Падрыхтаванае на падставе: Леанід Дранько-Майсюк, Над пляцам: Вершы — Мінск: Мастацкая літаратура, 1986. — 86 с.
Радзіма паэта — Давыд-Гарадок, таму зразумела, што да асноўных матываў кнігі далучаны матыў удзячнасці роднаму гораду і яго жыхарам. Тэма творчасці і працы ўвасоблена ў выразных, зрокава-дакладных вобразах. Постаць Дубоўкі, убачанай праз далеч дзесяцігоддзяў, рамантычная ў рэвалюцыннай рэчаіснасці 20-х гадоў.
© OCR: Камунікат.org, 2010
© Інтэрнэт-версія: Камунікат.org, 2010
Мамачка,
Давай мы пагаворым
I пра тое, як раней было,
I пра тое, як глядзелі зоры
На акуты куфар і вясло.
Я вяслую,
Ты глядзіш на бацьку...
Цемра адбягае ад вясла,
I тужлівай робіцца знянацку
Ноч вады, жыцця і хараства.
Ноч зайцоў і вучаных мядзведзяў,
Бубны хочуць з бору уцячы,
I цыганскі месячык угледзеў,
Што вязём мы куфар уначы.
Мамачка,
Дзе твой настрой вясёлы,
Вось і лодка ціха прыстае,
I скрыгочуць куфравыя колы
Па пяску, ламаччы і траве.
Вось і ён,
Начны і неабжыты,
За ракою,
Як за лёсам, дом,
Але ж нешта гэты дом набыты
Думкі твае студзіць скразняком.
А ў старой хаціне абымшэлай,
Да якой няма звароту нам,
На ўвесь свет
І на Сусвет весь белы
Весела жывецца цыганам.
Ад песень колішніх і ад балад
Яно, чаканае —
I дзень прайшоў марудны.
Асыпаў лісце сакавіцкі сад
Калянае ў парожнія аруды.
Яно ад красак родных і ракі,
Пісьмо ад маці —
Там навіны, просьбы...
Я адшукаў раптоўныя радкі
I сум адчуў, які цяжэй за роспач.
«...вярнулася ад вас,
а ў хаце ўсё на месці,
бульбы наварыла,
каб з бацькам паесці».
Нібыта ў сад убегла навальніца,
Затрэсла плот і паваліла ніцма.
I я не чуў, зусім не разумеў,
З якіх часоў той векапомны спеў
Аб хаце, бульбе, зрушанай Гарыні,
Аб крыгах, па якіх кашы і скрыні...
Вада ля печы, лямант гаспадыні,
Вада праз вокны, крык гаспадара,
Па даху певень ходзіць на адрыне,
Прамоклы да апошняга пяра.
Адкуль яно,
Мо з гэтага пісьма?
I мне ніякай пэўнасці няма,
Што гэты спеў працягнецца далей,
Што будзе несці з лета і да лета
Радкі з пісьма —
Яны былі раней
За хараство і за вар'яцтвы свету.
Груша падобная да высознай елкі —
Зграбная, святочная,
З гострым голлем.
З ганка яны глядзяць на яе,
Як на сваё дзіця.
Цвету на грушы багата,
I збоку дрэва ціхмянае,
Нібы саромеецца сваёй аздобы.
— Уродзіць,— кажа маці і шкадуе,—
Зверху грушы прападуць.
— Можна будзе струсіць,— кажа бацька.
— А хіба струсіш?
— З долу не, а з гары можна...
Онь на тую галіну стаць і трахануць.
Вечар намотвае шэрыя клубкі
Ранняга прыцемку
На ражкі штакетніку.
Кот завіс па прымніцы,
Як яшчэ адзін шэры клубок,
Але больш выразны.
Кот глядзіць на вільчык грушы —
Там шпакоўня.
— Няможна трусіць,— кажа маці.
— Утрымаецца, сам прымотваў...
