КулЛиб - Классная библиотека! Скачать книги бесплатно
Всего книг - 706140 томов
Объем библиотеки - 1347 Гб.
Всего авторов - 272734
Пользователей - 124656

Последние комментарии

Новое на форуме

Новое в блогах

Впечатления

a3flex про Невзоров: Искусство оскорблять (Публицистика)

Да, тварь редкостная.

Рейтинг: 0 ( 1 за, 1 против).
DXBCKT про Гончарова: Крылья Руси (Героическая фантастика)

Обычно я стараюсь никогда не «копировать» одних впечатлений сразу о нескольких томах, однако в отношении части четвертой (и пятой) это похоже единственно правильное решение))

По сути — что четвертая, что пятая часть, это некий «финал пьесы», в котором слелись как многочисленные дворцовые интриги (тайны, заговоры, перевороты и пр), так и вся «геополитика» в целом...

В остальном же — единственная возможная претензия (субъективная

  подробнее ...

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).
medicus про Федотов: Ну, привет, медведь! (Попаданцы)

По аннотации сложилось впечатление, что это очередная писанина про аристократа, написанная рукой дегенерата.

cit anno: "...офигевшая в край родня [...] не будь я барон Буровин!".

Барон. "Офигевшая" родня. Не охамевшая, не обнаглевшая, не осмелевшая, не распустившаяся... Они же там, поди, имения, фабрики и миллионы делят, а не полторашку "Жигулёвского" на кухне "хрущёвки". Но хочется, хочется глянуть внутрь, вдруг всё не так плохо.

Итак: главный

  подробнее ...

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).
Dima1988 про Турчинов: Казка про Добромола (Юмористическая проза)

А продовження буде ?

Рейтинг: -1 ( 0 за, 1 против).
Colourban про Невзоров: Искусство оскорблять (Публицистика)

Автор просто восхитительная гнида. Даже слушая перлы Валерии Ильиничны Новодворской я такой мерзости и представить не мог. И дело, естественно, не в том, как автор определяет Путина, это личное мнение автора, на которое он, безусловно, имеет право. Дело в том, какие миазмы автор выдаёт о своей родине, то есть стране, где он родился, вырос, получил образование и благополучно прожил всё своё сытое, но, как вдруг выясняется, абсолютно

  подробнее ...

Рейтинг: +2 ( 3 за, 1 против).

Вялікдзень [Ірына Багдановіч] (fb2) читать постранично, страница - 3


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

таямніцы
Гэты дзівосны старадаўні горад,
Горад старых пажоўклых балонак,
Горад, дзе сама Гісторыя спачывае на Росах,
Горад, дзе аблічна, вы-яўна, вы-моўна
Жыве Беларусь.

АЎТОГРАФ
І нумар з завітком, пастаўлены чарнілам,
І дробных літарак прыгожы ланцужок
Даводзілі, што Эпімах-Шыпіла
Валодаў гэтай кнігаю. І ўжо,
Яна маёй сагрэтая рукою,
Душу кранула ўпэўненым штуршком
І павяла ў дзівосныя пакоі,
Дзе сьпіць сама Гісторыя такою,
Якой была яна, давераная вою.
Прыгожых літар дробным ланцужком.

* * *
Буду госьцяй тваёй нечаканай,
На тваё адгукнуся цяпло.
І адыдуцца зграйкаю цьмянай
Думкі ўсе пра сіло i крыло.
У тваёй растваруся пяшчоце,
І зьнікненьне сабе прадкажу,
Як сьняжынка, але не ў сумёце,
А што легла няўзнак на душу.

* * *
Што цяпер вінаваціць, вініцца,
Ці сустрэч пазьбягаць упарта?
Буду ціха стаяць маліцца
Сярод сьнегу тваёй пагарды.
Не закрэсьлю i не забуду.
Адсьвяткую сама Каляды.
І паверу ў ісьненьне цуду
Сярод сьнегу тваёй пагаірды.
Дам прастору пачўцьцям грэшным,
Так хачу заставацца вартай
Хоць краёчку тваёй усьмешкі
Сярод сьнегу тваёй пагарды.

* * *
Да скроняў цягнуцца далоні,
Не перакрэсьліць сум ніяк.
Жыву ў чужым халодным доме,
Але твая я, так, твая.
Здалося, лес пазваў-паклікаў
На звабны аксамітны шлях.
Дый то быў шлях жальбы вялікай
З атрутай думак на палях.
Прад стромкай пашчаю прадоньня
Ратунку прагну спакваля.
Жыву ў чужым халодным доме,
У доме гэтым у палоне,
Але твая я, так, твая.

* * *
Адсоўваеш у дальні закуток
Багетам белым выгляд мой закуты.
А я вярнуся зноў, нібы глыток
Сваёй самоты i тваёй атруты.
І будзе зноў карунак мітульгі,
Як пыл на чымсьці вечным i прыгожым.
Але адкуль такі скарбец тугі?
Чаму Ты даў тугі мне столькі, Божа?!
Вярнуся: спадзяваньнем i тугой,
Трывогаю i сьветлым суцяшэньнем,
І лягу на душу такой вагой,
Не разьбярэш, прамень то ці каменьне.

* * *
Над попелам сатлелых слоў,
Па ланцугу ўчарнелых думак
Вандруе гнаньніца-Любоў
Як занядбаны падарунак.
Яе паклікаць не магу,
Бо перад ёю вінавата,
І адчуваю, як вагу,
Яе самотную адплату.
Не прытуліцца, не спачыць,
І не перамагчы атруту.
Але хачу дапамагчы
Таму, ў кім большая пакута.

* * *
Што я магу яшчэ сказаць табе?
Што для цябе сузорную вяршыню
Стварыў мой дух? Як ланцужок на шыю,
Смарагды слоў тваіх нашу? Набег
Глухіх абставін зблытаў гарады,
Абнёс нас кубкам, дзе віно сустрэчы,
Пакінуў толькі выцьвілыя рэчы,
Як напамін аб тым, што сапраўды...
Як прашчур больш у біла не праб'е,
Зноў ca смарагдаў слоў не адчаруеш.
Але жыцьис... Яго не адсумуеш.
Што я магу яшчэ сказаць табе?

УДOMA
Тут уявай мускат i аліва,
А звычайнае робіцца дзівам.
Тут, дзе кветкі, кераміка, кнігі,
Растаюць найцяжэйшыя крыгі.
Тут жыве наш нябачны Анёлак,
Варыць зельле з чароўных нам зёлак,
Замаўляе i крыўду, i стому,
І парадкуе вэрхал удома.
Тут уявай мускат i аліва.
Тут так сьветла, прыгожа, шчасьліва.
Тут укленчу да Божае Маці:
Так баюся ўсё гэтае страціць.

* * *
Суціш мяне, о Госпадзе, суціш
Разьятраную ў стоме i шаленстве
Зямнога быту
тайнай набажэнства
І дазваленьнем Твой аплакаць Крыж...

* * *
Госпадзе, душу маю крані
ласкаю сьвітальнага пагляду,
над сабой Тваю прымаю ўладу,
i, слабую, Ты мяне ў прынадах
i cпaкусах дня абарані.
Госпадзе, адкрыйся мне ўва мне
словам сагравальным i лашдай,
каб удзячнай быць за ўзнагароду
бачыць на жыцьцёвым палатне
твар