Рома едзе. Кніга 2 [Раман Свечнікаў] (fb2) читать онлайн

Рома Свечнікаў Рома едзе. Кніга 2

Рэдактар – Danila Berencef

Дызайн – Кася Сырамалот

Вёрстка – Іван Свешнікаў

Карэктура – Алена Талапіла

© Рома Свечнікаў

© 34mag.net

Глава 1. Рома ў Лос-Анджэлесе

Вены

5:40 раніцы. Я праспаў аўтобус. Хутка, аўтаматычна нацягваю адзіныя свае шорты і, нават не ўмываючыся, вывальваюся ў горад. Бягом – уверх па вуліцы, уздоўж фантанчыкаў, якія ўвільгатняюць газон, – на Ўілшар, у надзеі ўскочыць у аўтобус да адпраўлення. Здалёк бачу, што на прыпынку ўжо тусуецца Габрыель – повар-мексіканец, з якім мы штораніцы разам чакаем наш 720-ты. Ён падымае вялікі палец угору, я выдыхаю і пераходжу на крок. Паспеў.

Я ў Лос-Анджэлесе, працую грузчыкам у рускай мувінг-кампаніі. Мы пакуем мэблю, перавозім яе са старога дома ў новы і расстаўляем па кутах. За пару месяцаў я так прапампаваўся ў гэтай справе, што з заплюшчанымі вачыма магу разабраць на дэталі і запакаваць практычна любы прадмет амерыканскага інтэр’ера.

Сёння я працую з Артам, пузатым мексіканцам, і Лі, двухметровым чорным мужыком. Як толькі мы сядаем у працоўны грузавік, хлопцы перш-наперш распальваюць дабротны касяк марыхуаны. Мы выкочваемся на хайўэй і наступную гадзіну цягнемся ў трафіку да дома кліента.

На прыступках нас сустракае нягеглы хлопец гадоў дваццаці шасці. З таго, як ён адказвае на нашыя звычайныя разведпытанні, мы разумеем, што пераязджае ён нячаста – такіх мы адразу бяром у абарот. Яго кватэру, калі працаваць добрасумленна, можна адбамбіць гадзіны за тры, але можна і за шэсць. Мы ніколі не перавозім мэблю «голай», для пачатку мы яе як след пакуем. У нейкай ступені гэта робіцца для таго, каб нічога не падрапаць, але насамрэч – каб пацягнуць час. Акрамя таго, калі мы з сур’ёзнымі тварамі захутваем шафу ў тры шубы, гэта выглядае вельмі прафесійна, і кліенту здаецца, што ён не пралічыўся, калі згадзіўся на самы дарагі мувінг ва ўсёй Каліфорніі.

Але сёння асаблівы дзень – усё будзе як у кіно. Мексіканец Арт бярэ на «двулю» (так мы пяшчотна называем каляску на двух колах) пяць скрынак са шклом і цягне іх уніз па стромкай лесвіцы. Перад працай Арт яшчэ разок як след дзьмухнуў, і свет здаецца яму ярчэйшым, а скрыні – лёгкімі як пух. Менавіта таму праз секунду гук разбітага шкла напаўняе лесвічны пралёт, а мексіканец планіруе ўніз услед за скрынямі і «двуляй». Нягледзячы на драматызм сітуацыі, я заўважаю, што Арту смешна. Ён рэзка падрываецца, падымае скрыню, з якой сыплюцца аскепкі разбітага шкла, і бяжыць уверх па лесвіцы:

– Hey, guys! I dropped this shit! I dropped this fucking glass! Ah-ha-ha!

Вялікі чорны Лі таксама пачынае рагатаць. Я стаю з упакаванай тумбачкай у руках і плаўна пераводжу позірк са сваіх упоратых калегаў на кліента – ён відавочна разгублены і не ведае, што рабіць. Тым часам Лі выхоплівае ў Арта скрынку:

– Let me see what's going on inside.

Лі распакоўвае скрыню, у якой не засталося нічога жывога:

– Oho-ho, man! You crashed everything!

Лі закрывае скрыню і пачынае абгортваць яе пакавальнай плёнкай. Ён робіць гэта задорна, не зважаючы на тое, што са сценак тырчаць вострыя кавалачкі шкла, і хутка распорвае сабе вены на руцэ:

– O my God! I cut myself!

Ён махае рукой, заліваючы пакой густою крывёю, кліент асядае на крэсла, Арт бяжыць прэч з кватэры. Тым часам вялікі чорны хлопец пачынае губляць прытомнасць. Я залятаю ў талкан, хапаю туалетную паперу, раблю тампон у некалькі слаёў, прыкладваю яго да раны і перамотваю ўсё гэта пакавальнай плёнкай.

Я за легалайз.

Іміграніяда

Першы тыдзень у горадзе Анёлаў мы гасіліся ў Арсенія, майго кораша з аўтазавода, які недзе год таму эміграваў у Штаты. Усё было добра, але дзеля не самых лагодных стасункаў з Сеневай суседкай па хаце нам з Воляй неўзабаве давялося шукаць новую ўпіску.

Я ляжу на падлозе ў малым пакоі пасярод Заходняга Галівуда. Цяпер каля трэцяй гадзіны густога жнівеньскага дня. Пад столлю гудзе вентылятар, кожны абарот якога скрыгатам аддаецца ў маёй галаве. Ад спёкі падасланая прасціна прыліпае да спіны. Я ляжу ў адных майтках і слухаю, як за сценкай трахаюцца суседзі. Сёння мой трэці выходны запар.

Я з радасцю выбраўся б у горад, але ўсе мае знаёмыя ў гэты час або аддзіраюць в’етнамскую макарону ад талерак, або перасоўваюць мэблю. Вядома, можна наведаць якое-небудзь цікавае месца, але ўсе цікавыя мне месцы, як правіла, агароджаныя плотам, пазначаныя таблічкай «Private Property» або проста зачыненыя на свірнавы замок. Застаюцца кафэхі або кінатэатры, але туды я таксама не пайду, бо з цяжкасцю разумею амерыканскую думку. І рэч тут не столькі ў мове, колькі ў ментальнай несумяшчальнасці.

Словам, я застаюся ўсмоктваць іміграніяду тут – ва ўласным поце.

Кекс

Я нічога не бачу. Чаму мяне ніхто не папярэдзіў, што тут нічога не відаць? Усе казалі: «Паспрабуй!» – але ніхто не папярэдзіў, што я аслепну. І што гэта за дзіўныя гукі? Я нічога не разумею. Адкуль гэтыя гукі? Як можна зразумець, адкуль гэтыя гукі, калі я нічога не бачу? І чаму гук называецца гукам? І чаму на «г»? Г-г-г-гук! Гэта вельмі дзіўнае слова – гук. А раптам я тут навечна? Раптам гэта ўсё гульня, і той, хто паспрабаваў, трапляе сюды назаўжды? Гэта нешта накшталт смерці, ты памёр – і ўсё, назад дарогі няма! Але ж у мяне ўсё было так добра! Навошта я паспрабаваў гэтыя чортавы наркотыкі?! Няўжо ўсе яны ведалі і не казалі мне?! Я лічыў іх сябрамі, а яны так нахабна хлусілі мне ў вочы!

Раптам зрок вяртаецца. Я бачу, як Воля блюе з акна. Я спрабую дацягнуцца да яе, але яна так далёка. Я цягнуся да яе праз вечнасць аўтамабільнага сядзення, якое нас раздзяляе. Яе выварочвае проста на тратуар. Яна ванітуе зорачкамі і зялёнымі квадрацікамі. Божа, як выдатна яна ванітуе! Я люблю цябе, Воля! Калі б не гэтая адлегласць...

Мяне трымае ўсю ноч і наступны працоўны дзень. Мой першы кекс з травой дае мне столькі глебы для разважанняў над сістэмай свету, што некалькі наступных тыдняў я хаджу, апусціўшы вочы ў дол, і мала размаўляю. Цяпер я перакананы рэлятывіст.

Хайўэй

Праехаць Паўночную Амерыку на машыне я задумаў яшчэ ў малайзійскім аэрапорце. Ужо праз месяц працы ў душным Лос-Анджэлесе я купіў сабе Dodge Ram Van 1986 года з пяцілітровым рухавіком. Мая першая машына зламалася праз пяцьдзясят міляў ад месца набыцця – скрынцы перадач прыйшоў каюк. Рамантаваць яе было неапраўдана дорага, і я прадаў машыну на звалку.

Яшчэ праз месяц у мяне з’явіўся Dodge Caravan 1998 года. Машына была падобная на музычны інструмент, тым не менш яна ездзіла. У першую ж ноч я, Воля і Арсеній падаліся ў горы непадалёк Лос-Анджэлеса. Упершыню за бясконцыя працоўныя тыдні мы раптам удыхнулі кіслароду. У грудзях балюча забілася, застаялы алей хлынуў па сухіх рэчышчах – астатнія тыдні я лічу гадзіны да ад’езду.

Нарэшце мы з Воляй атрымліваем канадскія візы. Чамусьці новыя штампы ў пашпарце перастаюць прыносіць былую радасць. Акрамя візаў я атрымліваю часовыя правы на кіраванне, раблю аўтамабільныя нумары, страхоўку і здзяйсняю цэлы комплекс дробных падрыхтоўчых дзеянняў.

У сярэдзіне верасня мы з Сенем проста забіраем Волю з працоўнага месца ў марыхуана-шопе і выплываем на пяты хайўэй. Цяпер мы едзем на Аляску.

Яшчэ ў Менску я запланаваў маршрут падарожжа, які, калі быць шчырым, змяняўся ўжо дзясяткі разоў. Было ўсяго некалькі спотаў на планеце, якія я нават баяўся маляваць у марах. Аляска – месца, да якога я стаўлюся з асаблівым хваляваннем. Нават цяпер, калі, здавалася б, усе сцены прабітыя і проста цісні на педаль, я ўсё яшчэ да канца не веру ў тое, што еду ў гэтае сакральнае месца, што еду «дамоў».

Глава 2. Рома на Алясцы

Дарога

За некалькі дзён мы пралятаем на нашым верным «доджы» сонечную Каліфорнію і дажджлівы Арэгон ды ў самы разгул глухой ночы ўвальваемся ў Сіэтл. Тут мы пакідаем Сеню ў кругласутачным кафэ – да Аляскі ён паляціць самалётам, бо не мае канадскай візы. А ў нас з Воляй наперадзе чатыры тысячы кіламетраў тайгі.

За ўсю дарогу да Энкарыджа дзікія звяры будуць трапляцца нам часцей за людзей. Паліва падаражэе да двух даляраў за літр, а адлегласці паміж населенымі пунктамі пераваляць за трыста кіламетраў. Мы будзем бачыць толькі бясконцы жоўты лес, снежныя шапкі гор і спрадвечныя кашлатыя постаці ласёў, мядзведзяў ды бізонаў. Мы будзем спыняцца ля ручаінак, каб набраць сцюдзёнай вадзіцы, ператварыць яе ў кіпень, а потым – у гарбату. Печка ў машыне канчаткова здохне. З правіянту застануцца толькі пара пачак рысу, грэчка, якую нам падарыў Сымон з Сан-Францыска, нейкая куча макароны і бляшанак дзесяць кансерваў: курыца, рыба, бабы. І ўсё гэта мы будзем гатаваць на амерыканскай паходнай плітцы Coleman, якую купілі за дваццатку яшчэ ў Лос-Анджэлесе.

Але ўсё гэта будзе наперадзе. А пакуль мы з Воляй стаім за дзвесце кіламетраў ад Ванкувэра, і ў нас канчаткова скончыліся грошы.

Жавальная гумка

Скалістыя горы цягнуцца з поўначы на поўдзень Канады амаль пяць тысяч кіламетраў. Шырыня горнага ланцуга каля сямісот кіламетраў, і дзесьці ў сэрцы гэтай шырыні мы з Воляй сядзім у аўтамабілі.

З рухавіка аб’ёмам тры з чвэрцю літры б’е прыгожы бензінавы фантанчык. Бензін 87-ы. Яго нам заліў добры канадскі дзядуля, калі мы стаялі з таблічкай «Gas needed» на запраўцы ўсё ў тых жа гарах. Але што да цяперашняга моманту, то ехаць далей немагчыма – ёсць рызыка ператварыцца ў агнявую камету і спаліць нацпарк да д’ябла. Сітуацыя пагаршаецца тым, што навокал няма Wi-Fi і, баюся гэта агучваць, нават GSM-сеткі. З аўтаслясарным рамяством я на «вы», так што становішча паступова набліжаецца да катастрафічнага. З прыладаў я маю толькі малы развадны ключык і дзве адвёрткі. Яшчэ ёсць Воля, каб панікаваць.

Я цвёрда вырашаю адрамантаваць тачылу і ныраю з галавой пад капот. Тым часам мая партнёрка тармазіць рэдкія машыны ў надзеі нарвацца на механіка нашай мары. Спыняюцца 100 % аўто, але фізічна дапамагчы ніхто не можа.

Пакуль я трэці раз спрабую ліквідаваць фантан пад капотам, Воля нарэшце заарканьвае нейкага канадца нападпітку. Ён адважваецца пакалупаць наш матор – разбірае паводле майго метаду месца прабоіны, пранікнёна глядзіць у праапераванае сэрца аўтамабіля і прыкручвае ўсё назад. Сраная шчылінка працягвае пырскаць дарагім бензам. Канадзец дзіка просіць прабачэння і паспешна з’язджае.

Я разбіраю мацаванне чацвёрты раз, намотваю на месца прабоіны жавальную гумку і моцна закручваю ўсё, што можна закруціць. Фантанчыка больш няма.

Не паспяваем мы завесціся, як аднекуль з’яўляецца ўсё той жа п’янаваты канадзец і прэзентуе нам пакет з бутэрбродамі. Наступны раз мы сустракаем яго ў бліжэйшым горадзе. Мужык шалёна рады нас бачыць. Ажно дае сотку баксаў на рамонт.

Праз восем тысяч кіламетраў машына ўсё яшчэ едзе на жавальнай гумцы.

Гена

– Мяса ў іх тут гаўно! Не, нармальнае знайсці можна, але яго яшчэ пашукаць прыйдзецца. Я вось што прапаноўваю: уначы пойдзем на могілкі і на вуду гусака зловім. Іх там дахалеры ў сажалцы плавае. Галоўнае, каб ніхто нас не спаліў, бо за гусака табе тут такі тэрмін улепяць! Больш, чым за чалавека, – кажа Гена і ўпіваецца позіркам мне ў твар.

З Генам мы знаёмімся праз пару дзён пасля прыбыцця ў Энкарыдж. Амаль адразу ён селіць нашу брыгаду ў сваю хату і ставіць на поўнае ўтрыманне. Гене за пяцьдзясят. Ён прывёз сваю сям’ю на Аляску год таму дзякуючы латарэі Green Card. Па-англійску Гена амаль не размаўляе, таму пакутуе ад недахопу простых чалавечых стасункаў. Праз гэтую акалічнасць першыя пару дзён мы выходзім з-за стала далёка за поўнач.

Падчас сяброўства з Генам і ягонай сям’ёй мы некалькі разоў робім вылазкі: то па рыбу, ад якой мясцовыя рыбакі адразаюць два шматочкі філеечкі, а астатняе проста выкідаюць, то па яблыкі, якія амерыканцы ўвогуле лічаць неядомымі. Праз тое, што Гена дакладна ведае, дзе і што не так ляжыць, ягоная сям’я ніколі не галадае. Больш за тое – апошні раз я так смачна аб’ядаўся, мусіць, у Грузіі.

Я ведаю так шмат людзей, што жывуць па-за сістэмай. Хтосьці паліць паліцэйскія ўчасткі, хтосьці не ўжывае мяса, хтосьці засынае і прачынаецца ў закінутых будынках. Кожны носіцца са сваім пазасістэмным сцягам і крычыць на кожным куце аб прагнілым свеце. А Гена тым часам збірае ранеткі і робіць з іх варэнне.

Спонсар

Калі б не Гена, мы б ужо даўно елі кару з дрэваў і заварвалі чарназём замест кавы. Нашы з Воляй грошы скончыліся яшчэ пад Ванкувэрам, а дзе зарабіць новыя, мы пакуль не ведаем. Запас макароны відавочна вычарпаўся. Да таго ж за наш экстрэмальны аўтапрабег назбіраўся стос штрафных квітанцый за паркоўку.

Гена падабраў нас на ўзбочыне і выдзеліў пакой у сваім доме. Звычайна у гэтым пакоі жывуць дзве ягоныя дачкі, Паліна і Ксюша, але дзяўчынкі таксама не супраць нашага візіту. Нас, дарэчы, зноў трое – Сеня дабраўся да Энкарыджа па паветры хутчэй за нас і пару дзён перабіваўся па каўчы ў чаканні нашага прыезду.

Пакуль зусім не пахаладала, нашая тройка ў пошуках працы абыходзіць усе парты, да якіх толькі можна дабрацца. Але наступны рыбны сезон пачынаецца толькі ў студзені, таму больш-менш годных вакансій няма татальна. Адзіныя варыянты падпрацоўкі, якія могуць нам свяціць, – гэта мыццё посуду або пагрузка-разгрузка ўсялякага хлам’я, але пасля лос-анджэлескага экспірыенсу я цвёрда вырашаю гэтых памылак не паўтараць. Час цягнецца, і грашовае пытанне паўстае вельмі востра.

Можна, вядома, кінуць машыну ў якім-небудзь кювеце і рвануць спынам на ўсходняе ўзбярэжжа, але ўзнікае шэраг праблем:

1. Нельга проста ўзяць і кінуць машыну: за пакінуты без нагляду аўтамабіль у ЗША прадугледжаныя сур’ёзныя штрафы. Прадаць тачылу таксама вельмі складана, бо зімой на Алясцы ад «каравана» мала карысці, да таго ж ён зарэгістраваны ў Каліфорніі.

2. ЗША і Канада – не найлепшае месца для аўтаспыну. Ён хоць і нарадзіўся тут, але, здаецца, тут жа і памёр. Аўтаспыннікі, якіх мы падбіралі па дарозе на Аляску, распавядалі, што часта машыну можна прачакаць цэлы дзень.

3. Пачало прыкметна халадаць. У дарозе на гасціннасць мясцовых жыхароў лепш не разлічваць – тут вельмі баяцца забойцаў і тэрарыстаў. Спаць на снезе хоць і весела, але не карысна.

Урэшце мы вырашаем рвануць у Нью-Ёрк. Адлегласці не змяшчаюцца ў галаве, толькі на бенз нам спатрэбіцца каля дзвюх тысяч даляраў, не кажучы ўжо пра харчы і дробныя выдаткі. Мы адразу вырашаем адкінуць легальныя метады – на паліва будзем аскаць на запраўках. Пытанне з ежай павісае ў паветры, і мы ўжо маральна рыхтуемся праехаць Канаду на рысавай баландзе, але тут з’яўляецца Ён! Fred Meyer. Казачная крама нашай мары.

Fred Meyer – гэта велізарны гіпермаркет, у якім вядзецца рэканструкцыя. Таму ў агромністым спажывецкім выраі няма ніводнай камеры назірання, а выхады размешчаныя так, што праскочыць у іх з набітым пад дышаль кошыкам можа нават дзед з хваробай Паркінсана. З гэтага моманту генеральны спонсар маргінальнага праекта «Рома едзе!» – сетка супермаркетаў Fred Meyer, Inc.!

Чароўны аўтобус

Тэмпература ўначы апускаецца ніжэй за нуль. Мы добра разумеем, што пешшу да культавага чароўнага аўтобуса з фільма Into the wild, у якім жыў і памёр легендарны Крыс МакКендлес, можна дабрацца або зараз, або ўжо ніколі. Заплечнікі сабраныя. Гена падганяе нам пару намётаў, пярцовы спрэй ад мядзведзяў і дачку Паліну. Гэтак у складзе чатырох чалавек мы выпраўляемся па трасе ў бок Фэрбэнкса.