Дым ад цыгаркі завіваецца
У празрыстыя халодныя лейкі,
Цягпецца да высокай шпакоўні.
Хмаркі выбаўляюцца з дрыготкіх плямаў дня
I шукаюць для сваіх лапак
Вячэрняга седала.
— Няможна, хоць і прымотваў.
— Здыму, калі буду трусіць.
— Нельга здымаць...
Бацька падымае сасновую трэску,
Пужае ката.
Груша ўдзень маўклівая,
Бо адкрытая ўсяму свету.
На змярканні пачынае гаманіць,
Бо сумуе праз адзіноту цемры.
Так заўгодна чалавеку,
Што на зямлі няма вясёлых дрэў,
Што дрэвы заўсёды сумныя.
Калі чалавек смуткуе —
Ягоная радасць ідзе да другога чалавека,
Калі ж радуецца —
Смутак,
Што саступіў радасці,
Ідзе да дрэва.
I трэба тое ведаць,
Што другога чалавека ён не шукае.
Я заходжу ў двор
I апускаю чамадан на зямлю.
На сходах перад грушай сядзяць бацькі.
У паглыбеўшым вечары яна як прывід —
Велічны і рахманы.
Шпакоўня, напэўна, пахне жывіцай,
Бо пад маімі нагамі
Ажываюць хрусткія смаловыя трэскі.
— Трэба было прыбраць,—
Кажа маці і не бачыць мяне.
— Заўтра, будзе час, прыбяру,—
Кажа бацька.
Цыгарка зыркай кропляй
Патанае ў яго далоні.
А ўсё таму, што мала я кахаю,
А ўсё таму, што надта я люблю
Даверыцца раптоўнаму дыханню
Пяшчоты і раптоўнаму цяплу.
Мой неспакой нікчэмны, і, здаецца,
Што ён знарок, але скажыце мне,
Куды ад гэтай радасці падзецца,
Што ўбачана ў тралейбусным акне?
Мой неспакой і драбяза адчаю,
Як сена жмак стамлёнаму валу,
А ўсё таму, што мала я кахаю,
А ўсё таму, што надта я люблю.
Куды, вандроўны дух, цябе завесці
Раптоўная спрабуе пекната?
Вісяць там дзверы на адной завесе,
I на сякеру тчэцца павута.
Я сніў,
Што ў Давыд-Гарадок,
Як вечнасці позірк ласкавы,
Цукровы ляцеў галубок,
Прапахлы аерам і кавай.
Не проста паштовы які
Або фанабэрлівы дутыш —
Цукровыя хвост і бакі,
Як пеўнік на палачцы:
Купіш?
Счакаўшы начны зарапад
Пад стрэшкай гароху ці кропу,
Ён зранку імкнуўся
Па-над
Зялёнай, без пылу, Еўропай.
На беразе Рэйна пра Буг,
На Бузе аб роднай Гарыні
Ён марыў,
I воблакі пух
Яму на кубельца дарылі.
Расу выпіваў ля платоў,
Ля брамак трапляў яму пернік,
I з лапаў баварскіх катоў
Выдзёўбваў кафейнае зерне.
...Ах, сон! На вятрах-скразняках
Нясеш ты праяву якую?
Паволі ў наступных радках
Цябе разгадаць паспрабую.
Даруйце за даўні ўспамін —
Быў дзень веснавы, незабыўны.
Я ў хаце — адзіны сын,
I ўзрост у мяне прызыўны.
Назаўтра мне ў войска ісці,
Вядома ж, далёка ад дому,
А тут у праменні-трысці
Зляцеў галубок на салому.
Сусед-галубятнік:
«Пабач?! —
З веранды сваёй закрычаў нам.—
Чырвонае з белым...
Махнач!
Для вас проста голуб звычайны».
I бацька сказаў:
«Забяры,
Бо клопат мой зараз аб сыне».
Забраў...
I прыбег без пары,
Бо зноў галубок на адрыне.
Суседа няволіў здагад:
Чаму праз якую хвіліну
З ягонай веранды назад
Ляціць галубок на адрыну.
