КулЛиб - Классная библиотека! Скачать книги бесплатно
Всего книг - 706127 томов
Объем библиотеки - 1347 Гб.
Всего авторов - 272721
Пользователей - 124653

Новое на форуме

Новое в блогах

Впечатления

a3flex про Невзоров: Искусство оскорблять (Публицистика)

Да, тварь редкостная.

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).
DXBCKT про Гончарова: Крылья Руси (Героическая фантастика)

Обычно я стараюсь никогда не «копировать» одних впечатлений сразу о нескольких томах, однако в отношении части четвертой (и пятой) это похоже единственно правильное решение))

По сути — что четвертая, что пятая часть, это некий «финал пьесы», в котором слелись как многочисленные дворцовые интриги (тайны, заговоры, перевороты и пр), так и вся «геополитика» в целом...

В остальном же — единственная возможная претензия (субъективная

  подробнее ...

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).
medicus про Федотов: Ну, привет, медведь! (Попаданцы)

По аннотации сложилось впечатление, что это очередная писанина про аристократа, написанная рукой дегенерата.

cit anno: "...офигевшая в край родня [...] не будь я барон Буровин!".

Барон. "Офигевшая" родня. Не охамевшая, не обнаглевшая, не осмелевшая, не распустившаяся... Они же там, поди, имения, фабрики и миллионы делят, а не полторашку "Жигулёвского" на кухне "хрущёвки". Но хочется, хочется глянуть внутрь, вдруг всё не так плохо.

Итак: главный

  подробнее ...

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).
Dima1988 про Турчинов: Казка про Добромола (Юмористическая проза)

А продовження буде ?

Рейтинг: -1 ( 0 за, 1 против).
Colourban про Невзоров: Искусство оскорблять (Публицистика)

Автор просто восхитительная гнида. Даже слушая перлы Валерии Ильиничны Новодворской я такой мерзости и представить не мог. И дело, естественно, не в том, как автор определяет Путина, это личное мнение автора, на которое он, безусловно, имеет право. Дело в том, какие миазмы автор выдаёт о своей родине, то есть стране, где он родился, вырос, получил образование и благополучно прожил всё своё сытое, но, как вдруг выясняется, абсолютно

  подробнее ...

Рейтинг: +2 ( 3 за, 1 против).

De Cock en de romance in moord [Albert Cornelis Baantjer] (fb2) читать онлайн


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]
  [Оглавление]

Albert Cornelis Baantjer De Cock en de romance in moord

1

Maarten Jan Boucharde perste zijn dunne lippen op elkaar. Het lange, blonde haar, nat van het zweet, kleefde aan zijn gezicht. Hij luisterde intens en hoorde dat zijn achtervolgers het platte dak achter hem hadden bereikt. Omzichtig sloop hij verder. Zijn voeten zochten steun in de smalle dakgoot. Als het hem lukte het schuine dak van het aangrenzende pand te bereiken, was hij veilig. Daar was een luik, wist hij, en achter dat luik lag de weg naar de vrijheid. Tastend gleden zijn handen langs de bemoste pannen. Het was een krankzinnig idee geweest het oude bankgebouw aan de gracht binnen te dringen, krankzinnig, omdat banken werden gebouwd om mannen zoals hij te weren. Krankzinnig ook, omdat de kolossale kluisdeuren in de betonnen kelder ongenaakbaar waren. Hardstalen monsters met geraffineerde cijfersloten en onverbiddelijke tijdklokken. Maarten Jan Boucharde plooide zijn lippen tot een grijns. Hij had in zijn jonge leven als inbreker al heel wat gepresteerd. Over zijn stunts werd in de kringen van zijn gildebroeders met bewondering en ontzag gesproken. Terecht. Daarom en om zoveel dingen, had hij de uitdaging aanvaard. Wekenlang had hij het oude pand geobserveerd, was hij nauwkeurig nagegaan hoe de bewaking was en waar de alarmdraden waren bevestigd. Toen hij alles wist was hij op pad gegaan. Alleen… zoals gewoonlijk.

Het hout onder zijn zolen kraakte. Het klonk fel, droog, als een pistoolschot. Hij bleef staan, weifelde, durfde niet goed verder. Hij wist hoe verraderlijk die oude dakgoten waren. Een moment scheen hij verlamd, maar hij dwong zich voort te gaan. Zijn kuitspieren trilden. De angst kroop naar zijn keel. Met de mouw van zijn trui wiste hij het zweet uit zijn gezicht en keek naar beneden. Tussen het bladerdak van de oude iepen schemerde het blauwe licht van een zwaailamp. Het gebouw was omsingeld. Hij wist dat ook aan de achterzijde politie-auto’s stonden. Er was iets misgegaan. Ergens in de gewelven van het oude gebouw moest hij een onzichtbare keten van de beveiliging hebben doorbroken. Een kunstig gecamoufleerde lichtstraal. Het kon niet anders. Hij was bijna in paniek geraakt, toen hij plotseling in de ruime, met marmer beklede hal voetstappen hoorde. Voetstappen, vermengd met het geluid van stemmen. Een moment had hij staan luisteren. Toen de kracht in zijn knieën terugkwam, was hij gevlucht, naar het dak, naar de goot. Hij keek opzij, schatte de afstand. Nog vier, vijf meter naar het schuine dak en het reddende luik. Hijgend sloop hij verder.


Rechercheur De Cock van het oude politiebureau aan de Amsterdamse Warmoesstraat greep met zijn hand aan zijn hoedje en keek langs de gevel omhoog. Het ‘stil-alarm’ van de bank had hem op drift gebracht. Samen met Vledder was hij in een snelle rit door nachtelijk Amsterdam naar de gracht gereden. Het onderzoek en de achtervolging had hij aan zijn jonge collega overgelaten. Voor flitsende acties voelde hij zich langzamerhand te oud.

Geassisteerd door twee potige dienders was de jonge Vledder de bank ingegaan. De Cock vroeg zich af hoe ver ze waren, of ze de man al hadden gepakt. De agent-chauffeur van de politiewagen verderop streelde met zijn schijnwerper de hoge, statige gevel. Het ovaal van licht gleed speels langs de ramen omhoog, danste over kunstige muurankers. Plots bleef het staan, kwam iets terug. In de felle stralenbundel zat een man, half gehurkt, gekleefd tegen het steile dak.

De Cock zag het, schrok en schreeuwde: ‘Doe dat licht uit’. Zijn stem schalde over de gracht. De agent reageerde niet direct. De grijze speurder stormde op hem af. ‘Doe dat licht uit’, schreeuwde hij opnieuw. ‘Als je hem verblindt, stort hij naar beneden.’

De schijnwerper zwaaide weg, floepte uit.

De agent keek hem niet-begrijpend aan. ‘Dat was hem,’ stotterde hij, ‘dat was hem.’

De oude rechercheur knikte. ‘Ik zag het,’ zei hij gelaten. ‘Maar… eh, als hij…’

De Cock keek hem aan. ‘Ik heb hem liever niet dan dood.’ De agent zweeg. De Cock liep bij hem weg, traag, waggelend, in zijn zo typische slenterpas. Bij de ingang van de bank bleef hij staan en stak een sigaret op. Op het dak leidde Vledder zijn arrestant weg.


De jonge agent Kraaijenbrink kwam gehaast de recherchekamer binnen, plofte op de stoel naast zijn bureau en legde een verfrommeld papiertje voor hem neer. De Cock keek hem verwonderd aan. ‘Wat moet dat propje?’

Kraaijenbrink slikte. ‘Dat… eh, dat heb ik uit zijn mond gehaald.’

‘Van wie?’

De agent gebaarde met zijn hoofd. ‘Van die inbreker beneden… die jongen uit de IJsselsteinse Bank aan de Keizersgracht. Ik was hem aan het fouilleren. De rommel uit zijn broekzak had ik op de balie liggen. Daar was ook dat papiertje bij. Een gewoon papiertje… een kladje. Niets bijzonders. Plotseling zwiepte hij mij opzij, greep het papiertje, scheurde het doormidden en stak de stukken in zijn mond.’

‘En toen?’

Kraaijenbrink grijnsde. ‘De wachtcommandant was er onmiddellijk bij. Met ons tweeën hebben we het uit zijn mond gepeuterd.’ Hij keek met een bezorgd gezicht naar zijn rechterhand. ‘Hij beet me bijna in mijn vingers.’

De Cock pakte het propje. Het was vies, nat van het speeksel. Voorzichtig haalde hij het uit elkaar, vouwde het open. Er stonden blauwe ballpoint-letters in een wijd schools schrift. Hij streek de plooien glad.

‘Oude Scha,’ las hij hardop. Kraaijenbrink zuchtte. ‘Dat is maar de helft,’ reageerde hij somber. ‘Hij moet de andere helft hebben doorgeslikt.’

De Cock knikte traag. Hij boog zich voorover en bekeek het grauwe papiertje met aandacht. ‘Het is een stuk van een goedkoop kladblok,’ stelde hij deskundig vast, ‘in haast afgescheurd. Jammer dat de “souche” is beschadigd.’

‘Souche?’

De Cock wees met zijn vinger langs de scheurrand. ‘De souche… als de rand gaaf is… en je hebt geluk, dan kunnen de luitjes van het laboratorium vaststellen van welk kladblok het blaadje is gescheurd. Ik heb er weleens succes mee gehad.’ Hij zweeg even, streek met zijn hand peinzend langs zijn brede kin. ‘Oude Scha…’ las hij opnieuw. ‘Wat zou het betekenen?’ Hij keek de agent aan, zijn onderlip vooruit. ‘Heb je gelezen wat er op het hele briefje stond?’

Kraaijenbrink schudde bedroefd het hoofd. ‘Ik heb er niet zo op gelet,’ antwoordde hij verontschuldigend. ‘Het was gewoon een losse notitie, zoals mensen wel meer in hun zakken hebben… een naam, een adres, een telefoonnummer. Het leek mij niet zo belangrijk.’ De Cock grinnikte. ‘Onze vriend beneden vond het belangrijk. In ieder geval belangrijk genoeg om het op een onsmakelijke manier te laten verdwijnen.’


Rechercheur Vledder boog zich naar de jongeman. Zijn gezicht zag rood, gespannen. Zijn herhaalde stormlopen waren stukgelopen op een bastion van zwijgzaamheid. Dat ergerde hem, dreef het bloed naar zijn hoofd, gaf aan zijn stem een geprikkelde, sarcastische toon.

‘Wat moest je in die oude bank? Een privé-rekening openen… midden in de nacht? Of zocht je daar soms een baantje als kassier?’ De jonge rechercheur gebaarde achter zich. ‘Hoe had je gedacht die zware kluis binnen te komen? Gewoon… sesam open u? Of met dat peuterige schroevedraaiertje van je?’ Hij boog zich naar de jonge inbreker toe. ‘Wie heeft je die cijfercombinaties ingefluisterd? De engeltjes… op een terrasje aan het Damrak? Of was het die geinige bestuurder op het voorbalkon van lijn zeven?’ Hij schokte met zijn brede schouders. ‘Je zegt het maar.’ De inbreker keek verveeld omhoog. ‘Waarom… waarom zou ik nog wat zeggen? U kent toch alle antwoorden al.’

Vledder brieste. Zijn neusvleugels trilden. ‘Ik wil de waarheid. Uit jouw mond.’

De jonge inbreker trok zijn schouders op. ‘Ik ben gewoon gek op bankgebouwen,’ zei hij loom. ‘Ik wandel er graag wat rond… liefst na sluitingstijd. Het is een hobby.’

Vledder snoof. ‘Een vreemde hobby.’

De inbreker glimlachte met een scheve mond. ‘Och, weet je, het is weer eens wat anders dan het verzamelen van postzegels.’ Vledder schudde het hoofd. ‘Ik denk niet,’ zei hij ernstig, ‘dat de officier van justitie jouw grappen zal kunnen waarderen.’ De jongeman keek hem quasi-verwonderd aan. ‘Heeft de man geen gevoel voor humor?’

Vledder zuchtte diep. ‘Luister eens,’ riep hij gekweld, ‘je zult toch eens met een redelijke verklaring moeten komen. Die clownachtige uitvluchten helpen je beslist niet.’ Hij pauzeerde even, ademde diep. ‘Wat moest je vannacht in die bank?’ De jonge inbreker maakte een hulpeloos gebaar. ‘Begint u weer opnieuw?’ Zijn stem klonk vermoeid. ‘Ik zei het u toch… het is een hobby.’

Vledder wreef met zijn hand langs zijn gezicht. Langzaam kwam hij overeind. Vanuit de hoogte keek hij een poosje op de jongeman neer. Hij begreep dat hij moest stoppen, dat het geen zin had het verhoor langer voort te zetten. Hij had de eerste ronde van het gevecht verloren. Duidelijk. Zonder iets te zeggen draaide hij zich om en liep weg.

‘En?’

Vledder schudde het hoofd. ‘Niets, helemaal niets. Ik kreeg geen vat op die jongen. Hij heeft eerst een tijdje stommetje gespeeld. Toen hij eindelijk ging praten, kreeg ik een paar nietszeggende antwoorden.’

De Cock knikte begrijpend. ‘Wat hebben we?’

Vledder liet zich in een stoel zakken. ‘Niet veel. Geen sporen van braak of verbreking. Alle deuren en ramen waren volledig in tact. Hij moet zich hebben laten insluiten.’

‘Gereedschap?’

Vledder grijnsde. ‘Gereedschap,’ herhaalde hij. ‘Dat is juist het ellendige. Hij had alleen maar een klein schroevedraaiertje bij zich. Verder niets.’

De Cock glimlachte. ‘Daar maak je geen kluis mee open.’ Vledder klapte met zijn vlakke hand op het bureau. ‘Daarom… volgens mij had hij geen gereedschap nodig. Hij hoefde niet te snijden of te breken. Hij kende de combinatie van het cijferslot.’ ‘Hoe?’

‘Iemand heeft het hem ingefluisterd.’

‘Wie?’

Vledder spreidde zijn armen in een hulpeloos gebaar. ‘Weet ik veel. Iemand van de bank… een medeplichtige. Ook de tijdklokken waren ontregeld.’

‘Hoe bedoel je?’

Vledder zwaaide. ‘Ze werkten niet meer. Iemand had aan de klokken zitten knoeien. Ik ben met de hoofddirecteur van de bank alles nagegaan. Normaal kunnen de kluisdeuren tussen ’s avonds acht en ’s morgens negen uur niet worden geopend… ook al ken je de combinatie van het cijferslot. Het is een extrabeveiliging. De kluisdeuren blijven vergrendeld.’

‘En die vergrendeling werkte niet?’

‘Nee, de hoofddirecteur heeft het in mijn bijzijn geprobeerd. Toen hij het cijferslot had weggedraaid, kon hij de kluisdeur gewoon openen.’


De Cock schoof zijn dikke onderlip vooruit. ‘Je hebt gelijk,’ zei hij nadenkend. ‘Dat duidt op een medeplichtige… hulp van binnen uit. We zullen het personeel van de bank eens bekijken. Heb je nog met die jongen over het briefje gesproken?’ Vledder schudde het hoofd. ‘Dat wilde ik aan jou overlaten. Misschien heb jij een beter contact.’ Het gezicht van de jonge rechercheur verstarde plotseling. Hij staarde voor zich uit. In zijn helblauwe ogen kwam een vreemde glans. ‘Het briefje,’ stamelde hij, ‘dat is het.’

‘Wat?’

‘De combinatie… natuurlijk… de combinatie van het cijferslot in letters.’

De Cock keek hem verward aan. ‘Cijfercombinatie in letters?’ Vledder lachte. ‘Simpel,’ riep hij blij, ‘heel simpel. O-u-d-e-s-ch-a… de o is de vijftiende letter van het alfabet, de u de eenentwintigste… de d de vierde… en zo verder. De cijfercombinatie in letters. Het briefje in zijn zak was gewoon een geheugensteuntje.’ Hij lachte opnieuw. ‘En voor ons een bewijs dat hij de combinatie kende. Begrijp je, daarom moest het zo nodig verdwijnen.’ Rechercheur De Cock ging tegenover de jonge inbreker zitten. Zijn breed gezicht stond vriendelijk. De accolades rond zijn mond bewogen speels. ‘Maarten Jan Boucharde,’ begon hij plechtig, ‘bijna eenentwintig jaar, reeds meermalen veroordeeld, inbreker van professie, gearresteerd op het dak van de IJsselsteinse Bank aan de Keizersgracht.’ Hij zweeg even, lachte, veranderde van toon. ‘Ik ben blij dat ik je levend voor me zie. Toen ik je in het licht van die schijnwerper zag, was ik bang dat je naar beneden zou komen.’

De jonge inbreker sloeg zijn ogen op. ‘Schreeuwde ú “doe dat licht uit”?’

De Cock knikte. ‘Ik heb er eens een naar beneden zien tuimelen. Verblind. Hij stapte mis.’

‘En?’

De Cock zuchtte. ‘Ik was op zijn begrafenis.’

Langs de wangen van Boucharde liep een zenuwtrek. ‘Ik had weg kunnen komen,’ zei hij hees. ‘Ik was bijna waar ik moest zijn. Dan hadden jullie mij nooit gekregen.’

De Cock keek hem onderzoekend aan. ‘Ben je teruggegaan?’ Boucharde gebaarde voor zich uit. ‘Ik heb mij laten pakken.’ ‘Waarom?’

De jonge inbreker haalde zijn schouders op. Hulpeloos. De uitdrukking op zijn gezicht was mild, innemend. ‘Ik weet het niet,’ zei hij zacht. ‘Het kwam ineens over me. Ik kon gewoon niet verder. Mijn benen wilden niet meer. Het was alsof ineens alle fut uit mijn lijf wegzonk.’ Hij plukte nerveus aan de mouw van zijn trui. ‘Ik denk dat sterven ongeveer zo iets is.’ ‘Sterven?’

De jongeman zuchtte. ‘Daar dacht ik aan.’

De Cock knikte voor zich uit. Verder reageerde hij niet. Het was voor de eerste keer dat hij met de jonge inbreker te maken kreeg. Hij kende hem slechts van zijn strafblad en de reputatie die hij in de kringen van de penoze had verworven. Hij nam hem eens nauwkeurig op. Het warrige blonde haar, de blauwgrijze ogen, de vale, wat ingevallen wangen, de milde, haast spottende mond… Hij kwam hem niet onsympathiek voor. Integendeel. Maarten Jan Boucharde leek hem een aardige jongen. Een gevoel van medeleven maakte zich van hem meester. Zijn scherpe blik gleed over de magere, slanke vingers, de smalle handen, die bleek uit de mouwen van de zwarte trui staken. Hij zuchtte, vroeg zich af hoe de jongen tot misdaad was vervallen. ‘Ik… eh, ik wilde eens met je praten,’ zei hij zacht, vriendelijk. ‘Over dat briefje.’

De jonge inbreker keek hem aan, scherp, koel. De blik verstarde. Ineens was alle zachtheid uit zijn gezicht verdwenen, vormde de mond weer een strakke, harde lijn. ‘Ik heb niets te zeggen.’ Het klonk nors, onwillig.

De Cock maakte een mistroostig gebaar. ‘Dat is jammer,’ zei hij triest. ‘Ik had gehoopt dat je met een simpele verklaring zou komen. Nu dwing je ons, aan dat malle briefje meer aandacht te schenken dan het misschien waard is.’

De jonge inbreker snoof. ‘Dat moet u weten.’

De Cock knikte bedaard. ‘Je hebt gelijk,’ zei hij simpel. ‘Dat is aan mij.’ Hij nam het briefje uit de lade van zijn bureau en legde het voor zich neer. ‘Is dat jouw handschrift?’

‘Ja.’

‘Wat hanepoterig.’

De jonge inbreker reageerde fel. ‘U kunt het lezen… is het niet?’

De Cock streek met zijn vinger over het papier. ‘Oude Scha…’ zei hij glimlachend, ‘verder kom ik niet.’ Hij pauzeerde even, keek op. ‘Het is feitelijk je eigen schuld, Boucharde,’ zei hij zoet, beschuldigend. ‘Je moet het ons niet kwalijk nemen. Je hebt zelf de aandacht op het briefje gevestigd. Als je niet zo dom was geweest het kladje in je mond te stoppen, dan had waarschijnlijk niemand erop gelet.’ Hij boog zich iets naar voren en schoof het briefje in de richting van de jonge inbreker. ‘Wat stond er?’ Maarten Jan Boucharde antwoordde niet. Met beide handen in de nek, het hoofd iets gebogen, staarde hij roerloos naar de blauwe ballpoint-letters.

‘Wat stond er?’ De stem van De Cock klonk dwingender. De jonge inbreker likte aan zijn droge lippen. ‘Oude Schalkwijk,’ zei hij zacht.

De Cock keek op. ‘Wie of wat is “Oude Schalkwijk”?’ Vledder greep zijn boek met aantekeningen. ‘Een tipgever.’ De Cock knikte loom. ‘Oude Schalkwijk zou de man zijn geweest die Boucharde inlichtingen verschafte.’

‘Inzake de IJsselsteinse Bank.’

De Cock plooide zijn lippen tot een tuitje. ‘Dat zegt Boucharde. Schalkwijk zou een oud-bankemployé zijn… een man die enige tijd geleden wegens fraude was ontslagen en lang genoeg aan de Keizersgracht had gewerkt om alles te weten.’

Vledder grinnikte. ‘Van tijdklokken en cijfercombinaties.’ De Cock spreidde beide armen. ‘Aldus sprak Boucharde.’ ‘Je gelooft hem niet?’ zei Vledder.

De Cock wreef met zijn hand over zijn gezicht. ‘Ik weet het niet,’ zei hij weifelend. ‘Maarten Jan Boucharde is een intelligente jongen. Hij zal begrepen hebben dat hij, hoe dan ook, met een verklaring moest komen.’

‘Over dat briefje.’

‘Natuurlijk… dat briefje. En het moest een redelijke verklaring zijn. Voor ons aannemelijk. Zijn spitse geest kan hem toen op “Oude Schalkwijk” hebben gebracht.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen. ‘Je bedoelt te zeggen dat het kladje toch een andere betekenis kan hebben?’

‘Precies… dat bedoel ik. Laten we ons er niet te strak aan vasthouden. De uitleg van de jonge Boucharde kan wel een afleidingsmanoeuvre zijn om tijd te winnen. We zullen morgen moeten nagaan of “Oude Schalkwijk” inderdaad een bestaande figuur is en of hij aan de Keizersgracht bij de IJsselsteinse Bank heeft gewerkt.’

Vledder keek de oude speurder schuin aan. ‘En als morgen nu eens blijkt dat “Oude Scha” niets met Oude Schalkwijk heeft te maken en toch betrekking heeft op de cijfercombinaties van de kluis?’ De Cock lachte luid. ‘Dan trakteer ik op een cognackie.’ Op dat moment rinkelde de telefoon. Vledder nam de hoorn op en luisterde. De Cock keek toe. Hij zag hoe het gezicht van zijn jonge collega verbleekte. Vledder legde de hoorn neer. ‘Er is een lijk gevonden van een vrouw.’

‘Waar?’

‘Aan de Oude Schans.’

2

Bram van Wielingen, de altijd wat norse politiefotograaf, richtte de lens van zijn fraaie ‘Hasselblad’ op de dode vrouw. Ze zat in een lage fauteuil, vreemd onderuitgezakt, de benen naar voren gestrekt, een blauw geblokte theedoek als een sluier om het hoofd. Op haar glimmend witte jasschort lag een verstard riviertje van donkerrood geronnen bloed. Het liep uit op een plasje in haar schoot.

Rechercheur De Cock liet zijn scherpe blik door het smalle kamertje dwalen. Het zag er wanordelijk uit, alsof er een tornado had gewoed. Stoelen lagen om, kasten waren overhoop gehaald, keurig gestreken linnengoed lag in hoopjes op de vloer. Een glimmend dressoirtje was ruw opengebroken. Bij een van de deurtjes staken verse moeten in het politoer. De vele laatjes stonden open, de inhoud lag her en der verspreid. Felle rechthoekjes in het verschoten behang getuigden dat zelfs schilderijtjes van de wanden waren genomen.

Vledder stapte voorzichtig op de oude speurder toe. ‘Men heeft gezocht,’ stelde hij laconiek vast.

De Cock schoof zijn onderlip vooruit. ‘Ik vraag mij af,’ verzuchtte hij, ‘wat er bij een verpleegster te vinden is?’ Vledder keek verbaasd naar hem op. ‘Verpleegster?’ De Cock knikte nadrukkelijk. ‘Georgette de Mirabeau, gediplomeerd verpleegster, drieënveertig jaar geleden in Heemstede geboren.’

Vledder trok zijn neus iets op. ‘Waar haal je die wijsheid zo plotseling vandaan?’ riep hij verrast.

De Cock strekte zijn hand naar de schoorsteen. ‘Daar hangt haar diploma,’ zei hij gelaten. ‘In een keurig lijstje.’ Bram van Wielingen schoof naderbij en trok De Cock wat ongeduldig aan de mouw van zijn jas. ‘Moet je nog foto’s van haar met die doek eraf?’

De grijze speurder keek verstoord op.

‘Die theedoek?’

Bram zwaaide met zijn ‘Hasselblad’. ‘Het is zo macaber met die lap om haar hoofd. Er kan van alles onder zitten. Misschien is het wel een kerel. Ik wil het mens weleens in haar gezicht zien.’ De Cock knikte. ‘Je hebt gelijk,’ zei hij zacht. Hij liep naar de lage fauteuil en nam de blauwgeblokte theedoek van het hoofd van de dode. Hij deed het voorzichtig, langzaam, als gold het een onthulling.

De aanblik was verschrikkelijk. Uit een masker van geronnen bloed staarden twee grote, verschrikte ogen levenloos in het niets. Ben Kreuger, de oude dactyloscoop, deinsde een paar passen terug. De jonge Vledder zag ineens bleek en Bram van Wielingen vloekte. ‘Verdomme,’ riep hij toonloos, ‘verdomme… verdomme…’ Het leek het enige woord dat hij in zijn vocabulaire voorhanden had. De Cock hijgde zacht. Hij schoof zijn oude hoedje wat naar achteren en veegde met de rug van zijn hand het zweet van zijn voorhoofd. Toen de aanblik hem niet meer schokte, richtte hij zijn aandacht op de blauwgeblokte theedoek. Hij onderzocht hem zorgvuldig. Het was een bijna nieuwe doek, schoon, helemaal schoon, met scherpe strijkvouwen. Hij was kennelijk zo van de vloer geraapt of uit een van de kasten gepakt.

Ben Kreuger kwam naast hem staan. ‘De moordenaar was blijkbaar een gevoelig man,’ zei hij hoofdschuddend. ‘Hij heeft de aanblik van zijn slachtoffer niet kunnen verdragen.’ De Cock keek hem aan, antwoordde niet.

Bram van Wielingen had zichzelf hervonden. Hij duwde de jonge Vledder, die in de weg stond, wat ruw opzij en stelde zijn camera in. Het blitzlicht flitste.

Bij de deur klonk wat rumoer. De Cock keek op. Een jonge agent hield dr. Den Koninghe tegen. De Cock liep haastig toe, lichtte zijn hoedje en begroette de oude lijkschouwer hartelijk. ‘Ik had hem gezegd niemand toe te laten,’ verduidelijkte hij verontschuldigend.

De oude lijkschouwer bromde. ‘Ik dacht dat zo langzamerhand iedereen van het korps mij wel kende.’

De Cock glimlachte beminnelijk. Daarna gebaarde hij achter zich. ‘De bewoonster,’ zei hij zakelijk. ‘Ze werd een half uurtje geleden gevonden door de buurvrouw van de tweede etage. Ze moest boodschappen doen, kwam langs het portaal en vond het vreemd dat de krant nog voor de deur lag en de melk niet was weggehaald.’

Dr. Den Koninghe knikte begrijpend. ‘Goed dat er buurvrouwen zijn,’ grapte hij wat wrang.

Hij liep langs De Cock naar het lijk in de fauteuil. Halverwege bleef hij staan, draaide zich om, stijf, verschrikt. Zijn mond hing half open. Uit zijn gezicht was alle kleur verdwenen. ‘Dat… eh, dat is… eh, dat is zuster De Mirabeau,’ stamelde hij onthutst. ‘Kent u haar?’

De oude dokter knikte traag. ‘Ze is… eh, ze was hoofdzuster aan het Wilhelmina Gasthuis. In de kliniek van professor Van Lijnschoten. Ik heb haar daar dikwijls ontmoet. Een bekwame vrouw, een heel bekwame vrouw…’ Hij draaide zich om, liep op de dode toe. Zijn stap was onzeker. ‘Verschrikkelijk,’ lispelde hij, ‘verschrikkelijk.’

De Cock kwam naast hem staan, wees naar de donkere plekken in het blonde haar. ‘Ze is op het hoofd geslagen,’ zei hij strak. ‘Meerdere malen, schat ik. Ik heb ver weg bloedspatten gezien. Aan het plafond en tegen de wand. Het hersenletsel lijkt mij dodelijk.’

Dr. Den Koninghe staarde voor zich uit. Hij scheen hem niet te horen. ‘Wat heeft dat nu voor zin,’ stamelde hij hoofdschuddend. ‘U bedoelt haar dood?’

De oude dokter keek naar hem op. ‘Ze was een lieve vrouw,’ riep hij ineens fel, ‘een lieve en bovenal zorgzame vrouw, die haar hele leven niets anders heeft gedaan dan zieke mensen verpleegd.’ Hij schudde het hoofd, gebaarde wild voor zich uit. ‘Is moord haar beloning?’

De Cock slikte. Hij wist met de oude, verbitterde dokter niet goed raad. Het viel zo buiten de routine. ‘Ik zal mijn uiterste best doen haar moordenaar te pakken,’ zei hij wat onzeker. ‘Het is het enige dat ik voor haar kan doen.’

Dr. Den Koninghe verschoof zijn brilletje. ‘Haar moordenaar,’ zei hij vaag, ‘haar moordenaar moet een heel dwaas man zijn.’ De Cock keek hem verwonderd aan.

‘Dwaas… hoezo?’

De oude dokter wuifde het weg. ‘Vraag morgen na de sectie dr. Rusteloos naar het wapen,’ zei hij ineens vriendelijk. ‘Misschien dat hij er iets van zeggen kan.’

De Cock knikte. ‘En het tijdstip van overlijden?’

De oude lijkschouwer antwoordde niet, scheen hem opnieuw niet te horen. Hij stond zwijgend voor de dode vrouw. Plotseling boog hij zich iets naar voren en drukte de oogleden toe. Het viel hem zwaar. Zijn gezicht zag grauw. Zijn onderlip trilde. ‘Vaarwel, Georgette,’ lispelde hij zacht. ‘Vaarwel.’

Het was nauwelijks hoorbaar. Hij bleef nog even staan, rechtop, stijf, verkrampt. Toen draaide hij zich om en liep zonder iets te zeggen de kamer uit.


Er viel een vreemde, bijna beklemmende stilte. Allen stonden roerloos, staarden naar de dode vrouw in de fauteuil. Haar aanwezigheid in het kamertje was ineens zo indringend, zo dominant dat het scheen dat haar geest nog steeds aanwezig was… nog niet was weggegaan.

De Cock kneep beide ogen even dicht, probeerde zich aan de betovering te onttrekken. Toen hij weer opkeek, zag hij dat twee broeders van de geneeskundige dienst in het kamertje stonden, een brancard tussen hen in. De Cock knikte toestemmend. Ze kwamen naderbij, tilden de dode vrouw uit de fauteuil en legden haar omzichtig neer. Daarna schoven ze een laken over haar gezicht en trokken de riemen aan. Snel, vakkundig. Zachtjes wiegend droegen ze haar weg.

De Cock keek haar na. Een vreemd gevoel van onbehagen overviel hem. Het stoorde zijn denken, prikkelde de uiteinden van zijn zenuwen. Er was iets… iets dat hij niet vermocht te vatten… een vaag, irrationeel begrip dat de dode vrouw nog iets had willen zeggen… openbaren aan hem en aan al die andere mannen in haar kamertje.

Ben Kreuger liep op hem toe. ‘Ik… eh, ik heb vingertjes gevonden,’ zei hij ongewoon zacht, bijna fluisterend. ‘Hele mooie prentjes met alles erop en eraan.’

‘Waar?’

De oude dactyloscoop gebaarde. ‘Overal… de stoelen, de kasten, op het politoer van het dressoir.’

De Cock haalde zijn schouders op. ‘Ze zullen wel van de vrouw zelf zijn,’ reageerde hij mistroostig.

Ben Kreuger schudde energiek het hoofd. ‘Niet allemaal. Ik heb zeker drie verschillende duimen gevonden.’ Er gleed een glimlach over zijn mager gezicht. ‘En zoveel duimen had ze uiteraard der zaak bepaald niet.’

De Cock grinnikte. ‘Je houdt dus wat over,’ stelde hij simpel. De dactyloscoop knikte.

‘Precies… en als ik de greepjes[1] bekijk, kennelijk van iemand die in haast laden en kasten heeft doorzocht.’ Hij keek de grijze speurder glunderend aan. ‘Als we de gevonden vingertjes in onze collectie hebben, lever ik je vandaag nog de naam van de moordenaar… op een presenteerblaadje.’

De Cock trok een strak gezicht. ‘Het mag ook met een telefoontje,’ zei hij nuchter.

Ben Kreuger grijnsde. ‘Hoe dan ook… zo gauw ik wat weet, hoor je van me.’ Hij klapte zijn koffertje met attributen dicht en wuifde. Ook Bram van Wielingen nam afscheid. ‘Ik zal zien dat je vandaag nog je plaatjes krijgt.’

De Cock glimlachte. ‘Bedankt… en doe de groeten aan je vrouw.’ Hij draaide zich om en wendde zich tot Vledder, die uit het kleine keukentje kwam.

‘Heb je wat gevonden?’

De jonge rechercheur schudde het hoofd. ‘Niets… ik bedoel, geen wapen.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen. ‘Ook niets dat als wapen kan zijn gebruikt?’

Vledder maakte een mistroostig gebaar. ‘Nee, niets. Ik heb alleen bloedspoortjes gevonden in de gootsteen… sterk verdund… alsof iemand zijn bebloede handen heeft gewassen.’ De Cock knikte begrijpend. ‘Handdoeken?’

De jonge rechercheur grijnsde breed. ‘Heb ik al ingepakt voor het laboratorium.’

De Cock krabde achter in de nek. ‘Mooi,’ zei hij goedkeurend. ‘Ik hoop dat drs. Eskes er iets mee kan doen.’

Hij deed een paar stappen terug en liet zijn blik door het kamertje dwalen. Opnieuw bezag hij de bloedspatten aan de wand, de haastig leeggehaalde kasten, het ruw opengebroken dressoirtje. Hij nam alles in zich op, nauwkeurig, scherp, fixerend in zijn gedachten. Zijn hersenen zochten koortsig naar dissonanten, storingen in het beeld, afwijkingen in het grillige patroon van de wanorde. Ze waren er niet. Plotseling draaide hij zich om naar Vledder. ‘Er waren geen sporen van braak?’

‘Nee, de deur was gewoon open.’

‘Grendels?’

‘Zijn er niet.’

‘En de sleutel?’

‘Stak aan de binnenzijde in het slot.’ Vledder gebaarde achter zich. ‘Het is een klavierslot van een simpele constructie… met een onhebbelijkheid.’

‘En dat is?’

Vledder glimlachte. ‘Als de sleutel aan de binnenzijde in het slot steekt, kan de deur vanaf de buitenzijde niet worden opengemaakt. Ik heb het een paar maal geprobeerd.’

De Cock klemde zijn lippen op elkaar. ‘Het ziet er naar uit dat het slachtoffer haar moordenaar zelf heeft binnengelaten.’ Vledder knikte instemmend. ‘Dat is vrijwel de enige mogelijkheid. Tenzij de deur niet was afgesloten. Maar volgens de buurvrouw die haar vond, was dat niet haar gewoonte. Haar woningdeur was altijd op slot. Daarom vond de buurvrouw… buiten de krant en de melk… het ook vreemd dat de deur op een kier stond. Dat gebeurde nooit.’

‘Wist die buurvrouw verder nog iets te vertellen?’

Vledder schudde het hoofd. ‘Buurvrouw noemde haar een eigenheimster… een stiekeme geheimschrijfster.’

De Cock grinnikte. ‘Een wat?’

Vledder lachte om de reactie. ‘Ze bedoelde een vrouw die nogal teruggetrokken leefde… zich vrijwel met niemand bemoeide. Buurvrouw wist dat ze als verpleegster in het Wilhelmina Gasthuis werkte. Maar dat was dan ook alles.’

‘Geen bezoekers?’

‘Alleen als Brahms speelde.’

‘Brahms?’

‘Ja.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op. ‘Vind je het erg,’ zei hij verontschuldigend, ‘als ik zeg dat ik het niet begrijp?’ Vledder lachte opnieuw. ‘Er kwam weleens een heer op visite. Buurvrouw kan geen beschrijving geven. Ze heeft de heer nooit gezien. Maar ze wist wanneer hij er was… dan speelde Brahms.’ ‘De grammofoon, neem ik aan?’

