Дождж: возера ў акупунктуры [Алесь Разанаў] (fb2) читать постранично, страница - 3
- Дождж: возера ў акупунктуры 183 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Алесь Разанаў
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (22) »
чарга —
чарга дарогі,
восені,
задумы...
I нават выпадак,
i нават непазбежнасць
марудзяць
i пільнуюцца яе.
У вечаровым аўтобусе
чуваць урыўкі людскіх размоў...
Зрэшты, усе размовы
урыўкі чагосьці.
Кружацца ўвышыні буслы —
неўзабаве вырай.
Пазіраем на ix —
i паглядам адлюстраваным
бачым сябе.
Наведваюся ў мясціны,
дзе ўжо некалі быў,
і не ведаю, як растлумачыць
дрэвам, людзям, сабе самому,
што ўжо мяне двое,
i не ведаю, чым запоўніць
прагал паміж мною гэтым i тым.
Не сплю. Адліжна. Поле
туманіцца ў акне.
Міжчассе — ў наваколлі.
Міжчассе — ува мне.
Нікога,
хто ў тэты свет прыходзіць,
не абыходзіць доля:
атрымліваюць усе без вынятку
два найвялікшыя падарункі —
жыццё i смерць.
Спазніўся ўстаць
i спазніўся легчы,
спазніўся пачаць работу
i спазніўся скончыць —
i пачалі мяняцца
месцамі дні i ночы,
вынікі i прычыны,
i я апынуўся насупраць самога сябе.
Смерць косіць салому —
зярнят скасаваць не можа:
ратунак у лішку.
Карэнне i лісцё.
Бальшак жыцця зямнога.
Цябе сустрэне Ўсё,
а правядзе Нічога.
Як стары мудры вуж
шукае вузкае выйсце,
каб скінуць старую скуру —
так i я патаемнай вужовай натурам
шукаю сабе перашкоды,
хоць i пярэчыць гэтаму розум.
Гукаю цябе ў мінулым,
гукаю цябе ў наступным —
ты адгукаешся рэхам
майго гукання.
Сустракаюся ў думках з тымі,
каго няма побач.
Для кагосьці
і я таксама ўспамін,
для кагосьці
i я гэтаксама думка.
Час —
калі адна мэта
слухаецца другую.
Бясчассе —
калі замінае
кожная кожнай.
Такі рухавы малы:
амаль што выслізгвае ca свету,
такі нерухомы стары:
свет амаль што выслізгвае ад яго.
Навокал праталіны.
І толькі тую сцяжыну,
якой мы заўсёды хадзілі з табою,
не адпускае зіма.
Сярод гамонкі анямець,
з паўтораў выбіцца,
з кружзння,
i — бы ўваскрошання — хацець
сабе не ўдачы —
паражэння.
Сяджу дома —
не падарожнічаю, не вандрую.
Падарожнікі апавядаюць
пра свае ўражанні i назіранні —
назіраю адно за імі.
За крок да ўдачы
спынюся,
за хвіліну да перамогі
паглыблюся ў одум...
Сябры ўздыхнуць i адыдуць прэч,
жыццё ўсміхнецца i спыніцца побач.
Усё мінае, - сказаў мудрэц,
i ўсе з ім згадзіліся.
Аднак засмяяўся непадалёку дзіцёнак,
i ўсе, азірнуўшыся, успомнілі:
i настае.
Снег растае.
Шкада —
i яго,
i сябе чамусьці.
Сакавік.
Усё паварочваецца ў наступнасць.
Праз чорнае голле блішчыць
востры маладзічок.
Вяртаюся да ранейшых размоў,
да ранейшых сустрэч,
магчымасцяў i абавязкаў —
каб узяць тое, чаго не ўзяў,
каб пакінуць тое, чаго не пакінуў.
Я — рака.
Цяку ад таго, дзе быў,
кім не стаў...
А яно даганяе мяне берагамі.
Калі твая будучыня
сумесціцца з будучыняю сусвету –
усе словы дарэчы,
усе ўчынкі да месца,
усе стрэлы ляцяць у цэль.
Азірнуўся —
нехта бяжыць па маіх слядах:
сухое лісце.
Адкрывае абсяг
думка-голас,
a думцы-бязмоўю
адкрываецца неабсяжнасць.
Асеннія хмары. Імжа.
Няма куды больш спяшацца,
няма куды больш паспяваць —
суцяшае дождж.
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (22) »
Последние комментарии
4 часов 58 минут назад
6 часов 4 минут назад
7 часов 2 минут назад
7 часов 17 минут назад
16 часов 27 минут назад
16 часов 28 минут назад