I нават да ранку трымаў.
Дарэмна паіў сырадоем,
Пад дзюбу падсоўваў дарма
I жыта, і проса рудое.
I крупы,
I ў сподачку джэм,
I сала...
Якое ж там трасцы
Яшчэ?
Галубок анідгем
Не даўся суседавай ласцы.
Ляці!
I шчаслівы махнач
Над нашым дваром закружыўся...
I плакала мама.
«Не плач! —
Сусед каля мамы спыніўся.—
Ты сына праводзь у жальбе,
А з блізкіх вышынь і здалёку
Дасць голуб раптоўны табе
На час развітання палёгку.
Упарты,
Ён, пэўна, адно
Нам сцвердзіць,
Што ведае волю
I неба
Бязмежнае поле,
Якога не ўмесціць акно.
Ад сына бяду адвядзе
I пусціць па свеце вадою.
Убачыш сябе ў той вадзе
Шчасліваю і маладою».
Не простае слова казаў,
Меў рацыю галубятнік,
Нібыта ў прарочы казан
Зірнуў, да дзівосаў прыдатны.
I той галубок малады
Спускаўся да мамы ў далоні.
Самаахвярны палоннік
Бацькам адслужыў два гады...
I з імі у снах лекацеў,
I разам да сонца гарнуўся,
Пасля паляцеў, паляцеў
I болей да нас не вярнуўся.
Праз далечы і туманы
Сачу галубоў я новых,
Ці ў ранішнім небе яны,
Ці ў небе яны вечаровым.
На шыльдзе шукаю любой,
На кожнай шукаю вітрыне,
Ці ўбачу цябе, галубок,
Як некалі на адрыне?
Гандлярка прыпыніць мяне,
Папросіць купіць каляровы,
Астатні, на самым дне
У кошыку, пеўнік цукровы.
А ўвечары дома Васіль
Папросіць пра пеўніка казку:
Ці пеўнік катаўся ў таксі,
Ці любіць салодкую кашку?..
Пад небам Давыд-Гарадка
Ляціць незабыўна вясновы...
«Пра што гэта?»
«Пра галубка».
«А што, ён таксама цукровы?»
(Няхай жа твой лёс, галубок,
Шчаслівую мае разгадку),
Цукровы...
Я згодзен, сынок,
Таму пачынаю спачатку:
«Здалёку ў Давыд-Гарадок,
Як вечнасці позірк ласкавы,
Цукровы ляцеў галубок,
Прапахлы аерам і кавай...»
Спаткацца ў цукерні прыдумалі Вы,
Там шыльда з імбрычкам у місе,
Там крылы і мяккія лапы савы
З рагамі каровы спляліся.
А тут пра завод, пра плугі трактарам...
І дождж, нібы цемра на шыбы.
Аловак зламаны паперу араў,
Пасля забываўся на сшытак —
Абломленым краем пісаў па сталу,
Тупым па бліжэйшай шыбе.
I шкрэбат за мной без галёш у слату
На ганак рабфакаўскі выбег.
I вось я ў цукерні...
I змрок павуком
Снуе па забруджанай столі,
I шклянкі цукернік таўчэ кулаком,
Не адчуваючы болю...
На капялюшыку Вашым святло
I золь вераснёвай вуліцы.
Праз пальцы цукерніка крышыцца шкло
I корак, як дробная груца.
Здаецца, і пальцы, як груца ў віне,
З абруса сцякуць на масніцы.
Цукернік няўцямна глядзіць праз мяне
На дзверы, сталы і паліцы.
Па ценю яго, па высозным гарбе,
Ці муха паўзе, ці хвароба.
Ён шкло на сваім расцірае ілбе,
Да столі ускінуўшы бровы.
Не толькі мяне, нават муху трасе
I кідае ўніз ліхаманка.
Чакаю, а колы дажджу пакрысе
Штурхае ў рышток брукаванка.