Vledder knikte. ‘Dat klopt ook wel.’ Hij wees naar een oude pick-up in de hoek bij het raam. ‘Ik heb daar platen gezien met muziek van Brahms.’

‘Kent buurvrouw de klassieken?’

Vledder schudde het hoofd. ‘Dat niet. Maar ze ontmoette de verpleegster eens op de trap en vroeg toen ‘wat-buurvrouw-altijd-speelde-als-die-heer-op-bezoek-was.’

‘Brahms.’

Vledder glimlachte. ‘Precies, zo was het. Overigens… het enige lek. Zuster De Mirabeau hield haar privé-wereldje potdicht. Ondanks een duidelijke nieuwsgierigheid is buurvrouw nooit verder gekomen.’

‘Hoelang woont ze hier?’

‘Wie?’

‘Zuster De Mirabeau.’

‘O… zeker vijftien jaar. En misschien zelfs langer. Toen buurvrouw ruim vijftien jaar geleden haar intrek nam op de bovenste etage, woonde zuster de Mirabeau al op nummer tien.’ ‘Geen bijzonderheden… afwijkingen in het gedrag?’ Vledder spreidde beide armen in een hulpeloos gebaar. ‘Een doodgewone vrouw.’

De Cock keek naar hem op. ‘Nu gewoon dood,’ zei hij strak. Het klonk niet grappig. ‘Iemand vond het nodig haar schedel in te slaan. Het lijkt een ordinaire roofmoord.’ Hij kneep zijn lippen op elkaar, schudde kriegel het hoofd. ‘Maar daar geloof ik niet in. Daarvoor is te grondig gezocht… te intens. Ik vraag mij alleen af… wat is er te vinden bij een wat teruggetrokken levende vrouw, die vrijwel haar hele leven niets anders heeft gedaan dan zieke mensen verpleegd.’

Vledder plukte nadenkend aan zijn neus. ‘Misschien is er niet gezocht.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Misschien wilde de moordenaar alleen maar dat wij dachten dat er was gezocht.’

De Cock keek zijn jongere collega bewonderend aan. ‘Soms,’ zei hij vriendelijk, ‘kun je van die verstandige dingen zeggen.’ Vledder glunderde. ‘Begrijp je… het motief ligt dan in de moord zelf.’

De Cock knikte bedachtzaam. ‘De wanorde… de leeggehaalde laden en kasten… zou dan een camouflage zijn… een stunt om ons…’ Plotseling stokte hij. In zijn grijze ogen kwam een waakzame blik. Hij vatte Vledder bij de arm en leidde hem naar een popperig zijkamertje. Op de trap kraakten treden. Het geluid van voetstappen kwam hoger, steeg tot het portaaltje. Daar hielden ze stil. Even maar. Toen klonk het klikken van het slot en schuifelden de voeten verder. De deur ging zachtjes dicht. De Cock kwam groot en breed te voorschijn. Op zijn gezicht vol diepe plooien lag een milde grijns. Vledder volgde, strak, gespannen.

Midden in het kamertje stond een lange, slanke, niet onknappe man in een onberispelijk blauw kostuum. Hij zag bleek en in zijn ogen lag verbazing.

De grijze speurder deed een stap dichterbij. ‘Mijn naam is De Cock,’ zei hij opgewekt, ‘rechercheur van politie.’ Hij wees opzij. ‘En dat is collega Vledder, mijn onvolprezen hulp.’ Daarna weifelde hij even, alsof hij het verder niet meer wist. Ineens verhelderde zijn blik. Bij zijn mondhoeken tintelde een glimlach. ‘Meneer… eh?’

‘Van Flaenderen… Charles van Flaenderen.’

‘Juist… houdt u van Brahms?’

De man keek verwilderd rond. ‘Brahms… nee, ja, ik bedoel… wat is er? Wat doet u hier? Waar is Georgette?’

De Cock antwoordde niet op zijn vragen, maar vroeg koel: ‘Hoe kwam u binnen?’

De man haalde een sleutel uit de zijzak van zijn colbert en hield die omhoog.

‘Hiermee.’

De Cock keek naar Vledder.

‘Kan dat?’

De jonge rechercheur knikte. ‘Toen de anderen weg waren, heb ik de deur op slot gedaan. En de sleutel eruit genomen.’ Charles van Flaenderen keek van de een naar de ander. Hij wond zich zichtbaar op. Zijn neusvleugels trilden en op zijn wangen kwamen blosjes. ‘Wat heeft dit te betekenen?’ Hij schreeuwde onbeheerst. ‘Wat doet u hier?’

De Cock gebaarde losjes om zich heen. ‘Wij zijn bezig met het onderzoek naar het overlijden van Georgette de Mirabeau!’ ‘Georgette.’

De Cock keek de man aan, koel, observerend. ‘Zuster De Mirabeau,’ zei hij strak, ‘is dood.’

Charles van Flaenderen blikte terug, vreemd, verward, met een dwaze grijns om de wat weke mond. ‘Dood?’

De Cock knikte traag.

‘Vermoord.’

De man grinnikte. De dwaze grijns om de mond bleef. ‘Vermoord?’ Zijn stem klonk hees.

De Cock knikte opnieuw, nadrukkelijk. ‘We vonden haar een uurtje geleden. Ze zat dood in haar fauteuil.’

Het was alsof er plotseling in de hersens van de man iets knapte, losbrak, alsof ineens de waarheid tot hem doordrong. ‘Georgette.’ Het was een smartelijke kreet.

De Cock liet de man even begaan, keek toen hoe hij zich op de bank liet zakken.

Charles van Flaenderen leek oprecht ontdaan, geschokt. ‘Hoe is het gebeurd?’

De Cock negeerde de vraag. ‘In welke relatie stond u tot… eh?’ ‘Ik ben een vriend.’

De Cock schoof zijn dikke onderlip vooruit. ‘Vriend,’ zei hij met een zweem van sarcasme, ‘een ruim begrip.’

Van Flaenderen knikte. ‘Ik hield van Georgette.’

‘U had een verhouding met haar.’

De man zuchtte diep. ‘Een verhouding…’ Hij schudde het hoofd. ‘Dat klinkt zo alledaags… zo banaal. En dat was het niet.’ ‘Wat was het dan?’

Charles van Flaenderen keek omhoog. Er blonk strijdlust in zijn donkere ogen. ‘Het was niet smerig.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op. ‘Wie beweert dat?’ reageerde hij verwonderd.

Van Flaenderen slikte. ‘Ik… eh, ik weet toch hoe de politie denkt. Maar zo was het niet. Georgette en ik… we vonden het gewoon prettig bij elkaar te zijn.’

‘Met Brahms.’

De man sprong van de bank op, fel, agressief, zijn vuisten gebald. ‘Is dat zo vreemd?’

De Cock schudde traag het hoofd. ‘Brahms,’ zei hij gelaten, ‘schreef heerlijke muziek.’ Hij plooide zijn lippen in een innemende glimlach. ‘Hoelang kent u zuster De Mirabeau?’ Charles van Flaenderen antwoordde niet direct. Hij staarde langs de oude rechercheur in het niets. ‘Zeven jaar,’ zei hij zacht. Het was alsof zijn herinnering teruggleed. ‘Ik was opgenomen in het Wilhelmina Gasthuis. Een lichte hartaanval.’ ‘En zuster De Mirabeau verpleegde u?’

De man knikte loom. ‘Er was vrijwel onmiddellijk een band, een wederzijds begrip. Vanaf de eerste dag. En dat bleef. Toen ik na enige weken uit het ziekenhuis werd ontslagen, zocht ik haar op, hier, in haar woning aan de Oude Schans.’ Hij weifelde even, peinzend. ‘Vaak blijkt een voortzetting van de verpleegster-patiënt-relatie buiten de ziekenhuissfeer een desillusie.’ ‘Het werd geen desillusie?’

Van Flaenderen schudde het hoofd. ‘Ik geloof dat het geen desillusie werd, juist omdat we ons beiden ervan bewust waren dat we zo weinig kansen hadden.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Zeven jaar,’ zei hij peinzend. ‘Meer dan een “vriendschap” is het nooit geworden?’

De man maakte een hulpeloos gebaar. ‘Ik ben getrouwd.’ ‘Kinderen?’

‘Een zoon en een dochter.’

‘En uw vrouw…?’

Charles van Flaenderen keek naar de grond. ‘Ze weet dat er een ander is.’

De Cock keek hem strak aan. ‘Meer niet?’

Charles van Flaenderen aarzelde. De Cock klemde zijn lippen op elkaar. ‘Wist zij van het bestaan van Georgette?’ Charles van Flaenderen slikte. Een zenuwtrek trilde op zijn bleke wangen. Zijn rechterhand gebaarde wat onbeholpen in de richting van De Cock. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar zweeg. Ineens scheen hij al zijn zelfbeheersing kwijt. Hij zonk op de bank terug, bracht zijn hand voor zijn ogen en snikte, luid, erbarmelijk.

De Cock keek onbewogen op de man neer. Hij bezag het zwarte, grijs doorvlochten haar, de brede schokkende schouders. ‘Wist zij van het bestaan van Georgette,’ herhaalde hij fel, dwingend. Charles van Flaenderen keek langzaam naar hem op. Zijn donkere ogen glommen en zijn gezicht was nat van tranen. ‘Zehad-gezegd-dat-ze-het-doen-zou.’

‘Wat?’

Hij snikte opnieuw. ‘Haar vermoorden.’

3

‘Ik-vermoord-haar-ik-sla-haar-dood.’ De Cock tilde zijn benen op het bureau en leunde behaaglijk achterover. ‘Dat moet het dan zijn.’

Vledder keek hem geamuseerd aan. ‘Wat?’

De Cock grinnikte. ‘De basis van onze verdenkingen jegens mevrouw Van Flaenderen.’

Vledder gebaarde voor zich uit. ‘Ze had een motief.’ De Cock knikte. ‘Maar dat had ze al zeven jaar.’

‘Je bedoelt dat ze al veel eerder had kunnen toeslaan?’ De Cock spitste zijn lippen tot een tuitje. ‘Tenzij er vrij recent iets is gebeurd dat de spanningen tussen de beide echtelieden tot een ondraaglijke climax heeft gevoerd. En daarvan heeft de heer Van Flaenderen met geen woord gerept.’

Vledder snoof. ‘We zullen toch eens heel discreet met mevrouw Van Flaenderen moeten praten.’

‘En met haar meerderjarige zoon.’

Vledder keek de oude speurder onderzoekend aan.

‘Hoezo… is daar wat mee?’

De Cock glimlachte. ‘Voor zover ik weet niet. Maar zoons hebben de neiging in dergelijke conflicten de partij van de moeder te kiezen. En als het een emotionele jongen is…’

Op dat moment rinkelde de telefoon. Vledder nam de hoorn op en luisterde. ‘Voor jou… Ben Kreuger.’

De Cock tilde zijn beide benen van het bureau en nam de hoorn over. ‘Dag Ben… heb je nieuws?’ Hij glimlachte breed. ‘Jouw presenteerblaadje… mooi, prachtig… wat?’ Het gezicht van de oude speurder verstarde plotseling. ‘Je weet het zeker… geen twijfel mogelijk.’ Hij zuchtte diep. ‘Bedankt, Ben… bedankt.’ Met een loom gebaar legde hij de hoorn op ’t toestel terug. Vledder keek hem gespannen aan.

‘Wat is er?’

De Cock streek met zijn hand door het grijze haar.

‘Ben Kreuger heeft zo juist de vingerafdrukken uit het kamertje van zuster De Mirabeau geïdentificeerd.’

‘En?’

‘Ze zijn van Maarten Jan Boucharde.’

De ogen van Vledder begonnen te glinsteren. ‘Maar natuurlijk,’ riep hij uit, ‘dat briefje… dat “Oude Scha”… dat heeft niets met een of andere tipgever te maken. Dat was een verzinsel. “Oude Scha” was niet “Oude Schalkwijk”, zoals hij jou op de mouw speldde, en het was ook geen code voor de cijfercombinatie van de safe… maar het adres van zuster De Mirabeau., Oude Schans 10.’ Hij hijgde zwaar. ‘Nogal wiedes dat hij dat briefje wilde laten verdwijnen. Het had ons direct naar de plaats van zijn misdrijf gevoerd.’ Hij grinnikte vrolijk, opgewekt. ‘Verdomme, zeg,’ riep hij blij. ‘Zo gauw hebben we nog nooit een zaak opgelost. We hadden de moordenaar al in de cel voordat de moord was ontdekt. Fantastisch.’

Hij sloeg van louter enthousiasme met de vlakke hand op zijn bureau. ‘Gewoon fantastisch.’

De Cock stond van zijn stoel op en begon door de grote recherchekamer te stappen. Zijn gezicht vol diepe plooien stond ernstig. Hij deelde het enthousiasme van zijn jonge collega niet. Het was alles te eenvoudig, te simpel. Hij had moeite erin te geloven. Tijdens zijn lange loopbaan bij de recherche had hij vele schier onontwarbare mysteries tot een oplossing gebracht. Het succes was nooit gemakkelijk gekomen. Bij het bureau van Vledder bleef hij staan. ‘Ik wil toch nog wat meer wéten van die meneer Van Flaenderen. Zijn afkomst, antecedenten. Kijk eens na wat je van hem vinden kunt.’

De jonge rechercheur keek wat verward op. ‘Dat is helemaal niet belangrijk meer.’

De Cock staarde langs hem heen. ‘Misschien,’ zei hij peinzend. ‘Misschien niet.’ Hij aarzelde even. ‘Probeer ook eens na te gaan of er in het verleden van zuster De Mirabeau iets is dat mogelijk enig licht kan werpen op haar plotselinge dood. Het zou een wraakoefening kunnen zijn. Misschien heeft ze eens iemand een verkeerde injectie gegeven… of iets van dien aard. Je weet het nooit.’

Vledder schudde het hoofd. ‘Wat heeft dat nog voor zin?’ Er lag een duidelijke wrevel in zijn stem. ‘Dat is allemaal werk voor niets. Het is een duidelijk geval van roofmoord.’

De Cock keek hem aan. ‘Is het dat?’

Vledder gebaarde wat ongeduldig. ‘Natuurlijk is het dat,’ riep hij geëmotioneerd. ‘Alles wijst erop. Maarten Jan Boucharde dacht bij de alleenwonende vrouw iets te vinden en is op zoek gegaan. Toen zuster De Mirabeau hem daarbij in de weg stond, sloeg hij haar de hersens in.’

‘Zo simpel?’

Vledder knikte nadrukkelijk. ‘Ja…, zo simpel.’

De Cock glimlachte beminnelijk.

‘En om het ook voor ons allemaal heel eenvoudig te houden, liet dezelfde man die het aandurfde in zijn eentje een bank te kraken, overal zijn “vingertjes” achter.’ Hij zweeg even. ‘Mag ik je erop wijzen dat Maarten Jan Boucharde nog nooit op “vingers” is gevangen.’

Vledder keek op. De sarcastische toon van zijn oude leermeester was hem niet ontgaan. Hij besefte ineens dat hij in zijn enthousiasme de zaak wat te optimistisch had bezien, te gretig de voor de hand liggende oplossing had aangegrepen. Het duurde even voor hij zijn teleurstelling had verwerkt.

‘Okee,’ zei hij wat benepen. ‘Ik zal zien wat ik over hen te weten kan komen.’


Maarten Jan Boucharde zag bleek. Zijn lange, slanke vingers woelden door het warrige, blonde haar. De blauwgrijze ogen dwaalden onrustig door het kleine kamertje. De Cock keek hem aan, zocht naar een opening voor het gesprek. Hij had zich op het verhoor moeten voorbereiden. Zo hoorde dat, zo stond het in de lijvige handboeken die nijvere commissarissen in ruste hadden bijeengeschreven. Hij had het niet gedaan. Hij deed het nooit. Hij vroeg gewoon wat zijn hart hem ingaf. ‘Ken je zuster De Mirabeau?’ Hij wachtte het antwoord niet af, diepte uit een van de zakken van zijn colbert een verfomfaaid pakje sigaretten en schoof het de jonge inbreker toe. ‘Een aardige vrouw leek ze me. Ze hield van Brahms.’

Hij streek een lucifer aan en hield de jongeman het vlammetje voor. ‘Hou jij van Brahms?’

De jonge inbreker plukte een sigaret uit het pakje en zoog zijn longen vol rook. Het deed hem goed. Hij kalmeerde zichtbaar. ‘Wie is Brahms?’

De Cock glimlachte. ‘Een componist.’

‘Nooit van gehoord.’

De Cock maakte een onverschillig gebaar. ‘Hij is dood,’ zei hij achteloos. ‘Dood… net als zuster De Mirabeau.’

De jonge inbreker keek hem aan, strak, bijna vijandig. ‘Nou en…?’ De Cock tuitte zijn lippen. ‘Ik dacht dat ’t je zou interesseren.’ ‘Geen barst.’

De Cock krabde zich achter in de nek. ‘Ze woonde op de Oude Schans,’ ging hij onverstoorbaar verder. ‘Op nummer tien. Een onooglijk krot. Een kamer met twee ramen aan de straat, een zijkamertje waar je je nauwelijks kon keren en een peuterig keukentje. Dat was alles. Meer had ze niet. Maar misschien was ze er gelukkig… met haar oude pick-up, Brahms en een heer die zo nu en dan op visite kwam.’ Hij pauzeerde even, streek met zijn pink over de rug van zijn brede neus.

‘Maarten Jan…, was ze gelukkig?’

De jonge inbreker ontweek zijn blik. ‘Hoe weet ik dat?’ vroeg hij zacht.

De Cock boog zich iets naar hem toe. ‘Je kende haar toch,’ sprak hij fluisterend. ‘Je kwam toch bij haar. Geregeld. We hebben de afdrukken van je vingers overal gevonden… op de pannen in de keuken, in het zijkamertje en op de deurtjes van het dressoir.’ Hij zweeg even, veranderde van toon. ‘Maarten Jan…, waarom sloeg je haar de hersens in?’

De jonge inbreker antwoordde niet. Hij liet zijn hoofd op de handen zakken.

De Cock verkrampte. Het beeld van de vermoorde vrouw drong zich onweerstaanbaar aan hem op. Het tastte zijn zelfbeheersing aan en maakte hem woedend. Hij greep de jonge inbreker bij het blonde haar en tilde het hoofd omhoog. ‘Waarom sloeg je haar de hersens in?’ Zijn stem snerpte door het verhoorkamertje. ‘Was dat nodig? Waren haar spaarcentjes je niet genoeg?’ Maarten Jan Boucharde keek de oude rechercheur aan. Alle weerstand leek bij hem weggeëbd. Zijn gezicht zag grauw. De ogen stonden groot en angstig. In de ooghoeken welden tranen. ‘Nee,’ zei hij hoofdschuddend, ‘nee.’

De Cock voelde het haar tussen zijn vingers glijden. ‘Wat “nee”?’ brieste hij.

‘Ik deed het niet.’

‘Wat niet?’

‘Ik sloeg haar niet. Ze was al dood.’

De Cock stond langzaam op. Hij stak zijn brede kin vooruit, streek met zijn hand langs zijn nek. Zijn gevoelens waren wat onduidelijk, verward.

Er was iets in de jonge Boucharde dat hem aantrok, dat hem herinnerde aan zijn eigen onstuimige jeugd. Hij kwam er niet van los. De sympathie bleef, maakte hem onzeker, knaagde aan de waarde van zijn oordeel. ‘Ze was al dood?’

Maarten Jan Boucharde keek op en knikte. In zijn grijsblauwe ogen lag een smekende uitdrukking. ‘U moet mij geloven, meneer De Cock.’

De grijze speurder trok zijn lippen samen. ‘Waarom?’ vroeg hij scherp.

De jonge inbreker keek hem verbijsterd aan. ‘Waarom…’ herhaalde hij onthutst, ‘waarom? Omdat het zo is… omdat ik het niet heb gedaan. Ik was het niet. Ik heb haar niet vermoord. Ik heb nog nooit iemand vermoord. Ik zou het niet kunnen… ik zou het nooit kunnen doen. Ik… ik… eh…’ Hij strekte zijn hand naar de grijze speurder uit. ‘U moet mij geloven.’

De Cock zuchtte diep. ‘Hoe kwam je binnen?’ vroeg hij vermoeid.

‘Gewoon… door de deur.’

‘De deur van haar woning?’

‘Ja.’

‘Die was niet op slot?’

‘Nee.’

‘Dat weet je zeker?’

‘Absoluut. Ik heb eerst geklopt. Toen niemand reageerde, heb ik de deur opengedaan.’

‘Zonder sleutel, zonder braak?’

‘Ik heb gewoon de kruk omgedraaid. Dat is alles. De deur gaf mee en ik ging naar binnen.’

‘En toen?’

De jonge inbreker keek voor zich uit. ‘Toen… toen vond ik haar. Ze zat in de fauteuil bij de haard.’ Hij sprak zacht, bijna fluisterend, met een vreemde, wat nerveuze ondertoon. ‘Het was alsof ik plotseling verlamde,’ ging hij trillend verder, ‘of mijn hart stilstond. Zo verschrikkelijk was het… zo afgrijselijk. Ze staarde mij met haar dode ogen aan, steeds, waar ik ook ging, alsof het mijn schuld was… alsof het mijn schuld was dat ze daar zo zat.’ Hij sloeg zijn handen voor het gezicht. ‘Ik kon het niet zien.’ Hij schreeuwde. ‘Ik kon die ogen niet verdragen.’

De Cock knikte begrijpend. ‘Wat heb je toen gedaan?’ De jonge inbreker reageerde niet direct. Hij keek de oude speurder aan, onderzoekend, een sluwe blik in de ogen. ‘Wat bedoelt u?’ vroeg hij aarzelend.

De Cock gebaarde nonchalant voor zich uit. ‘Aan die blik… aan die dode ogen?’

‘Niets…, ik heb mij omgedraaid. Er lag overal rommel op de vloer. De kasten stonden open. De laden waren uit het dressoir getrokken.’

‘Iemand had gezocht.’

‘Ja, duidelijk.’

De Cock ging weer zitten. Hij hield zijn blik strak op de jonge inbreker gericht.

‘Maarten Jan…, waar zocht jij naar?’

De jongeman likte aan zijn droge lippen. ‘Dat… eh, dat wist ik niet.’

De Cock grijnsde. ‘Je zei toch dat ik je moest geloven?’ Maarten Jan gebaarde heftig. ‘Natuurlijk moet u mij geloven,’ riep hij plotseling fel. ‘Dat is mijn enige kans. Ik weet best hoe ik ervoor sta. Ik ben niet gek.’ Het bloed steeg naar zijn hoofd, kleurde zijn bleke wangen. ‘Een ieder zal denken dat ik het was… dat ik dat mens heb vermoord.’ Hij zweeg even, kauwde nerveus op zijn onderlip. ‘Dat mag. Ze mogen denken wat ze willen. Dat kan me niets schelen. Maar zo gauw als ú het denkt… dan ben ik verloren.’

De Cock keek hem vragend aan. ‘Als ik het denk?’

De jongeman knikte strak. ‘Vanaf dat moment zult u ophouden naar de werkelijke moordenaar te zoeken.’

De Cock glimlachte fijntjes. ‘Op het moment dat ik ophoud met zoeken, heb ik de ware moordenaar gevonden. Jouw bezorgdheid is ongegrond. Tenzij…’ Hij stokte, maakte zijn zin niet af. De jonge inbreker keek hem gespannen aan. ‘Tenzij… wat?’ De Cock keek hem onderzoekend aan. ‘Tenzij ik de ware moordenaar al heb gevonden… tenzij jij “dat mens” de hersens insloeg.’ Maarten Jan Boucharde kwam met een ruk overeind. Alle kleur was uit zijn gezicht verdwenen. Hij staarde de oude rechercheur verwilderd aan. ‘Ik was het niet… ik was het niet. Dat zei ik toch.’ Zijn stem sloeg over. ‘Ik heb haar niet vermoord. Ze was al…’

De Cock liet hem een tijdje begaan, keek naar de lange, slanke handen, die trillend langs het lichaam hingen en vroeg zich af of zij het moordwapen hadden vastgehouden, de dodelijke slagen hadden toegebracht.

‘Ga zitten,’ gebood hij.

Maarten Jan Boucharde zakte terug op zijn stoel. Hij leek kalmer, rustiger, bijna apathisch.

‘Wat kwam je bij haar doen?’

‘Ik moest haar spreken.’

‘Je kende haar?’

‘Ja.’

‘Hoe?’

‘Ze schreef me een brief.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op. ‘Een brief?’ vroeg hij ongelovig.

‘Ja.’ De jonge inbreker zuchtte. ‘Het klinkt misschien wat gek, maar toch is het zo. Een week of vijf, zes geleden kreeg ik plotseling een brief van mevrouw De Mirabeau. Ze schreef dat ik gauw eenentwintig jaar zou worden en verzocht mij naar haar woning aan de Oude Schans te komen. Ze had mij een belangrijke mededeling te doen.’

‘En je had voordien nooit van een mevrouw De Mirabeau gehoord?’

‘Nee.’

‘Waar woon je?’

‘Aan de Kromboomsloot.’

‘Bij je ouders?’

De jonge inbreker schudde wat droef het hoofd. ‘Die wonen in de Oostzaanstraat. Ik ben al bijna twee jaar bij hen weg.’ ‘Kwam die bewuste brief met de post?’

‘Nee, hij werd bezorgd.’

‘Door wie?’

De jongeman spreidde beide armen. ‘Dat weet ik niet. Ik vond hem in de bus. Maar er was geen zegel, geen poststempel en geen adres.’

De Cock keek verwonderd op. ‘Geen adres?’

‘Nee. Alleen mijn naam. En die was goed. Dat gebeurt niet vaak. “Boucharde” is een moeilijke naam. De meeste mensen schrijven hem verkeerd.’

De Cock knikte begrijpend. ‘Heb je die brief nog?’

De jonge inbreker schudde traag het hoofd. ‘Ik heb hem na een paar dagen verscheurd. Ik heb alleen het adres aan de Oude Schans op een kladje geschreven.’

‘Dat kladje dat wij…?’

De jonge inbreker knikte. ‘Het was stom. Ik had ook dat moeten verscheuren.’ Hij boog het hoofd, zakte weg in gepeins. ‘Wat was de mededeling?’

Maarten Jan Boucharde keek gestoord op. ‘Mededeling?’ De Cock knikte. ‘Ze had je toch een belangrijke mededeling te doen?’

De jonge inbreker zuchtte. Over zijn bleek gezicht gleed een trieste glimlach. ‘Ik zal het nu nooit meer weten.’

‘Heeft ze niets gezegd?’

De jonge inbreker schudde droef het hoofd. ‘Ik moest wachten tot mijn verjaardag.’

‘En dat is?’

‘Morgen… morgen word ik eenentwintig.’

De Oostzaanstraat… een van die vele eentonige, grauwe straten in de Amsterdamse Spaarndammerbuurt met sombere, kazerneachtige huizen en benarde woningen aan een zwart betegeld trappenhuis.

De Cock trok zich aan de ijzeren leuning omhoog. Op de derde etage bleef hij staan, hijgde nog wat na en klopte. Toen de deur werd opengedaan, walmde de geur van drogend wasgoed hem tegemoet. In de deuropening stond een klein, vaal, afgetobd vrouwtje van een onbestemde leeftijd. Het zwarte haar hing piekerig langs haar gezicht en door een van haar sloffen stak een teen. Ze veegde haar weke washanden af aan een morsig schort en keek vragend omhoog.

‘Mevrouw Boucharde?’

‘Ja, dat ben ik.’

De oude speurder lichtte beleefd zijn hoedje. ‘Mijn naam is De Cock,’ zei hij vriendelijk. ‘Ik ben rechercheur van politie.’ ‘Rechercheur?’

De Cock knikte. ‘Ik kom voor Maarten Jan.’

Ze schudde haar hoofd. ‘Die woont hier niet meer,’ zei ze kortaf. ‘Hij is het huis uit. En ik weet ook niet waar hij uithangt.’ De Cock aarzelde even. ‘Hij… eh, hij zit bij mij,’ zei hij zacht. ‘In de Warmoesstraat.’

Ze wreef met de rug van haar hand langs haar neus. ‘Is het weer zover?’ Ze snoof verachtelijk. ‘De fijne meneer… moest zo nodig op eigen benen… hield het thuis niet meer uit. Wat heeft hij nu weer uitgespookt?’

De Cock antwoordde niet op haar vraag. ‘Ik wil eens met u praten,’ zei hij ontwijkend. ‘Maarten Jan heeft zeer lovend over u gesproken.’ Het was een leugentje om de vrouw mild te stemmen. Ze schuifelde voor hem uit naar de woonkamer. ‘Het kan ook niet anders,’ sprak ze gelaten. ‘Ik ben altijd goed voor hem geweest.’ Ze gebaarde naar een smoezelige fauteuil. ‘Hij wilde zelf weg. Van mij had hij mogen blijven.’

De Cock nam plaats. ‘Hebt u nog meer kinderen?’

Ze schoof een stapeltje strijkgoed opzij en ging tegenover hem op de bank zitten. ‘Ik heb er zeven,’ zei ze met een diepe zucht. ‘Allemaal jongens.’ Ze telde ze af op haar vingers.

‘Mijn twee oudsten zijn getrouwd. Dan heb ik nog een jongen op de vaart. Eén werkt er op een fabriek. De twee jongsten zijn nog op school.’

De Cock keek haar onderzoekend aan. ‘En Maarten Jan?’ Er gleed een glimlach van vertedering over haar gezicht. ‘Maarten Jan is altijd al een buitenbeentje geweest. Een vreemde jongen met heel vreemde ideeën. Hij wilde nooit zoals de anderen. Altijd wat anders. Toen hij van de lagere school kwam, wilde hij verder leren. Ik had nog nooit een van mijn kinderen laten leren. Mijn man zei: ‘Jongen, als je koppie hebt mag je.’ ‘En?’

Ze maakte een mistroostig gebaar. ‘Hij had het koppie niet.’ ‘Jammer.’

Ze knikte, haalde haar smalle schouders op. ‘Misschien was het ook wat anders. Ik weet het niet. Plotseling gaf hij er de brui aan. Bleef weg van school. Vanaf die tijd is het ook misgegaan. Begrijpt u, niet werken, wel centen.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Wij zijn ze nooit in het slechte voorgegaan, meneer. Mijn man niet en ik niet. Mijn man heeft zijn hele leven altijd hard gewerkt. Hij nam het niet.’

‘Wat niet?’

‘Dat lanterfanten.’

‘Ruzies?’

Ze knikte traag. ‘Vechten, meneer… bij het leven af. En daar zit je dan als moeder tussen.’ Ze slaakte opnieuw een diepe zucht. ‘Ik had hem graag bij mij gehouden… tot hij zijn bestemming had gevonden. Het ging niet. Ik heb hem moeten laten gaan.’ Ze streek een plukje achter haar oor en keek op. Over haar vale wangen gleed een traan. ‘Wat heeft hij gedaan, meneer?’ De Cock ontweek haar blik. ‘Wordt er weleens naar hem gevraagd?’

‘Door wie?’

De Cock wuifde in de ruimte. ‘Mensen die contact met hem zoeken.’

Haar hand tastte naar haar hoofd. ‘Laatst… een week of wat geleden, was hier een vrouw. Een mens van een jaar of veertig. Zo schat ik haar. Ze kwam me vaag bekend voor, alsof ik haar al eens eerder had gezien. Ik dacht dat ze van de reclassering was, begrijpt u, zo’n type was het.’

De Cock schoof naar het puntje van zijn stoel. ‘Wat wilde ze?’ ‘Ze vroeg naar Maarten Jan. Ik zei tegen haar dat de jongen niet meer bij mij in huis was. Ze leek erg teleurgesteld; bleef bij de deur aarzelen. ‘Ik moet hem spreken,’ zei ze, ‘het is erg belangrijk.’

‘En toen?’

‘Toen heb ik haar naar dat cafeetje aan de Achterburgwal gestuurd. Bij de Barndesteeg. Ik had gehoord dat Maarten Jan daar weleens kwam.’

De Cock knikte nadenkend voor zich uit. ‘Heeft ze haar naam genoemd?’

‘Nee.’

‘Hoe zag ze eruit? Ik bedoel, kunt u een beschrijving van haar geven?’

Mevrouw Boucharde maakte een hulpeloos gebaar. ‘Een knappe vrouw. Zoals ik al zei een jaar of veertig. Blond, slank, een beetje “bazig”, als u begrijpt wat ik bedoel. Of ze het altijd voor het zeggen had.’

De Cock streek met zijn hand over zijn gezicht. ‘Ik begrijp het,’ zei hij toonloos.

Mevrouw Boucharde keek naar hem op. Een lichte onrust maakte zich van haar meester. Ze schoof heen en weer, knipperde met haar ogen. ‘Wat is er met die vrouw?’

‘Ze is dood.’

‘En wat heeft Maarten Jan daarmee te maken?’

De Cock stond op. ‘Dat… mevrouw Boucharde, ben ik bezig te onderzoeken.’

4

Vledder liep de oude speurder in de recherchekamer tegemoet. ‘Waar zat je?’ vroeg hij ongeduldig. ‘Ik heb overal naar je gezocht.’

De Cock slingerde zijn hoedje naar de kapstok en trok zijn jas uit. ‘Zeg niet dat je ongerust was,’ reageerde hij schamper. Vledder maakte een grimas. ‘Ik moet naar het sectielokaal aan de Overtoom. Dr. Rusteloos begint over een uurtje. Ik wil weten of je nog bijzondere wensen hebt.’

De Cock haalde zijn schouders op. ‘Het moordwapen…, dat is feitelijk het enige dat mij interesseert. O ja, nog wat, dring aan op een toxicologisch onderzoek.’

Vledder keek hem verbaasd aan. ‘Toxicologisch onderzoek… ze is toch niet vergiftigd?’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Ik wil weten of ze verdovende middelen gebruikte.’

‘Oké, ik zal het dr. Rusteloos vragen.’

De Cock ging weer achter zijn bureau zitten. ‘Ben je nog iets te weten gekomen over het slachtoffer?’

Vledder schudde droef het hoofd. ‘Zuster De Mirabeau had alleen maar deugden.’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit. ‘Dat is zielig… voor een vrouw.’

Vledder lachte. ‘In ernst… ze was een voorbeeld voor iedere verpleegster. Koel, knap, kundig, trouw en attent. Voeg daarbij de liefde en de toewijding van een Florence Nightingale… en je hebt een totaalbeeld van zuster De Mirabeau.’

De Cock trok een vies gezicht. ‘… En ze legde een koele hand op het klamme voorhoofd van de zieke…’ declameerde hij spottend.

Vledder keek hem aan.

‘Je begrijpt het niet,’ zei hij ernstig.

‘Zuster De Mirabeau was echt een voorbeeld. In de kliniek waar ze werkte, heerste grote verslagenheid. Het bericht van haar dood was als een bom ontploft. Men kon het eenvoudig niet vatten.’

‘Heb je professor Van Lijnschoten gesproken?’

‘Die was er niet. Hij hield ergens een lezing, geloof ik. Ik heb hem in ieder geval niet kunnen bereiken. Ik heb toen gewoon met deze en gene een praatje gehouden.’

De Cock knikte begrijpend. ‘En Charles van Flaenderen?’ ‘Bij het politieblad was niets van hem bekend. En ook in onze administratie is niets over hem te vinden. Omdat ik naar het Wilhelmina Gasthuis ging, heb ik Van Dijk gevraagd of hij even voor ons op pad wilde.’

‘En?’

‘Ik heb nog niets van hem gehoord. Hij zou ons bellen zo gauw hij iets wist.’

De Cock plukte aan zijn onderlip. ‘Als de jonge Boucharde de dader niet is… en in mijn hart ben ik bereid dat te geloven… dan wordt het nog een verrekt moeilijke zaak.’

Vledder gniffelde. ‘Als hij de dader niet is. Zie je, ik heb er nog eens over nagedacht. Alleen het feit dat Maarten Jan zo stom was, op de plaats van het delict zijn vingerafdrukken achter te laten… maakt hem toch niet onschuldig?’ Het klonk schamper, bijna spottend.

De Cock keek hem aan; reageerde niet. De telefoon op het bureau rinkelde.

Vledder nam de hoorn op en luisterde. Het gesprek duurde nog geen halve minuut. Toen de jonge rechercheur de hoorn teruglegde, glom in zijn blauwe ogen iets van triomf.

De Cock keek hem onderzoekend aan. ‘Wie was het?’ ‘Robert Antoine van Dijk. Hij deed verslag van zijn onderzoek.’ ‘Nou?’

‘Charles van Flaenderen… de vriend van zuster De Mirabeau… is onderdirecteur van de IJsselsteinse Bank.’