Пасярод ночы нашая машына зноў стае колам у самым сэрцы тайгі. З неба плюхае ці то снег, ці то дождж. Мы з Сенем, пакутуючы ад нясцерпнай крыўды, лезем пад капот. Рамень, ад якога залежыць палова агрэгатаў аўтамабіля, безжыццёва вісіць на прывадным вале. Спрабуем уторкнуць яго на месца, але наш малы байцоўскі развадны ключык, набыты яшчэ ў Лос-Анджэлесе, не вытрымлівае націску і ломіцца.

Маральна мы ўжо рыхтуемся заночыць у стылай глухмені, але раптам з цемры ляснога масіву на нязграбным шумным цягачы выпаўзае ўкраінец Сямён. Адзіны на ўсю аляскінскую тайгу, ён вязе нам вялікі развадны ключ. Рамень стае на месца як родны, Сямён нават не паспявае дасмаліць цыгарэту.

На апошняй запраўцы мы раптам узгадваем, што забылі прыхапіць з сабой мапу. Справа херовая, але на станцыі знаходзіцца атлас Аляскі, і мы фатаграфуем цікавы нам участак зямлі ў не надта зручным для нас маштабе – так, на ўсялякі выпадак.

Раненька, па пабітай грунтоўцы, нарэшце дабіраемся да ўтрамбаванай квадрацыкламі сцежкі. Мы з Сенем не спалі ўсю ноч, але тэмпература падганяе, і мы вырашаем патрываць яшчэ гадзін дванаццаць, як у старыя добрыя ўніверсітэцкія часы.

Да легендарнага аўтобуса застаецца каля трыццаці кіламетраў. Большая частка шляху праходзіць па нізінах, таму наперадзе шмат лужын, малых ручаінак і дзікіх ручаёў. Рака, якая загубіла Крыса МакКендлеса, у кастрычніку не нясе асаблівай небяспекі. Вада хоць і ледзяная, але глыбінёю ледзь вышэй за калена. Як высветлілася, у гэтую пару года можна лёгка дабрацца да аўтобуса на роварах. Але ровараў у нас няма, таму мы становімся лагерам адразу над ракой – за плячыма застаецца крыху больш за дваццаць кіламетраў.

Цямнее, мы раскідваем намёты. Тут нас чакае непрыемны сюрпрыз – падобна на тое, што палаткі разлічаныя на вельмі малых людзей. Напрыклад, Сеня змяшчаецца ўнутры толькі напалову. Куды падзець другую палову, незразумела. Сяк-так мы захутваемся ў спальнікі і адразу ж вырубаемся. Сеня з Палінаю ледзь знаёмыя, відаць, таму ім удаецца паспаць усяго гадзіну. А пятай раніцы Сеня канчаткова не вытрымлівае і вылазіць з намёта. Ён катэгарычна заяўляе на ўвесь лагер, што ціхі час скончаны, бо ўсе сапраўдныя вандроўнікі-авантурысты не маюць права спаць а пятай раніцы.

Калі шчыра, мы слаба ўяўляем, дзе мы. Паводле нашых разлікаў, прыйдзецца шпацыраваць яшчэ гадзін восем, але доўгачаканы аўтобус з’яўляецца перад намі значна раней. Ён узнікае так нечакана, што я нават не паспяваю ўзрадавацца.

Унутры аўтобуса стаіць печка і два ложкі на спружынах. Усе паверхні, на якіх магчыма пісаць, спісаныя пышнымі словамі. Мы калупаемся ў знойдзеных нататніках, спрабуем затрамбаваць шчыліны, лапім пабітыя вокны і цягаем дровы з ракі – карацей, абжываемся. Сеня разганяе печ так, што ў салоне можна парыцца. Але, калі шчыра, большую частку часу ў чароўным аўтобусе мы проста адсыпаемся.

Маё касмічнае спатканне з чароўным аўтобусам, пра якое я так даўно марыў, не адбылося. Вось стаіць ён – вось стаю я. Я хацеў бы пацалаваць яго, але навокал зашмат людзей. Я хацеў бы абняць яго, прыляпіцца да яго намёртва. Але не атрымліваецца. Гара ўмоўнасцяў стаіць паміж намі, мы глядзім адзін на аднаго, як сябры дзяцінства, што выпадкова сустрэліся ў краме і не ведаюць, пра што распытаць адзін аднаго.

Такая дурная сітуацыя здараецца ўжо тысячны раз. Ты ведаеш, што дзесьці далёка-далёка існуе нешта недасягальнае, але вельмі дарагое твайму сэрцу. Ты песціш гэта ўнутры сябе. Яно дапамагае табе біцца са штодзённасцю. І вось раптам ты набіраешся адвагі і кідаешся ў недасягальнасць, каб хаця б на секунду пабыць разам з ім. Праз вечнасць ты прыпаўзаеш да свайго ідэалу, разгублены, задыханы, не ў найлепшай кашулі, і ўсё псуеш. Абсалютна ўсё!

Знайсці новы «дом» не атрымалася. Увесь зваротны шлях мы праходзім за дзень. Раку фарсіруем уначы. На досвітку, напаўжывыя, даходзім да машыны. Па дарозе ў Энкарыдж выбухае трубка падачы вады ў радыятар задняй печкі. Сем гадзінаў на снезе пад машынай, і новая прабоіна ліквідаваная. Жавальная гумка і бляшанка з-пад кока-колы – вось яны, герметыкі новага пакалення!

Нарэшце марозным кастрычніцкім ранкам мы развітваемся з Генам і ягонай сям’ёй. Мне вельмі хочацца верыць, што праз пару-тройку гадоў мы сустрэнемся зноў і абавязкова знойдзем час, каб злавіць гусака на гарадскіх могілках. Але цяпер я заводжу матор, і нашы сябры павольна згасаюць у люстэрку задняга віду. Тым часам Сеня ўжо ляціць самалётам да Тэхаса. А мы бяром курс на Нью-Ёрк. Навігатар выдае крыху больш за восем тысяч кіламетраў.

Зіма

Зіма – цяжкі час для валацуг. Я пішу гэты тэкст, седзячы ў Starbucks у горадзе Эдмантан – сталіцы канадскай Албэрты. На вуліцы ляжыць снег, і нават у выратавальнай кавярні пальцы дранцвеюць над клавіятурай. Я толькі што збегаў у машыну, каб па-хуткаму з’есці паўбанкі кансерваваных памідораў, і вярнуўся назад адаграваць далоні пад цёплай вадой у прыбіральні. У бензабаку – літраў дзесяць паліва, у руках – нябачны барабан, на шыі – гальштук. Зараз мы паедзем у які-небудзь прыватнік, парканемся і будзем грэцца пад кучай коўдраў да раніцы. Упэўненасць у заўтрашнім дні – доля слабакоў!

Глава 3. Рома ў Нью-Ёрку

Сцюжа

У машыне падцякае радыятар печкі. Таму ў салоне холадна і смярдзіць антыфрызам. Мне ўдаецца здабыць малы керамічны награвальнік, які працуе ад акумулятара. Перад сном мы закідваем награвальнік пад спальнікі, каб хутчэй сагрэцца.

Раніцай усе вокны машыны пакрываюцца намараззю. З рота валіць пара. Звычайна Воля ўстае першай. Следам я. Мацюкаючыся, нацягваю прасякнутую потам тэрмабялізну і заводжу матор. Адкрываю капот і правяраю вадкасці. Як правіла, даліваю трохі астуджайкі. Воля тым часам робіць каву і залівае кіпнем які-небудзь хуткасуп. За сняданкам мы абмяркоўваем стратэгію жабрацтва на сённяшні дзень. У залежнасці ад сітуацыі мы або выкарыстоўваем таблічку-папрашайку, або просім бензін класічным спосабам – бегаючы ад машыны да машыны.

Мы так даўно не мыліся, што ўжо не заўважаем нясцерпнага паху ўласных целаў. У адзін момант робіцца настолькі ўсё роўна, што, здаецца, можна больш увогуле ніколі не мыцца. Музыка ў плэеры надакучвае настолькі, што мы гатовыя слухаць канадска-амерыканскія радыёстанцыі, якія, дарэчы, амаль нічым не адрозніваюцца ад беларускіх – у добраахвотным парадку ўсё тыя ж 70 % эфіру на іх складае нацыянальная творчасць.

Чым далей мы прасоўваемся на поўдзень, тым больш хочацца назад на поўнач. Для тутэйшай правінцыі характэрная адсутнасць характэрнага. Час запавольваецца, і канадскі кіламетр для нас доўжыцца, як пяць лос-анджэлескіх міль. З Энкарыджа да Нью-Ёрка мы дабіраемся цэлы месяц. Па дарозе завісаем у сяброў з Таронта, адмываемся і ад’ядаемся.

Афера

Да NYC мы дабіраемся позна ўвечары і адразу трапляем у страшэнны вячэрні корак на Манхэтане. За месяц блукання па канадскіх дарогах я так адвыкаю ад трафіку, што да нашага будучага дома ў габрэйскім раёне Брукліна мы дабіраемся ўзмакрэлымі і пасівелымі.

Недзе з дзясятак дзён мы з Воляй прыходзім у сябе пасля дарогі. Напэўна, толькі праз тыдзень я ўпершыню дазваляю сабе прайсціся на адлегласць дзвюх вуліц ад сваёй нары, каб размяць косткі. Я так стаміўся ад дарогі, што мне зусім не хочацца ні на Таймз-скўэр, ні ў Сэнтрал Парк, ні куды б там ні было ўвогуле. Я вандрую ад хаты да бліжэйшай крамы, а ўвесь астатні час праводжу ў абдымках з ноўтбукам.

Наш раён насяляюць пераважна габрэі-хасіды. У крамах прадаецца кашэрныя ежа, а на слупах вісяць рэкламкі танных парыкоў і афішкі будучых выступленняў вядомых рабінаў. Кожную пятніцу авіяцыйная сірэна аглушальна інфармуе нас пра пачатак шабата. З гэтага моманту і да вечара суботы ўвесь раён будзе абсалютна мёртвым. На ціхіх вуліцах не будуць працаваць крамы, цішыню не сапсуе рокат машыннага рухавіка, усе жыхары затояцца ў сваіх норках, здаецца, нават птушкі часова прыпыняць свае пералёты.

Мы з Воляй да апошняга адмаўляемся працаўладкоўвацца. Дэдлайн аплаты за пакой пачынае заглядаць нам у вочы і нядобра скаліцца. Грошай рашуча няма. Ад думкі пра тое, каб зноў пайсці на працу ў рускае кам’юніці, кідае ў халодны пот. Мяне настолькі палохае гэтая перспектыва, што я гатовы літаральна на ўсё, каб толькі зноў не трапіць у кампанію да не задаволенага жыццём рускага чалавека.

Неяк увечары мяне наведвае ідэя, як вытрасці трохі грошай з Нью-Ёрка. Я раблю сайт у сеціве, дзе на англійскай распавядаю пра сябе і сваю гісторыю падарожжа, а ўнізе старонкі прашу наведнікаў перавесці мне колькі грошай на новы ноўт. Вядома, кампутар не вырашыць праблемы з арэндай пакоя, але гэта дарагая рэч, якую можна прадаць у выпадку крайняй патрэбы.

Зацягваць наведнікаў на сайт я вырашаю праз афлайн. Малюю на вялікай кардонцы QR-код, у якім шыфрую спасылку на тую самую старонку ў сеціве. З гэтай кардонкай я некалькі дзён бадзяюся па горадзе, ляжу на лаўках і нават валяюся на асфальце ля офіса Google. Гэтак мне ўдаецца сабраць некалькі сотняў даляраў. Па гарачых слядах я пішу артыкул для рэсурсу «Хабрахабр» пра сваю маўклівую аферу, і гэта прыносіць мне яшчэ шэсцьсот даляраў. На кампутар па-ранейшаму не хапае, але за пакой я расплачваюся.

Метро

Тым часам Сеня купляе ў Каліфорніі машыну і прыязджае на ёй у Нью-Ёрк. Першыя некалькі тыдняў ён перабіваецца па ўпісках, кантуецца то ў нас з Воляй, то ў нашых новых тутэйшых сяброў. І вось неяк увечары Сеня прыносіць у нашу нару радасную навіну – ягоная знаёмая на некалькі тыдняў з’язджае ў Маскву і пакідае яму на гэты час найкруцейшую кватэру на 34-м паверсе ў самым цэнтры Манхэтана. Гэтак нашая банда зноў робіцца адным цэлым.

Воля і Сеня працуюць дні напралёт, я працягваю супраціўляцца. Удзень і ўначы я бадзяюся па Манхэтане туды-сюды, перасякаючы за шпацыр па паўтары сотні вуліц. Я спрабую ўпісаць сябе ў Нью-Ёрк, адчуць сябе моцным і шчаслівым, калі стаю на ўваходзе ў які-небудзь высачэзны хмарачос. Я ўскладаю на гэты горад вялікія надзеі, але ў мяне зноў нічога не атрымліваецца. Мне прэсна ў Нью-Ёрку, і я дакладна ведаю, што не затрымаюся тут надоўга.

Дні праходзяць бесталкова. Я больш не нашу з сабой фотаапарат. Я дажыў да таго, што выходжу з хаты без заплечніка. Звычайна ў сярэдзіне дня я наведваюся ў 99 Cent Pizza і заказваю тры кавалкі піцы. Дзякуючы каляднай акцыі ў Starbucks у любым філіяле сеткі мяне чакае бясплатная свежая кава. Такім чынам, я рэдка аддаю больш за тры баксы на дзень. Калі мне трэба кудысьці паехаць на метро, я проста скачу праз турнікет і знікаю ў натоўпе.

Метро, мабыць, апошняе месца, дзе застаўся дух Нью-Ёрка. Амаль на кожнай станцыі граюць вулічныя музыкі, чорныя хлопцы пад хіп-хоп з бумбоксаў выдаюць акрабатычныя нумары проста ў вагонах. У метро можна купіць ежу або наркату, можна паспаць, можна заскочыць у грамадскую прыбіральню. На некаторых станцыях нават ёсць бясплатны Wi-Fi і разеткі. Тут можна жыць, ніколі не выбіраючыся на паверхню.

Я разумею, што маё гультайства не можа цягнуцца доўга. У планах Паўднёвая Амерыка, дзе наўрад ці знойдзецца месца для добрай падпрацоўкі. Чарговы раз праглядаючы бруклінскую дошку абвестак, я канчаткова вырашаю, што больш не буду працаваць на рускіх імігрантаў. Мяне не палохае праца, я проста баюся мець справу з рускімі людзьмі.

Напрыклад, некалькі дзён таму я пабіўся з адным рускамоўным мужыком, які проста на вуліцы пачаў збіваць сваю жонку. Але апошнюю кроплю ў пытанні сувязяў з рускім кам’юніці паставіў стос штрафаў за паркоўку аўтамабіля, якія я атрымаў па пошце. Высвятляецца, што мудак, якому я прадаў сваю машыну на сметнішча, перавесіў мае нумары на іншы аўтамабіль і адчувае сябе даволі свабодна ў выбары месца для паркоўкі ў цэнтры Манхэтана. Прыкладна гэтак заканчваецца большасць гісторый пра мае фінансавыя стасункі з рускімі амерыканцамі.

MDMA

Крыху больш за год таму я віртуальна пазнаёміўся з Воляй. Тады я сядзеў у Новасібірску і рыхтаваўся да рыўка ў бок Алтая. Першы раз мы сустрэліся ў аэрапорце Шанхая. Я ўпершыню ў жыцці трапіў у аэрапорт, таму пераблытаў зону вылету з зонай прыбыцця. Воля некалькі гадзін прачакала мяне ў вестыбюлі ды ўжо рыхтавалася ехаць у горад і шукаць гатэль, але тут я нарэшце дагнаў, што памыліўся, і пабег да яе ўніз па выключаным эскалатары.

З моманту нашай сустрэчы ў Шанхаі мы толькі адзін раз разлучыліся на некалькі тыдняў – Воля лётала ў Менск, каб завяршыць усе свае справы і з’ехаць да мяне з канцамі. Такім чынам, ужо год мы не губляем адно аднаго з поля зроку больш як на некалькі гадзін.

Мы з Воляй – людзі з розных светаў: я закаранелы двоечнік і хуліган, які прагульвае ўрокі, а Воля – круглая выдатніца. У палявых умовах у нас было больш чым дастаткова тэмаў для спрэчак і сварак. Я не магу даць хоць колькі б там выразнага адказу на пытанне, як ёй удаецца мяне трываць. Я гэтак жа не магу сказаць, чаму мяне дагэтуль вабіць гэтая дзяўчына. Але нягледзячы на нашу неверагодную цягу адно да аднаго, за год між намі назапасілася дахалеры нявыказаных словаў.

Не ведаю, ці адважыўся б я калі-небудзь сумленна распавесці ёй пра ўсё, што я пра яе думаю. Мне здаецца, яна таксама не знайшла б трапных словаў, каб выгаварыцца мне пра набалелае. Але прама цяпер мы сядзім з ёй без святла ў цесным ванным пакоі на 34-м паверсе манхэтанскага хмарачоса і не можам адарвацца адно ад аднаго. Толькі што мы ўпершыню ў жыцці прынялі па таблетцы MDMA, таму наступныя шэсць гадзін мы будзем горача выплёскваць адно на аднаго ўсё тое, пра што маўчалі апошнія трыста дзён.

Лёгкі наркотык дапамагае нам разабрацца ў сабе і здымае назапашанае нервовае напружанне. Раніцай наступнага дня я прачынаюся іншым чалавекам побач з па-новаму каханай дзяўчынай. Яшчэ некалькі месяцаў таму я быў перакананым ворагам усялякіх рэчываў, але цяпер мая ўпэўненасць у тым, што наркотык – гэта смяротны грэх, моцна пахіснулася.

Марадзёры

Мы з Воляй запланавалі зарабіць у Нью-Ёрку некалькі тысяч даляраў на Паўднёвую Амерыку. Таму, пакуль Воля працуе за кава-машынай у адным з папулярных кафэ Манхэтана, мы з Сенем швэндаемся па самых дарагіх крамах Соха, шукаючы слабыя месцы ў сістэмах бяспекі.

У першую чаргу нас цікавяць дарагія і досыць малыя прадметы, якія лёгка змяшчаліся б у заплечніку, у другую чаргу – дарагое адзенне, якое можна вынесці проста на сваім целе. З цягам часу мы складаем спіс кропак, у якіх можна досыць проста прыхапіць тавар. У асноўным у нашым спісе трапляюцца турыстычныя крамы і крамы дарагога хіпстарскага адзення.

Нягледзячы на тое, што практычна ўсе кропкі абсталяваныя антыкрадзежнымі сістэмамі, мы заўважаем, што часта можна знайсці тавар наогул без метак. Нават у самых дарагіх крамах, дзе цана за кашулю перавышае некалькі соцень даляраў, а пад столлю замаскіраваная «сістэма разумнага відэаназірання», мы знаходзім адзенне без тэгаў. Ад нас не хаваецца і той факт, што ў шмат якіх крамах з відэаназіраннем ахоўнікі на выхадзе не маюць рацый або навушнікаў, а гэта сведчыць пра тое, што за камерамі папросту ніхто не сочыць. У многіх шопах сістэма назірання наогул пабудаваная такім чынам, што трэба яшчэ добра пастарацца, каб трапіць у зону сачэння.

У першыя дні налёты на крамы запускаюць ува мне адрэналінавыя цягнікі, але ўжо праз некалькі тыдняў я наогул перастаю нешта адчуваць. Цяпер, калі я дзейнічаю на мяжы, манеўруючы ў новенькай куртачцы за спінамі ў кансультантаў, я адчуваю прыкладна тое самае, што адчувае геймер, калі шпіліць у якую-небудзь GTA, бо ўжо на памяць ведаю паводзіны кожнага юніта.