Халоднае лісце сплывае туды,
Размоклы, абгрызены пернік.
Каштаны там нейкія ці жалуды
I словы, што кажа цукернік:
«Зусім не шкадую — хай бурыцца нэп,
Хай шыльдаў губляюцца крылы,
Хоць зараз аддам табе гэты мой склеп
З цукеркамі, дружа мой мілы.
А сам да людзей, як усе жабракі,
Ці дворнікам, спрыту ж даволі,
Хоць заўтра павешу на дзверы замкі —
Пайду падмятаць пляц Волі!
Шкадую дачку, праз яе гэты боль...
Дзіця — а яно ж адзінае,
На што спадзяецца жабрак і кароль,
Страчаючы дні дамавінныя.
Дзіця ў капялюшыку з дому сышло
На вуліцу красагуліцца.
На капялюшыку гэтым святло
I золь вераснёвай вуліцы».
Цукернік за пляшку бярэцца ізноў,
I кварта віном набракае,
I ланцужок яго болесных слоў
У жмені рыштка заціхае.
А там, дзе дажджу ацяжэла крыло,
Ваш тварык уедліва хмуліцца.
На капялюшыку спее святло
I золь вераснёвай вуліцы.
I ў гэту цукерню не зойдзеце Вы,
Дзе шыльда з імбрычкам у місе,
Дзе крылы і мяккія лапы савы
З рагамі каровы спляліся.
Дзе з Вашай гульні калыхаюся я
На моцнай падманнай вудзе.
Шкадую цукерніка, але ўдвая
Шкадую, што Вас тут не будзе.
Пра Ваша імя, можа, ў бацькі спытаць,
Прызнацца... ў каго закаханы,
Я гэты падман Вам хачу дараваць
I тыя, што будуць, падманы.
Пазнаўшы хлуслівую душу здаля,
Да Вас, абнадзеены, рушу —
Скажу пра каханне сваё, а пасля
Да бацькі вярнуцца прымушу.
Калі ж у цукерні маркотна зусім —
Да нас, на рабфак запрашаю,
Па-над Беларуссю заводскі дым
Паплыве,
Над сялянскім краем!
Нам трэба вучыцца і працаваць
I новае бачыць наўкола —
Хутка, хутка па вуліцах празвіняць
Цяжкія трамвайныя колы.
I абломіцца дажджавое крыло,
I пагодным цяплом атуліцца
На капялюшыку Вашым святло
I золь вераснёвай вуліцы.
I конаўка сонечнай сінявы
Напоўніць імбрычак у місе,
Каб з промнямі крылы і лапы савы,
I рогі каровы спляліся.
Цяжкое трамвайнае кола,
Адбегшыся з-пад вагона,
Паўз яткі, кавярні і школы
Імчала па Менску шалёна.
Забыліся дрогкія рэйкі
I ўпірлівы скрогат спынення.
Імчала па лісці клейкім,
Па мармуры і каменні.
Палохала балаголаў
I нэпманаў каля крамак.
Па бруку, па гною кола
Сабе вызначала напрамак.
Усё саступала дарогу.
Ад груку трымцела цырата,
Выплёхвалася на падлогу
Са сподкаў крутая гарбата.
Відэльцы і рэшткі вяндліны
Падскоквалі на цыраце.
Збіваліся ў гурбу гадзіны
На зрушаным цыферблаце.
Здавалася, пыльная ціша
Навек пакідала чытальні.
Часопісы, кнігі, афішы
Ад рук і вачэй адляталі.
На кола тэатры глядзелі,
Царква, дзе гучалі аканты.
За колам сачылі дзеці,
Студэнты і спекулянты.
Паэт Уладзімір Дубоўка,
Расхрыстаны і вясёлы,
Таксама выглядваў з натоўпу
Цяжкое трамвайнае кола.
У таўкачэчы-задусе
Прыгожы, задумны такі
Аб той, за мяжой, Беларусі
Губляў і знаходзіў радкі...