Rechercheur De Cock schuifelde langs de stalen bureaus naar het verhoorkamertje. Het nieuws over de heer Charles van Flaenderen had hem geschokt. Het was een nieuwe ontwikkeling en zoals Vledder terecht had opgemerkt, opnieuw een aanwijzing dat Maarten Jan Boucharde wel degelijk iets met de moord op Georgette de Mirabeau uitstaande had.

De jonge inbreker lag half over het tafeltje geleund. Hij scheen te slapen; zijn hoofd rustend op zijn armen. Hij keek op toen de grijze speurder binnenkwam.

‘Ik was bij je moeder,’ begon De Cock.

De jonge Boucharde kwam overeind. Om zijn mond lag een wrevelige trek. ‘Waarom,’ vroeg hij bits. ‘Het oude mens heeft hier niets mee te maken.’

De Cock trok wat nonchalant zijn schouders op. ‘Je bent nog minderjarig,’ zei hij gelaten. ‘Het was mijn plicht haar in te lichten.’

De jongeman knikte traag. ‘Wat zei ze?’

‘Dat je altijd al een bijzondere jongen bent geweest.’ ‘Een bijzondere jongen?’

‘Ja, moeilijk, anders dan de anderen.’

Boucharde lachte schamper. ‘Omdat ik geen havenarbeider wilde worden.’

‘Wie is er havenarbeider?’

‘Mijn vader.’

De Cock keek hem niet begrijpend aan. ‘Wat is daar voor verkeerds aan?’

Maarten Jan schudde het blonde hoofd. ‘Niets… helemaal niets,’ antwoordde hij ontwijkend. ‘Een eerbaar beroep.’

De grijze speurder keek hem strak aan; hij beluisterde de cynische ondertoon.

‘Het was je vaders schuld niet dat je als student mislukte.’ De jonge inbreker blikte terug, fel, vijandig. In zijn blauwgrijze ogen blonk haat. ‘Ik ben niet mislukt,’ siste hij.

‘Hoe noem je dat dan?’

‘Ik koos bewust voor de misdaad.’

De Cock krabde zich achter in de nek. ‘Een mens vervalt tot misdaad. Van keuze is geen sprake.’

De jonge inbreker sprong op. ‘Ik koos.’ Hij schreeuwde met ’n verwrongen mond. ‘Ik koos.’

De Cock reageerde niet onmiddellijk. Hij gaf zichzelf de rust, een opkomende woede te onderdrukken. ‘Ga weer zitten,’ zei hij kalm. ‘Als het werkelijk een keuze was, dan kan ik hem niet bewonderen.’

De accolades rond zijn brede mond plooiden zich tot een glimlach. ‘Misdaad loont niet… dat is een axioma.’ Hij zweeg even; boog zich naar voren. ‘Wie is Charles van Flaenderen?’ De jonge inbreker keek op. ‘Charles van Flaenderen?’ ‘Ja.’

‘Nooit van gehoord.’

De Cock zuchtte. Hij wreef met duim en wijsvinger in de ooghoeken. Het was een vermoeid gebaar. ‘Maarten Jan… wie verschafte jou inlichtingen over het interieur van de IJsselsteinse Bank… het alarmsysteem, de tijdklokken, de combinaties van het cijferslot?’

De jonge inbreker slikte. Zijn dunne adamsappel wipte op en neer. Het was voor het eerst tijdens het verhoor dat zijn wat arrogante houding week, plaats maakte voor onrust, onzekerheid. De Cock drong aan. Opnieuw welde de woede in hem op. Hij sloeg met zijn vuist op het tafeltje. ‘Heb je mijn vraag niet gehoord?’ Zijn zware stem dreunde tegen de wanden. De jonge inbreker plukte aan zijn trui. ‘Ik heb u gehoord,’ zei hij timide.

‘Nou… van wie kwamen de inlichtingen?’

Maarten Jan Boucharde liet het hoofd zakken. ‘Dat… dat zeg ik niet.’


In zijn oude regenjas, de ceintuur als een touw om zijn middel geknoopt, slenterde De Cock door de Lange Niezel. Hij grijnsde vriendelijk tegen Blonde Rietje, een wat gezet, maar beeldschoon animeervrouwtje, die aan de arm van een schichtige heer wiegelend voorbijschoof.

Hij had het verhoor van de jonge Boucharde afgebroken en hem zonder veel plichtplegingen beneden naar zijn cel gebracht. ‘Ik ben een inbreker, meneer De Cock, geen moordenaar.’ Dat had de jongen hem gezegd toen hij de celdeur achter hem dichtdrukte. De woorden drongen zich aan hem op, dreunden tegen zijn schedeldak. Rond zijn brede mond speelde een grijns. Ik ben een inbreker, geen moordenaar. Het klonk heel pathetisch, indrukwekkend. Maar het was een loze kreet. Niemand was van nature goed of slecht. Niemand werd als inbreker of moordenaar geboren. Het waren de omstandigheden die bepaalden wat iemand was of werd. De Cock staarde voor zich uit. Welke omstandigheden hadden Maarten Jan Boucharde gevormd, zijn daden bepaald? Hij slenterde verder, via de Oude Kennissteeg naar de Achterburgwal. Op de hoek van de Barndesteeg schoof hij het stille cafeetje van Lowietje binnen.


Lowietje, vanwege zijn geringe borstomvang in het wereldje van de penoze meest Smalle Lowietje genoemd, begroette de grijze speurder uitbundig. ‘Een tijd niet gezien,’ kirde hij. Zijn spichtig muizesmoeltje glom van genegenheid. Hij beschouwde de oude rechercheur als zijn persoonlijke vriend. ‘Ik dacht dat je mij was vergeten… dat je de weg naar Lowietje niet meer kon vinden.’ De Cock kneep beide ogen even dicht. ‘Blindelings,’ lachte hij. ‘Ik ga gewoon op de geur af.’ Hij schuifelde naar het einde van de bar en hees zijn zwaar bovenlijf op een kruk. ‘Hoe is het… heb je nog?’

Smalle Lowietje trok een verongelijkt gezicht. ‘Wat dacht u?’ Hij dook onder de tapkast en kwam weer boven met een fles pure Franse cognac, ‘Napoleon’. Hij hield haar omhoog en tikte met een kromme vinger op het vergulde etiket. ‘Zolang ik dit etablissement beheer,’ sprak hij gedecideerd, ‘zal die fles altijd voor u klaar staan.’

De Cock krabde zich achter in de nek. ‘Lowietje,’ grinnikte hij, ‘je maakt mij verlegen.’

De smalle caféhouder schonk in. ‘Dat het u wel moge bekomen.’ De Cock hield het hoofd iets schuin, beluisterde de gedragen toon waarop Lowietje sprak. ‘Het zij zo,’ reageerde hij plechtig. Hij nam het bolle glas op, schommelde het zachtjes in de hand en snoof. Op zijn gezicht vol groeven verscheen een glans van opperste verrukking. Omzichtig nam hij een slokje en liet het vocht genietend langs zijn dorstige keel glijden. ‘Weet je, Lowie,’ sprak hij zacht, peinzend. ‘Als alle mensen hun tijd alleen maar zouden verdoen met het nuttigen van een goed glas cognac… misschien waren ze dan minder wraakzuchtig.’ De tengere caféhouder staarde hem aan. ‘Dat is een mooie gedachte,’ zei hij dromerig. ‘Een hele mooie gedachte.’ De Cock nam het glas van de mond, omklemde het met beide handen en zette het zachtjes voor zich neer. Het was een teder, bijna devoot gebaar. De grijze speurder hield van cognac en genoot intens van de schaarse momenten die de misdaad hem vergunde in het schemerige, intieme lokaaltje van Lowie door te brengen. ‘Schenk nog eens in.’

Smalle Lowietje gehoorzaamde met de haast en de toewijding van een geboren kastelein.

‘Hoe is het aan de Warmoesstraat?’ vroeg hij belangstellend. De Cock streek met zijn hand door het grijze haar. De vraag van de caféhouder trok hem uit een zoete verdoving, kwakte hem onzacht terug in de werkelijkheid. ‘Het is druk aan de Kit,’ mompelde hij. ‘Druk… zoals altijd. Ik begin langzaam te geloven…’ Hij maakte zijn zin niet af, veranderde wat bruusk van toon. ‘Waar woont Boucharde?’

‘Boucharde?’

De Cock knikte. ‘Een jong krakertje… een jaar of twintig.’ Smalle Lowietje staarde langs hem heen. ‘Zoek je hem?’ Het klonk wat achterdochtig. ‘Dat is niet meer nodig.’ Over het muizegezichtje gleed een glimlach. ‘Je hebt hem al?’ De Cock antwoordde niet. Hij nipte aan zijn cognac; speelde met het glas in zijn hand.

‘Heb je hem weleens een brief laten bezorgen?’

De caféhouder keek op. Verrast. In zijn fletsgrijze ogen blonk wantrouwen. ‘Als ik… eh, als ik “nee” zeg?’ vroeg hij weifelend.

De Cock glimlachte. ‘Dan lieg je, Lowie. En waarom zou je dat doen?’

‘Als de jongen er kwaad mee kan.’

De Cock schudde het hoofd. ‘Die jongen kan er geen kwaad mee. Ik wil alleen maar weten van wie de brief kwam.’ Lowietje likte aan zijn droge lippen. ‘Van een vrouw.’ ‘Wat voor een vrouw?’

Lowietje gebaarde wat onzeker in de ruimte. ‘Een vrouw… een nette vrouw… een jaar of veertig. Misschien ook wat jonger. Ze zag er nog appetijtelijk uit, herinner ik mij.’ Hij kneep zijn ogen half dicht. ‘Weet je, zo’n beetje koel aan de buitenkant, maar…’ De Cock wuifde het weg. ‘Wat zei ze?’ vroeg hij zakelijk. Lowietje zuchtte. ‘Ze vroeg net als jij waar Boucharde woonde.’ ‘En?’

De caféhouder schudde het hoofd. ‘Ik heb haar het adres niet gegeven. Dat doe ik nooit aan vreemden. Ik vroeg wat ze van die jongen wilde. Toen haalde ze een brief uit haar tasje en vroeg mij of ik kon zorgen dat Boucharde hem kreeg.’ ‘En dat heb je gedaan?’

‘Ja… mag dat niet?’

De Cock glimlachte. ‘Zolang je nog geen bedreiging voor de PTT vormt.’

Smalle Lowietje keek hem wat verward aan. Het grapje ging hem voorbij. ‘Waar heb je die jongen voor?’ vroeg hij bezorgd. De Cock antwoordde niet direct, staarde in zijn glas. Hij bepeinsde wat hij aan de caféhouder kwijt kon.

‘Er is een vrouw vermoord,’ zei hij aarzelend, ‘aan de Oude Schans.’

Lowietje verkrampte. ‘Heb je hem daarvoor gearresteerd?’ De Cock keek de caféhouder schuin, onderzoekend aan. Er was iets in de houding van de Smalle dat hem bevreemdde. ‘Is… eh, is dat niet goed?’ vroeg hij weifelend, half spottend. Lowietje zwaaide met zijn armen. ‘Niet goed… niet goed?’ stotterde hij onthutst. ‘Natuurlijk is het niet goed. Het is helemaal niet goed. Die jongen is geen killer… geen moordenaar.’ ‘Waarom niet?’

De caféhouder leek sprakeloos.

Het duurde seconden voor hij zijn stem had teruggevonden. ‘Omdat ik hem ken… omdat hij al twee jaar bij mij in de zaak komt.’

De speurder keek hem spottend aan. ‘En is dat een garantie?’ Smalle Lowietje boog zich naar hem toe. ‘Luister, De Cock… ik weet niet over wat voor bewijzen jij beschikt… het kan mij ook geen donder schelen… maar ik zeg je dat die jongen… die Boucharde…’ Hij stokte plotseling. Op zijn spits gezicht kwam een sluwe uitdrukking.

‘Die… eh, die brief… ik bedoel, die vrouw… is zij het… is zij die vrouw van de Oude Schans?’

De Cock knikte traag. ‘Inderdaad, Lowie, zij is het.’ De caféhouder zuchtte. ‘Dan had ik je toch beter niets over die brief kunnen zeggen.’

Er klonk spijt in zijn stem.

De Cock haalde zijn schouders op. ‘Ik wist het al… van die brief. Boucharde had het mij zelf verteld. Ik wist alleen nog niet dat jij hem had laten bezorgen. Een onbelangrijk detail.’ De caféhouder schudde het hoofd. ‘Ik geloof er niets van.’ ‘Waarvan?’

‘Dat die jongen het heeft gedaan.’ Smalle Lowietje staarde voor zich uit. ‘Er zit iets scheef. Ik vond het al zo gek de tweede keer.’

De Cock keek verrast op. ‘Tweede keer?’

De tengere caféhouder knikte. ‘Ze is nog een keer teruggeweest.’ ‘Die vrouw?’

‘Ja… op een avond met een man. Toen hebben ze op een afstandje naar die jongen zitten kijken.’


Rechercheur Vledder keek op, liet zijn vingers rusten. Hij schoof de schrijfmachine van zich af. Het was een driftig gebaar. ‘Wat voor ‘n man?’

De oude speurder haalde zijn schouders op. ‘Weet ik niet.’ ‘Charles van Flaenderen?’

De Cock schudde het hoofd. ‘De omschrijving die Smalle Lowietje mij gaf, klopte niet. We zullen voor de zekerheid nog een kleine confrontatie moeten arrangeren, maar ik ben er nu al zeker van dat Charles van Flaenderen niet de man was die in gezelschap van Georgette de Mirabeau naar de jonge Boucharde kwam kijken.’

‘Een vreemde dus.’

‘A lt ha ns voor ons.’

‘En voor Maarten Jan?’

De Cock trok een droef gezicht. ‘Het is wat moeilijk met die jongen. Ik moet je eerlijk bekennen dat ik hem niet helemaal begrijp. Soms heb ik het gevoel dat hij volkomen open en eerlijk is. En dan weer denk ik… je houdt iets achter… je bent bang… je verzwijgt iets.’

‘Hoe reageerde hij?’

De Cock maakte een misnoegd gebaar. ‘Hij had het tweetal in het café niet opgemerkt. Het was nogal druk op die avond. Rokerig en veel lawaai. Pas later, toen ze al weg waren, had hij van Lowietje gehoord dat de vrouw van de brief naar hem had zitten kijken en dat ze in gezelschap was van een man die ook al belangstelling voor hem had.’

‘En?’

De Cock grijnsde. ‘En daarmee was de kous af. De jonge Boucharde wist niet wie de man was.’ Hij zweeg even, plukte aan zijn kin. ‘En aan zuster De Mirabeau,’ ging hij verder, ‘kan ik het niet meer vragen.’

‘Heeft Maarten Jan het gevraagd?’

‘Aa n wie? ’

‘Aan zuster De Mirabeau?’

De Cock knikte. ‘Bij een volgend bezoek aan haar woning.’ ‘En wat zei ze?’

De Cock grijnsde opnieuw.

‘Een kennis… een man met wie ze een avondje uit was.’ Vledder snoof. ‘Geloof jij het?’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit. ‘Misschien wilde ze niet dat Maarten Jan de identiteit van de man kende.’

‘Maar waarom nam ze hem dan mee naar het café van Smalle Lowietje?’

De Cock glimlachte. ‘Eenvoudig… omhem te laten zien wie Maarten Jan Boucharde was.’

De jonge Vledder stond van zijn stoel op en schudde geërgerd het hoofd. Zijn gezicht zag rood. ‘Waarom zullen we het ingewikkeld maken? Waarom? Waarom zullen we gaan graven naar alle mannen die de knappe verpleegster in haar bewogen leven heeft gekend? Dat heeft geen enkele zin. We moeten ons gewoon beperken tot de personen die in deze affaire een rol spelen.’

‘En dat zijn?’

Vledder gebaarde breed.

‘Charles van Flaenderen, Maarten Jan Boucharde en het slachtoffer Georgette de Mirabeau.’ Hij hees zich naast De Cock op de rand van het bureau. ‘Kijk,’ ging hij betogend verder. ‘Ik zie het zo… verpleegster De Mirabeau krijgt in het Wilhelmina Gasthuis een meer dan professionele belangstelling voor de patiënt Charles van Flaenderen… buiten ziekenhuisdeuren een belangrijke figuur in de IJsselsteinse Bank.’

De Cock knikte instemmend.

‘In een muzikale omlijsting van Brahms,’ vulde hij wat spottend aan, ‘groeit de belangstelling uit tot een min of meer intieme relatie.’

‘Juist.’

De Cock glimlachte. ‘En verder?’

Vledder ademde diep. ‘Na jaren van heimelijke liefde komt het tweetal tot de trieste overtuiging dat hun leven toch te kalm, te gladjes verloopt en besluit tot een “coup de spectacle”.’ De Cock trok een vies gezicht. ‘Een wat?’

‘Coup de spectacle… een stunt… een grote klapper.’

‘O.’

Vledder knikte voor zich uit. ‘Op basis van de kennis die Charles van Flaenderen uit hoofde van zijn functie als onderdirecteur bezit, beramen zij een plan, de oude bank aan de gracht te beroven. Voor de daadwerkelijke uitvoering hebben ze iemand nodig… een derde, een man die weet hoe een brandkast werkt en voor wie tralies en gesloten deuren geen obstakels zijn.’

‘Maarten Jan Boucharde.’

‘Precies. De jonge Boucharde had in het wereldje van de penoze in korte tijd een reputatie opgebouwd… een reputatie die zuster Mirabeau op een of andere manier ter ore komt. Er volgen enige besprekingen bij haar thuis, waar onderdirecteur Van Flaenderen de inbreker Boucharde vertrouwd maakt met het interieur van de bank, het alarmsysteem, de werking van tijdklokken en de cijfercombinaties van de safe.’

De Cock streek met zijn pink over de rug van zijn neus. ‘En de moord?’ Hoe bedoel je?’

‘Hoe past de moord in dit verhaal?’

Vledder maakte een ongeduldig gebaar. ‘Ze… eh, ze kregen ruzie.’

‘Waarover?’

‘Weet ik veel… over de verdeling van de buit.’

De Cock snoof. ‘Nog vóór de inbraak was gepleegd?’ Het klonk wat spottend.

Vledder klemde zijn lippen op elkaar. ‘Toch moet het ongeveer zo geweest zijn,’ sprak hij gekwetst. ‘Het kan bijna niet anders. De relatie Van Flaenderen-De Mirabeau-Boucharde en de inbraak in de IJsselsteinse Bank is te opvallend. Als Maarten Jan de hoofdzuster niet heeft vermoord, dan moet het…’ De jonge rechercheur aarzelde, sprak niet verder.

De Cock keek hem uitdagend aan. ‘Nou…?’

De telefoon op het bureau van De Cock rinkelde. Vledder, blij met de interruptie, greep de hoorn en luisterde. Het duurde maar een paar seconden. ‘Er is een man om je te spreken.’ ‘Wie?’

‘Charles van Flaenderen.’

5

De Cock maakte een lichte buiging en plooide zijn gezicht in aandacht en welwillendheid. ‘Waarmee kan ik u van dienst zijn?’ Charles van Flaenderen, onberispelijk gekleed in een donkerblauw kostuum met parelgrijze das, schonk hem een matte glimlach. Hij zag er moe uit, afgetobd, alsof hij nachten had gewaakt.

‘Ik geloof,’ zo begon hij, ‘dat ik mij bij onze eerste ontmoeting wat dwaas heb gedragen.’ Hij wuifde wat vaag voor zich uit. ‘U moet beseffen… ik was door uw aanwezigheid aan de Oude Schans erg geschokt. Ik was mijzelf niet… wist niet meer wat ik zei. Achteraf heb ik mij gerealiseerd dat ik de vreselijkste beschuldigingen heb geuit.’

De Cock keek hem schuin, onderzoekend aan. ‘Ten aanzien van uw vrouw?’

Charles van Flaenderen knikte. ‘Het was een opwelling… zo moet u het zien… een gemoedsuiting als gevolg van de confrontatie met de plotselinge dood van Georgette. Het was ondoordacht, emotioneel en zonder grond. Ik bedoel… het was dwaas te veronderstellen dat mijn vrouw…’

‘Zij was het niet?’

Charles van Flaenderen schudde heftig het hoofd.

‘Zeker niet. Mijn echtgenote zou zo iets nooit kunnen doen. Zij is daartoe niet in staat.’

‘Wie wel?’

Charles van Flaenderen tastte naar zijn das. Zijn handen trilden. ‘Dat… eh, dat weet ik niet.’

De Cock toonde zijn innemendste glimlach. ‘U… heer van Flaenderen… zou u tot een moord in staat zijn?’

De bankdirecteur verbleekte. ‘U denkt toch niet dat ik Georgette… ‘

De Cock keek hem scherp aan.

‘U had toch motieven?’

‘Ik?’

De Cock grijnsde. ‘Kom, heer Van Flaenderen,’ sprak hij vriendelijk, ‘u wilt mij toch niet zeggen dat u uit pure onnozelheid het veiligheidssysteem van uw bank prijsgaf?’

De bankman keek hem verward aan.

‘Het systeem?’

De Cock knikte nadrukkelijk. ‘Wie opperde het plan Maarten Jan Boucharde in te schakelen? U… of was het Georgette?’ Van Flaenderen greep naar zijn hoofd. ‘Wie is Maarten Jan Boucharde?’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit. ‘De jongeman die gisterennacht een ernstige poging ondernam de IJsselsteinse Bank te beroven.’

Charles van Flaenderen kwam met een ruk overeind. Op zijn vale wangen kwam wat kleur. ‘En wat heb ik daarmee te maken?’ Hij schreeuwde.

De Cock trok zijn mond iets scheef. ‘Alles,’ reageerde hij scherp. ‘Toen de jonge Boucharde de bank inging, wist hij hoe hij de tijdklokken kon ontregelen en kende hij de cijfercombinaties van de safe. Er was maar één bron waaruit hij kon hebben geput, heer Van Flaenderen.’ Hij strekte zijn arm beschuldigend uit. ‘En die bron was u.’

Charles van Flaenderen sprong op hem toe, wild, getergd, greep hem vast aan zijn revers. ‘Dat is niet waar.’ Hij schreeuwde opnieuw. ‘Dat… dat is een leugen, een pertinente leugen. Ik ken geen Boucharde… ik heb nog nooit van een Boucharde gehoord.’


Rechercheur Vledder legde een rapport voor de oude speurder neer. ‘Van de sectie,’ legde hij uit. ‘Het lijk is al gekist. De begrafenis is morgen.’

‘Hoe laat?’

‘Twee uur.’

‘Waar?’

‘Op de Ooster.’

De Cock keek naar het rapport en schoof het van zich af. ‘Ik heb geen zin het allemaal te lezen. Vertel maar wat erin staat.’

Vledder haalde nonchalant zijn schouders op. ‘Niet veel bijzonders. De schedel is ingeslagen. De doodsoorzaak was hersenletsel.’

De Cock knikte begrijpend. ‘En het wapen?’

De jonge Vledder maakte een misnoegd gebaar. ‘Dr. Rusteloos kon er niet veel van zeggen. Het kan een klein model hamer zijn geweest met een ronde, wat bolle kop, of een soort staaf met een verdikking, een knobbel aan het slageinde. Er was uit de verwondingen inderdaad niet zoveel op te maken. In ieder geval moet de moordenaar razend zijn geweest.’

‘Hoeveel kwetsuren waren er?’

Vledder zuchtte omstandig.

‘Dr. Rusteloos meende sporen te vinden van wel acht of negen slagen.’

‘Vreemd,’ mompelde hij, ‘heel vreemd.’ Hij keek naar Vledder, een dromerige blik in zijn ogen. ‘Waarom wordt iemand razend op een vrouw?’

De jonge rechercheur blikte verwonderd terug. ‘Bedrog… versmade liefde.’

De Cock gebaarde. ‘Was Maarten Jan haar minnaar?’ Over het gezicht van Vledder gleed een grijns. ‘Dat is nauwelijks aan te nemen. Daarvoor kenden zij elkaar te kort. Bovendien is er een leeftijdsverschil van meer dan twintig jaar.’ ‘Dus is hij de moordenaar niet.’

Vledder stond op; een norse trek op zijn gezicht. ‘Kom, De Cock,’ riep hij kregel, ‘laten we ermee ophouden.’

Hij zwaaide met beide armen. ‘Okee, de moord op zuster De Mirabeau was een emotionele daad… ik geef dat toe… vermoedelijk een uitvloeisel van een emotionele binding. Maar ontlast dat Maarten Jan Boucharde?’

‘Had hij een emotionele binding?’

Vledder schudde geërgerd het hoofd. ‘Wat heb je toch? Waarom zoek je steeds uitvluchten voor die jongen?’

De Cock reageerde fel. Uit zijn grijze ogen schoot vuur. ‘Ik zoek geen uitvluchten,’ brulde hij, ‘voor wie dan ook.’ Hij bonsde met zijn zware vuist op het bureau. ‘Ik zoek de waarheid.’

De jonge Vledder zweeg. De felle reactie van zijn oude leermeester had hem geschokt. Eerst na een poosje vroeg hij: ‘Hoe was het met de minnaar van Brahms?’

De grijze speurder keek op.

De woede was uit zijn blik verdwenen. ‘Je bedoelt Charles van Flaenderen?’

De Cock grijnsde. ‘Hij hield helemaal niet van Brahms.’ De mond van Vledder viel open. ‘Hij hield niet van Brahms?’ In zijn stem trilde verbazing. ‘En de buurvrouw zei…’ De Cock knikte. ‘Zij speelde Brahms, Georgette de Mirabeau… Romance in F… tot hij er gek van werd.’


Commissaris H.G.T.W. Buitendam, de lange statige politiechef van het oude bureau aan de Amsterdamse Warmoesstraat wuifde met een slanke hand.

‘Ga zitten, De Cock,’ sprak hij wat geaffecteerd. ‘Ik moet eens ernstig met je praten.’

De grijze speurder plooide zijn lippen tot een grijns. ‘U bedoelt,’ verbeterde hij, ‘dat u mij iets wilt zeggen.’

De commissaris keek gestoord op. ‘Ja… ja, precies. Zo is het. Ik moet je iets zeggen.’

Hij klapte met zijn vlakke hand op een dossier voor hem op zijn bureau. ‘Moet Boucharde hiermee naar de officier van justitie?’ De Cock veinsde onbegrip. ‘Is dat niet juist?’

De politiechef keek hem wantrouwend aan. De toon van de oude rechercheur maakte hem waakzaam. ‘Er staat alles over die mislukte kraak in de IJsselsteinse Bank, maar over de moord op die verpleegster wordt met geen woord gerept.’ De Cock knikte traag. ‘Dat klopt,’ zei hij gelaten. De commissaris trok zijn borstelige wenkbrauwen op. ‘En wanneer gebeurt dat?’

‘Wat?’

‘Wanneer leg je die moord ten laste?’

De Cock keek hem quasi-verbaasd aan. ‘Zo gauw ik de moordenaar heb gevonden.’

De ogen van de commissaris vernauwden zich. ‘Boucharde-isde-moordenaar-niet?’

De Cock trok zijn mondhoeken op. Om zijn lippen dartelde een speelse glimlach. ‘Dat heb ik niet beweerd. Het is uw interpretatie van mijn woorden.’ Hij kwam langzaam van zijn stoel overeind. ‘Als u mij toestaat,’ sprak hij vriendelijk, ‘ik zou graag verder gaan met mijn onderzoek.’

Het gezicht van de politiechef verstarde. Een ader klopte in zijn hals. ‘Blijf zitten.’ Hij schreeuwde wild; sloeg met zijn vuist op het dossier. ‘Ik neem hier geen genoegen mee. Dit is onvolledig.’ De Cock bleef staan, groot, breed, onverzettelijk. ‘En ik ben niet van plan mijn proces-verbaal aan te vullen met suggesties en vage aanwijzingen inzake een moord waarvan de achtergronden mij nog volkomen duister zijn.’

De commissaris keek hem aan. Blosjes op de wangen. Een moment leek hij sprakeloos. Toen stond hij op, strekte zijn arm in de richting van de deur en brulde. ‘Er uit!’

De Cock ging.

De jonge Vledder lachte luid. ‘Was het weer zover?’ De Cock plukte aan zijn neus. ‘Ja,’ zei hij timide. ‘Het was weer zover. Hij kan het niet laten.’

Vledder lachte opnieuw.

‘Hoe vaak ben jij nu al door de commissaris van zijn kamer gejaagd?’

De Cock grinnikte vreugdeloos. ‘Bij elke moordzaak minstens één keer.’ Hij schudde droef het hoofd. ‘Het is een onhebbelijke gewoonte van hem.’

Vledder maakte een vaag gebaar. ‘Vind je niet dat hij dit keer gelijk had?’

De Cock keek zijn jonge collega een ogenblik aan. Star, zwijgend. Zonder te antwoorden liep hij langs hem heen naar de kapstok, greep zijn oude jas en hoed en slenterde naar de deur. Vledder beende hem na. ‘Waar ga je heen?’

De Cock draaide zich half om. ‘Naar de Kromboomsloot.’ ‘Wat denk je daar te vinden?’

De oude speurder wurmde zich in zijn jas. ‘Het antwoord op een vraag… waarom werd zuster De Mirabeau vermoord?’ Vledder bleef als getroffen staan. Eerst toen zijn verbijstering was weggeëbd, volgde hij De Cock de trap af.

Ze liepen zwijgend naast elkaar door de Lange Niezel, de Korte Niezel en de Stormsteeg. De Cock nonchalant, zwierig, zijn jas los, fladderend om zijn benen. Vledder keurig, strak, ambtelijk, in een ijzersterke combinatie.


De jonge rechercheur voelde zich niet prettig. De affaire zinde hem niet. In zijn hart smeulde een licht verwijt jegens zijn oude leermeester, die maar bleef wroeten in een zaak die in feite zo simpel lag. De jonge inbreker had de verpleegster vermoord. Zonder meer. Daarvan was hij, Vledder, overtuigd. Maar om een of andere reden scheen De Cock die jongen te sparen, drong hij niet aan. De commissaris had dit keer volkomen gelijk. Er was een duidelijke samenhang. Absoluut. Wanneer in het proces-verbaal contra Boucharde buiten de inbraak ook de moord ten laste was gelegd, dan hadden ze de zaak kunnen afsluiten. Vledder keek opzij. ‘Hoelang woont Boucharde al aan de Kromboomsloot?’

‘Ik heb dat niet nagevraagd. Ik denk vanaf het moment dat hij bij zijn ouders wegging.’

Vledder keek voor zich uit.

‘Denk je,’ zei hij achteloos, ‘dat hij daar zijn buit van de roofmoord op zuster De Mirabeau heeft verborgen?’


De Cock bleef staan. De sarcastische toon van zijn jonge collega had hem getroffen. Hij schoof zijn hoedje wat naar voren en zuchtte diep.

‘Zuster Georgette de Mirabeau,’ sprak hij geduldig, gelaten, ‘werd niet het slachtoffer van een roofmoord. Dat is een misvatting. Zij werd om een heel andere reden vermoord.’ Hij streek met zijn hand over zijn breed gezicht. ‘En voor je nu verder loopt te mokken, denk dan eens grondig na over de vraag waarom een eenvoudige verpleegster, die twintig jaar onafgebroken trouw en toegewijd haar werk verricht en op wier gedrag, zowel in als buiten het ziekenhuis, vrijwel niets valt aan te merken, plotseling een jonge inbreker benadert en hem aanzet een spectaculaire kraak te plegen.’

Vledder slikte. ‘Zette zij hem aan?’

De Cock knikte heftig. ‘Natuurlijk, dat deed zij. Maarten Jan Boucharde kreeg zijn inlichtingen over de IJsselsteinse Bank van haar. Charles van Flaenderen speelt in deze affaire maar een ondergeschikte rol. Georgette de Mirabeau misbruikte haar charmes om de onderdirecteur alles te laten vertellen over het interieur van de bank, het veiligheidssysteem, de cijfercombinaties van de safe. Van Flaenderen gaf de inlichtingen argeloos, blijmoedig en trots, omdat zijn geliefde zoveel belangstelling voor zijn werk had.’

Vledder schudde vertwijfeld het hoofd. ‘Maar waarom?’ De Cock grijnsde. ‘Juist… waarom?’ Hij gebaarde wat wild voor zich uit. ‘Wat dreef de knappe verpleegster? En waarom sloeg men haar de hersens in?’

Vledder staarde hem aan.

‘Maar dat is verschrikkelijk.’

‘Hoezo?’

‘Dan zijn we nog niet veel verder als in het begin.’


Een reeks lage huisjes aan een kronkelende gracht, de Kromboomsloot, met hoge iepen aan de walkant en kleine bruggetjes over een smal water. Bijna aan het eind van het grachtje, bij nummer 26A, bleef De Cock staan en keek. De blauwstenen stoeptreden van het oude huisje waren uitgesleten en het raamkozijn hing scheef. Maar de deuren en kozijnen waren glanzend groen geschilderd en achter helder glas hing een hagelwitte vitrage. Het verbaasde De Cock een beetje. Hij had zich het ‘rovershol’ van de jonge Boucharde anders voorgesteld, grauwer, minder verzorgd.

Hij klom de uitgesleten stoep op en voelde aan de groene deur. De koperen kruk gaf mee, maar de deur bleef dicht. Hij tastte in de achterzak van zijn pantalon naar het zachtleren foedraal waarin hij het apparaatje had geborgen dat hij eens van zijn vriend en inbreker Handige Henkie had gekregen: een koperen houdertje met een keur van uitschuifbare, stalen baarden.

De grijze speurder monsterde het slot en deed een zorgvuldige keuze.

Vledder keek gespannen toe. Het leek hem een eeuwigheid, maar in rond zevenenvijftig seconden had De Cock de deur geopend.

Voorzichtig gingen ze naar binnen. Via een minuscuul portaaltje kwamen ze in een lange, smalle kamer met een lage zoldering en bruin geteerde balken binnen handbereik. Het vertrek was schaars gemeubileerd met een breed divanbed, een ruwhouten tafel en rotanfauteuils met fleurige zittingen. Uit een bolle schemerlamp in de hoek glansde geel, diffuus licht langs grillige plastieken aan de wand. De plavuizen gaven hun voetstappen een holle klank.

Plotseling bleef De Cock staan en greep de jonge Vledder bij de arm. Bijna achter in de kamer, naast een rotanfauteuil dansten sliertjes rook uit een ruwstenen asbak op de vloer. ‘Er is iemand,’ hijgde hij.

Vledder greep naar zijn schouderholster en trok zijn pistool. De blauwstalen loop glansde in zijn hand.

De Cock schudde afkeurend het hoofd. ‘Doe het weg,’ fluisterde hij dwingend. ‘Die dingen maken zo’n lawaai.’ De jonge rechercheur gehoorzaamde onwillig. Hij had het wapen graag in de hand, gebruiksklaar. Beducht voor gevaar van alle kanten sloop hij verder. De Cock volgde. Via de kamer en een afstapje kwamen ze in het achterhuis. Er was een ruime keuken en een toilet, herkenbaar door een ‘Manneke Pis’ in brons. De Cock boog zich naar Vledder. ‘De enige mogelijkheid,’ zei hij zacht.

Vledder knikte begrijpend. Met zijn hand dicht bij de greep van zijn pistool liep hij op de deur toe.

De Cock beduidde hem terug te komen. ‘Ik heb in de kamer een paar gemakkelijke fauteuils zien staan,’ riep hij ineens luid, ontspannen. ‘Daar blijven we wachten.’

Vledder keek hem verbijsterd aan. ‘Maar daar zit een vent,’ fluisterde hij onthutst.

De Cock glimlachte. ‘Het is geen vent… het is een vrouw.’ ‘Een vrouw?’

De Cock knikte. ‘Aan de sigaret in de asbak op de vloer… zat lipstick.’

De jonge Vledder liet zich in een van de rotanfauteuils vallen. Hij keek naar het nog smeulende peukje in de stenen asbak op de vloer en ergerde zich. De Cock zat naast hem, behaaglijk onderuitgezakt, de benen gestrekt vooruit, zijn oude hoedje bijna op de rug van zijn neus. Hij bladerde in een oud GP-romannetje, dat hij op de ruwhouten tafel had gevonden. Om zijn brede mond lag een geamuseerde trek.

‘Zou ze eruit komen?’

De Cock keek opzij. ‘Zeker. Maar als het te lang duurt, mag je ook gaan kloppen en zeggen dat we toch niet van plan zijn weg te gaan.’ Ineens schoof hij zijn hoedje naar achteren en grinnikte. ‘Blijf maar zitten,’ zei hij jolig. ‘Het is niet meer nodig.’

In de deuropening van het achterhuis stond een jonge vrouw op blote voeten. Ze droeg een strakke heupbroek en een wijde doorkijkblouse, die niets verhulde. Lang, blond haar golfde langs haar schouders naar beneden.