Усе рэчы, якія нам удаецца здабыць, мы прадаём праз мясцовыя анлайн-пляцоўкі. Гэтак за дастаткова кароткі час я дасягаю кантрольнай сумы.

Чалавек без пашпарта

Страх за сваё жыццё або, у іншай версіі, страх перад заўтрашнім днём – гэта, здаецца, галоўны рухавік унутры кожнага чалавека. Некаторыя спрабуюць падмануць сістэму і зазірнуць наперад з дапамогай хірамантаў, гараскопаў і стужак навін. А хтосьці па-старому гадамі напралёт ходзіць на працу. Грошы – гэта таксама свайго кшталту прадказальнік будучыні. З імі ты ўпэўнены, што тваёй дупе ў бачнай перспектыве нічога не пагражае.

Першае, што адчувае чалавек, якога выносіць на дарогу, – гэта няўпэўненасць у сваёй будучыні. Ад гэтага робіцца казытліва адразу ва ўсіх абласцях мозгу – невядомасць п’яніць. Тым не менш у першыя часы ён носіць з сабой велізарны заплечнік, у якім ляжыць шмат непатрэбных рэчаў. З цягам часу чалавек разумее, што ў большасці прадметаў не мае патрэбы; заплечнік пусцее і памяншаецца ў памерах. У нейкі момант здаецца, што можна ісці далей і зусім без заплечніка. Заўтра больш не палохае валацугу. Дакладней – заўтра перастае існаваць.

Уся чалавечая надбудова з правілаў, законаў і звычаяў у большай ступені трымаецца на абсалютызацыі каштоўнасці чалавечага жыцця. Выконваючы правілы, мы становімся на бок дабра. Парушаючы правілы, мы ствараем зло.

Быць добрым – значыць прызнаваць перамогу страху смерці над уласнай свядомасцю. Быць добрым – значыць запісацца ў шэрагі сцыкуноў.

Я стаміўся ад дарогі. Змена рэльефу больш не прыносіць радасці. Рэчы, якія вабілі ў шляху, ператварыліся ў руціну. Мне вельмі хочацца дадому, да сябе, у Менск на станцыю метро «Аўтазаводская». Мне хочацца выгуляць свайго сабаку і абняць бацькоў. Я так хацеў бы напіцца са сваімі сябрамі. Але ёсць адна рэч, якая мяне палохае і спыняе. Я ведаю, што ў мяне не атрымаецца жыць на першай паніжанай. Я не змагу мірыцца з тыраніяй кіраўнікоў, законаў і традыцый. Я шалёна хачу пазбавіцца ўласнага імя і любога пашпарта. Я хачу быць простым чалавекам безадносна любога дзяржаўнага ладу і статусу.

Смецце

Некалькі разоў на тыдзень, увечары, нашая тройка выбіраецца ў горад, каб пралезці па смеццевых кантэйнерах каля вялікіх супермаркетаў на Манхэтане. Звычайна нам дастаткова паўгадзіны, каб пад завязку набіць прадуктамі заплечнікі і торбы. Мы ў прамым сэнсе бяром роўна столькі, колькі можам несці. Нам не даводзіцца шмат хадзіць, ля першай жа крамы мы дастаём са смеццевых пакетаў усё неабходнае. Кожны раз, калі мы, набітыя пад завязку, цягнемся да метро, Сеня ўспамінае сваю гадавую макаронную дыету ў Лос-Анджэлесе.

– Не магу паверыць! – узбуджаецца ён. – Я цэлы год жор толькі макарону. Мне не хапала грошай нават на кетчуп. Пра сасіскі я наогул маўчу. Кожная сасіска была для мяне святам! Я цэлымі днямі адшкрабаў ад талерак в’етнамскую локшыну ў самым убогім шынку Лос-Анджэлеса толькі для таго, каб увечары пайсці ў краму і на заробленыя грошы купіць сабе макароны. А цяпер мы за паўгадзіны дастаём са сметніцы прадуктаў на пару сотняў даляраў! На гэтыя вось шампіньёны я раней у краме нават глядзець баяўся. Як жа выдатна быць адкідам грамадства!

Дзякуючы шчодрасці капіталістычнай памыйніцы мы пачынаем ладзіць царскія абеды, на якія б ніколі не дазволілі сабе патраціцца. У нас ёсць пастаянны выбар разнастайных прадуктаў, таму Воля нават пачынае прапампоўваць свае кулінарныя скілы.

Мне тым часам прыходзіць у галаву яшчэ адна ідэя – здабыць сапраўдную парусную яхту і адправіцца ў бок Карыбскага мора. Дакладнага плану пакуль няма, я проста днямі напралёт чытаю тэорыю і гляджу ўрокі кіравання суднам. Здаецца, мора – гэта іншы свет, які заўсёды быў побач, але пра які я дагэтуль нічога не ведаю.

Якім чынам мы стартанём на поўдзень, будзе ясна зусім хутка – сядзець на месцы больш няма сілаў. У любым выпадку, наперад мне ўжо даўным-даўно карацей, чым назад.

Глава 4. Рома ў Мексіцы, Гватэмале і Гандурасе

Маньяк

Мы з Воляй брыдзём па беразе шырокай амерыканскай трасы, пакідаючы за плячыма аэрапорт Даласа. Халодны, прысыпаны пяском і соллю Нью-Ёрк змяняецца вясновым пустынным Тэхасам. Мы прызямліліся гадзіну таму і цяпер бесклапотна топчам узбочыну ў паўднёвым кірунку. Дыхаецца па-сакавіцку лёгка. Свежы вецер цярэбіць маю расшпіленую куртку.

Апошнія пяць дзён у Нью-Ёрку мы праваляліся з тэмпературай за 38˚С і збіралі заплечнікі па калена ў соплях. Мы так і не адважыліся знайсці яхту – Сеня нечакана атрымаў грын-карту, прадаў тачылу і зваліў па справах у Маскву. Маё вернае карыта ўжо даўно спачывае на сметнішчы, а аглядаць мясцовыя прыстані без колаў пад дупай – справа вельмі няўдзячная. Таму ідэю прайсціся пад ветразем прыйшлося адкласці да лепшых часоў.

Цяпер уся гэтая нью-ёркаўская бытавуха ўжо ў мінулым, мы брыдзём па тэхаскай трасе і маральна рыхтуемся да жахлівага амерыканскага аўтаспыну. Але выцягнуць вялікі палец я не паспяваю – побач з намі ўжо спыняецца машына.

За стырном старэнькага бэжавага «гранд-меркурыя» сядзіць чалавек гадоў сарака пяці. Гэта Джордж. У яго вялікія кісці рук, ліхая лысіна на патыліцы, круглы лоб і масіўныя акуляры савецкага інжынера. Ягоная міміка – нібы запаволены ў два разы відэашэраг, ён размаўляе вельмі мякка, удумліва і адразу ж пагаджаецца давесці нас да Форт-Ўэрта. Джордж жудасна нагадвае класічнага маньяка з амерыканскіх фільмаў. Настолькі жудасна, што я мімаволі аглядаю прастору пад сядзеннямі і дзвярныя кішэні на прадмет цесака са слядамі загусцелай крыві. Вадзіла тым часам прапаноўвае заскочыць на хвілінку да яго на хату, каб захапіць мапу і тое-сёе перакусіць. Мы пагаджаемся.

Па дарозе балбочам пра аўтаспын тых часоў, якія ўжо не вярнуць. Джордж і сам не раз ганяў спынам па маладосці. Кажа, што пасля ўзарваных вежаў Амерыка вельмі змянілася.

Ужо ў цемры ён адвозіць нас за сто міль ад свайго дома і частуе вячэрай. Мы сядзім у Burger King і бясконца доўга смакуем апошнія кавалачкі бульбы. Я разумею, што Джорджу няма да каго вяртацца дамоў, і гэты добры маньяк у акулярах з надзеяй чакае, што мы прапануем яшчэ адну хаця б трохі цікавую тэму для гутаркі. Праз хвіліну ён сумна прызнае, што, напэўна, пара ехаць. Падкідвае нас да бліжэйшага гатэля, здымае нам нумар і растае ў ночы, каб вярнуцца ў свой блакітны домік з завешанымі вокнамі.

Ён мог бы быць ідэальным маньякам, але зрабіўся проста адзінокім чалавекам.

Какаінавыя войны

Штаты застаюцца за плячыма. Цэлае жыццё застаецца ў мінулым. Мы прабіраемся ўсё бліжэй да мексіканскай мяжы – старонка павольна пераварочваецца.

У мяне зусім не было часу асэнсаваць усё, што адбывалася, пакуль мы рвалі праз кантынент і тусаваліся ў халодным Брукліне. Але цяпер, стоячы на краі велізарнай краіны, я разумею, што буду сумаваць па Штатах. Я ўспамінаю вымотвальны Лос-Анджэлес, любімую Аляску і тытанік Нью-Ёрк, які ідзе на дно. Цяпер, калі нашая іміграніяда засталася за плячыма, уся гэтая гісторыя варушыць унутры мяне цёплыя пачуцці.

Мы перасякаем мексіканскую мяжу ў мястэчку Нуэва-Лярэда, і з першых жа секундаў робіцца ясна, што мы трапляем у іншы свет. Натоўпы мексіканцаў цякуць праз пост у абодва кірункі. Адразу за пераходам стаіць калона таксовак – спрэс дабітае хлам’ё родам з дзевяностых. Мы заскокваем у бліжэйшую калымагу і просім давезці нас да вакзала.

У Нуэва-Лярэда базуецца адна з самых моцных какаінавых груповак. Па вуліцах снуюць пікапы, пад завязку забітыя ваеннымі аўтаматчыкамі, якія праводзяць нас здзіўленымі позіркамі. Падобна на тое, што мы адзіныя белыя ў гэтым горадзе.

Прыпамінаю, як пару дзён таму мы кантаваліся ў гасцях у адной тэхаскай сям’і і глядзелі па тэлебачанні крывавы рэпорт акурат адсюль. У роліку распавядалі пра вынікі спецаперацыі, у якой загінулі паўсотні чалавек, дзеля ста кілаграмаў коксу. Пасля гаспадыня дома распавяла нам пра сваё ранча ў Мексіцы, на якое яна не можа трапіць апошнія дзесяць гадоў у выніку пастаянных какаінавых войнаў.

Нарэшце мы дабіраемся да вакзала і бяром квіткі на аўтобус да Мантэрэя – бліжэйшага больш-менш бяспечнага горада. Перад адпраўкай у салон аўтобуса ўломліваецца вайсковец з відэакамерай і здымае кожнага пасажыра буйным планам, а-ля Сэрджа Леонэ. На маршруце праз паўночныя рэгіёны Мексікі аўтобус спыняюць пяць разоў для праверкі дакументаў і дагляду багажу. У прыцемках мы ўязджаем у Мантэрэй.

Вырашаем адразу не кідацца ў адрэналінавыя мексіканскія прыцемкі і застаёмся начаваць на вакзале. Але як толькі мы раскладваем спальнікі, падыходзіць паліцэйскі патруль і просіць нас знікнуць адсюль. Выбару няма – мы вывальваемся ў душны горад.

Праз дарогу ад вакзала пад фіялетавым неонам паляць сіськастыя шлюхі, праз кожныя сто метраў дымяць мангалы, ля іх можна прыкупіць така або бурыта. Мы набываем у вулічнага гандляра бутэльку колы і парачку хот-догаў ды цягнемся па тратуарах у пошуках найтаннейшага гатэля.

Літаральна ў кожным будынку на нашым шляху працуе як мінімум адзін бардэль. Цьмянае святло падваротняў, самотныя бухія мексіканцы, што паўзуць пад тваімі нагамі, – усё навокал намякае, што лепей хутчэй забіцца ў якую-небудзь нару далей ад лішніх вачэй. Пакой, які мы знаходзім, відавочна прызначаны для двухгадзінных спатканняў – тут ёсць толькі ложак і малюсенькі ванны пакойчык. Нават нашы невялічкія заплечнікі з цяжкасцю змяшчаюцца ў зазор паміж сценамі і ложкам. Сон прыходзіць хутка.

Іншапланецяне

Наступнай раніцай нарэшце атрымліваем магчымасць як след разгледзець мексіканцаў. Выходзім з гатэля і літаральна ўпіваемся позіркам у кожнага мінака.

Па чарзе тыцкаем пальцамі ў людзей і шэпчам адно аднаму: «О! Глядзі вунь на таго!» – «Бля! Яны рэальна носяць нажы ў ботах!» – «Бачыш? У яе прычоха, як у савецкай прадавачкі!» Рэальнасць перапаўняецца тлусценькімі жанчынамі з велізарнымі сіськамі і вусатымі, цвёрдымі, як леташняя булка, мужыкамі ў шыракаполых капелюшах і зіхоткіх ботах. На рагу вуліцы адзін сеньёр націрае да бляску боты іншаму сеньёру з газетай у руках. Побач размясцілася сеньярыта, каб пабарыжыць нарэзаным ананасам. Ля ўваходу ў танную закусачную хрыпяць нешта трубна-дудачнае дапатопныя калонкі. Нарэшце мы трапляем у мексіканскі серыял!

Натхнёныя, збіраемся адразу рваць у Мэхіка-Сіці, каб збегчы далей ад паўночных рэгіёнаў. Да таго ж у Волі нейкім цудам знаходзяцца знаёмыя ў сталіцы. З Мантэрэя наіўна вырашаем выбірацца пешшу – гэты працэс адбірае ў нас чатыры гадзіны. Мы трапляем у бясконцую пыльную будоўлю. Увесь прыгарад жыве пад гудзенне перфаратараў і цыркулярак ды рык бензінавых генератараў. Будуецца і дабудоўваецца ўсё – нават, здавалася б, скончаныя дамкі маюць на даху шчацінне арматуры, якое пакідаюць на той выпадак, калі ў сям’і раптам з’явяцца грошы, каб узвесці яшчэ адзін паверх.

За дзень дарогі мы адужваем палову адлегласці да сталіцы і ўвечары дабіраемся да нейкага мексіканскага гарадка. Мы брыдзём па начных вуліцах, каб адшукаць хоць якое-небудзь жытло. Хутка робіцца ясна, што напрасіцца ў госці ў вялікую мексіканскую сям’ю наўрад ці атрымаецца – усе дамы абгароджаныя высачэзным плотам, а з надыходам цемры прыстойныя гараджане адразу хаваюцца па хатах, зачыняюць дзверы, завешваюць вокны. «Ноч апускаецца на горад – мафія прачынаецца!»

Рабіць няма чаго, мы на дыбачках прабіраемся на страху нейкага адміністрацыйнага будынка, раскідваем спальнікі і рыхтуемся да адпачынку. Толькі я скідваю красоўкі, як ад ценю прыбудовы аддзяляецца прывідная постаць. Глыбокім басам чалавек просіць мяне падысці бліжэй, і яняўпэўнена падыходжу. Высвятляецца, што гэта мясцовы ахоўнік – вусаты мексіканец гадоў пяцідзесяці-шасцідзесяці. Як толькі ён упэўніваецца, што мы не рабаўнікі, адразу цяплее і расплываецца ва ўсмешцы. Мы з Воляй на пальцах тлумачым яму, што нам няма куды падзецца, і ахоўнік без лішніх словаў дазваляе нам застацца на начоўку. Праз нейкі час нават прыносіць коўдры.

Першыя словы, якія нам удаецца вывучыць у Мексіцы, – muy peligroso («вельмі небяспечна»). Іх як мантру паўтараюць усе і з любой нагоды. Peligroso тут літаральна ўсюды – і ў самым прыстойным раёне горада, і ў пастарунку паліцыі. Падобна на тое, што нават думаць пра Мексіку – peligroso. Вось і цяпер нас падкідвае дальнабой, які ад душы жадае вывезці парачку грынга з небяспечнага раёна. Наступную ноч мы правядзём у кабіне цягача на вузкай спальнай паліцы ў гарачых мексіканскіх абдымках з потным кіроўцам.

Наперадзе нас чакае тыдзень жыцця ў сталіцы. Мы кідаем косці ва ўкраінскай пенсіянеркі Таццяны, якая імігравала ў Мексіку ўслед за дочкамі, што выйшлі замуж за мясцовых мача. Ад футурыстычнага Мэхіка ў нас начыста зносіць дах. Метрапалітэн горада нагадвае савецкія фільмы пра піянераў космасу. Цягнікі – касмічныя караблі, мексіканцы – іншапланецяне. За адну паездку ў метро мы двойчы бачым, як дзяўчаты падкручваюць сабе вейкі сталовай лыжкай. Дарэчы, усе станцыі метро тут маюць свой унікальны лагатып. Гэта зроблена спецыяльна, каб прасцей было патлумачыць кірунак неадукаваным індзейцам.

Праз пару дзён мы пакідаем Мэхіка і перасяляемся ў горную вёску Сан-Хасэ-дэль-Пасіфіка. Гэтае невялічкае паселішча знакамітае ледзь не на ўвесь свет дзякуючы галюцынагенным грыбам (іх тут як на радзіме дзьмухаўца вясною). Дзякуючы гэтай фічы вёска амаль круглы год пад дышаль забітая валацугамі ўсіх масцяў.

Мы селімся ў хіпарскай камуне Casa de Catalina, і нас адразу ж частуюць адварам з канабісу. Пакуль мы з кожным глытком апускаемся ўсё глыбей у незапланаваны трып, суседзі разводзяць агонь у каміне і падаюць вячэру. Суп вельмі смачны, але есці замінаюць назойлівыя зорачкі, якія лётаюць вакол. Я адганяю іх рукамі і азвярэла наярваю лыжкай. Недарэчы ў поле майго зроку трапляе агонь з каміна, і я ўмомант забываю пра ежу. Як начны матылёк, загіпнатызаваны вулічным ліхтаром, заліпаю на языках полымя. Воля з націскам апускае маю руку з напоўненай лыжкай назад у талерку, і мы абое губляемся з жыцця на цэлую гадзіну.

Чорнае

Мексіка – гэта зона ачышчэння ад матэрыялізму. Тут ужо няважна, у што ты апрануты і колькі бабла ў тваіх кішэнях. Ты можаш праліць сабе на пуза кубак кавы і ўсё астатняе жыццё хадзіць у гэтай майцы. Цябе сустракаюць не па адзежцы, а па вачох.

Мы ўпісваемся на човен да гватэмальскага Лівінгстана – у гэты калісьці буйны партовы горад можна трапіць толькі па вадзе. За гадзіну марской гонкі на спід-лодцы я да сіні адбіваю сабе яйкі аб лаўку і высаджваюся на сушу пры дапамозе ўсіх чатырох канцавін. Два чорныя амбалы дапамагаюць мне выцягнуць на бераг заплечнік і тут жа прапаноўваюць купіць травы. Я адмаўляюся, бо ў нас з Воляй ужо запланаваная культурная праграма.

Мы селімся ў хостэл на ўскрайку горада, затарваемся салодкім і прымаем беражліва схаваныя ад усіх памежнікаў маркі ЛСД. У акне без аконнай рамы разлітае мора, над якім вісяць хмары колеру сырой зямлі. Цямнее. Густая чарната міксуецца са шчыльным святлом вулічных ліхтароў. Нас выносіць вонкі і цягне па вузкіх вулачках гарадка. Крамы пакрытыя цвіллю, чорныя людзі замерлі ў чорных падваротнях, паветра можна катаць у чорныя снежкі. Мы запавольваемся, каб лепей разгледзець брук, упіцца вачыма ў твар чарговага мінака, урубіцца ў трапяткое святло, якое ледзь прабіваецца праз вершаліны дрэваў. Мясцовая футбольная пляцоўка набітая бліскучымі чорнымі целамі, што перапасоўваюць адно аднаму мяч-ядро. Мы заліпаем на гэтую шаманскую карцінку, і, здаецца, нас ужо нішто не зможа ссунуць з месца. Уся рэчаіснасць – выразна вывераны кадр.