...Свой вершык далей прамаўляю
Нібыта з Дубоўкавых слоў:
«Ты, пэўна, з таго трамваю,
Які заблудзіўся зноў.
Табе вандраваці няспынна,
Палохаці і чараваць,
Па золаце кожнай краіны,
Нібыта па смецці, імчаць.
Хто золата тое палічыць,
Той згубіць каханне пасля.
Ёсць нешта ў тваім абліччы
Ад п'янага карабля.
Прамчыся па вуліцах Менска,
Здаволься магчымым, тады
Хай пойдзе твой грукат і трэскат
Да іншай зямлі і вады!»
Паслухала кола і ўроскат
За горад — па хмызу, па лузе
Памчала ў мястэчкі і вёскі
Заходняе Беларусі.
Нібы на цяжкую адплату,
Глядзелі на рух перуновы
Ужэнднікі з магістратаў,
А з пастарункаў совы.
Паліцыянты беглі
За гэтай вар'яцкай праявай,
Каб можна — пад кола б леглі,
Баронячы крыж і Варшаву.
Ды клопат дарэмны — не войска,
Якога за дзень не злічыць,—
Па гарадах і па вёсках
Адно толькі кола імчыць!
I чуюцца гнеўныя словы,
Штораз набываючы сілы,
I разлапушваюць совы
На словы калючыя крылы:
«Краіна зруйнуе уціскі,
захопнікаў знішчыць датла.
Світанне ўрачыстае блізка:
на ўсходзе зара узышла».
Кліч гэты — да Пінска, да Брэста,
Да рэчкі любой, раўчука,
Да самага дальшага места
Й мястэчка Давыд-Гарадка.
Вось дзед мой, ён шые боты
Сялянам і дробным панам.
Заходзіць да дзеда ў суботу
З валіскаю крамнік Абрам.
Ён дзеду збывае скуры —
Выдатны варшаўскі хром.
З-пад печы вылётваюць куры,
Пачуўшы на вуліцы гром.
Груды заціхаюць і долы,
I вусцішна неяк барам.
I хрысціцца дзед мой на кола,
I моліцца ціха Абрам,—
I злоты свае забірае,
У спіну глядзіць яму дзед.
Паліцыянтаў зграя
За колам не здыхае ўслед.
Але аддаляецца трэскат,
I грукат, і зірк перуна.
Вяртаецца кола да Менска
Па купінах і валунах.
Чакае яго камсамолец
Вагонаважаты Максім,
Вясёлы, няздзеклівы хлопец,
Які падабаецца ўсім.
Ён смехам ратуецца бедаў,
Ён вершыкі складвае сам,
Яму сваю кнігу «Credo»
Заўчора паэт падпісаў.
I кажа наш хлопец: «Пустое,
Што кола не пераняў,
З паэтам сустрэўся затое
I вершы яму пачытаў».
Да бруку ляцелі крыжы і цвікі,
Сцягі караблёў і ўчарнелыя ванты.
Не чулі, не бачылі вартаўнікі,
Як сноўдалі злодзеі і спекулянты.
Якія там зданіліся караблі,
Якія там сны залацілі дакуку —
Як золата,
Рэчы патрэбны былі,
Што валам ляжалі на віцебскім бруку.
Нічыйныя рэчы —
Аполкі, цвікі,
Загуслы пакост і ўчарнелыя ванты.
Ля жорнаў пахропвалі вартаўнікі —
Па чысты памол беглі ўноч спекулянты.
...I вось абступаюць дабро талакой,
Нішто не прапусцяць,
Усё падымуць,
I нават цацкі зламанай якой
Яны беспрытульнікам не пакінуць.
А ўранні,
Калі завіруе базар,
А ў крамках яўрэйскіх запаляць аконцы,
Нагледзіцца гэты дарэмны тавар
На золата царскае і чырвонцы.
