja da trynožnika z ahniom, napaŭniała smurodam spalenaha miasa amfiteatr, jaki adnak, jak sapraŭdny Scevoła, stajaŭ biez jenku, z vačyma, uzniesienymi ŭharu, šepčučy sčarniełymi vusnami malitvu. Dabili jaho i vyvałakli cieła da spolaryjuma. Nastupiŭ abydzienny paslapałudzienny pierapynak. Cezar pospał z viastałkami i aŭhustyjanami addaliŭsia ŭ pryładžanuju dla jaho admysłovuju škarłatnuju pałatku, dzie pryhatavany byŭ dla jaho i hasciej jahonych smakavity prandyjum. Nataŭp pa bolšaj častcy pajšoŭ jaho sladami i, vysypajučysia navonki vamitoryjami, raskładaŭsia malaŭničymi hramadkami vobak pałatki, kab krychu vyciahnucca pasla daŭhoha siedžannia dy spažyć stravy, jakija z łaski cezara raznosili niavolniki. Tolki najcikaŭniejšyja sychodzili na samuju arenu i, datykajučysia palcami da lipkaha ad kryvi piasku, žyva hutaryli, jak znaŭcy j smakuny, pra toje, što adbyłosia dy adbyvacimiecca. Ale i jany chutka parazychodzilisia, kab nie spaznicca na pačostku; zastałosia tolki niekalki čałaviek, jakich zatrymała tut nie cikaŭnasć, ale spačuccio dla nastupnych achviar.

Tyja schavalisia ŭ prachodach abo ŭ nižejšych kutkoch. A tym časam zraŭnavana arenu. Pačali kapać na joj jamy, adna pry druhoj, u rady praz usio kruhovišča ad bierahu da bierahu tak, što apošni ichni rad padychodziŭ na kolkinaccać krokaŭ ad cezarskaha podyjuma. Zvonku danosiŭsia homan publiki, kryki j vopleski, a tut kipieła haračkavaja padrychtoŭka da niejkich novych pakutaŭ. Naraz adčynilisia kunikuły i z usich atvoryščaŭ, vychodziačych na arenu, pačali vyhaniać hramadki chryscijan, nahich i niasučych na plačoch kryžy. Zarajiŭsia imi ŭvieś amfiteatr. Biehli starcy, sahnutyja pad ciažaram kryžavych biarvienniaŭ, pobač mužčyny siaredniaha vieku, žančyny z raspuščanymi vałasami, pad jakimi staralisia schavać svaju nahatu, niedarosłyja chłapčaniaty dy małyja dzieci. Kryžy pa bolšaj častcy, jak i achviary, uvienčanyja byli kvietkami. Cyrkovaja prysłuha, sciobajučy niebarakaŭ bizunami, padhaniała ich, kab nastaŭlali kryžy ŭ hatovyja jamy dy sami stanavilisia pry ich čaradoju. Takim čynam mielisia dakončyć tych, jakich pieršaha dnia ihryščaŭ nie paspieli vypchnuć na zžyrannie dzikamu zviarju.

Ciapier chapali ich čornyja niavolniki i, kładučy achviary plačyma na drevie, prybivali im ruki da papiaročak staranna j chutka, tak, kab publika, viarnuŭšysia z pačostki, zastała ŭsie kryžy stajačymi i ŭkapanymi. Pa ŭsim amfiteatry razlahaŭsia huk małatoŭ, a recha jahonaje razychodziłasia pa ŭsich šerahach i vychodziła až navonki, na plac dy pad pałatku cezara, dzie jon častavaŭ viastałki i aŭhustyjanskaje tavarystva. Tam pili vino, žartavali z Chiłona i našeptvali roznaje bałaŭstvo sviatarkam Viesty, a na arenie kipieła praca, kastyli zanuralisia ŭ cieła ruk i noh chryscijan, brynčeli rydloŭki, zakopvajučyja kryžy.

Ale miž achviarami, čakajučymi na svaju čarhu, byŭ Krysp.

Lvy nie mieli času jaho zadrać, dyk pryznačyli jamu kryž, a jon, zaŭsiody hatovy na smierć, radavaŭsia ŭ dumkach, što prybližajecca jahonaja časina.

Vyhladaŭ siannia inakš, bo vysachšaje cieła jahonaje było zusim hołaje, tolki pierapaska z biarviencu akryvała jamu kłuby, a na hałavie mieŭ ružovy vianok.

Uvačču, jak zaŭsiody, iskryłasia taja ž samaja niepieramožnaja enierhija, dy toje samaje surovaje abličča vyhladała z-pad vianka. Nie zmianiłasia taksama i jahonaje serca, bo jak kaliś z kubikuluma pahražaŭ hnievam Božym paabšyvanym u skury subratom, tak i siannia hramiŭ ich, zamiest paciašać.

— Dziakujcie Zbaŭcu, — moviŭ, — što dazvalaje vam pamirać takoju smierciu, jak Sam pamior. Moža, častka viny vašaje budzie vam za heta adpuščana, a ŭsio ž taki dryžecie, bo spraviadlivasć svajho vymahaje, i nie moža być adnolkavaje adpłaty dla złych i dobrych.

A słovam jahonym akampanijavaŭ vodhałas małatoŭ, jakimi prybivali ruki j nohi biednych achviar. Štoraz bolš kryžoŭ stanaviłasia na arenie, a jon, zviartajučysia da hramadki tych, što stajali šče kožny pad svajim kryžam, moviŭ dalej: — Baču adkrytaje nieba, ale baču j adkrytuju adchłań… Ja i sam nie viedaju, jak zdam spravazdaču Hospadu z majho žyccia, choć vieryŭ mocna dy nienavidzieŭ zła, i nie smierci bajusia, ale ŭvaskresiennia, nie pakuty, ale sudu, bo nastaje dzień hnievu… Naraz z najbližejšych łavak adzyvajecca niejki hołas, spakojny i pavažna-radasny: — Nie dzień hnievu, ale dzień miłasernasci, dzień i ščaslivasci, bo zaručaju vam: Chrystus pryhornie vas, paciešyć i pasadzić pravaruč Siabie. Uzmacniajcie nadzieju, bo voś adkryvajecca nieba nad vami.

Vočy ŭsich pabiehli da łavak; nat tyja, što ŭžo visieli na kryžoch, padniali bladyja, zbialełyja hałovy i pahladzieli ŭ bok moviačaha muža. A jon padyjšoŭ až da barjery, akružajučaje arenu, i pačaŭ ich žahnać znakam kryža. Krysp vyciahnuŭ da jaho ruku, kazaŭ by dla pryhrozy, ale, ubačyŭšy jahonaje abličča, apusciŭ ruku, upaŭ na kaleni i vyšaptaŭ: — Apostał Pavał!..

Na dziva ŭsim cyrkovym prysłužnikam, paklenčyli ŭsie, katorych nie paspieli dahetul prybić da kryža, a Pavał z Tarsu zviarnuŭsia da Kryspa j kaža: — Krysp, nie pahražaj im, bo siannia jašče buduć z taboju ŭ raji. Ty dumaješ pra ichniuju viečnuju zhubu. Dy chto ž ich asudzić na zahubu? Niaŭžo Boh, jaki addaŭ za ich Syna svajho? Niaŭžo Chrystus, jaki pamior dziela ichniaha zbaŭlennia, jak i jany pamirajuć dziela Jahonaha imieni? Jak ža moža zahubić navieki toj, što miłuje? Chto voźmiecca abvinavačvać vybranych Božych? Chto nazavie henuju kroŭ: praklataja?!

— Nastaŭniku, ja nienavidžu zła, — prabačajecca stary duchoŭnik.

— Chrystus zahadaŭ bolš lubić ludziej, čym nienavidzieć zła, bo jahonaja navuka josć luboŭju, nie nianavisciu… — Zhrašyŭ ja pierad smierciu, — kajecca Krysp.

I pačaŭ bicca ŭ hrudzi. Tady padychodzić da Apostała zahadčyk łavak i pytaje: — Ty chto taki, što asmielvaješsia paciašać vinavatych?

— Rymski hramadzianin, — adkazvaje spakojna Pavał.

I, zviarnuŭšysia da Kryspa, skazaŭ: — Maj nadzieju, bo heta dzień łaski, dy pamiraj spakojna, słuha Božy.

Dva niehry padyjšli ŭ tym momancie da Kryspa, kab pałažyć jaho na dreva, ale jon pahladzieŭ raz jašče navokał i adazvaŭsia: — Braty maje, maleciesia za mianie, hrešnaha!

I abličča jahonaje zrachmanieła, kamiennyja surovyja rysy abłaskavieli, stalisia spakojnymi, sam rasciahnuŭ ruki na papiaročku kryža, kab pachutčyć rabotu, i, hledziačy prosta u nieba, pačaŭ horača malicca. Vyhladaŭ jak by niačuły na bol, bo kali kastyli zahłyblalisia ŭ jahonyja ruki, najmienšy podryh nie zjaviŭsia na ciele, najmienšaja zmorščynka bolu; maliŭsia, jak prabivali jamu nohi, maliŭsia, jak padniali kryž i absypali jaho ziamloju. Ažno kali nataŭp z smiecham i vieraskam chłynuŭ u amfiteatr, brovy starca kryšačku zmorščylisia, jak by hnievaŭsia, našto pahanskaja cižba parušaje cišyniu jamu dy sałodkuju spakojnuju smierć.

Padrychtoŭka skončana. Na arenie stajić les kryžoŭ z visiačymi na drevach ludźmi. Ruki j hałovy ŭkryžavanych pakutnikaŭ piesciła kasulami soniejka, a na arenu padali hrubyja cieni ad kryžoŭ, malujučy, kazaŭ by, čornuju pabłytanuju kratu, siarod jakoje prasviečvaŭsia žoŭty piasok. Samym cymusam takoha vidovišča dla tamtejšaje publiki było pavolnaje kanannie.

Ale dahetul nikoli šče nie było na arenie takoje huščary kryžoŭ. Arena była nabita imi tak ščylna, što słužba ledź mahła miž imi pracisnucca.

Z bierahu visieli pieravažna žančyny, a Krysp, jak pravadnik, visieŭ tut ža pry cezarskim podyjumie, na vializnym kryžy, abvitym u spodzie zielanaviecciem. Nichto z achviar jašče nie skanaŭ, ale nie prasiŭ litasci. Adny visieli z hałovami, apuščanymi na plačuki abo na hrudzi, jak by zavarožanyja snom; druhija — jak by ŭ zadumie, a inšyja, hledziačy ŭ nieba, cicha varušyli vusnami. U henaj huščary kryžoŭ, u henych paraspinanych maŭklivych achviarach było, adnak, štości złaviesnaje. Nasyčany i razviasieleny narod išoŭ, razhamonieny, u cyrk, ale zamaŭkaŭ adrazu, hledziačy na arenu, bo nie viedaŭ, na čym pierš zatrymać vočy i što dumać. Nahata vyprastavanych postaciaŭ žančyn nie jatryła ničyich pochaciaŭ. Nie było nat zvyčajnych zakładaŭ na toje, chto, naprykład, pieršy skanaje, jakija abydna rabili pry mienšym liku achviar. Vyhladała, što i cezar sam nudziŭsia, bo, adkinuŭšy hołaŭ, laniva papraŭlaŭ našyjnik, sonnasć i niemarasć malavalisia na jahonym tvary.

Naraz visiačy pierad im Krysp, jaki niadaŭna mieŭ zapluščanyja, jak by abamlełyja abo kanajučyja vočy, adkryŭ ich i pranizaŭ imi cezara. Abličča jahonaje zaharełasia znoŭ takoju hrazoju, a vočy zajiskrylisia takim ahniom, što aŭhustyjanie pačali šaptacca miž saboju, a ŭ kancy i sam cezar zviarnuŭ na jaho ŭvahu, hamiezliva prykładajučy da voka šmarahd.

Nastała miortvaja cišynia. Vočy hladzielnikaŭ byli ŭstaŭlenyja ŭ Kryspa, jaki sprabavaŭ pavarušyć pravaju rukoju, moŭ maniŭsia adarvać jaje ad kryža. Cieraz momant napružylisia jamu hrudzi, rebry vystupili navierch, i zahrymieŭ na ŭvieś amfiteatr: — Matkabojca!.. Hora tabie!

Aŭhustyjanam, pačuŭšym smiarotnuju abrazu vaładara svietu ŭ prysutnasci tysiačnaje hramady, zaniało dychannie ŭ hrudzioch. Chiłon atrupieŭ.

Cezar zdryhanuŭsia i vypusciŭ z ruk šmarahd.

Narod taksama nie čuŭ serca j dychannia ŭ hrudziach. Hołas Kryspa razlahaŭsia štoraz mahutniej pa ŭsim amfiteatry: — Hora tabie, zabojca žonki j brata, hora tabie, antychryscie! Atchłań adčyniajecca pad taboju, smierć praciahvaje pa ciabie kastlavyja pazury, i truna čornaja ciabie čakaje! Hora tabie, žyvy trupie! Bo pamreš u strašennym žachu i zhinieš navieki!..

I, nie mohučy adarvać prybitaje dałoni ad kryža, rasciahnieny strašna, pry žycci šče da kasciatrupa padobny, cviordy, jak pryznačennie, tros biełaju baradoju nad Neronavym podyjumam, rasciarušvajučy adnačasna rucham hałavy pialustki ružaŭ z vianka, karanujučaha jahonuju hołaŭ.

— Hora tabie, ludajedzie! Pierabraŭ ty mieru, i časina tvaja nabližajecca!..

Tut natužyŭsia jašče raz: zdavałasia, adarvie dałoń ad kryža i vyciahnie jaje hrozna nad cezaram, ale raptam chudarlavyja ruki jahonyja vydaŭžylisia šče bolš, cieła absunułasia ŭniz, hałava zvaliłasia na hrudzi, i skanaŭ.

U kryžovaj huščary słabiejšyja pačali taksama zasynać viečnym snom.

LIX

— Spadaru! — adzyvajecca Chiłon. — Ciapier mora, jak aliva, a chvali jak by spiać… Jedźma ŭ Achajju. Tam čakaje ciabie słava Apałona, tam čakajuć ciabie vianki, tryumfy, tam ludzi ciabie abažacimuć, a bahi prytulać, jak roŭnaha sabie hoscia, bo tut, spadaru… — i zarvała jamu movu, spodniaja vusna pačała jamu dryžeć tak mocna, što słovy jahonyja stalisia niezrazumiełymi hukami.

— Pajedziem, jak skončacca ihryščy, — adkazaŭ Neron. — Viedaju, što i tak užo nazyvajuć niekatoryja chryscijan innoxia corpora^[83]. Kali b ja vyjechaŭ, začali b heta paŭtarać usie. Čaho bajišsia, huba ty adruzlełaja?

Heta kažučy, nachmuryŭ brovy, ale hladzieŭ na Chiłona pytajučym zoram, jak by čakajučy ad jaho tłumačennia, bo abyjakavasć jahonaja była tolki paviarchoŭnaja. Na apošnim pradstaŭlenni i sam trossia ad Kryspavych słoŭ, a viarnuŭšysia damoŭ, nie moh zasnuć ad złosci j soramu, a najbolš ad strachu. Raptam zababonny Viestyn, jaki padsłuchoŭvaŭ ichniuju hutarku, razhledzieŭsia naŭkoła i kaža tajemnym tonam: — Budź pasłuchmiany, dominie, hetamu staromu, bo ŭ tych chryscijan josć niešta dzivosnaje… Ichniaje bostva daje im lohkuju smierć, ale moža być mscivym.

Na heta Neron haračkava: — Heta ž nie ja ładžu ihryščy, a Tyhelin.

— Tak! Heta ja, — pacviardžaje Tyhelin, pačuŭšy adkaz cezara, — i načchać mnie na ŭsich chryscijanskich bahoŭ. Viestyn — heta puchir, nadzimany zababonami, a heny bajavy hrek hatovy z bojazi pamierci, hledziačy na najožanuju kvachtuchu, baroniačuju kuraniat.

— Dobra, — kaža Neron, — ale ž zahadaj ad sianniašniaha dnia adcinać chryscijanam jazyki abo zatykać vusny.

— Zatknie im vusny ahoń, o boski!

— Biada-hora mnie! — zastahnaŭ Chiłon.

Ale cezar, jakomu hanarystaja samapeŭnasć Tyhelina dadała duchu, pačaŭ smiajacca i dapiakać staromu hreku: — Hlańcie, jak vyhladaje naščadak Achilesa!

Sapraŭdy, Chiłon vyhladaŭ strašna. Astanki vałossia na čerapie pabialeli jamu zusim, na tvary malavaŭsia niejki biazmierny niespakoj, žach i pryhnoblennie.Vyhladaŭ časami, jak by aburany i paŭprytomny. Časta nie adkazvaŭ na pytanni, a časam pačynaŭ złavać i rabicca lutym da taho, što aŭhustyjanie nie chacieli jaho j čapać. Takaja chandra apanavała jaho j ciapier.

— Rabiecie sa mnoju, što chočacie, a ja na ihryščy bolej nie pajdu! — adazvaŭsia rospačlivym hołasam, laskajučy palcami.

Neron pahladzieŭ na jaho i, zviarnuŭšysia da Tyhelina, zahadaŭ: — Dapilnuješ, kab u vaharodach heny stojik byŭ blizka la mianie. Chaču bačyć, jakoje ŭražannie zrobiać na jaho našyja svietačy.

Chiłon, adnak, pierapałochaŭsia pryhrozy, vyčuvanaje z hołasu cezara.

— Spadaru, — baraniŭsia, — ničoha nie ŭhledžu, bo nočču ja ničoha nie baču.

A cezar adkazvaje, luta pasmichajučysia: — Noč budzie jasnaja, jak dzień.

Dy zviarnuŭsia da inšych aŭhustyjan, z jakimi pačaŭ hutarku pra konkursy biehaŭ, jakija maniŭsia zładzić pad kaniec ihryščaŭ.

Da Chiłona padyjšoŭ Piatroni i, dakranuŭšysia da plača, pryhadaŭ: — A ci nie kazaŭ ja tabie, što nie vytrymaješ?

A Chiłon: — Dumaju padpić… — i vyciahnuŭ dryžačuju ruku pa krater z vinom, ale nie moh jaho daniesci da vusnaŭ. Bačačy heta, Viestyn adabraŭ jamu koŭš dy, padyjšoŭšy bližej, spytaŭ z minaju zaturbavanaju j spałochanaju: — Furyi ciabie spanavali? Ha?

Stary hladzieŭ na jaho, raziaviŭšy rot, byccam nie ciamiačy pytannia, i davaj marhać vačyma. Viestyn jašče raz pytaje: — Ci Furyi apanavali ciabie?

— Nie, — adkazaŭ Chiłon, — tolki noč pierada mnoju.

— Jak heta noč?.. Chaj zlitujucca bahi nad taboju! Jak heta noč?

— Noč strašennaja, nieprahladnaja, u jakoj niešta ruchajecca dy lezie na mianie. Tolki ja nie viedaju što, i bajusia.

— Ja zaŭsiody prakanany byŭ, što jany varažbity. Moža, tabie j snicca jakoje čaraŭnictva?

— Nie, bo nie splu. Ja nie dumaŭ, što ich tak karacimuć.

— Niaŭžo tabie ich škada?

— Pašto vy hetulki pralivajecie kryvi? Čuŭ ty, što toj havaryŭ z kryža? Hora nam!

— Čuŭ, — adkazaŭ pacichu Viestyn. — Ale ž heta padpalvačy.

— Niapraŭda!

— I niepryjacieli rodu čałaviečaha.

— Niapraŭda!

— I zatrutniki vady.

— Niapraŭda!

— I zabojcy dziaciej.

— Niapraŭda!

— Nu a jak ža? — pytaje zdziŭleny Viestyn. — Ty ž sam heta havaryŭ i vydaŭ ich u ruki Tyhelina!

— To ž dziela taho akružyła mianie noč, i smierć idzie pa mianie… Časami zdajecca mnie, što ja ŭžo pamior, i vy taksama.

— Nie! Heta jany pamirajuć, a my žyviem. Ale skažy mnie: što jany bačać, pamirajučy?

— Chrystusa… — Heta ichni boh? Ci to važny boh?

Chiłon adkazvaje taksama pytanniem: — Što heta za svietačy majucca być u vaharodach? Čuŭ ty, što kazaŭ cezar?

— Čuŭ i viedaju. Takich nazyvajuć «sarmientycyi» i «semaksiji». Prybiaruć u kryvavyja tuniki, vymačanyja ŭ žyvicy, pryviažuć da słupoŭ dy padpalać… Kab adno tolki ichni boh nie sasłaŭ na horad jakoje biady… Semaksiji! Heta strašnaja kazń.

— Lepš užo heta, bo nie budzie kryvi, — adkazvaje Chiłon. — Skažy niavolniku, chaj padasć mnie krater da vusnaŭ. Chaču krychu vypić, a razlivaju, bo mnie ruka dryžyć ad starasci… Inšyja praz hety čas taksama hutaryli pra chryscijan. Stary Damicyj Afer kpiŭ z ich.

— Šmat z ich josć takich, što mahli b razniacić chatniuju vajnu, tamu ž i bajalisia my spačatku, kab nie baranilisia, pamiatajecie? A jany pamirajuć, by aviečki.

— Chaj by pasprabavali inakš! — adhražaŭsia Tyhelin.

Na heta Piatroni: — Pamylajeciesia. Jany baroniacca.

— A to ž jakim sposabam?

— Ciarplivasciu.

— Heta novy sposab!

— Peŭna. Ale ci možacie skazać, što jany pamirajuć tak, jak abydnyja złydni? Nie! Jany pamirajuć tak, jak by razbojnikami byli tyja, što ich na smierć asudzili, heta znača, my i ceły narod rymski.

— Što za tryzniennie! — uskipieŭ Tyhelin.

— Hic abdera!^[84] — prysadžvaje jaho Piatroni.

Prysutnyja, zacikaŭlenyja trapnasciu jahonaj zaŭvahi, pierahladalisia zdziŭlenymi vačyma i pacviardžali: — Praŭda, josć niešta apryčonaje, asablivaje ŭ ichniaj smierci.

— Kažu vam, jany bačać svajo bostva! — adzyvajecca z boku Viestyn.

Tady niekalki aŭhustyjanaŭ zviartajecca da Chiłona: — Ej, stary, ty ich dobra viedaješ, skažy nam, što jany bačać?

A hrek vyplavaŭ vino na tuniku i adkazaŭ: — Uvaskresiennie!..

I pačaŭ tak kałacicca ad strachu, što siadziačyja bližej hosci nie mahli ŭstrymacca ad rohatu.

LX

Praz niekalki dzion Vinić nie načavaŭ doma. Piatroniju prychodziła na dumku, što mo znoŭ ułažyŭ sabie novy płan vyzvalennia Lihiji z Eskvilinskaje viaznicy, ale nie chacieŭ užo jaho pra heta raspytvać, kab nie sprakudzić raboty. Hety vymudravany skieptyk zrabiŭsia taksama ŭ peŭnym značenni suviernym, asabliva ad času niaŭdačy sproby vyzvalić dziaŭčynu z Mamertynskaha pohrabu, pierastaŭ vieryć u svaju zorku. Nie spadziavaŭsia j ciapier pamysnaha vyniku Vinicijevych zachadaŭ. Eskvilinskaja viaznica, pryhatavanaja spachopu z padziamiełlaŭ damoŭ, razvalenych padčas pažaru, nie była, praŭda, tak strašnaju, jak stary Tulijanum vobak Kapitolu, ale zatoje była ŭ sto razoŭ bolš vartavanaja. Piatroni dobra viedaŭ, što Lihiju pieraniesli tudy dziela taho, kab nie pamierła dy nie razminułasia z amfiteatram, dyk lohka jamu było dadumacca, što jakraz z henaje pryčyny musiacimuć jaje vartavać, jak sobskaha voka.

— Vidać, — hadaŭ sabie, — cezar z Tyhelinam pryznačyli jaje na niejkaje asablivaje, najstrašniejšaje vidovišča, i Vinić chutčej sam zhinie, čym jaje adtul vyciahnie.

Vinić taksama nie mieŭ nadzieji jaje vydabyć. Ciapier heta moh zrabić tolki ŭžo pra toje, kab choć moh spatykacca z joju. Ad niejkaha času pierasledvała jaho dumka, ci nie zrabić tak, jak Nazar, jaki pralez u Mamertynskuju viaznicu najmitam da vynasu trupaŭ.

Padkupleny za vialikuju sumu dahladčyk Hniłych Jamaŭ pryniaŭ jaho ŭrešcie ŭ čaradu svaje čeladzi, jakuju štonoč vysyłaŭ pa trupy ŭ viaznicu. Niebiaspieka być paznanym isnavała małaja. Spahadała hetamu noč, vopratka niavolnickaja dy błahoje asviatlennie viaznicy. Dyj kamu ž mahło pryjsci ŭ hołaŭ, kab patrycyj, unuk i syn konsułaŭ, moh znajscisia miž hrabarskaju čeladdziu, niuchajučaju smurod viaznic i Hniłych Jamaŭ, kab uziaŭsia za pracu, da jakoje zmušała tolki niavola abo krajniaja biazdolica!

Ale jon, kali nastaŭ žadany viečar, padpierazaŭsia j akruciŭ hałavu anučaj, imprehnavanaj škipinaram, dy z sercam skačučym pajšoŭ razam z supracoŭnikami na Eskvilin.

Pretoryjanskaja varta nie rabiła im pieraškod, bo ŭsie mieli adpaviednyja tesary, jakija centuryjon praviaraŭ pry sviatle lichtaryka. Pa chvilinie vialikija žaleznyja dzviery adčynilisia pierad imi. Uvajšli.

Vinić ubačyŭ pierad saboju prastorny z sklapienniem pohrab, z jakoha jšłosia ŭva mnohija inšyja. Žuchłyja sviatlički asviatlali padziamiełle, napoŭnienaje ludźmi. Niekatoryja z ich lažali pad scienami, patanuŭšy ŭ snie abo miortvyja. Inšyja abstupili vialikuju sudzinu z vadoju, što stajała pasiaredzinie, i pili z harački; inšyja siadzieli na ziamli, padpioršysia łokciami na kaleniach i ŭščamiŭšy hołaŭ u dałoni; siam i tam spali dzieci, prytuliŭšysia da matak. Naahuł čutno było to stahnannie i mocnaje pryspiešanaje ziachannie chvorych, to płač, to šepty malitvy, to prycišnyja piesni, to praklon nahladčykaŭ. U padziamiełli panavała zatcha ad hniłych trupaŭ i sutałoka. U zmročnaj voddali taŭklisia ciomnyja postaci, a bližej pry mihatlivych płamiankoch vidać byli tvary zbialełyja, užachnutyja, zapaŭšyja j hałodnyja, z zahasłymi vačyma abo pałajučymi haračkaj, z vusnami pasiniełymi, z kroplami potu na łboch dy pazleplivanym skaŭtuniełym vałossiem. Pa kutkoch kryčali z harački chvoryja, inšyja prasili vady, inšyja — kab chutčej viali ich na smierć. A była ž heta viaznica mienš strašnaja, čym Tulijanum. Nohi pad Vinicijem zachistalisia, u hrudziach zaniało dych, jak ubačyŭ usio heta. Dumka pra Lihiju, jakaja znachodzicca ŭ padobnych abstavinach, pastaviła dybam jamu na hałavie vałasy, a ŭ hrudziach zryvaŭsia kryk rospačy. Amfiteatr, kłyki dzikich zviaroŭ, kryžy — usio było lepšym za henyja strašennyja hniłyja zatchniščy, dzie z usich kutkoŭ malili balučyja hałasy: — Viadziecie nas na smierć!

Vinić zacisnuŭ kułaki, što až paznohci jamu ŭrezalisia ŭ dałoni, bo adčuŭ, što ŭsio bačanaje i pieražytaje dahetul, usia lubasć i bol zmianilisia ŭ im u vadnu žadu smierci.

Naraz tut ža vobak jaho adzyvajecca zniačeŭki hołas zahadčyka Hniłych Jamaŭ: — A kolki majecie siannia trupaŭ?

— Budzie z tuzin, — adkazvaje zahadčyk viaznicy, — ale da ranicy budzie bolš, bo tam pad scienami niekatoryja ŭžo kanajuć.

Dy pačaŭ narakać na žančyn, što ŭkryvajuć miortvyja dzieci, kab daŭžej mieć pry sabie i nie addavać u Hniłyja Jamy, pakul mahčyma. Treba dziela hetaha trupy paznavać tolki pa pachu, a pavietra, i tak strašnaje, psujecca praz heta šče horš.

— Lepiej by mnie, — narakaŭ, — być niavolnikam u sialanskich erhastułach, čym pilnavać henych hnijučych pry žycci sabak.

Dahladčyk Jamaŭ paciašaŭ jaho biadavanniem, što i jahonaja słužba nie lepšaja. Praz hety čas Vinić aprytamnieŭ bolš i pačaŭ razhladacca ŭ padziamiełli, dzie nie moh, adnak, znajsci Lihiji i bajaŭsia, što mo i nie ŭdasca jaje pierad smierciu bačyć. Pahraboŭ było kolkinaccać, złučanych sviežymi pierakopami, a hrabary ŭvachodzili tolki da tych, adkul tre było vynosić miortvych, dyk uziaŭ jaho strach, što ŭsie zachady, kaštujučyja hetulki namahanniaŭ, mohuć być udaremnienyja. Na ščascie jahony patron dapamoh jamu.

— Trupy, — kaža, — treba zaraz vynosić, bo zaraza najhorš raspaŭsiudžvajecca praz trupy. Inakš paŭmirajecie i vy, i viazni.

— Na ŭsie kamory josć nas tolki dziesiacioch, — adkazaŭ vartaŭnik, — dyj musim ža spać.

— Dyk ja tabie pakinu čatyroch majich ludziej, jakija ŭnočy nahladacimuć pa kamorach, ci chto nie pamior.

— Vypjem uzaŭtra, kali zrobiš mnie takuju pasłuhu. Kožnaha trupa chaj zaniasuć na probu, bo pryjšoŭ zahad, kab miercviakom prakołvać šyju, a pasla adrazu — u Jamy!

— Dobra, ale nie zabudź — vypjem! — nahadaŭ dahladčyk.

Pasla vyznačyŭ čatyroch čałaviek, i miž imi Vinicija, a z astatnimi pačaŭ składać niabožčykaŭ na nošy.

Vinić paspakajnieŭ: ciapier byŭ peŭny, što znojdzie Lihiju. I nasampierš pierahledzieŭ dobra piarednija kamory. Zahladaŭ uva ŭsie ciomnyja kutki, kudy nie dachodziła sviatło, abhledzieŭ asoby, spiačyja pad scienami, nakrytyja łachmanami, ahledzieŭ najciažej chvorych, jakich pazaciahvali ŭ asobny kutok; Lihiji, adnak, nie moh nidzie znajsci. U druhim i trecim padziamiełli jahonyja pošuki zastalisia taksama biez vyniku. Prymiež taho, rabiłasia ŭžo pozna: trupaŭ pavynosili. Vartaŭniki, pakłaŭšysia ŭ prachodach miž kamorami, pasnuli; dzieci, zniamožanyja płačam, zamoŭkli; u spielunkach było čuvać tolki dychannie zmučanych hrudziej dy dzie-nidzie šept malitvy. Vinić vyjšaŭ z sviatłom u čacviertuju pa čarzie kamoru, šmat mienšuju, i, padniaŭšy sviatlika ŭharu, pačaŭ razhladacca. I — zdryhanuŭsia, bo zdałosia jamu, što pad krataju ŭ sciennym atvoryščy bačyć vialihurnuju postać Ursusa. Dyk, patušyŭšy vomih sviatlika, padyjšoŭ da jaho i spytaŭ: — Ursus, heta ty?

Asiłak adviarnuŭ hołaŭ: — Chto pytaje?

— Nie paznaješ mianie? — pytaje junak.

— Patušyŭ sviatlik, jak ža mahu ciabie paznać?

Ale Vinić zhledzieŭ u henym momancie Lihiju, što lažała na płaščy pry scianie, dyk, nie kažučy ničoha, uklenčyŭ pry joj. Tady paznaŭ jaho i Ursus dy adazvaŭsia: — Chvała Chrystu! Tolki nie budzi jaje, spadaru.

Vinić, stojačy na kaleniach, uhladaŭsia ŭ jaje praz slozy. Mima pociemku moh adroznić jejnaje abličča, biełaje, by alebastr, i pabłažałyja plečuki, ruki.

Vułkan lubovi, padobny da razdzirajučaha bolu, strasianuŭ jahonaj dušoj až da hłybini, napaŭniajučysia pačucciem lubasci, pierapoŭnienaj litasciu, šanavanniem i zachaplenniem. Nahnuŭšysia až da ziamli, pačaŭ całavać bieražok vopratki, na jakoj spała najdaražejšaja ŭ sviecie hałovańka.

Ursus praz doŭhi čas moŭčki hladzieŭ na jaho, u kancy, adnak, paciahnuŭ chłapca za tuniku.

— Spadaru, — pytaje, — jak siudy pralez? Ci mo prychodziš jaje ratavać?

Vinić ustaŭ, praz chvilinu zmahaŭsia z rasčulenniem.

— Daj sposab! — kaža.

— Ja dumaŭ, ty jaho znojdzieš. Mnie adzin tolki pryjšoŭ u hołaŭ… Pahladzieŭ na kraty i, jak by sam sabie pakazvajučy, havora: — Tak!.. Ale tam vartaŭniki… — Sotnia pretoryjanaŭ, — daskazaŭ Vinić.

— Dyk… nie projdziem!

— Nie!

Lih pacior łob rukoju dy znoŭ pytaje: — Nu, a jak ža ty siudy ŭvajšoŭ?

— Maju tesaru ad zahadčyka Hniłych Jamaŭ, — i nahła zamoŭk, jak by jamu niejkaja dumka blisnuła ŭ hałavie.

— Na pakutu Zbaŭcy! — pačaŭ havaryć chutka. — Ja tut zastanusia, a jana chaj voźmie maju tesaru, abvinie hołaŭ chuscinaju, akryjecca nakidkaju dy vyjdzie. Pamiž hrabaroŭ-niavolnikaŭ josć niekalki niedarostkaŭ, dyk pretoryjanie nie paznajuć jaje, a dabiarecca da Piatronijevaha domu, toj jaje ŭscieraže!

Lih spusciŭ hołaŭ na hrudzi j adkazvaje: — Nie schacieła b, bo kachaje ciabie, dyj prytym jana ž chvoraja, nie moža jašče na nahach stajać.

Praz momant dadaŭ: — Kali ty, spadaru, i kryvičesny Piatroni nie mahli jaje z viaznicy vydabyć, dyk chto ž zdoleje ŭratavać jaje?

— Adzin Chrystus!..

I zamoŭkli abodva. Lih u prostaj svajoj hałavie dumaŭ sabie: «Adyž Jon moh by i ŭsich acalić, a kali hetaha nie robić, dyk, vidać, pryjšła čarha pakutaŭ i smierci».

I zhadžaŭsia na smierć dla siabie, ale škada jamu było da hłybini dušy henaha dziciaci, što na rukach jahonych vyrasła i jakoje palubiŭ bolš, čym sobskaje žyccio.

Vinić znoŭ uklenčyŭ pry Lihiji. Praz vakonnyja kraty ŭkradalisia ŭ padziamiełle kasuli miesiaca i asviatlali jaho lepš, čym adziny sviatličok, što mihacieŭ šče nad dzviaryma.

Naraz Lihija raspluščvaje vočy i, pałažyŭšy svaje raspalenyja dałoni na rukach Vinicija, adzyvajecca: — Baču ciabie, ja viedała, što ty pryjdzieš.

A jon kinuŭsia da jejnych ruk i davaj prykładać ich da hałavy, da serca, pasla, padniaŭšy ich krychu, pryhałubiŭ da svajich hrudziej.

— Ja pryjšoŭ, miłaja! Chaj ciabie Chrystus scieraže dy ratuje, Lihijka najmilejšaja!..

I nie moh bolej havaryć, bo serca jahonaje skavytała ŭ hrudziach z bolu j lubovi, a bolu nie chacieŭ pierad joju adkryvać.

— Ja, bačyš, chvoraja, Mark, — prahavaryła Lihija, — i ci na arenie, ci tut, u viaznicy, mušu pamierci… Ale ja maliłasia, kab ciabie pierad smierciu ŭbačyć, i ty pryjšoŭ: Chrystus mianie vysłuchaŭ!

Jon jašče nie moh vymavić słova, a tolki piesliva pryciskaŭ jaje da hrudziej.

Tady jana havora dalej: — Ja nie raz bačyła ciabie praz vakno ŭ Tulijanumie i viedała, što chočaš pryjsci. A ciapier Zbaŭca daŭ mnie chvilinu prytomnasci, kab mahli my razvitacca. Ja ŭžo jdu da Jaho, Mark, ale kachaju ciabie i zaŭsiody kachacimu.

Vinić pieramohsia, zdušyŭ u sabie bol i adazvaŭsia paŭhołasam, starajučysia być spakojnym: — Nie, darahaja, ty nie pamreš. Apostał mnie nahadaŭ vieryć i abiacaŭ malicca za ciabie, a jon ža Chrystusa viedaŭ, Chrystus lubiŭ jaho, dyk prośby jahonaj nie ŭdaremnić… Kab ty miełasia pamierci, Piotr by nie kazaŭ mnie spadziavacca, a jon mnie tak havaryŭ: «Maj nadzieju!» Nie, Lihijka! Chrystus zmiłujecca nada mnoju… Jon nie choča tvaje smierci, Jon jaje nie dapuscić… Prysiahaju tabie na imia Zbaŭcy, što Piotr za ciabie molicca!

Cišynia. Apošni sviatličok nad dzviaryma patuch, zatoje sviatło miesiaca łunała praz usio atvoryšča. U kutku nasuprać zapiščała dziciatka dy zacichła.

Zvonku tolki dachodziŭ homan pretoryjanaŭ, jakija, adbyŭšy čarodnuju vartu, hulali pad scianoju ŭ scriptae duodecim.

— Och, Marańka, — adazvałasia Lihija. — Chrystus sam maliŭsia Ajcu: «Addali ad mianie heny kielich horyčy», adyž jaje vypiŭ. Chrystus sam pamior na kryžy, a ciapieraka hinuć za Jaho tysiačy, dyk čamu ž mianie adnu mieŭ by aščadzić? Chto ž ja takaja, Mark?

Ja čuła, jak Piotr kazaŭ nie raz, što i jon budzie zamučany, što ž ja značu pierad im? Jak pryjšli pa mianie pretoryjanie, ja bajałasia smierci j pakuty, ale ciapier užo nie bajusia.

Hlań, jakaja strašnaja hetaja viaznica, a ja jdu da nieba. Padumaj, tut cezar, a tam dobry j miłaserny Zbaŭca. Dyj niama smierci. Ty mianie kachaješ, dyk zrazumiej, jakoj ja budu ščaslivaj. O, Maranka darahi, padumaj, to ž i ty tudy pryjdzieš da mianie.

I zamoŭkła, kab krychu adsapcisia chvorymi hrudźmi, pasla pryłažyła da vusnaŭ jahonuju ruku: — Mark… — Čaho, lubaja?

— Nie płač pa mnie i pamiataj, što ty tudy pryjdzieš da mianie. Nie doŭha ja žyła, ale Boh daŭ mnie tvaju dušu. Dyk skažu Chrystu: choć ja pamierła, choć ty zastaŭsia z žalem, adnak nie bluzniŭ suprać voli Jahonaj i lubiš Jaho zaŭsiody. A ty budzieš Jaho lubić i pieražyvieš ciarpliva maju smierć?.. Bo tahdy Jon nas złučyć, a ja kachaju ciabie i chaču być z taboju… Tut nie chapiła joj duchu, i ledź dačuvalnym hołasam dakončyła: — Pryračy mnie heta, Mark!..

Vinić abniaŭ jaje dryžačymi rukami i skazaŭ: — Na tvaju sviatuju hałovańku!.. Pryrakaju!..

Tady ŭ blednym sviatle miesiaca raspramianiłasia jejnaje abličča. Jašče raz pryłažyła da vusnaŭ jahonuju ruku j šapnuła: — Ja tvaja suženka!..

Za scianoju pretoryjanie, hulajučyja ŭ scriptae duodecim, padniali hučnuju sprečku, ale jany zabylisia pra viaznicu, pra vartu, pra ŭvieś sviet i, adčuvajučy ŭzajemna ŭ sabie aniolskija dušy, pačali malicca.

LXI

Praz try dni, a dakładniej, try nočy ničoha nie muciła im supakoju.

