Новая зямля [Якуб Колас] (fb2) читать постранично, страница - 2 | КулЛиб - Классная библиотека! Скачать книги бесплатно

pva2408 про Зайцев: Стратегия одиночки. Книга шестая (Героическое фэнтези)

Добавлены две новые главы

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).

medicus про Русич: Стервятники пустоты (Боевая фантастика)

Открываю книгу.

cit: "Мягкие шелковистые волосы щекочут лицо. Сквозь вязкую дрему пробивается ласковый голос:
— Сыночек пора вставать!"

На втором же предложении автор, наверное, решил, что запятую можно спиздить и продать.

Рейтинг: +2 ( 2 за, 0 против).

vovih1 про Багдерина: "Фантастика 2024-76". Компиляция. Книги 1-26 (Боевая фантастика)

Спасибо автору по приведению в читабельный вид авторских текстов

Рейтинг: +3 ( 3 за, 0 против).

medicus про Маш: Охота на Князя Тьмы (Детективная фантастика)

cit anno: "студентка факультета судебной экспертизы"

Хорошая аннотация, экономит время. С четырёх слов понятно, что автор не знает, о чём пишет, примерно нихрена.

Рейтинг: +2 ( 2 за, 0 против).

serge111 про Лагик: Раз сыграл, навсегда попал (Боевая фантастика)

маловразумительная ерунда, да ещё и с беспричинным матом с первой же страницы. Как будто какой-то гопник писал... бее

Рейтинг: +2 ( 2 за, 0 против).

Все впечатления

Новая зямля [Якуб Колас] (fb2) читать постранично, страница - 2

[Настройки текста]

[Cбросить фильтры]

Пішчаць жалобна, як шчаняты,

Насы закідваюць угору

І просяць есці ў сваю пору.

А там, дзе буслікі ўздужалі,

Іх пачынаюць вабіць далі;

Яны пачулі ў сабе сілы,

Яны разводзяць ужо крылы,

Ўгару на локаць падлятаюць,

Паветра ловяць, заграбаюць

І неуклюднымі нагамі

Танцуюць смешна над дубамі.

Там, у падсуседзях з бусламі,

І вераб'і, шпакі вядуцца;

Клапотна шчэбеты нясуцца

І моўкнуць позна вечарамі.

Ў дубах крычаць сіваваронкі,

І свіст над лугам рэзкі, звонкі

Каршун маркотна так раняе

І нейкі смутак закідае.

Эх, луг шырокі! Як жывы, ты,

Травой мурожнаю закрыты,

Стаіш зялёны прада мною

І ззяеш дзіўнаю красою!

Як дзве старэнькія кабеткі,

К каторым старасць неўзаметкі

Падкраўшысь злодзеем срэдзь ночы,

Як смачны сон змыкае вочы,

Красу і крэпасць забірае

І ўсю іх жывасць выкрадае

Ды кіне іх адных, старэнькіх,

Адных, як перст, і чуць жывенькіх

І непатрэбных анікому

На цягасць жыццю маладому, —

Так каля хаты, у садочку,

Схіліўшысь ціхенька ў куточку,

Стаялі дзве вярбы старыя,

А навакола маладыя

Дзярэўцы пышна красавалі,

На свет вясёла пазіралі.

Галлё спусціўшы над парканам,

Расла тут грушка з тонкім станам;

Па-над парканам пышным валам

Стаяў вішняк густы, прыўдалы.

Садок быў, праўда, невялічкі:

Дзве верабіны ды тры дзічкі

Ды між верб ліпка маладая,

Бы іх унучка дарагая.

Але як весела і міла

Тут пчолка ў вуллях гаманіла!

І як прыемна пахла мёдам!

Пладзілісь пчолкі з кожным годам:

Штолета вулляў прыбывала —

На пчолкі вельмі шанцавала.

Гул іх стаяў і ўдзень і ўночы.

Бывала, ўлетку, ў час рабочы

Не раз там чуўся крык вясёлы:

— Го, тата! дзядзька! выйшлі пчолы!

На вішні селі каля плоту!

Мужчыны кідалі работу,

Касьбу над рэчкай за кустамі,

І беглі шыбка, каб часамі

На лес дзе пчолкі не зляцелі,

Дык іх там пільненька глядзелі.

На прыгуменні, поруч з садам,

Павець з гумном стаяла радам,

А пад паветкаю прылады:

Вазок, калёсы, панарады,

Старыя сані, восі, колы

І вулляў некалькі на пчолы,

Яшчэ някончаных; судзіна,

Стары цабэрак, паўасміна

І розны хлам і лом валяўся,

Ад сонца, дожджыку хаваўся —

Патрэбны рэчы, ёсць вядома!

Гуменца, крытае саломай,

Ад доўгіх часаў пасівела;

Салома кудламі вісела,

Яе вятры параздзімалі,

А трохі хлопцы пасцягалі,

На стрэху лазячы, бывала, —

Іх гэта забаўка займала.

А пад шчытом на павуціне

Нішчымны колас-сіраціна

Ў зацішку лёгенька гайдаўся;

З якіх ён часаў там трымаўся,

То Бог яго святы ўжо знае!

Будоўля, больш яшчэ старая,

З гнілой, вагнутаю страхою

Стаяў хлявец якраз напроці

І чуць ліпеў, як бы на плоце

Гаршчок, разбіты качаргою.

Стары, паедзены чарвямі,

Набок пахілены вятрамі,

Глядзеў хлеў гэты старычынай,

Пахілай доляй жабрачынай;

А збоку, ў полі, недалёка

Стаяў прыгрэбнік адзінока,

Пахілкам, горкім сіратою,

У дол упёршыся страхою.

Ў глыбі двара стаяла хата

І выглядала зухавата

Паміж запушчанай будовы,

Як бы шляхцянка засцянкова,

Што ў дзень святы каля касцёла,

Чуць-чуць падняўшы край падола,

Так важна ходзіць з парасонам,

Спадніцай верціць, як агонам,

З дарожак пыл, пясок зганяе

І ў вочы хлопцам заглядае.

За хатай поле пачыналась,

Дзе жыта хораша гайдалась

І рос авёс, ячмень і грэчка, —

Было прытульнае гняздзечка!..

Мой родны кут, лугі, крыніца!

Цяпер для вас я — чужаніца.

Той самы лес, палеткі тыя,

Ды людзі там жывуць другія.

Мне душу смуткам напаўняе,

Што ў прошласць канулі гадочкі,

Мае шчаслівыя дзянёчкі, —

Прайшла, вясна ты маладая!

Цяпер разгорнем часаў шаты,

Бліжэй прыгледзімся да хаты,

Да Міхася і да Антося,

Як там вялося, як жылося.

Навигация

Последние комментарии

Новое на форуме

Новое в блогах

Впечатления

Новая зямля [Якуб Колас] (fb2) читать постранично, страница - 2

ІІ. Раніца ў нядзельку