Цыраты, сурвэткі, алоўкі, цвікі
I двойчы ўжо тут называныя ванты
Купляе вядома хто — вартаўнікі,
I хто прадае не сакрэт — спекулянты.
Якое ў іх вока, якая рука...
Да іх падыходзяць з якімсьці пытаннем
Чырвонаармейцы з агітцягніка
I з блізкіх да Віцебска вёсак сяляне.
Дахаты пасунуцца вартаўнікі,
А ў нейкім закутку базарнага раю
Купляе Шагал малаток і цвікі
I слоікі з фарбамі выбірае.
Яму прапануюць найлепшы пакост,
Алей не з канопляў якіх, а з алівы,
Мядзведзеву шкуру і мамантаў хвост —
Звычайныя і незвычайныя дзівы.
Здзіўляюцца сонныя вартаўнікі,
Што ён выбірае з дарэмнага мноства
Цяжкі малаток, і даўгія цвікі,
I фарбы,
Разведзеныя пакостам.
А нейкі марак пра сваё распавёў —
Пра ванты пытае,
Што складзены бантам,
З эпохі якой
I з якіх караблёў?..
Але на яго не глядзяць спекулянты.
Смяецца марак з іх,
Нібыта з варон:
«Вам лётаць пядоўга над полем, над гаем...
Я ж часу не маю...
Чакае вагон —
Да Петраграда дарога даўгая».
«Не трэба вагона,— азваўся мастак,—
Ён горшы за гэтыя поўныя высі.
Я раю вам шчыра, таварыш марак,
Да Петраграда па небу прайсціся.
I з воблака,
З вечнай блакітнай гары
Убачацца вам,
Што не бачацца доле:
Чырвоныя віцебскія муры
I ўсё беларускае наваколле...»
У кожнай складанасці ёсць прастата,
Якая звычайнай работай завецца,
I хто зразумее хоць раз мастака —
Да сэрца свайго і душы дакранецца.
Марак зразумеў,
Хоць гара мараку
Не хвалі ці бераг —
Ды справа такая:
Пайшоў па блакітнаму ён цаліку —
Да Петраграда дарога даўгая...
Падобны мастак да таго цесляра,
Які абуджае драўляныя струны
У аканіцах, у браме двара,
У кроквах-праменнях,
Спрадвечных і юных.
У дужых руках малаток, і цвікі,
I фарбы,
Разведзеныя пакостам.
У позірку —
Вуліцы, вартаўнікі
I Віцьба з канём,
Што ляціць па-над мостам.
Шчаслівы, мастак пакідае базар,
А ў небе —
З тужліваю думкай лунае,
Што той нешчаслівы,
Хто вечны цясляр,
Бо еднасці з пекнай красою не мае.
Рамесніцтва —
Пошук таксама красы,
Ды гэтай красе не навек заставацца,
А той,
Што пазначана знакам мастацтва,
Праз лёсы людскія прайсці і часы.
Вярнуцца да Віцебска з клічам,
Які
Узвіхрыць будзённасці шэрыя транты:
«Не спіце, лянівыя вартаўнікі,
Бо сноўдаюць злодзеі і спекулянты!»
Радок уваскрэсне патрэбны,
Тваю скалане дамавіну.
I дзень уваскрэсне ганебны,
Калі ты пакрыўдзіў жанчыну.
Радок гэты твой, найадзіны,
I ён пра каханне, вядома,
Магчыма, да гэтай жанчыны,
На свет навакольны падобнай.
З якіх небакраяў глядзела
На лёс вераб'іны твой,
Як прагнула, як хацела
Твой лёс, як уцеха, здрабнелы
Сваёй азарыць вышынёй.
Яна разумела мастацтва,
Яна гаварыла: «Застацца
З усіх тваіх вершаў павінен
Вось гэты радок аб жанчыне»,
Прароцтва цяжэй ад прымусу.
Даць веры такому няможна,
Бо ты ў гаспадарлівай Музы
Пазначаны ў спісе заможных.
I лепей пакінуць жанчыну,
Пазбыцца прароцтва яе...