Skončyŭšy abydna svaje zaniatki vynosinaŭ miortvych i ciažka chvorych, kali zniamožanaja varta pakłałasia spać na kalidorach, Vinić uvachodziŭ u padziamiełle, dzie była Lihija, i siadzieŭ tam, až pakul nie pačynaŭ zahladać praz vakonnyja kraty zołak. Jana hałubiłasia hałovańkaj da hrudziej jahonych, i hutaryli cichieńka pra kachannie dy pra smierć. Aboje mimachoć u dumkach i hutarkach, nat u žadanniach i nadziejach, štoraz bolej addalalisia ad žyccia i hublali adčuvannie jaho. Aboje vyhladali na ludziej, jakija, adpłyŭšy ad bierahu, nie bačać užo jaho i pavoli zanurajucca ŭ biaskoncasć. Aboje pastupova pierajnakšvalisia ŭ duchaŭ sumnych, raskachanych u sabie samich dy ŭ Chrystusie, hatovych adlacieć. Časam tolki ŭ jahonym sercy zryvaŭsia šče bol, časami blisnuła, moŭ małanka, nadzieja, zrodžanaja kachanniem i vieraj u miłasernasć Ukryžavanaha Boha, ale i jon štodzień adryvaŭsia ad ziamli j paddavaŭsia smierci. Kali ranieńka vychodziŭ z viaznicy, hladzieŭ užo na sviet, na horad, na znajomych dy žycciovyja turboty, by praz son. Usio vydavałasia jamu ačužełym, dalokim, pustym i nikčemnym. Pierastała jaho prajmać žacham nat i pahroza pakutaŭ, bo mieŭ pačuccio, što ich možna pieraciarpieć jak by ŭ zadumie, z vačyma, skiravanymi ŭ niešta inšaje. Abajim zdavałasia, što pačynaje ŭžo imi zavałodvać viečnasć. Hutaryli pra kachannie, pra toje, jak kachacimucca dy razam buduć žyć na tym sviecie, i kali časami dumka ichniaja zviartałasia šče da ziamli, dyk tolki jak ludziej, što rychtujucca ŭ dalokaje padarožža. Achinuła ich takaja cišynia, jakaja atulaje dzvie pustynnyja kalumny, zabytyja ludźmi. Raschodziłasia im užo tolki pra toje, kab Chrystus ich nie razłučaŭ; a kali kožnaja chvilina ŭmacoŭvała ŭ ich tuju peŭnasć, raskachalisia ŭ Im, jak svajim złučycielu, jak u nieskančalnym ščasci j supakoji. Byli jašče na ziamli, a ŭžo apadaŭ z ich pył ziamny. Ichnija dušy stalisia čystymi, by slazinki. Pad pahrozaj smierci, siarod biazdołla i ciarpiennia, na viazničnym biarłahu pačałosia dla ich nieba, bo jana brała jaho za ruku i viała, jak sviataja, da viečnaje krynicy žyccia.

A Piatroni z’umiavaŭsia, bačačy ŭ abliččy Vinicija štoraz bolšy supakoj dy niejki dziŭny blask, jakich nie bačyŭ daŭniej. Inšy raz radziłasia ŭ jahonaj dumcy zdahadka, što Vinić niajnačaj znajšoŭ niejkuju darohu ratunku, i rabiłasia jamu prykra, čamu z hetym pierad im tojicca. Urešcie, nie mohučy vytrymać, začaplaje jaho: — Ciapier ty vyhladaješ niejk inakš, nie tajisia pierada mnoju, chaču i mahčymu tabie dapamahčy: ci ŭpłanavaŭ što?

— Upłanavaŭ, — adkazvaje Vinić, — ale ty nie mahčymieš užo mnie być pomačnym. Pa jejnaj smierci pryznajusia, što ja chryscijanin, i pajdu za joju.

— Dyk nie maješ nadzieji?

— Čamu nie? Maju. Chrystus mnie addasć jaje, i nie rasstanusia ŭžo z joju nikoli.

Piatroni pačaŭ chadzić pa atryjumie z minaj zniavieranaj dy nieciarplivaj, u kancy kaža: — Na heta nie treba vašaha Chrystusa, bo tuju samuju pasłuhu moža tabie dać naš Tanatos^[85].

A Vinić, sumna ŭsmichnuŭšysia, havora: — Nie, darahi, ale nie chočaš zrazumieć.

— Nie chaču dy nie mahu, — adkazvaje Piatroni. — Nie para ciapier na razvažanni, ale ci pamiataješ, što ty kazaŭ, jak nam nie ŭdałosia vyrvać jaje z Tulijanuma? Ja razvitaŭsia z usialakaj nadziejaj, a ty skazaŭ, jak pryjšli my damoŭ: «A ja vieru, što Chrystus moža mnie jaje viarnuć». Dyk niachaj ža tabie jaje viernie. Kali ja kinu kaštoŭnuju čaru ŭ mora, nie patrapić mnie addać jaje nichto z našych bahoŭ, ale kali i vaš nie lepšy, dyk nie viedaju, za što Jamu maju addavać pašanu bolšuju, čym daŭnym.

— Dyk jon mnie jaje j addasć, — adkazvaje Vinić.

Piatroni pacisnuŭ plačyma.

— Ci viedaješ, — pytaje, — što chryscijanami asviačacimucca ŭzaŭtra cezaravy aharody?

— Uzaŭtra? — nastaviŭsia Vinić.

U abliččy dzikaje strašennaje rečajisnasci, serca, adnak zaskakała ŭ im baluča, žachliva. Padumaŭ, heta mo ŭžo apošniaja noč, jakuju mahčymie praviesci z Lihijaj, dyk, razvitaŭšysia z Piatronijem, pajšoŭ borzda da zahadčyka putykułaŭ pa svaju tesaru. Ale tut spatkała jaho niaŭdača, bo zahadčyk nie chacieŭ jamu dać propusku.

— Vybačaj, spadaru! — apraŭdvajecca. — Što ja moh, toje zrabiŭ dla ciabie, ale žyccia na niebiaspieku vystaŭlać nie mahu. Siannia nočču maniacca vyvodzić chryscijan u cezaravy aharody. U viaznicy poŭna budzie varty j uradaŭcaŭ. Kali b na biadu paznali ciabie, zhinuŭ by ja i maje dzieci.

Vinić sciamiŭ, što nalahannie daremnaje. Pramilhnuła jamu, adnak, nadzieja, što vartaŭniki, jakija prapuskali jaho daŭniej, prapusciać mo j ciapier biez miety, jak znajomaha, dyk, pieraapranuŭšysia viečaram u zrebnuju tuniku dy abviazaŭšy chuscinaju hołaŭ, pajšoŭ pad bramu viaznicy. Ale hetaje nočy praviarali miety bolš uvažliva, čym zaŭsiody, a najhorš toje, što sotnik Scevinus, surovy j nadta addany cezaru, paznaŭ Vinicija. Ale, vidać, u jahonych, zakavanych u žaleza, hrudziach tliłasia jašče niejkaja iskrynka litasci na ludskuju niadolu, bo zamiest udaryć dzidaju ŭ pancyr na znak tryvohi, advioŭ Vinicija na bok i skazaŭ: — Spadaru, viarnisia damoŭ. Ja paznaŭ ciabie, ale maŭčacimu, nie chočučy ciabie hubić. Upuscić ciabie nie mahu, viarnisia, chaj bahi sašluć tabie supakajennie.

— Upuscić mianie nie možaš, — prosicca Vinić, — ale dazvol mnie tut pastajać i bačyć, kaho vyvodzicimuć.

— Zahad moj hetamu nie pracivicca, — zhadžajecca Scevin.

Vinić staŭ pierad bramaju i čakaŭ, pakul nie vyvodzicimuć asudžencaŭ.

Urešcie kala poŭnačy adčynilisia šyroka bramy viaznicy, i pakazalisia cełyja čarody viazniaŭ: mužčyn, žančyn i dziaciej, abstuplenych zbrojnymi addziełami pretoryjanaŭ. Noč była vielmi jasnaja, tak što pad poŭniaju miesiaca lho było adroznić nie tolki fihury, ale j tvary niaščasnych. Išli parami, doŭhim pasumnym karahodam u cišyni, parušanaj tolki brynčanniem vajackaje zbroji. Viali ich hetulki, što zdavałasia, usie pahraby ŭžo ačyščany. Pry kancy pachodu Vinić vyrazna dahledzieŭ lekara Hłaŭka, ale ani Lihiji, ani Ursusa nie było miž idučymi.

LXII

Ledź pačało zmiarkacca, jak pieršyja chvali narodu stali napłyvać u vaharody cezara. Natoŭpy, sviatočna prybranyja, u viankoch, achvočyja, rasspiavanyja, a pa častcy pjanyja jšli lubavacca novym svietazarnym vidoviščam. Vokryki: «Semaksyi! Sarmientycyi!» razlahalisia na via Tekta^[86], na moscie Emilija dy z druhoha boku Tybru, na Tryumfalnaj darozie, kala cyrku Nerona i vuń až tam pa Vatykanskaje ŭzhorje. Bačyli ŭžo i daŭniej u Rymie ludziej, palenych na słupoch, ale nikoli dahetul nie bačana takoje kolkasci asudžanych. Cezar i Tyhelin, žadajučy pakončyć z chryscijanami, a razam i paŭstrymać zarazu, jakaja z viaznic razychodziłasia j pa horadzie, zahadali aparažnić usie padziamiełli tak, što zastałosia ŭ ich ledź kolkidziesiat asob, pryznačanych na zakančennie ihryščaŭ. Voś ža, hramady narodu, pierastupiŭšy paroh aharodnych bramaŭ, niamieli ad podzivu. Usie aleji hałoŭnyja j bakovyja, što raschodzilisia praz huščaru drevaŭ naŭkruh papłaŭcoŭ, kupja, sažałak i zakviečanych paletkaŭ, nabityja byli smalovymi słupami, da jakich papryviazvana chryscijan. Z vyšejšych miejscaŭ, dzie dalahladu nie zasłaniali drevy, možna było ahladać cełyja šerahi słupoŭ i ludskich fihur, upryhožanych kvietkami, biarviencam, mirtavym lisciem, jakija ciahnulisia ŭdalečyniu pa hrudoch i nizoch tak daloka, što, kali bližejšyja vyhladali, by mačty marapłavaŭ, dyk najdalšyja pradstaŭlalisia vačam, by roznakolernyja tyčki abo dzidy. Šmatlikasć ichniaja pieravyšała ŭsie spadzievy ludziej. Možna było padumać, što jaki ceły narod papryviazvana da słupoŭ dziela ŭciechi Rymu j cezara. Hramady hladzielnikaŭ zatrymoŭvalisia pierad asobnymi słupami ŭ mieru zacikaŭlennia postaciami, viekam abo płocciu achviar, ahladali tvary, vianki, hirlandy biarviencu dy jšli dalej, zadajučy poŭnyja podzivu pytanni: «Niaŭžo mahło być hetulki vinavatych? Niaŭžo mahli Rym padpalvać dzieci, jakija ledź pačynajuć sami chadzić?» I pavoli podziŭ pierachodziŭ u tryvohu.

Prymiež taho, pačało dobra zmiarkacca, na niebie zamihacieli pieršyja zorki. Tady pry kožnym asudžency zjaviŭsia niavolnik z zapalenym svietačam u ruce, a jak vodhałas trubaŭ razlohsia ŭ roznych punktach parku na znak raspačaccia vidovišča, usie niavolniki prytknuli połymia da spodu słupoŭ.

Schavanaja pad kvietkami dy ablitaja smałoju sałoma ŭmih łynuła jasnym połymiem, jakoje, mahutniejučy z kožnaj chvilinaj, raskručvała suvoji biarviencu, šybała ŭharu, abyjmajučy nohi achviar. Narod aniamieŭ, aharody zahuli adnym vialikim stohnam dy krykam bolu. Niekatoryja achviary adnak, padyjmajučy abličča da vysokaha zornaha nieba, pačali piajać na honar Chrysta. Narod słuchaŭ. Ale j najcviardziejšyja sercy napoŭnilisia žacham, kali z mienšych słupoŭ dziciačyja hałaski načali lemantavać: «Mama! Mama!», dryhata prajmała ŭsich, nat pjanych nahladčykaŭ, ahladajučych tyja hałoŭki j niavinnyja tvaryki, pieramorščanyja kanvulsijami bolu abo mlejučyja ad dymu. A połymia šybała štoraz vyšej, pierapalvajučy štoraz novyja vianki ružaŭ dy zdnlonaha pavojišča. Raspłamianilisia aleji hałoŭnyja j bakavyja, zabliščeli ahniom hrupki drevaŭ i traŭnikaŭ i zakviečanyja paletki, zalalejena ahniom vada ŭ sažałkach, ablilisia rumiancam mihatlivyja listki na drevach, zrabiłasia vidno, jak udzień.

Smurod spalenaha cieła napoŭniŭ aharody, ale ŭ tym ža časie niavolniki pačali sypać u pryhatavanyja kadzilnicy myrru i ałoe. Spamiž masy prysutnych adzyvalisia tam-siam kryki niemaviedama ci spačuccia, ci ŭpojnaje radasci, i ŭzmahalisia z kožnaj chvilinaj razam z ahniom, jaki abyjmaŭ słupy, dabiraŭsia da hrudziej achviar, skručvaŭ haručym podycham vałasy na hałovach, kidajučy zasłony na sčarniełyja tvary, i ŭ kancy stralaŭ jašče vyšej, jak by na pieramožny tryumf toj sile, jakaja zahadała jaho razniacić.

Jašče napačatku vidovišča zjaviŭsia siarod narodu cezar na zhrabnaj cyrkovaj kvadryzie, zaprežanaj čatyrma biełymi lichačami, — apranuty byŭ u kraski partyi Zialonych, da jakich i jon, i jahony dvor naležali. Za im išli inšyja vazy, poŭnyja dvaran, sviatočna vystrajenych sienataraŭ, sviataroŭ i nahich bachantak z viankami na hałovach i zbankami ŭ rukach, pa častcy pjanych, dzika razrahatanych. Vobak ich muzykanty, paŭbiranyja za faŭnaŭ i satyraŭ, hrali na cytrach, forminhach, piščałkach i rahoch. Na inšych znoŭ vazoch jechali matrony j dzievy rymskija, taksama pjanyja i napaŭnahija. Vobak kvadryhaŭ tancory patrasali prybranymi ŭ stužki tyrsami; inšyja bubnili ŭ bubiancy, inšyja sypali kvietki. Ceły toj karahod jechaŭ, dzieručysia: «Evoe!», najšyrejšaju darohaju ŭ parku siarod dymu j ludskich svietačaŭ. Cezar, majučy pry sabie Tyhelina j Chiłona, pałachlivasciu jakoha žadaŭ zabaŭlacca, sam kiravaŭ końmi i, jedučy stupoju, pahladaŭ na pałajučyja fihury dy prysłuchoŭvaŭsia voklikam narodu.

Stojačy na vysokaj załatoj kvadryzie, akružany ludskoju chvałoju, jakaja kłaniałasia jamu da noh, u ahniavym vodblisku, u załatym vianku cyrkovaha pieramožnika, pierarastaŭ hałavoju dvaran, natoŭp i vydavaŭsia vialihuram. Hrubieznyja jahonyja ruki, vyciahnutyja razam z napružanymi lejcami, kazaŭ by, bahasłavili narod. Na tvary i ŭ prymorščanych vačach ihraŭ smiech i tak jasnieŭ nad ludźmi, by sonca, by bostva jakoje, strachotnaje, ale j mahutnaje dy vialičeznaje.

Chvilinami zatrymoŭvaŭsia, kab lepiej pryhledziecca ci to jakoj dziaŭčynie, katoraje ŭłonnie pačało skviarscisia ŭ połymi, ci vykryŭlenamu kanvulsijna tvaru dziciaci, dy znoŭ jechaŭ dalej, viedučy za saboju šalony razhukany karahod. Časami kłaniaŭsia narodu, to znoŭ vyhinaŭsia ŭzad, tuzaŭ załatymi lejcami i hutaryŭ z Tyhelinam. U kancy, dajechaŭšy da vialikaha vadalivu na centralnym skryžavanni vulic, vysieŭ z kvadryhi i, kinuŭšy na tavaryšaŭ, patanuŭ u nataŭpie. Pryvitali jaho vivatami j vopleskami. Bachantki, nimfy, sienatary, aŭhustyjanie, sviatary, faŭny, satyry dy vajaki abstupili jaho ŭmih šalonym kołam, a jon, majučy z adnaho boku Tyhelina, a z druhoha Chiłona, abychodziŭ fantan, navokał jakoha hareła niekalki dziesiatkaŭ pachodniaŭ, zatrymoŭvajučysia pry kožnaj, robiačy zaŭvahi abo strojačy kpiny z staroha hreka, na tvary jakoha malavałasia biezbiarežnaja rospač. U kancy spynilisia pad vysokim słupam, upryhožanym mirtami j akružanym zialonaju poŭsciu. Čyrvonyja jazyki połymia dachodzili tut užo kaleniaŭ achviary, ale abličča jejnaha nielha było adrazu raspaznać z-za dymu. Praz momant, adnak, lohki načny viecier zdźmuchnuŭ dym i adkryŭ hołaŭ starca z sivoju, spadajučaj na hrudzi baradoju.

Hlanuŭšy na heta, Chiłon adrazu zviŭsia ŭ kłubok, jak ranieny had, a z horła vyrvaŭsia jamu kryk, chutčej da krumkačaha, čym da ludskoha padobny: — Hłaŭkas! Hłaŭkas!..

I praŭda, z pałajučaha słupa paziraŭ na jaho lekar Hłaŭk, jašče byŭ žyvy.

Zbalełym tvaram byŭ pachileny ŭniz, jak by apošni raz žadaŭ pryhledziecca svajmu katu, jaki zdradziŭ jaho, zhubiŭ žonku, dziaciej, nasłaŭ na jaho razbojnika, a kali ŭsio heta daravaŭ jamu ŭ imia Chrysta, jašče raz vydaŭ jaho na pakutnicki zdziek. Nikoli chiba čałaviek čałavieku nie zrabiŭ bolšaje j kryvaŭšaje kryŭdy. I voś achviara hareła ciapier na smałovym słupie, a kat stajaŭ pad stapami jejnymi. Vočy Hłaŭkavy nie pierastavali hladzieć prosta ŭ tvar Chiłonu. Časami zasłaniaŭ ich dym, ale kali razdźmuchvaŭ jaho viecier, hrek bačyŭ znoŭ henyja ŭstaŭlenyja ŭ jaho vočy. Vyprastavaŭsia j chacieŭ uciakać, ale nie ŭzdužaŭ. Nahła ŭjaviŭ sabie, byccam nohi jahonyja zrabilisia vołavam, dy niejkaja niabačnaja ruka z niečałaviečaj siłaj jaho trymaje pry henym słupie. Skamianieŭ. Adčuvaŭ tolki, što niešta pierapaŭniajecca ŭ im, niešta rviecca, što davoli napiŭsia pakut i kryvi, što prychodzić kaniec žyccia, što navokał znikaje i cezar, i svita, i nataŭpy, a hłytaje jaho niejkaja biazdonnaja strašennaja čornaja atchłań, a ŭ joj vidać tolki henyja vočy, zaklikajučyja jaho na sud, A toj, schilajučy hołaŭ štoraz nižej, hladzieŭ biespierastanku. Prysutnyja zdahadalisia, što miž henymi ludźmi niešta dziejecca, ale smiech zamior im na vusnach, bo ŭ abliččy Chiłona było niešta žachlivaje: vykryviła jaho takaja tryvoha j taki bol, jak by tyja jazyki połymia žerli jahonaje sobskaje cieła. Nahła zachistaŭsia i, vyciahnuŭšy ŭharu ruki, zajenčyŭ strašnym razdzirajučym hołasam: — Hłaŭk! U imia Chrysta, daruj!!!

Zacichła ŭsio naŭkoła, dryhata praniała ŭsich, usie vočy mimachoć zviarnulija ŭharu.

A hałava pakutnika zvaruchnułasia zlohku, i pačuŭsia z vierchaviny słupa padobny da jenku hołas: — Vybačaju!..

Chiłon kinuŭsia, kłaniajučysia, až da samaj ziamli, vyjučy, by padstrelenaja zviaraka, i, nabraŭšy ziamli ŭ abiedzvie ščopci, pasypaŭ sabie joju hołaŭ.

Tym časam połymia streliła ŭharu, abniało hrudzi j tvar Hłaŭka, rasplało mirtavuju karonu na hałavie jahonaj i zaniało stužki naviersie słupa, jaki zajasnieŭ uvieś vialikim jarym sviatłom.

Ale Chiłon pa chvilinie ŭstaŭ z tvaram tak zmienienym, što aŭhustyjanam vydavałasia, bačać pierad saboju inšaha čałavieka. Jahonyja vočy hareli niezvyčajnym blaskam, na zmorščanym čale malavaŭsia duchovy ŭzdym: niedałužny pierad chvilinaju hrek vyhladaŭ ciapier, by jaki duchoŭnik, natchniony bostvam, jaki manicca vyjavić nieviadomuju praŭdu.

— Što jamu stałasia? Ašaleŭ? — azvałasia niekalki hałasoŭ.

A jon adviarnuŭsia da nataŭpu i, vyciahnuŭšy ŭ haru pravuju ruku, pačaŭ kryčać tak, kab nie tolki aŭhustyjanie, ale j masy narodnyja mahli jaho pačuć: — Narodzie rymski! Prysiahaju na maju smierć, što voś hinuć ludzi niavinnyja, a padpalvačom — voś chto!!!.. I pakazaŭ palcam na Nerona.

Nastała miortvaja cišynia. Dvaranie atrupieli. Chiłon usciaž stajaŭ z vyciahnutaju dryžačaju rukoju dy palcam, pakazvajučym na cezara. Raptam zrabiłasia sumiatnia. Narod napadobu chvali, zbudžanaje niečakanym vichram, kinuŭsia da starca, kab lepš jamu pryhledziecca. Tut i tam adazvalisia kryki: «Trymaj jaho!», «Hora nam!» U nataŭpie razlahajucca svist i vierask: «Ahienabarbus! Matkabojca!

Padpalvač!» Sumiatnia mahutnieła z kožnaj chvilinaj. Bachantki, lamantujučy na ŭvieś sviet, pačali chavacca na vazy. Raptam niekalki pieraharełych słupoŭ pavaliłasia, rassypajučy navokał iskry i pabolšvajučy sumiacicu. Slapaja stoŭčanaja chvala narodu padchapiła Chiłona j paniesła jaho ŭ siaredzinu aharodu.

Usiudy słupy pačali taksama pieraharvać i padać upopierak vulic, napaŭniajučy aleji dymam, iskrami, smurodam smaliny i ludskoha cieła. Hasli svietačy dalejšyja j bližejšyja. U vaharodach paciamnieła. Viestka pra toje, što stałasia, pierachodziła z vusnaŭ u vusny, zmienienaja j pabolšanaja. Adny raskazvali, što cezar samleŭ, inšyja — byccam sam jon pryznaŭsia, što padpaliŭ Rym, trecija — što ciažka zaniamoh, inšyja ŭrešcie — što vyniesli jaho, jak miortvaha, na vozie. Siam-tam adzyvalisia hałasy spačuccia dla chryscijan: «Nie jany spalili Rym, dyk našto było hetulki kryvi, pakutaŭ i niespraviadlivasci? Ci ž heta bahi nie buduć mscicca za niavinnych, i jakija ž pijakuły zdolejuć znoŭ ich pieraprasić?» Słovy «innoxia corpora» paŭtaralisia štoraz časciej. Žančyny hołasna litavalisia nad dziećmi, jakich hetulki kinuta dzikim zviarom, paprybivana da kryžoŭ abo spalena ŭ henych praklatych aharodach. Až u kancy spačuccio achviaram zmianiłasia ŭ lichadumstva cezaru j Tyhelinu. Ale byli j takija, katoryja, raptam zatrymoŭvajučysia, zadavali sabie abo inšym pytanni: «Što heta za bostva, jakoje daje takuju siłu ŭ pakutach i smierci?!» I viartalisia damoŭ zadumanyja… Chiłon błukaŭsia šče pa aharodach, nie viedajučy, kudy kinucca. Ciapier pačuvaŭsia znoŭ niadužym i chvorym starcam. Časami spatykaŭsia, začapiŭšysia za niedaharełaje cieła, za hałaviešku, vybuchajučuju iskrami, časami sadziŭsia, pahladajučy navokał biesprytomnym vokam. U vaharodach zrabiłasia ŭžo pryciemna; bieły miesiac tolki vychilaŭsia z-za drevaŭ, rassviatlajučy słabym sviatłom aleji, sčarniełyja słupy dy zmienienyja ŭ biasformnyja masy niedaharki achviar. Staromu hreku zdałosia, byccam na miesiacy bačyć abličča Hłaŭka, vočy jakoha hladziać na jaho ŭsciaž, dyk chavaŭsia ad sviatła. Urešcie, adnak, vyjšaŭ z cieniu i mimachoć, jak by papichany niejkaju niaviedamaju siłaju, pajšoŭ da fantana, dzie addaŭ ducha Hłaŭkas.

Naraz niejkaja ruka dakranułasia da jahonaha plača. Starac adviarnuŭsia i, bačačy pierad saboju nieznajomuju postać, žachliva spytaŭ: — Chto tam? Chto ty?

— Apostał Pavał z Tarsu.

— Ja praklaty!.. Čaho chočaš?

A Apostał adkazvaje: — Chaču zbavić ciabie.

Chiłon prypiorsia da dreva. Nohi chistalisia pad im, i ruki abvisli.

— Niama ŭžo dla mianie zbaŭlennia! — adkazaŭ pasumna.

— Niaŭžo ty nie čuŭ, jak Boh daravaŭ visiačamu na kryžy razbojniku? — pytaje Pavał.

— Ci ž ty viedaješ, što ja natvaryŭ?

— Ja bačyŭ bol tvoj i słuchaŭ, jak davaŭ ty sviedčannie praŭdzie.

— O Zbavicielu!..

— I kali Chrystovy słuha daravaŭ tabie pierad pakutnickaju smierciu, dyk ci ž nie daruje tabie Chrystus?

A Chiłon chapiŭsia rukami za hołaŭ, moŭ abiazhłuzdžany: — Prabačennie! Dla mianie prabačennie?

— Naš Boh — heta Boh miłasernasci, — adkazaŭ Apostał.

— Dla mianie? — paŭtaryŭ Chiłon.

I pačaŭ jenčać, jak by nie mohučy apanavać bolu j pakuty. A Pavał nie adstupaje ad jaho: — Abaprysia na mianie dy chadziem sa mnoju!

I, uziaŭšy jaho, išoŭ z im na skryžavannie alejaŭ, dzie šumieŭ vadaliŭ, by slozy liučy siarod cišy načnoje nad usimi zamardavanymi.

— Naš Boh — heta Boh miłasernasci, — paŭtaryŭ Apostał. — Kali b staŭ ty nad moram dy kidaŭ u jaho kamienni, ci moh by zakidać imi marskuju hłybiniu? A ja tabie kažu, miłasernasć Chrystova josć jak mora, i hrachi j praviny ludskija patonuć u im, moŭ kamienni ŭ biazdonni. Josć jana by nieba, nakryvajučaje hory, sušu j akijany, bo josć usiudy, i niama joj hranic ni kanca. Ty ciarpieŭ pry słupie Hłaŭka, i Chrystus bačyŭ tvajo ciarpiennie. Ty skazaŭ, nie bajučysia, što ciabie moža spatkać: «Vo padpalvač!» — i Chrystus adciemiŭ tvaje słovy. Bo tvaja złosć i machlarstva minuli, a zastaŭsia tolki biazmierny žal… Chadzi sa mnoju i słuchaj, što kažu tabie: ja ž taksama kaliś nienavidzieŭ Jaho j pierasledvaŭ Jahonych vybranych. I ja nie chacieŭ Jaho dy nie vieryŭ u Jaho, pakul nie zjaviŭsia i nie paklikaŭ mianie. Ad taje pary Jon — lubasciu majoj. A ciapier voś naviasciŭ ciabie zhryzotaju, tryvohaj i bolem, kab paklikać ciabie da Siabie. Ty Jaho nienavidzieŭ, a Jon škadavaŭ ciabie. Ty vydavaŭ na pakuty Jahonych vyznavalnikaŭ, a Jon choča daravać tabie heta i zbavić ciabie.

Hrudzi złydnia-pakutnika ŭzdryhalisia ad płaču, razdzirajučaha dušu da dna, a Pavał ahartaŭ jaho, apanoŭvaŭ i vioŭ, jak vajar pałonnaha. Praz chvilinu adzyvajecca znoŭ: — Chadzi za mnoju, a ja ciabie zaviadu da Jaho. Dziela jakoje ž druhoje patreby ja prychodziŭ by da ciabie? Adyž Jon zahadaŭ mnie zbirać dušy ludskija ŭ imia lubovi, dyk spaŭniaju słužbu Jamu. Dumaješ, što znienavidžany, a ja zaručaju tabie, što Jon ciabie miłuje. Hlań na mianie! Pakul nie mieŭ Jaho ŭ sercy, ja ničoha nie mieŭ, akramia złosci, što žyła ŭ majim nutry, a ciapier Jahonaja luboŭ mnie daražej ajca j maci, daražej bahaccia j panavannia. U Jaho adnaho prytulišča, Jon adzin pryjmie tvoj žal, uzhlanie na tvajo biazdołle, zdymie tryvohu z ciabie i prytulić da Siabie.

Tak tałkujučy, pryvioŭ jaho da fantanu, srebny strumień jakoha pałyskavaŭ zdalok u miesiačnym sviatle. Naŭkoła panavała pustka j cišynia, bo niavolnickaja słužba apratała ŭžo tut abvuhlenyja słupy i trupy pakutnikaŭ.

Chiłon kinuŭsia z stohnam na kaleni i, zakryŭšy tvar dałoniami, stajaŭ jak skamianieły, a Pavał padniaŭ abličča da zoraŭ i pačaŭ malicca.

— Boža, uzhlań na hetaha niebaraku, na žal jahony, na slozy j pakuty!

Boža miłaserny, jaki kroŭ praliŭ za našyja viny, praz pakutu Tvaju, praz smierć i ŭvaskresiennie, adpusci jamu!

Zamoŭk i doŭha jašče paziraŭ na zory, molačysia. Naraz z-pad jahonych stopaŭ adzyvajecca padobnaje da jahonaha malennie: — Chryscie!.. Chryscie!.. Adpusci mnie!..

U toj čas Pavał padyjšoŭ da vadalivu i, nabraŭšy vady ŭ pryharščy, viarnuŭsia da pakutnika: — Chiłon, chryšču ciabie ŭ imia Ajca i Syna i Ducha Sviatoha!

Chiłon padniaŭ hołaŭ, razvioŭ ruki i stajaŭ biez ruchu. Miesiac poŭnym sviatłom azaraŭ jahonyja zbialełyja vałasy dy bieły, nieparušny, skamianieły, by miortvy, tvar. Chviliny płyli adna za druhoju; u vialikich ptušarniach, u vaharodach Damicyja, piajali pieŭni, a jon usio šče stajaŭ na kaleniach, padobny da nadhrobnaj statuji. Urešcie aprytomnieŭ, ustaŭ i, zviarnuŭšysia da Apostała, pytaje: — Što rabić pierad smierciu, nastaŭniku?

Pavał taksama schamianuŭsia z zadumy pra tuju biazmiernuju mahutnasć, pakonvajučuju nat takija dušy, jak henaha hreka, adkazaŭ: — Spadziavajsia i davaj sviedčannie praŭdzie!

Pasla vyjšli razam. La aharodnaje bramy Apostał jašče raz pabahasłaviŭ starca i razvitalisia, bo damahaŭsia hetaha sam Chiłon, pradbačvajučy, što pasla ŭsiaho, što zdaryłasia, cezar i Tyhelin zahadajuć jaho złavić.

I praŭda. Viarnuŭšysia damoŭ, zastaŭ užo tam pretoryjan, jakija schapili jaho i pad kiraŭnictvam Scevinusa zaviali na Pałatyn.

Cezar pajšoŭ užo spać, ale Tyhelin čakaŭ i, ubačyŭšy niaščasnaha hreka, pryvitaŭ jaho z minaju spakojnaju, ale złaviesnaju: — Ty dapusciŭsia prastupku abrazy majestatu, — kaža jamu, — i kara nie minie ciabie. Ale kali ŭzaŭtra ahałosiš u amfiteatry, što ty byŭ pjany abo nieprytomny, i što spryčynicielami pažaru byli chryscijanie, kara tvaja abmiažujecca da rozah i vyhnannia.

— Nie mahu! — adkazaŭ cicha Chiłon.

A Tyhelin padyjšoŭ da jaho pavolnym krokam i hołasam taksama prycišnym, ale žudasnym, spytaŭ: — Jak heta nie možaš, hrecki sabača! Abo ž ty nie byŭ pjany dy ci ž nie viedaješ, što ciabie čakaje? Hlań vuń dzie!

Heta kažučy, pakazaŭ na kutok atryjuma, u jakim vobak doŭhaje draŭlanaje łavy stajała ŭ pociemku čatyroch trackich niavolnikaŭ z učkurami j abcuhami ŭ rukach. A Chiłon adkazvaje: — Nie mahu, spadaru!

Tyhelina pačała razbirać zakatnaja złosć, ale paŭstrymaŭsia šče.

— Bačyŭ, — pytaje, — jak pamirajuć chryscijanie? Ci j ty taho chočaš?

Starac padniaŭ zbialełaje abličča; praz chvilinu varušyŭ vusnami, pasla adkazvaje: — I ja vieru ŭ Chrysta!..

Tyhelin zirnuŭ na jaho, zdziŭleny: — Ty ašaleŭ, sabaka, zusim!

I nahła ŭskipiełaja ŭ hrudziach jahonych lutasć parvała zastaŭki. Padskočyŭšy da Chiłona, schapiŭ jaho abiedzviuma rukami za baradu, zvaliŭ na ziamlu i pačaŭ taptać, paŭtarajučy zapienienymi vusnami: — Adkličaš?! Abviesciš?!

— Nie mahu! — adkazvaje jamu z ziamli Chiłon.

— Na pakuty jaho!

Traki schapili starca i pałažyli jaho na łavie, pasla, pryviazaŭšy učkurami, pačali sciskać abcuhami jahonyja chudyja kosci. A jon padčas pryviazvannia całavaŭ z pakoraju ichnija ruki, a potym zapluščyŭ vočy i vyhladaŭ, by miortvy. Žyŭ adnak, bo kali Tyhelin nahnuŭsia da jaho i spytaŭ šče raz: «Adkličaš?» — zbialełyja vusny jahonyja pavarušylisia i cicha vyšaptali: — Nie… mahu!..

Tyhelin zahadaŭ pierarvać pakutvannie i davaj biehać tudy-siudy pa atryjumie z vułkaničnaju lutasciu, ale i biazradnasciu. U kancy pryjšła jamu ŭ hołaŭ, musić, niejkaja novaja dumka, bo zviarnuŭsia da trakaŭ i zahadaŭ: — Vyrvać jamu jazyk!

LXIII

Dramu «Aŭreolus» pradstaŭlali abydna ŭ teatrach abo amfiteatrach, tak uładžanych, što mahli adkryvacca i pradstaŭlacca naraz jak by dzvie asobnyja sceny. Ale pasla vidovišča ŭ aharodach cezaravych zmianili zvyčajny sposab; sutnasć u tym, kab najbolšaja kolkasć ludziej mahła hladzieć na smierć prybitaha da kryža niavolnika, jakoha ŭ dramie pažyraŭ miadzviedź. U teatrach rolu miadzviedzia vykonvaŭ abšyty ŭ skury aktor, hetym razam, adnak, pradstaŭlennie miełasia być «sapraŭdnaje». Heta byŭ novy pomysieł Tyhelina. Cezar spačatku zapaviaščaŭ, što nie budzie prysutničać, ale z nahavoru favaryta zmianiŭ pastanovu. Tyhelin utałkavaŭ jamu, što pasla niasmačnaje pryhody ŭ aharodach tym bolš pavinien pakazacca narodu, i adnačasna zaručyŭ, što ŭkryžavany niavolnik nie zniavažyć užo jaho tak, jak Krysp. Narod užo byŭ pierasyčany dy zmučany pralicciom kryvi, dyk abiacana jamu novuju razdaču łatarejnych biletaŭ dy padarunkaŭ, a taksama viačerniuju pačostku, bo pradstaŭlennie miełasia być viečaram pry jarka asvietlenym amfiteatry.

Na zmiarkanni napoŭniŭsia ščylna ceły budynak. Aŭhustyjanie z Tyhelinam na čale prybyli ŭsie nie hetulki dziela samoha vidovišča, kolki dziela zamanifiestavannia pa apošnim zdarenni cezaru svaje viernasci dy kab patałkavać pra Chiłona, ab jakim hudzieŭ užo ceły Rym.

Voś ža, chadziŭ pošapt, byccam cezar, viarnuŭšysia z parku, uskipieŭ lutaju złosciu i nie moh zasnuć, byccam apanavali jaho strašennyja spahudy, dzivosnyja zdani, z pryčyny jakich zapaviasciŭ nazaŭtra chutki adjezd u Achajju.

Inšyja ŭsio ž taki zapiarečyli hetamu, tałkujučy, byccam ciapier tym bolej staniecca hroznym dla chryscijan. Nie abyjšłosia taksama i biez truslivych, jakija pradbačvali, što abvinavačannie, jakoje Chiłon publična vykazaŭ cezaru, moža mieć najhoršyja nastupstvy. Byli taksama j takija, jakija z pačuccia ludskasci prasili Tyhelina, kab admoviŭsia ad dalejšaha pierasledu.

— Uvažajcie, kudy jdziacie! — piersvadavaŭ Bark Soranus. — Vy manilisia zaspakojić u narodu žadu pomsty i ŭdaŭbci jamu ŭ hołaŭ pierakanannie, što kara spadaje na vinavatych, a vynik josć paprostu advarotny.

— Praŭda! — dadaŭ Antyst Verus. — Usie šepčuć sabie ciapier, što jany niavinnyja. Kali hetakaja vašaja zručnasć, dyk Chiłon praŭdu kazaŭ pra vašyja mazhi, nie mohučyja napoŭnić nat i žałudzinaje misački.

A Tyhelin adviarnuŭsia da ich i kaža: — Ludzi taksama šepčuć, što tvaja, Bark, dačuška Serviłla i tvaja, Antyscie, žonka paskryvali svajich niavolnikaŭ-chryscijan pierad cezaravaj spraviadlivasciaj… — Heta niapraŭda! — zapiarečyŭ niespakojna Bark.

— Žonku maju namahajucca zhubić vašyja razłučnicy, jakija zajzdrosciać joj cnoty! — baraniŭsia z niamienšaj tryvohaj Antyst Verus.

Inšyja hutaryli pra Chiłona.

— Što jamu stałasia? — kazaŭ Epr Marcel. — Sam ich vydavaŭ u ruki Tyhelina; z žabraka staŭsia bahaciejem, moh spakojna pražyć viek, mieć pryhožyja chaŭtury j nahrobak, i — nie! Ni zsiul, ni stul zažadaŭ stracić usio i zhubić siabie; sapraŭdy, niajnačaj, abaŭdzieŭ!

— Nie abaŭdzieŭ, tolki staŭsia chryscijaninam, — tłumačyć Tyhelin.

— Nie moža być! — dzivicca Vitelij.

— A ci ja nie kazaŭ, — umiašaŭsia Viestyn. — Mardujcie sabie chryscijan, ale viercie mnie, nie vajujcie z ichnim bostvam. Tut niama žartaŭ!.. Bačycie, što robicca! Ja sam nie padpalvaŭ Rymu, ale, kali b cezar dazvoliŭ, zaraz by daŭ hiekatombu ichniamu bostvu. I ŭsie pavinny toje samaje zrabić, paŭtaraju bo: niama z im žartaŭ! Nie zabudźcie, što ja vam heta kazaŭ.

— A ja havaryŭ što inšaje, — adazvaŭsia ŭrešcie Piatroni. — Tyhelin smiajaŭsia, jak ja tałkavaŭ, što jany baroniacca, voś ža ciapier skažu bolš: jany zdabyvajuć!

— Jak heta? Jakim čynam? — spytała niekalki hałasoŭ.

— Na Pałuksa!.. Kali taki Chiłon im paddaŭsia, dyk chto ž im nie paddasca?

Kali vam zdajecca, što pasla kožnaha vidovišča nie prybyvaje chryscijan, tady z vašym znatoctvam Rymu stańciesia katlarami abo začniecie halić barody, tady mo budziecie lepš viedać, što dumaje narod dy što robicca ŭ horadzie.

— Čystuju praŭdu havora, na sviaty pieplum Dyjany! — pacvierdziŭ Viestyn.

Ale Bark zviartajecca da Piatronija: — Što ty chočaš skazać?

— Kančaju tym, ad čaho vy začali: davoli ŭžo kryvi!

Tyhelin pranizaŭ jaho kryvadušna vačyma i kpić: — Ej, jašče krychu!

— Kali niedachop tabie hałavy, dyk maješ ža druhuju pry trymalni pałki! — prysadziŭ jaho Piatroni.

Dalejšuju hutarku pierarvała prybyccio cezara, jaki sieŭ na svajim miejscy z Pifahoram. Niezabaŭna pačałosia pradstaŭlennie «Aŭreolusa», jakim nie nadta ŭsie cikavilisia, bo dumki zaniatyja byli Chiłonam. Narod, zvykły da trahičnych pakutaŭ i kryvi, nudziŭsia taksama, sykaŭ, pakrykvaŭ dacinkami pad adrasam dvaran i prahnuŭ chutčej pacikavicca scenaj miadzviedzia, jakaja jaho intryhavała.