De Cock kwam traag uit zijn fauteuil overeind. Zijn puriteinse ziel had even moeite de ‘inkijk’ te verwerken. Toen liep hij op haar toe, een glimlach om zijn lippen. ‘Mijn naam is De Cock.’ Zijn stem klonk vriendelijk. ‘Ik ben rechercheur van politie.’ Hij wuifde wat onzeker naar achteren. ‘En dat is collega Vledder, mijn onvolprezen hulp.’

‘Hoe… eh, hoe kwam u binnen?’

De Cock plooide zijn lippen in onschuld. ‘De deur was open,’ loog hij.

Ze schudde het hoofd. ‘Hij was op slot,’ reageerde ze scherp. De Cock keek haar aan, het hoofd een beetje schuin. ‘U… eh, u weet het zeker?’

Ze knikte heftig. ‘Sinds die…’ Ze stokte plotseling, gebaarde naar het fleurige rotan. ‘Gaat u alstublieft weer zitten. Zal ik gauw even koffie maken?’ Ze glimlachte liefjes. ‘Dom van mij. Ik was haast alle goede lessen vergeten.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen. ‘Lessen?’

Ze lachte vrolijk. ‘Maarten Jan heeft mij geleerd politiemensen altijd vriendelijk te ontvangen.’

De Cock maakte een grimas. ‘Op het toilet?’

Er gleed een schaduw over haar gezicht. ‘Ik was bang.’ ‘Voor de recherche?’

Ze zuchtte diep. ‘Ik dacht dat die vent was teruggekomen.’ ‘Welke vent?’

‘Die vent van vorige nacht.’

De Cock keek haar aan, zag dat ze huiverde. Hij vatte haar bij de schouder en leidde haar naar een van de fauteuils. ‘Vertel het rustig,’ zei hij met een haast vaderlijke bezorgdheid. ‘Om te beginnen… wie ben je?’

Ze ging zitten en stak met nerveuze bewegingen een sigaret op. Haar vingers trilden. ‘Ik… eh, ik ben Ineke… Ineke Peeters. Ik ben negentien jaar. Minderjarig, zoals dat heet. Mijn ouders weten dat ik hier ben.’

‘En?’

Ze staarde naar de vloer. ‘Ze zijn er niet zo gelukkig mee.’ ‘Hoelang ken je Maarten Jan?’

‘Twee… twee en een half jaar.’

‘Trouwen?’

Ze glimlachte wat triest. ‘Daar geloven we niet zo in.’ ‘Je weet wat Maarten Jan doet?’

Ze knikte traag. ‘Hij steelt…’ dan plotseling fel, furieus, ‘… maar nooit van arme mensen.’

De Cock glimlachte. ‘Maakt dat verschil?’

Ze keek naar hem op, verbaasd. ‘Voor u niet?’

De Cock negeerde de vraag, krabde zich wat verlegen achter in de nek. ‘Vertel me van die vent… hij kwam gisterennacht?’ ‘Ja, gisterennacht, om een uur of twee, schat ik. Ik lag al een poosje in bed, doezelde zo’n beetje.’ Ze duwde het blonde haar uit haar gezicht. ‘Ik heb… had de buitendeur nooit op slot. Maarten Jan komt vaak op de meest vreemde tijdstippen thuis. Het is lastig als hij mij steeds uit bed moet bellen.’

De Cock knikte begrijpend. ‘Die vent kwam dus gewoon door de voordeur.’

Ze zoog haar longen vol rook. ‘Ik hoorde hem komen. Ik dacht nog een moment dat het Maarten Jan was. Maar dat kon niet. Ik had in de krant gelezen dat hij bij u vastzat.’

‘En toen?’

‘De man deed de deur achter zich dicht en begon door de kamer te sluipen. Hij kwam naar het bed en bukte zich over mij heen. Ik voelde zijn hete adem in mijn gezicht.’

Ze sloot een moment haar ogen en drukte de angst uit haar herinnering weg. ‘Ik hield mij slapende en ademde zo regelmatig mogelijk. Na een paar seconden scheen hij er van overtuigd dat ik werkelijk sliep. Hij kwam overeind. Het licht van zijn zaklantaarn danste langs de wanden. Toen ging hij op zoek.’ ‘Op zoek?’

Ze knikte. ‘Hij deed alle kasten open en snuffelde overal rond. Hij keek zelfs onder mijn bed.’

‘Je weet zeker dat het een man was?’

Ineke Peeters schonk de grijze speurder een wat medelijdend lachje. ‘Ik weet wel zo ongeveer hoe een man ruikt. Bovendien heb ik zijn silhouet gezien. Vlak voor de deur op de straat brandt een lantaarn.’

‘Hoe oud schat je hem?’

‘Tweeëntwintig… drieëntwintig jaar.’

‘Niet ouder?’

‘Ik dacht van niet.’

‘Heb je zijn gezicht gezien?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Het was te donker. Ik heb niets kunnen onderscheiden. Ik zal wel zijn stem herkennen.’

De Cock keek haar verwonderd aan.

‘Zijn stem?’

Ze knikte kalm. ‘Ik heb hem horen praten. Toen hij na ongeveer drie kwartier ophield met zoeken, stond hij in het midden van deze kamer, rechtop, nog geen anderhalve meter van mijn bed. Hij hijgde zwaar en stonk naar zweet. “Verdomme,” siste hij, “dat rotwijf.” Het kwam uit de grond van zijn hart.’

6

Rechercheur De Cock slenterde door de grote recherchekamer van het oude politiebureau aan de Amsterdamse Warmoesstraat. Zijn gezicht stond zorgelijk. De rimpels in zijn voorhoofd waren verdiept. De vreemde, nachtelijke bezoeker van Ineke Peeters paste niet in het beeld… of toch? Plotseling bleef hij midden in de kamer staan en riep luid, indringend: ‘Dat rotwijf.’ Hij herhaalde het enige malen, proefde de klank op zijn tong. Daarna keek hij wat verstrooid naar Vledder. ‘Wat denk je ervan?’ De jonge rechercheur maakte een grimas en trok gebarend zijn schouders op.

‘Georgette de Mirabeau.’

De Cock knikte traag. ‘In het licht van ons onderzoek… de meest voor de hand liggende conclusie. Dat “rotwijf” sloeg op haar.’

Hij staarde voor zich uit. ‘Maar daaraan kleeft onmiddellijk een aantal voorwaarden.’

‘Voorwaarden?’

‘Ja, als eerste… de nachtelijke bezoeker van Ineke Peeters kent de verpleegster, en ten tweede… hij weet dat Maarten Jan relaties met haar onderhield.’

‘Hij kent dus beiden.’

De Cock plukte nadenkend aan zijn onderlip. ‘Inderdaad,’ zei hij bedachtzaan, ‘hij kent beiden.’ Hij slenterde naar zijn bureau en liet zich in zijn stoel zakken. ‘Voor, tijdens of na de moord op Georgette de Mirabeau,’ ging hij verder, ‘is in haar woning gezocht, intens, met de grootste zorgvuldigheid. De onbekende die ’s nachts bij Ineke Peeters binnendrong, zocht even zorgvuldig, was kennelijk op hetzelfde uit en vermoedde dat Maarten Jan het had gevonden.’

Vledder veerde op.

‘Dan weet hij ook van de moord.’ De Cock keek hem aan. ‘Hoeveel?’

Vledder slikte. ‘Misschien… misschien wel net zoveel als Maarten Jan.’


De Cock wreef over zijn gezicht. ‘De vraag die onmiddellijk opdoemt… waar zocht men naar? Toen ik Maarten Jan tijdens zijn verhoor ernaar vroeg, zei hij dat hij dat niet wist.’ Vledder grijnsde. ‘Een leugen.’

De Cock schudde het hoofd. ‘Dat weet ik niet zo,’ zei hij weifelend, onzeker. ‘Laten we ons eens in de situatie van de jonge inbreker verplaatsen, zoals wij die nu kennen. Op een kwade dag wordt hij benaderd door een hem volkomen onbekende verpleegster, die hem inlichtingen verschaft inzake een spectaculaire kraak en hem zegt een belangrijke mededeling te doen als hij eenentwintig is. Een paar dagen voor zijn verjaardag vindt hij haar vermoord. Vind je het gek dat hij gaat snuffelen?’ ‘Nee.’

‘En wist hij concreet waarnaar hij zocht?’

Vledder schudde het hoofd.

‘Concreet niet… maar zijn zoeken hield wel verband met de toegezegde mededeling.’

De Cock schoof zijn dikke onderlip naar voren. ‘Het was een normale reactie. De verpleegster had zijn nieuwsgierigheid opgewekt.’

Een tijdlang zwegen beiden. Buiten, in de Warmoesstraat, krijste een hoertje en toeterde een nerveuze chauffeur een dronken sloeber naar het trottoir. De geluiden drongen vervormd naar binnen. Vledder was de eerste die sprak.

‘Wie was die vreemde, nachtelijke bezoeker van Ineke Peeters? Wist hij waarnaar hij zocht? Wat is zijn belang, zijn motief?’ De Cock antwoordde niet. Het scheen dat de laatste vragen van de jonge rechercheur hem niet hadden bereikt. Hij nam een blanco vel papier uit de lade van zijn bureau, pakte zijn pen en schreef, groot, wijd: Welk geheim verborg Georgette de Mirabeau? Hij zuchtte diep, schoof het vel papier van zich af en bekeek de woorden die hij had geschreven. Daarna schudde hij het hoofd. ‘Doden spreken niet,’ sprak hij cynisch. ‘Voor de meeste moordenaars een prettige bijkomstigheid.’

‘Een geheim?’ De oude dr. Den Koninghe keek de beide rechercheurs verwonderd aan. ‘Had Georgette de Mirabeau een geheim?’

De Cock knikte. ‘We hebben gegronde reden aan te nemen dat Georgette de Mirabeau iets wist… iets waarvoor ook anderen belangstelling hadden.’

De oude dokter haalde wat nonchalant zijn schouders op. ‘Ik kan het mij haast niet voorstellen. Georgette was een voortreffelijke verpleegster, een hardwerkende vrouw.’ Hij glimlachte zwakjes. ‘Wat voor een geheim zou zij…’

Plotseling hield hij op, keek de grijze speurder strak, onderzoekend aan. ‘Ik begrijp het niet,’ zei hij onzeker, ‘waarom komt u naar mij?’


De Cock streek met zijn pink over de rug van zijn neus. ‘Ik ken u al jaren, dokter,’ zei hij wat verontschuldigend. ‘Ik heb op u gelet toen u aan de Oude Schans de doodschouw verrichtte. Het kwam mij voor dat het slachtoffer… Georgette de Mirabeau meer voor u had betekend dan… dan de meeste mensen van wie u ambtelijk de dood constateerde.’

De oude lijkschouwer plukte aan zijn baardje. ‘Dat is juist,’ zei hij traag, bedachtzaam. ‘Dat heeft u goed gezien.’

‘U kende haar?’

‘Ja.’

‘Goed?’

De blik van de oude man dwaalde weg. ‘Ik… ik was verliefd op Georgette.’ Er gleed een glimlach over zijn gelaat. ‘Lang geleden.’

‘Hoelang?’

De oude dokter zwaaide wat vaag in de ruimte. ‘Twintig… vijfentwintig jaar. Georgette was in die dagen een erkende schoonheid met een uitgebreide kring van bewonderaars.’ Hij glimlachte opnieuw, wat triest. ‘De concurrentie was voor mij te groot.’

De Cock lachte bescheiden. ‘U heeft haar wel “het hof” gemaakt?’

Hij keek op. ‘Zo heette dat toch?’

De oude dokter knikte wat afwezig. ‘Op mijn simpele manier dan.’ Hij tilde beide handen op en zuchtte. ‘Misschien was ik niet galant, niet onstuimig genoeg.’

‘Het werd geen romance?’

Dr. Den Koninghe schudde het hoofd. ‘Ze zag in mij geen minnaar… meer een oudere vriend. En dat is altijd zo gebleven.’ De Cock knikte begrijpend. ‘Met andere woorden… Georgette schonk u niet haar liefde, maar wel haar vertrouwen.’ ‘Zo zou je het kunnen formuleren.’

‘Geheimen… geheimen liggen in de vertrouwelijke sfeer.’ De oude dokter reageerde langzaam. Hij schoof zijn stoel wat naar achteren; zocht tijd voor een antwoord. ‘Ik heb jouw verhoortechniek altijd bewonderd, De Cock. Ik had nooit gedacht er zelf nog eens het slachtoffer van te worden.’

Om de lippen van de grijze speurder danste een glimlach. ‘Slachtoffer?’

De oude dokter knikte met een ernstig gezicht. ‘Als je zoekt naar een motief voor een moord op Georgette de Mirabeau… ik had een motief.’

De Cock keek verrast op. ‘U, dokter?’

Er gleed een schaduw over het gelaat van de dokter. ‘Georgette heeft mij eens op een vreselijke manier vernederd. Zo iets vergeet je niet. Soms komt het terug.’ Hij zweeg even, tastte in het grijs van zijn herinnering. ‘Ik was in die tijd assistent van professor Van Naegelen. De oude professor was een zwak man. Dikwijls ziek. Feitelijk hield ik zijn colleges. Of een ieder het aan mij kon zien… ik weet het niet. Maar onder de studenten was het een publiek geheim, dat ik verliefd was op Georgette de Mirabeau. De gedachte dat iedereen het wist, maakte mij vaak onzeker. Wanneer studenten onder elkaar stonden te fluisteren, dan dacht ik dat ze het over mij hadden en over Georgette. U begrijpt hoe kwetsbaar ik was. Op een dag, terwijl ik de studenten een dictaat voorlas, stond Georgette op, stapte naar voren en gaf mij een doos bonbons terug die ik haar de dag tevoren had laten bezorgen. Het was een mooie grote doos… U kent dat wel, met een fraai lint in een enorme strik. Ik had er een soort gedicht bij gepleegd… een ontboezeming in een wat kleurrijke taal. Ik was in die tijd nogal bezeten van Willem Kloos en probeerde stuntelig zijn stijl te imiteren.’ De oude man nam zijn bril af, wreef in de ooghoeken. ‘Tot mijn schrik pakte ze het papier en begon mijn gedicht voor te lezen. Niet echt, maar op een spottend toontje.’

Vledder slikte. ‘Wat een rotgriet.’

Dr. Den Koninghe knikte instemmend. ‘U kunt het van mij aannemen… ik had haar op dat moment kunnen vermoorden. Ik werd daar voor het front van al die studenten…’ Hij zuchtte, streek met zijn hand over het hoofd. ‘Ik moet daar als verlamd hebben gestaan. Ik heb het einde niet afgewacht. Ik ben de zaal uitgegaan, de lach van de studenten in mijn oren. Kort daarna nam ik ontslag bij professor Van Naegelen. Ik kon het niet meer. Ik was niet in staat nog colleges te geven.’

‘En Georgette?’

De oude dokter verschoof zijn bril. ‘Ik verloor haar aanvankelijk uit het oog. Een paar jaar later ontmoette ik haar als verpleegster. We hebben toen de oude relaties weer aangeknoopt. Ik zei het u toch… we zijn vrienden gebleven.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op. ‘Ze was medisch studente… heb ik begrepen?’

‘Inderdaad.’

‘Ze is nooit afgestudeerd?’

De oude dokter schudde droef het hoofd. ‘Soms straft het leven zelf.’

‘U bedoelt?’

De oude man ademde zwaar. ‘Het is Georgette niet voor de wind gegaan. Kort na die voor mij zo pijnlijke scène in de collegezaal maakte ze kennis met Freddy… Ferdinand van Breugelen, een jong en veelbelovend architect van goeden huize. De trotse Georgette, die haar minnaars steeds hooghartig afwees, raakte verliefd.’

‘En?’

‘Het was een hevige verliefdheid. Bijna manisch. Ze adoreerde haar Freddy op een manier die je onder onze grauwe luchten niet voor mogelijk houdt. Binnen een paar maanden was het stel verloofd. Georgette gaf haar studie op… wat had je als vrouw van een architect aan een medische opleiding?… en bereidde zich voor op haar taak als vrouw en moeder.’

De Cock keek op. Zijn scherpe blik tastte de gelaatstrekken van de oude dokter af. ‘Ze was zwanger?’

‘Ja.’

‘Ze trouwden?’

‘Nee.’

‘En… en het kind?’

‘Is nooit geboren.’

‘Maar… ‘

De oude dokter likte aan zijn droge lippen. ‘Je jaagt mij op,’ zei hij licht bestraffend. ‘Laat het mij rustig vertellen. Zoals ik al zei… Freddy was van goeden huize… en afhankelijk. Ik bedoel… financieel. Zijn groot opgezet architectenbureau had nog geen naam… een onderneming zonder opdrachten. Zijn ouders hadden nogal wat bezwaren tegen Georgette en een overhaast huwelijk. Ik denk dat die bezwaren voor Freddy van te groot gewicht zijn geweest.’

‘Hij verbrak de verloving?’

‘Ja.’

‘Zonder meer?’

Dr. Den Koninghe knikte. ‘Hij vertrok plotseling naar ZuidAmerika en schreef haar vandaar een briefje dat het “uit” was.’ De Cock snoof verachtelijk.

‘Dat was laf.’

De oude dokter zuchtte diep. ‘Georgette is die vernedering — en dat was het — feitelijk nooit te boven gekomen. Ze kreeg vrij kort daarna een miskraam en stortte zich in de verpleging.’ ‘Een vlucht.’

‘Zo zou je het kunnen noemen.’

‘En de miskraam?’

Dr. Den Koninghe gebaarde met een slanke hand. ‘Volgens haar zeggen was het een gewone, spontane miskraam.’ Hij schudde het hoofd. ‘Ik verdenk haar er sterk van dat zij zich door een van haar medische kennissen heeft laten behandelen.’ ‘Abortus provocatus criminalis.’

De oude dokter keek op.

‘Fraai Latijn,’ zei hij met lichte spot.

‘Het staat zeker nog zo in je oude leerboeken?’

De Cock negeerde de opmerking. ‘Wat gebeurde er met Freddy… Ferdinand van Breugelen?’

Dr. Den Koninghe glimlachte wat wrang. ‘Hij trouwde nog binnen het jaar met de dochter van een rijke makelaar.’ ‘En werd onafhankelijk.’


De oude dokter plukte opnieuw aan zijn baardje. ‘Och,’ zei hij weifelend. ‘Ferdinand heeft zich ontwikkeld tot een bekwaam architect. Hij was ook zonder de financiële steun van zijn ouders en schoonouders tot hoge welstand gekomen. Zijn capaciteiten worden door een ieder erkend. Vele markante gebouwen in ons vaderland dragen zijn signatuur.’

‘Een geslaagd man.’

‘Ongetwijfeld.’

‘Georgette is nooit getrouwd?’

De oude dokter schudde droef het hoofd. ‘Ik heb haar later, toen ik dacht dat alle wonden wel waren geheeld, nog eens een aanzoek gedaan. Ze wees het vriendelijk maar beslist van de hand.’ De oude dokter zweeg. De Cock keek hem aan, bezag de lange, zilvergrijze haren, het kleine, kittige puntbaardje, de milde uitdrukking op het wat vale gelaat. ‘U hebt altijd van haar gehouden?’ Dr. Den Koninghe antwoordde niet. Hij staarde langs de beide rechercheurs naar een plek aan de wand. Zijn hand ging beverig omhoog, nam de bril af en legde die voor hem neer. In zijn ogen blonk een traan.

De Cock stond op, volgde de blik van de oude dokter. In een ovale lijst aan de wand stak de foto van een vrouw. De Cock herkende haar direct… Georgette de Mirabeau met een lachende mond.

‘En nu?’

De Cock keek zijn jonge collega van terzijde aan. De jonge rechercheur gebaarde wat onbeheerst voor zich uit.

‘En nu… ik bedoel, de oude dokter heeft ons ook niet veel verder geholpen. Georgette de Mirabeau had in haar jonge jaren een ongelukkige liefde.’ Hij grinnikte jongensachtig. ‘Het is leuk dat we het weten… maar wat doen we ermee?’ De Cock slenterde naast hem voort, traag, waggelend, zoals gewoonlijk. Zijn vriendelijk plooiengezicht stond somber. Het onderhoud met de oude dokter had hem wat droef gestemd. ‘Misdaad en leed liggen altijd dicht bij elkaar,’ zei hij zacht, peinzend. ‘Het moet voor dr. Den Koninghe een hele schok zijn geweest toen hij als lijkschouwer de dood constateerde van de vrouw van wie hij feitelijk zijn hele leven had gehouden.’ Vledder keek hem onderzoekend aan; een dwarse denkrimpel in zijn voorhoofd. ‘Je denkt toch niet,’ vroeg hij ongelovig, ‘dat de oude dokter iets…?’

De Cock schudde het hoofd. ‘Bij dr. Den Koninghe helen de wonden.’ Het klonk plechtig als een bijbeltekst.

Vledder grijnsde. ‘Zelfs na die vernedering in de collegezaal vroeg hij haar nog ten huwelijk.’

De Cock wreef langs zijn kin. ‘Ze wees hem af… vriendelijk, maar beslist.’ Hij zweeg even. ‘We mogen aannemen dat ze in de loop der jaren vele aanzoeken vriendelijk, maar beslist heeft afgewezen. Georgette was een mooie vrouw.’

Vledder staarde voor zich uit. ‘Ik begrijp wat je zeggen wilt… bij Georgette heelden de wonden niet.’

Ze liepen over de Nieuwezijds Kolk langs het fraaie Korenmetershuisje naar de Nieuwendijk. Het begon te regenen, zacht, miezerig. De grijze speurder trok de kraag van zijn jas omhoog. ‘Heb je al bericht van het lab?’

‘Waarover?’

‘Die handdoeken met bloed uit de keuken. Die had je toch weg laten brengen?’

Vledder knikte. ‘Het is niets geworden. Ik bedoel… het brengt ons geen steek verder. Anders had ik het je wel verteld. Drs. Eskes heeft het bloed aan de handdoeken geanalyseerd. Het is vrijwel zeker van het slachtoffer. Dezelfde bloedgroep. Ook de subanalyses komen overeen.’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit. ‘De dader heeft na de moord de bloedspatten van zijn handen gewassen.’

‘Daar ziet het naar uit.’

‘Hij heeft zich kennelijk zelf niet verwond.’

‘Nee.’

‘En het wapen?’

Vledder schudde misnoegd het hoofd. ‘Dat is er nog steeds niet. Omdat ik mijzelf niet helemaal vertrouwde, heb ik voor alle zekerheid ook Robert van Dijk nog eens aan de Oude Schans laten kijken. Hij kwam tot dezelfde conclusie als wij… in de woning was niets dat erop leek. We hebben er nog aan gedacht in de omgeving te laten dreggen. Maar met al die schuiten langs de wal is dat onbegonnen werk.’

De Cock knikte instemmend. ‘Ik denk dat het wapen… wat het ook is geweest, na de moordaanslag is meegenomen.’ ‘Door de moordenaar?’

De Cock haalde zijn schouders op. ‘Mogelijk… mogelijk ook door iemand anders.’

Vledder keek hem verbaasd aan. ‘Iemand anders?’

De Cock knikte traag. ‘Er is na de moord nog iemand in de woning van Georgette geweest… iemand die de aanblik van de dode niet kon verdragen.’

Vledder reageerde wat verward. ‘Je bedoelt die theedoek… die theedoek om het hoofd.’

‘Precies.’

‘Maar dat heeft Maarten Jan toch gedaan?’

De Cock schudde het hoofd. ‘Hij sprak van een dode die hem aanstaarde. Meer niet. Toen ik hem vroeg wat hij aan die starende blik had gedaan, zei hij dat hij zich had omgedraaid. Zie je, hij sprak niet van een doek, hoewel ik hem het woord praktisch in de mond legde.’

Vledder keek hem gespannen aan. ‘Er was dus na Maarten Jan nog een bezoeker?’

De Cock knikte. ‘De man of de vrouw die het bebloede hoofd van Georgette de Mirabeau met een theedoek bedekte.’ Vledder schudde niet begrijpend het hoofd. ‘Waarom heeft hij of zij zich nooit gemeld?’

De Cock haalde zijn schouders op. ‘Misschien was een dode Georgette de Mirabeau bijzonder compromitterend.’ Ze staken bij de Oudebrugsteeg het Damrak over en slenterden langs de Beurs naar de Warmoesstraat. Op de hoek van de Lange Niezel bleef De Cock staan. ‘Ga naar het bureau, bel vandaar de Dactyloscopische Dienst en vraag of Ben Kreuger met je mee gaat naar de Kromboomsloot. Je weet het nooit. Misschien heeft de nachtelijke bezoeker van Ineke Peeters ergens zijn vingerafdrukken achtergelaten.’ Hij krabde zich achter in de nek. ‘En als je daar toch bent… vraag eens langs je neus weg of onze Ineke kort geleden nog kleren van Maarten Jan naar de stomerij heeft gebracht.’

Vledder grijnsde. ‘Nog meer?’

De grijze speurder schudde het hoofd. ‘Voorlopig niet. Als je tijd overhebt, kruip dan achter de machine en verbaliseer onze bevindingen.’ Hij grinnikte. ‘Dan blijft de commissaris ook rustig.’

‘En wat ga jij doen?’

De Cock wreef de regen uit zijn gezicht. Om zijn volle lippen speelde een glimlach.

‘Ik… ik ga Lowietje uitnodigen.’

Vledder trok zijn neus op. ‘Uitnodigen?’

De Cock knikte nadrukkelijk. ‘Voor een begrafenis.’

7

De Oosterbegraafplaats zag er triest uit. Het grind was nat en de bomen dropen. Een loodgrijze lucht hing laag over de aula. Smalle Lowietje sjokte naast De Cock over de oprijlaan, onwillig, dwars. Op zijn anders zo zonnig muizegezicht lag een duidelijke schaduw.

De Cock keek hem van terzijde aan. Een donkere, veel te grote regenjas hing van zijn magere schouders tot ver op zijn kuiten. Slechts nu en dan staken uit de lange wijde mouwen een paar vingertoppen. De Cock monsterde het boze gezicht van de caféhouder. ‘Wees blij,’ zei hij opbeurend, ‘dat Handige Henkie je die jas heeft willen lenen. Je moet je garderobe eens uitbreiden. In die helgele flodderdingen van jou kan je moeilijk op een begrafenis verschijnen.’

Lowietje zwaaide met een natte mouw. ‘Wat moet ik hier in hemelsnaam doen? Ik ken dat mens niet eens.’

‘Kijken.’

‘Wat kijken?’

De Cock schudde zuchtend het hoofd. ‘Je denkt toch niet,’ riep hij verongelijkt, ‘dat ik je uit je bloeiend etablissement sleur, alleen omdat ik het leuk vind met jou over een begraafplaats te zeulen? Ik zit liever bij je op de kruk, weet je, met een bol glas voor me.’

De Smalle keek naar hem op. ‘Ik doe dit voor jou, De Cock,’ stelde hij nadrukkelijk vast, ‘omwille van onze relatie.’ Hij drukte zijn dunne lippen opeen. ‘Maar als je nog eens…’ De Cock stak afwerend zijn hand op. ‘Goed, Lowie,’ zei hij gelaten, ‘omwille van onze relatie,’ hij aarzelde even, ‘onze vriendschap.’

Er kwam wat glans op het gezicht van de caféhouder. ‘Onze vriendschap,’ herhaalde hij. De Cock knikte, boog zich iets naar hem toe. ‘Kijk naar de mensen,’ zei hij zacht. ‘Als je bekenden ziet, moet je mij waarschuwen.’

‘Komen er mensen?’

De Cock plooide zijn lippen in een tuitje. ‘Er heeft in de kranten een berichtje gestaan dat de vermoorde verpleegster vandaag op de Ooster zal worden begraven. Daar komen altijd mensen op af.’

‘De moordenaar?’

‘Dat is vroeger weleens gebeurd.’

Voorbij de oprijlaan, rechts van de aula, ontdekten ze kleine groepjes mannen en vrouwen met strakke gezichten. De Cock loodste Lowietje langs hen heen. Daarna bleef hij staan en tekende het condoleanceregister, dat een sombere kraai voorhield.

Een lange, zwartglanzende wagen gleed knarsend over het grind, stopte aan het einde van de oprijlaan. De belangstellenden kwamen naar voren, zochten zich een plaatsje achter de met bloemen bedekte baar. De dragers stelden zich op, trokken hun gezichten in de juiste plooi. Langzaam zette de stoet zich in beweging. De Cock nam zijn hoed af en boog eerbiedig het hoofd. Van onder zijn zware wenkbrauwen gluurde hij naar de voortschuifelende mensen. Hij herkende gezichten van mannen en vrouwen die uit een ziekelijke belangstelling de teraardebestelling van iedere vermoorde bijwoonden.

Tussen hen liep Charles van Flaenderen, stijf, rechtop, in een onberispelijk zwart kostuum. Op enige passen van hem vandaan sjokte dr. Den Koninghe, blootshoofds, regendruppels glansden op zijn bril. Toen de laatsten waren voorbijgetrokken, vatte De Cock de smalle caféhouder bij de arm. Op een afstandje volgden ze de stoet.

Lowietje was zichtbaar onder de indruk. ‘Er waren geen volgauto’s,’ zei hij zacht.

‘Nee.’

‘Had ze geen familie?’

De Cock schudde het hoofd. ‘Ze was enig kind. Haar ouders zijn al jaren dood.’

Lowietje likte aan zijn lippen. ‘Dat is zielig.’ Zijn stem had een droeve ondertoon. ‘Dat is heel zielig, vind je niet, als je zo… alleen maar door vreemden wordt begraven.’

De Cock wreef over zijn gezicht. ‘Ik denk niet dat ze er zelf weet van heeft.’

De tengere caféhouder schudde het hoofd. ‘Toch is het zielig.’ De Cock knikte. ‘Heb je nog iemand gezien… iemand die je kende?’

‘Nee… niemand.’

‘Je hebt goed gekeken?’

Smalle Lowietje staarde voor zich uit. Het probleem van het begraven hield hem bezig. ‘Ik hoop niet,’ zei hij peinzend, ‘dat ze mij zo onder de grond stoppen.’

De Cock glimlachte. ‘Maak je geen zorgen,’ zei hij geruststellend, ‘dat duurt nog minstens vijftig jaar.’


De ceremonie aan het graf was eenvoudig, zonder opsmuk. De dragers zetten de kist voorzichtig op de lift, rangschikten de bloemen. De belangstellenden vormden zwijgend een kring. Er waren geen sprekers. Een volle minuut nog bleef de kist op de lift staan, toen zakte ze langzaam in de groeve.

De Cock keek op. Hij zag hoe links van hem dr. Den Koninghe zijn lippen bewoog. ‘Vaarwel Georgette.’ De wind waaide de woorden naar hem toe. Zijn blik dwaalde verder, zocht naar Charles van Flaenderen. Plotseling ontdekte hij aan de andere zijde van het graf een nieuw gezicht, een man die hij voordien niet had gezien. Hij vroeg zich af vanwaar hij was gekomen. Vermoedelijk had hij al bij de groeve gestaan, voordat de stoet arriveerde.

De Cock bleef kijken. De man intrigeerde hem. Hij had een mager, scherp gesneden gelaat, markant, met een haast vierkante kin en hoge jukbeenderen. Het donkere, grijs doorvlochten haar was kort geknipt. Het gaf hem een bijna militair voorkomen. De Cock stootte Lowietje aan, maar durfde niet openlijk naar de man te wijzen. Ineens kruisten hun blikken elkaar, even, een paar seconden. Het was alsof beiden elkaars krachten aftastten. Toen verdween de man uit de kring. De Cock wilde hem na, maar op datzelfde moment ontsloot de kring zich, drongen mannen en vrouwen naar voren, die nog een laatste blik in de groeve wierpen. De Cock ontweek hen, wipte over een paar grafstenen naar een ander grindpad. Lowietje huppelde achter hem aan, struikelend in zijn lange regenjas.

‘Dat… dat was hem,’ hijgde hij.

‘Wie?’

‘Die vent.’

‘Welke vent?’

‘Die naar Maarten Jan kwam kijken.’

‘In jouw café?’

Lowietje knikte heftig. ‘Samen met die vrouw. Dat heb ik je toch verteld?’

De Cock versnelde zijn tred. Eerst toen het pad een kromming maakte, zag hij de man weer. Tot zijn verbazing zag De Cock dat de man mank was. In zijn rechterhand droeg hij een stok, waarmee hij driftig zwaaide. Ondanks het lichamelijk gebrek kwam hij snel vooruit, bleef de afstand even groot. Een moment overwoog De Cock de man luid te roepen, maar hij bedacht dat dit op een begraafplaats geen pas gaf.

Hij keek opzij naar Lowietje. De Smalle snakte naar adem. Zijn gezicht zag paars. De conditie van de tengere caféhouder was op een snelle achtervolging niet berekend. De Cock wuifde. ‘Blijf maar achter. Ik zal zien dat ik hem alleen te pakken krijg.’ Lowietje knikte dankbaar.

De grijze speurder spande zich in, haalde alles uit zijn zo typische slentergang. Hij voelde hoe het zweet langs zijn rug kroop. Maar de afstand werd kleiner. Hij constateerde het met genoegen. De aula kwam al in zicht.

Plotseling stopte naast de man een grote, grijze wagen. Het portier sprong open en de man stapte in.

De Cock perste zijn lippen op elkaar, vloekte binnensmonds. Hij zag hoe het grind achter de banden wegsprong. In een paar seconden was de wagen achter de aula verdwenen.

De Cock bleef staan, hijgde zwaar. Hij nam zijn notitieboekje uit zijn zak en schreef:

lage, grijze Cadillac, kenteken NG 19–23.


De Cock stak een sigaret op en schoof het pakje van zich af. Onderwijl keek hij naar Maarten Jan Boucharde. Twee dagen cel hadden de jonge inbreker ontluisterd. Het lange haar hing in slierten voor zijn gezicht. De huid zag vaal, de ogen stonden dof. Blonde baardstoppels staken uit zijn kin.

‘Gefeliciteerd.’

De jonge inbreker reikte met trillende vingers naar het pakje. ‘Waarmee?’

De Cock gaf vuur. ‘Je was jarig, gisteren.’

Er gleed een matte glimlach over het gezicht van Boucharde. Zijn linkerhand graaide door het lange haar. ‘Ik zat nog nooit vast op mijn verjaardag.’

De Cock zuchtte. ‘Je zult eraan moeten wennen.’

‘Zo lang?’

‘Wat bedoel je?’

‘Zal ik zo lang moeten zitten?’

De Cock trok zijn schouders op. ‘Morgen ga je naar de officier van justitie en via de rechter-commissaris naar het huis van bewaring.’ Hij aarzelde even. ‘Ik heb je dan niet direct meer binnen mijn bereik. Daarom, voor je hier van de Warmoesstraat weggaat, wil ik nog even met je praten.’

De jongeman knikte. ‘U praat maar.’ zei hij gelaten. De Cock wreef over zijn gezicht. Opnieuw had hij het gevoel dat tussen hem en de jongen een muur stond, een onneembare veste. Hij had wat moeite verder te gaan. ‘In mijn procesverbaal wordt alleen gesproken over de kraak in de IJsselsteinse Bank. Over de moord op Georgette de Mirabeau wordt met geen woord gerept. Dat betekent niet dat ik denk dat je onschuldig bent. Om je de waarheid te zeggen… ik weet het niet. Ik heb alleen het gevoel dat je niet volkomen oprecht bent geweest, dat je van deze moord en zijn achtergronden meer weet dan je mij hebt verteld. Het is natuurlijk je goed recht te zwijgen. Maar als je nog een bekentenis wilt doen…’

De jonge inbreker schudde het hoofd. ‘Ik heb niets te zeggen.’ De Cock maakte een hulpeloos gebaar. ‘Ik vind je een aardige jongen, Maarten Jan. En dat meen ik. Ik wil ook graag geloven dat je onschuldig bent. Maar aan mijn geloof heb je niets.’ Hij glimlachte vermoeid. ‘De rechter vraagt naar bewijzen en niet naar wat een oude, grijze rechercheur gelooft of niet gelooft. Dat laat hem Siberisch.’ Hij zoog aan zijn sigaret en blies de rook naar de zoldering. ‘Maarten Jan… als je onschuldig bent… geef mij iets om het te bewijzen.’

De jonge inbreker hield het hoofd gebogen; antwoordde niet. De Cock klemde zijn lippen op elkaar. ‘Er is bij je ingebroken,’ zei hij scherp.

De jongeman keek geïnteresseerd op. ‘Bij mij?’

‘Ja, aan de Kromboomsloot.’

‘En Ineke?’

‘Wat… met Ineke?’

‘Is er iets met haar gebeurd?’

De Cock schudde het hoofd. ‘Ze hield zich slapende.’ De jonge Boucharde zuchtte verlicht. ‘Hebt u hem gepakt?’ De Cock gebaarde vaag voor zich uit. ‘Ineke heeft alleen zijn silhouet gezien.’

‘Meer niet?’

