КулЛиб - Классная библиотека! Скачать книги бесплатно
Всего книг - 710618 томов
Объем библиотеки - 1389 Гб.
Всего авторов - 273938
Пользователей - 124928

Новое на форуме

Новое в блогах

Впечатления

Михаил Самороков про Мусаниф: Физрук (Боевая фантастика)

Начал читать. Очень хорошо. Слог, юмор, сюжет вменяемый.
Четыре с плюсом

Рейтинг: +2 ( 2 за, 0 против).
Влад и мир про Д'Камертон: Странник (Приключения)

Начал читать первую книгу и увидел, что данный автор натурально гадит на чужой труд по данной теме Стикс. Если нормальные авторы уважают работу и правила создателей Стикса, то данный автор нет. Если стикс дарит один случайный навык, а следующие только раскачкой жемчугом, то данный урод вставил в наглую вписал правила игр РПГ с прокачкой любых навыков от любых действий и убийств. Качает все сразу.Не люблю паразитов гадящих на чужой

  подробнее ...

Рейтинг: +2 ( 2 за, 0 против).
Влад и мир про Коновалов: Маг имперской экспедиции (Попаданцы)

Книга из серии тупой и ещё тупей. Автор гениален в своей тупости. ГГ у него вместо узнавания прошлого тела, хотя бы что он делает на корабле и его задачи, интересуется биологией места экспедиции. Магию он изучает самым глупым образом. Методам втыка, причем резко прогрессирует без обучения от колебаний воздуха до левитации шлюпки с пассажирами. Выпавшую из рук японца катану он подхватил телекинезом, не снимая с трупа ножен, но они

  подробнее ...

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).
desertrat про Атыгаев: Юниты (Киберпанк)

Как концепция - отлично. Но с технической точки зрения использования мощностей - не продумано. Примитивная реклама не самое эфективное использование таких мощностей.

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).
Влад и мир про Журба: 128 гигабайт Гения (Юмор: прочее)

Я такое не читаю. Для меня это дичь полная. Хватило пару страниц текста. Оценку не ставлю. Я таких ГГ и авторов просто не понимаю. Мы живём с ними в параллельных вселенных мирах. Их ценности и вкусы для меня пустое место. Даже название дебильное, это я вам как инженер по компьютерной техники говорю. Сравнивать человека по объёму памяти актуально только да того момента, пока нет возможности подсоединения внешних накопителей. А раз в

  подробнее ...

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).

Калядныя апавяданні [Леанід Дранько-Майсюк] (fb2) читать постранично


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

Леанід Дранько-Майсюк Калядныя апавяданні

…трэба ведаць меру і ў міласціне…


Здарэнне з Каморыным

Напярэдадні Калядаў другі намеснік генеральнага дырэктара акцыянернага таварыства «Моц» Зміцер Аляксандравіч Каморын прайграўся ў карты, прагуляў усе свае перадсвяточныя грошы.

Не падымаючыся з-за стала, у прайдзісвета Кучкіна, забыўшыся, што той прайдзісвет, Зміцер Аляксандравіч пазычыў, каб адыграцца, трыста даляраў.

Супакойваючы сваю нярвовую раздражнёнасць каньяком і півам, у адзін момант прафукаў і гэтыя грошы…

Каморын быў зацяты гулец, гуляў рызыкоўна, можна сказаць, рамантычна і, вядома ж, з гэтае прычыны амаль заўсёды няўдала прайграваў шмат.

Яму б, чалавеку залішне гарачаму, супакоіцца, але ж не…

Немалыя сумы цяклі на тое, каб у час аддаваць пазычкі.

Пазычка ж наскоквала на пазычку, таму давялося прадаць нават машыну і сёе-тое з дарагой кватэрнай драбязы.

Жонка Каморына, жанчына пакорлівая, ня раз і ня два прасіла яго:

— Змітрык, ня йграй, калі ласка! Табе не шанцуе! Ты ж вельмі даверлівы!

Ёй падтаквала Кацярынка, дачка-васьмікласніца:

— Татачка, кінь карты…

I на працы няўдачліваму карцёжніку было ўжо аднойчы сказана: работнік вы неблагі, але больш выручаць ня будзем!

Каморын заўсёды шчыра абяцаў, што кіне карцёжніцтва, што гуляць ня будзе, што вернецца да розуму.

I ня проста абяцаў.

Аднаго разу на вачах у жонкі і дачкі ўрачыста спаліў калоду карт, нават бухнуўся на калені і слязлівым голасам запэўніў сваю маленькую любую радзіну, што назаўсёды забудзе дарогу ў казіно…

Аднак учора ён пайшоў якраз па гэтай дарозе і ўбачыў знаёмы будынак, і тут жа адчуў сябе Напалеонам перад Аўстэрліцкай бітвай!