Kab nie spadziavalisia dziva ŭkryžavanaha starca i padarunkaŭ, paŭciakali b usie.

Ažno ŭrešcie pryjšła žadanaja chvilina. Cyrkovyja prysłužniki ŭniesli naŭpiarod draŭlany kryž, davoli nizki, kab miadzviedź, uspiaŭšysia, moh dasiahnuć da hrudziej pakutnika; pasla dvuch čałaviek uviali, a dakładniej — uvałakli Chiłona, bo sam jon z pałamanymi kasćmi nie moh isci. Pałažyli jaho j prybili da kryža tak chutka, što zacikaŭlenyja aŭhustyjanie nie paspieli jamu dobra pryhledziecca, tolki pasla ŭstanaŭlennia ŭ ziamlu kryža vočy ŭsich zviarnulisia da jaho. Ale mała chto moh paznać u henym nahim starcu daŭniejšaha Chiłona. Pa Tyhelinskich pakutach nie zastałosia ŭ jahonym tvary ani krapliny kryvi, i tolki na biełaj baradzie vidzion byŭ čyrvony sled pa vyrvanym jazyku. Praz prazrystuju skuru ledźvie možna było dahledzieć kosci. Vyhladaŭ bolš starym, amal zhrybiełym. Ale zatoje kolišnija jahonyja vočy, viečna złosnyja j niespakojnyja, daŭniaje abličča, viečna tryvožlivaje j niapeŭnaje, pierajnakšylisia: ciapier tvar, choć poŭny bolu, vyhladaŭ sałodkim i pahodnym, jak u ludziej spiačych abo miortvych. Moža, uzmacniała jamu nadzieju dumka pra razbojnika na kryžy, jakomu Chrystus daravaŭ, a moža, u dušy havaryŭ miłasernamu Bohu: «Usiespadaru, kusaŭ ja, by had jadavity, ale ž ja byŭ praz cełaje žyccio biazdolnikam, pamiraŭ z hoładu, ludzi taptalisia pa mnie, bili mianie j zdziekvalisia z mianie. Ja byŭ žabrakom i niaščasnym vałyndam, a ciapier voś šče pałažyli mianie na kryž i prybili, dyk Ty, Miłaserny, nie pahardziš mnoju ŭ časinie smierci!» I, vidać, supakoj atulaŭ jahonaje serca. Nichto nie smiajaŭsia, bo było ŭ hetym ukryžavanym niešta tak cichaje, vydavaŭsia jon tak starym, słabym, vyklikajučym svajoj pakoraj takuju žałasć, što kožny mimachoć pytaŭ siabie: jak možna mučyć i prybivać da kryža ludziej, jakija i tak užo kanajuć!

Narod maŭčaŭ. Spamiž aŭhustyjanaŭ Viestyn, kivajučysia to ŭprava, to ŭleva, žachliva šaptaŭ: «Bačycie, jak jany pamirajuć!» Inšyja čakali na miadzviedzia, žadajučy ŭ dušy, kab vidovišča skončyłasia jak najchutčej.

Miadzviedź uvałoksia ŭrešcie na arenu i, kivajučy nizka zviešanaju hałavoju na abodva baki, paziraŭ spadyłba navokał, jak by niečaha nadumoŭvaŭsia abo čaho šukaŭ. Spanatryŭšy ŭrešcie kryž, a na im hołaje cieła, padyjšoŭ da jaho, staŭ dyba navat, ale chutka znoŭ apusciŭsia na piarednija łapy i, sieŭšy pad kryžam, pačaŭ marmytać, jak by ŭ jahonym zviarynym sercy azvałasia litasć nad hetym drabočkam čałavieka. Cyrkovaja słužba pačała dražnić jaho krykam, ale narod maŭčaŭ. Chiłon tym časam padniaŭ volnym rucham hołaŭ i praz niejki čas vadziŭ vačyma pa hladzielni. U kancy zor jahony zatrymaŭsia niedzie na najvyšejšych šerahach amfiteatru, hrudzi zajhrali jamu žyviej, i tady stałasia niešta, što raspaliła podziŭ i zdumlennie prysutnych. Abličča zazziała ŭsmieškaj, a čało pramienniami, vočy pieradsmiarotna ŭznialisia ŭharu, i pa chvilinie dzvie vialikija slaziny, nabryniałyja pad paviekami, skacilisia pavoli z tvaru.

I skanaŭ.

U tym momancie niečy mocny mužčynski hołas adazvaŭsia ŭhary pad vielaryjumam: — Pax pakutnikam!

Amfiteatr maŭčaŭ, jak aniamieły.

LXIV

Pasla vidovišča ŭ cezaravych aharodach viaznicy značna apuscieli. Aryštoŭvali, praŭda, jašče siud-tut i viaznili achviary, padazravanyja ŭ vyznavanni ŭschodniaha zababonu, ale abłavy dastaŭlali ich štoraz mienš, anno hetulki, kolki tre było dla nastupnych vidoviščaŭ, jakija taksama ŭžo prybližalisia da kanca. Narod, pierasyčany kryvioju, vyjaŭlaŭ štoraz bolšuju nudasnasć dy štoraz bolšuju tryvožlivasć z pryčyny niebyvałaha trymannia siabie padčas pakutaŭ i smierci asudžencaŭ. Tryvoha suviernaha Viestyna zaraziła tysiačy dušaŭ. U narodzie raskazvali štoraz dziŭniejšyja rečy pra mscivasć chryscijanskaha bostva. Viazničny tyfus, jaki raspaŭsiudziŭsia pa horadzie, pabolšyŭ ahulnuju tryvožlivasć. Hladzieli na častyja pachoviny niabožčykaŭ i šaptali sabie na vucha: patrebnyja novyja pijakuły dla pieraprosin niaznanaha Boha. Pa sviatyniach składali achviary Jovišu i Libitynie. Urešcie, pamima natuhaŭ Tyhelina j jahonych prychvasniaŭ, pašyrałasia štoraz dalej pierakanannie, što horad zhareŭ pa zahadu cezara i što chryscijanie cierpiać niavinna.

Ale jakraz dziela taho i cezar i Tyhelin nie pierastavali pierasledvać. Dziela supakajennia narodu vydavali novyja rasparadki na razdaču zbožža, vina j alivy; abvieščana praviły, dajučyja palohku pry adbudovie damoŭ, a taksama j inšyja, narmujučyja šyryniu vulic i budulcu, z jakoha treba budavać, kab na budučyniu zabiaspiečycca ad ahniu. Sam cezar byvaŭ na pasiadženniach sienatu i narajvaŭsia z «baćkami», jak palepšyć dolu narodu i horadu, zatoje ani cień łaski nie paŭ na chryscijan. Uładaru svietu raschodziłasia pra toje, kab uščapić narodu pierakanannie, što tak biazlitasnyja kary mohuć spatykać tolki vinavatych. U sienacie anivodzin nie advažvaŭsia hnievać cezara; aprača taho ludzi, siahajučyja vokam dalej u budučyniu, cvierdzili: u abliččy novaje viery fundamienty rymskaje dziaržavy nie astojacca.

Addavana svajakom tolki ludziej kanajučych i pamierłych, bo rymskaje prava nie spahaniała pomsty nad pamierłymi. Dla Vinicija rabiła peŭnuju polhu dumka, što mahčymie pachavać Lihiju ŭ svajim familnym sklepie, dy sam pasla spačynie pobač jaje. Nie mieŭ užo nijakaje nadzieji na vyratavannie jaje ad smierci, dyj sam, adarvany amal zusim ad žyccia, praniaty Chrystom, nie letucieŭ užo pra inšaje złučennie z joju, aprača viečnaha. Viera jahonaja stałasia nadta hłybokaj, dziela taho viečnasć vydavałasia jamu daloka bolšaju j sapraŭdniejšaju rečajisnasciu, čym dačasnaje ziamnoje isnavannie. Jahonaje serca pierapoŭniłasia cichim duchovym uzdymam. Pry žycci pierajnakšvaŭsia ŭžo ŭ istotu amal biasciełuju, jakaja, prahnučy dla siabie vyzvalennia, žadała jaho i dla druhoje kachanaje dušy. Ujaŭlaŭ siebie, jak kaliś aboje z Lihijaj pabiarucca za ruki dy adyjduć u nieba, dzie Chrystus pabahasłavić ich dy dazvolić im žyć u sviatle tak spakojnym i vialikim, jak jasnahlad zoraŭ. Maliŭ tolki Chrysta, kab uchavaŭ Lihiju ad cyrkavych pakutaŭ i dazvoliŭ joj spakojna zasnuć u viaznicy, bo pačuvaŭsia zusim, što i sam razam z joju pamre.

Dumaŭ, što padčas praliccia takoha mora kryvi nie prystojić nat jamu spadziavacca, kab jana tolki adna acaleła. Čuŭ ad Piatra i Paŭła, što i jany taksama musiacimuć pamierci jak pakutniki. Vyhlad ukryžavanaha Chiłona pierakanaŭ jaho, što smierć, nat pakutnickaja, moža być sałodkaj, dyk žadaŭ užo sabie: chaj chutka prychodzić dla ich abajich jak čakanaja zmiena złoje, sumnaje dy ciažkaje doli na lepšuju. Inšy raz adčuvaŭ užo pieradsmak zahrobnaha žyccia. Taja tuha, jakaja spaviła ichnija dušy, hublała štoraz bolej daŭnuju pochatnuju horyč i pastupova pierajnakšvałasia ŭ niejkuju zasvietnuju spakojnuju addanasć voli Božaj. Vinić daŭniej płyŭ natužna suprać cioku, zmahaŭsia j mučyŭsia, ciapier paddaŭsia chvali, vieračy, što jana niasie jaho ŭ viečnuju cišyniu. Zdahadvaŭsia taksama, što Lihija tak, jak i jon, rychtujecca na smierć, pamima razłučajučych ich scienaŭ viaznicy, iduć užo razam, i ŭsmichaŭsia da henaj dumki dy da ščascia. I sapraŭdy jšli tak zhodna, kazaŭ by, štodzień zhodna dzialilisia dumkami. U Lihiji nie było taksama nijakich inšych nadziejaŭ ani pochaciaŭ, akramia nadzieji zahrobnaha žyccia. Smierć pradstaŭlałasia joj nie tolki jak zbaŭlennie, ale jak para zviančannia z Vinicijem. Pry takoje peŭnasci ŭsio inšaje traciła vahu. Pa smierci začynałasia ščascie nat i ziamnoje, dyk čakała jaje šče i tak, jak zaručanaja čakaje chviliny vianca.

A taja biazmiežnaja siła viery, jakaja adryvała ad žyccia j niesła za hrob tych pieršych viernikaŭ, zavałodała taksama j Ursusam. I jon doŭha nie chacieŭ u dušy zhadzicca na smierć Lihiji, ale jak pačali štodzień dachodzić z pa-za viazničnych scien viestki, što dziejałasia ŭ amfiteatrach i parkach, kali smierć vydavałasia supolnaju nieadzoŭnaju dolaj usich chryscijan dy adnačasna ichnim najvyšejšym dabrom nad usialakaje smiarotnaje paniaccie ščascia, nie smieŭ u kancy jon malicca da Zbaŭcy, kab ščascie henaje addalaŭ Jon ad jaje. Pry tym hadaŭ sabie ŭ prostaj svajoj dušy, što kniažaj dačce lihaŭ naležycca bolš tych niabiesnych roskašaŭ, čym cełamu nataŭpu prostanaroddzia, da jakoha j siabie zaličvaŭ, i što ŭ viečnaj słavie zasiadzie jana bližej Baranka, čym inšyja. Čuŭ, praŭda, što pierad Boham usie ludzi roŭnyja, na dnie dušy, adnak, pakutvała ŭ im pierakanannie, što dačka kniazia — i to šče kniazia ŭsich lihaŭ — heta nie toje, što pieršaja-lepšaja niavolnica. Spadziavaŭsia taksama, što Chrystus i tam dazvolić słužyć joj dalej. Adnosna siabie samoha chavaŭ tolki na dnie dušy adno žadannie: kab moh pamierci tak, jak Baranak — na kryžy. Ale choć viedaŭ, što kryžujuć u Rymie nat najbolšych razbojnikaŭ, nie smieŭ, adnak, malicca pra takuju smierć, uvažaŭ bo jaje nadta vialikim ščasciem. Dumaŭ, peŭna, zhinie ad kłykoŭ dzikich zviaroŭ, i heta krychu jaho kłapaciła. Z dziciačych hadoŭ hadavaŭsia ŭ nieprachodnych puščach, siarod zaŭsiodnych palavanniaŭ, padčas jakich prasłaviŭsia svajoju siłaj dy ŭmiełasciu miž lihami. Palavanni byli jahonym ulubionym sportam. Pasla ŭ Rymie nie moh ad ich advyknuć i chadziŭ da vivaryjaŭ dy amfiteatraŭ, kab choć nalubavacca viedamymi dy niaviedamymi sabie zviaratami. Padčas ahladannia budziłasia ŭ im pochać baraćby, dyk ciapier voś krychu pabojvaŭsia ŭ dušy, kab nie spanavała jaho ŭ amfiteatry achvota, mienš hodnaja chryscijan, jakija pavinny pamirać pabožna j ciarpliva. Ale paručaŭ henyja svaje turboty Chrystu, majučy na paciechu inšyja, saładziejšyja dumki. Voś ža, viedajučy toje, što Baranak abjaviŭ vajnu piakielnym siłam i złym ducham, da jakich viera chryscijanskaja zaličała i ŭsie pahanskija bostvy, dumaŭ, što ŭ henaj vajnie prydasca jon vielmi i prysłužycca Baranku lepš, čym inšyja, bo vieryŭ, što i duša jahonaja moža być macniejšaj, čym inšych pakutnikaŭ. Prymiež taho, maliŭsia cełymi dniami, prysłužvaŭ viazniam, dapamahaŭ zahadčykam i paciašaŭ svaju karaleŭnu, jakaja časami až zajzdrosciła, što nie moža hetulki ludziam rabić dabra, kolki spaŭniała słaŭnaja Tabita, pra jakuju raskazvaŭ joj raz Apostał Piotr.

Vartaŭniki, jakija nat i ŭ viaznicy pabojvalisia strašennaje siły hetaha vołata, bo nie było dla jaje ani putaŭ, ani krataŭ niepierałomnych, u kancy palubili jaho za dabryniu. Inšy raz, dziviačysia z jahonaj duchovaj raŭnavahi j pahody, pytali ab pryčynie jaje, a jon raskazvaŭ im z takoju peŭnasciu pra čakajučaje jaho žyccio za hrobam, što nie mahli nadzivicca: jak u hetaje padziamiełle ciomnaje, prasiaknutaje tuchlacinaj, moža praniknuć pramień ščascia. I kali pačynaŭ ich nahavorvać, kab uvieryli ŭ Baranka, nie adnamu prychodziła ŭ hołaŭ dumka, što słužba jahonaja josć niavolnickaj słužbaj, a žyccio — žycciom biazdolnika, i nie adzin zadumoŭvaŭsia nad svajim biazdołlem, kaniec jakomu kłała tolki smierć.

Adyž ich smierć prajmała novym žacham, bo nie spadziavalisia pasla jaje ničoha, a heny vołat lihijski i małoduchna, padobnaja da kraski, kinutaje na viazničny sałamiany biarłoh, spatykali jaje z radasciu, jak ščascie.

LXV

Raz viečaram adviedaŭ Piatronija sienatar Scevinus i pačaŭ z im doŭhuju hutarku pra ciažkija časy, u jakich žyvuć, dy pra cezara. A havaryŭ tak adkryta, što Piatroni, pamima pryjazni, pačaŭ ascierahacca. Narakaŭ, što sviet idzie kryva ŭ šalonym kirunku, i što ŭsio razam musicimie skončycca katastrofaj, strašniej šče, čym pažar Rymu. Havaryŭ, što navat i aŭhustyjanie znieachvočany, što Fenijus Ruf, vice-prefiekt pretoryjanaŭ, ledź cierpić ahidnyja paradki Tyhelina, i što ŭsie svajaki Seneki daviedzieny da krajnasci ŭčynkami cezara z starym filozafam dy z Lukanam. U kancy pačaŭ zhadvać pra niezadavalniennie narodu, a nat i pretoryjan, vialikuju častku jakich umieŭ da siabie pryciahnuć Ruf.

— Čamu ty heta mnie havoryš? — spytaŭ jaho Piatroni.

— Praz ruplivasć ab cezaru, — adkazaŭ Scevin. — Maju dalokaha svajaka siarod pretoryjan, jaki zaviecca Scevin, jak i ja, i ad jaho viedaju, što robicca ŭ ichnich addziełach… Znieachvočannie rascie j tam… Kalihuła taksama byŭ utrapiony čałaviek, i bač, što stałasia! Znajšoŭsia taki Kasijus Cherej… Strašny heta byŭ paryŭ, i, peŭna, nichto z nas nie advažyŭsia b jaho pachvalić, adnak ža Cherej vybaviŭ sviet ad ludažera.

— Inakš kažučy, — sprabuje sumoŭcu Piatroni: — «Ja Chereja nie chvalu, ale heta byŭ udały čałaviek, o, kab bahi dali nam takich jak najbolš!»?..

Ale Scevin zmianiŭ hutarku i pačaŭ niespadziavana vychvalać Pizona. Słaviŭ rod jahony, jahonuju šlachotnasć, jahonuju pryviazanasć da žonki, a ŭrešcie, rozum, raŭnavahu i dziŭny dar pryciahvannia da siabie ludziej.

— Cezar biazdzietny, — kaža, — i ŭsie bačać nastupnika ŭ asobie Pizona.

Biessumniŭna, kožny dapamoh by jamu z cełaje dušy ŭziać u ruki ŭładu. Lubić jaho Fenij Ruf, rod Annejaŭ całkam jamu addany. Płaŭcyj Lateranus i Tulij Senecyjo pajšli b u vahoń za jaho. Toje ž samaje j Natalis, i Subryj Fłavij, i Sulpicyj Asper, i Afran Kujint, i nat Viestyn.

— Z henaha apošniaha małaja Pizonu karysć, — adkazvaje Piatroni, — Viestyn bajicca ŭłasnaha cieniu.

— Viestyn bajicca snoŭ i duchaŭ, — tłumačyć Scevin, — ale heta čałaviek dziejny, nie darma jaho maniacca naznačyć konsułam. A kali ŭ dušy pracivicca pierasledu chryscijan, taho nie pavinien ty jamu zakidać, bo i tabie było b na ruku, kab henaje ludažerstva ŭrešcie skončyłasia.

— Nie mnie, tolki Viniciju, — papraviŭ Piatroni. — Z uvahi na Vinicija chacieŭ by acalić adnu dziaŭčynu, dy nie mahu, bo ja straciŭ łasku ŭ Ahienabarba.

— Jak heta? Niaŭžo ty nie bačyš, što cezar znoŭ zbližajecca da ciabie i pačynaje z taboju havaryć? I skažu tabie čamu: vybirajecca znoŭ u Achajju, dzie manicca piajać hreckija piesni sobskaha tvorstva. Zahareŭsia da hetaje padarožy, ale adnačasna dryžyć na ŭspamin pra kryvadušny nastroj hrekaŭ.

Ujaŭlaje sabie, što moža jaho tam spatkać abo najbolšy tryumf, abo najbolšaja niaŭdača. Patrabuje dobraje rady, a viedaje, što lepšaje za ciabie nichto jamu dać nie mahčymie. Heta pryčyna pavarotu da łaski.

— Lukan moh by mianie zastupić.

— Rudabarody jaho nienavidzić i prysiahnuŭ u dušy jamu smierć. Šukaje tolki pretekstu, bo jon zaŭsiody šukaje pretekstaŭ. Lukan ciamić, što tre spiašacca.

— Na Kastara! — kaža Piatroni. — Być moža. Ale mieŭ by jašče adzin sposab zavajavannia łaski.

— Jaki?

— Paŭtaryć voś Rudabarodamu toje, što pierad chvilinaj ty mnie tałkavaŭ.

— Ja ž ničoha nie skazaŭ takoha, — adazvaŭsia niespakojna Scevin.

A Piatroni pałažyŭ jamu ruku na plačy: — Ty nazvaŭ cezara ŭtrapionym čałaviekam, čakaješ nastupnictva Pizona dy kazaŭ: «Lukan ciamić, što tre spiašacca». Kudy maniciesia spiašacca, carissime?

Scevin zbialeŭ. Praz momant hladzieli sabie ŭ vočy.

— Nie skažaš!

— Na stan Kiprydy! Jak ty mianie dobra viedaješ! Nie, nie skažu! Ničoha byccam ja nie čuŭ, ale i nie chaču słuchać… Razumieješ? Žyccio zakarotkaje, nie varta ničoha pačynać. Prašu ciabie tolki, kab adviedaŭ siannia Tyhelina i hutaryŭ z im hetak sama doŭha, jak sa mnoju, pra što chočaš!

— Čamu?

— Dziela taho, kab, jak mnie kaliś Tyhelin zakinie: «Scevin byŭ u ciabie», ja moh jamu adkazać: «Taho ž samaha dnia byŭ taksama i ŭ ciabie»… Scevin, pačuŭšy heta, złamaŭ słanovy kijočak, jaki trymaŭ u ruce, i kaža: — Chaj lichi prypadak spadzie na hetuju pałku. Budu siannia ŭ Tyhelina, a pasla na bankiecie ŭ Nervy. Chiba ž budzieš i ty? Na ŭsialaki vypadak, da pabačennia pazaŭtra ŭ amfiteatry, dzie vystupiać astanki chryscijan!.. Da pabačennia!

— Pazaŭtra! — paŭtaraŭ sabie pasla razvitannia Piatroni. — Dyk niama što marudzić. Ahienabarbus istavietna patrabuje mianie ŭ Achaji, dyk, moža, rachavacimiecca sa mnoju.

I vyrašyŭ sprabavać apošniaha sposabu.

Sapraŭdy, na bankiecie ŭ Nervy cezar sam zaprapanavaŭ Piatroniju siesci vizavi jaho, dyk maniŭsia hutaryć z im pra Achajju dy pra harady, dzie moh by ŭdała vystupić. Najbolš raschodziłasia jamu pra afincaŭ, jakich bajaŭsia. Inšyja aŭhustyjanie słuchali hutarki ŭvažna, kab, pazbiraŭšy drabinki skazaŭ Piatronijevych, užyvać ich pasla jak sobskija.

— Zdajecca mnie, što dahetul nie žyŭ jašče, — kaža cezar, — i što naradziŭsia tolki ŭ Hrecyi.

— Naradziŭsia dla novaje słavy j niesmiarotnasci, — hładzić pa šersci Piatroni.

— Maju nadzieju, što tak staniecca, i što Apoła nie budzie zajzdrosny. Kali viarnusia z tryumfam, achviaruju jamu hiekatombu, jakoj nivodzin boh jašče nie mieŭ.

Scevin pačaŭ cytavać vierš Haracyja:

— Marapłaŭ stajić užo ŭ Nieapali, — havora cezar. — Vyjechaŭ by choć i zaŭtra.

Na heta Piatroni ŭstaŭ i, hledziačy prosta ŭ vočy cezaru, skazaŭ: — Dazvoliš mnie, boski, zładzić pierad hetym bankiet viasielny, na jaki pierad usim zaprašu ciabie?

— Viasielny bankiet? Jaki? — pytaje Neron.

— Vinicija z karaleŭnaj lihaŭ, a tvajoj zakładnicaj. Jana, praŭda, ciapier u viaznicy, ale pierš-napierš jak zakładnica nie pavinna siadzieć u viaznicy, a pa-druhoje, ty ž sam dazvoliŭ Viniciju zviančacca z joju, a tvaje ž zahady, jak zahady Zeŭsa, niazłomnyja, dyk zahadaješ jaje vypuscić z viaznicy, a ja addam jaje zaručanamu.

Raŭnavaha i spakojnaja samapeŭnasć, z jakoju havaryŭ Piatroni, zbili z tropu Nerona, jaki zausiody biantežyŭsia, kali chto da jaho tak havaryŭ.

— Viedaju, — adkazaŭ, spuščajučy vočy, — ja dumaŭ pra jaje dy pra taho asiłka, što zadušyŭ Kratona.

— Dyk, znača, aboje ŭratavany, — supakojvaŭ siabie Piatroni.

Ale padaspieŭ na pomač svajmu haspadaru Tyhelin: — Jana ŭ viaznicy z voli cezara, a ty ž, Piatroni, sam skazaŭ, što zahady jahonyja niazłomnyja.

Usie prysutnyja, viedajučy historyju Vinicija j Lihiji, dobra asviadomleny byli, pra što raschodzicca, dyk, zacikaŭlenyja, maŭčali j słuchali, čym skončycca hutarka.

— Jana ŭ viaznicy praz tvaju pamyłku dy niaviedannie mižnarodnaha prava, nasupierak voli cezara, — adrezaŭ z naciskam Piatroni. — Najiŭny z ciabie, Tyhelin, čałaviek: adyž i ty chiba nie budzieš cvierdzić, što jana padpalvała Rym, choć bo miž inšym ty b tak i cvierdziŭ, dyk cezar tabie nie pavieryć.

Ale Neron achamianuŭsia ŭžo i pačaŭ morščyć svaje blizarukija vočy minaju strašennaje lutasci.

— Piatroni praŭdu kaža, — adazvaŭsia pa chvilinie.

Tyhelin hlanuŭ na jaho zdziŭlena.

— Piatroni praŭdu kaža, — paŭtaryŭ Neron. — Uzaŭtra adamknuć joj viaznicu, a pra viasielny bankiet pahavorym pazaŭtra ŭ amfiteatry.

— Znoŭ prajhraŭ ja! — padumaŭ Piatroni.

I, viarnuŭšysia damoŭ, byŭ užo tak peŭny Lihijinaj smierci, što nazaŭtra vysłaŭ u amfiteatr daviernaha vyzvolnika, kab umoviŭsia z zahadčykam spolaryjuma pra vydaču jejnaha cieła, bo chacieŭ addać jaho Viniciju.

LXVI

Za časami Nerona ŭvajšli ŭ modu daŭniej redkija j vyniatkava tolki ładžanyja viačernija pradstaŭlenni tak u cyrku, jak i ŭ amfiteatry. Aŭhustyjanie lubili ich, bo časta pasla ich nastupali bankiety i pjanstva, tryvajučaje až da ranicy. Choć narod pierasyčany byŭ kryvioju, dy adnak ža, kali razyjšłasia viestka, što nadychodzić kaniec ihryščaŭ i što apošnija chryscijanie pamiracimuć na viačernim vidoviščy, vialikija nataŭpy zyjšlisia ŭ amfiteatr. Aŭhustyjanie zjavilisia ŭsie da adnaho, bo zdahadvalisia, što budzie heta niezvyčajnaje pradstaŭlennie i što cezar vyrašyŭ zładzić sabie trahiedyju z Vinicijevaha bolu. Tyhelin trymaŭ u sakrecie, jakoha sposabu pakuta pryznačana dla sužanicy maładoha trybuna, ale heta šče bolš zavastrała ahulnuju cikavasć. Tyja, katoryja spatykali kaliś Lihiju ŭ Płaŭcyjaŭ, raskazvali ciapier cudy pra jejnuju krasu. Inšych pierad usim cikaviła pytannie: ci sapraŭdy ŭbačać jaje siannia na arenie, bo mnohija z tych, što čuli adkaz cezara Piatroniju ŭ Nervaŭ, tałkavali jaho sabie padvojna: adny dumali prosta, što Neron addasć abo, moža, užo addaŭ krasuniu Viniciju, a druhija prypaminali sabie, što była jana zakładnicaj, jakoj dazvalałasia addavać pašanu bostvam pavodle svaje ŭspadoby i jakoje prava narodaŭ nie dazvalała karać.

Niapeŭnasć, čakannie j zacikaŭlennie apanavali ŭsich prysutnych. Cezar prybyŭ raniej, čym abydna, i heta pabudziła cikaŭnych da novych šeptaŭ, zdahadak pra niezvyčajnasć, bo pry Neronie aprača Tyhelina j Vatynija byŭ Kasij, centuryjon vializnaj fihury j vialikaje mocy, jakoha cezar braŭ z saboju tolki tady, kali chacieŭ mieć pad bokam abaronu, jak, naprykład, padčas načnych zabavaŭ «sagatio» na Subury, dzie padkidana ŭharu na vajackim płaščy napatykanych pa darozie dziaŭčat. Kidałasia ŭ vočy taksama, što ŭ samym amfiteatry pabolšana była varta pretoryjanskaja, a kamandavaŭ joju nie centuryjon, a trybun, Subr Fłavij, viedamy dahetul z sabačaj addanasci Neronu.

Było zrazumieła, što cezar choča na ŭsialaki vypadak zabiaspiečycca pierad vybucham rospačy Vinicija, dyk cikavasć rasła jašče bolšaja.

Vočy ŭsich zviartalisia z napružanym zacikaŭlenniem na toje miejsca, dzie siadzieŭ niaščasny zaručeniec. A jon, zbialeły, zality potam, byŭ niapeŭny, jak i inšyja hladzielniki, ale ŭstryvožany da apošnich zatonaŭ svaje dušy.

Piatroni, sam nie viedajučy dobra, što budzie, ničoha nie skazaŭ jamu, tolki spytaŭ, viarnuŭšysia ad Nervy, ci padrychtavany na ŭsio dy ci budzie na vidoviščy. Vinić adkazaŭ na abodva pytanni: «Tak!» — ale pry tym muraški prabiehli jamu pa ŭsim ciele, bo zdahadaŭsia, što Piatroni nie pytaje biez pryčyny. Sam jon žyŭ praz niejki čas užo tolki paŭžycciom, sam addavaŭsia smierci j zhadziŭsia na smierć Lihiji, bo miełasia jana być dla ich abajich adnačasna i vyzvalenniem i viasiełlem, ale ciapier paznaŭ, što inšaja reč josć dumać zdaloku pra apošniuju chvilinu, a inšaja — isci i hladzieć na pakuty najdaražejšaje asoby. Usie pieražytyja boli adazvalisia ŭ im nanava. Prycichšaja rospač znoŭ pačała kryčać u dušy, spanavała jaho daŭniaja achvota ratavannia Lihiji za ŭsiakuju canu. Ad samaha rannia sprabavaŭ prabicca ŭ kunikuły, kab pierakanacca, ci josć tam Lihija, ale pretoryjanskaja varta pilnavała ŭsie ŭvachody, i zahady byli tak strohija, što vartaŭniki, nat znajomyja, nie dalisia zmiakčyć ani prośbami, ani zołatam. Viniciju zdavałasia, što niapeŭnasć zadušyć jaho ŭpiarod, čym dačakajecca vidovišča. Niedzie na dnie serca pakutvała jašče nadzieja, što, moža, Lihiji niama ŭ amfiteatry dy što ŭsia tryvoha josć niepatrebnaj. Chapaŭsia apošniaje nadzieji z usich sił. Tałkavaŭ sabie, što Chrystus moh zabrać jaje z viaznicy. Jon nie moža dazvolić na jejnuju pakutu ŭ cyrku. Pierš zhadziŭsia byŭ zusim na Jahonuju volu, a ciapier, jak, adapchniony ad kunikułaŭ, viarnuŭsia na svajo miejsca ŭ amfiteatry dy z cikaŭnych vačej prysutnych paznaŭ, što i najstrašniejšyja zdahadki mohuć spraŭdzicca, pačaŭ malić Jaho ŭ haračaj dušy ratunku. «Ty možaš! —paŭtaraŭ jon, sutarhava sciskajučy kułaki. — Ty možaš!» Nikoli nie dumaŭ, što henaja chvilina, kali zmienicca ŭ rečajisnasć, budzie tak strašnaj. Ciapier nie moh uciamić svajho psichičnaha stanu, pradčuvaŭ adnak, što pry ahladanni pakutaŭ Lihiji kachannie jahonaje zmienicca ŭ nianavisć, a viera ŭ rospač. Žachaŭsia takoha pradčuvannia, bo bajaŭsia abrazić Chrystusa, u jakoha maliŭ cudu j litasci. Nie prasiŭ užo dla jaje žyccia, chacieŭ tolki, kab pamierła pierad vychadam na arenu, i z biazdonnaj atchłani bolu vyrvałasia prośba: «Choć hetaha nie admoŭ mnie, a ja šče bolš palublu ciabie, čym lubiŭ dahetul». U kancy dumki jahonyja razbujalisia, by chvali ad vichru. Budziłasia ŭ im žada pomsty j kryvi. Paryvała jaho achvota kinucca na Nerona i zadušyć na vačach prysutnych, a adnačasna adčuvaŭ, što henaju lutaju haračkaju znoŭ abražaje Chrysta i łomić Jahonyja nastaŭlenni. Inšy raz pramihała jamu praz hołaŭ dumka nadzieji, što ŭsio toje, pierad čym dryžała jahonaja duša, jašče adviernie ŭsiomahutnaja ruka Miłasernaha, ale pahasała vomih, tanuła ŭ biazmiernym mory razžalennia, byccam Toj, katory moh adnym słovam razvalić hety cyrk i acalić Lihiju, pakinuŭ adnak jaje, choć spadziavałasia na Jaho j miłavała Jaho ŭsimi siłami svajho niavinnaha serca. Dalej dumaŭ, što voś jana lažyć tam, u ciomnym kunikułumie, słabaja, biezabaronnaja, pakinutaja, addanaja na łasku j niałasku lohkadumnaje słužby, ziachajučaja, moža, apošnimi siłami, a jon prymušany čakać biazradna ŭ hetym strašnym amfiteatry, nie viedajučy, jakuju abdumali joj pakutu i što niezabaŭna ŭhledzić. Urešcie, jak čałaviek, jaki, spadajučy ŭ propasć, chapajecca za ŭsio, što rascie nad jejnymi abryvami, tak i jon chapiŭsia abieruč za dumku, što, adnak, tolki vieraju mahčymie jaje ŭratavać. Hety adzin tolki sposab zastaŭsia! Piotr ža havaryŭ jamu, što vieraj ziamlu možna zvaruchnuć z pasadu. Dyk suniaŭ dumki, zdušyŭ u sabie sumniŭ, cełuju istotu svaju zmiasciŭ u vadno słova: «Vieru!» — i čakaŭ cudu.

Ale jak pieraciahnutaja struna musić parvacca, tak i jaho złamała pieratuha.

Miarcviačaja blednasć vystupiła na tvary, i cieła pačało prucianieć. Niajnačaj, prośba jahonaja vysłuchana, padumaŭ, bo voś pamiracimie. Zdavałasia jamu, što i Lihija ŭžo chiba musiła pamierci, i što Chrystus ich biare takim čynam da siabie. Arena, biel tohaŭ niezličonaje publiki, sviatło tysiačnych lampaŭ i svietačaŭ — usio razam znikła jamu ŭvačču.

Ale hena niemač nie tryvała doŭha. Pa chvilinie aprytomnieŭ, a dakładniej, zbudziła jaho tupannie nieciarplivaje publiki.

— Ty chvory, — kaža jamu Piatroni, — zahadaj adniescisia damoŭ!

I, nie zvažajučy na toje, što padumaje cezar, ustaŭ, kab uziać pad ruku Vinicija dy vyviesci jaho. Serca pierapoŭniłasia litasciu, a prytym dražniła jaho da niemahčymasci zadavalniennie cezara, jaki pilna vyvučaŭ praz šmarahd bol Vinicija, moža, na toje, kab mahčy pasla ŭ patetyčnych strofach apisać heta j zasłužyć na «brava» biazhłuzdych słuchačoŭ. Vinić admoŭna chilnuŭ hałavoju. Moh pamierci ŭ henym amfiteatry, ale nie moh z jaho vyjsci. Adyž pradstaŭlennie mahło za chvilinu raspačacca.

I praŭda, badaj u tym ža momancie prefiekt špurnuŭ na arenu čyrvonuju chuscinu, a na toj znak zaskryhitali zaviesy bramy nasuprać cezarskaha podyjuma, i z ciomnaje ščaluhi vychodzić na jasna asviečanuju arenu Ursus.

Vołat marhnuŭ paviekami, vidać, ad nadmieru sviatła, padyjšoŭ na siaredzinu areny, razhladajučysia naŭkoła, jak by chacieŭ raspaznać, z čym jamu pryjdziecca spatkacca. Usim aŭhustyjanam i bolšasci publiki było viadoma, što jon zadušyŭ Kratona, dyk, hledziačy na jaho, zašumieli, zahuli ŭsie łavy. U Rymie nie mała było hładyjataraŭ, šmat pieravyšajučych narmalnuju mieru čałavieka, ale padobnaha vočy kvirytaŭ jašče nie bačyli. Kasij, što stajaŭ u podyjumie za cezaram, vyhladaŭ nasuprać jaho, by mały chłapčuk. Sienatary, viastałki, cezar, aŭhustyjanie dy narod z zachaplenniem znatockim dy amatarskim ahladali jahonyja mahutnyja, hrubyja, by biarvienni, sciohny, padobnyja da dvuch złučanych ščytoŭ hrudzi dy Hierkulesavyja plečuki-ruki. Pošum mahutnieŭ z kožnaj chvilinaj. Dla henaje publiki nie mahła paprostu isnavać bolšaja raskoša, jak ahladannie takich muskułaŭ padčas ihry, napružannia j zmahannia.

Šum i homan zmianiŭsia ŭ kryk i haračkavyja pytanni, dzie žyvie narod, jaki haduje padobnych vialikaludaŭ; a toj stajaŭ pasiarod amfiteatru nahi, padabniejšy da kamiennaha kałosa, čym da čałavieka, z scipłaju sumnaju minaju barbara i, bačačy pustuju arenu, paziraŭ zdziŭlenymi svajimi błakitnymi vačyma dziciaci to na publiku, to na cezara, to na kraty kunikułaŭ, adkul čakaŭ kataŭ.

U momancie, kali vychodziŭ na arenu, jahonaje prastavataje serca zajhrała apošni raz nadziejaj, što mo čakaje jaho kryž, ale jak nie ŭbačyŭ ani kryža, ani hatovaje jamy, padumaŭ: nie hodny ja taje łaski, vidać, pryjdziecca pamierci inakš, niajnačaj ad zviaroŭ. Byŭ biezabaronny, dyk rašyŭsia zhinuć, jak prystojiła słuzie Baranka, spakojna i ciarpliva. Tym časam chacieŭ pamalicca jašče da Zbaŭcy, dyk uklenčyŭ na arenie, złažyŭ ruki i padniaŭ vočy da zoraŭ, što mihacieli nad adkrytym uhary cyrkam.

Henaja poza nie spadabałasia publicy. Davoli ŭžo nahladzielisia na tych chryscijan, pamirajučych, jak aviečki. Skiemili, što kali vołat nie zachoča baranicca, vidovišča moža pravalicca. Tut i tam pačulisia syki niezadavalniennia.

Niekatoryja zaklikali mastyhoforaŭ, što bizunami padhaniali da baraćby. Pa chvilinie zacichła, adnak, usio, bo nichto nie viedaŭ, što čakaje asiłka i ci nie pačnie zmahacca, jak spatkajecca voka ŭ voka z smierciu.

I nie tre było doŭha čakać. Nahła adazvaŭsia razdzirajučy ryk miedzianych trubaŭ, a na toj znak adčyniłasia krata nasuprać cezaravaha podyjuma, i na arenu vyskačyŭ siarod krykaŭ biestyjaryjaŭ vializny hiermanski tur, niesučy na hałavie nahaje dziavočaje cieła.

— Lihija! Lihija! — kryknuŭ Vinić.

I pačaŭ na hałavie rvać vałasy, sahnuŭšysia ŭ duhu, jak čałaviek, pranizany strałoju, dy kryčać nialudskim hołasam: — Vieru! Vieru!.. Chryscie! Cudu!

Nie čuŭ nat, jak u tym momancie Piatroni zakryŭ jamu hołaŭ tohaju. Jamu zdałosia, heta smierć abo bol zasłaniaje vočy. Nie hladzieŭ, nie bačyŭ. Aharnuła jaho pačuccio niejkaje strašennaje parožni. Uciakli z hałavy ŭsie dumki, vusny tolki paŭtarali, by ŭ malitvie: — Vieru! Vieru! Vieru!..

Naraz amfiteatr zamoŭk. Aŭhustyjanie, jak adzin čałaviek, paŭstavali, bo na arenie stałasia niebyvałaja reč. Pakorny i hatovy na smierć lih, ubačyŭšy svaju karaleŭnu na rahach dzikaje biestyi, padskočyŭ, jak prypiečany raspalenym žalezam, i, pryhnuŭšysia, rynuŭsia na razjušanaha zviera.

Z usich hrudziej vyrvaŭsia vułkan podzivu i zdumlennia — dyj znoŭ cišynia.

Lih, dabiehšy ŭmih da rasšalełaha byka, schapiŭ jaho za rohi.

— Hlań! — adzyvajecca Piatroni, zryvajučy tohu z hałavy Vinicija.