I пыха твая без прычыны
Пра ўяўную славу пяе:
«Я — Майстар! Паэт знакаміты,
Я слова да бога узнёс,
I новую Маргарыту
Яшчэ мне падорыць лёс.
Пагляньце — спазнілася восень,
Але да мяне на парог
Стажок вінаграду падносіць
На срэбнай далоні бог.
Яшчэ не сабралася лета,
Але на ацуплы парог
Снапок мармуровых кветак
Кладзе заінелы бог».
Кладзе, паціскае плячыма,
Ранейшага не пазнае...
Як свет навакольны, жанчына
Ідзе да самоты свае
I з поўнымі снегу вачыма
Пра ўяўную славу
Пяе.
Вось яна, казка — Давыд-Гарадок,
Бацька на ганку і маці ў гародзе,
А перад хатаю чысты грудок —
Сонца стаіць і не хоча заходзіць.
Вось яна, ява — ахоўца нябёс
Крылы суцішыў ля нашае хаты.
Маці глядзіць, не хаваючы слёз,
Бацька глядзіць у здзіўленні зацятым...
Добры ахоўца ізноў да мяне...
Цацку прынёс... я прамовіць баюся.
Ён вандраваў па дажджы-тумане,
Вочы ягоныя ў стомленай скрусе.
«Я на хвіліну, каб выпіць вады»,—
Словы гучаць, як вандроўныя сховы.
Бусел з адрыны зляціць малады,
Студню крануўшы крылом чаратовым.
О, бацькавыя пілкі, малаткі,
Цвікі ў бляшанках, пляшкі на паліцах...
Апоўначы сівыя пацукі
У сенцах пачыналі варушыцца.
I пачыналі сенцы вар'яцець,
I пачыналі глухнуць аканіцы.
Згінацца пачыналі і сівець
Ад поўсці і ад вэрхалу паліцы.
Звінелі пілкі, малаткі гулі,
Цвікі дзяўблі гліняную падлогу —
I мы нікога з маці не маглі
Паклікаць да сябе на дапамогу.
Дзяўчынка-маці Васілю свайму
Паведаміць пра гэтыя трывогі
На цаліну,
I слёзнаму пісьму
Да Омска тры далёкія дарогі.
А мне да сенцаў рапіцой —
Адна:
Іду караць. Мяне сам бог баіцца.
Пацук апошні скокне да акна
У кош дзіравы і пачне маліцца.
Так пасвятлее на душы,
Што ўсё благое, незямное
Пакіне дом,
А сад насупраць
Засне глыбока па-дзіцячы.
Ён ранкам з ветрам барукаўся,
Удзень з агнямі светафора,
Пад вечар з хваляй атлантычнай,
Убачанай ў апошнім промні.
А мы спрачаліся, спявалі,
Успаміпалі анекдоты,
Сок выціскалі з апельсінаў
У чыста вымытыя сподкі.
Глядзелі ў сад.
А дзеці цукру
У сок занадта насыпалі,
Яшчэ зрабіць прасілі соку
З кубінскіх спелых апельсінаў.
Спакой і радасць прыхавана,
Пачуўшы спеўны лад гаворкі,
Да хмар туліліся празрыстых
У глыбіні акна змяркальнай.
Ні тэлеграмы і ні крыку,
I тэлевізар быў спагадны —
Там фільм круціўся пра каханне,
Раптоўнае і назаўсёды.
Вярталіся жанчыны з саду,
Пад пахай несучы пасцілкі,
А па сабе пяшчоту сонца
I цень купальнікаў нядрэмны.
Былі хвіліны, і маўчанне
Нас разлучала ненадоўга,
Мы зноў гаворку пачыналі,
Нібы прасілі прабачэння.
Последние комментарии
23 минут 27 секунд назад
8 часов 27 минут назад
8 часов 47 минут назад
9 часов 13 минут назад
9 часов 17 минут назад
18 часов 47 минут назад