Обычно я стараюсь никогда не «копировать» одних впечатлений сразу о нескольких томах, однако в отношении части четвертой (и пятой) это похоже единственно правильное решение))
По сути — что четвертая, что пятая часть, это некий «финал пьесы», в котором слелись как многочисленные дворцовые интриги (тайны, заговоры, перевороты и пр), так и вся «геополитика» в целом...
В остальном же — единственная возможная претензия (субъективная
подробнее ...
оценка) состоит в том, что автор настолько ушел в тему «голой А.И», что постепенно поставил окончательный крест на изначальной «фишке» (а именно тов.Софьи).
Нет — она конечно в меру присутствует здесь (отдает приказы, молится, мстит и пр.), но уже играет (по сути) «актера второстепенного плана» (просто озвучивающего «партию сезона»)). Так что (да простит меня автор), после первоначальных восторгов — пришла эра «глухих непоняток» (в стиле концовки «Игры престолов»)) И ты в очередной раз «получаешь» совсем не то что ты хотел))
Плюс — конкретно в этой части тов.Софья возвращается «на исходный предпенсионный рубеж» (поскольку эта часть уже повествует о ее преклонных годах))
В остальном же — финал книги, это просто некий подведенный итог (всей деятельности И.О государыни) и очередной вариант новой страны «которая могла быть, если...»
p.s кстати название книги "Крылья Руси" сразу же напомнили (никак не связанный с книгой) телевизионный сериал "Крылья России"... Правда там получилось совсем не так радужно, как в книге))
По аннотации сложилось впечатление, что это очередная писанина про аристократа, написанная рукой дегенерата.
cit anno: "...офигевшая в край родня [...] не будь я барон Буровин!".
Барон. "Офигевшая" родня. Не охамевшая, не обнаглевшая, не осмелевшая, не распустившаяся... Они же там, поди, имения, фабрики и миллионы делят, а не полторашку "Жигулёвского" на кухне "хрущёвки". Но хочется, хочется глянуть внутрь, вдруг всё не так плохо.
Итак: главный
подробнее ...
герой до попадания в мир аристократов - пятидесятилетний бывший военный РФ. Чёрт побери, ещё один звоночек, сейчас будет какая-то ебанина... А как автор его показывает? Ага, тот видит, как незнакомую ему девушку незнакомый парень хлещет по щекам и, ничего не спрашивая, нокаутирует того до госпитализации. Дальше его "прикрывает" от ответственности друг-мент, бьёт, "чтобы получить хоть какое-то удовольствие", а на прощание говорит о том, что тот тридцать пять лет назад так и не трахнул одноклассницу. Kurwa pierdolona. С героем всё ясно, на очереди мир аристократов.
Персонажа убивают, и на этом мог бы быть хэппи-энд, но нет, он переносится в раненое молодое тело в магической Российской империи. Которое исцеляет практикантка "Первой магической медицинской академии". Сукаблять. Не императорской, не Петербургской, не имени прошлого императора. "Первой". Почему? Да потому что выросший в постсовке автор не представляет мир без Первого МГМУ им.Сеченова, он это созданное большевиками учреждение и в магической Российской империи организует. Дегенерат? Дегенерат. Единица.
„Мае Айчыны” — дванаццаты паэтычны зборнік вядомага як у Польшчы, так і ў Беларусі паэта Віктара Шведа, сапраўднага песняра Беласточчыны, дзе ён нарадзіўся і адкуль выйшаў у вялікі свет. На гэтай зямлі ёсць вёска Мора — самая блізкая, самая родная, самая дарагая паэту. Дзе б ні быў і часова ні жыў Віктар Швед (а цяпер ён жыве ў Беластоку), ён заўсёды прыязджае туды, а ў думках і марах ніколі не расстаецца з ёю.
І калі б мы нічога не ведалі ні пра гэтую зямлю, ні пра родную вёску паэта, а толькі прачыталі хаця б адну кніжку яго вершаў — гэтага было б даволі, каб мець уяўленне пра тое, як жыла і жыве Беласточчына, яе беларускае насельніцтва.
Зборнік вершаў Віктара Шведа „Мае Айчыны” працягвае тэму папярэдніх кніг паэта. Гэта — паэтычнае адлюстраванне жыцця беларусаў другой паловы ХХ стагоддзя, спачатку ў пасляваеннай, а потым і ў незалежнай дэмакратычнай Польшчы.