A toj ustaŭ, adchinuŭ uzad hołaŭ i šklastymi nieprytomnymi vačyma hladzić, zbialeły, na arenu.

Zamierła ŭva ŭsich dychannie. Muchu pralatajučuju lho było pačuć. Ludzi nie vieryli sobskim vačam. Jak Rym Rymam, nie bačyli takoha dziva.

Lih trymaŭ dzikaha zviera za rohi. Nohi jahonyja zarylisia pa samyja kostki ŭ piasok, chrybiet vyhnuŭsia, by napiaty łuk, hałava schavałasia miž plačukami, na rukach muskuły vystupili tak, što až skura ledź nie traščała pad ich napružanniem, ale asadziŭ byka na miejscy. I čałaviek i zvier skamianieli ŭ nieparušnasci; hladzielnikam zdavałasia — bačać abraz Hierkulesa ci Tezeja abo hrupu, vykavanuju z kamiennia. Ale ŭ hetaj ujaŭnaj skamianiełasci ihrała strašennaja natuha dzvioch zmahajučychsia z saboju siłaŭ. Tur zaryŭsia tak, jak i čałaviek, nahami ŭ piasok, a ciomnaje kasmataje cieła jahonaje skurčyłasia tak, što staŭsia padobny da vialikaha kruhla. Chto pieršy samleje, chto pieršy paddasca — voś pytannie, jakoje ŭ danym momancie dla henaje raskachanaje ŭ spabornictvie publiki było važniejšym, čym ichniaja ŭłasnaja dola, čym uvieś Rym dy jahonaje panavannie nad svietam. Toj lih byŭ dla ich ciapier paŭboham, hodnym pašany, marmurovych pomnikaŭ. Sam cezar taksama ŭstaŭ. Jany z Tyhelinam, viedajučy pra takuju siłu čałavieka, znarok uładzili takoje vidovišča i, strojačy kpiny, tałkavali sabie: «Chaj ža heny Kratonabojca pakanaje tura, jakoha my vybieram jamu!» Ciapier voś pahladali, astaŭpiełyja, na scenu pierad saboju, jak by nie vieryli, što heta rečajisnasć. U amfiteatry vidać było ludziej z padniatymi rukami, jakija zabylisia pra svaju pozu. Inšym pot vystupaŭ na łbach, nibyta sami zmahalisia z zviarakaj. U cyrku čutny byli tolki sušenni połymia ŭ lampach dy šorach vuhalkoŭ, spadajučych z svietačaŭ. Movu hladzielnikam zaniało ŭ vusnach, sercy rassadžvali hrudzi. Vydavałasia im, što baraćba tryvaje viaki cełyja.

A čałaviek i tur stajali ŭsciaž u niejmaviernaj natuzie, kazaŭ by, ukapaŭ chto ich u ziamlu.

Naraz razlahajecca pa arenie pryhłušany, padobny da stohnu, ryk, pasla jakoha z usich hrudziej buchnuŭ kryk — dyj znoŭ cišynia. Ludziam zdałosia, što sniać: spahudnaja hałamoŭza byka pačynaje krucicca ŭ žaleznych rukach barbara.

A tvar liha, kark i ruki pačyrvanieli, moŭ purpura, spina vyhinałasia šče macniej. Vidać było: natužvajecca apošnimi siłami, jakich nie nadoŭha jamu chiba chopić.

Štoraz hłušejšy, bolš chraplivy j balučy ryk tura miašajecca z sviščučym podycham asiłka. Hałava bydlaci padavałasia štoraz bolš, a z paščy vysunuŭsia daŭhi zapienieny jazyk.

Jašče momant — i da vušej bližej siadziačych daniossia jak by tresk łamanych kasciej. Zvier pavaliŭsia na ziamlu z karkam, skručanym nasmierć.

Tady vołat vomih razbłytaŭ matuzy z jahonych roh i, uziaŭšy dziaŭčynu na ruki, pačaŭ borzda adsopvacca. Tvar jahony zbialeŭ, vałasy pazleplivalisia ad potu, ruki j łapatki byli jak by zlityja vadoju. Praz momant stajaŭ, jak paŭprytomny, pasla, adnak ža, padniaŭ vočy i pačaŭ hladzieć na publiku.

A amfiteatr šaleŭ!

Scieny budynku dryžali ad kryku šmattysiačnaha nataŭpu. Ad pačatku isnavannia vidoviščaŭ nichto nie pamiataŭ takoha ŭzdymu nastroju.

Z najvyšejšych šerahaŭ biehli ŭ nižejšyja, taŭkučysia ŭ prachodach miž łaŭkami, kab bližej pryhledziecca asiłku. Adusiul adzyvalisia hałasy pra łasku, zajadłyja, upartyja, jakija niezabaŭna zmianilisia ŭ adzin ahulny vokryk. Toj vialihur staŭsia ciapier darahim dla hetaha raskachanaha ŭ fizičnaj sile narodu, staŭsia pieršaju ŭ Rymie asobaju.

A jon zrazumieŭ, što narod damahajecca dla jaho žyccia j volnasci, ale, vidać, nie raschodziłasia jamu tolki pra siabie, pasla padyjšoŭ da cezarskaha podyjuma i, kałyšučy cieła małoduchny na vyciahnutych rukach, padniaŭ błahalnyja vočy, kazaŭ by, maliŭ: — Nad joju zlitujciesia! Jaje acalecie! Ja zrabiŭ heta dla jaje!

Hladzielniki sciamili adrazu, čaho žadaŭ. Bačačy abamlełuju krasuniu, jakaja pry vialihurnaj fihury liha vydavałasia małym dziciem, rasčuliŭsia natoŭp, rycary j sienatary. Jejnaja drobnaja postać, tak biełaja, jak by vyreźbienaja z alebastru, jejnaja abamlełasć, strašennaja niebiaspieka, z jakoje vyzvaliŭ jaje asiłak, a ŭrešcie, jejnaja krasa dy jahonaja pryviazanasć — strasanuli sercy! Inšyja dumali, heta baćka molić litasci dla dziciaci. Litasć naraz buchnuła połymiem. Davoli ŭžo było kryvi, davoli smierci, davoli pakutaŭ!

Zdušanyja slaźmi hałasy damahalisia łaski dla abajich.

Ursus prymiež taho prasoŭvaŭsia vakoł areny i, usciaž kałyšučy na rukach krasuniu, žestam i vačyma maliŭ dla jaje litasci. Nahła Vinić sarvaŭsia z miejsca, pieraskočyŭ barjeru, dzielačuju pieršaje miejsca ad areny, i, padbiehšy da Lihiji, nakryŭ tohaju jejnaje biełaje cieła. Pasla razarvaŭ tuniku na hrudziach, adkryŭ blizniaki pa ranach, atrymanych na armianskaj vajnie, i vyciahnuŭ da narodu ruki.

Tady jarasć narodu pierabrała ŭsiakuju spatykanuju ŭ amfiteatrach mieru.

Hramada pačała vyć i hrymieć tupatam. Damahanni łaski stalisia paprostu hroznymi. Narod zastupaŭsia ŭžo nie tolki za atleta, ale stanaviŭsia ŭ abaronie krasuni, vajaka dy ichniaha kachannia. Tysiačy hladzielnikaŭ zviartalisia da cezara z iskrami hnievu ŭvačču j zacisnutymi kułakami. A toj usio ž taki aciahaŭsia j chistaŭsia. Da Vinicija nie mieŭ, praŭdu skazać, nianavisci, i pra smierć Lihiji jamu taksama nie raschodziłasia, ale žadaŭ by bačyć cieła dziaŭčyny, rasporanaje rahami byka abo parazdziranaje kłykami pahanych zviaroŭ. Jahonaja dzikaja siardzitasć, adzičełaja ŭjava j pochaci znachodzili sabie niejkuju raskošu ŭ padobnych vidoviščach. A voś narod namahaŭsia nie dapuscić da jaje. Na ŭspamin pra heta chmara hnievu lehła na jahonym azyzłym tvary. Ehajizm nie dazvalaŭ jamu taksama paddacca voli narodu, a adnačasna nie smieŭ joj dziela pryrodnaje bajazlivasci supracivicca.

Dyk pačaŭ cikavać, ci prynamsi miž aŭhustyjanami nie zaciemić zviernutych uniz palcaŭ na znak smierci. Ale Piatroni trymaŭ dałoń, zviernutuju ŭharu, hledziačy pry hetym amal nie zadorliva jamu ŭ tvar. Zababonny, ale pačucciovy Viestyn, jaki bajaŭsia duchaŭ, ale nie bajaŭsia ludziej, davaŭ znak łaski. Toje ž samaje rabiŭ sienatar Scevin, Nerva, toje samaje Tulij Senecyjo, toje samaje słaŭny vajavoda Skapuła, Antyst, toje ž samaje Pizon i Vietus, i Kryspin, i Minucij Termus, i Poncij Telesin, i najvažniejšy, hanaravany ŭ narodzie, Trezej. Bačačy heta, cezar adniaŭ šmarahd ad voka z minaju pahardlivaju j abražanaju, a Tyhelin, jakomu abaviazkova chaciełasia zrabić nazador Piatroniju, nahnuŭsia j kaža: — Nie sastupaj, boski, majem pretoryjan.

Tady Neron adviarnuŭsia ŭ toj bok, dzie kamandu nad pretoryjanami trymaŭ strohi i addany jamu Subryj Fłavij, a ŭbačyŭ reč niepraŭdapadobnuju: mina staroha trybuna była hroznaja, ale zalitaja slaźmi, i ruku trymaŭ padniataju na znak łaski. Prymiež taho narodnyja masy avałodvała zakatnasć. Chmara pyłu padymałasia z-pad barabaniačych noh i prysłaniała amfiteatr. Spamiž kryčačych adzyvalisia i hałasy: «Ahienabarbus! Matkabojca! Padpalvač!»

Neron zbajaŭsia. Narod byŭ u cyrku vołatam usioŭładnym. Papiarednija cezary, a złašča Kalihuła, asmialalisia časami łamać volu jahonuju, ale heta zaŭsiody kančałasia zakałotam, časami nat kryvavym. Adyž situacyja Nerona była inšaja. Pierš-napierš, jak kamiedyjant i spiavak patrabavaŭ łaski narodu, pa-druhoje — žadaŭ jaho pieraciahnuć na svoj bok suprać sienatu i patrycyjaŭ, a ŭrešcie — pasla pažaru Rymu namahaŭsia ŭsimi sposabami pierakabacić jaho sabie i zviarnuć hnieŭ jahony na chryscijan. Sciamiŭ, što dalej supraciŭlacca było niebiaspiečna. Rozruch, pačaty ŭ cyrku, moh aharnuć ceły horad i skončycca niepažadanymi nastupstvami. Dyk zirnuŭ jašče raz na Subryja Fłavija, na centuryjona Scevina, svajaka sienatara, dy radavych i, spatykajučy ŭsiudy zmorščanyja brovy, uskipiełyja tvary j razjiskranyja vočy, daŭ znak łaski.

Hrom vopleskaŭ razlohsia ad hary da nizu. Narod pierakanaŭsia, što smierci nie pahražaje ŭžo asudžencam, bo ad hetaje chviliny pierachodzili jany pad jahonuju apieku, i nat cezar nie asmieliŭsia b ich bolš pierasledvać svajoju pomstaju.

LXVII

Čatyroch bityncaŭ niesła asciarožna Lihiju ŭ dom Piatronija, a Vinić i Ursus išli pobač, spiašajučysia, kab najchutčej addać jaje ŭ ruki hreckaha lekara. Išli moŭčki, bo pasla niadaŭnich pieražyvanniaŭ nie mahli hutaryć. Vinić da hetaj chviliny byŭ jašče jak by paŭprytomny. Dumaŭ sabie: Lihija adratavanaja, nie pahražaje joj užo viaznica, ni smierć u cyrku; dumaŭ, što niaščascie ichniaje skončana nazaŭsiody, biare voś jaje dadomu, kab nikoli ŭžo nie razłučacca. I zdavałasia jamu, što heta nie sapraŭdnasć, a pačatak niejkaha zusim novaha žyccia. Čas ad času nahinaŭsia da adkrytaje lektyki, kab pryhladacca henamu kachanamu abličču, jakoje pry miesiačnym sviatle vyhladała spiačym, i paŭtaraŭ u dumcy: «Heta jana! Chrystus aščadziŭ jaje!» Pryhadaŭ sabie taksama, što da spolaryjuma, kudy abodva z Ursusam adniesli Lihiju, pryjšoŭ niejki nieznajomy lekar i zapeŭnivaŭ jaho, što dziaŭčyna žyvie dy budzie žyć. Dyk radasć razdzimała jamu hrudzi, až časami słabieŭ i apiraŭsia ab plačo Ursusa, nie mohučy jsci.

Išli borzda praz vulicy svieža zabudavanyja, bialejučyja ŭ miesiačnym sviatle.

Horad byŭ pusty. Dzie-nidzie tolki hramadki ludziej, uvienčanyja zielenniu, piajali j tancavali pad flejtu pierad portykami, karystajučy z čaroŭnaje nočy j sviatočnaje pary, jakaja tryvała ad pačatku ihryščaŭ. I tolki pierad samym domam Ursus pierastaŭ malicca i prycišna adazvaŭsia, jak by bajučysia razbudzić Lihiju: — Spadaru, heta Zbaŭca ŭratavaŭ jaje ad smierci. Jak ja ŭhledzieŭ jaje na rahoch tura, pačuŭ u dušy hołas: «Barani jaje!» I byŭ heta, biassprečna, hołas Baranka. Viaznica pieražerła maje siły, ale Jon mnie viarnuŭ na tuju chvilinu ich, i Jon natchniŭ heny dziki narod, što ŭstupiŭsia za jaje. Budź vola Jahonaja!

Vinić dadaŭ: — Pašana j słava imieni Jahonamu!..

Ale bolš nie moh havaryć, bo mocnaje razžalennie padviarnuła jamu pad hrudzi. Brała achvota kinucca na ziamlu i dziakavać Zbaŭcy za cud i miłasernasć.

Dajšli da domu; słužba, upiaredžanaja praz vysłanaha znarok nasustrač niavolnika, vysypała na ichniaje spatkannie. Pavał z Tarsu jašče ŭ Ancyjumie naviarnuŭ bolšuju častku henych ludziej. Niaščascie Vinicija viedamaje było im dobra, dyk radasć ichniaja pry spatkanni achviar, vyrvanych z Neronavych kipciuroŭ, była vialikaja, a pabolšyłasia jašče, jak lekar Teokles pa ahledzinach Lihiji scvierdziŭ, što nidzie nie pakalečana i, jak minie słabasć pasla viazničnaha tyfusu, budzie zdarova.

Aprytamnieła jana jašče taje ž nočy. Pračnuŭšysia ŭ pryhožym kubikulumie, asvietlenym karynskimi lampami, siarod pachu viervieny, nie viedała, dzie jana dy što z joj dziejecca. Stajała ŭ pamiaci taja chvilina, kali pryviazvali jaje da rahoŭ sputanaha łancuhami byka, a ciapier voś, bačačy nad saboju abličča Vinicija, asvietlenaje łahodnym kraskavym sviatłom, padumała, što chiba jany ŭžo nie na ziamli. Dumki błytalisia ŭ jejnaj asłabiełaj hałovańcy; zdavałasia joj naturalnaj rečaj, što pa darozie ŭ nieba zatrymalisia niedzie z pryčyny jejnaha pieratamlennia j słabasci.

Nie čujučy, adnak, bolu, usmichnułasia da Vinicija i chacieła spytać, dzie jany, ale z jejnych vusnaŭ vyjšaŭ tolki cichi šept, u jakim Vinić ledź moh dačuć svajo imia.

Dyk nachiliŭsia da jaje i, pałažyŭšy lahońka ruku na jejnym čale, skazaŭ: — Chrystus ciabie aščadziŭ i viarnuŭ mnie ciabie!

Jejnyja vusny pavarušylisia znoŭ niedačuvalnym šeptam. Pa chvilinie, adnak, pavieki prypluščylisia, hrudzi padnialisia lohkim uzdycham, i zapała ŭ hłyboki son, jakoha čakaŭ lekar Teokles i pasla jakoha abiacaŭ pavarot zdaroŭja.

A Vinić zastaŭsia pry joj, klenčučy j molačysia. Duša jahonaja rastaplałasia ŭ tak mahutnym kachanni, što zabyŭ sam siabie. Teokles uvachodziŭ niekalki razoŭ, z-za procilehłaje zasłony taksama nie adnojčy pakazvałasia załatavałosaja hałava Eŭniki, urešcie, žuravy, hadavanyja ŭ aharodach, krumkanniem zviaščali pačatak dnia, a jon jašče dumkaju abnimaŭ stopy Chrysta, nie bačačy j nie čujučy navokał siabie ničoha, z sercam, razhareŭšymsia ŭ achviarnuju hiekatombu, zanurany ŭ zachaplenni, jak by ŭ nieba ŭziaty ŭžo pry žycci.

LXVIII

Piatroni pa vyzvalenni Lihiji, nie chočučy dražnić cezara, pajšoŭ z im, razam z inšymi aŭhustyjanami, na Pałatyn. Chacieŭ prasłuchać, ab čym tam havarycimuć, a złašča pierakanacca, ci Tyhelin nie abdumaje čaho novaha na zhubu krasuni. Praŭda, i jana i Ursus uziaty byli jak by pad apieku narodu, i biez razdražniennia narodu nichto ciapier nie moh padniać na jaje ruki, adnak Piatroni, viedajučy pra nianavisć, jakoju hareŭ usioŭładny prefiekt pretoryi, pradbačvaŭ, što praŭdapadobna toj, nie mohučy dasiahnuć jaho biespasiarednie, sprabavacimie jakim-niebudź sposabam pamstavać nad jahonym siastryncom.

Neron byŭ razdražniony i hnieŭny, jak ciomnaja chmara, bo pradstaŭlennie skončyłasia zusim inakš, čym jon žadaŭ. Na Piatronija spačatku nie chacieŭ nat i hladzieć, ale toj, nie traciačy raŭnavahi, padyjšoŭ da jaho z cełaju svabodaju arbitra elehancyi i skazaŭ: — Ci viedaješ, boski, što mnie pryjšło ŭ hołaŭ? Napišy piesniu pra krasuniu, jakuju vola ŭładara svietu vyzvalaje z roh dzikaha tura i addaje kachanku.

Hreki majuć čułaje serca, ja peŭny, što takaja piesnia ich ačaruje.

Dumka henaja, pamima razdražnionasci, prypała da smaku Neronu, prypała padvojna: raz — jak tema da piesni, a druhoje — jon ža moh siabie ŭ joj vysłavić jak vialikadušnaha ŭładara svietu, dyk pahladzieŭ na Piatronija j skazaŭ: — Tak, moža j praŭdu kažaš! Ale ci vypadaje mnie apiavać ułasnuju dabryniu?

— Nie patrabuješ zhadvać svajho imieni. Kožny ŭ Rymie zdahadajecca j tak, pra što budzie mova, a z Rymu razychodziacca viestki na ŭvieś sviet.

— I ty peŭny, što heta padabacimiecca ŭ Achaji?

— Na Pałuksa! — prycvierdziŭ Piatroni.

I adyjšoŭ zadavoleny: byŭ ciapier peŭny, što Neron, jakoha ŭsio žyccio było nahinanniem rečajisnasci da litaraturnych pomysłaŭ, nie zachoča papsavać sabie temy, a tym samym zviaža ruki Tyhelinu. Heta nie zmianiała, adnak ža, jahonaha namieru vypraŭlennia Vinicija z Rymu, jak tolki zdaroŭje Lihiji pierastanie być pieraškodaju. Voś ža, ubačyŭšy jaho nastupnaha dnia, skazaŭ jamu: — Vyviazi jaje na Sicyliju. Adno zdarennie sviedčyć, što z boku cezara vam, zdecca, ničoha nie pahražacimie, ale Tyhelin hatovy skarystać nat i z atruty, kali nie praz nianavisć da vas, dyk da mianie.

Vinić usmichnuŭsia na heta j adkazaŭ: — Jana była na rahach tura, adyž Chrystus jaje aščadziŭ.

— Dyk achviaruj jamu sto vałoŭ, — stajaŭ pry svajim Piatroni, — ale nie damahajsia aščady druhi raz… Ci pamiataješ, jak Eoł spatkaŭ Adysieja, kali viarnuŭsia prasić jaho druhi raz pamysnych viatroŭ? Bostvy nie lubiać paŭtarać adno j toje samaje.

— Jak tolki vyzdaravieje, adviazu jaje da Pamponiji Hrecyny, — kaža Vinić.

— I heta budzie tym lepš, što Pamponija lažyć chvoraja. Kazaŭ mnie pra heta svajak Aŭlusaŭ, Antystyjus. Tut tym časam buduć dziejacca takija rečy, što ludzi zabuducca pra vas, a ŭ sianniašnich časach najščasliviejšyja tyja, pra kaho ŭsie zabylisia. Chaj Fartuna budzie vam soncam zimoju, a cieniem uletku.

Heta skazaŭšy, pakinuŭ Vinicija jahonamu ščasciu, a sam pajšoŭ raspytać Teoklesa pra žyccio j zdaroŭje Lihiji.

Ale joj užo niebiaspieka nie pahražała. U viaznicy dabiła b jaje hniłoje pavietra j niavyhady, ale ciapier dahladała jaje najrupliviejšaja apieka, dastatak, a nat i kamfort. Pa zahadu Teoklesa cieraz dva dni pačali vynosić jaje ŭ aharody, akružajučyja viłłu, dzie prabyvała doŭhi čas. Vinić ubiraŭ jejnuju lektyku ŭ aniemony, a złašča ŭ irysy, kab pryhadać joj atryjum u domie Aŭłaŭ. Nie raz hutaryli ŭ cianiočku, pabraŭšysia za ruki, pra daŭny bol i tryvohi. Lihija tałkavała jamu, što Chrystus naŭmysna vioŭ jaho praz pakuty, kab zmianić jahonuju dušu j padniać da siabie, a jon zhadžaŭsia j adčuvaŭ, što ŭ im ničoha nie zastałosia z daŭniejšaha patrycyja, jaki nie pryznavaŭ inšaha prava akramia sobskaha žyccia. Ale ŭ henych uspaminach nie było ničoha horkaha. Zdavałasia im abajim, što cełyja hady prajšli nad ichnimi hałavami, što taja strachotnaja minuŭščyna zastałasia ŭžo daloka pa-za imi. Ciapier atulaje ich supakoj, jakoha nikoli pierad tym nie adčuvali. Niejkaje novaje žyccio, nadta sałodkaje i ŭtulnaje, išło da ich i avałodvała imi. U Rymie cezar moh sabie bujanić i nahaniać tryvohu ŭsiamu svietu, a jany, čujučy nad saboju apieku biez paraŭnannia mahutniejšuju, nie bajalisia ŭžo ni jahonaj złosci, ni dzikich šałaŭ, jak by jon pierastaŭ być ichnim vaładarom, ichniaha žyccia j smierci. Raz, na nadviačerry, pačuli jany ryki lvoŭ u vivaryjach. Kaliś heta Vinicija prajmała tryvohaju, jak złaviesnaja varažba — ciapier pierahlanulisia tolki ŭsmiešliva dy padniali aboje vočy da viačernich zoraŭ. Inšy raz Lihija, nie mohučy ad słabasci jašče chadzić, zasynała, zakałychanaja aharodniaju cišynioju, a jon siadzieŭ pry joj i, uhladajučysia ŭ spiačaje abličča, mimachoć dumaŭ, što heta ŭžo nie taja Lihija, jakuju spatkaŭ u Aŭłaŭ. Viaznica j chvaroba znasili častkova jejnuju pryhažosć. Tady, u Aŭłaŭ, i pasla, kali pryjšoŭ adbirać jaje ŭ Myryjamy, była tak cudnaj, by statuja, by kvietka; ciapier tvar jejny staŭsia amal nie prazrysty, ruki zbłažali, fihura zbłažała ad chvaroby, vusny zbladnieli, i vočy nat vydavalisia mienš błakitnymi, čym tady. Załatavałosaja Eŭnika, jakaja prynosiła joj kvietki i kaštoŭnyja tkaniny dla prykryvannia noh, vyhladała pry joj, by cypryskaje bostva. Esteta Piatroni darma namahaŭsia vyšukvać u joj daŭnyja pryvaby i, paciskajučy plačyma, dumaŭ u dušy: ci varty byŭ heny cień Elizejskich paloŭ takich zachadaŭ, bolu j pakutaŭ, jakija amal nie vysmaktali žyccio Viniciju?

Ale Vinić, jaki lubiŭ ciapier jejnuju dušu, jaje adnu tolki kachaŭ ciapier tym bolš i, kali siadzieŭ pry zasnuŭšaj, bačyŭ u joj uvieś sviet.

LXIX

Viestka pra cudoŭnuju aščadu Lihiji chutka razniesłasia siarod acaleŭšych ad pahramu chryscijan. Vyznavalniki pačali schodzicca, kab ahladać tuju, nad jakoju jaŭna akazałasia łaska Chrystovaja. Pryjšoŭ nasampierš Nazarka z Myryjamaj, u jakich dahetul chavaŭsia Apostał Piotr, a za imi prychodzili inšyja. Usie razam, pospał z Vinicijem, Lihijaj dy chryscijanskimi niavolnikami Piatronija, słuchali z uvahaj raskazu Ursusa pra toj hołas, što adazvaŭsia ŭ jahonaj dušy i zahadaŭ jamu zmahacca z dzikim zvieram, i ŭsie adychodzili z lhoju j nadziejaj, što Chrystus, adnak, nie dazvolić vykaranić da astanku svajich viernikaŭ na ziamli, pakul Sam nie pryjdzie na strašny sud. I hena nadzieja padtrymoŭvała ichnija sercy, bo pierasled nie ŭcichaŭ i dahetul. Kaho tolki publičny hołas pakazvaŭ jak chryscijanina, taho haradskija vihiły vomih chapali ŭ viaznicu. Achviar, praŭda, było ŭžo mienš, bo ahuł vyznavalnikaŭ byŭ užo vyłaŭleny j vymučany, a chto ŭcaleŭ, toj abo ŭciakaŭ z Rymu, kab na dalokaj pravincyi pieračakać buru, abo staranna chavaŭsia, nie advažvajučysia zbiracca na supolnyja malitvy inakš, jak u arenaryjach za horadam. Adnak ža jašče sačyli ich, i choć faktyčna ihryščy byli skončany, pierachoŭvali ich na nastupnyja abo sudzili paadzinočna. A choć narod rymski nie vieryŭ užo ŭ ichniuju vinu, dyk adnak ža ahałošvali ich za niepryjacielaŭ čałaviectva j dziaržavy, i edykt suprać ich tryvaŭ u daŭnaj sile.

Apostał Piotr praz doŭhi čas nie smieŭ pakazacca ŭ domie Piatronija; urešcie, adnak, adnaho viečaru Nazar paviedamiŭ, što pryjdzie. Lihija, jakaja ŭžo mahła sama chadzić, i Vinić vybiehli na spatkannie jaho j pačali abnimać jamu nohi, a jon vitaŭ ich z rasčulenniem tym bolš, što niašmat jamu zastałosia ŭžo aviečak u henym statku, nad jakim daŭ jamu ŭładu Chrystus dy nad dolaj jakoha płakała ciapier jahonaje serca. Dyk voś ža, kali Vinić skazaŭ jamu: «Vučycielu, dziakujučy tabie Zbaŭca viarnuŭ mnie jaje!», jon adkazaŭ: «Viarnuŭ jaje dziela tvajoj viery dyj dziela taho, kab nie zamoŭkli ŭsie vusny, słaviačyja Jahonaje imia». I, musić, dumaŭ tady pra tyja tysiačy dziaciej svajich, parazdziranych dzikim zviarjom, pra tyja kryžy, jakimi nabity byli areny, dy pra tyja słupy vahnistyja ŭ aharodach Biestyi, bo havaryŭ heta z vialikaju žałasciu. Vinić i Lihija zaciemili taksama, što vałasy jahonyja zbialeli zusim, cełaja postać pryhnułasia, a ŭ abliččy hetulki mieŭ sumu j ciarpiennia, jak by sam prajšoŭ tyja pakuty j bol, praz jakija prajšli achviary šalonaha ludažerstva Nerona. Ale aboje razumieli ŭžo, što, kali Chrystus sam paddaŭsia pakutam i smierci, nie moža ŭchilicca ad jaje nichto. Adnak ža baleła im serca, hledziačy na Apostała, pryhniečanaha viekam, pracaj i bolem. Dyk Vinić, jaki za niekalki ŭžo dzion maniŭsia spatkacca z Pamponijaj i dalej jechać na Sicyliju, pačaŭ prasić jaho, kab razam z imi vyjechaŭ z Rymu.

Ale Apostał pałažyŭ jamu na hałavie ruku j adkazaŭ: — Čuju voś u dušy słovy majho Ŭsiespadara, jaki skazaŭ mnie nad Tyberyjadskim moram: «Kali ty byŭ małodšym, padpiarezvaŭsia j chadziŭ, kudoj chacieŭ, ale jak sastareješsia, vyciahnieš tvaje ruki, a inšy padpiareža ciabie j paviadzie, kudy ty nie chočaš». Voś ža, para ŭžo mnie pajsci za statkam majim.

A bačačy maŭčannie ich, nie zrazumieŭšych, što kaža, dadaŭ: — Dabiahaje da kanca maja praca, ale hascinnasć i adpačynak miecimu tolki ŭ majho Ŭsiespadara.

Pasla zviarnuŭsia da ich i havaryŭ dalej: — «Nie zabyvajcie aba mnie, bo ja vas tak palubiŭ, jak baćka rodnych dziaciej, a što tolki ŭ žycci rabicimiecie, rabiecie na chvału Bohu».

Tak havoračy, padniaŭ nad imi svaje staryja dryžačyja dałoni i bahasłaviŭ ich, a jany tulilisia da jaho, pradčuvajučy, što mo heta apošniaje bahasłaŭlennie atrymoŭvajuć z jahonych ruk.

Było im sudžana, adnak, jašče raz jaho bačyć. Pasla niekalkich dzion pazniej Piatroni prynios hroznyja viestki z Pałatynu. Tam vyjaviłasia, što adzin z cezaravych vyzvolnikaŭ byŭ chryscijaninam, i znojdziena ŭ jaho listy Piatra j Paŭła, a taksama listy Jakuba, Judy j Jana. Prabyvannie Piatra ŭ Rymie było ŭžo Tyhelinu daŭno viedamym, ale jon dumaŭ, što toj zhinuŭ razam z tysiačami inšych chryscijan. Ciapier voś vydavałasia, što dva staršyny novaje viery žyvuć da hetych por u stalicy, dyk vyrašana znajsci ich za ŭsiakuju canu i złavić, bo spadziavalisia praz ichniuju smierć vyrvać apošnija karenni nienavisnaje viery. Piatroni čuŭ ad Viestyna, što sam cezar vydaŭ zahad, kab u praciahu troch dzion Piotr i Pavał byli ŭžo ŭ Mamertynskaj viaznicy, dy što cełyja addzieły pretoryjanaŭ vysłana dla pieratreski na Zatybry.

Vinić, daviedaŭšysia pra heta, vyrašyŭ pajsci pierascierahčy Apostała.

Viečaram abodva z Ursusam, nakinuŭšy halijskija płaščy, zasłaniajučyja tvar, pajšli da Myryjamy, dzie prabyvaŭ Piotr, a stajaŭ toj dom na samym kancy zatybranskaje častki horadu pad Janikulskim uzhorjem. Pa darozie bačyli damy, abstaŭlenyja pretoryjanami, jakich nakiroŭvali niejkija nieznajomyja ludzi.

Kvartał byŭ ustryvožany, zbiralisia hramady cikaŭnych. Tut i tam centuryjony rabili dopyty aryštavanych viazniaŭ pra Piatra Symona i Paŭła z Tarsu.

Ursus i Vinić vypieradzili vajaroŭ, dajšli ščasliva da pamieškannia Myryjamy, dzie zastali Piatra z žmieńkaju viernych. Tymafiej, pamočnik Paŭła z Tarsu, i Lin byli taksama tamaka.

Daviedaŭšysia pra niebiaspieku, Nazarka vyvieŭ usich tajemnym prachodam da aharodnaje bramki i dalej da kamiennych suchadołaŭ, na kolkisot mo stupieniaŭ adlehłych ad Janikulskaje bramy. Ursus pry tym musiŭ niesci Lina, bo pałamanyja na torturach kosci jahonyja jašče nie pazrastalisia. U padziamiełli pačulisia biespiačniejšymi i pry žuchłym sviatliku Nazarkavym pačali cichuju naradu, jak ratavać darahoje žyccio Apostała.

— Vučyciel, — kaža jamu Vinić, — chaj zaŭtra ledź zołak vyviedzie ciabie Nazar u Albanskija hory. Tam my ciabie znojdziem dy zabiarem u Ancyjum, dzie čakaje vadachod, jakim manimsia jechać u Nieapal i na Sicyliju. Ščaslivy budzie dzień i hadzina, u jakoj pierastupiš paroh majho domu i pabahasłaviš majo vohnišča.

Usie słuchali jaho z radasciu i nastojvali na Apostała, kažučy: — Scieražysia, pastyru naš, bo nie astojacca tabie ŭ Rymie. Pierachavaj žyvuju praŭdu, kab nie zhinuła razam z nami j z taboju. Pasłuchaj nas, prosim ciabie, jak baćku.

— Zrabi heta ŭ imia Chrysta! — malili inšyja, čaplajučysia jahonaj vopratki.

A jon adkazaŭ: — Dzietki maje! Chto ž z nas moža viedać, kali j dzie jamu Hospad kaniec žyccia pryznačyć?!

Ale nie admaŭlaŭsia vychodzić z Rymu, i sam nie viedaŭ, što rabić, bo daŭno ŭžo niapeŭnasć i tryvoha ŭkradalisia ŭ jahonuju dušu. Bo ž statak jahony byŭ razahnany, praca razburana. Subožniu, jakaja pierad pažaram horadu tak bujna razrasłasia, moc Biestyi skryšyła ŭ pył. Nie zastałosia ničoha akramia sloz, kryvavych uspaminaŭ i smierci. Siaŭba vydała bahaty ŭradžaj, ale niačystaja siła ŭtaptała jaho ŭ ziamlu. Siły niabiesnyja nie padaspieli z pomačču hinučym, i voś Neron rassiadajecca ŭ słavie nad svietam, strašenny j mahutniejšy, čym kali, vaładar usich maroŭ i sušaŭ. Nie raz užo Božy Rybak vyciahaŭ u samocie ruki da nieba j pytaŭ: «Usiespadaru, što mnie rabić? Jak ža mnie astojacca? I jak ža mnie, niadužamu starcu, zmahacca z henaju biazmiežnaju siłaju Zła, jakomu Ty dazvoliŭ vaładać i asilvać nas?!»

I adzyvaŭsia tak z hłybokim bolem, paŭtarajučy ŭ dušy: «Niama ŭžo tych aviečak, jakija zahadaŭ Ty mnie pasvić, niama Tvaje Subožni, pusteča j žałoba ŭ tvajoj stalicy, dyk što mnie ciapier zahadaješ? Ci mnie tut zastacca, ci ŭciakać z astankami statku, kab niedzie tam, za harami, upotajki słavić imia Tvajo?!»

I nadumoŭvaŭsia. Viedaŭ, što žyvaja praŭda nie zhinie i musicimie pieravažyć, ale časami dumaŭ, što nie pryjšła jašče jejnaja para, jakaja pryjdzie tolki tady, jak Hospad sam syjdzie na ziamlu ŭ sudny dzień u słavie j sile, biez paraŭnannia mahutniejšaj, čym Neronava.

Časta zdavałasia jamu: kali sam vyjdzie z Rymu, viernyja pojduć za im, a jon zaviadzie ich tady až u cianistyja haji Halileji, na cichuju vodnuju roŭniu Tyberyjady, spakojnych, by hałubki ci aviečańki, jakija pasviacca tam siarod čabaroŭ i nardu. I štoraz bolšaja tuha da cišyni j supačynku, da voziera j Halileji ahartała rybačaje serca, štoraz časciejšyja slozy napłyvali na vočy starca.

Ale, kali na chvilinu spyniŭsia ŭžo na niejkim rašenni, chapaŭ jaho nahły strach i tryvoha. Jak ža jamu pakidać heny horad, dzie hetulki pakutnickaje kryvi ziamla vypiła, dzie hetulki kanajučych vusnaŭ davała sviedčannie praŭdzie? A jon adzin budzie ad hetaha ŭchilacca? I što adkaža Zbaŭcy na pytannie: «Jany voś paŭmirali za vieru svaju, a ty ŭciok?»

Dni i nočy biehli ŭ markocie j turbotach. Inšyja, jakich lvy parazryvali, jakich paprybivana da kryžoŭ, papalena ŭ aharodach cezara, pasnuli ŭ Chryscie pasla svajich pakutaŭ, a jon spać nie moh, jon čuŭ pakutu bolšuju ad usich tych, jakija katy vydumali dla achviar. Zołak časta bialiŭ užo dachi damoŭ, a jon jašče skardziŭsia z hłybini razžalenaha serca: — Zbavicielu, pašto Ty mnie siudy zahadaŭ prychodzić i zakładać u henym hniazdzie Biestyi svaju stalicu?!

Praz tryccać čatyry hady pasla smierci svajho Vučyciela nie mieŭ supačynku. Z kijem u ruce abiahaŭ sviet i apaviaščaŭ «dobruju navinu». Siły jaho zmahlisia ŭ pracach i padarožžach, až urešcie, kali ŭ henym horadzie, jaki byŭ hałavoju svietu, zacvierdziŭ ustanovu Božuju, adzin vahnisty podych Złosci zžor jaje, i bačyŭ, što zmahannie tre pačynać nanava. Dyj jakoje zmahannie! Z adnaho boku cezar, sienat, narod, lehiji, abyjmajučyja žaleznym abručom uvieś sviet, niepieraličnyja harady, kraji, mahutnasć, jakoje voka ludskoje nie ahladała; a z druhoha — jon, zhorbleny ad starasci j pracy, ledź uzdužvajučy padarožny kij utrymać u ruce.

Dyk inšy raz kazaŭ sabie: nie jamu dužacca z cezaram Romy, dakanać heta moža tolki Sam Chrystus.

Usie henyja dumki błytalisia ŭ jahonaj hałavie, kali słuchaŭ nalahannie apošniaje žmieńki svajich viernych, a jany, abstupiŭšy jaho ciesnym kołam, paŭtarali malebnymi hałasami: — Ratujsia, Ojča, i nas vyvodź z-pad mocy Biestyi!

U kancy i Lin pachiliŭ pierad im svaju zamučanuju hołaŭ: — Vučycielu, — havaryŭ, — tabie Zbaŭca zahadaŭ pasvić svaje aviečki, ale ž niama ŭžo tut ich, abo zaŭtra ich tut nie budzie, dyk idzi tudy, dzie jašče znajsci ich možaš. Žyvie jašče Božaje słova i ŭ Jeruzalimie, i ŭ Antyochiji, i ŭ Efezie dy ŭ inšych haradoch. Što zrobiš, zastaŭšysia ŭ Rymie? Jak lažaš, pabolšyš tolki tryumf Biestyi. Janu Hospad nie naznačyŭ kanca žyccia, Pavał josć rymskim hramadzianinam, i biez sudu karać jaho nie mahčymuć, ale kali nad taboju, Ojča, razjarycca piakielnaja moc, tady tyja, u kaho zmahłosia ŭžo serca, pytacimuć: «Niama siły nad Neronam?» A ty ž skała, na jakoj stajić Subožnia Sviataja. Daj nam pamierci, ale nie dapusci da pieramohi Antychrysta nad Božym Namiesnikam i nie viartajsia siudy, pakul Boh nie zhładzić hetaha ludažera, jaki hetulki praliŭ niavinnaje kryvi.

— Hlań na slozy našyja! — paŭtarali ŭsie prysutnyja.

Slozy kacilisia i pa tvary Piatra. Pasla, adnak, ustaŭ i, vyciahajučy nad klenčačymi dałoni, moviŭ: — Chvała imieni Božamu, dziejsia vola Jahonaja!

LXX

Nastupnaha dnia ledź zołak dzvie ciomnyja fihury sunulisia Apijskaju darohaju ŭ bok Kampańi.

Adnoju z ich byŭ Nazar, druhoju — Apostał Piotr, jaki pakidaŭ Rym i pierasledvanych tam suviernikaŭ.

Nieba na ŭschodzie ledź-ledź prajasniałasia zielenavatym adcienniem, jakoje pavoli štoraz vyraznieła, pierachodziła znizu ŭ šafranovuju farbu. Srebnalistyja drevy, biełyja marmury viłłaŭ i łuki vadaciahaŭ, biahučyja raŭninaju da horada, vynuralisia z cieniu. Razjasniałasia pastupova zielenasć nieba, nasyčajučysia zołatam. Voś uschod pačaŭ ružavieć i azaryŭ Albanskija hory, jakija pakazalisia čaroŭnyja, liłovyja, by z samaha tolki jasnahladu ŭtvoranyja.

