Лясная дарога [Алесь Разанаў] (fb2) читать постранично
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
- 1
- 2
- 3
- . . .
- последняя (28) »
Алесь Разанаў ЛЯСНАЯ ДАРОГА
версэтыПадрыхтаванае на падставе: Алесь Разанаў, Лясная дарога. Версэты, — Мінск: Выдавец I. П. Логвінаў, 2005. — 200 с. ISBN 985-6701-91-0 УДК 881.161.3-1
Copyright © 2015 by Kamunikat.org
ДАРЭШТЫ
У левую руку мне даюць паразу, але ў правую я паспяваю ўзяць перамогу. Тады ў правую руку мне даюць радасць, але я працягваю левую руку i бяру скруху...У мяне пытаюцца: хто ты? — i хочуць спыніць.
Я не адказваю i не спыняюся. Засяроджанаю душою я намацваю дрогкую лінію сэнсу, па якой мушу ісці дарэшты.
ЗБРОЯ
Настае дзень, калі я бяру меч i бяру шчыт... Цяпер я ўзброены, цяпер я здольны абараняццаі нападаць, ітыялюдзі, якія ўчора штурхалі мяне локцямі, цяпер пачціва вітаюць мяне. З цягам часу меч урастае ў маю правую руку, шчыт — у левую, i я адчуваю ix як сваё цела. Але... Але няўжо яны — тэта я, няўжо да самага скону я мушу рабіць тое, што раблю цяпер,— укладацца ў зброю?!.I гады паступова я пачынаю адымаць яе ад сябе — вызваляцца. Не адзін тыдзень, пэўна, міне, перш чым гэта адбудзецца: надта шчыльна зраслася зброя з маім целам, з маёй сутнасцю.
Аднак, перамогшы слабасць, я мушу перамагчы i сілу.
АПОРА
Нам няма на што абаперціся. Крышталі пэўнасці, на якія мы ўскладалі такія вялікія спадзяванні, нечакана пераўтвара-юцца ў ластавак i шпакоў i імкліва адлятаюць ад нас.У вырай,— збянтэжана разводзім мы рукамі.
I мы нічога не можам зрабіць з гэтым неспасціжным выраем, не можам яму запярэчыць.
Мы жывём у свеце, дзе вечар змяняецца раніцай, вясна — восенню, жыццё — смерцю, дзе час рухаецца ў адзін бок, дзе адзіная адвечна ўстойлівая апора — гэта страчванне яе: в ы р а й.
ПЯРЭЧАННЕ
Яшчэ здольны балець, яшчэ здольны пакутаваць, яшчэ здольны памерці, я разбіваю душу i рукі аб камяні i сцены, якія мяне абступаюць.Я парываюся з мінулага ў сёння, з бяспекі ў свабоду.
Але мы твая абарона,— пярэчаць мне камя-ні i сцены,— мы тваё вонкавае цела, мы ратуем цябе ад спёкі i сцюжы, ад агню i вады, ад кулі i шаблі, бо ты яшчэ не здольны не балець, бо ты яшчэ не здольны не пакутаваць, бо ты яшчэ не здольны не памерці.
ПАДЗЕЛ
Я аддзяліў слодыч ад горычы, асалоду ад пакуты, рай ад пекла — i кветкі сталі мяне паіць толькі салодкім нектарам, а дрэвы частаваць толькі райскімі яблыкамі.Але чым далей, тым з усё большай трывогай я ўслухоўваюся ў тую другую палову падзеленага мною свету. «Яшчэ не позна,— мне шэпчуць нейчыя галасы,— выпі кубак горычы, якою перапоўніліся кветкі,— i яна ацэліць цябе, саступі ў пекла — i яно цябе выратуе...» Я вагаюся, тулюся ў сваю палову i не адважваюся зразумець, што я ўжо асуджаны.
НАВОБМАЦАК
Мы рухаемся навобмацак. Калі настае дзень — мы заўважаем, што нам светла, калі настае ноч — заўважаем, што цёмна, калі адхіляемся з дарогі, калі забягаем наперад альбо калі адстаём — тады непазбежна вяртаемся на ранейшае месца.Мы рухаемся з адной цяперашнасці ў другую i як сваю долю прымаем тое, што ёсць.
Наша дарога праходзіць праз нашы сэрцы, кожны наш крок — гэта крок за небакрай, i ў кожным нашым імгненні змяшчаецца ўвесь час.
СПАДЧЫНА
Калі яна цяжар — тады яна крылы, калі яна вярэдзіць — тады яна гоіць, калі яна знясільвае — тады дае сілу...— Аднак з гэтаю ношкаю ты не здолееш ус-тупіць на неба,— перасцерагае мяне першы анёл. — А без яе зноў упадзеш у мінулае,— перасцерагае другі.
Я ix абодвух разумею. Пісягі i апёкі на маім целе. Віхуры клічуць мяне падужацца. Зямля — частка мяне. I агністыя мечы анёлаў пільна ўзіраюцца ў маю душу.
АПОШНІ ЧАС
Зоркі перакульваюцца i выліваюць на нашы палеткі смалу i cepy, перуны выбухаюць над нашымі гарадам!, хістаецца сонца...Нам боязна, нам неспакойна, мы яшчэ шчыльней прыпадаем да зямлі, яшчэ мацней учаперваемся ў нашы заняткі i рэчы i не адважваемся паглядзець вышэй за сябе i зразумець, што ратунак перашкаджае...
А сонца расхіствае нашы дні, a зоркі ўрываюцца ў нашы развагі, а перуны заглушаюць нашу размову.
I ўсё настае, i ўсё ніяк не можа настаць той час, той адзіны час, які для нас існуе сапрaўды,— апошні.
ШЫЛЬДАЧКІ
На дрэвах — шыльдачкі. На ix напісана, колькі якому дрэву гадоў, як яно называецца, якая яго таўшчыня i вышыня.Людзі праходзяць міма дрэў, не заўважаючы ix, — яны чытаюць шыльдачкі...
A сведчанні дрэў так i
- 1
- 2
- 3
- . . .
- последняя (28) »
Последние комментарии
9 часов 8 минут назад
9 часов 9 минут назад
15 часов 52 минут назад
16 часов 23 секунд назад
22 часов 12 минут назад
22 часов 16 минут назад