‘Nee, zijn gezicht was in de schaduw. Maar het was een nog jonge man. Dat wel. Een jongeman die alle laden en kasten overhoop haalde… net als bij Georgette de Mirabeau.’ De Cock keek de inbreker scherp, onderzoekend aan. ‘Weet jij waarnaar hij zocht?’ Boucharde zweeg en liet het hoofd weer zakken.

De Cock ademde zwaar, onderdrukte een lichte woede die bij hem opkwam. Hij had het onbestemde gevoel dat de jongeman voor hem de sleutel vormde, dat een enkel woord uit zijn mond de raadselen rond de moord op Georgette de Mirabeau zouden oplossen. ‘Ik heb aan Ineke Peeters laten vragen,’ zei hij hard, bruut, ‘of ze kort geleden nog een kostuum van jou naar de stomerij heeft laten brengen.’

Maarten Jan bracht zijn hoofd langzaam omhoog, veegde slierten haar uit zijn gezicht. Hij zag ineens lijkbleek. Met grote angstige ogen keek hij naar de grijze rechercheur op. Er lag zoveel smeking in die blik, dat het De Cock ontroerde. De lippen van de jonge inbreker bewogen. Een moment leek het alsof hij zou gaan praten, of hij lucht wilde geven aan een gekweld gemoed. Maar de verlossende woorden kwamen niet. Hij liet zich voorover vallen op het tafeltje, het gezicht op zijn handen en snikte, luid, met grote uithalen.

De hand van De Cock gleed tastend naar de schokkende rug. Hij wilde troosten, zeggen dat hij het niet was, dat hij, De Cock, de ware moordenaar nog wel zou vangen. Maar halverwege bleef de hand steken. Iets weerhield hem. Met een bruusk gebaar draaide hij zich om en verliet het verhoorkamertje.


‘Geen vingerafdrukken?’

Vledder schudde het hoofd. ‘Ben Kreuger heeft zijn best gedaan. Geloof me. Hij heeft op de onmogelijkste plaatsjes gezocht. Er waren vingers van Ineke en Maarten Jan. Overal. Maar van de nachtelijke bezoeker geen spoor. De man moet ongetwijfeld handschoenen hebben gedragen.’

De Cock knikte begrijpend. ‘Hoe was ze?’

‘Wie?’

‘Ineke.’

Vledder glimlachte. ‘Lief, heel lief en onschuldig. Ze vroeg wanneer Maarten Jan vrijkwam. Of het nog lang kon duren.’ De Cock grinnikte. ‘En de stomerij?’

Vledder streek met zijn hand langs zijn kin. ‘De vraag bracht haar kennelijk van streek. Ze zei dat ze geen kleren van Maarten Jan naar de stomerij had gebracht. Maar op een of andere manier loog ze.’ De jonge rechercheur keek op. ‘Moet er per se bloed op zijn kleren zitten?’

De Cock krabde zich achter in de nek. ‘Als hij de dader is, ja.’ ‘Hoezo?’

De Cock gebaarde voor zich uit. ‘Er is met kracht op het hoofd van het slachtoffer gemept. Herhaalde malen. Ook nadat er al wonden waren ontstaan. Je hebt de bloedspatten in het kamertje gezien, aan het plafond en tegen de wand. Ze zijn ongetwijfeld ook in de richting van de dader gegaan. Denk maar eens aan het bloed aan de handdoeken.’

Vledder knikte peinzend. ‘Ik heb zijn hele garderobe bekeken. Het was niet veel. Er was maar één behoorlijk kostuum bij… besmettelijk blauw. Verder alleen spijkerbroeken en nylon truitjes.’ De Cock grijnsde. ‘Die zijn gauw gewassen.’ Hij liep naar het gaskomfoortje en schonk zich een kop koffie in. ‘Heb je haar verteld van de moord?’

Vledder schudde het hoofd. ‘Ik heb liever dat jij dat doet.’ Hij maakte een grimas. ‘Daar ben je goed in. Ineke Peeters dacht dat het onderzoek van Ben Kreuger en mij alleen betrekking had op haar vreemde bezoeker van een paar nachten geleden. Ik heb het maar zo gelaten.’

De Cock slurpte luid. ‘Maarten Jan gaat morgen naar de officier. Ik heb hem een poosje naar boven gehaald en hem vriendelijk gevraagd of hij nog wat te bekennen had.’

‘En?’

‘Niets. Hij sloeg niet door.’

‘Hoe was de begrafenis?’

De Cock tastte met zijn vrije hand naar zijn zakboekje en wierp het Vledder toe. ‘Bel even het oob.[2] Achterin staat het nummer van een grijze Cadillac.’

Vledder ving het boekje en bladerde naar de achterste bladzijde. ‘NG 19–23?’

‘Ja.’

‘Wat is daarmee?’

De Cock schonk zijn jonge collega een matte glimlach. Smalle Lowietje zag op de begraafplaats de man die in gezelschap van Georgette de Mirabeau naar Maarten Jan kwam kijken. Ik wilde hem pakken. Maar hij ontkwam.’

‘In de grijze Cadillac?’

De Cock knikte traag. ‘Die ging harder dan ik.’ Het klonk bijzonder laconiek.

Vledder pakte de telefoon, resoluut, zelfbewust en vroeg verbinding met Den Haag. De Cock sjokte met zijn koffie naar zijn bureau en liet zich voorzichtig in zijn stoel zakken. Hij had moede voeten. Een helse pijn steeg vanuit zijn hielen langs zijn enkels omhoog. Het leek alsof geniepige duiveltjes met duizenden spelden in de bollen van zijn kuiten prikten. Hij kende dat gevoel. Het was een slecht teken, wist hij. Telkens wanneer een moord verdichtte tot een mysterie, wanneer mistige sluiers zijn denken vertroebelden en hij het verlammende gevoel had steeds verder van de oplossing weg te drijven, kwelden hem zijn pijnlijke voeten, tintelden zijn onwillige beenspieren. Hij was er eens mee naar een dokter geweest. Lang geleden. Die had gelachen en gezegd dat hij niet met zijn benen en voeten moest denken, maar met zijn hoofd. Sindsdien verdroeg hij de pijn manmoedig. Hij nam nog een slok van zijn koffie en tilde zijn benen op het bureau. Het gaf een aanzienlijke verlichting. Vledder legde de hoorn op het toestel terug en bekeek zijn notities. ‘Weet je aan wie dat nummer is afgegeven?’

‘Nog niet.’

‘Aan ene Ferdinand van Breugelen.’

De Cock kwam met een ruk overeind. ‘Aan wie?’

Vledder grinnikte wat verward. ‘Ferdinand van Breugelen,’ herhaalde hij, ‘de vroegere geliefde van Georgette de Mirabeau.’

Rechercheur Vledder chauffeerde de oude politie-Volkswagen vakkundig door de onmogelijke binnenstad van Amsterdam. Hij ontweek in een flitsende actie een roekeloze fietser en remde bekwaam voor een lief oud dametje, dat blijmoedig en onbevreesd de woelige verkeersstroom kruiste.

De Cock zat onderuitgezakt naast hem. Zijn hoedje lag ver naar voren tot op zijn neus, bedekte zijn ogen. ‘Als je brokken maakt,’ schreeuwde hij omhoog, ‘heb ik niets gezien. Ik zou het pijnlijk vinden als ik later tegen je moest getuigen.’

Vledder snoof. ‘Fijne collega,’ zei hij sarcastisch.

De Cock glimlachte. ‘Heb je zijn adres?’

Vledder knikte. ‘Villa Le Corbusier, Prinsenlaan 31, in Bergen.’ ‘Weet je het te vinden?’

‘Feilloos. Ik was er op de Volkshogeschool.’

‘Ken je de villa?’

‘Nee, maar ik weet waar ergens in Bergen de Prinsenlaan begint.’

Een tijdlang reden ze zwijgend voort. Het werd al donker. Tegenliggers wierpen verblindend licht door de voorruit. Vledder tuurde op de weg.

‘Vind je het gek,’ vroeg hij plotseling, ‘als een man de begrafenis van zijn ex-verloofde bijwoont?’

‘Nee.’

‘Waarom gaan we dan naar Bergen?’

De Cock drukte zich omhoog. ‘Omdat ik een motief zoek voor een moord.’


Het was druk en lawaaierig in Bergen. Rond ‘Bello’, de oude, tot monument verstarde locomotief, knetterden felle brommers met glimmend chroom langs roodgebrande vakantiegangers in onwennige shorts, schalde beatmuziek uit overspannen speakers. Buiten het centrum was het rustiger, hervond het oude dorp zijn identiteit.

De Prinsenlaan bleek een verstilde landweg met scheefgezakte berken aan een hoge boswal. Rechts, in een lange keten, stonden boerderijen, landhuizen, villa’s, in een wisselende architectuur. De beide rechercheurs hadden wat moeite met de nummering. Ze zetten de Volkswagen op een beschutte plek aan de weg en togen te voet verder. Een eenzame wandelaar hielp hen naar ‘31’.

‘Villa Le Corbusier,’ wees de man. ‘Wij noemen hem de schoenendoos.’

Vledder prevelde een dankwoord en De Cock lichtte zijn hoedje. Toen de man uit het zicht was, slopen ze voorzichtig naderbij.

Villa Le Corbusier bleek inderdaad een ongewoon bouwsel; een grote witgepleisterde doos met vier betonnen poten in een fraai aangelegde tuin. Een zwevende stalen trap met hardhouten treden leidde naar de voordeur.

Met zijn voet op de onderste trede bleef De Cock ineens staan, stijf, verschrikt.

Uit een open raam gleed muziek naar buiten, zacht, melodieus. Vledder keek zijn oudere collega gespannen aan, boog zich iets naar hem toe.

‘Is er wat?’ vroeg hij hees.

De Cock hijgde. ‘Brahms… Romance in F.’

8

Vledder belde. Een zware ding-dong dreunde door het huis, overstemde het pianospel. Er verliepen enige minuten. Eerst toen ging de deur open. In de deuropening stond een slanke jongeman. De Cock schatte hem op voor in de twintig. Hij had donkerblond golvend haar, een wat scherpe neus en heldere waakzame ogen. Met de deur in zijn hand keek hij de beide mannen vragend aan.

De grijze speurder nam zijn hoedje af. ‘De Cock,’ zei hij minzaam. Hij wuifde naar opzij. ‘Collega Vledder. Wij zijn rechercheurs uit Amsterdam.’

‘U komt mij arresteren?’ De jongeman trok een mal gezicht en stak in een dwaas gebaar zijn handen omhoog.

De Cock glimlachte met een scheve mond. Dergelijke speelse vertoningen stonden hem tegen. Hij hield er niet van. ‘Wij hadden graag een gesprek met Ferdinand van Breugelen,’ sprak hij ernstig.

De jongeman liet zijn handen zakken. ‘Ferry… dat ben ik.’ Hij grijnsde breed. ‘Ferdinand is meer mijn zondagse naam.’ De Cock keek hem aan. ‘U lijkt mij nog wat jong.’

De jongeman trok zijn wenkbrauwen op. ‘U wilt pa?’ De Cock knikte. ‘De bezitter van een grijze Cadillac met het kenteken NG 19–23.’

De jonge Van Breugelen deed de deur verder open en gebaarde uitnodigend. ‘Komt u verder. Heeft pa iemand aangereden?’ De Cock negeerde de vraag.

‘Rijdt pa zelf?’

‘Soms… soms rijdt George.’

‘George?’

‘Onze…’ De jongeman lachte. ‘George doet alles,’ zei hij luchtig. ‘George veegt, stoft, zuigt, kookt, braadt, bakt, tuiniert… en speelt voor chauffeur. Zonder George… zonder George waren wij…’ Hij maakte zijn zin niet af.

Het pianospel was opgehouden. De laatste akkoorden stierven weg. Ferry van Breugelen maakte een lichte buiging. ‘Een ogenblikje, heren. Ik zal pa even roepen.’ Hij wandelde van hen weg. De Cock keek rond. Het was een ruime, wat lage hal met een diep wijnrood tapijt van muur tot muur. Zacht diffuus licht glansde van het plafond langs een fraaie, hoge lambrizering; een kunstig lijn- en kleurenspel van fijne houtsoorten. Bij de kapstok, schuin naast de voordeur, stond een grote ovale bak van geel koper. Tussen enkele paraplu’s ontdekte De Cock een zware wandelstok met een knop. Hij slenterde naar de bak en tilde de stok omhoog. De knop intrigeerde hem. Hij klopte ermee in de holte van zijn hand, voelde hoe het aankwam. Daarna onderzocht hij hem zorgvuldig. Hij was van puur zilver, fraai bewerkt. Hij hield de stok iets schuin, draaide en bekeek het reliëf.

‘Voorstellingen uit het paradijs.’

De Cock draaide zich met een ruk om. Achter in de hal stond een brede, wat zwaar gebouwde man. Hij droeg een donker hemd onder een grijs, ribfluwelen kostuum. De rechterhand steunde op een stok. De Cock herkende hem onmiddellijk. De markante, scherpe kop, zoals hij die die morgen aan de andere zijde van het graf van Georgette de Mirabeau had gezien, zou hij niet licht vergeten.

De man glimlachte. Ineens veranderde het gezicht. Een bijna volledige metamorfose. De scherpe, wat norse trekken waren weg. De expressie was mild, open, toegankelijk. ‘Voorstellingen uit het paradijs,’ herhaalde hij. Zijn stem klonk prettig. ‘U vindt de oude Adam, Eva, de slang, de appel en de boom, kennende het goed en het kwaad.’ Hij kwam naderbij, moeizaam, steunend op zijn stok. ‘Een erfstuk van mijn grootvader. Ik heb nooit gedacht dat ik de stok nog eens nodig zou hebben.’ De Cock keek naar hem op. ‘Nodig?’

De man knikte. ‘Ik ben architect en van nature geen man om achter zijn tekentafel te blijven plakken. Ik trek er graag op uit, kijk hoe de bouw vordert en verander dan nog vaak van denkbeelden, inzichten. Vijf jaar geleden viel ik van een stelling.’ Hij zuchtte diep. ‘Sindsdien sukkel ik met een onwillige heup.’ ‘U heeft twee stokken?’

De man stampte met de stok in zijn hand. ‘Deze is voor in huis… heeft een rubberdop.’ Hij zwaaide naar De Cock. ‘Die heeft een stalen punt… gebruik ik voor buiten. Hij is ook mooier… met die zilveren knop… een brok antiek.’

‘En zonder stok kunt u niet lopen?’

De man grinnikte. ‘Gaat u mee?’ riep hij opgewekt. Hij klemde de huisstok demonstratief onder de arm, draaide zich wat stuntelig om en liep weg, traag, schokkend, met een verkrampt rechterbeen.

De Cock keek hem na, daarna wierp hij een peinzende blik op de stok met de zilveren knop en zette hem terug in de koperen bak. Hij vatte Vledder bij de arm. Samen volgden ze de strompelende architect.

De man ging hen voor naar een ruim vertrek, intiem gemeubileerd in een oudhollandse stijl. Rechts, in het midden, sterk dominerend, was een enorme schouw met tinnen borden op de richel. Fraaie schilderijen bedekten de wanden. Links bij een raam stond als een vreemde stijldissonant een moderne vleugel. De man wuifde naar een paar hoge eiken zetels. ‘Neem plaats,’ riep hij joviaal, ‘en vertel wat u op het hart hebt.’

Hij schoof voorzichtig in een schommelstoel. ‘Ik denk niet dat u uit Amsterdam bent gekomen alleen om mijn wandelstokken te bewonderen.’

De Cock ging zitten. ‘Het was hoogst interessant.’

De architect keek hem peilend, onderzoekend aan. ‘Dat verheugt me.’

De Cock verschoof iets op zijn stoel en kuchte. ‘Heer van Breugelen,’ begon hij strak, plechtig, ‘mijn collega Vledder en ik zijn belast met het onderzoek naar de dood van Georgette de Mirabeau. Onze naspeuringen hebben tot nu toe weinig resultaten opgeleverd. Wij wijten dit aan het feit dat wij onvoldoende zijn geïnformeerd. Er zijn perioden uit het leven van het slachtoffer die wij niet of nauwelijks kennen. Daardoor blijft ook het motief in het duister.’ Hij gebaarde in de richting van de architect. ‘In recherchekringen geldt een oud gezegde… ken het motief en u kent de dader.’

Van Breugelen trok zijn wenkbrauwen op. ‘En daarom komt u naar mij?’

De Cock knikte nadrukkelijk. ‘U hebt haar gekend.’ De architect staarde een paar seconden voor zich uit. Het was alsof zijn herinnering teruggleed, tastend naar het beeld van de dode. ‘Inderdaad,’ zei hij nadenkend. ‘Ik heb Georgette gekend. Heel goed. Ik was met haar verloofd. Lang geleden. Nog voor ik mijn vrouw leerde kennen.’

De Cock keek hem schuin aan. ‘U was vanmorgen op de begrafenis?’

De architect knikte. ‘Ik had George gevraagd mij naar de begraafplaats te rijden.’

‘Als een laatste eerbetoon.’

‘Zo zou u het kunnen noemen.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen. ‘Maar waarom zo heimelijk, zo anoniem, als een dief? Was u bang herkend te worden?’ Het gezicht van Van Breugelen betrok. ‘Ik had in de krant gelezen van haar dood…’ hij weifelde even, ‘… onder verdachte omstandigheden. Ik… eh, ik ben nogal bekend… heb veel zakelijke belangen, relaties. Ik wilde niet dat mijn naam openlijk…’ Hij stokte, greep aarzelend naar zijn voorhoofd. ‘Georgette is… was niet meer dan een schim uit mijn verleden. Het zou dwaas zijn geweest ter wille van wat jeugdsentiment mijn maatschappelijke positie in gevaar te brengen.’

De Cock stak zijn brede kin vooruit, klemde zijn lippen op elkaar. Zijn anders zo goedmoedig uiterlijk veranderde in een donderwolk, zwart, vol dreiging. ‘Uw maatschappelijke positie.’ Zijn stem droop van sarcasme. ‘Omwille van die heilige, maatschappelijke positie pleegde u zelfs na haar dood nog verraad aan de vrouw die u zo liefhad, dat zij haar verdere leven vrijwel geen man meer in haar nabijheid heeft geduld.’ Ferdinand van Breugelen slikte. ‘U… eh, u bent toch beter geïnformeerd dan u voorgeeft te zijn.’

De Cock grijnsde. ‘Ik weet op welk een… laten we zeggen, onelegante manier u de verloving verbrak.’

De architect liet het hoofd zakken. ‘Ik had destijds niet veel keus,’ zei hij zacht.

De Cock snoof. ‘Niet veel moed,’ verbeterde hij scherp. Van Breugelen keek op. Zijn gezicht zag rood. ‘Dat gaf haar niet het recht…’

Het klonk fel, onbeheerst en eindigde abrupt. Zijn blik gleed verward, onzeker, van De Cock naar Vledder en terug. Een zenuwtrek trilde bij zijn lippen. ‘Georgette was niet zo deugdzaam als u gelooft dat ze was.’

De Cock plukte aan zijn kin.

‘Hoe deugdzaam was ze?’

Ferdinand van Breugelen schudde het hoofd. ‘Wat heeft het nog voor zin,’ riep hij ontwijkend. ‘Over de doden niets dan goeds.’ De Cock reageerde fel. ‘Ze werd vermoord,’ beet hij hem toe. ‘Het gaat mij niet om een dode Georgette, maar om een levende moordenaar.’

Ferdinand van Breugelen liet het hoofd zakken; antwoordde niet.

De Cock ging meedogenloos verder. ‘Wanneer zag u haar voor het laatst?’

Van Breugelen zuchtte vermoeid. Het zelfbewuste was uit zijn houding verdwenen. De joviale toon ontbrak. ‘Een eeuwigheid geleden,’ zei hij zacht.

De Cock grinnikte.

‘Hoelang,’ zei hij ironisch, ‘duurt bij u een eeuwigheid?’ De architect streek met zijn hand langs zijn ogen. ‘Ruim twintig jaar geleden. Na mijn vertrek naar Zuid-Amerika heb ik haar niet meer gezien.’

De Cock boog zich met een ruk naar voren. ‘U liegt, heer Van Breugelen, nog geen twee weken voor haar dood was u met haar in een obscuur cafeetje in de oude binnenstad van Amsterdam.’

De architect stond langzaam op, greep zijn stok en strompelde naar het raam. Daar bleef hij staan, zijn arm steunend op het blad van de vleugel.

De Cock liep hem na, gebaarde naar de kruk. ‘Gaat u zitten,’ zei hij bijtend, ‘en speel Brahms. U houdt toch van Brahms? De Romance in F was heel goed.’

Van Breugelen keek langs hem heen. De woorden van de oude rechercheur troffen hem niet, gleden aan zijn bewustzijn voorbij. ‘Enige weken geleden,’ zei hij toonloos, ‘belde Georgette mij op. Ik was nog op mijn kantoor in Amsterdam en stond op het punt naar huis te gaan. Haar telefoontje verbaasde mij. Ik had in ruim twintig jaar niets van haar gehoord of gezien. Na mijn terugkeer uit Zuid-Amerika had ik zijdelings vernomen dat Georgette een miskraam had gehad en daarna in de verpleging was gegaan. Daar is het bij gebleven. Het was het laatste dat ik van haar hoorde. Kort daarna leerde ik Marianne, mijn vrouw, kennen en we trouwden. Mijn architectenbureau kreeg al gauw meer bekendheid en mijn werk vroeg al mijn aandacht. Georgette de Mirabeau verdween uit mijn gedachten. Soms kwam haar beeld nog weleens terug. Het ging meest gepaard met een gevoel van weemoed en wroeging. Daarom probeerde ik zo min mogelijk aan haar te denken. Georgette was een periode in mijn leven die ik liever vergat. Ik heb haar destijds niet zo best behandeld.’

Van Breugelen zweeg; blikte peinzend in het niets. De Cock keek hem aan. ‘Ze belde.’

De architect knikte. ‘Haar stem klonk heel opgewekt. Bijna vrolijk. Ze zei dat ze mij feitelijk nooit uit het oog had verloren, dat ze nauwlettend mijn carrière had gevolgd en elk gebouw had bezichtigd dat mede door mijn toedoen tot stand was gekomen. Ik nam het niet ernstig, maar ze noemde in een vlot tempo een aantal markante bijzonderheden van gebouwen die ik in de loop der jaren had ontworpen. Kortom, ze vleide mij en vroeg of ik bereid was haar nog eens te ontmoeten, zo maar, om wat oude herinneringen op te halen. Ze wist een intiem cafeetje, waar we ongestoord en onopgemerkt samen konden zijn.’ ‘U ging?’

Van Breugelen maakte een hulpeloos gebaar. ‘Ik had geen argumenten en ook niet de moed te weigeren. Ik dineerde in de stad en ging op de afgesproken tijd naar haar woning.’ ‘Aan de Oude Schans?’

‘Ja.’ De architect knikte voor zich uit. ‘Nummer tien. Ik liet mij door een taxi naar de Montelbaanstoren brengen en liep vandaar verder de Oude Schans op. Ze stond al op mij te wachten, buiten, op het trottoir. Ik herkende haar onmiddellijk. Ze was niet veel veranderd. Vrijwel hetzelfde figuur. Pas toen ik dichterbij kwam, zag ik dat de lijnen van haar gezicht waren verscherpt, wat verhard, zou ik zeggen. Om haar mond lag een bittere trek. Ook het haar had niet meer diezelfde glans. Maar verder was ze Georgette… helemaal Georgette, zoals ik haar had gekend. Ze stak mij lachend een hand toe en leidde mij door een wirwar van straatjes en steegjes naar een klein café op de hoek van een gracht.’

De Cock keek hem peinzend aan. ‘Vroeg ze niets?’ ‘Hoe bedoelt u?’

‘Vroeg ze niet hoe het kwam dat u zo slecht ter been was?’ Van Breugelen schudde traag het hoofd. ‘Ze scheen het te weten,’ zei hij zacht, ‘van het ongeluk.’ Hij wreef over zijn gezicht. ‘Ze scheen heel veel te weten, over mij, mijn vrouw en Ferry.’

‘Heeft u niet gevraagd hoe ze aan die “wetenschap” kwam?’ De architect likte aan zijn lippen. ‘Ik heb mij dat niet gerealiseerd… op het moment. We babbelden gezellig en het leek alsof we de draad gewoon weer oppakten, alsof er geen kloof was van meer dan twintig jaar. Pas later, op weg naar huis, buiten de betovering van haar charme, de bekoring, die nog steeds van haar afstraalde, kwamen diverse uitlatingen mij vreemd voor, onverklaarbaar.’

‘Zoals?’

Van Breugelen maakte een wrevelig gebaar. ‘Kleinigheden. Ze sprak over mijn vrouw, Ferry en zelfs over George, als over mensen die zij kende, die haar vertrouwd waren, terwijl zij hen bij mijn weten nog nooit heeft ontmoet.’

De Cock keek hem onderzoekend aan. ‘Heeft u later om een “verklaring” gevraagd?’

De architect antwoordde niet. Hij strompelde bij hem weg, pakte zich aan zijn stoel vast en ging moeizaam zitten. De stok naast hem.

De Cock liep hem na, boog zich naar hem toe. ‘Heeft u later om een verklaring gevraagd?’ herhaalde hij dwingender. Van Breugelen slikte, klemde zijn sterke handen om de leuning. Zijn knokkels zagen wit. ‘Ik… eh, ik heb haar nadien niet meer ontmoet.’

‘Ferdinand…’

De stem kwam van achter uit de kamer, plotseling, streng, bestraffend. De mannen keken op. In de deuropening stond een lange, slanke vrouw. Een frêle, groen nachtgewaad zweefde langs haar lichaam.

‘Waarom lieg je?’

De architect verstijfde. Het duurde niet langer dan een luttele seconde. Toen sprong hij op en liep met grote passen naar de deur. Hij vatte de vrouw bij de arm en leidde haar weg. De Cock keek verbijsterd naar de stok, die langzaam van de stoel op het tapijt gleed.


Rechercheur Vledder ranselde de oude politie-Volkswagen over de brede snelweg van Alkmaar naar de Velsertunnel. Hij blikte voor zich uit op de weg, strak, stuurs, de lippen op elkaar geklemd.

De Cock keek hem van terzijde aan. Zijn vriendelijk boksersgezicht stond somber. ‘Goed, goed,’ riep hij toegevend. ‘Ferdinand van Breugelen sprak niet de waarheid. Hij loog. Dat zei zijn vrouw.’

Vledder knikte. ‘En voordat het goede mens ons nog meer kon zeggen, was ze weg, opgesloten in haar slaapkamer.’ De Cock draaide zich naar hem toe. ‘Wat had ik moeten doen?’ Hij grinnikte. ‘Haar deur moetenopenbreken? Haar moeten redden uit de klauwen van haar echtgenoot?’

Vledder bromde. ‘Je had hem het vuur nader aan de schenen kunnen leggen.’

De Cock gebaarde heftig. ‘Hoe? De tortuur staat al lang niet meer op het lijstje van onze bevoegdheden. Brandijzers, klemmen en duimschroeven vind je alleen nog in musea.’ Het klonk spottend, sarcastisch.

‘Je had hem kunnen arresteren.’

De Cock snoof. ‘Als verdacht van moord?’ riep hij ongelovig. ‘Maar, jongen, waar zijn je bewijzen… feiten, omstandigheden? Waar is dat “redelijk” vermoeden van schuld dat ons wetboek vraagt? Je hebt, juridisch gezien, geen been om op te staan.’ De grijze speurder zweeg, liet zich onderuit zakken, de hoed op zijn ogen. Hij begreep best wat zijn jonge collega dwars zat, wat hem dreef tot onredelijke kritiek. Het was dat frustrerende gevoel dat een bijna tastbare waarheid zich achter een woud van leugens verschanste. ‘Vraag mij af,’ zei hij plotseling, peinzend, ‘hoelang ze al aan de deur stond?’

‘Wie?’

‘Mevrouw Van Breugelen. Wat heeft ze gehoord? In hoeverre heeft ze het gesprek tussen mij en haar man gevolgd? En wat mij het meest bezighoudt… waarom plaatste ze hem opzettelijk in een kwaad daglicht?’

Vledder glimlachte wat wrang. ‘Ik heb zo’n vaag idee dat het onderwerp “Georgette de Mirabeau” in huize Van Breugelen meermalen tot heftige discussies heeft geleid.’

De Cock keek naar hem op. ‘Je bedoelt dat mevrouw Van Breugelen Georgette als een bedreiging zag… een bedreiging voor haar huwelijk… een rivale in de liefde?’

Vledder knikte nadrukkelijk. ‘Vind je het gek?’

De Cock schudde langzaam het hoofd. ‘Het zou zelfs een motief kunnen zijn… een motief voor moord. Je moet bedenken dat het initiatief voor de hernieuwde kennismaking duidelijk van Georgette de Mirabeau uitging.’ Hij krabde zich peinzend achter in de nek. ‘Of zou Ferdinand van Breugelen ook op dit punt hebben gelogen?’

Vledder haalde zijn schouders op en zweeg. Hij boog zich verder over het stuur, drukte het gaspedaal dieper in. De oude wagen raasde door de nacht.

De Cock zocht in de zakken van zijn colbert naar een verfrommeld pakje en stak een sigaret op. Zijn hersenen tastten koortsig naar een weg in een labyrint van mogelijkheden. Liep er een rode draad tussen de Kromboomsloot, de Oude Schans en villa Le Corbusier? Of was het slechts toeval, een droeve speling van het lot, dat Georgette de Mirabeau kort voor haar dood de kennismaking met haar oude liefde vernieuwde? De grijze speurder trok aan zijn sigaret en blies de rook in kringetjes naar de voorruit. De tocht naar Bergen, vond hij, had niet verhelderend gewerkt, integendeel, het mysterie rond de moord op de knappe verpleegster leek hem nog ondoorzichtiger, nog geheimzinniger geworden. Hij rookte zwijgend verder, vastbesloten de raadsels te ontwarren, de moordenaar te vatten. En dat niet alleen omdat het zijn beroep was.


Brigadier Gerrits, de oude wachtcommandant, keek van over zijn brilletje naar De Cock, die met Vledder in zijn kielzog langs de balie trok. ‘Hee… waar zat je?’

De Cock bleef verbaasd staan. ‘Had je mij nodig?’

Brigadier Gerrits kwam uit zijn stoel overeind, zwaaide met beide armen. ‘Iedereen loopt al een paar uur naar je te zoeken. De commissaris zit boven in zijn kamer te mokken. In z’n eentje. Je mag wel naar hem toe gaan. Hij belt om de tien minuten of ik al wat weet.’

De Cock keek de brigges niet begrijpend aan. ‘Wat is er? Paniek?’ De oude wachtcommandant boog zich naar voren. ‘Maarten Jan Boucharde is ontvlucht.’

‘Wat?’

De oude v1achtcommandant knikte. ‘Hij heeft tijdens zijn overbrenging naar het huis van bewaring op de Weteringschans een van de transportmensen neergeslagen en de benen genomen.’ ‘A lle mensen.’

‘En dat is nog niet het ergste.’

‘Wat dan?’

‘Hij heeft het dienstpistool.’

‘Van de begeleider?’ ‘Ja.’

De Cock schudde verbijsterd het hoofd. ‘Wie is die transportman?’

‘Van der Laan, een nog jonge knaap. Je zult hem waarschijnlijk niet kennen.’

‘Hoe is het met hem?’

‘Goed… vrij goed.’

‘Geen letsel?’

‘Nee… het was meer de verrassing. Ik geloof dat hij een buil achter op zijn hoofd heeft. Dat is alles.’

‘En Maarten Jan?’

De brigges haalde zijn schouders op. ‘Er lopen telexberichten. Iedereen is in touw. Maar tot nu geen spoor.’

De Cock zuchtte, wreef over zijn gezicht. ‘Ik ga naar de Ouwe,’ zei hij zwak.

Gerrits grijnsde. ‘Sterkte.’

9

Commissaris Buitendam zat als een vertoornde vader achter zijn immens bureau. Hij gebaarde voor zich uit, wild, geagiteerd. ‘De jonge Boucharde is ontvlucht.’

De Cock knikte traag. ‘Ik heb het gehoord,’ sprak hij timide. De commissaris klapte op zijn bureau. ‘Hij moet onmiddellijk gevonden worden.’

De grijze speurder boog het hoofd. ‘Dat begrijp ik.’ De commissaris kuchte. De onderdanige houding van De Cock maakte hem wat onzeker. ‘De verdachte Boucharde,’ sprak hij geaffecteerd, ‘heeft een begeleider overweldigd en hem zijn dienstpistool afgenomen. Dat is hoogst ernstig. Een dergelijk wapen in handen van een moordenaar…’

Het gezicht van De Cock betrok. ‘Maarten Jan is geen moordenaar,’ onderbrak hij fel, ‘dat staat nog helemaal niet vast.’ De commissaris kwam overeind. Op zijn bleke wangen lagen blosjes. ‘Zijn gewelddadige ontvluchting is een duidelijk bewijs van schuld,’ riep hij geëmotioneerd. ‘Als Boucharde alleen dat zaakje van de IJsselsteinse Bank op zijn geweten had, dan was zijn vlucht overbodig, dan had hij rustig zijn berechting kunnen afwachten.’ De Cock maakte ’n nonchalant gebaar. ‘Misschien had hij daar weinig vertrouwen in,’ sprak hij gelaten.

Commissaris Buitendam klemde zijn dunne lippen opeen. Zijn vaal gezicht werd steeds roder. ‘Jij zorgt dat Boucharde binnenkomt.’ Hij pauzeerde, klapte opnieuw op zijn bureau. ‘En voor morgenmiddag wil ik een uitgebreid proces-verbaal, waarin de samenhang tussen hem en de moord op Georgette de Mirabeau duidelijk wordt gesteld.’

De Cock keek hem aan; een zoete grijns om de lippen. ‘Nog iets van uw orders?’ Het klonk spottend, bijna beledigend. De commissaris gebaarde naar de deur. Zijn uitgestoken wijsvinger trilde. ‘Eruit!’

Vledder keek zijn oude leermeester bezorgd aan. ‘Wat zei hij?’ De Cock zuchtte. ‘We moeten Maarten Jan opsporen. De commissaris ziet in zijn vlucht een bewijs van schuld.’

‘En jij?’

‘Wat bedoel je?’

‘Hoe zie je zijn vlucht?’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Ik begrijp het niet,’ zei hij traag. ‘Maarten Jan had niet vast behoeven te zitten. Toen jij hem op het dak van de IJsselsteinse Bank arresteerde, had hij kunnen ontkomen. Hij liet zich gewoon pakken.’

Vledder grinnikte. ‘Toen wist hij nog niet dat wij aan de Oude Schans zijn vingerafdrukken zouden vinden.’

De Cock kauwde op zijn onderlip. ‘Ik geloof,’ zei hij peinzend, ‘dat hij dat wel wist. Hij kon het in ieder geval verwachten. Zijn vingerafdrukken waren daar zo vaak en op zoveel plaatsen, dat het vrijwel onbegonnen werk was ze alle weg te vegen. Kreuger vond zelfs afdrukken in het zijkamertje en op de pannen in de keuken. We kunnen gevoeglijk aannemen dat Maarten Jan de laatste weken voor Georgettes dood een geregelde bezoeker was, een vertrouwde gast, die zelfs hielp bij de afwas. Daarom, het vinden van zijn vingerafdrukken in de woning is voor Maarten Jan Boucharde geen bewijs van schuld. Juist het ontbreken daarvan zou alleszins verdacht zijn geweest.’ Vledder glunderde. ‘Bravo,’ riep hij bewonderend. ‘Een prachtig staaltje van speurzin… van deductie. Maar waarom zijn vlucht?’

De Cock wreef langs zijn brede kin. ‘Omdat… omdat achter de moord op Georgette de Mirabeau veel meer steekt dan wij vermoeden.’

Vledder maakte een wanhopig gebaar. ‘Maar waarom? Het is alles zo onzinnig. Ik begrijp er nog geen draad van. Wat-wasGeorgette-de-Mirabeau-méér-dan-een-bekwame-verpleegster?’

‘Een vrouw.’

Vledder keek zijn oude leermeester onthutst aan. ‘Een vrouw?’ riep hij verwonderd. ‘Is dat een antwoord?’

De Cock knikte traag. ‘Het beste antwoord dat ik je kan geven.’ Op dat moment rinkelde de telefoon. Vledder nam de hoorn op en luisterde.

Op zijn jong gezicht kwam een trek van verbazing. De Cock keek hem aan. ‘Wat is er?’

Vledder legde de hoorn neer. ‘Beneden aan de balie staat mevrouw Van Breugelen. Ze wil je spreken.’

Ze deed de deur van de grote recherchekamer langzaam open en stapte op hem toe. Rechercheur De Cock bezag haar nauwlettend, bewonderde haar houding, de stand van het hoofd, de soepele veerkracht van haar tred. Ze was mooi, vond hij, fascinerend. Haar lange, slanke figuur had distinctie, de fluisterende charme van een rijpere vrouw. Hij liep op haar toe, toonde de beste glimlach die hij had. Aarzelend, haast verlegen, strekte hij zijn hand naar haar uit.