Dryžačyja brylianty rasinak iskrylisia na listocie drevaŭ. Rassnoŭvałasia imhła, adkryvajučy štoraz šyrejšy dalahlad na raŭninu, rassypanyja pa joj damy, pryharadki, mahilniki j kučki drevaŭ, miž jakimi bialeli kalumnady sviatyń.

Na darozie — ni dušy. Sialanie, jakija zvozili aharodninu ŭ horad, nie paspieli jašče, mabyć, pazaprahać vazoŭ. Ad kamiennych plitaŭ, jakimi až da samych hor vykładzieny byŭ hasciniec, išoŭ vodhuk draŭlanych pastałoŭ, jakija na nahach mieli spadarožniki.

Voś i sonca vykaciłasia z-za hor, ale adnačasna dziŭnaje vidovišča łynuła ŭ vočy Apostału: zdałosia jamu, byccam załacistaje koła, zamiest padymacca vyšej i vyšej na niebie, ssunułasia z hor i kocicca pa darozie.

Sutrymaŭsia Piotr i kaža: — Bačyš vuń tuju jasnasć, što jdzie da nas?

— Nie, nie baču, — adkazvaje Nazar.

Ale Piotr pa chvilinie adzyvajecca, prychiliŭšy vočy dałanioju: — Niejkaja postać idzie da nas u soniečnym blasku.

Da vušej ichnich nie dachodziŭ, adnak, i najmienšy vodhuk chady. Cišynia naŭkoła. Nazar bačyŭ tolki, što ŭdalečyni drevy dryžać, jak by chto ich ustrasaŭ, a blask razlivajecca pa raŭninie štoraz šyrej.

Pryhladajecca Nazar zdziŭleny na Apostała.

— Ojča, što tabie? — adzyvajecca tryvožna.

A z ruk Apostałavych vysunuŭsia na ziamlu padarožny kij, vočy ŭ niekaha ŭstaviŭ, raschiliŭ vusny, na tvary zdziŭ, radasć, zachaplennie.

Nahła kinuŭsia na kaleni z vyciahnutymi pierad saboju rukami i kryčyć: — Chryscie! Chryscie!

I prypaŭ tvaram da ziamli, jak by całavaŭ niečyja stopy. Doŭhaje maŭčannie.

Pasla adzyvajucca ŭ cišy pieraryvanyja słovy starca: — Quo vadis, Domine?..

Nie čuŭ adkazu Nazar, ale da Piatrovych vušej dajšoŭ sałodki sumny hołas: — Idu ŭ Rym, kab druhi raz mianie ŭkryžavali, bo ty pakinuŭ narod moj.

Apostał lažaŭ na ziamli, z tvaram u pyle, biez ruchu i słova. Nazaru zdavałasia ŭžo, što abamleŭ abo pamior, ale jon ustaŭ urešcie, padniaŭ dryžačymi rukami z ziamli kij i, ničoha nie kažučy, zaviarnuŭsia da siami ŭzhorkaŭ horadu.

A chłapčanio, bačačy heta, paŭtaryła, by recha: — Quo vadis, Domine?..^[88] — U Rym, — adkazaŭ cicha Apostał.

I viarnuŭsia.

Pavał, Jan, Lin i ŭsie viernyja spatkali jaho z podzivam dy z tryvohaju tym bolšaj, što jakraz narozvidni, zaraz pasla jahonaha adychodu, pretoryjanie akružyli pamieškannie Myryjamy j šukali ŭ im Apostała. Ale jon na ŭsie pytanni adkazvaŭ im tolki z radasciu j supakojem: — Ja bačyŭ Hospada!

I taho ž jašče viečara paspiašaŭsia na Ostryjanski mahilnik navučać i chryscić tych, chto chacieŭ skupacca ŭ vadzie žyccia.

I ad tych por prychodziŭ tudy štodnia, a za im išli štoraz bolšyja hramady.

Zdavałasia, z kožnaje slaziny pakutnickaje rodziacca novyja vyznavalniki, i što kožny stohn na arenie adhukvajecca ŭ tysiačnych hrudziach. Cezar płaviŭsia ŭ kryvi. Rym i ŭvieś pahanski sviet šaleŭ. Ale tyja, kamu davoli było ludažerstva j šału, tyja, kaho taptana, tyja, čyjo žyccio było žycciom niadoli j hnybiennia, usie sumnyja, usie harotnyja, niaščasnyja, prychodzili słuchać čaroŭnuju viestku pra Boha, jaki z lubasci da ludziej daŭ siabie ŭkryžavać, kab vykupić ichnija hrachi.

Znajšoŭšy Boha, jakoha mahli miłavać, ludzi znachodzili toje, čaho nikoli dahetul nie moh dać tadyšni sviet, — ščascie lubovi.

I Piotr zrazumieŭ, što ni cezaru, ni ŭsim jahonym lehijam nie adoleć žyvoje praŭdy, što ni slozy, ani kroŭ nie zaliuć dy nie zhasiać jaje, i što tolki ciapier pačynajecca jejnaje pieramožnaje šescie. Zrazumieŭ jon taksama, čamu Hospad zaviarnuŭ jaho na darozie, — tak, horad samapeŭnasci, złybiady, raspusty j hvałtu pieratvaraŭsia ŭ jahony, Piatrovy, horad i dvojčy jahonuju stalicu, adkul šyryłasia pa ŭsim sviecie jahonaja ŭłada nad sercami j dušami ludziej.

LXXI

Až urešcie pryjšła para na abodvuch Apostałaŭ. Ale, jak by na zaviaršennie słužby, sudžana było rybaku Božamu ŭłavić dzvie dušy nat u viaznicy. Vajary Pracesus i Martynjanus, jakija vartavali jaho ŭ Mamertynskaj viaznicy, pryniali chrost. I pryjšła časina pakuty. Nerona nie było tady ŭ Rymie. Prysud vydali Helijus i Palitetes, dva vyzvolniki, jakim cezar davieryŭ na čas svaje nieprysutnasci ŭładu nad Rymam. Stareńkaha Apostała zhodna z praŭnym paradkam naŭpiarod ubičavali, a nastupnaha dnia vyvieli za horad na Vatykanskija ŭzhorki, dzie mieŭsia być ukryžavany. Vajaroŭ vielmi zdziviŭ vialiki nataŭp narodu pierad viaznicaj, bo ŭ ichnim paniacci smierć prostaha čałavieka, dy ŭ dadatku čužynca, nie pavinna budzić hetulki zacikaŭlennia, a taho nie razumieli, što pracesija taja nie składałasia z cikaŭnych, ale z vyznavalnikaŭ, žadajučych zrabić provady na miejsca smierci Vialikamu Apostału. Papaŭdni adčynilisia ŭrešcie bramy viaznicy, i Piotr pakazaŭsia siarod addziełu pretoryjanaŭ. Sonca chiliłasia ŭžo da Ostyi, dzień byŭ cichi j pahodny. Piatru z uvahi na stary viek nie dali niesci kryža, bo dumali, nie padymie jaho, ani taksama nie załažyli jamu viłaŭ na šyju, kab nie abciažarvać jamu chady. Išoŭ svabodny, i viernyja mahli jaho dobra bačyć. Jak tolki siarod žaleznych vajarskich šałomaŭ pakazałasia jahonaja biełaja hałava, płač razlohsia ŭ narodzie, ale chutka zacich, bo abličča starca, pramianiejučaje pahodnasciu j radasciu, tak padziejeła na ŭsich, što adrazu pačali hladzieć na jaho nie jak na achviaru pakananuju, ale jak na pieramožnika abo tryumfatara.

I tak sapraŭdy było. Rybak, abydna pakorny j pryhnobleny, išoŭ ciapier vyprastavany, vyšejšy rostam nad kanvojem, poŭny pavahi. Nikoli ŭ pastavie jahonaj nie bačyli hetulki majestatyčnaje dastojnasci. Mahło b zdavacca, hena manarch idzie abstupleny vojskam i narodam. Z usich bakoŭ padyjmalisia hałasy: «Vo, Piotr adychodzić da Zbaŭcy!» Usie, kazaŭ by, zabylisia, što jon idzie na pakuty j smierć. Išli z uračystaju ŭvahaj, spakojna, adčuvajučy, što ad času smierci na Hałhofie nie zdaryłasia dahetul na sviecie ničoha tak vialikaha, i jak taja adkupiła sviet ceły, tak hetaja majecca adkupić hety horad.

Pa darozie ludzi zatrymoŭvalisia, zdziŭlenyja — vyznaŭcy, kładučy im ruki na plečy, havaryli pavažnymi hałasami: «Bačycie, jak pamiraje spraviadlivy, katory viedaŭ Chrystusa i prapaviedvaŭ lubasć na sviecie!» A tyja zadumoŭvalisia j adychodzili, kažučy sabie: «Sapraŭdy, hety čałaviek nie moh być niespraviadlivym!»

Kryki j vuličny homan zamoŭkli. Pracesija jšła pamiž sviežych novych damoŭ, siarod biełych kalumnadaŭ sviatyń, nad jakimi visieła hłybokaje nieba, spakojnaje, błakitnaje. Išli ŭ cišy; čas ad času tolki dzynknuła zbroja kanvoju abo ŭzmohsia pošum malitvaŭ. Piotr słuchaŭ ich, abličča jasnieła jamu štoraz bolšaju radasciu, bo zor jahony ledź moh aharnuć tysiačy viernikaŭ. Pračuvaŭ, što svajho dakanaŭ, i viedaŭ užo, što praŭda taja, jakuju praz usio žyccio prapaviedvaŭ, zalie ŭsio, by chvala, i ništo paŭstrymać jaje nie zdoleje. Tak dumajučy, padniaŭ vočy da nieba i havaryŭ: «Usiespadaru! Ty zahadaŭ mnie zavajavać hety svietaŭładny horad, dyk voś jaho zavajavaŭ. Daručyŭ Ty mnie załažyć tut svaju stalicu, dyk załažyŭ. Heta Tvoj narod ciapier, Zbavicielu, a ja idu da Ciabie, bo ja nadta spracavany».

Idučy kala sviatyniaŭ, kazaŭ im: «Chrystovymi sviatyniami budziecie!» Hledziačy na roj ludziej pierad svajimi vačyma, kazaŭ im: «Chrystovymi słuhami buduć vašy dzieci!» — dy jšoŭ z pačucciom dakananaj pieramohi, sviedamy svaje zasłuhi, mahaty, spakojny, vialiki. Vajary paviali jaho praz Tryumfalny most, jak by mimachoć pasviedčvali jahonuju tryumfalnasć, i viali dalej, da Naŭmachiji j da Cyrku. Vierniki z Zatybra pryłučylisia da pachodu, i zrabiłasia tak vialikaja huščara narodu, što centuryjon, kamandujučy pretoryjanami, zdahadaŭšysia ŭrešcie, što viadzie niejkaha archisviatara ŭ pracesiji viernikaŭ, zatryvožyŭsia małym likam vajakoŭ. Ale nivodzin vokryk aburennia ci zajadłasci nie adazvaŭsia ŭ hramadach. Tvary ŭsich praniaty byli vialikasciu chviliny, uračystyja i poŭnyja čakannia, bo niekatoryja vyznavalniki, pryhadvajučy sabie, što pry smierci Zbaŭcy ziamla rasstupiłasia z žachu, a miortvyja padyjmalisia z mahiłaŭ, dumali, što j ciapier mo buduć jakija vidavočnyja znaki, pasla katorych praz cełyja viaki nie zahinie ŭ pamiaci smierć Apostała. Inšyja nat kazali sabie: «Anuž Hospad vybiera hadzinu Piatrovuju i syjdzie z nieba, jak abiacaŭ, dy zrobić sud nad svietam». Z henaju dumkaju paručalisia miłasernasci Božaj.

Ale naŭkoła było spakojna. Uzhorki, kazaŭ by, vyhravalisia j adpačyvali ŭ soncy. Pachod zatrymaŭsia ŭrešcie miž cyrkam i Vatykanskim uzhorjem.

Vajary ŭzialisia ciapier kapać jamu, inšyja pałažyli na ziamlu kryž, małatki j kastyli, čakajučy, pakul usio budzie hatova, a narod, cichi j spakojny, stajaŭ na kaleniach naŭkoła.

Apostał z hałavoju ŭ kasulach i załatych blaskach zviarnuŭsia apošni raz da horadu. Voddal, krychu nižej, pałyskavaŭ na soncy Tybr; z druhoha bierahu vidać było Marsavaje pole, vyšej — maŭzaleum Aŭhusta, nižej — vielizarnyja termy, raspačatyja budavacca za Nerona; jašče nižej — teatr Pampieja, a za im, miejscami bačnyja, miejscami zakrytyja inšymi budynkami, — Septa Julija, mnostva portykaŭ, sviatyniaŭ, kalumnaŭ, zhrupavanych kamianic i vuń tam, udalečyni, uzhorki, ableplenyja damami, vializnaje ludskoje rajovišča, bierahi jakoha hinuli ŭ błakitnaj dalačyni, hniazdo lichadziejstva, ale j siły, šalonasci, ale j ładu, jakoje stałasia hałavoju svietu, jahonym hnybicielem, a adnačasna jahonym pravam i supakojem, vielikamahutnaje, niepieramožnaje, viekavoje.

Piotr, abstupleny vajakami, pahladaŭ na jaho tak, jak by pahladaŭ vołat i manarch na svaju spadčynu. I havaryŭ jamu: «Ty adkuplenaje, ty ŭžo majo». A nichto miž pretoryjanami, kapajučymi pad kryž jamu, ani miž viernikami nie ŭmieŭ adhadać, što istavietna stajić miž imi sapraŭdny vaładar hetaha horadu, i što praminuć cezary, prapłyvuć chvali barbaraŭ, projduć viaki, a hety starac vaładarycimie tut biespierapynna.

Sonca bolej spusciłasia da Ostyi, zrabiłasia vialikaje, čyrvonaje. Uvieś zachodni niebaschił załunaŭ moram sviatła. Vajaki padyjšli da Piatra, kab jaho raspranuć. Ale jon, molačysia, raptam vyprastavaŭsia i vyciahnuŭ vysoka pravicu.

Katy ŭstrymalisia, moŭ aniasmielenyja jahonaj pastavaj; vierniki taksama suniali dychannie ŭ hrudziach, dumajučy, budzie pramaŭlać, i nastała absalutnaja cišynia.

A jon, stojačy na ŭzvyššy, pačaŭ vyciahnutaju rukoju rabić znak kryža, bahasłaviačy ŭ časinie smierci: — Urbi et orbi!^[89] U toj ža samy čaroŭny viečar inšy addzieł pretoryjanaŭ vioŭ Ostyjskaju darohaju Paŭła z Tarsu da miajscovasci, nazyvanaj Aquae Salviae^[90]. I za im taksama jšła hramada viernikaŭ, jakich naviarnuŭ, a jon paznavaŭ bližejšych znajomych, zatrymoŭvaŭsia j hutaryŭ z imi, bo jamu, jak rymskamu hramadzianinu, varta akazvała bolš vietlivasci. Za bramaju, nazyvanaju Terhemina, spatkaŭ Płaŭtyłlu, dačku prefiekta Fłavija Sabina, i, bačačy jejny małady tvar, zality slaźmi, skazaŭ: — Płaŭtyłla, dočańka viečnaha zbaŭlennia, supakojsia! Pazyč mnie tolki chusciny, jakoju zaviažuć mnie vočy ŭ momancie adychodu majho da Zbaŭcy.

I, uziaŭšy zasłonu, išoŭ dalej z abliččam tak poŭnym radasci, jak by rabotnik, što, dobra napracavaŭšysia praz uvieś dzień, viartajecca damoŭ.

Hladzieŭ zadumienny ŭ roŭnuju dalačyń, što pierad im ciahnułasia, u Albanskija hory, što patanali ŭ sviatle. Zhadvaŭ pra svaje padarožžy, pra turboty j pracu, pra pieramožnyja zmahanni i sviatyni, što na ŭsich ziemlach i za ŭsimi marami pazakładaŭ, i dumaŭ, što dobra zasłužyŭ na supačyn. I jon taksama svajho dakanaŭ. Adčuvaŭ, što posievu jahonaha nie razvieje ŭžo luty viecier.

Adychodziŭ z pierakananniem, što u vajnie praŭdy jahonaj z svietam praŭda pieramoža, i mora zadavalniennia zalivała jamu serca. Daroha da miejsca kazni była davoli dalokaja, tak što pačało viečareć. Hory ablilisia purpuraju, a padnožžy ich pavoli zapadali ŭ cień. Statak viartaŭsia z pola damoŭ. Dzie-nidzie jšli hramadki niavolnikaŭ z rabotnickim znaraddziem na plačach. Pierad damami na darozie hulali dzieci, cikaŭna pazirajučy na maršyrujučy addzieł vajaroŭ. U hetym viečary, u henym załatym prazrystym pavietry byŭ nie tolki supakoj i ŭtulennie, ale niejkaja harmonija, što, kazaŭ by, z ziamli padymałasia da nieba. Pavał adčuvaŭ jaje, i serca ŭ im radavałasia na ŭspamin, što da henaje muzyki svietu dadaŭ adzin zvonki ton, jakoha da hetych por nie było, a biez jakoha ziamla była «jak miedź brynčačaja i jak cymbał dzynki».

I pryhadvaŭ sabie, jak jon vučyŭ ludziej lubovi, jak im tałkavaŭ, što choć by razdali majomasć ubohim i pieraniali ŭsie movy, usie tajnicy dy ŭsie navuki, buduć ničym biez lubovi, katoraja josć łaskavaja, ciarplivaja, katoraja zła nie robić, nie prahnie słavy, hanarystasci, usio zniasie, usiamu vieryć, na ŭsio spadziajecca, usio pieratryvaje.

Viek uvieś jamu prajšoŭ na navučanni takoje praŭdy. A ciapier kazaŭ sabie ŭ dušy: «Jakaja ž siła z joju zraŭniajecca, i što ž jaje pieramoža?! Jak ža zdoleje cezar zdušyć jaje, choć by ŭdvaja mieŭ hetulki lehijonaŭ, udvaja hetulki maroŭ i krajoŭ i narodaŭ?!»

Dy jšoŭ pa adpłatu jak pieramožnik.

Pachod syjšoŭ urešcie z vialikaje darohi na ŭschod vuzkaju sciežkaju da Salvijskich vodaŭ. Na vierasoch krasavałasia čyrvonaje sonca. Centuryjon zatrymaŭ addzieł pad krynicaj, pryjšła para!

Pavał, zakinuŭšy na plečy zasłonu Płaŭtyłli, kab zaviazać sabie joju vočy, kinuŭ zoram apošni raz, poŭnym biazmiernaha supakoju, na svietazarnuju viačerniuju zarnicu i maliŭsia. Tak! Pryjšła para, ale jon bačyŭ pierad saboju vialiki zorny hasciniec, viadučy da nieba, i ŭ dušy havaryŭ sabie tyja samyja słovy, jakija zahadzia ŭ pačucci spoŭnienaje svaje słužby j blizkaha kanca napisaŭ: «Zmahanniem ja dobrym zmahaŭsia, vieru datrymaŭ, abaviazak vykanaŭ — napasledak pryznačany mnie voś vianok spraviadlivasci».

LXXII

A Rym šaleŭ pa-daŭnamu, tak što zdavałasia, horad heny, jaki zavajavaŭ uvieś sviet, pačynaje ŭrešcie z pryčyny adsutnasci pravadnikoŭ razvalvacca sam u sabie. Jašče pierad pakutnictvam Apostałaŭ vybuchnuŭ tajemny zhavor Pizona, a pasla jaho — kaśba tak strašnaja najvyšejšych hałoŭ u Rymie, što nat i tym, jakija bačyli bostva ŭ Neronie, vydavaŭsia jon u kancy bostvam smierci. Žałoba razharnuła svaje čornyja kryły nad usim horadam, strach razhasciŭsia pa damoch i sercach, ale portyki ŭpryhažalisia viankami, nie možna było akazvać žalu pa pamierłych. Ludzi, jakija budzilisia ranicaj, pytali siabie: mo pryjdzie siannia čarha? Karahod krozaŭ trupanosnych, idučych za cezaram, pabolšvaŭsia z kožnym dniom.

Pizon prypłaciŭ hałavoju paŭstannie, a za im pajšli Seneka i Lukan, Fienijus Ruf i Płaŭcyj Lateranus, i Fłavij Scevin, i Afr Kujintyjan, i raspusny spadručnik cezaravych šalenstvaŭ Tulij Senecyjo, i Prokuł, i Araryk, i Aŭhuryn, i Hratus, i Siłan, i Proksimus, i Subryjus Fłavij, kaliś cełaju dušoju addany Neronu, i Suplicyjus Asper. Adnych hubiła sobskaja podłasć, inšych bajazlivasć, inšych bahaccie, inšych mužnasć. Cezar, pierapałochany samoj kolkasciu zhavorščykaŭ, zaliŭ horad vajactvam i trymaŭ jak by ŭ akupacyi, vysyłajučy štodzień centuryjonaŭ z prysudami smierci ŭ zapadozranyja damy.

Asudžency prynižalisia jašče u piśmach, poŭnych padchlebnictva, dziakujučy cezaru za prysud i zapisvajučy jamu častku majomasci, kab reštu ŭratavać dla dziaciej. Zdavałasia ŭ kancy, što Neron naŭmysna pierabiraje mieru, kab pierakanacca, da jakoj stupieni spadleli ludzi i jak doŭha mohuć pieranosić kryvavuju ŭładu. Za buntaŭščykami vyhubili ichnich svajakoŭ, siabroŭ dy nat prostych znajomych. Žychary zhrabnych, zbudavanych pasla pažaru damoŭ, vychodziačy na vulicu, byli peŭnyja, što spatkajuć ceły šerah chaŭturoŭ. Pampiej, Karnel, Martyjalis, Fłavijus Nepos i Statyjus Damicyj zhinuli, abvinavačanyja za adsutnasć lubovi da cezara. Novijus Prysk — za toje, što byŭ siabram Seneki. Rufiju Kryspu adabrana prava ahniu j vady za toje, što kaliś byŭ mužam Papieji.

Vialikaha Trezeja zhubiła sumlennasć. Mnohija prypłacili žycciom kryvičesnaje pachodžannie, nat i Papieja stałasia achviaraju raptoŭnaha ŭzburennia cezara.

A sienat prynižaŭsia pierad siardzitym vaładarom, budavaŭ na jahony honar sviatyni, rabiŭ dekłarunki na intencyju jahonaha hołasu, karanavaŭ viankami jahonyja statuji dy pryznačaŭ jamu sviataroŭ, jak bostvu. Sienatary z tryvohaju ŭ dušy jšli na Pałatyn, kab vysłaŭlać piesniu «Pieryjodanicesa» i šaleć razam z im siarod biessaromnaha bujanstva nahaha cieła, vina, kvietak.

Prymiež taho, na nizoch, na rałli, prasiaknutaj kryvioju pakutnickaj i slaźmi, uzrastaŭ cicha, ale štoraz mahutniej zasievak Piatrovy.

LXXIII

Vinić da Piatronija: «Viedajem i tut, carissime, što dziejecca ŭ Rymie, a čaho nie viedajem, toje nam daskazvajuć tvaje piśmy. Kali kinieš kamień u vadu, chvali raschodziacca navokał štoraz dalej, voś ža takaja chvala šalonasci j lutasci dajšła z Pałatynu až da nas. Pa darozie ŭ Hrecyju byŭ vysłany siudy praz cezara Karynas, jaki abdzior horad i sviatyni, kab zapoŭnić parožny skarb. Za canu potu j ludskich sloz budujecca ŭ Rymie Domus Aurea^[91]. Być moža, sviet nie ahladaŭ dahetul takoha domu, ale nie ahladaŭ taksama j takoje kryŭdy. Adyž ty viedaješ Karyna. Padobnym jamu byŭ Chiłon, pakul smierciu nie adkupiŭ žyccia.

Ale da niedalokich la nas tut miastečkaŭ ludzi jahonyja nie dasiahnuli, moža, tamu, što niama ŭ ich sviatyniaŭ i skarbaŭ. Pytaješ, ci my biaspiečnyja? Adkažu tabie tolki toje, što my zabytyja, i chaj ciabie heta zadavolić zamiest adkazu. U hetaj voś chvilinie z portyku, pad jakim pišu, baču našu spakojnuju zatoku, a na joj Ursusa ŭ łodcy, zapuščajučaha sietku ŭ jasnuju hłybiniu. Žonka maja pradzie čyrvonuju voŭnu vobak mianie, a ŭ aharodach pad cieniem mihdalnych drevaŭ piajuć našy niavolniki. Ech! Što za spakojstva ŭtulnaje, carissime, dy jakoje zabyccio daŭnych bolaŭ i tryvoh! Ale heta nie Parki, jak pišaš, tak sałodka praduć nitku našaha žyccia, heta bahasłavić nam Chrystus, najdaražejšy Boh naš i Zbaŭca. Viedajem žal i slozy, bo našaja praŭda nakazvaje nam płakać nad čužoju biadoju, ale nat i ŭ tych slazach josć niaznanaja vam uciecha, bo niekali, jak spłyvie čas našaj žytki, spatkajem tych usich darahich, što pahinuli dy šče pahinuć za Boskuju navuku. Dla nas Piotr i Pavał nie pamierli, tolki naradzilisia ŭ słavie. Našyja dušy bačać ich, i kali vočy płačuć, sercy viesialacca ichnim viasiełlem. O tak, darahi, my ščaslivyja ščasciem, jakoje ništo nie zdoleje zburyć, bo smierć, jakaja dla vas josć kancom usiaho, dla nas budzie tolki pierachodam da jašče bolšaha supakoju, bolšaha kachannia, bolšaje radasci.

I tak nam płyvuć dziańki j miesiacy ŭ pahodnych sercach. Našyja słuhi j niavolniki taje samaje viery, što j my, Chrystovaje, bo ž Jon pakazaŭ lubasć, dyk lubimsia ŭsie. Nie raz, jak sonca zachodzić abo miesiac płyvie ŭžo pa vadzie, hutarym z Lihijaj pra daŭnyja časy, jakija siannia vydajucca nam snom, a kali ŭzhadaju, jak henaja darahaja hałovańka, jakuju ciapier štodzień hałublu da serca, była niedaloka pakuty j zahuby, usioj dušoju dziakuju majmu Ŭsiespadaru, z tych bo ruk Jon adzin tolki moh jaje vyrvać, uratavać z areny i addać mnie nazaŭsiody. O Piatroni, ty ž bačyŭ, kolki henaja navuka daje ŭciechi i vytryvałasci ŭ hory, kolki ciarplivasci j advahi pry smierci, dyk pryjedź i pahladzi, kolki jana daje ščascia ŭ šerych budzionnych dniach žyccia. Ludzi, bačyš, nie viedali dahetul Boha, jakoha možna było b lubić, dyk nie lubilisia j miž saboju; z taho jšło ichniaje biazdołle, bo jak sviatło ad sonca, tak ščascie ad lubovi płyvie. Nie navučyli ich henaje praŭdy ni pravadaŭcy, ni filozafy, i nie było jaje ni ŭ Hrecyi, ni ŭ Rymie, a kali kažu: «Ni ŭ Rymie», dyk, znača, na ŭsioj ziamli. Suchaja i chałodnaja navuka stojikaŭ, da jakoj ciahnuć ludzi sumlennyja, praŭda, hartuje sercy, by miačy, ale zniačulvaje ich zamiest abahačać siłaju dabryni. Ale našto ja tabie heta pišu, bolš za mianie vučonamu dy bolš razumniejšamu! Ty ž taksama viedaŭ Paŭła z Tarsu i nie raz hutaryŭ z im doŭha, dyk viedaješ lepš, ci ŭ supastaŭlenni z jahonaj praŭdaj navuki vašych filozafaŭ i retoraŭ akažucca pustymi mylnymi burbałkami dy pustym hukam słoŭ biez značennia. Pamiataješ pytannie, jakoje jon tabie pastaviŭ: «A kali b cezar byŭ chryscijaninam, ci ž nie čulisia b vy biespiačniejšymi, bolš peŭnymi vaładarami taho, što majecie, biestryvožnyja j spakajniejšyja za zaŭtrašni dzień?» Ale ty kazaŭ mnie, što našaja praŭda josć niepryjacielkaj žyccia, a ja ciapier tabie adkazvaju: kali b ad pačatku piśma paŭtaraŭ tolki dva słovy — «Ja ščaslivy!» — dyk i tady ščascia majho vykazać tabie nie zdoleŭ by. Tak, miły!

Dziela taho, što kachaju jejnuju niesmiarotnuju dušu, i što aboje zamiłavanyja ŭ Chrystusie, u takoj lubovi niama ni razłuki, ni zdrady, ni pieramien, ni starasci, ni smierci. Bo kali minie maładosć i ŭradlivasć, kali zvianie našaje cieła, i pryjdzie smierć, luboŭ astojicca, bo astojacca dušy. Pakul vočy maje nie adkrylisia na henaje sviatło, hatovy ja byŭ dla Lihiji padpalić nat sobski dom, a siannia kažu tabie: nie kachaŭ ja tady jaje, kachać navučyŭ mianie tolki Chrystus. U im josć krynica ščascia j supakoju. Nie ja tabie heta havaru, ale sama rečajisnasć. Paraŭnaj vašyja padšytyja tryvohaj raskošy, vašyja biazzaŭtrašnija ŭpajenni, vašaje biessaromnaje bujanstva, padobnaje da chaŭturnych tryznaŭ, z žycciom chryscijan — znojdzieš hatovy adkaz. Ale, kab moh lepiej paraŭnać, pryjdzi ŭ našyja pachnuščyja čabarom hory, u našyja cianistyja haji aliŭnyja, na našaje ŭsłanaje zielaninaju ŭzbiarežža. Čakaje tut ciabie ŭtulennie, jakoha daŭno ty ŭžo nie kaštavaŭ, i sercy, što lubiać ciabie ščyra. Ty, majučy šlachotnuju j dobruju dušu, pavinien być ščaslivy. Tvoj chutki rozum zdoleje raspaznać praŭdu, a jak raspaznaješ, dyk i palubiš, bo možna być jejnym voraham, jak cezar i Tyhelin, ale abyjakavym da jaje nichto być nie patrapić. O, moj darahi! Aboje my z Lihijaj ciešymsia nadziejaj, što ciabie chutka ŭbačym. Budź zdaroŭ, ščaslivy j spiašajsia da nas!»

Piatroni atrymaŭ piśmo Vinicija ŭ Kume, kudy vyjechaŭ pospał z inšymi aŭhustyjanami, jedučymi za cezaram. Šmathadovaja baraćba jahonaja z Tyhelinam nabližałasia da kanca. Piatroni viedaŭ, što zhinie ŭ joj. I razumieŭ pryčyny hetaha. Čym nižej z kožnym dniom cezar spadaŭ da roli kamiedyjanta, błazna i kvadryhanta, čym bolš hraz u chvarobnaj, pluhavaj i hrubaj raspuscie, tym bolš dalikatny estetyčny arbitr elehancyi rabiŭsia jamu ciažaram. Kali nat maŭčaŭ, Neron bačyŭ u jahonym maŭčanni dla siabie pryhanu, a kali pachvalaŭ, bačyŭ kryvadušnasć. Statny patrycyj dražniŭ jahonaje samalubstva i razbudžaŭ zajzdrasć. Jahonaje bahaccie j kaštoŭnyja vieličavyja tvory mastactva stalisia abjektam žady i vaładara, i jahonaha ministra. Aščadžali jaho da hetych por z uvahi na vyjezd u Achajju, dzie jahony hust, jahonaje znatoctva hreckich rečaŭ mahli prydacca. Ale Tyhelin pačaŭ pavoli tałkavać cezaru, što Karyn pieravyšaje hustam i viedaj Piatronija dy što lepš za jaho patrapić ładzić ihryščy, bankiety j tryumfy. Ad henaj pary Piatroni byŭ nakanavany. Nie smieli, adnak, prysłać jamu prysud u Rymie. I cezar i Tyhelin pryhadvali sabie, što hety nibyta zbabieły estet, «robiačy z nočy dzień», zaturbavany tolki raskošaj, mastactvam i balavanniem, kali byŭ prakonsułam u Bityniji, a pasla konsułam u stalicy, vykazaŭ hodnuju podzivu pracavitasć i enierhiju. Uvažali jaho za zdolnaha da ŭsiaho, a viedali, što ŭ Rymie maje simpatyju nie tolki ŭ narodzie, ale nat u pretoryjan. Nichto z cezaravych zavušnikaŭ nie ŭmieŭ pradbačyć, jak jon u danym vypadku pastupić, dyk vydavałasia rečaj rassudniejšaj vyvabić jaho z horadu i — dasiahnuć na pravincyi.

Dziela henaj mety atrymaŭ zaprosiny, kab razam z inšymi aŭhustyjanami pryjechaŭ da Kume, a jon, choć pradbačvaŭ podstup, vyjechaŭ, moža, tamu, kab nie akazać jaŭnaha ŭporstva, a moža, kab jašče raz pakazać cezaru j aŭhustyjanam biesturbotnuju i nieŭstrašymuju viasiołasć i svabodu dy pakanać apošni raz Tyhelina.

Tym časam toj abvinavačvaŭ jaho zaraz ža za siabroŭstva z Scevinam, jaki byŭ dušoju zhavoru Pizona. Piatronijevych ludziej, što zastalisia ŭ Rymie, zakratavali, dom abstavili pretoryjanskaju vartaju. Ale jon, daviedaŭšysia pra heta, nie vyjaviŭ ni tryvohi, ni nat markoty i z usmieškaj kaža aŭhustyjanam, jakich hasciŭ u sobskaj bahataj viłle ŭ Kume: — Ahienabarbus nie lubić niečakanych pytanniaŭ, dyk pabačycie, jak zbiantežycca, kali spytaju jaho: ci heta jon zahadaŭ zakratavać maju familiju ŭ stalicy?

Pasla zapaviasciŭ im bankiet «pierad dalokim padarožžam» i jakraz rabiŭ pryhatavanni da taho bankietu, jak daručyli jamu piśmo ad Vinicija.

Piatroni, atrymaŭšy jaho, krychu zadumaŭsia; pa chvilinie, adnak, mina znoŭ prajasniłasia, jak abydna, i viečaram taho ž samaha dnia adpisaŭ nastupnaje: «Ciešusia z vašaha ščascia, i podziŭ mianie biare, čytajučy pra vašyja sercy, carissime, bo ja nie dumaŭ, kab dvoje zakachanych mahło ab kim trecim i dalokim pamiatać. A vy nie tolki nie zabyli pra mianie, ale zaprašajecie mianie ŭ Sicyliju, kab padzialicca sa mnoju vašym chlebam i vašym Chrystom, jaki, jak pišaš, tak ščodra prysporvaje vam ščascia.

Kali tak, dyk słaŭcie Jaho. Ja dumaju, darahi, što Lihiju viarnuŭ tabie krychu taksama j Ursus, a krychu j narod rymski. Kali b cezar byŭ inšym čałaviekam, dyk ja dumaŭ by nat, što spynili dalejšy pierasled z uvahi na tvajo z im svajactva praz tuju ŭnučku, jakuju Tyberyj addaŭ u svajim časie adnamu z Vinicijaŭ. Ale, kali dumaješ adnak, što heta Chrystus — nie budu spračacca z taboju.

Tak, nie škadujcie Jamu achviar! Pramietej taksama prysviaciŭsia dla ludziej, ale, eheŭ! Pramietej, kažuć, josć tolki vydumkaj paetaŭ, a pra Chrysta sviedčyli mnie viery hodnyja ludzi, što bačyli Jaho na ŭłasnyja vočy. Ja razam z vami dumaju, što heta najspraviadliviejšy z usich bahoŭ.

Pytannie Paŭła z Tarsu pamiataju i zhadžajusia, što kali b, naprykład, Ahienabarbus žyŭ pavodle navuki Chrystovaj, dyk ja b, moža, mieŭ čas pajechać da vas na Sicyliju. Tahdy b u cieniu drevaŭ nad krynicami hutaryli b pra ŭsich bahoŭ dy pra ŭsie praŭdy, jak kaliś dyskutavali hreckija filozafy.

Siannia karotki tabie mušu dać adkaz.

Ja dvuch tolki chaču pryznavać filozafaŭ: adzin zaviecca Pyron, druhi Anakreont. Reštu tanna tabie mahu pradać razam z cełaju škołaju hreckich i našych stojikaŭ. Praŭda žyvie niedzie tak vysoka, što i sami bahi Alimpu nie mohuć jaje dahledzieć. Tabie, carissime, zdajecca, što vaš Alimp jašče vyšejšy, i, stojačy na im, zaprašaješ mianie: «Uvajdzi, a ŭhledzieš toje, čaho nie bačyŭ dahetul!» Być moža. Ale ja tabie, moj miły, adkazvaju: «Noh nie maju!» I, kali dačytaješ da kanca hetaje piśmo, dumaju, pryznaješ mnie praŭdu.

Nie, mužu ščaslivy karalevy zarnicy! Vašaja navuka nie dla mianie! Mnie lubić bityncaŭ, što nosiać maju lektyku, jehipcian, kačaharaŭ u majich łazniach, Ahienabarba i Tyhelina? Na biełyja kaleni Charytak prysiahaju tabie, choć by j chacieŭ — nie patraplu! U Rymie josć najmienš sto tysiač ludziej abo z kryvymi łapatkami, abo z hrubymi kaleniami, abo z suchimi łytkami, kruhłymi vačyma dy nie ŭ mieru vialikimi hałavami. Ci zahadaješ mnie ich taksama lubić? Adkul ja vaźmu tuju lubasć, kali nie čuju jaje ŭ sercy? A kali vaš Boh choča, kab ja ich usich lubiŭ, dyk čamu ŭsiemahutnasciu svajoju nie daŭ im kštałtaŭ prykładam Niobidaŭ, jakich bačyŭ ty na Pałatynie? Chto lubić krasu, z taje ž pryčyny nie moža lubić brydoty. Inšaja reč — nie vieryć u našych bahoŭ, ale padabać ich možna, jak padabali ich Fidyjas, i Praksyteles, i Miron, i Skopas, i Lizyjas.

Kab ja j chacieŭ isci tudy, kudy mianie viadzieš, nie mahu. Ty vieryš, jak Pavał z Tarsu, što niekali z druhoha boku Styksu na niejkich prastorach Elizejskich bačycimiecie vašaha Chrysta. Dobra! Dyk niachaj Jon Sam tady tabie skaža, ci pryniaŭ by mianie z majimi hemmami, z majoju vazaju myrenskaju i z vydanniami ad Sozyjaŭ, i z majoju Załatavałosaju. Na ŭspamin pra heta smiech mianie biare, moj darahi, bo ž nat i sam Pavał z Tarsu havaryŭ mnie, što dla Chrystusa tre vyračysia ružovych viankoŭ, bankietaŭ i raskošy. Abiacaŭ mnie, praŭda, inšaje ščascie, ale ja jamu adkazaŭ, što na toje inšaje ja zastary, i što z ružaŭ zaŭsiody ciešycimucca maje vočy, a pach fijałkaŭ taksama zaŭsiody mnie budzie milejšym, čym smurod zaskaruzłaha «bližniaha» z Subury.

Heta voś pryčyny, dziela jakich vašaje ščascie nie dla mianie. Ale josć aprača hetych jašče adna, jakuju schavaŭ napasledak. Kliča voś mianie Tanatos.

Dla vas pačynajecca zołak žyccia, a dla mianie zajšło ŭžo sonca, i zmrok atulaje mnie hołaŭ. Inšymi słovami: ja mušu, carissime, pamierci.

Nie varta pra heta doŭha tałkavać. Musiła tak skončycca. Ty, jaki viedaješ Ahienabarba, lohka heta ŭciamiš. Tyhelin mianie pieramoh, a dakładniej — nie! Heta tolki maje pieramohi dabiehli da kanca. Ja žyŭ, jak chacieŭ, i pamru, jak mnie daŭspadoby.

Nie žalciesia vielmi. Nijaki boh nie abiacaŭ mnie niesmiarotnasci, dyk nie spatykaje mianie niespadziavanka. Prytym pamylaješsia ty, Vinić, kažučy, što tolki vašaje bostva dapamahaje pamirać spakojna. Nie. Naš sviet viedaŭ šče pierad vami, što, kali apošniaja čara vypita, para adyjsci supačyć, i šče ŭmieje rabić heta spakojna, pahodna. Płaton kaža, što sumlennasć josć muzykaj, a žyccio mudraca harmonijaj. Kali tak, dyk pamru, jak ja žyŭ — sumlenna.

Chacieŭ by ja tvaju boskuju suženku razvitać jašče słovami, jakimi pryvitaŭ jaje kaliś u Aŭłaŭ: «Usiakim ja, najusiakšym pryhladaŭsia narodam, ale tabie roŭnaje nie spatkaŭ».

Dyk, kali duša josć niečym bolšym, čym dumaje Neron, dyk maja zalacić da vas pa darozie na kraj Akieanosa i siadzie pry vašym domie matylkom abo, jak vierać jehipcianie, sokałam.

Inakš prybyć nie mahu.