Кожная кніга паэта — усхваляваны паэтычны дзённік, напісаны пафасна, аўталагічнай мовай, якая надае вершам рэалістычную дакладнасць, жыццёвасць малюнка, праўдзівасць перажывання. Паэтычная „дакументальнасць” вершаў паэта павялічвае сілу ўздзеяння аўталагічнага слова.
Кола тэм у новай кнізе Віктара Шведа ранейшае, але прасякнута яна большым болем і смуткам, абумоўленым горкімі, непазбежнымі стратамі блізкіх і родных, сяброў і знаёмых, з кім разам, у смутку і радасці, паэт прайшоў па квеценных лугах і пясчаных узгорках свайго жыцця. Аднак пачуцця беспрасветнай безнадзейнасці кніга „Мае Айчыны” не пакідае.
Яўген Міклашэўскі, Мінск
Не адракуся Беларусі
МАЕ АЙЧЫНЫ
Зямлі я беларускай сынам,
Люблю зямельку і шаную.
Багаты, маю тры Айчыны
І ўсюды галасы іх чую.
Мяне — малая ўзгадавала,
Вялікая — дала асвету.
Другая заўсягды натхняла,
І для яе я стаў паэтам.
Жаданні для яе і мроі,
Бязмежная любоў у сэрцы.
Хварэю сэрцам і душою,
Калі Айчына ў паняверцы.
Вяртаюся з тае вялікай
Зноў у маленькую Айчыну.
Раблю свайго жыцця падлікі,
Тут я жыву і тут спачыну.
НЕ АДРАКУСЯ БЕЛАРУСІ
Заўсёды я таго баюся,
Што дзеецца ў краіне дрэнна,
Што пагражае Беларусі —
Міжволі страціць суверэннасць.
Ніхто ніколі не прымусіць,
Каб я змяніў свае ідэі,
За незалежнасць Беларусі
Душой і сэрцам я хварэю.
Я веру ў несмяротнасць мовы,
У тое, што яна не згіне,
Яе ж вялікі Багдановіч
Узняў да велічных вяршыняў.
І васільковай Беларусі,
І майго кроўнага народа
Ніколі я не адракуся
І буду з імі жыць заўсёды.
АДРАДЖЭНЦЫ І АДРАЧЭНЦЫ
Ёсць у нас, на шчасце, адраджэнцы,
Мову адраджаюць і Айчыну.
Ёсць, на жаль, не меней адрачэнцаў,
Што свайго зракаюцца няспынна.
Ад свайго ім лепшае чужое,
Тое, што не ў іх — далёка недзе,
І сваё айчыннае, святое,
Перадаць гатовыя суседзям.
Ім не трэба вольнай Беларусі,
Беларускай мовы і культуры,
Адрачэнцы хочуць нас прымусіць
Незалежнасць нацыі разбурыць.
Паспрыяй, Усемагутны Божа,
Па зямлі рассеяць адшчапенцаў.
Хай народ нарэшце пераможа,
Што навек асудзіць адрачэнцаў.
НА ПАРОЗЕ ТРЭЦЯГА ТЫСЯЧАГОДДЗЯ
Міне дваццатае стагоддзе —
І на парозе новы век!
Які твой прышлы лёс, народзе,
І твой, бязвольны чалавек?
Ці роднай мовай загаворым,
Ці будзе нейкі новы ўздым,
Ці хутка ў польска-рускім моры
Мы ўжо разыдземся зусім?
Ці будзем нікнуць у краіне
Мы пастаянна з года ў год
І нават след па нас астыне,
Што тут адвечны жыў народ?
Мы хочам жыць у міры, згодзе,
Каб здзек не панаваў, прымус,
У дваццаць першым каб стагоддзі
Не знікнуў цалкам беларус.
КАЛІ Ж МЫ СТАНЕМСЯ ПАРТНЁРАМІ?
Не ведалі сваёй мы вартасці,
Яна зусім прапала недзе.
Заўсёды толькі талерантнасці
Спрадвек прасілі мы ў суседзяў.