Маё «я» тым часам губляе межы. Я расплываюся ў прасторы тонкай празрыстай коўдрай. Я захутваю свет сабой. Я раблюся чыстай увагай – трэскам струн, хрусткімі стрэлкамі гадзінніка, густой ватай неба. Інтэрпрэтацыя губляе сэнс, словы разбураюцца ў літары, знакі не маюць значэння. Свядомасць, вострая як брытва, знаходзіць прыгажосць ува ўсім. Маштаб увагі няважны – мімалётнае адлюстроўваецца ў вечным, і разам яны аднолькава ідэальныя.

Мы выходзім на прычал. Чорныя хвалі б’юцца аб бетон. Нібы голыя, мы ляжым на мокрым халодным асфальце. Здаецца, ідзе дождж. Мы ловім кроплі вуснамі і плачам ад убачанага. Мы перажываем экзістэнцыйнае паражэнне.

Спакой

Рэспубліку Гандурас мы бяром прыступам на машыне нейкага дзяржаўнага клерка, які шалёна рады магчымасці папрактыкаваць сваю англійскую. Малы шчуплы мужычок у пенжыку доўга фармулюе свае пытанні і некалькі разоў паўтарае нашы адказы. У фінале ён запрашае спадарожнікаў у кафэ на вячэру, дзе мы – упершыню за месяц бананавай дыеты – да адвалу наядаемся мясам.

На каўчсёрфінг мне прыходзіць запрашэнне ад шыракаскулага гандурасца Хорхэ. На выгляд яму каля пяцідзесяці. А яшчэ ён валодае досыць вялікім гатэлем у надта малым мястэчку Замбрана непадалёк ад сталіцы. Мы вырашаем, што гэта нядрэнная магчымасць перадыхнуць ад стамляльнай вулічнай сумятні, і бяром курс на гатэль.

Хорхэ паўстае перад намі неверагодна ветлівым чалавекам. Ён адзін жыве ў сваім вялікім гатэлі, які перажывае не самыя лепшыя часы. Будынак больш нагадвае старую еўрапейскую сядзібу і рэзка вылучаецца сярод тыповага гандураскага гаўнабуду. Мы раскладваем рэчы на апошнім паверсе, у пакоі з малым балконам і панарамным відам на пышныя клёны.

Мы планавалі правесці тут тры дні, але яны павольна расцягнуліся на тры тыдні. Штодня Хорхэ гатуе для нас неверагодныя абеды, ад якіх мы нават трохі назапашваем тлушчыку. Воля бярэ на сябе абавязкі домработніцы і дапамагае Хорхэ на кухні. Я выпраўляю дробныя бытавыя касякі: рамантую машыну, лакірую аблупленыя дзверы і аконныя рамы, перакладаю чарапічны дах.

За першыя два тыдні нашага пастою ў гатэль не завітаў ніводзін бяздомны сабака, я не кажу ўжо пра кагосьці больш плацежаздольнага. Мы з Воляй вырашаем зрабіць Хорхэ новы сайт і тыдзень распрацоўваем лагістыку і дызайн. Калі дэманструем гаспадару канчатковы варыянт, добры самотны Хорхэ расплываецца ва ўсмешцы і некалькі наступных дзён кожную гадзіну дзякуе нам за тое, што мы ёсць на свеце.

Час, праведзены у ціхім утульным гатэлі, я назваў бы самым улагоджаным адрэзкам свайго падарожжа. Цёплымі вечарамі мы з кубкамі гарбаты доўга сядзім на балконе і разглядаем кароны дрэваў. Часам Воля сядае ўдасканальваць сваю іспанскую, а я раблю замалёўкі ў нататнік. Нам добра і спакойна. Так спакойна, што хочацца проста заплюшчыць вочы і замаўчаць.

Дух гэтага месца нагадвае мне доўгія летнія вечары на вёсцы ў маіх старых. Я, зусім яшчэ маленькі, сяджу пад ліхтаром на лавачцы ля хаты і разглядаю жмені зорак. Гудзе малаказавод. Недзе ўдалечыні брэшуць сабакі. Бабуля нясе з хлява сырадой. Я сяджу і гляджу ўверх. І няма нічога цяплейшага за гэты просты вясковы ўклад.

Глава 5. Рома ў Нікарагуа, Коста-Рыцы і Панаме

Дэпартацыя

Праз месяц рэлаксу ў Гандурасе мы нарэшце дабіраемся да мяжы з Нікарагуа. Памежны пост размешчаны ў смярдзючай п’янай вёсцы на беразе бруднай ракі. Без праблем праходзім гандураскую мяжу, але на нікарагуанскай нас чакае ліхі замес.

За шклом сядзіць мардаты няголены мужык у некалі белай кашулі і, нават не зірнуўшы ў нашы пашпарты, патрабуе з кожнага дванаццаць даляраў. Вопыт перасячэння межаў падказвае, што гэта развод. Да таго ж мы як след прачасалі інтэрнэт на тэму памежных збораў у Цэнтральнай Амерыцы і не сустрэлі ніводнага слова пра грашовыя выдаткі на нікарагуанскай мяжы. Я патрабую ад памежніка паперу, дзе распісаныя візавыя зборы за ўезд у краіну, але ён проста смяецца мне ў твар:

– Ты каму верыш, мне ці інтэрнэту? Я тут закон!

Пасля гэтай фразы мне ўжо цяжка сябе стрымаць. У ход ідуць пасведчанні журналістаў, якія на секунду гасяць запал памежніка, але пасля паўгадзіннай спрэчкі нам так і не ўдаецца пабачыць нешта, хоць прыблізна падобнае на афіцыйны дакумент. Урэшце я дастаю камеру, каб захаваць на памяць твар гэтай сранай памежнай жабы, але, убачыўшы аб’ектыў, таўстун пачынае гарлапаніць на ўсё аддзяленне: «Паліс! Паліс!»

Аднекуль вылятае кволы, як багамол, паліцэйскі і пачынае трэсці перад маім тварам кайданкамі. Мяне закоўваюць у жалеза і адводзяць у суседні пакой. Ахоўнік парадку, наваліўшыся, абрушвае маё цела на крэсла і спрабуе сілай адабраць камеру. Я пачынаю крычаць і рваць зубамі ягоны мундзір. Ён, ашаломлены маёй рашучасцю і цвёрдай адмовай весці перамовы на іспанскай, запрашае ў пакой Волю, якая сяк-так тлумачыцца на мове. Разам мы прыходзім да высновы, што трэба перацерці з начальнікам памежнага пераходу.

Кіраўнік гэтага слаўнага месца настолькі велічэзны і тлусты, што з неймавернай цяжкасцю ўлазіць у дзвярны праём. Вонкава ён нагадвае тыповага крымінальнага аўтарытэта з фільмаў пра ліхія дзевяностыя. Пасля доўгага сканавання нашых дакументаў памежнікі вырашаюць дэпартаваць нас з тэрыторыі Нікарагуа за непавагу да афіцэра. Нават паказваюць нейкі афіцыйны дакумент з афіцэрскім статутам на іспанскай. Але як толькі мы дастаём тэлефоны, каб перакласці напісанае, начальнік пачынае размахваць рукамі, расплёскваючы па пакоі пратуберанцы тлушчу, нібы бурлівае сальнае сонца, і пускаючы марскую пену з рота.

Пасля дэпартацыі вырашаем так проста не здавацца. Мяжа паміж дзвюма краінамі праходзіць па нешырокай запаскуджанай рацэ. На мелкаводдзі мясцовыя жанчыны мыюць бялізну. Мы спускаемся да вады і праціскаемся паміж хатнімі гаспадынямі. Усім прысутным хутка робіцца ясна, што мы не папяровыя караблікі прыйшлі запускаць. Пад пільнай жаночай увагай ныраем у кусты на другім беразе ракі і дробнымі партызанскімі перабежкамі ад дрэва да дрэва абыходзім памежны пункт. Няўдача спасцігае нас у самы апошні момант – выпадкова мы амаль уразаемся ў маладога памежніка, які выправіўся ў вёску прыкупіць кока-колы.

Нашая дыверсія цярпіць татальную паразу – на гарызонце з’яўляецца пікап, з якога тырчаць морды нашых нядаўніх знаёмых. Безразмерны начальнік пераходу нават не робіць спробы вылезці з кабіны, каб не выглядаць нязграбна, і з акна пачынае галасіць пра тое, што мы зараз адправімся ў турму за нелегальнае перасячэнне дзяржаўнай мяжы Нікарагуа.

Нас садзяць на задняе сядзенне, адбіраюць дакументы і адвозяць назад да памежнага паста. Праз гадзіну зняволення ў душным чэраве аўтамабіля начальнік пераходу, пакрыты зыбкімі рухлівымі хвалямі, нібы гіганцкае жывое заліўное, выносіць пратаколы нашага затрымання і замест турмы загадвае адвезці нас назад на памежны пост Гандураса. Тамтэйшыя больш лаяльныя і спакойныя працаўнікі мяжы пацвярджаюць, што за ўезд у Нікарагуа сапраўды трэба плаціць дванаццаць баксаў.

Наступным днём мы дабіраемся да чарговага ўезду ў краіну, плацім належны збор і нарэшце трапляем у новы непрыступны куток планеты. Недарэчная здарылася гісторыя.

Рытм

Прахалодны вечар. Лёгкі ветрык. Адбітыя белай сцяной плыні вячэрняга святла ахутваюць прыдарожныя дрэвы. Усе крамы ў горадзе ўжо зачыненыя. Людзей на вуліцах амаль няма. Я сяджу на пластыкавым крэсле на тэрасе другога паверха аднаго з дамкоў. У нумары душна і смярдзіць фарбай, таму я гашуся тут – у соннага горада навідавоку. На майку сядае начны матылёк. Я пішу гэты тэкст, а ён старанна маскіруе свой жоўты на маім зялёным.

Усё навокал безгустоўна абматанае калючым дротам. Уся краіна запакаваная ў яго ад мяжы да мяжы. Тутэйшыя людзі таксама часта нагадваюць супрацьтанкавых вожыкаў. З імі цяжка завесці размову. Іх трэба выводзіць на чыстую ваду. Яны не вераць маёй адкрытасці і доўга супраціўляюцца ўсмешцы. Але амаль усе здаюцца, калі я ляпаю іх па плячы або проста кранаю рукой.

Часам я стамляюся размотваць іхную кальчугу і сам быццам бы хаваюся за шчыт. Гэта самае небяспечнае ў падарожжы – калі вы абое забарыкадаваліся і на ўсялякі выпадак навастрылі нажы. Гэткі настрой прыходзіць у спякоту або голад, таму я п’ю ледзяны ліманад і смакую бальядас.

Раптам я пачынаю адчуваць рытм. Ён усё выразней праглядаецца, праслухоўваецца ва ўсім. У дарогі ёсць рытм, у бяздомнага сабакі ёсць рытм, у мяне таксама ёсць свой рытм. Ён робіцца настолькі відавочным, што я больш не магу супраціўляцца гэтай метафізіцы. Я давяраю ўсім навокал і адчуваю давер усяго да сябе. Мы прыслухоўваемся да рытмаў адно аднаго і граем музыку. І я разумею, як гэта – быць дарогай або сабакам. Як быць чалавекам насупраць. Як прадаваць тамалес на скрыжаванні ля аблупленай глінянай гасцініцы. Як выкладваць літары на друкарскім станку ў каморцы побач з уваходам у касцёл. Быццам я ёсць усюды ці быў усім калісьці.

Але ўсё гэта становіцца выразным і даступным толькі тады, калі я перастаю размаўляць унутры сябе. Калі перажыванні перастаюць набываць форму ў словах і думках. Калі пачуццё застаецца проста пачуццём. Імёны сціраюцца, за імі бурацца контуры названага, і некалі размежаванае зліваецца ў адно.

Ствол і сталь

Нашы амерыканскія візы скончацца праз два дні, таму коста-рыканскія памежнікі даюць нам толькі транзіткі. Мы пракладваем па Google Map найкарацейшую дарогу праз краіну і выходзім на трасу. Нам шанцуе, хутка нас падбірае дальнабой, які цягне набіты туалетнай паперай прычэп у нейкі панамскі гарадок.

Мы павольна прабіраемся па Коста-Рыцы праз залітыя залатым сонцам лугі з рэдкімі размашыстымі дрэвамі. Пад імі, дакладна паводле правілаў кампазіцыі, раскіданыя беласнежныя каровы і стрыжаныя авечкі – проста біблейскія пейзажы.

Кіроўцу клічуць Хуан. Поўны, няголены, лагодны сальвадорскі мужык – ён у нейкай не ўласцівай гэтаму рэгіёну будысцкай манеры марудна накіроўвае свой кавалак жалеза некуды на поўдзень. Воля адрубаецца на ложку ў задніку кабіны. Я шырэй прыадчыняю рыпучае акно старажытнага амерыканскага цягача і высоўваюся вонкі. За бортам душна і збіраецца дождж.

Два апошнія месяцы я пачуваюся лугавым трусам. Жыццё траваеднага пастаянна звязанае з сур’ёзнымі стрэсамі. Кожны сустрэчны наровіць зняць з цябе твой беленькі пушысты кажушок сваім востранькім сцізорыкам. Кожны квапіцца на тваю бяскрыўднасць, і ты вымушаны быць гатовым да разборак, бойкі або ўцёкаў у рэжыме 24/7. Небяспека пільнуе цябе за кожным вуглом.

Вось ідзе па дарозе дзед у шырачэнным капелюшы з мачэтэ наперавес. І быццам бы хочацца яму ўсміхнуцца, але ты на ўсялякі выпадак стараешся не сустракацца з ім позіркам – яшчэ секане з пляча, хер яго ведае. Кожны другі кіроўца захоўвае ствол пад сядзеннем або ў дзвярной кішэньцы, і ўжо дакладна кожны першы мае ў салоне заточаны кавалак сталі. На пастаянны кантроль тут сыходзіць шмат сілаў, і папросту не застаецца энергіі на подзвігі.

Да таго ж падарожжа па Коста-Рыцы выходзіць дужа накладным. На даху ночку больш не перагасішся – каб трапіць туды, прыйдзецца прайсці праз тры пласты калючага дроту. У полі таксама асабліва не пакімарыш – ад выгляду безабароннай палаткі мясцовыя налётчыкі, напэўна, пусцяць слязу шчасця. Застаюцца самыя ўбогія гатэлі, якія ўсё роўна ўстаюць у капейчыну.

Цэнтральная Амерыка прасякнутая атмасферай поўнага недаверу.

Грайндхаўс

Увечары дабіраемся да аб’язной дарогі горада Пунтарэнас. Вадзіла ставіць фуру на стаянку, а мы з Воляй сыходзім шукаць які-небудзь гатэль у акрузе. На жаль, адзінае, што мы знаходзім у дастатку, – двухметровыя муры вакол прыватных дамоў. Нешматлікія начныя мінакі глядзяць на нас круглымі ад здзіўлення вачыма. Кожны пераконвае залётных грынга, што гэта вельмі небяспечнае месца і нам няблага было б хутчэй куды-небудзь залегчы. Але хавацца папросту няма куды, і мы вяртаемся на стаянку да дальнабоя.

Чуллівы вадзіла выдае гамак, і мы развешваем яго пад прычэпам з туалетнай паперай. Рэчы беражліва хаваем у кабіну. Наяўнасць ахоўніка на стаянцы трохі супакойвае, і мы ўкладваемся ў абдымку, накрыўшыся спальнікам. Ноч гусцее. Рык машын, якія снуюць па трасе, зліваецца ў калыханку. Я лёгка разгойдваю гамак і павольна правальваюся ў сон.

Манатонны гуд коста-рыканскай ночы псуюць упэўненыя бадзёрыя крокі. У паўсне я разляпляю вочы. За некалькі метраў ад нас на секунду заміраюць тры чорныя фігуры. Імгненне яны драпежна свідруюць вачыма наш цень і рэзка кідаюцца ў атаку. Я паспяваю крыкнуць: «Воля!» – і зрываюся з гамака ў прастору пад прычэпам. Два злодзеі з аднаго боку і адзін з другога спрабуюць арудаваць мачэтэ, але дзякуючы прыпаркаваным упрытык трэйлерам метровай жалязякай моцна не памахаеш. Мы што ёсць сілы крычым. Бандыты відавочна разгубленыя – атака сарвалася. Малойчыкі робяць ногі, і мы чуем рокат матора, які іх уносіць.

Нам не адразу ўдаецца прыйсці ў сябе. Мы ломімся ў кабіну да вадзілы і блытана, на трох іспанскіх словах тлумачым яму, што адбылося. Ён хапае свой нож і бяжыць аглядаць машыну. Высвятляецца, што прычэп паспелі ўзламаць, але туалетная папера не абяцала рабаўнікам сур’ёзнага навару, таму засталася некранутай. Мы грузімся, даем па газах і хутка звальваем з месца здарэння – у любую хвіліну бандыты могуць вярнуцца з падмацаваннем.

Нам з Воляй шанцуе, мы абое абыходзімся лёгкімі драпінамі. Хуан, ад імя ўсіх народаў Цэнтральнай Амерыкі, просіць у нас прабачэння. Матор раве – мы зноў пажыраем цемру.

Роля Айца

Страшна, калі на цябе настаўляюць пісталет або вырашаюць прыкласці да горла метровы мачэтэ. Асабліва калі гэта здараецца падчас сну. Страшна!

У адно імгненне ты з чалавека ператвараешся ў звера. Ты і сам не заўважаеш, як здараецца гэтая трансфармацыя, як вылазяць кіпцюры, напаўняюцца крывёю вочы, а клыкі нацэльваюцца ў горла праціўніка. Ты больш не можаш гаварыць, толькі рыкаеш і крычыш.

Страх смерці знаёміць цябе з тваім унутраным зверам. Потым складана паверыць, што секунду таму ты рыхтаваўся ірваць зубамі плоць. Але хутка ты разумееш, што толькі што па-сапраўднаму прачнуўся. Убачыў сябе, закапанага пад пластом грамадскіх дамоваў. Смерць не трывае пасярэдніцтва культуры. У сутычцы застаюцца толькі чыстыя інстынкты. У абсалютнай астачы застаецца звер.

Кожны з нас у большай ці меншай ступені перакладае пытанні бяспекі ўласнага жыцця на той ці іншы інстытут. Мы выбралі пасярэднікаў у асобе дзяржавы, арміі ды паліцыі. Шмат у чым гэта сапраўды эфектыўнае рашэнне праблемы. Але ў той жа час гэтая традыцыя нараджае іншую сур’ёзную праблему. Адказнасць за захаванне ўласнага жыцця заўсёды ляжыць выключна на індывідзе, якому яно належыць. Тут проста няма месца пасярэдніцтву. Калі дзяржмашына бярэ на сябе ролю абаронцы, яна легалізуе сваю ролю Айца. Індывід, які пражыў жыццё пад апекаю, успрымае бяспеку як нешта натуральнае. Пасярэдніцтва дзяржавы ў пытаннях бяспекі выхоўвае ў людзях інфантылізм.

Толькі Бацька мае права на праяву гвалту. Дзеці заўсёды яго апраўдаюць. Асабліва калі Тата абараняе сваіх нашчадкаў на паўвостраве. Дзеці будуць вадзіць карагоды да таго часу, пакуль каля іх не пачнуць лётаць кулі. Сталенне наступіць з раненнем у нагу.