‘Mevrouw Van Breugelen?’

‘Ja.’

‘De Cock.’

Ze lachte, zwaaide het haar uit haar gezicht. Het glansde als roodkoper. Lichtjes dansten in haar ogen. ‘Befaamd speurder.’ Het klonk met een wat deftige ‘a’.

De Cock boog het hoofd. ‘U vleit mij,’ reageerde hij schuchter. ‘Maar mijn ijdelheid verbiedt mij u tegen te spreken.’ Hij wuifde naar de stoel naast zijn bureau. ‘Ik neem niet aan dat u uit Bergen ontsnapte alleen om lieve dingen tegen mij te zeggen.’ Ze keek naar hem op; een speelse denkrimpel in haar hoofd. ‘Ontsnapte?’

De Cock knikte onbewogen. ‘Wij spraken over u als “de gevangene van Le Corbusier”,’ loog hij. ‘Op de terugweg hebben wij nog overwogen op welke wijze wij u konden redden.’ Ze tastte zijn gelaatstrekken af, onderzoekend, in de verwachting dat hij schertste. Maar op het brede gezicht van De Cock was geen luim te ontdekken.

‘U meent het?’

De oude speurder keek haar strak aan. ‘Wij hadden de indruk,’ sprak hij ernstig, ‘dat uw man behalve uw meningsuiting ook uw persoonlijke vrijheid beperkte.’ Hij pauzeerde even, stak zijn kin omhoog.

‘Mag ik u een openbaring doen?’

‘Ja.’

‘Het verbaast mij u hier te zien.’

Ze verschoof iets op haar stoel; sloeg de benen over elkaar. ‘Uw conclusies zijn verkeerd,’ zei ze zacht. ‘Ik had vanmiddag een lichte migraine en was naar bed gegaan. Toen mijn man mij vanavond in de deuropening zag, was hij bezorgd. Hij wilde mij de emotie van uw bezoek aan ons besparen.’

De Cock glimlachte. ‘Hoe attent.’

‘Zo is mijn man.’

De Cock glimlachte. ‘En nu stuurt hij u midden in de nacht naar mij om een slechte indruk weg te nemen?’

Er kwam een blos op haar gezicht. ‘Ik ben niet gestuurd,’ reageerde ze fel.

De Cock grijnsde. ‘Dus toch ontsnapt.’

Mevrouw Van Breugelen schudde vertwijfeld het hoofd. ‘Het is met u moeilijk discussiëren.’

De Cock ging tegenover haar aan zijn bureau zitten. ‘Ik wil klaarheid, mevrouw Van Breugelen. Aan een conventioneel, sociaal babbeltje heb ik niets. Ik ben bezig met een onderzoek. Er is hier in Amsterdam een verpleegster vermoord… een oude kennis van uw man.’

‘Georgette de Mirabeau.’

‘U kent haar?’

Er gleed een trieste glimlach over haar gezicht. ‘Ik heb haar persoonlijk nooit ontmoet. Maar ik heb het gevoel dat zij mij al meer dan twintig jaar vervolgt… dag en nacht.’

De Cock keek haar fronsend aan.

‘Vervolgt?’

Ze knikte traag. ‘Ik wist dat Freddy, mijn man, kort voor zijn huwelijk met mij een affaire had met een medisch studente… Georgette de Mirabeau. Vrienden vertelden mij dat hij stapel verliefd op haar was. Ik heb er in het begin om geglimlacht. Ik zag het niet zo ernstig. Vrijwel iedere man heeft voor zijn huwelijk wel enige ervaring opgedaan. De gedachte aan “die andere” zou op den duur wel een keer vervagen, dacht ik.’

‘Het vervaagde niet?’

Ze schudde droef het hoofd. ‘Georgette de Mirabeau bleef, duidelijk, concreet, bijna tastbaar. Ze zweefde door Le Corbusier… was bij hem, overal. Bij het ontbijt, als hij zijn krant las, aan de vleugel, als hij ’s avonds speelde en in bed ’s nachts, als hij met mij sliep.’

‘Verschrikkelijk.’

Ze knikte. ‘Toen Ferry, onze zoon, werd geboren, had ik het gevoel dat niet ik een kind had gebaard, maar zij.’

Vledder stapte geërgerd naderbij. Op zijn jong gezicht lag een trek van onbehagen. ‘Dat… eh, dat is toch alles maar verbeelding,’ riep hij kriegel. ‘Waandenkbeelden, hallucinaties. U had naar een psychiater moeten gaan.’

Ze draaide zich met een ruk naar hem toe. ‘U denkt dat ik gek ben.’

De Cock kwam sussend tussen beide. ‘Mijn collega bedoelt te zeggen dat dat alles voor u bijzonder pijnlijk moet zijn geweest.’

Ze zuchtte diep. ‘Ik heb tegen die… eh, die waandenkbeelden gevochten… getracht te leven in een realiteit… een realiteit zonder Georgette.’ Ze zuchtte opnieuw, bracht haar beide handen voor haar gezicht. ‘Het lukte niet. Steeds was ze er weer.’ De Cock knikte begrijpend. ‘U wist dat Georgette de Mirabeau na ruim twintig jaar weer contact met uw man had opgenomen?’

‘Ja.’

‘Hoe… hoe wist u dat?’

‘Mijn man vertelde het mij. Ze had hem opgebeld voor een afspraak.’

‘Hoe reageerde u?’

Ze glimlachte; wreef het haar uit haar gezicht. ‘Ik was zo gewend met haar te leven,’ begon ze aarzelend, ‘dat het mij niet eens verbaasde. Ik voelde mij zelfs opgelucht. Feitelijk had ik op dat moment al jaren gewacht. Ik wist dat zij zich eens op een verschrikkelijke wijze zou manifesteren.’

‘Waarom?’

‘Dat weet ik niet. Ik heb daarvoor geen verklaring. Noem het vrouwelijke intuïtie.’

‘Wat vertelde uw man over de afspraak?’

Mevrouw Van Breugelen tastte naar haar voorhoofd. ‘Ze had hem meegenomen naar een klein café in de binnenstad. Daar hadden ze wat gedronken, ervaringen uitgewisseld, oude herinneringen opgehaald.’

‘Meer niet?’

Ze keek hem niet begrijpend aan. ‘U bedoelt?’

‘Daar bleef het bij?’

Ze ademde zwaar; wendde haar hoofd iets af. ‘Ze nam hem mee naar haar woning.’

De Cock keek haar aan, strak, doordringend. ‘Daar sloeg hij haar de hersens in.’

‘Nee…’ Haar schrille kreet snerpte door de recherchekamer, echode tegen de kale muren. ‘Nee… Ferdinand niet. Ze leefde toen hij wegging.’

De Cock stond op en boog zich over haar heen. ‘Maar hij ging terug.’

Ze knikte onduidelijk. Haar ogen weerspiegelden angst. ‘Twee dagen later.’

‘Waarom?’

Ze greep naar haar hoofd en klauwde in het rode haar. ‘Hij had zijn stok vergeten.’


‘Wat denk je ervan?’

Vledder haalde zijn schouders op. ‘Ik ben niet zo gesteld op vrouwen die met hun intuïtie schermen.’

De Cock glimlachte. ‘Dat liet je wel blijken ook.’

Vledder gebaarde wat wrevelig voor zich uit. ‘Zoveel onzin. Dat kan ik niet verdragen. We hebben concrete feiten nodig en geen hersenspinsels van een overspannen vrouw.’

‘Twintig jaar.’

Vledder keek hem niet begrijpend aan. ‘Twintig jaar?’ De Cock knikte. ‘Was ze twintig jaar overspannen?’ De jonge rechercheur grinnikte. ‘Je wilt zeggen dat je haar gelooft?’

De oude speurder antwoordde niet direct. Hij staarde voor zich uit, wreef peinzend over het grijze haar. ‘De geest van Georgette de Mirabeau,’ sprak hij na een poosje, ‘heeft als een schaduw boven Le Corbusier gehangen.’

Vledder stak beide armen omhoog; een gebaar van vertwijfeling en wanhoop. ‘Waarom?’ riep hij uit. ‘Hoe? Welke greep had ze op die mensen?’

De Cock zuchtte. ‘Als we dat wisten… kenden we haar moordenaar.’

Hij stond op, zette zijn oude hoedje achter op het hoofd, klemde zijn jas onder de arm en waggelde naar de deur.

Vledder liep hem na. ‘Waar ga je heen?’

De oude speurder draaide zich half om. ‘Maarten Jan vangen. De commissaris, herinner je je, wil dat we hem binnenbrengen.’


Ze stapten het bureau uit en slenterden over de Warmoesstraat, via het Oudekerksplein naar de Molensteeg. De klok van de Oudekerktoren sloeg drie. Op de Wallen waren nog pandjes in bedrijf. Business-vrouwtjes, huiverend in hun mini’s, probeerden late behoeftigen te strikken. Ze knikten minzaam naar De Cock en grijnsden uitdagend naar de jonge Vledder. De Zeedijk was vrijwel uitgestorven. Op de Nieuwmarkt, onder het beeld van de Spaanse Brabander, stond een enkele taxi. Ze staken de Geldersekade over en stapten naar de Kromboomsloot. Vledder keek zijn oude leermeester van terzijde aan. ‘Hij weet dat wij dat adres kennen. Het zou stom zijn als hij er was.’

De Cock trok wat nonchalant zijn schouders op. ‘Hij moet toch ergens zijn. Ineke Peeters is vrijwel de enige die hij onbeperkt kan vertrouwen. Hij zal zeker proberen contact met haar te zoeken.’ ‘Wil je gewoon aan de voordeur kloppen?’

‘Ja.’

Vledder snoof afkeurend. ‘Dan gaat hij er aan de achterkant uit.’

De Cock knikte gelaten. ‘Het zij zo.’

De mond van de jonge rechercheur viel open. ‘Ma… maar,’ stotterde hij, ‘de commissaris…’

De Cock schoof zijn oude hoedje wat naar voren. ‘De commissaris…’ reageerde hij traag, ‘de commissaris lost geen moorden op.’ Ze liepen zwijgend verder. Het was stil op de Kromboomsloot. Op een ver dak krijste een verliefde kater. Langs de wallekant scharrelde een enkele rat.

Plotseling hield De Cock in. Hij vatte Vledder bij de arm en drukte hem tegen de gevel van een huis.

‘Wat is er?’

De Cock gebaarde schuin voor zich uit naar de overkant van de gracht. ‘Daar staat een man,’ sprak hij fluisterend.

‘Waar?’

‘In de schaduw van de boom.’

Ze bleven doodstil staan. De man bij de boom bewoog. Het schijnsel van een lantaarnpaal viel over hem heen, wierp een lange schaduw op de straat.

Vledder hijgde. ‘Het is Ferry… de jonge Van Breugelen.’ De Cock kneep zijn lippen op elkaar. ‘Het is een drukke avond voor de familie Van Breugelen,’ zei hij vinnig.

‘Zal ik naar hem toe gaan?’

‘Waarvoor?’

‘Om te vragen wat hij daar doet.’

De Cock grijnsde. ‘Pissen… omdat er geen urinoir in de buurt is.’ Het klonk hard, cynisch. ‘Ik bedoel,’ zei hij milder, ‘ik ken geen wetsartikel dat iemand verbiedt ’s nachts bij een boom te staan.’

Vledder zuchtte. ‘Hij houdt het huis van de jonge Boucharde in de gaten.’

De Cock knikte. ‘Daar lijkt het op. Wat heeft hij hier anders te zoeken?’

Vledder lichtte zijn schouder. ‘Zou hij weten dat Maarten Jan is ontvlucht?’

De Cock keek hem aan.

‘Hoe?’ Hij ademde zwaar. ‘En wat misschien belangrijker is… hoe kent hij zijn bestaan?’

De man bij de boom stak een sigaret op. Een moment waren de gelaatstrekken van de jonge Van Breugelen duidelijk te onderscheiden. Toen viel het beeld weer weg in de schaduw. ‘Een rijkeluiszoontje en een inbreker.’

De Cock knikte. ‘Wat is de relatie?’

Vledder vloekte, zacht, gedempt, maar hartgrondig. ‘Waarom doen die lui hun bek niet open? Waarom zeggen ze niet wat eraan schort? We hebben ze toch alle kans gegeven.’ De Cock snoof. ‘Wie bekent er graag een moord?’

Een tijdlang zwegen ze; staarden naar de vage figuur bij de boom.

Vledder stootte zijn oudere collega in de zij. ‘Hoelang blijven we hier nog staan?’

De Cock leunde met zijn brede rug tegen de muur. ‘Tot er wat gebeurt,’ sprak hij gelaten. ‘Onze vriend staat daar niet voor niets.’ Vrijwel op datzelfde moment naderde vanaf de dichtstbijzijnde brug een jonge vrouw. Ze droeg een lange broek en een slobberig jack. De jonge Van Breugelen stapte uit de schaduw en liep op haar toe. Midden op de straat bleven ze staan. Het blonde haar van de vrouw glansde in het bleke licht van een lantaarn. Vledder verstarde. ‘Ineke Peeters,’ lispelde hij toonloos. De Cock reageerde nauwelijks.

Het tweetal liep naar de brug waarover de jonge vrouw was gekomen en verdween uit hun gezichtsveld.

Vledder gebaarde heftig, emotioneel. ‘Ze neemt hem mee,’ riep hij gedempt. In zijn stem trilde ergernis en verbazing. De Cock knikte traag. ‘Het was een afspraak.’

De jonge rechercheur liep van hem weg. Hij wilde hen na. Maar de oude speurder schudde het hoofd en wenkte hem terug. Hij schoof zijn mouw op en keek op zijn horloge. ‘Geef ze vijf minuten,’ zei hij mat.

Het gezicht van Vledder betrok. Hij kwam loom naderbij, leunde naast De Cock tegen de muur. ‘Ik begrijp er niets meer van,’ zei hij moedeloos. ‘Helemaal niets.’ Hij wuifde voor zich uit. ‘Wat betekent dit allemaal? Welke rol speelt Ineke Peeters?’ De Cock zweeg, antwoordde niet. Toen de vijf minuten waren verstreken, drukte hij zich los van de muur en waggelde verder de gracht op. Vledder volgde.

Bij de blauwstenen stoep van 26A bleven ze staan. De gordijnen waren gesloten, maar daarachter brandde licht.

De Cock nam voorzichtig de stoeptreden en voelde aan de glanzend groene deur. Ze was niet op slot. Behoedzaam drukte hij haar verder open. In het smalle portaaltje bleef hij staan en luisterde. Het geluid van stemmen drong vaag tot hem door, reeksen van klanken, vervormd, onherkenbaar, zonder zin, zonder inhoud. Langs zijn nek streek de hete adem van zijn jonge collega. En dan plots, in een ruwe beweging, stootte hij de deur naar de kamer open en stormde naar binnen, groot, breed, indrukwekkend.

Vledder volgde in zijn kielzog. Toen de brede rug van De Cock hem ruimte bood, rende hij door naar het achterhuis. Zijn pistool glansde in de hand.

De jonge Van Beugelen keek geschrokken op. Hij zag bleek en zijn mondhoeken trilden. Ineke Peeters kwam wild uit haar fauteuil overeind. Ze zwaaide het lange, blonde haar uit haar gezicht. Haar groene ogen flikkerden. ‘Wat komt u hier doen?’ riep ze fel. ‘Wie geeft u het recht hier zo maar binnen te stormen?’ De Cock keek haar aan, negeerde haar vragen. Hij wees naar de jonge Van Breugelen. ‘Wat doet hij hier?’

Ze klemde haar lippen op elkaar.

‘Dat gaat u niets aan.’

De Cock deed een stap dichterbij, dreigend, greep haar aan de schouder vast. ‘Wat doet hij hier?’ herhaalde hij strak, snauwend.

Ze keek naar hem op, een grijns op haar gezicht. ‘Wat doet nou een kerel ’s nachts bij een jonge meid?’

Het klonk verachtelijk, spottend, cynisch. ‘Mag ik er niets bij verdienen?’

10

De Cock legde met een verwrongen gezicht zijn beide benen voor zich op het bureau. De helse pijn in zijn voeten kwam terug, peuterde aan zijn humeur. Hij sjouwde nu al een volle week bijna dag en nacht achter een lugubere moord aan en de resultaten waren ronduit povertjes. De pittige Ineke Peeters had hem een fikse nederlaag bezorgd. Maar dat kwelde hem niet. Nederlagen waren in zijn beroep onvermijdelijk. Hij had geleerd ze te accepteren, beminnelijk, gelaten, als gold het een spelletje poker. Wat hem ergerde was het feit dat hij er na al die dagen nog niets van begreep, dat hij het ‘waarom’ van de moord op Georgette de Mirabeau niet vatte.

Hij keek naar Vledder, die tegenover hem zijn aantekeningen uitwerkte. ‘Heb je het achterhuis doorzocht?’

De jonge rechercheur knikte. ‘Maarten Jan was er niet. En volgens mij is hij er niet geweest. De enige vluchtweg is een smal WC-raampje. Dat vergt enige tijd.’ Hij grinnikte. ‘Onze binnenkomst was nogal verrassend.’

De Cock staarde voor zich uit. ‘Ik vraag mij af wie Bergen heeft gebeld.’

Vledder keek hem niet begrijpend aan. ‘Bergen gebeld?’ vroeg hij verwonderd.

De Cock knikte. ‘Naast de telefoon van Ineke Peeters lag een papiertje.’ Hij tastte in het borstzakje van zijn colbert. ‘Ik heb het meegenomen.’ Hij streek het verkreukelde blaadje op zijn dijbeen glad. ‘Nummer 02208-37456.’

‘Wat is dat?’

De Cock gebaarde nonchalant. ‘Nul-twee-twee-nul-acht,’ zei hij achteloos, ‘is het kengetal van Bergen in Noord-Holland.’ ‘En 37456?’

‘Het abonneenummer van Van Breugelen.’

Vledder keek zijn oude leermeester aan, star, strak, secondenlang, alsof een plotselinge gedachtenflits hem had getroffen. Zijn jeugdig gezicht stond ernstig. Een blauwe ader klopte in zijn hals. ‘Het-was-de-oude-Van Breugelen,’ zei hij toonloos. Hij tikte met zijn middelvinger op het bureau. ‘Het-was-deoude-Van-Breugelen.’

De Cock trok vragend zijn wenkbrauwen op. ‘De-oude-VanBreugelen?’

Vledder gebaarde heftig. ‘Hij deed het.’

‘Wat?’

‘Hij sloeg Georgette de Mirabeau.’

‘O.’

‘Op de avond van de afspraak. Hij ging met haar mee naar boven, naar haar woning en vermoordde haar met dezelfde wandelstok waarvoor jij in Bergen al zoveel belangstelling had.’ De Cock knikte traag. ‘De stok met de zilveren knop.’ Vledder strekte zijn arm naar hem uit. ‘Precies… die stok. Het klopt helemaal. De verwondingen aan de schedel van de verpleegster komen overeen. Dr. Rusteloos dacht aan een staaf met een verdikking aan het eind.’ Hij ademde zwaar, geschrokken van zijn eigen gedachtenspel. ‘Een bijna exacte omschrijving.’ De Cock knikte hem bemoedigend toe. ‘Verder.’

‘Twee dagen na de moord herinnert Van Breugelen zich dat zijn wandelstok in de woning van Georgette is achtergebleven. Hij raakt in paniek… beseft dat de wandelstok bij een onderzoek het spoor in zijn richting zal leiden. Hij kijkt de kranten na… de moord schijnt nog niet ontdekt. Hij gaat terug… zijn vrouw zei het toch… en haalt zijn wandelstok weg.’

De Cock keek zijn jonge collega bewonderend aan. ‘Heel goed.’

Vledder likte aan zijn droge lippen. ‘En de jonge Boucharde weet het.’

De Cock ploegde rimpels in zijn voorhoofd. ‘Maarten Jan?’ Vledder zuchtte omstandig. ‘Hij weet dat de oude Van Breugelen de moord pleegde. Hij zag het… of heeft iets in handen dat voor de architect bijzonder belastend is. Tegen ons zweeg hij… ontkende alleen zelf de moord te hebben gepleegd. Maar na zijn ontvluchting zocht hij onmiddellijk contact met Van Breugelen.’ ‘Via Ineke Peeters.’

Vledder knikte instemmend. ‘Begrijp je, De Cock… Van Breugelen beging de moord en Maarten Jan… Maarten Jan pleegt chantage.’

Met het hoofd wat scheef, een misprijzende trek om zijn lippen, monsterde De Cock het hemelsblauwe kostuum van Robert Antoine van Dijk. Hij wuifde. ‘Ga naar huis en trek wat anders aan.’ De jonge rechercheur glimlachte verlegen. ‘Vindt u het niet mooi?’

De Cock grijnsde. ‘Je lijkt wel een playboy op zondag. Je ziet er uit alsof je zo uit de “Avenue” bent gestapt.’

‘Het is modern.’

De Cock wreef over zijn gezicht. ‘Zeker… maar je loopt ermee in de gaten… op de Kromboomsloot.’

Robert Antoine frommelde wat nerveus aan de rand van zijn colbert. Hij voelde zich niet op zijn gemak. ‘Kromboomsloot?’ De Cock knikte. ‘Ik wil dat je het huis van Maarten Jan Boucharde afpost. Er zijn daar in de Nieuwmarktbuurt nogal wat kraakpanden met hippies. Het beste lijkt mij dat je je ook wat hip kleedt… een bandje om je voorhoofd, een vieze spijkerbroek en een oud kattevelletje van je vrouw.’

Het gezicht van Robert Antoine verstarde. ‘Mijn vrouw draagt geen kattevellen,’ reageerde hij verontwaardigd.

De Cock gebaarde nonchalant. ‘Goed, goed… dan je buurvrouw. Zorg in ieder geval dat je niet onmiddellijk stukloopt. En als Maarten Jan onverhoopt mocht komen opdagen, promoveer jezelf dan niet tot held van de dag. Ik bedoel… ga niet in je eentje tot een arrestatie over. Geef liever een seintje. De jongen is gewapend. Geef verder al je aandacht aan dat meisje… Ineke Peeters. Ik wil precies weten wat ze doet… wie ze ontvangt, waar ze heen gaat. Begrepen?’

De jonge rechercheur knikte. ‘Word ik afgelost?’

De Cock schudde traag het hoofd. ‘Voorlopig niet. Ik heb niemand anders. Maar ik beloof je dat ik de tijd in de gaten houd.’ Hij glimlachte hem beminnelijk toe; veranderde van toon. ‘Doe je best, Rob. Het is belangrijk.’

Nadat Robert Antoine van Dijk was vertrokken, slenterde De Cock naar de kapstok, greep zijn jas en zette zijn hoedje op het hoofd. Hij wenkte Vledder naderbij. ‘Kom,’ riep hij opgewekt, we zullen eens zien wat jouw theorie waard is.’

‘Mijn theorie?’ De Cock knikte. ‘We gaan naar de Herengracht.’

‘Wat is daar?’

De Cock glimlachte. ‘Het kantoor van Van Breugelen.’ Het was een fraai, oud grachtenhuis met een sierlijke halsgevel, zwierige festoenen en een hardstenen stoep met een bankje op het bordes. Naast de monumentale deur was een dof zwart bord met ‘architectenbureau van breugelen’ in strakke witte letters zonder kapitalen.

De Cock drukte tegen de deur. Ze schoof vrijwel onhoorbaar open. De beide mannen stapten naar binnen. Halverwege de marmeren gang kwam een jonge vrouw hen tegemoet. Ze had een matbleké huid en lang, zwart haar, dat strak naar achteren was gekamd. Een zware bril met een donker montuur gaf aan haar gezicht een verrassend effect van ernstige lichtzinnigheid. De grijze speurder boog wat stijfjes. ‘De Cock… We hadden graag een onderhoud met de heer Van Breugelen.’

Het gezicht van de jonge vrouw betrok.

‘Ik ben bang…’

De Cock schudde het hoofd. ‘Wij zullen over u waken,’ sprak hij geruststellend.

Ze lachte frivool. ‘Ik bedoel… de heer Van Breugelen is een bezet man. Ik heb strenge orders om…’

De Cock wuifde het weg. ‘Zeg hem dat wij er zijn,’ zei hij ernstig. ‘Hij zal ons ontvangen.’

Een moment aarzelde ze nog, toen draaide zij zich om en liep de gang af. De beide rechercheurs staarden haar na. De minirok, de lange, slanke benen, de zoete ronding van haar heupen… het dreef misdaad en moord secondenlang naar een rommelige uithoek van hun gedachten.

Na een paar minuten was ze terug.

‘Gaat u mee.’

Ze liepen achter haar aan; drukten de betovering weg. Aan het einde van de gang opende zij een deur en liet hen binnen. Het was een ruim, hoog vertrek met fraaie gobelins aan de wanden en mollige engeltjes aan het plafond. Schuin in de hoek bij het raam stond een groot, stoer bureau van geloogd eiken. Achter dat bureau, in een ruime stoel, zat Van Breugelen. Hij kwam moeizaam overeind, greep zijn stok en strompelde hen tegemoet. Hij droeg hetzelfde ribfluwelen kostuum van de avond tevoren. Maar zijn gezicht zag grauw en zijn ogen stonden dof. Nachtrust had hem niet verkwikt. Hij wees met zijn stok naar een zitje voor zijn bureau. ‘Ik had u min of meer verwacht.’ Hij liet zich in een van de fauteuils zakken. De stok naast zich, het rechterbeen gestrekt vooruit. Vledder en De Cock namen tegenover hem plaats. ‘Het was bijna onvermijdelijk,’ ging hij verder. ‘Na de “openbaringen” van mijn vrouw… de vreemde “escapades” van mijn zoon…’

De Cock keek hem schuin aan. ‘U bent op de hoogte?’ Van Breugelen knikte traag. ‘Ze hebben het mij verteld.’ Hij wreef in de ooghoeken; glimlachte vermoeid. ‘Voor de pater familias blijft weinig verborgen.’ Hij zweeg even, zuchtte en gebaarde voor zich uit. ‘Over mijn zoon kan ik kort zijn. De jongen gaat zijn eigen weg. Het gaat mij niet aan op welke wijze hij zijn seksuele ervaringen uitbouwt. Wat mijn vrouw betreft… over haar maak ik mij zorgen. Ze doet de laatste tijd heel vreemd. Ze staart soms uren voor zich uit. Volkomen afwezig. De dood van Georgette de Mirabeau heeft haar erg geschokt.’ ‘Waarom?’

Van Breugelen trok zijn schouders op. ‘Dat weet ik niet. Ik heb daar geen verklaring voor. Ze kende haar niet. Ze heeft haar bij mijn weten nooit ontmoet. Het is voor mij een onbegrijpelijke zaak.’

Vledder boog zich iets naar voren. ‘Is het dat?’

Van Breugelen keek de jonge rechercheur fronsend aan. Vledder glimlachte; zijn mond iets scheef. ‘Is het voor u een onbegrijpelijke zaak?’ vroeg hij fel, bijtend. ‘Is het niet zo, dat Georgette de Mirabeau voor u meer was dan “een schim uit het verleden” en dat uw vrouw een gegronde reden had die “schim” te wantrouwen?’

Van Breugelen kneep zijn ogen half dicht. ‘Als u een verhouding suggereert tussen mij en Georgette, dan verzeker ik u dat daarvan geen sprake was. Ik heb haar tijdens mijn huwelijk maar eenmaal ontmoet. Dat was vrij recent… enkele dagen voor haar dood. Ik vertelde het u… het was op haar uitdrukkelijk verzoek.’

Vledder schoof nog verder naar voren. ‘En de tweede maal?’ Van Breugelen slikte. ‘Ik… eh, ik weet niet waar u het over hebt.’ Het klonk zwak, weinig overtuigend.

Vledder grijnsde. ‘In de “openbaringen” van uw vrouw is sprake van een tweede bezoek… enkele dagen later.’

Van Breugelen likte aan zijn droge lippen. ‘Ze moet zich vergissen.’

Vledder schudde het hoofd. ‘Ze vergiste zich niet.’ Hij stond op, greep de wandelstok bij de architect weg. Hij hield hem omhoog, de zilveren knop vooruit. Zijn jong gezicht stond strak, ernstig. In zijn blauwe ogen blonk een gevaarlijk vuur. ‘Hoe grondig hebt u hem gereinigd, heer Van Breugelen? Hoeveel bloed kleeft er nog aan die stok?’

Van Breugelen keek hem een moment verbijsterd aan. Toen veranderde zijn expressie. Het was alsof ineens alle spanning van hem wegviel, alle weerstand brak. Hij sloeg beide handen voor zijn gezicht. ‘Ik heb het gedaan,’ lispelde hij zacht. ‘Ik heb het gedaan… ik heb het gedaan… ik heb het gedaan.’ Hij herhaalde het als een echo.

Vledder boog zich over hem heen. ‘Wat… wat heeft u gedaan?’ ‘Ik vermoordde Georgette de Mirabeau.’


In het smalle verhoorkamertje op de tweede etage van het oude politiebureau aan de Amsterdamse Warmoesstraat hing een benauwde lucht van rook en zweet. Ferdinand van Breugelen maakte zijn boord los en wreef langs zijn hals. Hij keek smekend omhoog naar Vledder. De jonge rechercheur stond voor hem, de wandelstok als een beschuldigend corpus delicti in de hand.

De architect schudde het hoofd. ‘Niet weer,’ riep hij vertwijfeld, ‘niet weer. Ik heb het u toch allemaal verteld.’ Hij wiste met de rug van zijn hand het zweet van zijn voorhoofd. ‘Stop me toch in de cel. Laat me met rust. Wat heeft het nog allemaal voor zin?’ Vledder kneep zijn lippen op elkaar. ‘U liep,’ ging hij onverstoorbaar verder, ‘na het bezoek aan dat cafeetje met Georgette mee naar huis?’

‘Ja.’

‘Op haar verzoek?’

Van Breugelen knikte. ‘Ze wilde dat ik nog even met haar mee naar boven ging.’

De Cock, die het verhoor op een afstandje volgde, kwam even naderbij. ‘Welk kostuum droeg u die avond?’

De architect plukte aan zijn revers. ‘Dit… ik heb de onhebbelijke gewoonte een kostuum nieuw aan te trekken en niet meer uit te doen, tot het op de draad is versleten.’

De oude rechercheur knikte hem beminnelijk toe. ‘Dat is alles wat ik vragen wilde.’

Vledder nam het verhoor weer over. ‘U ging dus met haar mee naar boven?’

‘Ja.’

‘En toen u boven was?’

‘Kregen we ruzie.’

‘Direct al?’

‘Al vrij gauw, ja.’

‘Waarover?’

De architect kneep zijn ogen dicht. ‘Dat weet ik niet meer.’ Vledder boog zich naar hem toe. ‘Waarover?’ herhaalde hij fel. Van Breugelen zuchtte diep. ‘Ze begon te schelden, maakte mij verwijten. Ze zei dat ik haar leven had verwoest.’

Vledder keek hem onderzoekend aan. ‘De verbroken verloving?’

‘Ja.’

De jonge rechercheur snoof. ‘Dat… dat is meer dan twintig jaar geleden.’ Het klonk ongelovig, bijna spottend.

Ferdinand van Breugelen sprong op. ‘Verdomme,’ riep hij fel, ‘kan ik het helpen dat ze het weer oprakelde?’

‘U werd kwaad?’

De architect klapte met zijn vuist op tafel. Zijn gezicht zag rood, zijn neusvleugels trilden. ‘Ja-ja-ja,’ brieste hij, ‘ik werd kwaad… woedend.’

Vledder knikte gelaten. ‘En sloeg toe.’

Ferdinand van Breugelen zakte terug in zijn stoel. De kleur week uit zijn gezicht. Met een loom gebaar wees hij naar de wandelstok in Vledders hand. ‘Daarmee… daarmee sloeg ik haar.’ Vledder keek hem strak aan. ‘En toen… heer Van Breugelen?’ De architect gebaarde hulpeloos voor zich uit. ‘Ze was dood.’ De Cock kwam opnieuw naderbij. ‘Ze zag er verschrikkelijk uit.’ Hij fluisterde zacht, vriendelijk. ‘Al dat bloed. Het was bijna niet om aan te zien.’

Van Breugelen knikte traag. ‘Het was… het was verschrikkelijk.’ Hij wreef langs zijn ogen. ‘Ik kon het niet verdragen. Ze keek mij aan… ze keek mij steeds maar aan.’ Hij snikte luid, erbarmelijk. ‘Ik zei… Georgette… zei ik… ik kan er niets aan doen… geloof me… ik kan er niets aan doen… ik heb het zo niet gewild.’ Zijn donkere ogen vulden zich met tranen.

De Cock zuchtte. ‘Toen heeft u een theedoek gepakt en die over haar hoofd gelegd.’

Ferdinand van Breugelen keek met een betraand gezicht naar hem op. ‘Ik moest het doen.’ Hij hijgde zwaar. ‘Ik kon haar blik niet meer verdragen.’

‘U hield van Georgette?’

‘Ja.’

‘Hoeveel?’

Van Breugelen wreef de tranen uit zijn gezicht. ‘Hoe meet je liefde?’ vroeg hij zacht.

De Cock beet op zijn onderlip. ‘Hoeveel haat heb je nodig om een medemens te doden?’ Hij legde zijn hand op de schouder van de architect. ‘Heer van Breugelen… had u zoveel haat?’


Commissaris Buitendam stapte met uitgestoken hand op De Cock toe. Hij glimlachte breed. Zijn ogen straalden. ‘Gefeliciteerd.’

De oude speurder keek hem verwonderd aan. ‘Waarmee?’ De commissaris wuifde met een slanke hand. ‘Met de bekentenis van Van Breugelen. Ik hoorde het van de jonge Vledder. Ik vind het heel knap. Ik heb de officier van justitie al op de hoogte gebracht. Hij toonde zich zeer verheugd.’

‘Dat is dan jammer.’

De commissaris keek hem niet begrijpend aan. ‘Wat is jammer?’

De Cock grijnsde. ‘Dat de officier van justitie zo verheugd is. Ik vrees dat we hem moeten teleurstellen.’

‘Teleurstellen?’ De Cock knikte traag.

‘Ferdinand van Breugelen…, is de moordenaar niet.’

11

Vledder stapte de grote recherchekamer op en neer. De jonge rechercheur was ontstemd. Op zijn jeugdig gezicht lag een sombere trek. De oude commissaris had hem tactvol, maar bijzonder duidelijk aan het verstand gebracht dat hij in het vervolg van voorbarige succesmeldingen verschoond wenste te blijven. Dat knaagde aan zijn gemoed, knabbelde aan zijn humeur. Bij het bureau van zijn oude mentor bleef hij staan. ‘Waarom is Ferdinand van Breugelen de dader niet?’ vroeg hij kriegel. ‘Hij bekende toch?’

‘Zijn bekentenis is vals.’ Vledder snoof. ‘Dat had je mij dan wel eens kunnen vertellen.’ Het klonk bars, onvriendelijk. De Cock keek naar hem op. ‘Waarom? Je had het zelf kunnen ontdekken. Bovendien… ik heb je niet naar de commissaris gestuurd. Als je had nagedacht voor je in… in jeugdig enthousiasme naar hem rende, had je een flater kunnen voorkomen.’ De jonge rechercheur streek met zijn hand langs zijn kin. ‘Ik dacht beslist dat we er al waren…, dat we de moord al hadden opgelost.’ Hij ging tegenover De Cock zitten en zuchtte. ‘Wat was er dan fout?’

De oude speurder leunde iets naar voren. ‘Twee dingen. Zie je, als Ferdinand van Breugelen werkelijk de dodelijke slagen had toegebracht, dan was zijn kostuum bedekt geweest met bloedspatten. Op het lichtgrijze ribfluweel was echter niets te zien. Ik heb het vanmiddag voor de zekerheid naar het laboratorium laten brengen, maar ik kan je nu al zeggen dat drs. Eskes geen bloedspoortjes zal vinden. En voor je mij tegenwerpt dat het kostuum intussen gereinigd kan zijn, zeg ik je dat op de linkerrever twee vetvlekken en op de rechtermouw een paar klodders Oostindische inkt zaten van oudere datum.’ Hij zweeg even, ademde diep. ‘Het was nog mogelijk dat de architect op de avond van de afspraak met Georgette, tegen zijn gewoonte in, een ander kostuum droeg. Maar ik heb Smalle Lowietje gebeld en hij kon zich het grijze, ribfluwelen pak van Van Breugelen nog heel goed herinneren.’

Vledder keek de grijze speurder secondenlang aan. ‘Jij denkt ook aan alles,’ zei hij bewonderend. Hij schudde droef het hoofd. ‘Stom… van mij, hartstikke stom. Je hebt gelijk. Zonder meer. Bij de moord zijn de bloedspatten ook zeker in de richting van de dader gevlogen. Gek, dat ik daar niet aan heb gedacht.’ ‘Je was te begerig…, je wilde zo graag een moordenaar. Dat… en de vlotte bekentenis van Van Breugelen maakten je minder waakzaam.’