Не шанавалі нашай нацыі
Суседзі розныя навокал,
Праявамі дыскрымінацыі
Кармілі нас на кожным кроку.
Жывем мы пад аднымі зорамі,
Адно нас сагравае сонца.
Калі ж мы станемся партнёрамі
З суседзямі ў сваёй старонцы?
НЁМАН
Мой любы Нёман, паўнаводны Нёман,
Блакітнавокі, родны, дарагі!
Той расстаецца з роспаччу і стомай,
Хто на твае прыходзіць берагі.
Вось тут, у санаторыі „Вясёлка”,
Які схаваўся ў баравы масіў,
Ад водару смалы, травы і зёлкаў
І падлячыўся я, і адпачыў.
Суцішным лесам прабіраўся штодзень
Да летуценнай казачнай ракі
І захапляўся родным асяроддзем,
Якое захавалі нам вякі.
О колькі тут чароўнай прыгажосці,
Якую перадаць нястача слоў!
О як шкада, што я тут толькі госцем,
Што ўжо няўзнак вяртаюся дамоў.
Такім сухім, такім спякотным летам
Цудоўна быць ля нёманскай вады!
На развітанне я ўтапіў манету
З надзеяй, што прыеду зноў сюды.
МАРЫЯ, СЛАЎНАЯ МАРЫЯ
Доктару Марыі Чарэпка
Марыя, слаўная Марыя,
Лёс сутыкнуў мяне з табою.
Усе хвіліны дарагія
Я сэрцам успрыняў, душою.
Даведаўся я нечакана,
Што жыць на свеце трэба ўмела,
Пра сэрца помніць пастаянна,
Але не меней і пра цела.
А мы ж пра гэта забываем,
Мы ж частка велічнай прыроды.
Сябе мы самі забіваем.
І так штодня, і так заўсёды.
Шкада, што час тут на зыходзе,
Ды я спасціг навуку гэту:
Сабе самому нельга шкодзіць,
Так можна зжыць сябе са свету.
Твае парады мне святыя:
Жыць нельга толькі ў паняверцы.
Марыя, слаўная Марыя
Твой вобраз вечна будзе ў сэрцы!
Рэспубліка БеларусьСанаторый-прафілакторый „Вясёлка”
„ВЫБЫЛ НЕИЗВЕСТНО КУДА”
(Памяці дзядзькі Якава)
Жыў дзядзька Якаў у Сібіры,
Сярод адвечнай мерзлаты.
Тужыў ён па Радзіме шчыра
І да радні пісаў лісты.
Слаў вестачкі з сібірскай далі
Братам у Польшчу дзядзька наш.
Яму за гэта прыпісалі
Любоў да Польшчы — шпіянаж.
І не было куды вывозіць,
Жыў у Сібіры ж дзядзька мой.
За памяць аб радні ў астрозе
Плаціць патрэбна галавой.
Вядома стала — расстралялі
Яго ў трыццатыя гады.
Ды нам аднак не напісалі,
Што выбыў ён у нікуды.
ВИКТОР НИКИТИЧ
Калі ж у Беларусь я еду —
Ды рады там усе не Шведу:
Я ў іншым там жыву абліччы:
Я Віктар, ды не Швед — Никитич.
Баяўся я, што ў Беларусі
Без прозвішча зусім згублюся.
І ў санаторыі „Крыніца”
Мяне ўсе клікалі: Никитич!
Іду — здаецца мне, нібыта,
Са мною бацька мой Мікіта.
А з бацькам я магу заўсёды
Свае адолець перашкоды.
Каторы раз, ужо не злічыш,
Там я не Віктар Швед — Никитич.
На Беласточчыну прыеду —
Мне падаюць руку як Шведу.
РЭЛІКВІІ
Матулі нашы вельмі рана
Старэліся нам на вачах.
Складаны выпаў нечувана
На долю іх жыццёвы шлях.
Вайна са смерцю і пажарам
На век прыпала не адна,
І горычы так многа чараў
Прыйшлося выпіць ім да дна.
Які ж іх подзвіг за плячыма,
Самаахвярнасць, пачуццё.
Ім немагчымае — магчымым,
І нежыццёвае — жыццём.
Ды вось таму не толькі старасць
Прыйшла да матак з сівізной,
Дабавіла маршчын на твары
І плечы выгнула дугой.