Вакуум

Я еду ўжо так даўно, што дарога ператварылася для мяне ў руціну. Новыя людзі, гарады, краіны, штампы ў пашпарце больш не прыносяць упэўненасці ў тым, што я на правільным шляху. Я зросся з дарогаю намёртва. Тут для мяне больш няма нічога новага.

Кожны раз, сядаючы ў машыну, я наперад ведаю ўсе пытанні кіроўцы. Я вымушаны крывадушнічаць, рабіць выгляд, што мне цікава тысячны раз зачытваць з памяці спіс краін, праз якія праехаў. Я не магу абмеркаваць глабальныя рэчы, якія мяне сапраўды хвалююць, бо ў дзевяноста дзевяці выпадках з сотні мяне падвозяць простыя людзі. Таму я рады кожнаму сустрэчнаму пікапу, бо гэта шанец проста заскочыць у кузаў і не граць зноў спектакль пра вясёлага спадарожніка.

Ува мне збіраецца сацыяльнае напружанне. Я маю вострую патрэбу ў «сваіх людзях», якіх папросту не знайсці ў Цэнтральнай Амерыцы. У нас занадта розныя каштоўнасці для таго, каб адшукаць агульную мову. Я ўяўляю сябе селядцом у вакуумным пакунку – на мне можна чытаць этыкетку, але размаўляць я, на жаль, не магу.

Мне патрэбныя новыя невырашальныя задачы. Мама ўжо даўно не лічыць мяне вар’ятам, і гэта верны знак таго, што пара запісвацца ў астранаўты.

Непраходная тэрыторыя

Нарэшце дабіраемся да Панамы – адной з нешматлікіх бязвізавых краін на нашым шляху. Нам дазволена месяц прабыць на яе тэрыторыі.

Мы ныкаемся ў глухі хостэл у джунглях, але ўжо праз пару дзён збягаем адтуль, бо штоночы тлустыя амерыканскія студэнткі ў п’яным угары ладзяць сексуальныя оргіі на суседніх ложках з любымі самцамі мясцовай фаўны, якім не пашэнціла трапіць пад цьмянае святло іх забрадзілых чырвоных вачэй. Той факт, што агульны пакой на шаснаццаць чалавек забіты пастаяльцамі пад завязку, іх ніколькі не бянтэжыць, а можа, наадварот, узбуджае.

– Fuck me to my pussy! – разносіцца па джунглях шчасце гэтых самак. – You are so huge!

Ачмуральныя джунглі пад гэты акампанемент губляюць сваю першародную прывабнасць, і мы вырашаем зваліць адсюль у Панама-Сіці, каб атрымаць калумбійскія візы.

Высвятляецца, што нядаўна працэдура атрымання гэтых візаў моцна змянілася, і цяпер з нас патрабуюць цэлы стос паперак – вельмі падобны на той, што мы падавалі ў амерыканскую амбасаду. Да ўсяго візавыя зборы складаюць сто трыццаць даляраў, а сама працэдура займае не менш за пяць дзён, што таксама моцна б’е па кішэні. Калі дадаць да гэтага кошт перасячэння Дар’ена – непраходнай тэрыторыі паміж Панамай і Калумбіяй, дык на гэта пойдуць усе грошы, што засталіся ў нас са Штатаў.

За некалькі дзён мы зарабляем чатырыста даляраў, рассылаючы платныя паштоўкі з панамскімі краявідамі сваім сябрам і проста неабыякавым людзям. Потым шчыра праходзім праз усю папяровую валакіту і плацім за візы. Але, калі мы нарэшце атрымліваем пашпарты, нас чакае новае расчараванне – візы разлічаныя роўна на даты броні гатэля, то бок на чатырнаццаць дзён. Акрамя таго, тэрмін іх дзеяння пачынаецца заўтра, а гэта значыць, што ў нас проста няма часу на пошукі таннай яхты – мы вымушаныя купляць квіткі на самалёт.

Некалькі дзён мы праседжваем у гатэлі ў пошуках самага таннага спосабу абмінуць чортаў Дар’енскі прабел, за якім ляжыць Калумбія. Знайсці спадарожную лодку праз інтэрнэт вельмі складана, у асноўным лодкі прыватныя і ніякага раскладу плавання не маюць. Акрамя таго, каштуюць яны не танней за пералёт.

Пастаяльцы хостэла раяць нам купіць білет Панама–Маямі, які каштуе дзвесце дзевяноста даляраў. Фішка ў тым, што гэта рэйс з перасадкай у Багаце – сталіцы Калумбіі, дзе можна проста выскачыць з самалёта. Улічваючы, што віза пачала сваё дзеянне ўжо ўчора, выбару ў нас не застаецца. Мы купляем квіткі на самалёт, які вылятае праз пару гадзін.

Зноў на дне

Сказаць, што мы разбітыя – не сказаць нічога. Апошнія некалькі тыдняў нашага падарожжа былі сур’ёзным выпрабаваннем на трываласць. Наперадзе Калумбія – адна з самых небяспечных краін Паўднёвай Амерыкі, якую мы вымушаныя будзем праехаць менш як за два тыдні. Да таго ж Дар’ен высмактаў усе нашы грашовыя ашчаджэнні, і мы зноў вымушаныя перайсці на падножны корм.

Мы дабіраемся да аэрапорта. Паміж рашэннем ляцець, пакупкай білетаў і рэйсам праходзіць усяго пара гадзін. Мы паказваем дакументы на стойцы рэгістрацыі. Працаўнік кампаніі доўга і ўдумліва праглядае нашы пашпарты і кажа, што, на вялікі жаль, мы не можам быць зарэгістраваныя на гэты рэйс, бо не маем дзейнай візы ЗША. Мы распавядаем яму пра тое, што не збіраемся ляцець у Штаты, а саскочым у Багаце. Працаўнік кампаніі ўпіраецца, як баран, спрэчка расцягваецца, і самалёт адлятае без нас.

Гэта фінальны ўдар па яйках ад цэнтральнаамерыканскага перашыйка. Наступныя тры дні мы правядзём у аэрапорце, седзячы ў фае з шыльдамі: «Дайце зляцець у Багату». Нарэшце ўдаецца наскрэбці неабходную суму і купіць квіткі да месца прызначэння.

Мы сядзім у бізнес-класе самалёта, які ляціць у калумбійскую сталіцу, – на гэты рэйс былі самыя танныя з даступных білетаў. У драных майках і абрэзаных джынсах мы п’ём шампанскае, якое разносяць выдрачаныя сцюардэсы. Панама застаецца недзе ўнізе – я шчыра не буду сумаваць. Мы развальваемся на скураных фатэлях і засяроджваемся на праёме ілюмінатара.

Расслабляцца рана. Наперадзе яшчэ адзін няпросты рэгіён. Я прашу прынесці мне келіх чырвонага і яшчэ шампанскага для Волі. У нас свята – мы зноў на дне.

Глава 6. Рома ў Калумбіі, Эквадоры і Перу

Наркакартэль

Хай лепш на тратуары валяюцца паўразумныя брудныя людзі і кожны квадратны метр гарадскіх фасадаў будзе ўшчэнт спісаны графіці. Хай лепш мяне абрабуюць ноччу ў падваротні і дадуць бутэлькай па галаве. Гэта сапраўды лепш, чым жыць у стэрыльным акварыуме з кормам для рыбак. Можа, таму, што тут ты павінен пастаянна глядзець пільна, мясцовыя людзі і не баяцца паказваць свае вочы?

У аўтобус заскокваюць двое няголеных мужыкоў з гітарамі і напаўняюць салон гучным: «Buenas tardes!» Дзіўна, але пасажыры поўным складам адказваюць: «Buenas tardes, señores!» Мужыкі расчахляюць інструменты і пачынаюць лабаць свае хіты, народ бадзёранька патупвае ў рытм і падпявае. Бабуля гадоў сямідзесяці ў смарагдавай сукенцы ўсміхаецца рэшткамі зубоў і выграбае са сваіх кішэняў усю дробязь. Я тайком дастаю камеру, але мужык з гітарай крычыць мне: «Не саромейся, сынок, фатаграфуй!»

З першай хвіліны ў Багаце я заўважаю, наколькі адкрытыя адзін да аднаго мясцовыя людзі. Варта табе ўсміхнуцца, і ў адказ умомант ляціць светлая шчырая ўсмешка. Гэта так падкупляе, што мімаволі забываеш пра ўсе тыя страшылкі, што некалі чуў або чытаў пра гэты горад. Праз пару прыпынкаў у аўтобус забіраецца малады пацан і пачынае бубніць у мікрафон свае рэп-куплеты. Бабуля ў смарагдавай сукенцы працягвае давіць лыбу.

Калумбія – лідар у вытворчасці і збыце какаіну. Усё дзякуючы групоўцы ФАРК, якая калісьці была ўсяго толькі ваенізаваным крылом камуністычнай партыі. Вытворчасць наркаты спачатку была спосабам сабраць касу на барацьбу з капіталістычным драконам, але паступова і незаўважна выцесніла начыста саму палітычную ідэю. ФАРК зрабіўся адной з самых уплывовых бандыцкіх груповак за ўсю гісторыю чалавецтва. Бабла ў банды было столькі, што яна магла дазволіць сабе любую зброю. Кажуць, што картэль меў нават уласны парк падводных лодак, на якіх перапраўляў какаін у Штаты.

І ўсё было б добра, калі б у сярэдзіне двухтысячных Калумбія не атрымала неверагодных памераў куш на барацьбу з наркатрафікам. Штаты перакінулі ў краіну столькі зброі, колькі змаглі сабе дазволіць. Некалькі гадоў улады паспяхова ціснулі ФАРК. Здавалася, перамога ўжо блізкая, але ў адзін момант супрацьстаянне спынілася.

Такім чынам, сумнеўная арганізацыя існуе дагэтуль. Вядома, групоўка страціла былую ўладу, але какаін усё яшчэ прэ з паўднёвай часткі краіны, як з жэрла вулкана. Унутры самой Калумбіі дзяржорганы ўжо даўно не змагаюцца са спажыўцамі стафу – турмы і без таго пад завязку забітыя наркаманамі. Існуе сакрэтная норма: калі ў тваёй кішэні знойдуць да грама рэчыва, цябе нават у пастарунак не забяруць. Дарэчы, парашок тут прадаецца літаральна на кожным рагу.

Эндарфін

Праз увесь горад мы едзем у госці да Сары, з якой я пазнаёміўся яшчэ ў Менску. Яна тады была валанцёркай у адной моладзевай арганізацыі, і часам мы працавалі над агульнымі праектамі. Сара нарадзілася пад Венай у аўстрыйска-алжырскай сям’і і да сваіх дваццаці з капейкамі ўжо добра размаўляе на пяці мовах. Цяпер дзяўчына праходзіць універсітэцкую практыку ў мясцовым турыстычным агенцтве.

Сара ўладкоўвае нас у агульным пакоі, насупраць прыстаўкі Sony PlayStation. Як нішто іншае, гарачы душ пераўтварае валацугу ў чалавека. Мы гатуем духмяны абед – спагеці з тушанай гароднінай. Пасля трох начэй у аэрапорце, пражытых дзякуючы чыпсам Lay's, талерка гарачай ежы падобная да эндарфіну ў чыстым выглядзе.

Наступныя пяць дзён мы будзем швэндацца па цэнтры горада. Багата – велізарны гучны мегаполіс, і тут ёсць некалькі пацанскіх раёнаў, куды лепей не совацца нават удзень. Але ў астатнім гэта сапраўды ўтульнае месца, з вялікай колькасцю паркаў і веладарожак ды развітой сістэмай грамадскага транспарту. Тут проста прыемна быць, таму мы цэлымі днямі блукаем па брукаваных вулачках і асфальтаваных сцежках.

Неяк увечары мы выпадкова натыкаемся на літаратурнае кафэ недзе зусім у нетрах сталіцы. Там мы і асядаем на наступныя тры дні, каб скончыць тэкст пра Цэнтральную Амерыку. Наведнікі кафэ – спрэс мясцовая інтэлігенцыя. Як бы пахабна гэта ні гучала, але я проста лаўлю кайф ад таго, што я ў атачэнні прыгожых адукаваных людзей. І падоўгу любуюся імі, седзячы пад прыкрыццем кутняга століка.

Праз некалькі дзён мы выпаўзаем на трасу ў бок эквадорскай мяжы. Напачатку аўтаспын даецца даволі лёгка, але чым далей мы рухаемся на поўдзень, тым складаней спыніць наступную машыну. Увечары нашая каманда намёртва заліпае ля паліцэйскага пастарунка непадалёк горада Калі. Транспарт увогуле не спыняецца. Палісмены кажуць, што мы можам прастаяць тут тыдзень – шанцы спыніць машыну ў гэтым рэгіёне проста адсутнічаюць.

Вырашаем прайсціся да дома добрага чалавека, які падкінуў нас у гэты штыль. Дзверы адчыняе жанчына гадоў сарака, з целам, сабраным паводле калумбійскіх стандартаў. Яна адразу пагаджаецца прытуліць нас на ноч. Мы атрымліваем прасторны пакой з гарачым душам і шчодры паёк.

Наступнай раніцай, ступіўшы на трасу, мы спыняем першую ж машыну. Палісмены проста не вераць сваім вачам. Мы робім ім ручкай і зрываемся з месца ў кірунку мяжы.

Калумбія пакідае пасля сябе прыемныя ўспаміны.

Крывавая Молі

Увечары мы перасякаем эквадорскую мяжу. Градус напружання адразу падае.

На поўначы Эквадора большая частка насельніцтва мае індзейскі выгляд. Мужчыны носяць косы, гавораць размерана і спакойна. Мы едзем спынам да бліжэйшага горада, Сан-Габрыеля, і засяляемся ў гатэль усяго за чатыры даляры на дзень. Увогуле, з перасячэннем мяжы цэны на ўсе прадукты абвальваюцца амаль удвая. Бензін тут каштуе каля даляра за галон.

Спакойны ўклад мясцовага жыцця ўсыпляе нашу пільнасць, і калі ноччу мы выходзім у гарадок, каб ляснуць па кубачку гарачай кавы, то ледзьве не нарываемся на бойку з бухімі малойчыкамі.

Дарэчы, кожны лацінаамерыканскі горад з надыходам змроку пераўтвараецца ў небяспечную клааку, якая кішыць усялякай нечысцю. Сонца хаваецца за гару, і вуліцы адразу напаўняюцца оркамі і ваўкалакамі. Мы хутка шлёпаем ножкамі па дварах і падваротнях падалей ад непрыемнасцяў і прасочваемся ў гатэль літаральна пад носам у банды бамбізаў, якія для разагрэву б’юць бутэлькі ля ўваходных дзвярэй нашага прытулку.

Вось так, крок за крокам, горад за горадам, мы дабіраемся да сталіцы Эквадора, мегаполіса Кіта. У першага ж басаногага гітарыста, што трапляецца нам на вочы, даведваемся, дзе ў горадзе можна танна заначаваць. Вядома ж, гэта падпольны хостэл Casa de malabaristas («Дом жанглёраў»), прыстанак для загартаваных валацуг усіх масцяў. Пад уражаннем ад убачанага ў хостэле я, не разважаючы, купляю сабе камплект булаваў для жанглявання.

Горад Кіта нельга назваць спакойным месцейкам. Праз два блокі ад цэнтра пачынаюцца сапраўдныя трушчобы, і гэта значыць, што нарвацца на лязо тут можна нават удзень. Асаблівага жадання доўга затрымлівацца ў гэтым бандыцкім раі няма. На сайце пошуку валанцёрскіх праектаў мы атрымліваем запрашэнне на працу ў хостэле на ціхаакіянскім узбярэжжы і ўжо праз пару дзён гнём спіны ва ўстанове пад назвай Donkey Den.

Гэта невялікі гатэль-хостэл за дваццаць кіламетраў ад горада Манта. Уладальніца бізнесу – сямідзесяцігадовая амерыканская бабка па імені Лінда. Нас адразу ж запэўніваюць у тым, што Лінда толькі на першы погляд здаецца божым дзьмухаўцом. Насамрэч у дамскай сумачцы яна пастаянна носіць стары масіўны пісталет па мянушцы Молі. З яго старая нядаўна ледзь не заваліла аднаго рускага, які па п’яні спрабаваў забіць ейнага сабаку.

Важна адзначыць, што на тэрыторыі гатэля жывуць ажно чатыры сабакі і адзінаццаць катоў. Наогул, Лінда больш любіць катоў, таму, калі на ўчастку суседняга гатэля быў знойдзены трупік адной з жывёлін, гаспадыня ледзь не перамачыла з Молі ўвесь персанал канкурэнтаў. Карацей, нягледзячы на сталы ўзрост, Лінда, як кажуць, не дае пораху папсавацца ад вільгаці.

Другі паводле важнасці чалавек у Donkey Den – менеджарка Шэрыл. Ёй за пяцьдзясят, яна маленькая, стройная і вельмі спрытная для сваіх гадоў. Я знаёмлюся з гэтай далікатнай на выгляд жанчынай у момант, калі яна ўсталёўвае дваццацілітровую баклагу з вадой на кухонны кулер. Наогул, Шэрыл – клёвая цётка! За наступныя два месяцы мы з ёй моцна пасябруем і будзем часцяком абмяркоўваць плёткі з усяго ўзбярэжжа.

На радасць нам Эквадор перанаселены састарэлымі экспатамі з Канады, Штатаў і Еўропы. Берагавая лінія па большай частцы пад дышаль забітая пенсіянерамі з Паўночнай Амерыкі. Кожную нядзелю кафэ пры нашым гатэлі прымае больш за паўсотню старых, якія вырашылі кінуць усё чарцям на разарванне і пачаць новае жыццё на суседнім кантыненце.

Больш за ўсіх мне запомніўся Раві – індыец з паходжання, які ўсё свядомае жыццё пражыў у Каліфорніі. Першыя гады ў Штатах малады эмігрант падзарабляў тым, што штурхаў на вуліцы кніжкі рэлігійнага зместу, але потым вывучыўся на хіміка і зрабіўся вядучым спецыялістам кампаніі Coca-Cola. Раві са смакам распавёў мне пра аднаго армяніна з Глэндэйла, які задурыў яму галаву просьбамі распрацаваць рэцэпты «Дзюшэсу», «Тархуну» і «Бураціна».

Наогул, дзіўна днямі назіраць за натоўпам старых, якія, нібы каралеўскія крэветкі, пад завязку запаўняюць сеці нашага гатэля. Шмат хто з іх прадаў усю маёмасць, пакінуў за плячыма большую частку жыцця і ўспамінаў ды з канцамі пераехаў у новую экзатычную краіну. Цяжка ўявіць сабе беларускую бабулю, якая возьме за шкірку свайго старога і пацягне яго на ціхаакіянскае ўзбярэжжа дажываць апошнія салодкія дзясяткі. Гэтыя ж пенсіянеры відавочна не згодныя з тым, што яны дажываюць – кроў кіпіць у іхных жылах, кожны новы дзень поўніцца авантурамі ды інтрыжкамі.

Амерыканец Стыў, які нядаўна размяняў сёмы дзясятак, каламуціць з мясцовай дваццаціпяцігадовай трэнеркай па валейболе. Сівыя сужэнцы Лора і Дэйвід штодня прыязджаюць у кафэ з велізарным Canon'ам і трохсотміліметровымі лінзамі, каб паляваць праз аб’ектывы на кітоў, што плешчуцца ў акіяне. Вось і былы хімік Раві ўзводзіць велізарны комплекс будынкаў, у якім хутка паселіцца новая партыя амерыканскіх ветэранаў жыцця.

За два месяцы валанцёрства ў гатэлі я запілю трывалыя сайты для Donkey Den і новага бізнесу Раві. Буду свідраваць дзіркі ў сценах, вешаць карціны, рамантаваць унітазы, мяняць маскітныя сеткі, лямпачкі і дзвярныя ручкі ды, вядома, фіксіць ноўты і мадэмы для ўсіх пенсіянераў узбярэжжа. Воля будзе працаваць афіцыянткай і як след прапампуе сваю іспанскую ў зносінах з эквадорскімі кухарамі. Штовечар перад захадам сонца мы будзем выводзіць зграю сабак на шпацыр па гарачым пяцікіламетровым пляжы.

