105-144 Кілмайстар зборнік дэтэктываў пра Ніка Картэра [Ник Картер] (fb2) читать постранично, страница - 3

ў парную, я адчуў сябе так, нібы мяне кінулі багі. Ці, дакладней, яны запрасілі мяне выпрабаваць смак пекла. Густая задушлівая пара не давала мне ўбачыць, куды я іду. Непразрыстыя аблокі запоўнілі атмасферу духоўкі. Праз некалькі секунд я адчуў, што стаў героем прыгод амара ў рондалі шэф-кухары. Кроплі поту выступілі ў мяне на грудзях, і пот, які струменіўся з ілба, затуманіў мой зрок.

Я выцер твар тыльным бокам далоні і пачакаў, пакуль вочы прывыкнуць да цемры. Праз пару хвілін я адчуў, што магу прайсці ў пакой з цэментнай падлогай, не сутыкнуўшыся з драўлянай лавай або потным, сонным кліентам. Што да лаў, то хутка я ўбачыў, што іх шмат у вялікім прастакутным пакоі. Але кліенты, узброеныя радай мадам Цмок, відавочна, усё ўпадабалі нацешыцца масажам. І, можа быць, лішняе… Як бы там ні было, гэта мяне ідэальна падышло. Закінуты хамам быў ідэальным месцам для далікатных перамоваў, якія я збіраўся весці.

На імгненне мне здалося, што я прыехаў рана, бо ніводная з лавак з капаючай вадой не была занятая. Я напружыў вочы, спрабуючы мімаходам ўбачыць падвойнага агента. Не ўбачыў і вырашыў паклікаць яго.

- Спявай Чу! - крыкнуў я голасам, скажоным вільготным паветрам.

Не адказаўшы, я забраўся на лаўку і стаў шпацыраваць.

Вось калі я яго ўбачыў.

Ён быў справа ад мяне, расцягнуўшыся на высокай ляжанцы. Жар, відаць, ударыў яму па галаве, бо ён задрамаў. Я не мог паверыць сваім вачам. Як ён мог спаць, калі тэмпература была каля 50 °? Абуджэнне з помпай не ўваходзіла ў праграму нашай сустрэчы. Але мне гэта здавалася непазбежным. Пераступіўшы праз некалькі лаў, якія аддзялялі мяне ад яго, я падняў руку і паляпаў яго па плячы. Безвынікова. Відавочна, Спявай Чу не спаў чула.

- Спявай Чу! - паўтарыў я, прымушаючы свой голас крыху прабіць ватовую смугу. Прачынайся, стары! Мы павінны зрабіць справу.

Ён усё яшчэ не рухаўся. Пры ўзыходзячым руху гарачага паветра пара была ўдвая шчыльней на сваёй вышыні, чым на ўзроўні зямлі. Я ледзь мог яго адрозніць, і яго галава была павернута да выкладзенай пліткай сцяны, з якой капаў кандэнсат.

- Прывітанне! Уставай, стары! Я нецярпліва клікаў, спрабуючы павярнуць яго твар да мяне.

Я адчуў, як яго пот сцякае па маіх руках. Пот? Але не. Ён быў занадта шчыльным, занадта ліпкім.

Я паглядзеў на свае пальцы. Яны былі пунсовымі!

"Божа ..." - мімаволі прамармытаў я.

Я адступіў на крок і паглядзеў на падвойнага агента. Яго вусны скрывіліся ў грымасе страху, здзіўлення, застылага ад трупнага адубення. Яго шкляныя, знежывелыя вочы вылупіліся.

Горла Пой Чу было рэзка перарэзана ад вуха да вуха. Вельмі акуратная праца.

Выкарыстоўваны інструмент павінен быў быць завостраным, як скальпель хірурга, і выкарыстоўвацца з дзіўнай дакладнасцю. Сонная артэрыя і яремная артэрыя, верагодна, былі разарваныя, мяркуючы па крыві, якая заліла яго плечы і жывот. Ён страціў некалькі літраў, мусіць, за некалькі хвілін, а можа, і менш.

У любым выпадку было зразумела адно: ён больш не мог весці перамовы.

У яго быў з адзення толькі ручнік, ідэнтычны майму. Я развязаў яго па сумленні, але яно не хавала нічога, акрамя асабістых участкаў, запэцканых напаўзгусцелы крывёй. Нягледзячы на задушлівую спякоту, якая працягвала паднімацца, Пой Чу пачаў астываць. Яе скура стала абвіслай, і там, дзе яна не была чырвонай ад крыві, яна была малочна-белай, як жывот мёртвай рыбы. Я нічога не мог зрабіць для небаракі, а жаль не ўваходзіць у мой рэпертуар.

Перад тым як пакінуць яго, я прыклаў усе намаганні, каб прыціснуць яго твар да сцяны. Калі няўдачлівы кліент не сутыкнецца тварам да твару з яго жудаснымі астанкамі, гэта затрымае момант, калі яго смерць будзе заўважана. І пасля яго адкрыцця я буду ў поўнай бяспецы ў сценах свайго гасцінічнага нумара.

Калі я пайшоў апранацца, маю ўвагу прыцягнула адчыненая раздзявалка, замак быў заліты крывёй. Напэўна Спявай Чу. Там я знайшоў кучу вопраткі, разарванай з той жа асцярожнасцю, з якой перарэзалі горла іх уладальніку. Забойца нічога не пакінуў на волю выпадку. Ён нават быў дастаткова скрупулёзны, каб разрэзаць падшэўку пінжака і кішэні штаноў. Маё перакананне зацвердзілася: ён шукаў тое ж, што і я. Пой Чу сказаў мне, што планаваў пакласці свой дакумент у бяспечнае месца, пакуль ён не атрымае сваю аплату. Таму малаверагодна, што ён пакінуў тавар, якімі мы хацелі валодаць - мой канкурэнт і я, - ляжаць у распранальні. Але які канкурэнт?

Смерць Спявай Чу мяне патрэсла. Я страціўся пасярод пустыні без карты і без компаса. Але інфармацыя, якую ён хацеў прадаць мне, была вельмі важная, і пра тое, каб апусціць заслону, не магло быць і гаворкі, нягледзячы на няўдачу адной з галоўных дзейных асоб. Няўжо падвойны агент пакінуў за сабой след - якім бы тонкім ён ні быў - які дазволіў бы мне высачыць яго сакрэт? Я падвергнуў абрыўкі адзення як мага стараннаму агляду, давёўшы сваё даследаванне да пятак туфляў. Хто ведае, ці не полыя яны ...? І нават калі б