Святымі заўжды будуць сыну
Матулі гераічны лёс,
Усе заўчасныя маршчыны
І пасмы сівенькіх валос.
Падляшша — Айчына наша
ШТО НАМ ДАСЦЬ ЕЎРАСАЮЗ?
Пражылі другі мы год
Трэцяга тысячагоддзя.
Што ў ім асягнуў народ,
Роднае нам асяроддзе?
Наш дэмакратычны лёс —
Крыўда шматпакутнай нацыі?
Гэты лёс, на жаль, прынёс
Не жыццё, а вегетацыю.
Жывучы так, беларус,
З польскага не выйдзеш ценю.
Можа, хоць Еўрасаюз
Нешта ў нашым лёсе зменіць?
Ды бягуць, бягуць гады,
Не прыносяць змен трывалых,
Шмат ад нас бяруць заўжды,
А даюць надзвычай мала.
КОЛЬКІ НАС?
Быў перапіс — прыспешыў час,
Ды быў чамусь ён пад прымусам.
Ці ж ёсць адказ: а колькі нас,
Жывых, рэальных беларусаў?
І колькі сярод нас такіх,
Хто б стаў для нацыі апорай?
А колькі нам ужо чужых,
Што расплыліся ў польскім моры?
Палякі скажуць: — Вас няма,
Тут аднародная краіна,
Турбуецеся вы дарма:
Люд беларускі ўжо загінуў.
Скажы, тутэйшы беларус,
А пад якім цяпер ты знакам?
Ці пойдзем мы ў Еўрасаюз
Як праваслаўныя палякі?
НАШ ГОРАД
Горад наш родны над рэчкай Бялкай,
Усіх нас хвалюе твой рост небывалы.
Ты расцвітаеш з уздымам палкім,
Павырасталі наўкол кварталы.
Ты хрысціянскіх святыняў поўны,
Купалаў стройных, спічастых вежаў,
Ты і касцельны, ты і царкоўны,
Ты нам адзіны, да нас належыш.
Малой айчыны горад сталічны
Лучыць усіх жыхароў сваіх сёння.
Іх спалучае герб сімвалічны,
Польскі Арол з беларускай Пагоняй.
Павінны жыць мы дружнай сям’ёю
Па-хрысціянску, з верай глыбокай
Ва ўсеагульнае шчасце людское
У нашым доме, у Беластоку.
АРЛЯНСКАЯ ШКОЛА
Зрабіў тут творчы крок найпершы
У дарагім мастацкім слове.
Пачаў пісаць у Орлі вершы
На польскай і на роднай мове.
Малым я хлапчуком вясковым
Тут пачынаў шлях да асветы,
Мяне тут пані Ціжэхова
Назвала ўпершыню паэтам.
Тут сталася вершаскладанне
Маім свяшчэнным абавязкам,
Ездзіў я з Орлі ў веку раннім
На алімпіяду ў Бельск-Падляшскі.
Тут узрастала мая прага
Пазнаць глыбей усё навокал,
Тут нарадзілася адвага
Пайсці вучыцца ў свет шырокі.
І чым нам больш сівеюць скроні,
Растуць на змену пакаленні,
Тым больш нас вабяць і палоняць
Мясціны роднасных карэнняў.
МАРСКАЯ ШКОЛА
У Гайнаўцы плануецца адкрыцьвышэйшую марскую школу.
(З Беластоцкага тэлебачання)
Зусім няма марской вады,
Тут толькі лес расце наўкола.
І як жа планаваць тады
Вышэйшую марскую школу?
Шуміць, як мора, Белавеж,
А вось пытанні ў нас такія:
Студэнтам тут праводзіць дзе ж
Заняткі розныя марскія?
Пасля навукі лёс які
Магістраў школы — невядома.
Ці будуць плаваць маракі
На семяноўскім вадаёме?
Мо і не трэба наракаць,
Што тут няма марской прасторы,
Бо з Гайнаўкі рукой падаць
Да любага мне змалку Мора.
ЗАЛЕШАНЫ
Dnia 19 stycznia 1946 rokubanda reakcyjnego podziemiaw bestialski sposób zamordowała14 osób, w tym sześcioro dzieci.