Я моцна прывяжуся да гэтага месца, да людзей і асабліва да сабак.

Пяльмешкі

У канцы чэрвеня я раптам знаходжу ў «Скайпе» незвычайнае паведамленне. Украінская прадакшн-кампанія выпадкова наткнулася ў інтэрнэце на праект «Рома едзе» і прапаноўвае мне весці адну вельмі папулярную праграму пра падарожжы. Пішуць, што я патрэбны ім вельмі тэрмінова, і просяць вылецець у Кіеў на наступным тыдні. Абяцаюць катаць па ўсім свеце і, вядома, шчодра плаціць за працу.

Гэтая прапанова выбівае мяне з каляіны. З аднаго боку, тупа кідаць кругасветку цяпер, калі за плячыма ўжо два гады вандроўнага пылу, а да фінішу застаецца зусім нічога. З другога боку, я ўжо так укатаўся ў дарозе, што новыя краіны не прыносяць былога драйву, вочы заплюшчваюцца. Думка пра тое, што ўжо праз тыдзень я магу ўбачыць сваіх родных, падсаджвае мяне «на измену». Некалькі дзён я блукаю па беразе сам не свой. Рашэнне працягваць падарожжа даецца нялёгка.

Лупіць дождж. На вуліцы яшчэ цемрадзь. Я ляжу і гляджу ў столь. Усё ўнутры мяне дрыжыць. Я мог бы ўбачыць дарагіх мне людзей ужо заўтра, але ўбачу калі-небудзь, магчыма, праз год. Такое адчуванне, што ўсе яны існуюць толькі ў маёй галаве. Дом ужо перастаў мне сніцца – я забыў, як ён выглядае. Хочацца завыць ваўком. Стрэлы дажджу малоцяць па шыферы. Столь ледзь бачная праз слёзы.

Наступае той дзень, калі Лінда з сябрамі з’язджае па справах у горны гарадок Баннёс. Мы з Воляй напрошваемся ў заднік ейнага пікапа. Развітваемся назаўсёды з душэўнымі Шэрыл і Раві, ціснем лапы кожнаму сабаку. Гэты адрэзак жыцця таксама падышоў да канца. З гарачага ўзбярэжжа мы ляцім у халодныя горы.

Ужо ў Баннёс на рэсэпшне самага таннага гатэля ў горадзе мы знаёмімся з блатным рускім хлопцам Сярогам. Ён некалькі тыдняў падзарабляе тут швейцарам у начную змену. Як і большасць рускіх, Сярога нездарма асеў у Эквадоры – ад выплаты падаткаў або крымінальнага тэрміну тут хаваюцца злачынцы з усёй галактыкі. Эквадор – адна з шасці краін планеты, якая прымае пашпарт грамадзяніна свету як афіцыйнае пасведчанне асобы. Пашпарт гэты можна набыць у інтэрнэце за дзесяць хвілін і шэсць дзясяткаў баксаў. Сапраўднае імя называць не абавязкова.

За вуглом гатэля Сярога знаёміць нас з Галінай Іванаўнай, «сваёй жанчынай» з Мікалаева, якая гандлюе самаробнымі ўкраінскімі пяльмешкамі. Вось так нечакана, пасярод паўднёваамерыканскіх джунгляў, мы дакранаемся стомленымі языкамі да непаўторнага смаку родных краёў. Пасля гэтага на заробленыя ў Donkey Den грошы мы з Воляй арандуем квадрацыклы і нясёмся мясіць бруд па горных серпанцінах. Напэўна, упершыню за год мы дазваляем сабе проста так зліць грошы на забаўку.

Наступны дзень застае нас на шляху да перуанскай мяжы. Аўтаспын ідзе на рэдкасць удала, але на апошніх трыццаці кіламетрах мы трапляем у пастку – дарога да мяжы перакрытая. Наперадзе рэлігійнае шэсце, мэта якога – даставіць статую Найсвяцейшай Панны Марыі да мяжы з Перу. Гэтыя трыццаць кіламетраў мы вымушаныя плесціся пешшу ў хвасце бясконцай калоны пад рэлігійныя напевы з рупара.

Цяжка быць богам

Аўтаспын у Перу неяк не задаўся. Мабыць, гэта першая краіна ў свеце, дзе я адчуваю віну перад кожным кіроўцам за тое, што не магу даць яму грошай за праезд. Больш за тое, я нават адчуваю віну перад мясцовымі жыхарамі, што гэтак жа не магу падаць ім капейчыну на тое-сёе.

Кожны сустрэчны малец тыкае ў нас пальцам і з ваяўнічай грымасай крычыць на ўсю вуліцу: «Гры-ы-ынгас!» Мясцовыя вытрэшчваюцца на нас, як ведзьмы на інквізітараў. Нават усмешка не дапамагае. Нешта намёртва стала клінам у мазгах тутэйшага насельніцтва. Ад гэтага наша паўтаратыднёвае падарожжа па горных вёсачках поўніцца сярэдневяковаю халоднаю злосцю.

Усё навокал нібы пад уздзеяннем нейкай асаблівай сацыяльнай радыяцыі. Мы бачым толькі доўгую горную грунтоўку і непрыветлівых брудных людзей, якія рэдкімі зубамі жуюць жылістае мяса. Яны хрумсцяць храсткамі і глядзяць на мяне з пагардаю. Яны лічаць мяне вінаватым у тым, што іхныя адзенне, твар і будучыня брудныя. Ім здаецца, што горад іхны засраны таму, што ў мяне белы твар. У іх для мяне на ўсё падвойная цана, але ад гэтага іхныя халупы не становяцца зграбнейшымі. Уся краіна – суцэльная дэкарацыя да фільма «Цяжка быць богам».

Я не хачу бачыць гэтых людзей. Я абмінаю іх позіркам. Я раздражнёны да такой ступені, што гатовы даць па носе першаму сустрэчнаму, якога не задавальняе колер маёй скуры. Шкада, але нават ад удару пад дых ён не ўцяміць, што я на тым жа дне, што я прачнуся на гары і пайду сраць у кусты, а падатруся сурвэткай, якую ўзяў у крайняй забягалаўцы. Збольшага цяпер мы адрозніваемся толькі тым, што я прынамсі карыстаюся паперай.

Я не разумею, як можна ставіцца з павагай да чалавека, у якога прама на ўваходзе ў дом ужо тыдзень стыне велізарная куча сабачага гаўна. Як можна зразумець кіроўцу, што спыняецца пасярод вёскі, каб пасцаць на нечы плот, замест таго каб зрабіць гэта праз дзвесце метраў у лесе? Я двойчы ездзіў па мясцовых рэзервацыях на аўтобусах і з упэўненасцю кажу, што лепей буду плесціся пешшу пад праліўным дажджом, чым яшчэ раз залезу ў прапахлую мачой сталёвую скрынку на колах, з якой на поўнай гучнасці даносіцца здзеклівая песня пра «каразон».

Мы паглынаем ночы ў касцёлах, паліцэйскіх пастарунках і пажарных станцыях. Як толькі нам выпадае магчымасць зашыцца ў зацішны куток, нямытыя ўжо тыдзень, стомленыя атракцыёнамі горных серпанцінаў, мы адразу хаваемся ад рэальнасці за кніжкамі, робім выгляд, быццам не заўважаем гэтага малога зябкага свету. Я злуюся на сябе за злосць на гэтых людзей, але нічога не магу з сабой зрабіць.

Праз дзесяць дзён бадзяння па горных дарогах мы раптоўна разумеем, што з такімі тэмпамі дабяромся да Куска толькі праз месяц. Насуперак жаданням даводзіцца вяртацца на Панамерыканскую шашу, што ідзе па ўзбярэжжы, і ехаць у Ліму. Рабіць гэтае кола вельмі не хочацца, але намотваць па сто кіламетраў на дзень больш няма сілы.

Ліма паўстае перад намі гіганцкай клаакай. Вялізны горад, патанулы ў смогу. Палова будынкаў пабудаваная з фанеры і кардону. Сталіца нагадвае адзін вялікі гараж, падлога ў якім па шчыкалатку залітая адпрацаваным алеем. Дзверы нашага аўтобуса расхінаюцца, і прама па курсе на тратуары ляжыць спарахнелы ад алкаголю мужык у балотцы ўласнай блявоціны. Едзем далей. Маршрут канчаецца каля нейкага гандлёвага цэнтра, і мы адразу хаваемся ўнутры будынка.

Як жа крута апынуцца сярод вітрын з кітайскімі шмоткамі! Падобна на тое, што мясцовыя людзі таксама ходзяць сюды, як на свята: усе назойліва прыадзетыя, часам нават расфуфыраныя, смакуюць марожка, прыцэньваюцца да новых тэлевізараў. Напэўна, калі будучы мэр вырашыць змяніць гэты горад да лепшага, яму прасцей будзе знесці ўсё нахер і пабудаваць нанова.

Мы выдатна разумеем, што выбрацца з Лімы аўтаспынам будзе немагчыма, таму трацім апошнія грошы на аўтобус да суседняга горада. Перу становіцца для нас сур’ёзным выпрабаваннем.

Па прыездзе ў Куска мы адразу ўладкоўваемся на працу ў хостэл. Гэта бадай што самая танная дзірка ў горадзе – усяго два з паловаю даляры за ноч. Бясплатны начлег і абед мы аплачваем тым, што шэсць гадзін на дзень сустракаем пастаяльцаў і ціснем сокі для наведнікаў кафэ. Здавалася б, нічога складанага, калі б не перуанскі падыход да вядзення бізнесу.

Першае правіла кафэ Let's go Bananas! з дэвізам «Найлепшыя фрэшы ў горадзе»: ніколі не кладзі дастаткова садавіны ў сокавыціскалку, ці, як фармулююць яго мясцовыя, «мала садавіны шмат не бывае». І вось, замест таго каб радаваць наведнікаў смачнымі напоямі, мы цягам двух тыдняў у прамысловых маштабах робім вадзяністую жыжку з лёгкім, а-ля дэжавю, прысмакам садавіны. Другое правіла хостэла: вырубі ў будынку на паўдня ваду і звалі ўсё на гарадскія службы. Дзякуючы гэтаму важнаму правілу талканы ў хостэле паўдня даверху забітыя дзярмом, але «жыровачка» ў канцы месяца важыць на пару капеек менш, чым у канкурэнтаў. Ну і, вядома, трэцяе правіла: самае важнае ў кавярні – гэта музыка, насраць на пастаяльцаў! Згодна з апошнім пункцікам бос здабыў на сметніку дзве важкія і афігіцельна рыпучыя калонкі, з якіх мы выціскаем максімум дні напралёт.

Словам, два тыдні ў Куска, самым турыстычным горадзе Перу, цяжка назваць вакацыямі ў Прастаквашыне. Мы так і не з’ездзілі на Мачу-Пікчу, бо квіткі туды каштуюць непамерна дорага. Мы не выправіліся на Інка-трэк з той жа прычыны. Калі шчыра, больш за ўсё цягам двух тыдняў нам хацелася хутчэй зваліць з гэтай памыйніцы. Але, перш як выпусціць нас за мяжу, Перу ўсё ж такі прынёс нам свае прабачэнні.

Аяўаска

На цырымонію аяўаскі мы запісаліся ў адмысловым рэтрыт-цэнтры непадалёк ад Куска. Аяўаска – гэта натуральны напой, завараны на абрэзках Banisteriopsis caapi, або «лазы духаў», і Diplopterys cabrerana, або чаліпонга. Шаманы Паўднёвай Амерыкі спакон вякоў выкарыстоўваюць гэты брутальны эліксір для рытуальнага пашырэння свядомасці. Часам у сумесь дадаюць іншыя спецыфічныя расліны, але класічная «цёмная аяўаска» гатуецца менавіта з двух вышэйназваных інгрэдыентаў. Асноўным дзейным рэчывам напою выступае дыметылтрыптамін (ДМТ) – адзін з самых моцных вядомых псіхадэлікаў. Цырымонія праходзіць ноччу, бо яркае сонечнае святло проста немагчыма вытрываць падчас псіхадэлічнага трыпу.

Шаман раздае напой усім удзельнікам рытуалу – прыкладна па дзвесце міліграмаў кожнаму. На смак аяўаска нечым нагадвае брагу або квас. Псіхадэлічны спектакль пачынаецца прыкладна праз дваццаць хвілін і доўжыцца каля шасці гадзін. Праз некаторы час пачынаюцца прыступы млоснасці, але ў цэлым працэс пераносіцца лёгка.

Падчас цырымоніі шаман грае на музычных інструментах і спявае свае дзікія песні – па сутнасці, акурат гэтыя спевы і выступаюць праваднікамі ў іншыя сусветы. Пад уздзеяннем напою чалавек становіцца неверагодна ўспрымальным да гукаў. А вось здольнасць распазнаваць мову можа часова прытупіцца. Паддоследны хутчэй успрымае інтанацыю, чым саму лірыку. Ад гэтага падарожжа набывае нейкае жывёльнае, першабытнае адценне, калі ты можаш толькі выць, скуголіць ды рыкаць. У нейкай ступені гэта абмяжоўвае спектр успрымання, бо пад уздзеяннем аяўаскі рацыянальныя развагі губляюць усялякі сэнс, але, з іншага боку, ты зверам апускаешся на дно неўтаймаванай дзікай прыроды, дзе перад табой расхінаецца таямнічае падзямелле свядомасці. Праз шэсць гадзін трыпу мозг вынырвае ў рэальнасць, а цела адчувае лёгкую стомленасць. Прывітанне! Ты ў звычайным жыцці.

Штодня тысячы людзей па ўсёй Паўднёвай Амерыцы ўжываюць аяўаску ў пошуках адказаў на няўрымслівыя пытанні, што б’юцца ўнутры двухногіх чалавечых клетак. Шмат каго падарожжа да вытокаў быцця мяняе назаўжды.

Трып

Я пачынаю выразна чуць жаночыя стогны. У цемры мне складана зразумець, рэальнасць гэта ці ўжо галюцынацыя. Раптам да мяне даходзіць, што гэта голас маёй маці. Яе ўздыхі ўпярэмешку з шолахам лісця паўтараюцца ўсё часцей. Аднекуль з’яўляецца бразгатлівы металічных гук. Потым – галасы птушак і выццё ветру. Усё закручваецца ў адзіную плынь – шум, у якім усё цяжэй разабраць асобныя складнікі. Ад гэтага гулу нікуды не падзецца, ён ахінае мяне. Я скурчваюся і сціскаю сківіцы. Робіцца страшна.

Раптам я пачынаю змяншацца і падаць унутр сябе. Маё цела ўсё хутчэй і хутчэй сціскаецца да памеру пясчынкі. Я раблюся бясконца малым, але пры гэтым адчуваю ўнутры сябе неверагодную сілу, быццам уся жыццёвая энергія сабралася ў маёй мікраскапічнай істоце. Гук паступова знікае, і я застаюся ў ліпкай цеплыні сам-насам з сабой. Здаецца, я перажываю момант свайго зачацця.

Праз некаторы час я пачынаю бачыць святло. Нейкія яркія абстрактныя формы, нібы мае зрэнкі набылі ўласцівасці калейдаскопа. Малюнкі пачынаюць захапляць мяне, становіцца вельмі весела. Я – дзіця, што гуляе з формамі і колерамі, выкладае карцінкі ў такт маналітнаму гуку джунгляў. Цяпер гэты гук ужо не палохае, а наадварот – закалыхвае і абараняе.

У гэты момант я трапляю ў пустэчу – не страшную, але і не безабаронную – у абсалютную пустэчу, у якой няма ні грама інтэнсіўнасці. Ні гуку, ні святла, ні паху. Ні жыцця, ні смерці. Нічога. Ні-чо-га.

Праз некаторы час я разумею, што вецер шамаціць па даху. Можа, нават капае дождж. Я азіраюся ў цемры. Шаман запальвае ліхтар і рыхтуе музычныя інструменты. Раптам перад ім з’яўляецца дзіця, а сам шаман набывае біблейскае аблічча. Ён паказвае хлопчыку на штосьці, і той паслухмяна ківае. Я адварочваюся – вакол абсалютна нічога не відаць, я блукаю позіркам па паўценях, пакуль зноў не натыкаюся на шамана. Ён глядзіць мне проста ў вочы. Я заплюшчваю іх.

Перада мной усплываюць слайды з дзяцінства. Бабулі і дзядулі, цёткі і дзядзькі. Сусед, які даўно памёр. Вёска, карова, лес. Старэйшая сястра дастае рыбу з сажалкі і ўсміхаецца. Маё сэрца б’ецца бойка, яно б’ецца ў рэбры, як поршань новага матора. Я дыхаю так, быццам акрамя паветра мне больш нічога не трэба.

Час паскараецца, я праношуся праз школьныя гады. Азвярэлыя настаўніцы малодшых класаў малоцяць у барабаны і махаюць чырвонымі сцягамі. Рыкаюць і напінаюць. Я хаваюся пад парту і зноў трапляю ў пустату.

Усімі птушынымі галасамі дрыжыць будзільнік. Я рашаюся на ўцёкі. Дрэвы пачынаюць расці проста ва ўніверсітэцкай аўдыторыі. Студэнты – усе, ад яшчарак да дзікоў. Я падаю ў раку і чапляюся за бервяно, яны падаюць за мной, але тонуць у бурнай плыні. Я больш не трымаюся за дрэва рукамі. Бо я – вада.

У маіх грудзях поўна сілы – хоць пруты гні, хоць разгружай вагоны. Я дыхаю ўпэўнена, мне нічога не перашкаджае. Я брыду па джунглях і гарадах. Вакол дахалеры небяспечнага. І я не промах. Мне бывае страшна, але нож навостраны. Скокні на мяне з гушчару тыгр – я сам учаплюся яму ў горла. Побач нясуцца ровары з кітайцамі, табуны мангольскіх авечак, басаногія мулаты з мачэтэ. Яны то ўсміхаюцца мне, то наровяць атакаваць. Аголеныя жанчыны з прыгожымі целамі запрашаюць да сябе ў хаціны, п’яныя мужыкі з бяззубымі ўсмешкамі косяцца на мяне чырвонымі вачыма. Я прабіваюся ўсё глыбей і глыбей.

Час паскараецца. Урыўкі маёй дарогі ўсплываюць перад вачыма. Усё нясецца ваўчком, не паспяваю нават толкам разгледзець. Я быццам аднекуль зверху назіраю за гэтым калаўротам. Пачынаю стамляцца.

Я дыхаю роўна. Мне спакойна. Ува мне па-ранейшаму поўна сілы, якую я не марную папросту. Воля кажа, што яна цяжарная. Мы няньчым дзіцё, і здаецца, што новае жыццё становіцца маёй кропкай апоры. Усё ўнутры мяне перакручваецца. Я сам для сябе перастаю быць важным.

Заўважаю, што зрабілася цяжэй дыхаць. Гэта вельмі дзіўнае адчуванне, калі табе даводзіцца прыкладаць хай і невялікія, але намаганні, каб жыць. І яшчэ адно дзіўнае пачуццё, якога я раней ніколі не заўважаў: зямля – магніт. Яна прыцягвае мяне. Пакуль я з лёгкасцю магу гэтаму працівіцца, але адчуваю, што надыдзе час, калі супрацьстаянне зробіцца куды больш сур’ёзным. Малюнкі ўсё лятуць і лятуць перад вачыма. Кітайцы ўсё нясуцца.