Vledder knikte somber. Een trieste glimlach speelde om zijn lippen. ‘En ten tweede?’

‘Wat bedoel je?’

‘Je had het over twee dingen.’

De Cock gebaarde voor zich uit. ‘De theedoek. Ferdinand van Breugelen verklaarde dat hij na zijn gruwelijke daad de aanblik van de dode niet kon verdragen en daarom de doek over het hoofd legde. Dit is niet in overeenstemming met de feiten. De theedoek is niet onmiddellijk na de moord over het hoofd van de dode gelegd. Als het was gebeurd, zoals Van Breugelen ons wil doen geloven, dan was de theedoek aan de binnenzijde met bloed bevlekt geweest. Maar de doek was schoon. Er was geen smetje aan te bekennen. Begrijp je, de theedoek werd pas over het hoofd van Georgette de Mirabeau gelegd, toen het bloed al was gestold, opgedroogd. Dat is ook in overeenstemming met de verklaring van Maarten Jan. Hij vond een dode Georgette… zonder doek.’

Vledder knikte instemmend. ‘Toch klonk dat gedeelte van de verklaring van Van Breugelen bijzonder overtuigend. De lijkrede die hij hield…’

De Cock zuchtte. ‘Het was ook de waarheid.’

‘De waarheid?’

De Cock knikte met een ernstig gezicht. Ferdinand van Breugelen hield een lijkrede…. zoals jij dat noemt en legde de theedoek over het hoofd van Georgette de Mirabeau…, twee dagen na de moord.’

‘Toen hij zijn wandelstok terughaalde.’

‘Precies.’

Vledder keek zijn oude leermeester verward aan. ‘Maar waarom bekende hij?’ riep hij onthutst. ‘Het is nogal wat. Je bekent toch niet “zo maar” een moord.’

De Cock schudde traag het hoofd. ‘Niet “zo maar”.’ Ferdinand van Breugelen wist wat hij deed. Hij bekende bewust…, loog bewust. Zie je, hij weet wie de moord pleegde. Hij kent de dader.’

Vledder wreef langs zijn drooggeworden lippen. ‘Laten we het hem vragen.’

De Cock streek over het grijze haar. ‘Hij zal bij zijn bekentenis blijven. De naam van de dader zal hij nooit noemen. Begrijp je, de valse bekentenis dient juist om de ware dader te beschermen.’

Vledder gebaarde heftig. ‘Dan leggen we hem de feiten voor.’ De Cock zuchtte. ‘Dan past hij zijn bekentenis bij de feiten aan. Ferdinand van Breugelen heeft zich nu eenmaal de rol van zondebok aangemeten. Het zal niet gemakkelijk zijn hem tot andere gedachten te brengen.’

De jonge Vledder glimlachte wat onzeker. ‘Maar we kunnen toch moeilijk een man in hechtenis houden voor een moord die hij niet heeft begaan?’

‘Nee…, nu we het weten…, het zou ongeveer neerkomen op vrijheidsberoving.’

‘Wat dan?’

‘We moeten hem loslaten. Onmiddellijk.’

Vledder wuifde wat wild in de ruimte… ‘Hij haalde de wandelstok uit het kamertje weg.’

‘Je bedoelt dat hij het moordwapen aan onze nasporingen onttrok.’

‘Dat is toch strafbaar?’

De Cock schonk hem een matte glimlach. ‘Inderdaad, artikel 189 van het Wetboek van Strafrecht, tweede lid. Maar dat feit is te gering. De wet staat ons niet toe hem daarvoor vast te houden.’ Hij schudde een paar maal het hoofd. ‘Hij moet weg. Maak het maar met de commissaris in orde en vraag aan mevrouw Van Breugelen of ze een ander kostuum wil laten brengen. Zijn ribfluwelen kostuum is nog op het laboratorium en we kunnen onze architect moeilijk in een drenkelingenpak[3] de straat op sturen.’ Vledder stond op, een onwillige trek op zijn gezicht. ‘Hij zal begrijpen dat wij aan zijn bekentenis geen enkele waarde hechten.’ De Cock spreidde zijn armen in een hulpeloos gebaar. ‘Het zij zo,’ sprak hij gelaten.

Op dat moment kwam Robert Antoine van Dijk de recherchekamer binnen. De jonge rechercheur zag er bijna potsierlijk uit. Hij droeg een oude spijkerbroek met opgenaaide lappen en een groen legerjack met ‘ban-de-bom’-emblemen op de mouwen. Schuin achter op zijn hoofd hing een slappe, vilten dameshoed met een lang rood lint. Vledder lachte hartelijk, maar onder de dwaze hoed van Robert stond een somber gezicht.

De Cock keek hem onderzoekend aan. ‘Wat is er?’

‘Ik ben haar kwijt.’

‘Ineke Peeters?’

De jonge rechercheur knikte. Hij nam de malle hoed van zijn hoofd en speelde met het lint. ‘Op de Dam.’ Hij slikte. ‘Ik stond nauwelijks een half uurtje aan de Kromboomsloot, toen ik haar uit haar woning zag komen. Het was zo rond de klok van twaalf uur. Ze liep via de Keizersstraat, de Nieuwmarkt naar de Kloveniersburgwal. Ik gaf haar aanvankelijk wat ruimte, maar haalde haar later in. Van de Kloveniersburgwal stapte ze rechts de Oude Hoogstraat in en liep naar de Dam. Daar bleef ik kort bij haar, trapte praktisch op haar hielen. Toch had ze me niet in de gaten. Dat bezweer ik je.’

‘En toen?’

‘Tot mijn verbazing ging ze op de Dam het kantoor van Air France binnen.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen. ‘Air France?’

‘Ja, op 25, onder de arcade. Ik vond het niet raadzaam mee naar binnen te gaan. Ik wilde me niet te veel blootgeven. Ik bleef in de nabijheid wachten, tot ze weer naar buiten kwam. Dat duurde nogal even. Het was druk op de Dam. Op de trappen van het monument zaten en lagen honderden hippies. Ineens ontstond er wat rumoer. Een paar luitjes kregen het met elkaar aan de stok. Er werd zwaar gevochten. Er kwamen een paar agenten van het Damdetachement om de zaak te regelen. Het ging aanvankelijk vrij gemoedelijk. Maar plotseling was het mis. Er werd gescholden en geslagen. De agenten trokken hun gummistok en de meute ging aan de loop…, in mijn richting. Het werd een complete charge.’

De Cock keek naar hem op. ‘Toen ben je weggelopen.’ De jonge rechercheur knikte mistroostig. ‘Wat moest ik anders? Ik kon in deze kledij moeilijk staan roepen “ik ben Robert Antoine van Dijk…, bij de gratie van onze hoofdcommissaris…, rechercheur van politie”.’

Vledder lachte hartelijk. ‘Je had het kunnen proberen,’ zei hij schertsend.

Van Dijk trok een beteuterd gezicht. ‘Ik had geen zin van mijn eigen collega’s een gummistok in mijn nek te krijgen. Je kunt moeilijk van de jongens verwachten dat ze selectief te werk gaan.’

De Cock glimlachte. ‘Ik begrijp het, Robert,’ zei hij vriendelijk. ‘Enfin, toen de charge voorbij was en jij terugging, was Ineke Peeters verdwenen.’

De jonge rechercheur knikte. ‘Ik heb overal rondgekeken, maar ik heb haar niet meer gezien. Toen ben ik het kantoor van Air France binnengestapt. Ik gaf aan het personeel een beschrijving van Ineke Peeters en vroeg wat zij kwam doen. Men keek mij aanvankelijk wat gek aan en wilde mij geen inlichtingen geven. Eerst nadat ik mij uitgebreid had gelegitimeerd, vertelde men mij dat die juffrouw twee vliegtickets had gekocht.’ ‘Twee?’

‘Ja… Amsterdam-Casablanca.’

De Cock knipoogde tegen een bleek zonnetje, dat spiegelend over het IJ naar hem lonkte. Hij had het rumoer van de recherchekamer verlaten en was op zijn gemak naar de De Ruijterkade geslenterd. Hij was Urker van geboorte, stamde van een geslacht van visser. Het water gaf hem rust.

Hij keek naar een Hollandse vrachter, die langzaam voorbijgleed en dacht aan Brahms, Romance in F en aan Georgette de Mirabeau, de deugdzame verpleegster, die zo plotseling de dood vond. Hoe deugdzaam was zij? Niet zo deugdzaam als u gelooft…, dat zei Ferdinand van Breugelen. En hij kon het weten.

De Cock wandelde naar het einde van een steiger en leunde met zijn brede rug tegen een krakende meerpaal. Wie wist het nog meer? Wie had nog meer haar deugdzaamheid getest? Waarom was haar ex-verloofde Van Breugelen bereid een moord te bekennen die hij niet had gepleegd? Waar kwam Maarten Jan in het spel, de jonge inbreker? Was het chantage…. zoals Vledder dacht? Of had Boucharde nog een andere greep op de rijke architect? Hij zuchtte diep. Vragen… steeds maar vragen. Ze stormden op hem af.

Ineens flitste door zijn gedachten dat hij één man nog niet had benaderd. Een man die de knappe verpleegster had gekend en die, zo hij hoopte, niet emotioneel aan haar was gebonden. In een wat komische galop dreunde hij de steiger af en wenkte een taxi.

De chauffeur stopte en deed het portier open. ‘Waarheen, meester?’

De Cock plofte hijgend naast hem neer. ‘Het Wilhelmina Gasthuis.’


Professor Van Lijnschoten keek van zijn werk op, nam zijn bril met gouden montuur af en kwam van achter zijn bureau overeind. Hij was groot en breed. In zijn hagelwitte doktersjas, losjes over een gedistingeerde streepjesbroek en effen zwart vest, zag hij er indrukwekkend uit. Hij had een scherp gesneden gezicht, vlasblond haar en dunne, smalle lippen.

‘Waarmee kan ik u van dienst zijn?’ Zijn stem klonk droog en scherp.

De grijze speurder glimlachte beminnelijk. ‘Mijn naam is De Cock. Ik ben rechercheur van politie en belast met het onderzoek naar de gruwelijke dood van Georgette de Mirabeau.’ De professor gebaarde met de bril in zijn hand. ‘Gaat u zitten.’ De Cock nam plaats; zijn hoed op de schoot. ‘Men heeft mij gezegd dat u buiten uw bijzondere bekwaamheden als chirurg ook een groot mensenkenner bent,’ begon hij vleiend. ‘Ik wilde op die mensenkennis een beroep doen… omwille van de gerechtigheid.’ ‘Een zwak argument.’

De Cock tastte naar zijn voorhoofd. ‘Laten we zeggen…. omwille van de mensen die bij haar dood zijn betrokken.’ De professor grinnikte. ‘Is dat hetzelfde… voor u?’

De Cock keek naar hem op. ‘Kent u een excuus voor moord?’ ‘Zoekt u dat?’

De Cock plooide zijn lippen in een tuitje. ‘Het motief kan een excuus zijn.’

De professor ging zitten; een zoete glimlach om de lippen. ‘Kortom…, u zoekt een motief. En omdat het motief is gekoppeld aan Georgette de Mirabeau…, zij werd immers het slachtoffer…, komt u naar mij.’

De Cock glimlachte bescheiden. ‘Zo kunt u het stellen,’ bevestigde hij. ‘Zij was bij u in dienst. U hebt haar gekend. Ze is vele jaren uw medewerkster geweest.’

De professor knikte. ‘Het woord “medewerkster” is terecht. Georgette de Mirabeau was een zeer begaafde vrouw. Hoewel ze haar medische studie niet geheel had voltooid, was ze bekwamer dan menig arts. Ze was ook beslist veelzijdiger. Haar opleiding was haast uniek te noemen. Ze had ouden van dagen verpleegd, had in een kraamkliniek gewerkt, ervaringen opgedaan in psychiatrische inrichtingen en was een uitstekende operatiezuster.’

‘En een knappe vrouw.’

Professor Van Lijnschoten reageerde niet direct. Hij leunde in zijn stoel achterover, stak zijn duimen in de zakken van zijn vest. ‘Haar schoonheid,’ zei hij bedachtzaam, ‘heeft mij nooit zo bekoord. En ik ben beslist niet ongevoelig voor vrouwelijk schoon. Hoewel ze vrijwel dagelijks om mij heen was en wij in bepaalde opzichten zeer vertrouwelijk waren, heeft ze nooit mijn begeerte opgewekt… Wanneer collega’s op bezoek waren, benijdden ze mij wel eens en maakten bedekte toespelingen op mijn knappe assistente. Maar aan de schoonheid van Georgette ontbrak iets…. warmte, sensualiteit. Ze had haar ego gepantserd, opgesloten in een fraai, maar onneembaar bastion.’ Hij lachte met een hoog, bijna kirrend geluid. ‘Misschien was ze daarom zo rancuneus.’ ‘Rancuneus?’

Hij knikte. ‘Georgette kon vrijwel geen kritiek op haar persoon en werk verdragen; Dat wekte haatgevoelens bij haar op. Uiterlijk was dan niets aan haar te merken, maar inwendig werd ze verteerd door wrok. En wanneer zich een gelegenheid voordeed, nam ze wraak…, al duurde het jaren.’ De professor pauzeerde even. Hij nam zijn duimen uit zijn vest en leunde voorover. ‘Het is niet eerlijk,’ zei hij hoofdschuddend. ‘Het is niet eerlijk u dit te zeggen. Er stond zoveel positiefs tegenover, dat wij haar die… eh, kleine onvolkomenheidjes moeten vergeven.’

De Cock knikte met een ernstig gezicht. ‘Wij wel, professor…, wij zullen het haar vergeven.’

Hij staarde peinzend voor zich uit. ‘Er was er echter één die het haar niet vergaf…, haar moordenaar.’


Het was al donker toen rechercheur De Cock aan de Warmoesstraat terugkwam. Hij voelde zich opgelucht, bijna vrolijk. Het gesprek met professor Van Lijnschoten had zijn inzichten verdiept. En de pijn was uit zijn voeten getrokken. Hij wuifde in het voorbijgaan naar de wachtcommandant en nam verbazend snel de twee trappen naar de recherchekamer. Hij zeilde zijn hoedje naar de kapstok en beende naar Vledder.

De jonge rechercheur schoof de schrijfmachine van zich af. ‘Waar zat je?’

De Cock grinnikte. ‘Ik was wandelen.’

Vledder keek naar hem op. ‘Gewoon wan-de-len?’ vroeg hij verbaasd.

De Cock knikte. ‘En ik was bij professor Van Lijnschoten.’ ‘Ben je wat wijzer geworden?’

De Cock maakte een nonchalant gebaar. ‘De professor vertelde dat Georgette de Mirabeau een veelzijdig verpleegster was.’ Vledder snoof. ‘Dat wisten we al.’

De Cock glimlachte. ‘Ik wist alleen niet hoe veelzijdig dat wel was.’ Hij keek om zich heen. ‘Waar is Robert Antoine?’ ‘Terug naar de Kromboomsloot. Hij wil het spoor van Ineke Peeters weer oppakken. Hij heeft ook met de marechaussee op Schiphol gebeld.’

‘Mooi. En Ferdinand van Breugelen…, is hij al weg?’ Vledder knikte. ‘George kwam het kostuum brengen.’ ‘De ook al zo veelzijdige chauffeur.’

‘Ja.’

‘Zei hij nog iets?’

Vledder schudde het hoofd. ‘Hij niet.’

‘Van Breugelen?’

Vledder wreef langs zijn gezicht en glimlachte. ‘Hij vroeg of het onze gewoonte was moordenaars vrij te laten.’

‘En toen?’

‘Toen heb ik hem gezegd dat bij de politie die gewoonte nog niet was ingeburgerd.’

De Cock lachte hartelijk, klapte zijn jonge collega op de schouder. ‘Heel mooi…, ik zou het gezegd kunnen hebben.’ Vledder keek voor zich uit.

‘De architect scheen niet zo blij met zijn vrijlating. Ik dacht dat hij liever had gezien dat wij zijn bekentenis hadden aanvaard. Ook chauffeur George leek mij wat bedrukt.’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit… ‘Wat weten we feitelijk van die George?’

Vledder trok zijn schouders op. ‘Niets. Ik heb hem vanmiddag even gezien. Ik schat hem zo op vijfenveertig, vijftig jaar. Goed gebouwd, kort, breed, krachtig, met een donker, bijna oosters uiterlijk. Hij scheen erg aan Van Breugelen gehecht. Toegewijd. De wijze waarop hij de architect hielp bij het aantrekken van zijn kostuum, zijn stok vasthield, de manier waarop hij hem toesprak…’

‘En die… eh, toewijding was wederzijds?’

‘Ja, die indruk had ik. Er was geen sprake van onderdanigheid, van een gezagsverhouding. Het was meer het gedrag van twee vrienden.’

De Cock knikte begrijpend. ‘Laat iemand zijn antecedenten eens natrekken.’

‘Okee.’

De Cock streek over het grijze haar. ‘Heb je al bericht van drs. Eskes?’

‘Ja…, negatief. Er zaten geen bloedspatjes op het ribfluwelen kostuum.’

De grijze speurder streek met zijn pink over de rug van zijn neus. Een moment leek hij besluiteloos, toen draaide hij zich om en slenterde naar de kapstok. Hij zette zijn oude hoedje achter op het hoofd en wenkte de jonge Vledder. ‘Kom… ik trakteer op een cognackie.’

Het was vrij stil in het schemerig intiem lokaaltje op de hoek van de Barndesteeg en Achterburgwal, waar Smalle Lowietje de milde scepter zwaaide.

De Cock slenterde naar zijn vertrouwd plekje bij de muur en hees zich op een kruk. Vledder nam naast hem plaats. De beide rechercheurs keken wat rond.

Een droevig business-vrouwtje zat in een ver hoekje te pruilen boven haar zoveelste sherry. Een louche koopman hing verveeld aan de bar. Verder was er niemand.

Smalle Lowietje streek met zijn handen langs zijn morsig vest en kwam lachend op hen toe. ‘Hetzelfde recept…. ook voor de jongeheer?’

Zonder op antwoord te wachten nam hij drie diepbolle glazen, zette die voor hem neer en schonk in. Hij hield zijn eigen glas omhoog, schommelde het in de hand. ‘Dat Onze Lieve Heer,’ sprak hij plechtig, ‘in zijn oneindige goedheid ons nog vele jaren van dit kostelijk vocht moge laten genieten.’

De Cock beluisterde de toon. Het klonk niet profaan, niet oneerbiedig. Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Wat is er, Lowie,’ vroeg hij verbaasd, ‘ben je bekeerd?’

De tengere caféhouder schonk hem een milde glimlach. ‘Ik heb tegenwoordig zo vaak het Leger des Heils in mijn zaak…’ De Cock knikte ernstig.

‘Je neemt er allicht wat van mee.’

Lowietje nipte aan zijn cognac. ‘Ik leg ze nooit een strobreed in de weg. Als ze willen komen, komen ze. Ze doen goed werk.’ De Cock keek hem aandachtig aan.

‘Ik merk het.’

Een tijdje zaten ze zwijgend bijeen, genoten van hun cognac. Ineens boog De Cock zich naar voren, bracht zijn hand bij het oor van Lowietje. ‘Waar is Maarten Jan Boucharde?’ De tengere caféhouder schrok zichtbaar. ‘Ik… eh, dat… eh, weet ik niet.’

De Cock grijnsde breed. ‘Kom, Lowie,’ zei hij vriendelijk. ‘Ik heb je al vaker gezegd…, je moet beter leren liegen. Waar is Maarten Jan Boucharde?’

De tengere caféhouder tikte met beide handen op zijn smalle borst. ‘Waarom zou ik moeten weten waar die jongen is? Hij is een paar dagen geleden ontvlucht. Dat heb ik gehoord. Meer weet ik niet.’

De Cock schudde het hoofd. ‘Het heeft geen zin het te ontkennen, Lowie,’ sprak hij gelaten. ‘Ik weet dat je die jongen hebt geholpen. Ik neem het je ook niet kwalijk. Ik wil alleen weten waar hij is… nu.’

De smalle caféhouder slikte. ‘Ik… eh, ik weet het niet.’ De Cock klemde zijn lippen op elkaar. ‘Als er met die jongen iets gebeurt,’ zei hij scherp met opgestoken wijsvinger, ‘dan stel ik jou aansprakelijk, Lowie. Die jongen weet niet wat hij doet. Hij speelt een gevaarlijk va-banquespelletje met mensen die onder de gegeven omstandigheden tot alles in staat zijn.’

‘Dat is zijn zaak.’

‘Het is ook jouw zaak,’ siste hij. ‘Jij geeft die jongen de gelegenheid het spelletje te spelen.’

‘Ik weet van geen spelletje af.’

De oude speurder zuchtte. ‘Nog een keer, Lowie…, waar is Maarten Jan Boucharde?’

De tengere caféhouder schudde traag het hoofd. ‘Ik zeg het je niet, De Cock.’

De grijze rechercheur pakte zijn glas en dronk het in een teug leeg. Hij wierp een bittere blik op Lowietje, liet zich langzaam van zijn kruk glijden en liep het café uit. Vledder volgde zonder te groeten.


Ze trokken door de donkere Barndesteeg naar de Nieuwmarkt. De Cock voorop, gehaast, alsof de duivel hem persoonlijk op de hielen zat. De jonge Vledder schuin naast hem, een blik vol onbegrip in de ogen.

‘Hoe kom je er bij dat Smalle Lowietje weet waar Maarten Jan is?’

‘Dat leg ik je nog wel eens uit.’

De jonge rechercheur keek wrevelig opzij. ‘En wat bazelde je over een va-banquespelletje?’

De Cock keek strak voor zich uit. ‘Ik “bazel” nooit,’ reageerde hij scherp, ‘dat behoorde je te weten.’

Vledder snoof. ‘Lowietje geloofde je niet.’

De Cock grijnsde. ‘Dat is dan jammer,’ zei hij kort, ‘voor Lowietje.’

Hij liep de Nieuwmarkt over, langs het oude Waaggebouw en vloekte omdat het verkeer op de Geldersekade hem geen gelegenheid gaf over te steken. Toen hij eindelijk de overkant had bereikt, had zijn beschermengel een hartinfarct en was hij door minstens een dozijn automobilisten volslagen krankzinnig verklaard.

De jonge Vledder keek verbijsterd toe. Toen het verkeer het even toeliet, haalde hij zijn oudere collega met een kort sprintje in. ‘Wat ben je van plan?’ hijgde hij vertwijfeld.

De Cock schoof zijn hoedje wat naar voren. ‘De jonge Boucharde vinden… voor het te laat is.’

In zijn zo typische slentergang beende hij door de Keizersstraat. Vledder volgde. Onwillig. Een norse trek op zijn gezicht. Het ergerde hem dat hij de gedachtengang van zijn oude leermeester niet kon volgen.

Op de hoek van de Kromboomsloot bleef De Cock staan en keek rond. Toen hij Robert Antoine van Dijk in het oog kreeg, wenkte hij hem naderbij. ‘Is ze er?’ vroeg hij belangstellend. Robert Antoine knikte. ‘Een uurtje geleden kwam ze thuis.’ ‘A lleen? ’

‘Ja, alleen. En ze was nog net zo gekleed als toen ik haar op de Dam kwijtraakte.’

‘Is ze nog weggeweest?’

‘Even, een twintig minuten, naar de Nieuwmarkt om boodschappen te doen.’

‘Wat kocht ze?’

‘Levensmiddelen.’

‘Verder niets?’

Robert Antoine schudde het hoofd. ‘Het was alleen vrij veel.’ De Cock keek naar hem op. ‘Je bedoelt “te veel” voor één persoon.’

De jonge rechercheur glimlachte. ‘Dat dacht ik zo.’

De Cock keek voor zich uit, streek met zijn hand langs zijn kin. Hij stond voor een moeilijke beslissing. Als hij faalde, als het hem niet lukte binnen de kortst mogelijke tijd de schuilplaats van de jonge inbreker te vinden, dan zou hij misschien nooit meer in staat zijn de raadsels rond Georgette de Mirabeau te ontwarren. Hij legde zijn hand op de schouder van Robert Antoine. ‘Luister goed,’ zei hij traag. ‘Ga naar de Spaarndammerbuurt, naar de Oostzaanstraat nummer 412. Daar op de derde etage woont mevrouw Boucharde.’

‘Ja?’

‘Doe haar de groeten van mij en vraag haar in welke kraamkliniek zij van Maarten Jan is bevallen.’

De jonge rechercheur keek hem verward aan. ‘Welke kraamkliniek zij is bevallen?’ vroeg hij verbaasd.

De Cock zuchtte diep. ‘Precies.’

12

Rechercheur De Cock bonsde op de groengelakte deur van 26A, hard, indringend. Na een paar seconden werd de deur geopend. In de deuropening stond Ineke Peeters, een verbaasde trek op haar gezicht.

De Cock liep langs haar naar binnen. Vledder volgde. De jonge vrouw kwam achter hem aan, kwaad, verbolgen. Haar ogen schoten vuur. ‘Ik zal mij over u beklagen. U heeft geen enkel recht hier steeds ongevraagd binnen te vallen.’

De Cock wuifde haar bezwaren weg. ‘Waar is Maarten Jan?’ ‘Niet hier.’

De Cock grijnsde. ‘Waar dan?’

Ze slingerde het blonde haar uit haar gezicht. ‘Hoe weet ik dat?’ De oude speurder liep op haar toe, groot, breed, dreigend, het hoofd wat naar voren gebogen. ‘Ik geef je vijf minuten de tijd het mij te vertellen.’

Ze snoof verachtelijk. ‘Al gaf je mij een eeuwigheid.’ De Cock wreef over zijn gezicht. ‘Dan arresteer ik je,’ zei hij somber, ‘voor het in het bezit hebben van twee vervalste paspoorten met het doel ze als geldige reisdocumenten te gebruiken.’ Hij wendde zich tot Vledder, wees naar een leren handtasje op tafel. ‘Kijk of ze daarin zitten.’

Ineke Peeters stortte zich naar voren, wild, als een tijgerin. Maar haar actie kwam te laat. Vledder had het tasje al in de hand. Hij klapte het open en haalde er twee paspoorten uit. De jonge vrouw deed nog een poging ze uit zijn handen te trekken, maar Vledder doorzag het en hield ze weg. Een ogenblik leek het alsof ze opnieuw tot de aanval zou overgaan, maar haar lichaam ontspande. Ze zakte in een fauteuil en stak met trillende vingers een sigaret op.

De Cock ging tegenover haar zitten. ‘Het spijt me, Ineke,’ zei hij zacht, ‘dat ik je dit moest aandoen. Maar je liet mij geen andere keus. Je hebt vanmiddag bij Air France op de Dam twee vliegtickets gekocht voor Casablanca…, een voor jou en een voor Maarten Jan. Zonder twijfel.’ Hij zweeg even, wreef met duim en wijsvinger in de ooghoeken. ‘Maarten Jan Boucharde wordt gezocht,’ ging hij verder. ‘Er lopen over het hele land telexberichten. Het zou onmogelijk zijn door de douane van Schiphol te komen onder zijn eigen naam. En ook voor jou, Ineke Peeters, was dat moeilijk, want je kon verwachten dat wij jouw naam aan de marechaussee hadden doorgegeven. Dus…. twee valse paspoorten.’ Hij glimlachte vermoeid. ‘En hoe kom je aan valse paspoorten?’ Hij gaf zelf het antwoord. ‘Smalle Lowietje.’ De jonge vrouw reageerde niet. Ze rookte verder, nerveus, met diepe inhalen.

De Cock strekte zijn hand naar haar uit. ‘Wie moet Maarten Jan verzorgen, als ik jou meeneem? Wie brengt hem eten? Moet hij er zelf op uitgaan? Hij kan zich vrijwel nergens vertonen. Iedere politieman weet dat hij is gewapend en dat hij bij zijn vlucht een collega heeft neergeslagen. Veel “medeleven” kan je niet verwachten.’ Hij krabde zich achter in de nek. ‘Ik doe je een voorstel…. ik verscheur die beide paspoorten en vergeet jouw aandeel en dat van Smalle Lowietje…. als jij mij bij Maarten Jan brengt.’

Ze keek hem aan door een wolk van rook. ‘En wat doet u met hem?’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit. ‘Ik arresteer hem opnieuw voor de inbraak aan de IJsselsteinse Bank.’

‘Meer niet?’

De Cock schudde het hoofd. ‘Meer niet.’

Ze wuifde de rook uit haar gezicht. ‘En Georgette de Mirabeau?’

De Cock trok zijn mond iets scheef. ‘Wat is er met Georgette de Mirabeau?’

Ze schonk hem een wrange glimlach. ‘Maarten Jan weet toch dat u hem van die moord verdenkt.’

De Cock beet op zijn onderlip. ‘Ik weet,’ zei hij langzaam, ‘dat Maarten Jan veel geld hoopt te krijgen voor iets dat hij in de woning van Georgette de Mirabeau heeft gevonden.’ Ze keek hem verbijsterd aan. ‘U weet…?’

De Cock knikte. ‘Ik weet wie Maarten Jan is.’

Ze slikte. ‘Hij…, eh, hij heeft rechten.’

De Cock knikte opnieuw. ‘Rechten zijn er om rechtmatig te verkrijgen.’

‘U bedoelt?’

‘Maarten Jan is op de verkeerde weg.’

Ze staarde een tijdje voor zich uit. Peinzend. De innerlijke strijd tekende zich op haar gezicht af. Ze doofde de sigaret in de asbak. ‘Ik… eh, ik mag wel eerst alleen gaan…, voorop, bedoel ik. Ik wil het hem eerst uitleggen, begrijpt u. Ik wil beslist niet dat hij denkt dat ik een verraadster ben.’


Midden op de brug bij de Binnen Bantammerstraat bleef het drietal staan. Het water glinsterde. Rechts aan de Binnenkant torende het pompeuze scheepvaartkantoor, links in een flauwe bocht schemerde het wisselend silhouet van de huisjes aan de Kromme Waal. Het was koud, winderig. Ineke Peeters huiverde onder haar wijde kaftan.

‘Ik ga,’ zei ze zacht.

De Cock pakte haar bij de schouder. ‘Breng als bewijs dat het “goed” is, het pistool mee.’

Ze knikte traag. ‘Kom niet direct achter mij aan. Geef me wat tijd. Ik heb het nodig… dacht ik. Ik moet hem overtuigen, begrijpt u, overtuigen dat dit het beste is.’ Ze keek naar de oude speurder op. Haar gezicht stond ernstig. ‘Ik ben het zat, meneer De Cock. Ik wil gewoon leven, zoals iedereen… in vrede trouwen… kinderen krijgen.’ Ze zag bleek, huiverde opnieuw. ‘Maarten Jan moet dat inzien.’

De Cock streek met een grove knuist over haar blonde haren. Het was een teder gebaar. Hij glimlachte innemend. ‘Succes…, Ineke.’

Ze draaide zich om en liep weg, de brug af. De beide rechercheurs keken haar na. Haar schaduwbeeld gleed langs de bomen van de Kromme Waal.

‘Neem je niet te veel risico’s?’

De Cock legde zijn handen op de stenen brugleuning en staarde in het water. ‘Zij neemt meer risico’s dan wij.’

Vledder trok zijn schouders op. ‘Wat kan haar gebeuren?’ De Cock zuchtte. ‘Ze loopt een grote kans de liefde te verliezen van de man van wie ze zielsveel houdt.’

Vledder snoof spottend. ‘Je bent een sentimentele, ouwe dwaas.’ De Cock keek hem aan; rond zijn brede mond bewogen grillige accolades. ‘In mijn gevoel…’ zei hij zacht, ‘in mijn gevoel zijn er belangrijkere dingen dan recht en wet.’

Ineens snerpte over het stille water een kreet, schril, angstig, echode tegen de muren van het scheepvaarthuis.

De Cock verstarde. ‘Ineke,’ hijgde hij, ‘Ineke.’

Hij vloog in volle draf de brug af, de Kromme Waal op. Vledder volgde. Ze zagen haar in de flauwe bocht van de gracht. In haar fladderende kaftan rende de jonge vrouw op de rechercheurs toe. De Cock ving haar op. ‘Wat is er?’

Haar lichaam schokte in zijn armen.

‘Wat is er?’

Ze keek de grijze speurder met grote, angstige ogen aan; wees wild achter zich. ‘Maarten Jan,’ hijgde ze.

‘Wat is er met Maarten Jan?’

Ze slikte. ‘Dood… dood…’


In de schamele kajuit van een oude, afgedankte vrachtschuit vonden Vledder en De Cock het lijk van Maarten Jan Boucharde. Hij lag naast de bank, half weggezakt onder een vaste tafel, met wijdopengesperde ogen en een trek van verbazing rond de mond. Vledder klemde zijn lippen op elkaar. ‘Vermoord!’

De Cock leunde voorover; voelde aan de wangen van het slachtoffer. ‘Nog niet zo lang geleden,’ verzuchtte hij. ‘Er is nog weinig afkoeling.’

De grijze speurder monsterde de twee donkerrode plekken in de lichtblauwe trui. ‘Een kogel in de borst en een andere in de maagstreek.’ Hij boog het lichaam van de jonge inbreker iets naar voren en ontdekte een derde rode plek aan de rug, direct onder het linkerschouderblad. ‘Van dichtbij,’ stelde hij vast. ‘Een kogel heeft vrijwel zeker het hart geraakt en is aan de rugzijde uitgetreden.’ Hij keek om zich heen. ‘Ergens bij de bank zal wel een gat in de betimmering zitten.’ Hij kwam overeind. ‘Waar is het dienstpistool?’

De beide rechercheurs lieten hun blik door de kajuit dwalen. Het was duidelijk dat Maarten Jan hier een paar dagen had gebivakkeerd. Er waren etensresten, lege bierflessen en een asbak vol peuken.

Ineens ontdekten zij het pistool. Het lag in een spleet tussen de kussens op de bank. Vledder bukte zich en hield zijn neus bij de loop. ‘Gebruikt,’ zei hij snuivend. ‘Ik ruik het, kruitslijm.’ Hij keek op. ‘Zal ik de houder eruit nemen?’

‘Waarom?’

‘Elk dienstpistool heeft volgens voorschrift zes patronen in het magazijn. We kunnen zien hoeveel schoten er zijn gelost.’ De Cock schudde het hoofd. ‘Laat het wapen voorlopig maar liggen. Ik vind het belangrijker of er vingerafdrukken op zitten. We moeten zo gauw mogelijk de technische dienst waarschuwen. Zij kunnen dan ook naar de hulzen gaan zoeken.’ Vledder kwam naast hem staan. ‘Heb je enig idee hoe het is gebeurd?’

De Cock knikte traag. ‘Iemand kwam hier binnen…, iemand voor wie Maarten Jan geen enkele angst had…. van wie hij niets meende te duchten…, voor wie hij het niet eens de moeite waard vond het pistool buiten bereik te houden. Die argeloosheid en nonchalance hebben hem het leven gekost.’

Vledder gebaarde heftig. ‘Wie?’

De Cock kauwde op zijn onderlip. ‘Vermoedelijk dezelfde die Georgette de Mirabeau vermoordde.’ Hij streek peinzend langs zijn kin. ‘Ik vraag mij af waar hij het had verborgen?’ ‘Wat?’

De Cock antwoordde niet. ‘Waar is Ineke?’ vroeg hij plotseling. ‘Boven, in het stuurhuis.’

De Cock draaide zich om en kroop het smalle trappetje op. Ineke Peeters zat met opgetrokken knieën in een hoekje en huilde. De grijze speurder hurkte bij haar neer, hield zijn hand onder haar kin. ‘Dit is de schuit van Smalle Lowietje?’

Ze knikte. ‘Hij had hem een paar maanden geleden gekocht om er een woonboot van te maken. Voorlopig mocht Maarten Jan hem als schuilplaats gebruiken.’

‘Buiten jou en Smalle Lowietje… wie wisten er nog meer dat Maarten Jan hier zat?’

‘Ferry.’

‘De jonge Van Breugelen?’

Ze richtte haar betraand gezicht naar hem op. ‘Hij… Ferry heeft het gedaan. Hij zou vanavond komen met geld.’

De Cock keek haar onderzoekend aan. ‘Met geld?’

Ze sloot haar ogen en zuchtte. ‘Voor het dagboek.’

‘Welk dagboek?’

‘Het dagboek van Georgette de Mirabeau. Maarten Jan zou het aan hem verkopen.’

De Cock boog zich dichter naar haar toe. ‘Waar is het?’ vroeg hij gejaagd. ‘Had hij het in de kajuit?’

Ze schudde het hoofd. ‘Niet in de kajuit.’

De Cock keek haar niet begrijpend aan. ‘Maar Ferry is toch niet gek? Hij geeft toch niet “zo maar” geld af. Ik bedoel… Maarten Jan moest hem toch iets geven?’

Ze knikte traag. ‘Een sleutel.’