(З мемарыяльнай дошкі)
Да сёння яшчэ не залечаны
У сэрцах страшэнныя раны.
Хто ж выжыў у вёсцы Залешаны
Ад здзекаў злачынцаў паганых?
Завошта прайшлі тут з прымусамі,
З разбоем, звярыным здзекам?
За тое, што беларусамі
Былі жыхары тут спрадвеку.
За гэта і закатаванымі
Былі тут дарослыя, дзеці,
За гэта з балючымі ранамі
Жывуць іх нашчадкі на свеце.
У тым, што прайшлі тут з разбоямі,
Хоць нехта тут з іх вінаваты?
Сталіся сёння героямі
Тыя ўчарашнія каты.
ЦЭРКВЫ ГАРАЦЬ
На папялішчы царквыПраабражэння Гасподнягана Святой Гары Грабарцы11 жніўня 1990 года.
Цэрквы гараць, як інквізіцыі кастры,
Папяляцца старынныя іконы.
Гар задушлівы нясуць вятры,
Неба поўніцца зарывам чырвоным.
Гараць вобразы мучанікаў святых,
Што надалей праваслаўе вартуюць.
Калісьці жыўцом спалілі іх
За праваслаўную веру святую.
Цэрквы гараць — неабвержны факт,
Яны пратрывалі стагоддзі, войны.
Гэта бяспраўя страшэннага акт —
Цэрквы гараць у час наш спакойны.
Цэрквы гараць — скарб сакральны прапаў.
Цэрквы гараць — безуцешная справа.
Падпальшчык на боскае руку падняў,
Падпальшчык боскае зняславіў.
ДАМБРОЎШЧЫНА, САКОЛЬШЧЫНА
Дамброўшчына, Сакольшчына!
Я многа меў пашаны
У Ячні, у Талькоўшчыне,
Сынкоўцах, Крушынянах.
Усюды мы дзяліліся,
Як хлебам, родным словам,
Усюды ганарыліся
Тут беларускай мовай.
І песнямі фальклорнымі
Усхвальвалі старонку,
І не былі пакорнымі
Прад націскамі звонку.
Дамброўшчына, Сакольшчына,
Ці ж гэтае магчыма,
Што будзеце вы спольшчаны,
Каб стацца нам чужымі?
АКТЫВІСТАМ БГКТ
(У 45 гадавіну дзейнасці)
Мы працавалі,
Мы гуртавалі
Дзесяцігоддзямі люд вясковы.
І карпатліва,
На свежых нівах
Сеялі словы роднай мовы.
Бацькі вясковыя
Са сваёй моваю
Спачыць збіраюцца ў магіле.
Дзеці сялянскія
Моваю панскаю
У гарадах загаварылі.
І наша нацыя
Асіміляцыі
Тут падвяргаецца заўсёды.
З кожнай хвілінаю
Трацім айчыннае,
Перастаем мы быць народам.
І песняю айчыннаю
Агучваем няспынна мы
Сваё, нам дарагое, асяроддзе.
І людзі родныя
Любяць мелодыі.
Спявай, пакуль жывеш, народзе!
ЧАМУ НЕ МОЖАМ ЖЫЦЬ У ЗГОДЗЕ?
Дзеячам беларускіхарганізацый у Польшчы.
Чаму няма дабра ў народзе,
Чаму ваюем між сабой?
Чаму не можам жыць у згодзе,
Раз’ятраныя калатнёй?
Чаму чым больш адукаваны,
Чым разумнейшы за другіх,
Тым болей чалавек паганы,
Мацней аплёўвае сваіх?
А трэба нам займацца справай
І аб’ядноўваць наш народ,
А не чыніць над ім расправу,
І так нас меншае штогод.
Мы трацім да сябе пашану,
Не хочам гэтага прызнаць,
Што нас, разбітых, апляваных,
Лягчэй тут асіміляваць.
МЫ БЕЗ НАРОДУ, РОДНАЙ МОВЫ
Удзельнікам ІV З’езда выпускнікоўі выхаванкаў Бельскага беларускага ліцэяімя Браніслава Тарашкевіча.
Последние комментарии
2 часов 55 минут назад
3 часов 15 минут назад
3 часов 41 минут назад
3 часов 45 минут назад
13 часов 15 минут назад
13 часов 19 минут назад