Я ўжо амаль не рухаюся. Толькі выявы змяняюцца за акном. Думак робіцца нашмат менш. Мяне часам падхоплівае і кудысьці нясе, але потым я нязменна знаходжу сябе ў тым жа крэсле, з якога ўсё пачалося. Дыханне? Так, дыхаць – гэта праца. І я працую. Сяджу ў крэсле і працую. Дыхаю. Дыхаю. Дыхаю. Не дыхаю.

Я не дыхаю і больш не сяджу ў крэсле. Я больш не я. Дажджом праношуся па планеце. Попелам выстрэльваю ў неба. Ветрам гну дрэвы на гары. Хваляй качаю лодку.

Глава 7. Рома ў Балівіі ды Аргентыне

Зомбі

Да мяжы з Балівіяй мы падбіраемся позна ўначы. Стаіць сабачы холад. Вецер падымае ў паветра сумесь пяску з пластыкавым смеццем, які кучамі ляжыць паабапал дарогі. Бесперапынная плынь чаўнакоў у пухавіках цягне праз мяжу на ручных каталках мяхі з бульбай, скрыні з півам ды іншыя прадметы першай неабходнасці. Усё гэта падсвятляецца велізарнымі пражэктарамі з нясцерпна яркім халодным святлом. Такое адчуванне, быццам мы апынуліся на здымачнай пляцоўцы і хтосьці нябачны здымае кіно пра Манголію пасярод Паўднёвай Амерыкі.

На шляху да памежнага пункта дзіўны мужык у ваеннай форме накідваецца на нас і цягне да сябе ў камору для праверкі змесціва заплечнікаў. Усё занадта кінематаграфічна, таму мы не супраціўляемся.

У малым пакойчыку вельмі цёпла. Дзве каржакаватыя зашмальцаваныя істоты просяць нас адкрыць заплечнікі. Мы хутка дэманструем увесь наш няхітры скарб і, на просьбу працаўнікоў пераходу, яшчэ некалькі хвілін апантана жанглюем булавамі на развітанне. Нам хутка штампуюць пашпарты, і мы перш за ўсё адпраўляемся на пошукі абменніка. Высвятляецца, што ён ёсць толькі на перуанскім баку. Рабіць няма чаго, насуперак усім мясцовым законам мы куляй ляцім назад на перуанскія землі, дзе зліваем свае апошнія солі.

Пры мінімальным жаданні практычна любую мяжу Паўднёвай Амерыкі можна перайсці нелегальна. Для гэтага нават не спатрэбіцца ахвярна цягнуцца праз горы, можна проста наскрозь прайсці памежны пераход, ні разу не паказаўшы пашпарт.

Адразу за пераходам нас сустракае зомбі-армія балівійскіх таксістаў. Мы праломваем павуцінне іхных рук і па галовах караскаемся да выратавальнага латка, дзе захутаная ў швэдар шчакастая жанчына гатуе дэшманскія бургеры. Мы такія галодныя, што бяром адразу пяць штук.

Пакуль я раблю заказ, да Волі падыходзіць ахайнага выгляду перуанец і па-англійску цікавіцца, ці не жадаем мы ўзяць таксоўку да Ля-Паса ўскладчыну. Воля ветліва адказвае, што таксі для нас занадта дарагі сродак перасоўвання, і мужык адвальвае. Але не паспяваем мы затачыць першы бургер, як ён вяртаецца і кажа, што вельмі спяшаецца і гатовы падкінуць нас да горада за добрую гутарку. Рабіць няма чаго, мы скачам у дабітую белую таёту-ўніверсал, а ў багажнік нашага аўтамабіля запаўзае гіганцкая балівійка ў нацыянальным строі.

Высвятляецца, што наш добры спадарожнік – фізік-радыёлаг. У Ля-Пасе ў яго свая медыцынская клініка, у якой ён лечыць рак. Запас англійскіх словаў у яго хутка вычэрпваецца, так што да самага горада я лаўлю толькі абрыўкі іспанскіх фраз і мірна даядаю цётчыны бургеры. Потым Воля раскажа мне, што яны размаўлялі ў асноўным пра дзівакаватага прэзідэнта Балівіі ды мясцовае здабыванне газу – і тое, і другое ўжо шмат гадоў не робіць краіну багацейшаю.

Тым часам кіроўца залятае ў Ля-Пас – напэўна, самы жывы горад Балівіі. Праз чатыры чырвоныя святлафоры і корак з людзей на гарадскім рынку мы трапляем у цэнтр горада. Фізік застаецца задаволены гутаркай, мы абменьваемся мэйламі і выходзім з таксоўкі.

88 °С

Ля-Пас нам адразу падабаецца. На вуліцах пануе поўная блытаніна. Проста з тратуараў гандляры прадаюць усялякі дапатопны хлам. Людзі ў офісных касцюмах упярэмешку з горцамі ў нацыянальных строях сноўдаюць па вузкіх артэрыях горада. Правілы дарожнага руху спрэс ігнаруюцца ўсімі ўдзельнікамі. Грамадскі транспарт прадстаўлены старымі аўтобусамі маркі Dodge, якія маглі б пацягацца па старажытнасці з чароўным аўтобусам на Алясцы. На вуліцах можна сустрэць людзей, што сядзяць за механічнымі друкавальнымі машынкамі – яны аказваюць паслугі набору тэксту. Архітэктура горада – мікс з будынкаў у стылі барока, сацыялістычнага мадэрну і бессістэмнай індзейскай забудовы. Вада ў Ля-Пасе кіпіць пры тэмпературы 88 °С. Карацей, месца што трэба!

Мы хутка прабіваем, дзе самы небяспечны раён горада, і накіроўваемся наўпрост у гэтае пекла ў надзеі зняць максімальна танны гатэль. Але на шляху нам трапляецца сімпатычны грынга-хостэл, і мы паддаёмся на гэтую правакацыю. Сёння будзем плёскацца ў гарачай вадзе, спаць на чыстых прасцінах і карыстацца інтэрнэтам.

Ля-Пас – выдатная дзіра, тут сапраўды можна добра павесяліцца. Але мы так нажэрліся пылу, пакуль дабіраліся да гэтага горада, што выходзіць на паўнавартаснае паляванне ўжо няма сілаў. Дробнымі перабежкамі па горадзе мы сёрбаем каву ў кавяраньках і перакусваем у злачняках.

Наступнай раніцай сядлаем аўтобус да горада Патасі – дзякуй богу, аўтобусы тут самыя танныя на свеце. Балівійскі грамадскі транспарт – ужо звыклы кавалак лайна: у салоне нясцерпна смярдзіць нямытымі целамі, проста ў праходзе наваленая гара сумак, з усіх шчылін свішча вецер, і на радасць шаноўнай публіцы недзе на апошніх шэрагах упарта галасіць немаўля. Начная паездка абяцае быць разухабістай. Мы хаваемся ў навушнікі і спальнікі. Воля ўтыкаецца мне ў падпаху і хутка адрубаецца. А мне «шанцуе» – я не ўмею спаць седзячы.

Беларускія даляры

У Патасі ўязджаем на світанні. Стаіць знаёмы горным жыхарам ранішні дубак. Мы знаходзім адзіную адкрытую забягалаўку на вакзале і бяром па кубку цёплай кавы.

Патасі – адзін з самых высакагорных гарадоў планеты і калісьці даўно, дзякуючы гіганцкаму радовішчу срэбра, адзін з самых багатых. Іспанцы ў свой час вывезлі адсюль столькі каштоўнага металу, што гэта вырашыла ўсе іхныя фінансавыя праблемы на пару сотняў гадоў наперад. Можна сказаць, што акурат дзякуючы гэтаму гораду ім удалося пабудаваць такую магутную імперыю. Сляды былой славы Патасі бачныя няўзброеным вокам – неверагодная колькасць прыгожых касцёлаў, велізарныя багатыя дамы, манетны двор і пустыя шахты куды ні паглядзі.

Кідаем косткі ў нейкай таннай дзірцы з адным душам на паверх. Зусім недалёка пралягае чыгунка, і мы тут жа адпраўляемся на разведку. У нашых галовах даўно цепліцца ідэя пракаціцца па Балівіі на таварняку. Але, на жаль, вузлавая станцыя самага магутнага мясцовага горада Новага часу выглядае горш, чым вакзал у Асіповічах. Усяго адна лінія рэек і дзве кішэні-адстойнікі. Калі верыць раскладу, разы два на тыдзень адсюль адпраўляецца пасажырскі цягнік, таварнякі ходзяць яшчэ радзей. Вырашаем не чакаць ля мора пагоды.

Праз дзень мы ўжо рвём спынам да самага вялікага саланчаку на свеце. Аўтаспын у Балівіі дастаткова прыемны: машын мала, таму спыняюцца ўсе. Акрамя таго, спынам да патрэбнай кропкі ты дабярэшся гарантавана хутчэй, чым на аўтобусе, які высаджвае пасажыраў ля кожнага слупа. Мы нясёмся праз горную пустыню, якая так моцна нагадвае Манголію, што ў галаве ўсплываюць недарэчныя рэшткі мангольскай мовы: «Би бууз хүсч байна!» («Я хачу пельменяў!»).

У кузаве пікапа вельмі холадна, таму на хаду мы прафесійна ўхутваемся ў цёплую вопратку. Усю дарогу едзем паўз шахты. Кіроўца раз-пораз падбірае новых людзей.

Ва Уюні, гарадок на краі салёнай пустыні, мы ўязджаем у складзе атрада мясцовай дзетвары. Калі машына спыняецца, малыя бягуць расплачвацца за праезд. Мы разумеем, што калі цяпер дамо кіроўцу грошай, начаваць давядзецца пад зоркамі. Воля спрабуе растлумачыць яму, што мы вельмі бедныя грынгас, але нічога не выходзіць. Тады я прасоўваю мужыку сто беларускіх рублёў з тых, што важу ў гаманцы на сувеніры:

– Гэта беларускія даляры! – упэўнена кажу я.

– Ого! Ніколі такіх не бачыў, – кіроўца круціць купюру ў руках. – А колькі гэта?

– Ну-у, – раблю выгляд, быццам прыкідваю ў галаве. – Як пятнаццаць амерыканскіх. Прыкладна.

– Няхай. Пойдзе.

Мы развітваемся з кіроўцам і бадзёра тупаем у горад. Высвятляецца, што Уюні складаецца ўсяго з трох вуліц і рабіць тут шчыра няма чаго. Мы селімся ў гатэлі-будоўлі за чатыры даляры за ноч. Ва ўстанове няма душа, затое ёсць стол, за які я сядаю дапісваць свой перуанскі тэкст. У перапынках паміж выкладаннем той ці іншай думкі я бегаю на вугал хаты па цёплы сакавіты бургер – як ні дзіўна, бургеры тут самая папулярная і танная вулічная ежа.

Дзіра

Здаецца, я ўжо ведаю ўсё пра самыя танныя гатэлі свету. За дарогу мне ўдалося пажыць у сапраўдных дзірах.

Першае, што ты мусіш зрабіць на рэсэпшне гатэля, які табе параіў гандляр кампакт-дыскамі на рагу, гэта сказаць: «Мне патрэбны самы танны пакой!» Калі гаспадар назаве цану, ты павінен дадаць: «Пакой з адным ложкам, без тэлевізара і з прыбіральняй звонку». Цана хутчэй за ўсё ўпадзе.

Другое правіла засялення ў дзіру – абавязкова асабіста агледзь пакой. Правер бялізну на свежасць. Зазірні пад ложак на прадмет яшчэ не астылых гандонаў або галодных тараканаў. Знайдзі разетку і правер яе працаздольнасць. Акно павінна зачыняцца, інакш ноччу ты здохнеш ад маскітаў. Добра прынюхайся! Калі адчуваеш староннія пахі, магчыма, гэта мыш здохла ў тваёй падушцы. Не саромейся, спытай гаспадара пра Wi-Fi. Яго, вядома ж, няма, і гэта дасць табе шанец яшчэ трошкі збіць цану. І калі ты ўжо цалкам гатовы засяліцца ў гэтую ўбогую будку, папрасі даць табе мыла і туалетную паперу – у талкане нічога падобнага ты, вядома ж, не знойдзеш. Забудзься на ручнік. Калі ён ляжыць на ложку, гэта не дзіра.

Соль і кэш

Увесь наступны дзень мы з Воляй пешшу цягнемся па пустыні. Соль хрумсціць пад нагамі, нібыта снег. Вочы стамляюцца ад марыва. Каля нас часта праязджаюць джыпы, набітыя турыстамі. Недзе там, далёка, маячаць гатэлі, пабудаваныя з саляных цаглін. Мы наварочваем кіламетраў дваццаць і да захаду сонца, знясіленыя, выпаўзаем на дарогу. Нас падбірае цягач, гружаны мяшкамі з соллю.

Мне складана апісаць сваё стаўленне да балівійцаў, але я востра адчуваю розніцу ў нашай сутнасці. Яны людзі пустыні, людзі гор, і ў іхнай лёгкай хадзе па бязмежных узгорках адгадваецца векавая натуральнасць. Яны быццам кіты – займаюць сабой шмат месца і ўпэўнена, ва ўласным стройным рытме, працуюць хвастамі. Яны не баяцца нападу з засады, у пустыні няма каму і няма дзе хавацца. Тут бессэнсоўна будаваць агароджы – бяры столькі зямлі, колькі табе трэба. А я хаджу па пустыні і не магу прысесці адпачыць, пакуль не заўважаю выратавальную кучу смецця, пакінутую турыстамі, – хоць бы нейкае «каля».

Наступнай ноччу мы сядаем на цягнік, які адвозіць нас да аргентынскай мяжы. На пагрузцы багажу знаёмімся з парай пажылых канадцаў, якія на роварах прыехалі сюды з Куска. Ім абаім за пяцьдзясят, і яны ганяюць на сваіх чатырох колах па гарах інкаў. Гэтыя двое на секунду ўсяляюць у мяне надзею, таму што, шчыра кажучы, я пабойваюся, што да іхнага ўзросту мне зробіцца сумнавата. Старыя абвальваюцца на нас штормам апавяданняў пра сваю дарогу праз горныя перавалы. Мяне так разбівае іхны шчыры агонь, што я са сваім багажом нават не ведаю, пра што распавесці.

Раніцай прыбываем у памежны горад і селімся разам са старымі ў хостэл. Мне трэба тэрмінова выслаць матэрыялы ў рэдакцыю, але высвятляецца, што ў горадзе забастоўка – мэр за чатыры гады так і не правёў сюды добрай пітной вады, таму крамы, тэлефоны ды інтэрнэт не працуюць. Да ўсяго іншага даведваемся, што ў мястэчку няма аргентынскай амбасады, таму доўга не разважаем і адразу стартуем у суседні населены пункт – Тарыха, што ляжыць прыкладна за дзвесце кіламетраў на ўсход.

У наступныя пяць дзён мы намёртва увязнем у пасольскай бюракратыі. Мне давядзецца чарговы раз маляваць тону недарэчных дакументаў, каб даказаць уласную прыдатнасць. Я ўжо так набіў руку на фэйкавых выпісках з банкаў, няісных квітках на самалёты і ліпавых бронях гатэляў, што магу адкрыць уласны візавы аддзел.

Аднак нечакана з'яўляецца і станоўчая рэакцыя на нашае доўгае аселае жыццё ў Тарыха – Воля праз паўгода абяцанняў атрымлівае пэйчэк за апошні месяц працы ў нью-ёркаўскай кавярні. Праз памылку менеджара чэку прыйшлося здзейсніць кругасветнае падарожжа з NY у Беларусь, затым у Маскву і толькі потым на нашу пластыкавую картку. Раптам на нас звальваюцца чатырыста баксаў, на якія мы ўжо даўным-даўно страцілі надзею.

Пайка прыходзіць у вельмі зручны момант – пасля дэфолту ў Аргентыне песа абясцэньваецца ўдвая, таму на чорным рынку кэш можна абмяняць па супервыгодным курсе. Гэтак нашыя чатырыста баксаў ператвараюцца ў восем соцень у песавым эквіваленце.

Сабака

Позна ноччу перасякаем аргентынскую мяжу. У густой цемры шлёпаем па пустэльнай трасе да пункта пашпартнага кантролю, які вось-вось павінен з’явіцца за паваротам. Дзьме прахалодны кветкавы брыз. Размаўляць не хочацца.

На памежным пункце наша з’яўленне робіць нямала шуму. Тут ніхто не ведае пра існаванне Рэспублікі Беларусь, так што пашпарты нашы нясуць на дадатковую праверку і, здаецца, нават будзяць амбасадара ў Тарысе для пацверджання сапраўднасці візаў. Мы ўжо настолькі звыкліся з такімі гісторыямі, што ў нас не ўзнікае і ценю турботы.

Праз паўгода жыцця ў дзікіх умовах мы вяртаемся ў цывілізацыю. Звер унутры мяне сумуе, чалавек нарэшце ўдыхае на поўныя грудзі. Апошнія шэсць месяцаў былі добрай школай знаёмства з інстынктамі. Я навучыўся чуць жывое вакол і слухаць жыццё ў сабе. Сабака ўнутры мяне расплюшчыў вочы, яму больш не патрэбныя законы, запісаныя словам. Ён чуе кліч прыроды – уласны час. Сабака чуе важакоў і матак, хворых і квітнеючых, сытых і галодных. Ён бачыць, як плынь жыцця літаральна цячэ з кожнага, адчувае яе сілу і характар.

Гэтаю ноччу мы дабіраемся да нейкага безназоўнага гарадка каля мяжы. Дзіўна, але а дванаццатай ночы мы без напругі знаходзім тут адкрытую харчэўню. За пару баксаў я з’ядаю велізарны кавалак мяса з салатам. Гаспадыня прапаноўвае нам пакой за восемдзесят песа – гэта штосьці каля пяці даляраў. Гэтак мы кідаем якар у чарговым клапоўніку з падушкамі з кавалкаў паралону і халодным душам са шланга.

Аргазм

Раніцай цягнемся на трасу. На шляху да магістралі дарогу нам перакрывае цэлы ўзвод узброеных паліцэйскіх на двух пікапах. Мяне, не цырымонячыся, ставяць тварам да сцяны і даглядаюць з ног да галавы. Волю просяць вывернуць заплечнік.

Ваякі перапісваюць звесткі нашых пашпартоў. Акрамя імёнаў іх цікавіць прапіска, якая ў нашых дакументах напісаная кірыліцай. Назва вуліцы Жукоўскага ўводзіць афіцэра ў ступар, Волі даводзіцца забраць у яго нататнік і запісаць адрас уласнаручна. Высвятляецца, што такія паводзіны ахоўнікаў парадку выкліканыя нечалавечым трафікам какаіну з Балівіі. На развітанне паліцэйскія раяць нам ні ў якім разе не спрабаваць перасоўвацца па краіне аўтаспынам, а адразу ж прайсці да бліжэйшага аўтобуснага вакзала.

Аднак яны памыляюцца – аўтаспын у Аргентыне хвацкі! Так хутка мы не ездзілі з азіяцкіх часоў. Чарговы кіроўца па імені Хуан запрашае нас у госці на абед. Гэтак мы трапляем на ранча вялікай аргентынскай сям’і. Нас сустракаюць трое дзяцей і жонка Хуана, Аналія. Стол ломіцца ад ежы і віна. Мы з Воляй адчуваем сябе шчаслівымі. Апошні раз так смачна мы вячэралі некалькі вечнасцяў таму – ад Мексікі да Балівіі ў дзевяноста адсотках выпадкаў нам падавалі рыс з курыцай. Апроч іншага, гэта практычна адзіныя людзі за вельмі доўгі час, з якімі насамрэч лёгка і прыемна бавіць час.