А зараз вось у душы круглае Ватэрлоо…

Напраўду…

Каморын качаўся ў ложку і ня ведаў, што рабіць.

Жонка прынесла яму каву.

— Змітрык, ты прыйшоў вельмі позна і ня ведаеш, што ўчора нам зрабілі калядны падарунак, правялі кабельнае тэлебачанне. Уяўляеш, дваццаць пяць каналаў! Гэта такое шчасце! Вельмі шкада, што раней наш дом ня быў падключаны да гэтых каналаў. Але нічога… Як кажуць, лепей пазней… Вазьмі пульт… Не, я сама… Вось паглядзі…

Успыхнуў экран тэлевізара, і жонка, можна сказаць, ня помнячы сябе ад радасці, паказала Каморыну ўсе дваццаць пяць каналаў.

У гэты момант дачка прынесла гарачую гарбату.

Звычайна раніцамі Каморын піў цёплую каву і запіваў яе гарачай гарбатай, але зараз яго адварочвала і ад кавы, і ад гарбаты…

— Калі свідравалі сцяну, то наткнуліся на нейкую жалязяку. Але разбірацца, што там такое, ня сталі і зрабілі дзірку ніжэй. I вось бачыш, дзе правялі кабель? Ля самае шафы… А гэтую верхнюю дзірку трэба замазаць… Глядзі любую праграму, а мы пойдзем з Кацярынкаю ў краму…

Жонка цмокнула Каморына ў адну шчаку, Кацярынка ў другую, што вельмі расчуліла яго, і яму захацелася заплакаць.

«Якія яны добрыя! Вядома ж, і падарунак мне падрыхтавалі… А я?.. Збіраўся Кацярынцы купіць амерыканскую куртачку, а жонцы італьянскую парфуму… Тую самую, за 250 тысячаў, з лейкай і ў скураным чахле… Колькі ж у мяне засталося?..»

Каморын вывернуў усе свае кішэні і насілу назбіраў трыццаць тысячаў зайцоў.

«Э-э, прыпірае ўжо! Трэба па-мёртваму кідаць гуляць!»

Напраўду…

Пасля гэтага маўклівага «напраўду…» і заявіўся Кучкін.

— Здароў, Зміцер Аляксандравіч! Са святам цябе, дарагі! Добра мы ўчора пасядзелі, га? А ты проста арол! Скажу табе, ты зрабіў ого які від! Радзівілам сядзеў за сталом! Нічога не шкадаваў! А кажуць, што беларусы ня ўмеюць зрабіць вялікую гульню! Умеюць, яшчэ як умеюць, а, прайграўшы, ня плачуць!

Кучкін памаўчаў, выпіў каморынскую каву, а ўслед за каваю і гарбату.

— Зміцер Аляксандравіч. Я на адну хвіліну… Я, так сказаць, па капейчыну сваю… Забег напомніць…

— Як гэта! — вырачыўся Каморын. — Мы ж дамовіліся, што я аддам праз тыдзень!

— Такога ўгавору не было! Ты проста забыў! Ты ж заўсёды забываеш! Быў іншы ўгавор: я табе пазычаю да сённяшняга абеду! — Кучкін паглядзеў на гадзіннік. — О, дык у цябе яшчэ гурба часу! Зайду пасля чацвёртай… Падрыхтуй гэтыя няшчасныя чатырыста даляраў…

— Чатырыста?! — ажно здрыгануўся Каморын. — Я ж у цябе браў толькі трыста!

— Бачу, галаву ў цябе зусім адбіла! Ня варта было піва з каньяком жлукціць! Карацей… Прыйду са сведкамі! Я ж баксы даваў пры Мусе, Пятрове і Калодзе!

«Э-э, праўду шукаць у Кучкіна, што галаву ў агонь засоўваць!..»

— Знаю я тваіх сведкаў, — млява адказаў Каморын, — чорт з табою, няхай будзе чатырыста…

— Ну, ня думай толькі, што я нячысты на руку! — з прыемнай для сябе крыўдай у голасе вымавіў Кучкін. — I не табе ж быць скнарным, Зміцер Аляксандравіч! Ты ж вялікае карыта маеш, а ў мяне так… вераб’іная кармушка. У класнай фірмусе працуеш! Пазвані свайму шэфу, ён добры, ён цябе ня раз выручаў… Я ж ведаю, у цябе ўсё падмазана! А ў доме якім жывеш! Гэта ж трэба, яго немцы