A tym časam chaj vam Sicylija staniecca aharodam Hiespieryd, chaj palavyja, lasnyja j kryničnyja bahińki sypluć vam kvietki na vašaj darozie, a pa ŭsich akantach u kalumnach vašaha domu chaj hniazdziacca biełyja hałubočki».

LXXIV

Piatroni nie pamyliŭsia. U dva dni pazniej małady Nerva, zaŭsiody jamu spahadny i addany, prysłaŭ na Kume svajho vyzvolnika z viestkami pra ŭsio, što dziejełasia pry dvary cezara.

Zhuba Piatronija była ŭžo vyrašana. Nazaŭtra viečaram manilisia vysłać da jaho z zahadam centuryjona, kab zatrymaŭsia ŭ Kume i čakaŭ tam dalejšych zahadaŭ. Nastupny pasłaniec, vysłany niekalki dzion pazniej, mieŭsia pryniesci jamu prysud smierci.

Piatroni vysłuchaŭ dakład vyzvolnika biez cieniu tryvohi i skazaŭ: — Zaniasieš svajmu spadaru adnu z majich vazaŭ, jakuju ŭruču tabie pierad vychadam. Padziakuj taksama jamu ad mianie z cełaj dušy, bo pry pomačy jaho mahčymu vypieradzić prysud.

I až pačaŭ smiajacca, jak čałaviek, peŭny ŭdačy svajho pomysłu.

Taho ž jašče viečara niavolniki razbiehlisia zaprašać usich u Kume aŭhustyjanaŭ i aŭhustyjanak na pačesny bankiet da zhrabnaje viłły arbitra elehancyi.

A jon sam pisaŭ papaŭdniovaju paroju ŭ biblijatecy, potym vykupaŭsia, prybraŭsia i, statny, pryhožy, moŭ bostva, zajšoŭ u tryklinijum, kab znatockim vokam dapilnavać pryhatavanni, pasla ŭ aharody, dzie chłapčaniaty j maładyja hrečanki vili vianki z ružaŭ na viačeru.

Na tvary jahonym — ani cieniu horyčy. Słužba z taho tolki zdahadałasia pra niezvyčajnasć chviliny, što zahadaŭ dać padarunki tym, z kaho byŭ zadavoleny, a lohkija rozhi tym, čyja rabota nie prypała jamu da smaku, abo chto spiarša jašče zasłužyŭ na karu. Cytrystam i spievakam zahadaŭ ščodra zapłacić zahadzia, a ŭ kancy, sieŭšy ŭ aharodzie pad bukam, praz listotu jakoha pradziralisia kasuli sonca, krasiačy ziamlu jasnymi plamami, zaklikaŭ da siabie Eŭniku.

Pryjšła, prybranaja ŭ biel, z mirtavaju hałuzkaj u vałasoch, čaroŭnaja, moŭ Charyta, a jon pasadziŭ jaje la siabie i, datknuŭšysia lahieńka palcami jejnych ščočak, pačaŭ hladzieć na jaje z takoju lubasciu, z jakoju znaŭca ahladaje boskuju marmurovuju postać hienijalnaje raźby.

— Eŭnika, — adazvaŭsia, — ci viedaješ, što ty daŭno ŭžo pierastała być niavolnicaj?

A jana padniała na jaho svaje spakojnyja, błakitnyja, by nieba, zrenki j pačała zapiarečvać rucham hałavy.

— Ja tvajoj niavolnicaj zaŭsiody budu, dominie, — adkazała.

— Nu, moža, nie viedaješ, — havaryŭ dalej Piatroni, — što hetaja viłła i tyja niavolniki, što ŭjuć vianki, dy ŭsio, što ŭ joj znachodzicca, i pole, i statki, ad sianniašniaha dnia — tvaje.

Eŭnika, pačuŭšy heta, adsunułasia borzda ad jaho i hałaskom tryvožlivym pytaje: — Čamu ty heta mnie havoryš, spadaru?

Dy padsunułasia znoŭ da jaho, žachliva marhajučy vačyma. Zbialeła, by pałatno, a jon usciaž pasmichaŭsia, vymaviŭšy narešcie adno tolki słova: — Tak!

Zamoŭkli. Zacichła ŭsio, tolki lahieńki pavieŭ vietryku žartavaŭ listkami buku.

Piatroni sapraŭdy moh by dumać, što pierad im statuja biełamarmurovaja.

— Eŭnika! — kaža. — Ja chaču pahodna pamierci.

Krasunia, hlanuŭšy na jaho z balučym usmiecham, vyšaptała: — Słuchaju.

Viečaram hosci, jakija nie raz užo byvali na Piatronijevych bankietach i viedali, što ŭ paraŭnanni z imi nat bankiety cezara vydavalisia nudnymi i barbarskimi, pačali schodzicca hramadoju, a nikomu i ŭ dumku nie pryjšło, kab hena mieŭ być apošni sympozyjon. Mnohija, praŭda, viedali, što nad elehanckim arbitram zavisli chmary niechaci cezara, ale zdarałasia heta ŭžo šmat razoŭ, i zaŭsiody Piatroni ŭmieŭ ich razahnać niejkim sprytnym žestam abo adnym smiełym słovam, što sapraŭdy nichto nie dumaŭ, kab heta jamu pahražała pavažnaja niebiaspieka. Jahonaja viasiołaja mina i zvyčajnyja svabodnyja pavodziny scviardžali darešty takoje pierakanannie. Pryhožaja Eŭnika, jakoj skazaŭ, što choča pamierci pahodna, i dla jakoje kožnaje słova jahonaje było sviatym, mieła ŭ boskim vyhladzie poŭny supakoj dy niejkija dziŭnyja iskry ŭ zrenkach, jakija možna było b nazvać radasciu. U dzviaroch tryklinijuma chłapčaniaty z vałasami ŭ załatych sietkach układali vianki ružaŭ na hałovy hasciam, upieradžajučy ich pavodle zvyčaju, kab pierastupali paroh pravaju nahoju. U zali raschodziŭsia lohki pach fijałkaŭ; sviatło mihacieła ŭ roznakraskavych aleksandryjskich škłach. Pry łavach stajali hreckija dziaŭčatki, hatovyja skraplać pachoščami nohi hasciej.

Pad scienami cytrysty j afinskija spievaki čakali znaku svajho charavoda.

Stałovy prybor jasnieŭ kamfortam, ale kamfort toj nie kryčaŭ bliskocciem, nie dražniŭ nikoha, kazaŭ by, sam vycvitaŭ z siabie. Viesiełasć i svaboda razlivalisia razam z pacham fijałkaŭpa zali. Hosci, uvachodziačy siudy, adčuvali, što nie zavisnie nad imi ni prymus, ni hraźba, jak heta byvała ŭ cezara, dzie zamała vysokija abo nat nie zusim trapnyja pachvały piesni ci paeziji možna było prypłacić žycciom. Dyk pad uražanniem simpatyčnaha asviatlennia, azialenienych kaŭšoŭ vin, ledzianiejučych na sniežnym pokryvie, i mudrahielistych stravaŭ chutka razachvocilisia sercy biasiednikaŭ. Viesieła zašumieŭ homan hutarki, by homan pčalinaha roju nad absypanaju kvietkami jabłyniaj. Časami tolki pieraryvaŭ jaho vułkan viasiołaha rohatu, časami vykryk pachvały, časami zamocny całunak biełaje ručańki. Hosci, pjučy vino, strasali pa niekalki kroplaŭ niesmiarotnym bahom, kab prychilić ichniuju apieku i spahadnasć dla haspadara domu. Heta ničoha, što mnohija nie vieryli ŭ bahoŭ. Tak dyktavaŭ zvyčaj. Piatroni, ležačy pobač z Eŭnikaj, hutaryŭ pra rymskija naviny, pra najnaviejšyja razłuki, pra luboŭ i luboščy, pra sport, pra Spikulusa, hieroja areny z apošnich dzion, dy pra najnaviejšyja knižki, jakija zjavilisia ŭ Atrakta i Sozyja. Strasajučy vino, havaryŭ, što strasaje tolki na honar Cypryjskaje Spadyni, najstarejšaje dy najvažniejšaje za ŭsie bahi, adzinaje, niesmiarotnaje, tryvałaje vaładaryni.

Hutarka jahonaja była, moŭ toj soniečny pramień, jaki štoraz inšy pradmiet asviatlaje, abo jak letni pavieŭ, što kałyša kvietki ŭ aharodzie. Urešcie kiŭnuŭ na charavoda, i dalikatna zazvinieli cytry, a maładyja hałasy pačali ŭtaravać im.

Pasla tancorki z Kos, ziamlački Eŭniki, zamihacieli z-pad prazrystych strojaŭ ružovymi fihurami. U kancy jehipski varažbit pačaŭ hasciam varažyć budučyniu z šmatkolernych ruchaŭ doradaŭ, začynienych u kryštalnaj sudzinie.

Až voś, kali hosci nazabaŭlalisia ŭžo ŭdostal, Piatroni padniaŭsia na svajim siryjskim uzhałoŭi i važna, jak by niechacia, adazvaŭsia: — Pryjacieli! Vybačajcie, što na bankiecie zviarnuŭsia da vas z prośbaju: chaj voś kožny z vas prymie ad mianie ŭ darunku tuju čaru, z jakoje najpierš upuscić kroplu ŭ honar bahoŭ dy na maju pamysnasć.

Piatronijevy čary iskrylisia zołatam, kaštoŭnasciami i mastackaju raźboju, dyk, choć razdavannie padarunkaŭ było ŭ Rymie paspalitaju rečču, radasć zaliła sercy biasiednikaŭ. Adny pačali jamu dziakavać i słavić jaho na ŭvieś hołas; druhija kazali, što nat sam Joviš nie ŭhanaravaŭ bahoŭ na Alimpie padobnym daram; byli ŭrešcie j takija, jakija sumniavalisia pryniać reč, bo tak pieravyšała abydnuju mieru.

A jon padniaŭ myrenskuju kružu, čarujučuju viasiołkavymi tonami krasak, prosta biascennuju, i mović: — A voś taja, z jakoj adliŭ na honar Cypryjskaje Spadyni. Chaj ad henaje chviliny ničyje vusny da jaje nie datykajucca dy ničyje ruki na honar inšaje bahini z jaje nie ŭpuščajuć!

I braznuŭ kaštoŭnuju sudzinu na pasypanuju liłovymi kvietkami šafranu padłohu, a kali raspyrsnułasia na drobnyja drabočki, moviŭ dalej, bačačy navokał zdziŭlenyja vočy: — Viesialiciesia, darahija, zamiž dzivicca. Starasć, niadužasć — heta sumnyja tavaryšy apošnich hadoŭ žyccia. Ale ja vam daju dobry prykład i radu: možna, bačycie, ich nie čakać i, pakul pryspiejuć, adyjsci dabrachotna, jak ja adychodžu.

— Što ty chočaš rabić? — adazvałasia adrazu niekalki hałasoŭ.

— Chaču viesialicca, vino pić, muzyki słuchać, lubavacca hetaj voś boskaj fihuraj, što vobak mianie bačycie, a pasla zasnuć z uvienčanaju hałavoju. Ja ŭžo razvitaŭsia z cezaram, i ci chočacie pasłuchać, što ja na razvitannie jamu napisaŭ?

Heta skazaŭšy, vyciahnuŭ z-pad purpurovaha ŭzhałoŭja list i pačaŭ čytać nastupnaje: «Viedaju, cezar, što nieciarpliva čakaješ majho prybyccia, i što tvajo viernaje serca pryjaciela tužyć pa mnie dniami j načami. Viedaju, što absypaŭ by mianie darunkami, davieryŭ by mnie prefiekturu pretoryi, a Tyhelinu zahadaŭ by być tym, na kaho stvaryli jaho bahi: pastuchom mułaŭ u tych tvajich majomasciach, jakija dastalisia tabie ŭ spadčynie pa atručanym Damicyju. Vybačaj adnak, bo prysiahaju na Hadesa i na cień tvaje maci, žonki, brata i Seneki, što prybyć da ciabie nie mahu. Žyccio josć vialikim skarbam, a ja z taho skarbu ŭmieŭ vybirać najbolš vartasnyja kaštoŭnasci, ale ŭ žycci josć taksama rečy, jakich daŭžej sciarpieć niemahčyma. Och, prašu nie dumać, što mianie zahidziła toje zabojstva matki, žonki, brata, što spaliŭ Rym i vysłaŭ da Erebu ŭsich sumlennych ludziej tvaje dziaržavy. Nie, moj praŭnuča Chronasa. Smierć josć pryznačenniem ludskoha pahałoŭja, a ad ciabie inšych učynkaŭ nielha było spadziavacca. Ale kalečyć sabie vušy praz doŭhija jašče hady tvajim piajanniem, ahladać tvaje damicyjanskija tonkija nožki, šalejučyja ŭ pyrejskim tancy, słuchać tvaje muzyki, tvaje dekłamacyi dy tvaje paeziji! — voś što pieramahło maje siły i ŭzbudziła tuhu da smierci. Rym zatykaje vušy, ciabie słuchajučy, sviet z ciabie smiajecca, a ja daŭžej čyrvanieć za ciabie nie chaču i nie mahu.

Vyccio choć by j cerbiera, moj miły, da tvajho piajannia padobnaje, mienš budzie mnie dakučnaje, bo ja nie byŭ nikoli jahonym pryjacielem, dyj za hołas jahony saromiecca nie maju abaviazku. Byvaj zdaroŭ, ale nie spiavaj; zabivaj, ale nie pišy vieršaŭ; atručvaj, ale nie tancuj; padpalvaj, tolki nie hraj na cytry! Taho tabie žadaje i hetuju apošniuju radu pasyłaje Arbitr Elehancyi».

Biasiedniki patruchleli, viedali bo, što ŭtrata dziaržavy mienš spierunavała b Nerona. Sciamili taksama, što čałaviek, jaki napisaŭ hety list, musić pamierci, a prytym ich samich abniała dryhata strachu, što takoha lista słuchali.

Ale Piatroni razrahataŭsia tak ščyrym i viasiołym smiecham, jak by tut pra najniavinniejšy žart hutaryłasia; jon pieravioŭ vačyma pa prysutnych i adazvaŭsia: — Viesialiciesia, adkińcie tryvohu! Nichto nie patrabuje chvalicca, što henaje piśmo čuŭ, a ja pachvalusia im chiba samomu Charonu padčas pierapravy.

Pasla taho kiŭnuŭ na hreka-lekara i vyciahnuŭ da jaho ruku. Daznany hrek vomih pieraviazaŭ jaje załatoju pierapaskaju i padrezaŭ žyły na pierahibie ruki.

Kroŭ pyrsnuła na ŭzhałoŭje i abliła Eŭniku, jakaja, padpioršy hołaŭ Piatronija, nachiliłasia da jaho.

— Miły, niaŭžo ty dumaŭ, ja ciabie pakinu? Choć by bahi abdaryli mianie niesmiarotnasciu, a cezar uładaju nad svietam, pajšła b za taboju!

Piatroni ŭsmichnuŭsia, krychu padniaŭsia, dakranuŭsia vusnami da jejnych vusnaŭ i adkazaŭ: — Chadzi za mnoju!

Pasla dadaŭ: — Ty sapraŭdy kachała mianie, boskaja maja!..

A jana vyciahnuła lekaru svaju ružovuju ruku, i pa chvilinie kroŭ jejnaja pačała zlivacca j łučycca z jahonaj kryvioju.

Daŭ znak charavodu, i znoŭ zazvinieli cytry j hałasy. Prapiajali «Hermadyjosa», a pasla zahrymieła piesnia Anakreonta, u jakoj paet skardzicca, što znajšoŭ raz pad dzviaryma zziabnutaje j zapłakanaje dziciatka Afradyty. Zabraŭ jaho, abahreŭ, vysušyŭ krylejka, a jano, niaŭdziačnaje, pranizała jamu ŭ adpłatu serca strałoju, z taje pary nie mieŭ supakojstva.

A jany, prytuliŭšysia, pryhožyja, by dva bostvy, słuchali, usmichajučysia j bialejučy. Piatroni pasla henaj piesni zahadaŭ dalej raznosić vino i stravy, potym pačaŭ hutaryć z susiednimi biasiednikami pra małavažnyja rečy, ale miłyja, pra jakija zvyčajna tałkavali na bankietach. Urešcie padazvaŭ hreka, kab padviazaŭ jamu na chvilinu žyły, bo pačaŭ maryć jaho son, a jon chacieŭ by jašče addacca Hipnosu, pakul Tanatos nie zakałyša jaho navieki.

I zasnuŭ. Kali pračnuŭsia, hałava krasuni lažała ŭžo, padobnaja da biełaje kvietki, na jahonych hrudziach. Abapior jaje na ŭzhałoŭi, kab jašče raz palubavacca. Dy znoŭ razviazali jamu žyły. Spievaki na jahonyja kivomihi zapiajali novuju piesniu Anakreonta, a cytry akampanijavali im cicha, tak, kab nie zahłušać słoŭ. Piatroni bladnieŭ štoraz bolš; kali ž apošnija tony zamoŭkli, zviarnuŭsia šče raz da biasiednikaŭ i skazaŭ: — Pryjacieli! Pryznajcie, što razam z nami hinie… I nie moh dakončyć; ruka jahonaja abniała apošnim rucham Eŭniku, a hałava apała na ŭzhałoŭje — pamior.

Biasiedniki, hledziačy na henyja dva biełyja trupy, padobnyja da cudnych statujaŭ, zrazumieli dobra, što z imi razam hinie adzinaje tolki, što zastałosia ichniamu svietu — paezija i krasa.

EPIŁOH

Spačatku bunt halijskich lehijaŭ pad vierchavodstvam Vindeksa nie vydavaŭsia nadta hroznym. Cezar mieŭ tolki tryccać pieršy hod, i nichto nie smieŭ spadziavacca, kab sviet tak chutka vyzvaliŭsia z-pad ludažera, što cisnuŭ jaho. Pryhadvalisia daŭniejšyja bunty siarod lehijaŭ, jakija, adnak, prachodzili, nie spryčyniajučy zmieny ŭładaŭ. Tak, za časaŭ Tyberyja Druzus supakojiŭ rozruch lehijaŭ Panonskich, a Hiermanik — Nadrejnskich. «Dyj chto ž by, — tałkavali ludzi, — moh uziać pasla Nerona ŭładu, kali ŭsie amal naščadki boskaha Aŭhusta vyhinuli padčas jahonaha panavannia?» Inšyja, hledziačy na kałosy, pradstaŭlajučyja jaho jak Hierkulesa, mimachoć ujaŭlali sabie, što niama siły, jakaja b złamała takuju mahutnasć. Byli j takija, jakija ad času vyjezdu ŭ Achajju tužyli pa im, bo Hielijus i Palitetes, jakim davieryŭ uradavannie nad Rymam dy Italijaj, haspadaryli jašče kryvaviej, čym jon sam.

Nichto nie byŭ peŭny žyccia j majomasci. Prava pierastała baranić ludziej.

Zahasła ludskaja hodnasć i sumlennasć. Rassłabienilisia žanimskija siamiejnyja vuzły, a sparšyviełyja sercy nie smieli dapuscić nat nadzieji. Z Hrecyi dachodzili čutki pra niečuvanyja tryumfy cezara, pra tysiačy karonaŭ, jakija zdabyŭ, i tysiačy spabornikaŭ, jakich pakanaŭ. Sviet vyhladaŭ jak adno biessaromnaje bujanstva, kryvavaje i błaznockaje, a adnačasna ŭščapiłasia pierakanannie, byccam pryjšoŭ kaniec sumlennasci j rečaŭ pavažnych, a pryspieła para tancu, muzyki, raspusty, kryvi, dy što tak užo musicimie płysci žyccio. Sam cezar, jakomu bunt adčyniaŭ darohu da novaha hrabiežnictva, mała kłapaciŭsia zbuntavanymi lehijami i Vindeksam, a nat časta z henaje nahody vykazvaŭ svaju radasć.

I z Achaji nie chacieŭ vyjazdžać, ažno kali Hielijus danios jamu, što dalejšaje adciahvannie pavarotu moža spryčynić detranizacyju, vyjechaŭ u Nieapal.

Tam znoŭ hraŭ i piajaŭ, puščajučy mima vušej viestki pra štoraz bolš hrozny chod spravy. Daremna Tyhelin tałkavaŭ jamu, što daŭniejšyja bunty lehijonaŭ nie mieli pravadyra, a ciapier stajić na čale muž Akvitanskaha karaleŭskaha rodu, dy prytym słaŭny i daznany vajaŭnik. «Tut, — adkazvaŭ Neron, — słuchajuć mianie hreki, jakija adny tolki słuchać umiejuć, dy jakija adny tolki hodnyja majoj piesni». Tłumačyŭ, što pieršym jahonym abaviazkam — mastactva i słava. Ale, kali ŭrešcie dajšła da jaho viestka, što Vindeks nazvaŭ jaho marnym mastakom, skočyŭ i vyjechaŭ u Rym. Piatronijevy rany, zahojenyja ŭ Hrecyi, zakryvavilisia ŭ jahonym sercy nanava, i maniŭsia ŭ sienacie šukać spraviadlivasci za tak niečuvanuju kryŭdu.

U darozie, napatkaŭšy hrupu, vylituju z bronzy, pradstaŭlajučuju halijskaha vajaka, pavalenaha rymskim rycaram, uvažaŭ heta za dobruju varažbu i ad henaj pary, kali zhadvaŭ zbuntavanyja lehiji i Vindeksa, dyk tolki dziela błaznockaje naruhi nad imi. Ujezd jahony ŭ horad zacmiŭ usio, što dahetul bačyŭ sviet.

Ujechaŭ na tym samym vozie, na jakim kaliś Aŭhust adbyvaŭ tryumf. Zburyli adzin łuk cyrku, kab adkryć uvachod dla pracesiji. Sienat, rycary i niezličonyja hramady zbiehlisia na jaho spatkannie. Scieny dryžali ad vokličaŭ: «Vitaj, Aŭhuscie, vitaj, Hierkulesie! Chaj žyvie boski, adziny, Alimpijski, Fytyjski, niesmiarotny!» Za im niesli zdabytyja vianki, nazovy haradoŭ, dzie tryumfavaŭ, i vypisanyja na tablicy imiony spabornikaŭ, jakich pakanaŭ. Neron sam byŭ upojeny i pytaŭ z rasčulenniem akružajučych jaho aŭhustyjan: čym byŭ tryumf Julija Cezara ŭ paraŭnanni z jahonym tryumfam? Dumka, kab ža na takoha mastaka-paŭboha chto z smiarotnych advažyŭsia padniać ruku, nie chacieła miescicca jamu ŭ hałavie. Pačuvaŭsia istavietna Alimpijskim i praz heta biaspiečnym. Entuzijazm i burlivasć nataŭpu padburali j jaho. Sapraŭdy, mahło vydavacca ŭ dniu jahonaha tryumfu, što nie tolki cezar i horad, ale sviet uvieś zbiŭsia z hłuzdu.

Pad kraskami j kučami viankoŭ nie ŭmieŭ nichto dahledzieć propasci. Taho ž jašče viečara kalumny j scieny pakrylisia napisami, u jakich cezaru vytykana ludažerstva, pahražana blizkaju pomstaju i vysmiejvana jahonaje mastactva.

Z vusnaŭ da vusnaŭ chadziŭ skaz: «Patul piajaŭ, pakul nie zbudziŭ pieŭniaŭ»^[92].

Tryvožnyja viestki abiehli horad i rasli da niejmaviernych pamieraŭ. Aŭhustyjanaŭ aharnuła tryvoha. Ludzi z niapeŭnasci, što pryniasie budučynia, nie smieli vyjaŭlać žadanniaŭ i nadzieji, nie smieli adčuvać i dumać.

A jon i dalej žyŭ tolki teatram i muzykaj. Cikavili jaho novavydumanyja instrumienty muzyčnyja i novy vadziany arhan, z jakim rabili dosledy na Pałatynie. U zdziacinienaj, biazradnaj dy biazdziejnaj hałavie ŭjaŭlaŭ sabie, što daloka siahajučyja ŭ budučyniu namiery spiektaklaŭ i vidoviščaŭ adviernuć tym samym niebiaspieku. Najbližejšyja, bačačy, što zamiest turbavacca pra sposaby j vojska starajecca tolki znajsci skazy, trapna malujučyja pahrozu, zhubili tołk. Inšyja dumali, što tolki zahłušaje siabie i druhich cytrami, majučy ŭ dušy tryvohu j razład. I praŭda, učynki jahonyja stalisia haračkavymi. Štodzień tysiačy namieraŭ pralatała jamu praz hołaŭ. Inšy raz zryvaŭsia, kab vybiehčy suprać niebiaspieki, zahadvaŭ pakavać na vazy cytry j lutni, uzbrojvać maładyja niavolnicy na manier amazonak, a adnačasna zbirać lehiji z Uschodu. A časami znoŭ zdavałasia jamu, što nie vajnoju, a piesniaj pałožyć kaniec halijskim zakałotam. I ŭsmichałasia jamu duša da taho vidovišča, jakoje było b nastupstvam pakanannia piesniaju vajakoŭ. Voś lehijanisty abstupiać jaho z slaźmi ŭvačču, a jon zaspiavaje im epinicyjum, pasla jakoha pačniecca załataja para dla jaho i dla Rymu. Časami znoŭ damahaŭsia kryvi; časami vyrašaŭ abmiežavacca tolki da ŭładarstva ŭ Jehipcie; pryhadaŭ pra varažbitaŭ, jakija praročyli jamu panavannie ŭ Jeruzalimie, abo rasčulaŭsia dumkaj, što, jak vandroŭny spiavak, zarablacimie na štodzionny chleb, a harady i kraj uhanarujuć u jahonaj asobie ŭžo nie cezara, kruhasvietnaha vaładara, a niebyvałaha piesniara.

I tak kidaŭsia, dureŭ, hraŭ, piajaŭ, zmianiaŭ namiery, zmianiaŭ cytry, zmianiaŭ svajo žyccio i žyccio svietu ŭ niejkuju niedarečnuju mroju, fantastyčnuju i strašennuju adnačasna, u hučnaje bujanstva nadźmutych słoŭ, drennych ryfmaŭ, stohnaŭ, sloz i kryvi, a prymiež taho chmara na Zachadzie rasła j mahutnieła z kožnym dniom. Miera była pierabrana, błaznockaja trahikamiedyja nabližałasia, vidać, da svajho kanca.

Kali viestki pra Halbu i pryłučennie da paŭstancaŭ Hišpaniji dajšli da jahonych vušej, zakipieŭ zakatnaju siardzitasciu j šalonasciu. Braznuŭ čary ab stoł pry bankiecie, pieraviarnuŭ stoł i vydaŭ zahady, jakich ni Hielijus, ni sam Tyhelin nie smieli vykanać: vymardavać hałaŭ, što žyvuć u Rymie, pasla jšče raz padpalić horad, vypuscić zviarjo z arenaryjaŭ, a stalicu pieraniesci ŭ Aleksandryju. Heta vydavałasia jamu vialikim hierojstvam, hodnym podzivu dy nie ciažkim. Ale dni vialikamahutnasci jahonaj užo minuli, i nat sudziejniki daŭnych złačynstvaŭ pačali hladzieć na jaho, jak na šalonaha.

Smierć Vindeksa i razład zbuntavanych lehijaŭ, kazaŭ by, znoŭ pieraciahvali šalu na jahony bok. Užo novyja bankiety, novyja tryumfy i novyja prysudy zapavieščany byli ŭ Rymie, kali niečakana adnaje nočy na zapienienym lichačy prylataje z pretoryjanskaha łahieru pasłaniec z dakładam, što ŭ samym horadzie vojska padniało sciah buntu i ahałosiła Halbu cezaram.

Cezar spaŭ padčas prybyccia pasłanca i, pračnuŭšysia, daremna klikaŭ prybočnaje varty, što achoŭvała načami jahonuju kamoru. U pałacy była ŭžo pustka. Niavolniki tolki rabavali ŭ dalejšych kutkoch usio, što traplała pad ruku. Ale jahonaja prysutnasć napałochała ich, a jon błukaŭsia adzinoki pa ŭsim domie, napaŭniajučy jaho krykam tryvohi i rospačy.

Urešcie, adnak, vyzvolniki Faon, Spirus i Epafrodyt pryskočyli jamu na ratunak. Namaŭlali, kab uciakaŭ vomih, jak stajić, ale jon duryŭsia šče spadzievaj. A što, kali b ubrany ŭ žałobu pramoviŭ da sienatu? Ci ž sienat nie ŭziaŭ by pad uvahu jahonych sloz i krasamoŭstva? Kali natužyć usie svaje siły retoryki i aktorstva, ci ž chto-niebudź u sviecie zdoleje słuchać jaho abyjakava? Ci ž by jamu nie dali choć prefiektury ŭ Jehipcie?

A jany, padchalimcy, nie smieli j ciapier zapiarečyć, tolki ascierahali jaho, što pakul zdoleje dajsci da Foruma, narod razarvie jaho na kavałki, i zahrazili: kali vomih nie siadzie na kania, dyk i jany pakinuć jaho.

Faon achviaravaŭ jamu prytułak u svajoj viłle za Namentanskaju bramaju.

Praz momant pasieli na koni i, panakryvaŭšy hałovy płaščami, pajimčalisia na kraj horadu. Noč bialeła. Na vulicach kišeŭ, adnak, užo ruch, zapaviaščajučy pavažnasć chviliny. Vajary to paadzinkava, to nievialikimi addziełami rassypalisia pa horadzie. Niedaloka abozu cezaraŭ koń rvanuŭ niečakana ŭbok, spudziŭšysia trupa. Z hałavy jechaŭšaha asunuŭsia płašč, i vajar, jaki ŭ toj ža chvilinie prasunuŭsia vobak jaho, paznaŭ manarcha, ale, zbiantežany niespadziavanym spatkanniem, addaŭ jamu vajarski honar. Prajazdžajučy mima abozu pretoryjanaŭ, pačuli hrom voklikaŭ na honar Halby. Neron sciamiŭ urešcie, što kaniec jahony niedaloka. Apanavaŭ jaho strach i pakuty sumlennia. Skardziŭsia, byccam bačyć pierad saboju ciemru, moŭ čornaja chmara, a z taje chmary vyščervajucca da jaho tvary matki, žonki, brata. Zuby laskali ad žachu, a ŭsio ž kamiedyjantskaja duša jahonaja i tut jak by bačyła niejki čar trahizmu chviliny. Być usioŭładnym vaładarom svietu i stracić usio vydavałasia jamu zienitam trahiedyi.

I, vierny samomu sabie, razyhryvaŭ hałoŭnuju ŭ joj rolu da kanca. Apanavała jaho pochatnaja haračka cytataŭ i žada pieradačy jahonaha majsterstva naščadkam. Siahdy-tahdy kryčaŭ, što choča pamirać, i zaklikaŭ Spikuła, jaki najzručniej za ŭsich hładyjataraŭ zabivaŭ. Časami dekłamavaŭ: «Maci, žonka, ajciec na smierć mianie ŭzyvajuć!» Probłyski nadzieji budzilisia časami, adnak, u im, pustyja, dziciačyja. Bačyŭ idučuju da jaho smierć i adnačasna nie vieryŭ u jaje. Namentanskaja brama była adčyniena. Jedučy dalej, prasunulisia mima Ostryjanuma, dzie Piotr navučaŭ i chrysciŭ. Na svitanni byli ŭ viłle Faona.

Tam vyzvolniki nie chavali ŭžo pierad im, što para pamierci, dyk zahadaŭ kapać sabie jamu i loh na ziamli, kab zniali akuratnuju mieru. Hladzieŭ na vykidany z jamy piasok i kałaciŭsia ad strachu. Nality tvar jahony zbialeŭ, pot vystupiŭ na łbie, by krapliny ranniaje rasy. Aciahaŭsia. Miarečyŭ tremołavym aktorskim hołasam, što jašče para nie padaspieła, dyj znoŭ davaj cytavać. U kancy prasiŭ, kab jaho spalili. «Što za mastak hinie!» — biedavaŭ žachliva.

Prymiež taho, pryskočyŭ pasłaniec Faona z dakładam, što sienat vydaŭ na zabojcu baćkoŭ užo prysud, i što patrycyda^[93] budzie ŭkarany pavodle daŭniaha zvyčaju.

— Što tam za zvyčaj? — spytaŭ zbialełymi vusnami Neron.

— Šyju ŭščemiać u viły i zasciobajuć, zabičujuć ciabie na smierć, a cieła ŭkinuć u Tybr! — pahardliva adkazaŭ Epafrodyt.

Davaj jon tady raschilać na hrudziach vopratku.

— Nu dyk para! — kaža, uzhlanuŭšy ŭ nieba.

Dy jšče raz prycvierdziŭšy: — Što za artysty hinie!

Naraz zahrukacieli konskija kapyty. Heta centuryjon z addziełam vajaroŭ pryjazdžaŭ pa hałavu Ahienabarba.

— Nie marudź! — zakryčali vyzvolniki.

Neron pryłažyŭ da šyi nož, ale ruka pačała dryžać, vidać było, što nikoli nie advažycca ŭsadzić jaho. Tady Epafrodyt niespadziavana papchnuŭ jahonuju ruku, i nož schavaŭsia pa samy tronak, až ziekry jamu vypierła navierch, strachotnyja, vializnyja, žachlivyja.

— Prynošu tabie žyccio! — adazvaŭsia, uvachodziačy, centuryjon.

— Zapozna, — adkazaŭ chraplivym hołasam Neron.

Pasla dadaŭ: — Vo heta viernasć!

Smierć chutka pačała abnimać hołaŭ. Kroŭ z hruboha karku abluzhvała čornym raŭčukom aharodnyja kvietki. Nahami ryŭ ziamlu i — skanaŭ.

Viernaja Akte abviła jaho nazaŭtra kaštoŭnymi tkaninami i spaliła na pierapoŭnienym pachoščami vohniščy.

I tak praminuŭ Neron, jak minaje lichaja bura, navalnica, pažar, vajna ci pamorak. A bazylika Piatra vaładaryć i dasiul z Vatykanskich vysiaŭ nad narodam i svietam.

Niedaloka Kapenskaje bramy stajić i dasiannia maleńkaja kaplička z pryciortym krychu napisam: «Quo Vadis, Domine?»

KAMIENTARY

S. 13: Neron (37–68 hh. n. e.) — rymski cezar (ad 54 h.) z dynastyi Julijaŭ Kłaŭdyjaŭ. Oleotokijum — pakoj dla masažu dy nacirannia alejem. Efieby — placoŭki dla himnastyčnych spabornictvaŭ efiebaŭ (junakoŭ 16–20 hadoŭ). Siaviera i Celer — architektary, što pabudavali «Załaty pałac» Nerona.

Vatynij Tytus — šaviec, jakoha Neron zrabiŭ prydvornym błaznam, nabliziŭšy da siabie. Lukan — rymski paet I st. n. e., aŭtar paemy «Farsalija». Senecyj Kłaŭdyj — nabližanaja da Nerona asoba, pazniej byŭ udzielnikam zmovy Pizona. Balnieatar — niavolnik, što słužyŭ pry łazni. Byss — tonkaja, ledź nie prazrystaja tkanina z bavoŭny, jakaja nadta šanavałasia ŭ časy Rymskaj impieryi. Lakonikum — addzieł haračaj łazni z vialikim, ale niehłybokim basejnam. Albanskija hory — ciapier hetaja miajscovasć, dzie stajaŭ chram Joviša (Jupitera), maje nazvu Monte-Kvo, i heta kala 30 km na paŭdniovy ŭschod ad Ryma. Tepidaryjum — chaładniejšaja łaznia. Namienkłatar — pasłuhač, jaki vioŭ namienkłaturu ŭsioj svity doma, jahonych hasciej i navat hatujemych na kuchni stravaŭ. Mark Vinicij — konsuł z časoŭ cezara Tyberyja, jaki ŭ sapraŭdnasci ažaniŭsia nie z siastroju Piatronija, a z unučataj stryječnicaj taho cezara. Damicyj Karbułon — talenavity rymski vajavoda, jaki va ŭzroscie 67 hadoŭ skončyŭ žyccio samahubstvam pa zahadu Nerona.

S. 14: Party (parfianie) — supierniki rymlan za ŭpłyŭ na Blizkim Uschodzie i ŭ Armieniji; mahutnaja dziaržava partaŭ znachodziłasia tady na terytoryi sučasnych Iraka dy Irana. Asklepijos — boh lekavannia ŭ hreckaj mifałohiji, syn Apałona i Karanidy (atojesamlivajecca z rymskim Eskułapam). Kipryda — epitet Afradyty (Vienus, Vieniera), jaki zviazany z mifam, što jana naradziłasia z marskoj pieny la bierahoŭ Kipra (Cypru). Bitynija (Vifinija) — vobłasć na paŭnočnym zachadzie Małoj Aziji, jakaja stała pravincyjaj Rymskaj impieryi z 74 h. pierad n. e. Hierakleja (Hieraklijon, Iraklijon) — horad i port u Bityniji (Hrecyja) na ŭzbiarežžy Čornaha mora. Kałchida — vobłasć na paŭdniova-ŭschodnim uzbiarežžy Čornaha mora na terytoryi sučasnaj Hruziji. Vałoches — majecca na ŭvazie Vałoches I, lider dziaržavy partaŭ (kala 57–76 hh. n. e.). Tyrydat — brat Vałochesa, uzviedzieny na armianski tron u 66 h. n. e. Tyhrynes — Tyhran IV — hałava Armianskaj dziaržavy ŭ 60–62 hh. Arułan — Juni Arułan Rustyn, filozaf-stojik, u 66 h. byŭ narodnym trybunam. Pyron (kala 360–270 h. pierad n.

e.) — hrecki filozaf, zasnavalnik škoły skieptykaŭ, jakija admaŭlali mahčymasć asensavannia sutnasci rečaŭ dy zaklikali ŭstrymlivacca ad vykazvannia mierkavanniaŭ, uvažajučy kožnaje z ich adnolkava dalokim ad isciny. Sysen — histaryčnasć hetaj asoby nie vyznačana. Arsinoe — dačka vaładara Mieseny Leŭkipa. Karanida — nimfa ŭ hreckaj mifałohiji.

S. 15: Epidaŭrus — kalabiarežny horad ŭ Arhalidzie (vobłasci na paŭnočnym uschodzie paŭvostrava Piełapanes), viadomy svajim chramam Asklepijosa. Porta Kapena, abo Kapenskaja brama, — paŭdniovy vyjezd z Rymu praz Apijevu darohu na Kapuju (hałoŭny horad pravincyi Kampańia, što ŭ 200 km ad Ryma). Inkubacyja — načavannie ŭ chramie dziela praročaha snu. Hipokaŭsteryj — pamiaškannie pad budynkam, dzie nahravałasia pavietra i cieraz sistemu trubaŭ abahravała dom.

Charytki — u hreckaj mifałohiji try dački Zeŭsa i Eŭrynomy (Ahłaja, Efrasina i Talija), bahini junactva, zhrabnasci j pryhažosci; atojesamlivajucca z rymskimi Hracyjami. Epilatary — niavolniki-masažysty, što zajmalisia likvidacyjaj vałossia na ciele. Tunika — chatniaja štodzionnaja doŭhaja nacielnaja kašula. Lizyp (Lizypas) — vydatny hrecki skulptar 2-j pałovy IV st. pierad n. e. Pałatyn — pałac na centralnym uzhorji Ryma, jaki ad času Aŭhusta zrabiŭsia cezarskaj rezidencyjaj. Hiera — viarchoŭnaja alimpijskaja bahinia, jakaja atojesamlivajecca z rymskaj Juno (Junonaj), siastra j sužonka Zeŭsa (Joviša, Jupitera). Ahrypa Mark Vipsanij (62–12 hh. pierad n. e) — bujny vajavoda, ziać Aŭhusta; słaŭny jašče budaŭnictvam u Rymie vadaciahaŭ i pieršych hramadskich łazniaŭ (termaŭ).

Fabrycyj Vejent — viadomy dakazčyk (stukač) taho času, pra jakoha paviedamlaje Tacyt («Annały», XIV, 50). Pakinuŭ pa sabie knihu pad nazvaj «Zapaviet», dzie zhaniŭ usich sučasnikaŭ, što byli jamu nie daspadoby; jahonyja paklopy aburyli nat Nerona, i toj zahadaŭ spalić knihu Vejenta, a aŭtara adpraviŭ u vyhnannie.

S. 16: Seneka Lucyj Anej — znakamity filozaf-stojik I st. n. e., vychavalnik Nerona. Musoni Ruf — viadomy filozaf-stojik taho času, sasłany ŭ suviazi z raskrycciom zmovy Pizona. Fryhidaryjum — achałodžvalnia ŭ łazni.

Rudabarody (łac. Ahenobarbus) — mianuška rodu Damicyjaŭ, z jakoha pachodziŭ i Neron, da taho ž sam cezar zniešnie adpaviadaŭ mianušcy dakładna.

Skaŭr — piersanaž nielha nazvać histaryčnym, bo viadomy retor i paet-trahik Emilij Mamierk Skaŭr skončyŭ samahubstvam u 34 h., h. zn. pierad padziejami ramanu. Vinić Rufin — rymski rycar, jaki u 61 h. byŭ sasłany ŭ vyhnannie za padrobku dakumientaŭ. Trymalchijon — piersanaž z «Satyrykona» Piatronija, typ bahacieja-samalubcy.