‘Wat voor een sleutel?’

‘Van een bagagekluis in het Centraal Station. Daar had ik het dagboek voor Maarten Jan verborgen.’

De Cock keek haar gespannen aan.

‘Weet je het nummer?’

‘Welk nummer?’

De Cock zuchtte diep. ‘Van de kluis,’ riep hij vertwijfeld. Ze schudde versuft het hoofd. ‘Dat weet ik niet meer. Ik kan het wel wijzen. Het was op het eerste perron.’


Rechercheur De Cock sjokte met de blonde Ineke Peeters door donker Amsterdam. Hij had de jonge Vledder de opdracht gegeven bij het lijk van Maarten Jan Boucharde te blijven, tot de mensen van de technische dienst waren gearriveerd. Daarna had hij in de Binnen Bantammerstraat bij een bevriende Chinees bliksemsnel een paar telefoongesprekken gevoerd en was toen met de jonge vrouw op pad gegaan. Voor de zekerheid had hij voor zijn vertrek van de Kromme Waal de zakken van de dode inbreker nagevoeld en alles doorzocht. Zoals hij verwachtte was de sleutel van de bagagekluis verdwenen, meegenomen door de moordenaar.

De Cock voelde zich vreemd, gespannen en schuldig. Hoewel hij voortdurend had beseft dat de jonge inbreker in gevaar verkeerde, had zijn dood hem toch verrast. Hij had niet gedacht dat de zaken zich zo snel zouden ontwikkelen. Hij vroeg zich af of hij het had kunnen voorkomen, of hij niet doortastender had moeten zijn, strakker, effectiever. Maar hij kon toch geen directe fouten in zijn optreden ontdekken. Het lot van de jonge inbreker had hem van het begin af geïntrigeerd. Een felle, emotionele jongen met een grote dosis intelligentie. Hij zag hem weer voor zich tijdens het verhoor; warrig, blond haar, een bleek gezicht. Ik-koos-bewust-voor-de-misdaad. Om de lippen van de grijze speurder gleed een wrange glimlach. Maarten Jan Boucharde had niet gekozen. Dat had een ander voor hem gedaan…. lang geleden. Hij keek opzij naar de jonge vrouw die naast hem sjokte, moe, met roodomrande ogen. Hij zuchtte diep, vroeg zich af hoeveel weerstand ze nog had.

‘Ferry van Breugelen was ook de man die tijdens de gevangenschap van Maarten Jan ’snachts bij je binnendrong en alles doorzocht?’

Ze knikte. ‘Hij was het. Ik heb hem later aan zijn stem herkend.’ De Cock glimlachte. ‘Tijdens die ontmoeting op de Kromboomsloot.’

Ze likte aan haar droge lippen. ‘Na zijn ontvluchting nam Maarten Jan telefonisch contact met mij op. Hij zei dat hij een schuilplaats had gevonden in een ouwe schuit aan de Kromme Waal en vroeg of ik wilde komen.’

‘Je ging.’

Ze knikte opnieuw. ‘Erg voorzichtig. Hij had mij gezegd dat ik moest oppassen dat ik niet werd gevolgd. Ze zullen je wel in de gaten houden, zei hij. Ik vond de oude schuit vrij gemakkelijk. Maarten Jan was erg opgewonden. Hij zei dat hij werd verdacht van een moord op een verpleegster.’

‘Georgette de Mirabeau.’

‘Hij bezwoer mij plechtig dat hij die moord niet had gepleegd. Maar hij verwachtte niet dat iemand in zijn onschuld zou geloven. Er waren nogal wat aanwijzingen in zijn richting. Daarom moest hij vluchten. Maar hij wilde mij niet alleen in Amsterdam achterlaten. Ik moest mee. Na de mislukte kraak aan de IJsselsteinse Bank had hij nog een laatste kans om aan veel geld te komen. En die kans wilde hij benutten. Hij gaf mij een blocnotevelletje met het telefoonnummer van de familie Van Breugelen in Bergen. Ik moest bellen en zeggen dat Maarten Jan bereid was te onderhandelen.’

‘Meer niet?’

‘Nee.’

‘Was dat de eerste keer dat je de naam Van Breugelen hoorde?’

Ze schonk hem een matte glimlach. ‘Maarten Jan vertelde nooit veel. Hoe minder je weet, zei hij altijd, hoe minder je hebt te verantwoorden.’

‘Verstandig. En verder?’

‘Ik ging terug naar huis en belde het nummer. Ik kreeg een jongeman aan de lijn…, in ieder geval een jongemannenstem. Hij zei dat hij wel interesse had en vroeg mij waar hij mij kon ontmoeten.’

De Cock knikte voor zich uit. ‘En zo kwam Ferry naar de Kromboomsloot.’

‘Dat leek mij het beste. Ik wilde de schuilplaats van Maarten Jan niet direct prijsgeven.’

‘Dat deed je later wel.’

Ze zuchtte. ‘In overleg met Maarten Jan. Hij wilde de onderhandelingen zelf voeren.’

De Cock wreef over zijn gezicht. ‘En vanavond was de afrekening.’

Ze keek naar hem op; een vreemde blik in haar ogen. De oude speurder klemde zijn lippen op elkaar. Hij besefte plotseling dat het woord ‘afrekening’ een sinistere betekenis had gekregen.


Ze stapten het Centraal Station binnen. Het was vrij druk in de hal. Haastige reizigers, lanterfanters, tasjesdieven, zakkenrollers en jonge schandknaapjes op zoek naar homofiele relaties. De Cock loodste Ineke Peeters naar het eerste perron. Bij de restauratie ontdekte hij Van Eversdijk van de spoorwegrecherche. Hij stelde Ineke aan hem voor. ‘Zij kan het wijzen.’ Van Eversdijk nam de jonge vrouw bij de arm en liep met haar in oostelijke richting. Na een paar minuten kwamen ze terug. Van Eversdijk wees. ‘Het zijn de laatste kluizen aan die kant. Nummer driehonderdvijfentachtig. Ze is vrij positief.’ De Cock glimlachte. ‘Daar rekende ik op.’

‘Wat zit erin?’

‘Een dagboek… hoop ik.’

‘Hoe bedoel je… hoop ik?’

De Cock grijnsde. ‘Als het er nog niet is uitgehaald.’ De spoorwegrechercheman maakte een hulpeloos gebaar. ‘Ik ben na jouw telefoontje onmiddellijk naar het eerste perron gegaan. In de tijd dat ik hier ben, heeft niemand een kluis opengemaakt. Is het belangrijk?’

‘Nogal.’

‘Zal ik kijken of het er nog in zit? We hebben een passepartout. We kunnen al die kluizen openen.’

De Cock plukte aan zijn neus. ‘Ik wil in ieder geval wachten tot de laatste trein. Als er dan nog niemand is geweest…’ Hij maakte zijn zin niet af, wendde zich tot Ineke Peeters. ‘Ga naar huis,’ zei hij vriendelijk. ‘Je hebt ons al genoeg geholpen. Neem een paar tabletjes… niet te veel… en probeer te slapen.’ Ze keek hem aan met een wit gezicht en schudde het hoofd. ‘Ik wil erbij zijn.’

Robert Antoine van Dijk stapte op het perron naderbij. Hij droeg nog dezelfde vreemde kledij van in de middag. ‘De wachtcommandant zei dat ik onmiddellijk moest komen en dat ik je hier kon vinden.’

De Cock knikte. ‘Verderop is een bagagekluis, nummer driehonderdvijfentachtig. Houd die in de gaten. Als er iemand komt om die kluis te openen, dan grijp je hem, wie het ook is.’ Hij gebaarde naar Ineke Peeters. ‘Neem haar bij de arm. Met z’n tweeën val je minder op.’

Ze liepen weg. De Cock keek hen na. Van Eversdijk porde in zijn rug en wuifde tot afscheid. ‘Je weet waar je mij vinden kunt.’

De oude speurder drukte zich in de schaduw van een ijzeren spant. Het was vrij stil. Van de plek waar hij stond, kon hij bijna het hele perron overzien. De grote klok schuin boven hem stond op elf uur en drie minuten. Een vijftig meter verder wandelden Van Dijk en Ineke Peeters heen en weer. Langs het vijfde perron ratelde een goederentrein.

De Cock keek nog eens omhoog naar de traag voortglijdende secondenwijzer. Het kon niet lang meer duren.

Plotseling hoorde hij in de verte wat rumoer. Hij keek in de richting vanwaar het geluid kwam. Hij zag hoe Robert Antoine van Dijk en Ineke Peeters worstelden met een vrouw in hun midden. De Cock draafde dichterbij. In een minimum van tijd overbrugde hij de vijftig meter die hem van hen scheidden. De jonge rechercheur had de vrouw inmiddels in een klemmende greep. De Cock keek haar aan, star, onbewogen. ‘Mevrouw van Breugelen,’ hijgde hij, ‘ik arresteer u voor een dubbele moord.’ Hij zweeg even, ademde diep. ‘Op de verpleegster Georgette de Mirabeau en op de jonge Maarten Jan Boucharde… uw eigen zoon.’

De vrouw leek even verdoofd. Ze keek de grijze speurder verbijsterd aan. Het was een moment. Toen sloeg ze met haar vrije arm wild om zich heen. Een glimmend zwart cahier viel uit haar mantel op de grond. Ze greep met haar nagels in haar gezicht. Bloed kroop uit een scheurtje in haar onderlip. In haar helgroene ogen blonk pure waanzin.

‘Hij is mijn zoon niet.’ Ze schreeuwde. ‘Hij is mijn zoon niet. Ze liegt… dat mens…, ze liegt.’ Haar krijsende stem sloeg over, echode tegen de overkapping. ‘Hij is een bedrieger…, een bedrieger…, een bedrieger.’

Ze rukte zich los en rende het perron af. De Cock bukte zich en raapte het cahier op. Robert Antoine van Dijk achtervolgde de vrouw. Hij greep haar opnieuw vast, maar kon haar niet houden. Ze rende verder, onstuitbaar, over de brug van de oostelijke doorgang naar het emplacement. In de verte naderde een trein; twee helgele ogen zonder een gezicht. De Cock zag het gevaar en schreeuwde, maar zijn kreet ging in de ruimte verloren. Hij rende achter het tweetal aan, hijgend, in een vreemde galop. Hij zag hoe de jonge rechercheur vertwijfelde pogingen deed de vrouw te houden…. hoe ze steeds weer aan zijn greep ontsnapte.

Opeens viel ze, struikelde over een rail en bleef liggen. Achter hem hoorde hij een verschrikte kreet van Ineke Peeters. De trein naderde snel. Ineens trokken de remmen aan. Het snerpen verdoofde zijn gevoel. Met inspanning van al zijn krachten legde hij de laatste meters af. Hij greep de bewusteloze vrouw onder de armen en trok haar van de rail. De uitgeputte Robert Antoine klemde zich aan hem vast. Knarsend schoof de trein aan hen voorbij. Een tiental meters verder stond hij stil. De Cock kneep zijn ogen dicht. Het zweet brak hem aan alle kanten uit. Zijn hart bonsde tegen zijn trommelvliezen, pulseerde tot in de toppen van zijn vingers.

Een paar spoorwegmensen renden naderbij, namen de bewusteloze vrouw van hem over. Ze droegen haar naar de restauratie. De Cock volgde, loom, met een leeg gevoel van binnen. Hij keek naar het bleke gezicht van de vrouw. Het hing scheef opzij. Een wrange glimlach gleed over zijn brede mond. Dat was zijn wild… het wild waarop hij dagen had gejaagd. Een moment kwam de gedachte bij hem op of het niet beter was geweest de vrouw te laten sterven; verongelukt op de vlucht. Die gedachte schokte hem. Wat was gerechtigheid? En wie was hij? Een dienaar… van wie… van wat? Verdoofd liep hij verder.

Robert Antoine van Dijk kwam naar hem toe. ‘Ik heb de geneeskundige dienst gebeld. Ze komen zo. Ze zal wel opgenomen moeten worden. Ze heeft vast een shock.’

De Cock knikte traag. ‘Denk om bewaking.’ Hij ademde diep. Zijn hart bonsde nog fel. ‘En regel het verder.’

De jonge rechercheur keek hem aan. ‘En jij?’

De Cock likte aan zijn lippen. ‘Ik… ik ga naar huis.’ Hij liep het perron af, waggelde door de hal naar buiten. Op het Damrak schitterden de kleuren van de lichtreclames. Langzaam liep hij verder. Er waren momenten dat hij zijn beroep haatte. Zo’n moment was het nu.

13

Ze zaten in de gezellige zitkamer van huize De Cock, ontspannen, languit, in brede, gemakkelijke fauteuils. De grijze speurder tilde een fles omhoog en tikte met zijn wijsvinger op het etiket.

‘Vledder lachte. ‘Cognac Napoleon.’

De Cock knikte. ‘Een geschenk van Smalle Lowietje. Hij kwam hem van de week zelf brengen.’

Mevrouw de Cock liep vanuit de keuken de kamer in. Ze torste schalen met lekkernijen. ‘Omkoping,’ snierde ze. ‘Ik kan het niet anders noemen.’

Vledder schudde het hoofd. ‘Een gentlemen’s agreement.’ Mevrouw De Cock trok een komisch gezicht. ‘Ik heb hem gezien,’ zei ze lachend. ‘Hij leek mij allesbehalve een gentleman.’

De oude speurder spitste zijn lippen. ‘Smalle Lowietje is een heer,’ sprak hij overtuigend. ‘Weliswaar een heer met een vrijwel onafzienbaar strafblad… maar een heer. En mijn vriend.’ Vledder grinnikte. ‘Je hebt meer dubieuze vrienden en vriendinnen.’

De Cock keek hem uitdagend aan. ‘Noem eens?’

Vledder stak zijn hand op; telde op zijn vingers. ‘Smalle Lowietje dus… Handige Henkie, Ouwe Brammetje, Ome “doppie” Krelis, Schele Mien, Brabantse Truus, Rooie Tiny, Zwarte Gonny…’

Er kwam een ernstige uitdrukking op het gezicht van De Cock. Hij liet ze in gedachten de revue passeren. ‘Rozen in mijn tuin,’ zei hij poëtisch.

Hij kwam langzaam uit zijn fauteuil overeind, zette bolle, voorverwarmde glazen op een rij en schonk in. De manier waarop hij de fles hanteerde, getuigde van liefde en aandacht. Drinken van cognac was voor hem een bijna cerebraal gebeuren. Hij deelde de fraaie glazen rond. Daarna, met een haast devoot gebaar, nam hij zijn glas en sprak een heilwens. ‘Op onze overbodigheid,’ zei hij plechtig. ‘Op onze to-ta-le overbodigheid.’ Hij schommelde het glas in de hand en snoof. Op zijn breed gezicht verscheen een uitdrukking van opperste verrukking. Vledder glimlachte. ‘Je wilt ons opheffen?’

De Cock schudde het hoofd. ‘Politie… overbodig… als een schertslegertje in een miniatuurstaat.’

Robert Antoine van Dijk boog zich naar voren. Hij zag er weer onberispelijk uit; in een fraai lichtbruin, bijna roze kostuum met een uitbundige das. ‘Weet je waarom Vledder en ik vanavond zijn gekomen?’

De Cock veinsde verbazing. ‘Voor een goed glas cognac?’ Robert Antoine van Dijk schudde het hoofd. ‘Niet in de eerste plaats. Zie je, wij hebben samen een afschrift van jouw procesverbaal over die beide moorden gelezen.’

De Cock gebaarde joviaal. ‘Mooi… dan weet je alles.’ Robert Antoine likte aan zijn lippen. ‘Dat is het juist… we weten niets. Eerlijk gezegd begrijp ik niet dat de officier van justitie met zo’n proces-verbaal genoegen neemt.’

De Cock glimlachte. ‘Formeel mankeert er niets aan.’ De jonge rechercheur zuchtte. ‘De feiten zijn duidelijk omschreven en de bekentenissen van mevrouw Van Breugelen zijn overtuigend.’

De Cock spreidde beide armen. ‘Wel, wat wil je nog meer?’ Robert Antoine slikte. ‘De waarheid.’

De Cock antwoordde niet direct. Hij keek de jonge rechercheur aan. ‘En de waarheid zou ik kennen?’

Robert Antoine knikte. ‘Je weet in ieder geval meer dan je in je proces-verbaal hebt vermeld.’ Hij grinnikte verward. ‘Er zijn zaken die niet eens zijn genoemd.’

‘Zoals?’

‘Het zwarte cahier.’

De Cock maakte een nonchalant gebaar. ‘Het was niet belangrijk,’ zei hij onverschillig. ‘Een paar ontboezemingen van een sentimentele, jonge vrouw. Georgette de Mirabeau was twintig, tweeëntwintig jaar toen ze haar dagboek bijhield.’

Vledder keek hem aan. ‘Ik zou het graag willen lezen.’ De Cock grijnsde. ‘Ik geloof niet,’ zei hij wat onzeker, ‘dat ik het nog heb.’

Vledder stak zijn brede kin vooruit. ‘De Cock… je liegt.’ De grijze speurder zuchtte. ‘Mevrouw Van Breugelen handelde in een vlaag van waanzin. Ze zit ook niet in een huis van bewaring, maar is opgenomen in een psychiatrische inrichting. Ik denk dat de officier van justitie onder bepaalde voorwaarden van vervolging zal afzien… ziekelijke stoornis van haar geestesvermogen.’

Vledder keek zijn oude meester onderzoekend aan. ‘Ik heb zo het gevoel dat je daarop rekent. Daarom was ook jouw procesverbaal zo summier.’ Hij gebaarde voor zich uit. ‘Bij een openbare behandeling van de zaak zal je toch met meer feiten moeten komen. Bijvoorbeeld… het motief.’

De Cock zette zijn glas voor zich neer. ‘Wat is het motief van een waanzinnige?’ vroeg hij fel, betogend. ‘Een idee-fixe… een waandenkbeeld… feiten zonder realiteit.’

Vledder boog zich naar hem toe. ‘Wat was het idee-fixe… het waandenkbeeld van mevrouw Van Breugelen?’

De Cock wreef over zijn gezicht. Hij nam het glas weer op; keek peinzend naar de spiegeling in het kristal. ‘Ik zal jullie een verhaal vertellen,’ begon hij aarzelend. ‘een verhaal van een romance.’

Vledder grinnikte. ‘In F van Brahms.’

De Cock schudde het hoofd. ‘Niet in F van Brahms, maar in M van moord.’ Hij nam voorzichtig een slok van zijn cognac en zette het glas weer neer. ‘Gekwetste ijdelheid is vaak een bron van veel kwaad,’ ging hij verder. ‘Toen Ferdinand van Breugelen de verloving verbrak, voelde Georgette de Mirabeau zich ernstig gekwetst, vernederd. Ze zon op wraak. Professor Van Lijnschoten, met wie zij jaren samenwerkte, vertelde mij dat zij een vrouw was die een wrok jarenlang met zich mee kon dragen.’ De Cock zweeg even, kauwde op zijn onderlip. ‘Het was een domme speling van het lot die Georgette in de gelegenheid stelde aan haar wraak gestalte te geven.’ Hij gebaarde in de richting van Robert Antoine van Dijk. ‘In welke kraamkliniek beviel mevrouw Boucharde van Maarten Jan?’

De jonge rechercheur tastte nerveus naar zijn zakboekje. ‘Kliniek “Nieuw Leven”,’ zei hij gehaast, ‘in Amsterdam aan de Oranjelaan.’

De Cock streek met zijn hand over het grijze haar. ‘Eenentwintig jaar geleden werkte daar als leerling-kraamverpleegster een knappe vrouw.’

Vledder hijgde. ‘Georgette de Mirabeau.’

De Cock knikte traag. ‘Precies… Georgette de Mirabeau… bij wie de wonden van de verbroken verloving nog niet waren geheeld.’

De oude speurder zweeg opnieuw, plukte aan zijn onderlip. ‘Enkele uren nadat Maarten Jan was geboren, beviel in dezelfde kraamkliniek een gelukkige, jonge vrouw van een welgeschapen zoon. Ze noemde hem Ferry… naar haar man, de architect Van Breugelen.’

Mevrouw De Cock keek gespannen naar haar man. ‘Verder,’ drong ze aan.

De oude rechercheur slikte. ‘Georgette de Mirabeau,’ zei hij zacht, ‘kwam op een afschuwelijk idee.’

‘Ze verwisselde de baby’s.’

De Cock keek zijn vrouw aan en knikte. ‘Ze verwisselde de baby’s,’ herhaalde hij traag. ‘Het kind van mevrouw Boucharde legde ze in de armen van mevrouw Van Breugelen.’ Vledder knikte begrijpend. ‘En de echte Ferry ging naar Boucharde.’

Robert Antoine frommelde aan zijn uitbundige das. ‘Een afschuwelijke daad.’

De Cock zuchtte diep. ‘En de bron van de latere moorden.’ Mevrouw De Cock schudde verbijsterd het hoofd. ‘Werd de verwisseling niet bemerkt?’ vroeg ze ongelovig.

De oude speurder gebaarde. ‘Het is niet zo verwonderlijk. Pasgeboren baby’s lijken ontzettend veel op elkaar. De verwisseling vond ook kort na de geboorte plaats. Bovendien was er wel een geringe gelijkenis. Ze waren ongeveer van hetzelfde gewicht. In ieder geval; niemand bemerkte iets. Ook de moeders niet. Na een paar dagen verlieten zij de kraamkliniek… met de verwisselde baby’s. Er was er slechts één die van de verwisseling op de hoogte was… Georgette de Mirabeau. Ze schreef alles heel nauwkeurig in haar zwarte cahier; de omstandigheden en het tijdstip van de verwisseling, de bloedgroepen van de beide baby’s en de daarbij behorende subclassificatie en resusfactor. Ook noteerde ze markante bijzonderheden, zoals geringe afwijkingen en moedervlekken.’

Robert Antoine fronste zijn wenkbrauwen. ‘Maar waarom?’ De Cock grijnsde. ‘Voor het uur van de wraak. Ze had zich namelijk in het hoofd gehaald eens de verwisseling wereldkundig te maken. Ze besefte echter heel goed dat haar blote bewering dat zij de baby’s had verwisseld, weinig indruk zou maken. Vandaar dat dagboek.’ Hij pauzeerde even; wreef langs zijn neus. ‘Ik heb het dagboek gelezen en ik moet jullie eerlijk zeggen dat het mij volkomen heeft overtuigd. Ik schat dat bij een uitgebreid medisch onderzoek duidelijk zal blijken dat Ferry… althans de jongeman die wij nu Ferry noemen… geen zoon is van de heer en mevrouw Van Breugelen.’

Vledder knikte. ‘Maar een kind van Boucharde.’

Robert Antoine van Dijk grinnikte. ‘Dan is het dagboek toch belangrijk.’

De Cock negeerde de opmerking van de rechercheur. Hij kwam uit zijn fauteuil overeind en schonk opnieuw in. Daarna nam hij de schalen en ging rond. ‘Tast toe,’ moedigde hij aan. ‘Mijn vrouw heeft haar culinaire fantasieën botgevierd en ik ken haar lang genoeg om te weten wat dat betekent.’

De jonge Robert Antoine kon zijn ongeduld niet bedwingen. ‘Georgette de Mirabeau werd vermoord,’ riep hij gespannen. De Cock knikte traag. Hij ging weer op zijn gemak zitten, genoot enkele minuten van zijn cognac en ging toen verder. ‘Georgette de Mirabeau besloot de verwisseling openbaar te maken, wanneer beide jongens eenentwintig jaar werden. Dat tijdstip van meerderjarigheid leek haar bijzonder geschikt. Ze had hun carrière enigszins gevolgd. Vooral de familie Van Breugelen had ze door de jaren heen goed in het oog gehouden. Ze wist dat mevrouw Van Breugelen die verder kinderloos was gebleven, zeer aan haar zoon was gehecht. En dat was wederzijds. Ferry was en is gewoon een voorbeeldige jongen. Dat kon bepaald niet gezegd worden van Maarten Jan. Toen Georgette de Mirabeau contact met hem zocht en hem vertelde dat zij hem op zijn eenentwintigste verjaardag een belangrijke mededeling zou doen, bleek haar dat de jongen al dikwijls met de politie in aanraking was geweest en als een geducht inbreker bekend stond. Hoe vreemd het ook moge klinken… dit deed haar deugd. Uit haar omgang met Charles van Flaenderen kende zij tal van bijzonderheden van de IJsselsteinse Bank. Ze hoorde de nietsvermoedende onderdirecteur nog verder uit en gaf haar wetenschap aan Maarten Jan door. Ze dreef de jongen er als het ware toe bij de bank in te breken. Het leek haar namelijk het toppunt van triomf, wanneer zij bij de bekendmaking kon vermelden dat de ware zoon van Van Breugelen in de gevangenis zat. Ze zweeg bij al de inlichtingen die zij de jongen over de bank verschafte, over het “stil-alarm”.’

Vledder zuchtte. ‘Maarten Jan werd er later door verrast.’ De Cock knikte. ‘Uit gesprekken met Charles van Flaenderen bleek mij dat zij van het “stil-alarm” heeft geweten.’ Mevrouw De Cock hijgde. ‘Ze verzweeg het opzettelijk.’ De oude speurder klemde zijn lippen op elkaar. ‘Ze hoopte dat de jongen in de val zou lopen.’

Mevrouw De Cock schudde haar hoofd. ‘Wat een serpent,’ riep ze fel. ‘Hoe kan iemand zo slecht zijn?’

De oude speurder glimlachte om de reactie van zijn vrouw. ‘Ze heeft het ook met de dood moeten bekopen,’ zei hij triest. Hij nam zijn glas op en nipte aan zijn cognac. ‘Toen de verjaardag van de jongens naderde en Maarten Jan nog steeds niet had ingebroken, belde ze Van Breugelen en maakte met hem een afspraak. Ze nam hem mee naar het café van Smalle Lowietje. Ze wist dat Maarten Jan daar regelmatig kwam. Ze zei tegen de verraste architect: “Daar staat je zoon” en vertelde toen dat ze eenentwintig jaar geleden de baby’s had verwisseld.’ Vledder boog zich naar voren. ‘Vertelde ze hem ook van het dagboek?’

De Cock knikte. ‘Ze nam hem mee naar haar woning en liet hem het zwarte cahier zien. Ferdinand van Breugelen wilde het niet lezen. Hij nam zonder meer aan dat zijn ex-verloofde tot iets dergelijks in staat was. Hij verzocht haar alleen de verwisseling voor zijn vrouw geheim te houden. Zijn vrouw had uiteindelijk geen schuld aan de verbroken verloving van destijds. Georgette weigerde. Ze was niet te vermurwen. Geagiteerd, overspannen, verliet Van Breugelen de woning van Georgette… en vergat zijn stok.’ Vledder knikte voor zich uit. ‘Het moordwapen.’

De Cock zuchtte. ‘Thuisgekomen stond Van Breugelen voor een dilemma… wat moest hij doen? Uiteindelijk riep hij vrouw en zoon bij zich en vertelde van Georgette de Mirabeau, de verwisselde baby’s en het zwarte cahier. Mevrouw Van Breugelen bleef uiterlijk kalm. Ze zei dat ze er niets van geloofde, dat Georgette de Mirabeau fabeltjes vertelde, dat ze waarachtig haar eigen kind wel kende en vroeg aan haar man of ze eens met die vrouw mocht praten. Van Breugelen stemde na enige aarzeling toe.’

De Cock leunde achterover. ‘Je kunt er achteraf over discussiëren of dat een goede beslissing was. Misschien had Van Breugelen de geestelijke weerstand van zijn vrouw beter moeten schatten. Ik weet het niet. Persoonlijk ben ik bereid het gedrag van de architect volkomen te rechtvaardigen.’

Vledder knikte. ‘Ik ben het met je eens. Hoewel Ferdinand van Breugelen uit eigen ervaring wist dat de sluwe, bijna gewetenloze Georgette de Mirabeau voor zijn eigen vrouw geen partij was.’

Robert Antoine van Dijk schoof ongeduldig in zijn fauteuil heen en weer. ‘Mevrouw Van Breugelen ging dus naar Georgette,’ stelde hij kil, ‘en sloeg haar de hersens in.’

De Cock knikte traag. ‘Met de wandelstok van haar man,’ sprak hij langzaam. ‘Ze had die al in haar hand om mee te nemen. Uit het proces-verbaal heb je kunnen lezen dat “het inslaan van de hersenen” niet zo… zonder meer gebeurde, maar dat daar een heftige woordenwisseling aan voorafging. Georgette tartte haar, zei dat ze een kind van een havenarbeider had grootgebracht en dat haar werkelijke zoon een slappe vent was, die voor niets deugde. Mevrouw Van Breugelen raakte overstuur. Ze riep alsmaar: je-liegt-mens-je-liegt-mens je-liegt. En Georgette, op het hoogtepunt van haar triomf, lachte-lachte-lachte.’

Mevrouw De Cock knikte begrijpend. ‘Toen sloeg ze.’ De oude speurder zuchtte. ‘Ze liet de stok vallen en vluchtte in paniek. Met bebloede kleren kwam ze thuis en vertelde haar man wat ze had gedaan. Van Breugelen was radeloos. Hij begreep dat de wandelstok met de zo bijzondere zilveren knop voor de recherche een duidelijk spoor zou zijn… een spoor in de richting van de Van Breugelens. Hij wachtte een dag en toen hem uit de kranten bleek dat de moord nog niet was ontdekt, ging hij terug om de stok en… het zwarte cahier. Toen hij in de woning kwam, zag hij tot zijn verbazing dat alles overhoop lag. De laden en kasten waren doorzocht en het zwarte cahier was weg. Hij nam zijn wandelstok, waste die in de keuken schoon van bloed, deed uit piëteit een doek over het hoofd van Georgette en ging weg.’

Vledder grijnsde. ‘Zo was het dus.’

De Cock gebaarde. ‘Ferdinand van Breugelen begreep dat er maar één man was die belang had bij het cahier en die van het bestaan op de hoogte kon zijn… Maarten Jan Boucharde; een naam die Georgette hem terloops had genoemd. Hij deed navraag, ontdekte dat Maarten Jan bij een inbraak was gepakt en kwam erachter dat hij samen met een meisje aan de Kromboomsloot woonde.’

Vledder glimlachte. ‘Toen stuurde hij zoon Ferry om daar naar het cahier te zoeken.’

De Cock krabde zich achter in de nek. ‘Ik geloof dat ik toen een fout heb gemaakt.’ Vledder keek hem verbaasd aan. De Cock knikte. ‘Ik vertelde Maarten Jan tijdens een verhoor dat iemand bij Ineke Peeters had ingebroken en het hele huis had doorzocht.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen. ‘Maarten Jan begreep toen dat de rijke Van Breugelens er veel voor overhadden om het zwarte cahier te bezitten.’

De Cock kauwde op zijn onderlip. ‘Het was een directe aanleiding tot zijn vlucht.’

Robert Antoine boog zich naar voren. ‘Ferry van Breugelen voerde onderhandelingen over het zwarte cahier. Waarom maakte hij die onderhandelingen niet af? Ik bedoel… waarom ging op die fatale avond mevrouw Van Breugelen naar de schuit aan de Kromme Waal?’


De Cock wreef over zijn gezicht. ‘Het was haar uitdrukkelijke wens,’ zei hij zacht. ‘ “Ik wil de bedrieger wel eens zien die beweert mijn zoon te zijn.” ’

‘En Van Breugelen weigerde niet?’

De Cock keek Robert Antoine aan. ‘Het gebeurde buiten Van Breugelen om. Toen de architect na zijn valse bekentenis werd vrijgelaten, ging hij niet direct naar huis, maar bezocht een advocaat aan wie hij de hele situatie uiteenzette. Toen hij vrij laat in de avond in Bergen aankwam, had zijn vrouw de jonge Ferry al overreed haar het adres van Maarten Jan te geven en was ze al onderweg.’

De Cock zweeg even. ‘We zullen wel nooit precies weten,’ ging hij verder, ‘wat er zich in de kajuit van die oude schuit heeft afgespeeld. Mevrouw Van Breugelen zegt in haar verklaring dat ze plotseling overspoeld werd met zulke haatgevoelens, dat ze die jongeman voor haar niet meer wilde zien, dat ze die bedrieger wilde vernietigen… wegmaken.’

Vledder schudde het hoofd. ‘Ik heb dat woord “wegmaken” in haar verklaring niet helemaal kunnen begrijpen.’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit. ‘Ik geloof dat je het zo moet zien… Maarten Jan bestond niet voor haar…. ze loochende zijn bestaan. Er bestond voor haar maar één zoon… Ferry. Voor een ander was in haar gedachten… in haar geest geen plaats.’ De Cock kwam loom uit zijn fauteuil overeind. Hij legde zijn hand op de schouder van zijn vrouw. ‘Een sterke kop koffie zou ons goeddoen.’

Mevrouw De Cock stond op en liep naar de keuken. Robert Antoine van Dijk gebaarde naar de oude speurder. ‘Er is nog iets dat ik niet begrijp. Toen ik met Ineke Peeters op het eerste perron de wacht hield bij de bagagekluizen, zei ze dat ze wist dat mevrouw Van Breugelen zou komen.’

De Cock knikte. ‘En ze had gelijk.’

Robert Antoine slikte. ‘Ma… maar,’ stotterde hij, ‘hoe kon ze dat weten?’

De Cock glimlachte. ‘Toen Ineke Peeters en ik, na het ontdekken van de moord op Maarten Jan, de schuit aan de Kromme Waal verlieten, ging ik met haar naar een bevriende Chinees in de Binnen Bantammerstraat. Daar belde ik de wachtcommandant en de spoorwegrecherche. Ik liet ook Ineke bellen… naar Bergen. Ze kreeg de oude Van Breugelen aan de lijn en vroeg op mijn verzoek naar Ferry. Toen die aan de telefoon kwam, liet ik Ineke vragen waarom hij zich niet aan de afspraak had gehouden.’ ‘En toen?’

De Cock hield zijn adem even in. ‘Ferry toonde zich zeer verbaasd en zei… is-mijn-moeder-dan-nog-niet-geweest?’ Vledder keek de oude speurder bewonderend aan. ‘In kritieke ogenblikken ben je nog altijd een meester. Ik zou er niet aan hebben gedacht.’

De Cock liet zich weer in zijn fauteuil zakken. Een tijdlang zaten ze zwijgend bijeen, ieder verzonken in gedachten. Mevrouw De Cock kwam binnen met een blad met koppen dampende koffie. Het gesprek werd algemener. De Cock roerde de beide moorden niet meer aan. Bewust stuurde hij de gesprekken in een andere richting. Het was duidelijk dat hij over het onderwerp niet meer wilde praten.

Het was al laat toen de beide jonge rechercheurs afscheid namen. De Cock begeleidde hen naar de deur en wuifde hen na. Toen hij in de zitkamer terugkwam, keek zijn vrouw hem wat schuin, onderzoekend aan. ‘Ik wilde er niet over beginnen waar zij bij waren. Maar ben je dat zwarte cahier echt kwijt?’ De Cock antwoordde niet. Hij liet zich in zijn fauteuil zakken. Zijn vrouw nam een poef en schoof die bij.

‘Waar is het cahier?’

De Cock streek over het grijze haar. ‘Ineke Peeters,’ zei hij traag, ‘heeft het dagboek nooit gelezen. Ik heb het haar gevraagd. Ze weet niet wat er in staat… niet precies. Er waren twee mensen die de inhoud van het cahier volledig kenden… Georgette de Mirabeau en Maarten Jan Boucharde.’

‘Ze zijn beiden dood.’

De Cock keek zijn vrouw aan. ‘Geloof jij dat mevrouw Van Breugelen haar eigen zoon doodde?’

Ze beet op haar onderlip. ‘Het… eh, het was haar eigen zoon.’ De Cock streek langs zijn voorhoofd. ‘Mevrouw Van Breugelen wil het niet geloven.’ Hij pauzeerde even; keek peinzend langs haar heen. ‘En ook ik… ik ben bereid het niet te geloven. Begrijp je… er zijn nooit baby’s verwisseld. Het was alles een verhaaltje… boos opzet van het bedrieglijke duo Georgette de Mirabeau en Maarten Jan Boucharde.’

Mevrouw De Cock slikte. ‘En het dagboek dan… het cahier?’ Hij schonk haar een milde glimlach. ‘Het kostte mij bijna ’n uur om er kleine snippertjes van te maken. Geloof me, het was een heerlijk gezicht toen de wind ze over het IJ verspreidde.’

Примечания

1

Groepje vingerafdrukken van één hand, ontstaan bij vastgrijpen.

(обратно)

2

OOB: afdeling Onderzoek en Opsporing Bijstand van het Ministerie van Justitie in Den Haag.

(обратно)

3

Aan elk politiebureau in Amsterdam zijn een of meer zogenaamde drenkelingenpakken; een onooglijk, vormloos kostuum van wit met blauw gestreept katoen.

(обратно)

Оглавление

  • 1
  • 6
  • *** Примечания ***