Позна ўвечары дабіраемся да горада Сальта. Перш чым шукаць хостэл, забягаем у краму, каб купіць бутэлечку віна і кавалак пармезану. Пакуль мы брыдзём па начных вуліцах, я спрабую ўзгадаць, калі нашая каманда апошні раз дазваляла сабе такую раскошу. Ужо тысячу гадоў мы не рабілі такіх простых і прыемных рэчаў для сябе – толькі самая танная ежа, толькі самыя забітыя начлежкі, толькі самы ўбогі транспарт. Як жа я стаміўся ад усяго самага таннага! Менавіта таму Воля ўвесь вечар праводзіць у інтэрнэце ў пошуках найлепшага ў горадзе стэйка.

На наступны дзень з намі адбываецца прадказальны гастранамічны аргазм – у добрым рэстаране мы ямо сапраўдны, сакавіты, з два пальцы таўшчынёй кавалак мяса проста з салодкай задніцы каровы. Багі, як жа гэта смачна! Я ўжо і забыўся, што ежа можа прыносіць такое задавальненне. Гэта найлепшая вячэра ўсіх маіх жыццяў!

У Сальта мы затрымліваемся ўсяго на пару дзён. Але перш чым пакінуць гэты горад, нам трэба вызначыцца: гнаць на Буэнас-Айрэс ці спусціцца ўніз, да Патагоніі? Мы доўга не знаходзім сілаў прызнацца сабе ў тым, што – пры ўсёй любові да горных вяршынь і неверагодных прастораў – паходнага жыцця мы наглыталіся ўжо па горла.

Словам, гонім на Буэнас-Айрэс, і першы вялікі горад на нашым шляху – Тукуман, дзе мы завісаем на ноч. З падслуханай у хостэле размовы даведваемся, што білет на цягнік з Тукумана да Буэнас-Айрэса каштуе пяцьдзясят песа. Інакш кажучы, паўтары тысячы кіламетраў мы можам праехаць за тры даляры. Не доўга думаючы, бяжым у касы і бяром квіткі на бліжэйшы рэйс.

Пакуль мы дабіраемся да чыгункі, на зямлю абвальваецца жудасны град. Я ўпершыню ў жыцці бачу, як з неба падаюць ледзяныя перапёлчыны яйкі. У адну секунду цёплы ціхі вячэрні горад напаўняецца крыкамі, гукамі бітага шкла і ровам аўтамабільных сігналізацый. Шырачэзная ледзяная рака запаўняе вуліцы. Неверагодная колькасць апельсінаў, якімі засаджаны ўвесь цэнтр горада, падае ў ваду – і гэта самы фантастычны фрэш з тых, што выпадалі на маю долю!

Карцінка робіцца абсалютна псіхадэлічнай. Мы скідваем чаравікі і хутка прабіраемся праз затопленыя вадой ды аўтамабілямі скрыжаванні. Я падбіраю тры апельсіны і пачынаю жангляваць імі на хаду. На секунду ўсё стае на свае месцы. Мой мокры сабака смяецца на бягу.

Час вяртацца

Правёўшы дзень і ноч у сядзячым вагоне, прыбываем у сталіцу Аргентыны. Знаёмы нашых знаёмых абяцае прытуліць нас у сябе на падлозе, так што мы адразу накіроўваемся ў мясцовы McDonald's, каб наладзіць з ім сувязь па дармавым інтэрнэце.

Нашага новага сябра завуць Сашам, некалькі гадоў таму ён пераехаў сюды з Санкт-Пецярбурга. У Піцеры хлопец атрымаў гістарычную адукацыю, а цяпер працягвае вучобу ў Аргентыне.

Пра тое, што Саша ў дасканаласці валодае іспанскай, мы даведваемся, калі разам з ім уваходзім у пад’езд нашага новага дома – хвілін пятнаццаць сыходзяць на вітанне з усімі суседзямі, што выйшлі ранкам прапусціць кубачак кавы на тэрасе.

Саша жыве на дзявятым паверсе ў неверагодна малой кватэрцы з выглядам на гарадскую плошчу. На пятнаццаці квадратных метрах размяшчаюцца ложак, шафа, гітара і ўкраінская бандура. Малюсенькая кухня хаваецца за дзвярыма-гармонікам. Ванны пакой – памерам з прыбіральню ў цягніку. Словам, ідэальная будка для халасцяка.

Увесь наступны тыдзень мы рассякаем па горадзе. Буэнас-Айрэс, напэўна, шмат у каго выклікае дэжавю – ён адначасова нагадвае Парыж, Мадрыд, Барселону і Нью-Ёрк. Горад жыве ўначы – тут лічыцца нармальным адправіцца ў кнігарню апоўначы. Тусоўкі ў клубах пачынаюцца з чацвярга, бо чацвер стаіць перад пятніцай, а пятніца не такі ўжо і працоўны дзень.

Дзякуючы моцнаму прафсаюзу аўтобусных кампаній у горадзе вельмі слаба развітае метро, затое наземным транспартам у любы час дня можна дабрацца куды захочаш. Буэнас-Айрэс складана назваць небяспечным мегаполісам, нягледзячы на тое, што ўсе даведнікі кажуць пра адваротнае. Я нават назваў бы яго адным з самых спакойных гарадоў Паўднёвай Амерыкі.

Штовечар мы раскатваем парачку бутэлек мясцовага вінішча і заядаем яго цвёрдым сырам. Высвятляецца, што Саша – надзвычайны апавядальнік: за пару тыдняў ён моцна мяняе наша ўяўленне пра сусветную гісторыю. Да таго ж ён ліха падпявае гітары, так што начамі мы гарланім з балкона песні пра камандантэ Чэ Гевару. Мы вельмі моцна прывязваемся да Сашы, і, седзячы на падлозе ў ягонай маленечкай кватэрцы, я ўжо дакладна ведаю, што хутка буду па ім сумаваць.

Таксама я добра разумею, што Буэнас-Айрэс – апошні незнаёмы горад на маім шляху. Кругасветка падыходзіць да канца. Ехаць далей асабліва няма куды. Пасля двух з паловаю гадоў блукання я ўжо проста не пацягну выжыванне на бровах у Афрыцы, а візу ў Еўропу хутчэй за ўсё не дадуць. Надышоў хвалюючы момант, калі мне пара задумацца пра вяртанне ў родны край.

Я бяру Санеў касцюм, Воля апранае сваю адзіную сукенку, і мы адпраўляемся ў тур па еўрапейскіх амбасадах у надзеі атрымаць шэнген. Шчыра кажучы, нам вядома, што тут зрабіць яго практычна немагчыма – згодна з законамі Еўразвяза, мы маем права падаваць на візу толькі ў краіне нашага жыхарства. Цэлы дзень мы душымся ў прыёмных усіх магчымых еўрапейскіх амбасадаў, але цуд так і не адбываецца. Пабітыя і прамоклыя пад раптоўным дажджом, мы вяртаемся дадому.

Беляшы

Каб зарабіць на квіткі, мы вырашаем яшчэ раз запусціць свае паштоўкі ў інтэрнэт. Я заказваю ў мясцовай друкарні пяцьсот картак са сваёй фатаграфіяй ля чароўнага аўтобуса і раблю пост у сацсетках:

«Сябры! З дрыготкай у руках і частым пульсам у сэрцы я мушу прызнаць – прыйшоў час вяртацца дадому. Здаецца, гэтым разам гэта сапраўды не сон. Ззаду два з паловай гады шляху, больш за 100 000 кіламетраў, 30 краін, 13 пар абутку і 7 жыццяў. Наперадзе, ужо зусім хутка, – самалёт дадому.

На квіткі мне трэба сабраць непамерна шмат – 2500$. За любую суму грошай, якую вы можаце мне перавесці, я адпраўлю вам паштоўку са сваёй фатаграфіяй ля “чароўнага аўтобуса” на Алясцы. Іх мне толькі што даставілі з друкарні».

Некалькі наступных дзён мы добранька заліваемся чырвоным. Я не магу думаць ні пра што, акрамя немінучасці вяртання. Амаль тры доўгія гады ў мяне была вельмі ясная мэта, жыццё маё мела вектар – я вяртаўся ў першы дом.

Ногі сцерліся ў пыл дарожны, сэрца агнём разлілося, я голы стаю ля вялікай вады, вочы падняць баюся. Былі б у мяне струны, я свету спяваў бы пра любоў звера да жывога, пра дарогу ў стагоддзе ўласнае. Я спяваў бы пра цану блізкасці і тугу бездані. Я выдыхаў бы на слабасці і ўдыхаў бы на смеласці. Я зваліўся б на скалы і плакаў бы ад любові да тых, хто выйшаў.

Заліць бы зямлю полымем, спаліць бы вопратку да д’ябла! Уключыць лівень-рэшата і каб падалі апельсіны! І хай нашаму племені стане на момант не да лішняга, каб мы пратанцавалі ўсяго адну варыяцыю, а я памёр бы ў канцы вальса шчаслівым!

Ужо праз некалькі дзён мы збіраем патрэбную суму грошай. Чатыры ночы запар я падпісваю больш за тры сотні канвертаў. 24 кастрычніка наш самалёт падымаецца ў паветра і на наступны дзень мы ўжо спускаемся па трапе ў марозным Кіеве.

Першае, што выклікае ў нас сур’ёзны дысананс, – гэта татальнае разуменне наваколля: гаворкі мінакоў, арганізацыі руху, усіх надпісаў і шыльдаў. Але яшчэ больш палохае тое, што нашая гаворка становіцца зразумелай людзям навокал. Каб узяць брэйк і трохі ачухацца ад скачка ў прасторы, мы на пару начэй завісаем у сяброў.

Амаль увесь час мы праводзім у ложку, знаёмства з рэчаіснасцю хочацца адцягнуць як мага далей. І толькі калі мы адсыпаемся за ўсё падарожжа, Воля бярэ квіткі да Менска, а я вырашаю рушыць на радзіму аўтаспынам.

Да беларускай мяжы мяне падвозіць на таксоўцы адстаўны капітан дальняга плавання. Магутны сівы дзед недзе ўжо трохі накаціў, таму з цяжкасцю выбіраецца з машыны. У памежнай забягалаўцы мы з капітанам пад беляшы бяром на дваіх яшчэ адну бутэлечку гарэлкі:

– Я ўжо дзесяць гадоў як у мора не хадзіў, адна радасць у маім жыцці засталася – бабы!

Адстаўны капітан падморгвае мне і кіўком паказвае на паўнагрудую прадавачку. Я з разуменнем пасміхаюся і паднімаю апошнюю чарку:

– За баб і маладых сэрцамі! – выдаю смелы тост, уліваю ў рот чарку з вогненным змесцівам і зажмурваюся з усіх сілаў.

Дзед смяецца з маёй няёмкасці і раптам ні з таго ні з сяго пераходзіць на шэпт:

– Чаго ж ты мардуешся, студэнт? Па радзіме не засумаваў?

У кафэ заходзіць зграйка нязграбных дальнабояў і запускае ў памяшканне трывалы вулічны холад. Я губляюся – хмельныя слёзы падступаюць да вачэй. Дзед разумее свой промах, разгублена моршчыць лоб і па-дурному рагоча. Я смяюся ў адказ, так і не падабраўшы ніводнага патрэбнага слова.

Глава 8. Рома ў Менску

Ленін

Чароўны зялёны аўтобус вырульвае з-за павароту. Я гляджу на яго, быццам загіпнатызаваны. Наўрад ці ёсць больш усюдыісны сімвал беларускай рэчаіснасці, чым гэты зялёны механічны вусень.

Да прыпынку грамадскага транспарту на ўскраіне Гомеля мяне падкідвае т'юнінгаваны жыгуль. На развітанне кіроўца совае ў руку пяць тысяч беларускіх рублёў на талон. Калі я ад’язджаў, праезд каштаваў крыху больш за дзве тысячы.

Бойкі кандуктар выдае адрыўны талон, і я сядаю ў цэнтры пустога салона. За акном мільгаюць мікрараёны. Вуліцы пустэльныя да здранцвення – ні душы. Толькі святло ў вокнах дамоў нагадвае, што людзі тут усё-такі жывуць. Аўтобус давозіць мяне да вакзальнай плошчы і выплёўвае ля закрытага абменніка. Пяць гадоў таму менавіта з гэтага пойнту я выпраўляўся ў Крым у сваё першае падарожжа аўтаспынам. Тады ў гэтым акенцы я мяняў беларускія рублі на грыўні.

У пустым будынку гомельскага вакзала пад белым помнікам Леніну мяне сустракае Даніла – рэдактар гэтай кнігі. Жыўцом мы бачыліся з ім усяго двойчы – перад падарожжам нам хапіла трох гадзін і яшчэ адной кароткай сустрэчы, каб спланаваць праект кругасветкі і замуціць усю гэтую кашу з пуцявымі нататкамі. Наўрад ці хтосьці тады ставіўся да задумы сур'ёзна. Мы проста паціснулі адзін аднаму руку, і ўжо праз пару дзён я стаяў на трасе М1, якая павінна была панесці мяне ў невядомасць.

Уначы на мясцовым вакзале можна сустрэць толькі бамжоў і міліцыянтаў. Даніла купляе мне бяляш і наварыстую буфетную гарбатку ды спакваля разрульвае нейкую дзіўную і вельмі танную ўпіску ў гасцініцы пры анкалагічным дыспансеры.

У невялічкім чыстым нумары, выкананым у найлепшых традыцыях беларускага еўрарамонту, нас чакаюць два ложкі, тумбачка і малое радыё. Яшчэ нейкі час мы трацім на размовы і адрубаемся глыбока за поўнач, калі да адпраўлення цягніка застаюцца лічаныя гадзіны.

Рэзкасць

Гарбату ў цягніку падаюць у пластыкавай тары – замест гранёнага шкла. Вафлі «Чарнаморскія» запячатаныя ў дзіўную пластыкавую абгортку – замест папяровай упакоўкі савецкага ўзору. Толькі радыёстанцыі па-ранейшаму трымаюць планку з 70 % беларускага кантэнту.

А дзясятай раніцы, за пару гадзін да прыбыцця ў Менск, я тэлефаную дамоў і паведамляю родным, што хутка прыеду. Да гэтага моманту я трымаў сваё вяртанне ў сабе.

Урэшце я вынырваю на станцыі метро «Аўтазаводская». Тут усё засталося такім жа, як і два з паловаю гады таму. Быццам хтосьці спыніў час. Мяне кідае ў жар ад думкі, што пакуль я глытаў пыл і тройчы ледзь не развітаўся з жыццём, тут усё да апошняй крупінкі заставалася на сваіх месцах.

А далей – дом, мамчыны слёзы, мой пакой, у якім пасля рамонту не засталося нічога, што магло б нагадаць пра мінулае жыццё. І я, разгублены, не знаходжу сабе месца ў горадзе, дзе пакуль што адчуваю сябе замежнікам.

Наступны месяц выдаецца занадта рэзкім. Унутры мяне нешта пераломліваецца. Маё ўспрыманне так моцна абвастраецца, што я літаральна прасвечваю сцены. Кожная дэталь навакольнага свету быццам бы набывае неверагодную важнасць. Я заліпаю на ўсім запар: на людзях, слупах, скрыжаваннях, адлюстраваннях і бліках.

Два тыдні я амаль не сплю. Мне складана даюцца размовы з малазнаёмымі людзьмі, а яшчэ складаней – з тымі, каго я ніколі не ведаў. Тоны ўвагі з боку мінакоў робяць з мяне параноіка. Мае паводзіны крыўдзяць сяброў і знаёмых, што толькі пагаршае сітуацыю. Я пачынаю баяцца, што ў мяне паедзе дах. Я падоўгу сачу за сваім дыханнем, каб не згубіць берагоў.

Праз чатыры месяцы

Падарожжа вакол свету навучыла мяне важнаму навыку – не песціць ілюзій пра тое, што недзе будзе лепей, чым там, дзе ты цяпер. Няма на планеце месца, дзе ўсё ідэальна. Ні ў Нью-Ёрку, ні ў Бангкоку, ні ў Тэгусігальпе табе не будзе выдатна, калі ўнутры гарыць склад боепрыпасаў. Гармонія пачынаецца з цябе самога. І калі ты ў парадку, то што б ні падала з неба – снег, ракеты або галубінае лайно, – ты будзеш у парадку.

Каб не перавярнуцца на акіянскіх хвалях, патрэбны важкі кіль. Калі цябе спрабуюць праткнуць нажом або загарнуць у дыван, або калі папросту едзе дах, не абысціся без таго, што верне табе рэзкасць думкі. Мой пункт апоры – дыханне. Яно ратавала мяне сотню разоў.

Упершыню я адкрыў дыханне як інструмент для здабыцця спакою і рэзкасці на дзесяцідзённай медытацыі ў гарах на востраве Пінанг. Звычайна мы не кантралюем дыханне. Гэта такі фонавы працэс, што адбываецца без нашага ўдзелу. Але дастаткова крыху паназіраць за рытмам сваіх лёгкіх, як зробіцца ясна, што дыханне цесна звязанае са свядомасцю. У моманты небяспекі паніка адключае розум, але варта збіць хуткі рытм удыхаў і выдыхаў, як яснасць вяртаецца.

Усё гэта здаецца малапрыдатным для горада, дзе мянтоў больш, чым людзей. Мы перасталі баяцца – нас пастаянна аберагаюць. Мы развучыліся абараняцца – манапалістам на права праявіць агрэсію выступае дзяржава. Мы забыліся, што такое голад і холад. Наша жыццё стабільнае, прадказальнае і распісанае на доўгія гады наперад. У нас усё добра, таму нам так складана адчуць смак жыцця. Мы паціху паўзём у несмяротнасць.

Я шчыра баюся зрабіцца неўміручым. Мая свядомасць аднойчы замкнула мяне ў пустаце і адкрыла мне месца, дзе няма часу. Там, у гэтым месцы, не існуе ніякага рытму. Нішто не прадугледжвае перамен. Усё стабільна настолькі, што ты не можаш зразумець, прайшла адна секунда ці дзесяць гадоў. Ты не можаш скеміць, жывы ты ці мёртвы. У цябе няма цела – ты ёсць увага, накіраваная ў пустэчу.

Вопыт абсалютнай нязменнасці, адсутнасці часу, вопыт вечнасці навучыў мяне цаніць жыццё. Маё жыццё – гэта хваля. Маё сэрца выстуквае мой час. Я добры і злы, шчаслівы і падаўлены – я жывы.

Праз чатыры месяцы я ўсё яшчэ сплю на падлозе і штодня хаджу каля трасы, што сыходзіць за горад, – той самай, з якой калісьці пачалося маё кругасветнае падарожжа. Мы з ёй часам глядзім адно на аднаго, усміхаемся, просім перадаць прывітанні знаёмым. Мяне часта цягне заначаваць на вуліцы, але я стараюся не трывожыць родных сваімі выхадкамі, таму сплю дома з адкрытымі вокнамі, каб чуць гукі дарогі і адчуваць халоднае паветра. Мне некамфортна без заплечніка, таму я ўсюды цягаю яго з сабой. Я дагэтуль адвыкаю ад слова «gracias».

Гэтая гісторыя падышла да канца. Я шчаслівы пісаць апошнія радкі – быццам здымаю груз з плячэй. Зіма дае мне час перазагрузіцца, але на ўсялякі выпадак я заўсёды нашу з сабой компас.

Ніколі не ведаеш, у якую хвіліну зноў падзьме спадарожны вецер.

Оглавление

Рома Свечнікаў Рома едзе. Кніга 2

Глава 1. Рома ў Лос-Анджэлесе

Глава 2. Рома на Алясцы

Глава 3. Рома ў Нью-Ёрку

Глава 4. Рома ў Мексіцы, Гватэмале і Гандурасе

Глава 5. Рома ў Нікарагуа, Коста-Рыцы і Панаме

Глава 6. Рома ў Калумбіі, Эквадоры і Перу

Глава 7. Рома ў Балівіі ды Аргентыне

Глава 8. Рома ў Менску