S. 17: Antyochija — bujny horad u paŭnočnaj Siryi blizu ŭzbiarežža Mižziemnaha mora. Unktuaryjum — pakoj u łazni dla masažu i nacirannia pachnidłami. Kos — vostraŭ blizu paŭdniova-zachodniaha ŭzbiarežža Małoje Aziji. Viestyplika — niavolnica, što sočyć za vopratkaj. Toha — vopratka paŭnaletniaha čałavieka, jakaja składałasia z kavałka tkaniny, admysłova ŭkładzienaha. Familija — tut: nie tolki siamja, ale i ŭvieś «dom», h. zn. niavolniki, vyzvolniki i h.d.

S. 18: Bass Aŭfidyj — viadomy historyk i filozaf-epikurejec, vysoka šanavany Senekam. Aŭł Płaŭt — viadomy vajavoda, zavajoŭnik Brytaniji, dzie byŭ namiesnikam u 43–47 hh. S. 18: Subiakum — viłła Nerona blizu tak zvanych Simbrujinskich azioraŭ, kala 60 km na paŭdniovy ŭschod ad Ryma. … tužyŭ toj Son… za Piejsytaju… — pavodle niekatorych viersij mifa ŭ Zeŭsa było dačok-Charytak bolej, čym try, i Piejsyta — adna z ich, małodšaja, jakuju Hiera abiacała Snu (Hipnosu) va ŭznaharodu za toje, što apanuje Zeŭsa snom. Historyja nie nadta daŭhaja… — dalej Siankievič vusnami Vinicija pierakazvaje, krychu pierajnačyŭšy, frahmient z Tacyta («Annały», XII, 23–30) ab padzieji, što mahła adbyvacca ŭ 50 h. Svievy — zbornaja nazva plamionaŭ, što žyli na paŭnočnym uschodzie Hiermaniji, etničny substrat jakich pazniej zachavaŭsia ŭ hienietycy prusaŭ i jacviahaŭ, a praz ich zachavaŭ prykmiety i ŭ etnahieniezie biełarusaŭ; Vanija zrabiŭ karalom svievaŭ syn Tyberyja Cezar Druzus-małodšy (13 h. pierad n. e. — 23 h. n. e.). Hiermandury — hiermanskaje plemia, što žyło na terytoryi sučasnych Bavaryi j Ciurynhiji.

S. 19: Jazyhi — plemia sarmataŭ, što žyło miž Dunajem i Tysaj. Hister — asoba histaryčnaja, heta namiesnik Panoniji, jaki kamandavaŭ paddunajskaj lehijaj, ale ŭ realnasci jaho zvali nie Atelij, a Sekst Pałpelij Hister.

Katty — bujnoje hiermanskaje plemia, što žyło ŭ viarchoŭjach raki Viezer. Hispieryjski jabłyk — pavodle hreckaj mifałohiji, heta jabłyki viečnaj maładosci, jakija Hiera atrymała ŭ padarunak ad Hieji (Ziamli), a nazvaju svajoju jany pachodziać ad nimfaŭ, što ich achoŭvali, hispieryd, — jakija žyli na dalsviecie la bierahoŭ Akijanu. Mops — lehiendarny pradkazalnik, syn pradkazalnicy Manto. Haj Plinij Sekund-starejšy (23–79 hh.) — rymski dziaržaŭny dziejač, historyk i navukoviec-encykłapiedyst, jaki zahinuŭ padčas vyviaržennia Viezuvija.

S. 20: Sarakt — vysokaja hara ŭ paŭdniovaj Etruryi na poŭdzień ad Ryma. Stoła — doŭhaja raskošnaja sukienka, jakaja ličyłasia prykmietaj stałaj rymskaj matrony. …pa łuzie, zarosłym asfodelami… — inšymi słovami, pa krajinie miortvych. Damicyus Afer — zdolny tahačasny pramoŭca, ale zaplamiŭ svaju reputacyju dakazčyctvam. Lary — pavodle rymskaj mifałohiji heta bahi, što zachoŭvali chatni ahmień.

S. 21: Kali «boski» Alaksandr… čaho dzivicca Helenie — pa-hrecku imia Alaksandr abaznačaje «muž-abaronca»; takoj mianuškaj narakli Parysa, syna trajanskaha ŭładara Pryjama i Hiekuby, jaki začaravaŭ svajoj pryhažosciu pieknuju Helenu, dačku Zeŭsa j sužonku ŭładara Mieniełaja, i taja zbiehła z im u Troju, z-za čaho j pačałasia Trajanskaja vajna.

S. 22: Forum — tut: centralnaja płošča, poŭnaja nazva jakoj Forum Ramana (Rymski Forum); u hetym miescy na paŭdniova-zachodnim schile Kapitalinskaha ŭzhorja zasiarodžvałasia hramadskaje j palityčnaje žyccio Ryma. Atryjum — pamiaškannie, u jakoje traplaješ adrazu pa ŭvachodzie ŭ dom. Kubikulum — spalnia. Karyne — bahaty arystakratyčny kvartał u paŭdniovaŭschodniaj častcy horadu pamiž Pałatynskim i Eskvilinskim uzhorjami. Piedysiekvy — niavolniki, jakija podbieham supravadžali lektyku.

S. 23: Licinij Stałon Kaj — narodny trybun, u 367 h. pierad n. e. razam z Lucyjem Sekstam Lateranam damohsia zakanadaŭčych rašenniaŭ na karysć plebsa i šerahovaha sialanstva. Manipły — bajavyja addzieły rymskaha vojska pa pary socień čałaviek, h. zn. pa dzvie centuryi; try manipły składali kahortu, a dziesiać kahortaŭ — lehiju. Buła — šyjny amulet u vyhladzie šara abo koła, jaki dzieci paŭnapraŭnych hramadzianaŭ nasili da paŭnaleccia. Hamadryjada — lasnoje bostva, nimfa dreva, jakaja z im ža naradžajecca, žyvie i pamiraje.

S. 24: Apić — bahaciej i hurman časoŭ Aŭhusta j Tyberyja, čyjo imia paznačana na knizie «Ab kulinarnym štukarstvie», pachodžannie jakoj usio ž adnosiać da bolš pozniaha pieryjadu. Architraŭ — nižejšaja z troch častak pierakryccia (antablemienta); ujaŭlaje saboju haryzantalnuju belku, što abapirajecca na kapiteli kalumnaŭ. Tryhlify — elemienty plitkavaj ablamoŭki siaredniaj častki pierakryccia. Tympan — trochkutnaje pole frantona (vierchniaj častki fasada) biez karniza vakoł jaho, dzie razmiaščalisia roznyja skulptury dy inšyja reliefnyja ŭpryhožanni. Kastar i Pałuks — u hreckaj mifałohiji tak zvanyja Dyjaskury, braty-blizniuki, syny Zeŭsa, bahi-achoŭniki vajaroŭ i marachodaŭ. Viesta — pavodle rymskaj mifałohiji bahinia-achoŭnica chatniaha ahmieniu j dziaržavy. Rostry — Rastralnaja trybuna, h. zn. upryhožanaja zahnutymi nasami zachoplenych varožych karabloŭ. Sistra — traščotka nakštałt kastańietaŭ. Sambuka — muzyčny instrumient kštałtu harfy.

S. 25: Kviryt — paŭnapraŭny rymski hramadzianin. Žychary Serykuma — kitajcy. Aront — hałoŭnaja raka Siryi, jakaja ŭpadała ŭ Mižziemnaje mora nasuprać Antyochiji. Narbonskaja Halija — paŭdniova-ŭschodniaja častka sučasnaj Francyi la ŭzbiarežža Mižziemnaha mora. Serapis — sinkretyčnaje bostva elinistyčnaha Ŭschodu, jakoje atojesamlivajecca adrazu z jehipskim Azyrysam, hreckimi Zeŭsam, Płutonam, Apałonam, Pasiejdonam; hetamu bostvu padparadkoŭvalisia ŭsie stychiji pryrody. Izyda — u jehipskaj mifałohiji bahinia ŭradlivasci, vady j vietru, apiakunka marachodaŭ. Kibiełla — fryhijskaje bostva ŭradlivasci, «Maci bahoŭ»; orhijastyčny kult Kibiełli raspaŭsiudziŭsia ŭ Rymie z II st. pierad n. e. Subura — ažyŭleny rajon Ryma ŭ nizinach miž uzhorjami Eskvilin, Kvirynał i Viminał, na poŭnač ad Karyne, dzie na adnajmiennaj vulicy było šmat zabiahałavak i prytonaŭ. Pedanij Sekund — realnaja asoba, kolišni prefiekt Ryma (61 h.).

S. 26: Pandataryja — vostraŭ la ŭzbiarežža Kampańi, kudy ssyłali asudžanych u časy impieryi. Rebielij Płaŭt — naščadak Aŭhusta pa žanočaj liniji; pradčuvajučy ad jaho kankurencyju svajmu samaŭładstvu, u 59 abo 60 h. Neron zahadaŭ vysłać jaho z Ryma. Mora — papularnaja hulnia, dzie adzin raptoŭna vykidvaje palcy, a druhi vokamhnienna pavinien adhadać ichniuju kolkasć. Sviatynia Joviša Statara — chram, jaki razmiaščaŭsia na schile Pałatynskaha ŭzhorja, dzie, pavodle padannia, zasnavalnik horadu Romuł maliŭsia da Joviša, kab spyniŭ ucioki rymskich vajaroŭ ad voraha (Statar z łaciny i abaznačaje «Spynialnik»).

S. 27: Kryspiniła Kalvija — bahataja matrona, što ładziła dla Nerona orhiji. Norykum — rymskaja pravincyja na terytoryi sučasnaj Aŭstryi. Tablinum — halareja, krytaja terasa.

S. 28: Arfiej — u hreckaj mifałohiji znakamity spiavak i muzyka, jaki začaroŭvaŭ svajim mastactvam nat žyvioły j rasliny. Prenesta — staražytny horad Łacyja, 30 km na ŭschod ad Ryma. Prachadny Dom — nazva Neronavaha pałaca na Pałatynie j Eskvilinie pierad pažaram; svajimi pamierami pałac hety byŭ padobny chutčej na nievialiki horad.

S. 29: Pierystyl — unutrany dvor, abniesieny kalumnadaju. Annij Palijon — siabra Kłaŭdyja Senecyjo.

S. 30: Naŭzikaja — u hreckaj mifałohiji dačka karala fieakaŭ Ałkinoja, jakaja dapamahła Adysieju, kali taho buraj vykinuła na vostraŭ fieakaŭ.

S. 31: …tanahrskich kštałtaŭ… — h. Tanahra va ŭschodniaj častcy Hrecyi słaviŭsia vyrabam terakotavych statuetak, jakija vyznačalisia nadzvyčajnaj płastykaj. Psyche — u antyčnaj mifałohiji uvasablała zachoplenuju kachanniem čałaviečuju dušu; adlustroŭvałasia ŭ vyhladzie matylka abo dziaŭčynki z kryłcami. U mastactvie hety vobraz znajšoŭ razviccio ŭ sajuzie Psyche z boham kachannia Erasam (Amuram). Anakreont — hrecki paet 2-j pałovy VI st. pierad n. e., jaki apiavaŭ kachannie j zastolnuju viesiałosć. Haracyj Fłak Kvint (65–08 hh.

pierad n. e.) — vydatny rymski paet.

S. 32: Bierenika — siastra žydoŭskaha karala Irada Ahrypy II, jakuju pakachaŭ syn cezara Viespasyjana Tytus. Janikulskaje ŭzhorje — prasciej nazyvałasia Janikuł, znachodziłasia na pravym bierazie Tybru za miažoj horadu. Libityna — rymskaja bahinia miortvych, smierci j pachovinaŭ.

S. Z4: Sakrat — staražytny hrecki filozaf (kala 470–399 hh. pierad n.

e.), nastaŭnik Płatona. Adkryŭ ułasny mietad filazafavannia praz dyjałohi abo hutarki niekalkich sumoŭcaŭ, u pracesie jakich i vyjaŭlałasia sutnasć; tut pad dyjalektykaj majecca na ŭvazie majsterstva viesci arhumientavanuju hutarku. Kornut Łucyj Annej — filozaf-stojik, vyzvolnik Seneki, nastaŭnik paetaŭ Lukana i Persyja, vyhnany Neronam u 68 h. Ksenafones (kala 570–478 hh. pierad n. e.) z horada Kałafona, što na zachodnim uzbiarežžy Małoje Aziji. Parmenid (kala 540–480 hh. pierad n. e.) i Zenon (kala 490–430 hh. pierad n. e.) z h. Eleji ŭ Paŭdniovaj Italiji, abodva — pradstaŭniki tak zvanaj Elejskaj škoły staražytnahreckaj filazofiji, jakija mierkavali, što sutnasć nielha adčuć, a tolki asensavać; jany sychodzili z atojesamlivannia istavietnaha z razumovym. Kimeryjskija krajiny — pavodle staražytnych ujaŭlenniaŭ heta vobłasć na dalsviecie, dzie ŭ poŭnym zmroku žyvie kazačny narod kimeryjcaŭ. «Zaranka z ružovymi palčykami» — epitet bahini svitanku Eos (u rymlan — Aŭrory). Hielviecyja — vobłasć na terytoryi sučasnaj Šviejcaryi. Selena — u hreckaj mifałohiji uvasablennie miesiaca. Dyjana — rymskaja bahinia raslinnasci; apiakunka palavannia, narodzinaŭ, uvasablennie miesiaca, atojesamlivajecca z hreckaj Artemidaj. Akteon — mifałahičny palaŭničy, jaki vypadkova ŭbačyŭ kupannie Artemidy i byŭ pieratvorany joju ŭ alenia dy razarvany ŭłasnymi sabakami. Ijo — pavodle hreckaj mifałohiji heta dačka arhoskaha karala Inacha, jakuju pakachaŭ Zeŭs i zjaviŭsia da jaje vobłakam, chmaraj. Danaja — dačka arhoskaha karala Akrysija, jakuju taksama pakachaŭ Zeŭs, ale baćka, viedajučy ad arakuła, što jamu nakanavana smierć ad ruki ŭnuka, schavaŭ dačku ŭ padziamiełli, kudy i spusciŭsia Zeŭs daždžom.

S. 35: Neron nie zviančaŭsia z Akte, choć jaje nazyvali dačkoju cezara Atała. — Akte była nałožnicaju Nerona. Navažyŭšysia ažanicca z joju, cezar prymusiŭ šerah sienataraŭ dać iłžyvuju klatvu, nibyta jana pachodzić z perhamskaha cezarskaha rodu Atalidaŭ. U Siankieviča tut niedakładnasć, kali imia Atał razhladać jak dakładnaje, a nie abahulnienaje: apošni cezar dziaržavy Perham, što znachodziłasia na paŭnočnym zachadzie Małoje Aziji, jaki dakładna nasiŭ imia Atał, uładaryŭ tut u 139–133 hh. pierad n. e., pasla čaho sama dziaržava stała pravincyjaj Rymskaj impieryi. Demietra — hreckaja bahinia ŭradlivasci j ziemlarobstva, atojesamlivajecca z rymskaj Cereraj.

S. 37: Lararyjum — miejsca ŭ chacie z vyjavami bahoŭ-laraŭ. Virhinij prabiŭ hrudzi svaje dački, kab vyzvalić jaje z ruk Apija… — Jak paviedamlaje Tytus Livij (III, 44–60), Virhinij, pradstaŭnik staražytnaha plebskaha rodu, byŭ zmušany zabić svaju dačku, jakuju pažadaŭ zrabić nałožnicaju rymski dziaržaŭny dziejač i zakanadaŭca siaredziny V st. pierad n. e. Apij Kłaŭdyj. Łukrecyja prypłaciła hańbu žycciom. — Pavodle padannia, syn apošniaha rymskaha cezara Tarkvinija Hanarlivaha zhańbiŭ žonku svajho svajaka Łukrecyju, jakaja skončyła samahubstvam, i jejnaja smierć spryčyniła paŭstannie, jakoje ŭdaryła navat pa vyšejšaj uładzie ŭ Rymie (510/509 hh. pierad n. e.).

S. 38: Pieplum — šyrokaja sukienka z tonkaj tkaniny.

S. 40: Pinakateka — karcinnaja halareja.

S. 41: Zenon (kala 336–264 hh. — pierad n. e.) z Cytyjuma (horada na Cypry) — zasnavalnik filazofskaj škoły stojikaŭ.

S. 42: …zastaŭšy Piatronija pišučaha, vyrvaŭ jamu trascinku z ruki… — U toj čas pisali kijočkam pa navoščanaj došcy, jaki jašče mieŭ nazvu styl i byŭ z adnaho boku zavostrany (dla pisannia), a z druhoha zakruhleny (dla vycirannia).

S. 43: Lupanaryj — publičny dom.

S. 44: Łakusta — znakamitaja atručvalnica, jakaja sama hatavała smiarotnyja sumiesi; z jejnaj dapamohaj Neron pazbaviŭsia Kłaŭdyja i Brytanika. Pratahor z paŭnočnahreckaha horadu Abder, Prodyk z Ceosa (vostrava la ŭschodniaha ŭzbiarežža Siaredniaj Hrecyi) i Horhij z paŭdniovajitalianskaha horadu Lavantyna (usie — V st. pierad n. e.) — zasnavalniki safistyki; pradstaŭniki hetaha nakirunku ŭ svajich razvažanniach časta siahali da łahičnych paradoksaŭ, «safizmaŭ».

S. 45: Arystyd (kala 540–468 hh. pierad n. e.) — afinski dziaržaŭny dziejač, jaki ŭvajšoŭ u historyju jak uzor sumlennasci j niepadkupnasci. Mina — hreckaja hrašovaja adzinka niemałoj vartasci. Erhastulum — viaznica na miejscy kataržnych rabot.

S. 47: Epiktet (kala 50 — 130 hh.) — papularny filozaf-stojik, jaki spačatku byŭ niavolnikam, potym vyzvolnikam; zhadvannie jaho tut nie padparadkoŭvajecca chranałohiji. Elij Sejan — favaryt cezara Tyberyja, jakoha pakarali smierciu ŭ 31 h., vyjaviŭšy jahony ŭdzieł u zmovie; pra los Sejana i jahonych dziaciej raspaviadaje Tacyt («Annały», V, 9).

S. 49: Praksyteles — vydatny hrecki skulptar siaredziny IV st. pierad n. e., majstar pieradačy płastyki ruchaŭ.

S. 50: Kryptaportyk — krytaja halareja. Danajidy — u hreckaj mifałohiji 50 dačok Danaja, syna jehipskaha karala Beła; ratujučysia ad pierasledu svajich stryječnych bratoŭ, jany razam z baćkam zbiehli ŭ Arhos, horad na ŭschodnim uzbiarežžy paŭvostrava Piełapanes, ale ich złavili j zmusili da šlubu; zakałoŭšy nialubych mužoŭ u pieršuju ž noč, jany napatkali nastupnuju karu: viečna napaŭniać biazdonnuju jomistasć u padziemnym sviecie.

S. 51: Druz Julij Cezar (8 — 33 hh.) — pryjomny ŭnuk Tyberyja, jakoha cezar, zascierahajučysia supiernictva, zamaryŭ hoładam u padziamiełli Pałatynskaha pałacu. Druz Neron Cezar (6 — 30 hh.) — starejšy brat papiaredniaha, u 29 h. byŭ sasłany na vostraŭ Pontyja, što la ŭzbiarežža Łacyja, i zniščany hoładam abo atrutaj. Hemel Tyberyj (19–37 hh.) — unuk cezara Tyberyja, zabity na zahad Kalihuły. Hiermanik Julij Cezar (15 h. pierad n. e. — 19 h. n.

e.) — pryjomny syn Tyberyja, jaki mieŭsia być jahonym pierajemnikam, zdolny vajavoda; atručany sa zhody Tyberyja.

S. 55: … hatoŭ pajsci ŭ zakład z Tulijem Senecyjem… — Siankievič zbłytaŭ imia Kłaŭdyja Senecyjo. Viest, abo Atyk Mark Viestyn — konsuł 65 h., nabližany da Nerona; skončyŭ žyccio samahubstvam pasla raskryccia zmovy Pizona.

Viastałki — žrycy bahini Viesty (ich šesć), jakija dali klatvu biasšlubnasci.

S. 57: Ancyjum — prybiarežny horad u 50 km na poŭdzień ad Ryma. Łukrecyj Kar (kala 96–55 hh. pierad n. e.) — vydatny rymski paet i filozaf-epikurejec, da Vieniery zviernuta jahonaja filazofskaja paema «Ab sutnasci rečaŭ». Masynisa (kala 238–149 hh. pierad n. e.) — vaładar Numidyi, vobłasci na paŭnočnym uzbiarežžy Afryki, spačatku vorah Ryma, a potym chaŭrusnik u baraćbie z horadam i dziaržavaj Karfahienam, što była na terytoryi sučasnaha Tunisa.

S. 58: Nablijum — muzyčny instrumient z šerahu harfaŭ. Fłamin — žrec.

Parnas — horny masiŭ u Fokidzie (Siaredniaja Hrecyja); u hreckaj mifałohiji miejsca, dzie žyli Apałon i muzy. La padnožža Parnasa brujiłasia Kastalskaja krynica — vytok natchniennia.

S. 60: …kali sfera Ksenafonesa kruhłaja… — Scviardžennie Ksenafonesa ab tym, što adzinaja i tojesnaja budova svietu hruntujecca na šary (hreč.

«sferos»), treba razumieć nie ŭ litaralnym, a ŭ filazofskim sensie. Memij Rehuł Kaj — konsuł 63 h.

S. 61: Videant consules… — pačatak pastanovy, jakaja apaviaščała ŭviadziennie nadzvyčajnaha stanovišča j nadannie konsułam ekstraardynarnych paŭnamoctvaŭ. Achiles praŭdu kazaŭ — hł. «Adysieja», XI, 488–491. Baji — znakamitaje kurortnaje miastečka ŭ Kampańi na zachad ad Nieapala, ablubavanaje dla adpačynku tahačasnym rymskim bamondam. Baŭli — miastečka niaŭzdaleč Bajaŭ.

S. 62: Lemuralij — dzień paminannia duchaŭ pamierłych, jakija zvalisia lemurami; adznačaŭsia 9 traŭnia.

S. 73: Hades — toje samaje, što Ajid (hreč. Nades), boh smierci abo całkam krajina miortvych; klatva «Na Hadesa!» ličyłasia nieparušnaj. Apałonij z Tyjany — filozaf-pifahorac I st. n. e., jaki prasłaviŭsia mahijaj i pradkazanniami; na padstavie lehiendaŭ vakoł jahonaj bijahrafiji hrecki piśmiennik III st. n. e. Fłavij Fiłastrat napisaŭ vialiki raman «Žyccio Apałonija z Tyjany»; Tyjana — horad u Małoj Aziji.

S. 74: Lampadaryj — niavolnik, što niasie pachodniu abo inšaje asviatlennie.

Trybun — dziaržaŭnaja asoba, jakoj naležyć abaraniać intaresy plebiejaŭ u sienacie, dzie jana maje prava vieto; krychu inšy sens u paniacci «vajskovy trybun», dzie majecca na ŭvazie adzin z šasci vyšejšych vajavodaŭ lehiji, kim i byŭ Vinić.

S. 78: Ereb — piersanizavanaje ŭvasablennie zmroku ŭ hreckaj mifałohiji, syn Chaosa i brat Nočy. Hiekata — bostva pachodžannia z Małoje Aziji. U hrekaŭ simvalizavała zmrok, načnyja krozy i čaradziejstvy dy vyjaŭlałasia ŭ vyhladzie postaci sa zmiejami ŭ vałasach i fakiełam u rukach, u rymlan atojesamlivałasia z Tryzijaj — bahiniaj troch šlachoŭ, vyjavu jakoje ŭ vyhladzie troch fihuraŭ časam ustaloŭvali na skryžavanniach.

S. 81: Izys — u hreckaj mifałohiji ŭvasablała viasiołku, viaščalnicu bahoŭ.

S. 84: Vałater i Cere — staražytnyja harady ŭ Etruryi, adpaviedna ŭ 200 i 40 km na paŭnočny zachad ad Ryma.

S. 86: Fantej Kapiton — konsuł 59 h., namiesnik Nižniaj Hiermaniji, dzie zahinuŭ u 68 h. Kłazamieny — horad na zachodnim uzbiarežžy Małoje Aziji. Skopas — viadomy hrecki skulptar i architektar 1-j pałovy IV st. pierad n. e. z vostrava Paros.

S. 89: Pretor — vyšejšaja dziaržaŭnaja asoba ŭ halinie suda i jurysdykcyi; spiarša pretoraŭ było dvoje (pa spravach hramadzianaŭ i inšaziemcaŭ), ale pry Neronie ich kolkasć pavialičyłasia da vasiemnaccaci.

S. 90: Terzyt — u Homera («Ilijada», II, 212–270) nieviadomy vajar u łahiery achiejcaŭ, vorah Achiła i Adysieja, jaki fihuruje tut u jakasci svarlivaha demahoha.

Ulis — łacinskaja forma imia Adysiej. Elizejskija prastory — vobłasć u Hadesie (Ajidzie), dzie nibyta razmiaščalisia dušy hierojaŭ i sumlennych ludziej.

S. 91: Cynik — pasladoŭnik papularnaj hreckaj filazofskaj škoły cynikaŭ (kinikaŭ), što ŭznikła ŭ IV st. pierad n. e. i demanstratyŭna admaŭlała ahulnapryniatyja sacyjalnyja i maralnyja normy, prapaviedvajučy maksimalnuju sproščanasć va ŭsim. Stojik — pasladoŭnik stojicyzmu, adnaho z samych upłyvovych filazofskich nakirunkaŭ antyčnasci, dzie vyłučajecca typ mudraca tryvałaha, stojkaha, niezaležnaha ad zniešnich abstavinaŭ. Parypatetyk — pasladoŭnik škoły Arystotela, nazva jakoj pachodzić ad hreckaha słova «parypatos», h. zn. «krytaja halareja», dzie adbyvalisia najčasciej zaniatki takoj škoły. Hieraklit — adzin z najpapularniejšych va ŭsie časiny hreckich filozafaŭ VI–V st. pierad n. e. rodam z h. Efiesa na zachodnim uzbiarežžy Małoj Aziji; jahonaja kancepcyja, jakuju možna rekanstrujavać pavodle zachavanych frahmientaŭ, hruntujecca na ideji biespierapynnaha abnaŭlennia («dvojčy ŭ adnu raku nie ŭvojdzieš», «usio płyvie — usio zmianiajecca»); kancepcyja ŭbiraje taksama ideju viečnaj baraćby procilehłasciaŭ dy isnavannia schavanaj «harmoniji» ŭ kosmasie. Dyjahienes z Apałoniji (horadu ŭ Małoj Aziji abo na Krycie) — hrecki naturfilozaf 2-j pałovy V st.

pierad n. e., blizki da tradycyj Hieraklita.

S. 92: Telezyja — horad u vobłasci Samnij kala 180 km na paŭdniovy ŭschod ad Ryma. Pont Eŭksyn — hreckaja nazva Čornaha mora. Miezembryja — horad u Frakiji na paŭdniova-zachodnim uzbiarežžy Čornaha mora. Puteoli — prymorski kurortny horad u Kampańi, dzie miescilisia viłły Kalihuły, Nerona dy inš. Łanisty — utrymalniki hładyjatarskich škoł. Arenaryi — piasčanyja karjery, dzie zbiralisia chryscijanie, chavajučysia ad pierasledu.

S. 96: Nioba — u hreckaj mifałohiji dačka karala Tantała, sužonka fivanskaha karala Amfijona; majučy šmat dziaciej, Nioba zahanaryłasia pierad maci Apałona i Artemidy bahiniaj Leta (Łatonaj); u znak pomsty Apałon i Artemida zniščyli ŭsich dziaciej Nioby, i taja ad hora skamianieła. Hielijos — boh sonca ŭ hrekaŭ.

S. 97: …prybyccio Tyrydata, karala Armieniji… — Pavodle mirnaj damovy Tyrydat pavinien byŭ atrymać atrybuty ŭłady z ruk Nerona. Epryj Marcel Tytus Kłaŭdyj — viadomy dakazčyk z nabližanych da Nerona asobaŭ; skončyŭ samahubstvam u 79 h., kali jaho abvinavacili ŭ zmovie suprać Viespasyjana.

S. 98: Atłant — u hreckaj mifałohiji tytan, vołat, brat Pramieteja; pasla parazy tytanaŭ u baraćbie z alimpijskimi bahami Atłant zmušany byŭ padtrymlivać niebaschił na krajnim zachadzie, la sadu Hiespieryd. …ad staŭpoŭ Hierkulesa až pa hranicy Aršacydaŭ… — h. zn. ad Hibrałtara da dziaržavy partaŭ; pavodle padannia, Hierakłavy słupy — heta dzvie kamiennyja steły, jakija Hierakł ustalavaŭ na bierazie praliva Hibrałtar, što addzialaje Jeŭropu ad Afryki; Aršacydy — partaŭskaja dynastyja.

S. 99: Voś dziela čaho ryba stałasia mietkaj chryscijan… — Słova «ryba» (hrec.

ishthus) składałasia z pačatkovych litar hreckich słovaŭ I[josous], Ch[ristos], Th[jeou], Nu[ios], S[otjor], što abaznačaje Jezus Chrystus Boh Sviaty Duch i Syn. Vyjava ryby była najbolš užyvanym kryptahrafičnym znakam rannich chryscijanaŭ.

S. 100: Prazerpina — rymskaja bahinia krajiny miortvych, dačka Cerery, atojesamlivajecca z hreckaj Persefonaj, dačkoj Demietry. Merkury — rymski boh handlu, achoŭnik padarožnikaŭ, tojesny hreckamu Hermiesu.

S. 101: …vyzvolnik vialikaha Pansy… — Tut niedakładnasć: havorka jdzie jaŭna pra Kaja Vibija Pansu, siabruka Cezara, konsuła 43 h. pierad n. e., jaki i zahinuŭ u tym ža hodzie, h. zn. bolš jak za 100 hadoŭ pierad apisanymi padziejami.

S. 103: …čym voŭčaja nać, zasialajučaja ŭzbiarežža Tybru — h. zn. rymlanie; pavodle padannia, zasnavalniki Ryma — Romuł i Rem — byli vykarmleny vaŭčycaju; na znak hetaha ŭ pačatku V st. pierad n. e. na Kapitoli była ŭstalavana bronzavaja vyjava vaŭčycy, jakaja zachavałasia da našaha času. Pampieja, Stabji — harady ŭ Kampańi la Viezuvija, jakija zahinuli padčas jahonaha vyviaržennia ŭ 79 h. Achajja — histaryčnaja vobłasć na poŭnačy vostrava Piełapanes; hetak nazyvałasia i ŭsia Hrecyja, kali była pravincyjaj Rymskaj impieryi. Amfitryta — bahinia mora j sužonka Pasiejdona ŭ hreckaj mifałohiji. Torkvat Syłan… josć praŭnukam boskaha Aŭhusta. — Jak paviedamlaje Tacyt («Annały», CHV, 35), Decym Junij Torkvat Syłan, konsuł 53 h., davodziŭsia Aŭhustu prapraŭnukam; skončyŭ samahubstvam u 64 h., kali jaho abvinavacili ŭ zmovie.

S. 104: Pampiej (106 — 48 hh. pierad n. e.) — vydatny dziaržaŭny dziejač, znakamity vajavoda. U 67 h. pierad n. e. atrymaŭ nadzvyčajnyja paŭnamoctvy dla baraćby z piratami, miž jakimi prava karystannia dziaržaŭnaj kaznoj, prybytkami pravincyj dy pryznačennia namiesnikaŭ. Histryjon Aliturus — aktor, kamiedyjant. Edyp — u hreckaj mifałohiji syn fivanskaha karala Łaja. Historyja Edypa, jakomu Delfijski arakuł pradkazaŭ zabojstva svajho baćki i žanimstva z maci, jakuju zvali Ijokaste, była papularnym siužetam hreckaj trahiedyi.

S. 108: …smieła hladzieŭ joj u vočy, by Sakrat… — Jak paviedamlaje Platon («Fajdon» z cykła «Vybranyja dyjalohi» ŭ biełaruskim pierakładzie Jana Piatroŭskaha, Hejnsvił, 1987), Sakrat atruciŭsia jadam u turmie zhodna nakanavanamu prysudu i spatkaŭ smierć z samapeŭnym spakojem.

S. 110: Cyrkus Maksimus — tak zvany Vialiki Cyrk, pabudavany, jak sviedčyć lehienda, jašče Tarkvinam Hanarlivym, byŭ razmieščany miž Pałatynam i Avientynam.

S. 114: …miž darohami Salaryja i Namentana… — Pieršaja, nazva jakoj pierakładajecca jak Salanaja daroha, viała na paŭnočny ŭschod, da bierahu Adryjatyčnaha mora; druhaja jšła paralelna joj i, prachodziačy praz nievialiki horad Namentan u 30 km ad Ryma (čamu i zvałasia Namentanskaj), łučyłasia nieŭzabavie z Salanaj darohaj.

S. 116: …jaho mučyć Furyja… rolu Oresta… — U hreckaj mifałohiji Orest — syn achiejskaha karala Ahamiemnona i Klitemnestry; daviedaŭšysia ad arakuła, što maci zabiła jahonaha baćku, a synu nakanavana adpomscić, Orest zabivaje maci, za što i pierasledujuć jaho Eryniji, jakija atojesamlivajucca z rymskimi Furyjami, bahiniami pomsty.

S. 117: Benevent — horad u vobłasci Samnij, 40 km na ŭschod ad Kapuji.

…pad apiekaj boskich bratoŭ Aleny… — h. zn. Kastara i Pałuksa. Ozyrys — jehipski boh vytvornych siłaŭ pryrody, uładar taho svietu. Baal — bostva siemickaha pachodžannia; časciej za ŭsio šanavaŭsia jak boh uradlivasci i boh sonca. Lekan i Licynij — konsuły 64 h. Kaj Lekan Bas i Mark Licynij Kras.

Mirenskaja čara — biełaja čara z płavikovaha špatu z tych, što zavozilisia ŭ Rym z Uschodu i ličylisia nadzvyčajnaj redkasciu.

S. 118: …maci tvajho kryvičesnaha prodka Eneja… — Syn Vieniery Enej uvažaŭsia za radavodcu rymskaha narodu i zasnavalnika rodu Julijaŭ, da jakoha pavinien byŭ naležać Vinić pa žanočaj liniji. …boski syn Maji… — h. zn.

Hermies (Merkury), jaki naradziŭsia ad sajuza Zeŭsa i nimfy hor Maji.

S. 121: Tesalijcy — žychary Tesaliji, vobłasci na ŭschodzie paŭnočnaje Hrecyi.

S. 122: Arhabojca — zabojca Arhusa, h. zn. Hermies. U hreckim mifie Hiera pastaviła šmatvokaha vialihura Arhusa vartavać Zeŭsavu kachanku Ijo, a Hermies, hrajučy na žalejcy, nahnaŭ son na Arhusa i zabiŭ jaho.

S. 123: Kakus — u rymskaj mifałohiji vialihur, syn vułkana. …moŭ kałabryjskija vaŭki… — Kałabryja — krajniaja paŭdniova-ŭschodniaja vobłasć Italiji.

S. 124: Viminał — adzin z siami ŭzhorkaŭ Ryma, razmieščany na paŭnočnym uschodzie horadu, pamiž Eskvilinam i Kvirynałam. Dyaklecyjan (284–305 hh.) — adzin z rymskich cezaraŭ, jaki prasłaviŭsia hrandyjoznymi termami, pabudavanymi pry im i zachavanymi da našaha času. Servij Tulij (kala 573–534 hh. pierad n. e.) — pieradapošni rymski karol; reštki mura, pra jaki idzie havorka, zachavalisia da našych dzion, ale ichni čas pachodžannia vyznačajecca tut pamyłkova: mur vakoł Ryma byŭ uzviedzieny hadoŭ praz 300 pasla Tulija.

S. 128: Demijurh (hrec.) — vytančany majstar, stvaralnik (u tym liku i svietu); hety termin užyvaŭsia u hreckaj filazofskaj litaratury.

S. 129: Maryja z Mahdali — pavodle chryscijanskaha padannia, žančyna z prybiarežnaj vobłasci paŭnočnaj Palestyny — Halileji; stała pasladoŭnicaj Chrysta pasla taho, jak Jon zasciaroh jaje ad apanavannia złymi duchami.

S. 130: Kleofas — adzin z vučniaŭ Chrysta. Emaŭs — miastečka blizu Jeruzalima. Tamaš Dydymus — adzin z 12 apostałaŭ Chrysta; jon admaŭlaŭsia vieryć va ŭvaskresiennie Chrysta, pakul sam nie pabačyŭ jahonych ran dy nie pamacaŭ ich ułasnymi palcami.

S. 132: «Maran-ata!» — «Hospad idzie!» (siryjsk.).

S. 133; Buksentum — prymorski horad na zachodnim uzbiarežžy Paŭnočnaj Italiji. Łucyj Saturnin Hieta — kamandzir pretoryjanaŭ u časy Kłaŭdyja.

S. 134: Styks — raka zabyccia ŭ krajinie miortvych. …jak Arystotel da Alaksandra Makiedonskaha… — Arystotel, staražytnahrecki filozaf i navukoviec-encykłapiedyst, z 343 h. pierad n. e. byŭ vychavalnikam Alaksandra i karystaŭsia ŭ jahonych vačoch vialikim aŭtarytetam. Tezej — u hreckaj mifałohiji hieroj, syn karala Eheja; siarod šmatlikich jahonych podzvihaŭ — zabojstva žachlivaha čałavieka-byka Minataŭra; Tezeja ŭvažali za zasnavalnika Afinskaj dziaržavy.

S. 135: …uziaŭ by prykład z Eneja… — Padannie scviardžaje, što ŭ noč zniščennia Troji Enej na plačoch vynies svajho baćku Anchiza z pałajučaha miesta. Mamertynskaja viaznica — pabudavana na ŭschodnim schile Kapitalinskaha ŭzhorja, badaj, jašče ŭ pieradcezarskuju epochu; pad joj miesciłasia kruhłaja padziemnaja kamora, tak zvany Tulijanum, nibyta ŭ honar inicyjatara budaŭnictva Servija Tulija, ale spiarša jana słužyła jak jomistasć dla vady. …dyjetu kafałonskaha vina… — Nazvu Kafałonija mieła hrupa astravoŭ la zachodnich bierahoŭ Hrecyi kala v. Itaki, siarod jakich Zam, Zakinf, Dulichij.

S. 136: Mitra — staražytnajiranski boh sonca.

S. 140: Cerbier — u hreckaj mifałohiji žudasny šmathałovy sabaka, što achoŭvaje ŭvachod u Ajid.

S. 146: …josć miž chryscijanami niejkaju Sybiłaju… — Sybiłami nazyvali bohamnatchnionych pradkazalnic usich časoŭ i narodaŭ; skažam, najbolš viadomaju była tak zvanaja Sybiła Kumskaja, što pradkazvała jašče Eneju.

S. 151: …jak niebaraka žonka Zetasa z žalu pa Itylu… — Jak havorycca ŭ mifie, Aedonna, žonka fivanskaha hieroja Zetasa, ad zajzdrasci sprabavała zabić starejšaha syna svajoj niaviestki Nioby, ale pamyłkova zabiła ŭłasnaha syna Ityla; z litasci nad žalem Aedonny bahi pieratvaryli jaje ŭ sałaŭja.

S. 154: Kalikrat, brytanski karol — tut niedakładnasć: brytanskaha ŭładara, jakoha ŭziaŭ u pałon ŭ 52 h. Kłaŭdyj, a potym zlitavaŭsia z jaho, zvali Karatak.

S. 159: Semnony i markomany — adhalinavanni hiermanskaha plemieni svievaŭ.

S. 160: Vandały — hiermanskaje plemia, što spiarša žyło na ŭzbiarežžy Bałtyjskaha mora. Kvady — plemia, što žyło na paŭdniovym uschodzie Hiermaniji.

S. 161: Biestyjaryj — udzielnik cyrkovych barukanniaŭ, jaki vystupaŭ suprać zviaroŭ (najomnik — sa zbrojaj, asudžany — biez zbroji).

S. 166: Kampiedytus — niavolnik, zakavany pa nahach.

S. 167: …epocha… kali nie Joviš, a Saturn kiravaŭ svietam… — Saturn, atojesamlivany z hreckim Kronasam, — baćka Joviša (Zeŭsa); kali jaho pakanaŭ ułasny syn, jak sviedčyć padannie, Saturn uziaŭ lejcy kiravannia Łacyjaj, raspačaŭšy pieryjad, jaki potym nazvali «załatym».

S. 170: Kana — pasielišča ŭ Halileji. …padčas kamienavannia Sciapana… — pavodle padannia, u maładosci Pavał udzielničaŭ u zbicci kamienniami dyjakana Sciapana.

S. 171: «Veni, vidi, vici» — hetaja fraza składała pasłannie Julija Cezara sienatu, dzie jon paviedamlaŭ ab pieramozie (uviesnu 47 h. pierad n. e.) nad basforskim uładarom Farnakam; Basforskaja dziaržava z stalicaj u h. Pantykapej (ciapier Kierč) zajmała terytoryju Kierčanskaha i Tamanskaha paŭvostravaŭ. …by kaledonski sabaka… ŭ harach Hibierniji… — Kaledonijaj nazyvałasia paŭnočna-zachodniaja častka Šatłandyi, a Hibiernijaj — Irłandyja.

S. 173: …jak by ich čuŭ ad pytyi ŭ Delfach… — Pytyjami nazyvalisia žrycy-pradkazalnicy z sviatyni Apałona ŭ Delfach, horadzie blizu paŭnočnaha ŭzbiarežža Karynfskaj zatoki; arakuła zazvyčaj pytalisia ŭ najvažniejšych vypadkach, a adkazy pytyi, jakuju nibyta natchniaŭ sam Apałon, vyznačalisia tumannasciu i dvuchsensoŭnasciu.

S. 174: Trazymenskaje voziera — vialikaje, bolš za 15 km daŭžynioju, voziera ŭ 150 km na poŭnač ad Ryma.

S. 175: Cyrceja — lehiendarnaja čaraŭnica, dačka boha sonca Hielijosa, što žyła na vostravie Eja; Cyrceja pieratvarała ŭ raznastajnych žyviołaŭ usich, chto traplaŭ na vostraŭ, ale Adysiej apynuŭsia adzinym, chto zdoleŭ nie paddacca jejnym čaram.

S. 176: Mizenum — mys i horad u Kampańi blizu Bajja.

S. 177: Arycyja — horad u 30 km na paŭdniovy zachad ad Ryma. Marsavaje pole — płošča na bierazie Tybru ŭ paŭnočna-zachodniaj častcy Ryma, miesca schodaŭ, špacyraŭ i zabaŭ. Lanavijum — staražytny horad niaŭzdaleč Albanskich horaŭ.

S. 178: …vyliŭ joj na hołaŭ koŭš falernu… — majecca na ŭvazie adzin z lepšych hatunkaŭ italianskaha vina, vyrablanaha ŭ kalabiarežnaj vobłasci Falern na poŭnačy Kampańi.

S. 179: …na boskuju vaładarku pafijskich hajoŭ… — h. zn. na Afradytu, bo siarod pafijskich hajoŭ na vostravie Kryt znachodziłasia najznakamitšaja sviatynia Afradyty.

S. 180: Kaj Viares (pamior u 43 h. pierad n. e.) słaviŭsia vialikim skarbam, prydbanym, adnak, šlacham biessaromnaha rabavannia Sicyliji, jakoju kiravaŭ u 73–71 hh. pierad n. e. Praksyteles, Miron, Skopas, Lizypas — znakamityja hreckija skulptary; naprykład, Miron (V st. pierad n. e.), słavuty svajimi daskanałymi vyjavami čałaviečaha cieła ŭ ruchu. …ci na Parosie, Pantelikonie isnuje padobny marmur… — Vostraŭ Paros u Ehiejskim mory i hara Pantelikon u Atycy (na paŭnočny zachad ad Afin) słavilisia radoviščami marmuru.

S. 182: Rados — vialiki vostraŭ la paŭdniova-zachodniaha ŭzbiarežža Małoje Aziji z adnajmiennym hałoŭnym horadam, dzie znachodziŭsia tak zvany Kałos Radoski, jakoha staražytnyja ludzi ŭvažali za adno z siami cudaŭ svietu, bo heta była hihanckaja bronzavaja statuja boha Hielijosa vyšynioj zvyš 30 m, uzviedzienaja ŭ pačatku III st. pierad n. e. la ŭvachodu ŭ haradskuju havań. Panopa — horad u Fakidzie, vobłasci na paŭnočnym uzbiarežžy Karynfskaj zatoki, dzie jašče ŭ II st. n. e. pakazvali astatki hliny, z jakoj Pramietej nibyta vylapiŭ pieršych ludziej. Leda — zhodna mifu, žonka spartanskaha karala Tyndareja, jakuju pakachaŭ Zeŭs i zjaŭlaŭsia da jaje ŭ vyhladzie lebiedzia, pasla čaho Leda zniesła jajka (a ŭ niekatorych viersijach mifa havorycca ab niekalkich jajkach), adkul vyłupiłasia Helena-Pryhažunia; škarłupinnie taho jajka pakazvali ŭ Sparcie jašče ŭ II st. n. e. Pancyr sarmacki — plemia sarmataŭ, abo saŭramataŭ, žyło u navakołli Meatyjskaha voziera (ciapier — Azoŭskaje mora), a vyšejnazvany pancyr zachoŭvaŭsia ŭ sviatyni Asklepijosa ŭ Afinach i sapraŭdy byŭ zrobleny z konskich kapytoŭ šlacham narazannia tonkich płastak i zmacoŭvannia ich pamižsobku. Eŭbieja — vialiki vostraŭ la ŭschodniaha ŭzbiarežža Siaredniaj Hrecyi.

Aleksandryja — majecca na ŭvazie horad na vostravie Faros, la jakoha znachodziŭsia znakamity majak (bolš za 100 m vyšynioju), pabudavany ŭ pačatku III st.

pierad n. e., adno z siami cudaŭ svietu. Memfis — stalica Staražytnaha Jehiptu (na poŭdzień ad sučasnaha Kajira), znakamitaja praz svaje sviatyni. Vołas Izydy — kali muža Izydy, Ozyrysa, zabiŭ jahony brat Set, žančyna sabrała kavałki parezanaha cieła i pachavała ich; pazniej Ozyrys uvaskros z jejnaj dapamohaju dy zaŭładaryŭ u padziemnym sviecie. Miemnon — u hreckaj mifałohiji vaładar Etyjopiji, chaŭrusnik trajancaŭ; ličyłasia, što vielizarnaja fihura, uzviedzienaja ŭ Jehipcie za časami faraona Amienchatepa III (2-ja pałova CHV st. pierad n. e.), uvasablała mienavita Miemnona; paškodžanaja ziemlatrusam, statuja vyviarhała na dosvitku huk, pra jaki kazali, što heta Miemnon vitaje svaju matku, bahiniu Eos; statuja Miemnona była taksama adnym z cudaŭ svietu.

S. 184: Apis — jehipski boh uradlivasci.

S. 185: Ares — boh vajny ŭ hrekaŭ, atojesamlivany z rymskim Marsam.

S. 186: Sažałka Ahrypy — miarkujuć, što jana razmiaščałasia na tak zvanym Poli Ahrypy, krychu na ŭschod ad Marsavaha pola. Dyjana Efieskaja — horad Efies słaviŭsia svajoju sviatyniaju Artemidy (Dyjany).

S. 194: Afrykanski Sekst — niepravamocna dapuščany pierakład imia aŭtaram biełaruskaha tekstu; majecca na ŭvazie Sekstyj Afrykan, znakamity sienatar, konsuł 59 h. Rehuł Akvilin — viadomy dakazčyk i abvinavaŭca. Sulij Nerulin — tut niedakładnasć: havorka pavinna viescisia nie pra konsuła 50 h. Sulija Nerulina, a pra zvodnaha brata Karbułona, viadomaha dakazčyka Publija Sulija Rufa.

S. 196: Na Pasinunckuju Cybułu! — Horad Pasinunt u centralnaj častcy Małoje Aziji blizu Dyndymenskaje hary byŭ centram kultu Kibuły.

S. 199: Ate — u hreckaj mifałohiji ŭvasablennie nieŭtajmoŭnaha hnievu, razjušanasci. Frehiele — horad u Łacyi, 90 km na paŭdniovy ŭschod ad Ryma.

S. 203: Parki — u rymskaj mifałohiji bahini losu, atojesamlivajucca z hreckimi Mojrami.

S. 205: Persyj Fłak Aŭł (34–62) — rymski paet-satyryk. …vydannie ekłohaŭ Virhilija… — «Ekłohi», abo «Bukoliki» — zbornik tvoraŭ rymskaha paeta Publija Virhilija Marona (70–19 hh. pierad n. e.).

S. 208: Fłora — rymskaja bahinia raslin, kvietak i sadoŭ. Pratej — u hreckaj mifałohiji syn Pasiejdona, marskoje bostva, zdolnaje pieraŭvasablacca ŭ raznastajnyja istoty.

S. 209: Karnelijusy — staradaŭni i znakamity patrycyjanski rod. …Na syna Lety — h. zn. na Apałona. Pieryjadanices — zaŭsiodny pieramožca ŭ spabornictvach. …ŭ Harmadyjosa j Arystahitana sled… — Harmadyjos i Arystahitan u 514 h. pierad n. e. zabili Hiparcha, brata afinskaha tyrana Hipijusa; ichnija imiony stali mianoŭnymi dla ŭsich zmaharoŭ suprać tyraniji.

S. 211: …Bryjar mučyŭ sonnaha Saturna… — Bryjar u hreckaj mifałohiji byŭ adnym z tak zvanych sotniarukaŭ, jak mienavali synoŭ boha nieba Urana i bahini ziamli Hieji, bo ŭ hetaj žudasnaj istoty było piaćdziesiat hałoŭ i sotnia ruk; Bryjar dapamahaŭ Zeŭsu ŭ baraćbie suprać tytanaŭ i Chronasa, jakoha pavodle adnoj z redkich viersij mifa jon zachapiŭ sonnym na adnym z astravoŭ Brytanskaha mora. …ab krajoch hipierbarejskich… — U antyčnyja časy mifičnuju krajinu hipierbarejaŭ ujaŭlali niedzie na Poŭnačy, «za Barejem».

S. 212: Forminha — lira, harfa.

S. 213: …šesć biełych idumyjskich… vohiraŭ… — vobłasć Idumyja na poŭdni Palestyny słaviłasia svajimi końmi. …kaliś nat samomu Juliju Cezaru kryčała pry tryumfalnym ujezdzie ŭ Rym… — Hety epizod mieŭ miesca ŭ 46 h. pierad n. e., kali Cezar adznačaŭ svoj halski tryumf; zvyčaj rytualnaha asmiejvannia zuchavatych vajavodaŭ byŭ davoli raspaŭsiudžany i ŭ vojsku, i ŭ narodzie.

Ałkmieon — u hreckaj mifałohiji hieroj, jaki zabiŭ svaju matku Eryfiłu za toje, što jana kaliści zdradziła jahonaha baćku Amfiaraja.

S. 214: Licynijan Pizon Kaj Kalpurnij — radavity patrycyj, prychilnik strohaj marali; byŭ usynoŭleny cezaram Halbo i zahinuŭ razam z im u 69 h. Nerva Mark Kokcej (nar. u 32 h.) — rymski cezar (96–98 hh.). Annij Junij Hałlon — brat Seneki, zdolny pramoŭca, skončyŭ samahubstvam u 65 h. Kvintyjan Afranij — sienatar, katavany za ŭdzieł u zmovie Pizona.

S. 216: Velabr — handlovy kvartał miž Kapitolem i Pałatynam. Łaŭrentum — horad u Łacyi miž Ostyjaj i Ancyjumam.

S. 217: Ostyja — partovy horad blizu sutoki Tybru, 25 km ad Rymu.

S. 226: Avidyj Nazon Publij (43 pierad n. e. — 18 n. e.) — vydatny rymski paet.

S. 227: Eschiłos (525–456 hh. pierad n. e.) — vialiki hrecki dramaturh, zasnavalnik kłasičnaj hreckaj dramaturhiji. Prakuratar — u časiny impieryi dziaržaŭnaja asoba, što kiravała pravincyjaj. Areopah — schod starejšyn, haradskaja rada.

S. 228: …budziem, by toj Demakryt… — Jak paviedamlajuć antyčnyja aŭtary, hrecki filozaf-atamist Demakryt (460–371 hh. pierad n. e.) nie moh biez smiechu hladzieć na roznyja drobiazi, što hetak kłapociać i vabiać ludziej.

…by Amonski Joviš… — U časiny impieryi jehipski boh sonca Amon časta atojesamlivaŭsia z Jovišam i šanavaŭsia sukupna z im.

S. 233: …zakachany, jak Trojił u Kresydzie… — U hreckaj mifałohiji Trojił byŭ trajanskim pryncam, synam Pryjama (abo Apałona); siužet pra kachannie Trojiła i Kresydy zjaviŭsia tolki ŭ siaredniavieččy, a ŭ antyčnaj litaratury nie sustrakajecca; tut Siankievič dapuskaje anachranizm.

S. 234: Eŭterpa — muza liryčnaj paeziji.

S. 235: Ardeja — kalabiarežny horad u 40 km na poŭdzień ad Ryma. Boviła i Ustrynum — miastečki na Apijskaj darozie blizu Ryma.

S. 237: Sabinskija hory — horny masiŭ na paŭnočny ŭschod ad Ryma.

S. 239: …ad časaŭ Brenna… — Brenn vierchavodziŭ hałami, jakija ŭ 390 abo 387 h. pierad n. e. zachapili j spalili Rym.

S. 241: Porta Tryhienija — Tryhienijskaja brama la paŭdniovaha schiła Avientyna. Bone Dea — Dobraja Bahinia, staražytnaje rymskaje bostva ŭradlivasci j dastatku. Ručaj Merkura — na Apijskaj darozie krynička pierad Kapenskaj bramaju.

S. 242: Što ž horšaje moh zrabić dla Rymu Mitrydat… — Majecca na ŭvazie Mitrydat VI Jeŭpator (111 — 63 hh. pierad n. e.), vaładar Ponta, dziaržavy na paŭdniova-ŭschodnim uzbiarežžy Čornaha mora, nieprymirymy vorah Ryma.

S. 243: Naŭmachija Aŭhusta — štučnaje voziera za Tybram, zładžanaje na zahad Aŭhusta dla «vialikaj hulni ŭ marski boj». Usia atoka ŭ ahni! — tak zvany vostraŭ (atoka) Eskułapa na Tybry, nasuprać Kapitolu; miesca, dzie znachodziłasia sviatynia Eskułapa (Asklepijosa), spałučałasia z bierahami Tybru cieraz masty Fabrycyja i Cesta, jakija zachavalisia da našaha času.

S. 244: Katechumien — čałaviek, jaki rychtujecca da pryniaccia chrostu. Vatykanski ŭzhorak — za Tybram, na paŭnočny zachad ad Ryma.

S. 245: Kadetanskaje pole — za Tybram, la Vatykanskaha ŭzhorka. …by saročka Nesusava… — Jak raspaviadaje mif, kientaŭr Nesus, viadomy svajoj padstupnasciu, pakvapiŭsia na žonku Hierakła Dejaniru i… naparoŭsia na mužyka. Kab adpomscić Hierakłu, pierad smierciu Nesus prapanoŭvaje Dejaniry svaju kroŭ, jakaja nibyta dapamoža žančynie zachavać kachannie Hierakła. Pazniej Dejanira skarystała paradu Nesusa i prasyčyła jahonaj kryvioju Hierakłaŭ chiton; kali kroŭ taja pieratvaryłasia ŭ atrutu, Hierakł spaznaŭ žudasnyja pakuty, a potym i smierć.

S. 246: …bahaty budzieš, jak Midas… — Mifičny ŭładar Fryhiji Midas atrymaŭ ad Dyjanisa zdolnasć pieraŭtvarać u zołata ŭsio, čaho datkniecca.

S. 247: …Rym…azaraŭ usiu Kampańiu… — Tut niedakładnasć: pažar Ryma, peŭna, dobra było vidać u samim Łacyi, ale nie ŭ Kampańi, jakaja znachodziłasia ad Ryma jaknajmienš u 140 km.

S. 248: Amfiteatr Fłavijana — tak zvany Kalizej, budaŭnictva jakoha zavieršana ŭ 80 h., davaŭ miejscy zvyš 50 tysiačam čałaviek. Livija — žonka cezara Aŭhusta. Lucyna — rymskaja bahinia naradžennia dziaciej, padčas atojesamlivałasia z Junonaj. Jehova (vytvorn. ad Jachve) — hospad (staražytnahabrejsk.), tabujiravanaje imia vyšejšaha bostva ŭ judajizmie.

S. 250: Tryumfalnaja daroha — vychodziła z horadu ŭ paŭnočna-zachodnim nakirunku ŭ bok Vatykanskaha ŭzhorka. Pincyjus — tak zvany Sadovy ŭzhorak, razmieščany ŭ paŭnočnaj častcy Ryma, na schiłach jakoha znachodzilisia aharody Pampieja, Likuła, Salustyja, Acylijaŭ, Damicyjaŭ dy inšych. Likuł Lucyj Licynij (117 — 57 hh. pierad n. e.) — rymski dziaržaŭny dziejač i vajavoda, byŭ kazačna bahatym. Kaj Salustyj Krysp (86–35 hh. pierad n. e.) — rymski palityčny dziejač i historyk. Acylij — staražytny plebski rod.

S. 252: Amerjoła — horad u Sabinskaj vobłasci na paŭnočny ŭschod ad Ryma.

S. 256: Akva Apija — najstaražytniejšy rymski vadaciah, pabudavany ŭ 312 h. pierad n. e. vydatnym dziaržaŭnym dziejačom Apijem Kłaŭdyjem; ciahnuŭsia pa paŭdniova-ŭschodniaj i paŭdniovaj častcy horadu.

S. 258: Ida — horny łancuh u Małoj Aziji, dzie, pavodle mifu, brali sviaščenny šlub Zeŭs i Hiera. Eŭandar — u rymskaj mifałohiji hieroj, syn Merkuraha; jamu prypisvali ŭviadziennie ŭ Italiji kultu Hieraklesa. Numa Pampilij — jak sviedčyć padannie, heta druhi rymski karol, što žyŭ u kancy VIII st. pierad n. e. Pienaty — bahi-achoŭniki chatniaha ahmieniu, spryjalniki hramadstvu j dziaržavie.

S. 259: Šyrma — tut: doŭhaja vopratka z šlejfam, charakternaja dla trahičnych aktoraŭ. Niobidy — dzieci Nioby.

S. 261: Parki Miecenata — la zachodniaha schiła Eskvilinskaha ŭzhorku; imia takoje atrymali na pamiatku ab Kaju Cylniju Miecenatu (pamior u 8 h. pierad n.

e.), siabru cezara Aŭhusta i znakamitym apiakunie paetaŭ, prozvišča jakoha stała mianoŭnym. Epilima — hatunak tannaj vochnasci z mocnym pacham.

S. 270: Poncij Piłat — prakuratar Judeji ŭ 26–36 hh.

S. 271: Tartar — u hreckaj mifałohiji najbolš ciomnaja i hłybokaja častka Ajida. …«kryvavyja tuniki» — tuniki, prasyčanyja ŭspychlivym syzboram, časciej smałoju, jakija apranali na tych, kamu vyniesli prysud spalennia.

Klio — muza historyi.

S. 272: …u imia dzieviaci Libietryd… — Majucca na ŭvazie nimfy, jakim była prysviečana krynica dzieviaci muzaŭ, što prasłaviła horad Libietry ŭ Fiesaliji.

S. 273: Kaj Cezar byŭ zvieravaty… — zhadka na pierasled žydoŭ za časami Kalihuły.

S. 274: Aleksandryjski Serapieum — sviatynia Serapisa ŭ h. Aleksandryja.

S. 275: Safokł (kala 496–406 hh. pierad n. e.) — vialiki hrecki dramaturh.

S. 277: …da Chronasa, pažyrajučaha sobskija dzieci… — Adzin z sensatvoraŭ, jaki zviazvaje hreckaje słova «čas» z mifičnym boham taho ž najmiennia, baćkam Zeŭsa, jakoha časam dziela adrozniennia zapisvajuć Kronasam. Pavodle padannia Kronasa pavinien byŭ pazbavić ułady jahony ŭłasny syn, tamu baćka svajich dziaciej hłytaŭ adrazu pa naradženni, jak toj ža čas hłytaje dni, miesiacy, hady; takoha losu pazbiehnuŭ tolki Zeŭs, jakoha Reja, maci, prychavała j vyhadavała ŭ piačory na Krycie.

S. 279: Koskaja vopratka — taki nazoŭ mieli darahija, dychtoŭnyja žanočyja sukienki, što vyrablalisia na vostravie Kos z vyrablanych tam ža tkanin (visonu i inš.).

S. 285: Mirmiłon — adna z hładyjatarskich rolaŭ na spabornictvach, jakaja abaznačała pa sutnasci abjekt palavannia, choć časam i bolš nahruvaščany zbrojaj, čym praciŭnik. Kažučy «Mirmiłon ty», mieli na ŭvazie «Nie naprošvajsia na niepryjemnasci».

S. 287: …Lvy z Atłasu… — majucca na ŭvazie Atłaskija hory, horny chrybiet u Maŭrytaniji. Epir — vobłasć u zachodniaj častcy Paŭnočnaj Hrecyi.

S. 288: Fłavij Klemient — konsuł 95 h. Damicyła — žonka Fłavija Klemienta, unučka Fłavija Viespasyjana; ab prynaležnasci hetych sužonkaŭ da chryscijanstva paviedamlajuć staražytnyja historyki relihiji. Karnel Pudens — asoba z navakołla Tyhelina, tolki Siankievič pamyłkova padaje imia: nie Karnel, a Mevij.

S. 290: Kunikulum — pamiaškannie pad arenaju.

S. 291: Litanija — častka bohasłužennia.

S. 293: Hałhofa — uzhorak za haradskim muram Jeruzalima, dzie byŭ ukryžavany Jezus Chrystus.

S. 294: Syjon — uzhorak u paŭdniova-zachodniaj, najbolš staražytnaj častcy Jeruzalima; u biblejskich prarokaŭ nazva «Syjon» raspascirajecca na ŭsiu žydoŭskuju dziaržavu Judeju, a časam hetak nazyvajuć i vaładarstva božaje. Hosanna! — malitoŭny voklič, jaki sa staražytnažydoŭskaj movy pierakładajecca jak «Ratuj!»; užyvajecca na nabaženstvach i sviatach.

S. 297: Pileołus — kruhłaja šapka małych pamieraŭ.

S. 300: Spolaryjum — miejsca, dzie dabivali ciažkaparanienych dy raspranali zabitych hładyjataraŭ.

S. 301: Virgo Magna — tytuł starejšaj viastałki; u viastałak było prava litasci nad asudžanymi, što spatykalisia na ichnim šlachu.

S. 304: Charon — u hreckaj mifałohiji pieravozčyk pamierłych cieraz reki Ajida. Liktory — hanarovaja varta vyšejšych mahistrataŭ, jakaja nasiła tak zvanyja fiscyi (pučki prutkoŭ z siakierkaj pasiaredzinie) jak znaki padkreslivannia hodnasci tych, kaho jany supravadžali.

S. 311: Lihuryja — vobłasć zachodniaj častki Paŭnočnaj Italiji. …ty bryda mieockaja! — Navakołle Mieatydy (Azoŭskaha mora) staražytnyja ludzi ŭvažali za łohava zarazy.

S. 313: …padobnych da vaŭkoŭ kundłaŭ z Hibierniji… — Tut pierakładčyckaja niedakładnasć: u hetym vypadku Siankievič mieŭ na ŭvazie nie Hibierniju (Irłandyju), a Hibieryju (Ispaniju). Choć, zrešty, samo suhučča hetych nazvaŭ, a razam i Hiveryi (Hruziji) sviedčyć pra adzin i toj ža narod, rassieleny ŭ roznych miajscoch ziamli.

S. 317: …Uładaru Tenedu, Kiłły, Chryzy… — epitety Apałona, što sustrakajucca ŭ Homera. Tenedos — nievialiki vostraŭ blizu Troady, na jakim chavalisia achiejcy, nibyta zbiehšy z Troji, ale pakinuŭšy zasadu ŭ draŭlanym kani.

Kiłła — vostraŭ abo horad kala Troji. Chryza — mifičny vostraŭ, prysviečany Apałonu. Smintej — kultavy epitet Apałona jak uładara myšej.

S. 319: …razam z Akratam i Sekundam Karynam… — Vyzvolnik Nerona Akrat i Sekund Karynat (nie Karyn), pra jakich Tacyt adhuknuŭsia z asablivaj niepavahaju, byli pasłanyja cezaram z metaj kanfiskacyi kaštoŭnasciaŭ u sviatyniach na pravincyi, u pryvatnasci ŭ Achaji i Aziji. Iberyjskija niervy Seneki… — znakamity filozaf naradziŭsia ŭ h. Karduby (ciapier Kardova).

S. 322: Karyjoli — staražytny horad Łacyja na paŭdniovy ŭschod ad Rymu.

S. 323: …idyliji Teokryta… — Teokryt z Syrakuzaŭ (1-ja pałova III st.

pierad n. e.) — zasnavalnik žanru bukoličnaj paeziji. Idylija tut ujaŭlała saboju nievialiki vierš pieravažna na pastuškovuju (bukoličnuju) temu. …spieŭnaj daryjskaj havorkaj… — mova tvoraŭ Teokryta patvaraje raspaŭsiudžanamu ŭ Paŭdniovaj Italiji j Sicyliji daryjskamu dyjalektu hreckaj movy.

S. 328: …Hierkulesa ŭ žyvym połymi na hary Eta… — U adnoj z viersij mifa Hierkules, kab pazbiehnuć pakutaŭ, spavadavanych atručanym chitonam, pajšoŭ na haru Eta i addaŭsia tam vohnišču; kali połymia achapiła Hierkulesa, z nieba spusciłasia chmara i paniesła jaho na Alimp.

S. 329: …smierć Dedała j Ikara… — Unuk afinskaha ŭładara Erechteja, dychtoŭny majstar, architektar i skulptar Dedał, jak sviedčyć mif, kab uratavacca ad karala Minasa, vyrabiŭ kryły z pioraŭ, zmacavanych voskam, i razam z synam palacieŭ z Kryta. Padčas palotu Ikar uzniaŭsia zanadta vysoka, sonca rastapiła vosk, i Ikar zvaliŭsia ŭ mora; Dedału ž (pavodle adnoj z samych raspaŭsiudžanych viersij mifa) udałosia dalacieć da Sicyliji. Dyrce — u hreckaj mifałohiji žonka fivanskaha ŭładara Lika, jakaja šmat hadoŭ pryhniatała Zeŭsavu kachanku Antyopu; kali syny Zeŭsa i Antyopy, jakich zvali Zet i Amfion, vyrasli dy zachapili Fivy, jany katavali Dyrce, pryviazaŭšy jaje da rahoŭ dzikaha byka.

Pasyfe — dačka boha Hielijosa, žonka kryckaha karala Minasa; za toje, što Minas parušyŭ svajo abiacannie achviaravać Pasiejdonu vielizarnaha byka, Pasiejdon načaravaŭ, kab Pasyfe pakachała tuju žyviolinu, u vyniku čaho naradziŭsia žudasny čałaviek-byk Minataŭr. Mucyjus Scevoła — lehiendarny rymski hieroj, jaki, pavodle padannia, uziaŭsia zabić varožaha Rymu etruskaha karala Parsenu (pač. V st. pierad n. e.), ale byŭ schopleny; na dopycie Mucyjus sam pakłaŭ svaju pravuju ruku na vahnistaje vuhołle achviarnika, zachapiŭšy svajoj mužnasciu Parsenu, jaki adrazu ž paspiašaŭsia zaklučyć z Rymam mirnuju damovu. Prandyjum — druhi sniadanak, łanč, jaki padavaŭsia apoŭdni.

S. 335: Hic abdera! — fraziejałahizm biare krynicaj iraničnaje staŭlennie da žycharoŭ trakijskich Abderaŭ, ichniaje najmiennie ŭ łacinie było suhučna z słovam «durań», jakimi ich tady j ličyli.

S. 343: Semaksyi — litaralna hetaje słova maje sens «napałovu katavanyja». Ahułam tut chavajecca sens žorstkasci j cynizmu bolšasci, jakaja nie asiahaje razumienniem mienšasć. Bolšasć ličyła «paŭkatavanniem» navat spalvannie pieršych chryscijanaŭ na słupach, abkładzienych chmyzniakom.

S. 350: «Aŭreolus» — pjesa Katuła, dzie hałoŭny piersanaž, razbojnik Aŭreolus (katavany za časami Kalihuły), byŭ ukryžavany j na kryžy addadzieny dzikim zviarom. Dalejšy epizod ramanu bazujecca na realnym vypadku: cezar Damicyjan (81–96 hh.), małodšy syn Viespasyjana, adnojčy katavaŭ złačyncu, prymusiŭšy jaho sapraŭdy syhrać rolu Aŭreolusa. Antyst Verus — konsuł 55 h., skončyŭ samahubstvam u 65 h.

S. 355: Scevinus Fłavin — sienatar, udzielnik zmovy Pizona. Jak paviedamlaje Tacyt, Piatroniju inkryminavali siabroŭstva z hetym sienataram («Annały», XVI, 18). Fienijus Ruf — druhi prefiekt pretoryja (poruč z Tyhelinam), udzielnik zmovy Pizona, katavany ŭ 65 h.

S. 356: Płaŭcyj Lateranus — plamiennik zavajoŭnika Brytaniji Aŭła Płaŭcyja; Lateranusu advodziłasia vyklučnaja rola ŭ zmovie Pizona — zabojstva Nerona. Natalis Antonijus — rymski rycar, udzielnik taje ž zmovy; schopleny adnym z pieršych, jon vydaŭ astatnich, tamu nad im zlitavalisia. Subryj Fłavij — trybun kahorty pretoryjanaŭ, spiarša dušoju addany Neronu, ale pasla — adzin z samych aktyŭnych u zmovie, katavany ŭ 65 h. Sulpicyj Asper — centuryjon kahorty pretoryjanaŭ, katavany ŭ 65 h.

S. 364: Astoryj Skapuła — namiesnik Brytaniji z 47 da 52 h., skončyŭ samahubstvam u 66 h. Vietus Pavał — centuryjon pretoryjanaŭ, udzielnik zmovy Pizona. Kryspin Rufryj — sienatar, prefiekt pretoryi za časami Kłaŭdyja, pieršy muž Papieji Sabiny, skončyŭ samahubstvam u 66 h. Minucij Termus — pretor, katavany ŭ 66 h.

S. 367: …jak Eoł spatkaŭ Adysieja, kali viarnuŭsia prasić jaho druhi raz… — Jak piša Homer («Adysieja», Ch, 1 — 75), boh viatroŭ Eoł panavaŭ na vostravie Eolija, da jakoha prystaŭ marapłaŭ Adysieja, i prychilna sustreŭ hoscia, prezientavaŭšy navat miech z viatrami, zapakavanymi ŭ im; adnak spadarožniki Adysieja razviazali miech, i karabiel znoŭ pryniesła da Eoliji. Ale tut užo Eoł nie tolki admoviŭsia dapamahać Adysieju, ale j prahnaŭ jaho.

S. 375: Septa Julija — budynki na paŭnočnym schile Kapitola, pryznačanyja dla hałasavannia.

S. 378: Fłavij Sabin Tytus — starejšy syn Viespasyjana. …i Prokuł, i Araryk, i Aŭhuryn, i Hratus, i Siłan, i Proksimus… — majucca na ŭvazie ŭdzielniki zmovy Pizona, dzie siarod nazvanych usie rycary, za vyklučenniem apošniaha, jaki byŭ pretoryjanskim trybunam. Pampiej, Karnel, Martyjalis, Fłavijus Nepos i Statyjus Damicyj — pretoryjanskija trybuny.

S. 391: Bazylika Piatra — sabor Sviatoha Piatra, jaki budavaŭsia pry ŭdziele Mikielandžeła.

_{H. Siankievič}

_{Quo Vadis}

_{Pierakład z polskaj movy ksiandza P. Tatarynoviča}

_{Redaktar — Vitaŭt Martynienka.}

_{Karektar — Natałla Kučmiel.}

_{Dyzajn vokładki — Viktar Ivanoŭ.}

_{Viorstka — Kastuś Jelisiejeŭ.}

_{Techničnaja redakcyja — Kastuś Jelisiejeŭ, Viktar Ivanoŭ.}

_{Adkazny za vypusk — Łarysa Androsik.}

_{Zviarstana na kampjutarach Apple Macintosh asacyjacyi Limas K.J.}

_{Padpisana da druku xx.xx.02. Farmat 60x90/. Papiera afsietnaja.}

_{Dr. ark. xx, 00. Nakład 1000. Zam. № xxx.}

_{Nadrukavana…}

_{Licenzija ŁP №xx ad xx.xx.xx.}

1

Arbitr vytančanasci (łac.).

(обратно)

2

Tut: majontak, asabniak, hniazdo (łac.).

(обратно)

3

Stoł (łac.).

(обратно)

4

Tut: pasłuhač (łac.).

(обратно)

5

Viestypliki, słužanki (łac.).

(обратно)

6

Vieniera-Naradžalnica (łac.).

(обратно)

7

Vychavanka (łac.).

(обратно)

8

Adnamužniaja (łac.).

(обратно)

9

Biazhłuzdaja, bieccaromnaja žyviolina (łac.).

(обратно)

10

Tysiača krokaŭ (łac.).

(обратно)

11

Pokryva (łac.).

(обратно)

12

Vulica Patrycyjaŭ. Vicus taksama ŭžyvajecca ŭ znač.: kvartał, vioska (zaŭvaha red.). (łac.).

(обратно)

13

Vulica Złodziejaŭ (łac.).

(обратно)

14

«Jovišu (Jupiteru) Najpieršamu Najvialikšamu» (łac.).

(обратно)

15

Bramnik (łac.).

(обратно)

16

Salut! Zdaroŭ! (łac.).

(обратно)

17

Prachadny Dom (łac.).

(обратно)

18

Basejn (łac.).

(обратно)

19

«Voj-voj, mnie niaščasnamu!» (łac.).

(обратно)

20

«Joviš (Jupiter) Vyzvaliciel» (łac.).

(обратно)

21

U vyniku (łac.).

(обратно)

22

Atrymaŭ (bałazie) (łac.)

(обратно)

23

Radasć maja! (łac.).

(обратно)

24

Chaj konsuły pilnujuć!.. (łac.).

(обратно)

25

Mir rymlanam!.. (łac.).

(обратно)

26

Lalcy (łac.).

(обратно)

27

«Hora mnie, niaščasnamu!» (łac.).

(обратно)

28

«Z nadčałaviečaj radasciaj» (łac.).

(обратно)

29

Rej! (jak vajskovy adkaz da hatoŭnasci). (łac.).

(обратно)

30

Ichtis! (hreč.).

(обратно)

31

Mir z vami! (łac.).

(обратно)

32

Najdaražejšy! (łac.).

(обратно)

33

Nie sudzić šaŭcu vyšej bota (łac.).

(обратно)

34

Handlovaja płošča (łac.).

(обратно)

35

Chlebny Forum (łac.).

(обратно)

36

Najvialikšy sviatar (łac.).

(обратно)

37

Dvanaccać rysak (hulnia) (łac.).

(обратно)

38

Scripulum, abo scrupulum — małaja załataja manieta, 1/3 častka załatoha denara, abo aŭreŭsa (zaŭvaha aŭtara).

(обратно)

39

Mir z taboju! (łac.).

(обратно)

40

Kinžał, scizoryk (łac.).

(обратно)

41

Kapenskaja brama (łac.).

(обратно)

42

Aedonna, pieraŭtvoranaja ŭ sałaŭja (zaŭvaha aŭtara).

(обратно)

43

Pryjšoŭ, ubačyŭ, pieramoh! (łac.).

(обратно)

44

Pryjšoŭ, ubačyŭ, zbieh (łac.).

(обратно)

45

Pavodle aficyjnaha abaviazku (łac.).

(обратно)

46

Kirka (Cyrceja) — piersanaž staražytnahreckaj mifałohiji (hł. kamientaryi).

(обратно)

47

Na soram! (łac.).

(обратно)

48

Matrona, pavučajučaja ab abaviazkach žonki (zaŭvaha aŭtara).

(обратно)

49

Žychary Italiji byli jšče pry Aŭhuscie vyzvaleny ad vajskovaje słužby, u vyniku čaho tak zvanaja co-hors italica (italijskaja kahorta), što zvykła stajała ŭ Aziji, składałasia z vajakoŭ-achvotnikaŭ. U pretoryjanskich addziełach słužyli taksama abo inšaziemcy, abo achvotniki (zaŭvaha aŭtara).

(обратно)

50

Vydatna! (łac.).

(обратно)

51

Matkabojca (łac.).

(обратно)

52

Bialavačka! (łac.).

(обратно)

53

Za časaŭ cezarstva lehija mieła 12 tysiačaŭ čałaviek (zaŭvaha aŭtara).

(обратно)

54

Vočańka majo! (łac.).

(обратно)

55

Publičny schił (łac.).

(обратно)

56

Byčyny Forum (łac.).

(обратно)

57

Nakanavanaja mnie (łac.).

(обратно)

58

«Błazan!», «Aktor!» (łac.).

(обратно)

59

Samaja spodniaja kašula, jakuju žančyny nasili na hołym ciele (zaŭvaha aŭtara).

(обратно)

60

Schił Vybryjusa (łac.).

(обратно)

61

Aslinaja daroha (łac.).

(обратно)

62

Vatykanskaje pole (łac.).

(обратно)

63

Vantroby (dyjalektn.).

(обратно)

64

«Prachadny dom» (łac.).

(обратно)

65

Šyrokaja daroha (łac.).

(обратно)

66

Chleba j ihryščaŭ (łac.).

(обратно)

67

Dałakopa (łac.).

(обратно)

68

I tabie (mir)! (łac.).

(обратно)

69

Koskaja vopratka (łac.).

(обратно)

70

Najnižejšaja padziemnaja častka viaznicy z adnym atvoryščam uviersie ŭ stoli, dzie pamior kaliś z hoładu Juhurt (zaŭvaha aŭtara).

(обратно)

71

Selisterniji j lektysterniji (zaŭvaha aŭtara).

(обратно)

72

Ranišniaje ihryšča (łac.).

(обратно)

73

«Dziela Chrysta» (łac.).

(обратно)

74

Srebny schił (łac.).

(обратно)

75

Vialikaja dziavica (łac.).

(обратно)

76

«Dakanana!» (łac.) (zaŭvaha aŭtara).

(обратно)

77

Słaŭsia, cezaru, impierataru!

Na smierć idučyja ciabie zdaroviać! (łac.).

(обратно)

78

Ryby, nie ciabie šukaju, Čaho ž, hale, uciakaješ? (łac.) (zaŭvaha aŭtara).

(обратно)

79

Chrystus vaładaryć! (łac.).

(обратно)

80

Biez zbroji i zdolnasciaŭ (łac.).

(обратно)

81

Joviša (Jupitera) Zbaŭcy (łac.).

(обратно)

82

Dedał, jaki zhodna z bylicami zdoleŭ zalacieć z Cypru na Sicyliju, u rymskich amfiteatrach hinuŭ takoju samaju smierciu, jak Ikar (zaŭvaha aŭtara).

(обратно)

83

Biazvinnyja istoty (łac.).

(обратно)

84

Ustojlivy frazieałahizm, jaki abaznačaje: «Vo najdurniejšy z durniaŭ» (zaŭvaha aŭtara).

(обратно)

85

Hienij smierci (zaŭvaha aŭtara).

(обратно)

86

Krytaja vulica (łac.).

(обратно)

87

Chaj viadzie ciabie mahutnaja bahinia Cypru I braty Heleny — zory svietłyja Dy Rodzič i ŭładar vichroŭ… (Horacyj, «Ody», 1, 3. Pierakład P. Tatarynoviča).

(обратно)

88

Kudy idzieš, Spadaru?.. (łac.).

(обратно)

89

Horadu j svietu! (łac.).

(обратно)

90

Salvijeva krynica (łac.).

(обратно)

91

Załaty pałac (łac.).

(обратно)

92

Gallus — na łacinie hetaje słova abaznačaje i pieŭnia, i hała (łac.).

(обратно)

93

Zabojca baćkoŭ (łac.).

(обратно)

Оглавление

Hienryk Siankievič Quo Vadis

SVOJ SIAROD ČUŽYCH

Hienryk Siankievič Quo Vadis

  I

  II

  III

  IV

  V

  VI

  VII

  VIII

  IX

  X

  XI

  XII

  XIII

  XIV

  XV

  XVI

  XVII

  XVIII

  XIX

  XX

  XXI

  XXII

  XXIII

  XXIV

  XXV

  XXVI

  XXVII

  XXVIII

  XXIX

  XXX

  XXXI

  XXXII

  XXXIII

  CHXXIV

  XXXV

  XXXVII

  XXXVIII

  XXXIX

  XL

  XLI

  XLII

  XLIII

  XLIV

  XLV

  XLVI

  XLVII

  XLVIII

  XLIX

  L

  LI

  LII

  LIII

  LIV

  LV

  LVI

  LVII

  LVIII

  LIX

  LX

  LXI

  LXII

  LXIII

  LXIV

  LXV

  LXVI

  LXVII

  LXVIII

  LXIX

  LXX

  LXXI

  LXXII

  LXXIII

  LXXIV

  EPIŁOH

  KAMIENTARY

*** Примечания ***